Witam Wszystkich.
Rafał, bardzo wzruszająca opowieść. Wzruszająca a zarazem przerażająca. Mam 28 lat i czasem się zastanawiam, jaki wpływ na moje życie mają decyzje aktualnie przeze mnie podejmowane. Czy jesteśmy w stanie przewidzieć co się może wydarzyć w naszym życiu??
Pozdrawiam,
Igor
P.S. Historia bardzo podobna do historii mojego ojca. W momencie czytania czułem, że ścisnęło mi serce. Rafał, napisz w najbliższej przyszłości jak idzie Tobie realizowanie Twoich celów.
Pozdrawiam Wszystkich.

Czytając ten blog ciągle powtarzam sobie jedno: jak dobrze, że jestem tak młody i na wszystko mam czas. Cała droga przede mną i z bagażem wiedzy, którą tutaj uzyskałem i dalej uzyskuję pokonywanie kolejnych życiowych przeszkód (wierzę, że tak będzie) powinno być znacznie łatwiejsze. :) Nie spodziewam się raju, lecz trudnej, ale ciekawej drogi i aż nie mogę się doczekać! :)

Dziękuję Ci Rafał za ten post, Tobie Alex za prowadzenie fantastycznego bloga i innym użytkownikom za wzbogacające treść artykułów komentarze! :)

Bardzo pouczająca historia – czasem można odnieść wrażenie, że zła droga jest tylko dla „przegranych”, a ponieważ my na razie jesteśmy na topie, nigdy nas to nie spotka. Jak się okazuję z Twojej historii to bardzo mylne i niebezpieczne wrażenie. Oczywiście to wszystko bez urazy Rafale, myślę, że wcale nie jesteś jeszcze w tak złej sytuacji i możesz naprawdę szybko zmienić ją na lepszą, czego Ci serdecznie życzę! :)

Bardzo podoba mi się też pomysł z odnośnikami do poszczególnych artykułów Alexa – dzięki temu każdy kto identyfikuje się z Twoją sytuacją w którymś z etapów może szybko znaleźć rozwiązanie bądź chociaż jakieś wartościowe wskazówki dotyczące swoich problemów.

Ten post jest mi bardzo bliski. Podobnie jak Rafał utknąłem w ślepym zaułku.
Mam 28 lat i dziewięć lat temu podjąłem błędną, jak teraz uważam, decyzję. Uwikłałem się w rodzinny biznes w taki sposób, że jestem formalnie odpowiedzialny za wiele spraw mimo, iż praktycznie zarządza wszystkim ktoś inny. Skusiła mnie wizja własnej firmy, nieograniczonego rozwoju, sukcesu i wolności z jaką ten sukces wiążę.
Przez okres studiów nie interesowałem się tym za bardzo i dopiero rok po studiach, kiedy zacząłem na dobre pracować we „własnej firmie” zdałem sobie sprawę jak daleko jest rzeczywistość od iluzji jaką żyłem.
Sytuacja jest obecnie bardzo trudna do zmiany. Już cztery lata przygotowuję się do zmian i mam za sobą jedną konkretną porażkę.
Pozdrawiam serdecznie
…i nie róbcie głupot.

Czytając ten post, uświadamiam sobie jak moje decyzje mogą wpłynąć na resztę życia. Jestem całkiem na początku swojego życia, mam 17 lat. Czytam od pewnego czasu tego bloga i właśnie dzięki temu bardziej świadomie zaczęłam podejmować pewne decyzje.
Dziękuję Alexowi i życzę powodzenia Rafałowi.

Witam.
Takie historie czyta się trochę jak o sobie samym.Szczególnie początek.Kończąc szkołę podstawową, starasznie byłam ciekawa co mysli o mnie wychowawczyni,poprosiłam ją więc o opinię do następnej szkoły, chociaż wcale tego nie potrzebowałam.Napisała: zdolna ale leniwa,gdyby chciała byłaby uczennicą piątkową.Ale mi chyba nie zależało na ocenach.Tak samo tu trafiłam jak większość, wpisując :co robić ,jak się nie wie, co robić.Strasznie się człowiek czuje,wiedząc,że posiada jakiś potencjał,a sam go nie potrafi z siebie wydobyć.Jak zobaczyć to coś?No i narazie znalazłam Blog Alexa i innych podobnych do mnie,a to już jakiś początek.
Pozdrawiam,Joanna.

Cóż Rafale – życzymy powodzenia.

Jeżeli mogę jakoś pomóc to chętnie.

Łukaszu,

zgadzam się z Tobą co do radzenia sobie w realnym życiu ludzi , którzy doskonale radzą sobie w szkole, ja też kiedyś tak miałam.
Co do wieżowca, to rozumiem opinie ze szkoły zdolny ale leniwy, bo skakać to chyba tylko z lenistwa :-). Proponuję, jeżeli zechcesz, przeczytać mój komentarz w poprzednim poście skierowany do Julii. Proste działania, które tam wymieniłam sprawdzam (z racji moich działań zawodowych) na pokaźnej grupie osób poszukujących pracy w których jest wiele osób w podobnej do Twojej i innych sytuacji.
Nie będę tu przytaczać wielu wspaniałych „wyjść z dołka”.
Życząc Ci szybkiego odnalezienia celu i drogi swoich nowych działań przypominam, że wieżowce są od podziwiania z nich widoków i ewentualnie rekreacyjnej jazdy windami :-)

Pozdrawiam
Krysia

Łukasz,
dopóki będziesz myślał negatywnie nic nie „zwojujesz”. Odrzuć od siebie te ponure wizje „Ta pustka, brak jakiegokolwiek sensu i celu w życiu mnie przeraża. Każdy dzień przytłacza i w ogóle się nie chce wstawać z łóżka” – to zwyczajnie wygląda na depresję.
Dwa lata temu czułam się podobnie, straciłam pracę. Odpowiedzialność za rodzinę i lęki związane z tym, że nie dam rady doprowadziły mnie do potężnej deprechy. I wtedy podjęłam decyzję pójścia do psychiatry (to była trudna decyzja!). Dostałam delikane antydepresanty, które pomogły mi znowu myśleć logicznie i spokojnie. Pozdrawiam Cię i trzymam kciuki.

Ten blog od pewnego czasu stał się moją „biblią”. Wracam tutaj bardzo często i czytam wciąż te posty oraz komentarze. Zawsze odnajduję w nich nowy sens i mam nowe przemyślenia. Niestety większość tych myśli powoduje, że kręcę się w kółko. Zaklęty krąg, z którego nie potrafię wyskoczyć.

Tak na marginesie to przyczyną mojej niezbyt dobrej sytuacji stał się internet. Jest to potężne źródło wiedzy, które otworzyło mi oczy na wiele spraw. Jednak nierozsądne korzystanie z tych informacji i bezkrytyczne przyjmowanie wielu faktów, kończy się tak, jak to ma miejsce w moim przypadku. Ostrzegam przed zbytnim optymizmem opartym nie na rozsądnym przygotowaniu tylko na suchej teorii. W książkach zawsze jest dobrze – w życiu bardzo rzadko.

A już najbardziej wkurzają mnie takie osoby jak Alex i kilku moich znajomych. To one są przyczyną mojego złego samopoczucia i narzekania na obecną sytuację. Ale mimo tego, że mnie denerwują, podziwiam ich i chce się od nich uczyć. Był tutaj niedawno post gościnny na ten temat. Podpisuję się pod nim obiema rękami.

Cieszy mnie również, że są osoby, które odpowiadają na posty takich mocno zagubionych osób jak ja, i próbują pomóc.
Dziękuje

KrysiaS,

ja już tego typu ćwiczenia robiłem setki razy i one nigdy nic nie nakreślają. Może źle je wykonuję. Niestety w teorii wychodzenia z takich sytuacji to jestem ekspertem, gorzej z praktyką. Nie potrafię wcielić tych wszystkich rad w życie.

Zgadzam się co do wieżowca. Też wolę z nich podziwiać widoki.

Amelia,

ja może jednak się wstrzymam z takimi krokami.

Witaj Rafale,

Twój post pokazał mi następujące rzeczy:

po pierwsze spojrzałeś-przysłowiowej prawdzie w oczy, co jest bardzo trudne i zwyczajnie niewygodne, stąd wielu ludzi nadal żyje we śnie (zwykle to „ciężkie” sny) narzekając jak to jest im ciężko,

po drugie- po tym spojrzeniu, dokonałeś uczciwej analizy „co poszło nie tak”,

po trzecie- wyszedłeś z tą analizę na zewnątrz, stąd Twój post.

Wymagało to: refleksji, zaangażowania, szczerości i pracy.

