Na wstępie dziękuję Alex za życzenia urodzinowe… Już wczoraj chciałam w jakiś sposób skomentować ten tekst i dodać swoje 3 grosze, ale nic mądrego, co wniosłoby coś więcej niż zostało już napisane, nie przychodziło mi do głowy. Pomyślałam, że poczekam na inne komentarze może mnie zainspiruje…a tu nic. Komentarzy brak. Dochodzę zatem do wniosku, że po prostu Alex wszystko tak pięknie napisał, że nic dodać nic ująć, tylko zakasać rękawy i wziąć się jak najszybciej do roboty w celu poszukiwania swojej najlepszej drogi i poprawy jakości życia:)

Tak, rozmowa twarzą w twarz jest zawsze najlepszą metodą komunikacji. Jednak ja potrzebuję często czasu, aby móc sobie wszystko spokojnie poukładać i przemyśleć co tak naprawdę chcę powiedzieć lub o co zapytać. Nie mam jak to się określa refleksu psychicznego… dlatego blog jest dla mnie chyba idealną formą komunikacji.
Ukłony, Iwona:)

Alex….
To jest bardzo trafiony post- szkoda, że nie trafiłem na coś takiego 10 lat temu :-) no cóż ale to były inne czasy, a poza tym pochodzę z środowiska, które ma dość specyficzne podejście do życia- dość konserwatywne i z dość sztywnym modelem życia- któryś raz z rzędu mam w głowie brainstorm po tym co czytam na tym blogu….

->Iwona
>>”Pomyślałam, że poczekam na inne komentarze może mnie zainspiruje…a tu nic. Komentarzy brak.”
Moim zdaniem to efekt ostatniego zdania w tej notce/newsie/poście: „Jeśli po uważnym przeczytaniu tego postu macie jakiekolwiek pytania lub uwagi, to zapraszam do komentarzy i to niezależnie od tego, czy podzielacie moje zdanie, czy też nie.”

Genialny sposób prowadzenia bloga. Kilka razy czytałem pierwszy akapit i nadal nie wiem na czym polega trick. Za pierwszym razem zrozumiałem 50% tekstu (aczkolwiek jak zawsze w bardzo prosty sposób napisany) a i tak przychodziło mi do głowy tysiąc pomysłów na skomentowanie. Potem jak czytałem jeszcze raz to przychodziły kolejne wnioski, a o starych zapomniałem. I tak jest za każdym razem jak czytam coś na alexba.eu. Jest coś w tej technice. No i generuje w magiczny sposób stałych czytelników – chce się wracać i tak nie pamiętając na czym polegała satysfakcja.

Chyba życie nie jest takie kolorowe i proste jak na tej stronie – ale to nie znaczy, że nie trzeba w prosty i sympatyczny sposób myśleć. Strzelam, że to kolejna technika, pisać prosto i przyjemnie, a tak trzeba w czasach, gdy czytelnicy przebywają na blogach średnio nie więcej niż kilka minut. Najlepsze jest to, że można napisać swoje zdanie i odzew za każdym razem wygeneruje pozytywne emocje – to pewnie efekt szanowania każdego z rozmówców przez autora strony.

-> alexba
świetna historię ze swojego życia przedstawiłeś w jednym z ostatnich postów. aż chce się próbować czegoś podobnego.
tricki w prowadzeniu blogów: http://weblogs.about.com/od/weblogsbasics/a/timemanagement.htm

Cześć :)

Z tego co zrozumiałem to najważniejsze jest nie pakowanie się za młodu w zobowiązania bo to powoduje że nasze możliwości manewru są nader ograniczone…
Niestety w naszym społeczeństwie coraz więcej ludzi postępuje według „nacisków” otoczenia czyli… studia/studia zaoczne+praca w międzyczasie dziewczyna, później ślub a przecież trzeba gdzieś mieszkać no to kredyt, własne mieszkanie/dom i okazuje się, że nawet zmiana pracy na inną jest bardzo ciężką decyzją bo co jeśli po miesiącu/dwóch/trzech mnie wywalą, co jeśli się nie sprawdzę.. to może już lepiej zostanę tu gdzie jestem pomimo, że wcale nie robię tego co bym chciał….

Ciężko się z takiej sytuacji „wyzwolić”, spróbować czegoś innego…

Tutaj dużą rolę gra to co potrafimy, jak „potrafimy się sprzedać” a chyba przede wszystkim jak postrzegamy swoją wartość… niestety zauważyłem, że dużo ludzi albo nie docenia swoich umiejętności – szczególnie gdy naprawdę potrafią coś zrobić albo wręcz przeciwnie niewiele potrafią i mają wybujałe ambicje…

Ale chyba zawsze MOŻNA zmienić woje życie… nie koniecznie jednym gwałtownym zrywem, czasami drobnymi kroczkami i starannym planowaniem… trzeba chcieć i dążyć do celu… pracować nad sobą bo samo nic nie przyjdzie a sprawy pozostawione swojemu biegowi przeważnie mają tendencję do komplikowania się…

Przynajmniej tak mi się wydaje :)

Pozdrawiam.
Romek.

Witajcie,
Ja bym dodał do tego, o czym mowa w tym wątku sprawę dojrzewania do zmian. Wydaje mi się, że nawet najzłotsze rady i propozycje nic nie zmienią, jeśli do nich nie dojrzejemy, jeśli nie będziemy potrafili ich zintegrować, „oswoić”.
A pisząc to mówię o swoich własnych doświadczeniach. Moja własna ścieżka od dobrej zabawy (lekkości bytu), poprzez coraz większą aktywność zawodową, kreatywność, wspaniały (trwający :) ) związek z kobietą aż do niedawnej frustracji doprowadziła mnie ostatecznie do prób zmian i przeorganizowania swojego życia. Gdy się sobie przyglądam to wiem, że nie było takiej możliwości bym zasady, o których piszesz przyjął wcześniej, jakoś zintegrował (bo to słowo wydaje mi się najodpowiedniejsze).
Co o tym myślisz?

P.s. Dziwię się sam sobie, że tu trafiłem nawet pomimo tego, że odkąd korzystam z Internetu (a jest już szmat czasu) omijam blogi z daleka. Zatem musi to być zasługa Alexa :) i w tym sensie zgadzam się z pakersonem, jest coś w tym, że „chce się tu wracać”. Mam nadzieję, że będę zaglądał tu częściej, bo bez wątpienia temat ten zasługuje na rozszerzenie.
Pozdrawiam.

Witam

Pytanie zadane w temacie jest o tyle przewrotne, ze nie mozna na nie odpowiedzieć jednoznacznie, gdyż każdemu człowiekowi należy się zupełnie inna. Można powiedzieć że każdy w 'innym świecie’ żyje, każdy funkcjonuje na innych parametrach i zasadach.
Natoniast jedno słowo będzie łączyć wszystkie indywidualne recepty na życie, będzie to SUKCES = zadowolenie z życia = szczęście. To stan uniwersalny, znaczący to samo na każdym polu i w każdych warunkach.

Mam na to dwa spojrzenia:
1. Jeżeli interesuje nas stabilizacja bez większego ryzyka, odpowiedzialności i wysiłku to jesteśmy w stadzie owiec. W tym przypadku sprawa się kończy, nie ma nad czym rozważać gdyż tutaj ograniczają nas wąskie ramy ( też na zasadzie 'co ludzie powiedzą’) ale gdy jestesmy szczęśliwi , krytykować nikt nie ma prawa, bo sukces został osiągnięty.

2. Opuszczamy stado, patrzymy teraz z szerokiej perspektywy. Idziemy tam gdzie nikogo nie ma, albo 'stado’ jest na tyle nieliczne że jesteśmy jednostką zauważalną i znaczącą , co przekłada sie na mniejszą konkurencję.
A mniejsza konkurencja równa się wieksze prawdopodobieństwo osiągnięcia sukcesu przy mniejszych nakładach.

Porównując 2. do 1. można na to spojrzeć tak:
– mamy dwa kierunki, jeden popularny(modny), szanowany przez młodzież ALE z setkami absolwentów których rynek pracy nie moze wchłonąc. Drugi kierunek mało ciekawy z perspektywy 'dumnego’ licealisty wręcz śmieszny ALE z garstka absolwentów. jaki wniosek? 'modny’ absolwent klepie biedę za niską pensję albo dużym nakładem pracy jeszcze sie dokształca, a drugi w tym momencie wybiera pracodawce który mu odpowiada najbardziej np na warunkach finansowych o których pierwszy może jedynie pomarzyć.
– tak samo w biznesie , największe zyski są tam gdzie jeszcze nikogo nie ma (z perspektywy small biznes)
– najlepsze techniki np sprzedaży są te, ktore jeszcze w książkach nie opisane
i nie będące standardem.

pozdrawiam, Piotrek

ps. Alex, dzięki za ten blog,daje możliwość spojrzenia na sprawy z boku (wyjscie ze stada :) ) , nabrania oddechu kiedy duszno.

Alex

Chciałbym rozjaśnić parę zagadnień z mojego postu, których rzeczywiście nie widać wprost czytajac go. Ogólnie rzecz biorąc opierałem sie na przykładach 'z życia wziętych’ , a wiec:
– pisząc '…stabilizacja bez większego ryzyka, odpowiedzialności i wysiłku…’
widzę swojego przyjaciela z ławki który jest nauczycielem angielskiego.
Nie szuka nowych wyzwań,lubi spokojne życie rodzinne i jest szczęśliwy. Dochody które osiąga w pełni mu wystarczaja i on też jest człowiekiem sukcesu patrząc z jego perspektywy.
– pisząc 'o wyborze studiów’
widzę drugiego kumpla który nie dostał się na wymarzony kierunek i poszedł na wydział 'Metali Nieżelaznych’ na AGH w Krakowie. Jest teraz jednym z niewielu specjalistów w Niemczech w swojej specjalizacji. Tak poza tym ten AGH-owski wydział jest jednym z niewielu w Europie o tak unikalnych specjalizacjach (na zasadzie łatwo sie dostać trudno skończyć). Inni kończąc 'modnie’ muszą z mody w butikach zrezygnowac z braku funduszy (nie mówię o wszystkich, ale sporej cześci 'modnych absolwentów’)
– pisząc o 'small biznesie’
-Otwieramy interes w małym mieście? -ok. Teraz, kolejny sklep spożywczy, piątą apteke? Zawsze można, tylko już przy tak dużej konkurencji ze zlotówki wyciągniemy góra 20gr.
– Można inaczej, np. wokolo miasteczka budują się nowe osiedla domków jednorodzinnych. Otwieramy jako pierwsi w mieście firmę sprzedającą i montującą kominki. dzięki braku konkurencji na rynku z jednej złotówki wyciagniemy drugą złotówkę czystego zysku. Oczywiście to wszystko w duzym uproszczeniu ale chodzi o zasadę. W tym przypadku największym naszym kapitałem jest pomysł
– pisząc o 'technikach sprzedaży’
chodziło mi tutaj bardziej o wprowadzanie innowacji, których jeszcze nie zdążyła użyć konkurencja (chociaż w tym wypadku stosujemy spore ryzyko, gdyż trzymamy narzedzia nie sprawdzone na danym rynku)

Tyle mojego urzeczywistnienia postu ;)

Pozdrawiam

Wielkie dzięki Alex!!!
Mam 20 lat i jestem na pierwszych roku prawa- ku uciesze wszytskich wokolo, tylko nie mojej. Postanowiałm w Święta to rzucić i poszukać innej drogi. Dla mojej rodziny będzie to moja klęska życiowa. JAK !NO JAK !! można rzucic takie dobre studia!! Tyle pieniędzy i powazanie!!Ale czuję i wiem, że robię dobrze. W ciągu dnia około 1000 razy myślałam, jak nienawidze tych studiów, a jadąc autobusem często nie miałam ochoty wysiadać na przystanku uczelni, tylko jechać dalej, dalej….zaliczałam wszystko i pewnie byłabym w stanie utrzymać się na moim kierunku. Ale tego nie zrobię. Już myślę o psychologii albo ….kto wie. W moim środowisku mało jest ludzi „poszukujących”- i określani są oni przez mojego ojca jako „nienormalni”. I faktycznie nie chciałam być gorsza od moich znajomych, którym na uczelni „super idzie i zajebiście się podoba”. A jest ich większość. Ch.

„Co zrobić kiedy się nie wie co się chce robić” – pytanie bardzo ważne i moim zdaniem najważniejsze w życiu, bo skąd możemy wiedzieć, co będziemy robić za 10 lat, czy nie zafascynuje nas coś nowego, odmiennego…jeżeli pojawi się to pytanie, to znaczy, że jesteśmy na tyle zorientowani na własne życie, że zostaliśmy zoobligowani do poszukiwania swojego sensu w życiu…jest wiele płaszczyzn, na których można odnaleźć siebie i poszukiwać własnego szczęścia. Ja mając dopiero co skończone 26 lat dochodzę do tego co tak naprawdę chciałbym w życiu robić, lecz mogę powiedzieć, że spowodował to pewien przypadek, a oczywiście było to „nie dostanie się” na studia dzienne, więc wylądowałem na studiach zaocznych. W wieku niespełna 20 lat zostałem przez rodziców postawiony przed wyborem, którego nigdy nie było, czyli zapłacimy ci za rok szkoły, a ty masz szukać sobie zajęcia, czyli pracy i samodzielnie radzić sobie z zobowiązaniami. Z początku potraktowałem to jako żart, ponieważ jako dopiero co upieczony absolwent liceum, nie potrafiłem realnie odnieść się do życia na serio, czyli nie zarabianie wtedy, gdy potrzebna jest większa gotówka, ale pracowanie na serio i bycie odpowiedzialnym za siebie. Jakie było moje wielkie rozczarowanie szukaniem pierwszej poważnej pracy, generalnie klapa za klapą, podstawą oczywiście była gazeta (czego nigdy więcej już nie zrobię), po kilku miesiącach byłem na zaledwie kilku rozmowach i jak teraz sobie przypomnę co ja wówczas za dyrdymały wypowiadałem to, aż się przerażam, ale ewoluując dalej, nauczyłem się jak doprowadzić ten aspekt do perfekcji i zdobywać taką pracę jaką sobie zechcę(w tej chwili to jest banalnie łatwe). Najgorsze było to, że ani moi rodzice, ani moi rówieśnicy nie potrafili mi za bardzo pomóc w szukaniu pracy, nie wiedziałem jak to robić, gdzie szukać, wówczas nie zdawałem sobie sprawy co to jest CV oraz LM, a stworzyć takie arcydzieło to była jedna wielka abstrakcja. Ale po roku poszukiwań udało się w końcu coś znaleźć, była to moja pierwsza poważna praca trwająca dłużej niż 3 miesiące i tak się zaczęło. Od tamtego czasu, byłem pomywaczem, sprzątaczem, roznosicielem ulotek, chłopcem na posyłki, ochroniarzem w klubie nocnym, kelnerem, barmanem, agentem ubezpieczeniowym, przedstawicielem handlowym, account managerem, brand managerem, a obecnie specjalistą ds. public relations. Wszystkie te zawody nie do końca były w tej kolejności, ale mniej więcej taka była ich droga ewolucji. Za każdym razem zmiana pracy była powodowana tym, że chciałem coś więcej, rozwijać się, nie zostać na dole drabiny społecznej, mieć do powiedzenia coś więcej niż tylko dobrze szefie, zrobi się, a dodatkowo czerpać radość z tego co robię. Za każdym razem, gdy zmieniałem pracę, robiłem to z własnej woli i nikt mnie nie wyrzucał, ale każda zmiana nie zawsze przebiegała płynnie, więc pojawiały często spore kłopoty finansowe, bo rachunki trzeba było płacić, fakt czasem pomagali mi rodzice, choć do tej pory nie rozumieją co ja robię i po co, generalnie mają mi za złe, że nie chce załatwionej przez tatę ciepłej posadki i kredytu na mieszkanie, tylko kombinuje, a pieniędzy wciąż nie mam. Ale ja wiem, że to jest droga do mojej realizacji, a pieniądze to rzecz wtórna, owszem bardzo ważne, ale nie najważniejsze i przed 30 i tak będę miał ich pod dostatkiem. Bardzo chcę mieć już za 2 lata własną firmę i na pewno tego dopnę.
Wszystkim, którzy poszukują siebie polecam studia, jakiekolwiek by one nie były (oczywiście trzeba wybrać wg swoich preferencji i prestiżu szkoły), ponieważ poszerzają światopogląd i wiedzę o świecie, umożliwiają spotkanie wielu interesujących ludzi i uczestniczenie w wielu ciekawych projektach. Te aspekty studiów sprawiają, że łatwiej poznać siebie, znaleźć ten fragment rzeczywistości, który da satysfakcję. Natomiast dla tych, którzy nie studiują, ale również poszukują siebie, mogą oczywiście się dokształcać, chodzić na kursy językowe czy specjalistyczne. Za to płaci Unia Europejska często, ja dla przykładu powiem, że przez rok uczyłem się za darmo języka angielskiego i hiszpańskiego, a za wszystko w 100% zapłaciła Unia, wystarczy chcieć i zacząć szukać, bo kto pyta nie błądzi. Ja znalazłem swoją drogą, choć nie powiem, żeby było mi łatwo, ponieważ ciągle borykam się z problemami finansowymi, często ryzykuje, ale generalnie się opłaca. Moja droga prosta nie jest, są takie wertepy, że czasem trzeba specjalne ochraniacze stosować, ale powoli droga się prostuje, z czego się bardzo cieszę, oczywiście moje poglądy również ewoluują, jedynie szkielet zostanie ten sam niezmieniony, parę zasad, które wg mnie dadzą mi pełnie szczęścia , jak je osiągnę to zabiorę się za inne…

Fakt nie mam zobowiązań, dlatego ryzykuje, choć moja dziewczyna już mnie temperuje, abym się uspokoił, ale powinna wytrzymać :-)

Szukajcie a znajdziecie, ktoś kiedyś tak powiedział, moja rada to założenie sobie Internetu, bo to ułatwia życie i kontakt z wieloma wspaniałymi ludźmi i ideami oraz zastanowieniem się nad tym czego się pragnie, co się lubi, co sprawia wam przyjemność, co chcielibyście robić, wszystkie nawet abstrakcyjne i wzięte z kosmosu pomysły spiszcie na kartce i pomyślcie jak je rozwiązać, a potem próbujcie to robić, albo krokami milowymi, albo malutkimi kroczkami!

I gdyby nie wynaleziono Internetu, to nie odnalazłbym siebie (kocham Internet :-) )

Pamiętajcie! Tylko krowa nie zmienia swoich poglądów!!!

Czesc ja mam juz 24 lata i ciagle nic sie nie dzieje w moim zyciu. Czasami myśle że poprostu oszaleje. Chce cos wreszcie zrobić, wyjśc na świat i zacząc żyć, ale kompletnie mi to nie wychodzi. Juz piaty rok siedze na studiach, które mnie zupełnie nie interesują. Echh dla mnie to poprostu strata czasu, ale nigdy nie potrafiłem zrezygnować. Moje życie to praca od pon. do soboty a w wekendy i po pracy nauka czegos co mnie zupełnie nie kreci. Studiuje zarzadzanie w turystyce, ale dochodze do wniosku ze niechce niczym zarzadzać to nudne i głupie dla mnie. Niech robia to ludzie którzy tego pragna. Mnie pociągaja kolory, lubie cos tworzyć i splatac barwy. Myślałem o architekturze wnętrz. Lubie projektowac pokoje i zajmowac sie dekoracjami. Ale nie wiem co z tym fantem zrobić. Jak juz wspomniałem mam już 24 lata. Z utęsknieniem czekam na obrone pracy mgr. Bo chciałem sie wkońcu wyprowadzic z domu i zacząć zyć. Nie chce ugrzęznąć w nastepnej szkole na następne 5 lat i obudzić się z 30-tka na karku nie mając zupełnie nic. Nie wiem juz nic, czuje sie pusty i przerazony. Zaczynając studia miałem wiele sił, chęci, pomysłów i przyjaciół. Teraz praktycznie nie ruszam sie z domu. Wstaje rano ide do pracy, wracam zachacze czasem o sklep i sie ucze. Nie mam juz chyba zadnych znajomych bo i tak nie mam na nich czasu. Co mam z zycia? Nic. No prawie mam depresje i bezsenność. Za sypiam miedzy 3 a 5 rano i to po tabletkach nasennych. Chce to zmienić, ale nie potrafie. Czuje się strasznie związany. Chciałbym wiele a sił starcza na tyle by jakoś przeżyć nastepny dzień, a z każdym dniem jest trudniej to znieść.

Witaj Alex. Kryzys wieku średniego, wypalenie zawodowe? Nie wiem co to jest, ale mnie dopadło. Rozmyślam jak się dźwignąć i trochę brak pomysłów. Może podyplomówka na uniwersytecie, po to by odejść z policji (po 16 latach) – właściwie nigdy nie było to moje srodowisko, może szlifowanie języków, nasz „ojczysty” rosyjski znam dobrze, niemiecki kulawo, angielski… ąż wstyd się przyznać. Fascynują mnie obecne czasy, bo pchają do ciągłego samorozwoju, ale brak wiary w to, że dam radę radę zacąć coś nowego i wpływ obecnego mojego środowiska zawodowego („aby było”, „po co się wysilać?”), ograniczają rozwinięcie skrzydeł. Wspaniale piszesz. Może się zarażę. Pozdrawiam. Małgosia.

Alex,
od dzis zaczne regularnie tu zagladac. Bardzo podoba mi sie ten blog, poruszane tu tematy, a w szczegolnosci sposob w jaki piszesz i wyjasniasz trudne, czesto nigdy nierozwiazane przez niektorych, sprawy.
Smuci mnie tylko jedno: to zalozenie, ze w wieku dwudziestu kilku lat nie nalezy sie wiazac. Sama mam 24 lata, jestem mezatka, studiuje na dwoch kierunkach, rozwijam sie poza uczlenia, mam mnostwo planow zarowno na wakacje, jak i na nieco dalsza przyszlosc i nie czuje sie przy tym wszystkim ograniczona.
Owszem, zdaje sobie sprawe z tego, ze przyszlosc i zdobywane z czasem doswiadczenie zyciowe moze przyniesc zaskakujace zmiany w zyciu prywatnym i zawodowym. Jednak na dzien dzisiejszy oboje jestesmy pelni entuzjazmu, energii i checi dzialania. Nie ograniczamy siebie nawzajem, wrecz przeciwinie – dajemy sobie wsparcie i wzajemnie sie motywujemy.
Chcialam tylko podkreslic, ze nie traktuje tego jako ograniczenie.
Jeszcze raz gratuluje wspanialego blogu.
Pozdrawiam,
Ania

Dzien dobry Pawel

Mam na imie Tomek, to co napisales jest mi bliskie z takich czy innych powodow. Napisalem to ponizej w odpowiedzi na Twoj post.

Zmienia Ci sie koncepcja co tydzien. Bardzo dobrze. Moze po prostu Twoj mozg poszukuje najwlasciwszego rozwiazania. Pozwol sobie na to. Po co sie irytowac.
Kiedy znajdziesz rozwiazanie bedziesz na pewno wiedzial ze to jest TO, ale badz cierpliwy. Jednym to przychodzi od razu i w podstawowce innym nawet w wieku 40 – 50 lat. Nie jest to pocieszajace ? To nie ma byc pocieszajace. Chce dac Ci kopa i odwage do poszukiwania. Wez pod uwage ze poszukiwanie to nie siedzenie przed telewizorem i tylko wyobrazanie sobie. Zeby sprawdzic czy to jest TO musisz sprobowac to zrobic, po prostu dzialaj. Nie marudz ze inni maja lepiej bo np. oni wiedza czego chca lub maja wiecej pieniedzy, to bardzo dobrze dla nich, swietnie, ale to ich zycie nie Twoje.

Jedynym odpowiedzialnym za twoje zycie jestes ty Pawel. Wiec jesli masz jakis pomysl rozejrzyj sie, zaplanuj poszczegolne kroki, rozplanuj siebie w czasie i przestrzeni, zobacz siebie na koncu tej drogi. Widzisz tam siebie czy nie? zastanow sie w czym jestes dobry i co lubisz – to zawsze(!) idzie w parze. nie sugeruj sie tak bardzo przeszloscia – moze w przeszlosci sie myliles. popatrz na siebie dzisiaj. I zrob to !

Twoja dziewczyna. Czy to jest tylko Twoja wymowka aby stac w miejscu czy naprawde sie kochacie ? Zakladam ze naprawde sie kochacie. Wiec tym lepiej dla Ciebie. Twoja motywacja bedzie wieksza. Jesli chcesz wyjechac wyjedz. Nie przejmujcie sie. Przy dzisiejszym stanie technologii bedziecie sie widywac czesciej niz myslicie.

I jeszcze jedno. Czy jest szansa ze bedziesz zalowal do konca zycia ? Tak jest takie prawdopodobienstwo. Ale czy potrafisz powiedziec o czym kolwiek ze jest trwale i pewne ? Tylko o jednym. Ze umrzesz. A byc moze wtedy bedziesz zalowal bardziej ze jednak zaniechales, za bardzo sie bales i nie miales sil.

Badz rozwazny, badz madry, ufaj swojemu rozsadkowi i rozumowi, nie krzywdz innych i nie pozwol zeby inni krzywdzili Ciebie. Masz jedno zycie o ktorym wiesz na 100% ze istnieje. To zycie jest bardzo krotkie. Nie trwon energi na ludzi, rzeczy i dzialania ktore sa bezwartosciowe. Wymyslaj siebie dzien po dniu. Smiej sie, placz, wyj z radosci i zwijaj sie z bolu. Nikt nie obiecywal Ci ze bedzie latwo. Jesli znalazla Cie Milosc juz wygrales. Jesli nie, daj sie znalezc Milosci. Kazde zadanie traktuj jak jedyne najwazniejsze zadanie w zyciu. Nie przejmuj sie porazkami i bledami tylko ucz sie z nich. Dbaj o innych poniewaz kazdy ma swoje zycie i jest CZLOWIEKIEM.

JESTES WYJATKOWY, pamietaj o tym kazdego dnia.

Tomek.

