Malwina, sytuacja którą opisujesz jest mi całkiem bliska, sama w podobnej się znajduję. Podobnie jak Ty jestem jeszcze studenetką – studentką z jednej strony z własnego wyboru, z drugiej strony nadal studentkę, ze względu na to, że nie zareagowałam odpowiednio w momencie kiedy zdałam sobie sprawę, że studiowanie w takiej formie jaką ofreuje szkolnictwo wyższe w Polsce (na temat innych krajów nie będę się wypowiadać, bo nie znam realiów) nie jest tym czego szukałam w życiu. W chwili obecnej jestem już na ostatnim roku studiów i znalazłam się tu gdzie się znalazłam, bo pozwoliłam na to by system mnie prowadził przed siebie. Jestem tego świadoma, dlatego nie mam problemu aby o tym otwarcie powiedzieć. Czy był to dobry wybór? Nie wiem czy oglądanie się na innych brnących w zaparte przez studia można nazwać dobrym wyborem. Gdzieś w głębi siebie czuję, że się bardzo męczę od dłuższego czasu, bo studia to dla mnie pięć długich lat, kiedy wyrzekłam się siebie i normalnego życia na rzecz zdobycia dyplomu. Całkiem niedawno poruszyłam ten dość niełatwy dla mnie temat z moimi rodzicami. Po tej rozmowie ich nastawienie do studiów za wszelką cenę uległo zmianie. Ich pewność co do wartości studiów jako inwestycji w przyszłość dzieci też jakby zmalała po tym jak przedstawiłam im moje stanowisko na ten temat z pozycji osoby która przez ponad cztery lata zdążyła już nieco poznać system od podszewki. Pamiętam, że całkiem niedawno poważnie myślałam dłuższej przerwie od uczelni, jeśli nawet nie o całkowitej rezygnacji. Wywiązała się przy tej okazji ciekawa rozmowa z jednym z przedstawicieli uczelni. Wspominając o tym, że myślę o rezygnacji ze studiów, osoba ta starała wpłynąć na zmianę moich zamierzeń odwołując się do konsekwencji w działaniu które podjęłam. Usłyszałam wtedy, że pracodawcy także bardzo cenią sobie konsekwencję w działaniu i zwracają uwagę na to czy pracownik wykazuje tę umiejętność. To prawda – z jednej strony konsekwencja w działaniu jest pożądaną cechą, jednak gdy nasza pierwotna decyzja okazuje się nie być dla nas optymalna, warto chyba pewien stan rzeczy zmieniać. To tak jak z tymi nieudanymi małżeństwami ciągniętymi na siłę (tylko w imię czego?) do których czasami odwołuje się Alex.
Aby nie pozostawiać Cię Malwina swoją wypowiedzią w poczuciu beznadziejności czy też niemocy powiem Ci także czego nauczyłam się o życiu właśnie dzięki studiom :-)
Wbrew pozorom studia dostarczyły mi kilka bardzo ważnych lekcji i doświadczeń życiowych. Dzięki ponad czterem latom studiów wiem dzisiaj doskonale o czym mówi Alex, gdy pisze i przestrzega przed podejmowaniem wiążących długoterminowych decyzji. Moje doświadczenia z tą jedną długoterminową decyzją (studia) bez problemu potrafię zrzutować na inne płaszczyzny życia takie jak dzieci, kredyty, małżeństwo. Dzięki temu jestem świadoma jakie mogą być ewentualne negatywne konsekwencje pakowania się w takie poważne zobowiązania. Bez studiów, i tego przez co podczas nich przeszłam nie miałabym tej cennej wiedzy. Z drugiej strony cieszę się niezmiernie, że poczułam esencję konsekwencji długoterminowych zobowiązań właśnie na przykładzie studiów a nie na przykład decydując się na dziecko. Ze studiów wybrnę cało, natomiast szkoda jaką można wyrządzić dziecku i sobie w przypadku nieudanego małżeństwa jest nieporównywalnie większa. Podobnie patrzę dziś na kwestię stabilnej pracy na etacie dla jednego pracodawcy przez wiele lat. Taką sytuację postrzegam jako potencjalnie ryzykowną, bo mogącą prowadzić do szybkiego zawodowego wypalenia, poczucia niespełnienia w życiu (a spełnienie i satysfakcja są najważniejsze!) czy też sytuację sprzyjającą potencjalnej stagnacji bądź braku chęci do podwyższania kwalifikacji/naszej wartości rynkowej. Więc co tak naprawdę dały mi studia? Studia sprezentowały mi tę wiedzę i świadomość w kwestii powyższych tematów (i kilku innych też), której tak szybko w tak młodym wieku w innej sytuacji pewnie bym nie zdobyła. Uważam te konkretne doświadczenia i przemyślenia do których mnie cała sytuacja pchnęła za bezcenne. Temat jest bardzo obszerny i wieloaspektowy, poczekam na pozostałych czytelników, może mają także jakieś inne ciekawe spostrzeżenia w tej kwestii :-)
Pozdrawiam

errata- „zatrudnij się na jakiś czas w kwiaciarni ?” oczywiście w KAWIARNI.

Zgadzam się z Komentującymi, to naprawdę bardzo dobrze, że zastanawiasz się nad tymi kwestiami właśnie teraz, na początku swojej drogi wykształcenia/wyboru ścieżki kariery, a nie za dajmy na to 20 lat.
Rodzice mocno wspierali mnie w moich decyzjach i dali mi swobodę w wyborze studiów, dzięki temu studiowałam to, co mi się podobało, a teraz pracuję w wymarzonym zawodzie. Jednak dalsza rodzina (Dziadkowie, Ciotki itd.) mocno sprzeciwiała się mojemu wyborowi: w liceum chodziłam do klasy o profilu biol.-chem., oczekiwano, że pójdę na medycynę lub farmację. Ja wybierałam się na studia filologiczne, które przez krewnych zostały uznane za „niepoważne”, „co potem będziesz robić…”, itd. Naciskano na Rodziców, żeby „przemówili mi do rozsądku”. Na szczęście oni uważali, że nie mogą decydować za mnie.
Teraz jestem tłumaczką. Wciąż cieszę się z tego, że nie posłuchałam głosów Rady Rodziny i nie zdecydowałam się na studia medyczne, bo po prostu kocham swoją pracę. Daje mi ona bardzo wiele zadowolenia na codzień, finansowo stoję nieźle.
Zgadzam się z Futrzakiem, dobrze by było, żebyś nie była uzależniona finansowo od Rodziców.
I na pewno nie należy takich decyzji podejmować na szybko, trzeba rozważyć wszystkie za i przeciw.

Witam!

Twoja sytuacja przypomina w pewnej części moją w chwili obecnej. Ja jako podstawę zmian przyjąłem zmianę środowiska. W moim przypadku środowiska pracy. Szukam pracy w całkowicie innym zawodzie. A może coś swojego otworze. Chce na nowo zbudować swój spokój i siłę wewnętrzną. Na blogu Alexa był już poruszany temat wpływu otoczenia na jednostkę. W takiej atmosferze ciężko jest… żyć.

Tak, proponuję Ci wyprowadzenie się z domu i życie na własną rękę. To nie jest takie trudne. Sam to kiedyś zrobiłem i to była jedna z najlepszych decyzji jakie podjąłem. Nie napisze Ci, że od tego momentu jest już tylko różowo, za to napisze, że jest fajniej, dużo fajniej :)

—
Pozdrawiam
Radek

PS
To Twoje życie i Twoje decyzje

@Magdalaena:

20 lat i za pozno?????
Wiesz.
Za pozno to jest jak czlowiek juz umiera. Tak poza tym, to nigdy nie jest za pozno na robienie tego, co czyni Cie szczesliwa i przynosi satysfakcje :)

Nie mow tez „Gdybyś od razu była uczciwa wobec rodziców” bo po pierwsze jest to „guilt trip” – dajesz Malwinie do zrozumienia, ze BYLA nieuczciwa i powinna sie czuc winna z tego powodu.
Skad wiesz, kiedy i co mowila swoim rodzicom, jaka ma psychike, kiedy wlasciwie wiedziala co chce robic, czy miala szanse zaprezentowac swoje poglady?
Nie znasz jej wiec nie zakladaj z gory takich rzeczy.

Ja od siebie moge powiedziec tyle, ze ludzie w szkole sredniej bardzo rzadko wiedza, czego chca od zycia i co by chcieli robic. Wymaganie od nich decyzji, ktora zawazy na dalszym zyciu i wpedzi ich w sytuacje „lejka” jest niemalze sadyzmem.

Nie rozumiem czemu tak wielu ludzi w Polsce ma podejscie typu „nie wolno bo zmarnujesz rok”. Tak jakby tylko rok przestudiowany i jak najszybciej rozpoczeta kariera byly cokolwiek warte.
W USA ludzie po czterdziestce ida spowrotem do collegu, zmieniaja zawod, zaczynaja od nowa i nikt nie mowi, ze „zmarnowali sobie zycie”.

Po prostu, cos sie konczy, cos zaczyna. Czlowiek nie jest taki sam, zmienia sie tak samo jak i rzeczywistosc dookola…

Czy w ogóle już pracowałaś w miejscu, które by Ci dało pojęcie o tym, jak wygląda praca w którymkolwiek z Twoich potencjalnych wymarzonych zawodów? Od tego bym na Twoim miejscu zaczęła. Jeśli studia są tak absorbujące, że nie jesteś w stanie pracować nigdzie nawet na część etatu, poświęć na to wakacje. Nawet jeśli niewiele zarobisz, dowiesz się masy przydatnych rzeczy i myślę, że ułatwi Ci to podjęcie decyzji. W ogóle jeśli nie masz przekonania, że w razie czego utrzymasz się bez pomocy rodziców to szczerze współczuję, bo w takiej sytuacji, moim zdaniem, naprawdę trudno jest poczuć się dorosłym i dać sobie prawo decydowania o swoim życiu.

Zastanawia mnie dlaczego tak pomniejszacie możliwości młodego, ale dorosłego człowieka ?
Tak jakby współczesny maturzysta był biednym bezradnym niemowlęciem, które nie jest w stanie podjąć poważnej życiowej decyzji i muszą się nim zajmować rodzice.
Przecież studia to nie przedszkole, rodzice nie mogą nikogo zmusić do złożenia papierów na konkretną uczelnię.
Jeszcze rozumiałabym, gdyby ktoś napisał „marzyłem o leczeniu ludzi, dostałem się na medycynę i okazało się, że to nie to”.
Ale jeśli ktoś świadomie idzie na studia, które go nie interesują, a potem zaczyna wybrzydzać, że zajęcia są nudne … jak dla mnie zachowuje się niepoważnie.

Malwina wyraźnie pisze, że tłumiła w sobie głos, który mówił jej, że nie chce być dentystką. I teraz ponosi konsekwencje takiego zachowania. Nie wiem dlaczego to negujecie ?

Co do „zmarnowanego roku” – czy naprawdę nie uważacie, że byłoby lepiej, gdyby od października Malwina studiowała to, co ją interesuje ?
Jest też kwestia finansów – dla osoby dorosłej możliwość poświęcenia się rozwojowi zawodowemu bez troski o środki utrzymania to bardzo dużo. IMHO rodzice mogą mieć pretensje jeśli decydują się pomóc dziecku w realizacji konkretnego celu edukacyjnego, a dziecko mimo wcześniejszych zobowiązań nie wykorzystuje odpowiednio otrzymanej pomocy.

@Magdalaena

Rozważanie czy ktoś zachowuje się niepoważnie czy też nie raczej nie pomogą autorce postu.
Z tego co napisała, widzę że jest tego po części świadoma czego dowodem jest ten post.
Jest takie powiedzenie:
„Walk a mile in someone else’s moccasins (shoes) before you judge them” a propos Twoich 2 pierwszych zdań komentarza.
Autorka dość wyraźnie napisała, że pozostawała od dziecka pod wpływem matki.

Na ten temat – dyktatury pociotków Alex napisał już sporo.

@Malwina, przygotowuje się do ważnego egzaminu więc zmuszony jestem pokrótce napisać Ci.

Plusem całej sytuacji jest to, że zadajesz sobie takie pytania teraz, nie po studiach nie za 20 lat.

Moim zdaniem, to co poradziła Ci Ewa abyś na kartce spisała za i przeciw (szczerze co chyba oczywiste), co jest ważne dla Ciebie. – jest optymalne w Twojej sytuacji.
Jeżeli dojdziesz do kwestii tego co chcesz robić zarobkowo, to zapisz sobie różne warianty aby się zabezpieczyć.
Przykładowo: gdyby to nie wypaliło mam taką alternatywę.

Nie wiem w jakich relacjach jesteś z rodzicami, ale warto spróbować porozmawiać, ale na uczciwych równorzędnych zasadach (bez dojścia do głosu emocji). Każdy ma prawo do własnego zdania i do jego wyrażenia.