Doceniam to i jako certyfikowany coach oferuje Ci konkretne wsparcie za friko, oferuje Ci proces coachingu od przyszłego roku. Od Ciebie zależy decyzja, co z moją propozycją zrobisz; dobrze byłoby, żebyś podejmując tą decyzję miał świadomość dwóch rzeczy: taki proces to bardzo ciężka praca nad sobą, taki proces to praca nad możliwościami a nie niemożnością.

Pozdrawiam
Katarzyna

Możesz rozwinąć myśl:
„Sam jestem nieznacznie młodszy od autora wpisu więc mam prawo powiedzieć, że znam urok naiwnej iluzji młodego wieku.” ?

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem, bo wcześniej wspomniałeś o „młodzieży” – czy to właśnie ta młodzież jest w „iluzji młodego wieku”?

Dziękuję Wam wszystkim za miłe komentarze i za Wasze wsparcie. Naprawdę mam nadzieję, że dzięki przeczytaniu tej historii ktoś uniknie moich błędów.

Igor
Zadałeś bardzo celne pytanie: „Jaki wpływ na nasze życie mają aktualnie podejmowane przez nas decyzje. I czy jesteśmy w stanie przewidzieć, co się nam się przydarzy w przyszłości?”

Nie potrafię niestety kompetentnie odpowiedzieć na Twoje pytanie. Wierzę jednak, że podejmowane przez nas decyzję mają znaczący wpływ na nasze życie. I że rzutują nie tylko na chwilę obecną, ale również na całą naszą przyszłość. Jednak to, co się nam przydarza, to ów nieprawdopodobny splot naszych własnych wyborów, decyzji podejmowanych przez innych ludzi, przypadkowych zdarzeń oraz wpływu siły wyższej :-)

Wydaje mi się jednak, że można by zadać nieco inne pytanie: „Skąd wiadomo, że coś z nami, z naszym życiem jest nie tak?”

Myślę, że w tym przypadku trzeba zdać się na swój wewnętrzny głos, na instynkt. On podpowie nam, gdy dzieje się coś niedobrego. I to na długo przed tym zanim nasz rozum będzie potrafił wskazać czy wyartykułować przyczynę problemu. Wydaje mi się, że powinniśmy traktować nasze emocje jak przyjaciół. Kiedy mówią nam, że coś jest nie tak, to znaczy, że rzeczywiście coś jest nie tak. Jeśli zlekceważymy ten swój wewnętrzny głos, to mamy dużą szansę spaprać sobie życie.

Katarzyna.
Bardzo Ci dziękuję za propozycję coachingu. To dla mnie naprawdę wielka sprawa. Chętnie skorzystam z Twojej propozycji :-)

Chciałbym jeszcze opowiedzieć wam o pewnych sygnałach ostrzegawczych, które teraz są dla mnie oczywiste i które dużo wcześniej powinny mi dać do myślenia. Jednak zbagatelizowałem je i wylądowałem tam, gdzie wylądowałem. Jakie to były sygnały?

W przypadku firmy, w której przyszło mi pracować, był to stosunek managementu do pracowników. Ludzie byli po prostu traktowani jak łatwo zastępowalny element produkcyjny.

Nikt oczywiście na nikogo nie krzyczał. Działanie było dużo bardziej wyrafinowane. Kiedy ktoś, czy to firma, czy inny człowiek, chce nas oszukać bądź wykorzystać, nie powie nam przecież tego wprost. Jego działania będą bardzo subtelne, niemal niezauważalne, a przy tym niezwykle perfidne. W moim przypadku wyglądało to tak:

1. Niespełnione obietnice.

Podczas rozmowy rekrutacyjnej obiecywano mi złote góry. Mówiono o miesięcznych premiach za wykonanie budżetu, o rocznych premiach za wynik, o nagrodach dla pracownika miesiąca, pracownika roku, pracownika działu. Aż się pogubiłem w tych wszystkich premiach, bonusach i nagrodach. A opowiadali o tym tak sugestywnie, że niemal już widziałem siebie obsypanego tą górą pieniędzy.

W rzeczywistości jednak było zupełnie inaczej. Budżet do wykonania był tak niebotycznie wyśrubowany, że o żadnych premiach miesięcznych czy rocznych nie było w ogóle mowy, a pracownikiem działu zwykle zostawał znajomy szefa. W ciągu wszystkich lat mojej pracy dla korporacji tylko raz, i to chyba przez przypadek, dostałem jedną z tych obiecywanych mi na początku premii.

2. Niedocenianie starań. Tępienie inicjatywy.

Na początku byłem przekonany, że kiedy zrobię coś specjalnego, coś ponad mój standardowy zakres obowiązków – zostanę dostrzeżony i zasłużę sobie na pochwałę, podwyżkę, a możne nawet i awans.

Nic z tego. Firma wymagła od swoich pracowników ściśle określonych działań i absolutnie nic ponadto. Kiedy próbowałem kiedyś pomóc koledze z innego działu tworząc w Excelu arkusz który by usprawnił jego pracę – zostałem ukarany naganą za wykonywanie czynności pozasłużbowych w czasie pracy. Kiedy innym razem, dzięki mojemu niestandardowemu działaniu firma zaoszczędziła co najmniej kilkanaście tysięcy złotych – dostałem za to 50 zł premii. Pięćdziesiąt złotych! Myślałem, że to jakiś żart. Rozgoryczony poszedłem porozmawiać o tym ze swoim przełożonym. Na to on wyciągnął regulamin wynagradzania i opowiedział mi o punktach premiowych, które ma do dyspozycji dla każdego pracownika. Tyle a tyle punktów za nie spóźnianie się do pracy, tyle a tyle za właściwy ubiór, tyle a tyle za coś innego. To znaczy, że punktualne przychodzenie do pracy dostałem tyle samo, co za swoje tak korzystne dla firmy działanie. Nie muszę chyba dodawać, że od razu odechciało mi się już jakichkolwiek dalszych niestandardowych działań. I zapewne o to chodziło.

3. Dyscyplinowanie i karanie.

Wcześniej myślałem, że kary finansowe czy dyscyplinarne są jakąś ostatecznością, którą stosuje się tylko wtedy, kiedy ktoś naprawdę da plamę.

Jakże byłem naiwny. Okazało się, że ilość pieniędzy miesięcznie do podziału pomiędzy pracowników mojego działu jest stała. Żeby zatem dać więcej jednemu, trzeba zabrać komuś innemu. Jak to zrobić, żeby premię dostawał zawsze znajomy szefa? Bardzo prosto. Wystarczy, żeby ilość zadań i obowiązków do wykonania przekracza możliwości czasowe czy fizyczne pracownika. Wtedy to szef decydował, w którym przypadku przymknąć oko, a w którym nie. Ludzie zaczęli więc na potęgę mu się polizywać. Ja tego nie robiłem, i w efekcie zawsze miesięcznie dostawałem kilkaset złotych mniej.

3. Brak szkoleń

Zawsze mi się wydawało, że firmie powinno zależeć na posiadaniu kompetentnych pracowników. Skoro, na przykład, mamy do czynienia z obcokrajowcami, powinniśmy znać języki obce.

Próbowałem namówić moich przełożonych na zorganizowanie kuru języka angielskiego dla pracowników. Odpowiedź była prosta: „Niech każdy się uczy samemu, we własnym zakresie. Jeśli uważasz, że znajomość tego języka jest Ci niezbędna do pracy, to dziwi mnie, że jeszcze go do tej pory nie opanowałeś. Będę musiał wziąść to pod uwagę podczas wypełniania Twojej oceny rocznej.”

Prawda, jaki byłem głupi, że przez tyle lat tkwiłem w tej pracy? Aż sam się sobie dziwię. Zdecydowanie, w pełni zasłużyłem na to, co mnie spotkało.

Rafał,

przede wszystkim dziękuję Ci bardzo za Twój post i za ten ostatni rozbudowany komentarz.

Choć mam więcej lat od Ciebie i bardzo różne „blizny” – to co napisałeś jest dla mnie bardzo poruszające, przymuszające (w pozytywnym znaczeniu) do zatrzymania się i głębokiej refleksji. Poruszyłeś we mnie wiele rożnych strun, dotyczących zarówno czasu przeszłego jak i teraźniejszego.

To, czym mi zaimponowałeś – że nie zatrzymałeś się na poczuciu krzywdy i lizaniu ran, ale na analizie, wnioskach, decyzji. I odwagą stawania w prawdzie, i mówienia głośno. Szacunek.

Trzymam kciuki.

