Wielu z Was pyta jak poszły sobotnie warsztaty, które poprowadziłem na Uczelni Łazarskiego w Warszawie.

Nieszczęśliwie,  obiecałem Uczestnikom pełną dyskrecję na temat tego, co robimy na warsztatach, zapominając potem o uzyskaniu zgody na opisanie naszych działań na blogu, więc muszę ograniczyć się do bardzo ogólnej relacji. Obecny na warsztatach Tomek Zielonka z naTemat.pl (organizowaliśmy to razem) robił zdjęcia i rozmawiał z Uczestnikami, więc jego relacja będzie pewnie obszerniejsza. Jak tylko się pojawi, to podlinkuję tutaj.

W warsztatach wzięło udział 5 osób (4 Koleżanki i jeden Kolega) plus Tomek, który jednocześnie służył pomocą w kwestiach organizacyjnych. Większość była SPOZA Warszawy (!!!), częściowo z tak daleka jak Łódź, czy Wrocław. Jedna Koleżanka z Warszawy nie dotarła z powodów technicznych (zepsuta winda). Tak mała ilość osób z prawie dwumilionowego miasta była dla mnie zaskoczeniem, które nie bardzo mogę sobie wytłumaczyć.

To stworzyło grupę o idealnej liczebności, a silna motywacja Uczestników pozwoliła, mimo szczupłości czasu i dość wysokiej temperatury, na przeprowadzenie naprawdę porządnego treningu. Nikt z grupy nie chciał być oszczędzany i nikt nie był :-) Ja wieczorem byłem tak samo padnięty, jakbym był po całym dniu trenowaniu managerów :-) Jeżeli w Poznaniu będzie równie silna grupa, to będzie bardzo ciekawie :-) Jedna z Uczestniczek już wpisała się tam na listę rezerwową :-)

Bardzo dziękuję Uczelni Łazarskiego, za udostępnienie nam Sali, a Pani Dr. Anicie Zarzyckiej i jej małżonkowi za osobiste zaangażowanie się w kwestie organizacyjne i logistyczne.

Na koniec małe przesłanie do 2 grup Czytelników:

• Jeżeli czytają to trenerzy, coache, lub konsultanci, którzy uważają się za dobrych i w związku z tym zarabiają takie pieniądze, że mogliby sobie pozwolić na poświęcenie kilku dni w roku na bezpłatne, pełnowartościowe warsztaty dla współbliźnich, którzy mają trochę trudniej, to niech to zrobią. Ja chętnie będę publikował takie relacje na tym blogu.
• Jeśli czytają to osoby z HR-ów, które decydują o zatrudnianiu trenerów, coachów czy konsultantów, to może niech zaczną pytać potencjalnych dostawców, co konkretnego w ostatnim roku zrobili oni pro bono dla współbliźnich, którzy mają trochę trudniej. W wypadku braku satysfakcjonującej odpowiedzi warto zastanowić się dlaczego tak jest. Jeśli ktoś goni tylko za kasą/sławą, to w zakresie tzw. umiejętności miękkich rzadko dostarczy Wam naprawdę dobrych, konkretnych rezultatów.

Pozdrawiam wszystkich i z zainteresowaniem czekam na Poznań, gdzie szkolimy się w firmie Wikia. Mamy tam jeszcze wolne miejsca, więc zapraszam do zgłaszania się osoby z niepełnosprawnością ruchową, ewentualnie niewidome.

PS: Już miałem publikować powyższy tekst, kiedy otrzymałem od jednej z Uczestniczek maila. Po uzyskaniu jej zgody na publikację zamieszczam go w całości poniżej:

„Witaj Alex.

 W załączniku wysyłam Ci moje przemyślenia z sobotnich warsztatów dla niepełnosprawnych. Pomyślałam sobie, że może chciałbyś się z nimi zapoznać, zwłaszcza, że wysłałam je Tomkowi, który będzie robił jakąś „wrzutkę” na bloga o warsztatach.

Ten mój krótki tekścik mógłby być też swego rodzaju zachętą dla osób, które wahają się zgłosić do udziału w zajęciach organizowanych w Poznaniu. Jeśli zatem chciałbyś zamieścić go na swoim blogu, to nie widzę przeciwskazań. W każdym razie masz kolejny argument, aby przekonać swoich kolegów z branży o tym, że warto czasem jest zrobić coś takiego „pro bono”.
Nie zmieniłeś mojego życia, ale podejście do rozmów i negocjacji z pewnością. :-) Tak jak mówiłam chciałabym, abyś zerknął swoim fachowym okiem na moje CV, ale wyślę Ci je za kilka dni. Wiem, że i tak nie masz czasu , aby się tym zająć w najbliższym czasie.

Mam nadzieję, że znalazłeś swój futerał na okulary.

 Dziękuję Ci za tą wyjątkową sobotę.

——–

Słów kilka o warsztatach z punktu widzenia uczestniczki… :-)

 Całkiem przypadkiem dowiedziałam się o warsztatach, które chciał zorganizować Alex. Jak można było nie skorzystać z szansy skorzystania z wiedzy i doświadczenia, tak cenionego w swojej branży człowieka? To była szybka i łatwa decyzja. Krótki mail do Alexa o motywach uczestnictwa wraz z podaniem numeru kontaktowego do siebie. Trochę się bałam, że aspekty, którymi chcę się zająć będą zbyt trywialne, aby zakwalifikować się do warsztatów. Nic bardziej błędnego. Prawie natychmiast dostałam pozytywną informację zwrotną i pozostało mi tylko rezerwować busa do Warszawy.

Przyjechałam prawie godzinę przed rozpoczęciem zajęć. Przywitałam się z Alexem i od razu dało się odczuć, że jest to człowiek który nie stwarza dystansu i jest niezwykle otwarty na świat. Pełen luz, pełna kultura, pełen profesjonalizm. Zupełnie tak, jak to wynika z blogu, który prowadzi, tylko że wersja „live” Alexa  jest jeszcze lepsza. To mnie nawet w pewien sposób onieśmieliło, ale po krótkim spacerze po kampusie Łazarskiego, znów byłam sobą.

 Uczestników było sześciu: Jarek, Magda, Tomek, Agata, ja (druga Agata J) i Sandra, której towarzyszył pies przewodnik o imieniu Akryl. Rozpoczęły się warsztaty. Po początkowym wyjściu z okopów, czyli przedstawieniu się i opowiedzeniu kilku słów o sobie zaczęły się próby wyciagnięcia z okopów naszego rozmówcy (Alex). Początkowo mizerne, ale każda próba coraz bardziej udana. To nie było głaskanie po główce tylko prawdziwy sparing. Muszę przyznać, że obserwowanie Alexa w „akcji” to sama przyjemność. Widać zresztą było, że to co robi sprawia mu ogromną satysfakcję. 

