Witaj Alex, witajcie drodzy czytelnicy tego bloga :-)

Okolo 2. lata temu mialem okazje byc na 2. spotkaniach z serii AmWay. Poznalem tam pewna osobe, ktora byla downline’m tak zwanego diamena-rentiera. Niedawno przy okazji wydania ksiazki przez tego rentiera wyslalem mu feedback i spytalem przy okazji co robil tamten czlowiek zle, ze przez 12. lat bycia w „systemie” nic nie osiagnal. Bardzo zaskoczyla mnie jego odpowiedz, ze wlasnie nic nie robila zle. I tu wlasnie lekcja jest dla nas, ze aby osiagnac sukces w jakiejkolwiek dziedzinie musimy testowac, popelniac bledy i lamac schematy czyli byc taka purpurowa krowa :-)

A jak Ty krotko opisal bys swoja purpurowosc Alex?

Pozdrawiam serdecznie,
Kamil

Witam wszysktich,

Drogi Alexie, trafne spostrzeżenia, jednakże wydaje mi się że juz nie jednokrotnie podobne zagadnienia i spostrzeżenia padały na tym blogu. Faktem jest, że jeszcze podnosimy się z komunistycznej szarości mentalnej (i intelektualnej) ale widać, że to się zmienia, jest coraz więcej ludzi myślących inaczej (również dzięki temu blogowi), coraz więcej jest „purpurowych krów” jednakże to nie wszystko …

Osobiście do szkicu „idealnej purpurowej krowy” bym dodał jeszcze dwie umiejętności: komunikacji i pracy w grupie. Niestety często dzieje się tak ze „purpurowe krowy” są na tyle wyjątkowymi i osobliwymi jednostkami, że współpraca z nimi staje się nie omal nie możliwa … dlatego, moim zdaniem bycie „atrakcyjną purpurową krową” jest niezmiernie trudne. Jednakże jeżeli uda się nam połączyć te wszystkie cechy to sukces prawie mamy murowany ;).

PS. sam staram się wypracować pozycje „purpurowej krowy” i na prawdę jest to trudne … zwłaszcza jeżeli ma się takie problemy z organizacją własnego czasu jak ja ;)

Pozdrawiam
[LocK]

Witajcie,
… a co w przypadku kiedy krowie tudzież bykowi wydaje się przez kilka lat że jest „purple” a feedback z otoczenia w prost przeciwnie wskazuje na to, że jest zwykłym mułem?

Wydaje mi się, że dobry efekt można osiągnąć przez połączenie umiejętności powszechnej z umiejętnością rzadką. Jeden z możliwych sposobów może być taki:

Np. jako umiejętność powszechna zostajemy programistą javy i staramy się dostać do dużej zachodniej firmy. Powinno to zapewnić stabilną pracę i powiedzmy 7k na rękę. Więc jesteśmy już dobrze ustawioną brunatną krową.

I teraz pracując jako programista nabywamy umiejętność rzadką, np. z zakresu chemii/optoelektroniki/analizy EEG/czegoś innego na co jest zapotrzebowanie w USA, czy w UK. Nawiązujemy kontakty tam, gdzie myślimy o pracy (networking to podstawa wszędzie). Można jeszcze zrobić z tego doktorat, bo to się w Stanach liczy.

Potem wyjeżdżamy tam do pracy w dziale R&D wiodącej światowej firmy. Ciekawa praca, pierwsza pensja już sześciocyfrowa (rocznie). Jak coś nie wyjdzie, to zawsze można spowrotem podjąć pracę jako programista w wielu krajach, co nas zabezpiecza przed zostaniem purpurową krową na lodzie.

Następnym etapem może być założenie własnej firmy, tak jak np. ostatnio Allan Snyder i Neil Weste założyli Emotiv (a ja już zostałem ich klientem, zanim jeszcze wypuścili pierwszy produkt na rynek). I ciągle jakby coś się nie udało możliwy powrót do przecież wcale niezłej pracy programisty.

I jeszcze jedno. Aktualnie musem dla purpurowej krowy jest już nie tylko własna strona w internecie, ale też wydanie przynajmniej jednej książki w życiu.

Witam wszystkich :)

Alex:

Dziękuję za serdeczne przyjęcie na blogu. Jeśli chodzi o moją obecność, to możesz na mnie liczyć.

Mirek:

Zaintrygował mnie Twój komentarz. Po pierwsze z powodu swobody z jaką piszesz o tym, jak zostać kimś zadowolonym z życia, wykształconym i dobrze opłacanym. Sam przeszedłeś tą drogę, czy tylko „na papierze” rysujesz to w tak jasnych barwach ubezpieczając się frazesami w stylu „jak coś nie wyjdzie”?

Wszyscy:

W zasadzie pytanie odnośnie ogółu toczącej się tu dyskusji. Dużo zagadnień poświęcanych jest temu, w jakim środowisku przebywamy, co jest niezwykle ważne i sam już odczuwam pozytywne skutki zmiany tegoż. W związku z tym, jak uważacie: czy Purpurowa Krowa zadawać winna się z samymi li tylko Purpurowymi Krowami, czy w obszarze jej zaintersować powinni znajdować się różni przedstawiciele trzody chlewnej i rogacizny? To znaczy, czy kontakt z ludźmi, którzy się nie wyróżniają jest opłacalny? I w którym momencie można przekroczyć linię między swobodną klasyfikacją ludzi, a neonazistowskim dzieleniem na aryjczyków i podludzi, o ile w ogóle jest takie zagrożenie? Jak Wy to widzicie?

Witam wszystkich

Tak nawiasem mówiąc to mój pierwszy pościk :)

Po zapoznaniu się z Waszymi opiniami o „purpurowych krowach” chciałbym poruszyć jeszcze temat trudności bycia purpurowym. Wystarczy, że cofnę się myślami do czasu szkoły średniej, a od razu przypominają mi się sytuacje kiedy ta cała „inność” była naprawdę trudna. Można by się zastanawiać czy to dobrze czy nie ale faktem jest, że od samego początku w naszym życiu zaczynają funkcjonować schematy zachowań. Pojawiają się grupy. Chęć uczestnictwa w nich, przynależności często wymusza na nas pewne zachowania, warunkujące równe traktowanie w grupie. Teraz czy to będzie klasa czy też grupa studentów, pewne zachowania są niezauważane a inne szczególnie widoczne. Te niezauważalne przeważnie są akceptowane w grupie natomiast te „purpurowe” wprowadzają często zamieszanie. Tu pojawia się jeszcze pewna zależność czy jesteśmy liderami tej grupy czy nie. Jeśli tak i nie jest to sztucznie wymuszone wówczas ta nasza „inność” może stać się nowym wzorcem i zostać zaakceptowana i nawet podziwiana przez całą grupę. W przypadku jednak, gdy jesteśmy tylko uczestnikami danej grupy ta purpura często może budzić strach, zagrożenie dla liderów i poprzez wykorzystanie wpływu na grupę zostać szybko potępiona, wyśmiana itp.

Głównie chodzi mi o to, że do pewnego momentu (mam nadzieję do końca studiów) jesteśmy niejako na siłę związani z pewnym otoczeniem. Jeśli nie zaakceptujemy pewnych zasad możemy być silnie naciskani, piętnowani. Dlatego też tak wiele jest klasycznych krów, po prostu przegrywają walkę z otoczeniem lub popadają w rutynę bycia jak inni. Później ciężko się nauczyć od nowa bycia kolorowym. Przekonałem się jednak, że ryzyko się opłaca i całkiem przyjemniejszy jest „kolorowy świat”. Mam jednak nadzieję, że uda mi się znaleźć takie miejsce w świecie (firmę) w której te różne kolorki będą ze sobą wspólnie współpracowały i nie będzie tego zawistnego/pogardliwego spojrzenia.

Pozdrawiam Serdecznie

Daniel

Shoovi,

Istnieje coś takiego, jak za duże doświadczenie – overqualified. I jeżeli kogoś nie chcą przyjąc do pracy bo jest overqualified – to słusznie robią, bo taka osoba by się w tej pracy nudziła, a przy pierwszej okazji zmieniła pracę na lepszą. Tak, jak w poście napisał Alex, bycie purpurową krową znacznie nam zawęża rynek pracy, ale to zawężenie polega jeszcze bardziej na tym, że tylko nieliczne prace interesują purpurowe krowy, niż na tym, że tylko w nieliczne miejsca chcą je przyjąc do pracy.

pozdr.
Mirek

Daniel,

Mój przypadek z 7-8 klasy podstawówki:

1. Wpadłem na pomysł razem z kolegami, żeby wydawac szkolną gazetkę, ale nie taką grzeczną, tylko mocno prowokacyjną. Dyrektor szkoły to zaakceptował, ale grupa konserwatywnych nauczycielek była mozno oburzona i uważała, że coś takiego nie powinno miec miejsca . Jednak właśnie dzięki niekonwencjonalnej formie i treści gazetka cieszyła się ogromnym powodzeniem wśród uczniów.

2. Grałem na fortepianie i mieliśmy zespół muzyczny razem z kolegami. Poza szkołą robliliśmy różne happeningi, ale raz zrobiliśmy w szkole z okazji jakiejś uroczystości. I znowu ponieważ nasze zachowanie daleko odbiegało od grzecznego występu uczniów na uroczystości szkolnej – zostało to przez wszystkich bardzo mocno zapamiętane i również postępowej częsci nauczycieli się podobało, a konserwatywna częśc była bardzo oburzona. Wszystkim uczniom się bardzo podobało.

3. Pierwsze rzeczy próbowałem opatentowac już w piątej klasie podstawówki. Niektóre nauczycielki poczuły się tym bardzo zagrożone. W ósmej klasie zająłem pierwsze miejsce na wszystkich kolejnych szczeblach olimpiady metematycznej (czym znowu niektóre nauczycielki poczuły się zagrożone) natomiast nie widziałem żadnej potrzeby by miec więcej niż dostateczny z przedmiotów, które uważałem za zbędne, o czym poinformawałem nauczycieli i znowu częśc postępowa przyznała mi rację, a częśc konserwatywna była bardzo oburzona moją postawą.

4. Koledzy z klasy liczyli się z moim zdaniem i nikt nikt próbował mnie tępic, zresztą wiele przedsięwzięc robiliśmy wspólnie. Ale ja też nawet nie myślałem o tym, żeby stawiac się w opozycji do kogokolwiek, ani o tym, ktor jet brunatny, a kto purpurowy, ani żeby komuś coś pokazywac swoim zachowaniem. Poprostu aktywnie realizowałem liczne pomysły i starałem się w naturalny sposób wciągnąc innych do ich realizacji. I byc może właśnie taka próba bycia w opozycji do grupy powodowac może to, że grupa kogoś nie akceptuje, nie zaś samo realizowanie własnych idei.

New Note 3

-> Tomek

czytajac co piszesz, jesli dobrze zrozumialem o 'podswiadomym poszukiwaniu zmiany’ mysle, ze masz jak w banku, ze Twoje zycie bedzie ciekawe (prawdopodobnie juz jest :))/ podoba mi sie, ze wspominasz o odwolaniu sie do 'czegos bardziej pierwotnego’ – z moich doswiadczen wynika, ze jesli tylko slucha sie tego glosu to mozna sie spodziewac z duzym pptwem, ze oprocz ciekawych przezyc na swojej drodze spotka sie rowniez szczescie.

pod zdaniem o tym, ze nie trzeba prowadzic urozmaiconego zycia a czuc sie szczesliwym podpisuje sie obiema rekami. choc to nie dla mnie to wiem, ze to mozliwe, nawet czeste bym powiedzial.

-> Daniel

co do pierwszego akapitu powiem tyle, ze 'purpura zobowiazuje’ :) co do drugiego – bardzo milo czyta sie o takich 'przebudzeniach’, w takich momentach ciesze sie jeszcze bardziej, ze Internet istnieje i ze latwo widac, ze takie historie sa calkiem czeste.

-> Shoovi

'za duze doswiadczenie’ jest jak najbardziej realne. czlowiek o kwalifikacjach przerastajacych stanowisko o kilka poziomow nie bedzie czul sie komfortowo. moim zdaniem jednym z cech dobrej pracy jest to, ze stanowi pewne wyzwanie i trudno mi wyobrazic sobie na przyklad zdolnego analityka biznesowego, ktory bylby zadowolony z odpowiedzialnosci li tylko za poprawnosc formatek arkusza kalkulacyjnego w dziale ksiegowosci. mysle, ze w takim wlasnie kontekscie uslyszales odpowiedz o tym, ze jestes 'overqualified’.

-> Mirek

piszesz, ze 'nie widziałem żadnej potrzeby by miec więcej niż dostateczny z przedmiotów, które uważałem za zbędne’ – chcialem tylko powiedziec, ze zaluje, ze tak nie postepowalem. patrze wstecz i teraz nie bardzo wiem po co staralem sie o dobre oceny z przedmiotow, ktore byly zupelnie poza moimi zainteresowaniami. teraz wiem, ze wolalbym poswiecic wiecej czasu na to co w czym bylem dobry, na to co mi sie podobalo.