Hej :)

Przeczytałam uważnie wszystkie posty i wreszcie dotarłam tutaj. Otóż – jak się pewnie domyślacie, ja również nie bardzo wiem, co mam w życiu robić. Ale ze mną wygląda to trochę inaczej, niż z większością moich przedmówców (a może tak mi się tylko wydaje?). Mam 30 lat, z czego ponad 6 spędziłam w Londynie pracując i studiując. Dwa lata temu przyjechałam stamtąd z dyplomem tłumacza dwukierunkowego i sporym doświadczeniem w pracy (m. in w wydawnictwie muzycznym oraz w biurze tłumaczeń). Nauczyłam się bardzo ładnie pisać CV i 'nawijać’ na rozmowach kwalifikacyjnych dokładnie to, co mój rozmówca chciałby ode mnie usłyszeć. Można więc powiedzieć, że wypracowałam sobie dość mocną pozycję na rynku, mam dobre papiery, ale… ciągle coś jest nie tak. Tym czymś jest fakt, że nie jestem w stanie utrzymać pracy (żadnej pracy) dłużej, niż rok, chociaż jak na razie nie mam większych problemów z jej znalezieniem. To może się wydawać dziwne w sytuacji, gdy dla większości osób najważniejszą rzeczą zdaje się zaczepienie, przysłowiowe 'wsadzenie stopy w drzwi’, a reszta jakoś już pójdzie. Teraz wiem, że papiery (tzw. 'twarde kwalifikacje’) są ważne, ale one umożliwiają dokładnie to: wsadzenie stopy w drzwi, i niewiele ponadto. Liczą się również – nie wiem, czy nie o wiele bardziej – tzw. 'miękkie’, czyli takie jak komunikatywność, odporność na stres, zdolności organizacyjne, intuicja itp. To właśnie one stawały mi na przeszkodzie w wykonywaniu pracy. Kiedyś wydawało mi się, że ludzie bez pracy albo jej jeszcze nie znaleźli, albo ją stracili w wyniku redukcji etatów, kiepskiej koniunktury, czy innych tego typu czynników zewnętrznych. Natomiast ja zawsze traciłam pracę dlatego, że sobie z nią zupełnie nie radziłam i to niezależnie od tego na jakim była poziomie (równie źle radziłam sobie w pubie, restauracji, przy sortowaniu płyt CD, wysyłaniu paczek co w pracy przy tłumaczeniach i wysyłaniu emaili). Przez jakiś czas wydawało mi się, że może nie staram się wystarczająco, że jestem leniwa, ale przecież tyle w siebie zainwestowałam, angielski jest moją pasją, pracuję w zawodzie moich marzeń… Teraz wiem już co jest moim problemem – zdiagnozowano u mnie ADD (to coś takiego jak ADHD, tylko bez H-hyperaktywności, natomiast deficyt uwagi pozostaje). I od razu wiele spraw stało się jasne: dlaczego nie mogłam pracować w pubie, bo się myliłam przy najdrobniejszej wpłaconej kwocie (i nie miało to znaczenia, że kasa była 'inteligentna’ i sama wyświetlała ile mam wydać reszty), w restauracji nieustannie myliłam stoliki, klientów i zamówienia, przy sortowaniu płyt mieszałam okładki i płyty, przy wysyłaniu paczek mieszałam naklejki z kodami kreskowymi, więc paczka wysłana do Oxfordu lądowała w Liverpoolu, zresztą jej zawartość zawsze była niezgodna z zamówieniem, mimo, że ślęczałam z markerem i 3 razy sprawdzałam listę produktów. W biurze tłumaczeń po prostu się nie wyrabiałam z tempem pracy i sterta niezałatwionych spraw rosła. Większości emaili nie zauważałam, pomimo skomplikowanych ustawień sortującej skrzynki mailowej. Sporo doświadczenia, jak na sześć lat, co? I może wygląda to niewninnie, a nawet uroczo, ale zapewniam, że moi pracodawcy byli, delikatnie mówiąc, niezbyt wyrozumiali. A ja byłam coraz bardziej zestresowana tą sytuacją. Kończąc studia myślałam, że świat stoi przede mną otworem, a ja mam przed sobą tyle możliwości. Natomiast z każdym rokiem okazywało się, że każda praca ma jakiś feler, z którego powodu nie mogę jej wykonywać. Oczywiście wiadomo, że nie ma pracy idealnej, ale normalni ludzie potrafią jakoś dostosować się do niedogodności, zacisnąć zęby, ewentualnie rozważyć za i przeciw i zmienić pracę na inną. A ja się czuję w tej kwestii upośledzona, tak jakby mój główny procesor działał w jakimś innym rytmie, niedostosowanym do naszej ziemskiej czasoprzestrzeni. Chociaż pozornie wyglądam na normalną osobę. Ale czuję się, jakbym była pozbawiona jakiegoś wewnętrznego kompasu, mówiącego mi o tym, że to co w tej chwili robię jest właściwe lub nie, a za chwilę powinnam zacząć robić coś innego, oraz wychwycić moment kiedy ta zmiana ma nastąpić. Rzadko kiedy mi się to udaje – może dlatego tak często się spóźniam, w ogóle nie mam poczucia czasu i muszę mocno się starać, żeby moje życie nie zostało zdominowane przez chaos organizacyjny. Już w podstawówce byłam jak ten Dyzio Marzyciel, co wszystkiego zapomina i chodzi z głową w chmurach. Teraz uczę angielskiego w szkole i już mam problemy z utrzymaniem dyscypliny, uzupełnianiem dziennika, a także zdarza mi się spóźniać na lekcje – co prawda niewiele, ale szkoła jest akurat takim miejscem, gdzie spóźniać nie można się wcale. Udaje mi się przeżyć tylko dlatego, że jestem cierpliwa, staram się nie przejmować tym więcej niż potrzeba (to bardzo trudne), a także obserwować siebie i skupiać na tym, co mi idzie dobrze (a na szczęście jest parę takich rzeczy). W idealnej sytuacji, zatrudniłabym nianio-sekretarkę;) czyli coacha, który pomógłby mi wsadzić mój świat w jakieś ramy i przypominać mi o sprawdzeniu klasówek, niesiedzeniu do późna w nocy, połknięciu tabletki, odpisaniu na emaila. W Stanach i UK są tacy ludzie, ale co do Polski, to mam wątpliwości. Zwłaszcza, że nie mieszkam w Warszawie, czy Krakowie. Kiedyś trochę pomagał mi mój partner, ale nasz związek się rozpadł, prawdopodobnie po części dlatego, że miał dość tego mojego ciągłego opierania się na nim. A ja mam bardzo silne poczucie niezależności i odpowiedzialności, ale czasami wydaje mi się, że nie obejdę się bez pomocy drugiej osoby.

No, to się rozpisałam, ale musiałam to z siebie wyrzucić :) W sumie nie jest to koniec swiata, są na pewno gorsze schorzenia, chociaż ADD pozostanie ze mną do końca życia. Na pocieszenie mówię sobie, że Einstein też je miał i jakoś dał sobie radę :)

Aha, i jeszcze jedno: obiema rękami podpisuję się pod radami Alexa na temat podróżowania, poznawania różnych kultur, a przede wszystkim rzetelnej nauki języka: nie tylko dlatego, że angielski jest związany z moim zawodem. Gdyby nie angielski, nie miałabym przyjaciół z Londynu, Norwegii, USA, Indii, Filipin i wielu innych krajów. Poza tym, bez angielskiego, mogłabym korzystać jedynie z niewielkiego ułamka zasobów Internetu, nie mówiąc o oglądaniu filmów i czytaniu książek w oryginale – odbiór i wrażenie bez porównania lepsze. I wreszcie, dobrze mieć tę świadomość, że jeśli nawet wywalą mnie z każdej pracy, to mogę jeszcze żyć z korków – a na to zawsze będzie zapotrzebowanie. Zwłaszcza, że w lekcjach indywidualnych, gdzie nie ma dzienników i nic nie zakłóca przebiegu zajęć – w tym jestem bardzo dobra :)

S.

Normalnie jak bym słyszała siebie. Cześć Wojtek właśnie przeczytałam Twój list i muszę przyznać, że bardzo mnie zaciekawił. Jestem w całkiem podobnej sytuacji, tylko póki co nadal na etapie – obsesja – mimo, że mam dopiero/aż 22 lata. Zaczęłam się nawet chwilami zastanawiać, czy jest ze mną aby wszystko ok, bo chwilami to szczerze powiedziawszy można dostać w głowę jak się tak myśli i myśli, ale jak widzę nie jestem sama. Spodobał mi się ten pomysł z podróżą, dzięki której jak widzę odzyskałeś na nawo spokój, którego tak potrzebowałeś. W ogóle gratuluję odwagi rzucenia pracy, sama się nad tym zastanawiam. Trochę mnie to wszystko pocieszyło, po pierwsze że nie jestem sama /rodzice zupełnie mnie nie rozumieją, uważają, że tylko wymyślam/ a po drugie, że jednak czasem rozwiązanie jest prostrze niż myślimy. Cieszę się, że udało Ci się i życzę powodzenia w dalszych poszukiwaniach. Pozdrawiam z Polski, a może niedługo z Francji.

Alex, to od Ciebie powinnam zacząć, więc przepraszam. Chciałabym podziękować za tak szybka i wyczerpującą odpowiedź. Nadal mam wątpliwości, ale Twoje cenne uwagi na pewno się przydały. Jak tylko coś zdecyduję, a mam nadzieję, że już niedługo, na pewno nie zapomnę Cie powiadomić. Tymczasem dziękuję jeszcze raz za pomoc i pozdrawiam serdecznie.

Kasia

Witam,

Bardzo cieszy mnie fakt, że znalazłam ten blog na internecie, a wpisałam w wyszukiwarkę hasło „ciekawy pomysł na życie” :)
Otóż, sama szukam ciekawego pomysłu na życie i trochę czasu mi to zabiera, bo mam już prawie 27 lat. Przerażający jest fakt zbliżającej się trzydziestki! W dodatku jestem na bezrobociu:) Zrezygnowałam z pracy, w której, jak zdałam sobie w pewnym momencie sprawę, marnowałam swój czas – pracowałam tam 1 rok. Powierzono mi początkowo jedną funkcję, później co chwilę dodawano kolejne, co uniemożliwiało mi rozwój w jednym, konkretnym kierunku. Najbardziej odpowiadają mi obowiązki z zakresu zakupów i logistyki.
Z wykształcenia jestem co prawda filologiem języka francuskiego, ale jak w przypadku kilku osób na tym blogu, studia te nie były moim powołaniem. Uwielbiam francuski, ale nie na tyle, żeby zajmować się zawodowo tłumaczeniem czy nauczaniem, po prostu nie jest to moją pasją i nie za bardzo się do tego nadaję – brak cierpliwości. Język jest dla mnie narzędziem. Odpowiada mi właśnie logistyka, koordynacja i używanie przy tym języków obcych (także angielski, hiszpański). Skończyłam Podyplomowe studium Handlu Zagranicznego, rzuciłam pracę i od półtora miesiąca szukam kolejnej, bez konkretnego rezultatu. Może błędem jest nastawianie się tylko na francuski, to jest moje najważniejsze kryterium wyboru oferty, gdyż na naukę tego języka poświęciłam największy kawał mojego życia. A tu nic. Zastanawiam się nad ponownym wyjazdem do Francji, ale to z kolei wiązałoby się z zerwaniem poważnego związku tutaj w Polsce. Właściwie to ciągnie mnie do Francji, mieszkałam tam i odbywałam praktyki w Paryżu, mam tam znajomości, ale wiem, że jeżeli miałabym wyjechać to sama. Związałam się z patriotą, który za nic nie wyjedzie z pięknej Ojczyzny:), poza tym zna tylko i to słabo język angielski i nie ma ochoty rozwijać znajomości tego języka.
Z jednej strony podcina mi to trochę skrzydła, z drugiej, może powinnam znaleźć jakąś alternatywę tutaj w Polsce, właśnie ciekawy pomysł na życie, który pozwoliłby mi osiągnąć to, co chcę, rozwijać się, używać języków, doskonalić ich znajomość, a jednocześnie nie zrywać związku, który i tak wystawiłam już parę razy na wielką próbę – mój wyjazd do Paryża, dylematy, czy zostać w Paryżu czy wrócić, przeprowadzka do Warszawy (w tym przypadku Patriota zdecydował się podążyć moim śladem:).

Chciałem coś napisać, napisałem, skasowałem, nie będę się rozwlekał. Powiem tylko „dziękuję” za tego posta, dał mi do myślenia…

@Renata: Może najpierw usiądź spokojnie, weź kilka głębokich oddechów i poczuj, jak powietrze wpływa i wypływa z Twoich płuc. Nie wpadaj w panikę i pisz wolniej. W ogóle – po co się tak spieszyć – smakuj życie i odkrywaj siebie po kawałeczku. A jeśli musisz przejmować się tym, co mówią o Tobie inni ludzie, to staraj się usłyszeć także i dobre opinie – ja na przykład wcale nie sądzę, że jesteś beznadziejna.

probowałam wczesniej odpisac ale cos sie nie dało…no tak, moim obecnym problemem są studia. moze troche wyolbrzymiam problem.ale sprawa wyglada nastepująco….
Dostałam sie na architekture, co graniczyło z cudem, ale jednak…cieszyłam, pewnie że tak..nikt mnie nie zmuszał…ale z załozenia stwierdziłam, ze predziej czy pozniej mnie wywalą.Troche do tego podswiadomie dązyłam.pierwszy semestr zaliczyłam ( a srednio sie starałam), drugi sobie praktycznie olałam, bo bez sensu,z eby mi znowu poszło…przeciez na to nie zasłuzyłam:dostałam sie przez przypadek, poza tym nie jestem taka, jaka (chyba) powinnam byc pod wzgledem przygotowania do studiow(rysunek!!!) i postrzegania ich jako jedynej swojej drogi od ZAWSZE.
ale ostatecznie nie zrezygnowałam.teraz jestem po połrocznym urlopie idziekanskim (co oczywiscie wywołało niezadowolenie wsród otoczenia) i niby miałam czas na przemyslenia.ale nagle przeciez nie bedzie mi super szło…a nie chce tez, robic czegos, w czym nie jestem dostatecznie dobra.boje sie, ze blokada powroci..w głebi serca chyba mnie ciagnie do tego, ale jestem zbyt słaba, zeby zniesc taka odpowiedzialnosc..Wstydze sie swoich niedoskonałosci…przez to terazz mam nawet problemy w zawieraniu nowych znajomosci.a w zyciu chce byc po prostu spelniona..nie chce byc zwykłym uzytkownikiem zycia, a ciagle spotykam sie z ograniczeniami…nie chce popadac w schematy, to wiem na pewno…ale brakuje mi siły do działania..wszystko skazuje na niepowodzenie.wiem , że to paradoks…hmmm….mam 21 lat i przeraza mnie, ile jeszcze przede mną.

Dlaczego zdawałaś na architekturę? Czy ktoś Cię namówił, czy sama chciałaś?

Jeśli ktoś Cię namówił i satysfakcja z dostania się na te studia wynika jedynie z tego, że temu komuś zrobiłaś przyjemność, to nie tędy droga.

Jeśli sama chciałaś, to przypomnij sobie, co takiego wspaniałego jest w architekturze.

Zupełnie nie rozumiem Twojego stwierdzenia: „Dostałam sie na architekture, co graniczyło z cudem, ale jednak…cieszyłam, pewnie że tak..nikt mnie nie zmuszał…ale z załozenia stwierdziłam, ze predziej czy pozniej mnie wywalą.”

Dlaczego zakładałaś, że Cię wywalą?

nikt mnie nie zmuszał.nie chciałam nikomu zrobic przyjemnosci.Wrecz odwrotnie…Moi bliscy we mnie wierzyli (i chwała im za to), bo twierdzili ze ja zawsze niepotrzebnie „biadole”.Gdybym sie nie dostała, to ja bym miała rację.Wszystko zalezy od punktu widzenia..w pewnym momencie nie wiedziałam juz, z ktorej strony na siebie patzrec. Stad te wszystkie rozterki…

@Renata: Nie obraź się proszę, ale z tym „biadoleniem” to coś jest na rzeczy. Zamiast odtrąbić zdanie przerażającego egzaminu z rysunku jako wielki sukces, Ty szukasz dziury w całym – mówiąc, że było łatwo. Pytanie kontrolne: Czy wszyscy zdający razem z Tobą zdali ten egzamin? Nie sądzę. Z tego, co wiem rysunek jest głównym sitem odsiewającym kandydatów na architekturę. Jesteś więc lepsza od wielu swoich rówieśników. W dodatku jesteś wystarczająco dobra z pozostałych przedmiotów.

Mam dla Ciebie propozycję nie do odrzucenia! Dziś, w tej chwili rzuć biadolenie. To taki sam szkodliwy nawyk, jak palenie papierosów. Spróbuj nie biadolić przez 21 dni. Tylko 21 dni. Gdy tylko najdzie Cię ochota, żeby pobiadolić, powiedz sobie „Wytrzymam. Mam teraz 21-dniowy okres bez biadolenia.” Powodzenia.

A cytat przytoczony przez Tomka wart jest zapamiętania – umysł ludzki ma niesamowitą moc sprawczą. Lepiej zatem, jeśli jest to jasna strona mocy. :-)

Niechaj zatem moc będzie z Tobą!

Witam!

Widzę, że nie tylko ja wpisuje w google absurdalne wyrażenia, jak „co zrobić ze swoim życiem”. :) Artykuł naprawdę ciekawy, powiem, że miałem i mam bardzo podobne poglądy, ale zawsze jest jakieś ale. Mam 19 lat, skończyłem jedną z lepszych szkół ogólnokształcących w Polsce, a obecnie studiuje w Anglii. Długo zastanawiałem się nad kierunkiem studiów, które powinienem podjąć, żeby finalnie pójść za głosem serca i studiować moją największą pasję- muzykę. Wysłałem swoje demo, złożyłem aplikacje na studia, no i jestem. Studia dają mi naprawdę dużo satysfakcji, na pewno więcej niż moim znajomym, którzy postawili na „pewne” studia, takie jak bankowość, marketing, czy ekonomia. Pomimo to czuję, że coś jest nie tak. Wiem, że muzyka jest tym, co powinienem w życiu robić, wiem, że jestem w tym dobry, ale czuję, że nigdy nie otrząsne się z obaw, które ciągle mną targają. Ciągle mam w głowie glosy rodziców i znajomych „co ty poźniej zrobisz ze swoim życiem”, „to nie jest pewny zawód”. Wiem, jak trudno jest się przebić w przemyśle muzycznym, wiem, że czeka mnie mnóstwo pracy, ale chyba nie żałuję. Nie potrafię sobie wyobrazić, że robię coś innego. Może nie będę miał za dużo pieniędzy, może nigdy nikt o mnie nie usłyszy, ale wiem, że będę miał świadomość, że nie zmarnowałem tych pięciu lat mojego życia na coś, co nie przynosi mi satysfakcji.
W każdym razie cieszę się, że mogę się tym podzielić.
Pozdrawiam,
Paweł
:D

@Paweł:

A jaki jest „pewny zawód”?

Moim zdaniem tylko ten, który jest Twoją pasją, który wykonujesz z przekonaniem.

Wchodzimy w erę treści multimedialnych, gdzie zapotrzebowanie na oryginalną muzykę będzie olbrzymie.

Głowa do góry, stań się autentycznym fachowcem w swojej dziedzinie i poszukaj swojej niszy na rynku.

Bankowców użerających się w okienku z klientami jest na pęczki, a Piotr Rubik (abstrahując od artystycznej oceny jego twórczości) jest jeden.

Olcia Says: „Cignie mnie spowrotem do muzyki, zukam cośw tym kierunku , ale nic nieznajduję”

Co to znaczy „ciągnie mnie z powrotem do muzyki”. Sprecyzuj to (dla siebie, nie dla mnie). Chcesz śpiewać, grać, komponować, tańczyć, pisać o muzyce, prezentować ją w radiu? Myślę, że bez uszczegółowienia nic nie znajdziesz, bo nie wiesz, czego szukasz.

Olcia Says: „A tak wogóle to też docelowo nie chcę pracować na kogoś tylko załoźyć swój interes. Niestety nie mam pomysłu”

To dobre stwierdzenie, ponieważ „chcę założyć własny interes” nie jest dobrym pomysłem na założenie własnego interesu. Dobrym pomysłem jest robienie tego, co Cię interesuje, pasjonuje.

Myślę, że powinnaś zmusić się do zapisania na kartce rzeczy, które Cię interesują, które chciałabyś robić. Wykreśl te, które nie rozwiązują problemów innych ludzi, albo nie dostarczają im tego, czego mogą szukać. Na przykład „lubię oglądać serial 'M jak miłość'” nic nikomu, oprócz Ciebie, nie daje. Natomiast już założenie bloga o 'M jak miłość’ może zaspokoić potrzeby wymiany myśli na ten temat wielu osób. Oczywiście w tej dziedzinie możesz spodziewać się dużej konkurencji, więc im bardziej unikalne będą Twoje pasje, tym lepiej (oczywiście nie do tego stopnia, żebyś była jedyną osobą na świecie, która tym czymś się interesuje :-) ).

Alex W. Barszczewski Says: „Chodzi mi dokładnie o to, aby zamiast prowadzić życie X i tylko na różne sposoby starać się na nie zarobić, zacząć rzeczywiście próbować w praktyce różnych podejść życiowych i zajęć.”

Masz rację, Alex. Szczególnie, że Olcia pisze „MYśle ze tak cholernie się zniechęciłam po ostatniej mojej ppracy, ze teraz boję się znów do niej iść.” Warto te negatywne emocje przekuć w impet napędzający zmianę.

Moja rada z kartką papieru może być mało efektywna w przypadku niewielkiej liczby danych wejściowych, ale często spisanie wszystkiego „rozjaśnia umysł”.

alexie
prosilem cie zebys nie komentowal mojego wpisu,ale widze ze troche wszedlem ci na ambicje-przepraszam cie za to

sprostowanie
„Przykro mi, że takie drobiazgi irytują Cię, co robisz, jak zdarzają Ci się naprawdą poważne sprawy?”

jak zdarzaja mi sie naprawde powazne sprawy to sie nad nimi zastanawiam i je rozwiazuje, a irytujace wywoluja u mnie niesmak tylko gdy na nie patrze,gdy sie odwracam one znikaja

„1) w języku polskim imiona własne zaczynamy od dużej litery”

oczywiscie ze tak,ale pewnie da sie zauwazyc ze wielu ludzi w internecie uzywa tylko malych liter,nawet niejednokrotnie programy, filmy w telewizji koncza sie wylacznie malymi literam
zanim doczepisz sie(mmhh czy alex zrozumie te slowo?.) do moich jezykowych bledow, dodam ze jak ok.15%ludzi w polsce cierpie na dyslekcje,wiec jestem pewny ze jestes milym i inteligetnym facetem,ktory docenia moje starania w poprawnym pisaniu bez wzgeldu na ostateczny wynik

„2) nie wiem co dokładnie masz na myśli pisząc “syfiaste”, ale z pewnością znajduje się na to określenie odpowiednik w języku, który używamy na tym blogu. Polecam Słownik PWN … ”

nie uwazam ,zeby to bylo jakies wulgarne okreslenie,jesli nie rozumiesz zapytaj obojetnie kogo kto mieszka w polsce to ci wytlumaczy co ono znaczy.
troche zmartwilem sie tym bo co by sie stalo ,gdybys pewnego dnia mial doczynienia z jakims hip-hopowce…ile bys z tego zrozumial co on do ciebie mowi…a to chyba wazne w twoim fachu rozumiec ludzi
wiec polecam doszlifowac sie w tym miejscu ,nigdy napewno nie wiez moze pewnego dnia nie bedziesz mial do czynienia wylacznie z uczniami lo ,studentami czy bisnesmenami
slownika pwn nie zamierzam otwierac,bynajmniej tu
otworze go jak wejde na strone poprawnej polszczyzny
na tej stronie odnioslem wrazenie ze powinienes dawac przyklad i skupiac sie na tresci a nie na formie…

„Oczywiście masz prawo zajmować się frustratami wszelkiego rodzaju, tak samo jak ja mam prawo odradzać tego na moim blogu”

mam prawo i tak robie….nie zamierzam odwracac glowy…jesli komus moge zawsze pomoge
a „frustratami wszelkiego rodzaju” brzmi dla mnie troche bez szacunku…

„Moi znajomi tutaj gdzie akurat jestem zapytaliby zapewne “what is the point?” ale już wiem, że angielskie wstawki Cię denerwują”

co z tego ze wiez jak wciaz uzywasz

dziekuje osoba ktore sie tu wpisywaly,naprawde pouczajace i interesujace przemyslenia i historie zyciowe

„wiecej nauczyly mnie moje porazki niz sukcesy”

pozdrawiam

-> piotr

zabraklo mi tchu, wiesz?.. postanowilem jednak poswiecic chwile i napisac co moim zdaniem nie zagralo w Twojej wypowiedzi. i jako ze cenisz sobie bogactwo jezyka posluze sie ilustracja, ktora nastepnie wyjasnie w przystepny sposob.

no wiec ilustracja prezentuje sie nastepujaco:

„wchodzisz do czyjegos domu (0) ze skwaszona mina (1) i ubloconych butach (2) tylko po to, zeby skrytykowac sposob w jaki nosza sie gospodarze (3) a konczysz proponujac zmiane ustawienia mebli (4).”

i teraz wyjasnienie:

0 – witryna internetowa, a blog tym bardziej, stanowi prywatna przestrzen

1 – wyraz poirytowanie juz na progu

2 – choc Twoja stylistyka, interpunkcja i ortografia pozostawiaja wiele do zyczenia…

3 – … to nie masz skrupolow komentowac stylistyki tekstow

3 – przedstawienie jedynego slusznego (w Twoim mniemaniu) traktowania ludzi

co do punktow pierwszego, drugiego i trzeciego to chyba nic nie da sie zrobic. to znaczy ja nie moge – Ty moim zdaniem powinienes.

ale przy dalszym ciagu moge pokusic sie o konkretny komentarz:

Alex mowil juz kiedys, iz komunikacja zyskuje, gdy nie uzywa sie wielokrotnych parabol. a ze dostepnosc i jasnosc przekazu wydaje sie byc priorytetem – stad i taki, a nie inny dobor sformulowan [to moje spostrzezenie]. ponadto osoba ciekawa swiata, a nie znajaca obcego jezyka zapewne cieszy sie majac mozliwosc poznania nowych zwrotow [na mnie na przyklad nieodmiennie robi wrazenie znajomosc i umiejetnosc wykorzystania laciny]. jest jeszcze jeden aspekt sprawy: mieszkasz za granica, rozmawiasz z obcokrajowcami, masz wiec swiadomosc tego jaki ladunek pozawerbalny niosa pewne konstrukcje (przykladem tego o czym mowie niech bedzie deklaracja genialnego tlumacza, ktory stwierdza, iz zwykle musi wybierac miedzy tlumaczeniem pieknym a tlumaczeniem wiernym… niestety) – w takich wlasnie przypadkach nie powinno razic korzystanie z oryginalu. no moze do momentu, gdy uda sie zaadaptowac do jezyka tlumaczenie, ktore naprawde bedzie dobrze brzmialo.

abstrahujac od tych argumentow: nie kazdy aspiruje do pozycji Panow Bralczyka, czy Miodka, poza tym patrz punkt 0 – w tym miejscu to absolutnie kwestia osobistego wyboru.

co do sposobu na dobre, szczesliwe zycie to Alex do znudzenia powtarza, ze to sa jego decyzje, jego wybory, jego sposoby i ze w zadnym wypadku nie nalezy ich traktowac jako prawd objawionych. pozwol wiec gospodarzowi urzadzac jego zycie tak ma ochote. i tym, ktorym podoba sie jego kwitnacy przeciez ogrod, pytac, prosic o rady i korzystac z nich.

ciesze sie, ze pozwoliles mi wyrazic swoje zdanie na temat Twojego komentarza. dziekuje i EOT.

na marginesie: czy wiesz dlaczego skorzystalem z powszechnie znanego i uznawanego akronimu?.. bo EOT oznacza mniej wiecej „Uciecie wszelkiej dyskusji. W domysle spowodowane brakiem checi jej kontynouwania z dla wiekszosci oczywistych powodow, jednak niekoniecznie jasnych dla zainteresowanego)”.

niniejszym pozwole sobie faktycznie zakonczyc.

i mimo wszystko pozdrawiam Cie serdecznie :)

ciekawe czy ktos to przeczyta…
jestem w ostatniej klasie liceum, za 1,5 miesiaca mam mature.
Zdaje angielski i geografie na podstawie.
nie wiem na jaki kierunek studiow pojsc(nawet nie wiem jake sa……)
Teraz jest fajnie bo jeszce wiem co robic a co pozniej??jaka droge w zyciu objac???wszyscy mowia ogolnikami a ja szukam porady CO MAM ZROBIC???wiem ze ostateczna decyzje podejme sam ale prosze pomozcie mi…..

Marcin19,

Uważam, że przy wyborze zawodu i kierunku studiów warto wziąść dwa czynniki pod uwagę:
1. Należy pracować dla siebie, a nie dla firmy, czy dla kraju. Mam tu na myśli to czyj rozwój i czyją markę budujemy.
2. Praca powinna być naszym hobby i powołaniem, tak by ją wykonywać z przyjemnością i nie liczyć godzin w niej spędzonych.

Jak wygląda praca bez spełnienia tych warunków dobrze opisuje ten tekst:
http://niniwa2.cba.pl/korporacje_na_osmym_miejscu_sa_krzesla.htm

Warto się zastanowić nad zawodami:
– naukowca
– artysty
– polityka, działacza społecznego, księdza, misjonarza
– nad własną firmą realizującą nasz własny oryginalny pomysł
– lub wejściem w dużą korporację ale jako gwiazda, np. tak jak Anders Hejlsberg w Microsofcie

Testeq,

Chodziło mi o to, żeby nasza praca podnosiła naszą własną wartość, a nie, żeby jako nieznaczący trybik w jakiejś firmie podnosić tylko wartość prezesa tej firmy, bo wtedy jak się firma nas pozbędzie, to nasza pozycja na rynku pracy będzie żałosna. Robienie czegoś dla innych – jestem jak najbardziej za, ale jak sam zauważyłeś to „daje satysfakcję osobistą i bardzo często finansową” – czyli w sumie buduje naszą markę i przyczynia się do naszego własnego rozwoju, jeżeli tylko pracuję dla innych jako ja, a nie jako anonimowy pionek w jakiejś firmie.

Witaj Asia,

Bardzo dużo robisz, żeby znaleść swoją „górę”. Czy któreś z tych zajęć, które wykonywałaś dawało Ci radość i satysfakcję ? Czy tłumaczyłaś kiedyś filmy lub muzykę z rosyjskiego ?

Pozdrawiam

Może warto się przyjrzeć jakie zawody dają statystycznie największą satysfakcję i w których krajach ludzie są najszczęśliwsi i zastanowić się skąd się to wzięło.

http://www-news.uchicago.edu/releases/07/pdf/070417.jobs.pdf
http://thehappinessshow.com/HappiestCountries.htm

dzięki za odpowiedzi, osiedlić sie w kraju, gdzie mieszkańcy są najbardziej zadowoleni..? otoczenie wpłynie na mnie i..

może pomysł i jest..? przenosimy się do Nigerii (gdzie statystyka zadowolenia jest najwyższa) aby cały dzień zbierać opał na ognisko, na którym wieczorem ugotujemy garstkę kukurydzy. Jesteśmy zmęczeni, napracowani i… szczęśliwi.

albo cały dzien objadamy się tortillami w Meksyku i popołudnia spędzamy zagniatając carnitas tamale w meksykańskiej kuchni, razem ze swoimi piętnastoma kuzynkami. A potem fiesta z margaritą i latynoską muzyką

a jeśli często bywamy szczęśliwi, na tyle często, że prawie w każdej pracy odnajdujemy satysfakcję, i.. dlatego nadal nie jesteśmy pewni co chcemy robić

warto było by się specjalizować ale w jakiej dziedzinie?