Negocjować można spróbować, nie przekonasz jak się jak nie porozmawiasz rzeczowo z matką.

Na marginesie, bardzo dobrze że tutaj napisałaś, ale pamiętaj, że zgodnie z Alexa zasadą „use your judgement” ostateczne zdanie należy do Ciebie. Życzę Ci powodzenia :)

pozdrawiam serdecznie
Piotr

@Magdalaena Napisałaś „A tak – jeśli zrezygnujesz ze studiów, faktycznie stracisz rok (…)”. Czy to oznacza, że skoro już straciła rok to ma tracić nadal? Przecież lepiej zrezygnować i tym samym zminimalizować straty (choć ja bym tak jednoznacznie tego stratą nie nazwał) niż brnąć dalej i się męczyć.
Lepiej zakończyć coś w bólach niż żeby żeby bolało do końca.

Malwino,

O ile po rzuceniu studiów nie zmarnujesz czasu, na myślenie, czy to była dobra decyzja, to w takim wypadku rok nie będzie zmarnowany!

Wiem co mówię :)

Rzuciłem studia dwa razy. Raz, ze względu na pracę, która mnie fascynowała i rozwijała, drugi raz ze względu na to, ze kierunek informatyczny, który parę lat temu wydawał się mnie i moim rodzicom jako „ten jedyny” okazał się totalnie nietrafionym wyborem.

Zdaję sobie sprawę z tego, że podejmowanie decyzji i przedstawianie ich rodzinie jest trudne. Musisz jednak pamiętać, że to Twoje życie i tylko i wyłącznie od Ciebie zależy, jak zamierzasz je spędzić.

Moi rodzice wielokrotnie nie rozumieli moich decyzji. Pomiędzy rzucaniem studiów, emigrowałem do Anglii, ponieważ wydawało mi się, że tam trawa jest bardziej zielona. Pomimo tego, że była to kolejna nie do końca trafiona decyzja, poznałem ludzi, przekonałem się, że w Polsce jest mi dużo lepiej i przestałem na siłę szukać miejsca do życia, skoro w Krakowie żyje mi się świetnie.

Nie ukrywam, było mi ciężko. Powinienem właśnie kończyć 5 rok, a jestem na drugim roku studiów, które w końcu mi się podobają. :)

Nie uważam, żebym zmarnował te trzy lata. Wręcz przeciwnie. W tym czasie udało mi się zdobyć wiele doświadczeń, których na pewno nie zdobyłbym na informatycznych studiach. Założyłem firmę, w której robię to co lubię, zatrudniam ludzi, którzy lubią to co robią i razem tworzymy dla coraz większych firm, które lubią to co my dla nich robimy :)

Po tych paru latach, pomimo wszystkich problemów jakie były po drodze, cieszę się, że jestem tam, gdzie jestem.

Jeżeli miałabyś jakieś inne pytania dotyczące tego, jak to jest dwukrotnie rzucać studia, których rodzice bronili rękami i nogami, zapraszam do dyskusji! :)

Hej Malwino,
Wiele razy piszesz o tym, że praca stomatologa to taka pewna praca o np. tu:
„Przez wiele lat nasz cały dom utrzymywała mama ze swoją “pewną pracą”.”
Zauważ jednak jak łatwo może to się zmienić. Wystarczy, że pojawi się jakakolwiek dolegliwość eliminującą z wykonywania tego zawodu. Naprawdę tak wąską specjalizację można określać pewną praca?
Piszesz: „Jeśli ktoś z Was dotrwał do końca, pewnie załamał się moją osobą. Tak, jestem teraz w dołku i możliwe że ton mojej wypowiedzi przypomina użalanie się nad sobą (i może tym właśnie jest), ale chciałabym z tego dołka wyjść.”
Ja osobiście dotrwałem do końca, ponieważ masz świetne pióro, piszesz tak lekko, że czyta się to z łatwością.
Piszesz: „Mogłaby pracować w redakcji, bo uwielbiam pisać, co też w liceum zaniedbałam i teraz żałuję (wiem, że tutaj jest bardzo mała szansa na zatrudnienie).”
Nie mam ku temu żadnych wątpliwości.
Trzymam kciuki, Artur

Dziękuję wszystkim za komentarze, nie spodziewałam się, że będzie ich tak wiele.

Zaraz zajmę się odpowiadaniem na nie, lecz ze względu na ich ilość może to trochę potrwać.

Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję:).
Malwina

Droga Malwino,
Jestem świeżo (13 miesięcy) po podjęciu decyzji o zaprzestaniu studiów. W moim przypadku chodziło bardziej o zaprzestanie poświęcania czasu na zdobywanie 'certyfikatu’ niż na zmianę branży – jeszcze na studiach zacząłem pracę, i cały czas kontynuuje pracę w branży informatycznej. Większość rodziny oraz znajomych kwestionowało słuszność mojej decyzji(często bardzo intensywnie). Niekiedy robią to daje, ale już z dużo mniejszą intensywnością.

Jestem w pełni przekonany o słuszności mojej decyzji, i często zauważam b. ważne cechy które pozwoliło mi to sobie wykształcić. Mimo to jak ognia unikam przekonywania innych osób do podjęcia podobnej decyzji. Wg mnie taką decyzję trzeba podjąć samemu, i samemu wziąć 100% odpowiedzialności za jej konsekwencje.

Co powinnaś uwzględnić przy swoich analizach? Przede wszystkim dowiedz się o koszty życia w twoim mieście(jeśli to Kraków, to mogę podzielić się swoimi doświadczeniami), kosztach wynajęcia mieszkania(koleżanki ze studiów powinny znać), jak również przeanalizować pracę które mogła byś wykonywać i ile w nich zarobić.

Pozdrawiam,
Marcin Wosinek

Marta,
Skądś znam ten tekst o konsekwencji. Mama właśnie często powtarza, że skoro podjęłam taką decyzję to powinnam konsekwentnie ją realizować. Że bez konsekwencji nic się w życiu nie osiągnie. Problem w tym, że paradoksalnie nie czuję, aby to była w pełni moja decyzja. Tutaj mój błąd pokazuje mi Magdalaena i w tym momencie jej nie zaprzeczam. Ale o tym w części mojej wypowiedzi, odnoszącej się bezpośrednio do Magdalaeny.

Magdalaena,
Masz rację z tym, że powinnam wcześniej (a raczej wyraźniej, bo to bardziej kwestia tego) dać do zrozumienia rodzicom, czego chcę. Ale to zawsze było jakoś tak, że „Malwina idzie na stomatologię”. Pamiętam jakąś dawną imprezkę rodzinną, na której jakaś ciocia spytała mnie, kim chcę zostać w przyszłości. Na to ja, nie wiedząc co powiedzieć: „Eee, właściwie to nie wiem, może stomatologiem?”. I tak się przyjęło i tak zostało. W gimnazjum mama duży nacisk kładła na oceny z biologii i chemii, więc w liceum poszłam do biol-chemu. Trafiłam do najlepszego liceum, gdzie ciągle przebrzmiewało tylko słowo „matura”, „matura”, „matura”. Na stomatologię trzeba mieć powyżej 80% z biologii, chemii i fizyki. Na jedno miejsce jest ok 12-15 osób. Więc na rzeczy typu pisanie, ani robienie biżuterii nie było czasu, bo trzeba było kuć do matury. W trzeciej klasie nachodziły mnie myśli, żeby może pójść na coś innego, ale w moim tamtejszym myśleniu było już „za późno” na zmianę klasy. Jeśli chodzi o poruszanie tego tematu z rodzicami-mówiłam, że nie jestem pewna, czy stomatologia to jest „to”, ale widocznie za cicho i za mało wyraźnie. Zgadzam się, mój błąd. Ale czasu już niestety nie cofnę.
Poza tym pewne sprostowanie: ja nie „wybrzydzam, że zajęcia są nudne”. Gdyby prowadziły mnie do konkretnego celu (bycie stomatologiem nie jest moim celem życiowym) to byłabym w stanie przeboleć znacznie więcej. Tu chodzi raczej o ilość materiału. Tu naprawdę nie da się bez wyrzutów sumienia poświęcić całego dnia na coś innego niż nauka. A jeśli nie prowadzi mnie to do tego, co chciałabym osiągnąć w przyszłości, to ciężko jest zrezygnować z pięciu lat życia „na wszelki wypadek, żeby mieć zabezpieczenie w razie gdyby coś innego mi się nie udało”.
Tak z ciekawości, co studiowałaś? I czy od początku chciałaś studiować właśnie ten kierunek?

Witam,
Malwino napisałaś „… w mojej głowie jest taki mętlik, niezdecydowanie, lęk przed niepewną przyszłością, przed samą sobą… ”
należy uporządkować ten mętlik.
Jako mama 17 latki tez chciałam , aby została okulistką. Jednak to będzie jej życie , poprosiłam aby zastanowiła się i zapisała co tak naprawdę lubi robić najbardziej , co sprawia jej przyjemność i czego lubi się uczyć ? I tu zaskoczenie fizyka, matematyka i taniec. Jest więc w klasie mat-fiz i jest dobra, tańczy jazz i inne style. Marzy o choreografii w Łodzi. Ja to popieram, bo chce aby to co będzie robić było jej pasją .
Gdyby moja córka była w Twojej sytuacji to:
1. Kawiarnia ok kartka,ołówek biznesplan i już wiadomo co dalej
2. Dziennikarstwo jakie plotki, sport, polityka ?
3.Inne twórcze zawody podobne pytania ?

Co nazywasz niepewną przyszłością ?
Brak pieniążków ? Jeżeli tak to należałoby odpowiedzieć na pytanie :
Moja pasja moja praca, czy moja pasja to dopływ pieniędzy ?
To pytanie na początek, bo jeśli praca jest pasją to pojawią się również pieniądze.

Najlepiej za radą innych komentujących uwolnić się z „holu” rodziców i popróbować tego co chcesz, ale utrzymując się samej. Tu należy zaakceptować konsekwencje i wziąć odpowiedzialność za podjęte decyzje.

Należę do osób, które uważają, że niekoniecznie trzeba ukończyć studia, aby być dobrym , a nawet najlepszym w jakiejś dziedzinie.
Poza przypadkami gdzie jest wymagane potwierdzenie kwalifikacji lub umiejętności czy też jest to licencją do wykonywania określonego zawodu.

Wiem, ze podejmiesz właściwą decyzję. Masz ku temu i inne atuty : nie masz kredytu do spłacenia , nie masz dzieci – jesteś prawie wolna (na utrzymaniu mamy). Życzę trafnych i szczęśliwych decyzji.

Przypomniała mi się jeszcze historia sprzed roku. Jedna z uczestniczek mojego szkolenia (trwającego 2 m-ce) miała podobny dylemat i sytuacje . Była na końcu I semestru I roku studiów i nie była zadowolona. Studiowała kierunek taki jak jej tata. Chciała go zmienić , bo jej nie interesuje, bo rodzice chcieli aby kontynuowała tradycje rodzinną, ona chciała czegoś innego. Uff przebrnęła przez sesję zimową i… okazało się ,że już nie zmienia studiów, już ją interesują . W jej przypadku to był strach przed niezaliczeniem sesji zimowej, gdyby nie zdała to przecież nie byłaby jej wina , a rodziców i innych,którzy pchnęli ją na te studia. To jednak zupełnie inny przypadek…

Malwino,
pojawił się Twój nowy komentarz. Mam pytanie
Jaki jest konkretny Twój cel życiowy i co chciałabyś osiągnąć w przyszłości ?

Pozdrawiam
Krysia

KrysiaS,
Jaki jest mój cel? Hm, moje największe marzenie, które dla innych może być bzdurą, to otworzenie kawiarni, którą wymarzyłam sobie ze szczegółami. Poza tym chciałabym, alby moja przyszła praca była twórcza-i tutaj nie mam sprecyzowanego celu. Mogłabym pisać (najbardziej interesuje mnie tematyka psychologiczna), projektować coś, inspirować lub motywować innych do działania (podoba mi się coś takiego, jak coaching, bo zamiast na rozwiązywaniu bardzo poważnych problemów, czym zajmuje się psycholog, wolałabym skupić się na możliwościach, rozwijaniu potencjału drugiej osoby. Wydaje mi się, że mogłaby to być bardzo ciekawa praca, ale z tego co wiem jest to ostatnio bardzo popularny zawód).
Niepewna przyszłość to niestety brak pieniędzy. Boję się, że jeśli pójdę tą drogą, to zamiast zarabiania na pasji będę musiała chwytać się czegokolwiek, byleby tylko zdołać wiązać koniec z końcem. Nie mam jakichś wygórowanych planów, jeśli chodzi o finanse. Po prostu nie chciałabym, aby pieniądze były powodem problemów, kłótni w moim przyszłym domu. Wokół siebie widzę mnóstwo przypadków, w których brak pieniędzy niszczy wszystko, spokój, szczęście…
Zazdroszczę córce;).

futrzak,
Jeśli chodzi o dziekankę to niestety nic mi raczej nie da. Jeśli miałabym myśleć o studiach psychologicznych, to musiałabym zrezygnować ze stomatologii już teraz (nie mając pozaliczanych jeszcze przedmiotów), żeby zdążyć przygotować się do poprawy matury i mieć szansę się dostać.