-> TesTeq

w kontekscie 'bezinteresownej przykrosci’ – rowniez nie widze sensu w takim przekazie. ale cieszylo by mnie niezmiernie, gdyby nauczyciele generalnie mieli dystans do tego co robia i potrafili spojrzec na czlowieka nie tylko przez pryzmat swojego przedmiotu. wielu sie to udaje, jednak chcialym, zeby kazdy tak potrafil.

Alex: Dzięki za odpowiedź. Myślę, że temat „lepszego szukania” to dobry materiał na osobny post, co o tym sądzisz? :)

Re:Mirek
Re:Rafał Piszesz „(..)jest jak najbardziej realne”.
Dobrze, co zatem w przypadku kiedy „zdolny analityk bizbesowy” chce się przebranżowić (co oznacza niejako rozpoczęcie ścieżki od -prawie- początku)
Lub bardziej obrazowo co kiedy wzięty filozowf dochodzi do wniosku, iż jego „przeznaczeniem” (cudzysłów ;) jest praca w sklepie mięsnym?
Czy pracodawca powinien go pominąć w procesie rekrutacji podważając z góry świadomość wyboru aplikującego?

To są poważne pytania. Osobiście tylko raz pracodawca podją otwartą dyskusję na ten temat. „Myślę, że możesz się u nas nudzić, czy to nie będzie dla Ciebie strata pracując u nas?” Uszanowano przez to mój świadomy wybór dając mi jednocześnie możliwość kolejnego wyboru, za co jestem im wdzięczny.

Vila: niech mówią… wolno im, niech to Ci nie przeszkadza w realizowaniu marzeń. „Pokaż na co Cię stać” ;) Powodzenia!

Tak przy okazji jestem zawsze pełen podziwu dla trenujących sztuki walki, gimnastyków oraz tancerzy. Podziwiam grację i maestrię ruchów ciał pokonujących kolejne bariery. Z tego powodu oglądam video z programu „you can dance”. Zauważyłem taką prawidłowość. Duża większość uczestników, a przynjmaniej tych którzy osiągnęli wysoki poziom ma, bądź miała jakieś problemy rodzinne, byli albo odrzuceni albo wyśmiani. Często musieli od najmłodszych lat coś udowadniać -nie koniecznie innym- lub/i utrzymywać się samemu.

Pozdrawiam

Witam
Mam podobne zdanie do Twojego Vila.
Rodzice też często nie wiedzą, jaką krzywdę wyrządzają dzieciom, próbując je odseparować od nowych wyzwań różniących się pod wieloma względami od ich wyobrażeń.
Przykład: na zdanie „przeprowadzam się” padła odpowiedź: „po co?”
Na zdanie: „zdałam prawo jazdy, teraz kurs nurkowania, bo…”, odpowiedź: „to niebezpieczne, płuca można rozerwać, nie rób tego”.
To są zabawne rozmowy na które warto patrzeć z pewnym dystansem. Wielu ludzi nie zastanawia się dokładnie nad swoimi potrzebami i próbują komuś (np. rodzicom) zaimponować, byle tylko móc się czymś pochwalić.

Jeśli chodzi o purpurowę krowę, to myślę, że bardzo ważna jest pewność siebie, celów. Purprowymi krowami są zazwyczaj osoby, które wiedzą co czynią, co potrafi poprawić ich „kolor”, co wzmocni ich siły. Nie każdy ma jednak dar, siłę przebicia. Jednym przychodzi to łatwiej, innym „nieco” gorzej.

O czym zacząć myśleć by nabrać nieco purpury?

Alex, roześmiałam się do łez czytając o dojeniu. Jednak zgadzam się z sensem:)

Pozdrawiam

Alex:
Zgadzam się, że jest to nieświadome działanie, powodowane lękiem o moją przyszłość. Buntować się tak naprawdę zaczęłam, gdy zauważyłam, że oni dokładnie zaplanowali tę przyszłość i że te plany mają niewiele punktów stycznych z moimi planami. Oczywiście nie był to bunt typu „zrobię mamie na złość i odmrożę sobie uszy”, tylko po prostu dokładnie wiem, czego w życiu robić nie chcę. (to czego chcę może się jeszcze zmienić ;) )

Agnieszka M. Ryczko
U mnie rozmowy wyglądają niemal tak samo :D
Na moje oświadczenie, że zaraz po obronie pracy magisterskiej zmieniam pracę (jak na te warunki bardzo dobrą, bezpieczną, z umową na czas nieokreślony, ale bez większych perspektyw) i przeprowadzam się do Warszawy usłyszałam, że tak wiele ryzykuję i że „czas się wreszcie ustatkować, za mąż wyjść, dzieci rodzić” ;) Argumentów wysłuchałam, ale absolutnie mnie nie przekonały i to jest dokładnie to, o czym napisał Alex: „musimy mieć na tyle woli samookreślenia się, aby przeciwstawić się takim próbom “zunifikowania” nas i dopasowania do wzorców, które już dawno przestały być adekwatne do wyzwań współczesnego świata”.

Shoovi
Walczę! ;) Dzięki serdeczne :)

Pozdrawiam

Rafał: Pytam poważnie :) Zresztą nie Ty pierwszy jesteś zdziwiony.
Generalnie w każdej sytuacji wymienionej przez Ciebie zainteresował bym się Człowiekiem, a nie „potnecjalnym zasobem ludzkim”, rozmawiał z nim i zadał kilka kluczowych pytań patrząc prosto w oczy.

Napisałeś „(..)takze latwo widac wiec, ze kluczem do sukcesu (w tym przypadku przebranzowienia) jest znalezienie sposobu na przekonanie, ze mowi sie prawde(..)”

Tego właśnie nie rozumiem. Dlaczego zakładać szahrajstwo i jakiś przekręt? Jeśli mówi się prawdę to wystarczy ją przedstawić a nie „wyprowadzać dowód”.

Podoba mi się to co napisałeś o „równi pochyłej twarzą do przodu”. Pozwolisz. że Zapamietam To ;)

Przez wiele lat ćwiczyłem sztuki walki. Walka, walczyć to dla mnie synonimy dążenia do celu, podjęcia wyzwania, strategii i szacunek dla drugiej strony. Nie zawsze musi mieć to odcień negatywny.

Pozdrawiam

Tes Teq: Zgadzam się z tobą w zupełności, że na zaufanie rodziców trzeba zasłużyć, ale gdzie ja napisałam, że nie zasłużyłam? ;) Przytoczę jeszcze raz moje słowa: „Oczywiście nie był to bunt typu „zrobię mamie na złość i odmrożę sobie uszy”, tylko po prostu dokładnie wiem, czego w życiu robić nie chcę.”

Myślę, że brak zrozumienia nie wynika z braku zaufania. Po prostu bardzo różnimy się pod względem charakteru. Moi rodzice są raczej zwolennikami życia spokojnego, wręcz monotonnego, bo daje im to poczucie bezpieczeństwa, natomiast ja potrzebuję w życiu nowych wyzwań, tego by poznawać świat, próbować nowych rzeczy, potrzebuję więcej adrenaliny i ryzyka, życie w ciepłych kapciach unieszczęśliwiłoby mnie. I na tym właśnie polega nasza niezgodność.

Pozdrawiam

Witam,
Myślę, że każdy z nas jest purpurową krową jak i zwykłą krasulą, wszystko zależy z jakiej wielkości pastwiska spojrzymy.
Wielkość tutaj rozumiem poprzez dostępność pastwiska, a dostępność się zawęża dla tych którzy mają skromniejsze umiejętności.
Pozdrawiam

Przeczytałem ostatnio coś takiego co doskonale definiuje mi „purpurową krowę”.

„Żyjemy w czasach zmiany, więc również wielkich eksperymentów. Ja sam budzę się rano, piję kawę, a później staram się zrobić coś, żeby dzień był przyjemny. Nigdy nie robię wielkich planów. I myślę, że większość kreatywnych ludzi dzisiaj podobnie jak ja robi równocześnie wiele różnych rzeczy. Przynajmniej jedna z nich pozwala im zarobić na utrzymanie, ale robią wszystko przede wszystkim dla zabawy. Nie twierdzę, że pieniądze w ogóle nie są ważne, ale istnieją stany pośrednie pomiędzy całkowitym brakiem pieniędzy i posiadaniem dużych pieniędzy. Każdy nadal oczekuje jakiegoś standardu życia – mieszkania, komputera, jedzenia i telefonu komórkowego? Ale to już nie kapitalizm, w którym chodziło o bycie jak najbogatszym. Dziś raczej chodzi o to, żeby wymyślić własny sposób na życie i być twórczym. To zapewnia znacznie wyższy status niż bogactwo.”

Autorem tego jest Aleksander Bard

Tutaj można przeczytać z nim wywiad http://kultura20.blog.polityka.pl/?p=585

Myślę, że warto z uwagi na chociażby biografię tego pana.

Witajcie,

Tym razem mała prowokacja ;)
Rafal napisał:
„zdolnosc czlowieka do falszywego racjonalizowania sytuacji, do wynajdywania usprawiedliwien mnie zadziwia. … generalnie widze to raczej jako raczej wybor najmniejszej linii oporu.”
Może chodzi tu o rozdźwięk między naturą a wymysłami człowieka?

Mniej więcej tak to działa w przyrodzie – w różnych procesach straty energii są minimalizowane. Ludziom przerosły mózgi i wymyślają „purpurowe krowy”, żeby poczuć się szczęśliwsi :) Innym ssakom daleko do takich dziwactw. Oto kilka pytań do poduszki:
1. Czy nie jest optymalniej, gdy pełnię szczęścia można osiągnąć mniejszym wysiłkiem?
2. Jaki sens ma postępowanie tego procesu?
3. Do czego może nas to doprowadzić?

Dobranoc :)
Tomek

Tomasz: Czyli piszesz o skrajnościach i enropii, tak? :)

Jeśli ktoś stwierdzi „od dziś będę postępował tak, aby otoczenie postrzegało mnie jako -różową- „ i robi to w brew sobie, swoim potrzebom, wierzeniem itd. to jest to po prostu marnowanie czasu ;)

Pozdrawiam

Alex
Chyba też już ciężko myślałem :)
Chodzi o rozwój naszych mózgów. Mam wrażenie, że postępowanie takie jak opisane w tym poście przyczynia się mocno do tego rozwoju (długofalowo-ewolucja, jak też bieżąca świadomość). Z drugiej strony twierdzę, że proces rozwoju naszego mózgu skutkuje potrzebą intensywniejszych i różnych stymulacji, żeby czuć się szczęśliwym. Intensywne stymulacje wymagają większego, różnorodnego wysiłku w naszym codziennym życiu, żeby osiągnąć podobny poziom szczęścia w stosunku do sytuacji z przeszłości, gdy nasz mózg był mniej rozwinięty. Jeśli jednym z naszych kluczowych celów jest czuć się szczęśliwym, to zaczynam gubić sens dalszego rozwoju.

Do tego rozwój cywilizacji podąża w takim kierunku, że luksusem staje się to, co kiedyś było łatwo dostępne, ale to zniszczyliśmy (czysta woda i powietrze, zdrowa żywność, częsty ruch w miłych okolicznościach przyrody, polowania na dziką zwierzynę itp). Chyba postępujemy coraz bardziej wbrew naturze. Dokąt nas to doprowadzi?

Widzę też zalety rozwoju, ale cos mi tu nie pasuje. Brakuje mi, albo nie rozumiem jakiegoś kluczowego założenia. Heelp :)

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

Witam,

Tomku piszesz: „Z drugiej strony twierdzę, że proces rozwoju naszego mózgu skutkuje potrzebą intensywniejszych i różnych stymulacji, żeby czuć się szczęśliwym” – zgadzam się w 100%. intensywniejszych i różnych stymulacji – każdy sam wie jakie są dla Niego najlepsze i kiedy czuje komfort  ( z wyjątkiem sytuacji negatywnych – np. czucia komfortu z rozwalania śmietników ). W sytuacji nie komfortowej – gdy mam się cofać – wyciągam wtyczkę z zasilania – oszczędzam ATP ( inaczej X=X+(-1)

Monika pisze: „Dlaczego mam nie ufać dzieciom które sama wychowywałam ? Czy to znaczy, że nie ufam sobie ?”

Twoje dzieci nie są Tobą.
Po pierwsze – genetycznie – różnią się od Ciebie, więc mają inne predyspozycje wrodzone.
Po drugie, nie tylko Ty masz wpływ na ich wychowanie. Im są starsze, tym świat dostarcza im większej liczby różnorodnych wzorców. Nie masz pełnej kontroli nad tym, które wzorce im się spodobają.
Reasumując – rodzice mają olbrzymi wpływ na wychowanie swoich dzieci, ale nie jest to wpływ całkowity.

