Blog Alexa - "Żyj dobrze, dostatnio i na luzie" - Strona 37 z 80 - Blog o tym, jak żyć dobrze, dostatnio i na luzie

Relacje z innymi ludźmi

List od Czytelnika

Ostatnio dość często dostaję maile od młodych ludzi, którzy stoją przed poważnymi decyzjami życiowymi i chcą posłuchać mojego zdania. Mam z tym pewien problem, bo nawet gdybym kogoś dobrze znał, to nie czuje się kompetentny aby komukolwiek mówić, co ma robić ze swoim życiem. A osób, które piszą do mnie nie znam przecież w ogóle!!! Z drugiej strony takie maile są odbiciem pewnej potrzeby i nie chcę kompletnie jej ignorować. Dziś dostałem kolejny list od młodego człowieka, a ponieważ zgodził się on na użycie zawartości na blogu, to postaram się podzielić z nim i ewentualnie osobami w podobnej sytuacji kilkoma moimi obserwacjami i przemyśleniami. Może się to komuś przyda. Tekst publikuje w oryginalnym brzmieniu zmieniając tylko imiona i miejsce „akcji”.

Witam Alex!

Nazywam się Karol_x i mam 23 lata. Studiuję i pracuję w dużym mieście wojewódzkim. Piszę do Ciebie, gdyż od około roku śledzę wpisy na Twoim blogu i uważam Cię za bardzo wartościowego człowieka (choć nie znam Cię osobiście), którego zdanie zawsze może pomóc.

Chodzi o to, że jestem 5 lat w związku z dziewczyną. W tym roku jesienią bierzemy ślub, tylko od jakiegoś czasu oboje zachowujemy się co najmniej dziwnie. Nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Nie znajdujemy już wspólnego języka. Stajemy się wobec siebie obojętni. W trakcie trwania związku były między Nami zgrzyty, ale zawsze jakoś się dogadywaliśmy. Poruszaliśmy oczywiście temat kupna mieszkania/domu jednak zawsze kończyło to się kłótnią.

Moi przyjaciele mówią, że raczej do tego ślubu nie dojdzie i tylko pogłębiają moje wątpliwości. Nie chciałbym im mówić jak wielkie one są, bo wiem, że byliby zdolni zrobić wszystko, żebym został wolny. Tylko pytanie, czy byłbym szczęśliwy? Czy teraz jestem? Niestety nie potrafię sobie na to pytanie odpowiedzieć.

Od około 18 roku życia jestem „samodzielny”. Zaznaczyłem to cudzysłowem, gdyż prawda jest taka, że to mama wybrała mi ścieżkę życia, a moja dziewczyna pokazała mi, że też mam swoje pragnienia i powinienem je realizować.

Najgorsze jest to, że widzę swoje błędy i nie potrafię nic z nimi zrobić. Chciałbym prosić Cię o pomoc, o radę… Co mogę zrobić ze swoim życiem? Nie chciałbym za kilka lat stwierdzić, że moje dotychczasowe życie nie miało większego znaczenia.

Co do ogólnych zasad wysyłania maili do Ciebie:

– zgadzam się oczywiście na ewentualne udostępnienie mojej sprawy na blogu (bez imion)

– co do numeru telefonu, to mogę oczywiście podać (+48 XXX XXX XXX), jednak wolałbym otrzymać odpowiedź w formie maila – w pracy nie bardzo mogę odebrać, a po pracy nie chcę wzbudzać podejrzeń u dziewczyny.

Nie musisz się śpieszyć oczywiście z odpowiedzią. Bardzo ucieszy mnie to jeśli odpiszesz mi w ogóle.

Z góry dziękuje za pomoc!

—

Pozdrawiam

Karol_x

Karolu_x

Pozwól, że najpierw podzielę się moimi wrażeniami i spekulacjami, które przechodzą mi przez głowę, kiedy czytam Twój list. Jako że nie znam Cię osobiście może się okazać, że są one całkowicie chybione, wtedy używając Twojego blogowego pseudonimu „Karol_x” skoryguj mnie w komentarzach. Pozwól też, że będę w moich wypowiedziach bardzo bezpośredni, nie zamierzam Cię w tym obrażać bądź okazywać lekceważenie.

jesteś młodym, ale dość otwartym mężczyzną, nie boisz się poprosić obcego w sumie człowieka o zdanie
w wieku 23 lat jesteś od 5 lat w związku z dziewczyną. To oznacza że jak zaczęliście miałeś 18 lat i jest to prawdopodobnie Twoja pierwsza próba poważniejszego związku z kobietą, Z tego wynika, że nie masz żadnych innych osobistych doświadczeń w tym względzie i jakiejkolwiek skali porównawczej
Piszesz: „ mama wybrała mi ścieżkę życia, a moja dziewczyna pokazała mi, że też mam swoje pragnienia i powinienem je realizować”. Dla mnie oznacza to, że (jeszcze) nie jesteś mężczyzną, który ma własne zdanie o życiu, nie boi się prób jego realizacji i przejęcia związanej z tym odpowiedzialności. To, plus to co napisałem w poprzednim punkcie skłania mnie do przypuszczenia, że nie masz jeszcze wielu zróżnicowanych doświadczeń seksualnych z kobietami, a co za tym idzie, nie wiesz co Tobie konkretnie najbardziej odpowiada w tej ważnej dziedzinie (współ)życia. Innymi słowy jesteś trochę jak bardzo wygłodzony człowiek na pustyni, któremu dano coś do jedzenia, co by to nie było smakuje mu znakomicie :-) Co będzie jak zaspokoisz ten pierwszy głód? A jeżeli to, co aktualnie dostajesz to jest ta metaforyczna kaszka z postu o małym Kaziu? To co napisałem, to nie jest nic specjalnego, większość facetów, mnie w to wliczając ma na początku taką sytuację. Chodzi o to, aby w rozpędzie tego pierwszego zaspokajania „głodu” nie podejmować decyzji i działań, których konsekwencje trudno będzie potem odwrócić.
Piszesz: „Nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Nie znajdujemy już wspólnego języka. Stajemy się wobec siebie obojętni.” Dla mnie oznacza to, że poza (ewentualnie) seksem nie ma jakiejkolwiek rozsądnej bazy do wspólnej relacji. Sam seks może być bazą do bycia tzw. „fuck buddies”, czyli parą, która od czasu do czasu spotyka się wyłącznie po to, aby zaspokoić się fizycznie. To samo w sobie nie jest niczym złym, choć odrobina sympatii oraz umiejętność porozmawiania ze sobą „przed” i/lub „po” na dłuższą metę znacznie podwyższa zadowolenie z takich spotkań. Do tego, aby z kimś brać ślub jest to moim zdaniem absolutnie za mało!! Po co zresztą??
W Twoim wieku, sytuacji materialnej i sytuacji ekonomicznej na świecie kupowanie mieszkania/domu na kredyt uważam za bardzo nierozsądne, bo łatwo możesz się „uwalić” na kilkadziesiąt lat i to w sytuacji, kiedy świat tak szybko idzie do przodu. Robienie tego razem z dziewczyną, z którą masz taką „relację” jak opisujesz jest w moich oczach nierozsądne do kwadratu.
Piszesz: „Najgorsze jest to, że widzę swoje błędy i nie potrafię nic z nimi zrobić.”
Hej, jeśli widzisz błędy to nie jest najgorzej!!! Większość ludzi leci na autopilocie we mgle nie mając pojęcia aż do katastrofy. Świadomość błędów to wielki krok naprzód, który zrobiłeś!!
Z tym „nie potrafię” to zastanów się czy to rzeczywiście jest brak umiejętności, czy też obawa przed nieznanym lub wygodnictwo. Jeżeli to pierwsze, to jakich umiejętności Ci brakuje? Napisz w komentarzach, może coś zaradzimy. Jeżeli obawa, to chyba wszyscy miewamy takie chwile, kiedy czujemy się niepewnie w obliczu nieznanego. To jest normalny element bycia człowiekiem i nie powinien powstrzymywać nas od działania!
Bardzo niedobrym symptomem jest to, co napisałeś po podaniu mi numeru telefonu: „ wolałbym otrzymać odpowiedź w formie maila – ….. nie chcę wzbudzać podejrzeń u dziewczyny”
Nigdy nie pozwól, aby jakakolwiek kobieta cenzurowała z kim i o czym rozmawiasz!!! Relacja, w której nie masz oczywistego prawa do telefonicznej rozmowy z dowolnym człowiekiem na dowolny temat, to jest coś, co bardzo kiepsko świadczy o poczuciu własnej wartości drugiej strony, lub jest próbą sprawdzenia jak daleko można Cię sobie podporządkować. W obydwu przypadkach trzeba brać nogi za pas, bo długoterminowo nic dobrego z tego nie wyniknie!

