Mam, albo raczej miewam, taki wyidealizowany obraz siebie choć raczej nie korzystam z niego do otaczania się ludźmi. Pozwala mi sprawdzić czy jako prawdziwa osoba zbliżam się do tego ideału. Oczywiście nic nie jest wyryte w kamieniu i jeśli w trakcie rozwoju okazuje się, że coś mi nie pasuje to znika z fantazji:)

Świetnie Alex, czytając nagłówek posta od razu przypomniał mi się Twój post o „Wszystko, co jest dla mnie dobre przychodzi mi bez trudu”. Myślę, że ten tekst jest pewnego rodzaju przedłużeniem tematu – aby tworzyć wartość, a nie ją pozorować.

Z chęcią posłucham, jak ten proces przebiegał u Ciebie. Podejrzewam, że rzeczy dobre przychodzą jeszcze bardziej łatwiej wraz z tym jak rozwijasz swoją osobowość, lepszego bardziej świadomego człowieka :-)

Będąc czytelnikiem od 4 lat wiem, że to co możesz podpowiedzieć nam czytelnikom może być bezcenne – więc czekam na kontynuację.

Serdecznie pozdrawiam,
Kamil

Jestem właśnie na etapie szukania pracy. Ostatnio czułam się, jakbym kopała się z koniem. Prężyłam muskuły mając w posiadaniu tylko ich zalążki, pimp-owałam moje umiejętności i cechy charakteru. To koszmarnie męczące i nieefektywne, bo ściąga do mnie tych ludzi – przełożonych, którzy dają się na to złapać. Czyli: ogólnie słabo.

Podczas poniedziałkowej rozmowy zmieniam strategię na:
pozytywnie zapowiadający się realizm, (nadal) opakowany w dobry garnitur.

Co Wy na to?

Otaczanie się wyobrażeniem a nie prawdziwym sobą. Nagła zmiana zachowania pod wpływem obecności szczególnych osób. To zachowanie widzę czasami u siebie, szczególnie mocno przejawiało się w okresie dojrzewania (musiałam mieć wszystko najlepsze). Teraz staram się zmienić to postępowanie. Zazwyczaj w nowym otoczeniu chcę wypaść najlepiej jak potrafię. Jednak to nie wydaje mi się złe. Byle nie za długo trwać w takim zachowaniu. Z czasem znajomości to przechodzi.

Witajcie,

Alex napisał o skutku: „Czyli obiektem jej uczuć nie będę ja, tylko jakiś awatar stworzony przeze mnie na potrzeby danej znajomości.”.

Według mnie to pokazywanie siebie nieprawdziwego-lepszego, ma swoje negatywne skutki nie tylko w relacjach damsko-meskich czy w tzw. prywatnych (przyjacielskich) relacjach, ale też w relacjach zawodowych.

Po pierwsze – ile można udawać? Z czasem „szydło wychodzi z worka” i wtedy tracimy szybciej i więcej niż zyskaliśmy na starcie.

W przypadku pracy – jeśli nawet potencjalny pracodawca złapie się na „avatara”, to Ty a nie „avatar” stanie w obliczu wyzwań zawodowych niespójnych z rzeczywistymi kompetencjami. I trudno się będzie zwrócić o pomoc.

Według mnie takie życie „udawane” jest poza wszystkim szalenie niewygodne i energochłonne.
To jak z udawaniem orgazmu – ani orgazmu, ani szans na pozytywną zmianę, bo druga strona nie wie, że występuje brak / problem. ;-)