Alex

dzięki za drugie pytanie :) może właśnie nigdy nie padło: po czym rozpoznam, że robię to co chcę robić

a zasada pierwsza nie jest wcale łatwizną, tylko ciekawym bogatym życiem

pozdrawiam
Asia

Niewiecie co robić w życiu? To bardzo proste… róbcie to co robi Alex… sam nie wie co robić w życiu dlatego doradza innym co mają robić :) i dzięki temu jeździ sobie po świecie i ma głęboko w poważaniu takich jak Wy!

Witaj.
Twój blog znalazłem bo wpisałem w google – „nie wiem co robić w życiu”
Tak naprawdę to możliwe, że jestem wyjątkiem spośród większości która nie wie czego chce. I ze mną jest gorzej bo..ja wiem co mnie pociąga, wiem w czym bym się spełnił.
Mam 26 lat, najnudniejszą pracę na rynku – tak, jestem księgowym, i ostatnio tj.pół roku depresję wywołaną przez różne kłopoty ale wynikającą z tego, że spieprzyłem (przepraszam) to jedno moje życie. Zawsze chciałem trenować wschodnie sztuki walki, nie od czasu do czasu ale profesjonalnie, uczyć się języków, podróżować. Wiem, że to dałoby wymierne korzyści choć na majątku mi nie zależy. Tak naprawdę nie mam pojęcia czemu do tego doprowadziłem. Miałem zawsze na to chęć ale.. Czy po prostu brak mi odwagi? Wiem jeśli rzucę pracę to nic się nie stanie bo co się może stać? Mieszkam z rodzicami opłacam tylko studia zaoczne. Wiem, że inne problemy też są (będą) błahe. No widzisz, mam tego wszystkiego świadomość. Mam dziewczynę i przyjaciela który stosuje w życiu Twoje wskazówki w tym temacie ale tak naprawdę. Właśnie.. I muszę widocznie usłyszeć jakieś słowa od obcego, mądrego człowieka. Pozdrawiam.

Witajcie:

Sebastian:

Jeśli mogę coś od siebie dodac. Jestem niewiele starszy od Ciebie – mam 27 lat. Również jak byłem młody obejrzałem „Wejście Smoka” no i cos we mnie zakiełkowało. Stety niestety nie poświęciłem się temu tematowi – chociaż wiem, że mam do tego „żyłkę”. Wtedy to nie był mój czas !. Gdybym wtedy zaczął może nie odbierałbym tego co dziś robię w taki, a nie inny sposób. Obecnie trenuje Aikido i Judo – już cztery lata. Wcześniej było Kung-fu, JKD. I nie chodzi o to abym był mistrzem olimpijskim w Judo – aczkolwiek chodziło mi coś takiego po głowie, ale zgodnie z zasadą Miyamoto Musashiego „nie bierz udziału w bezsensownych przedsięwzięciach” zacząłem pytac siebie czego tak naprawdę od tych sztuk walki chcę. Okazało się po dłuższych rozmyślaniach, że tak naprawdę chodzi mi o rozwój, a nie zdobywanie sławy i szacunku poprzez zdobywanie medali. Na zdobywanie medali na szczytach już byłem „za stary”, biorąc pod uwagę poziom zawodowców nie miałbym szans ich dogonic, a gdybym tego dokonał to byłbym już za stary i młodsi by mnie zniszczyli ;). Zastanów się tak naprawdę dlaczego chcesz cwiczyc…i rób to :). Widzisz, może i nie będę startował na Olimpiadzie, ale cieszę się tym co mam :). Jeżdzę na zawody, wygrywam :) i przegrywam :), biorę udział w treningach i to daje mi siłe i spełniam się. Napisałeś
„Mam 26 lat, najnudniejszą pracę na rynku – tak, jestem księgowym, i ostatnio tj.pół roku depresję wywołaną przez różne kłopoty ale wynikającą z tego, że spieprzyłem (przepraszam) to jedno moje życie.”
Nie spieprzłes ! jeszcze nie !!! jak będziesz leżał an łożu śmierci to wtedy może, a i tak wątpie ! – ja również tak myślalem, ale dziś to przeszłośc :). Tak jak powiedział TesTeq – znajdź jakiś klub i zacznij cwiczyc!!. Jeśli nie jesteś pewien co do sztuki walki, stylu bądź trenera – idź do różnych klubów, popatrz co się dzieje, posłuchaj co ludzie mówią, poczuj atmosfere.
Sebastian wydaje mi się, że brak Ci optymizmu, ale i to można zmienic!.
I wiesz co….a propos tego zdobywania przeze mnie medali. Jeśli czujesz, że chcesz….to w tym względzie mnie nie słuchaj :). Idź i walcz o zawodowstwo, ale powoli i z głową :)

Pozdrawiam :)

Marcin

Witam :)
Grzegorz:

” Myślę, że nawet zaczynając w wieku 26 lat bez problemu można zdobyć czarny pas i kolejne stopnie dan. Wtedy można naprawdę pomyśleć o tym aby uczyć innych i z tego się utrzymywać”

Oczywiście mozna i jesli ktos czuje do tego powołanie, to nawet trzeba :) oczywiście zajmie to trochę czasu, ale dla spełnienia marzeń warto (Sebastian to w szczególności do Ciebie :) ).

„(trochę tu gdybam gdyż nie wiem jakie są zarobki instruktorów sztuk walki ani jakie dokładnie wymagania trzeba spełnić aby uzyskać stopień instruktorski)”

Po prostu cwiczyc, cwiczyc i jeszcze raz cwiczyc. Wtedy przystepujesz do kolejnych egzaminów na stopnie „z lekkością”, będąc pewnym swych umiejętności. Myślę, że kiedy jesteś dobry i nie tylko technicznie. Jeśli potrafisz przyciągac do siebie ludzi poprzez podejście do tego co robisz to będzie ok :). Sam miałem przyjemnośc trafiac na takie osoby, które z tego żyją i robią to naprawdę z duszą, a przy okazji są doskonałymi technikami.

„W każdym razie jeżeli dana osoba potrafi się utrzymać z prowadzenia treningów to chyba możemy mówić o zawodowym czy profesjonalnym zajmowaniem się sztukami walki. (Oczywiście nie oznacza to, że Sebastian powinien zaraz rzucać swoją obecną pracę)”

Zgadzam się. Dziękuję, że zwróciłeś na to uwagę. W tym kontekscie jest to jak najbardziej zawodowstwo. Bardziej spojrzałem na ten termin od strony Judo – czyli profesjonalne zawodnictwo.

Pozdrawiam :)

„… Jesli znalazla Cie Milosc juz wygrales. Jesli nie, daj sie znalezc Milosci. …”

A co jeśli ta miłość stałą się dla nas utrapieniem i przygniata nas do ziemi ?

pozdrawiam wszystkich

@Sebastian: Są dwie drogi w życiu – dynamiczna i statyczna.

Dynamiczna polega na tym, że robisz pierwszy krok w kierunku, który według Twojej najlepszej wiedzy jest prawidłowy, po nim drugi, trzeci i tak dalej. Czasami trochę pobłądzisz, ale generalnie masz dużą szansę dotrzeć do celu, zwiedzając przy tym różne ciekawe zakątki.

Statyczna polega na tym, że stoisz w miejscu i dziwisz się, że nic się nie zmienia. Sfrustrowany dzielisz się swoim zdziwieniem z ludźmi, którzy przechodzą obok. A najbardziej Cię denerwuje, że od tego stania coraz bardziej bolą Cię nogi, a ci przechodnie, których zapewne też bolą nogi, uśmiechają się i z entuzjazmem stawiają krok za krokiem.

Wniosek z tego jest taki, że nogi i tak Cię rozbolą, ale od czego rozbolą – ten wybór należy do Ciebie.

Powodzenia!

-> Sebastian

co do sprawy sztuk walki to podchodzac do sprawy po mesku (to znaczy wedle schematu 'problem? poczekaj chwile, niech pomysle. dobra, masz tu rozwiazanie! i problemu nie ma, jedziemy dalej z koksem’ ;)) i rzeczy o ktorych pisales, czyli sztuki walki, podrozowanie i nauka jezykow moglbys bardzo ladnie polaczyc wyjezdzajac do Chin. jesli tylko mowisz dobrze po angielsku – w Kantonie powinienes sobie poradzic bez problemu (mowie o utrzymaniu), na miejscu bedziesz uczyl sie mandarynskiego i poszukasz sensei ze skosnymi oczami :) jesli chcialbys dowiedziec sie czegos o Chinach z pierwszej reki to polecam swietna, bardzo niedawno wydana – wiec aktualna – ksiazke Radoslawa Pyffela 'Chiny w roku olimpiady’ (znajdziesz ja np. tutaj: http://www.fijor.com/index-jkl.php?bid=92).

no ale to bylo rozwiazanie problemu. a teraz o ideach ;)

ale tak powaznie to wiesz co? mysle, ze w Twojej wypowiedzi pierwsze zdanie bylo wazne. to znaczy pytanie, ktore zadales google. i wiesz jaka byla moja pierwsza mysl?..

chcialbym, zebys poswiecil duzo czasu na przejrzenie i przemyslenie prezentacji ze spotkan TED (http://www.ted.com/talks). ja ile razy tam zagladam nie moge wysiedziec spokojnie, roznosi mnie energia gdy widze tylu pozytywnych ludzi, ktorzy robia tak niesamowite rzeczy. w zeszlym tygodniu obejrzalem na przyklad prezentacje Dave’a Eggersa (z marca tego roku) i do tej pory nie moge wyjsc z podziwu jak wiele mozna osiagnac majac tak malo srodkow, ale z wizja i konsekwentnie. swietna rzecz!

nawet gdybys nie znalazl tam nic konkretnego dla siebie to prezentacje naladuja Ci akumulatory i bedziesz mial wiecej energii do poszukiwan na wlasna reke.

powodzenia! :)

-> Mirek

przykladowa odpowiedz moglaby zabrzmiec rownie lakonicznie jak pytanie: 'trzeba zaczac od przeksztalcenia marzenia w cel’. inna przykladowa odpowiedz jest jeszcze prostsza: prosze wzorowac sie na bohaterze filmu 'Pursuit of Happiness’, ktory sie przeciwnosciom nie klanial (czy z sukcesem – tego nie powiem!).

a powaznie to chcialbym powtorzyc motyw mojego poprzedniego komentarza – z uporem maniaka, dopoki nie udzielisz przekonujacej odpowiedzi, bede Ci zadawal pytania w rodzaju 'ale skad ten prawnik sie wzial?’ 'dlaczego 'chcesz byc prawnikiem’?.. potem dopiero bedziemy mogli, juz z odpowiednia doza motywacji, szkicowac plany.

przy czym nawet i tutaj oczekiwalbym raczej przygotowanego juz brudnopisu, lub nawet kompletnego planu, nad ktorym moglibysmy wspolnie pracowac (’wspolne pracowanie’ obejmuje oczywiscie rowniez totalna jego zmiane – bo czemu niby nie, od tego jestesmy, zeby wskazac lepsze rozwiazania, o ile istnieja?). dlaczego?.. bo znacznie wiecej niz duzo zalezy od tego jakie sa Twoje mocne strony, w czym czujesz sie mocny. od tego zalezy na przyklad czy bedziesz mogl poprosic o bilet juz jutro, czy tez moze potrzebny jest dobry rok pilnej nauki jezyka angielskiego.

ta wiedza z kolei do czego potrzebna? bo mysle, ze uniwersalne rozwiazanie moze i dobre w ogolnosci, niekoniecznie sprawdzi sie w szczegolnej, Twojej, sytuacji.

itd. itp.

mam nadzieje, ze nie odbierzesz powyzszego jako niemily tekst. ja po prostu mysle, ze bez szczegolow to mozna sobie co najwyzej pogdybac (np. „czy istnieje takie miasto Londyn” bo „jest Lądek, Lądek Zdrój…” ;)).

Wyszła właśnie druga książka Marka Szurawskiego „Pamięć i Intelekt”. Bardzo dobrze się ją czyta, podobnie, jak pierwszą jego książkę. Rozdział 1.9 zatytuowany „Klucz do wszystkiego – cele oraz misja i wizja życia” podaje bardzo ciekawy sposób na odkrycie co chcemy robić w życiu (rozbudowa met. Leonarda) poprzez zrobienie listy naszych wartości i upodobań (z pomocą zamieszczonych w książce pytań i wskazówek, np. pragnienia odnośnie świata, relacji z ludźmi, umiejętności, osiągnięć, itd.), a także kontrupodobań a następnie sortowanie tych odpowiedzi względem ważności dla nas i ostateczne zkoncontrowanie się na jednej lub kilku pozycji z góry listy.

Ronald Gross

Myśleć jak Sokrates

Rozdział I Poznaj siebie

„Rozmowa pochodzi ze Wspomnień o Sokratesie Ksenofonta, autora, który obok Platona najpełniej zrelacjonował życie i myśl Sokratesa.

SOKRATES: Powiedz mi,Eutydemie, czy odwiedziłeś kiedy wyrocznie delficką?
EUTYDEM: Owszem sokratesie. Dwukrotnie. Gdy mam podjąć ważną decyzję, zawsze szukam najlepszej rady.
SOKRATES: Czy zauważyłeś nad wejściem do świątyni inskrypcję? Trudno ją przegapić.
EUTYDEM: O której myślisz, Sokratesie?
SOKRATES: O tej, co powiada POZNAJ SIEBIE (gnothi seauton).
EUTYDEM: Tak! Ale domyślam się, że nie poświęciłem jej należytej uwagi. Tak mnie tam popędzali, najpierw do wchodzenia, a potem do wychodzenia, że nie miałem czasu się nad nią zastanowić.
SOKRATES: A potem Eutydemie? Czy nie wydało Ci się, że warto nad tym pomyśleć, skoro miałeś podjąć tak ważną decyzję?
EUTYDEM: Nie, Sokratesie. Gdy wychodziłem, znałem już słowa wyroczni i nie sądziłem, bym miał jeszcze nad czym myśleć. Uważam też, że przecież znam siebie, no bo jakże mógłbym siebie nie znać. Nie jestem aż takim skomplikowanym człowiekiem, Sokratesie.
SOKRATES: No cóż, o tym tylko ty jeden możesz decydować, Eutydemie. Ale spójrzmy na sprawy z innego punktu widzenia. Wczoraj widziałem Cię u Arystydesa, gdy oglądałeś konie. Chcesz kupić wierzchowca?
EUTYDEM: Tak, Sokratesie. Wybieram się tam zresztą teraz, by dobić targu.
SOKRATES: Czy wiele czasu spędziłeś na oglądaniu konia, nim oceniłeś jego zalety i wady, jego zdrowie, wiek i temperament?
EUTYDEM: Oczywiście, Sokratesie. W ostatnich dniach spędziłem w stajni i na wybiegu ładnych parę godzin.
SOKRATES: A myślałeś nad tym, do czego wykorzystasz tego konia i jak się będzie sprawiał?
EUTYDEM: Przede wszystkim o tym, Sokratesie.
SOKRATES: I rozważałeś to, co ujrzałeś, by osądzić, czy koń będzie zdatny do użytku, jaki mu przeznaczasz?
EUTYDEM: Dokładnie tak, Sokratesie.
SOKRATES: Ale, Eutydemie, nie wybrałeś się do wieszczka czy kapłana po to, żeby Ci radził, jaką podjąć decyzję?
EUTYDEM: Nie. Sokratesie. Czemu miałbym to zrobić? Sam potrafię ocenić konia i jasne dla mnie było, że ten się nada.
SOKRATES: Ale gdy masz podjąć decyzję, która będzie miała wpływ na całe życie twoje i twoich bliskich, przyjmujesz słowa wyroczni, zamiast pójść za jej radą nakazującą poznać siebie…
EUTYDEM: Rozumiem już o co chodzi, Sokratesie. Mogłem zbadać samego siebie przynajmniej równie starannie jak konia, którego zamierzam kupić.
SOKRATES: W istocie o to mi chodzi, Eutydemie. A czy myślisz, że ludzie mądrzej mogą wybierać, jeśli znają własne mocne i słabe strony?
EUTYDEM: Tak się wydaje, Sokratesie. Czyż nasz przyjaciel Podokles nie żalił się wczoraj gorzko na znienawidzony trud garncarza? Czy nie żałował, że nie znalazł sobie zajęcia, które pozwoliłoby mu lepiej wykorzystać posiadane uzdolnienia?
SOKRATES: Tak, pamiętam naszą rozmowę. Dlatego właśnie chciałem z Tobą porozmawiać. Myślałem, że może zechcesz wziąć pod uwagę, że ludzie, którzy znają samych siebie, wiedzą, co dla nich dobre, i umieją rozróźnić między tym, co potrafią i czego nie potrafią. Robiąc to, o czym mają pojęcie, zarazem zaspokajają swoje potrzeby i odnoszą sukcesy. Powstrzymując się od robienia rzeczy, na których się nie znają, unikają pomyłek i nieszczęścia.
EUTYDEM: Z pewnością wiele razy byłem tego świadkiem, Sokratesie, lecz nigdy nie pomyślałem, że się to stosuje także do mnie. Domyślam się, że dlatego napisali POZNAJ SIEBIE nad wejściem do świątymi w Delfach, bo gdy siebie nie znasz, to JAKĄKOLWIEK BYŚ DOSTAŁ RADĘ OD KAPŁANÓW, NIE ZROZUMIESZ JEJ WŁAŚCIWIE LUB NIE WYKORZYSTASZ MĄDRZE. Ci, którzy nie znają samych siebie i tkwią w błędzie co do swoich uzdolnień, w tym samym są położeniu, gdy stykają się z innymi ludźmi lub gdy rozpatrują inny aspekt ludzkich spraw”.

Wiecie co? Odpowiedź na wasze pytanie tkwi w Was samych. Zaglądnijcie tam… dokładnie… i odwagi ;)

pisalem dzisiaj, ze przegladam ulubione, oto jeszcze jedna perelka. sentencja John McCarthy, w wolnym tlumaczeniu mniej wiecej tak brzmiaca:

'Twierdzisz, ze nie moglbys zyc ze swiadomoscia, ze nie ma glebszego celu w istnieniu swiata. Innymi slowy stwierdzasz ze nie potrafisz sformulowac takiego celu samodzielnie, ze potrzebujesz kogos, kto powie Ci co masz robic. Musze Ci powiedziec, ze przecietne dziecko wykazuje wieksza inicjatywe i wydaje sie miec wiecej odwagi i oleju w glowie.’

wiecej tutaj: http://en.wikiquote.org/wiki/John_McCarthy. jak widac lubi walic prosto z mostu, jednak trudno mu cokolwiek zarzucic, bo wszystko co robil i robi fantastycznie zaprojektowane i piekielnie dobrze przemyslane. McCarthy to niewatpliwie geniusz, ikona swiata informatyki. chyba wystarczy powiedziec, ze on wlasnie stworzyl LISP i to jemu przypisuje sie autorstwo terminu 'Artificial Inteligence’.

takze… takze warto wziac sobie te sentencje do serca, sadze :)

Paulina pisze: „Szkoda, że rodzice rzadko mówią takie mądre rzeczy swoim dzieciom”

Bardzo często rodzice sami o tym nie wiedzą albo stosunki rodzinne są tak zagmatwane, że zostaje tylko żal, wzajemne urazy i brak zaufania. A zaczyna się to wszystko od malutkich nieuczciwości typu:
– przebieganie z dzieckiem przez skrzyżowanie na czerwonym świetle i jednoczesne tłumaczenie, że tak nie wolno;
– mówienie „powiedz, że mnie nie ma”, kiedy dzwoni telefon.

Ogólnie można powiedzieć, że szkolno-domowy system edukacyjny uczy młodych ludzi nie tego, czego będą potrzebowali w życiu i każdy musi odkrywać tę swoją Amerykę na własną rękę. Chyba, że spotka właściwego mentora albo wzorzec postępowania w literaturze.

Fajnie, ze jest ktos kto potrafi wesprzec mlodych ludzi. Uwazam, ze Pan Alex tym blogiem przyczynil sie do podniesienia na duchu wielu zagubionych. Przeczytalam caly blog, zrobie to jeszcze z trzy razy zeby sobie utrwalic. Nie mam zamiaru dostosowac swojego zycia sie w 100% do zamieszczonej tresci. Jednak niektore rady, wnioski i sposob na plan zycia wezme sobie do serca.
Zycze Powodzenia Wszystkim na drodze budowania sobie zycia.

witaj Alex :)
witajcie :)

Przepraszam, że tak późno odpisuje. Zupełnie, nie spodziewałem się dialogu i w ogóle na ów temat nie zaglądałem. Opóźnienie było pierwszy i ostatni raz :).

Przeglądnąłem… Fenomenalny blog :). Zaloguje się na stałe i przeczytam wszystkie tematy od deski do deski.

Powracając do tematu i mojego przydługawego cytatu… odwoływałem się do pierwszego Twojego postu (głównego pytania) zaczynającego temat. Chciałem dołożyć swoja cegiełkę ponieważ sam się szarpie i jestem, że tak powiem w temacie :).

Otóż, moja cegiełka polega na załączeniu a właściwie interpretacji powyższego cytatu. Rozumiem go w taki sposób, że odpowiedź na tytułowe pytanie tkwi w nas samych. Ludzie często szukają odpowiedzi w otaczającym nas świecie a odpowiedź na nurtujące ich pytania mają w sobie. Należy usiąść, zastanowić się (najlepiej wziąć kartkę i długopis tudzież ołówek ;> ) i poznać samego siebie. Jasno określić co lubimy robić a co nie, w czym jesteśmy dobrzy, jakie mamy talenty, co nas kręci a co zniechęca. Tylko dobrze znając siebie, jesteśmy w stanie właściwie interpretować rady innych. Każdy z nas jest innym światem i to, że ktoś nam doradza (z całego serca)… nawet bardzo mądry nie oznacza, że ma zawsze rację. On patrzy z własnego świata, z własnej perspektywy i rzeczywistości. Wcale nie musi mieć racji w naszym przypadku. Naszym zadaniem jest uważne wysłuchanie takiej osoby i zinterpretowanie tego co mówi zgodnie z naszym światem :). Mnie się wydaje, że tylko znając siebie, jesteśmy w stanie właściwie korzystać z rad.

Mój przypadek jest też specyficzny. Cztery dyplomy w kieszeni… wiele możliwości.. niby wszystko fajnie… Jednak, na dzień dzisiejszy jest to moje przekleństwo. Nie jestem specjalistą w żadnej dziedzinie i umiem wiele rzeczy po trochu czyli właściwie nic. Jednym słowem rozdrobnienie. Mój profil wykształcenia to informatyka, informatyka w zarządzaniu, zarządzanie międzynarodowe. Niby ok… perspektywistyczny kierunek, ale jakoś wewnętrznie czuję, że to nie to… co chce robić w życiu. Nie mogę powiedzieć, że tego nie lubię, ale coś mi tam w środku mówi… Jest to praca bardzo twórcza, kreatywna, ale mająca mniejszy kontakt z ludźmi. Jestem strasznie żywiołową osobą i obawiam się wielu lat spędzenia w takim trybie pracy przed monitorem.

Uwielbiam handel międzynarodowy, negocjacje (dwie prace pisałem na ich temat), prowadzenie prezentacji, tworzenie strategii, sprzedaż. Problem w tym, że nie ma tutaj rewelacyjnych zarobków a tam gdzie są, ciężko jest się przebić zwłaszcza w mojej sytuacji (w informatyce, widząc po znajomych to praca ich szuka a nie oni pracę). Biegle znam tylko angielski, podstawy niemieckiego. W tym zawodzie, ludzie śmigają trzema, czterema językami. Potrzeba mi kilku lat, aby nadrobić na tym polu… i obawiam się, że utknę w jakimś miejscu. Z dwóch uczelni mam porównanie… z jaką łatwością informatycy zdobywają bardzo dobrze płatną pracę praktycznie na samym początku swojej drogi, a jak męczą się ekonomiści… (mam na myśli średniego studenta, wybitni nigdy nie mają problemów ;> )

Aby dogonić obie te grupy… muszę włożyć mnóstwo pracy i wysiłku, ale dwóch srok za ogon nie złapie. Muszę się na coś zdecydować… i dać z siebie wszystko… .

Jakby nie patrzeć, życie to długodystansowe zmagania. Czy wybrać informatykę, która nie jest taka zła. Bardzo dobre zarobki, ale coś tam czuć… . Zawsze coś, za jakiś czas można kombinować na boku z zarobionych pieniędzy. Czy iść w to co mówiłem wcześniej. Przebidować kilka lat, na tym poziomie mizerne szanse, że dostane coś ciekawego (konkurencja jest wielka), zacisnąć zęby ucząc się języków obcych ile się da i mieć nadzieję, że w końcu coś złapie ciekawego…
Obawiam się tej decyzji, że mogę żałować za kilka lat…, ale muszę podjąć ją jak najszybciej…
Nie wiem, może jestem cudak :)), wydziwiam, cuduje, brać co życie przynosi, ale tak jakoś się wewnętrznie szamotam. Niby jasno wiem, jak to ze mną jest… ale chyba brak odwagi na niepewny grunt…

Pozdrówki :))
Kuba

TesTeq – masz rację, za dużo myślę… . Jestem tego świadomy, a tak jakoś wychodzi…

Orest Tabaka – jeśli jesteś zainteresowany materiałami związanymi z motywacją to mam ich pełno i mogę podesłać (uważam, że niektóre pozycje to obowiązkowa lektura każdej osóbki). Faktycznie blog jest wielką pozytywną energią ;)

Rafal Mierzwiak – dziękuje za post, ciekawe spojrzenie…

Pozdrowienia
Kuba

Witam

Właśnie wróciłem z długiej podróży przez moje dotychczasowe życie.Zawinąłem do portu.Zrobiłem pętle przez góry,pagórki,doliny,pustynie,lasy,zimne i zaśnieżone krainy mojego umysłu,doświadczenia życiowego,wiedzy,umiejętności.
Odpowiedziałem sobie po raz pierwszy w życiu co chce robić.Znalazłem to brakujące ogniwo,zepsute wymieniłem na świeże ,osłabione wzmocniłem i w ten sposób powstał łańcuch.Jednym słowem poszukiwałem w tej wędrówce poprawy jakości życia swojego oraz innych.Stąd zapewne połączenie sfer zdrowotnej oraz inżynierskiej.Teraz już wiem ,że praca w jednej nie da mi tego czego chciałbym osiągnąć.Mówiąc krótko i treściwie będę pomagał podwyższać już istniejący poziom jak i również pomagać innym dojść do niego w miejscach dostrzeżonych jak i również jeszcze nie odkrytych.

Ps:
Dzięki temu blogowi sam sobie odpowiedziałem na swoje posty :D.
Naprawdę jest to inteligentna maszyna ,samo funkcjonalna.
Ciekawe co będzie jak rozwiążemy wszytskie problemy na planecie :d?
Apokalipsa hehehe?Kosmos?
Będzie trzeba zniszczyć ten twór zwany „blogiem Alexa” i uchronić ludzkość :D
Albo zakopać go gdzieś i niech sobie odnajdą go za 1000 lat,tzn mam na myśli artefakt:)..
Drodzy użytkownicy miejcie sie na baczności :)

Pół-żartem i pół-serio kończe tego posta…

Pozdrawia i życzy miłego dnia/nocy :)

Maciej AN

MIKI pisze: „I wiem ze cokolwiek bede robila w zyciu zawodowym to i tak bede dazyla do tego aby znalezc czas i w wolnym czasie zajmowac sie tym sportem. Nie chodzi o jakies wielkie sukcesy, poprostu sprawia mi to przyjemnosc. Mimo ze nie da sie na tym zarabiac to nie przeszkadza mi to. Jeszcze pozostaje mi do podjecia decyzja co chce robic w zyciu zawodowym.”

To chyba proste – w życiu zawodowym zajmij się sportem. Rekreacja fizyczna i fitness to dziedzina z olbrzymią przyszłością. Możesz wybrać związany z tym tematem kierunek studiów. Tylko – jeśli naprawdę tego chcesz – zacznij działać!

miki – jest takie powiedzonko: każda najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku.
jeśli interesują cię języki obce – zacznij udzielać korepetycji. choćby maluchom z podstawówki. jeśli uprawiasz sport (nie piszesz jaki i na jakim poziomie) idź za radą TesTeq – spróbuj włączyć się w istniejącą w twojej okolicy lub założyć nową grupę sportową?
piszesz, że rodzina cię nie wspiera, bo stawia ci wymagania. spójrz na to inaczej – nie zarabiając na siebie bez ich wsparcia miałabyś już poważne egzystencjalne kłopoty, brutalnie powiem: co byś jadła i gdzie mieszkała? nie są w stanie wskazać ci drogi życiowej, z której byłabyś zadowolona – ale przecież ty sama nie wiesz jeszcze co jest dla ciebie dobre, dopiero to odkrywasz…
jesteś bardzo młoda i to naturalne, że się zastanawiasz, ale możesz się zastanawiać jednocześnie rozwijając swoje pasje lub po prostu zarabiając na siebie, choćby będąc nianią do dzieci. posiadanie własnych pieniędzy i poczucie, że w dużym stopniu kontrolujesz swoje życie, jesteś za siebie odpowiedzialna – daje dużo siły i satysfakcji.
może to nie jest dobra rada, ale myślę tak: jeśli nie wiesz, co robić – rób cokolwiek*, pomysły przyjdą z czasem.

cokolwiek – w tym wypadku oznacza: nic nielegalnego, co krzywdzi ciebie i/lub innych itd :)

Zauważyłem, że wiele osób w pasywny sposób podchodzi do swoich studiów. Oczywiście rozumiem, że młody człowiek może po prostu jeszcze nie wiedzieć, czego chce i dopiero rozgląda się po świecie. Jednak sukces odniosą ci, którzy wchodzą aktywnie w życie, uważnie obserwują otaczającą ich rzeczywistość, eksperymentują, określają cel nauki, a potem wybierają uczelnię i studiują według własnego programu.