Na koniec pytasz: „Co mogę zrobić ze swoim życiem?”

Zrób najlepsze, co jest możliwe, bo masz tylko jedno życie i nikt nie wie jak długo będzie ono trwało. A zrobić możesz prawie wszystko!!

Na pewno rozsądne działania powinny między innymi:

postawić Cię na nogi ekonomicznie. Znasz tę kartkę, którą ktoś na początku kadencji napisał Clintonowi „economy first, stupid”? To ma pełne zastosowanie w życiu prywatnym, szczególnie dla nas, mężczyzn.
znacznie rozszerzyć Twoje doświadczenia z kobietami, również te intymne. Wejdź w różnorakie relacje z kobietami z różnych środowisk i w różnym wieku. Zobaczysz nie tylko jak wiele się przy tym nauczysz, ale też ile dowiesz się o sobie samym. A to jest podstawą świadomego życia.
wyeliminować wszystko, co w wieku dwudziestu kilku lat może zablokować Twoją swobodę manewru i wrzucić Cię w „lejek”

Wiem, że to dość ogólne wypowiedzi, ale przemyśl je, może znajdziesz coś dla siebie. Pamiętaj też, że jest to moje subiektywne spojrzenie, mogą być inne, bardzo różniące się od niego. W końcowym rozrachunku nikt nie zwolni Cie od konieczności podejmowania własnych decyzji i związanego z tym ryzyka. Życzę Ci, aby te decyzje prowadziły Cię do życia pełnego zadowolenia i spełnienia!!

Wszystkich Czytelników zapraszam do dyskusji w komentarzach

Komentarze (96) →

Alex W. Barszczewski, 2011-03-18

Relacje z innymi ludźmi

Nie staraj sie za bardzo :-)

Kiedy rozglądam się wokoło widzę jak wiele osób „stara się”, aby dobrze wypaść w oczach potencjalnego partnera lub partnerki. Ludzie robią często bardzo dziwne rzeczy, aby stworzyć wrażenie że w jakiś sposób są „lepsi” (czytaj ładniejsi, bogatsi, bardziej inteligentni, oczytani, mili) niż w rzeczywistości. To ma pomóc w znalezieniu kogoś atrakcyjnego i pewnie w jakiś sposób jest skuteczne, inaczej tak wielu naszych bliźnich nie stosowałoby tego. Poza tym ma to pozytywny wpływ na gospodarkę, bo całe branże artykułów luksusowych całkiem nieźle z tego żyją :-)

Mimo tych niewątpliwie dodatnich stron tejże „epidemii zabłyśnięcia”, pojawia się jeden bardzo istotny problem:

Jeżeli będę się bardzo starał pokazać z jak najlepszej strony aby ktoś mnie zaakceptował, a nawet ewentualnie pokochał, to osoba ta będzie kochała nie mnie takim jakim jestem, lecz ten wyidealizowany obraz. Czyli obiektem jej uczuć nie będę ja, tylko jakiś awatar stworzony przeze mnie na potrzeby danej znajomości.

Naprawdę tego chcecie? Moje poczucie własnej wartości bardzo by cierpiało, gdybym miał świadomość, że ktoś jest ze mną nie dlatego, bo mu się podobam jako prawdziwy Alex Barszczewski, lecz dlatego, bo stworzyłem jakąś atrakcyjną, niewiele mającą wspólnego ze mną iluzję. I myślę, ze nie jestem w tym odosobniony!!

Stąd moje zalecenie dla Was: Natychmiast przestań tworzyć lub podtrzymać jakiś wyidealizowany wizerunek Twojej osoby!

Oczywiście zaowocuje to początkowo spadkiem ilości ludzi, którzy chcą mieć z „Tobą” (a tak naprawdę z tym wyidealizowanym wizerunkiem) do czynienia. Długoterminowo otoczysz się bliskimi osobami, dla których będziesz atrakcyjny takim, jakim w danym momencie jesteś. A to jest fantastyczne uczucie!!

Jeżeli zaprzestaniesz tworzyć ten „upiększony” obraz siebie, to zużyj uwolnioną w ten sposób energię i zasoby abyś rozwinął się jako człowiek w następujących dziedzinach:

zdrowe poczucie własnej wartości
umiejętności komunikacyjne z różnymi ludźmi
umiejętność wczuwania się w innych ludzi i odczuwania szerokiej gamy emocji
umiejętność bycia dobrym kochankiem/kochanką dla osób pasujących do Twojej orientacji seksualnej

To bedzie znakomita inwestycja, wierzcie mi, albo jeszcze lepiej sprawdźcie sami :-)

Wyzwaniem może być pewien okres „posuchy” pomiędzy „utratą” ludzi będących z Twoim awatarem (a nie z Tobą), a pojawieniem się osób, które chcą być z Tobą bo jesteś jaki jesteś.

Jeśli chcecie, to o tym jak sobie z w takiej sytuacji poradzić napiszę w następnym poście, na razie zapraszam do dyskusji w komentarzach.

____________

Tutaj możesz pobrać wersję dźwiękową (kliknij na link prawym klawiszem myszy, a potem na “Zapisz element docelowy jako…”)

Komentarze (48) →

Alex W. Barszczewski, 2011-03-12

Rozwój osobisty i kariera, Zapraszam do wersji audio

Zdejm te okulary!!

Podczas tych wielu zim spędzonych w subtropikach często powtarzała mi się następująca historia:

Zabierałem odwiedzających mnie znajomych na różne wycieczki, gdzie można było zobaczyć niewiarygodne wręcz bogactwo kolorów i odcieni zarówno oceanu, jak i lądu czy otaczającej nas przyrody.

Ze zdumieniem obserwowałem, jak większość ludzi „ogląda” te cuda poprzez silnie przyciemnione szkło ich okularów przeciwsłonecznych!!

Pytani przez mnie dlaczego tak ograniczają własne doznania odpowiadali zazwyczaj:

bo tak jest zdrowo
bo zawsze tak robili
bo jak zdejmą okulary, to natychmiast łzawią im oczy

Moje zalecenie w takiej sytuacji bardzo często brzmi: „zdejmuj te cholerne okulary i zobacz choć na chwilę jak naprawdę wygląda świat!!”

Wtedy ludzie zdejmują tę „ochronę wzroku” i zazwyczaj odkrywają wiele nowych wspaniałości i niuansów. Niektórzy niestety poprzez wieloletnie noszenie ciemnych szkieł na tyle upośledzili sobie oczy, że nie potrafią one dostosować się do jasnego światła i trzeba natychmiast znowu schować się za ten filtr.