Anna Meyer,
Jeśli chodzi o niezależność finansową, to myślę, że dałoby radę. Mój chłopak przed chwilą zaproponował mi, że od przyszłego roku moglibyśmy wynająć wspólnie kawalerkę. Tylko taki pomysł na pewno wywołałby duuuuuuży sprzeciw rodziców i obawiam się, że jeszcze dodatkowo pogorszyłabym sytuację.

Grzegorz,
To jest podejście, do którego próbuje mnie namówić mama, od czasu gdy zobaczyła, że marzę o czymś innym. Że skończę studia, a później będę robić, co tylko zechcę. Niestety to tylko tak pięknie brzmi. Studia-5 lat naprawdę intensywnej nauki i niczego poza tym, Praktyki-1 rok, Specjalizacja (nie trzeba jej robić, ale bez tego pieniądze nie są duże)-także około 5 lat, następnie czas na zarobienie gotówki, aby rozkręcić własny interes. To daje w sumie ponad 15 lat, podczas których zwyczajnie nie będzie czasu na robienie czegoś poza pracą. Droga bardzo naokoło. Pomysł masz bardzo fajny, ale niestety w tym zawodzie mało realistyczny.

Alex,
Właśnie byłam zawsze ciekawa, jak „zaczynałeś”;). W ogóle myślę, że wiele osób zainteresowałoby to, w jaki sposób znalazłeś się tu, gdzie jesteś, tak po kolei. Bo często nawiązujesz w postach do swojego życia, ale to są takie „urywki”, a nie ciągła historia. Może jakiś autobiograficzny post;)?
Kwestię mieszkania osobno poruszyłam odpowiadając na komentarz Anny Meyer. Szczerze? Baaaardzo chętnie bym na coś takiego „poszła”, ale wywoła to taką wojnę w domu, że wolę nie myśleć.

Klackon,
Hmm, moja mama powiedziałaby, że to jest informatyka, czyli coś pewniejszego od nic nie dających studiów psychologicznych;). Ale rozumiem o czym mówisz. Dzięki za kolejną tego typu historię, to pomaga.

Radosław Stawiarski,
Więc życzę powodzenia i dziękuję za budujący komentarz. Po raz kolejny poruszona jest kwestia wyprowadzki z domu. Kurcze, chętnie, bardzo chętnie, ale jak pomyślę o reakcji rodziców… brrr. Mimo iż nie zgadzamy się w pewnych kwestiach, to nie chciałabym tak kompletnie psuć kontaktu między nami…

Greg,
Ja nawet nie patrzę na to w kategoriach „zmarnowanego roku”. Chodzi mi bardziej o to, że boję się o to, jak będzie wyglądać moja przyszłość jeśli rzucę stomatologię. Zwyczajnie mam obawy, czy sobie poradzę. Nie wiem, może to jest przekonanie, wpojone przez rodziców, albo przeze mnie samą… Mama też sprzeciwia się, bo zwyczajnie się o mnie boi.
Dziękuję Ci bardzo i również życzę Ci powodzenia:).

Na resztę komentarzy postaram się odpowiedzieć jak najszybciej się da.

pozdrawiam
Malwina.

Cześć Alex, Malwina wszyscy czytelnicy :)
Malwina, potrafię sobie wyobrazić co czujesz kiedy twój własny mózg mówi ci że coś jest nie tak, a jednocześnie nie pozwala działać. Jesteśmy w podobnym wieku niedługo skończę studia inżynierskie związane z branżą IT. Przyznaję, że samemu zdarzają mi się jeszcze stany niepewności.
Co do studiów nie byłem pewny czy to jest ten kierunek i branża. Od podstawówki lubiłem matematykę, równocześnie jednak osiągałem sukcesy literackie ale zostałem skutecznie stłamszony przez pewną nauczycielkę na dalszej drodze kształcenia i podobnie jak Ty to zaniedbałem.
Studia inżynierskie były jedyną opcją którą brałem pod uwagę do końca liceum w klasie mat-fiz.
Chciałem podjąć studia, choć zdaję sobie sprawę że nie są tak naprawdę potrzebne.
Oprócz IT myślałem o branży budowlanej jednak wiele osób (w tym rodzice!) odradzało mi tą drogę i właściwie tylko dlatego się na to nie zdecydowałem.
Jak widać to mój wyraźny błąd – nie użyłem zasady 'use your judgment’. Na szczęście dzisiaj wiem że tamta droga nie była dla mnie.
Z perspektywy tego krótkiego czasu od podjęcia decyzji do teraz muszę się przyznać, że nadal nie jestem pewien co do dalszej kariery w wybranym kierunku.
Staram się jednak nie panikować, na studiach nie mam problemów, równocześnie ze studiami pracuję w branży – nabieram doświadczenia. Mam tu na myśli nie tylko zawodowe, ale takie „społeczne” :) – interakcje z różnymi ludźmi to super sprawa. Jeśli jest możliwość pracowania i studiowania to naprawdę polecam, nawet jeśli to nie jest praca która chciałoby się wykonywać na stałe.
Oprócz tego w miarę możliwości czasowych i lokalizacyjnych staram się znajdować ciekawe warsztaty, kursy niezwiązane nawet z branżą w której się kształcę. Co ciekawe dzięki uczestnictwie w jednych warsztatach i poznaniu kilku osób dzisiaj pracuję, a nie tylko studiuję :)
Niepewności które pojawiają się od czasu do czasu wynikają z pewnego podobieństwa do studiów stomatologicznych – kształcenie się w moim zawodzie wymaga dużo czasu, samozaparcia i ogranicza czasowo inne możliwości rozwoju. Wszystko to nie miałoby miejsca gdybym był 100% pewien, że to chcę robić za najbliższe 10-15 lat. Gdy tak spojrzę w przyszłość i pomyślę że mam siedzieć przed komputerem przez następne 10-15 lat to taka wizja mnie przeraża mimo, że teraz daje mi satysfakcję i frajdę. Podobnie czuję, że zawody związane z bliskim kontaktem z innymi ciekawymi ludźmi (szkolenia, treningi, coaching, management), wykorzystywanie potencjału grupy w zadaniach kreatywnych (np agencje reklamowe), dają niesamowite poczucie satysfakcji i pewność siebie. Chciałbym tego spróbować tak z ciekawości, a nóż to jest coś lepszego… Nie wspominam o korzyściach wynikających z własnego biznesu. Niestety ja nie mam tak zdefiniowanego pomysłu jak Ty – gratuluję! :) W tych poszukiwaniach innej drogi pojawia się kwestia właśnie niepewności własnego utrzymania. Szczerze mówiąc nie wiem nawet jak zacząć aktywnie działać aby znaleźć się w okolicach wymienionych sposobów aktywności zawodowej i spróbować, skończenie marketingu i zarządzania chyba nie jest tą drogą. Chciałem Ci przez ten post przekazać, że nie jesteś sama ze swoimi niepewnościami pomimo różnych sytuacji prywatnych. Co do kartki i długopisu – piekielnie trudne zadanie :)

Częśc komentujących zaleca radykalną zmianę – czy to rzucenie studiów czy dziekankę. Kasia De. wskazuje na pewien problem, który również może w przyszłości dotyczyć Malwiny jeśli zdecyduje się na taki krok. Chodzi o to, że by rozwinąć się w wymienionych przez nią branżach, (czy tylko wyłącznie sprawdzić) – redakcje, agencje reklamowe musi zacząć od darmowych praktyk. Będzie musiała rozwiązać mnóstwo problemów: czy rozpocząć inne studia, jak je pogodzić z darmową rozwijającą pracą i z pracą dającą utrzymanie? A najtrudniejsza będzie decyzja co wybrać, na jakiej aktywności się skupic by ją rozwinąć? Trudno próbować tak wielu różnych rzeczy pozostając na studiach stomatologicznych, które są studiami trudnymi.CZy studia to jedyny czas w którym można próbować rozmaitych aktywności? Czy w każdej chwili można zmienić trajektornię swojego życia? – to są dla mnie pytania otwarte. Malwino, obawiam się, że mój post nie pomoze Ci. Życzę Ci więc tylko i aż siły – wiem, że chodzi o całe twoje życie.

@Malwina – studiowałam prawo (WPiA UW). Zdecydowałam się jakoś tak pod koniec podstawówki i żeby lepiej się przygotować do egzaminów, wybrałam w liceum klasę humanistyczną, a nie matematyczną. Dostałam się, skończyłam i pracuję w zawodzie.

I w zasadzie wszyscy moi znajomi SAMI wybierali swoje studia, a pomysły rodziców traktowali mniej więcej tak jak próby zeswatania z konkretną osobą płci przeciwnej.

W dodatku ja doskonale rozumiem, że nie chcesz wchodzić w konflikt z mamą, a już na pewno nie chcesz się całkowicie od rodziców odcinać. Ale niestety jeśli jako osoba dorosła chcesz mieć dobre kontakty z rodzicami, to musisz je przebudować na bardziej równorzędne (z bezradnego dziecka i opiekujących się nim rodziców na kochających się członków rodziny). I wtedy można zarówno słuchać rad rodziców, jak i samemu ich udzielać. I można robić pewne rzeczy wprost z miłości do innej osoby nie traktując tego jak ograniczenie własnej wolności (tak, zadzwonię zaraz jak dojedziemy na miejsce).
W tej chwili może Ci się to wydawać nierealne, ale być może za jakiś czas to Ty będziesz pomagać rodzicom i udzielać im wsparcia.

muszę się wtrącić…taka babska przypadłość:)
Mam lat 40, dobrą pracę biurową,niezłe zarobki i rozpaczam,ponieważ nie jest to to co chciałam od nastolatki robić ( nauczyciel).Szybko poszło:wcześnie ślub, dzieci i tęsknota za studiami…dostałam się na pedagogikę, jak od zawsze marzyłam…i kiedy nadszedł październik sama zrezgnowałam…powód?STRACH I LĘK przed zmianą…przed opuszczeniem domu, pozostawieniem dzieci na weekend.Po roku kolejne studia…administracyjne…zakończone uczelnianym tytułem mgr…I do dziś niespełnienie, rozpacz przed wstaniem do pracy,za którą nie jeden dałby się pociąc…luksus w dzisiejszych czasach…a ja nadal nie wiem, gdzie siebie widzę…miotam się…wmawiam,że nie mogłabym rzucić tej roboty..skończyłam w biurze (nigdy przenigdy nie chciałam pracy biurowej)i nie wiem co robić.Owszem mam talent do negocjacji, szkolenia ludzi,ale jestem zaszufladkowana w pewenej dziedzinie i ewentualne propozycje dot. tylko zmiany na to samo.Już nie wiem czy dalej się w tym rozwijac na siłę?Pracuję tak 11 lat…a przyczyna?Paraliżujący strach, lenistwo i tak naprawdę niechęć do zmiany,obawa przed utratą stabilizacji materialnej i chyba jeszcze więcej gadania niż woli robienia czegoś innego.Umartwiam się,bo lubię-tak serio wolę gnusnieć w tym co mam niż zaryzykować nieznane.I to widzę u autorki postu…może jednak się mylę..oby

Temat bardzo mi bliski, ze względu na otaczających mnie z każdej z strony rówieśników, nie bardzo wiedzących, co chcą robić. Sama nie mogę powiedzieć, iż już wiem, co jest dobra drogą dla mnie, ale na pewno mogę powiedzieć, że poprzedni rok akademicki,w czasie którego byłam na 1 roku PWr, poświęciłam na gruntowne zastanowienie się, co jest moją pasją, co lubię w życiu robić i jak ugryźć ten temat, żeby móc kiedyś pracować i realizować się jednocześnie. Jako, że jest wiele aspektów i dziedzin, które mnie interesują wybór był trudny i potrzebowałam dużo czasu, by to gruntownie przemyśleć. Aż tu nagle: „MAM!” – przecież, to co kocham jest tak blisko mnie, tak codzienne, tak nie zauważalne, że mało brakowało abym to przeoczyła.. gotowanie, kulinaria, kuchnia, pieczenie, ciastka.. dla wielu ludzi bardzo prozaiczna rzecz, ale cóź – moje życie, moja sprawa ;-) Zdecydowałam nie rzucać od razu Politechniki. Aktualnie jestem na 2 roku i mam zamiar zakończyć na I stopień w terminie, ewentualnie wziąć dziekankę i zadecydować, co z tym zrobić. Od października zaczęłam technologię żywności, w końcu zanalazłam swoje miejsce, w końcu chce mi się wstawać, uczyć, czytać i robić wszystko, na co nie miałam kiedyś najmniejszej ochoty :-) Na razie wszystko zmierza w dobrym kierunku, od września chcę poznać bardziej praktyczne kwestie i tu kolejny pomysł, szkoła policealna – kucharz :-)
Moja sytuacja jest o tyle dobra, że rodzice wspierają mnie i nie wtrącają się do moich decyzji.. Jeśli wiesz, że to co robisz nie jest Twoją pasją – według mnie szukaj dalej, jeśli naprawdę będziesz tego chciała, nic nie stanie Ci na przeszkodzie.