Nawet nie przypuszczałam jak ważne są precyzyjnie dobrane słowa i wczucie się w sytuację  osoby, z którą prowadzimy konwersację. Dowiedziałam się, o wszelkich niuansach, które mogą zadecydować o wyniku rozmowy. To prawda, że na wiele rzeczy nie zwracamy uwagi, ale ocenianie z punktu widzenia obserwatora jest zawsze łatwiejsze niż, gdy rozmawia się twarzą w twarz.

 Po smacznym, lekkim obiedzie zjedzonym w doborowym towarzystwie sparingów ciąg dalszy. Najfajniejsze jest to, że Alex podaje uniwersalne rozwiązania. Kiedy przychodzi kolej na moją rozmowę dopada mnie lekki stres. Chcę porozmawiać w sprawie przedłużenia stażu zawodowego.

Nie krępuję mnie kamera, ale fakt, że mogę nie podołać wyzwaniu na tyle, na ile bym chciała. Za pierwszym razem bardzo słabo, za drugim – miernie, za trzecim, biorę do ręki notes i zapisuje kilka podpowiedzianych zdań. Kolejna próba… lepiej, jeszcze jedna… mam ogólny zarys, ale czeka mnie mnóstwo pracy w domu.

 Zdaje sobie sprawę, że dla Alexa poprowadzenie warsztatów na takim poziomie, jak nasz (podstawy podstaw  :-) ) jest łatwe biorąc pod uwagę to, z czym styka się w swojej codziennej pracy zawodowej. Byliśmy jednak specyficzną grupą. Osoby niepełnosprawne stoją przed nieco innymi wyzwaniami jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie. Jesteśmy w pewien sposób grupą dyskryminowaną. Oprócz problemów dnia codziennego, z którymi spotykają się zarówno osoby zdrowe, my mamy dodatkowy bonus, np. w postaci konieczności przekonania potencjalnego pracodawcy, że warto mnie zatrudnić głównie dlatego, że jesteśmy świetni i mimo niepełnosprawności poradzimy sobie w pracy.

 Dlatego dziękuję Ci bardzo Alex, że zdecydowałeś się na zorganizowanie takich warsztatów.

Były one bardzo przydatne, a zdobyte umiejętności z pewnością zaprocentują w moim codziennym życiu. Mam nadzieję, że te warsztaty zaowocują kolejnymi, które przyciąganą dużo więcej osób zainteresowanych. Naprawdę warto.

 Ja z wielką chęcią wzięłabym udział w następnych! Zresztą pytanie, które padło z ust Jarka na zakończenie, było znamienne: „Kiedy nastepny raz?”

 Jak dla mnie mógłby być on nawet płatny. Nie przegapiłabym takiej okazji.

  Aga”

Jeszcze PPS ode mnie dla niewtajemniczonych :-)

• „wyciąganie z okopu” to była nasza metafora do metod skłaniania drugiej strony do przedstawienia swojego stanowiska a potem wykorzystania tego do naszej argumentacji i przejęcia przywództwa w rozmowie
• Aga pisze: „Alex podaje uniwersalne rozwiązania”. Doprecyzujmy, że podawałem dość uniwersalne metody i podejścia, ale ich konkretna implementacja zawsze dopasowana była do konkretnego przypadku. To jest ważne!!

UPDATE: W naTemat jest relacja ze zdjęciami http://natemat.pl/70069,warsztaty-komunikacyjne-dla-osob-niepelnosprawnych Zapraszam

Coraz więcej z Was zapytuje mnie ostatnio o pisaną przeze mnie  książkę, więc dzisiaj porozmawiajmy trochę o niej.

Długo zastanawiałem się, co właściwie chcę z tą książką zrobić i jak to najlepiej urzeczywistnić. Ostateczne założenia to:

• książka powinna zawierać treści mogące przyczynić się do poprawy jakości życia bardzo wielu różnych ludzi,
• książka powinna skupić się na tym, co najistotniejsze, a nie stać się oknem wystawowym mojej wiedzy,
• książka powinna umożliwić Czytelnikowi nabycie umiejętności praktycznych, niemożliwych do opanowania przez samo czytanie – niezłe wyzwanie dla autora :-)
• nie potrzebuję zarabiać na niej pieniędzy – chcę, aby jak najwięcej ludzi mogło z niej skorzystać,
• Ze względu na powyższe, cena powinna być odpowiednio nisko skalkulowana, a ja muszę mieć maksimum elastyczności jeśli chodzi o to, co mogę zrobić z wydrukowanym nakładem.

W rezultacie mamy książkę, która będzie miała niecałe 200 stron (kto lubi czytać „cegły”, z których trzeba pracowicie odfiltrowywać wartościowe informacje?), wydane w formacie A5.  Te strony są napisane lekkim, łatwo zrozumiałym językiem, a jednocześnie pełne istotnych przemyśleń i  – co ważniejsze  –  konkretnych ćwiczeń. Te ostatnie są tak pomyślane i opisane, że każdy Czytelnik, przy odrobinie wytrwałości i dobrych chęci, będzie w stanie opanować je samodzielnie. Zajmiemy się w nich stosunkowo prostymi sprawami, które „leżą” u większości ludzi, przyczyniając się do znaczącego zredukowania szans życiowych. A ja chcę, aby każdy Czytelnik był w stanie zrobić z tego swoje atuty. Jeśli komuś opisy ćwiczeń i zalecenia, na co zwracać uwagę, nie wystarczą, to będziemy mieli dedykowane wątki dyskusyjne na blogu lub nawet osobny subblog. Tutaj parę rzeczy wymaga jeszcze przemyślenia.

Tytuł mam na razie prowizoryczny, w międzyczasie pojawiają się nowe pomysły, więc proszę  poczekajcie jeszcze chwilę. O tym, że książka będzie służyła poprawieniu umiejętności nawiązywania bardzo różnych wartościowych relacji, jako jednego z narzędzi osiągania sukcesów w życiu i biznesie, to zapewne już wiecie.

Główne wydanie papierowe będzie miało miękką okładkę (ze względu na chęć utrzymania niskiej ceny i niskie koszty wysyłki). Zapewne wydamy też pewną ilość w twardej okładce, chętnie dam taką paru osobom w prezencie (i może nie tylko ja).

Aby zapewnić maksimum elastyczności i zaspokoić mój głód wiedzy, jak to jest wydawać książkę :-), postanowiłem zrezygnować z usług profesjonalnego wydawcy i zrobić to przy pomocy zestawionego „ad hoc” teamu dobrych ludzi różnych specjalności.