Zanim pójdziemy dalej w naszych rozważaniach mam ważną uwagę. Rzeczywiście są sytuacje, kiedy użycie okularów przeciwsłonecznych ma swoje pełne uzasadnienie jak np. kiedy żeglujesz pod białymi żaglami, lub pilotujesz coś latającego. Wtedy są one niezbędnym elementem wyposażenia, inaczej szybko może się zrobić niebezpiecznie. Ale to są wyjątkowe okoliczności. W znakomitej większości tych pozostałych nasz organizm jest na tyle dobrze skonstruowany, aby poradzić sobie z warunkami otoczenia przynajmniej w klimacie umiarkowanym i subtropikalnym. Po co więc ograniczać sobie pełnię doznań? Po co ryzykować takie przyzwyczajenie się do „ochrony”, że potem nie będzie już możliwe obycie się bez niej?

Teraz ktoś z Was mógłby zapytać, dlaczego taka banalną sprawę uczyniłem tematem całego postu?

Zrobiłem to, bo te nieszczęsne okulary przeciwsłoneczne są tylko metaforą szerszego zjawiska, kiedy zakładamy sobie różne klapki i pancerze ochronne, bądź świadomie ograniczmy nasze postrzeganie bo tak „jest zdrowiej”?? Bo tak jest „bezpieczniej”?

Sam byłem pod tym względem wielkim „grzesznikiem”, aż wstyd sobie przypomnieć :-)

Całe szczęście w którymś momencie przekonałem się, że intensywność pięknych doznań w życiu jest dla mnie bardzo ważna i dlatego regularnie staram się wyśledzić, co to takiego mam na nosie a potem wołam sam do siebie „zdejm te cholerne okulary!!!” Abyście nie myśleli, że pisze do Was ktoś, kto jest pod tym względem lepszy od Was śpieszę donieść, że takie wołanie przydarzyło mi się też w ostatnich tygodniach :-)

Nie zawsze jest to łatwe, czasem nawet niezwykle trudno się przezwyciężyć, ale jak dotąd rezultaty bardzo mi się podobają :-)

Tak robię ja, oczywiście każde z Was powinno podejmować własne decyzje i nie będę namawiał nikogo do „złego” :-)

Dlatego zapraszam Was do napisania jak to wygląda u Was i podyskutowania na ten temat.

Uzupełnienie: Aby dyskusja nie zeszła na zbyt teoretyczne tory podałem kilka przykładów moich starych filtrów w jednym z komentarzy: http://alexba.eu/2011-03-08/rozwoj-kariera-praca/zdejm-te-okulary/#comment-102686

____________

Tutaj możesz pobrać wersję dźwiękową (kliknij na link prawym klawiszem myszy, a potem na “Zapisz element docelowy jako…”)

Komentarze (46) →

Alex W. Barszczewski, 2011-03-08

Gościnne posty

Travel light&cheap – zimowa przygoda (post gościnny)

Wśród wielu ludzi ciągle pokutuje przeświadczenie, że Wyspy Kanaryjsie są czymś dla “bogaczy”, w czym pomagają też niektórymi relacjami tzw. kolorowe czasopisma i portale. Tymczasem przy odpowiednim podejściu i odrobinie wolnego czasu prawie każdy mógłby sobie “zafundować” chocby krótki “gypsy time” tutaj. Kiedy ja to mówię, to zaraz odzywają się głosy typu “tobie Alex to łatwo, bo sporo zarabiasz”, dlatego cieszę się, że Alek i Kamil nie tylko zdecydowali się na wpadnięcie tutaj, ale też na krótki opis jak i za ile to zrobili. Podczas tego pobytu mieliśmy okazję kilkakrotnie się spotkaćiI wierzcie mi, wyglądali cały czas na zadowolonych za wyjątkiem pożegnania przy autobusie odwożącym ich na lotnisko, co widać na poniższym zdjęciu :-)

Myślę że w komentarzach możecie dopytac ich o szczegóły jeśli ktoś jest zainteresowany. Ja, w miarę wolnego czasu wstawię w Notatkach Alexa też kilka rad i wskazówek dotyczących Gran Canarii, co może się Wam przydać. Mam tylko jedna prośbę, jak już tu będziecie, to dajcie innym przykład zachowania się w cywilizowany sposób, to jest naprawdę fajna wyspa.

________________________________________________________________

10 dni spędzonych na rajskiej wyspie. Kanaryjskie słońce, długie, piękne plaże, Atlantyk, piękne widoki, górskie trasy i szczyty oraz średnio 28 stopni Celsjusza w styczniu. Całkiem niezły początek nowego roku, prawda? A na dodatek wszystko to za naprawdę niewielkie pieniądze. Niemożliwe? A jednak :-)

Jak się okazuje w dzisiejszych czasach nie potrzeba wcale wielkich pieniędzy, aby podróżować. Tanimi liniami lotniczymi przy odpowiednim czasie rezerwacji biletów możemy dostać się ekonomicznie w naprawdę sporo miejsc na świecie. Nocleg w wielu miejscach możemy załatwić sobie po przystępnych cenach, trzeba tylko wiedzieć, gdzie szukać lub/i kogo zapytać o rekomendację. Kolejną opcją jest skorzystanie z faktu, że wielu ludzi daje nocleg pod swoim dachem podróżującym z całego świata za darmo – mowa o inicjatywie COUCHSURFING – zainteresowanych odsyłamy do świetnego artykułu Michała Hubickiego (pozdrawiamy :-)). Z kwestią wyżywienia jest podobnie – trzeba wiedzieć, gdzie kupować, aby nie przepłacać. Tyle tytułem wstępu. Chcemy pokazać na własnym przykładzie jak świetnie i wartościowo można spędzić czas za granicą za nieduże kwoty. Być może będzie to dobra inspiracja dla niektórych z Was :-)

A teraz od początku. W pierwszym tygodniu grudnia wpadliśmy na pomysł, aby spędzić część zimy w ciepłych krajach. Jako stali czytelnicy bloga i osoby znające Autora osobiście postanowiliśmy skorzystać z faktu, że Alex spędza zimę na Wyspach Kanaryjskich i jako cel naszej destynacji wybraliśmy Gran Canarię.

Niezwłocznie zakupiliśmy bilety z Londynu do Las Palmas płacąc 180 zł od osoby za lot w obie strony (!!). Do Londynu, jak powszechnie wiadomo, połączenia lotnicze również nie należą do najdroższych :-) Zgodnie z zasadą „travel light” wzięliśmy tylko najpotrzebniejsze rzeczy – nasz cały „bagaż” było widać na zdjęciu powyżej :-) Początkowo planowaliśmy nocleg przez Couchsurfing w Las Palmas, jednak po skonsultowaniu tego z Kolegą mieszkającym na wyspie zdecydowaliśmy się wynająć na 10 dni bungalow w trójkę, płacąc za niego 370 zł od osoby. Biorąc pod uwagę to, że znajdowało się ono niecałe 2 km od Playa del Ingles w najbardziej atrakcyjnej naszym i nie tylko zdaniem części wyspy (Maspalomas) to jak dla nas była to bardzo rozsądna cena. Dodatkowym atutem okazał się fakt, że trasa prowadząca na plażę była wspaniałym miejscem spacerowym – z czego korzystaliśmy podczas przechadzek, joggingów i wypadów na plażę o każdej porze dnia i nocy :-)