Monika pisze: „dlaczego mam ich podejrzewać o wszystko co najgorsze ?”

To chyba komentarz nie do mojego komentarza. Nie pisałem o wstępnym podejrzewaniu dzieci o złe rzeczy. Natomiast pisałem o tym, że dziecko nie powinno nadużywać zaufania swoich rodziców – będąc przewidywalnym członkiem rodziny buduje swoją reputację.

Monika pisze: „Przytoczony telefon – o przesuniętej godzinie powrotu – ja odbieram jako oszczędzanie moich nerwów i wyobraźni ( jako matka mogę się martwić i oczekiwać od dzieci, że uszanują, że się mogę martwić ) – a nie jako dowód zaufania.”

Telefonowanie, gdy człowiek chce przesunąć jakiś termin – przed upłynięciem tego terminu jest właśnie świadectwem odpowiedzialności. Jeśli dziecko o tym pamięta, to ma większe szanse zbudowania swojej reputacji i otrzymania w przyszłości wsparcia rodziców dla swoich niekonwencjonalnych pomysłów.

@Alex

Zacznijmy od rozdzielenia dwóch wątków: „obraźliwości” i pomiaru wartości rynkowej; tutaj są one zasadniczo rozłączne.

Owszem, to Twój blog i Twoje prawo napisać cokolwiek. Moje prawo to się z tym nie zgodzić, a nasze prawo to wzajemnie zignorować własne opinie. Co do tego, chyba nie tylko my się zgadzamy ;)

Przechodząc do rzeczy, chodziło mi wyłacznie o sam fragment [i][..]podobne mieszkania na kredyt i ich wyposażenie (też często na kredyt)[..][/i]. Naprawdę, nie trzeba być geniuszem ani czytelnikiem-weteranem aby się zorientować, że takie przykłady są zazwyczaj prezentowane w jawnej opozycji do aktualnie omawianego tematu i zazwyczaj jako ta wyraźnie gorsza alternatywa (dość wspomnieć „galerników”). Po pierwsze, jak pisałem w odpowiedzi powyżej bardzo to przypomnia argumenty „kartagińskie” – zatem wartość merytoryczna jest żadna, przez co zwyczajnie nie pasuje do tego miejsca. Po drugie, kłóci się wyraźnie ze wspomnianą kiedyś zasadą „nie oceniania” po priorytetach życiowych(kiedy wyraziłem się krytycznie o karierze inżynierskiej). Po trzecie, w obecnej sytuacji na rynku krajowym i tym samym sytuacji większości czytelników tego bloga jest to zwyczajnie nie na miejscu. Młode pokolenie w większości nie ma najmniejszych szans na sensowne, własne mieszkanie. Owszem, można kupić za pół miliona wyrób lokalopodobny (> 40 m.kw, Wygnanowo Dolne, papierowe ściany), przy którym – o ironio ! – nawet dobrze utrzymana PRLowska wielka płyta prezentuje się przywoicie. Podważanie sensu posiadania własnego domu (mniejsza o rodzaj), świadczy albo o braku wyczucia, albo zwyczajnie o zaklinaniu rzeczywistości (o czym poniżej). W każdym z przypadków nie jest to miłe; w moim – jakolwiek to zabrzmi, miarka się przebrała. Jako specjalista od komunikacji powinieneś wiedzieć, że mniej istotne jest co nadawca chciał przekazać – bardziej istotne jest to, co odbiorca faktycznie odebrał. Tak więc w tworzeniu przekazu należy zachować odrobinę wyczucia, którego moim – oczywiście subiektywnym i odosobnionym – zdaniem tutaj wyraźnie zabrakło. „One Bridge Too Far”. Aby nie było żadnych niejasności: nie chodzi tutaj o porównanie do krów (swoją drogą – a co krowy, niezależnie od koloru, zrobią gdy pojawią się wilki ? będą negocjować ? ;) ).
Chodzi o bezwzględne deprecjonowanie niesłychanie ważnej sprawy jaką jest własny azyl.

Ile osób do Ciebie napisało oczywiście nie wiem, choć nie sądzę, aby to byl jakiś istotny ułamek ogółu czytelników tego bloga. Inna sprawa, że już kilkanaście maili świadczy o pokaźnym odzewie i jeżeli było tego nawet wyraźnie mniej niż zgłoszeń na „eksperyment”to faktycznie jest to duży odzew. Jednak nie bez powodu w odpowiedzi TesTeq nawiązałem do rezonansu limbicznego (patrz mój komentarz do tamtego wpisu) no i pozostaje mi tylko podwójnie zadumać się nad faktem: jak to się dzieje że wpis na blogu robi to czego nie potrafi dać własny rozsądek i analiza no i w jakich przypadkach np. ja wpadam w ten sam typ pułapki.

W kwestii kredytów – gdybyśmy potępiali za kredyty, to każdy polski obywatel biorący udział w wyborach, w tej liczbie pewni siebie fani nieustannego testowania wartości rynkowej i poprawie jakości życia, powinien dawno zacząć się biczować…

—-

Co do pomiaru wartości rynkowej, to owszem, uważam możliwości (nie fakt) zakupu mieszkania za b. dobry wskaźnik z wielu powodów: po pierwsze, zdolność rynku do zapłaty za oferowane możliwości jest tylko jednym z czynników branych pod uwagę; oceny dokonuje instytucja od której wartość rynkowa delikwenta zależy w niewielkim stopniu – jest więc pewien obiektywizm ; wycenę można zawsze zweryfikować u konkurencji; brany jest pod uwagę istotny czynnik – czas; wreszcie, jest się ocenianym na tle dostatecznie dużej zbiorowości i w stosunku do powszechnie potrzebnego dobra. Jeżeli ktoś ma lepszy pomysł na test o porównywalnej jakości – chętnie posłucham.

Jasne, można zamknąć się we własnym sosie i utwierdzać w przekonaniu że jest się świetnym a reszta świata „się nie zna”. Ostatecznie, wolny wybór. Tyle że jest to zresztą wybór z gatunku dokonanego przez kilka banków centralnych – ponieważ rzeczywistość (inflacja) nie zgadza się z planem, naciągnijmy rzeczywistość do chciejstwa (wyrzućmy z koszyka to co drożeje – paliwo i żywność). Wolno ? Jasne, że wolno…

Pozdrawiam,
Piotr

-> Piotr

mysle, ze rozumiem Twoj punkt widzenia i dlatego wlasnie nie bede sie rozwodzil i dyskutowal zdanie po zdaniu Twojej wypowiedzi.

powiem natomiast, ze Alexa cenie za to, ze prezentuje swoj punkt widzenia bez ogladania sie na innych, przy czym – to bardzo wazne – nie tylko o nich mowi, ale popiera swoje tezy konkretnymi wynikami w ramach swojej dzialalnosci.

wracajac do Twoich argumentow to powiem tyle, ze nawet jesli rozumiem Twoj punkt widzenia, to zupelnie, ale to zupelnie nie akceptuje Twojego rozumowania dotyczacego oceny wartosci czlowieka w odniesieniu do nieruchomosci. czuje sie obywatelem swiata i nie zalezy mi zupelnie na posiadaniu *czegokolwiek* w Polsce. co wiecej nieruchomosc jako taka, rozumiana jako dom (w kontrascie do inwestycji) kojarzy mi sie bardziej z kotwica, niz z trampolina. widzisz roznice w postrzeganiu rzeczywistosci?.. tak jest, ze ciekawej swiata duszy trudno bedzie zrozumiec farmera z urodzenia (i odwrotnie). to tak dziala.

abstrahujac od personalnych predyspozycji to w kontekscie oceny podejscia do zycia sadze, ze nie znajdziesz uniwersalnej recepty, po prostu tak dlugo, jak rozwiazanie zdaje egzamin tak dlugo jest prawidlowe. nic mi do tego jakimi sposobami Ty sie poslugujesz, jednak uprzejmie prosze, zebys nie twierdzil, ze moj sposob widzenia swiata jest gorszy niz Twoj. niech stanie na tym, prosze, ze, po prostu, czas pokaze kto ma racje. bo… faktycznym kryterium jest nie to co masz, co czujesz teraz, ale co bedziesz mial w glowie i co pomyslisz zamykajac oczy oddajac ostatnie tchnienie.

uff… fizoloficznie zabrzmialo.

powiedz mi tylko czy potrafisz zaakceptowac czyjas *zupelnie* inna koncepcje rzeczywistosci?..

-> Piotr

spojrzalem raz jeszcze na Twoj komentarz, zobaczylem usmiech i pomyslalem, ze warto powiedziec Ci o aktualnej sytuacji w Dublinie. rekrutacja rozpoczela sie na poczatku czerwca, dotyczy stanowiska 'senior systems administrator’. w pierwszym dniu po ukazaniu sie ogloszenia w skrzynce pocztowej HR wyladowalo 150 podan. po odnowieniu ogloszenia tydizen pozniej zgloszenia przeslalo kolejnych kilkadziesiat osob. a proces trwa…

@Rafał

Nie rozmawiamy tutaj o ocenie czy wycenie człowieka, tylko znacznie węższym pojęciu – wartości *rynkowej* danej osoby. To całkowicie inne sprawy. Nie rozmawiamy tutaj o zakupie mieszkania, tylko o możliwości dokonania takiego zakupu w określonej sytuacji. Piszesz o zupełnie innych sprawach niż ja – podobnie jak w sprawie akceptacji „koncepcji rzeczywistości”. Zrozumieć jestem w stanie, jak sądzę (prawie) każdą „konecpcję rzeczywistości” (dokładniej – motywy za nią stojące)- ale zaakceptować (zgodzić się) siłą rzeczy tę, jaką na drodze rozumowania i doświadczenia przyjmę jako własną (czyli – akceptuję) bądź tę którą mógłbym przyjąć jako własną, ewentualnie rzeczywistość obiektywą (w której istnienie przy jednoczesnym braku mozłiwości jej precyzyjnego opisania, gorąco wierzę).

O stanowisko pytałem dlatego, że sformułowanie „techniczny menadżer” jest dla mnie samo w sobie sprzeczne – a że z doświadczenia wiem, że pod jedną metką mogą kryć się diametralnie różne stanowiska / obowiązki cokolwiek; stąd pytanie (nie, nie szukam zajęcia) – liczyłem na nowy okaz do własnej, nieformalnej kolekcji.

Co do „uśmiechu” – Irlandia wiele (choć nie wszystko) wyjaśnia. W kwestii doświadczenia, polecam jeden z wpisów na tym blogu („rok powtórzony 2 razy” w tytule). Ja patrzę na wszystko z lokalnej, polskiej perspektywy.

@Alex

( odpowiedź powstaje…)

Pozdrawiam,
Piotr

@Alex

Szczerze mówiąc, nie bardzo widzę tutaj pole do dyskusji – chyba, że mamy na myśli dyskusję nad ostatecznym kształtem kolejnego protokołu rozbieżnosci ;)
Cokolwiek z tego ma być proponuję przyjać dwa robocze założenia: my i wszyscy Czytelnicy wiedzą, że prezentujemy własne i subiektywne opinie.

[quote]Zgadza się, że są to często przykłady błędnych (moim zdaniem – co zawsze podkreślam!!) decyzji podejmowanych przez innych.[/quote]

Może jednak warto rozważyć zmianę tego przykładu na dowolny inny?

[quote]nie oznacza to, że w podobny sposób widzą to wszyscy inni Czytelnicy[/quote]

Jeszcze by tego brakowało… odróżnijmy przy tym jeszcze sam argument, od formy w jakiej jest podawany.
Sprawa mieszkań, jak na mój gust, powraca zbyt często i zbyt podobnie.

[quote]Zwróć proszę uwagę, że ja napisałem “podobne mieszkania na kredyt i ich wyposażenie (też często na kredyt),” jako element opisu pewnej grupy społecznej posiadającej cechy wspólne. Gdzie tu jest ocena?[/quote]

[1] W wyraźnie widocznym dla mnie podtekście [2] W kontekście użycia, o którym już pisałem [3] w dodatkowo widocznym deprecjonowaniu podobieństw.

[quote]Czy gdziekolwiek krytykowałem kogoś za bycie “brązową krową”[/quote]

A na to pytanie musiałbyś sam udzielić odpowiedzi, zresztą wyraźnie zaznaczyłem że nie krowy (w przenośni i dosłownie) rzecz się rozchodzi.
Chodzi wyłącznie o mieszkania/domy/legowiska niezależnie od „koloru” „krów” czy tego konkretnego posta.