Pierwsze cenne konsultacje otrzymałem kilka miesięcy temu od Adriana Sasina (piękne dzięki :-)) i to posunęło mi pomysł poszukania takich osób w innych specjalnościach. Wkrótce napiszę, kto jeszcze mógłby mi się przydać.

Wracając do samej książki, to jej tekst, po wielu przeróbkach i „leżakowaniu” jest już gotowy w stanie surowym. Aktualnie poddawany jest szlifowaniu i polerowaniu, co fachowo nazywa się redakcją :-)

Redakcji podjęła się Ewa Wytrążek, znana Wam jako EwaW z wielu interesujących komentarzy na tym blogu. Oprócz jej wielu talentów managerskich, okazała się też być specjalistką językoznawstwa i po pierwszych redagowanych stronach widać, że jest dużym atutem dla tego projektu. Bardzo się cieszę, że zgodziła się współpracować, to jest też dobry przykład, że opłaca się „wychylać”.

Tyle na razie, jak tylko będę pewny ostatecznego układu, to opublikuję spis treści i parę przykładów zawartości, abyście mogli wyrobić sobie zdanie czego możecie się spodziewać.

Jeden z naszych Czytelników skontaktował się ostatnio ze mną, opowiadając historię jego aplikacji do pewnej bardzo znanej polskiej firmy.  Zacznijmy może od jego maila:

„Zdecydowałem się do Ciebie napisać, ponieważ historia, której byłem/jestem uczestnikiem, jest według mnie na tyle nietypowa, że przed podjęciem działań wolę zasięgnąć opinii osoby z większym doświadczeniem ode mnie.

Czytam Twojego bloga od dosyć dawna, miałem okazję kilka razy spotkać się z Tobą osobiście i porozmawiać, a znając Twoje doświadczenie wydajesz się być najlepszym kandydatem do takich konsultacji.

Poszukuję nowej, ciekawej pracy i w związku z tym aplikuję na interesujące mnie stanowiska.

Jedną z aplikacji złożyłem do jednej z największych rdzennie  polskich firm w mojej branży. Aplikacja raczej standardowa, zawierała między innymi informacje o przebiegu mojej kariery i edukacji. Co potem okaże się ważne – ukończyłem studia licencjackie (mam dyplom licencjata, o którym wspominam w CV), ale studia magisterskie zakończyłem na etapie absolutorium, w związku z czym nie wspominam o nich.

Niedługo po jej złożeniu zadzwonił do mnie jej wiceprezes odpowiedzialny za jedną z linii biznesowych i zaproponował spotkanie.

Gdy spotkaliśmy się, porozmawialiśmy o moim doświadczeniu i zadaniach stawianych przed poszukiwaną osobą. Miało do nich należeć zbudowanie sprzedaży bezpośredniej linii produktów sprzedawanych dotychczas w inny sposób, a także specyficznych rozwiązań dedykowanych dla dużych organizacji. Na początek miało to być wyłącznie moje zadanie, a jeżeli odniósł bym sukcesy, kolejnym zadaniem miało być zbudowanie zespołu odpowiadającego za te produkty.

Zadania bardzo ciekawe i mające duży potencjał.

Pod koniec spotkania, mój rozmówca stwierdził, że chętnie zatrudni mnie do wykonania tych zadań i zapytał o oczekiwane przeze mnie wynagrodzenie.

Po mojej odpowiedzi, odparł, że jego budżet jest niższy, ale poprosił abym pomyślał i coś zaproponował. Po tych słowach rozstaliśmy się.

Po tym spotkaniu wymieniliśmy się kilkoma mailami, z których wynikło, że budżet na to stanowisko jest sztywny(określony na spotkaniu). Ze względu na potencjalnie duże możliwości rozwoju i pozyskania nowych kompetencji zgodziłem się na określony budżet i poprosiłem o potwierdzenie mailem warunków współpracy, abym miał podstawę do wypowiedzenia umowy dotychczasowemu pracodawcy.

Po otrzymaniu potwierdzenia warunków będącego ofertą pracy, przyjąłem ją, poprosiłem o projekt umowy i wypowiedziałem dotychczasową umowę.

Zostałem jednocześnie poproszony o dosyć szybkie przygotowanie prezentacji strategii działań, które zamierzam podjąć. Przygotowałem ją i przekazałem mojemu przyszłemu przełożonemu.

Z działu HR otrzymałem projekt umowy. Zawierał bardzo ogólnie sformułowany zakaz działalności konkurencyjnej. Ze względu na wielkość organizacji oraz prowadzoną przeze mnie działalność gospodarczą, która w pewnym zakresie mogła by być konkurencyjna, poprosiłem o doprecyzowanie zapisów. W odpowiedzi poproszono mnie o informację o zakresie prowadzonej działalności oraz zapytano jak dużo czasu będzie mi ona zajmować. Poinformowałem, że chodzi o zakończenie dwóch projektów znajdujących się w końcowej fazie i opartych o wcześniejsze zobowiązania. Zaproponowałem wprowadzenie zapisu akceptującego działania mające na celu zamknięcie projektów i powstrzymanie się od podejmowania nowej działalności konkurencyjnej.

Propozycja została zaakceptowana w trakcie rozmowy telefonicznej.

Kilka dni po niej, przyszły przełożony zaproponował mi kolejne spotkanie. Ustaliliśmy termin i zacząłem przygotowania do omówienia strategii. Wieczorem, w dniu poprzedzającym spotkanie, otrzymałem maila od asystentki przyszłego przełożonego z pytaniem o poziom mojego wykształcenia („Czy ma Pan tylko licencjat, czy może robił Pan coś w kierunku magisterki?”)

Odpowiedziałem, że posiadam licencjat, o czym wspomniałem w moim CV, a dodatkowo robiłem coś w kierunku magisterki, o czym już tam nie wspominam.

Następnego dnia, w trakcie spotkania wyjaśniłem jeszcze raz jak wygląda moje wykształcenie (rozmówca nie sygnalizował żadnych problemów) i potwierdziliśmy, że rozpoczynam pracę 1 sierpnia w oddziale w Warszawie, aby przygotować dla mnie szkolenia.

3 dni po tym spotkaniu, a 11 dni przed rozpoczęciem pracy otrzymałem maila z informacją, że z powodu braku wyższego wykształcenia oraz prowadzonej przeze mnie działalności konkurencyjnej, prezes odwołał zgodę na zatrudnienie mnie.

Do tego dnia nie zdarzyło mi się coś takiego w mojej karierze i byłem mocno zdziwiony.