Generalnie, przy odpowiednim podejściu Gran Canaria jest jednym z tańszych miejsc turystycznych w Europie, także niespecjalnie martwiliśmy się o koszty wyżywienia jako że:

ceny produktów są niejednokrotnie niższe niż w Polsce a ich jakość jest wyższa;
mieliśmy dostęp do kuchenki, co w połączeniu z naszą kuchenną kreatywnością spowodowało, że nasze podniebienia i żołądki nie miały powodów do narzekania mimo niskich kosztów :-)
koszty wyżywienia tak czy inaczej ponosimy na co dzień żyjąc w Polsce, więc nie ma sensu wliczać ich do kwoty przeznaczonej na podróż, szczególnie przebywając w miejscu, gdzie ceny produktów są w miarę podobne. Warto sobie to uświadomić :-)

Poza spędzaniem czasu na bardzo długich spacerach w pięknej scenerii, chodzeniu po górach, plażowaniu i ogólnie rzecz ujmując delektowaniu się chwilą załatwiliśmy sobie kilkanaście godzin pożytecznie spędzonego czasu z topowym ekspertem komunikacji w biznesie, czyli coś, na co „normalnie” przez najbliższe kilka lat nie moglibyśmy sobie pozwolić finansowo – kto zna rynkowe stawki wie o co chodzi :-)

Tutaj linki do stron, które przydały się nam podczas planowania podróży:

www.booking.com – wyszukiwarka akomodacji

www.skyscanner.net – porównywarka połączeń lotniczych*/**

*w poszukiwaniach atrakcyjnych cen połączeń warto też śledzić na bieżąco połączenia lotnicze na stronach linii – skyscanner nie zawsze pokazuje wszystkie możliwości.

**Decydując się na wybór tanich linii dobrze jest zapoznać się z regulaminem i wadami podróżowania z z tańszymi przewoźnikami, takimi jak np. niezapewnienie odszkodowania za odwołanie lotu w przypadku jego odwołania.

Reasumując: warto podróżować :-) Warto poznawać nowe miejsca, nowych ludzi, sposób, w jaki żyją, ich podejścia do różnych kwestii. W naszym przypadku ta przygoda znacząco poszerzyła wyobrażenie tego, co naprawdę jest w życiu możliwe i co można osiągnąć :-)

Na zakończenie znany, inspirujący cytat Marka Twaina, którego przesłanie towarzyszyło nam podczas tej przygody:

„Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj”.

Jeśli macie pytania to zapraszamy do komentarzy

_______________________________________________________________

Aleksander Piechota o sobie: Interesuję się podróżami, językami obcymi oraz zagadnieniami związanymi z komunikacją interpersonalną. Mówię po angielsku i komunikuję po hiszpańsku. Pracowałem w USA jako Beach Attendant oraz na własną rękę jako ogrodnik i osoba myjąca jachty motorowe :-) Sprawdziłem się również jako nauczyciel angielskiego oraz tłumacz. Jestem członkiem Toastmasters International. Lubię grać na gitarze elektrycznej. Aktualnie przygotowuję się do maratonu i szukam swojej drogi :-) Mam 21 lat.

Kamil Przeorski o sobie: Zamiłowany w nowych technologiach co objawia się śledzeniem trendów i zainteresowaniem innowacją. Prowadziłem speech na spotkaniach branży IT GrillIT #12 Wrocław na temat 10 typów innowacji – video na ten temat znajdziesz pod tym linkiem. Społecznie współorganizowałem dwie konferencje o temacie biznesowym – na Politechnice Wrocławskiej – Wrocław Sunrise – i Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie (która odbywała się w ramach Światowego Tygodnia Przedsiębiorczości). W wolnym czasie podróżuje, poznaje różnych ludzi, w czym odnajduję frajdę. Miłuję teatr oraz aktywności fizyczne. Również mam 21 lat :-)

Komentarze (30) →

Alex W. Barszczewski, 2011-02-25

Jak to robi Alex, Relacje z innymi ludźmi, Zapraszam do wersji audio

Żyjesz jak miejski autobus, czy jak samochód rajdowy?

Ten post przyszedł mi do głowy podczas ostatnich dwóch tygodni, które w bardzo intensywny sposób spędziłem w Polsce. Zanim przejdziemy do tytułowej metafory podkreślam, że nie jest moim celem pokazanie któregokolwiek wariantu życia jako „lepszego”, lub „gorszego”, bo każdy z nich ma swoje wady i zalety, a ostateczna ocena jest kwestią preferencji każdego z nas. Bardziej zależy ma pokazaniu komplikacji, które pojawiają się, kiedy spotykają się ze sobą ludzie z tych dwóch światów.

Zacznijmy od przyjrzenia się obydwu możliwościom:

Autobus miejski to pojazd, który każdego dnia porusza się tej samej trasie, ewentualnie jest kierowany na którąś z tras zastępczych w tym samym mieście. Codziennie, według rozpisanego rozkładu jeździ on po tych samych ulicach i nie licząc korków, zatrzymuje się dokładnie w tych samych miejscach. Po zatrzymaniu się wykonuje on serię prostych czynności (obniżenie się od strony wejścia, otwarcie drzwi, zamknięcie drzwi, „wyprostowanie się”). W ruchu miejskim nie jest on poddawany specjalnym przeciążeniom, jego eksploatacja odbywa się dość spokojnie. Każdego wieczora wraca on do tej samej zajezdni. Autobus miejski, o ile się nie zepsuje (wtedy ma „zwolnienie” na naprawę) przez większą część roku „pracuje” jeżdżąc po ulicach. Od czasu do czasu ma jedynie okres przeglądu i planowanego odnowienia niektórych elementów (tzw. urlop). Większość społeczeństwa prowadzi życie autobusu miejskiego.
Samochód rajdowy eksploatowany jest zupełnie inaczej. Po pierwsze rajdy odbywają się w różnych, często atrakcyjnych miejscach na świecie. W związku z tym taki pojazd stosunkowo niewiele czasu spędza w macierzystym garażu. Nieco czasu zajmuje przetransportowanie go do kolejnej lokalizacji i tam dostosowanie go do lokalnych warunków klimatycznych i drogowych.
Samochód rajdowy większość czasu spędza nie jadąc w rajdzie, lecz na wspomnianych wyżej podróżach i w którymś z garaży, gdzie jest dużo czasu na pracę nad jego konstrukcją i wyposażeniem, tak aby znacznie zwiększyć jego szanse, szczególnie w konkretnych zawodach, które akurat mają się odbyć.
Zazwyczaj każdy rajd, to dla samochodu w jakimś sensie nowa trasa, na poznanie której było tylko stosunkowo niewiele czasu, a którą trzeba możliwie najlepiej przejechać. Sama jazda bywa niezwykle obciążająca dla całej konstrukcji, w internecie można znaleźć filmy z ekstremalnych manewrów, czy nocne ujęcia na których widać żarzące się tarcze hamulcowe.
Dzięki temu samochód taki może przejechać odcinki specjalne, do pokonania których autobus miejski albo wcale nie byłby zdolny, albo w porównaniu potrzebowałby całą wieczność :-)
Ceną jest to, że po rajdzie potrzeba trochę czasu, aby pojazd doprowadzić do porządku i ewentualnie ponaprawiać rezultaty ewentualnych kraks lub przytarć. Wtedy przez dzień, czy dwa taki samochód nie nadaje się do jazdy

Dla wielu z Was byłoby zapewne interesujące zastanowienie się, do którego z elementów tej metafory pasuje Wasze życie i zastanowić się, czy to jest to co chcecie. Jak już wspomniałem jest wiele za i przeciw każdego z wyborów i jeśli chcecie możemy zająć się tym w osobnym poście.