[quote]Popatrz proszę na moją odpowiedź w punkcie drugim i wyjaśnij dokładnie co w moim stwierdzeniu opisującym cechy pewnej grupy ludzi (posiadających mieszkania na kredyt) było nie na miejscu w kontekście osób, których z różnych powodów nie stać na takowe? [/quote]

Kredyt to sprawa wtórna – w całej dyskusji chodzi mi o wyraźnie akcentowaną i uogólnianą niechęć do posiadania mieszkań.

[quote]Niezupełnie zgadzam się z Twoim stwierdzeniem: “Młode pokolenie w większości nie ma najmniejszych szans na sensowne, własne mieszkanie.” Właśnie młode pokolenie, dzięki swojej elastyczności i generalnie większej gotowości do podejmowania wyzwań ma największe szanse na zdobycie tego, czego pragnie.[/quote]

Elastyczność to się tępi razem ze starym systemem nauczania. A co do realności… wiesz, ja codziennie rano patrzę na mieszkania, których cena (z kosztami kredytu i jakiegoś nieekstrawaganckiego wyposażenia) zbliża się do milona złotych, a które nijak nie reprezentują jakości ~120 letniego, zwykłego poniemieckiego budynku i znajdującego się w nim mieszkania w którym się wychowałem. Nawet gdybym został milonerem, mimo generalnie najlepszych warunków początkowych od kilku pokoleń musiałbym się zadowolić czymś gorszym, od tego co znam i do czego przywykłem. No, ale OK – ja tam zawsze byłem outsiderem z własnym zdaniem i rozumiem, że większości taki układ nie tylko pasuje, ale i nawet nastraja ich pozytywnie.

[quote]Trzeba tylko zadbać o właściwą kolejność działań, czyli najpierw wartość rynkowa, potem zakupy wszelkiego rodzaju, a nie odwrotnie.[/quote]

To jest jakby … hm… oczywiste … ?

[quote]W wielu wypadkach posiadanie ( w sensie tytułu własności, bo o tym mówimy) własnego domu jest całkowicie bezsensowne i nie jest to kwestia wyczucia, lecz chłodnej ekonomicznej kalkulacji.[/quote]

Obawiam się, że mówimy tutaj o zwykłym niedbalstwie – nie takie „problemy” można rozwiązać przy odrobinie pomyślunku i dobrej woli.
Zresztą – łatwiej się pozbyć mieszkania, czy je zdobyć ?

[quote]Zwróć też uwagę, nie usiłuję nikogo “nawracać” na mój sposób myślenia[/quote]

No dobrze – ale co zrobię, że w tej konkretnej kwestii wygląda sprawa zupełnie inaczej ? Mieszkanie = zło.

[quote] Mimo najszczerszych chęci nie rozumiem logiki Twojego stwierdzenia: “W kwestii kredytów – gdybyśmy potępiali za kredyty, to każdy polski obywatel biorący udział w wyborach, w tej liczbie pewni siebie fani nieustannego testowania wartości rynkowej i poprawie jakości życia, powinien dawno zacząć się biczować…” Proszę wyjaśnij w miarę prosto, co chciałeś przez to powiedzieć.[/quote]

To była drobna dygresja (dyskutujemy o mieszkaniach, a nie krowach czy kredytach), ale służę wyjaśnieniem: w Polsce nigdy nie wybrano rządów innych, niż zadłużających kraj a tym samym społeczeństwo. Wniosek z tego taki, że ich wyborcy – w tej liczbie zadeklarowani zwolennicy „aktywnego udziału w życiu politycznym”, liberalnej gospodarki, rozwoju itp – popierają ogólnonarodowe życie na kredyt.

[quote]Twój sposób pomiaru wartości rynkowej robi na mnie wrażenie nieco skomplikowanego, ale Twoje prawo. Ja wolałbym, aby Czytelnicy tego blogu po prostu zarabiali (w przeliczeniu na godzinę pracy) np. 10 razy tyle co średnia populacji. To jest możliwe nawet w Polsce, znam sporo takich osób.[/quote]

Ten „mój sposób” jest dużo prostszy, niż wielokrotnie wspominane „równanie jakości życia”. Padło tu ważne słowo – *pomiar*.
Każdy pomiar, aby miał sens, wymaga wzorca, skali i siłą rzeczy czegoś co nie wpływa na badany układ a jest w stanie podać jakąś jego cechę i wreszcie umożliwiać obiektywne porównanie wyników. Sam zarobek nie spełnia tego kryterium – choćby dlatego że jest efektem wzajemnej umowy (nie ma bezstronnego obserwatora), faktyczna wartość zależy od kosztów uzyskania tego dochodu (doraźnych i przeszłych) i wreszcie brakuje skali porównawczej. W moim przypadku: obserwatorem jest bank, skalą – to co bank wybierze czyli relacja dochodów do kosztów i ich stabilność w czasie, punktem odniesienia – obecny stan jakiejś grupy społecznej, gospodarki. Jak każdy, taki system pomiarowy ma oczywiście wady i ograniczenia, ale umożliwia przewidywalne porównanie w jakimś tam, znanym zakresie użyteczności (określona przez bank zdolność kredytowa zależy np. od stanu zdrowia, ale nie pozwala na jego zdiagnozowanie ).

Stawka godzinowa to oczywiście też jakiś tam wskaźnik – ale to tylko składnik wyniku, a nie cały pomiar czy jego rezultat. Stąd dochodzimy do mojej dygresji „z ostatniego akapitu” o którą pytasz – wiele spraw jest kwestią umowy (np. ja mam własny „koszyk” do liczenia realnej inflacji). Dla uzyskania użytecznych wyników należy wykonać właściwy pomiar a nadmierne uproszczenie (jak Twoje w kwestii dochodów czy bankowe w kwesti inflacji) prowadzi do wyników pozornie oczekiwanych, ale w rzeczywistości – znacznie, znacznie mniej użytecznych. Podobnie zresztą, jak nadmierna komplikacja nie prowadzi do wiekszej precyzji.

Pozdrawiam,
Piotr

-> Piotr

czyli rzecz sprowadza sie do tego, ze 'jesli mozesz pozwolic sobie na zakup mieszkania to oznacza, ze jestes duzo wart na rynku pracy’ (inaczej: 'im wiecej jestes wart na rynku tym wiecej zarabiasz, mozesz sobie pozwolic na wiekszy wydatek, w tym na mieszkanie’). no wiec jesli tylko te 'mozliwosc’ zdefiniujemy jako 'samodzielnie i bez problemu’, to znaczy 'bez koniecznosci podjecia dwu etatow i proszenia o pomoc rodziny’ to w porzadku, tak przedstawiona* sprawe oczywiscie rozumiem i akceptuje (bo faktycznie delikwent musi byc cos wart, skoro *moze* sobie *pozwolic* na taki wydatek).

ale zauwaz prosze, ze nic to nie zmienia w moim punkcie widzenia dotyczacym nieruchomosci. jak dla mnie zamiast zakupu mieszkania mozna by rownie dobrze powiedziec (taka definicja by mnie sie bardziej podobala, ze wzgledu na mobilnosc wlasnie! :)) ze *mozliwosc* wynajmu ekskluzywnego lokum swiadczy o pozycji rynkowej. no ale to przeciez truizm, nieprawdaz?..

co do nazwy stanowiska to powtorze tylko, ze nie chce geeka na stanowisku kierownika zespolu. podobnie jak nie chce tam czlowieka bez stricte hands-on doswiadczenia. dobry kandydat na stanowisko o ktorym mowimy pasjonuje sie technika, ale potrafi tez dogadac sie ze swoimi ludzmi i wytlumaczyc problem dyrektorowi. w przypadkach o ktorych wspominasz wydaje mi sie, ze w ktoryms z obszarow nie bylo dobrze po prostu. no a jesli chodzi o 'bycie pracodawca’, to z moich obserwacji do prowadzenia firmy potrzebne sa jeszcze inne zdolnosci.

patrzac na nasza rozmowe po raz kolejny zloze nieporozumienia na karb niedoskonalosci dyskusji/ komentarzy internetowych. trudno tu niuasne w rozsadny, predki sposob komunikowac. po wymianie i wielokrotnym wyjasnianiu argumentow robi sie jasne cos, co w zwyczajnej rozmowie byloby oczywiste od drugiego zdania. no nic, taka natura, na te chwile, tego medium.

niniejszym dziekuje za cierpliwosc i pozdrawiam serdecznie! :)

Piotr [PMD]: Moje zdanie o kredytach (w tym mieszkaniowych) jest następujące:

– brać w celach inwestycyjnych;

– nigdy nie brać w celach konsumpcyjnych.

Jeśli masz solidne podstawy do stwierdzenia, że wartość nabytej nieruchomości będzie rosła szybciej od stopy inflacji plus wysokość oprocentowania kredytu, to bierz kredyt i kupuj – to jest inwestycja.

Jeśli zaś bierzesz kredyt abstrahując od analizy opłacalności inwestycyjnej, to jest to konsumpcja, na którą musisz zarobić gdzie indziej.

Ponadto wadą kredytów jest to, że są kotwicami – szczególnie, gdy wspierasz się pomocą swojego aktualnego pracodawcy. Kiedyś zastanawiałem się nad wzięciem takiego kredytu i na szczęście zrezygnowałem. Dziś nadal stałbym na tej kotwicy – a tak pożeglowałem dużo, dużo dalej.

Piotr,
Nie chce wchodzić w toczoną tu polemikę, więc tylko w ramach feedbacku (nie spodziewam się odpowiedzi). Nie przemawia do mnie to co piszesz. Odnoszę wrażenie, że pewne stwierdzenia dotknęły Cię w jakiś sposób osobiście, ale przedstawiona argumentacja nie wygląda spójnie. Jednak ważne, że myślisz samodzielnie, może to tylko kwestia opisu. Napisaleś „nadmierna komplikacja nie prowadzi do większej precyzji” – zgadzam się z tym i odnoszę wrażenie, że tym zdaniem zaprzeczyleś swojemu opisowi wartości rynkowej. Zauważ, że np. bank dba wyłącznie o swój interes a nie o jakikowiek obiektywizm.

Widzę, że Alex przypomniał ważną rzecz, którą cenie w jego modelu świata: “simplify your way of thinking”. Polecam to rozwadze, sam tego potrzebuję i uczę się tutaj.

Rafal, Piotr,
Wątek o przejściach między stanowiskami inżynier->manager->własna firma jest ciekawy (obszary przejściowe, cechy wspólne, potrzebne kompetencje). Może kiedyś uda się go rozwinąć w oddzielnej dyskusji.

Rafal,
„jak wyobrazasz sobie utrzymanie dobrej formy fizycznej przy jednoczesnym ‘minimalizowaniu wysilku’?.. a jak utrzymaniem mozgu w dobrej kondycji do poznej starosci?”
Nie chodzi mi o wyzbycie sie potrzeb, ale o znaleznienie balansu pomiedzy ciągłym rozwojem a poczuciem szczęścia. Chyba skrajności nie są dobre.
Monika,
„„Jeśli jednym z naszych kluczowych celów jest czuć się szczęśliwym, to zaczynam gubić sens dalszego rozwoju.” – może ten sens dotyczy sytuacji gdy do szczęścia potrzebny jest nam rozwój ?” – zapewne, jak już sobie uświadomimy taką potrzebę, to nie mamy wyjścia, ale czy są jakieś rozsądne granice?

do wszystkich
Chyba moje rozważania były zbyt abstrakcyjne, więc spróbuję ponownie zadać konkretniejsze pytanie, bo uważam go za stosowne w kontekscie tego postu. Uważam, że warto wyróżniać się i rozwijać – mamy punkt startowy. Tylko czy nie wpadamy w samonapędzajacy się mechanizm [rozwojszczęście], czyli coraz więcej wysiłku, żeby być szczęśliwym (dodatnie sprzężenie zwrotne).
Jakie widzicie ograniczenia od góry na intensywność i różnorodność rozwoju, żeby czuć się szczęśliwym, ale nie nadmiernie zajętym/zapracowanym?

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

-> Alex

'Jeszcze dla sprecyzowania pojęć’ – jasne, rozumiem. przyznalem racje Piotrowi, bo zgadzam sie, ze wartosc rynkowa przeklada sie na *mozliwosc* zdobycia dobr materialnych, czyli tak naprawde na ilosc pieniedzy jakie sie za prace otrzymuje/ma szanse otrzymac (to oczywistosc, wiem, dlatego wlasnie tyle czasu zajelo mi odnalezienie sie w argumentacji).

jeszcze slowo o tym dlaczego moim zdaniem przywiazywanie sie do miejsca zle robi wartosci rynkowej. tutaj wypowiadalem sie osobiscie, bowiem bliskie mi sa zawody, ktore wymagaja mobilnosci i dlatego nie widze sensu w posiadania domu. pojawi sie swietna propozycja na drugim koncu swiata (bardzo swiezy przyklad: przyjaciel Irlandczyk wsiadl na poczatku miesiaca w samolot lecacy na poludniowy Pacyfik, bedzie tam budowal siec telefonii komorkowej, projekt jest planowany na 3-5 lat) i ja chcialbym ruszyc tam bez zbednych komplikacji. jakie komplikacje, zapytasz?.. ano na przyklad takie, ze nie chcialbym wynajmowac obcym ludziom miejsca, ktore uwazam za swoj dom. wiem, ze 'z boku’ moze to wydawac sie zabawne, ale to przeciez moje komplikacje, prawda?..