Chodzi o odwrócenie ról. Zamiast iść na uczelnię, której wybór ma często czysto logistyczną podstawę, żeby studiować zgodnie z zaproponowanym tam programem nauczania, dobrze jest podjąć próbę zdefiniowania, co nas „kręci” i naszkicowania własnego programu studiów. W porównaniu z XX wiekiem obecnie mamy do dyspozycji Internet, za pomocą którego można zdobyć wiedzę o różnych programch studiów związanych z interesującą nas dziedziną.

-> Kasia

znajomy prawnik pisal mi w zeszym roku o swoich wrazeniach po obejrzeniu filmu 'Michael Clayton’. rowniez obejrzalem i zgadzam sie, ze to obowiazkowa pozycja dla wszystkich wannabe-prawnikow. polecam goraco!..

-> TesTeq

„Myślę, że złudne jest – przy wyborze własnego zajęcia – kierowanie się tym, co robi Twój partner życiowy”

dodalbym jeszcze, ze to jak trzymanie wszystkich jajek w jednym koszyku ;) i jesli mialoby sie okazac, ze dziedzina nie jest tak intratna jak stalo w zalozeniach to czlowiek uczy sie znaczenia pojecia 'dywersyfikacja’ w ekspresowym tempie :)

vito pisze: „Czesc,mam 30 na karku,za soba prace w moze dwudziestu kilku miejscach,w kraju i za granica,znam kiepsko jeden jezyk obcy i generalnie moje zycie wyglada tak,jak tu radzisz i co? Nic,bo jaka ja zdobede prace po ogolniaku?Na studiach bylem kiedys pol roku i wiem ,ze to nie dla mnie,nie mam jakos serca do nauki.”

O ile rozumiem podejście Alexa, to zachęca on do zdobywania doświadczeń i wiedzy, a szczególnie do biegłego posługiwania się językami obcymi. Nie wiem zatem skąd wniosek: „moje zycie wyglada tak,jak tu radzisz”.

Witam!

Marcunio
Bardzo dobry cytat :) Dzięki!
Po prostu eksperymentować trzeba.. :)

Pozdrawiam serdecznie,
Paulina

Witam

Wiele mądrego jest tutaj opisane. „Nie bierz udziału w bezsensownym przedsięwzięciu” – ktoś wyżej napisał. Za rok biorę ślub mam 21 lat i od kilku lat sam się utrzymuje nie jestem chory nie mam problemów z urodą, wpakowałem się w małe kłopoty finansowe ale do wyjścia tylko ten ślub zarabiam jakieś 2 tys ms a sam go muszę sfinalizować więc ciężko a prócz tego jakieś kredyty i karty kredytowe które w między czasie trzeba spłacić w okresie jakiś 9 ms. Nie wiem czy dam radę, Zrezygnowałem ze studiów dlatego ze moja przyszła żona kazała mi wybrać studia w obcym mieście czy ona(oczywiście zaoczne nie dał bym rady dziennie) utrzymuję się sam. Wiem ze pewnego dnia nie obudzę sie z palcem w nocniku. Nie miałem lekko w życiu ale jakoś dawałem rade nie narzekałem na to ze muszę pracować, wiem ze w życiu trzeba sie samemu wszystkiego dorobić i na nikim nie polegać. W sumie teraz chciałbym mieć dom rodzinę spokój cisze, rodzinne obiady śniadania moc do kogo wracać może dlatego ze ja nigdy czegoś takiego nie doświadczyłem, Ale z drugiej strony chce robić to do czego moje serce tęskni chce studiować filozofie. Zacząłem na Jagielonce ale nie udało mi się i zrezygnowałem z własnej głupoty z durnych dyskotek czego teraz ogromnie żałuję, Chciałbym kupić sobie działkę. Nie wiem czy nie popełniam błędu z tym ślubem. Wiem że stać było by mnie na kogoś lepszego. Dużo moich znajomych mówi również że stać by mnie było na znacznie lepszą partie. W sumie chodzi o miłość, ale czy ja Ją kocham…hmmm. Nie wiem jest mi z nią dobrze bardzo dobrze ale czy to miłość. Mam ochotę czasem wyjść na dyskotekę sie pobawić i nie mogę. Chciałbym nauczyć się grać na gitarze to było zawsze moje marzeń ie a nie ma na to czasu bo prawie całe dnie spędzamy razem na marnowaniu go siedząc przed tv jeżdżąc do rodziców na działki. Nie wiem jakoś chyba nie tak. Chociaż mi to pasuję jestem typem domownika który lubi czasem się pobawić. Czuję że ograniczam się z tym ślubem, że robię to tylko dlatego że nigdy nie miałem własnego domu. A co z moimi pragnieniami ze studiami ze spłaceniem d ługów, nie wiem na co mam pieniądze przeznaczyć z wypłaty co z nauka gry na gitarze. Odkąd jesteśmy razem a jesteśmy niecały rok prawe w ogóle już nie czytam książek. Nie wiem po prostu nie wiem nie wiem czy nie idę w ślepą uliczkę.

Alex co o tym sądzisz. Czy ta sytuacja jest beznadziejna?

Pozdrawiam

@Igor:
1) Rób tylko to, co według Twojej najlepszej wiedzy jest słuszne.

2) Jeśli masz wątpliwości co do ślubu – nie bierz go. („Zrezygnowałem ze studiów dlatego ze moja przyszła żona kazała mi wybrać studia w obcym mieście” – nie przesadzaj z kompromisami, bo Twoja żona wyjdzie za mąż za ulepionego przez siebie plastelinowego ludzika, a nie za Ciebie).

3) Weź pod uwagę fakt, że to będzie trochę nieuczciwe wobec Twojej potencjalnej przyszłej żony żenić się z nią i zapewniać ją o tym, że „jej nie opuścisz aż do śmierci”, kiedy już teraz masz co do tego poważne wątpliwości.

4) Czasami człowiekowi wydaje się, że z pewnych sytuacji nie można się już wycofać, ale to tylko złudzenie i strach przed odrzuceniem. Nie warto z tego powodu być nieuczciwym wobec samego siebie.

Odnoszę wrażenie, że wiele porażek i frustracji, jakich doświadczają ludzie bierze się ze strachu przed otwartym i nieagresywnym przedstawieniem swojego stanowiska (najczęściej dotyczy to powiedzenia w pewnym momencie „nie”). I żeby nie było, że tylko tak sobie filozofuję – najpoważniejsze błędy w moim życiu popełniłem właśnie z tego powodu.

Wbrew pozorom mówienie „nie” nie jest takie trudne, jeśli mamy – o czym pisze Agnieszka M. Ryczko – własne cele, które chcemy realizować. Jedyna rzecz, której należy się nauczyć, to kulturalne i – powtarzam jeszcze raz – nieagresywne przedstawianie swoich racji (w dużej mierze ta agresja bierze się z obaw, jak nasza wypowiedź zostanie przyjęta przez odbiorcę).

@Marbad: Dlaczego masz rezygnować z realizacji marzeń, gdy założysz rodzinę? Załóż rodzinę z osobą, która ma podobne marzenia i realizujcie je razem!

Bardzo fajnie Alex opisałeś o tym, że nasze życie na przykładzie lejka. A co jeśli ja sam do końca nie wiem jaką powinienem podjąć decyzję. Hmm za 9 ms biorę ślub przypomina mi się, że mam jeszcze czas na zabawę. Że kiedyś gdy zostawiła mnie moja ex. Przywróciła mnie do życia pewna książka. I wtedy zacząłem się naprawdę dobrze bawić byłem optymistycznie nastawiony do świata. Chciało mi się coś robić, nie wiem czy popełniam błąd czy nie. Ale mam coraz więcej wątpliwości. Ciężko mi jest zakończyć ten związek ponieważ się strasznie przyzwyczaiłem i hmm dobrze mi jest z nią. A czasu coraz mniej na podjęcie decyzji, która w pewien sposób ukształtuje moje przyszłe życie. Chyba boję się, że później mogę nikogo nie znaleźć z kim mógłbym założyć rodzinę. Choć wydaję się to głupie bo mam 21 lat. Kurcze naprawdę nie wiem co mam robić. Kobieta z która jestem nie jest ideałem, ale jest mi z nią dobrze. Tylko co z moimi marzeniami nie mam na nie czasu. Jej postępowanie jest całkowicie inne. Troszkę denerwujące czasami. Rozumiem, że każdy z nas ma wady. Ale ciężko mi jest zaakceptować niektóre. Może rzeczywiście nie pasujemy do siebie. Jak uważasz Alex czy istnieje wyjście z tej sytuacji. Czas ucieka. Czas nie czeka na człowieka jak ktoś kiedyś napisał. Najgorsze jest tylko to, że czuję że tracę swoje marzenia i okres zabawy.

Pozdrawiam serdecznie

Igor

Fajny tekst. Odnoszę wrażenie Alex, że masz jakieś negatywne doświadczenia co do długoterminowych zobowiązań jakiekolwiek by nie były ;) Ja mam kłopot z następującą sprawą. Co jakiś czas wypisuje sobie co chciałbym w życiu robić i robię to zwykle wieczorem (może tu tkwi przyczyna). Kiedy wstaje rano i patrzę na listę to stwierdzam, że właściwie to nie jest to co chce robić. Zbliżam się już wielkimi krokami do 30 i do tej pory wszystko co chciałem to dostawałem. Choć zarabiam całkiem nieźle – może wystarczająco jak narazie (jako jednoosobowa działalność gospodarcza), moge spać do późna, załatwiać prywatne sprawy w ciągu dnia to nie jestem z tego w tej chwili zadowolony – znudziło mi się. Myślałem, żeby znaleźć sobie pracę na etat, ale nie widzę siebie jako pracownika etatowego, który stawia się codziennie o 9.00 w biurze – straszna nuda (koszt), stałe dochody (zysk +/-). Jednym słowem przywyczaiłem się do wygodnego życia ale chcę podnieść standard nie rezygnując z dotychczasowych wygód (dużo wolnego czasu). Co do rozwinięcia biznesu to trzeba mieć pomysł i zwykle się do tego dużo narobić (a do tego nie przywykłem). Nawiązując do tematu i mojego tekstu nie jestem w stanie określić co w życiu robić? Zastanawiam się cały czas nad moją misją i jestem w ciężkiej d… Zastanawiam się jak podjąć próby zgodnie z Twoim tekstem Alex ale nie rezygnując z dotychczasowego poziomu życia (zmianę profesji traktuję wiążę z cierpieniem i brakiem pieniędzy przez jakiś czas pod warunkiem, że w nowej pójdzie dobrze).

Zauważyłem odkąd jestem z obecną kobietą, że strasznie się zmieniłem, kiedyś byłem pewniejszy siebie teraz nie wiem. Boję się, że ją stracę. Znaczną część wolnego czasu spędzamy razem, może dlatego również się boję, samotności. Że już nie znajdę nikogo z kim mógłbym być do końca życia. Myślę, że tutaj chodzi o to że nie jestem do końca przekonany co do tej inwestycji na przyszłość. Fajnie jest być razem budować wspólnie przyszłość. Ale jeśli osoba z którą jestem nie umie rozmawiać ze mną o moich marzeniach, która odbiega całkowicie od romantyczności i marzeń(ja po części taki jestem) zawsze wierzyłem w marzenia i siłę ich spełnienia. Jest mi teraz dobrze ale raczej wydaję mi się że z samotności aby nie zostać samemu. Alex napisał, że to co nam się teraz podoba nie znaczy, że będzie nam się podobać za kilka lat. Ciężko jest mi stwierdzić czy chę być z tą osobą za kilka lat gdy już teraz mam wątpliwości. Ja powinienem być facetem podejmować męskie decyzję, że to koniec i tak ma być a ja tutaj gram jakiegoś cipka który boi się zostać samemu. Mam obawy, że mogę nikogo nie znaleźć. To głupie ale tak sądzę, choć nie jestem z natury brzydki i nie mam żadnych problemów ze sobą. Co miałbym robić gdy będę sam skoro teraz poświęcamy tak dużo czasu na przebywanie ze sobą. Przeczytałem tutaj, że życie to bardzo długo dystansowa gra i nie chodzi w nim o to by przejść przez nie jak najszybciej ale jak najlepiej. Ja oczekuję aby kobieta w moim życiu była choć troszeczkę inna. Jak się pozbyć strachu przed cierpieniem. Tak naprawdę kupę czasu przede mną. Potrzebuję chyba jakiegoś kopa w tyłek aby się obudzić…z dnia na dzień coraz trudniejsze dylematy, co dalej robić?

@Igor:

Z jednej strony piszesz:
„Chciałbym nauczyć się grać na gitarze to było zawsze moje marzeń ie a nie ma na to czasu bo prawie całe dnie spędzamy razem na marnowaniu go siedząc przed tv jeżdżąc do rodziców na działki.”.

Z drugiej strony piszesz:
„Co miałbym robić gdy będę sam skoro teraz poświęcamy tak dużo czasu na przebywanie ze sobą.”.

Wynika z tego, że boisz się stracić możliwość marnowania czasu.

Przychylam się do opinii Alexa, że posiadanie drugiego człowieka, to iluzja. Tym bardziej, że sądząć z tego, co piszesz, to prędzej Twoja partnerka ma Ciebie, niż Ty ją.

Rozejrzyj się dookoła. Popatrz, ile fajnych dziewczyn chodzi po ulicy. Dziewczyn, które gotowe są zaakceptować Ciebie takim, jaki jesteś, a nie takim, jakim chciałyby, żebyś był. Które chętnie posłuchają, jak uczysz się grać na gitarze.

A, i jeszcze jedno. Napisałeś, że ślub to dla Ciebie w obecnej sytuacji kłopoty finansowe. Porozmawiaj o tym ze swoją partnerką. Jeśli uważasz, że rozmowa na ten temat będzie nietaktem, to znaczy, że nie jesteście w stanie być wobec siebie szczerzy i waszemu małżeństwu zawsze będzie towarzyszył fałsz i zakłamanie. A tego chyba nie chcesz?

Witajcie

Igor:
Jeżeli chodzi o tą zaradność to nie wiem może masz rację. Chodź nie do końca. Chciałbym mieć to czego tak naprawdę nigdy nie miałem, dom rodzinę. Tylko nie jestem pewny co do tego czy za 10 lat nie spotkam kobiety która odmieni moje życie. Nie chce rezygnować z marzeń, bardziej bym wolał je spełniać z tą osobą. Niestety mało interesują „Ją” moje marzenia. Alex napisał, o kryzysie osób wieku średniego. Nie chcę się obudzić w wieku 30 lat mając dwójkę dzieci rodzinę a niespełniając żadnych z moich marzeń które sobie zaplanowałem. Jednym z nich jest wyjazd na pewną wyspę, niestety wycieczka bardzo dużo kosztuje. Miał to być wyjazd mój i mojego najlepszego przyjaciela. Moja narzeczona uważa jednak, że ona nie żyje w iluzji a ja wierzę w takie rzeczy. Myślę, że ciężko jest spotkać osobę tak podobną do siebie którą by interesowało wszystko. Nie chce spełniać jednej rzeczy kosztem drugiej. Igor jak wygląda twoja sytuacja podobna wspomniałeś. Czasu coraz mniej. Taki pewien Polski zespół Akurat śpiewa „Czas goni nas czas dogania nas”. Chyba potrzebuję porządnego kopa w tyłek aby móc się obudzić wziąść za siebie. Chyba jak piszecie strach. Ale jak go przezwyciężyć. To nie takie proste! A co jeśli wszystko będzie wtedy do dupy, jeśli już się nie pojawi taka osoba, która zechciała by założyć dom, taka która by mi odpowiadała. Ja dodam, że obecna partnerka mi się jak najbardziej podoba wizualnie, jeśli chodzi o charakter to jest problem. Co należy zrobić poświęcić jedne marzenie kosztem drugiego. Czy spełniać inne i liczyć na uśmiech losu, że pewnego dnia…?

@Igor pisze: „Chciałbym mieć to czego tak naprawdę nigdy nie miałem, dom rodzinę.”

Tego nie zbudujesz na siłę. Co właściwie dla Ciebie oznacza „dom, rodzina”. Według mnie to jest pewien związek ludzi mających w dużej mierze wspólne cele. Nie dostrzegam tej wspólnoty w Twoim obecnym związku.

@Igor pisze: „Czasu coraz mniej.”

Chyba żartujesz. Uważam, że większość mężczyzn dojrzewa do założenia rodziny po czterdziestce. Wtedy mają odpowiednią bazę finansową i poczucie własnej wartości niezbędne do skutecznego poprowadzenia przedsięwzięcia, jakim jest rodzina oraz przyjęcia odpowiedzialności za wychowywanie dzieci. W przypadku kobiet jest inaczej – biologia ma swoje wymagania. Znam bardzo udane związki 40-letnich facetów z dwudziestoparoletnimi kobietami.

@Igor pisze: „Ja dodam, że obecna partnerka mi się jak najbardziej podoba wizualnie, jeśli chodzi o charakter to jest problem.”

A co będzie za 20 lat, kiedy uroda nieco przeminie, a zostanie tylko charakter. Planujesz rozwód? A jak zamierzasz wspierać przyszłą żonę w wychowywaniu Waszych dzieci? Jak, przy takiej różnicy charakterów, zachowacie konsekwencję i jednolite podejście do tej kwestii? Koniecznie przeczytaj dyskusję pod wpisem Alexa http://alexba.eu/2008-09-11/rozwoj-kariera-praca/wstep-wzbroniony/ .

a co ma zrobic osoba, która czuje się bardzo daleko za swoimi znajomymi, nie mam planów na przyszłość, nie do końca wiem co chciałabym robić a moze bardziej jak zacząć to robić, nie lubię już swojej pracy, moi znajomi mają po 2 dzieci, meżów , żony i rodziny a ja nie, nawet nie jestem pewna czy facet z którym jestem bardzo długo jest tym odpowiednim , jak zacząć zmiany? od czego?

Pink:
Nie jesteś osamotniona w tym, że zbliżasz sie do 30-tki a znajomi są już w fazach: zaawansowanego łączenia się w pary i efektywnej prokreacji. Jest nas więcej :-) A to zonacza, że nie wszyscy są tacy sami i są na tym samym etapie. No właśnie! Eureka! Każdy jest na swojej własnej ścieżce życia i na swoim własnym etapie rozwoju. Jeśli chcemy czuć się dobrze w swojej skórze powinniśmy ten fakt zaakceptować.
Właściwie to jesteśmy jeszcze z jednego względu w podobnej sytuacji – ja także nie mam sprecyzowanego celu zawodowego i prace, których się imam nie satysfakcjonują mnietak, jakbym sobie tego życzyła. Przyznam, że boleję nad tym, a jednak nie poddaję się i szukam dalej. Taktyka ta nie polega na zmianie pracy co miesiac ale na uważnym zastanawianiu się nad sobą: nad moimi mocnymi i słabymi stronami, nad tym, co mnie motywuje, a co gasi itp.
Jesli mogę Ci coś zasugerować: nie mów sobie każdego ranka takiej negatywnej mantry – to jest programowani się na nieszczęścia! Po co to robić? Przecież szukasz szczęsica – jak my wszyscy :-) I tego Tobie i wszystkim (włączając w to siebie) życzę!

Pozdrawiam,
Marysia

Marysia pisze: „Ja czuję, że nie mogę uszczęśliwić innych, nie czując własnego szczęścia.”

A może jednak? Myślę, że jesteśmy w stanie rozświetlić czyjeś życie nawet wtedy, gdy nasze serce jest zachmurzone. Musimy tylko bardzo tego chcieć. A wtedy nasza energia powróci do nas i rozpędzi spowijające nas chmury. Wierzę w to.

pink pisze: „Wychodzi na to, że potrzeby mojego otoczenia nie są moim potrzebami, ale czy to nie dziwne??”

Wydaje mi się to całkiem normalne. Gdybyśmy wszyscy byli tacy sami, to świat byłby strasznie nudny. :-)

Tes Teq,
Sądzę, że człowiek będący w stanie przygnębienia jest zbyt skupiony na sobie, aby mysleć o uszczęśliwianiu innych.

Pink,
Widzimy się na tle innych, ale nie znaczy to, że mamy stapiać się z tym otoczeniem tak, by nic nas od tego tła nie wyróżniało. Nie chodzi o bycie innym za wszelką cenę, ale o bycie sobą mimo wszystko; mimo innych ludzi.
Nie wiem, jak sprawdzić, czy Twój mężczyzna jest „tym”. Jeśli jednak nasuwają Ci się w tym temacie wątpliwości, to może zapytaj siebie, co jest ich przyczyną.

Pozdrawiam,
Marysia

Witajcie
Piszecie wszyscy o szczęściu jak je osiągnąć, nie wiecie co robić jak dalej postępować. Dużo się dowiaduję z tej dyskusji. Marysiu piszesz, że nie wiesz czy twój facet jest tym jedynym mam podobny problem nie wiem czy moja kobieta jest tą jedyną. Tak samo nie oczekuję czegoś za coś. Ale czasem fajnie jest jak ktoś sprawi Ci bez interesowną radość. U mnie to jest tak, że czasu coraz mniej do ślubu. Dziś byliśmy załatwić kolejną rzecz na ślub fotografa. Gdy byliśmy na miejscu poczułem się jak CIPA dosłownie. Siedziałem grzecznie potulnie. A jak wymamrotałem swoje zdanie podniosła głos strasznie mnie to trafiło. Że coś źle powiem, i nagle obawiam się reakcji „jej”. Coś tu jest nie tak nie zawsze tak było. Nie wyobrażam sobie resztę życia spędzić w strachu. Jestem głupim romantykiem. Marysiu piszesz, że nie macie wspólnych planów. My również. Ja mam inne i ona inne, nie wiem co dalej. 'JA chce mieć ciszę spokój działkę dom. Wierzę w siłę marzeń. Ona chce mieszkać w łodzi nie wierzy w marzenia i nie interesują ją rzeczy które mnie wprawiają w poczucie wartości. To co jest całym mną jej to nie interesuje. Ostatnio rozmawiając zdałem sobie z tego co pisał Alex, że zarażamy się negatywnymi ludźmi. Przebywamy z osobami które mają negatywny wpływ na nasze życie. A powinno być na odwrót powinniśmy spędzać czas z ludźmi którzy nas nawzajem motywują. Ja zdałem sobie sprawę, że mało jest takich ludzi w moim otoczeniu. Coś czego obiecywałem sobie, że nie zniosę u kobiety teraz muszę to akceptować – papierosy. Kiedyś pewny siebie mówiłem, że nie zaakceptuję gdy kobieta pali. Teraz nie umiem się przeciwstawić jej paleniu…Czas z dnia na dzień ucieka. Czy to oznacza, że najwyższa pora coś zmienić. Obudzić się mieć wszystko gdzieś po prostu być sobą. Albo Cię ludzie zaakceptują takim jakim jesteś albo nie. Pisałem wyżej brak mi chyba takiego domowego ogniska – ale czy warto, narażać całe swoje przyszłe życie i jedne szczęście zamieniać na drugie. Co będzie po 10 latach gdy nadal pozostanę Cipkiem nie mającym swojego zdania i nie mogącym powiedzieć co jemu się podoba – ale czy są jeszcze ludzie którzy potrafią Cię zaakceptować takim jakim się jest. I co zrobić z bólem po rozstaniu czym się zająć gdy nagle plany i marzenia znikają jak bańka mydlana. I znów trzeba planować na nowo gdy nie ma się wiary w siebie że takie coś jeszcze mnie spotka…I przede wszystkim jak się obudzić jak zrozumieć, że to co jest teraz złe i sprawia ci męczenie się – nie nadaję się na wiązanie przyszłości?

Pink
Wiesz, masz rację chyba nie można wyrzekać sie czegoś co jest częścią nas samych – my właśnie tacy jesteśmy i ciężko jeśli ktoś nie akceptuje tego jacy jesteśmy można na chwilę zapomnieć o rzeczach którymi się kierujmy w życiu. Zazwyczaj zdarza się tak, że na skutek jakiś wydarzeń losowych porzucamy to co jest w nas ale z czasem to powraca. ja tak miałem i teraz tak jest widzę, że u Ciebie również. Kurcze ja też nie poznaję siebie od tamtego czasu odkąd byłem sam. Całkowicie inny człowiek nie ten sam i co gorsza zapomniałem kim jestem i jaką mam wartość. Jaka jest moja decyzja z każdego dnia jestem skłonny ku „Nie” Alex fajnie napisał o przysłowiu niemieckim „lepiej bolesny koniec, niż ból bez końca” – tylko ciężko jest skazać siebie na ten bolesny koniec – w mierze człowieka jest chyba tak że dąży do szczęścia a tu pojawia się duży mur który trzeba przebić i dopiero po pewnym czasie nastaje ulga. Ja szukam sposobu na pokonanie tego muru – może ty jakiś znasz?
Igor:
Słuchaj powiedział bym Ci ,że to jest najważniejszy dzień mojego życia, że oprócz Ciebie to teraz będzie najważniejsza osoba która ma i miała największy wpływ na moje życie. I , że jestem w stanie zrobić bardzo wiele byś mógł przyjechać. Jesteś jedną z ważniejszych osób która się dla mnie liczy i że jest to moim marzeniem. Myślę, że jeżeli byś był moim najlepszym przyjacielem to byś przyjechał. Ale jakie to ma znaczenie co ja bym tobie powiedział. To nie zmieni faktu w jakim stanie rozważań się znajduje i nie przeskoczy muru który muszę przebić.
Podobno czas leczy rany. Ale czy czas pokaże jak mam postąpić?

@Igor: Nie obraź się, ale z tego, co piszesz wynika, że chcesz ożenić się z okropną, palącą kobietą, która będzie Cię gnębiła i zabijała Twoje „ja” do końca dni Twoich. Czy potrafisz powiedzieć o niej coś dobrego?

Zamierzasz z nią realizować wspólne marzenia, które nie istnieją. Piszesz, że nie chcesz jej stracić, a tak naprawdę oczami wyobraźni cały czas widzisz kogoś innego i masz nadzieję, że twoja narzeczona w momencie ślubu przemieni się w tę wyimaginowaną istotę.

Otóż nie! W wielu przypadkach ślub zmienia stosunki między partnerami na gorsze, ponieważ ludzie odpuszczają sobie i jednocześnie nie krępują się egzekwować tego, co w ich mniemaniu im się należy.

Przyłączam się do Oresta. Przekonaj nas do tego, żebyśmy chcieli uczestniczyć w najszczęśliwszym dniu Twojego życia, jakim będzie dzień Twojego ślubu. Potrafisz?

pink: Chyba po to długo się ze sobą chodzi, żeby przekonać się, czy ewentualnie chce się sformalizować taki związek w świetle prawa. Moim zdaniem to nieroztropne próbować ratować rozsychający się układ partnerski przysięgą składaną wobec urzędnika lub księdza. To forma przykuwania do siebie partnera za pomocą przepisów prawa.

O jakości związku nie świadczy długość jego trwania, tylko jakość wyrażona w tym, czy zalety partnera przesłaniają nam jego wady, czy też jest odwrotnie.

Tak Alex, plany na wieczór na pewno są konkretne. Mi jednak chodzi o coś więcej niż tylko plany na wieczór, chodzi o plany na życie, plany na wspólną przyszłość, plany na wspólny dom i rodzinę. Nie mówię o zaciąganiu nikogo przed ołtarz. Papierek nie ma dla mnie większego znaczenia, ważniejsze jest jednak jakiś wspólny cel, wspólne widzenie siebie za kilka lat. Nie chciałabym, aby się okazało, tak jak u Igora, że on ceni ciszę i spokój a przyszła małżonka widzi ich mieszkających w mieście. To takie troszkę błahe ale rozbieżne i ktoś będzie musiał poświęcić się i swoje plany a może nawet wielkie marzenia. Piszesz o dobrej relacji, która może trwać latami. Dla mnie to jest poniekąd taka dobra relacja a może bardziej wygodny związek, tylko wygodny do czasu. Belka drewniana się uginała, uginała aż wreszcie trach… Miałam dwa duże wyskoki, po których się rozstawaliśmy, później schodziliśmy i sklejałam belkę. Ile takich sklejeń wytrzyma?