Dziś uświadommy sobie, jakie problemy pojawiają się, kiedy mają ze sobą do czynienia ludzie z obydwu grup. Ponieważ na tym blogu nie opisujemy rzeczy wyczytane gdzieś w książkach, lecz nasze praktyczne doświadczenia pozwólcie, że oprę się na osobistych doświadczeniach i obserwacjach, a każdego z Was zapraszam do uzupełnienia ich o Wasze własne.

Jestem typowym przedstawicielem grupy opisanej jako „samochody rajdowe”, stąd też na razie przedstawię dość jednostronny punkt widzenia :-) Jego zaletą jest autentyczność, bo żyję w ten sposób co najmniej od 1992 roku, więc nazbierało się trochę doświadczeń, które mogą być dla Was przydatne :-)

W moich kontaktach z innymi ludźmi powoduje to między innymi następujące komplikacje:

niektórzy uważają mnie za „nieroba”, bo kto to widział, aby pracować (co prawda niezwykle intensywnie) tylko 40-70 dni w roku!!
niektórzy uważają mnie za „pracoholika”, bo kto to widział, aby ktoś, kto w lutym wpada na 2 tygodnie do Polski cały ten czas był tak bardzo zajęty!! :-) Albo siedząc w miejscowości uznanej za wypoczynkową coś sobie dłubał na komputerze zamiast leżeć na plaży?? :-)
dla niektórych jestem podejrzanym typem, bo „optycznie” stosunkowo niewielkim nakładem pracy liczonym w dniach prowadzę życie na poziomie, który w opinii wielu ludzi wymaga sporych nakładów. Nie mieści im się w głowie, że „rajdowe” podejście może na wolnym rynku uczciwie generować przychody znacznie powyżej przeciętnej, a z drugiej strony wiele fajnych rzeczy można mieć stosunkowo tanio jak się trochę popyta i pomyśli.
teraz bardzo poważny punkt!! Niektórzy uważają, że ich lekceważę, bo mając taki dwutygodniowy „odcinek specjalny” nie wysłałem im nawet sms-a o rozmowie telefonicznej nie mówiąc. Zdarza mi się też w tym okresie nie odpowiadać na maile i inne próby kontaktu. Większość „autobusów” nie potrafi sobie wyobrazić, że wtedy pracuję z intensywnością, która wymagana od przeciętnego pracownika wywołałaby natychmiastowy strajk i oskarżenia o powrót do niewolnictwa. Podczas takich działań nie mam kompletnie „mocy przerobowych” w umyśle, aby zająć się czymkolwiek „pobocznym” (takim jak kontakty ze znajomymi, czy sprzątanie mieszkania :-)), a podczas nielicznych przerw staram się albo możliwie szybko zregenerować przed następnym dniem, albo po prostu „padam na nos”. Kto tego osobiście nie przeżył, ma o tym tak małe pojęcie, jak ja o rodzeniu dziecka. Typowym przykładem były ostatnie tygodnie w Polsce, kiedy po prostu powiesiłem na Blipie „Żyję, ale jestem bardzo zajęty” i to było maksimum kontaktu możliwe z większością ludzi. Jeszcze raz podkreślam – w tym nie ma ani odrobiny lekceważenia, jest to wyłącznie konsekwencja pewnego obranego stylu życia.
Synchronizacja w czasie wspólnych przedsięwzięć też od lat była potencjalnym źródłem nieporozumień z wieloma sympatycznymi ludźmi. Problem w tym, że większość osób z grupy „autobusów” ma maksymalnie 26 dni urlopu w roku, często będąc ograniczona zarówno ilością dni, które mogą wziąć „w jednym kawałku”, jak i porą roku, kiedy faktycznie mogą to zrobić. Jak kogoś takiego zabrać na miesięczny albo i dłuższy „Gypsy Time”? Z drugiej strony z egoistycznych pobudek nie jestem skłonny dopasowywać mojego miejsca pobytu do takich ograniczeń (szczególnie w zimie i latem) i już mamy potencjalne źródło goryczy typu „ja tu muszę pracować, a ty siedzisz sobie w ciepłych krajach”.

To są typowe problemy występujące w bliższym zetknięciu ludzi z tych dwóch grup. Kiedy spotykają się osoby bardzo różne od siebie, to prawie zawsze jest to okazja do nauczenia się czegoś nowego i rozszerzenia swojego horyzontu. Komplikacje takie jak powyżej niepotrzebnie skracają wiele znajomości, warto sobie z tego zdawać sprawę i coś z tym zrobić. Zrozumienie drugiej strony może być pomocą i dlatego napisałem ten post, jak też zapraszam do szerokiej dyskusji.

Niektórzy z Was zapewne mogą do tego dodać kilka z własnych obserwacji, zarówno z punktu widzenia „autobusu” jak i „rajdówki”, do czego też serdecznie zapraszam w komentarzach.

____________

Tutaj możesz pobrać wersję dźwiękową w wykonaniu zmęczonego Alexa :-) (kliknij na link prawym klawiszem myszy, a potem na “Zapisz element docelowy jako…”)

Komentarze (110) →

Alex W. Barszczewski, 2011-02-20

Rozwój osobisty i kariera

Nasza osobista wolność – trzecie spojrzenie

Pamiętacie mój post o dwóch rodzajach wolności? Kiedy go pisałem, nie przyszło mi do głowy, że jest jeszcze jeden, bardzo oczywisty aspekt osobistej wolności i właśnie teraz się nim zajmiemy.

W czym rzecz?

Bardziej świadomych z Was nie muszę przekonywać, że naszym działaniem w bardzo dużym stopniu kierują różne programy, nakazy, zakazy i wszelkiego rodzaju tabu, które rodzina i społeczeństwo „wdrukowały” nam w dzieciństwie, a częściowo ciągle jest to robione przez media i presję znajomych.

W rezultacie większość ludzi:

traci czas i zasoby na robienie lub posiadanie rzeczy, które w gruncie rzeczy są im do szczęścia niepotrzebne, ale jakieś „normy społeczne” lub chęć pokazania się nakazują, aby je mieć lub robić
traci wiele sposobności do przeżycia czegoś naprawdę interesującego bo albo „nie wypada”, albo jakieś „normy społeczne” wymagają uprzedniego przejścia pewnej „procedury” i spełnienia warunków, które z samym przeżyciem mają niewiele wspólnego.

Gdybyśmy byli w stanie uwolnić się przynajmniej od sporej części tych ograniczeń, to odzyskalibyśmy wiele z naszej wolności, poprawili subiektywnie odczuwaną jakość życia, a to wszystko całkowicie niezależnie od np. poziomu naszych zarobków, czy stanu posiadania.

Ponieważ te programy i „konieczności” zakopane są dość głęboko w naszym umyśle, to uwolnienie się od nich może zdawać się dość trudne i jako młody człowiek można dość do wniosku, że tylko nielicznym się to udaje. Na szczęście wcale tak nie jest. Spora grupa ludzi w pewnym momencie zaczyna uświadamiać sobie bezsens wielu założeń i ograniczeń, po czym przełącza na duży luz, który przejawia się między innymi w:

ignorowaniu oczekiwań społeczeństwa jak ma wyglądać ich własne życie, mieszkanie, samochód itp.
gotowości do ignorowania w prywatnych kontaktach z innymi dorosłymi ludźmi większości zasad poza:
a) przestrzeganiem obowiązującego prawa
b) nienarzucaniem komuś czegokolwiek
c) biblijnym nieczynieniem innym tego, co nie chcemy aby nam uczyniono

Wystarczy użyć odrobiny fantazji, aby wyobrazić sobie jakie rzeczy stają się nagle możliwe, jeśli odrzucimy zbędny balast!!

