Wspaniały pomysł!:-)

Bardzo fajny pomysł. Idziemy – 2 osoby. Już kupiłyśmy bilety :)

Super inicjatywa! Jestem okazyjnym czytelnikiem tego bloga i właśnie kupiłem bilet. Do zobaczenia!

Zarezerwowałam bilet, teraz jeszcze tylko załatwić wolne w pracy i sprawdzić połączenia do Warszawy :) już nie mogę się doczekać!

Jest Pan kozakiem.

Bilet kupiony :-) do zobaczenia!

Witam wszystkich,
mam propozycję wyjazdu z Krakowa, wiem, że są chętni, więc może po prosu jedźmy? Ja mogę wziąć auto czyli jeszcze 3-4 osoby jeszcze się zmieści. Czy są chętni?

Witam,
super inicjatywa. Żałuję, że nie ma mnie w Polsce. Chętnie bym się przeszła.

Świetny pomysł. Mi zawsze brakuje towarzystwa do wyjścia a teraz… :)

Witam serdecznie,
propagowanie teatru to (kolejna) wspaniała inicjatywa, Alex – gratuluję i podziwiam!

Ja z dziewczyną od czasu do czasu odwiedzamy teatr studentów szkoły teatralnej (przy PWST) i płacąc za bilet naprawdę niewiele (około 15 zł) bawimy się doskonale. Często są to spektakle dyplomowe, dojrzałych i ukształtowanych przyszłych gwiazd polskiej estrady (mam nadzieję).

Natomiast z nieco innej beczki, miałem okazję (w końcu!) obejrzeć „Mayday” (we Wrocławiu), które grane jest kilkanaście lat i wciąż bilety wyprzedawane są z kilkutygodniowym wyprzedzeniem. Jestem jednak dość rozczarowany tym, co zobaczyłem. Uważam, że od teatru, nawet w jego lżejszym wydaniu, należy oczekiwać czegoś więcej niż połączenia przeciętnie śmiesznego sitcomu telewizyjnego z wielce przewidywalną komedią pomyłek. Oczywiście najlepszym rozwiązaniem jest wyrobić sobie opinię osobiście, niemniej celem mojej wypowiedzi było zwrócenie uwagi, że i do tak zacnego miejsca, jakim jest teatr należy podchodzić z rozsądną dozą krytycyzmu:)

Pozdrawiam

Teatr to wspaniałe rozwiązanie. Wolę go od większości filmów. Zaraz zacznie się okres urlopowy więc nie teatry w większości przestaną wystawiać. Problem moim zdaniem nie jest z teatrem tylko z edukacją. W szkołach wbija się strasznie nudne pozycje literackie, albo przez analizę zohydza te fajne, (cz ktoś pamięta analizę poematów Shakespeare’a w filmie Stowarzyszenie Umarłych Poetów) efekt jest taki że mało kto czyta i mało kto zachwyca się sztuką w tym teatralną. Na swoim blogu spróbuje opisać jak uczyłem swe dziecko miłości do literatury. Sądzę że jutro powinien się ten artykuł ukazać. Dlaczego jutro? ponieważ muszę skonsultować go z Żoną i Córą.

Jako tuż przed 30-tką natchniony postem wierny czytelnik (od niedawna) niewiele myśląc (wstyd się przyznać) kupiłem dwa bilety (dla żony i siebie) w ramach niespodzianki (dla żony oczywiście) na „Szalone nożyczki” we wrocławskim teatrze komedii. Pieniądze wydane. Wyrzutów sumienia brak :) Tym samym, tym komentarzem, dzięki temu postowi, dokonała się moja transformacja z czytelnika w uczestnika – blogu Alexa oczywiście, którego serdecznie pozdrawiam! :)

Witam!
Również zdecydowałem się napisać komentarz pierwszy raz, mimo tego że bloga czytam już od dość dawna. Świetna inicjatywa z Twojej strony Alexie. Jestem studentem i byłbym zainteresowany tym bardziej, że niestety dawno w teatrze nie miałem okazji być. Jednym z powodów jest kasa(były jakieś wyjazdy w liceum do teatru, ale za niezłą kasę) ale również to że mało znajomych chodzi do teatru(a raczej nie chodzi w ogóle). Jednak nie chciałbym rezerwować biletów, gdyż właśnie 20 kończy się moja sesja na politechnice. Teoretycznie byłbym w stanie pójść, ale.. Nigdy nie ma pewności że zaliczę wszystko w pierwszym terminie;)
Pozdrawiam