Witam

Bardzo podobaja mi sie teksty zawarte zarowno w blogu jak i w komentarzach. Nieskromnie moge stwierdzic ze moja sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana niz Igora czy Pink ale takze podobna.
Zaczne od tego, ze mam 23 lata, studiuje, mam dobra prace, fajny samochod, jestem w stalym zwiazku a mimo to nie jestem w zyciu szczesliwy. Wszystko przez to ze dziewczyna z ktora jestem juz od 5 lat jest w sumie w porzadku, jednak ciagle bardziej dostrzegam jej wady niz zalety. Jak w kazdym zwiazku zdarzaly sie nam powazne klotnie, przy ktorych mowilem sobie ze z nami juz koniec, jednak albo uczucie do niej, albo silne przyzwyczajenie nie pozwalalo mi tego zrobic. Ona tez kilka razy probowala ze mna zerwac, jednak po kilku dniach zawsze do siebie wracalismy. Problem w tym, ze chociaz jej charakter mi odpowiada, to jej wyglad mowiac szczerze jest dla mnie sredni i nie wyobrazam sobie ze bedac z nia, nie beda fascynowac mnie inne kobiety. Chcialbym aby moja partnerka na cale zycie byla na tyle wyjatkowa aby o innych kobietach po prostu zapomniec, bo inaczej zawsze bede sie wahal.
No i tu pojawia sie dylemat, bo w moim zyciu jest jeszcze kobieta ktora od kilku lat sie we mnie podkochuje i chociaz jej wyglad okreslilbym jako super, to niestety zupelnie nie odpowiada mi jej charakter. Mimo ze jest sympatyczna, mila i bardzo wrazliwa to jednak nie nadajemy na tych samych falach, po prostu nie mamy za bardzo o czym rozmawiac. Dlatego, mimo ze jej wyglad bardziej mi odpowiada, to nie wyobrazam sobie nas razem, no chyba ze po jakims czasie, moze bysmy sie dotarli.
Piszac o sobie, nie moge nie wspomniec o trzeciej kobiecie, o ktorej mimo usilnych checi nie moge zapomniec od 5 lat. Jesli istnieje cos takiego jak pierwsza milosc ktora trwa przez caly zycie, to boje sie ze ona jest wlasnie dla mnie taka miloscia. Mimo ze wczesniej mialem wiele dziewczyn z ktorymi bylem bardzo zaangazowany, to wszystkie sa dla mnie tylko wspomnieniami. Ta kobieta, ciagle jest w moim sercu, mimo ze zawsze bylismy tylko przyjaciolmi, a jakiekolwiek proby zblizenia z jej albo mojej strony konczyly sie fiaskiem. Takie to zycie jest… Teraz zaluje ze wtedy nie bylem bardziej stanowczy i nie zrobilem wszystkiego abysmy byli razem, ale bylem mlody i glupi i nie wiedzialem ze o niej nie zapomne. Ostatni raz gdy ja widzialem, 5 lat temu, calowala sie z innym facetem, a mimo to ciagle o niej mysle i czasami o niej snie. Probowalem sie z nia ostatnio skontaktowac, jednak wyjechala do Anglii, moze za kilka miesiecy mi sie uda, ale nawet jesli tak, to prawdopodobienstwo ze bedziemy razem jest bardzo male. Niestety, jestem prawie pewien ze ona do mnie juz nic nie czuje i wogole o mnie nie pamieta.
Podsumowujac jestem juz 5 lat z dziewczyna ale ciagle mam duze watpliwosci czy powinienem z nia byc. Teraz jest mi z nia dobrze, jednak na przestrzeni calego zycia moze byc inaczej, bo nie potrafie przestac myslec o innych kobietach. Jakby tego bylo malo, mam chorobe genetyczna, ktorej nie widac na pierwszy rzut oka, jednak nie da sie jej tez ukryc i przeniesie sie rowniez na moje dzieci. Tak wiec boje sie zarowno tego, ze jesli bede dalej ze swoja dziewczyna to nastapi slub, ona bedzie chciala dzieci, ktorych ja nie chce ze wzgledu na ta chorobe i zmarnuje jej zycie, ale boje sie rowniez tego ze jesli zerwiemy, to nie znajde zadnej innej kobiety ktora tak odpowiadalaby mi pod wzgledem osobowosci i zaakceptowalaby mnie, mimo mojej choroby. Naokolo wszyscy sie zenia/wychodza za maz, a ja nie wiem co robic i zazdroszcze im tego szczescia. Mam wrazenie ze co bym nie postanowil to i tak bedzie zle. Bo decydujac sie na slub z moja dziewczyna, nie dosc ze moge nie byc w 100% szczesliwy ze wzgledu na jej wyglad to jeszcze moge jej uprzykrzyc zycie nie dajac jej dziecka, ale z drugiej strony boje sie ze juz zadna inna kobieta mnie tak nie pokocha jak ona i nie zaakceptuje mojej choroby, przez co bede do konca zycia sam…

Wygląd przemija. Piękno nie jest trwałe. Jeśli się nią zainteresowałeś 5 lat temu to jednak czymś przykuła Twoją uwagę. Charakter u osoby dorosłej trudno jest zmienić. To są nawyki, przyzwyczajenia, wychowanie wyniesione z domu. Od dziecka się w nas zakorzeniają i trudno sie złych nawyków pozbyć. Poza tym to co Ty uważasz za złe dla niej może jest OK i wcale jej nie przeszkadza i nie będzie chciała tego zmienić. Nawet jeśli na początku będzie udawało się zmieniać zachowanie, niby docierać to ja nie wierzę, że to będzie trwale – to wiem po sobie, że zmieniałam się dla faceta i na początku było OK, a teraz nie ma mnie takiej jak kiedyś i nie pasuje mi to, zatraciłam swoje ja i źle mi z tym, od kilku miesięcy pracuję nad tym aby być taka jak kiedyś :). Zmiany muszą być naturalne i wynikać z naszej potrzeby a nie z potrzeby otoczenia, które wymusza je na nas.

Witam

W takim razie przeczytałem coś przez pomyłkę. Przepraszam Alex. Mam nadzieję że się nie gniewasz. Widocznie to się nie tyczyło Ciebie.
Cóż „Niech się dzieje wola nieba z nią się zawsze zgadzać trzeba”…do zobaczenia po rozwiązaniu sprawy:) Ogromne dzięki za pomoc.

Pozdrawiam

Igor

Co ma kierunek studiów do zbliżania się ludzi do siebie??

Orest Tabaka
A to już miesiąc minął? Jak ten czas szybko leci :). W sprawie marzeń nic się nie zmieniło :( nadal pozostają marzeniami. Wstaję bez słowa, pracuję nad radosnym początkiem dnia i nie mówię, że nic mi się nie chce :).
Zastanawiam się czy wszyscy muszą mnie lubić?? Może to właśnie to, że jestem jaka jestem i przecież nie będę pasowała każdemu, a dostosowując się do każdego to będę taką chorągiewką. Jak będzie X to jestem i mówię to co pasuje X a jak przyjdzie Y to będę zachowywała się tak aby Y był zadowolony. To trochę chyba zakłamane???

pink pisze: „Co jest lepsze sprawiać zakłamaną przyjemność czy być szczerym do bólu??”

Jest wiele odcieni pomiędzy czernią a bielą. Są też i inne kolory. Chcę przez to powiedzieć, że nie należy demonstracyjnie narzucać się ze swoimi szczerymi sądami, ponieważ adresat może wcale ich nie oczekiwać. Nie radzę na przykład na widok wchodzącego do biura szefa wykrzykiwać: „Ala ma Pan zniszczone buty! Mógłby Pan już sobie kupić nowe.” Szczere i uczciwe? Z pewnością. Rozsądne? Nie!

Z innej beczki: Tak, w pracy można mieć wspierające środowisko!

Witam. Jak wielu z wypowiadajacych sie tutaj odnalazlam ten post wpisujac w Google mniej wiecej jego tytul. A bylo to jakies poltora roku temu… Przypomnial mi sie ten blog i tu zajrzalam – a tu widze zycie wre i temat ciagle aktualny!
Wtedy bylam niezadowolona ze swojej sytuacju zyciowej, czulam, ze utknelam i szukalam wskazowek co dalej. Pamietam, ze to co tu przeczytalam, dalo mi duzo motywacji, ale tez otuchy, ze nie jestem jedyna, ktora utknela w zyciu.
Mysle ze w takich sytuacjach wazne jest, aby nie niszczyc tego, co juz sie posiada, bo czasem tylko nalezy odkryc wartosc tego co juz mamy, zauwazyc te dobre strony, bo na tej podstawie mozna zbudowac cos lepszego. Wazne jest, aby dac sobie czas na zastanowienie sie czego tak naprawde nam potrzeba, wczucie sie w wlasne wnetrze. A potem tylko dzialanie i wiara. Duzo pomaga w realizacji tak prosta rzecz jak wypisanie sobie na papierze celow i planow dzialania.
Musze powiedziec, ze wtedy udalo mi sie to zmienic, a konkretnie chodzilo o zmiane rodzaju pracy. Ale gdy marzenia sie spelnia, pozostaje pustka, ktora najlepiej zastapic nowymi marzeniami.
Tak wiec tu jestem znowu. W punkcie wyjscia, a jednak bogatsza o doswiadczenie i wiedze. Pozdrawiam wszystkich szukajacych i zycze powodzenia – mysle, ze sam proces poszukiwania i zdobywania jest bardzo fascynujacy i moze dostarczyc wiele satysfakcji.

TesTeq
Dla mnie to „bla bla” nic nieznaczące i nie odpowiadające na zadane pytanie. I tak za każdym razem mam odpowiadać? Przykład to ubranie ale przecież nie chodzi tylko o to. Dla mnie to takie wymiganie się od niemiłej odpowiedzi i jej konsekwencji, chęć bycia super dyplomatą, ale przecież nie można wciąż udzielać takich „wymijających” odpowiedzi? To tak jakbyś mi powiedział „jeśli masz coś miłego do powiedzenia to powiedz, ale jeśli to ma być niemiłe zachowaj dla siebie”. To może przed odpowiedzią zapytam czy mam być miła czy szczera?? :)

@pink: Ja nie utożsamiam szczerości z mówieniem wszystkiego, co mam do powiedzenia na każdy temat. Nie utożsamiam także dyplomacji z zakłamaniem. Istnieje koncepcja „radykalnej szczerości”, ale z mojego doświadczenia wynika, że strategia taka może przynieść więcej strat niż korzyści. Wbrew pozorom wiele osób nie chce usłyszeć prawdy o sobie, więc nie uszczęśliwiajmy ich na siłę.

pink pisze: „Po co pytać jeśli nie chcesz usłyszeć prawdy?”

Z moich doświadczeń wynika, że w większości przypadków ludzie pytają, żeby usłyszeć prawdę w sprawach fachowych, związanych z pracą, hobby itp.

Natomiast w sprawach osobistych często pytają po to, żeby utwierdzić się w swoich przekonaniach – są zadowoleni, gdy nasza odpowiedź jest zgodna z ich oczekiwaniami, obrażają się zaś w przeciwnym przypadku.

Witajcie,

Tak jak wiele innych osób, wpisałam w google „nie wiem, co zrobić ze swoim życiem”…w ten sposób trafiłam na wpis Alexa na blogu o podobnym tytule – wielkie dzięki za niego… poczytałam też komentarze innych, dały mi trochę do myślenia…przy okazji dowiedziałam się, że nie ja jedna mam ten problem, że nie wiem, co ze sobą zrobić – dość podbudowujące…Pozwólcie, że napiszę coś o sobie…
Mam 22 lata, w tym roku skończyłam studia licencjackie na kierunku fizjoterapia i rozpoczęłam uzupełniające studia magisterskie (dwuletnie). I w tym sęk, że nie wiem, czy dobrze zrobiłam… będąc jeszcze w liceum, planowałam iść na medycynę ku wielkiej radości moich rodziców. Dodam tylko, że w mojej rodzinie wielu jest lekarzy, prawników, ekonomistów i tym większa była radość wszystkich, że chcę pójść w ich ślady. W klasie maturalnej podjęłam jednak decyzję, że medycyna to nie moje powołanie. Widziałam wielki zawód i zaskoczenie w oczach moich rodziców… jednak postanowiłam złożyć papiery na fizjoterapię i psychologię. No i dostałam się na ten pierwszy kierunek. Moje wyobrażenie o zawodzie fizjoterapeuty niestety odbiegało od tego, jak wygląda to w istocie, zwłaszcza w naszym pięknym kraju… Właściwie już od początku miałam wątpliwości, czy dobrze wybrałam, ale stwierdziłam, że to dopiero 1.rok, jeszcze wiele się nauczę… na drugim i na trzecim roku powtarzałam sobie to samo. Miałam stypendium naukowe, dobrze mi szło, ale ciągle nie byłam pewna… no i niestety do tej pory pewna nie jestem, czy dobrze zrobiłam, idąc na sum :/ wciąż zadaję sobie pytanie, czy naprawdę to zawód dla mnie – podoba mi się to, że można nieść pomoc, że taka praca daje wiele satysfakcji…ale z drugiej strony nie wiem, czy się po prostu do tego nadaję. Nie raz po zajęciach z ciężko chorymi ludźmi, po wypadkach itp. nie mogłam opanować łez, wszystko mnie przytłaczało…. Do tego dochodzą smutne polskie realia, w których fizjoterapeuta jest traktowany jak ktoś gorszy, nie tylko przez lekarzy. Niestety prawda jest taka, że to ciężki, bardzo ważny zawód, ale absolutnie nie doceniany….poza tym widziałam do teraz widzę ludzi na moim roku, których to wszystko naprawdę pasjonuje, to dla nich całe życie… patrzę na nich i czuję, że daleko mi do ich zaangażowania…. Są też na roku osoby, które czują to, co ja. Tkwią w miejscu i nie wiedzą, co ze sobą zrobić. Rzucić to wszystko i zacząć coś nowego – ale co? Może lepiej zostać, poczekać….?
Wracając do mojej decyzji o kontynuowaniu studiów… przyznam, że duże znaczenie, jeśli chodzi miało zdanie moich rodziców, a zwłaszcza taty, któremu ufam, jak nikomu, i który jest dla mnie prawdziwym autorytetem. Poza tym, myślę, że po prostu zabrakło mi odwagi, żeby zacząć coś nowego… bo tak naprawdę nie wiem, co innego mogłabym robić w życiu. Wiem na pewno, że kocham dzieci i mogłabym z nimi pracować, ale znów pojawia się problem, bo często nie mogę patrzeć na ich cierpienie. Nie wiem, może to przychodzi z czasem, człowiek się do tego przyzwyczaja? Poza tym pasjonuję się fotografią, uwielbiam robić zdjęcia, zwłaszcza portrety… ale to raczej hobby… jeśli chodzi o dodatkowe zajęcia, opiekuję się dorywczo dziećmi, co sprawia mi radość. Uwielbiam też spędzać czas ze swoimi dwoma siostrzeńcami….
Wiem natomiast, że gdybym miała jeszcze raz wybierać studia, nie poszłabym na fizjoterapię. (Nie raz zadaję sobie pytanie – skoro kocham dzieci, czemu nie poszłam na pedagogikę? – niestety nie znajduję odpowiedzi :/) Teraz jestem na takim etapie, że staram się znaleźć pozytywy mojego kierunku. Bo faktem jest, że niekiedy wydaje mi się, że może jednak odnajdę się w tym, znajdę coś, co mnie tak naprawdę zafascynuje… bo fizjoterapia jest naprawdę obszerną dziedziną, tylko ja na razie nie wiem, na czym mogłabym się skupić. Nic mnie do tej pory nie pochłonęło….teraz pozostaje mi chyba tylko skończyć te studia, postarać się w tym odnaleźć, może połączyć to potem z innym kierunkiem….dużym minusem mojej obecnej sytuacji jest to, że po tych studiach tak naprawdę jest się nikim tzn. po samych studiach. Żeby nauczyć się praktycznych umiejętności potrzebne są specjalistyczne kursy. Żeby wybrać się na taki kurs, trzeba wiedzieć, w czym się chce specjalizować… Nie muszę chyba dodawać, że kosztują majątek… i mimo, że wiem, że pójście na nie, nie byłoby wielkim problemem, to jednak nie chcę angażować się w coś, z czego być może potem bym nie korzystała…
Gdybym była pewna, co chcę robić w życiu, na pewno zrezygnowałabym ze studiów i zaczęła od nowa. Mam takie wewnętrzne pragnienie dążenia do wymarzonego celu, poświęcenia się czemuś… Najgorsze, że całe to rozdarcie stopniowo „przybiera na sile”, czasem myślę tylko o tym, że nie wiem, co ze sobą zrobić. Dużo mnie to wszystko kosztuje, tak emocjonalnie… do tego dochodzi myśl, że zawodzę rodziców, których kocham najbardziej na świecie…choć sami mi tego oczywiście nie mówią… wiem, jak bardzo mnie kochają, jak bardzo chcieliby, żebym była szczęśliwa. Mam starszą siostrę, która odnalazła się w tym, co robi, poświęciła się karierze naukowej, wciąż osiąga sukcesy, zarówno zawodowo, jak i prywatnie jest bardzo szczęśliwa i widzę, jak bardzo rodzicie są z Niej dumni… cieszę się Jej szczęściem, też jestem z niej dumna…ale niestety Jej sukcesy zamiast mnie motywować do działania, tylko mnie przytłaczają, bo mam świadomość, że też tak powinnam, i chcę tego, ale czuję się tak bezradna i zupełnie nie wiem, co robić :( Przepraszam, że tak się rozpisałam… będę bardzo wdzięczna za wszelkie rady. Pozdrawiam serdecznie.

hej! Witam Wszystkich!
Piszę na szybko, chciałabym wziąć udział w dyskusji, ale bieżące sprawy chwilowo nie pozwalają, może później. ;) W skrócie: wiem, o czym rozmawiacie, bo miałam i (nadal) mam podobne dylematy.

Generalnie to, co ja staram się wdrażać to: robić to, na co mam ochotę w danej chwili i próbować różnych rzeczy. Trzeba się namyśleć, co nam pasuje, ale póki nie spróbujemy, nie dowiemy się, czy faktycznie TO JEST TO. Sama mam tendencję do zbyt długich i zbyt głębokich przemyśliwań, które.. często sprowadzają się do szukania pretekstów, by niczego nie zmieniać, bo nie jest tak źle, bo stracę, to, co wypracowałam, bo inni mówią, że to nierozsądne… Trzeba UFAĆ SOBIE, wtedy, czego byśmy nie zrobili, będzie dobrze, bo będziemy DZIAŁAĆ. I robić to z przekonaniem. I zawsze znajdziemy rozwiązanie. (sorry, bo wpadam w wysokie tony, strasznie tego nie lubię).

Każda ODWAŻNA decyzja nas wzmacnia i zbliża nas do tego, czym jesteśmy.. ;-)

A tutaj link do angielskiej wersji ładnego wiersza Jorge Luis Borges’a:
http://www.eecg.toronto.edu/~flouris/docs/borges1.html
Moją uwagę zwrócił szczególnie początek:
„If I could live again my life,
In the next – I’ll try,
– to make more mistakes,
I won’t try to be so perfect”

To słowa 85 letniego staruszka… Dla mnie są budujące. ;)

Pozdrawiam ciepło i trzymam kciuki za odważne decyzje (swoje i Wasze),
Paulina

Witajcie.

Dziękuję Wam bardzo za wszystkie komentarze i cenne rady.

Rafał: dzięki za Twoją historię i świetny przykład.

Orest: zazdroszczę Ci odwagi w podejmowaniu ważnych decyzji… wiem, że mi tego brakuje, ale postaram się to zmienić.

Alex: będę bardzo wdzięczna za choć krótki komentarz.

Paulina: dzięki za wiersz – jest przepiękny; zachowam go na przyszłość.

TesTeq: dziękuję za budujące słowa i radę. Jeśli chodzi o moich rodziców, jestem pewna, że zaakceptowaliby każdy mój wybór. Problem w tym, że nie wiem, jakiego powinnam dokonać… może ćwiczenie, które mi poleciłeś, choć trochę rozjaśni mi umysł – dzięki.

Zdaję sobie sprawę, że na pewno muszę stać się bardziej aktywna… postaram się, choć wiem, że będzie ciężko się przełamać. Ale spróbuję… może jakaś nowa dorywcza praca, może wolontariat, a może kurs fotografii, który od dawna chodzi mi po głowie… zobaczymy. Póki co szukam inspiracji i odwagi.

Jeszcze raz bardzo dziękuję wszystkim za dobre słowo.

Cześć Igor
Pozwól, że ja spróbuję :)

„Jak robić to co się chce podjąć jedną stanowczą decyzję o zmianie na to co chcemy i pragniemy”
Może zrozumieć, że skupa się myśli zupełnie nie na tym co trzeba.
* Biedny człowiek myśli o tym, żeby nie stracić tego co ma. Bogaty, żeby pozyskać jak najwięcej nowego.
* Przegrany skupia się na przeszkodach. Zwyciązca na sposobie osiągnięcia sukcesu.

Nie walcz z przeszkodami, tylko po prostu zostaw je za sobą. Zamiast szukać tysiąca wymówek, znajdź tylko jeden powód, dla którego naprawdę warto podjąć decyzję o zmianie. Otwórz się na nowe, bo tylko to może wywołać prawdziwą zmianę.

Powodzenia
Tomek

Wiecie co jest taki mały problem. Za mało asertywności jestem jak liść na wietrze. Ciężko jest mi pokazać że jestem coś wart i obronić swojego zadania być takim femme fatale w wydaniu męskim. Nie umiem bronić swojego zdania. Przez to duzą część osób mnie wykorzystuje robi ze mnie takiego kozła ofiarnego. Może ma to związek z tym, że czasami nei wiem co mam mówić jak jest nagle duża grupa osób ja nie wiem co mam mówić to jakby strach przed wysmianiem. Zauważyłem ostatnio tez pewna charakterystyczną rzecz że boję się że mogę coś stracić moją obecna pozycję wiem że to trochę bezsensu bo i tak to pewnego dnia stracę. Dąże cały czas do takiej pełenj stabilizacji, aby mieć swój mały kawałek domku i zamknąć się w nim i nikogo tam nie wpuszczać. Co zrobić aby wychylic się poza ten swój mały światek izacząć walczyć o swoje. Jak zaćżąć mieć do siebie zaucfanie i wierzyc w swoje słowa i przekonanie. Niesamowicię było by mieć wiare w siebie słuszność swoich racji. Odkąd pamiętam od malego byłem taki potulny miś. Bardzo dobrzę obrazuję to postać kevina Spacey w filmie American Beauty. I zacząć dokładnie tak zyć, biorąc tak pod uwagę to, żemam na głowie za pół roku ślub jakis tam maly kredyt i i przymus odkładania na wesele oraz kłopty w pracy. hmm może istnieją takie równiez przyapdki Jak sądzicie Alex, Igor?

Dziekuje za wspanialy blog. Trafilam tutaj ze strony Cynika9, co tez w sumie jest przejawem poszukiwania nowej drogi, bo nigdy wczesniej nie mialam do czynienia ani nie interesowalam sie finansami glebiej. Powyzsza dyskuja jest bardzo ciekawa i w kazdym poscie znajduje cos wartosciowego do przemyslenia, wiec bede jednoczesnie czytajac dopisywac tresc tego postu. Przede wszystkim caly czas jestem poszukujaca swojej drogi-ale troche trustrujace jest dla mnie to, ze caly czas poszukuje i nie moge zatrzymac sie na ktoryms przystanku na dluzej. Bardzo zaluje, ze nie trafilam na taki blog dobre 10 lat temu, po maturze :) Coz, zawsze marzylam o zajmowaniu sie sprawami zdrowia, to odczuwam jako moje chyba jedyne powolanie, w ktorym moglabym sie spelniac, ale zycie jednak 'wydryfowalo’ mie gdzie indziej. Zawsze mialam bardzo niska samoocene (dzieki mojemu Mezowi to sie zmienilo -choc choc czasem nasz rolls royce zwiazku zmienia sie w starego Łazika:D – to wtedy gdy mam za dobre samopoczucie w tym temacie) i pomimo obiektywnych mozliwosci nawet nie probowalam przygotowywac sie i zdawac na medycyne czy pokrewne kierunki, wychodzac wtedy z zalozenia, ze to nie dla mnie, tylko dla INNYCH i lepszych. Na szczescie pociagaly mnie jeszcze nauki scisle wiec nie mialam problemu z wyborem i dostaniem sie na trudny, niepopularny acz bardzo wartosciowy kierunek, ktory w tej chwili teoretycznie dawalby mi wspaniale perspektywy. Na studiach szlo mi bardzo dobrze, ale nie 'czulam miety’ im bardziej sie w nie zaglebialam, ale coz, tak jak juz niejeden autor przyznal szkoda bylo mi rezeygnowac i zaryzykowac tym, ze nie dostane sie, albo co gorsza, nie utrzymam na wymarzonym kierunku. A i przyzwoite stypendium naukowe robilo swoje. Teraz wiem, ze brakowalo mi kogos lub jakiegos impulusu, aby zastanowic sie chwile i stwierdzic, ze nawet 1 czy 2 stracone lata to nic w perspektywie calego zawodowego zycia. Skonczylam swoje studia, i…. rozpoczelam doktorancie w tej samej dziedzinie, do ktorych stosunek mialam podobny jak do magisterskich. Lubilam zajecia ze studentami, a i praca naukowa byla ciekawa ale nie porywajaca. Teraz dobijam do 30 i czesto mam poczucie, ze zmarnowalam swoje zycie zawodowe, bo prawde mowiac jest oczywiste, ze w Polsce nierealnym jest zaczynanie 'kariery’ w tej dziedzinie tak pozno. Wyjazd za granice jest nierealny (koszty i Maz patriota)- zreszta kiedy bylam na stypendium to juz rozeznawalam sprawe pod takim katem. Maz, pomimo, ze bardzo tolerancyjny i wspierajacy jednak ma prace, ktora narzuca pewne ograniczenia (miejsce zamieszkania), a ktore z perspektywy mojego wyksztalcenia raczej utrudnia mi poszukiwania satysfakcjonujacego zajecia (zawezony horyzont mozliwosci). Wiem, ze chcialabym robic cos dla siebie (wlasny rozwoj jest dla mnie b.wazny) i dla innych-sprawia mi przyjemnosc zadowolenie innych z mojej pracy/uslug (czesto znajomi zwracaja sie do mnie o porady dot. zdrowego trybu zycia, 'domowej’ medycyny, ziol itp), a tak naprawde nie zalezy mi na zarabianiu (vide praca naukowa :D ). I w tej chwili sama nie wiem jak pokierowac swoim zawodowym zyciem, bo czasem dopada mnie chandra i mysle, ze juz nie warto niczego nowego probowac bo i tak nigdy nie bede robic tego co chcialabym. Maz niestety nie rozumie moich rozterek, bo sam robi dokladanie to czego zawsze pragnal, i nigdy nie spotkalam (a mam zawodowo konktakt z wieloma ludzmi), kogos kto bylby taki spelniony zawodowo jak On :). Z jednej strony piszac ten post, obiektywnie klaruje mi sie obraz tego co moglabym zrobic, aby choc troche przyblizyc sie do tego co zawsze chcialam robic ale ja juz wiem, ze to nie jest wlasnie TO tylko polsrodek :(. Nawiasem mowiac jak Autor bloga zapatruje sie na 'obiektywne trudnosci’ i czy sadzi, ze jednak nie warto nigdy zarzucac nadzieji i nie poprzestawac w poszukiwaniach tak dlugo, az nie znajdzie sie wlasnie TEGO. Czy jednak kiedys trzeba sobie powiedziec sobie STOP (ale kiedy?) i poddac sie, aby nie popadac w coraz wieksze rozczarowanie i frustracje, bo oczywistym jest (nawet ze statystycznego pktu wiedzenia), ze to niemozliwe aby kazdy odnalazl wlasnie dokladnie to czego szuka w zyciu.
pozdrawiam wszystkich Czytajacych :)

TesTeq,

Czy przypadkiem nie przesadzasz z tą opinią nt wesela? Że tak zapytam „co ma piernik do wiatraka”? Naprawdę uważasz za niemoralne zrobienie przyjęcia weselnego (wobec głodujących dzieci a Afryce – może racja, ale wobec kryzysu gospodarczego albo ocieplenia klimatu??)?
Widzisz takie argumenty są najprostszymi do wypowiedzenia i chyba najprostrzymi do obalenia.
1. Powiedz może co jadłeś dzisiaj na obiad? Ile wydałeś na niego – 10zł, 50zł? Czy nie uważasz że niemoralne jest jedzenie obiadu za kilkadziesiąt złotych, gdzie kwota ta starcza na miesięczne wyżywienie w Afryce?
2. Jak zmieni się globalne ocieplenie jak ktoś zrobi lub nie zrobi przycięcia??
3. Kryzys gospodarczy – jak JA uważam że chcę zrobić wesele i mam/zbieram na to kasę, to co mnie obchodzi kryzys, kłopoty banków, koncernów motoryzacyjnych etc.? (Tak wiem że kryzys dotyka każdego pośrednio)

I w końcu najważniejsze, bo często pojawia się tutaj podobny komentarz do Twojego. Czy bierzesz w ogóle pod uwagę że ktoś CHCE i LUBI zrobić sobie i innym przyjemność spędzając wspólnie czas na weselu? Zakładam że nie raz jadłeś w restauracji – czy jadłeś tylko żeby się najeść, czy żeby również spędzić czas z kimś z kim tam byłeś? Czy żałowałęś tych pieniędzy poświęconych na rachunek (których miałeś wcześniej przymus odłożenia)? Jak ktoś jest towarzyski, lub ma bliskie kontakty z rodziną, wspólna impreza (wesele, urodziny, chrzciny etc.) nie jest koniecznością ale przyjemnością i okazją spędzienia razem czasu. A że trzeba odłożyć wcześniej pieniądze to już inna sprawa – do osobistego „przekalkulowania”.