Przyjrzyjmy się teraz pewnej mojej osobistej obserwacji, która pomimo wad takich jak jej „nienaukowość”, czy bardzo duża generalizacja, ciągle może być przydatna dla wielu własnych przemyśleń i działań w kierunku powiększenia tego rodzaju wolności własnej. Poniższy wykres pokazuje, jak w miarę upływu lat życia rozkłada się krzywa tej wolności:

Jak widać zazwyczaj jako dzieci mamy ten luz, który w wieku szkolnym zostaje nam dość skutecznie odebrany i powoduje, że większość ludzi w wieku 20-35 lat jest niewolnikami (bez obrazy) norm i oczekiwań społecznych. Nie jest to zjawisko typowo polskie, bo podobne rzeczy widziałem w Austrii i Niemczech.

Około 40 roku życia zaczyna dziać się coś bardzo ciekawego, a mianowicie ta dość jednorodna grupa „niewolników” rozszczepia się na dwie podgrupy. Pierwsza z nich kontynuuje podróż po czerwonej, przerywanej linii dbając aby wszelkie wyznawane normy nie tylko dalej kontrolowały ich życie, lecz czyniąc spore wysiłki aby były przekazane na następne pokolenie.

Druga grupa zaczyna eksperymentować z odrzucaniem dotychczasowych ograniczeń i po pierwszych obiecujących rezultatach zaczyna coraz bardziej używać nowo odzyskanej wolności, często ku zgorszeniu lub co najmniej dezaprobacie pozostałego społeczeństwa. Ta dezaprobata często wyrażana jest przez pogardliwe określenia takie jak:

„kryzys wieku średniego”,
„ syndrom zamykających się drzwi” :-)

Te określenia są typowymi przykładami manipulacji słownych, bo w rzeczywistości należałoby mówić o:

szansie wieku średniego – bo człowiek wreszcie wie co mu jest do szczęścia potrzebne i jak bezsensowne z jego punktu widzenia było działanie według cudzych programów i oczekiwań
syndromie otwierających się drzwi – bo pozbycie się sporej części balastu umożliwia korzystanie z uroków życia i robienie rzeczy, które w dotychczasowym gorsecie ograniczeń i oczekiwań innych były niewyobrażalne.

Jest jeszcze trzecia grupa ludzi, to osoby, u których wykryto, lub przynajmniej poważnie podejrzewano poważną, zagrażającą życiu chorobę. Wiele takich osób „wskakuje” na tę zielona linię niezależnie od wieku i to często w stopniu, który zdumiewa nawet mnie.

Teraz proponuję Wam drodzy Czytelnicy, abyście uczciwie dla samych siebie zastanowili się, w którym miejscu na tym wykresie jesteście.

Jeżeli macie do 40 lat i jesteście w okolicach tej czerwonej linii (jak większość Waszych rówieśników) to rozważcie:

czy na pewno chcecie jeszcze czekać kilkadziesiąt lat z odzyskaniem tego rodzaju wolności, która mają ci na zielonej linii?
nawet jeżeli jesteście święcie przekonani, że świat jest taki jak Wam się w tej chwili wydaje, to czy ustawiacie Wasze sprawy życiowe w ten sposób, że gdybyście za kilkanaście lat zmienili zdanie, to przejście na zielona linie będzie możliwe bez dużych strat materialnych i robienia krzywdy innym ludziom?

Jeżeli macie ponad 40 lat (i takich Czytelników/Czytelniczki mamy) to sprawdźcie na której linii jesteście. Jeśli na zielonej, to gratuluję i witam w klubie :-)

Jeżeli na czerwonej, to możecie pomyśleć, czy naprawdę życie daje Wam to, czego w głębi ducha naprawdę potrzebujecie i pragniecie.

Jeśli tak jest, to gratuluję i nie mam nic do dodania.
Jeżeli nie, to kiedy zamierzacie coś zmienić? Jak pokazuje dość ekstremalny przykład babci Elfriede nigdy nie jest za późno, ale po co czekać?

Życzę owocnych przemyśleń i zapraszam do dyskusji w komentarzach. Jak zwykle apeluje „use your judgement” :-)

PS: Nie mam ze sobą dyktafonu, wersja audio ukaże się w piątek.

Komentarze (88) →

Alex W. Barszczewski, 2011-02-09

Jak to robi Alex, Rozwój osobisty i kariera, Zapraszam do wersji audio

Specyficzna ślepota

Poniższy wpis jest dość brutalny w swojej wymowie, więc delikatniejsze osoby proszę o zaprzestanie czytania w tym miejscu. Pozostali Czytelnicy robię to na własne ryzyko :-)

Kiedyś wiele lat temu przeczytałem następującą informację:

„Głęboko w dżungli naukowcy odkryli plemię, którego członkowie byli przekonani, że świat kończy się na granicy ich terytorium. Ludzie Ci byli tak głęboko o tym przeświadczeni, że kategorycznie odmawiali jakichkolwiek wypraw poza ten znany im teren, który uznali za swój. Kiedy próbowano siłą wywieźć kilka osób poza te granice, aby im pokazać, że istnieje całkiem normalny świat poza ich małym skrawkiem ziemi, to ludzie ci….. tracili zdolność widzenia czegokolwiek i tylko płaczliwym głosem prosili, aby przetransportować ich z powrotem do ich znanego świata. Tam całkiem normalnie odzyskiwali wzrok”

Ta historia ma dwie poważne wady:

po pierwsze mimo wysiłku nie mogę sobie przypomnieć, gdzie ją czytałem, więc podanie źródła jest niemożliwe
po drugie, nie mogąc prześledzić źródła nie mogę nawet zagwarantować, że jest ona prawdziwa

Po co więc w ogóle ją przytaczam?

Czynię to, bo niestety często w bardzo podobny sposób obserwuję takie zjawiska wokół siebie i to w kilku aspektach

Poznaję ciągle wielu zdolnych i przesympatycznych ludzi, którzy w nie mniejszym stopniu niż ci nieszczęśni „dzicy” są niewolnikami swoich wyobrażeń o świecie i o tym co jest na nim możliwe.

Dopóki poruszam się z nim na ich „terytorium”, to jest wszystko w porządku, najwyżej jestem świadkiem różnych form narzekania na tzw. „ciężkie życie”. W momencie, kiedy próbuję ich choćby mentalnie wywieźć ze znanego im świata, to zaczyna się prawdziwa jazda, co czasem możecie zaobserwować to nawet na tym blogu. Inteligentni i wykształceni (?) ludzie zdają się wyłączać nie tyle wzrok jak ci tubylcy, ale cały proces postrzegania i myślenia, koncentrując się głównie na pokazaniu, że ta rzeczywistość o której im opowiadam lub wręcz pokazuję w praktyce jest iluzją. Niektórzy zamiast tego po prostu atakują mnie w przeróżny sposób, inni uważają za wyjątkowego człowieka, któremu „się udało”.

Nic bardziej błędnego!! Jestem dość normalnym mężczyzną w zaawansowanym średnim wieku :-) Dość dobrze komunikuję i jak się postaram, to wymyślam czasem oryginalne rozwiązania różnych problemów. Poza tym mam dość kiepską pamięć i ciągle spotykam ludzi, którzy są lepsi/bardziej wykształceni ode mnie. Wielu z tych młodszych ma kolosalną przewagę nade mną, kiedy porównamy jaki ja byłem w ich wieku. Do tego mam hedonistyczne skłonności i nie lubię się przepracowywać. Zaliczyłem i zaliczam swoja porcję błędów, potknięć i wpadek. I moje życie jest życiem naprawdę! A nawet jakby to było złudzenie, to od około 25 lat żyję na własny rachunek w tak atrakcyjnej iluzji, że lepiej niech tak zostanie!!! :-) I to bez bogatej rodziny, „pleców”, protekcji, kumoterstwa, oszustwa itp.