Pozdrawiam, Ewa

Dziękuję za ten fantastyczny post! Trafiłeś Alex z tematyką dokładnie w to o czym rozmawiałam wczoraj z dobrą znajomą :-). I przy okazji potwierdzam istnienie tego zjawiska, sama nie mam z tym już większego problemu, no, może czasami łapię się jeszcze na zbyt usilnych staraniach, na próbie „wkupienia się” w czyjeś łaski (z bliżej nieznanych mi powodów, może dlatego, że tak robi spora rzesza tych, których widzę dookoła ). Potwierdzam też zgubne skutki tego zachowania. Moje doświadczenia, pokazują mi, że skutkiem tej postawy jest wyparcie się własnej tożsamości (krótkotrwałe, ale jednak) i okrojenie swojej osobowości jedynie do tych cech, które są, że tak to ujmę „poprawne politycznie” i pożądane przez określoną osobe lub środowisko. Jest to niezmiernie męczące! Dlatego też od dłuższego czasu jestem sobą, staram się kontrolować w tym aspekcie, i natychmiast przyłapywać jeśli mimo wszystko coś mnie pokusi do budowania nienaturalnego obrazu własnej osoby. Potwierdzam też występowanie w moim przypadku tej „posuchy”, o której wspomina Alex. Nie mniej jednak nie zmienia to faktu, że te relacje, w które wchodzę uważam za o wiele głębsze, o wiele bardziej prawdziwe i stabilne niż te budowane w oparciu o kreowanie zniekształconego obrazu siebie! Polecam gorąco, bo to niesamowite uczucie :-)
Pozdrawiam i życzę udanego dnia!

Twoja obserwacja Alex pokrywa sie moją. Juz od dłuższego czasu implementuję to podejście zarówno w relacjach z kobietami, jak i na płaszczyźnie zawodowej. Czasem jeszcze się łapię na „dopasowywaniu się”, ale przynajmniej mam juz świadomość tego:) Myślę, że w skutecznym implementowaniu podejścia „byc sobą” pomaga zdrowe poczucie wartości. Alex może podzielisz sie z Czytelnikami, jak u Ciebie wyglądał proces budowania poczucia wartości? A może ten temat jest na tyle interesujący, że można z niego stworzyć nowy post:)

Dobry post! De facto obowiązkowy do przeczytania przez nastolatków i młodych studentów. Chyba wtedy to widać najbardziej. Chociaż jeśli Alex to piszesz znaczy że problem dotyczy też 30 .
„Oczywiście zaowocuje to początkowo spadkiem ilości ludzi, którzy chcą mieć z „Tobą” (a tak naprawdę z tym wyidealizowanym wizerunkiem) do czynienia.” – dla mnie to plus :))
Alex – „Nie staraj sie za bardzo” – czekam na 2 wersje posta. O relacji mesko damskiej i temu ze czasem za bardzo nie można się starać dogodzić drugiej połówce:) Sam np. byłem w związku w którym potrafiłem postawić SPA dziewczynie, a od niej nigdy nie doczekałem się porządnego masażu pleców :))
Pzdr
Maciej
ps. na blogu pewnie nie, ale w sieci popularnością pewnie cieszyłby się post „Nie staraj sie za bardzo” w pracy… :))

Tworzenie takiego avatara niesie ze sobą jeszcze jedną niemiłą konsekwencję – osoba nabrana może zrozumieć, iż miała do czynienia z mistyfikacją. Pojawia się niesmak. Nie ma wtedy mowy o rozstaniu z klasą.
Napiszę też o innym zjawisku, bardzo podobnym. Otóż byłem z pewną kobietą, która miała jakiś fałszywy obraz mnie i próbowała ukształtować mnie na ten obcy mi wzór. Banalny przykład – nalegała, bym nie nosił czapki zimą. Moje chore zatoki nie chciały podporządkować się marzeniu owej pani o byciu z twardzielem. :) Oczywiście związek się rozpadł.
Pozdrawiam

Ten avatar to inna osoba żyjąca w innej rzeczywistości. Utrzymywanie alternatywnej rzeczywistości jest szalenie męczące. Często też można zobaczyć jak ludzie utrzymują różne awatary dla różnych osób, co jest jeszcze bardziej męczące, szczególnie gdy osoby którym się przedstawia inne avatary się spotkają. Jeśli chce się wtedy utrzymać ten obraz rzeczywistości umysł musi naprawdę się wysilić.
Piszę z własnego doświadczenia. Miałem epizod w którym oprócz avatarów było dużo innego kreowania rzeczywistości. Byłem w tym naprawdę dobry, ale zaczynałem czuć się tym przytłoczony. Doszedłem do wniosku, że albo stanę się maską którą nosze albo stanę się sobą. Jako osoba nie lubiąca rewolucji poszedłem drogą małych kroków. Przestałem tworzyć nowe,zrobiłem z wielu obrazów jeden, zacząłem usuwać zbędne elementy. Teraz jest ich tylko kilka, ale tylko dlatego że są to rzeczy które zamierzam spełnić więc zostawiłem je jako cele ale to już tylko szczegóły. Ulga jest niesamowita wolna energia do spożytkowania też.