Pozdrawiam serdecznie,
Greg

PS. Jest jeszcze druga strona medalu. Zazwyczaj jest tak że wesele w pewnym stopniu się „zwraca” lub nawet „zarabia” (dzięki prezentom) – może nie elegancko o tym mówić, ale tak już jest. Nie mówię tutaj o tym żeby zarabiać na tym :) , ale o tym że kwestia nie jest: „robię i stracę X kasy; nie robię i zostaje mi X kasy” ale jest „robię i stracę/zyskuję/wychodzę na zero X-Y kasy (bo Y>X lub Y

Jejku, coś niedobrego się dzieje z komentarzami… Jak możesz Alex to proszę scal te 3 komentarze.

dokończenie:
… kwestia nie jest: “robię i stracę X kasy; nie robię i zostaje mi X kasy” ale jest “robię i stracę/zyskuję/wychodzę na zero X-Y kasy (bo Y>X lub Y

nie jest dane mi dokończyć – przepraszam :( Ale myślę że sens przekazałem.
Proszę Alex scal te komentarze bo wygląda okropnie :(

Grag, bardzo ciekawe z tym zarabiającym weselem, ale jakoś nikomu z moich znajomych nawet nie zwróciły się koszty nie mówiąc o jakimkolwiek zarobku. A skoro piszesz o przyjemności spędzania czasu z rodziną to chyba nie zapraszasz ich licząc, że zarobisz na prezentach??? Na Twoim miejscu zastanowiłabym się po co się pobierasz. Dla prezentów, dla rodziny, na pokaz, dla wystawnego wesela czy dla idei bycia z kimś? Jasne, że można być i bez ślubu i bez papierka i być szczęśliwszym niż z nim, to już zależy od partnerów. Ale wśród wielu osób wciąz funkconuje zastaw się a postaw się. Po co brać kredyt na wesele dla rodzinki, z która się spotykasz albo i nie raz na kilka lat? Albo zapraszać znajomych, których nawet nie lubisz ale dla pokazania się ich zaprosisz. A nich im żal będzie! Dla mnie bez sensu. Ja chętnie gdzieś na plaży, gdzieś w ogrodzie, na łace tylko teraz nie mam z kim. Doceniam nie ilość a jakość.

Pink

Wątek z „zarabiającym” weselem był w PS, więc nie był to główny wątek mojej wypowiedzi. Poza tym nie mogłem dokończyć – chciałem tam napisać że Y jest mniejsze X, Y jest większe X lub Y jest równe X. Jedyne co chciałem przekazać to że nie zawsze wydane pieniądze w kwocie X, są pieniędzmi „straconymi” w całości.

piszesz „nikomu z moich znajomych nawet nie zwróciły się koszty nie mówiąc o jakimkolwiek zarobku”
A ja znam takie przypadki, gdzie „zarobili”, nie mówiąc o sytuacji gdzie częściowo się zwracają – to prawie zawsze.

„A skoro piszesz o przyjemności spędzania czasu z rodziną to chyba nie zapraszasz ich licząc, że zarobisz na prezentach???”
Oczywiście że nie, chyba jasno to przedstawiłem, jeśli nie – to masz tutaj odpowiedź :)

„Na Twoim miejscu zastanowiłabym się po co się pobierasz. Dla prezentów, dla rodziny, na pokaz, dla wystawnego wesela czy dla idei bycia z kimś?”
Już się zastanowiłem – „dla idei bycia z kimś” :)

„Po co brać kredyt na wesele dla rodzinki, z która się spotykasz albo i nie raz na kilka lat? Albo zapraszać znajomych, których nawet nie lubisz ale dla pokazania się ich zaprosisz”
Zgadzam się w pełnej rozciągłości! :) Jeżeli spojrzysz na mój post zobaczysz tam fragment gdy ktoś „CHCE i LUBI zrobić sobie i innym przyjemność spędzając wspólnie czas” oraz „Jak ktoś jest towarzyski, lub ma bliskie kontakty z rodziną, wspólna impreza (wesele, urodziny, chrzciny etc.) nie jest koniecznością ale przyjemnością i okazją spędzenia razem czasu”. :)

„Doceniam nie ilość a jakość.”
Gratuluję, ja też.

Pozdrawiam serdecznie,
Greg

PS. Alex już wiem co ucina posty: znak „mniejszy”… Po wstawieniu interpretuje to jak początek znacznika HTML.

Witold W. Wilk pisze: „Zresztą ja mam i tak problem spod paragrafu 22 – moja rodzina nie uzna ślubu innego niż kościelny, a rodzina żony nie chce uczestniczyć w ślubie kościelnym”

Zakładasz to, czy jesteś pewien? Uważam, że jeżeli będziecie chcieli sformalizować Wasz związek, to tylko od Was zależy, w jakiej formie to zrobicie.

Co to znaczy „moja rodzina nie uzna ślubu innego nż kościelny”? Co tu jest do uznawania albo nie? Równie dobrze można nie uznawać rozkładu jazdy pociągów.

Co to znaczy „rodzina żony nie chce uczestniczyć w ślubie kościelnym”? Czy to naprawdę takie wielkie poświęcenie? Chodzi przecież o samą obecność, a nie o aktywne uczestnictwo w uroczystości religijnej.

Wybacz ostrość tych sformułowań, ale zawsze jestem zdumiony, gdy ludzie przykładają nadmierną wagę do fasady zapominając o istocie sprawy.

Dla pełnego zrozumienia mojego postu: uwaga, bo wkradł się chochlik:

„I to już mówię z własnego doświadczenia, bo sam się nie żeniłem jeszcze”

„bo” trzeba zamienić na „choć”.

Łukasz Kasza

OK, potrafię to zrozumieć.

pozdrawiam,

Łukasz Kasza

Witajcie,
Ja jednak o religii, jednakże w duchu tego bloga. Będę pisał wyłącznie o własnych doświadczeniach a także nie odbiegając od tematyki posta, czyli że warto próbować różnych rzeczy i wybierać te, które pasują nam najlepiej.
Ja jak większość Polaków wychowany byłem zgodnie z tradycjami chrześcijańskimi. Wiele rzeczy kazano mi przyjmować na wiarę i kierować się w tym sercem a nie rozumem. Jednakże, ta logiczna rozumna część mojej osoby nie akceptowała braku jakichkolwiek dowodów na „prawdy” wtłaczane do bardzo młodego umysłu przez dorosłą osobę z autorytetem. Natomiast po drugiej stronie istniały wymierne dowody, oraz niewątpliwa przyjemność możliwości świadomego, własnego określenia poglądów na Wszechświat, życie i źródła moralności.
Łukasz Kasza pisze: „jako człowiek wierzący nie widzę innej opcji. Nawet jeśli Witold nie wierzy (tego nie dociekę do końca) to zdecydowanie polecam ze względu na żonę lub wierzącą rodzinę, a przede wszystkim dla siebie – zacząć. Wtedy naprawdę wszystko jest… lepsze.”
Ja też poczułem się znacznie lepiej, gdy odrzuciłem wpajane przez religię poczucie winy oraz ślepe wierzenie w rzeczy, które sprzeczne są z moim samodzielnie przemyślanymi poglądami na świat. Od tego czasu również czuję się znacznie lepiej, wewnętrznie spójny i spokojny.
Nie wykluczam istnienia Boga, nie mam na to dowodów, jednakże prawdopodobieństwo jego istnienia szacuję na bardzo niskie.
Gdy ktoś mnie pyta czy jestem ateistą ? Odpowiadam, że oczywiście tak samo jak i pytający. Bo zapewne nie wierzy w greckiego Zesusa, rzymską Wenus czy w wiarę Inków, że Słońce jest ich stwórcą i Bogiem. Ja wiem, że Słońce powstało w wyniku kondensacji obłoków galaktycznego gazu, jest kulą zbudowaną między innymi z wodoru, który w wyniku reakcji jądrowych przetwarzany jest na hel. Inkowie w imię swoich przekonań religijnych, składali dla Słońca ofiary z małych dziewczynek. Dziś może to szokować i wydawać się oburzające, tak samo jak w przyszłości może być z aktualnym Bogiem i religią.
Pozdrawiam i życzę wszystkim szczęśliwego Bożego Narodzenia.
Artur
PS. Alex, jeżeli taką argumentację traktujesz jako off-topic daj znać.

@Igor: Piszesz, że szukałeś pracy. Czy w Twoim CV jest sformułowanie typu: „Pracując przez ostatnie dwa lata w firmie X stałem się cenionym ekspertem od [tu podać opis zadań – na przykład „eksportu pralinek do państw Azji Południowo-Wschodniej]”? Bo jeśli nie, to rzeczywiście trudno Ci będzie znaleźć pracę z satysfakcjonującym wynagrodzeniem.

Igor, mam dość podobną sytuację, trochę ostatnio się nowych rzeczy dowiedziałem odnośnie pisania CV, itp -> jeśli chcesz to napisz mi maila witold kropka wilk małpa gmail dot com, podeslij CV i zobaczymy. A nuż coś się z moich doświadczeń przyda? Kluczem jest wiedza. Jest kilka ciekawych grup na goldenline – proponuję poczytać, do tego pogooglaj za „killer cv”. Spróbuj to wcielić w życie. I sporo info jest na blogu Alexa, wiem, że to żmudna robota i mi zajęło chyba ze dwa tygodnie, ale warto – jest kilka rad.

Witam
Robi w branży telekomunikacyjnej w jednej z sieci. Właściwie to jest już druga sieć w której pracuję. Przez 4 ms pracowałem w Erze jako konsultant a teraz w jednej z innych. Nie uważam abym był tragicznym sprzedawcą. Wydaję mi się, że potrafię sprzedać ludziom nakręcić ich na produkt. W końcu prawie dwa lata pracy w tej branży mnie ukierunkowało na tym punkcie. Wcześniej pracowałem w szybkiej pracy w fast foodach myślę że nauczyłem się tam wytrwałości i i ciężkiej pracy dlatego nie boję się, tego że pójdę gdzieś i nie dam sobie rady. Dziś wysłałem CV chyba z 40 na różne ogłoszenia zobaczymy co z tego wyjdzie. W tym rzecz że prawie w to nie wierzę że mogą mnie gdzieś docenić. Chyba brak mi wiary w siebie jeszcze dochodzą do tego problemy z tej pracy gdzie teraz jestem które myślę,że nie skończą się szybko. Nie wiem czy brak mi wiary czy po prostu żyjemy w czasach gdzie znalezieniem normalnej pracy graniczy z cudem. Mój bagaż doświadczeń wzrasta z każdym dniem. Ale czy tak trudno o pracę na poziomie 2 tys zł? Na początek rozumiem przez pierwsze 3 ms okres próbny jakaś podstawa 1500zł ok. Ale kurcze gdzie to jest. Tracę wiarę. Wiem, że mogę wrócić do McD, na całym etacie bym zarobił 1600zł ale czy chodzi o to by cofać się wstecz czy raczej iść do przodu. Zauważyłem, że jestem jakimś tchórzem w życiu boję się powiedzieć co myślę by nie skrzywdzić innych. To jest moja największa wada. Że nie mówię tego co myślę i przez to bardzo cierpię. Przez ostatnie 2-3 ms mam sam stres na głowie związany z pracą mając 21 lat po prostu padnę na zawał jeśli tak dalej pójdzie.
PS.
Wcześniej pisałem o ślubie. Nadal mam wątpliwości. Nie wiem czy mój los to bycie strachliwym dupkiem i tak umrę pewnego dnia na zawał. Nie czując że żyję. Bo będę się martwiło innych aby dobrze wypaść w ich oczach. Czy nigdy nie będę mieć własnego zdania.Trochę to wszystko pokręcone. Chciałbym pewnego dnia się obudzić bez tych problemów. Normalnie wstać i o tym nie myśleć. Jak to zrobić Alex? Mirek, Witold. Znacie jakieś możliwości. Chętnie posłucham

Igor,

Sam napisałeś, przeczytaj raz jeszcze główne punkty Twego posta:

Przez 4 ms pracowałem w Erze jako konsultant a teraz w jednej z innych. Nie uważam abym był tragicznym sprzedawcą. Wydaję mi się, że potrafię sprzedać ludziom nakręcić ich na produkt.

Czyli jesteś ŚWIETNYM sprzedawcą i POTRAFISZ komuś sprzedać produkt pokazując jego zalety!!!

Wcześniej pracowałem w szybkiej pracy w fast foodach myślę że nauczyłem się tam wytrwałości i i ciężkiej pracy dlatego nie boję się, tego że pójdę gdzieś i nie dam sobie rady.

Tutaj nawet nic nie trzeba zmieniać! :)

Dziś wysłałem CV chyba z 40 na różne ogłoszenia zobaczymy co z tego wyjdzie.

Dużo. Może za dużo. Może warto bardziej „obrobić” CV pod daną ofertę? Poczytaj już podane „killer cv” które wygooglasz spokojnie. Chodzi o to, aby ktoś czytając to zwrócił już na Ciebie uwagę od razu. Na każde miejsce przychodzi wiele ofert i w pierwszym sorcie ZAWSZE odpadają CV niechlujne, ogólnikowe, nie zrobione pod daną firmę. ZAWSZE. Nawet dobre osoby są skreślane, bo nikt nie wnika, nikt się nie zastanawia.

Krąży nawet dowcip. Robiono rekrutację na handlowca, kadrowiec dostał 500 ofert, przyniósł kierownikowi do przesortowania. Kierownik wziął tak 3/4 z wierzchu i wrzucił do kosza ze stwierdzeniem „pechowców nie potrzebujemy”. Nie bądź pechowcem ;)

W tym rzecz że prawie w to nie wierzę że mogą mnie gdzieś docenić.

Dlaczego mieliby nie docenić dobrego, ba! ŚWIETNEGO handlowca? Musisz im tylko się zaprezentować.

Może w CV jako pierwszy fragment to nie standardowo dane personalne tylko:
DANE PERSONALNE (imię, nazwisko, adres, telefon i tyle!)
PROFIL
Młody i ambitny HANDLOWIEC w branży usługowej, posiadający znakomite wyniki, o wyjątkowym darze do przekonywania klientów poszukuje ciekawej i ambitnej pracy w charakterze [dostosuj do ogłoszenia]

potem
DOŚWIADCZENIE ZAWODOWE (wymieniasz tylko to co ma wpływ na stanowisko na które aplikujesz, podajesz twarde wartości w stylu „zwiększenie sprzedaży o 20%”, „zwiększenie ilości zawieranych umów o 30%” – rozumiesz?)
EDUKACJA (możesz wpisać same studia, jeśli studiujesz)
UMIEJĘTNOŚCI (jak przy doświadczeniu – na handlowca nie piszesz, że masz świetną orientację w terenie, itp)
ZAINTERESOWANIA (możesz nie)

Chyba brak mi wiary w siebie jeszcze dochodzą do tego problemy z tej pracy gdzie teraz jestem które myślę,że nie skończą się szybko. Nie wiem czy brak mi wiary … Tracę wiarę … Zauważyłem, że jestem jakimś tchórzem w życiu boję się powiedzieć co myślę by nie skrzywdzić innych. To jest moja największa wada. Że nie mówię tego co myślę i przez to bardzo cierpię. Przez ostatnie 2-3 ms mam sam stres na głowie związany z pracą mając 21 lat po prostu padnę na zawał jeśli tak dalej pójdzie.

Przeczytaj to raz jeszcze. Widzisz co Ci przeszkadza. Wiesz co jest złe. Apatycznie będziesz stał z założonymi rękami? Weź i to zmień!!! Zacznij od mówienia to co myślisz. Niektóre osoby się obruszą widząc tą zmianę, iż potulny zawsze Igor nagle zmienia nastawienie i zacxzyna być asertywny.

Trudno się mówi, ale to TWOJE życie, a nie INNYCH, więc jeśli czujesz, że się ograniczasz w mówieniu co myślisz – zacznij mówić co myślisz, bez żadnych skrupułów.

Wcześniej pisałem o ślubie. Nadal mam wątpliwości. Nie wiem czy mój los to bycie strachliwym dupkiem i tak umrę pewnego dnia na zawał. Nie czując że żyję. Bo będę się martwiło innych aby dobrze wypaść w ich oczach. Czy nigdy nie będę mieć własnego zdania.Trochę to wszystko pokręcone. Chciałbym pewnego dnia się obudzić bez tych problemów. Normalnie wstać i o tym nie myśleć.

Najprostsze metody to… dokładnie to co napisałeś. Zacznij mieć własne zdanie, zacznij się zachowywać tak jakbyś chciał, aby TOBIE było wygodnie.

Dobra, a teraz ode mnie, nie wiem jak u Ciebie z wiarą w astrologię, itp. Jeśli totalnie nie wierzysz i uważasz to za kawał szarlataństwa – nie czytaj tego akapitu :)) Chyba, że z ciekawości, bo może Ci się przydać – Pisałeś, iż masz 21 lat. Jest to okres, gdy pozycja na niebie dla planety Pluton (tak, wiem, niby asteroida, ale astrologowie traktują jako planetę) jest w kwadraturze (90 stopni) do pozycji, gdy Pluton był przy Twoich narodzinach. Akurat zwykle bywał ten aspekt później około 30tki, ale ze względu na orbitę nastąpiło „przyśpieszenie” w obecnych pokoleniach. Jest to „zgrzytający” aspekt, który jest bardzo męczący. Następny to będzie 180 stopni – około 50tki zapewne. Ale nieważne, ważne jest znaczenie tego. Przytoczę Ci z http://www.mooltrikona.com/pluto.html :
„The transit of Pluto square Pluto is usually the transit that many western astrologers talk about. The Pluto square essentially is the mid-life crisis transit where Pluto will ruthlessly come in to clean up any aspect of a person’s life that needs to be taken care of. Pluto will not necessarily bring about freedom to the person as Uranus does, but will force new growth for the individual by destroying the old stale position that they may find themselves in their life. This is usually very uncomfortable as everything in their life changes in a disruptive fashion beyond the control of the individual.”

jak dla mnie to co odczuwasz, skrępowanie, ograniczenie się, lęki – to wszystko to wpływ plutoński, który krzyczy – CZŁOWIEKU WEŹ SIĘ W GARŚĆ I ZRÓB COŚ Z TYM. Kiedyś jak o tym czytałem to ktoś napisał „stary! jak próbujesz się przeciwstawić temu aspektowi to tak jakbyś chciał słomką zawrócić rzekę!”.

Poważnie, dobitne to jest straszliwie, sam miałem dość oryginalny wpływ Plutona, w sumie nadal mam. Kluczem jest to, żeby nie walczyć, tylko przyjąć to i skierować w kierunku w jakim chcesz się rozwijać. Astrologowie uznają energię płynącą z plutona za trudną do opanowania, trudną do okiełznania – ale tylko osoby, które potrafią ją jakkolwiek wykorzystać na tym zyskują.

Piszesz o zmianie pracy. Piszesz o ograniczeniach jakie odczuwasz i lękach, które są na bazie własnej niepewności, która Ci przeszkadza. Musisz uwierzyć, że to co się dzieje to po prostu zmiana w Tobie. Każdy się jakoś zmienia. Teraz pojawia się kluczowe pytanie – co z tym planujesz zrobić? Tkwić w tym stanie w jakim jesteś, czy też ewoluować w nowego lepszego Igora?

Możesz nie wierzyć w „bajki” astrologiczne, ale to, że chcesz się zmienić i pozbyć się problemów – to widać. Nie możesz temu zaprzeczyć. Możesz więc przyjąć teorię dot. tego aspektu plutona (o którym wiele osób się rozpisywało w sieci) i WYKORZYSTAĆ to, aby skądś czerpać natchnienie. Możesz też uznać to za banialuki nie warte funta kłaków – Twój wybór. Tak czy owak stanąłeś przed problemem takim a nie innym…

Nie jest to niemożliwe. Igor, poważnie, zastanów się, to co napisałeś – to drobnostki. Gdybyś nie miał rąk i nóg to mógłbyś mówić o tym, że jesteś bezużyteczny, ale jak sam napisałeś – świetnie sprzedajesz, umiesz sprzedawać, jesteś w stanie pracować ciężko i nie narzekać (znam takich, co są starsi od Ciebie i nie pracują, bo im się nie chce, bo nie ma sensu, bo w ogóle nie wierzą w siebie – Ty jednak w jakiś sposób wierzysz i pracujesz i źle nie jest). Dlaczego pracy nie można znaleźć? Bo pracę dostają ludzie, którzy odpowiednio umieją się sprzedać. Pracodawcy fakt, szukają i przebierają w ofertach, od dawna, wbrew „rynkowi pracownika” który od ponad roku słychać. Sam mam problem ze znalezieniem pracy, jedyne co robię – to szukam nowych sposobów na lepsze sprzedanie się.

Więc weź się do roboty! Dobrze, że wyrzuciłeś z siebie to co Cię boli, zapisz to sobie gdzieś, wydrukuj, zaznacz co Ci się w sobie nie podoba… I zmieniaj to. Ot tak, po prostu. Nie mów, że łatwo mówić – bo łatwo zrobić, tylko trzeba przestać tyle mysleć nad tym! :D

Witaj Igor,

– „Zacząłem teraz patrzeć bardziej w przyszłość by coś osiągnąć.” – buduj na tych pozytywach które już osiagnąłeś.

– „mało osób to docenia” – ważne żebyś ty sam doceniał siebie. Samomotywuj sie do działania nie czekajac na oklaski. ” Rzadko tu słyszysz brawa, prędzej to drwiacy smiech”. W końcu trafisz na srodowisko, które będzie umiało pracować we wzajemnie motywującym sie zespole.

– „Przez 4 ms pracowałem w Erze jako konsultant a teraz w jednej z innych.Wydaję mi się, że potrafię sprzedać ludziom nakręcić ich na produkt.” – masz doświadczenie Wiesz co umiesz robić, rozwijaj to. Dobra sprzedaz to teraz bardzo cenna umiejetność.

– „Mój bagaż doświadczeń wzrasta z każdym dniem.” – no właśnie :-) zbieraj pozytywne doświadczenia, szukaj ich a z negatywnych wyciagaj konstruktywne wnioski.

– „Zauważyłem, że jestem jakimś tchórzem w życiu boję się powiedzieć co myślę by nie skrzywdzić innych” w ten sposób krzywdzisz siebie. Kochaj siebie.

– „Chciałbym pewnego dnia się obudzić bez tych problemów” – pewnego dnia obudzisz się traktując problemy jako wyzwania do rozwiązania.

pozdrawiam serdecznie
Monika

Witam

Za niecałe 4 ms biorę ślub. Otóż nie jestem pewien do końca swojej decyzji. Jestem z moja nażeczoną już prawie półtora roku. Natomiast ja mam ogromne wątpliwości już od jakiś 2-3 ms. Nie wiem co zrobić. Jest mi z nią dobrze. Ale czy to milość. Nie wiem. Boję się, że po ślubie stracę na zawsze moją wolność robienie tego czego ja naprawdę chcę. Oganiczę się. Bardzo ciężko jest mi podjąć decyzję jestem z tego typu osób ktorzy podjemuja decyzję dopiero jak im się świat wali na glowę. Obecnie z moją nażeczoną już mieszkamy od jakiś 2-3 ms. Mamy już trochę spraw pozalatwianych m.in. fotografa orkiestre sale kościół oczywiście powpłacane tylko zaliczki. Natomiast jest mi ogromnie ciężko podjąć decyzję o rozstaniu. Wiem, że w życiu wyobrażałem sobie, że będzie naprawdę idealnie. A teraz mnie ogromnie ciągnie aby się bawić szaleć kożystać z mlodości i nie mysleć co będzie za miesiąc. Mam 21 lat. Nie wiem czy takie wątpliwości to normalna rzecz? Ale jak widzę jak moi znajomi wychodza na dyskotekę to aż mnie skręca że nie mogę wyjść z nimi. Ktoś kiedys powiedzial że lepszy tragiczny koniec niż tragedia bez końca. Jestem bardzo zdolowany ostatnimi czasy czasu coraz mniej a ja mam z dnia na dzień coraz większe wątpliwośći. Jest mi ogromnie głupio zawieść jej rodziców ją wrócić do domu zabrać znów wszystkie swoje rzeczy i wrócić tam gdzie mieszkalem. Najgorsze jest to, że ostatnio nam się nei uklada mamy coraz więcej sprzeczek, żyjemy taka monotonnością. Ja jestem raczej mażycielem ona realistką. Odkąd jesteśmy razem zapomnialem o tym co chce robic w życiu o moich marzeniach i o tym co mnie kręci. Maloczasu poświęcam na siebie. Nie mówię że to jej wina tylko poprstu jakoś tak się pozmieniało kumpli to już wogole nie widuję. Jest mi z nią dobrze ale czy to ta jedyna. Boję się samotności, że obudze się pewngo dnia i umrę gdy nie zadzwonię do niej nie porozmawiam czy dam radę przez pierwsze dni. Kurcze jest tak ogromnie ciężko wszyscy znajomi mi mówią że to nie ta a jeśli oni nie mają racji powienem sluchac siebie ale ja sam nie wiem. Już po raz kolejny podejmuję ten temat na tutaj. Nadal nie znam odpowiedzi. Alex mam nadzieję, że nie truję dupy, przepraszam za wyrażenie poprstu tutaj znajduję prawdę. Wiem że piszecie wszyscy prawdę. Obiecuję, że to już ostatni raz. Liczę na waszą pomoc i radę. Pozdrawiam

Igor – z tego, co piszesz, nie masz wyjścia. Musisz wziąć ślub.

Co z tego, że będziesz nieszczęśliwy – najważniejsze, że nie zawiedziesz fotografa.

Co z tego, że będziesz nieszczęśliwy – najważniejsze, że nie zawiedziesz orkiestry.

Co z tego, że będziesz nieszczęśliwy – najważniejsze, że nie zawiedziesz właściciela sali.

Co z tego, że będziesz nieszczęśliwy – najważniejsze, że nie zawiedziesz księdza.

Co z tego, że będziesz nieszczęśliwy – najważniejsze, że nie zawiedziesz przyszłej żony, która chce dzielić swoje nieszczęście z Tobą.

Co z tego, że będziesz nieszczęśliwy – najważniejsze, że nie zawiedziesz przyszłych teściów, którzy będą patrzeć, jak pielęgnujecie swoje nieszczęście i czekać, aż przyjdzie na świat wasze nieszczęśliwe potomstwo.

Nie dziw się, że przy Twoich wątpliwościach co do ślubu, coraz bardziej się sprzeczacie. Będzie coraz gorzej.

A teraz z innej beczki – dlaczego według Ciebie odłożenie decyzji o ślubie oznacza definitywne zerwanie? Czy potrafisz myśleć tylko w kategoriach wszystko albo nic?

TesTeq, Igor
A moze kategoria „wszystko albo nic” w tym wypadku da im jasną sytuację czy rzeczywiście się kochają i czy chcą spędzić resztę życia ze sobą?? Do niedawna, jak pojawiłam się na tym blogu też zastanawiałam się nad swoim związkiem. Byliśmy ze sobą bardzo długo i nie potrafiliśmy a raczej ja nie potrafiłam się zdecydować zawsze wydawało mi się, że coś jest nie tak, że wcale nie jesteśmy taką fajną parą jak bym chciała abyśmy byli. Obecnie nie jesteśmy ze sobą, uczę się żyć na nowo, ale staram się odzyskać faceta, „faceta mojego życia”. Strasznie trudno teraz mi jest to zrobić bo zraziłam i zraniłam go bardzo ale teraz jestem pewna, że jeśli mialabym szansę nie zastanawiałabym się nad przyszłością z nim czy nie… Czy będę mogła to naprawić? Nie wiem. Czas pokaże. Ja bym chciała. Teraz widzę to czego nie widziałam jak byliśmy razem.

TesTeq
Nie wiem czy Igor musi ale na pewno ma wątpliwości, których podejmując taką decyzję nie powinien mieć. Nie jest to decyzja na całe życie bo oczywiście są jeszcze rozwody ale po co wchodzić w coś z założeniem, że jak nie to przecież się rozwiedziemy.
A jeśli chodzi o mój przypadek… uciążliwości codziennego współżycia… zawsze jakieś są, mniejsze lub większe. W moim mniemaniu było tego dużo, za dużo, ale chyba patrząc z innej perspektywy i patrząc na związki i małżeństwa znajomych to mój był idealny niemal, a ja zbyt czepliwa i za bardzo chciałam aby to wszystko było idealne. Teraz tak naprawde widzę swoje błędy, widzę to czego wcześniej nie dostrzegałam, bo za bardzo chciałam idealizować ten związek a czasami poprostu jesteśmy z kimś, akceptujemy jego wady, kochamy zalety i to co dla nas robi. Ja nie potrafiłam tego.