No ale piszę ten post nie po to, aby się chwalić :-) To jest post, abyście przeanalizowali samych siebie i jeśli odkryjecie w sobie coś z tych dzikich, to podjęli odpowiednie działania i to szybko!!!

Jeżeli ta analiza nie wykaże u Was żadnej „ślepoty”, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że jesteście kompletnie ślepi i macie poważny problem!! Dla Waszej informacji, ja mimo wielu lat pracy nad sobą ciągle odkrywam u siebie takie „kwiatki”, jak te o których piszę w tym poście, więc wcale nie jestem lepszy!

No jak, zmotywowałem Was do działania? :-)

Jako materiał pomocniczy postarajcie się wyobrazić sobie siebie w rzeczywistości, w której:

Nie macie problemów finansowych

i

zarabiacie na życie robiąc to co lubicie

i

pracując tyle, ile naprawdę chcecie

i

przebywając w miejscach, które Wam odpowiadają klimatycznie, kulturowo itp.

i

macie wokół siebie ludzi, którzy w pozytywny sposób oddziałują na Wasze życie

i

macie czas na próbowanie i uczenie się różnych rzeczy, które Was interesują

i

macie w Waszym życiu wystarczająco dużo (czyli naprawdę dużo :-)) bliskości, intymności i dobrego seksu.

Obserwujcie uważnie własne reakcje, kiedy wyobrażacie sobie siebie w takiej rzeczywistości.

Jeżeli te reakcje są negatywne, to zastanówcie się dlaczego i jaki to ma wpływ na Wasze życie?

Jeżeli są pozytywne to zapytajcie, ile z tych punktów funkcjonuje już w Waszym życiu.

Przy tych, które nie funkcjonują zapytajcie dlaczego właściwie nie? Co Was powstrzymuje i jak długo chcecie jeszcze czekać?

Oczywiście mogą wśród Was znaleźć się osoby, które powiedzą, że te powyższe punkty nie są dla nich ważnymi elementami spełnionego życia. To jest całkowicie w porządku, bo to Wasze życie, które możecie kształtować według Waszych kryteriów. Ten post nie jest w takim przypadku przeznaczony dla Was i możecie sobie darować bliższą analizę.

Pozostałym życzę ciekawych przemyśleń i zapraszam do dyskusji w komentarzach.

____________

Tutaj możesz pobrać wersję dźwiękową (kliknij na link prawym klawiszem myszy, a potem na “Zapisz element docelowy jako…”)

Komentarze (87) →

Alex W. Barszczewski, 2011-01-26

Tematy różne

Tezy poprzedniego postu – bardzo prosto :-)

Wobec pojawiających sie nieporozumień związanych z moim poprzednim postem zamieszczam poniżej jeszcze bardziej uproszczoną wersję tych najbardziej problematycznych stwierdzeń :-)

Rzeczywistość obiektywna – rzeczywistość subjektywna:

Na niebiesko zakreślony jest obszar wszystkiego tego, co istnieje w obiektywnie istniejącej rzeczywistości wokół nas.

Na czerwono obszar wirtualnych obiektów i zdarzeń, których w tej rzeczywistości nie ma

Na zielono zakreślona jest nasza subiektywna rzeczywistość, to co i jak z tego świata postrzegamy i co na nas oddziałuje. Jak widać postrzegamy tylko część (niewielką) z tego, co faktycznie istnieje, za to dodajemy do naszej rzeczywistości obiekty i zdarzenia, których nie ma.

Dodatkowo w tej części rzeczywistości_ob, którą przejmujemy do rzeczywistości_sub wiele elementów zniekształcamy, co trudno było przedstawić na tym naprędce zrobionym szkicu.

Zrozumienie tego będzie krytyczne jeśli chcecie skorzystać z następnego, bardzo ważnego postu.

Inna teza poprzedniego postu, to :

W wypadku kiedy nie mówimy akurat o biznesie lub bardzo ważnych sprawach życiowych, to jeśli Twoja rzeczywistość_sub Ci się podoba, to delektuj się nią nie tracąc zbyt wiele czasu i energii na zgłębianie jaka w tym wypadku jest rzeczywistość_ob. To obejmuje ok 80-90% naszych aktywności życiowych poza pracą!! Delektuj się życiem zamiast rozkładać je mentalnie na atomy.

Jak już musisz bardzo dociekać to stosuj Brzytwę Ockhama.

Jeżeli ktoś przeoczył to z moim komentarzu, to polecam też przeczytać i przemyśleć następującą historię.

Do następnego postu :-)

Komentarze (49) →

Alex W. Barszczewski, 2011-01-24

Jak to robi Alex, Rozwój osobisty i kariera, Zapraszam do wersji audio

Dwie rzeczywistości

W którymś z krytycznych komentarzy zarzucono mi, że żyję w „swoim świecie”, który nie ma wiele wspólnego z „polskimi warunkami”

Aby było zabawniej, ta osoba miała bardzo wiele racji, choć na pewno ta różnica nie jest kwestią geografii :-)

Dla wyjaśnienia przyjrzyjmy się pewnej pozornie teoretycznej, a jednocześnie niezmiernie istotnej kwestii, a mianowicie pojęciu„rzeczywistości”, co jest nieco trudne z powodu ułomności naszego ojczystego języka. Przy czym z góry proszę Czytelników, którzy studiowali filozofię o wyrozumiałość dla wszystkich uproszczeń i unikania fachowych terminów – ten blog jest przeznaczony dla szerokiego grona ludzi.

Ze względu na wspomnianą ułomność polskiego podeprzyjmy się na chwile językiem niemieckim, który jest znacznie bardziej precyzyjny.

W języku sąsiadów zza Odry mamy dwa słowa odnoszące się do tego, co uważamy za „rzeczywistość”:

Realität czyli to, istnieje obiektywnie i niezależnie od nas, nazwijmy ją umownie „rzeczywistość_ob”
Wirklichkeit – słowo pochodzące od „wirken” czyli oddziaływać. Czyli jest to ta rzeczywistość, która na nas „oddziałuje”, ta, którą w jakikolwiek sposób odczuwamy Ze względu na konstrukcję naszego układu nerwowego, to co odczuwamy jest praktycznie zawsze subiektywne, do czego jeszcze wrócimy. Nazwijmy ja „rzeczywistość_sub”, to jest ta rzeczywistość, która na Was działa.

Dlaczego zajmujemy się takimi pozornie bardzo teoretycznymi rozważaniami?

Jest kilka powodów:

Nieumiejętność rozróżnienia tych dwóch pojęć powoduje, że w życiu codziennym niepotrzebnie intensywnie koncentrujemy się na badaniu rzeczywistości_ob. O ile takie badanie w ramach due diligence są jak najbardziej uzasadnione w sytuacjach biznesowych, czy w obliczu naprawdę poważnych decyzji prywatnych, o tyle w większości spraw codziennych jest to strzelanie z armaty do wróbla. Często w ten sposób wprowadzamy do naszej rzeczywistości_sub elementy całkowicie tam niepotrzebne i często ją psujące. Nasz czas i energię możemy spożytkować w lepszy i przyjemniejszy sposób.
Nieumiejętność rozróżnienia tych dwóch pojęć powoduje, iż uzurpujemy sobie prawo do wygłaszania „obiektywnych” opinii i osądów, czym ośmieszamy się w oczach nieco bardziej wykształconych ludzi! To zdecydowanie szkodzi naszej reputacji i lepiej takich stwierdzeń unikać.
Nieumiejętność rozróżnienia tych dwóch pojęć powoduje, że łatwo stajemy się niewolnikami naszej rzeczywistości_sub uznając ją za gdzieś tam istniejącą i niezależną od nas rzeczywistość_ob. To jest bardzo poważny problem unieszczęśliwiający wielu nawet inteligentnych i wykształconych ludzi, bo przecież tę rzeczywistość_sub, która na nas oddziałuje możemy sobie zmienić!