Ewa

Krzysztof,

Zgadzam się z Tobą. Własny wewnętrzny bufor, który chroni nas przed destrukcyjnymi opiniami otoczenia, jest chyba dobrym pomysłem. Wszystko, co nam podcina skrzydła – łącznie z własnymi myślami – trzeba tam wrzucać, a gdy się zapełni, wyczyścić zawartość. Do tej pory raczej brałem wszystko do siebie. I przestać się porównywać z innymi. Czas spróbować takie podejście :)

Druga sprawa to cieszenie się małymi rzeczami. W tej chwili chyba nie potrafię tego robić. Muszę się jak najszybciej nauczyć. Obecnie ambicje nie pozwalają mi normalnie żyć. Chciałbym być idealny i najlepszy we wszystkim. I dlatego jestem w wielu rzeczach niezły lub przyzwoity, ale w niczym ekspertem. W dzisiejszych czasach to jest droga do nikąd. Trzeba się wyspecjalizować w wąskiej dziedzinie i resztę po prostu ignorować. Dostrzegam to powoli. Problem tylko z wyborem tej dziedziny i na jego rozwiązanie sposobu na razie nie mam. Ale szukam każdego dnia.

Rafale,
zaułek zawodowy – ciekawe określenie, czy jednak jest to zaułek, czy miejsce w którym z powodu wcześniej dokonanych wyborów (żona, wspaniałe dzieci i ich utrzymanie)jest może zatoką w której chwilowo trzeba pozostać ?

Krzysztof napisał o Tai Chi, nauce życia w teraźniejszości i doceniania chwil , które bywają przez nas bagatelizowane.
Napisałeś , ze z perspektywy lat widzisz Swoje błędy, właśnie z perspektywy lat, wtedy za pewno nie miałeś odpowiedniej wiedzy, aby podjąć inna decyzję.
Czas, który minął nie jest stracony, doprowadził Cię do punktu w którym możesz świadomie podjąć nowe decyzje.

Mnie zajęło to parę lat więcej i uważam, że własnie zaczynam najlepsze lata ( poprzednie pomimo wielu „dziwnych” decyzji były na swój sposób wspaniałe)swojego osobistego i zawodowego życia.

Napisałeś, ze roztrwoniłeś Swoje talenty, oj nie – talenty mamy zawsze musimy się tylko nauczyć je wykorzystywać i mieć po temu okazję.

Marzysz o zarabianiu na życie pisaniem. Tak, to piękne. Ja mam też marzenie, aby robić coś więcej niż teraz, mam potencjał ,plan. Ale , no właśnie ale . To co chciałabym robić wymaga dużo czasu, a ja mam … dzieci i już. Mam dwa wyjścia użalać się nad sobą , że nie mogę , a chcę i wtedy wszyscy wokół mnie są obdzieleni moim złym nastrojem lub odłożyć całkiem chwilowo swój plan na półkę (odkurzając go regularnie) i delektować się byciem wspaniałą matką i mimo wszystko zadowoloną z pracy ( od 19 lat mam własna działalność) zawodowej. Zaakceptowanie tej chwili jest odpowiedzialnością za podjęte w młodości decyzje.

Najczęstszym źródłem niepokoju,stresu , trosk jest rozpatrywanie przeszłości lub stwarzanie przyszłości, a to co mamy teraz własnie nam przecieka przez palce.

Polecam film Ridleya Scotta „Dobry rok” z Russellem Crowe. Ciekawe dialogi i dwa światy szybki biznesu i teraźniejszy i genialna decyzja głównego bohatera.
Niech moc będzie z Tobą :-)

Pozdrawiam
Krysia

Witam,

Post i komentarze utwierdzają mnie w przekonaniu, że kluczową sprawą jest wypracowanie w sobie przekonania, że „jeszcze nie jest za późno” i „zawsze sobie poradzę”. Ja nauczylam się tego od pewnego pana, który jako klient wszedł do biura nieruchomości, w którym wtedy pracowałam (absolwentka psychologii bez doświadczenia, bezskutecznie szukająca pracy w HR – praca w biurze była nieformalna – u kogoś z rodziny, bez wynagrodzenia, żeby coś jednak robić). Podobnie jak wiele innych osób przewijających się przez biuro każdego dnia ten człowiek opowiadał różne rzeczy o sobie – m.in. o tym, że teraz powodzi mu się świetnie, ale kiedyś pracował za granicą fizycznie – zupełnie niezgodnie z posiadanym wykształceniem i poniżej możliwości. Opowiadając powiedział coś w rodzaju: „jeżeli to zapewni przetrwanie mojej rodzinie to mogę nawet rowy kopać”. Uświadomiłam sobie wtedy, że nie mogę się ograniczać tylko do szukania wymarzonej pracy w zawodzie, który sobie wybrałam. Że warto zacząć od czegoś zupełnie innego – jeżeli akurat taką możliwość daje mi los. Że żadna praca nie jest dla mnie uwłaczająca – i że każda może być źródłem satysfakcji. W rezultacie tej zmiany mentalnej znalazłam swoją pierwszą po studiach płatną pracę, a przeświadczenie, że z odrobiną otwartości na nowe doświadczenia i dobrą motywacją do pracy zawsze sobie poradzę, pozostało mi do dzisiaj.
Być może to, co napisałam powyżej jest trochę poza tematem, ale z drugiej strony dotyczy gotowości do zmian i może komuś się przyda :-)

Zastanawiając się nad tym co napisał Czytelnik oraz Krzysztof, wyjaśniając czym jest Kung-Fu, przypomniała mi się książka „Krajobraz widziany przez dym”. Jej główny bohater, to nastoletni Rom, wychowujący się w warunkach, które dziś nazwalibyśmy patologicznymi. Akcja rozgrywa się w dwudziestoleciu międzywojennym, książka ma charakter autobiograficzny. Bohater jest jedynym Romem, który chodzi do szkoły i osiąga wyniki pozwalające mu uzyskiwać stypendia na dalszą nauką. Ogromna ilość barier i przeszkód, jakie musi pokonać na swej drodze nie jest nawet związana z jakimś jego błędami, ale z tym, że urodził się w naprawdę wąskim lejku. Matka bohatera udzieliła mu tylko jednej rady, mówiąc mu, że każdego dnia może albo wstać albo się położyć. Wstać to znaczy ciężko i wytrwałe pracować każdego dnia. Bez wysiłku, szeroko rozumianego jeszcze nikt niczego nie osiągnął. Elfride Vavrik musiała również podjąć trud zmiany własnego życia, to samo Rafał. Te 3 historie to całkowicie inne bajki, ale z każdej można wyciągnąć coś dla siebie.
Rafałowi dziękuję zwłaszcza, za 3 sygnały ostrzegawcze, KrysiS za konkretne wskazówki, Alexowi i reszcie czytelników za materiał do refleksji. To jest wartościowy blog i cieszę się, że na niego trafiłam.
Pozdrawiam serdecznie

„Historia smutna, ale gdzie właściwie jest ten happy end? ”
Pozwolę sobie odpowiedzieć na to pytanie.

Ja odczytałem happy end jako zakończenie pewnej fatalnej fazy w życiu uświadomieniem sobie pewnych spraw, o których pisał Rafał w poście.

Autor szedł w przeciwnym kierunku do swojego wymarzonego życia i zmiana kierunku, która nastąpiła jakiś czas temu jest jakby zakończeniem jednej drogi i rozpoczęcie nowej. To, czy prowadzi ona do dobrego okaże się w przyszłości (stąd: (?)).

KrysiaS
Piszesz, że może ze względu na swoją rodzinę powinienem jeszcze pozostać chwilowo w tej życiowej zatoce, dokąd mnie zawiało. W końcu woda jest tu spokojna i bezpieczna.

Uwierz mi, że teraz każda minuta, którą spędzam w tej zatoce, na martwej kotwicy, jest dla mnie nie do wytrzymania.

Wcześniej, kiedy co prawda już wiedziałem, w jakie wpadłem grzęzawisko, ale nie miałem jeszcze pojęcia, co chcę robić w życiu, to z konieczności tkwiłem w miejscu. Skoro bowiem nie wiedziałem, dokąd iść, nie było sensu się ruszać.

Teraz jednak, kiedy już wiem, czego w życiu pragnę, to czuję się jak koń gryzący wędzidło przed wyścigiem. Aż sam siebie muszę powstrzymywać. No bo przecież nie wypłynę na szerokie wody, dopuki nie będę w miarę gotówy do tej wyprawy.

Tak a propos jeszcze emocji i wsłuchiwania się w swój wewnętrzny głos. Niedawno śniło mi się, że złożyłem w pracy wymówienie. Obudziłem się radosny jak skowronek. Cały dzień coś podśpiewywałem sobie wesoło. Tak mi się lekko oddychało. Nawet wziąłem psa na długi, parogodzinny spacer do lasu. Ubłociliśmy się obaj po pachu. Dawno nie byłem taki szczęśliwy. A to tylko głupi sen był. Jednak nie mogę się już doczekać, kiedy stanie się rzeczywistością :-).