Pozdrawiam

Musialem wtracic swoje 3 grosze.

Co to znaczy zmarnowany rok?

Czy studia rzucone swiadomie po roku to zmarnowany rok? A jesli autorka skonczy swoje studia, a nie bedzie pracowac w zawodzie, czy to bedzie oznaczalo 5 zmarnowanych lat? A jesli przepracuje w zawodzie po studiach 15 lat, po czym zmieni zawod, to czy w sumie zmarnuje 20 lat?

Czy po podjeciu decyzji o inwestycji, w tym przypadku dot czasu, obowiazuje zasada „klapek na oczy” i konswekwentnego brniecia w jedynie slusznym kierunku w kierunku swietlanej przyszlosci?

A moze, jak przy kazdej inwestycji, nalezy cyklicznie przeprowadzac jej ewaluacje i modyfikowac, zaleznie od jej wynikow?

I na koniec – rokiem zmarnowany moze byc tylko rok przelezany w pijackim barlogu lub tp. Rok aktywnosci zyciowej NIGDY nie jest zmarnowany – z jego wszystkimi drobnymi radosciami i smutkami, sukcesami i porazkami, nabytym doswiadczeniem i poznanymi ludzi. Nie dajmy sie zwariowac!

Malwina. Z racji, że jak na razie sam „pływam wpław na błękitnym oceanie” szukając okrętu który wziął by mnie pokład, dam Ci tylko radę odnośnie „dokładania się do domu”. Taniej wyjdzie wynająć pokój w mieście w którym chcesz żyć. Poza tym lepiej wyjdzie to dla Ciebie – jak się spojrzy na pracowników wielu korporacji, większość to młodzi z poza danego miasta. Oczywiście nie mówię, że masz pracować w takiej firmie, chce tylko pokazać że bycie na swoim mocno ludzi motywuje do działania. Poza tym odpoczniesz psychicznie i poprawisz relacje z mamą. Często jak się kogoś widzi mniej niż więcej, to się relacje poprawiają. Poza tym rozważ też wyjazd zagranicę na jakiś czas.
Co do pomysłów na Twoje biznesy: robienie biżuterii – każdy chyba zna jakąś kobietę w swoim otoczeniu która chciała by na tym zarabiać. Więc jest bardzo dużo osób, które chce się tym trudnić. Zbadaj wcześniej rynek i zastanów się czym wyróżniają się Twoje produkty. Większość przecież robiona jest z komponentów od tych samych hurtowników (oni są największymi beneficjentami tej mody/stylu na hand made). Co do kawiarni i gastronomii, wcześniej polecam popracować zagranicą np. jako barista. Poznać zachodnie standardy, zachodnie podejście do klienta zarobić sporo mamony bo w tym biznesie jest jej dużo potrzebnej na start. Poza tym pamiętaj lokalizacja, lokalizacja, lokalizacja:)) A jak nie masz dobrej lokalizacji to pamiętaj o promocji. Jakiś czas temu uświadamiałem jedną Panią co ma kawiarnie o prostym fakcie: co roku studia rozpoczyna w naszym mieście ponad 1000 studentów z innych miast. Przyjeżdzają do Torunia i na 100% nie wiedzą że Pani ma ten biznes. A jeśli wpadną pierwszy raz do Pani na 2 lub 3 roku to znaczy że rok rok lub dwa współpracy z tym klientem miała Pani stracone. Wiec proszę się skupić na 3 lub 2 ostatnich latach życia z tym studentem, bo po studiach wyjedzie z naszego miasta… Ta Pani była znajomą, działem bez zasady Alexa żeby nie podejmować działania bez zlecenia i przez mało z tego wszystkiego wyszło. Reasumując do tych dwóch pięknych i ciepłych interesów podejdź chłodno zbadaj rynek, czyli miasto w których chcesz to robić. pps potencjał na sprzedaż ręcznej biżuterii widzę w pasażach galerii handlowych. Ogólnie cały hand made jest dobry do pasaży C.H. Z racji że hand made nie jest konkurencją dla masówek w sklepach nie powinno być problemu ze zgodą :)

Malwina, Arek,

Zaciekawił mnie Arka pomysł: „Możesz spróbować polubić stomatologię, dać sobie na to pół roku” co według mnie oznacza:
– nie podejmuje zadnych negatywnych rozmów na temat moich studiów
– nie rozważam, czy mi się podobają czy nie, ale maksymalnie jak to tylko możliwe angażujesz się w studia
– po pół roku patrzysz na rezultat i sprawdzasz, czy Twoja opinia jest taka sama jak teraz, czy się zmieniła
– jeśli opinia pozostała i nadal stwierdzasz, ze to nie to – rezygnujesz. :-}

Bo czasem trudno lubić coś, w czym się tak naprawdę nie jest albo czego się dobrze nie zna lub co jest źródłem stresu.:-)
Wielu uczniów twierdzi, że nie lubi matematyki, a tak naprawdę bywa, że spora grupa
– nie lubi nauczyciela
– nie rozumie matmy i ma zaległości, więc każdy dzień z matmą w planie lekcji to stres
– są tacy, którzy jeśli przy dobrym nauczycielu nadrobią zaległości – odkrywają, że jest to świetny przedmiot i zaczynają nie tylko lubić, ale i wiązać z tym przyszłość.

Skoro rozpatrujesz różne możliwości – dobrze i taką wziąć pod uwagę.

Pozdrawiam kolejny już dziś raz :-)
Ewa

Malwino,
wydaje mi się, że najlepsze co na początku możesz zrobić, to przede wszystkim szczerze porozmawiać ze swoją mamą. W tej rozmowie postaraj się na początku ją zrozumieć :
Ona na pewno Cię kocha i chce twojego dobra, jednak zapewne Obydwie inaczej to dobro rozumiecie.
Jeśli zdecydujesz się na taką rozmowę weź pod uwagę takie argumenty jak np.:
1. Być może Twoja mama sama żałuje swoich życiowych wyborów i wcale nie jest tak zadowolona z zawodu stomatologa jak się wydaje i boi się, że jeśli Tobie powiedzie się w innym zawodzie, to będzie dla niej sygnał, że sama zmarnowała sobie życie. Być może zmuszając Cię do pójścia w jej ślady uspokaja Ona tylko swoje sumienie, że sama dobrze zrobiła kiedyś wybierając stomatologię.
2. Kobiety, zwłaszcza posiadające dzieci, być może mają większą awersję do ryzyka, dlatego Twoja mama boi się pozwolić Ci na zarabianie na życie poprzez wolny zawód lub własny biznes …
3. Nie wolno w dyskusji z dzieckiem stosować szantażu emocjonalnego, a z Twojego postu wynika, że tak się zdarzało. Daj znać o tym swojej mamie.
4. Dla Twojej mamy również, przykład Twojego taty, któremu się nie powiodło sugeruje, że lepiej nie ryzykować. Faktycznie nie każdy biznes odnosi sukces, ale nie można na tej podstawie zaprzestać próbowania. Zwłaszcza, jeżeli jeszcze się jest młodym i całe życie jest przed Tobą.
5. Na pewno Twojej mamie jest też trudno ze względu na to, że jak piszesz jest głównym żywicielem rodziny, ma na głowie dodatkowo spłatę kredytu. Postaraj się ją przekonać, że niezależnie od sytuacji będziesz ją wspierać i spróbujecie razem rozwikłać Waszą sytuację finansową.

Oczywiście powyższe argumenty to tylko moje spekulacje na podstawie Twojego postu. Nie mam zamiaru w nich nikogo osądzać. Po prostu staram się Ci pomóc w rozmowie z mamą.

Poza tym pamiętaj, że aby być zadowolonym z życia potrzebne są 3 kroki:
1. znajdź coś co lubisz robić.
2. znajdź sposób jak na tym zarobić.
3. staraj się to robić najlepiej jak potrafisz.

A dla wszystkich, którzy piszą o zmarnowanym roku mam pytanie: Czy lepiej zmarnować rok, czy całe życie?

Pozdrawiam,
Kamil

Hej Malwinko!
Zwracam się tak zdrobniale bo moja przyjaciółka nosi to imię i czuję się trochę tak jakbym pomagał przyjacielowi.
Kilka słów o mnie. Jestem czytelnikiem blogu Alexa od dłuższego czasu, z przerwami. Jestem trochę starszy od Ciebie i miałem, czy można powiedzieć mam identyczny „problem”.
Z reguły się nie wypowiadam na blogu, ale tutaj czynię wyjątek. Ponieważ temat który opisałaś interesuje mnie już bez mała ponad 4 lata to miałem więcej czasu żeby poczytać na ten temat i popytać. To co piszę to nie są dogmaty, ale moje obserwacje, rozumiem że ktoś może się z nimi nie zgodzić, ale przecież ten wątek został przede wszystkim utworzony po to ażeby pomóc, czy może doradzić Malwinie i osobom w podobnej sytuacji.
Piszę też tutaj dlatego zdążyłem w tym temacie przeczytać mnóstwo blogów, zasięgnąć opinii bardzo różnych ludzi z różnych środowisk i powiem Ci że absolutnie nie jesteś odosobniona w tym co przedstawiłaś. Nie musisz nikomu dziękować za to że dobrnął do końca twojego wpisu, bo pokazuje on jedynie że jesteś osobą myślącą, która kwestionuje pewien stan rzeczy. Myślę że to dobrze i nie ma się czego wstydzić. Każdy szuka swojej drogi i rzadko kiedy jedna decyzja (nawet bardzo radykalna) doprowadza do realizacji planów. Czasem (bardzo często) plany te długofalowe ulegają zmianom w trakcie. Co oznacza że możesz wyruszyć po kawiarnię, a po drodze okaże się że jednak to nie jest to, robić kolczyki stwierdzić że jednak nie, zabrać się za dziennikarstwo itd itd. Może się też okazać że to co robisz (czy będziesz robić) jest na tyle dobre że się mówiąc kolokwialnie uda. Nie wiadomo. Nie podejmujesz decyzji między dobrym a złym, a raczej między tym co wydaje Ci się rozwiązaniem lepszym, a tym co wydaje ci się rozwiązaniem mniej trafionym. Rzadko tak jest podejmujemy decyzję między błędem a rozwiązaniem dobrym. W momencie podjęcia decyzji nie wie się jaka decyzja jest tą jedyną i prawidłową chyba że grasz w szachy albo masz już doświadczenie w podejmowaniu decyzji identycznej lub bardzo podobnej. To jest pierwsza rzecz, o której chciałem napisać. Drugą jest to że w tym wypadku ( z dokładnej analizy Twojego tekstu) wnioskuję że ty podejmujesz decyzje pomiędzy niewiadomą, a niewiadomą. Nie byłaś przecież jeszcze stomatologiem? Nie mogłaś być bo dopiero studiujesz stomatologię. Przekonać się o tym jak to jest być stomatologiem będziesz mogła dopiero nim będąć. Teraz spekulujesz że bycie stomatologiem nie jest Twoim celem. Skąd wiesz skoro go nie osiągnęłaś? Zgaduję że widziałaś mamę przy pracy, obserwowałaś ją i masz pojęcie o jej pracy z punktu widzenia obserwatora. Ale przecież będąc stomatologiem Twoja praca, Twój dzień możę wyglądać zupełnie inaczej niż jej. Twoja praktyka może wyglądać zupełnie inaczej. I w konsekwencji tych różnic i innych może zupełnie inaczej wyglądać od pracy którą wykonuje Twoja mama.
kolejną rzeczą jest to że podobnie sprawa się ma odnośnie Twoich planów z założeniem kawiarni. Napisałaś że zamierzasz się zatrudnić w kilku żeby mieć porównanie z czego wnioskuję że nie pracowałaś jeszcze w jakiejś. Ponadto praca w kawiarni a własny biznes pod tytułem „własna kawiarnia” to też dwie inne rzeczy, choć mają cechy wspólne. Z Twojego wpisu wnioskuję że podobnie jest z robieniem kolczyków i byciem dziennikarką w gazecie. Zestawiasz ze sobą to co myślisz że będzie wyglądać Twoja praca w tym a nie innym zawodzie, a nie to jak będzie w rzeczywistości. Tutaj Malwino decydujesz między niewiadomymi.
To co akurat jest wiadome to to, że jesteś nieszczęśliwa tu gdzie jesteś. Albo inaczej rzecz ujmując będąc nieszczęśliwa tu gdzie jesteś szukasz sobie alternatyw. Nie rozwiązuje to jednak przyczyny, która sprawia że nie czujesz się dobrze. Ta przyczyna jest tu i teraz. Piszę tak bo ja mając jedynie tekst przed sobą mogę tylko z niego wnioskować. I mogę się mylić, jeśli powiem że nie czujesz się Malwinko autonomiczna w SWOICH studiach, ani w SWOIM życiu. Pozwalasz wtrącać się mamie w swoje prywatne sprawy i dyktować Ci warunki. Nie ma to żadnego związku z samą stomatologią, jednak wpływa na to jak się czujesz i to jak myślałaś o stomatologii, bo pewnie łączyłaś stomatologię z całą sytuacją. Czy możeszbyć pewna na sto procent że sytuacja nie byłaby podobna gdyby mama była dziennikarką i wywierała na Ciebie presję, żebyś robiła karierą dziennikarską? Wiem z własnego doświadczenia że ludzie unikają presji, przymusu, szantażu emocjonalego jak ognia. I potrafią zrobić wiele żeby się do niego uwolnić. Jednak myślę że to niekoniecznie musi być związane z przedmiotem studiów. Raczej z sytuacją w której ktoś próbuje Cię gdzieś wmanewrować (nawet myśląć że to dla Twojego dobra) i z tym że Ty sama chcesz, masz prawo, możesz, powinnaś a nawet musisz (!) podejmować decyzje dotyczące swojego życia kierując się przede wszystkim swoim interesem. I nie pozwalać NIGDY komuś innemu mieszać się do Twoich spraw. Ustalać granice pomiędzy swoim życiem a innych nawet tych bliskich. I wiem że to może być trudne szczególnie jeśli nie chcesz ich ranić. To trochę (to poetycka metafora, nie zajmuję się biznesem) tak jak renegocjować kontrakt w połowie jego trwania. Druga strona nie chce ustąpić i nie będzie chciała, chyba że autentycznie będziesz do tego przekonana i bedziesz konsekwantnie przy tym trwać stosując to co Alex opisał w poście o teorii gier, a także minimalizując straty czyli nie wdając się w zbędne kłotnie ani sprzeczki. Ja bym zaczął na prawdę szczerą rozmowę od słów o tym jak to na Ciebie wpływa i że mama nie ma prawa mówić Ci co masz robić. Rozmawiać z chłopakiem czy nie, ile czasu uczyć itd. I byłbym przygotowany na testowanie różnych sztuczek w stylu: to będziesz płacić, nie skończysz studiów, nie osiągniesz niczego, jesteś złą córką itd. Ale wtedy puszczałbym to mimo uszu (choć pewnie by bolało ona na prawdę tak nie myśli, boi się, chce dla Ciebie w jej mniemaniu najlepiej i Ty musisz ją swoją konsekwencją przekonać że Ty wiesz co jest dla Ciebie najlepsze i możesz oraz masz prawo decydować o sobie. Ona z czasem to uszanuje, choć to będzie trwać. I jakby pierwsza taka rozmowa może być najostrzejsza. Tym też się nic nie przejmuj. Bądź uprzejma (ważne!) i stanowcza, choć ona pewnie nie będzie miła.) Przyzywczaiłaś mamę do pewnego traktowania siebie, teraz jesteś w punkcie w którym znalazłaś się i Ty również za to odpowiadasz. Nie wiem, mogę się mylić ale zgaduję że jako nastolatka nie buntowałaś się, prawda?
Ważne jest też to że jakąkolwiek decyzję podejmiesz to twój finansowy, emocjonalny sukces nie zależy od jednej decyzji (jakkolwiek radykalniej) a w równym stopniu od tych które podejmiesz potem.