Jeszcze dodam, że dużo osób „chowających” się za „awatarami”, ma taką oto zabawną strategię:
Wolę udawać, że coś potrafię, zamiast to potrafić.

Nawet zawaham się stwierdzić, że to właśnie jawny rozwój i pracę nad sobą, uważają za tworzenie „awatara”. Rzeczywisty wysiłek traktują jako skuteczne aktorstwo. Zabawa w odgrywanie sprawia, że już wszystko się dokładnie wymieszało i nie wiadomo co jest odgrywaniem. Tworzymy, filmową incepcję w rzeczywistości.

Uświadomiłem sobie meta-istotę tego problemu. Obecnie popularnym stało się zostać kimś innym dzięki różnym rozwiązaniom (np. kredytowym). Mogę schować się za luksusowym samochodem, na który mnie normalnie nie stać – dzięki temu teraz jestem kimś.

Nikt mi nie zarzuci, że to nie prawda, bo w konfrontacji słowo-rzecz, to materialna rzecz wygrywa. Stan posiadania i możliwości finansowe stały się „awatarem”. Stał się „stanem faktycznym”. Taki świat nie zachęca do rezygnacji z „odgrywania” – zbyt dużo rynków na tym korzysta.

Ja wam się przyznam, że padłam ostanie ofiarą związkowego awatara. Dość długo kochałam kogoś kto okazał się tylko przerysowanym poprawionym w photoshopie obrazem tego kim był. Ból wiązał się najbardziej chyba z tym że – o paradoksie – prawdziwego Jego również bym pokochała. A tu klops – bo jak być z kimś kto nie jest szczery w tak podstawowej kwestii jak to kim jest…

I to prawda – wolał podtrzymywać iluzję bycia tym kim chciałby być, mimo że mniejszym nawet nakładem energii mógłby się z powodzeniem tym kimś zwyczajnie stać. I to w połowie czasu który poświęcił na udawanie kogoś kim nie jest.

Rozczarowanie, ból, żal, poczucie bycia zwyczajnie oszukaną. To cena jaką płacą ci którzy takiego awatara pokochają. I warto uświadomić sobie, że jeśli chcemy z kimś, w ogóle kimkolwiek być w związku – to przecież te emocje są przeciwieństwem tego co chcemy dać tej drugiej stronie.

Co do samego bycia lub tworzenia sobie awatara – dawno dawno temu, jak byłam jeszcze w liceum postanowiłam być sobą. Tak po prostu bez upiększeń, przekłamań, filtrów. I mimo że wielu ludziom to kim jestem nie odpowiada a i ja czasem mam wątpliwości co do tego czy aby na pewno dobrze na tym wychodzę – dobrze mi z tym :) Nie zastanawiam się jaka powinnam być – jestem najlepsza jak potrafię i zawsze jestem sobą. No może czasem muszę ostrzej wytyczyć granice ludziom którzy usiłują wepchnąć mnie w jakieś swoje ramki ale to drobna niewygoda za cenę tego że większość ludzi z mojego otoczenia ceni mnie za to kim jestem :) Ci pozostali nadal mają w głowie jakiś obraz mnie – no cóż – jak widać można wpaść na słonia i nadal go nie widzieć :)

Bardzo dobry i pouczający tekst. Pozwalający wielu z nas zaoszczędzić wielu niepotrzebnych wysiłków

@Konrad
Ciekawa myśl (piszę o Twoim drugim komentarzu).