Krzysztof,
napisałeś: „Nadal pracuję na etacie, mam kredyt hipoteczny, mieszkam w Lublinie gdzie byłem już w większości firm z branży i we wszystkich było to samo. Ale już nie czyję, że jestem w lejku – mimo, że właściwie nic się nie zmieniło. Zmieniło się tylko moje nastawienie do życia i moje oczekiwania.”.
Czyli nadal jesteś w lejku, tylko przestało Cię to niepokoić?
Zgadzam się, że zadręczanie się nie jest dobrym pomysłem i że nawet w trudnych sytuacjach życiowych można znaleźć obszary budzące radość, dające oddech etc. One są niezwykle potrzebne. Jednak kiedy piszesz, że zmieniło się jedynie Twoje nastawienie i oczekiwania od życia, to dla mnie brzmi to niepokojąco. Bo to oznacza według mnie, że „znieczuliłeś się” na to bycie w lejku i przebudzenie może być bardzo bolesne i dotkliwe.
To dla mnie tak, jakbyś mówił: „nadal jest źle, tylko ja już tego nie odczuwam, zamiast skupiać się na tym, co boli – zacząłem się cieszyć tym, co nie boli.” A nie wyleczyłeś tego, co powoduje ból. :-)
„Zmiana oczekiwań” zamiast podjęcia działań zmieniających sytuację mnie nie przekonuje – brzmi jak rezygnacja, jak zgoda w stylu „bo życie takie już jest”.

Pozdrawiam, Ewa

Ewo,

Nie – nie jestem w lejku. Samo uświadomienie sobie, że są inne możliwości jest wg. mnie wyjściem z lejka.

Po pierwsze – co złego jest w etacie? Oprócz tego, że mi to nie odpowiada to nic. Nie oznacza to, że na etacie chcę zostać – co to to nie. I robię wiele rzeczy, by z tego etatyzmu się wydostać. Tyle, że nie uważam, aby w moim przypadku rewolucja była potrzebna i wskazana. Rzucając wszystko i otwierając własną działalność nie mając o tym pojęcia naraziłbym się tylko na stres. Ja wolę – jak w kung-fu – powolne dążenie każdego dnia do zmiany. Jednego dnia przepracuję dla siebie 8h, innego 1h, a innego jeszcze wcale – nigdzie mi się nie spieszy, nie muszę osiągnąć wszystkiego „już”.

Właśnie o zadręczanie chodzi. Przed tym co nazwałem „zmianą oczekiwać” rozumowałem w taki sposób:

„Mam kredyt na 30 lat, a jak go spłacę to będę już za stary na wszystko, pozatym praca mnie nie satysfakcjonuje, a moim koledzy robią kariery, a ja siedzę w tym Lublinie i kisnę”

a teraz myślę w taki sposób

„Jestem z osobą którą kocham i nie zmieni tego nawet to, że będziemy bankrutami. Ale nie będziemy bo jestem specjalistą w swojej dziedzinie i zawsze znajdę pracę – jak nie tutaj to w Warszawie, albo za granicą. Zresztą zawsze można się przebranżowić. Etatyzmu nie lubię, bo chcę być sam swoim szefem, dlatego robię wszystko by odłożyć pieniądze i zacząć jakąś własną działalność. Na razie pracuję po godzinach, bo mam kredyt, a mieszkanie w którym mieszkam chcę kiedyś wynajmować”

Ja po prostu eliminuję te ryzyka które się da. Wszystkich się nie da – to oczywiste, ale nie zamierzam rzucać się z motyką na słońce. Nie zamierzam jednak rezygnować ze swoich ambicji i marzeń – tylko nie chcę aby one robiły ze mnie frustrata i nerwusa – to po prostu nie zdrowę.

Od razu powiem, że nie jest moim marzeniem przeprowadzanie się do większego miasta – ja bardzo sobie cenię wolno płynący czas w Lublinie i ten specyficzny klimat, który tutaj jest.

Nikt nie mówi aby nie podejmować działań – ale nie będę pisał jaką to świetną firmę założę – wiem że tak będzie, wierzę w siebie.

Ale nie zamierzam też stwierdzać, że jestem w głębokim bagnie. Kredyt na 30 lat, brak satysfakcji z pracy to nie są rzaczy z którymi nie można by sobie poradzić. Co więcej – można sobie poradzić z tym w ciągu tygodnia – złożyć wypowiedzenie i sprzedać mieszkanie.

Moim zdaniem wyjście z lejka to właśnie „zmiana oczekiwań” – a raczej „branie pod uwagę swoich oczekiwań a nie oczekiwań innych”.

Bo skoro to bank oczekuje, że spłacę kredyt za mieszkanie to dlaczego ja powinienem się tym przejmować?

Sukces w życiu jest dla mnie daleki od sukcesu finansowego czy kariery. Owszem – pieniądze są ważne i dają pewne możliwości – ale świetnie poradziłbym sobie bez zawrotnej jej ilości.

A jak już analizujemy siebie nawzajem, to podejrzewam, że wielu czytelników nadal jest w lejku pomimo nie posiadania kredytu na 30 lat i nie bycia na etacie.

Ja mam czas na swoje hobby i codziennie spełniam przynajmniej małą część któregoś z swoich marzeń. A jak jest z Wami?

Krzysztof,
dziękuję za twoją odpowiedź.
Czy ja w ogóle wypowiedziałam sie na temat etatu? Przecież nie. Oczywiście, że nie każdy musi być na własnym, zupełnie nie o to przecież chodzi. Podobnie jak nie o to, by z kwestii finansowych czy miejsca zamieszkania robić naczelną sprawę w życiu.

Oczywiście że wielu ludzi jest w lejku nie mając kredytu i są tacy, dla których kredyt ma wielki „wkład” w zawężanie lejka. Ja jednak przecież nie o tym. :-)

Chodziło mi jedynie o rozumienie tego, co napisałeś pod hasłem „zmiana nastawienia i oczekiwań” w kontekście pozostawania nadal w opisanym przez Ciebie Twoim lejku. Wyraziłam swój niepokój. :-) Teraz po Twoim ostatnim komentarzu rozumiem, że nie jest to rezygnacja i udawanie przed sobą, że czarne jest białe, tylko zdrowy dystans pozwalający na realizację celów w stosownym dla tego czasie bez niepotrzebnego spalania się i zadręczania przy jednoczesnym czerpaniu radości z rożnych innych sfer życia. I jeśli tak – to jest to ok.

Natomiast kompletnie nie rozumiem tego zdania: „Bo skoro to bank oczekuje, że spłacę kredyt za mieszkanie to dlaczego ja powinienem się tym przejmować?” – he, może nie „przejmować”, co zajmować i nie lekceważyć. :-) Bank nie „oczekuje” – bank wymaga. I dokładnie to poczuć może każdy, kto zaniecha spłaty. :-) Wtedy bank nie pisze do Ciebie, że oczekuje spłaty, tylko stawia kredyt w stan natychmiastowej wymagalności i bierze co jego. :-)

Pozdrawiam, Ewa

Krzysztof,
Bardzo mi się podoba to, co napisałeś i jest to w dużej mierze zgodne z moimi poglądami. Trzeba przede wszystkim docenić to, co się już ma. To przecież w żaden sposób nie wyklucza snucia marzeń, robienia planów i dążenia do czegoś, co może nam zapewnić więcej satysfakcji. „Czekanie z życiem” do momentu aż nastąpią jakieś pożądane przez nas okoliczności np. milion oszczędności na koncie, spłata kredytu, zdobycie idealnej pracy, ukończenie studiów, znalezienie idealnego partnera, rozwód, usamodzielnienie się dzieci itp. jest kompletnie bez sensu wziąwszy pod uwagę, że nie wiemy nawet czy uda nam się przeżyć kolejny dzień. Życie jest takie krótkie, że nie ma sensu się zadręczać złymi wyborami z przeszłości, tym bardziej, że nie wiemy i nigdy się nie dowiemy, co by było gdybyśmy kiedyś postąpili inaczej.

Wielu z Was pyta, jakie kroki podjąłem, aby wydobyć się z mojego lejka. Pozwolicie, że zanim na to odpowiem, wpierw zdam Wam pytanie:

A Wy, po jakim czasie zorientowaliście się, że tkwicie w Waszych lejkach? I co spowodowało, że otworzyły się wam oczy? Czy był to jakiś jeden, pojedynczy a traumatyczny epizod, czy też może cały ciąg, rozłożonych w czasie zdarzenie?

Witam

Może ten tekst Setha G. coś komuś rozjaśni odnośnie radzenia sobie z przeciwnościami i porażkami.

„Someone who gets better whenever he fails will always outperform someone who responds to failure by getting worse.”

Powodzenia Rafale!