Ciekawy artykuł i blog (aboslutnie nie mój i nic nie mam z tego żeby go polecać) jest tu http://calnewport.com/blog/2010/10/16/the-passion-trap-how-the-search-for-your-lifes-work-is-making-your-working-life-miserable/#more-891

Pozdrawiam Wojtek

Magda, piszesz „rodzice mogą mieć pretensje jeśli decydują się pomóc dziecku w realizacji konkretnego celu edukacyjnego, a dziecko mimo wcześniejszych zobowiązań nie wykorzystuje odpowiednio otrzymanej pomocy”. Nawet, gdyby się dziewczyna zapaliła wcześniej, już w liceum do studiowania stomatologii, a po roku stwierdziła, że to nie to, ma wg. mnie pełne prawo do zmiany decyzji. Nie znam osób wszechwiedzących i potrafiących dokładnie przewidzieć swoją przyszłość. Pamiętam, że za mojej nauki w liceum, tylko kilka osób z całej klasy (która liczyła 28 osób) wiedziało dokładnie, co chiałoby robić w życiu.
Myślę, że rodzice powinni mieć to ryzyko „wkalkulowane”.
Pozdrawiam,
Gabi

Wow, ale rozbudowane wypowiedzi, jak to w życiu :)

Realia pracy lekarzy i innych pracowników służb medycznych znam tylko z opowieści bliskich i znajomych. Są to specyficzne zawody i jeśli nie kocha się tego zajęcia, to jest ciężko, choć praca i dochody faktycznie wyjątkowo stabilne. Ale czy o to chodzi w życiu?
Kilka ogólnych wniosków odnośnie tematu postu z moich doświadczeń (technologie elektroniczne):

1. Co robić?
Rozważania typu:
– „Tyle że te zawody są strasznie niepewne”,
– „wiem, że tutaj jest bardzo mała szansa na zatrudnienie”,
mają więcej wspólnego z błędnymi założeniami niż rzeczywistością. A nawet jeśli mamy dobre rozeznanie w rzeczywistości, to i tak mają mały sens. Świat zmienia się coraz szybciej.
Nawet gdyby „zawody” były pewne, to polecam ustalić co chcemy robić (co nas „kręci”) bez względu na zawody i obenie istniejące wakaty. Może stworzymy nowy zawód :)
Ponadto, rzetelnie da się określić swoje preferencje w danym momencie niż od razu na całe życie. Mnie nikt nie „urabiał”, więc z grubsza zajmuję się podobnymi rzeczami niemal od wczesnej młodości, ale w bardzo różnych konfiguracjach – co kilka lat zmienia się sporo i pojawiają się nowe dylematy. Najbardziej trafiony wybór w młodym wieku nic nie gwarantuje. Te zmiany powodowane są właśnie chęcią robienia cały czas tego co mnie fascynuje. Lubię zmiany, są fajne :) Dostarczają nieoczekiwanych okazji. Czasami jest odjazdowo z dnia na dzień!

2. Jak to robić?
Wartość samych studiów, nawet jeśli zgodna z zainteresowaniami, jest przeceniania. W realnych wyzwaniach profesjonalnych zdecydowanej większości trzeba douczać się na bieżąco. Jeśli studiować, to polecam przejść studia minimalistycznie (Pareto itp., nie przejmować się gorszymi ocenami) i równolegle, jak najszybciej, zająć się pracą zgodną z zainteresowaniami zamiast gromadzeniem wiedzy w oderwaniu od rzeczywistości. Uwaga – praca nie oznacza tylko zatrudnianie się. Internet daje ogromne możliwości (test kreatywności!). Do najważniejszych pozytywów z czasów studiów zaliczam kontakty z ludzmi „po fachu”, które pielągnowane są do dzisiaj.
Nie ważne co robimy, tylko JAK. Jeśli będziemy dobrzy, to musi znaleźć się sposób na zarabianie na tym. Sam wybór fachu nic nie gwarantuje.

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

Dziękuję wszystkim za komentarze. Nie spodziewałam się tak licznego odzewu i jestem nim bardzo miło zaskoczona.

Niestety teraz z powodu studiów, których przecież ostatecznie nie rzuciłam, nie mam niestety zupełnie czasu na odpisanie na każdy komentarz z osobna. Niemniej jednak za każdy jestem bardzo wdzięczna.

Póki co spytam tylko jedną osobę o jedną rzecz:
Wojtek, czy mógłbyś mi powiedzieć kiedy znalazłeś się w mojej głowie i co tam robiłeś? Bo DOKŁADNIE do tych samych wniosków doszłam przedwczoraj, dlatego trochę odcięłam się od tego bloga, aby to sobie poukładać. Mówię o utożsamianiu presji i wpływu mamy ze studiami. Czuję się, jakbyś zrobił mi dogłębną psychoanalizę, nawet mnie nie znając, praktycznie nic o mnie nie wiedząc i w życiu nie widząc mnie nawet na oczy. Pal sześć zdrabnianie mojego imienia, co zresztą akurat w tym przypadku mi nie przeszkadza, ale człowieku… Jakim cudem Ty to wywnioskowałeś? Nawet ubrałeś to w ładniejsze słowa, niż ja byłabym w stanie. Jestem w totalnym szoku. Serio.

Póki co lecę, bo za parę godzin mam kolokwium, do którego notabene nic nie umiem;). Postaram się wpaść tutaj najszybciej jak będę mogła.

pozdrawiam i dziękuję:)
Malwina.

Krzysztof, co do
„Sadze, ze do nich naleza rowniez osoby, ktore zaciagnely, w sumie na grube miliardy zlotych, kredyty mieszkaniowe we frankach szwajcarskich.” Hmm, skoro tak sądzisz… :-)
Widocznie zupełnie cos innego rozumiemy pod pojęciem „wiedziec czego sie chce i to robić z powodzeniem”. :-) Są jeszcze inne możliwości na spełnione i szczęśliwe życie niż mieszkanie czy dom na kredyt :-)

Co do „powinni” – rozumiem. Szanuję Twoje podejście. Ja mam inne. :-)U mnie „chcę”, jest wyrazem świadomego wyboru i autonomicznej decyzji. Nie odnosi się wyłącznie do doraźnych potrzeb, pomijajac, że w zaspokajaniu tych też nie ma nic złego. Ale rozumiem, że Ty czujesz i odbierasz to inaczej.

Co do „Wykonywanie takiego zawodu musimy wspierac swiadomie wlasnymi talentami.” jestem przekonana, ze wspieranie wykonywania zawodu własnymi talentami nie ma tylko wtedy zastosowania, gdy zawód jest niezgodny z własnym charakterem. Mogę wykorzystywać w pełni swoje talenty po mistrzowsku wykonując pracę zgodną (!) ze swoim charakterem – to jest spójne. Wtedy wspiera mnie też mój charakter. Po co działać przeciw, skoro i to można wykorzystać „za”?
Rozumiem, ze te sprawy widzimy zupełnie inaczej. Ok, tak bywa. :-)

Pozdrawiam, Ewa

Alex napisał:
„To typowo męskie rozumowanie :-)
Malwina, jak większość kobiet polega bardziej na swojej intuicji i dopóki rzeczywiście słucha SWOJEGO wnętrza, to ma znacznie większą szansę podjęcia dobrej dla siebie decyzji, niż większość facetów z tym rozumowaniem jakie przytoczyłeś. Tego zdecydowanie powinniśmy uczyć się od kobiet, bo predyspozycje też mamy.
Twój argument mozna łatwo doprowadzić do absurdu twierdząc:
„Teraz spekulujesz, że bycie prostytutka nie jest twoim celem. Skąd wiesz, nigdy nią nie byłaś?” bo to jest dokładnie ten sam tok rozumowania :-)”

Ja bym poszedł nawet o krok dalej! :-)
„Skąd wiesz, że bycie więźniem z dożywotnim wyroku na trudnych warunkach nie jest twoim celem. Skąd wiesz, nigdy nim nie byłeś”. :-)

Dodałbym jeszcze, że poleganie na intuicji w tym czego nie chcemy robić jest w porządku, ale jeśli chodzi o nasze marzenia i to co chcemy w życiu robić to byłbym ostrożny. Preferuję w tym wypadku podejście „posmakowania” wykonywania tego idealnego (jeszcze w naszych wyobrażeniach) zawodu/czynności zanim postanowi się podjąć dość wiążącą i poważną decyzję jaką jest wybór studiów.

Co prawda w stomatologii to mogłoby być trudne, ale poznać doświadczenia osób je wykonujących (lepiej w tym wypadku pominąć mamę, która pewnie opisała by zawód w różowych barwach) zawsze można.

Pawel,

Napisales: „Dodałbym jeszcze, że poleganie na intuicji w tym czego nie chcemy robić jest w porządku, ale jeśli chodzi o nasze marzenia i to co chcemy w życiu robić to byłbym ostrożny.”

Ja odruchowo nie robie tego czego sie boje. Gdy ulegam lekowi zazwyczaj nie osiagam swoich celow i zle sie z tym czuje. Dlatego ogladam swoje leki, by uswiadomic sobie jak wyglada prawdziwe oblicze mojego strachu, nim sie z nim zmierze. Robienie tego czego sie boimy jest, moim zdaniem, istotnym warunkiem osiagania wyznaczonych celow, oczywiscie gdy je sobie postawilismy.