Odpisałem jedynie, że twierdzenie o braku wyższego wykształcenia jest bezpodstawne ponieważ w Polsce licencjat jest wyższym wykształceniem. Dodałem, że jeżeli domykane projekty były problemem to mogliśmy opóźnić start współpracy o miesiąc (jak proponował mój rozmówca), a w tym czasie zamknął bym projekty i wygasił tą część działalności.

Przepraszam za rozbudowany opis, ale pierwszy raz miałem do czynienia z taką sytuacją.

O ile był bym w stanie ją jakoś zrozumieć, gdybym rozmawiał z Panem Kaziem z Koziej Wólki, to takie działania podejmowane przez członków zarządu naprawdę dużej firmy, są dla mnie bardzo dziwne.

Jak Ty byś się zachował w takiej sytuacji?

Moją pierwszą myślą było domaganie się odszkodowania, ale nie chciałem za szybko podejmować żadnych kroków i na razie czekam na odpowiedź na mojego ostatniego maila do Pana Wiceprezesa.

Jeżeli miałbyś jakieś pytania lub wątpliwości i chciał porozmawiać przez telefon to mój numer xxxxxx. Jestem dostępny codziennie xxxxxxx.

Jeżeli chciałbyś opisać tę historię to wyrażam na to zgodę po standardowym zabiegu anonimizacji.”

Czyli krótko mówiąc:

• renomowana firma poszukuje kogoś, na dość odpowiedzialne i stanowisko
• nasz Czytelnik aplikuje
• Wiceprezes firmy nawiązuje kontakt z naszym Czytelnikiem
• Wiceprezes akceptuje naszego Czytelnika uprzedzając, że możliwe wynagrodzenie jest niższe od oczekiwań Czytelnika
• Czytelnik akceptuje gorsze warunki płacowe
• Firma prosi o przedstawienie strategii działania i otrzymuje ją, oczywiście bezpłatnie
• Czytelnik prosi o ofertę pracy mailem, aby mieć podstawę do wypowiedzenia
• Firma taki mail wysyła
• Czytelnik prosi o projekt umowy o pracę i wypowiada dotychczasową (to okazało się być błędem)
• W projekcie umowy pojawia się potencjalny, łatwo rozwiązywalny problem z działalnością konkurencyjną. Czytelnik proponuje rozwiązanie, które jest zaakceptowane w rozmowie telefonicznej
• Asystentka wiceprezesa kontaktuje Czytelnika pytając o szczegóły wykształcenia (wszystko jest w CV)
• Wiceprezes w rozmowie telefonicznej, po przedyskutowaniu kwestii formalnego wykształcenia umawia się z Czytelnikiem na konkretny termin rozpoczęcia pracy
• Trzy dni później Czytelnik otrzymuje mail, że nie jednak zostanie zatrudniony

Podkreślam, że to wszystko dzieje się na bardzo wysokim poziomie, gdzie w dobrych firmach tej wielkości, nawet w Polsce można umawiać się na słowo, bo ludzie dbają o swoją reputację!

Jaka była moja rada?

Wobec faktu, że brakowało tutaj informacji o kwestiach prawnych mogła być na razie tylko jedna: „Zbierz wszystkie materiały, całą korespondencję i skontaktuj się z bardzo dobrym prawnikiem, niech on zbada jak to wygląda z punktu widzenia polskiego prawa ”

W międzyczasie mamy ciąg dalszy, za zgodą zainteresowanego pozwolę sobie zacytować (podkreślenie i wytłuszczenie moje):

No tak!!! Nie potrzeba chyba specjalnego komentarza, poza kilkoma uwagami.

• w niektórych rdzennie polskich firmach nawet na najwyższych szczeblach ludzie nie liznęli odpowiednie dawki etyki, o szacunku dla własnego słowa nie wspomnę. 
• ubiegając się o stanowisko w takiej firmie, zanim podejmiesz jakiś istotne kroki (np. wypowiedzenie dotychczasowej pracy), to zaangażuj prawnika i przestudiujcie dokładnie KRS !!!
• albo lepiej słuchaj opinii rynku o potencjalnym pracodawcy i jeśli są „dziwne”, to niezależnie od laurów jakie firma zbiera poszukaj sobie lepszego, szczególnie jak coś umiesz
• zgodnie z obietnicą daną Czytelnikowi nie mogę tutaj wymienić nazwy firmy :-(  Wolno mi za to powiedzieć ją w bezpośredniej rozmowie, co oznacza, że średnioterminowo co najmniej kilkaset osób dowie się tego tylko ode mnie :-) Są firmy, gdzie zdolnych ludzi z potencjałem podsyłam i są takie, przed którymi ostrzegam. Pierwsze telefony już wykonałem :-)

Resztę wniosków wyciągnijcie sobie sami, zapraszam do wypowiedzi w komentarzach

PS: Dlaczego powiedziałem Czytelnikowi, że firma wyświadczyła mu przysługę?  Bo jeśli nie umiera z głodu, a miałby pracować w  firmie z takimi zasadami etycznymi, pod przełożonym z takimi deficytami przywódczymi i etycznymi, to lepiej żeby poszukał sobie czegoś lepszego. Jest dobry,  nie martwię się o niego.

Drodzy Czytelnicy

Takiego tytułu jeszcze na tym blogu nie było, ale mam potrzebę podzielenia się z Wami emocjami, które mam po obejrzeniu poniższego filmu, którego jakoś chyba nie pokazywano w oficjalnych mediach. Pierwsza scena pokazuje normalnie stosowaną w Europie metodę zabijania w rzeźni, pozostałe tzw. ubój rytualny, a właściwie należałoby powiedzieć barbarzyństwo rytualne. Proszę mimo drastyczności nagrań obejrzyjcie do końca patrząc uważnie co się dzieje z tymi zwierzętami, a potem wyróbcie sobie własne zdanie na ten temat.

Dnia 12 lipca tego roku 2013 (XXI wiek!!!!) debatowano w parlamencie mojego kraju o tym, czy odrzucić projekt rządowy dopuszczający u nas praktykowanie takich okrucieństw i to na skale przemysłową!!! To samo w sobie jest skandalem, że taki projekt w ogóle się pojawił, choć wobec znikomej w Polsce ilości wyznawców odpowiednich religii łatwo sobie wyobrazić, jakie lobby za tym stało.

Niewiarygodny dla mnie jest fakt, że cała jedna partia rządząca (PSL) i znakomita większość drugiej (PO) głosowały przeciwko odrzuceniu tego projektu, który jest niegodny cywilizowanego kraju dwudziestego pierwszego wieku!!

Panie i Panowie Posłowie!