-> Grzegorz

'Wydaje mi się, że nie o to chodziło Piotrowi’

tak, wiem, pisalem o tym w ostatnim komentarzu :)

-> Alex

'Teraz trzeba nie tak jak piszesz “wiary”, a konkretnego działania’ – 'wężykiem to? a pewnie że wężykiem!’! ;)

'Sam temat purpurowych krów podjąłem po otrzymaniu kilku mail od młodych Czytelników skarżących się na to, że nie są tak brązowi jak otoczenie’ – gdyby nie, jak slysze, prawdziwe byloby przezabawne!..

-> Tomek

'chodzi mi (..) o znaleznienie balansu pomiedzy ciągłym rozwojem a poczuciem szczęścia’

pisalem o tym, ze mnie do szczescia potrzebny jest ruch, obmyslanie kolejnych celow i ich odkreslanie. no a ze robie to co lubie to… 'rozwoj’ jest jakby warunkiem koniecznym (ale nie wystarczajacym) 'szczescia. o balansie pisze w nastepnym akapicie…

'Jakie widzicie ograniczenia od góry na intensywność i różnorodność rozwoju, żeby czuć się szczęśliwym, ale nie nadmiernie zajętym/zapracowanym?’

takze jesli chodzi o szczescie – kazdy musi sam sobie odpowiec co czyni go szczesliwym i nie pozwalac codziennosci wchodzic sobie na glowe. jesli o rozwoj to mozna rzecz uproscic do swierdzenia, ze trzeba robic to co naprawde kreci i wtedy wszystko staje sie prostsze, a pewne dylematy po prostu nie maja racji bytu.

Witam,

TesTeq:
Zgadzam się z Tobą, że ” rodzice mają olbrzymi wpływ na wychowanie swoich dzieci ale nie jest to wpływ całkowity ” – na szczęście :)
Dzieci różnią się ode mnie genetycznie i nie są mną, mają inne predyspozycje – to prawda.
Nie mam pełnej kontroli nad nimi – tylko po co mi ta kontrola?
Świat dostarcza im różnych wzorców – dla mnie ważne żeby wiedziały które są OK a które nie są OK.

Najważniejsze dla mnie jest to, żeby przyszły o tym porozmawiać. Możemy mieć inne zdanie na określony temat – nie muszą postępować tak jak ja chcę – przecież się mylę :) – to ich wybory i ich życie.
Czyli: uczestniczę w życiu moich dzieci ale żyję własnym życiem i nie żyję zamiast nich.

Chodziło mi o to, że ” budowałeś sobie opinię człowieka odpowiedzialnego i myślącego ” – ja robię inne założenie – zakładam, że w stopniu odpowiednim do wieku są odpowiedzialne i myślące – bo tak je wychowuję – a sporadyczne błędy ( w granicach zasad ) – powodują rozmowy a nie nadużycie zaufania.

W sumie chyba się zgadzamy, tylko podejście mamy z różnych stron – może dlatego, że ja nie muszę wszystkiego kontrolować, podchodzę spontanicznie i nie mam nic przeciwko nieprzewidywalności ( w końcu zasady są ustalone i wpojone ) i niekonwencjonalnym – nawet najbardziej szalonym pomysłom – ich realizacja jest do omówienia :).

Tomku:
:) granica jest chyba płynna. Nie wiem czy rozsądna i czy powinna być rozsądna granica rozwoju?
Może to zarzucenie kotwicy, wybór, poznanie i dalej w drogę :). W każdym porcie inna … wiedza ;).
To może być atut sprawiający, że można ją ze sobą łączyć ale nie osiadać.

Pozdrawiam serdecznie

Cyt. Alex: „a co za tym idzie mniej atrakcyjny dla osoby, która będzie szukała przede wszystkim łatwego i stabilnego źródła (pieniędzy, mieszkania, prestiżu, seksu – niepotrzebne skreślić :-) ). Czy to jest taka wielka wada, to każdy z Was musi sam zadecydować, bo jest też wielu ludzi szukających partnerów w zupełnie innych, dla mnie znacznie atrakcyjniejszych, celach”

Alex, możesz rozwinąć co znaczy dla ciebie „znacznie atrakcyjniejszych celach” w tym przypadku ?

Witam,

TesTeq :) w obliczu tej informacji prasowej, muszę stwierdzić, że nieprzewidywalność moich dzieci jest jednak przewidywalna.

Pozdrawiam serdecznie

-> Shoovi

'Szczerze przyznam, że nie mam doświadczenia w tej kwestii tak więc moje gdybania były by chyba nie na miejscu.’

alez o to przeciez prosilem, o idee. pomysly o ktorych napisales sa dobre, tylko ze aby efektywnie przesiac kilkuset ochotnikow to musisz tych sposobow wymyslic wiecej! temat w sumie pasuje do artykulu (jak znalezc purpure 'przywalona’ brunatna masa), wiec zamieniam sie w sluch! :) hmm… i moze jeszcze z innego kata – powiedz nam, prosze, jakie sa Twoje patenty na zwrocenie na siebie uwagi potencjalnego pracodawcy? zamieniam sie w sluch juz absolutnie! :)

czytajac Twoje pomysly pomyslalem, ze bardzo podoba mi sie idea dobrego ogloszenia, takiego aby zglosilo sie doslownie kilka (moze -nascie) osob. jednak jak doswiadczenie pokazuje podobnie jak pracodawcy przesadzaja z wymaganiami tak szukajacy pracy przesadzaja w ocenach swoich mozliwosci. mamy wiec sytuacje, gdy obydwie strony strzelaja na wiwat i stad wlasnie w skrzynce laduja setki podan.

ech, nie zapomne pewnego spotkania, na ktorym po kilkugodzinnej podrozy okazalo sie, ze 'zespol’ to owszem istnieje, ale jest dwuosobowy (wliczajac kandydata), 'zagranica’ to owszem, jest inny kraj, ale to dokladnie chodzi o malutka miejscowosc na koncu swiata, a infrastruktura, ktorej wydajnosc nalezy zwiekszyc istnieje, ale w planach, bo samo centrum przetwarzania danych dopiero sie buduje. choc teraz mnie to bawi to pamietam, ze wtedy nie bylo mi do smiechu ;)

kontynujac poprzedni akapit, to ciekawym co sadzicie (to jak sadze rowniez calkiem niezle sie wpasowuje w glowny temat) – czy dobrze robia szukajacy pracy, ze przesadzajac, koloryzujac w sferze oceny swoich umiejetnosci (usprawiedliwiajac sie zapewne, ze 'skoro wszyscy tak robia to przeciez nie mam innego wyjscia’)?..

Rafał zaskakujesz mnie cały czas ;)

Pytasz: „(..)jakie sa Twoje patenty na zwrocenie na siebie uwagi potencjalnego pracodawcy? zamieniam sie w sluch juz absolutnie! :) (..)”

1.Well, piszę prawdę, a każdy skill staram się poprzeć przykładem. Np. pisząc, że znam trochę VBA podpieram go faktem stworzenia systemu raportującego sprzedaż pobierającego dane z systemu MRP.

2.Jeśli wymagana jest znajomość php, to zakładam że zareklamuje mnie kilka moich webowych projektów, jeśli kreatywność to informacja o projekcie patentowym, umiejętności graficzne to link do mojej zawartości na flickr.com itd.

3.W przypadku gdy uważam, że doceniony będzie minimalny przekaz z maksymalna dawką informacji wysyłam Resume zamiast pakietu CV i CL.

Takie postępowanie niesie z sobą również zagrożenia nadinterpretacji ze strony rekrutującego. Na przykład:

Ad.1 Rekrutujący zakłada z góry (w większości przypadków), że perfekcyjnie znam VBA, a ja tylko potrafię wykorzystać narzędzie kiedy jest mi to potrzebne. Sięgam do manuala i eksperymentuję.

Ad.2 Zdarzało się, że do rekrutującego nie docierało, że „to nie jest przerobiony wordpress” tylko własny silnik, własny projekt bazy, własne „newsy” itd.

Ad.3 Tu może pojawić się ryzyko bycia posądzonym o brak umiejętności „czytania ze zrozumieniem”/arogancję wszak w ogłoszeniu stało czarno na białym, że wymaga się listu i CV ;)

Teraz najciekawsze, powyższe zabiegi nie działają, przynajmniej nie odniosłem z ich stosowania wymiernych korzyści. Dlatego uważam, że nadszedł czas na rewizję mojej metodologii wychylania się ;| Masz jakieś sugestie?

Rafał piszesz: „(..)tylko ze aby efektywnie przesiać kilkuset ochotników to musisz tych sposobów wymyślić więcej! temat w sumie pasuje do artykułu (jak znalezc purpure ‘przywalona’ brunatna masa)(..)”

Jak już pisałem nie wiem jak jest to realizowane, ale jeśli masz 200+ podań to myślę, że aby zwiększyć efektywność pierwszej filtracji warto posłużyć się jakimś „scenariuszem testowym” :) z jednej strony, a z drugiej warto wiedzieć dokładnie kogo chcę znaleźć.

Jeśli jednak szukasz białego kruka, czy purpurowej krowy w IT to redagując ogłoszenie zakończ je tak:

„Zainteresowanych kandydatów prosimy o przesłanie Tylko imienia, nazwiska oraz daty urodzenia na poniższy adres email”

Następnie (zgodnie z tym o czym kiedyś pisał Alex) zobacz co Google powie Ci na temat kandydatów. To może być Twój 1wszy etap po którym poprosisz 50 najlepszych o przysłanie papierów ;)

Pozdrawiam

Odnośnie kupowania mieszkań oraz kredytów mieszkaniowych proponuję przeczytać ten wpis: http://dwagrosze.blogspot.com/2008/06/czy-ba-si-dugiego-kryzysu-w.html

oraz odwiedzić link do którego wyżej wymieniony post się odwołuje.

Z tego co obserwuję, młodzi ludzie biorą kredyty mieszkaniowe z różnych często mało logicznych powodów

– „bo inni też biorą”
– „bo tak trzeba”
– „bo będzie za późno”

…lub też chcą szybko zarobić na odsprzedaży tak kupionej nieruchomości.

Jak wykazuje autor/autorzy przytoczonych postów rynek nieruchomości „może zaskakiwać” ;)

Uważam, że „tanie” kredyty są potrzebne tylko trzeba chcieć umieć z nich korzystać. Tak jak nóż może służyć do kreacji i destrukcji, zależy kto i jak go używa.

Pozdrawiam

@Tomasz Ciamulski: Czy nie sądzisz, że pesymistyczne nastawienie wielu młodych Polaków wynika z kompletnego braku wiary we własne siły i rozum, z tego, że nie mają odwagi proponować światu swoich pomysłów. Myślenie o własnym biznesie ograniczają do rynku lokalnego, a co najwyżej do krajowego. A tymczasem mamy do dyspozycji olbrzymi rynek europejski, a i na amerykańskim można nieźle zamieszać. Poszukajcie za pomocą wyszukiwarki Google haseł „Nozbe” oraz „iGTD”. To uznane w Stanach marki sytemów zarządzania osobistymi przedsięwzięciami opracowane przez programistów-solistów z Polski.

TestTeq
Mówiliśmy już o tym chyba nie raz przy okazji innych postów. W celu dodania śmiałości nadmienię, iż zazwyczaj młodzi ludzie w krajach rozwiniętych mają wyższe mniemanie o sobie niż wskazują na to posiadane kompetencje. U nas jest raczej odwrotnie, co nie sprzyja inicjatywie. Głowa do góry.

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

Tomasz Ciamulski: „(..)Jeśli sie to komuś przyda, to mogę spróbować napisać jak to jest w moim przypadku, ale rozwijanie tego w tym wątku będzie przydługie i wychodzące poza jego zakres. Musiałoby zacząć się od środowiska z dzieciństwa :) (..)”

Z niecierpliwością czekam na takowy wpis. Alex publikował tutaj „zewnętrzne” posty.

Piszesz też: „(..)po co martwić się tym jaki jest rynek i na co nam pozwoli. Zmieńmy go, stwórzmy nowe produkty, technologie i miejsca pracy. Nie bądźmy schematyczni (..)”