Kurcze, gdybym czytał regularnie bloga !! damn :|

Witam,

Czy ktoś z Łodzi wybiera się 20.06 do teatru? jeśli tak, dajcie znać :)

Bardzo miła inicjatywa. Aż mi się przypomniało, jak bardzo lubiłam chodzić kiedyś do teatru, i jak dawno już w żadnym teatrze nie byłam. Granicę wieku przekraczam jedynie delikatnie, ale skoro nie jest to granica sztywna, to chętnie się przyłączę. Bilet kupiony. :)

Bilet zakupiony – pozdrawiam i do zobaczenia na miejscu!

„Uwiązany” na etacie, jutro dowiem się, czy dostanę podpis na karcie urlopowej… Jeżeli tak, czeka mnie już tylko zakup biletu (miejsca pozostały kiepskie, ale wierzę, że warto) i poranny wyjazd z Katowic do Warszawy. Także mam nadzieję, że do zobaczenia :)

Pozdrawiam Ciebie Alex i dziękuję za to zaproszenie!
Pozdrowienia również dla czytelników!
Łukasz

Witaj Alexie,

Pisałam do Ciebie @ kilkakrotnie, ale może za bardzo w nich zrzędziłam lub nie miałeś czasu by odpisać. Ostatnio odkryłam, że więcej myślałam i mówiłam o moich problemach niż pracowałam nad ich rozwiązaniem. Teraz jest lepiej z każdym dniem, mam już cel do którego dąże. Niestety z uwagi na to iż od 20 do 27 czerwca muszę być w innym mieście niż Warszawa nie będę mogła pójść do teatru (szczerze żałuje bo udało mi się zarobić dodatkowe pieniądze na bilet) Mam nadzieję, że będzie nam dane jeszcze się spotkać. Pozdrawiam wszystkich i życzę udanego spotkania z kulturą :)

Alex

Myślę, że takie szybkie przedstawienie się to dobra koncepcja – będzie potem łatwiej zebrać się w jakąś zorganizowaną ekipę we foyer w razie, gdybyśmy wszyscy chcieli ten wieczór kontynuować :-)

Do zobaczenia,
Ludwik

Również przyłączam się do podziękowań. To było wartościowo spędzone 10 godzin w miłej atmosferze teatru i dobrego jedzenia. Mam nadzieję,że do zobaczenia jesienią.

Pozdrawiam,
Kasia

Przyłączam się do podziękowań.
Super idea, super ludzie, super energia!!!
Do zobaczenia.
Janusz

Alex,

Dziękuję za inicjatywe ze spektaklem, oraz zaproszenie na lunch. Był to bardzo miło spędzony dzień, oraz bardzo dobra okazja na utrwalenie sobie wiedzy z bloga oraz wcześniejszych spotkań. Dziękuje też czytelnikom za bardzo wiele inspiracji oraz miłe towarzystwo.

Na ewentualne jesienne wyjście również myślę przyjeżdżać:)

Marcin

Dzięki wszystkim za wspaniale spędzony czas w świetnym towarzystwie. Cieszę się, że miałam okazję poznać Alexa i porozmawiać z Wami „na żywo” :) Zebrałam sporo „materiału” do przemyślenia ;) Mam nadzieję, że spotkamy się jesienią! Dzięki!
Kasia

Dziękuję serdecznie wszystkim za mile i wartościowo spędzony czas! :-) Spektakl był bardzo zabawny, atmosfera spotkania jak zawsze sympatyczna, super. Mam ochotę wybrać się na Mayday 2 do Bagateli w przyszłym tygodniu.