Jestem zwolennikiem chrześcijańskiego „wybacz im, bo nie wiedzą co czynią”, ale to nie znaczy, że do najbliższych wyborów Wam zapomnę!!!

Wniosek, który był głosowany:

Źródło: stenogramy posiedzeń Sejmu

Tak głosowały partie polityczne (pamiętajcie, że Ci, którzy głosowali „ZA” popierali wniosek o odrzucenie zgody na ubój rytualny):

Żródło: Materiały Sejmu 

A teraz ku pamięci zobaczcie, jak głosowali poszczególni posłowie, w tym nasza „europejska elita” (przypominam że głosowano wniosek za odrzuceniem projektu rządowego więc „za” oznacza przeciw ubojowi rytualnemu,”pr.” za jego dopuszczeniem)

http://orka.sejm.gov.pl/Glos7.nsf/nazwa/45_77/$file/glos_45_77.pdf

Jeśli teraz zobaczycie którąś z tych postaci, przy której stoi „pr.” w telewizji, na wiecu lub na kartce wyborczej, to pamiętajcie, że ta osoba była za dopuszczeniem w Polsce, naszej Polsce  praktyk pokazanych na podlinkowanym filmie!

Panie i Panowie, u mnie macie „przechlapane”!!!

Wybaczcie ten dośc niezwykły jak na to miejsce temat i moją emocjonalna wypowiedź. Mam ogromną tolerancję na odmienność poglądów innych ludzi, ale tym razem nawet ja się wkurzyłem!!! Gdzie my żyjemy??!!!

Ten post chodził mi po głowie już od kilku miesięcy, jako rezultat wielu różnorakich interakcji z ludźmi.

Tak na szybko, jeśli mówimy o podejściu do szans życiowych to mogę wyróżnić następujące grupy:

1. Ci najbardziej proaktywni, którzy przychodzą do mnie, składnie opisują swoją sytuację i pytają „Alex, gdzie w moim położeniu są szanse, których nie widzę?”. Po dyskusji sami wybierają się na poszukiwanie tychże szans. Osobą pytaną oczywiście nie muszę być ja :-)
2. Ludzie, którym wystarczy pokazać pewne drzwi, których nie widzieli, a oni powiedzą „dziękuję za wskazówkę” i zabiorą się za ich otwieranie
3. Ludzie, którym pewne drzwi trzeba otworzyć, a oni potem sami przez nie przejdą i pójdą dalej, korzystając ewentualnie z dorywczych rad/pomocy
4. Ludzie, których przez takie już otwarte drzwi trzeba przeprowadzać za rączkę, a potem ciągle „motywować” do dalszego działania
5. Ludzie, których teoretycznie należałoby przepchać przez takie drzwi, bo nie mają energii, aby przez nie przejść. Piszę „teoretycznie”, bo takim przepychanie się nie zajmuję
6. Ludzie, którzy powiedzą „może tam są takie drzwi, ale na pewno nie dla mnie bo..” + 100 powodów dlaczego nie
7. Ludzie, którym jak pokazujesz oczywiste i otwarte drzwi, to polemizują z Tobą twierdząc, że wcale ich tam nie ma, bo życie jest całkiem inne

Chyba Wam nie muszę teraz pisać, jak takie postawy wpływają długoterminowo na jakość naszego życia!

Droga Czytelniczko, drogi Czytelniku, zrób sobie prywatną, za to brutalnie szczerą ewaluację Twojej postawy w tym względzie. Jeśli jesteś gdziekolwiek indziej, niż w grupie pierwszej, to w swoim własnym dobrze pojętym interesie zastanów się, jak najszybciej możesz przenieść się wyżej na liście, którą napisałem! To może być jednym z mądrzejszych pociągnięć w Twoim życiu. W moim było!!!

Życzę dobrych przemyśleń i zapraszam do dyskusji w komentarzach.

W ostatnią niedzielę miałem pojechać z Międzyzdrojów do Poznania, aby poprowadzić dla klienta angielskojęzyczne warsztaty negocjacyjne. Ponieważ nie chciało mi się prowadzić samochodu to eksperymentalnie wybrałem pociąg TLK. Ten skład, który przyjechał, to sama w sobie historia warta opowiedzenia w kontekście 24 lat, jakie minęły od obalenia komuny, ale nie o tym będę pisał

Kiedy dość wymęczony gorącem i zatopiony w myślach o czekających mnie warsztatach dotarłem na peron i postawiłem tam moją walizkę, zauważyłem obok czekającą rodzinę. Składała się ona z nieco poddenerwowanej mamy mającej pod swoją pieczą młodego, około 12 letniego chłopaka na wózku inwalidzkim, drugiego biegającego wokoło dziewięcio- dziesięciolatka, potężną walizę, plecak i jeszcze jakiś pakunek.
Życzliwie zapytałem, jak zamierza z tym wszystkim dostać się do pociągu, otrzymując odpowiedź, że zarezerwowała cały przedział, bo ma z dziećmi ponad 16 godzin jazdy. Na pytanie, czy obsługa pociągu wie o takim potrzebującym asysty pasażerze i pomoże jej się dostać do środka (perony w Międzyzdrojach są bardzo niskie i trzeba wspinać się po wszystkich schodkach wagonu) dowiedziałem się, że nie, a podczas jazdy w drugą stronę konduktor wręcz odmówił im pomocy zasłaniając się bólem pleców!!!
Widząc tę bezradną kobietę na peronie, pozostawionej samej sobie z całym tym „bagażem” po raz pierwszy od bardzo dawna odczułem autentyczną agresję na te wszystkie rozmodlone, postsolidarnościowe, pseudopatriotyczne, czy pseudoliberalne rządy, które mając gęby pełne frazesów przez tyle lat po upadku komuny nie potrafiły doprowadzić do tego, aby młody niepełnosprawny Polak mógł podróżować w cywilizowany sposób po własnym kraju!! Nie zrozumcie mnie źle, ja nie mam pretensji o siebie, bo jestem zdrowy, mam odpowiednie zasoby finansowe, dużo doświadczenia, kontakty i poradzę sobie!! Chodzi właśnie o takich słabszych, często słabszych kompletnie nie z własnej winy!!
Po pierwszej fali wściekłości zacząłem działać. Najpierw spróbowałem na peronie „zrekrutować” mężczyzn, którzy byliby tylko odprowadzającymi, ale takowych akurat nie było. W tej sytuacji szybko zestawiłem „zespół wsparcia” z osób, które co prawda miały własne bagaże i rodziny, ale bez problemu zgodziły się pomóc. Czyż nie mamy w Polsce fantastycznych tzw. „zwykłych” ludzi!! Jak trzeba i ładnie się poprosi, to pomogą.
Kiedy pociąg przyjechał wstawiliśmy całą rodzinkę do środka i po zapewnieniu ze strony mamy, że wszystko w porządku pobiegłem do mojego wagonu.