Do tematu.
Na pierwszą randkę zwykle idę uperfumowana, choć nie specjalnie lubię silne zapachy i raczej perfum unikam – tyle jeśli chodzi o świadome ulepszanie swojego wizerunku z mojej strony (chociaż nie jestem pewna czy to jest ulepszanie – raczej chodzi o wyróżnienie się i bycie zapamiętaną). Ale jeśli wyjdziemy w tej dyskusji poza powierzchowne atrybuty typu rzeczy, wygląd, temat staje się znacznie bardziej skomplikowany. Już samo filtrowanie pewnych informacji na swój temat, związane po prostu z brakiem zaufania wobec niektórych osób sprawia, że mają oni wypaczony obraz mojej osoby. Czasem dochodzi do konfrontacji i bywam bardzo zaskoczona do jakiego stopnia mój obraz siebie może się różnić od tego, co o mnie myślą inni ludzie, mimo, że żadnego świadomego wysiłku w to nie wkładam.

Wiele spontanicznych zachowań związanych jest z sytuacją w jakiej się znajduję i nie ma nic wspólnego ze świadomym kreowaniem jakiegoś wizerunku. Robi się jakieś rzeczy (nie mam na myśli żadnych znaczących spraw), bo tak wyszło, bo akurat się poczuło na coś ochotę, bo się chciało spróbować czegoś nowego, bo się akurat czuło czymś znudzonym. Od jakiegoś czasu utrzymuję ścisły post przez dwa dni w tygodniu (nie jem wtedy nic), ale akurat w łykendy, kiedy najczęściej spotykam się z rodziną i przyjaciółmi potrafię zjeść dwa kawałki tortu po obiedzie.

Utrzymanie w każdych okolicznościach takiego samego wizerunku, odzwierciedlającego nasze „prawdziwe ja” wymaga IMHO znacznie większego wysiłku niż instrumentalne „poprawianie go”, żeby komuś zaimponować. Żeby pokazać nasze prawdziwe ja musimy mieć ogromną wiedzę na swój temat; co więcej, musimy pewne rzeczy na swój temat zdecydować i się ich trzymać. Co o sobie wiem na 100% – ile mam lat, ile mam wzrostu, jaki mam kolor oczu, jak się nazywam itp. Mogę powiedzieć, że w przeszłości zrobiłam to i tamto, wybierałam tak, a nie inaczej, ale czy to daje podstawę do wnioskowania o tym jaka jestem? Nie mogę nawet o sobie z całą pewnością powiedzieć, że będę się zmieniać.

Tylu rzeczy jeszcze nie spróbowałam, tyle rzeczy jeszcze mnie nie spotkało, w tylu sytuacjach nie miałam okazji się sprawdzić, że bardziej mnie definiuje to czego o sobie nie wiem, niż to, co o sobie wiem.

Po przeczytaniu komentarzy, widze ze wiekszosc osob odebrala post w formie 'badz soba, nie zakladaj maski’. Ja odebralem ten post bardziej jako 'nie ma nigdy potrzeby by byc nieco innym/lepszym’ co wzbudzilo we mnie pewien opór. Chodzi mi o sytuacje, w ktorych 'upekszamy sie’ bo z jednej strony jest taki wymog spoleczny, a z drugiej sami chcemy zwiekszyc wlasne szanse na osiagniecie czegos.
Przykladowo jesli nie mam nawyku dawac płci pieknej kwiatow, bo bylem samotnikiem, a zaczynam sie z kims spotykac i wreczac kwiaty (czyli staram sie), nie oznacza to od razu, że jestem lepsza wersja siebie – nie autentyczną, ktora powinna szybko zniknac. Byc moze wlasnie wyrabiam w sobie nowy nawyk (widze zadowolenie partnerki co mnie tresuje i wzmacnia kolejne dawanie kwiatow), byc moze wlasnie ewoluje do nowego JA.
Wiadomo ze wiekszosc mezczyzn dajacych kwiaty na randkach, traci ten zwyczaj po dluzszym czasie, ale czy to jest powod zeby wcale nie dawac kwiatow? Bo bylo to sztuczne? Ja uwazam ze bylo to szczere. Co wiecej, jesli nie dasz kwiatow, nie ubierzesz sie ładniej niż w zwykły dzień, to druga osoba prędzej pomyśli „on się w ogóle dla mnie nie stara, nie warto poświęcać mu czasu”, niż „ale on jest autentyczny! super!” ;-)

Analogia z pracą to np. szykowanie się na rozmowę o pracę (fryzjer, garnitur, spinki etc) – jeśli nie noszę tego na codzień, a założe by wywrzeć dobre wrażenie, może być oznaką szacunku dla drugiej osoby, a nie byciem awatarem.

