Dziękuję Alexie za przytaczane przez Ciebie przykłady. Widać, że aby napisać coś od siebie najważniejsze jest wcześniejsze przemyślenie i dokładne określenie o co nam chodzi. Odkąd wyjechałem na studia i zacząłem poznawać nowych, zdolnych ludzi, to polecam im lekturę Twojego bloga i muszę przyznać, że każda z tych osób zatrzymuje się tutaj i znajduje coś dla siebie, coś co ułatwi i nakieruje ich na właściwe tory w dalszym rozwoju ;) Jednej osobie przestawił się pogląd o 180 stopni o tym co chce ona robić, a nie „bo rodzice kazali *coś* studiować”.

Pozdrawiam,
Konrad

Nowe możliwości czyhają na nas wszędzie :)

Na swoim przykładzie opiszę poniekąd choć nie do końca zbliżoną sytuację, miałem pewien bardzo ciekawy pomysł na stworzenie serwisu związanego z pewną branżą (pewnego rodzaju prototyp) w przypadku pomyślnego jej rozwoju stworzenia z niej portalu o globalnym zasięgu.

Przez bardzo długi okres czasu miałem obawy, czy jeśli z kimś się podzielę moją koncepcją i mechanizmem nowego biznesu (to ten ktoś ją wykradnie) i stworzy projekt na własną rękę). W ten sposób zmarnowałem blisko dwa lata czasu.

Po dwóch latach w końcu się przełamałem, napisałem więc kilka ogłoszeń w serwisach, które umożliwiają kontakt z ludźmi z możliwościami: osobą A czyli ja młody z pomysłem a B (doświadczony z kapitałem).

Moim atutem na starcie było to, iż rozwijałem już projekt (w bardzo ubogiej formie), ale pozwoliło to drugiej stronie utwierdzić się w przekonaniu, że nie tylko gadam, ale również w tym kierunku działam.

To uwiarygodniało mnie jako osobę, która podjęła pewne kroki a nie tylko ma wizję na papierze.

Po kilku kontaktach mailowych z zainteresowanym inwestorem w których przedstawiłem mój dotychczasowy projekt i gdy poinformowałem, że stanowi on zaledwie kilka % funkcjonalności zaprosił mnie na spotkanie aby przedstawić projekt w szerszym zakresie(doszło do kilku spotkań, na które zwłaszcza za pierwszym razem szedłem z przerażeniem w oczach! Mając świadomość, że jest to prezes wydawnictwa o obrotach kilkunastu milionów złotych rocznie). A ja mały żuczek :)

Jak się okazało był człowiekiem sympatycznym i normalnym. Co mnie pozytywnie zaskoczyło. Podjęliśmy więc pewne wiążące kroki zakładając spółkę o równych udziałach.

Następnie złożyliśmy wniosek o dotację unijną na rozwój projektu, która jest obecnie w fazie weryfikacji przez odpowiednie urzędy.

Konkludując bez względu na to czy projekt przejdzie pozytywnie ocenę czy nie, pozwoliło mi to przełamać dotychczasowe bariery i nabrać pewności siebie. Teraz wiem, że nawet jak się nie uda pozyskać środków na rozwój jedną drogą to będę nadal szukał wytrwale i nie podam się, aż celu nie osiągnę :)

I to pomimo tego, że ja i moja partnerka mamy wszystkiego dość, gdyż poświęciłem projektowi bardzo dużo czasu w ostatnich latach (co z perspektywy czasu było błędem) a próba realizacji pomysłu na własną rękę okazała się nieudana.

Potwierdzam, szok jest bardzo duży, kiedy oddzwaniasz Alexie :) . Pamiętam, ze do mnie oddzwoniłeś po paru godzinach od wysłania do Ciebie maila (z prośba o radę) i pewnie dosyć śmiesznie musiałem brzmieć zawieszając się przy odebraniu telefonu, w celu połączenia faktów i zidentyfikowania, że to właśnie Ty dzwonisz :)

Fajnie, że propagujesz takie działania! Mam nadzieję, że dzięki temu wiele osób nie tylko bardziej się otworzy na ludzi i przestanie się bać zadawać pytania, ale także, że dasz przykład wielu osobom, do których pewnie niejednokrotnie my, żądni wiedzy, się zgłaszamy, a niestety nie zawsze otrzymujemy odpowiedź/pomoc.