Ja Jestem gotowy! Tylko… jak to zrobić? To znaczy. Masz jakiś wypraktykowany „złoty środek” kolejne kroki jak przebrnąć od „pomysłu do przemysłu”? Jak myślisz ważniejsza jest wiara i determinacja, czy rzetelna wiedza i kontakty? Co w przypadku posiadania pomysłu i niedostatecznej wiedzy teoretycznej? Jak byś to ugryzł ;)

Pozdrawiam i dzięki za Twoje wpisy.

Witam,

Wybacz jaskółka ale nie do końca się zrozumiałyśmy.

„13 letni syn i mówi “mamo zobacz to jest ten chłopak ,który wymyślił sposób jak pozbyć sie nauczyciela ze szkoły – on i kilku chłopaków w tym ja rzucaliśmy mu w okna jajka ”

Przwidywalność w moim przypadku polega na tym, że 13 letni syn mówi: mamo zobacz to jest ten chłopak ,który wymyślił sposób jak pozbyć sie nauczyciela ze szkoły – on i kilku chłopaków, w tym ja, wpadliśmy na pomysł – rzucania mu w okna jajkami . Co o tym myślisz?

No cóż mogę myśleć – myślę, że to idiotyczny pomysł i to mówię – realizacja tego pomysłu nie pomoże nikomu, nakreci tylko wzajemne antagonizmy. I tłumaczę to na poziomie 13-latka. Zgromadzoną agresję można przełozyć na wysiłek fizyczny na przykład na basenie, korcie, pobiegać w lesie itp itd.
Dla mnie co innego jest powiedzieć:
– rzucę nauczycielowi jajkami w okna – chociaż czasem 13 latkowi, powiedzenie tego już daje ulgę.
a co innego wykonać – na realizację takich pomysłów nie pozwalam, rozmawiając z dzieckiem i to argumentując do skutku.

Oczywiście to moje prywatne zdanie.
Pozdrawiam serdecznie

-> Piotr

'to wszystko zostało kupione NA KREDYT’

podane przez Ciebie przyklady dotycza kredytow inwestycyjnych, nieprawdaz?..

'Jak pisałem, wykształcenie techniczne uważam za dobrą inwestycję, natomiast pracę “w zawodzie” za taki-sobie wybór.’

powiedz mi, prosze, co stanowilo by wedlug Ciebie dobra alternatywe?

jesli chodzi o niedogodnosci ('[1] .. [9]’) to czytam i mysle, ze wstawiajac zamiast technicznej inna dziedzine otrzymamy ten sam obraz…

dla uproszczenia zawezmy rzecz do na przyklad fotografii i filologii:

1 – w obu przypadkach rynek nie rosnie tak szybko jak rosnie ilosc swiadczacych uslugi, konkurencja jest bardzo ostra

2 – w obu przypadkach biorac pod uwage konkurencje trzeba sie specjalizowac i jednoczesnie rozszerzac stan wiedzy ogolnej

3 – (przyznam, ze nie bardzo rozumiem te argumenty, pozostawie je wiec jak sa)

4 – praca fotografika z definicji wymaga podrozy, filologowi tez nie bedzie latwo w malej miejscowosci

5 – owo 'rozwarstwienie’ w fotografii jest od zawsze (geniusze, artysci, wyrobnicy, amatorzy, etc.), podobnie w filologii rowniez mozna je znalezc (tlumacze ambitnej literatury, tlumacze przysiegli, etc.)

6.1 – bez sprzetu fotograf za duzo nie zrobi, bez zagranicznych wojazy nie sposob poznac zywego jezyka

(przy okazji – nie wiem z jakimi ekonomistami i prawnikami miales do czynienia, ale ja nie chcialbym wspolpracowac z takimi, ktorym 'wystarczyla biblioteka’ )

6.2. jakby nie patrzec obydwie dziedziny teoria stoja

6.3. pracowac trzeba na wlasna reke bardzo duzo, bo w obu dziedzinach doswiadczenie jest wiecej niz cenne

6.4. nie jestem pewien jak to wyglada na uczelniach artystycznych, ale moge powiedziec, ze moje doswiadczenia z uczelni technicznej sa cokolwiek inne niz Twoje – u mnie praktyka stanowila znaczaca czesc programu zajec

7 – profesjonalna fotografia na duza skale (np. studio fotograficzne) to naprawde duze pieniadze, fotograficzny rynek nie w polsce jest ciasny, jesli chodzi o filologie na duza skale (np. szkoly jezykowe) to bedzie podobnie

8 – zarowno fotograf, jak i lingwista trafia na bariere ’24 godzinnej doby’, musi wiec rowniez poszukac sposobu na zwiekszenie stawki godzinowej

(przy okazji – w technice mamy mozliwosc awansu horyzontalnego, znam inzynierow, ktorzy zarabiaja znacznie wiecej, niz zarzadzajacy nimi menedzerowie)

9 – (podobnie jak w pkt.3 – nie bardzo rozumiem argument)

no dobrze, ale po co to przydlugie analizowanie punkt po punkcie?..

bo zastanawia mnie skad przekonanie, ze w technicznych dziedzinach jest jakos wyjatkowo trudno. slysze to nie pierwszy raz i chcialbym powiedziec, ze tak nie mysle, moim zdaniem, ze niezaleznie od obszaru dzialalnosci skala trudnosci jest podobna.

i juz wracajac do tematu posta to mam nadzieje, ze latwo widac, jak wazne jest nie poprzestawanie na tym co mysla inni, na tym, jakie jest powszechne postrzeganie danej sprawy. piszesz 'Jeżeli ktoś dostanie szansę od losu, to zazwyczaj nieźle ją wykorzystuje – problem w tym, aby “się załapać” i ja dostać’ – dla mnie to brzmi fatalistycznie, jednak dobrze, ze to napisales, dzieki temu jeszcze wyrazniej widac, ze warto zadbac o kolor.

'Konsultanci od ERP też mają czasami obłędnie wyglądajace stawki godzinowe ale jeżeli już uśrednić to w skali roku, nie wyglądają aż tak imponująco…’

ojej, inaczej wiec… rzecz jest nie w tym, zeby pracujac w roku 4k godzin 'miec mozliwosc’ kupienia mieszkania, ale zeby pracujac 1k godzin miec mozliwosc spedzenia kilku miesiecy w roku za granica, na przyklad surfujac. czy taki punkt widzenia jest jasny?..

'Pytanie – czy nie zgubiłem któregoś wątku ?’

jesli masz watpliwosci musisz sprawdzic! :)

-> Tomek

'mogę spróbować napisać jak to jest w moim przypadku’

przylaczam sie do grona oczekujacych na osobny tekst :)

'Zmieńmy go, stwórzmy nowe produkty, technologie i miejsca pracy. Nie bądźmy schematyczni’

trafilem w weekend na swietny moim zdaniem tekst (http://nukemanbill.blogspot.com/2008/05/first.html) o tym ze wbrew wszechobecnej obsesji wcale nie trzeba szukac nowego, ze mozliwosci na istniejacym rynku jest pod dostatek, trzeba sie tylko uwaznie rozejrzec. mam nadzieje, ze Bill bedzie kontynuowal, bo perspektywa i spostrzezenia sa ciekawe.

-> TesTeq

aplikacje GTD to dobry przyklad. pamietam moje zdziwienie, gdy okazalo sie, ze generalnie jest ich nieduzo, a naprawde wygodnych jest doslownie kilka.

Tomaszu Ciamulski- Z wielka checia czekam na twoj opis ” “bycia” inżynierem plus ewentualnie wątek skojarzony – próby zrobienia czegoś nowego w high-tech w Polsce”.

Przyznam sie, ze jestem chyba na podobnej sciezce zawodowej, i z wielka ochota poczytalbym twoje rady i uwagi, gdyz na podstawie obserwacji przebiegu dotychczasowej dyskusji przyznaje, ze mam podobne spostrzezenia. Tak wiec z gory dziekuje za twoj wpis.

Pozdrawiam Serdecznie
Jarek

Rafal
wcale nie trzeba szukac nowego, ze mozliwosci na istniejacym rynku jest pod dostatek, trzeba sie tylko uwaznie rozejrzec
Z tym się zgadzam, ale najlepiej, jeśli także lubimy to co robimy. Pod podanym linkiem Bill pisze:
„(for a remake of some boring business-to-business product but done better)”
„…turns out all along they were right, money doesn’t make you happy.”
czyli znalazł sposób na zarobienie pieniędzy, ale chyba nie ma dużej satysfakcji z tego co robi. Nie wykluczone, że znajdzie swoje właściwe miejsce, ale chyba potrzebuje coś zmienić w swoich działaniach. Mimo to opisuje przydatne doświadczenia.

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

@Shoovi: Rozwijając swoją firmę od pomysłu do przemysłu można wystudzić się z entuzjazmu, kiedy oprócz radości tworzenia pojawia się konieczność zadbania o utrzymanie toalet i spełnienie setek wymogów formalnych. I gdy „przyjaciele” zgłaszają się po kawałek tortu, na który wcześniej nie zapracowali.

@Rafał

Pytasz o dobrą alternatywę…zdefiniuj tę „dobrą alternatywę”.
Finansowo, to oczywiście „z zawodu prezes” :) Pod innymi względami
w zawodach inżynierskich uważam, można się nieźle realizować. W sumie w każdej specjalności nietechnicznej też… ale uczucia którego doświadczasz, wracając w nocy z imprezy, na widok pracujacych służb miejskich, wiedząc że dyspozycje dla nich przepłynęły przez np. serwer pozostający pod TWOJĄ opieką, z TWOIM oprogramowaniem – oj, do nie wielu rzeczy da się porównać… wszyscy dookła widzą to samo; zauważa niewielu; kto inny wie, co się pod tym kryje ? :)

Realnie rzecz biorąc – kilka lat testowania/programowania/projektowania/wdrożeń a potem kariera okołomendażerska albo coś w rodzaju konsultingu dla szeroko rozumianego sektora finansowego…no i ogólnie, jak w Dilbercie „agresywny plan inwestycyjny i dużo boczku :>”.

a.d.6.1

Nie chcę iść w politykę, ale zauważ, że człowiek uważany za najwybitniejszego polskiego ekonomistę głosi dogmaty niepołacalności prac badawczych, wysokich płac i wyższości małych firm nad całą resztą.

a.d.6.4

U mnie również – to kwestia jakości tejże praktyki; i nie dla mnie czy dla Ciebie, ale takiej na jaką ma okazję trafić zazwyczaj przeciętny statystyczny student.

a.d.8

Być może w Irlandii…:> W Polsce do słusznie minionej przeszłości należą czasy kiedy osoba nie będąca ani specjalistą, ani menadżerem zarabia więcej niż kilku podwładnych specjalistów razem wziętych, ale ja sytuacje o których piszesz uważam za niszowe i możliwe do zaistnienia w bardzo niewielu miejscach.

Co do reszty: zasadniczo masz rację jeżeli chodzi o mechanizmy, obecne w każdym zawodzie czy branży. Jednak zupełnie nie rozumiemy się w kwestii skali i złożoności poruszanych zagdnień. Filolog może sam napisać ksiażkę, a nieco więcej osób potrzeba, aby ją opracowac i wydać. Jeden komponent, odpowiedzialny za przenoszenie obciążeń z silnka odrzutowego na skrzydło kilkunastu specjalistów może opracowywać i dopracowywać latami, korzystając z wiedzy i narzędzi będącej efektem pracy dosłownie setek ludzi. Fabryka półprzewodników to równowartość budżetu niejednego polskiego ministerstwa. Piszesz o fotografach ? OK – za przyzwoity teleobiektyw można zapłacić więcej, niż za niejeden oscyloskop. A zastanowiłes się dlaczego ? :) Zrobisz zdjęcie – wow, zobaczą je znajomi a może i cały świat. Zaprojektowałeś innowacyjny profil łopatki do turbiny – kto w ogóle zrozumie, co zrobiłeś, a co dopiero zobaczy w działaniu ? :)

Piszesz „warto dbać o kolor” – już napisano o konsekwencjach. Moim zdaniem, warto tak się ustawić, aby mozna było się kolorem zupełnie nie przejmować; a to oznacza jak najdalsze trzymanie się od zawodów technicznych.

@Tomasz

To co napisałem, nie aspiruje do miana „analizy” :) Krótkie, średnio skoordynowane i nacechowane emocjami podsumowanie doswiadczeń i pewnych przemyśleń.

Na wykładzie inauguracyjnym słyszałem coś podobnego do tego, o czym piszesz – że nie powinniśmy liczyć na miejsca pracy, tylko je tworzyć itp. Mam (a raczej miałem) podobne zamiary jak Ty (i w sumie chodziło o anteny i sprawy pokrewne) – tyle że mnie już przeszło. A teraz jestem z powrotem na etapie lektury 'w chwilach wolnych’ Balanisa, Skolnika i mozolnym przypomnianiu skryptu z równań różniczkowych :|
Za jakiś kwartał (jak się uda) wystrugam sobie toporne narzędzie do nauki i weryfikacji podstawowych pomysłów.