Moim zdaniem, ludzie sa zmuszani do nakladania roznych masek w ciagu swojego zycia. Dobrym przykladem jest maska, ktora mamy w pracy, w ktorej musimy zachowywac sie w odpowiedni sposob, zazwyczaj bardzo rozny do tego jaki mamy w domu, z rodzina czy z przyjaciolmi. Ale chodzi o to, zeby ci najblizsi ludzie akceptowali nas takimi jakimi jestesmy, dlatego musimy im pokazac nasze prawdziwe ja. Mi osoboscie tak bardzo zalezy na niektorych ludziach, ze balam sie im pokazac, jaka jestem naprawde/co naprawde mysle, bo to sie wiazalo z moimi licznymi wadami, ze poprostu nie zaakceptuja mnie taka jaka jestem/prawdziwa. I nie mowie tutaj o super samochodzie na kredyt czy drogim zegarku na rece, tylko o cechach osobowosci, reakcji na rozne sytuacje itp
Ja sie tak w tym moim sposobie bycia pogubilam, ze sama nie wiedzialam, ktore jest moje prawdziwe, a ktore sztucznie wyuczone. Konrad, powiedzial jak w prosty sposob to sprawdzic na biezaco (znowu wielkie dzieki :))

Pozdrawiam

Karolina J

@Karolina:

Tylko dam Ci radę co do wypowiadania myśli – nie zmieniaj przekazu, ale dbaj o styl i jakość wypowiedzi.

Jeszcze chciałbym zwrócić uwagę na jeden detal: myśli są naszym dziełem, a nie nami – to my decydujemy, jakie myśli wytworzymy na dany bodziec. Warto znać swoje intencje i kształtować odpowiedzi-myśli zgodne z nimi. To pomaga również zapanować nad emocjami i „wyluzować” :)

Świat, który nas otacza jest odbiciem naszego „wnętrza”.

@Magda:
Może wypada zaakceptować to, że teraz jest Twój czas na testowanie i zdobywanie odpowiedzi. Jeżeli zaakceptujesz to (i „staniesz za tym”), to i otoczenie w końcu to zaakceptuje oraz znajdzie w tym zachowaniu prawidłowość i uzna za przewidywalne.

Konrad,

Wiem o czym mowisz, ale wlasnie przez takie postepowanie sie pogubilam, bo myslalam, ze moje orginalne mysli sa zle, wiec probowalam sobie wmowic, ze one sa inne lub ze ich wogole nie ma np ignorowalam swoja zlosc. Jak to wygladalo w praktyce: usmiech od ucha do ucha, a w srodku gotowalam sie ze zlosci. Rozumiem, ze nie chodzi o to, zeby wybuchac, krzyczec itp, tylko w kulturalny i jasny sposob powiedziec, co myslisz.

Dzieki

Karolina J

Alex,

Musialam wygooglowac co to znaczy „gest Kozakiewicza”, gest znalam wczesniej, ale nie wiedzialam, ze tak sie nazywa :)

1) Dzieki, za odpowiedz, wszystkie watpliwosci juz rozwiane.
2)
* Kwestie zmuszania wytlumacze na przykladzie pracy, w ktorej musisz byc mily dla klientow zawsze i dla wszystkich, ale akurat jeden jest bardzo niemily w stosunku do Ciebie, a Ty nie mozesz okazac swoich prawdziwych mysli i emocji. Zakladajac, ze ogolnie lubisz swoja prace i nie zamierzac jej zmieniac.
* Z bliskimi mialam na mysli swoj przypadek, kiedy pokazuje swoje najlepsze strony a ukrywam te gorsze, z obawy, ze ich nie zaakceptuje…teraz wiem, ze nie warto ich ukrywac.