Pozdrawiam

Witaj Malwino,

mimo że czytam blog Alexa od praktycznie samego początku, to dopiero Twój komentarz wyzwolił we mnie wystarczającą dawkę energii, by przełączyć się w tryb aktywny i coś napisać.

Jestem mężczyzną przed 30tką, skończyłem studia ekonomiczne, które wybrałem na zasadzie najmniejszego zła po liceum. Po dobrze zdanej maturze (łączonej z egzaminem wstępnym na tutejszą Politechnikę) postawiłem sobie cel, że spróbuję dostać się ekonomię – „skoro inni mogą i uważają, że są tacy zajebiści, to i ja sobie udowodnię, że mogę tego dokonać”. Poświęciłem masę czasu na odpowiednie kursy, szkolenia i samodzielną naukę przed egzaminami wstępnymi i zaowocowało to sukcesem – dostałem się.

Po pierwszym roku miałem pewność, że nic z tego, co wykładają na moim kierunku (baa, wydziale!) mnie nie interesuje specjalnie. Na bodajże trzecim roku studiów zawaliłem prawie wszystkie przedmioty i chciałem zrezygnować. Mój ojciec przekonał mnie jednak do kontynuowania nauki i w 2 tygodnie przerwy zimowej nadrobiłem wszystkie zaległości i zdałem wszystko bez problemów (reprezentuję typ: „zdolny, ale leniwy”).

Studia skończyłem z dobrym wynikiem i zacząłem szukać pracy. Tutaj w ramach dygresji – jeszcze w LO byłem redaktorem rozwijającej się wówczas WP – z własnymi pomysłami zgłosiłem się do Naczelnego, dano mi szansę – sprawdziłem się. Miałem swój dział, swoich czytelników i mimo młodego wieku całkiem fajne pieniądze jak na tamte czasy. Taki ślad w CV skończone studia o zupełnie przeciwnym profilu praktycznie na starcie skreślały mnie przy większości rekrutacji. Podczas wielu rozmów (aspirowałem na różne stanowiska od sekretarki, przez specjalistę ds. rekrutacji, księgowego, brand managera, marketingowaca, sprzedawcy) jeśli już mnie zaproszono słyszałem zasadniczo dwie odpowiedzi: 1) Pan jest zbyt inteligentny i zbyt dobrze wykształcony na to stanowisko – długo nie będzie Pan i nas pracował, a nam zależy na kimś na dłużej 2) Bardzo interesujący z Pana człowiek, bardzo inteligentny i bystry, osiągnął Pan bardzo dobre wyniki w , ale nie pasuje Pan osobowościowo do profilu stanowiska i stylu pracy, jaki mamy w dziale.
O ile odpowiedzi typu 1) w głębi duszy uznawałem za uczciwe i trafne postawienie sprawy, dla którego z czasem przyszło zrozumienie, o tyle typ 2) bardzo mnie bolał, choć też szanowałem osoby rekrutujące za szczerość. Parę razy zdarzyło się tak, że podczas rekrutacji obnażałem braki merytoryczne osób rekrutujących i po ich kompromitacji nie pozostawało mi nic poza rezygnacją z dalszego w niej udziału.

Po co to wszystko piszę?
Dlatego, że poza tą (do tego miejsca) smutną historią i odbiorem emocjonalnym wyciągnąłem również czysto logiczne wnioski:
1) Studia pozwoliły mi nawiązać kontakty z ludźmi, których pomoc okazała się nieoceniona w paru momentach mojego życia (zawodowo).
2) Akurat ten kierunek, który zabrał mi 5 lat życia pozwolił mi zebrać wiedzę, którą wykorzystuję na co dzień (nie tylko zawodowo)
3) Dzięki właśnie takiemu kierunkowi studiów, a nie innemu zyskałem coś, co w dzisiejszych czasach jest rzadkie (i uznawane jest za postawę archaiczną w czasach specjalizacji), czyli bardzo szeroki zakres uniwersalizmu.

Po roku poszukiwań pracy zdałem sobie sprawę, że z racji braku mojego entuzjazmu związanego z czynnościami, które chciałbym wykonywać zarobkowo, czy może, które posiadłem na studiach, swoją postawą wrażenie osoby, której nie zależy na sukcesie, na efektach i na żadnej z posad, o które się ubiegałem.
W większości kontrkandydaci z reguły byli albo pasjonatami, albo szczurkami. Ja nie mogłem konkurować ani z pierwszymi (gdyż szczerze mimo posiadanej wiedzy nie czułem pociągu do informatyki, księgowości, ekonomii, organizacji itp itd.), ani z drugimi (gdyż brakowało mi motywacji do wdrażania się w tematy, które mnie osobiście nie interesowały). Po roku dostałem szansę w dużej sieci budowlanej, gdzie po 2 miesiącach pracy na swoich barkach (jako sprzedawca) miałem na plecach całą sprawozdawczość analityczną (nie finansową) związaną ze sprzedażą, obsługę systemu informatycznego, obsługę spisową asortymentu oraz organizację współpracy sprzedaż – magazyn. Robiłem to wszystko nie mając w obowiązkach nawet cienia ani jednego z tych zadań.
W tym samym czasie zwolniło się stanowisko kierownika (który w dużej mierze był odpowiedzialny za wykonywanie rzeczy, które robiłem ja) i objął je dobry znajomy managera głównego oddziału. Kolejny miesiąc mojego życia to 30 dni wyjęte z życia galernika, o których wspominał Alex. Suma sumarum, po 3 miesiącach zrezygnowałem z tej pracy.

Potem było jeszcze 10 miesięcy różnych prób, błędów i głównie niepowodzeń w moim życiu, które w dużej mierze wynikały z tego, że jestem niecierpliwy i niepokorny.

Po dwóch latach od ukończenia studiów „po znajomości” zaproponowano mi pracę w średniej wielkości firmie w księgowości. Pracuję w niej na etacie od paru lat. Nie jest to praca wolna od nerwów i spięć, ale czasu kiedy ją podjąłem awansowałem już 3krotnie, zakres moich obowiązków zdecydowanie się zwiększył, odpowiadam za różne rzeczy (od finansów, jak analizy, bilans, przez marketing, jak eventy, kampanie outdoorowe, IT, jak wspieranie rozwiązań ERP przez wdrażanie i rozwijanie funkcjonalności po organizację, jak ISO, organizacja nowych komórek).

Opisałem tutaj moje dzieje głównie w jednym celu Malwino: po to, byś miała świadomość, że to co przed nami jest lepiej bądź gorzej estymowaną niewiadomą i warto sięgać po każdą wiedzę, która jest w naszym zasięgu. Gdybym dziś mógł cofnąć się w czasie i znów wybierać studia, to wybrałbym tak samo, mimo że kiedy stałem przed tym wyborem parę lat temu, to uważałem to za zło konieczne i nie widziałem żadnego celu przed sobą (paradoksalnie po studiach też go nie widziałem:).

Dzisiaj dzięki tym umiejętnościom zarabiam więcej niż jestem w stanie wydać, pracuję mniej więcej 8-10 godzin dziennie, a w wolnym czasie robię to, na co mam ochotę, m.in podróżuję i piszę książkę.

W moim przypadku problem polegał (i nadal polega) na szybkim zniechęcaniu się po porażkach, nie determinują mnie one do większego wysiłku, tylko ujmują pewności siebie przed kolejną próbą. Zamiast pracować nad tą słabością skorzystałem z pomocy, którą mi zaoferowano w poszukiwaniu pracy. Po ominięciu (nie mówię, że pokonaniu) tej przeszkody okazało się, że na świecie jest wiele ciekawych problemów, które można rozwiązać, wiele ciekawych rzeczy, które można zrobić i za które inni są gotowi zapłacić. Moja przewaga rynkowa nad innymi polega na tym, że uczę się wszystkiego co jest w moim zasięgu (nieważne czy uznaję to za przydatne w danej chwili, czy nie) i że dzięki temu posiadam uniwersalną wiedzę – od podatków, prawo i finanse, przez rozwiązania informatyczne po narzędzia służące do budowania organizacji, motywowania i efektywnego prowadzenia zespołu.

W zakresie Twojej sytuacji, Malwino, uważam że nigdy nie jest za późno na zmiany, co zresztą pisał też Alex w jednym ze swoich postów. Wiedza medyczna, to nie tylko dłubanie w zębach. Uniwersytety Medyczne dostarczają swoim studentom szeroką wiedzę w wielu obszarach. Ostatecznie zawsze możesz zmienić swoją ścieżkę i robić coś innego niż dłubanie ludziom w paszczach:). I pamiętaj, że każdy własny interes wymaga kapitału – jeśli w swoim otoczeniu nie masz osób, które Cię wesprą nie tylko dobrym słowem, ale również kapitałem (również ludzkim), to możesz potraktować studia oraz praktykę dentystyczną jako fundament swojej kawiarni za 12-15 lat – odległy termin? Ale realny! I możesz to osiągnąć sama!

Trzymam za Ciebie kciuki!

Leszek

@Krzysztof,
Nie chodzi o krytykę planowania i stawiania sobie celów. Poza traktowaniem powyższego z pewną rezerwą, chodzi między innymi o dwie konieczności: zadawania takich pytań i bezwzględnego udzielenia sobie na nie odpowiedzi. Sam planuję, zakładam, wyznaczam „cele”. Nie wyobrażam sobie żebym mógł funkcjonować inaczej. Ale mam w głowie przysłowie: „chcesz rozbawić Boga – opowiedz mu o swoich planach”. To mi daje odpowiedni dystans do własnych celów, bo traktuję to jako zrobienie (sporo) miejsca na niespodzianki a nie wizję nieuchronnej klęski. Ponadto, w przypadkowym wykolejeniu własnych planów bardzo często jest na tacy podstawiana nowa szansa. Sam nawet nie chcę wiedzieć ile razy umożliwiło to uniknięcie prawdziwej katastrofy.

Wybaczcie jeszcze małą, osobistą dygresję. Gdy byłem chłopcem, najbardziej pasjonowały mnie komputery. Niedościgłe marzenie – ZX Spectrum kosztowało w Pewexie 100$, czyli dziesięć ówczesnych średnich pensji. Mało kogo było na to stać, więc pisałem wówczas programy na… papierowych kartkach i jak trafiała się okazja dostępu do „gumiaka”, szybko przepisywałem uruchamiałem testowałem kod. Wówczas najważniejsze wydawały mi się algorytmy, elegancki kod, sprytne, inteligentne sztuczki. Dziś jednak widzę, że najważniejsza jest otwartość (każdego?) projektu na zmiany. Jeśli jest w nim prawie wszystko a zabraknie możliwości łatwych zmian, IMO projekt długo nie pociągnie. Bo zmieniają się środowiska, języki, biblioteki, logika, technologia a przede wszystkim wymagania i oczekiwania klientów. I tylko od nas zależy czy potrafimy z tego właściwie korzystać, czy raczej jedziemy czołgiem ignorując otoczenie.

Malwina, Twoje dylematy są mi bliskie i bardzo mnie poruszyły. ..

Piszesz o mętliku w głowie, który z pewnością na dłuższą metę jest zbyt uciążliwy i trzeba temu zaradzić. Zapamiętałam sobie zdanie z książki P.Trunk,że niepewność jest synonimem możliwości ( uncertainty is really another Word for opportunity).

Zapytasz, gdzie te możliwości. Nie wiem. Jednak warto ich poszukać, prawda?;-) Co myślisz o podróży? Możesz wykorzystać http://www.couchsurfing.org/. Myślę, że urlop dziekański lub jakaś forma „przerwy” jest możliwa do „załatwienia” na uczelni, jeżeli nie masz dość pewności / siły, aby teraz rzucić studia. Może taka „przerwa” , pozwoli nabrać sił?

Nie ma informacji, czy udało się Tobie porozmawiać spokojnie o swoich marzeniach z mamą. Może warto jej o wszystkim powiedzieć tak jak nam napisałaś? Wyobrażam sobie, że choćby jej tolerancja ( w łacińskim znaczeniu „znosić”) wiele dla Ciebie znaczyłaby. Spróbuj zatem!

Wydaje mi się, że podróż i porozumienie ( lub chociaż pakt –kompromis) z mamą pozwoliłyby Tobie na zdobycie większej pewności siebie . Chciałabym, abyś pozostała wierna swoim marzeniom i nabrała sił do ich realizacji. Malwina, uda się!

Serdeczności:-),

Justyna

Nadrabiam zaległości w Niedzielę, a tutaj taka dyskusja ;-)

Co do Malwiny, to widzę, że wszyscy młodzi ludzie mają te same problem. Problemem jest to, co czyta się w tysiącach poradników psychologicznych i poradników dla rodziców – że traktuje się swoje dzieci jak dzieci, nawet gdy dziećmi już nie są. Czym innym są rady, a czym innym są wymagania – a takie często stawiają nam rodzice. Postawienie na swoim to swoista próba charakteru – nie każdy ma odwagę. Szczególnie jak od maleńkości ma wbijane do głowy posłuszeństwo i nie jest uczony asertywności. I przeżywają okres buntu w wieku 20 lat (mam siostrę w tym wieku to wiem co mówię ;) ).