Na tym właściwie historia mogłaby się zakończyć, ale wtedy nie byłaby warta wzmianki tutaj.

Wieczorem, leżąc w Poznaniu na łóżku w eleganckim hotelu myślałem o tamtej scenie na peronie i nagle przypomniałem sobie spokojne i inteligentne spojrzenie tego niepełnosprawnego chłopca, uświadomiłem jego położenie …. i zakląłem potężnie (też bardzo rzadko mi się zdarza)! Wsadziłem tego młodego człowieka po prostu do wagonu w sytuacji, kiedy być może mógłbym zrobić znacznie, znacznie więcej!! Wystarczyło pozostać z nimi podczas jazdy i porozmawiać trochę aby go poznać bliżej. Mam nieodparte wrażenie, że zasługiwał on na znacznie większą szansę, niż ta, która dotąd dana mu była w życiu, a ja przecież mogłem jej dostarczyć w bardzo różny sposób zależnie od konkretnej sytuacji!

Zamiast tego spieprzyłem sprawę ograniczając się do standardowego dobrego uczynku, a potem, zamiast przynajmniej spróbować zrobić coś więcej, siedziałem sobie w moim przedziale i czytałem :-(

Ta myśl towarzyszy mi od kilku dni…..

Świat jest mały i jeśli ktoś przypadkiem ma kontakt do tej opisanej powyżej rodziny, która 23.06 jechała pociągiem relacji Świnoujście – Przemyśl z Międzyzdrojów do chyba Rzeszowa, odjeżdżającym z Międzyzdrojów o 17:35 to proszę o pomoc w skorygowaniu tego zaniechania. Będę bardzo zobowiązany. Ten tekst na wszelki wypadek publikuje w 2 miejscach.

Dziś czas na drugą, bardzo osobistą część z serii „Jesteś na rozmowie rekrutacyjnej…”

Będzie ona osobista ze względu na przykłady z moich własnych doświadczeń, choć warto podkreślić, że znam takie historie też z życia innych ludzi, u których w podobny sposób dyskwalifikowali się nawet dość obiecujący kandydaci.

Zacznijmy od wyznania, że w bardzo wielu dziedzinach, w tym też w sprawach nazwijmy to ekonomicznych, uwielbiam działać w sposób, który przypomina grę w zespole jazzu tradycyjnego.

Jeśli ktoś z Was nie był jeszcze na takim dobrym występie na żywo, to czas najwyższy doświadczyć tego osobiście.

Zobaczycie wtedy że:

• Zespół obchodzi się bez jakiegokolwiek dyrygenta
• Każdy muzyk jest dość dobry w grze na swoim instrumencie
• Wspólna gra „nakręca” zarówno każdego z nich jak i wszystkich razem
• Każdy wspomaga grę innych, ale też ma czas na własną solówkę
• W trakcie występu muzycy zajmują się graniem

Obecnie mam w życiu taką sytuację, że rozpoczynając kolejny rok patrzę na stan mojego konta, potem staram się o to, aby mieć 12 miesięcy pełne ciekawych i rozwijających przeżyć, zrobić coś dobrego dla innych i popracować, zarabiając przy tym przynajmniej tyle, aby na koniec tegoż roku stan konta był nie niższy niż na początku :-)

Trochę mało ambitne, przyznaję, niemniej odpowiadające mojemu nieco hedonistycznemu nastawieniu do życia.

Z tym nastawieniem wiąże się gotowość wystartowania/wzięcia udziału w całym szeregu inicjatyw, których głównym celem dla mnie nie jest zarobienie maksymalnej ilości pieniędzy, lecz przyjemność robienia czegoś nowego, pożytecznego, uzyskania nowych doświadczeń, współpracy w takim „zespole jazzowym”

Nie oznacza to, że „przy okazji”  nie można  zarobić na tym pieniędzy, które dla większości osób byłyby nawet znaczące. Takie projekty mogłyby dla współuczestników, poza możliwością zarobienia tychże pieniędzy stać się bardzo cennym źródłem umiejętności, kontaktów i doświadczenia, oraz przyczynić się do wyrwania z często trochę zablokowanej sytuacji zawodowej.

Do takich przedsięwzięć potrzeba pewnego „systemu rekrutacji” i musze przyznać, że o ile mam na tyle dobrą rękę w kontekstach czysto biznesowych (czasem jestem proszony o przyjrzenie się kandydatom na wyższe stanowiska), to w wypadku wspomnianych powyżej własnych „zespołów jazzowych” spory procent „zrekrutowanych” ludzi „wykłada się” potem na dość prostych sprawach.

Zacznijmy może od tego, jak odbywa się taka rekrutacja.

Pierwszy etap jest identyczny z tym, co napisałem w poprzednim poście i kto nie przejdzie przez tamte kryteria nie ma szans na ciąg dalszy.

W dalszym postepowaniu stosuję kryteria, które mniej więcej można oddać iloczynem:

Moja chęć „współgrania” = kompetencje w zakresie planowanej współpracy * ludzka przyzwoitość * priorytet, jaki moje zadania mają u tego człowieka i jego stabilność

Jak to teraz wygląda w praktyce?

• Nie mam problemu ze znalezieniem osób o właściwych kompetencjach, lub przynajmniej zdolnych do bardzo szybkiego uzupełnienia tychże.
• Nie mam problemu ze znalezieniem ludzi przyzwoitych i uczciwych
• Mam spory problem z uzyskaniem umówionego priorytetu moich prac, względnie stabilności tegoż priorytetu  i na tym wykładają się bardzo obiecujący kandydaci. To zjawisko normalnie znamy z opowiadań o polskich budowlańcach, malarzach, hydraulikach itp. okazuje się jednak, że podobna choroba trawi też ludzi, u których nigdy bym tego nie przypuszczał.

Co robię, aby zbadać jak to wygląda u konkretnej osoby?

Po pierwsze patrzę, jak wygląda jej niezawodność w kontekście takich „zadań”, jak punktualne przybycie na miejsce spotkania. To jest trochę podobne do drugiego punktu w poprzednim poście, idzie jednak dalej, o czym za chwilę. Otwarcie przyznaję, że tutaj, w sumie na drobiazgach, dość łatwo się zdyskwalifikować do poważniejszych rzeczy. Pamiętam taki przypadek, kiedy „zadanie” brzmiało: „Zrób przez internet rezerwację dla całej grupy osób na dość popularny film na który wszyscy pójdziemy”. Osoba nie tylko spóźniła się, ale pojawiła się bez rezerwacji, co spowodowało nie tylko konieczność alternatywnego spędzenia czasu dla całej grupy, ale wyeliminowało ją z jakichkolwiek poważniejszych rozważań biznesowych na przyszłość.