Tomek

Rafał,

Gdy zastanawiałam się nad odpowiedzią na Twoje pytanie:
„po jakim czasie zorientowaliście się, że tkwicie w Waszych lejkach? I co spowodowało, że otworzyły się wam oczy? Czy był to jakiś jeden, pojedynczy a traumatyczny epizod, czy też może cały ciąg, rozłożonych w czasie zdarzenień” – nasunęła mi się błyskawiczna odpowiedź: wszystko zależy od tego, czy jest się belką żeliwną czy drewnianą ;) Stali Czytelnicy na pewno wiedzą o czym mowa, pozostałych odsyłam do postu Alexa: http://alexba.eu/2008-09-24/rozwoj-kariera-praca/problemy-sygnalizacja/. Uważam, że dokładnie tak jest – odpowiedzi będą zróżnicowane w zależności od tego, czy ktoś na sygnały ostrzegawcze reaguje od razu (najpierw trzeba je oczywiście zauważyć), czy z opóźnieniem. Jeśli więc masz inny styl reagowania niż Twój doradca, to ciężko może Ci być przełożyć jego doświadczenie na swoje działania. Sądzę więc, że indywidualne podejście Katarzyny będzie tu optymalnym rozwiązaniem. Między wierszami można wprawdzie wydobyć o człowieku jakieś informacje, ale to często domysły i ciężko wtedy dawać rady „szyte na miarę”.

Mnie osobiście trudno porównywać moje trudne sytuacje do czyichkolwiek innych, bo odczucie skali problemu jest przecież subiektywne. Te same okoliczności inaczej widzi optymista, inaczej pesymista (pesymista na cmentarzu widzi same krzyże, optymista – same plusy :))

Czekam cierpliwie na informacje o podjętych krokach. Cierpliwie, bo zdaję sobie sprawę z tego, że to nie kwestia włączenia jednego guzika, tylko dłuższy proces.

Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki!
Magda

Rafale, piszesz:
„Teraz, z perspektywy lat, widzę jak wiele kardynalnych błędów popełniłem. Jak swoje życzenia brałem za rzeczywistość. W jak wielu sprawach byłem naiwny aż do bólu. Teraz widzę, że w zasadzie od samego początku byłem skazany na klęskę. Kryzys roku 2000 jedynie przyśpieszył to, co i tak było nieuniknione. Splajtowałem”

Czy mozesz napisac cos wiecej nt. przyczyn upadku Twojej pierwszej firmy? Z Twojego punktu widzenia: na jakie rzeczy powinien zwracac uwage zaczynjacy przedsiebiorca?

Pozdrawiam!

Łukasz
Napisałeś: „Czy możesz napisać coś na temat przyczyn upadku Twojej firmy?”

Oczywiście. Warto uczyć się na cudzych błędach. Moją firmą była mała agencja reklamowa. Nie wyróżnialiśmy się niczym szczególnym, nie mieliśmy jakiegoś wyjątkowego produktu. A przyczyn upadku było właściwie pięć. Wymienię je w kolejności od najmniej do najbardziej istotnej.

1. Nie skupianie się na rzeczach naprawdę ważnych.

Zamiast skupić się wyłącznie na naszej podstawowej działalności, a rzeczy drugo- i trzeciorzędne zlecać na zewnątrz, zajmowaliśmy się wszystkim.

Zamiast na przykład wysłać coś poprzez firmę kurierską, sam wsiadałem w samochód i jechałem do klienta. Tłumaczyłem to sobie tak, że będę „zacieśniał relacje”, może pogadam chwilę o tym i o owym, może dostanę od razu kolejne zlecenie. W rzeczywistości była to jedynie strata czasu.

Zamiast też zlecić obsługę prawno-księgową jakiejś wyspecjalizowanej, zewnętrznej firmie, zajmowaliśmy się tym sami. W efekcie jedna osoba praktycznie była non-stop zajęta podatkami i ZUSami-śmusami.

A efekty? Wciąż mieliśmy jakieś wezwania z ZUS-u i kontrole. Dopiero po latach okazało się, że to dlatego, że nasze pierwsze deklaracje, jakieś ZUS-owe ZUŁA-BUŁA wydrukowaliśmy na drukarce igłowej. W ZUS-ie wprowadzili je do systemu skanując, no i okazało się, że zmienili w ten sposób kilka cyferek w naszych numerach NIP. Przez całe lata więc nasze składki szły w kosmos, na jakieś zbiorcze konto pod nazwą „nie wiadomo, co to” a moja firma wylądowała na czarnej liście. Sprawa wyjaśniła się dopiero w 2003 roku.

Wspomnę tutaj jeszcze o moich dwóch niemiłych kontaktach z ZUS-em. Pierwszy miał miejsce w 2002 roku, kiedy to ZUS wyciągnął prehistoryczną już dla mnie wtedy, sprawę mojej działalności gospodarczej, którą rozpocząłem w 1994 roku ale po dwóch tygodniach zawiesiłem, bo biznes nie wypalił. I dopiero w roku 1998, w ramach jakiegoś porządkowania spraw, wyrejestrowałem tę działalność. Jednak ZUS nagle stwierdził, że nie mają żadnych moich dokumentów o zawieszeniu działalności. Pani z ZUS-u postraszyła mnie nawet, że będę musiał teraz zapłacić składki za 4 lata z odsetkami. Była to jakaś astronomiczna kwota dziesiątek tysięcy złotych. Nie ukrywam, że zrobiło mi się ciepło, bo to całe zawieszenie, to zwykłe pismo było, które wysłałem do ZUS-u listem poleconym. Na szczęście, gdzieś w zapomnianych szpargałach odnalazłem potwierdzenie wysłania tego listu i z dumą je pokazałem. Na to pani w ZUS-ie załamała ręce i zaczęła lamentować, że teraz będą musieli szukać tego mojego pisma po jakimś numerze podawczym, a archiwa mają nie wiadomo gdzie. Przerwałem jej grzecznie, mówiąc, że mnie to g… obchodzi i że żądam teraz zaświadczenia, że ZUS uznaje iż lata temu zawiesiłem swoją działalność.

Drugie moje zderzenie z ZUS-em miało charakter bardziej humorystyczny. Zostałem mianowicie w roku 2005 wezwany listem poleconym do stawienia się osobiście pod groźbą jakiejś straszliwej kary. Przyjechałem więc z duszą na ramieniu i pękatą teczką wszystkich zusowych druczków. I co się okazało? Mianowicie wersja ZUS-owskiego programu Płatnik, którego używaliśmy w firmie, nieprawidłowo zaokrąglała kwoty do przelewów. Program liczył sobie o jeden grosz za mało. Ponieważ co miesiąc na jedną zatrudnioną osobę przypadały trzy deklaracje: rentowa, zdrowotna i chorobowa (do dziś nie wiem, czym różnią się te dwie ostatnie), a miesięcy ze złymi zaokrągleniami było sporo, to w sumie, jak wyliczyła pani z ZUS, muszę teraz zapłacić 27 groszy. Nie wiedziałem, śmiać się czy płakać.

Jakby tego było mało, owa pani poleciła mi wypełnić 27 deklaracji korygujących, aby miały już właściwe kwoty, oraz dokonać 27 przelewów, po 1 grosz każdy. No bo każdy z tych przelewów, tłumaczyła kompetentnie, dotyczy innego miesiąca i innej wpłaty i nie można tego dokonać tak zbiorczo. Pamiętając, że każdy przelew do ZUS-u, bez względu na jego wysokość, kosztuje 3,50 zł, przeliczyłem sobie to wszystko w głowie, popatrzyłem na stos deklaracji do wypełnienia i po prostu wyjąłem z portfela 30 groszy. Położyłem przed panią ze słowami: „reszty nie trzeba” i wyszedłem.

2. Przeinwestowanie.

Kiedy napłynęły pierwsze, niemałe pieniądze, cieszyliśmy się jak dzieci. I jak dzieci zaczęliśmy kupować sobie zabawki: a to komputery, to laptopy, to telefony komórkowe, faksy, meble, jakieś bezsensowne gadżety. Nic nie odkładaliśmy na przyszłość. Im większe mieliśmy przychody, tym więcej wydawaliśmy. Jak się w końcu zrobiło cienko, to wszystko musieliśmy sprzedać ze stratą.

3. Złe zarządzanie kosztami.

Wyobraź sobie, że w zasadzie do samego końca istnienia firmy, nie mieliśmy dobrze opracowanego cennika. Za każdym razem, jak przychodziło nieco bardziej skomplikowane zlecenie, to traciliśmy masę czasu na rozmaite wyceny i wysyłanie zapytań do podwykonawców. A mimo to, i tak wiele rzeczy musieliśmy wyceniać „na oko”. Potem okazywało się, że musimy dopłacić do interesu albo wychodzimy ledwo na zero.