To chyba fajnie być takim pozytywnym i niekomercyjnym trendsetterem ;]

Pozdrawiam! :)
Piotrek

@Alex:

Jasne, że się przedstawiłeś! :) Jednak wtedy to było dla mnie dosyć dużym zaskoczeniem, do którego potrzebowałem przynajmniej kilku sekund na poskładanie myśli ;)

Poza tym, tak jak w jednym poście wspomniałeś, ze masz znajomego, który po prostu lubi z Tobą rozmawiać. Coś w tym jest, ze bardzo pozytywnie wpływasz na samopoczucie innych.

Świetnie, ze wpadłeś na to, aby dodatkowo do wpisów nagrać wersję audio czytaną przez Ciebie!

Miłego!

Ja muszę się przyznać wszystkim „bez bicia”, że napisałem dwa listy do Alexa i nie dostałem na nie odpowiedzi – wciąż kiedy je ponownie czytam zastanawiam się czy gdzieś czasem nie zrobiłem jakiegoś „dyskwalifikującego” w oczach Alexa błędu. Choć mam świadomość, że autor bloga nie ma na tyle czasu by na bieżąco odpisywać, czy też nawet w ogóle odpisywać to brak feedbacku po kilku, a nawet kilkunastu miesiącach troszkę mnie dziwi.

Alex, przy okazji: jakie są Twoje kryteria tego, czy na daną wiadomość prywatną odpisujesz? Bardzo byłbym rad, gdybyś przybliżył ten temat – nawet w kontekście pisania do innych osób/firm w ważnych dla siebie sprawach.

Dziękuję także za ten post, może jak z nim popracuje to poprawię swoje pisanie? :)

Pozdrawiam,
Paweł.

„Moje nastawienie do teoretyków znacie” – dlatego ja się wstrzymuje z emailem do Ciebie :) Wiem, że sam muszę wykonać kroki A B C aby pytać Cię o D E i dalej :) Poza tym ten wymóg podejścia do kontaktów z Tobą jest taką 1wszą darmową sesją coachingową wobec nas (nie liczać oczywiście postów na blogu:)). btw czytając posty z 2007 roku – doszedłem do wniosku że jako czytelnik bloga chciałbym Ci się odwdzięczyć symboliczną paczką z okazji świąt i urodzin które jeśli dobrze pamiętam z bloga masz na początku stycznia. A odwdzięczyć się chciałbym za merytoryke i czas który władasz w ten projekt. Szczerze to nie znam drugiego tak wartościowego bloga w Polskiej sieci. Przecież na pewno nie jest nim blog Kominka który opisuje w nim kanapkę z burger kinga czy umieszcza inne mało wartościowe informacje i poglądy. Wiec moje pytanie czy podoba Ci się taka „końcoworoczna” forma podziękowania ?:) I jeśli tak czy mógłbyś podać adres recepcji jakieś zaprzyjaźnionej firmy w PL na który każdy chętny czytelnik mógłby wysłać paczkę czy to kartkę (urodzinową?) inna opcja to wysyłka do takiego cuda jak paczkomat :))
Pzdr Maciej

Alex, napisałeś: ” Wolałbyś krótka odpowiedź “nie zajmę się tym”? ”
Oczywiście, że nie i tą wiadomością nie chciałem pokazać swojego zniecierpliwienia lub też Cię skrytykować. :)

Jednakże z pewnością napisałem dwa meile, poprzedni już bardzo dawno temu, i nie wierzę, że zapomniałem się podpisać, dlatego dziwi mnie wynik Twojego searchu.

Pozdrawiam,
Paweł.

Alex,
może to właściwy moment by spytać – jakie wskazówki możesz udzielić tym, którzy wylądowali u Ciebie w kolejce „do załatwienia później”? Pytanie to można zresztą odnieść do analogicznych sytuacji, jakie zdażyło bądź zdaży nam się napotkać gdzie indziej w życiu.

