Wiadomość „ku pokrzepieniu serc”, bez dwóch zdań.
Jednak jeszcze bardziej pokrzepiające byłoby przekonanie, że jak już te grupy i ich poszczególne „części składowe” osiągną jeszcze wyższy poziom, to czy nie będzie migracja chociażby w ramach koncernu, do głównej siedziby. Co by było praktycznie równe z emigracją.
Równie dobrze inna firma spoza Polski mogłaby skusić dużo wyższymi zarobkami gdzie indziej (ale to już jest mniej prawdopodobne).
Jeśli tak się nie stanie, to jeszcze nie jest tak źle w takim razie.

Podzielam zdanie Alexa, że w Polsce mamy fantastycznych ludzi.

Mamy również bardzo dobrych specjalistów w wielu różnych dziedzinach.
Niestety wiekszość takich osób (twierdzę tak na podstawie osobistych doświadczeń, nie jest to reguła) ma problem z odpowiednią promocją swojej osoby i swojej pracy – są naprawde dobre w swoich specjalizacjach ale nie potrafią tego odpowiednio zaprezentować. Ta tendencja jest szczególnie zauważalna w branży IT (bynamniej ja mam takie doświadczenia).

Pozdrawiam,

Alex, a czy Ty kiedyś wątpiłeś w to, że mamy w Polsce wspaniałych ludzi?

Ja nigdy. Mój kolega działa w organizacji pozarządowej aktywującej młodzież z gimnazjów i liceów. Tą samą, która podobno jest „zblazowana”, nic jej się nie chce i najlepiej całymi dniami piłaby pod blokiem tanie wino. Jak mi opowiedział jakie projekty ta młodzież realizuje to niejeden dorosły mógłby się wstydzić…

Inny przykład: przeżyłem powódź we Wrocławiu w 1997. W tym sensie, że i mój dom zalało i stał sobie w wodzie przez tydzień. Ktokolwiek wtedy był w tym mieście w zasadzie nie powinien mieć żadnych wątpliwości: ludzi mamy świetnych. Naprawdę potrafią się zmobilizować, zarządzać grupą i osiągać rezultaty. W 1997 ogólnym zdziwieniem komentatorów było, że najbardziej aktywna i pomocna młodzież pochodziła z najbardziej zaniedbanych dzielnic, tzw. trójkąta bermudzkiego. To (przez przypadek?) ten sam rejon z którego pochodzą dzieciaki, które nie tak dawno własnym protestem i zorganizowaniem wymusiły na urzędzie miasta wybudowanie im placu zabaw zamiast parkingu.

Ludzi mamy naprawdę wspaniałych. Jedyne czego potrzebują to trochę pomocy. A jeszcze bardziej potrzebują, żeby im nie przeszkadzać. Niestety to co mnie najbardziej boli, to sytuacja w której najbardziej krzyczą ci, co mówią że „niedasię”. I to jest największy problem. Jak zakłócić tych, którzy blokują każdą inicjatywę. I w środowiskach społeczeństwa obywatelskiego i w firmach. Bo jak tu już ktoś wcześniej napisał bardzo często zdarza się, że „zarządzającym” najbardziej zależy na utrzymaniu stanu obecnego.

Witajcie,
Alex: bądź pewien, że na pewno zapamiętam to stwierdzenie „(…)był sumą ich silnych stron, a nie, jak się to często zdarza, sumą ich słabości(…)” – dzięki ;)

Napisałeś też: „(…)raczej świadczy o tym że w dużym kraju zaczyna pojawiać się pewne zjawisko, którego symptom akurat widzę przed sobą(…)” – powiem tak Guy Kawasaki na swoim blogu napisał kiedyś „Silicon Valey is not a place it is rather state of the mind” (cytat z głowy) – myślę, że to są (niekoniecznie pierwsze) symptomy Polskiego „SV”

Szymon: To co napisałeś o ludziach z „trójkąta” to fakt. Wychowałem się w sąsiedztwie Domu Dziecka, ponieważ moi ukochani rodzice pracowali tam przez wiele lat i często byłem świadkiem takiego altruistycznego zachowania chłopaków, którzy często byli postrzegani jako „bandyci”, lub potencjalni przestępcy. Wydaje mi się, że cały trik polega na „ukierunkowaniu” energii życiowej, ciekawości itd. i To jest super! ;)

Serdecznie pozdrawiam

Shoovi

Alex: …Jestem pewien, że mówimy o tym samym.

@Alex
Przez chwilę wydawało mi się że czytam: „polski znaczący koncern międzynarodowy” … a potem dopiłem kawę, dobry humor zniknął wraz z pojawieniem się zrozumienia.

@Tomasz

Zaklinanie powrotu nic nie da. Za „zmywak” lepiej przeżyje się gdziekolwiek, zaś specjaliści to hm… kwestia prostego wyboru: czy chce się być w wiejskej czołówce, czy paryskiej średniej… większość specjalistów (no, zależy od branży) do Polski nie ma po co wracać. Bo nie ma tu dla nich ani pieniędzy, ani – co gorsza – zajęcia, przy którym można nie tylko robić i zarabiać, ale zrobić coś sensownego. Jeżeli jakimś cudem tak będzie – i tak metkę przybije i rachunek wystawi ktoś inny.

Z syndromu polskiej Silicon Valley powinna niedowiarków wyleczyć lektura (najlepiej ze zrozumieniem) takiej małej książeczki P. Druckera połączona z minimum realizmu który jednak ginie w głosie zaklinania drugiej Japonii albo drugiej Irlandii.

Miłego zaklinania – ja tam wolę zarabiać na własną zdolność kredytową i niepotrzebne mieszkanie :D

Pozdrawiam,
Piotr