Byliśmy też słabo przygotowani do negocjacji. Wystarczyło, żeby klient zaczął kręcić nosem na cenę, mówić, że za drogo, a my od razu dawaliśmy mu jakieś upusty czy rabaty. Przez to wiele zleceń było dla nas wręcz deficytowych. Co prawda nie czuliśmy tego, bo na innych zleceniach sporo zarabialiśmy i w sumie jakoś wszystko się kręciło. Ale mogło być dużo lepiej i bardziej z głową.

4. Nie rozwijanie się.

Mieliśmy dwóch dużych klientów, którzy zapewniali nam prawie 90% obrotów. Nawet gdyby jeden odpadł, myślałem, to drugi zapewni nam przeżycie i czas na szukanie innego. I zamiast szukać nowych klientów, w myśl zasady: „kop studnię, zanim poczujesz pragnienie”:
http://alexba.eu/2007-11-19/rozwoj-kariera-praca/studnia/
to my wszystkie siły i środki poświęcaliśmy na obsługę istniejących. No i zdarzyło się, że obaj nasi duzi klienci na raz odpadli. W jednej chwili firma znalazła się pod kreską. Próbowaliśmy na gwałt pozyskać jakiś nowych klientów, ale że był kryzys i wszyscy szukali, to kicha była.

5. Zwlekanie z zamknięciem.

Kiedy już było naprawdę źle, to zgodnie z mottem Alexa: „Lepszy bolesny koniec, niż ból bez końca”, trzeba było po prostu sobie szczerze powiedzieć, że to już koniec i że trzeba zamknąć budę. Ale ja nie chciałem się poddać. Stawałem na głowie, żeby wszystko jeszcze jakoś ciągnąć. Brnąłem w długi i traciłem czas na reanimowanie trupa. Przez ostatnie kilka miesięcy działalności, straciliśmy wszystko to, co zarobiliśmy przez poprzednie dwa lata. Zupełnie niepotrzebnie. Gdyby ten czas i środki przeznaczyć na coś innego, byłby z tego większy pożytek. Ale niestety, człowiek przywiązuje się do swoich marzeń zamiast racjonalnie oceniać sytuację.

Można rzec, ze miałem fuksa znajdując ten blog mając dzisiaj 25lat a nie mając więcej.
Dopiero zabieram się za pisanie, ale przeraża mnie ta przypadkowość w życiu. Tzn gdybym nie polubił na facebooku pewnej strony, gdybym dzisiaj w czasie ogladania filmu nie przegladał fb w telefonie to bym tego posta i bloga nie zauważył. Ostatnio traciłem wiare w Internet, który stawał sie jedną wielką papką, a blogi jedną wielką autopromocją autora wpisy jak znalazłem sponsora bloga, jak się reklamuje na bloguje, albo blogi o samych blogowaniu. Tak mało wartościowej treści znajduje się w sieci, tak mało ciekawych ludzi poznaje w normalnej rzeczywistości. Dobrze, że są tacy ludzie jak Alex którym się chce, chce pisać ciekawą i wartościową treść. ps niedawno w jednym miejscu powiedziałem ze brakuje mi w sieci albo w prasie miejsca gdzie ludzie pisali by o swoich porażkach (chodziło mi głownie o biznesowe typu Otworzyłem we franczycie lokal, który po rozwoju i powodzeniu franczyzodawca mi odebrał … (nie mój przykład). Dostałem odpowiedz a czy ty byś chciał o swoich porażkach mówić? Tak chciałbym, nie koniecznie pod nazwiskiem, ale też czuje potrzebe dbania o ludzi wokól siebie. Tak jak można ostrzec przed porażką w biznesie (np. tu i tu zabezpiecz się prawnie…) to dużo ciężej jest dać dobrą radę odnośnie naszego samego życia. Pzdr

Witajcie,

dopiero dziś trafiłam na tego bloga. Przeczytałam historię Rafała i przeczytałam, że ktoś chciałby przeczytać o osobie, która nie spadła z wysokiego konia, nie zarabiała kokosów, tylko o takiej, której od początku nie szło. Napisze więc, choć może nie jestem doskonałym przykładem. Dopisałam kwoty zarobków, choć bardzo się wstydzę, ale naprawdę nie wszyscy spadali z zarobków z 4 zerami, w moim przypadku zarabiałam naprawdę mało. Wiem, że artykuł i komentarze są bardzo stare, sprzed wielu lat, wiem też, że post pierwotny, napisany przez Rafała porusza sprawy aktualne także dziś wiec zdecydowałam się wpisać mój komentarz. Ostrzegam, jest baaaaardzo długi.