Malwino – to że otwierasz się z problemem i go zauważasz to dobrze o Twoim charakterze świadczy – nie zostałaś na tyle zamknięta, aby nie było wyjścia. Moim zdaniem teraz musisz sobie zbudować przestrzeń do rozwoju i niezależności. Budowa swojej asertywności i niezależności to nie jest łatwa sprawa – bo nie chodzi o negowanie i buntowanie się przeciw wszystkiemu – chodzi o jasne (i najlepiej spokojne, a to już czasem jest trudne) przekazywanie swoich racji i postanowień. Chodzi o słuchanie rad, ale robienie po swojemu. Ceną jaką płacimy za niezależność jest ponoszenie konsekwencji – także tych finansowych. Płacenie za 1/3 utrzymania mieszkania czy wynajęcie własnego M1 to część tych konsekwencji – ale to buduje nasz charakter jeszcze bardziej. Bo niezależność to słuchanie tego co mówią rodzice, dziadkowie, żona, Alex czy Krzysiek S – ALE DECYZJĘ PODEJMUJEMY MY SAMI – NIEZALEŻNIE.

Ewa podała prostą metodę jak rozważyć za i przeciw.

Po drugie – nie bój się, że będzie dużo pracy. Na początku zawsze jest dużo pracy – pytanie tylko czy warto ją podejmować? Ale na to musisz odpowiedzieć sobie sama.

Po trzecie – zdefiniuj co dla Ciebie znaczy sukces?

Osobiście nie wierzę Krzysztofowi – nawet jeżeli są oparte na badaniach i statystykach.

Jak mówi klasyk:
„Należenie do mniejszości, nawet jednoosobowej, nie czyni nikogo szaleńcem. Istnieje prawda i istnieje fałsz, lecz dopóki ktoś upiera się przy prawdzie, nawet wbrew całemu światu, pozostaje normalny. Normalność nie jest kwestią statystyki.”

Tak właśnie jest z osiąganiem szczęścia. Należy osiągać SWOJE szczęście, nawet wbrew całemu światu. Wtedy całe życie jest przygodą :-).

Kilka luźnych myśli od lekarza praktyka…

1) Bardzo wiele zależy od podejścia do tego co robisz. Dla jednej osoby stomatologia może być jedynie beznadziejną dłubaniną w zębach, z kolei dla kogoś innego zajęcie to będzie największą życiową pasją, w której osoba ta twórczo się realizuje. Ty decydujesz czym będzie to dla Ciebie. Dłubanina, wartościowa praca i pomaganie ludziom, czy jeszcze coś innego?

2) Wcale nie trzeba mieć specjalizacji, doktoratu i 15 lat doświadczenia by zacząć osiągać sukcesy w stomatologii. Ba! Często to przeszkadza ;-) Przykład z życia. Kolega zaczynał zupełnie od zera. Po 5 latach od ukończenia studiów prowadzi największa kilinikę stomatologiczną w kilkudziesięciotysięcznej miejscowości. Zarabia na zatrudnianiu lokalnych Wielkich Tuzów ze specjalizacjami i tytułami, bo Ci nie byli na tyle „twórczy” by odważyć się
na duży krok i zorganizować sobie porządne miejsce pracy.

3) Na medycynie jest tyle nauki, że ten kto tego nie przeżył nigdy tego nie zrozumie. Na pierwszych latach można bardzo szybko się zniechęcić.

4) Lekarz to wolny zawód. W praktyce oznacza to, że możesz robić wszystko co jest związane z medycyną (stomatologią) po swojemu, jak chcesz, byle tylko nie zaszkodziło to Pacjentom. Spróbuj spojrzeć na stomatologię szerzej, niż jedynie przez pryzmat swojej mamy, tego co widzisz na zajęciach i tego o czym paplają osoby z grupy. Inny mój kolega, stomatolog (w tym roku skończy 30 lat) jest teraz na szkoleniu w Korei. Pojechał tam by nauczyć się i w efekcie móc leczyć Pacjentów w Polsce unikalną w skali światowej metodą wstawiania implantów. Sky is the limit! A raczej Twój umysł.

5) Zamiast zastanawiać się co robić, proponuję skupić się na czymś na zewnątrz, na działaniu. Napisz na priv skąd jesteś, to może będę mógł Ci pomóc znaleźć jakiegoś stomatologa zarażającego pasją w Twojej okolicy.

6) Moim zdaniem bardzo ważną sprawą jest otwarty umysł i rozwijanie w sobie kompetencji nie związanych ze studiami.

Pozdrawiam zdrowo!
Konrad Kokurewicz

Teraz spełniony lekarz, 7 lat temu student medycyny bliski rzucenia studiów w diabły.

Znowu mam problem z wysłaniem komentarza…

Na początku jeszcze raz powiem, że bardzo się cieszę, że tylu z Was zainteresowało się moim problemem i podzieliło się swoimi przemyśleniami i doświadczeniami. Wchodzę tutaj często i czytam Wasze komentarze na bieżąco, ale niestety rzadko kiedy mam chwilę, aby coś napisać.

Rozmawiałam jeszcze trochę z mamą. Powiedziała mi, że gdybym miała wyraźnie sprecyzowany cel, wiedziała dokładnie co chcę osiągnąć, to ona nie miałaby nic przeciwko, żebym zmieniła studia. Gdybym na przykład była wyjątkowo utalentowana i od zawsze chciała iść do szkoły aktorskiej, albo coś w tym stylu, to by mi nie zabraniała. A do tego, o czym mówię nie są potrzebne studia i jak skończę stomatologię to będę mogła robić to, co mi się będzie podobać. Wiem, że to jest niezgodne ze sposobem myślenia większości z Was. Ale obserwując siebie w ostatnim czasie widzę, że ja chyba muszę mieć jakikolwiek punkt zaczepienia, coś, do czego w razie niepowodzenia mogłabym wrócić. Poza tym doszło jeszcze parę czynników, o których nie chcę w tym miejscu za bardzo pisać.

KrzysiekS,
Pytasz mnie, czym jest dla mnie sukces. To wbrew pozorom trudne pytanie. Sukces może mieć wiele twarzy. Może być to osiągnięcie czegoś, z czego jesteśmy dumni. Mówię tutaj o jednorazowym wydarzeniu (np. dobrze zdana matura). Jeśli chodzi o coś bardziej długofalowego, to w przyszłości będę mogła powiedzieć o sobie, że osiągnęłam sukces, gdy: ja sama będę takim człowiekiem, jakim chciałabym być, będę potrafiła godzić ze sobą wszystkie sfery życia, będę w swego rodzaju “równowadze” ze światem, z otoczeniem, z ludźmi, z sobą samą. Gdy będę codziennie potrafiła doceniać życie, dziwić się i podziwiać to, co jest wokół mnie, uczyć się nowych rzeczy i żyć z pasją. Gdy obok mnie będą ludzie, których kocham, na których mogę liczyć, ale równocześnie będę czuła, że jestem samodzielna. Gdy będę czuła się doceniona i potrzebna. Gdy będę mogła z czystym sumieniem powiedzieć sobie, że to jest właśnie takie życie, jakiego pragnęłam.
Kiedy tak teraz przeczytałam to, co napisałam przyszły mi do głowy dwie rzeczy: po pierwsze nie napisałam tutaj nic konkretnego. Tylko jakieś lanie wody o harmoni, równowadze i umiłowaniu życia. Bo chyba właśnie nie sama kawiarnia jest moim marzeniem. Ona jest drogą dojścia do tego, co napisałam powyżej, sposobem, a nie celem samym w sobie. Nie posiadam sprecyzowanego, namacalnego celu. Posiadam tylko wyobrażenie uczuć, jakie w przyszłości chciałabym odczuwać. Po drugie po przeczytaniu tego wszystkiego pomyślałam sobie: “dziewczyno, ale tak naprawdę co stoi na przeszkodzie temu, żebyś już teraz osiągnęła to wszystko, o czym piszesz? Jedyne, co musisz zmienić w swoim życiu, to Ty sama, Twoje nastawienie, spojrzenie na świat. Myślisz, że odnajdziesz chęć życia gdy coś się wydarzy, zmieni. Że jak już to osiągniesz, to będziesz się tym cieszyć. Nie będziesz, jeśli będziesz stale na coś czekać, zamiast uświadomić sobie, że życie toczy się teraz, w każdej sekundzie Twojego życia”. Chyba utknęłam w pułapce szukania tego co dobre, gdzieś w oddali, zamiast zwyczajnie spróbować rozejrzeć się w najbliższym otoczeniu. Kiedyś czytałam na blogu Michała Pasterskiego (http://michalpasterski.pl/2010/06/droga-do-celu/) świetny wpis o tym, że dążąc do celu wpadamy w pułapkę: ważny jest dla nas tylko cel, a nie droga do niego. A droga jest równie ważna, jeśli nie ważniejsza.

Dziękuję Ci za to pytanie. Ja sama zadawałam je sobie już wiele razy, ale zawsze w myślach. I zawsze jakieś inne myśli odwodziły mnie od tego pytania, a ja tym samym nigdy sobie na nie nie odpowiedziałam. Zawsze działałam tylko w jedną stronę: określałam jakieś wydarzenia mianem sukcesu. Ale nigdy nie postąpiłam odwrotnie, nigdy nie stwierdziłam, czym tak naprawdę jest ten sukces.

Awicher, chętnie skontaktowałabym się z Tobą za pomocą maila, ale ponieważ w moich wypowiedziach zawarłam dużo osobistych rzeczy, na które nie chciałabym aby trafił kiedyś ktoś znajomy, nie bardzo chciałabym podawać tutaj swój adres. Czy mogłabyś podać swojego maila tutaj, albo czy ewentualnie jest jakaś inna możliwość skontaktowania się z Tobą?

Konrad Kokurewicz,
Bardzo miło, że wypowiedział się ktoś z tej “branży”;). Wyślę Ci za chwilę maila na adres, który znalazłam na podanej przez Ciebie stronie. Swoją drogą ciekawy artykuł o przyczynach zmęczenia, gdyby zestawić wszystkie czynniki z tej listy, które dotyczą mnie, to rozumiem już, czemu chodzę taka padnięta;).

WitekZ,
1. O wnukach? Zdarzyło się. Mówi, żebym w żadnym wypadku nie decydowała się na ślub, a tym bardziej na dziecko na studiach.
2. Nie, jestem rozpuszczoną jedynaczką;).
3. Ja nie jestem kosztowna w utrzymaniu;). A tak poważnie to nie jestem wybredna ani wymagająca w kwestii jedzenia, mogę się żywić samymi kanapkami z serem albo jogurtami. Ubrania często kupuję na przecenach, bo nie widzę sensu w kupowaniu czegoś (chyba, że mnie jakoś zachwyci), co za dwa miesiące można znaleźć w dwukrotnie niższej cenie. Poruszam się po mieście komunikacją miejską. Nie chodzę do kosmetyczki, bo póki co nie widzę takiej potrzeby. Nie mam problemów ze zdrowiem. Do kosztów utrzymania trzeba oczywiście doliczyć jeszcze rachunek za telefon (nie jakiś zatrważająco wysoki), środki higieny osobistej, etc. Trochę dziwnie mi zliczać to wszystko i podawać tutaj publicznie szacunkową kwotę mojego utrzymania, więc mam nadzieję, że to, co napisałam powyżej, wystarczy. Skąd to pytanie:)?

MikołajW,
I tą radą trafiłeś w samo sedno. To jedna ze spraw, którą zaczynam sobie właśnie uświadamiać: Ja uwielbiam myśleć, planować. Ale jak przychodzi czas na działanie, nie jest już tak różowo.

Justyna Niebieszczańska,
Kiedyś już słyszałam o stronie tego typu. Szczerze? Brr, bałabym się. Równocześnie wiem, że to mogłoby być jedno z najbardziej wartościowych doświadczeń. Na pewno wezmę to pod uwagę:).

Alex,
Ja tutaj zaglądam naprawdę często. Czytam komentarze, gdy tylko się pojawią i cieszę się z każdego z nich. Ale gdy już komentuję, to staram się robić to nie “po łebkach”, tylko jak najbardziej dokładnie. Dzisiaj na przykład, odpowiadając na komentarz KrzyśkaS uświadomiłam sobie ważną rzecz dotyczącą mojego pojęcia “sukcesu”. Jeśli ktoś chciałby to jakoś skomentować, wyrazić swoje zdanie, to zapraszam, bo nie wiem, czy się trochę w tym nie pogubiłam. Jak we wszystkim ostatnio;)

Dziękuję wszystkim i pozdrawiam:)
Malwina.