A zatem – czy wypada zapytać wprost o „status” naszej odpowiedzi? Jeśli tak, to kiedy mniej więcej powinno się to zrobić i jaka forma jest najstosowniejsza? Czy jest też jakiś okres, po którym powinniśmy się „poddać” w nadziei na odpowiedź?

Druga kwestia, to co możemy zrobić, aby zminimalizować ryzyko wpadnięcia w tę kolejkę? Czy np. długość maila ma jakieś znaczenie? Oczywiście najważniejsze, by być treściwym, ale może dla zachowania krótkiej długości pierwszego maila powinno świadomie rezygnować się z przedstawiania szerszego kontekstu dla opisywanej sprawy, albo ograniczyć szczegóły do niezbędnego minimum?

Ja też wylądowałem w kolejce „do załatwienia później” i zastanawiam się, czy ta sama sprawa w innej (krótszej?) formie mogłaby potoczyć się inną ścieżką. Jeśli tak, to łatwo to naprawić :)

Pozdrawiam serdecznie,
Krzysiek

@ Alex
Odnośnie głosu
Sądząc po zdjęciu opublikowanym na Twoim blogu, bo jeszcze nie mieliśmy się okazji spotkać w realu, stawiałem do wczoraj na to, że masz niski głos (bas). A życie jak życie pokazuje, że pozory („własne osobiste szablony jakie nakładamy na rzeczywistość”) mylą, bo okazało się ku mojemu zdziwieniu, że jesteś gdzieś w okolicach barytonu może tenor. Ale ręki za to sobie uciąć nie dam, bo specem od wokalu nie jestem. That’s all!

Odnośnie samego powiedznia
„Pozory często mylą” to dość dobrze znane i rozpowszechnione powiedzenie. Ja dodaje od siebie na podstawie własnych doświadczeń, że „czasami zabijają”. A to wszystko
dlatego, że niektóre błędy w kontekście naszej oceny sytuacji (pozorów) są błache – bez konsekwencji – takie „darmowe” błędy.
np. skojarzenie Twojej osoby z basem
Jednak zdarzają się sytuacje, że na podstawie mylnie przyjętych założeń „pozorów” podjęte decyzje okazują się katastrofalne w skutkach. To naturalnie bolesne doświadczenie, ale jest najczęściej też najlepszym życiowym nauczycielem.
np. miła dziewczyna, niekoniecznie równa się miła małżonka po ślubie – no i klops gotowy!

Odnośnie maili, które nie dotarły do Ciebie. Naturalnie stosuję tą samą zasadę: Nie kasuje korespondencji! W celu wyjaśnienia całej sytuacji z mailami wyślę na wskazanego przez Ciebie maila forwarda maili wysłanych do Ciebie i otrzymanych od Ciebie Tobie do wglądu.

W związku z tym, że wątek wysłanych maili jest z przed ok. 1 roku, to może po prostu są z archiwizowałeś albo może są w SPAMie?
Co za tym idzie w odpowiedzi do Pawła Kuriata wszystko już powiedziałeś i to pewnie też tyczy się mojego przypadku mailowego. No offence.
Dodam też, że mój przypadek też pewnie wymagał przemyśleń, więc też na bank wylądował w sprawach „do załatwienia później”.

Reasumując, jeśli błędy nam się zdarzają, to życzę wszystkim czytelnikom tych z kategorii – „darmowych”.
Choć na głowę nie pobije niczego nauka z cudzych błędów – dlatego też ten post.

Pozdr
Kuba

Alex po tym jak przeczytałem posta, którego mi przywołałeś. Dokładnie tak jak piszesz, odpowiadamy z automatu w taki właśnie sposób. Zabobon wyćwiczony od dziecka!

Natomiast rozmawiając z obcokrajowcem odpowiedział bym mu z automatu inaczej, mam nadzieję, że się uda, jestem dobrej myśli :)

Chyba jestem zaprogramowany na dwa różne światy :D inaczej wygląda komunikacja z obcokrajowcem oparta na własnym ja (nie jestem tutaj naznaczony) a często inaczej z Polakiem w oparciu o inne wyuczone wzorce.

Trudno jest mi to wytłumaczyć, ale coś w tym jest. hehe