Wrażenia ze spektaklu:
– krótka lekcja jak NIE aranżować wnętrz i w jakim celu warto starać się o podnoszenie jakości usług u operatorów telekomunikacyjnych
– byłbym miło zaskoczony gdybym słyszał NIEstandardowy dźwięk przy opuszczaniu krzesełka biurkowego, podnoszeniu deski klozetowej, otwierania lodówki czy przy przekręcaniu się na lewy bok w czasie spania na łóżku, bo dlaczego mielibyśmy się ograniczać do zmiany dźwięku dzwonka w telefonie komórkowym czy – w drzwiach wejściowych
– pełen podziw dla aktorki biegającej w tą i z powrotem w szpilkach i w pończochach samonośnych z zachowaniem pełnej koordynacji ruchów
– podobało mi się osadzenie 'spolszczonego’ tytułu farsy w dialogach – przez podwójnie rezerwowanie tego owalnego czegoś – takie szczegóły jak skrzypiące drzwi od sypialki, dziękowaniu bardzo(pięknie) już po pożegnaniu się czy 'przeskok’ między równoległą rozmową między bohaterami z salonu do sypialni
– mogę się mylić, ale w połowie drugiego aktu odniosłem wrażenie, że jedna z aktorek pomyliła tekst i zgubiłem na chwilę wątek, jeśli się mylę to w tym momencie nie nadążyłem nad 'kto jest kim/czym z kim/z czym’.
– do błędów logicznych zaliczam podanie wizytówki dla Pani Smythe w czasie incydentu 'kto jest kim/czym z kim/z czym’
– sceneria i wypełnienie przestrzeni – światło odgrywało swoją rolę zastępując wymyślne efekty specjalne znane z filmów – 'przenosząc’ nas z pokoju do pokoju
To kropla wody (wątków i śmiesznych sytuacji) w szklance w połowie pełnej – dostępnej na 'Podwójnej rezerwacji’

proszę traktować wyżej wymienione punkty z przymrużeniem oka, a poważniej:

Z małej chmury istna powódź, wraz z rozwojem sytuacji nadmiar wody powodował pękanie kolejnej tamy w kolejnych zbiornikach oferując nam absurdalne zwroty akcji i efekt kuli śniegowej. Nieregularne wybuchy śmiechu na widowni mogą świadczyć, że każdy mógł znaleźć swoje ulubione momenty.

Przejrzałem krótkie fragmenty promocyjne angielskiej i niemieckiej wersji, które są dostępne w Internecie i jestem zaskoczony – różnorodnością i Ponadczasowością – scenariusz jest z 1969r!
Przed spektaklem czytając wcześniejsze komentarze w tym temacie byłem trochę zdziwiony dlaczego można po raz n-ty oglądać 'to samo’, bawiąc się przy tym równie, a nawet lepiej. Dobrze już doświadczyć, że scenariusz jest jednym z kilku równie ważnych elementów – takich jak reżyseria, tłumaczenie/ingerencja w dialogi, kostiumy, scenografia i obsada z grą aktorską, co moim zdaniem przekłada się na unikalność każdego spektaklu opartego na tym samym scenariuszu. Nie wspominając o możliwości podjęcia własnej decyzji na kim skupiam wzrok, kogo słucham, niż być wodzonym za nos przez operatora kamery.

Zachęcam, należałem do grupy „ktoś był w teatrze z wycieczką szkolną na którymś z nudnych “patriotycznych” staroci, albo niezrozumiałych “nowoczesnych” sztuk”.
Przy „Podwójna Rezerwacja” dobrze się bawiłem choć dla mnie nie jest wyciskaczem łez ze śmiechu – jest zachętą do zapoznania się z kolejnymi farsami autorstwa Cooney’a.

Alex,
Również dziękuję za ciekawy wieczór jak i Czytelnikom obecnym na spotkaniu.
Jeszcze w nawiązaniu do farsy w pewnym momencie Pan Markham jest nieświadomie zuchwały negocjując kontrakt z Panią Wilkinson dla której kontrakt jest zdecydowanie pod inną postacią. Z mojej perspektywy sam częściej stawiałem się w sytuacji nieświadomym niż świadomym byciem zuchwałym, co przynosiło albo wyrzuty sumienia po akceptacji, niesmaku przy wyjaśnianiu 'źle mnie zrozumiał-eś/aś’, zmieszaniem po odmowie – przy zszokowanym wyrazie twarzy we wszystkich przypadkach :)
Alex, powiedziałeś na spotkaniu po spektaklu dodatkowe historie – teraźniejsze / przeszłe i ich efekty bycia zuchwałym – utwierdziło mnie, że warta jest przypomnienia treść postu „Naucz się być zuchwałym” i ze zdrowym rozsądkiem podejściem pod przyszłe udane i te bardziej bolesne próby tej nauki.