To samo dotyczy ludzi, którym zdarza się zaspać na spotkanie ze mną, zapomnieć istotnych dokumentów itp.

Co to ma wspólnego z priorytetem mojej osoby? Wiele, bo prawdopodobnie gdyby było to spotkanie z osobą uznaną przez druga stronę za naprawdę ważną, to takie incydenty nie miałyby miejsca. Dlaczego ja miałbym akceptować gorsze traktowanie? To może się wydawać przesadzone, ale ja traktuję ludzi, z którymi konkretnie się umawiam jako najważniejszych na świecie.

Kolejnym etapem „rekrutacji” jest powierzenie danej osobie jakiś zadań, najchętniej za przyzwoite  pieniądze, najlepiej zapłacone z góry. Lubię w takich sytuacjach być idealnym klientem :-)

Potem patrzę, co się dzieje. Często niestety dzieje się tak, że dana osoba wykonuje jedno zadanie zgodnie z umową, bo trzeba pokazać się z dobrej strony, a potem następuje zdumiewający „zjazd” ważności moich spraw. Ponieważ nie jestem osobą podnoszącą głos, grożącą, a czasem wręcz mam pełne zrozumienie, że ktoś w danym momencie rzeczywiście ma inne konieczności, to często jest to odbierane jako zachęta do „olewania” moich spraw i lokowania ich na samym końcu skali ważności. A to, niezależnie od tego, jak wysoko znajdują się u człowieka pozostałe czynniki powoduje wyeliminowanie go z dalszej współpracy. Jest też zresztą bardzo przykre dla mnie, bo kto lubi być lekceważonym :-(

Jeśli komuś takie podejście wyda się to zbyt surowe, to trudno. Nie mówię tutaj przecież o sytuacji firmy, która musi obsadzić pewne stanowiska, ale o moich działaniach poza głównym „core” biznesu, robionych przeze mnie dla przyjemności lub z ciekawości.  Po co mam sobie przy tym „kupować” dodatkowe problemy? To powiedziawszy, przyznaje, że czasem jestem zbyt tolerancyjny w tym względzie i macham ręką na drobniejsze potknięcia. Być może dlatego druga osoba, mimo moich uprzejmych próśb, aby tego nie robić często dochodzi do wniosku, że tak będzie zawsze. No cóż, potem ma taki „Black Swan Event”.

Bardzo źle się dzieje, jeśli ktoś mimo konkretnego i jasnego umówienia się mnie zawodzi, a na delikatne zwrócenie uwagi, że tak być nie powinno próbuje zwalić winę na mnie, „bo nie powiedziałem, że to jest dla mnie ważne”. Biorąc pod uwagę fakt, że stosunkowo rzadko proszę kogokolwiek o przysługę, więc jak ktoś mnie zawiedzie nawet raz, to robi to w bardzo dużym odsetku możliwości „wykazania się” solidnością. Osoba taka, niezależnie od uprzedniej historii znajomości ląduje u mnie w dość nieciekawej kategorii, o której tutaj nie będę się rozpisywać. Wierzcie mi, mając uprzednio dostęp do moich zasobów, wsparcia i rekomendacji jest to bardzo duża strata.

Niesłychane jest to, że czasem zdarza się potem nawet akt werbalnej agresji w stosunku do mnie i to w sytuacji, kiedy proste „spieprzyłem, przepraszam” załatwiłoby sprawę przynajmniej na poziomie relacji czysto ludzkiej (bo minus w biznesowej byłby nieuchronny).

To co opisałem powyżej jest jednym z głównych powodów mojej rezygnacji z czyjejś współpracy.

Innym, całkiem niepotrzebnym i dyskwalifikującym ludzi, którzy znaleźli się już w bardzo bliskim kręgu jest naruszenie mojej prywatności.

Dzieje się to zazwyczaj na dwa sposoby:

• Czasem wpuszczam kogoś w kawałek mojego życia, aby zobaczył jak działają pewne mechanizmy, jak funkcjonują pewni ludzie.  Nie wszystko da się opisać słowami i takie spojrzenie może być bezcenne dla dalszej edukacji. Oczywistym warunkiem jest dotrzymanie tego, o czym pisałem w poście „Non Disclosure Agreement” i zasady „ucz się, korzystaj, nie przekazuj dalej bez mojej zgody”. Czasem okazuje się to być dla kogoś zbyt dużym wymaganiem i wtedy są kłopoty.
• Generalnie chętnie udostępniam osobom bliżej znanym różne zasoby, pod warunkiem korzystania z nich w umówionym zakresie. Jeśli np. pozwalam komuś skorzystać z mojego komputera (nawet jako „Gość”), aby ta osoba mogła sprawdzić maile, to dokonanie przez nią analizy, kto i kiedy jeszcze z tego komputera korzystał jest bardzo nie w porządku. Mnie jest wszystko jedno jakie ktoś ma doświadczenia z domu rodzinnego, ja korzystając z uprzejmości innych nie obrócę nawet papierka na stole, a jak ktoś przy mnie wklepuje hasło, to odwracam głowę w bok. To jest standard w moim świecie, kto tego nie rozumie ląduje poza nim.

Myślę, że wystarczy tego na razie :-) Moim celem nie jest narzekanie, lecz uświadomienie Czytelnikom, że przeważnie nie są to rzeczy wielkie, o które potykamy się w kontaktach z ludźmi którzy mogliby (i często chcą) pomóc nam w dalszym rozwoju. Często są to w sumie głupoty, błędy, których można by bardzo łatwo uniknąć. W dzisiejszym świecie, poprzez negatywny efekt motyla  może zrobić to bardzo dużą różnicę na naszą niekorzyść. A szkoda.

Zapraszam wszystkich do dyskusji w komentarzach.

Oczywiście stwierdzenie zawarte w tytule zazwyczaj jest bzdurą, jeśli spotykamy się z kręgu tych samych, bardzo podobnych do nas osób.

Sprawa robi się nieco bardziej skomplikowana, kiedy spotykamy się z ludźmi, którzy:

• sami podejmują różne przedsięwzięcia w których potrzebują wsparcia,
• albo mają szeroki krąg znajomych, którzy takowymi się zajmują,
• albo po prostu lubią otwierać różne drzwi sympatycznym i kompetentnym ludziom.