Jak mamy możliwości zmiany rzeczywistości_sub? Ponieważ jest to ta rzeczywistość, która na nas oddziałuje, to możemy:

starać się usunąć elementy, których oddziaływanie na nas jest niekorzystne. Może to oznaczać np. selekcję ludzi, z którymi się zadajemy (http://alexba.eu/2011-01-14/jak-to-robi-alex/szybka-selekcja-alex-cz-1/) albo miejsca pracy (http://alexba.eu/2010-11-14/goscinne-posty/smutna-historia/ )
nauczyć się innej reakcji na bodźce otoczenia, co automatycznie zmieni naszą odczuwalną rzeczywistość. Pisałem o tym wielokrotnie i część Czytelników mi nie wierzyła, iż np. na wiele form ataków werbalnych nie reaguję złością lecz ciekawością. Nawiasem mówiąc w ich subiektywnej rzeczywistości_sub było to niemożliwe i osoby te błędnie pomyślały, że jest to rzeczywistość_ob obowiązująca dla wszystkich :-)
wystawić się próbnie na działanie bodźców, z którymi dotychczas nie mieliśmy do czynienia. Oczywiście w myśl starej rosyjskiej zasady „wsio wzmożno, tolko ostorożno” :-)
W konteście kontaktów międzyludzkich wspominałem o tym np. w poście http://alexba.eu/2006-03-25/rozwoj-kariera-praca/twoje-kontakty-oaza-monokultura-czy-zroznicowanie/

Ja wykorzystuję wszystkie z opisanych powyżej sposobów od lat, co mimo kiepskiej sytuacji wyjściowej doprowadziło do takiej jakości życia, że nie mogę o niej pisać otwarcie na blogu, bo część ludzi nie uwierzy, część zrobi się bardzo agresywna, a niektórzy napiszą „bo ty żyjesz w innej rzeczywistości” :-) Przy tym nie ma żadnych „obiektywnych” przeszkód, aby w rozsądnym okresie czasu większość z Was zrobiła to nawet lepiej ode mnie!!! Jesteście młodsi, macie więcej czasu i nie musicie powtarzać moich błędów.

To jest chyba post dość trudny i jak na ten blog o dużym stopniu abstrakcji, więc jeśli macie jakiekolwiek pytania i uwagi, to oczywiście chętnie odpowiem.

PS: Wiele osób jest nieszczęśliwych ze swoją rzeczywistością i zmienia ją czasowo oglądając telewizję (nawet polską!!) lub nadużywając alkoholu i narkotyków. A są przecież lepsze metody!!

____________

Tutaj możesz pobrać wersję dźwiękową (kliknij na link prawym klawiszem myszy, a potem na “Zapisz element docelowy jako…”)

Komentarze (57) →

Alex W. Barszczewski, 2011-01-20

Jak to robi Alex, Relacje z innymi ludźmi, Rozwój osobisty i kariera, Zapraszam do wersji audio

Jakie masz prawo tego ode mnie wymagać?

Pytanie zawarte w tytule jest standardową reakcją, która przebiega w moim umyśle, kiedy ktoś czegoś się ode mnie domaga lub dopomina.

Mam wrażenie, że wobec mentalnego zniewolenia sporej części społeczeństwa jest to dość rzadka pierwsza reakcja, ja sam nauczyłem się jej mieszkając poza Polską i obserwując ludzi, którzy według moich kryteriów daleko zaszli w życiu.

W czym rzecz?

Jako człowiek miłujący wolność staram się między innymi dbać o niezawężanie jej w następujący sposób:

Unikam podejmowania zobowiązań, które nie uważam za konieczne. Nie oznacza to niepodejmowania zobowiązań w ogóle, lecz bardzo staranna analizę, zanim powiem „tak”. W ten sposób łatwiej jest mi je potem respektować bez jakiegokolwiek żalu. Dla zasady staram się minimalizować zarówno ilość jak i zakres moich zobowiązań. Jednocześnie, w miarę możliwości, dbam przy tym o powstanie sytuacji win-win. Zdarzało mi się „negocjować” zobowiązania aby było lepiej dla drugiej strony. Ciekawe, że wiele osób ma z tym całym moim podejściem spory problem, o czym napisze w osobnym poście.

Nie pozwalam innym na skuteczne domaganie się ode mnie rzeczy i zachowań, za wyjątkiem tych :

które wynikają z moich jednoznacznych zobowiązań wobec danej osoby lub osób
które wynikają z prawa obowiązującego w miejscu, gdzie zdecydowałem się żyć lub aktualnie przebywam
których zastosowanie mogłyby bezpośrednio uchronić kogoś przed utratą życia lub poważnym uszczerbkiem na zdrowiu
których zignorowanie groziłoby mi utratą życia lub poważnym uszczerbkiem na zdrowiu
których niezastosowanie doprowadziłoby do poważniejszych skutków naruszających zasadę „nie rób drugiemu, co tobie niemiłe”
kiedy jestem dobrowolnym członkiem załogi jakiegoś pojazdy lądowego, wodnego, lub powietrznego

W każdym innym przypadku, jeżeli ktoś domaga się czegoś ode mnie, to „spuszczam go na drzewo” i osoba ta pozostaje tam aż zrezygnuje lub zmieni styl komunikacji ze mną.

Bo oczywiście po dobroci prawie wszystko można ze mną załatwić, jako że jestem przyjaźnie zastawionym do świata i w szerokim tego słowa znaczeniu szczodrym człowiekiem.

Możecie sobie nietrudno wyliczyć ile innych typowych źródeł nakazów i zakazów po prostu ignoruję :-) To, oprócz utrzymywania szerokiego zakresu wolności jest jednym ze źródeł mojej energii życiowej i pogodnego nastawienia do świata!

Poza tym ile zasobów zasobów wszelkiego rodzaju można zaoszczędzić i zużyć na przyjemniejsze cele :-)

Teraz część z Was może pomyśleć, że takiemu Alexowi łatwo powiedzieć, bo może sobie na to pozwolić. Ja myślę, że związek przyczynowo-skutkowy jest dokładnie odwrotny: Dziś mogę sobie na wiele pozwolić, bo kiedyś podjąłem decyzję o przyjęciu postawy, którą powyżej opisałem. Naturalnie ponosząc wszelkie tego konsekwencje, ale tak to już jest w życiu :-)

Gdyby per saldo rezultat nie był tak dobry, to nie pisałbym o tym postu, ale to trzeba wypróbować w praktyce :-)

Jeżeli macie pytania lub myśli, którymi chcecie się podzielić to zapraszam do komentarzy

PS: Do tematu warto poczytać też: http://alexba.eu/2008-05-03/rozwoj-kariera-praca/musisz-umrzec/

____________

Tutaj możesz pobrać wersję dźwiękową (kliknij na link prawym klawiszem myszy, a potem na “Zapisz element docelowy jako…”)

Komentarze (36) →

Alex W. Barszczewski, 2011-01-18