Liceum: ojciec uważał, że nie dam sobie rady z przedmiotami ścisłymi więc poszłam do liceum zawodowego, po 4 latach wyszłam z maturą i tytułem technika – ekonomisty. Szło mi średnio, nie lubiłam rachunkowości i niektórych innych przedmiotów, nie rozumiałam, nie umiałam się tego uczyć.
Ponieważ w liceum był b. niski poziom nauczania to abym dostała się na studia rodzice płacili mi za korki z angielskiego (obijałam się na nich) i douczał mnie wujek z matmy.
Studia, Zarządzanie i Marketing, dostałam się na dzienne, kierunek wybrany przez ojca. 6 lat krwawiłam, oczywiście w sensie nauki, ciągle dwójki, poprawki, warunki, któreś terminy. Studiowałam 6 lat bo przeciągnęłam studia o 1,5 roku. na studiach okazało się, że ze znienawidzonej rachunkowości jestem w sumie dobra, dużo rozumiem. dawałam trochę z tego korki, zarabiałam jakieś drobne pieniądze. Brałam 10 lub 15 zł za godzinę podczas kiedy stawki rynkowe to było 25-30. Moim celem zawodowym było zostać w ciągu 10 lat główną księgową; wydawało mi się, że jest to nierealne, to było takie marzenie raczej niż cel. Musiałam odbyć obowiązkowe praktyki w ramach zaliczenia jednego z ostatnich semestrów, załatwił mi je po znajomości mój parter, już wtedy byliśmy razem. po praktykach udało mi się, ze wstawiennictwem partnera załapać się tam do pracy, pracowałam poprzez agencje pracy tymczasowej, na umowie śmieciowej, dojeżdżając około 80km w jedną stronę, zarabiałam do ręki około 900zł, znaczna część szła na dojazdy. Dzięki szczęściu i temu, że byłam zdeterminowana udało mi się wskoczyć na umowę bezpośrednio do firmy, która mnie zatrudniała, omijając agencję. Zarabiałam więc dużo lepiej, około 1200zł. Pracowałam tak przez rok. Wstawałam o 5:45, prysznic, makijaż, ubranie, biegiem na autobus potem bus i przewóz pracowniczy. Praca od 8 do 16. Powrót do domu, byłam około 18-tej. Kolacja, sprzątanie i spanie. W tym czasie robiłam też na koszt pracodawcy kurs z podstaw księgowości, 3 razy w tygodniu po pracy, wracałam do domu po kursie pociągami itd, byłam o 23 w domu. Moje życie domowo-rodzinne było szczątkowe. Mocno szukałam innej pracy i po około roku i kilku rozmowach ciocia załatwiła mi posadkę w pewnej instytucji, wzięłam bez wahania, choć zarobki spadły mi znów do poziomu niecałego tysiąca to jednak praca była 10 minut spacerem od miejsca gdzie mieszkam i pracowałam krócej (były jakieś przepisy mówiące o tym, ze mamy pracować po 7h35m). Praca okazała się prawdziwym bagnem, z jednej strony a z drugiej prawdziwym wyzwaniem. Nieformalnie byłam zastępca głównego księgowego, wymagania wb mnie były ogromne, nie tylko wb mojej wiedzy fachowej (nie miałam jej, ale starałam się nadrabiać braki) ale także wiedzy o systemie księgowym (szybko się nauczyłam) no i niestety, okazało się, że praca moja nie ograniczała się do tych 7 godzin 35 minut, zwykle pracowałam po 10-12 a w okresach spiętrzenia prac nawet po 16-20 na dobę (Co bylo ukrywane, panie kadrowe przerabiały ręcznie rejestracje nabite kartami zegarowymi). atmosfera była bardzo zła, wymagania rosły, główna księgowa odeszła na dłuuugie zwolnienie lekarskie i zamiast niej byłam 'motywowana’ (takiego eufemizmu użyję) do różnych mniejszych i drobniejszych nieścisłości w deklaracjach czy sprawozdaniach dla właściciela. Moja umowa nadal była byle jaka, „na zastępstwo”. Było to ponad moje siły psychiczne i fizyczne, zdecydowałam, że szukam innej pracy i tu zadziało się błyskawicznie, w ciągu 2 tygodni miałam podpisana umowę w nowej firmie; prace znalazłam sama, byłam na rozmowach kwalifikacyjnych, wydawało mi się, ze złapałam pana boga za nogi. Firma prywatna, całe 1300zł netto, blisko domu. Wydawało mi się, że jest to spełnienie wszystkich moich marzeń: główna księgowa. Spadłam z deszczu pod rynnę. Zarząd okazał się mieć duże oczekiwania, umowa była znów na zastępstwo a atmosfera – nie do zniesienia. Nigdy nie szukałam przyjaźni czy zażyłych znajomości w pracy, byłam trochę zahartowana po pracy w poprzedniej instytucji jednak tutaj poziom braku komunikacji, wprowadzania pracowników w błąd sięgnął rozmiaru który mnie poraził. Dodatkowo zarząd raczej podsycał animozje między pracownikami, chętnie wysłuchiwał swoich „wtyczek” bo niektórzy chodzili na regularne pogaduszki do prezesa i osiągali z tego drobne korzyści w postaci premii. Też tak robiłam i po jakimś czasie dostawałam 100 czy 200 zł dodatkowo premii. Jako takie stosunki zawodowe udało mi się wypracować z administracją, prawnym i marketingiem natomiast (…) (główny obszar działania firmy) – tutaj było strasznie. Byłam wprowadzana w błąd, nie informowano mnie, zatajano różne rzeczy. Pomimo tej niesprzyjającej atmosfery szybko i terminowo zrobiłam mój pierwszy w życiu, samodzielny bilans roczny i rachunek zysków i inne obowiązkowe podatkowo-księgowe sprawy. I wtedy cos we mnie się złamało? Wypaliło? W marcu 6 lat temu zrozumiałam, że mój cel zawodowy „samodzielnie zamknąć rok w spółce prawa handlowego” zrealizowałam w przyspieszonym tempie. Nie kręciło mnie to dalej, nie chciałam być księgową, nie chciałam dalej zajmować się podatkami, fakturami, prowadzić kasy. Zdecydowałam, że może w takim razie będzie to dobry moment na dziecko, miałam 'już’ 27 lat i wydawało mi się, że zajście w ciążę zajmie mi nie wiadomo ile czasu. Mówisz-masz. Dostałam, co chciałam, byłam w ciąży praktycznie od razu. Pierwsze tygodnie upływały spokojnie, w 4 miesiącu okazało się, że prawdopodobnie poronię, pojawiły się znaczące komplikacje, szpital, przymus leżenia. Mimo L4 i nakazu lekarskiego pracowałam – dokumenty były mi dostarczane do domu, leżąc w łóżku fakturowałam, księgowałam przez następne 3 miesiące, aż zarząd nie zatrudnił zastępstwa dla mnie. Mimo, że po 30-tu kilku dniach zwolnienia nie kosztowałam nic mojego zakładu pracy to nie dostawałam ani grosza dodatkowo za wykonywaną pracę. Nie mogłam patrzeć na siebie w lustrze, czułam się strasznie, że daję się wykorzystywać ryzykując życiem mojego dziecka i nic z tym nie robię. Urodziłam syna, nie radziłam sobie z rolą mamy, nie zawsze instynkt macierzyński zaskakuje od razu i nie każde dziecko to rozkoszny aniołeczek który tylko je śpi i się śmieje; boleśnie się o tym przekonałam.
Na macierzyńskim dokończyłam podyplomowe studia z rachunkowości które miały mi dać dyplom niezbędny do uzyskania certyfikatu uprawniającego do usługowego prowadzenia ksiąg. Ogromnym wysiłkiem, przede wszystkim fizycznym (karmiłam syna w przerwach między zajęciami, niedosypiałam, uczyłam się spacerując – bo tylko wtedy syn spał) studia ukończyłam. Do dnia dzisiejszego nie wysłałam wszystkich papierów do Ministerstwa i certyfikatu nadal nie mam. A z moim pierwszym, niekompletnym zgłoszeniem powysyłałam niektóre oryginały i chyba nie bardzo mam jak je odzyskać. Zmarnowany czas, pieniądze na dojazdy, i nic z tego nie mam.
Zarząd postawił mi w pracy ultimatum, albo wracam zaraz po macierzyńskim do pracy albo nie podpiszą ze mną umowy. Zgodziłam się, jednak nie wróciłam na moje stanowisko, miałam objąć dział marketingu i sekretariat. Wynagrodzenie 2000zł netto, na pensję niani i jej bilet miesięczny wydawałam około 800zł. Wstawałam po 4 rano, budziłam i karmiłam syna (miał ledwie skończone 20 tygodni), ubierałam i odwoziłam go dwoma tramwajami do mieszkania w którym niania zajmowała się nim. Pracowałam od 8 do 15, odbierałam syna i dwoma tramwajami wracałam do domu. Nie miałam prawa jazdy a autem i tak jeździł mój partner. Byłam na granicy wytrzymałości psychicznej i fizycznej. W końcu udało mi się w tamtym czasie zrobić kurs prawa jazdy, zdałam egzamin. W pracy było coraz gorzej, obarczano mnie odpowiedzialnością nie dając mi uprawnień, godziłam się na wszystko, potulnie. Nie cieszyłam się macierzyństwem, nie cieszyło mnie nic. (a i dziecko nie było ani spokojne, ani grzeczne ani ciche.) Zaszłam w kolejna ciążę i zdecydowałam, że mam dość i że chce na L4, oczywiście ze względu na zagrożenie pierwszej ciąży wskazane miałam leżenie i chuchanie i dmuchanie na siebie. Odeszłam na zwolnienie z dnia na dzień, bo szef mnie skrytykował mocno przy moich podwładnych. No i dlatego, że przypadkiem zupełnym dowiedziałam się, ile zarabia 'nowa’ księgowa, ta zatrudniona zamiast mnie podczas mojej pierwszej ciąży – 3000zł, ja za ta pracę dostawalam 1300. Poczułam się, jakbym mi ktoś przywalił butem w twarz.
Po urodzeniu drugiego dziecka nie wróciłam do pracy, miałam komplikacje zdrowotne i dziecko też, byłam długi czas na chorobowym i potem na wychowawczym. Od około 4 lat nie pracuje zawodowo, siedzę w domu. Wychowuję dzieci, nic ze sobą nie robię. W czasie wychowawczego zrobiłam studia podyplomowe, o ironio, coaching, zapłaciła za te moje studia UE, nic z nich nie wyniosłam, niczego się nie dowiedziałam, nic nie nauczyłam. Pewnie dlatego, że olewałam zajęcia, bardzo dużo godzin opuściłam, ale że to był projekt unijny to w interesie organizatora było abym była podpisana na wszystkich listach. Treści, które były tam prezentowane – nie przemawiało do mnie to, co widziałam. Było kilka pokazowych sesji coachingowych (ochotnik i jego realny problem, osobisty ale na tyle, że bez trudno i wstydu mógł o tym rozmawiać z coachem na forum grupy), prowadząca była bardzo zadowolona i mówiła, że tak to w praktyce wygląda. Z mojej strony nie wierzę, że ktokolwiek mógłby zapłacić stawki typu 500zł za sesję (45-50 minut) i słyszeć od coacha w kółko „a jak Ty to widzisz” „I co jeszcze?’ „I kto jeszcze?” „I jak jeszcze?”. Nie chcę mieć nic wspólnego z coachingiem w takim wydaniu. Do tego stopnia zniechęcona byłam do tych studiów że nawet nie złożyłam pracy dyplomowej, nie broniłam jej więc i dyplomu czy tytułu nie dostałam. Widzę to jako zmarnowany czas i pieniądze (dojazdy).
Od momentu kiedy dzieciaki mam w przedszkolach to zaczęłam kolejne, inne studia, magisterskie, 5-cio letnie. Na początku byłam pełna zapału, chęci, miałam wizję jak po skończeniu studiów otwieram prywatny gabinet, widziałam się oczyma wyobraźni pomagającą ludziom, wierzyłam, że studia to krok w dobra stronę. Oprócz gabinetu chciałam zostać na uczelni i kontynuować karierę naukową – doktorat. Miałam już nawet jakieś wstępne pomysły na tematykę magisterki i doktoratu. Wierzyłam, że mimo obciążeń rodzinnych, mimo trudności finansowych (2 małych dzieci wymagających wspomagania rozwoju i tylko partner zarabia – klasyczne holowanie) dam radę i w końcu zacznę zajmować się tym, czym chcę. Powoli wypalałam się, dzieci chorowały, nie chodziłam na zajęcia, wszystko zaliczałam z opóźnieniem, po terminie. Na chwilę obecną nie wierzę, że dam radę skończyć studia, nie wiem jak damy radę z finansami. Nie widzę sensu w studiowaniu do 36 roku życia. Ze względu na obowiązki domowe nie robię poza uczelnią (wykłady i ćwiczenia) nic dodatkowo podczas kiedy inni studenci działają w kolach naukowych, wolontariatach, organizują akcje społeczne, zdobywają doświadczenia „ z branży” (albo okołobranżowe). Czuję się stara, za stara. Nie mam żadnego pojęcia, w którą stronę iść, co zrobić z moim życiem. Nie dopisałam tego wczesniej, ale będąc na studiach z Zarządzania zaczełam studium pedagogiczne i niestety go nie dokończyłam. Trochę żałuję, bo papiery nauczycielskie by mi sie chyba mogły przydać. Mialam taki pomysł, aby zacząc zarabiać ucząc w licznych szkołach policealnych; nie sa to może kokosy ale lubie uczyc (dorosłych), dawanie korków sprawiało mi przyjemność. Inna forma edukacji której nie ukończyłam była Akademia Feng Shui, dośc dużo zainwestowałam ale jej nie ukończyłam, straciłam wiarę w FS i nie chciałam sie tym dalej juz zajmować. Wzorzec, ze zaczynam i nie kończę – powtarza sie u mnie.