Piszę to, bo często bywam takim rozmówcą i jako człowiek życzliwy staram się odpowiedzieć w myślach na pytanie „co mogę dla tej osoby zrobić?” ….. oczywiście wtedy, kiedy mam wrażenie że warto.

Faktem jest, że wbrew medialnemu lamentowi z powodu bezrobocia, różni ludzie prawie ciągle potrzebują kogoś do najprzeróżniejszych zadań. Stosunkowo rzadko chodzi tutaj o klasyczny „etat” (choć i takie się zdarzają), niemniej wiele osób, mnie w to wliczając, zaczęło bardzo ciekawą karierę życiową działając „bezetatowo” dla interesujących ludzi. To otworzyło cały łańcuch sposobności, którego wykorzystanie doprowadziło do ciekawego i dostatniego życia. Warto więc przyjrzeć się „od kuchni”, jak się taka „rekrutacja” odbywa.

Najlepiej zrobię to na przykładzie własnym, pisząc na co zwracam uwagę, kiedy rozważam, czy komuś w ogóle warto opowiedzieć o możliwości którą znam?

Moje wstępne kryteria są następujące (kolejność jest istotna!!):

1. czy mam do czynienia z pogodnym, pozytywnie myślącym człowiekiem (!!!!)
2. czy mam do czynienia z człowiekiem, na którym można polegać (jeśli np. ktoś sam proponuje termin spotkania a potem się spóźnia to ma raczej „przechlapane”)
3. czy ten człowiek ma minimum umiejętności komunikacyjnych
4. czy dany człowiek ma kompetencje pasujące do kogoś, o kogo potrzebach wiem

Ciekawe, że zdawałoby się krytyczny element kompetencji ląduje u mnie na czwartym miejscu, wiele osób, które spotykam nigdy do tego pytania nie dotrze. Założę się, że bardzo wiele osób mojego pokroju postępuje podobnie, najwyżej nie zadało sobie trudu takiego sformułowania kryteriów, jak ja powyżej.

Teraz ważne ćwiczenie dla Was:

Zastanówcie się, jak wyglądacie w świetle powyższych kryteriów i w jakim stopniu wpływa to na Wasze „szanse” u ludzi takich jak ja?

Jasne, że można sobie w życiu poradzić bez korzystania z takich sposobności, tylko w sytuacji ogromnej konkurencji jaka jest cena niekorzystania z potencjalnych atutów?

To jest tylko faza wstępna „rozmowy rekrutacyjnej”, często niestety zdarza się, że ktoś przeszedł ja bez problemu a potem z powodu dość głupich zachowań dyskwalifikuje się z bardziej zaawansowanych zadań. No ale o tym podyskutujemy w następnym poście.

Następny post: https://alexba.eu/2013-06-17/rozwoj-kariera-praca/jestes-na-rozmowie-rekrutacyjnej-cz-2/

Zapraszam do wypowiedzi w komentarzach

Ostatnie wiadomości o podwójnej mastektomii Angeliny Jolie wzbudziły wiele dyskusji, niekoniecznie merytorycznych, czym między innymi wyróżnił się „lekarz” i senator B. Piecha, który o dziwo nadal pozostał senatorem mojego kraju. Brawo!!!

Ten post ma być jednak nie o polityce, lecz o właściwej interpretacji testów medycznych takich jak mammografia, PSA itp. Piszę go, bo na ten temat istnieje sporo fałszywych interpretacji, powodujących często niepotrzebne chwile grozy i przerażenia u osób nimi dotkniętych.

Studiując ostatnio zagadnienie szacowania ryzyka w biznesie, natknąłem się w książce prof. Gerda Gigerenzera „ Risiko. Wie man die richtigen Entscheidungen trifft” na przykład dotyczący mammografii, który pozwolę sobie przytoczyć, bo może on przydać się wielu ludziom.

Mamy 50 letnią kobietę, która nie mając żadnych objawów poddaje się profilaktycznie mammografii.

Statystycznie *) wiadomo że:

• 1% kobiet w tym wieku, bez innych objawów ma raka piersi
• Jeżeli kobieta ma raka piersi, to mammografia wykryje to w 90% przypadków
• Jeżeli kobieta nie ma raka piersi, to istnieje 9% prawdopodobieństwa, że mammografia mimo tego wykaże wynik pozytywny (fałszywy alarm)

Jeżeli teraz wspomniana na początku kobieta zrobi sobie mammografię i jej wynik będzie pozytywny, to jakie jest prawdopodobieństwo, że rzeczywiście ma ona raka piersi?

Wynik jest dość zaskakujący, często też dla lekarzy!

Mianowicie prawdopodobieństwo to, przy pozytywnym wyniku testu wynosi tylko około 10% !!!

Skąd się bierze taki wynik?

1. Weźmy 1000 kobiet takich jak nasza pacjentka. W tej grupie 10 z nich ma raka piersi (1%)
2. Z tych 10 w 9 przypadkach mammografia pokaże wynik pozytywny (90%)
3. U pozostałych 990 kobiet, które nie mają raka, mammografia wykaże wynik pozytywny w 89 przypadkach (9%)
4. Czyli mamy 98 kobiet z rezultatem pozytywnym, z czego tylko 9 ma faktycznie raka piersi, a to oznacza mniej więcej jedną na dziesięć. (10%)

To prawdopodobieństwo warto sobie uświadomić zanim wpadnie się w panikę. Dalsze działania warto podejmować rozważnie, a przede wszystkim nie chować głowy w piasek!! Na następne badania należy iść z nastawieniem, że chodzi w nich o potwierdzenie 90% prawdopodobieństwa, że mimo pozytywnego wyniku nie mamy raka piersi.

Jeśli ten tekst oszczędzi takiej paniki choć jednej Czytelniczce, to warto było go napisać. Ze względu na jego ważność wstawiam go też do na:Temat, bo tam czyta inna publiczność, a przydać się może każdemu

Podobnie można „odczarować” wszystkie testy, co do których istnieją dane statystyczne. Polecam też przetestowanie swojego lekarza na umiejętność interpretowania takich danych, bo z tym też bywa różnie.

Z wszelkimi pytaniami i wątpliwościami zapraszam do komentarzy

_______
*) Dane i przykład z książki Prof. Gerd Gigerenzer, „Risiko. Wie man die richtigen Entscheidungen trifft”, C.Bartelsman 2013, ISBN 978-3-570-10103-2 str. 212-216. Książkę wydano też w USA po angielsku: „Risk Savvy. How to Make Good Decisions“ i mimo iż jest to niezła cegła (prawie 400 stron w niemieckim wydaniu), powinna być lekturą obowiązkową lekarzy i managerów wyższego szczebla. Polecam!