@TesTeq

Nie ma mowy o pesymiźmie czy braku wiary – jest realistyczna kalkulacja.
Każdy, kto przyjrzy się statystykom przeżywalności nowych, malutkich firm natychmiast wyciągnie właściwe wnioski: dać spokój. Poza tym, liczy się środowisko – działajac np. w USA, poza dostępnym i rozbudowanym venture capital masz do dyspozycji bogaty i chłonny rynek, który znasz także ze strony klienta.
A co masz w Polsce ? Dlaczego firmy wywodzące się z odprzemysłowionych do absurdu USA dominują na świecie ? Ano dlatego, że wyrosły i okopały się na prężnym rynku wewnętrznym. Nikt inny takiego zaplecza do ekspansji nie ma. Gdybym ja miał zaczynać własną 'techniczną’ działalności – pierwszym krokiem byłby wyjazd do USA. Trudności z ZUSem itp to w obecnej sytuacji raczej wymówka i drobna uciążliwość, w porównaniu do realnego kłopot z kapitałem i rynkiem.
Zauwaz, że działajace lub wywodzące się z USA globalne przedsiebiorstwa maja nierzadko możliwości (np. transportowe) większe od większości państw (w tym członków UE i NATO). To po prostu zupełnie inna skala !
W Polsce to mozna mieć firmę / działalnośc / outsourcing – ale sukcesu technicznego na skalę światową na bazie Polskiego rynku się NIE ZBUDUJE.

@Mirek

Wydaje mi się, że jak najbardziej masz rację – kombinacja umiejętności powszechnej i rzadkiej jest faktycznie dobrym rozwiązaniem. Warto tylo dobrze przemyśleć tę sprawę, choćby ze względu na przykłady jakie podajesz: inaczej pracuje się nad oprogramowaniem biurowym, a inaczej dla sprzętu medycznego…
(btw: trzy pisze się „3” a nie „7” :) )

Pozdrawiam,
Piotr

-> Piotr

dziekuje za alternatywna wizje sukcesu (musze powiedziec, ze dla mnie jest ona doslownie 'alternatywna’ i ze widze inne, mysle mozliwe do przejscia drogi :)).

co do szczegolow:

6.1 – nie rozumiem tej dygresji (ale chyba nie warto sie zaglebiac, bo juz na pierwszy rzut oka te 'dogmaty’ brzmia niezbyt madrze)

6.4 – nie bardzo rozumiem: nie studiowalem przeciez sam, moja uczelnia pelna byla studentow (’przecietnych, statystycznych’ zgodnie z Twoim sformulowaniem), dlatego przeciez o tym napisalem, chcialem pokazac, ze dla co najmniej kilkuset osob sytuacja roznila sie od tej ktora przedstawiles

8 – znam osobiscie kilka takich osob, ponadto jako wiarygodne traktuje informacje (ktore posiadam z drugiej juz reki) dotyczace polityki personalnej w kilku znanych, duzych firmach; moim zaniem to calkiem niezla podstawa, zeby uwazac rzecz moze nie za norme, ale za dobra praktyke – jak najbardziej

jesli chodzi o 'zlozonosc’ o ktorej piszesz – nie bardzo rozumiem o co Ci chodzi. chcialbys wlasnym sumptem uruchamiac te fabryke? nie rozumiem jak sie ma fabryka polprzewodnikow do wyboru technicznej sciezki kariery? potem jeszcze martwisz sie ze opatentowanie wynalazku nie daje gwarancji na towarzyski sukces?.. nie rozumiem.

wracajac do mojej poprzedniej argumentacji, sprobuje ja troche urealnic. piszac o fotografikach i fotografii jako pomysle na biznes myslalem firmie Venture (http://thisisventure.co.uk/) – jakby nie patrzec taki miedzynarodowy biznes wymaga wielu utalentowanych ludzi, dosc duzych pieniedzy, zdolnosci organizacyjnych, oryginalnego pomyslu na zaistnienie na ciasnym rynku i swietnego marketingu. takze, jak widzisz, nie myslalem o 'teleobiektywie’, myslalem o znacznie wiekszych kwotach.

powtorze wiec tylko, ze nie wiem dlaczego twierdzisz, ze 'lepiej trzymac sie z daleka od zawodow technicznych’.

jednak wiesz co?.. wydaje mi sie, ze juz wczesniej napisalem wszystko co chcialem napisac.

pozostanmy zatem prosze przy stwierdzeniu, iz mamy odmienne poglady, dobrze?

ach, cos jeszcze! piszesz, ze w polsce 'to se ne da’. chcialbym powiedziec, ze podobne zdania slysze tutaj, w Dublinie, slysze co jakis czas narzekania, ze 'wszystko co maja Irlandczycy to filie miedzynarodowych korporacji, ze sami nic nie zbudowali’. a ja jak na zlosc co i rusz napotykam na biznesy zalozone przez Irlandczykow, ktore nie tylko odniosly sukces lokalny, ale doslownie eksplodowaly na miedzynarodowa skale (chocby http://payzoneplc.com/ – nie jest to przedsiewziecia na miare Google czy Microsoft, ale blisko tysiac osob rozrzuconych po calej Europie to calkiem niezly kawalek biznesu). a wracajac do Polski to jakis czas temu czytalem ksiazke 'Jak zostalem milionerem’ Jana Fiora. rzecz o tym jak to, choc niby sie nie da, to jednak mozna. polecam lekture.

pozdrowienia :)

Piotrze,

„człowiek uważany za najwybitniejszego polskiego ekonomistę głosi dogmaty niepołacalności prac badawczych, wysokich płac i wyższości małych firm nad całą resztą”
Może z czysto ekonomicznego punktu widzenia tak jest. Tylko czy to oznacza, że powinniśmy dać się zepchnąć do roli maszynek działających tylko na korzyć ekonomii? Jak takie podejście wpływa na jakość naszego życia i kształt cywilizacji?
Kasa, kasa, kasa – yes, yes, yes ;) Pieniądze są ważne, ale niedobrze jak nam całkiem zasłaniają inne aspekty życia.

„kto w ogóle zrozumie, co zrobiłeś, a co dopiero zobaczy w działaniu ?”
To już zależy od naszych potrzeb. Jeśli ktoś ma potrzebę ekspozycji swoich dokonań przed jak najszerszą publicznością to rozumiem, ale może powinien zostać artystą a nie inżynierem?

„Mam (a raczej miałem) podobne zamiary jak Ty (i w sumie chodziło o anteny i sprawy pokrewne) – tyle że mnie już przeszło”
Przepraszam, ale nie mogę się powstrzymać – czy pracowałeś w jednym z polskich molochów państwowych typu PIT/Rawar?

Więcej wkrótce…

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

Alex,

Napisałeś:
„Ta 10 krotność przeciętnych zarobków jest oczywiście dość dowolnie dobrana :) Użyłem akurat współczynnika 10, bo znam trochę ludzi w Polsce, którzy taki mają.”

Jak dla mnie jest to całkiem niezły wskaźnik wartości rynkowej, a poza tym wydaje mi się, że przy takim wskaźniku dojście do idei semi-retirementu jest łatwiejsze (nawiasem mówiąc ta wizja bardzo do mnie przemawia :) )

„Jeśli chodzi o wykorzystywanie mieszkania jako wyznacznika wartości rynkowej, to z całym szacunkiem niepotrzebnie komplikujecie bardzo prostą w sumie sprawę. Napiszę kiedyś post pod roboczym tytułem “simplify your way of thinking”.”

Dlatego jak napisałem w odpowiedzi Piotrowi bardziej podoba mi się Twój sposób z wielokrotnością zarobków…

„Jeśli wiesz, że jesteś brązową krasulą, to masz już przewagę nad większością populacji, która w ogóle nie zdaje sobie z takich rzeczy sprawy. Teraz trzeba nie tak jak piszesz “wiary”, a konkretnego działania.”

Może nieprecyzyjnie się wyraziłem i powinienem napisać, że jestem o tym przekonany, że nabiorę purpury i jest to tylko kwestią czasu. To że teraz potrzeba działania jest dla mnie sprawą z gruntu rzeczy oczywistą.

Piotr [PMD]

Napisałeś:
„Jeżeli nie było odpowiedzi – przepraszam. Spóźnioną, załączam poniżej.”

Ależ nic takiego się nie stało. Blog ma na tyle dużą dynamikę, że czasami łatwo coś przeoczyć bądź o czymś zapomnieć, zwłaszcza jeżeli ktoś miał przy okazji dłuższą przerwę w czytaniu…

Dziękuję Ci za tak obszerne opisanie tematu. Dyskusja pomiędzy Tobą, Rafałem i Tomkiem jest bardzo ciekawa i myślę, że dla wielu może być przydatna. Jak wcześniej napisałem wielu ludzi idzie na studia techniczne nie mając tak naprawdę pojęcia na czym polega zawód inżyniera. Często jedynymi wiadomościami jakie posiadają jest zapewnienie wykładowcy, że po tym wydziale problemow z pracą nie będzie (a człowiek na pierwszym roku nie do końca może być przekonany na ile jest to prawdziwe stwierdzenie a na ile wykładowca tak mówi ponieważ tak wypada) Takie stwierdzenie nie daje jednak wizji jak taka praca w praktyce wygląda.Z drugiej strony można spotkać się ze stwierdzeniami, że praca inżyniera to naprawdę ciężki kawałek chleba i są lepsze ścieżki rozwoju – jednak te stwierdzenia są także mocno ogólnikowe. Dlatego uważam, że Wasza wymiana poglądów jest bardzo interesująca i przydatna i warto na ten problem spojrzeć rzetelnie z różnych stron.

Tomasz Ciamulski

Napisałeś:
„Jeśli sie to komuś przyda, to mogę spróbować napisać jak to jest w moim przypadku, ale rozwijanie tego w tym wątku będzie przydługie i wychodzące poza jego zakres. Musiałoby zacząć się od środowiska z dzieciństwa :)”

Jestem za tym abyś taki post napisał, nawet jeżeli miałby on być bardzo długi. :) Jestem przekonany, że może on się przydać młodym osobom które myślą o ewentualnej karierze inżynierskiej. Czytając inne posty myślę, że Rafał pewnie także mógłby dorzucić własne trzy grosze na ten temat.

Alex,

Ciekawi mnie jak to jest z purpurowymi krowami wśród inżynierów na ile często spotykasz się z takimi przypadkami i czym taka purpura wśród inżynierów się charakteryzuje. Przy okazji nasuneło mi się pytanie o semi-retirement wśród inżynierów. Znasz takie przypadki?

Rafał Mierzwiak

Napisałeś:
„(przy okazji – w technice mamy mozliwosc awansu horyzontalnego, znam inzynierow, ktorzy zarabiaja znacznie wiecej, niz zarzadzajacy nimi menedzerowie)”

Możesz wyjaśnić mi pojęcie awansu horyzontalnego. Pierwszy raz spotykam się z tym terminem i jestem ciekawy na czym to zjawisko dokładnie polega.

Pozdrawiam serdecznie :)

@Alex

Dla mnie to nie rozczarowanie – wręcz przeciwnie; różnie bywało i czasami zdarzało się, że lepsi ode mnie potrzebowali jakiegoś tam drobnego wsparcia (jeszcze w szkole) i gdy mogłem, to go udzielałem. Ot tak, dla zasady…
I ja nie wątpię, że to jest możliwe i to w gorszych warunkach, niż są w Polsce.
Chodzi jednak o prosty fakt: największe szanse każdy ma na wylądowanie w okolicach … no, średnich/przeciętnych w danym zawodzie czy branży. I chodzi o to, aby takie lądowanie nie było związane z uziemieniem. Owszem, da się – co oznacza, że trzeba próbować. Ale trzeba też mieć świadomość, że próba raczej się nie powiedzie i mieć na tę okoliczność jakiś sensowny plan.