Rafał! Winszuję! Może nie zazdroszczę, bo dla mnie zbyt ciepło pewno by było ;) Ale winszuję zdecydowanie, bo podobno bardzo pozytywny region! Mam nadzieję, że australijskie wino na miejscu smakuje lepiej niż u nas? (wytrawne białe, jeśli dobrze pamiętam nazwę „riddles creek”, takie o posmaku cytrusowym – wyśmienite jako aperitif/degustif do ryb, choć z ceny wynikało, że to klasa niższa – stołowe jeśli chodzi o wina… muszę odwiedzić tesco, kiedyś tam było w sensownej cenie… mintaj nie smakuje tak samo bez małej ilości tego specyfiku :)) ). Jak już zbierzesz jakieś odczucia to opisz, kto wie – może ktoś z tego blogu Cię odwiedzi zachęcony opisem? :D

„- nie oglądaj polskiej telewizji” ?
Nie rozumie. Dlaczego nie? :)

Witam:) może to chwalenie się, ale mam nadzieję, że tego tak nie zrozumiecie. Patrzyłam, i wciąż patrzę, na rodziców, którym słabo się robi jak idą do roboty. Robią coś co kompletnie ich nie interesuje, jest monotonne i liczą chwile do emerytury. Panicznie bałam się, że i mnie spotka ten los. Bo żyć z czegoś trzeba. Nigdy nie przepadałam za nauką, „zdolna, ale leń”. Na 4 roku studiów przyszło olśnienie. Co prawda ścieżka kująca, trudna i wyboista (jak się nie ma znajomości:/), ale dziś, ku szokowi moich znajomych z liceum, jestem asystentem/wykładowcą. Mam 25 lat i doktorat w głowie. Ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze, że Kocham moją pracę. Że uwielbiam moich studentów i przeżywam z nimi sesje. Że chce się uczyć by móc im przekazać to co wiem. Ciągle nowi ludzie, nowe wyzwania. Miałam różne prace. I codziennie dziękuje losowi, że tak wcześnie odkryłam co chcę robić. To mnie napędza do ciągłego podnoszenia kwalifikacji. Cieszę się, że nie robi mi się nie dobrze jak wstaje do pracy. I wszystkim tego z całego serca życzę!! W pracy spędzamy tak dużo swojego życia, że warto szukać „właściwej” ścieżki. I nie ważne czy odnajdujemy pasję na kasie w supermarkecie, czy zarządzając wielką firmą. Życzę wszystkim efektywnych poszukiwań:)

Kasia pisze: „Patrzyłam, i wciąż patrzę, na rodziców, którym słabo się robi jak idą do roboty. Robią coś co kompletnie ich nie interesuje, jest monotonne i liczą chwile do emerytury.”

A mój Tata był pasjonatem swojej pracy i martwił się, gdy „wypychano go” na emeryturę – potem pracował nadal jako doradca i pełnomocnik. Mimo, że już odszedł, Warszawa pełna jest miejsc pamiętających jego zaangażowanie i entuzjazm.

Kasia pisze: „Natomiast najbardziej fascynujące jest dla mnie, że przyjęliście mnie bez oceniania i wywiązała się ciekawa dyskusja”

Bo my tutaj się nie oceniamy, tylko przedstawiamy własne zdanie. I potem każdy może ocenić, na ile to, co powiedzieli inni, przyda mu się we jego własnym życiu.

Dziękuję za odpowiedzi.Zaraz przeczytałam post o testowaniu marzeń.To bardzo dobry pomysł.Często wydaje nam się że czegoś bardzo chcemy, a gdy przychodzi co do czego, gdy już to mamy, to okazuje się, że wcale nam o to nie chodziło.Jednak nie wiem czy mogłabym bardziej przetestować to czego chce.Przeszłam przez pracę w hospicjum i w szpitalu.Nie wiem czy można zrobić cos więcej.Nie mogę przeciez na chwilę zostać lekarzem, żeby sprawdzic to dokładnie.Mogę pochodzić w domu w białym kitlu i ze stetoskopem (zrobiłam to – podoba mi się).
Myślę, ze może za bardzo przejmuję się opiniami ludzi.Nie watpię, ze oni szczerze wierzą, że radzą mi dobrze.Ale to większość takich osób dla których najwazniejsze własnie jest szybko zrobić JAKIEŚ studia, mieć szybko JAKĄŚ pracę i JAKIŚ związek.Według nich w pewnym wieku na pewne rzeczy człowiek juz jest za stary. Nie do końca się z nimi zgadzam.Ludzie nie są za starzy na większość rzeczy.i jeżeli jakaś babcia marzy o nauce salsy to nic na stoi na przeszkodzie.To samo dotyczy wędkarstwa czy nauki chińskiego.
Jedyne czego się obawiam, ze mając te 33 lata ja dopiero zacznę a konkurencją będą dla mie 24 latkowie.Czy to ie jest jakis problem.Czy nawet jeśli człowiek jest w czyms bardzo dobry, to nagle nie usłyszy „jest pani świetna, świetne wyniki, ale mamy tu dużo młodszych chętnych”. I jak w wielu dziedzinach wiek nie jest az tak wany to czy tutaj nie okaże się jednak przeszkodą.
Już się zakręciłam w tym co pisze.Tyle myśli mam w głowie.
Do TesTeq:sytuacja młodych lekarz faktycznie w niektórych przypadkach jest nieciekawa.Ale myślę sobie, znaczy mam taka nadzieję, ze wszytsko sie jednak w Polsce zmienia na dobre, że idziemy bardziej do przodu, niż stoimy w miejscu.I dlatego myślę, ze za te 6 lat za które bym zaczynała, sytuacja będzie już zupełnie inna.Lepsza!

Z innej beczki:świetny blog.Jestem po całej nocy lektury.Często może rozjaśnić pewne rzeczy które kołaczą sie nam gdzieś w głowie.Które czujemy ale boimy się do nich przyznać. Dziękuję!

Serdecznie wszystkich pozdrawiam

Alu,
do poprzedniej wypowiedzi (powyzej) dopowiem, że ja diametralnie (!) zmieniłam zawód w wieku ponad 30 lat, rozpoczęłam kolejne studia i start w nowe. O podstaw – włacznie ze zmianą miejsca zamieszkania. I to była dobra decyzja. Dziś po kilkunastu latach od tamtego momentu zmiany wiem, ze nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa w kwestii tego, co będę dalej robić:) Jestem w momencie, gdy poważnie rozważam możliwości zmiany, bo to dla mnie dalszy rozwój. Muszę to tylko bardzo dokładnie poukładać sobie w głowie. Daję sobie pełne prawo do kolejnej zmiany:) Wszystkie dotychczasowe doswiadczenia są moimi sprzymierzeńcami.
E

Alu,
za dobrze o sobie myślę i za bardzo siebie lubię, żebym miała się zgodzic na wariant pt: „oby jakoś dotrwać do emerytury”. Nawet jeśli to wygląda na „zwariowane” czy „chore”. Nie chcę żyć „jakoś”, bo według mnie to oznacza „nijak”. Chcę żyć dobrze, w zgodzie ze sobą, w harmonii, w poczuciu, że robię dla siebie dobre i mądre rzeczy i że wnoszę też dobre rzeczy w otoczenie. Taka moja mała filozofia. A zmiana jest w to wpisana. Także miewam wątpliwosci, obawy, czasem unikam podjęcia decyzji – takie to ludzkie chyba:). Staram się nie tracić z oczu jednak tego, co w moim życiu najważniejsze – siebie:)
Raz jeszcze życzę dobrych dla Ciebie decyzji.
E

@Ewa W pisze: “za dobrze o sobie myślę i za bardzo siebie lubię, żebym miała się zgodzic na wariant pt: ‘oby jakoś dotrwać do emerytury’”

@TesTeQ pisze: „Dlatego, że będąc w wieku emerytalnym bardzo często nie będziemy mieli już sił i zdrowia, żeby zrealizować swoje najśmielsze i najlepsze marzenia. Nie warto czekać. Warto wziąć się za ich realizację tu i teraz :!”

Ja polecam rozważyć pójść kawałek dalej . To jest odrzucając idee kolejnego życia, możemy z większym podnieceniem korzystać z tego. „Tu i teraz” nie jest czymś co trzeba przeczekać przed wiecznym szczęściem lub potępieniem.
Tu i teraz to wszystko co mamy. Niech to będzie inspiracją by wykorzystać to maksymalnie..
pozdrawiam, Artur

Artur Jaworski pisze: „Ja polecam rozważyć pójść kawałek dalej. To jest odrzucając idee kolejnego życia”

Żeby coś odrzucić, trzeba najpierw to przyjąć… :-)

Artur Jaworski pisze: „A jak to było w Twoim przypadku ?”

Nie pamiętam czasów, kiedy mój światopogląd nie był racjonalistyczny…

@Paulina Biedugnis: Przyznam, że nie starcza mi wyobraźni, żeby znaleźć pasję w pracy kasjera w hipermarkecie – szczególnie wobec instrumentalnego traktowania kasjerów przez te organizacje.

Nie wiem, co mam ze sobą zrobić…
12 lat temu skończyłam studia, których nie znosiłąm, ale kiedy juz chciałam z nich rezygnować, trafiłam na fajnych, wydawało mi się, ludzi i przebalowałam kolejne trzy lata.
Wiedzy, ze studiów, nie wyniosłam żadnej – trochę drobiazgów z tematów pobocznych(historia sztuki, język, rysunek – nic przydatnego do przyszłej pracy) skończyłam, architekturę.
Po studiach wyjechałam za granice, do przyszłego męża, którego nie kochałam i nie kocham – w dużej części nawet go nie lubię. Róznimy sie w niemal każdym względzie.
Za granicą żyłam życiem udawanym, troche pracowałam w restauracjach, kończyłam różne kursy, – nauczyłam sie języka.
Potem zjechalismy do Polski – mój mąż starcił pracę – założylismy firmę w Polsce. Idzie nam od początku jak po grudzie. Gdyby nie pomoc mojej rodziny – dawno musielibyśmy zawinąć się z tą zabawą w biznesy…
W międzyczasie urodził sie nam synek.
Jestem w jakims koszmarnym stanie niemocy – wiem, że powinnam cos zrobić ze soba, ze swoim życiem , ale nie wiem od czego zacząć, co robić, do czego dążyć.???
Poza miłością do synka – nic nie ma stałego, kierunku, którego mogłabym sie trzymać.
Ani uczucia, ani pracy, ani zawodu, ani mieszkania, ani pieniędzy, ani pasji, ani nicccc.
Jestem zmęczona poczucie porażki, któa towarzyszy mi od wielu już lat.
Jak mam szukać sensu i CELU?
Nie jestem „stosunkowo młoda” – niedługo kończę 38 lat.
Nie mam czasu na próby.
Czuję się jakbym pływałą na tratwie bez wioseł na środku oceanu…
Nie wiem, czy będzie sie Panu , czy komukolwiek czytac to, czy tym bardziej coś mi radzić…

W Zatoce Zen były niedawno dwa posty mówiące o tym, że warto przeżyć w odpowiedni sposób „ból”. Eule, moim zdaniem też tak powinnaś. Zastanowić się, w którym miejscu popełniłaś błędy, co możesz zrobić, żeby zacząć lepiej żyć. I co wolisz: zmienić się, czy żyć jak żyjesz. Popełniłaś kilka błędów, ale być może nie wszystko w istocie jest takie fatalne, jak opisujesz. W zasadzie można powiedzieć, że jesteś obytą w świecie kochającą matką z dobrą rodziną, ze znajomością języków, kunsztem graficznym i zdrową ambicją (bo widzić, że to co masz jest słabe). Przecież dla takich ludzi świat stoi otworem.

Tylko jeszcze jedno: nie w każdy otwór należy się pakować.

Łukasz Kasza

@Eule: Nieźle! Skończyłaś studia, których się nie lubiłaś, wytrzymujesz od wielu lat z facetem, którego nie lubisz, udawałaś życie, prowadzisz firmę, która jest niewypałem…

PODZIWIAM CIĘ!

Jesteś osobą o niezwykłej odporności psychicznej i determinacji, gotową znieść wiele wyrzeczeń.

Pomyśl – gdybyś wykorzystała swoją odporność, determinację i gotowość do wyrzeczeń do realizacji własnych celów, to osiągnęłabyś wszystko, co sobie wymarzysz. Do dzieła!

Witajcie,
trafiłam na ten wspaniały blog dzisiaj wieczorem i zmęczona miałam już kończyć czytanie, aby wrócić tu jutro lub innego dnia, bo temat mnie dotyczy, ale … mam 38 lat, popełniłam wiele błędów w życiu, przede wszystkim zawodowym i od dwudziestu lat szukam swojej drogi nierobiąc niestety nic poza rozmyślaniem na ten temat. I właśnie przeczytałam wpis Eule. Więc nie tylko 20-latkowie tu piszą o swoich poszukiwaniach! Swoją drogą jakie wspaniałe są możliwości w dzisiejszych czasach (np. internet). Cieszmy się i my (prawie czterdziestki:)), że możemy z nich korzystać.
Zadługo czekałam. Nic z tego nie wynikło. Skończyłam prawo, jak wiele osób, które się tu wpisywało. Oczywiście studiów nie lubiłam. Potem pracowałam jako prawnik. Nie starczyło mi już samozaparcia, żeby dostać się na jakąś aplikację. Teraz wykonuję bardzo ciężki, kompletnie nie dla mnie zawód – syndyka. Chcę uciekać, ale nie wiem dokąd. Eule, zaczęłam jednak próbować. Teraz jest wiele możliwości. Chociaż mam rodzinę, zobowiązania i przede wszystkim bardzo mało czasu, który mogę wykorzystać tylko dla siebie – coś zaczęłam robić, aby znaleźć samą siebie. Bo to jest jak daleka droga w głąb siebie. Spotkałam się np. z osobą, która pomaga budować scieżki kariery w oparciu o naturalne talenty. Moje pierwsze próby przepłaciłam załamaniem nerwowym. Trzeba przeżyć ten ból, o którym ktoś już pisał. Te próby i poszukiwania burzą jakiś wewnętrzny ład, który zbudowałam sobie na własnym smutku i poczuciu niezrealizowania w życiu.
Wierzę, że te próby przyniosą wreszcie jakiś rezultat. Myślałam parę dni temu o tym, że dobrze by było nawiązać kontakt z osobami, które mogą wesprzeć człowieka w takich poszukiwaniach, o takiej nazwijmy to „grupie wsparcia”. I proszę, dzisiaj wieczorem – znalazłam ten blog.
Alex, dziękuję.

@Ewa W: Znakomita wersja prasowa. Zajmujesz się tym zawodowo?

witajcie,
mam tylko chwilkę, żeby coś napisać….
Dziękuję Wam bardzo, za Wasze słowa.
Dały mi do myślenia.
Chcę odnieść sie do Waszych odpowiedzi – mam nadzieję, że uda mi się to dzis wieczorem.
Jeszcze raz – dzięki:)

Za Waszymi radami zaczynam STARAĆ sie odbierać pozytywnie.
Na razie nie mogę zacząć marzyć – zapominałam o marzeniach – okropne.
Teraz czuję, jka to jest potrzebne.

Eule

A! Teraz się wiele wyjaśniło. Wiadomo, kto był twoją inspiracją i że wyprzedzasz mnie o 1 rok:-)))

To wielka przyjemność czytać o tym, że ktoś odnalazł radość w życiu. Dla mnie najważniejsze są słowa o poznaniu siebie. Heraklit pierwszy odkrył logos, które znaczy w zasadzie tyle, co poznanie. Było ono dla Greków najważniejsze, ponieważ odszukiwało sens życia. Dla mnie to również instancja ostateczna. Twój mail przypomniał mi także słowa G.Colli, który dzielił ludzi na dwa rodzaje: tych, którzy działają dla praktycznego celu i tych, którzy praktycznych celów sobie nie wyznaczają. O pierwszych mawiał, że to niemal cała ludzkość, drudzy – przypadki niezmiernie rzadkie…

Orest,gratuluję odkrycia logosu! :-)))

Justyna

Witam

Jakiś czas temu pisałem;) minęło kilka kolejnych miesięcy. Cóż w dalszym ciągu biorę ślub w czerwcu nie zrezygnowałem. Może ze strachu a może…sam nie wiem. Nie wiem czy jestem szczęśliwy czy kocham. Oglądam się za innymi dziewczynami. Ale czy to miłość nie jestem pewny. Nadal mam mnóstwo wątpliwości. Mieszkam z moją narzeczoną. Ale czy ją kocham cóż jest mi dobrze. Ale nie czuję abym żył. Brakuje mi pasji życia. Wstawania rano z uśmiechem, że tego dnia mam coś do zrobienia. Coraz mniej czytam teraz prawie już w ogóle. Jakiś czas temu wziąłem się za ćwiczenia które po 3 tygodniach przestałem brak chęci lenistwo. Cóż brak mi motywacji. Kilka miesięcy temu kupiłem gitarę która do dzisiejszego dnia leży na szafie. Od kilku lat nie mogę się nauczyć grać z powodu słomianego zapału. Za co się biorę to po jakimś czasie porzucam. Najgorsze jest to jak piszecie moje życie stało się dom ->praca-> tv ->komputer->dom->praca itd. Nie czuję abym robił coś dla siebie jakbym się zatrzymał. Cały mój wolny dzień spędzam jak to opisał lester Vernon z filmu American Beauty „Onanizowaniu się przynajmniej raz dziennie” To prawda. Od jakiegoś czasu odkąd jestem w związku jest mi dobrze ale przez to nie czuję, adrenaliny tego czegoś że żyję. Że wstaję rano i działam do przodu. Za 2 miesiące mój ślub a ja nie jestem ani trochę pewny. Chciałbym dostać porządnego kopa w tyłek. Aby złapać wiatr w żagle i poszybować daleko chen. Ale póki co stoję tutaj na ziemi w kwadracie 2×2 i nie wiem co dalej robić. Męczy mnie już to od kliku miesięcy. Czy są jakieś drogi ku temu aby poczuć zapach wiatru i wznieść się?

Jeszcze raz przesyłam linka. Bo z kropką na końcu średnio działa ;)
http://www.otofotki.pl/img7/obrazki/rt3612_religa.jpg

Działaj, działaj jak wiesz co robić a jeśli nie masz pojęcia to co?? Rzucić się w wir pracy, a może rzucić prace i wyjechać?? Tylko gdzie i po co? Samemu?? To się tylko łatwo tak mówi działaj… Działanie też musi być jakieś, ukierunkowane na coś… :(

„niepewność jest synonimem możliwości”… jakich możliwości?? możliwości które straciłam i nic poza dołem nie widzę??

Pink, jeśli widzisz tylko dół to znaczy jedno… Przestań kopać. Zrób coś dla siebie. Nie wierzę, iż nie masz żadnych rzeczy które byś chciała zrobić, ale nie robisz…

Co do Twoich możliwości to tracisz je, gdy je porzucasz. Gdy przestajesz w nie wierzyć. Tyle co znam Cię z tego co piszesz na blogu Alexa to, to co napisałaś w tych dwóch postach kompletnie nie pasuje do Ciebie.

Przestań myśleć negatywnie o sobie, otwórz się na nowe perspektywy. Określ – co jest największą bolączką – zmień to. Wiem, że rozstałaś się z partnerem. Może warto zacząć nawiązywać jakieś inne znajomości? Ostatnie co powinnaś robić to użalać się nad sobą.

Orest, dzieci nie są moim zdaniem dobrym przykładem. Dziecko nie znając wszystkich faktów, nie biorąc pod uwagę długoterminowych efektów jest narażone na „branie” wszystkiego co daje dobry efekt krótkoterminowy. Dla przykładu, nawet abstrahując od dzieci, są narkotyki, alkohol – krótkoterminowo dają różne przyjemne efekty. Długoterminowo dają uzależnienie, niszczenie zdrowia, itp. Gdyby podejść do tego tematu „jak dzieci” to sięgamy po to, bo to przyjemne.

Jednak zgadzam się, że pink powinna zrobić też coś dla siebie, coś co chciała zrobić, albo bała się do tej pory zrobić. Przezwyciężyć jakąś swoją słabość, aby samej sobie pokazała, że jest zdolna do przestania myśleć o dole.

Myślę że podejście Oresta wcale nie jest takie złe.

Należy jednak na sprawy patrzeć całościowo. Czyli czy coś się świeci nawet jeśli 'widzę’ jakie to będzie mieć efekty za 20 lat.

'Nie działa’ to jakaś społeczna choroba, nie lepiej podchodzić do sprawy: „Jakie warunki muszą zajść żeby takie podejście poskutkowało?”.

Pozdrowionka.

Orest
Dla mnie uzależnienie to nie coś co sprawia nam przyjemność, to coś co uprzykrza życie innym, naszym bliskim i rodzinie. Alkoholik nie zauważy problemu w piciu – jego rodzina zauważy. Spędzając czas przed kompem robisz to kosztem np. spotkań ze znajomymi, gorzej jak masz rodzinę i jej kosztem przesiadujesz przed komputerem. Znam takie osoby i niestety jest to uzależnienie. Ciężkie w skutkach dla bliskich, rodziny i znajomych.

Witaj Pink :-)

Przeszłości nie da się ot tak zapomnieć, nawet jesli będziemy udawać, ze nie pamiętamy to i tak pamietamy. Z przeszłoscia najlepiej sie uporać. Wyznaczyc sobie samemu na to czas i sposób i ustalić ze sobą, ze jak ten czas minie to już ok. Przez ten czas robić wszystko to co jest nam niezbędne aby poukładac przeszłość, wyjasnić ją i wybaczyć sobie lub innym.
A potem nastawić się na sukcesy :-) chwytać z każdego dnia małe skrawki sukcesu. Udane wyjscie do kina ( wybieramy tylko komedie ;-) czas spędzony z ludźmi którzy sa dla Ciebie prawdziwymi przyjaciółmi, wspaniała książka ( pogodna ), spacer po mieście lub po lesie ( co wolisz ), pomoc komus nawet w drobnej sprawie. Mały sukces za sukcesem i ignorowanie małych błędów i niepowodzeń. czyli we wszystkim szukamy promieni słońca, jak się tego neuczymy to tak zostaje na zawsze :-)

pozdrawiam serdecznie
Monika

Orest – nie, Jacek w tym momencie jest w drugiej skrajności – miał taki epizod i nie uzależnił się od niego (narkotyki są dość uzależniające, alkohol również). Nie znam szczegółów. Jeśli ten jego epizod trwał dzień lub dwa to fakt, trudno się uzależnić. Ale jeśli miesiąc lub więcej to szanse rosną niesamowicie! Więc jeśli od tej pory nie ma pociągu do narkotyków i alkoholu – ewidentnie jest w tej „wytrzymalszej” części.

Pink, grzęzawisko jest wtedy kiedy tak sama uznajesz! Rozstałaś się z kimś, czujesz pewnie swego rodzaju „pustkę”? Też tak miałem, ja to rozwiązałem poprzez profile na… portalach randkowych :) Poznałem sporo ciekawych ludzi, nadal mam z nimi kontakt (nierandkowy, nieuczuciowy, normalny „przyjacielski”). Jeśli taka samotność jest problemem – to weź zacznij się spotykać z nowymi ludźmi. Może akurat trafisz na jakąś miłość, ale na pewno poznasz paru ciekawych ludzi z którymi będziesz mogła pogadać. Podejrzewam, że to jest głównym problemem – więc weź to zmień. Ja potrafiłem z nieznaną mi wcześniej kobietą wybrać się na wyprawę w góry – zero obaw, nastawienie na dobrą przygodę – świetna sprawa! I to w sumie nawet nie randkowo – gadaliśmy przez internet i tak jakoś wyszło.

Reasumując – zajmij się czymś. Nie mówię na zasadzie „znajdź sobie kogoś”, tylko – oderwij się od samotności. Nie musisz nikogo znajdować „zamiast byłego”. Podejrzane towarzystwo nie musi to być ;)

Chyba, że się mylę, i Twoje problemy nie wynikają głównie z rozstania… Mogę się tylko domyślać. Taki jest mój domysł… Chwytaj życie za rogi, zrób sobie parę zdjęć, zarejestruj profile na paru serwisach randkowych i działaj! Wiele osób tak właśnie rozwiązuje problem samotności – i dzięki temu można poznać nowych ludzi. Niekoniecznie w celach uczuciowych i seksualnych. Choć to dodatkowy argument za przecież! :D

Tes Teq
Zawsze mi mówili, że lepiej być najsłabszym wśród najsilniejszych niż najsilniejszym wśród najsłabszych…

TesTeq
W poście do Eule napisałeś:
„Pomyśl – gdybyś wykorzystała swoją odporność, determinację i gotowość do wyrzeczeń do realizacji własnych celów, to osiągnęłabyś wszystko, co sobie wymarzysz. Do dzieła!”
Logiczna odpowiedź. Ale sadzę, że Eule ma osobowość zorientowana na świat zewnętrzny, innych i tam odnajduje wlasne cele.
Jendną z metod poprawy tego stanu rzeczy jest przemyślenie i oddzielanie spraw „intymnych” od „sluzbowych”. Dla Eule wazne jest również odnalezienie osobistych celów, które dadzą jej dobre samopoczucie i wewnętrzną radość. One są, ale moga być bardzo słabo słyszalne.

Krzysztof

TesTeq,
Zgoda. Osobom, które mają silną energie w sobie łatwo jest wymienić toksycznych partnerów. Wiedzą czego chcą, nawet gdy się mylą.
Dla osób, które wiążą własne cele z innymi, takie zmiany mogą stanowić trudne wyzwanie. Te osoby zazwyczaj maja problem z identyfikacją własnych celów życiowych, a to bardzo utrudnia wprowadzanie zmian.

Krzysztof

pink pisze: „…problem z identyfikacją własnych celów. Każdy wydaje się równie zły co i dobry a właściwie nie wiadomo od czego zacząć jakiekolwiek zmiany.”

Ja mam problem z tym Twoim stwierdzeniem, ponieważ wciąż widzę wokoło wiele kręcących mnie spraw, które chciałbym zrealizować. I realizuję. Wszystkie są dobre albo bardzo dobre. Jedyną kwestią pozostaje wybór, co zrobić teraz, a co odłożyć na później.

Na przykład ostatnie dwa tygodnie spędziłem w Kalifornii (i Nevadzie) i prawie nic mnie to nie kosztowało, ponieważ zostałem zaproszony na konferencję, jako człowiek, który jest wieloletnim internetowym propagatorem metodologii Getting Things Done Davida Allena. Systematyczne umieszczanie istotnych komentarzy na forum GTD, publikacja artykułów, korespondencja z innymi GTD-owcami doprowadziłą mnie do pozycji eksperta w tej dziedzinie. A jedynymi inwestycjami były: zakup książki Davida Allena, dostęp do Internetu i mój czas, któ¶y z radością poświęciłem temu tematowi.

Pink, proszę, powiedz co cię kręci(ło) i interesuje(-owało). Nie musisz pisać tutaj – powiedz to sobie na głos. Teraz zastanów się i powiedz – dlaczego jest to już tylko obojętne? Czy jest jakiś związek? Jeśli tak to jaki? Jeśli nie, to dlaczego jest ten zły wpływ?
pozdrawiam serdecznie
WW

TesTeq
Je również gratuluję sukcesu zwiazanego z upowszechnianiem metody D. Allena. Metodę Getting Things Done stosuję od kilku lat. W mojej praktyce wygląda to następująco:
1. Oczyszczam umysl z wszystkich zadań do zrobienia, by nie przeszkadzały mi z podświadomości. To jest klucz. Te, które uderzają w moje emocje przypominają się czasami. By je zneutralizować jeszcze dokładniej obmyślam działanie.
2. Notuję każde zadanie w formie końcowego lub najbliższego, przemyślanego, działania, realizującego dany cel.
3. Zapisuję działania jako: projekty, działania bieżące, działania może/kiedyś. Mam również archiwa gdzie wkładam wiedzę.
Ten mój system dobrze działa. Czy może jest jeszcze w tej metodzie coś czego nie uwzględniam?

Krzysztof

TesTeq
Dziekuje za odpowiedz. Mnie ta kontrola ułatwia utrzymywanie umyslu w stanie „otwartości” (mam ustawiony reminder na tygodniowy przeglad).
Szczegolnie wazna jest ta perspektywa z najwyzszego pulapu lotu samolotu. Jest przeciwwagą do „tunelowego” widzenia swoich spraw.

Krzysztof

Przepraszam za ten text bez ladu i skladu,ale koniecznie chcialam cos napisac i troche textu mi ucielo.Ale nastepnym razem bedzie lepiej.
Pozdrowienia.

Bardzo pozytywny tekst. Widzę, że dużo osób się udziela jeśli chodzi o problemy… Otóz też mam problem. Pracuję w jednej z sieci komorkowej dość mlodej(nie będę tutaj reklamowal marki ;) ) mam w miarę stabilną pozycję ale jestem tylko konsultantem pracuję tutaj juz ponad 2 lata i żadnego kierownika. Jakoś po kilku wpadkach w mojej osobie nie widzę, abym mógł coś osiagnąć w tej firmie. Oczywiście moja pozycja jest tak jak pisalem w miare ukształtowana zarbiam tyle, że mi wystarcza…Ale no właśnie nie czuję że dalej się rozwijam, że przychodze do pracy by móc coś osiągnąć, a tutaj tym czasem dostalem propozycję pracy w innej konkurencyjnej firmie telekomunikacyjnej. Takie rzeczy tylko…;) no właśnie. Od najbliższego ms mialbym zmienić pracę. Tylko no wlaśnie i tutaj zaczynają się schody, co prawda lepsze warunki pracy ponieważ większa podstawa + tel sluzbowy itp. no i możliwość albo raczej większe prawdopodobieństwo awansu niż tutaj. Tylko klimat troszeczkę inny mniej luzu zdecydowania praca w stresie. A tutaj tego nie mam luzuję jak z reklamy chupa chupsa. I zdecydowanie większa odległośc do pokonania do pracy przy dzisiejszej cenie paliwa to zbankrutuję. I teraz pytanie czy warto. Zawsze chciałem tam pracować a teraz jak już to mam to zaczynają się problemy…albo stres przed nieznanym. Czy to normalne. Tutaj bezpiecznie a tam nieznane…Alex czy miałeś podobne przypadki w swoim życiu? Prosze was o pomoc Orest?

wciaż niewiadomo dokąd… pisze: „Jakoś po kilku wpadkach w mojej osobie nie widzę, abym mógł coś osiagnąć w tej firmie.”