Pozdrawiam, devJJK

devJJK,

Dobrze jest czytać, że było takie spotkanie i ze dzielicie się na forum swoimi wrażeniami, radością, spostrzeżeniami, etc.

Napisałeś (wrażenia ze spektaklu): „Przy “Podwójna Rezerwacja” dobrze się bawiłem choć dla mnie nie jest wyciskaczem łez ze śmiechu”

Tyle wrażeń :-) Napisałeś też kilka wniosków, spostrzeżeń i dość obszerną recenzję.:-) Bardzo Ci za to dziękuję.
Dzięki Tobie uświadomiłam sobie (a właściwie odświeżyłam w sobie), że w szkole zabierano nas do teatru (nie tylko na patriotyczne ramoty) i (przynajmniej w mojej szkole) obowiązkowo trzeba było napisać recenzję, w której koniecznie miały być m.in.pozytywy (co Ci się podobało), ale najważniejsze dla tego, by dostać dobrą ocenę były uwagi krytyczne – wskazanie negatywów, możliwosci ulepszeń etc. Siedząc na spektaklu skupialiśmy się zatem na szukaniu tego, co można poprawić, co nie działa, zamiast się „poddać”, „uwolnić”… Kiedyś nawet poszłam do filharmonii z wyciągiem partyturowym i śledziłam nuty w czasie koncertu. Po koncercie miałam zaznaczone na partyturze wszystkie „błędy”. Recenzję napisałam super, ale koncertowo schrzaniłam sobie wieczór.:-)
Zamiast się „poddać” i czuć – ja analizowałam, kontrolowałam, sprawdzałam, porównywałam…

Nikt w szkole czy na studiach nie pytał o nasze emocje, uczucia, wrażenia. I nie pozostawiał zbyt wiele przestrzeni na mówienie o tym. Poezję też się analizowało a nie czuło. :-)

To m.in. szkoła oduczyła wielu z nas zwracania uwagi na to, co czujemy, na rzecz tego, co myślimy. Na pytanie „Co czujesz” mawiamy o tym, co o tym myślimy, albo co o tym wiemy. Sfera „czuję” pozostaje często kompletnie niedostępna.
Niektórzy potem odrabiają te zaległości w całym dorosłym życiu, inni nigdy nie odkrywają różnicy.

Pozdrawiam, Ewa

Ewa W,

Piszesz: „Recenzję napisałam super, ale koncertowo schrzaniłam sobie wieczór.:-)
Zamiast się “poddać” i czuć – ja analizowałam, kontrolowałam, sprawdzałam, porównywałam…”
Jak będziesz miała możliwość skorzystania z machiny do przenoszenia w czasie, to moim zdaniem nie powinnaś tych momentów zmieniać :) Od dłuższego czasu wypowiadasz się na blogu Alexa, prowadzisz własnego bloga – wielokrotnie zadawałaś trafne pytania, zwracałaś uwagę na szczegóły, dzielisz się wiedzą i spostrzeżeniami, wyciągałaś wnioski i podawałaś przykłady z życia by lepiej zrozumieć dany temat.
Bardzo Ci za to dziękuję.

Piszesz: „Niektórzy potem odrabiają te zaległości w całym dorosłym życiu, inni nigdy nie odkrywają różnicy.”
Należałem do tych osób! jeśli za dorosłą osobę uznajemy wiek 18 lat.
Punktem zwrotnym była i jest książka „How to Win Friends and Influence People” – Dale Carnegie – przeczytana na początku studiów. Moim zdaniem tytuł jest trochę niefortunny, bo zastosowane rady/wzorce/podejście stosuję w życiu prywatnym i zawodowym z pozytywnym skutkiem. Jest podstawą pod „gdybym był Alexem jak bym to zrobił” z czerwonym migającym neonem przed oczami „Use your judgement” :)

Zwróciłaś uwagę na „nasze emocje, uczucia, wrażenia”, które mogą być także zawarte w mojej wypowiedzi – nie byłem tego świadom, cieszę się, że już przyjąłem część wzorców z „How to Win…” i nie ograniczam się do „co myślę”.

Pozdrawiam, devJJK

Dawno już nie widziałem spektaklu na którym aktorzy bawili się równie dobrze (jeśli nie lepiej) co widzowie. W drugim akcie „gotowali się” wyjątkowo często. :-)

Dziękuję Aleksie za zaproszenie. Bawiliśmy się naprawdę świetnie.