Tu mała dygresja:
Ten temat łączy się dla mnie z wątkiem/wpisem o primadonnachi i Twojej znajomości z kapitanem z US Navy. Być może wspominał o powszechnej w USN zasadzie „kadencyjności”, która uratowała zresztą Aliantów w czasie II Wojny Światowej.
Rosjanie, Niemcy i – do czasu – Brytyjczycy w kwestii pilotów polegali mocno na „asach”. Próbowali niewieloma „purpurowymi krowami” wygrać całą wojnę – a gdy taki as ginął, co było w sumie nieuniknione (czasami, jak w I WŚ „Czerwony Baron” z ręki amatora-szczęściarza) zabierał ze sobą całe doświadczenie. Amerykanie dla odmiany wprowadzili prosty system – po pewnej ilości misji pilota obligatoryjnie przesuwano do szkolenia następców i odpoczynku przy pracy sztabowej. Klasyczne dodatnie sprzężenie zwrotne powodowało lepszą współpracę sztabów z jednostkami frontowymi, coraz lepszą organizację i efekty szkolenia. „Purporowych Asów” było mniej, a jeżeli nawet, to nie mieli tak spektakularnych wyników jak ich odpowiednicy. Tyle że to USA(A)F (ówcześnie zintegrowane jeszcze z US Army) koniec końców zatriumfowały. Podobnie zresztą na lądzie Armia Czerwona (równie często co niesłusznie wykpiwana) – ktoś się zorientował, że inwalidzi mogą szkolić nowych żołnierzy…
Trudno było w takim systemie się wybić, ale ten system kosztem ambicji jednostki budował lepszą, bardziej zwartą i elastyczną organizację, zaś ambicje ukierunkowywał z pożytkiem dla całej organizacji. I jak to słusznie ktoś już zaznaczył – bycie purpurową krową wiąże się również z ograniczeniami. A ponad wszystko wymusza wyjście poza system, z biletem w jedną stronę.
(koniec dygresji będącej zaczątkiem niedokończonego nigdy komentarza).

@Rafał

Może to kwestia literówki lub okrojenia komentarza, ale nie rozumiem wpływu patentu na życie towarzyskie…

Złożoność i półprzewodniki to też w miarę prosta sprawa: w Polsce taki przemysł nie istnieje praktycznie, więc chęć pracy w tej skądinąd ciekawej branży z definicji wymusza emigrację. Choćby do Czech, a najprawdopodobniej przynajmniej do Niemiec. Jeżeli ktoś poważnie liczy na pracę i pieniądze na światowym poziomie, to ma do wyboru – albo już aktualizować paszport, albo zmienić specjalizację. Ja osobiście wiem o dwóch miejscach, w jednym mieście gdzie mozna coś zadziałać w Polsce. Oczywiście, żadne w niczym nie przypomina podobnych miejsc w Izraelu, na Tajwanie, w Malezji…

Podobne przykłady można mnożyć – marże wysokie są tam, gdzie robi się coś ciekawego. Budowlańcy mają Zatokę Perską, stoczniowcy Norwegię…

Protokół rozbieżoności oczywiście chętnie podpisuję ;)

@TesTeq

Nie ma nic cynicznego w tej uwadze – sama prawa moim zdaniem.
Nie pisałem również, o chęci budowania na bazie polskiego rynku, a wręcz przeciwnie. Najpierw buduje się bazę w cywilizacji, potem wyprawia ekspedycję w pustynię :)

Co do twoich przykładów: WB Electronics (firma do której mam mnóstwo szacunku, żeby nie było) ogranicza się do zgrabnego pointegrowania komponentów, które ktoś WYMYŚLIŁ i WYTWORZYŁ gdzieś indziej. Ostatnio popularny jest Izrael, z którego pochodzi np. Sofar (bezpilotowiec), niektóre z modeli radiostacji osobistych no i gdy zaczną powstawać w WB komputery oparte o procesory Intel Core (2) to również architektura tego procesora, która również wywodzi się z Izraela – kraju, w którym na 1000 pracujących obywateli 130 to inżynierowie.

Przykład Solarisa mnie nie wzrusza, przepraszam. Oczywiście, dobre i to i cieszę się z każdej drobnostki (jak w „Scenach z życia smoków”), ale byłoby mi lżej, gdybym nie wiedział, że na świecie poza autobusami buduje się samoloty, okręty podwodne, gazowce, satelity… i są to 9 mln Szwecja i Izrael, ew. jeszcze mniejsza Norwegia. Tak przy okazji – znaczna część, o ile ni większość, anten telekomunikacyjnych które widzisz na dachach,w Polsce to produkty Andrew (USA) lub właśnie norweskiej Nery. Poza tym, ja jestem z miasta które stawia na Volvo ;)

Kiedyś Hindusi (wspominani na blogu) chcieli dołączyć do programu Meteor (polski program rakietowy) a niejeden pilot IAF wyszkolił się na samolotach polskiego projektu i produkcji. Dziś cieszymy się z indyjskich fabryk LCD… a to Indie mają dziedziny gospodarki, nieobecne w Polsce natomiast sami „kupili” polskie huty. Historia twórcy TS-11 Iskra to w końcu gruba książka jest…

@Tomasz

Pieniądze szczęscia nie dają, ale ich brak je zabiera. Zresztą, inżynier to też w pewnym sensie artysta – w swoim fachu ;)
Co do Twojego pytania, odpowiedź brzmi: nie, skądże – tak daleko to nie doszedłem (2 oddziały PIT widziałem przejazdem z zewnątrz ;) ). Ot, byłem na prelekcji prof. Gwarka na PWr (z warsztatów QuickWave wyłaczyła mnie choroba) natomiast moje zainteresowanie antenami wzięło się z zainteresowania szeroko rozumianą radiolokacją. Studiowałem na specjalności wybitnie sieciowej i praca dyplomowa była raczej moim hobby, które na skutek kumulacji zaległości na uczelni, pracy zarobkowej, słabym wdrożeniu dobrego organizacyjnie pomysłu zmieniła się z walki o coś wyjątkowego w prawdziwą obronę ostatniego przyczółka (część badawcza poleciała w gruzy) co ostatecznie pogrzebało nadzieje na przekucie tematu pracy (DRA) na coś konkretnego. Pracuję generalnie przy wytwarzaniu oprogramowania i to co robię w tematyce antent, robię hobbystycznie. Narazie, jest to niestety od nowa praca u podstaw do etapu równań Maxwella włącznie.. i wyłacznie amatorsko niestety. Gdybym miał przygotowanie merytoryczne równie dobre jak pomysly…no, ale nie mam i raczej już się nie dorobię.

Shoovi

Zgadzam się, że takie docenanie pracowników nie jest czymś rzadkim – natomiast jest dalekie od reguły.

@Grzegorz

Problem nieświadomości w kwestii nie tylko branży ale i samych studiów jest dość powszechny. Wystarczy spojrzeć na akcję „Dziewczyny Na Politechniki” – w założeniu słusznej, tylko bardzo źle wykonanej.

Tyle na dziś,
Pozdrawiam, Piotr

Piotrze
„to co robię w tematyce antent, robię hobbystycznie. Narazie, jest to niestety od nowa praca u podstaw do etapu równań Maxwella włącznie.. i wyłacznie amatorsko niestety.”
Może nie trzeba aż tyle pracy, żeby zweryfikować swoje pomysły, przynajmniej zgrubnie. Jest coraz więcej gotowych narzędzi, także darmowych. W razie potrzeby mogę udzielić paru wskazówek.

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

A oto kolejny sposób na wybicie się z tłumu.
http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80277,7678585,Spiewali_szanty_w_pubie__dostali_milionowy_kontrakt.html

Adam 'foo-script’ Rakowski.
W pierwszej części swojego postu odnosisz się do warstwy językowej postu (blogu) Alexa. Według mnie, akurat Alex bardzo dba o precyzję i poprawność wypowiedzi (o czym świadczy chociażby zamieszczona niedawno na blipie informacja o błędnej wypowiedzi chyba H. Gronkiewicz-Waltz). Nie pisze tu jednak szkolnych wypracowań. Jeśli „obce” zwroty zwiększają siłę sugestii i służą czemuś konkretnemu, to chyba jest ok, prawda?
Piszesz: „Boję się bardzo, iż niektórzy zamiast robić, co im serce każe i dzięki temu stać się wartościowym, zamożnym, szczęśliwym i spełnionym, spędzą swoje życie na czytaniu ‘howto’ ludzi, którzy doszli do spełnienia”. Dlaczego boisz się o bliżej nieokreślonych „niektórych”? Dlaczego mieliby nie czytać tego „howto”? Liczba komentarzy po postem Alexa
nt. tego co robić, gdy się nie wie czego się chce od życia, świadczy o tym, że sporo jest takich, którzy właśnie nie wiedzą „co im serce każe”.

@Adam foo-script

Napisałeś na początku : „jest w tym blogu/tym poście/komentarzach do tego postu coś, co mnie mierzi. Sam nie umiem sprecyzować co”.
Hmm… może zatem lepiej najpierw sprecyzować, a potem pisać? A z pewnością dobrze jest najpierw uważnie poczytać. :-)

W zakładce „Korzystanie z tej strony” na samym dole jest zapis Autora tego bloga: „Serwis ten służy wyłącznie wymianie myśli, wiedzy i spostrzeżeń i jest niekomercyjnym hobby autora. Nie jest pomyślany jako jakakolwiek forma poradnictwa, czy terapii.”

Piszesz: „Martwi mnie fakt coraz częstszego sięgania ludzi do wszelakiej maści poradników z branży ‘jak być fajnym’, ‘chcę odnieść sukces’, ‘twój sukces w 21 dni’ i im podobnym.”
Czytając ten blog od dłuższego czasu, znając niektórych Czytelników osobiście i mając za sobą lekturę chyba wszystkich postów i większość komentarzy, nie podzielam Twoich obaw i nie sądzę, by właśnie tego tutaj szukali „bycia fajnym” i „sukcesu w 21 dni”. jeśli byli tacy, to pewnie juz ich nie ma, bo tego o czym piszesz nie ma tutaj na tym blogu.

Twoje zestawienie w jednym akapicie pozycji typu: „‘jak być fajnym’, ‘chcę odnieść sukces’, ‘twój sukces w 21 dni’”, i tego, co Autor zawarł w tak wielu postach tutaj , w moim odczuciu świadczy o tym, że znasz ten blog bardzo powierzchownie.

Dalej piszesz też o szkoleniach: „Ważne, aby szkolenie się w rozwoju nie wyparło istoty tego rozwoju.” A jak to się ma do tego blogu? Gdzie tu widzisz szkolenie?
Wymiana myśli, wiedzy, doświadczeń i spostrzeżeń, otwarta dyskusja – to nie jest szkolenie czy podawanie „instrukcji obsługi”, a tym bardziej instrukcji „‘howto być człowiekiem sukcesu’”.

Ja widzę tu dla siebie szereg inspiracji i podpowiedzi wspierających mnie w tym, by być dobrym, radosnym, szczęśliwym i spełnionym człowiekiem.

Pozdrawiam, Ewa

@Adam

Jeśli tego bloga nie traktujesz jako how-to, to w takim razie dlaczego pisałeś „Nie odczuj niechęci, ale ten blog można (zapewne błędnie) potraktować jako swoiste ‘howto być człowiekiem sukcesu’.”?? :)

Wygląda na to, że jednak się zgadzamy w niektórych kwestiach… Co do tego nieszczęsnego pieczenia chleba, to mam wrażenie, że wierzysz w najwyższą wartość samodzielnego odkrywania przez każdego kandydata na piekarza jego własnego przepisu już od pierwszego dnia w zawodzie, a uczenie od innych traktujesz jako dodatek („tylko inspiracja”).

Ja kładę nacisk znacznie dalej po stronie nauki od innych. Nie przekreślam wagi własnej praktyki, ale w każdej nowej dziedzinie zbyt łatwo tracić czas na:
a) robienie wszystkiego samemu
b) uczenie się jak coś robić od zera, gdy są łatwo dostępne, znane i sprawdzone metody działania

Miałem kiedyś podejście a b. Efekty były zadowalające (robiłem naprawdę dobrą robotę!) ale zabierały niesamowicie dużo pracy i czasu – wejście w każdy nowy temat wymagało mnóstwo prób i błędów, mnóstwo odkrywania. Zupełnie niepotrzebnie. Dzisiaj mam podejście, w którym minimalizuję to, co robię, i jak najwięcej uczę się od specjalistów z branży (chyba że dziedzina nie ma w ogóle specjalistow i know-how… ale w takich obszarach rzadko działam jak dotąd, a nawet jeśli, to dopiero po poznaniu, jak daleko pionierzy zaszli w swoich działaniach) – efekty są równie dobre (!) i osiągane znacznie szybciej. Wchodzę w coraz więcej dziedzin w ramach swojej działalności zawodowej i prywatnej, i zwyczajnie nie mam czasu odkrywać Ameryki za każdym razem, gdy zainteresuje mnie coś nowego. Jeśli ktoś ma na to czas i ochotę – proszę bardzo. Ja twierdzę, że jest to nieefektywne w sytuacji, gdy coś już w tej dziedzinie wiadomo (a to jest większość dziedzin!).

Rozumiem Twoją niechęć do książek typu „jak być szczęśliwym”, których czytelnicy (a może i autorzy) często wierzą w prawo przyciągania i tym podobne mrzonki. Natomiast od książek „jak być szczęśliwym” do tego bloga lub nawet do książek o sukcesie w biznesie jest dość daleko, tak jak napisała Ewa. :)

Niestety, żeby coś osiągnąć na tym świecie trzeba się wyróżniać. Szaraki nic więcej poza minimum nie osiągną. Tak jest też świat zbudowany. Chociaż lepiej żebyśmy się mylili.