Dzieki

Karolina J

Alex,
myślę, że jeśli chodzi o tworzenie wyidealizowanego obrazu siebie, pokazywaniu się z lepszej strony, to zależy od sytuacji. Nie wiem, czy się ze mną zgodzisz, ale na początku znajomości bardziej się staramy. Czy pokazujemy wtedy innym nasz zafałszowany obraz? Nie sądzę (choć pewnie niektórzy tak robią). Tak się w tym momencie czujemy, tacy jesteśmy. Ale są też momenty, kiedy się nie staramy (z różnych przyczyn: bo zapominamy albo jesteśmy umordowani np. grypą). I tacy również jesteśmy. Najlepiej to widać na przykładzie wyglądu: czasem robię się na bóstwo, jestem pełna energii, inspiruję innych, a czasem nie mam ochoty nawet ułożyć włosów (to a propos grypy;) ani odzywać się do innych. W obu przypadkach jestem autentyczna. Ale to chyba jest tak, jak z miłością: najpierw ulegamy fascynacji i to nie dlatego, że „kupujemy” fałszywy obraz drugiej osoby, a ona chce nam go „sprzedać”. Potem przychodzi inny czas, kiedy poznajemy się w różnych sytuacjach, nieprzyjemnych też.. Dlatego, według mnie, to nie jest dobry pomysł pobierać się po krótkiej znajomości. Trzeba czasu, żeby poznać się z różnych stron. Przychodzi mi tu na myśl to, co kiedyś powiedział mi mój mąż: że na samym początku naszej relacji ujęła go moja radość życia; potem okazałam się bardzo poważną osobą. I zdecydowanie nie stworzyłam wtedy na potrzeby chwili swojego wesołego awatara.
Ale to jest tak, jak napisałeś: to kwestia naszej wiarygodności. Moi bliscy, znajomi wiedzą, że kiedy płaczę, to naprawdę jestem ja, i kiedy śmieję się jak dziki osioł – to też jestem ja.
Pozdrawiam.

Aleksie, bardzo ciekawy tekst, z niecierpliwością czekam na wpis jak przetrwać okres posuchy po utracie „awatarowych” znajomych.

P.s.
Przykro mi,ale chyba „wcięło” stosowny cytat…

Witam,

Alex
Dziękuję za kolejny post, który sprawia, że moje oczy stają się coraz mniej „szeroko zamknięte” :)
Wiele wydarzeń w moim dotychczasowym życiu sprawiło, że zaczęłam się mu bacznie przyglądać, szukać i zastanawiać. Wiem, że jednym z błędów jaki popełniałam nałogowo i notorycznie jest to, o czym piszesz w tym poście. Jestem idealnym przykładem osoby, starającej się zdecydowanie za bardzo. Za bardzo w pracy, za bardzo w domu, za bardzo wszędzie. Zmęczyłam się tym ogromnie, nie wspominając już o poczuciu wartości, które osiągnęło zastraszająco niski poziom. Teraz już wiem, że będąc takim shape-shifterem, nie mogłam stworzyć, w perspektywie długoterminowej, satysfakcjonującego mnie związku, relacji w pracy, niczego. Z czasem przyszło rozczarowanie, rozgoryczenie, poczucie niespełnienia. Przyszedł zatem czas na gruntowne zmiany :) Ponieważ zaprzestałam tych „starań”, które nieodłącznie kojarzą mi się z udawaniem kogoś innego niż się jest naprawdę, przeżywam coś więcej niż „okres posuchy” :) Nie przejmuję się tym za bardzo, ale chciałabym zyskać nowe, wartościowe znajomości, z ludźmi, przed którymi będę stała JA, a nie żaden awatar. Jak sobie z tym poradzić? Chciałabym aby to zagadnienie stało się tematem któregoś z kolejnych postów :)

Pozdrawiam

Witam,

Trochę zazdroszczę, tym którzy teraz wchodzą w dorosłość. Gotowe przepisy, podane na blogu, od razu mówiące jak należy prawidłowo postępować, aby zwiększyć szanse na satysfakcjonującą relację.

Żeby wpaść na to, o czym pisze Alex, poświęciłem trochę czasu i energii. Teraz wystarczy przeczytać i zastosować ….