Pytania były w celu sprawdzenia kto na kogo wywiera presje i kto ma wobec kogo jakiekolwiek oczekiwania :-)

To nic złego ale chyba naprawde na razie nie wiesz co tak naprawde chciałabyś robić i wygodnie Ci się żyje z rodziną/mamą i masz ten „komfort”, że możesz się poużalać, że kierunek który studiujesz nie jest do końca tym co chciałabyś robić.

Pomysł z dziekanka naprawde by się w to w wszystko wpisywał albo wakacje 3 miesiące albo i 4 :=) i potestować swoje marzenia

do kosztów utrzymania dolicz mieszkanie i opłatę za studia, które byś chciała tak naprawdę studiować, chyba, że weekendowa/wakacyjna praca by Ci to pokryła

ale jak widzisz mama by pomogła gdyby widziała czego tak naprawde chcesz, co jest Twoja pasja

Twoje życie w Twoich rękach – dopiero odkrywasz przy jakiej czynnosci zaczynasz naprawde żyć i wibrować i dopoki nie sprobujesz to sie nie dowiesz

zauważ, że ty probujesz albo chcesz próbować i masz oparcie a niektórzy od razu probując żyją i nawet o tym nie wiedzą ale żyją teraźniejszością

pzdr
w

Hmmm… Malwino, najlepiej mi będzie na dylematy odpowiedzieć własną historią…

Poszedłem na studia informatyczne, bo:
a) chciałem się rozwinąć w tej dziedzinie
b) to „przyszłościowy kierunek, po którym łatwo o pracę”
c) rodzina zachęcała

Efekt? Rozwinąć się nie rozwinąłem za szczególnie – większość zajęć przez 5 lat studiów nie dotyczyła tego co bym chciał – programowania. Pełno za to było innych „umilaczy”. Nie wiem jak ze stomatologią – ale pewno wiele dodatkowej wiedzy medycznej musisz łyknąć. Tyle, że – Ciebie nawet stomatologia nie „kręci”! Więc powiem Ci z mojego doświadczenia – dla mnie studia były (może przesadzam) nudną katorgą. Trzymało mnie tam tylko przeświadczenie, że kiedyś będą ciekawsze przedmioty (nie doczekałem się).

Zauważ, że dla Ciebie to będzie jeszcze trudniejsze wyzwanie! Nie masz tam żadnego celu.

Co do zawodu – może i masz zapewniony „łatwy start”, ale czy będziesz dobrą dentystką, jeśli będziesz budzić się każdego dnia z przeświadczeniem, że musisz iść zająć się pracą, której nie znosisz?

Moja rada – masz mamę dentystkę – to weź przez tydzień lub dwa przymuś się, aby z nią pracować – już teraz. Możesz podawać karty pacjentów, itp – albo siedzieć i obserwować. Wtedy będziesz wiedzieć, czy taki zawód zniesiesz – obserwując co mama robi.

Argumenty matki wynikają z miłości do Ciebie, chce Ci dać jak najlepsze możliwości w życiu, tylko patrzy się przez pryzmat tego co jej się podoba. Dla niej jesteś jej kopią i „masz się słuchać, bo jesteś młodsza” (co jest bardzo złym zachowaniem, niewolnictwo w Polsce jest z tego co pamiętam niedozwolone)

Moim zdaniem – powinnaś robić to co Tobie się podoba. Koniec, kropka. Zastanów się co chcesz robić – i rób to.

Co więcej – powinnaś jak najszybciej odciąć się od rodziny. Wyprowadzić, gdziekolwiek, byle z nimi nie mieszkać. Wiem, że brzmi to co najmniej dziwnie, ale dopóki oni będą sączyć taki jad pt. „pewna praca”, „ojcu nie wyszło, to i Tobie”, „mama wie lepiej”, to będziesz taka przybita. Myślisz o porażce, że wszystko co robisz jest beznadziejne – właśnie przez to. Każdy Twój pomysł jest torpedowany.

Więc moja rada – wyswobódź się z tego cyrku i rób swoje – to co Tobie się podoba. Zacznij od biżuterii, jest jakiś przychód, rozwiń to, aby móc się utrzymać i wyprowadź. Może zamieszkaj z chłopakiem, wynajmijcie jakąś kawalerkę – rozważ opcje jakie masz – gdzie i z kim.

PS. Ja straciłem na studia 5 lat, w zawodzie pracować nie będę. Okazuje się, że lepiej bym zrobił idąc 5 lat temu na psychologię – którą poniekąd moja rodzina mi odradzała, ponieważ „znasz się na komputerach, informatycy dobrze zarabiają”… A przez ostatnie 6 lat praktycznie nonstop pracuję w handlu, usługach, itp – bardziej by mi się przydała wiedza psychologiczna – i tej sam się doszkalam w każdej wolnej chwili… Do tego studiowałem wieczorowo, jakby podliczyć koszta tych studiów to wydałem kosmiczne pieniądze na nie. Dla papieru. Dlatego twierdzę – nie ma sensu studiować czegoś, co Ci się nie podoba – a mi na początku nawet trochę podobało. Później było tylko parcie do dyplomu.

Moje 0,03zł.

pozdrawiam
WW

Witam,

Malwina, mi się wydaje, że ty masz większy problem z mamą, niż z tym co tak naprawdę chcesz robić w życiu…
Przeczytawszy komentarze i Twoje odpowiedzi, dochodzę do wniosku, że bardziej martwi Cię to jak na to rodzicielka zareaguje. Pewnie robisz to podświadomie, ale zdaj sobie sprawę, że jesteś już dużą dziewczynką i SAMODZIELNIE podejmujesz decyzje.
Może zmień taktykę, ja nie widzę potrzeby uciekania z domu w którym jak mozna wnioskować masz zapewnione warunki rozwoju.
Zacznij rozmawiać z rodzicami jak dorosła osoba, a nie jak uczeń podstawówki. Jeżeli chcesz rzucić studia to nie pytaj rodziców o zgodzę tylko im to oznajmij.
Oczywiście nie jest to łatwe przestawianie i nie chodzi o to, żeby powiedzieć im to w przelocie.
Zrozum, że masz prawo do kierowania swoim życiem jak Ci się podoba, a nie jak się podoba innym. Przygotuj listę argumentów i nie daj się zdominować. Porozmawiaj z nimi rzeczowo i merytorycznie bez zbędnych emocji.
Pamiętaj, że rodzice to takie chytre bestie, które uciekając się nawet do szantażu będą wywierać presje psychiczną/finansową/każdą inną w imię Twojego dobra. Twoim zadaniem jest to przełamać. Taka domena rodziców.
Tu nie chodzi o to by oznajmić, nawrzeszczeć na nich, że nie wiedzą co jest dla Ciebie najlepsze, a na koniec wyprowadzić się z chłopakiem do kawalerki;)
Tu chodzi o to, żeby oni mieli świadomość tego co zamierzasz, może nie da im to poczucia satysfakcji i zadowolenia, ale da materiał do przemyśleń.
Powiedz też wprost czego od nich oczekujesz, jeżeli to ma być wsparcie to o nie poproś.
Oczywiście jeżeli usłyszysz argument, że w takim razie będziesz ponosić koszty swojego utrzymania, to przyjmij go na klatę i przystąp do negocjacji warunków, to jest cena „dorosłości”.
Pamiętaj też o tym, że skoro ty sama nie wiesz co chcesz robić, to tym bardziej oni też są zagubieni. Tylko Twoja postawa i determinacja jest wstanie to odwróćić.
Bez wgdlędu na to co postanowisz, uważam, że „ucieczka” z domu pogłębi negatywne emocje pomiędzy Tobą a rodzicami. W tym scenariuszu przynajmniej dla mnie obje będziecie przegrane. Ty – bo pod wpływem emocji opuścisz dom rodzinny w przeświadczeniu o wyrządzonej Ci krzywdzie, Rodzice – bo nie zrozumieja do końca o co chodzi.
Na koniec od siebie dodam, że posiadam 6 indeksów i żadnych literek przed nazwiskiem, więc coś o komunikowaniu rodzicom zmiany studiów wiem.
Wyprowadziłem się ok 3 indeksu i to nie ze wzgledu na konflikt z rodzicami;)

Cześć Malwina,

trochę późno zamieszczam ten komentarz, ale właśnie natknąłem się na bardzo pouczający artykuł człowieka, który otworzył uroczą kawiarnie w Nowym Jorku. Artykuł ma wymowny tytuł: „I opened a charming neighborhood coffee shop. Then it destroyed my life.” Można go przeczytać tutaj: http://www.slate.com/id/2132576/

Inny wartościowy post mówiący o tym, aby nie robić zawodu i źródła utrzymania z tego, co kochamy: http://unicornfree.com/2011/dont-follow-your-passion/

Natomiast o zachowaniach potencjalnych miłych klientów, z którymi pewnie chcesz miło gawędzić przy filiżance kawy, można poczytać tutaj: piekielni.pl

Nie piszę tego po to, aby Cię zniechęcić, tylko aby Twoja decyzja o ewentualnym otwarciu kawiarni była jak najbardziej świadoma.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!
Paweł

Jeszcze tylko jedno, brak działania w takiej sytuacji przypomina mi trochę „małżeństwo z rozsądku” niby z zewnątrz wszystko wygląda dobrze, ale w środku wszystko się wali i pali.
życzę Ci dobrych decyzji
Seweryn

Justyna,
Jeśli chodzi o biżuterię to zamówiłam parę dni temu półfabrykaty i minerały. Na razie leżą w pudełku, a ja się do nich modlę, bo wiem, że gdybym się za nie zabrała, to anatomia (zaraz egzamin!) nie miałaby z nimi szans;). Już jestem w jednej internetowej galerii artystycznej, ale liczę, że jeśli podniosę jakość swoich prac, to przyjmą mnie do innej, mojej wymarzonej:).

Seweryn,
Wydaje mi się, że ja właśnie teraz wzięłam odpowiedzialność za swoje życie. Zdecydowałam, że zostaję na tych studiach, bo dalsza przyszłość z nimi związana nie jest tak tragiczna, jak to wcześniej przedstawiałam. Praca jest pewna, nieźle płatna (zdaję sobie sprawę, że to nie brzmi pięknie i górnolotnie, ale to też jest dla mnie ważny czynnik), a przede wszystkim (wyłączając prawdopodobny kręgosłup siedemdziesięciolatki w wieku czterdziestu lat) chyba całkiem przyjemna i dająca możliwość prawdziwej pomocy ludziom. Już przestałam walczyć ze studiami samymi w sobie i użalać się nad sobą, a zamiast tego pracuję nad tym, aby mieć czas na coś poza nauką. A plany otworzenia kawiarni są nadal aktualne i raczej nikt mi ich z głowy nie wybije. A że będzie to odroczone w czasie… trudno, przestałam ubolewać jakoś mocno z tej przyczyny.

Paweł,
Dziękuję za podesłanie artykułów. Niestety pasja, gdy staje się źródłem dochodów (zwłaszcza jedynym) może stać się przykrym obowiązkiem, a tego bardzo bym nie chciała. Dlatego może to i dobrze, że w moim przypadku tak nie będzie.

Szczerze mówiąc jestem mocno zaskoczona faktem, że nadal ktoś czyta to histeryczno-rozpaczliwe „coś”, czego w chwili obecnej się wstydzę. A tym bardziej, że komuś chce się poświęcać czas i energię na to, aby tej histeryczce odpisać;).
Patrząc na to wszystko teraz, z dystansem, stwierdzam, że mimo iż ten post i Wasz odzew nie wpłynął na moje życie w wąskiej kwestii zmiany studiów, to zmusił mnie do zastanowienia się nad innymi kwestiami, być może ważniejszymi. Głównie nad tym, czym jest odpowiedzialność za własne życie i wybory, a także że bierność sama w sobie także jest decyzją, tylko często tragiczniejszą w skutkach niż świadomie podjęta błędna decyzja. Bo gdy podejmiemy złą decyzję, można powiedzieć „JA zadecydowałem źle, więc teraz JA mogę to naprawić”. A pozostawiając decyzję komuś innemu wkręcamy się w spiralę pretensji do świata, obwiniania innych i gdybania, nie przyjmując do wiadomości, że odpowiedzialni za całą sytuację jesteśmy tylko i wyłącznie my sami. To jest tylko powierzchownie i pozornie wygodne, bo tak naprawdę kręcimy się w kółko, tracąc całą energię na rozgrzebywanie niesprawiedliwości i okrucieństwa tego świata. Równocześnie nie robimy nic, aby cokolwiek zmienić, bo gdzieś zakodowaliśmy sobie, że nie mamy na nic wpływu.

Jestem więc w trakcie zadawania sobie pytań, prób odnalezienia na nie odpowiedzi i kształtowania siebie z pełną odpowiedzialnością. Bardzo duży wpływ miał na to właśnie ten blog, bo to od niego wszystko się zaczęło:).

pozdrawiam serdecznie
Malwina