Moja obecna sytuacja: 32 lata, staly partner od 12 lat, dwoje przedszkolaków. Mieszkamy z moją mamą w jej mieszkaniu, dzięki jej pomocy (opłaca czynsz, kupuje dzieciakom prezenty, książeczki, ubrania) materialnej stac nas na sporadyczne wyjście do kina czy kupno książki. Czyli nie dość, że finansowo holuje mnie partner, to jeszcze mama. Dramat, wstyd mi, ale postanowiłam opisac stan faktyczny.

Pozdrawiam.

Beznadzieja
Przede wszystkim jestem pełna podziwu dla Twojej determinacji – pracować, uczyć się i zajmować dwójką maluchów jednocześnie – to naprawdę nie byle co – a ty wspominasz o wielu innych projektach, które dodatkowo zajmowały cię w tym czasie.
Co do wieku – zgadzam się z Ewą W. – to nie ma znaczenia. Pomyśl – Rafał – autor postu – napisał go mając 40 lat. Masz 8 lat więcej na realizację swoich planów :-) Zacznij jak najszybciej – może na początek od zmiany nicka?
Pozdrawiam i powodzenia w życiu :-)

Nadziejo,
piszesz o obowiązkach, finansach, braku doświadczenia. Może zainspiruje Cię filmik z wypowiedziami studentów trochę starszych niż przeciętny student oraz wykładowcy.
http://admissions.yale.edu/eli-whitney
(można włączyć napisy).
Opcja zobaczenia kiedyś Stanów – cz musiałabyś tam jechać z dziećmi,a nie sama?
Świetnie, że potrafisz dokonać takiej samoanalizy, jaką umieściłaś na końcu swojej wypowiedzi – rozpoznanie siebie, swoich słabości i ograniczeń to pierwszy krok na drodze do poprawy.
Pozdrawiam i powodzenia w realizacji zamierzeń.

Ewo,

dziękuję za odpowiedzi. Czytając i zastanawiając się nad Twoimi słowami dostrzegłam, że mam braki w planowaniu. Mam te moje cele ogolne, odległe (studia – perspektywa 3 lat; USA – nie wiem ilu lat) i żadnych pośrednich kroków zaplanowanych. No i może to powoduje, że moja motywacja jest taka niska. Na razie próbuję układać sobie w głowie, zastanawiam się nad celami i nad krokami które są niezbędne.
Z tą moją diagnozą, posty wyżej, to nie wiem, co dalej robić, jak nad tym pracować, na razie pustkę mam w głowie.

Pozdrawiam!

Mój Boże! Minęło przeszło dziesięć lat od kiedy napisałem ten post. Mogę więc opowiedzieć Wam, jak to się wszystko zakończyło, jak potoczyły się dalej moje losy.

Po pierwsze, zacząłem pisać i zacząłem z tego żyć. Pisałem rzeczy różne, różniste. Jako copywriter wymyślałem hasła reklamowe, pisałem teksty promocyjne na ulotki, banery i do internetu. Pisałem na zamówienie artykuły do czasopism branżowych, które potem inni ludzie publikowali pod swoimi nazwiskami. Taki, można powiedzieć, ghost writing. Było to strasznie czasochłonne, bo żeby napisać coś z pozycji specjalisty od druku cyfrowego czy managera IT, musiałem poświęcić masę czasu na naukę, zebranie informacji i nabycie odpowiedniego słownictwa. Stworzyłem też dla pewnej firmy kilka kursów, m.in. o technikach zapamiętywania, rysowaniu mind map, itp. Dniami i nocami pisałem dla kogoś felietony albo robiłem korekty cudzych tekstów. W między czasie napisałem też dwie własne książki (zbiór opowiadań dla dzieci oraz thriller psychologiczny), ale nie znalazłem na nie chętnego wydawcy.

Ciągnąłem tak przez trzy lata. Gdybym był młodszy i sam, pewnie dałbym radę jakoś przeżyć z tych wszystkich zleceń i pisałbym dalej, licząc na to, że w końcu uda mi się wybić, że ktoś mnie zauważy. Ale nie z rodziną na karku, nie z dziećmi które muszą przecież coś jeść i gdzieś mieszkać. I tak po trzech latach prób zrealizowania swojego marzenia dopadła mnie proza życia. Musiałem sam przed sobą przyznać, że jako pisarz jestem za słaby, za cienki. Muszę odpuścić. Nie ma więc hollywoodzkiego happy endu.

Po kilku nieudanych próbach znalezienia sensownej pracy w Warszawie (a to jako przedstawiciel handlowy, a to nawet jako uczeń-mechanik samochodowy), za ostatnie pieniądze wyjechałem do UK. Znalazłem się w Londynie mając przy sobie sto funtów i kartkę z adresem znajomego. A za sobą, w Polsce, idące w grube dziesiątki tysięcy złotych długi. Zacząłem epicko – od zmywaka. Serio! I to wcale nie jest taka zła praca. Nie trzeba stać przy rozpalonym grillu czy skwierczącej, pryskającej olejem frytownicy. Człowiek ma ten swój mały kącik, dookoła hektolitry ciepłej wody. Jak przymknąć oczy i zapomnieć o brudnych garach, to jest niemal jak na Karaibach :-)

Zacząłem więc od zmywania naczyń. A że byłem pracowity, uczynny i uśmiechnięty, to szybko awansowałem. Najpierw zostałem pomocnikiem kuchennym i godzinami siekałem na plasterki cały tony pomidorów i cebuli. Potem zacząłem poznawać przepisy, robić różne sosy i sałatki, a na koniec zostałem grill chefem, czyli takim gościem od smażenia mięs i kierowania kilkuosobowym zespołem w kuchni.

Potem wziąłem sobie jeszcze drugi etat, zacząłem dodatkowo pracować w muzeum. Harowałem tak po 12 godzin na dobę, praktycznie bez dni wolnych. Ale powoli spłaciłem wszystkie długi i ściągnąłem do Anglii żonę i dzieci. Zamieszkaliśmy w małym domku niedaleko granicy ze Szkocją, z dala od kosmopolitycznego, hałaśliwego Londynu. Z naszych, niemal najniższych pensji pracowników fabrycznych nie tylko jesteśmy się tu w stanie utrzymać, ale też chodzimy po pracy na różnego rodzaju zajęcia, siłownię, szermierkę, łucznictwo. A w weekend pakujemy auto i jedziemy do Edynburga, albo do Paryża, skoczyć sobie na wieżę Eiffla. W zimie z dzieciakami na narty do Austrii, a latem na wakacje do ciepłych krajów. Oczywiście tak to wyglądało zanim wszystko zamroziły covidowe lockdowny.

Ale życie na emigracji oprócz blasków ma też i swoje cienie. Człowiek zaczyna tęsknić za krajem, za rodziną, za przyjaciółmi, za smakami i obrazami dzieciństwa. I mimo udzielania się w tutejszych organizacjach polonijnych, pracy jako nauczyciel-woluntariusz w polskiej szkole czy pomagania drużynie harcerskiej, mam już dosyć życia na obczyźnie. Chcę wrócić do Polski. Ale nie ma sensu żebym wracał jako operator wózka widłowego czy picker-packer do hurtowni Amazona.

Dlatego też w wolnych chwilach zacząłem się uczyć UX’a oraz języka chińskiego. Bo świat nie stoi w miejscu, nie czeka w zamrożeniu aż wreszcie łaskawie podejmiemy nasze decyzje. Aby być na fali, trzeba się ciągle rozwijać, uczyć, nadążać, mieć oczy szeroko otwarte i łapać ciekawe okazje. I to bez względu na to, ile mamy lat. Taka to moja rada dla Was od starego już i siwego, choć wciąż młodego duchem pięćdziesięciolatka ;-)