Nie za bardzo rozumiem, co piszesz. Domniemuję, że coś zawaliłeś i przekreśliłeś tym szansę awansu. Z dalszej części wynika, że lubisz luz, a nie wyścig szczurów. W takim razie nie ścigaj się i siedź na tej grzędzie, na której Ci wygodnie. Serio. Nikt nie powinien awansować wbrew sobie, albo się rozwijać, gdy nie czuje takiej potrzeby.

Ewa W pisze: „Między luzem a wyścigiem szczurów jest jeszcze przestrzeń na normalną efektywną pracę wykonywaną solidnie i z zaangażowaniem.”

Dziękuję za to uzupełnienie. Zaiste – z mojego ekstremalnego komentarza – ta możliwość nie wynika. Ale wykonywana solidnie i z zaangażowaniem praca to efekt innej motywacji niż wyścig szczurów.

dobra praca – wynika z chęci pozostawiania po sobie pozytywnego śladu na świecie;

wyścig szczurów – wynika z chęci pokazania, że jest się lepszym od innych dla osiągnięcia osobistych korzyści.

Ewa W pisze: „Dla mnie to, jaki slad pozostawię po sobie na swiecie nie jest punktem odniesienia. Ważniejsze jest dla mnie że tu i teraz mogę uczynic kawałek dobra, poczuć zadowolenie. Ważne jest, że ludzie, których pracą kieruję będą z radością przychodzic do pracy, że będą to robic z pasja i radością a nie z konieczności.”

Właśnie to dobro, zadowolenie i radość podwładnych jest tym śladem, który pozostawiasz po sobie w otaczającej Cię rzeczywistości, tym śladem, o którym piszę.

@Ewa W: Dla mnie motywacją jest efekt, a nie moje uczucia „tu i teraz”. Satysfakcję i ochotę do działania zdobywam wierząc, że to, co robię, czyni świat lepszym. I tę różnicę uważam za swój ślad odciśnięty w rzeczywistości. Dla własnego zadowolenia wystarczyłoby mi posiedzieć na słoneczku z lamką wina i dobrą lekturą. :-)

Witam wszystkich,

to teraz ja: nigdy nie wiedzialam co chce w zyciu robic, rodzice podsuwali mi rozne zainteresowania,ja sie im oddawlaam,ale tylko na jakis krotki okres, i niestety dalej nic mnie za bardzo nie interesuje; igdy nie mialam problemow z nauka,bylam raczej 5-owa uczennica,mozna by powiedziec,ze zdolna besta bylam,choc przedmioty scisle nie byly moja najlepsza strona;z powodu paniki przed fizyka,odrzucilam pomysl studiowania medycyny,a chemia i biologia nie sprawialy mi problemow, zastanawialm sie nad prawem,ale wczesniej juz wybralam jezyki jako specjalizacje,bo z nimi nigdy nie mialam problemu; postanowilam studiowac na wyspach-jezyki (hiszpanski i niemiecki) bo nic innego mi nie przyszlo do glowy,skonczylam te dwie filologie rok temu, wladam super angielskim,hiszpanskim,troche gorzej niemieckim (jakos nie pajam do tego jezyka miloscia)mam podstawy portugalskiego i holenderskiego, na uczelni zaoferowali mi studia podyplomowe,odmowilam,nie wyobrazalam siebie przeznastepnych 7 lat na uczelni (chodzi tu o magistra i doktorat); wrocilam do Polski- sila wyzsza,szukalam tutaj pracy,w sklepch ,biurach etc,na tlumacza nie moge isc,bo sa ta licencjackie studia,a tutaj wymagany jest magister,zreszta nie bede sie wdawac detale jesli chodzi o nasz system a zachodni; odkrylam,ze nie chce byc nawet tym tlumaczem,udzielam korepetycji i tez juz wiem,ze nie chce byc nauczycielka; no i wlasnie!!! co dalej?? zlozylam papiery na prawo w Anglii i sie dostalam,czy to spelnienie ambicji z przeszlosci? chyba tak skoro czuje sie jakas niedowartosciowana i mysle,ze prawo podniesie moja wartosc,no i tu zaczyna sie problem,kiedy ja tak czytam, przez jakie meczarnie trzeba przejsc,aby stac sie „solicitor” to mnie ogarnia smutek,panika i juz sama nie wiem czy ja chce tego czy ja sie nadaje??? ja sie boje wszystkiego,nawet watpie w moja znajomosc angielskiego, nie umiem wybrac sobie specjazliacji w jakiej chcialabym pracowac,to wszystko staje sie jakims koszmarem, nie potrafie odnalesc swojej drogi,boje sie upadku,boje sie,ze wybieram cos co mnie nie kreci,bo kiedy mi pisza,aby zaczynala czytac gazety i sekcje business,to ja sie tym nudze,a moze ja jestem leniwa i mysle,ze mi wszystko latwo przyjdzie,nawet to prawo,czy ja po prostu sie boje czytac tych gazet?? oj chyba niezrozumiale napisalam,ale jestem podenerwowana,dodam,ze czekalam na list od uczelni umierajac ze stresu czy mnie przyjma czy nie,a teraz mam panike,ze jasie do tego prawa nie nadaje

jesli ktos dobrnal do konca,to ja dziekuje za przeczytanie moich wypocin i prosze o rade

A

@ania: Moim zdaniem skupiasz się na negatywnych wyborach. Z zapałem odkrywasz, czego nie chcesz robić, czego się boisz, do czego nie masz tytułu (magistra). Ja nie studiowałem żadnej filologii, a tłumaczyłem instrukcje do oprogramowania z angielskiego na polski, nie mam wykształcenia typograficznego, a tworzyłem polskie czcionki do drukarek. Nie chodziłem do szkoły muzycznej, a grałem solo i w zespole na gitarze. Pomyśl, co chcesz zrobić i po prostu to zrób, nie oglądając się na papiery.

Nie w naturze, a w wychowaniu raczej. Musisz nauczyć się pokonywania trudności, nawet tych najmniejszych. Zresztą potrafisz określić błędy w swoim postępowaniu, więc teraz wypada je po prostu przeanalizować i zmienić swoje zachowanie :) Sama widzisz, że pewne zalety posiadasz… Co do sprzedaży butów w sklepach – najwyższych lotów praca to nie jest ;)) Zresztą ja tam nie kupuję – tylko na Allegro. Buty lubisz… Może naucz się je… projektować? Zresztą sądzę, że pełno innych pomysłów przyjdzie Ci do głowy. Po prostu musisz ustalić cel, ustalić kiedy jest on niespełniony, i dopóki ten warunek brzegowy nie jest spełniony – dążyć do spełnienia tego celu… A nie wycofywać się, gdy wiatr zawieje Ci w twarz. Nawet jak leci kowadło – robisz unik. Rozumiesz?? Warunek brzegowy do wycofania się z inwestycji jest prosty – po prostu lecisz samolotem, zawodzą silniki, zaczynasz spadać. Więc naciskasz przycisk „Eject”. Mam nadzieję, iż dobrze zobrazowałem o co mi chodzi :) Po prostu trzeba próbować się zmienić. Widzisz dobrze gdzie masz słabe punkty, staraj się je niwelować :)

pozdrawiam serdecznie
WW

@ania: Mam dla Ciebie dwa pytania, które – według mnie – powinnaś sobie zadać i uczciwie na nie odpowiedzieć (absolutnie nie namawiam Cię do tego, żebyś odpowiadała na nie publicznie):

1) Czy nie było tak, że poszłaś do pracy związanej z butami zakładając, iż to „pewnie nie jest zajęcie dla Ciebie”?

Otoczenie bardzo łatwo rozpoznaje takie podświadome założenia i uznaje daną osobę za niepasującą do środowiska. Być może Twoje niemiłe doświadczenia wynikły właśnie z tego powodu. To tylko przypuszczenie, ale pytanie warte jest zadania.

2) Dla kogo robisz to, co robisz? Dla siebie, czy żeby komuś coś udowodnić?

Spotkałem wiele osób, których głównym celem działania było udowodnienie czegoś komuś (rodzicom, partnerowi, rodzeństwu, kolegom). Co najdziwniejsze jedne osoby starają się udowodnić, że odniosą sukces, a inne, że poniosą sromotną klęskę. Jak w tym kontekście oceniasz swoje przedsięwzięcie pod tytułem „studia prawnicze”? Dlaczego liczyłaś na to, że Cię nie przyjmą? Bądź ze sobą szczera do bólu. Jeśli Ci to pomoże, siądź nad kartką papieru i przelej na nią swoje myśli. Powodzenia!

ania pisze: „nie wiem jak sobie radzic ze stresem… Pozdrawiam cieplutko z goracej Hiszpanii”

Chciałbym, żeby mój poniższy komentarz posłużył Ci za materiał do przemyśleń.

Miliony osób na świecie nigdy nie przeżyją rozterek, którymi się trapisz, bowiem nigdy ich nie będzie stać na to, żeby wybrać się do Hiszpanii. „Stresować się w słonecznej Hiszpanii” to dla nich niedoścignione marzenie. Masz bazę wyjściową, której może pozazdrościć Ci wiele, wiele osób. Masz wsparcie rodziców, a wiele osób w Twoim wieku musi wspierać rodziców. Dysponujesz olbrzymim kapitałem, którego nie warto przetracić, więc zastanów się, co w tej chwili uważasz za najbardziej inspirujące zajęcie i weż się za to na poważnie. Nie na spróbowanie.

Mistrzy Yoda powiedział do Luke Skywalkera: „Do, or do not. There is no 'try’.”

Jednym wielkim problemem w moim życiu jestem….. ja sama. Naprawdę, aż wstyd się przyznać, ale nawet nie potrafię wykonywać podstawowych funkcji bez pomocy otoczenia. Miałam wiele pomysłów na życie, obecnie jestem jednak wypalona wewnętrznie. Trudno, będę musiała to przetrwać. Czasem słońce, czasem deszcz.

A…
Przestań patrzeć na siebie jak na problem, patrz się na siebie jak na wielkie możliwości! Sama piszesz, że masz wiele pomysłów na życie – a wiele osób nie ma ich w ogóle. To, że jesteś wypalona – to też pewien znak, że trzeba spróbować robić coś innego. Swoje błędy widzisz (zależność od innych ludzi) – popraw je. Bo skoro Ci to przeszkadza, to zmień to. To takie moje 3 grosze :)
pozdrawiam WW

Wypowiedź niczym w stylu poradnika życiowego, podoba mi sie aczkolwiek do tego potrzebna jest także odwaga! Jeśli ktoś ma w miarę ustabilizowane życie trudno będzie coś zmiebnić (trudno-nie wiem czy to dobre wyrażenie). Potrzebuje jakiejś zmiany, chcę zmienić swoje dotychczasowe życie ale ograniczają mnie niestety pieniądze. . Jak zacząć? hm to dobre pytanie..
Pozdrawiam Autora

Witam wszystkich!

Przeczytałam tylko ¼ postów (jest ich bardzo dużo i dlatego dokończę później). Alexie, podzielam opinię moich przedmówców, że Twój tekst jest świetny. Chciałabym część tych wskazówek zastosować we własnym życiu, ale jest pewne ale…Ja nie tylko nie wiem, co chcę w życiu robić ale nie wiem jak poradzić sobie z własnym życiem.

Zacznę od tego, że moje życie rodzinne to porażka. Mój ojciec jest alkoholikiem i lubi znęcać się psychicznie nad rodziną. Kiedy byłam młodsza wierzyłam, że kiedyś wszystko się zmieni. Myślałam, że pójdę na wymarzone studia, w między czasie będę dorywczo pracować, a po studiach znajdę dobrą pracę, będę mieć wspaniałą rodzinę i wieść inne niż dotychczas, szczęśliwe życie. Jednak teraz już wiem, że byłam niepoprawną marzycielką i do tego straszną idealistką. Mój cel z dnia na dzień coraz bardziej się rozmazuje a moje zdrowie psychiczne traci na kondycji.
Problemy zaczęły się w szkole średniej. Dostałam się do klasy matematyczno-fizycznej( z czego się bardzo cieszyłam). Jednak szkoła stawiała bardzo duże wymagania a nauczyciele byli bardzo krytyczni. Zdaje sobie sprawę, że taki jest scenariusz większości liceów w naszym kraju, dlatego nie narzekałabym gdyby tylko sytuacja w moim domu była inna. Codzienne awantury nie działały na mnie zbyt dobrze. Nie miałam chęci i warunków do nauki, a do tego wiodłam podwójne życie. W szkole byłam uśmiechniętą, pełną optymizmu nastolatką. Czasami jednak trochę wyniosłą i dumną, nie pozwalałam sobie na bliższe kontakty emocjonalne, bo nie chciałam za wszelką cenę dopuścić do tego, żeby ktoś mnie skrzywdził.Nikt nie wiedział i nawet nie zdawał sobie sprawy z moich problemów, bo moja rodzina uchodzi na przykładową, a mój ojciec krył się z alkoholizmem. Do tego nawet nie wyobrażałam sobie, że mogłabym komukolwiek o tym mówić, wstydziłam się tego i chciałam żeby inni traktowali mnie normalnie a nie jak ofiarę losu. W głebi jednak czułam się źle, kiedy przychodziłam do domu to zamykałam się w swoim pokoju, płakałam albo pisałam pamiętnik i do tego musiałam znosić mojego ojca, który krytykował mnie na każdym kroku. Opuściłam się w nauce, nie miałam już żadnych ambicji, nawet przestawałam myśleć o studiach, chciałam tylko zdać maturę, nie zastanawiałam się co będzie potem. I właściwie udało się, maturę zdałam nawet dobrze, jednak najniższym kosztem, wszystko zdawałam na poziomie podstawowym. Potem, za namową mamy, która chciała żebym koniecznie miała prawo jazdy (jedyną osobą w domu, która posiadała prawko był ojciec, jednak z tej racji że pił, już dawno sprzedał samochód) zapisałam się na naukę, jednak okazało się, że kompletnie nie mogłam skupić się na jeździe, łapałam zawiasy i często byłam zamyślona. Mój instruktor nie miał do mnie cierpliwości, dlatego szybko to rzuciłam. W domu miałam z tego powodu awanturę, wypominali mi to chyba przez rok. W tym czasie powróciły do mnie znów myśli o studiach, zdecydowałam się nawet pójść na zaoczne finanse i rachunkowość, jednak za sprawą 2 dziewczyn, które poznałam na nauce jazdy wylądowałam na zarządzaniu na Politechnice. Mieli wolne miejsca, dlatego z tej racji stałam się studentką studiów dziennych. Poznanie tych 2 koleżanek, było jedynym plusem moich zmagań za kierownicą a Politechnika po części okazała się dobrym wyborem.

Dlaczego jednak po części? Szybko okazało się, że przedmioty ekonomiczne to nie moja działka. Dziękowałam losowi, że nie poszłam na uniwersytet, bo tam takie informacje musiałabym chłonąć książkami. Z tej racji, że studiowałam na Politechnice, miałam okazję poznać trochę przedmioty techniczne, były to tylko podstawy ale zaczęło mi się to nawet podobać. Zaczęłam zastanawiać się nad studiowaniem drugiego kierunku bardziej ścisłego i technicznego. Moje życie zmieniło się trochę na lepsze. Nie mieszkałam już w domu ale na stancji ze znajomymi. Było mi tam strasznie dobrze, wreszcie mogłam odetchnąć z ulgą. Mimo że moi rodzice robili wszystko, żebym jak najczęściej wracała do domu to jednak ich toksyczny wpływ na mnie zmalał. Z przykrością jednak muszę stwierdzić, że wszystko co dobre jednak szybko się kończy. W sierpniu, po praktykach studenckich, wróciłam do domu na wakacje. Chciałam zacząć szukać sobie pracy na okres wakacji, jednak na nieszczęście mój ojciec miał wtedy urlop. Znęcał się nade mną całymi dniami, wchodził do mojego pokoju i prawił kilkugodzinne kazania o tym jaka jestem beznadziejna, że się do niczego nie nadaje, że moje zdanie nic nie znaczy, że jestem nikim dla niego i tylko sprawiam problemy, bo musi mnie utrzymywać. Wpadłam wtedy w depresję, pewnego razu zamknęłam się w pokoju, przez 3 dni wychodziłam tylko do ubikacji, nic nie jadłam i nic nie piłam. Mój ojciec chyba zdał sobie wtedy sprawę z powagi sytuacji i się uciszył, nie odzywał się w tedy do nikogo w domu, pił i oglądał telewizję tylko. Ja wreszcie mogłam zacząć „normalnie” funkcjonować w domu. Powoli zaczęłam wracać do siebie a pod koniec września udało mi się znaleźć mieszkanie i do tego zapisałam się na poprawę matury z matematyki (wcześniej zdawałam podstawową, a teraz chciałam zdać rozszerzoną). Kiedy znowu zaczęłam mieszkać na stancji, mój stan się poprawił, doszłam wtedy też do wniosku, że chciałabym studiować budownictwo, poznałam trochę osób z tego kierunku i zaczęło mnie to trochę interesować. Przy okazji planowałam już swoje wakacje, postanowiłam, że już nie dopuszczę do takiej sytuacji jak wcześniej, chciałam się wyrwać z domu, pojechać gdzieś zagranicę, zarobić trochę pieniędzy i uniezależnić się przynajmniej w połowie od rodziców. Na początku wszystko szło bardzo prosto, w czerwcu tego roku razem z koleżankami udało nam się zaplanować wyjazd do Holandii. Mieliśmy jechać na początku lipca, jednak wszystko się przedłużyło. Udało się jednak ustalić ostateczny termin pod koniec miesiąca, wszystko było zaplanowane, praca gotowa, hotel i bus zamówiony. Jechaliśmy pracować do byłej sąsiadki mojej koleżanki, która wyszła za mąż za Holendra, dlatego było bezpiecznie i wydawałoby się że nie będzie żadnych niespodzianek. Byłam już spakowana, miałam już położyć się spać przed wyjazdem, kiedy nagle zadzwonił telefon… Okazało się że nigdzie nie jedziemy, że Ci Holandii się rozmyślili i nie ma dla nas pracy. Poczułam się wtedy okropnie, jak idiotka i frajerka, która myślała że wreszcie jej coś w życiu wyjdzie. Byłam kompletnie załamana i to nawet nie przez to, że musiałam wydać trochę pieniędzy na wyjazd ale przez zawiedzione nadzieje. Chyba zbyt bardzo chciałam uciec z domu. Do tego jednak nie dostałam się na budownictwo, matura poszła mi średnio, miałam 66%, myślałam że może jednak wystarczy, ale próg okazał się naprawdę wysoki. O studiach zaocznych na razie natomiast nie myślę, za duzo by mnie kosztowały studia dzienne i zaoczne razem wzięte.Teraz planuje znaleźć pracę tutaj, z tymże nie jest to dla mnie takie łatwe. Mam zaniżone poczucie własnej wartości, czuje się nieudacznicą, mam kłopoty z koncentracją, nie umiem się zorganizować, jestem zapominalska i spóźnialska i w ogóle nie umiem dostrzec w sobie jakiś pozytywów.W sumie nie wyobrażam sobie nawet rozmowy kwalifikacyjnej. Bardzo chce pracować, nawet w trakcie roku akademickiego, mam sporo zajęć na uczelni ale myślę że mogłabym to jakoś pogodzić, problem w tym, że to mi się wydaje strasznie trudne. Wielu studentów nie ma problemów ze znalezieniem pracy a ja jestem w tym strasznie nieudolna.

Zdaje sobie sprawę, że potrzebuje pomocy, ale nie mam pojęcia gdzie mam jej szukać. Już dawno straciłam kontrolę nad własnym życiem. Chciałabym wierzyć że wszystko zależy ode mnie, ale obawiam się, że jednak tak nie jest. Noszę zbyt duży bagaż emocjonalny i już nie daje sobie z tym rady. Może ten blog nie jest najlepszym miejscem na tego typu rzeczy, ale znalazłam go jako pierwszy. Wiem, że do takich opowiadań ludzie mają różny stosunek, od współczucia po niechęć. Chcę jednak zaznaczyć, że nie szukam litości ale jakiejś rady, choćby drobnej. Co ja mam z sobą zrobić? Czy dla takich ludzi jak ja istnieje nadzieja? Nie mam siły już żyć dłużej.

Iza,
Czytając twój opis dotychczasowego życia – przez więksość czasu miałam wrażenie, że czytam swój (wspominałam pryz ostatnim poście, że ja też jestem z patologicznej rodziny). A na dodatek w szkole podstawowej praktycznie cała klasa była przeciwko mnie tylko dlatego, że byłam młodsza od nich i chyba(?) zachwiałam pozycję obecnej wtedy 'ulubienicy nauczycieli’ (bo to ona w większości podburzała wszystkich). Z tą tylko różnicą, że na mnie ta sytuacja działała jako bodziec do zmian. Moją myślą było dosłownie 'zrobić wszystko, żeby jak najszybciej wyrwać się z tej sytuacji, z tej patologii, żeby nie widzieć tych codziennych awantur’. I uważam, ze mi się udało i to dysć dobrze. Nie chcę na forum publicznym, gdzie podpisuję się imieniem i nazwiskiem, roztrząsać swoich starych problemów. Jeśli chcesz, napisz do mnie na olga(dot)rakevich(at)gmail(dot)com. Może moje doświadczenia, jak radziłam sobie z takimi sytuacjami, pomogą ci, podpowiedzą jakiś kierunek.

To co uważam za najwazniejsze – znaleźć coś, co naprawdę lubisz robić. U mnie wtedy było hobby – taniec. Uważam, ze w dużej mierze on mnie uratował:) Poświęcałam temu każdą wolną chwilę, a w podstawówce miałam duużo wolnego czasu;-) i dzięki temu nie miałam czasu na zastanawianie się i roztrząsanie problemów, po-prostu robiłam, co uważałam za potrzebne, a resztę czasu tańczyłam.

Olga

Dziękuje Wam za zainteresowanie.

Postaram się trochę ogarnąć i odpowiedzieć w miarę obiektywnie na pytania.

Alex, nie mogę powiedzieć, że tak było od zawsze. Co prawda byłam trochę nierozgarnięta, trochę nieobliczalna, szybciej mówiłam niż myślałam, ale nigdy nie miałam aż takich problemów. W szkole podstawowej i gimnazjum byłam bardzo aktywną osobą . Uprawiałam sport, jeździłam na zawody, śpiewałam w chórze i występowałam w szkolnym kabarecie, nawet pisałam wiersze. Zawsze też szukałam dreszczyku emocji, trochę adrenaliny, to pobudzało mój umysł.Nie chcę powiedzieć, że byłam geniuszem, ale zawsze miałam jakieś pomysły i chęć do działania, umiałam sobie zorganizować czas i byłam bardziej pewna siebie. Z nauką też nie miałam problemów. Wszystko zaczęło się psuć w szkole średniej, jak już wcześniej wspomniałam, od tamtej pory powoli się wypalam. Cokolwiek bym nie robiła, nie mogę się na tym skupić, zawsze w głowie mam słowa ojca, że jestem po prostu nikim i nic mi się nie uda. Nie mogę zapanować nad czasem. Kiedy wstaje rano, myślę o tej szarej rzeczywistości , która mnie przytłacza, a nie o tym o której mam autobus.Można powiedzieć, że się już zaprogramowałam negatywnie. Czuje się jakby ktoś mi zawiesił ciężarek na umyśle.

Olga, dziękuje za podanie swoich danych kontaktowych, na pewno napiszę. Jest wiele rzeczy, które chciałabym zrobić, ale chyba nie powinnam się aż tak bardzo śpieszyć. Na razie chcę znów zacząć uprawiać sport, dla przyjemności. W szczególności, chciałabym znów zacząć pływać, kiedyś dobrze mi szło, a teraz straciłam formę.

Tomaszu, dziekuję za wskazówki, muszę przyznać, że trafiłeś w mój gust ( nie licząc grania na instrumentach). Moim błędem jest to, że zamiast szukać osób o podobnych zainteresowaniach jak ja, próbuje bezskutecznie namówić na coś znajomych.

Tomek

Masz rację:) Pewne rzeczy są proste a tak trudno na nie wpaść. Szczerze, to jakoś nigdy nie pomyślałam, że mogłabym przyjaźnić się z człowiekiem sporo starszym ode mnie z bardzo prostego powodu – brak tematu do rozmów. Dorośli żyją trochę innym życiem, są bardziej dojrzali i trochę onieśmielają, ale pewnie wszystko zależy od człowieka.

Pozdrawiam
Iza

Kasiu

Ja ostatnio znalazłem się w podobnej sytuacji, jako że pierwszy stopień studiów skończyłem 5 lat temu i muszę przyznać, że ciągle czułem niedosyt odnośnie swojej edukacji. W tym miejscu nadmienię, że bardzo lubię uczyć się nowych rzeczy a także tytuł mgr bardzo w mojej branży ułatwi mi życie. Tym różnię się od ciebie, iż ja nie zmieniam już obranego kierunku, mojej pasji, ja po prostu idę znacznie dalej by się wyspecjalizować w wąskiej dziedzinie.

Zawsze w swoim życiu robiłem to co czyni mnie szczęśliwym, a myślę, że praca jest ważną dziedziną naszego życia więc szkoda tracić czas na coś czego się nie lubi. Pozatym jeżeli coś lubisz to robisz to efektywniej, szybciej i z uśmiechem :) . No kto jak kto, ale lekarze raczej o finanse nie muszą się martwić, więc masz szanse zrobić coś pożytecznego dla siebie i innych. Mam nadzieję, że choć trochę pomogłem.

Pozdrawiam
Jarek

Kasiu,

Ja zmianiałam diametralnie kurs w swoim zyciu po trzydziestce. Zrobiłam kolejne studia, zmieniłam zawód, miejsce zamiaszkania. To był bardzo dobry pomysł. Moja przyjaciółka zmieniła zawód w zdecydowanie późniejszym wieku.
Aktywni zawodowo jesteśmy jeszcze pod siedemdziesiatkę. Nawet jak zaczniesz byc lekarzem za 10 lat, czyli w wieku 45 lat, to będziesz miała przynajmniej 20 lat pracy w tym, co naprawdę lubisz. A jak tego nie zrobisz, to serwujesz sobie 30 lat w tym czego nie lubisz. Ja juz w tym rachunku widzę korzysci ze zmiany:)

Powodzenia w realizacji marzeń!

Ewa W

Dzis mam zly dzien mam go od wielu lat, dzis nawet wpisalam dwa slowa w wyszukiwarke „jak zyc” i trafilam na ten blog mam 25 lat a czuje sie jakbym byla stara i mam malo czasu juz za pozno na wiele rzeczy ,wszyscy mowia ,ze to fajny wiek.Odkad pamietam chcialam zostac psychologiem ,pewnie chcial nim zostac i chce bo chce pomagac ludzia a sama sobie pomoc nie potrafie.W momencie gdy zdawalam na studia rodzice sie sprzeciwili co do mojego wyboru i powiedzieli,ze jesli to zrobie moge zapomniec o pomocy finansowej z ich strony …zdawalam na prawo niestety badz na szczescie zabrakly mi 3 punkty.Zastanawialam sie co zrobic ,nie widzialama zadnych perspektych ,przyszlosci niczego co sprawiloby usmiech na mojej twarzy.Postanowilam wyjechac do Anglii z racji tego ,ze nie bylismy jescze w UE jedyna opcja byl wyjazd jako Au-pair .I tak tez zrobilam, wyjechalam.Trafilam na hinduska rodzine, moj angieslki byl bardzo slaby bo uczylam sie go sama.Bylo ciezko i sama nie moge uwierzyc ,ze to zrobilam ja ktora cale zycie byla niesmiala dziewczyna ” ze wsi ” :) ,bedac w Anglii postanowilam po cichu zdawac na uniwerystet. Dostalam sie na psychologie z polityka i zrezygnowlam bo uznalam ,ze nie znam na tyle jezyka i nie dam rady.Na wlasna reke postanowilam szukac pracy i mieszkania ,udalo sie dostalam prace w sieci hoteli moj jezyk byl juz duzo lepszy ,zaczelam nauke hiszpanskiego i tak powoli toczylo sie zycie jednak zawsze mi czegos brakowalo moje ambicje ,ze musze skonczyc studia …Wymysllam sobie ze zaczne studiowac zaocznie w Polsce i tak tez zrobilam ,zaczelam studiowac turystyke w jednej z lepszych uczelni.Dwa razy miesiscu latalam do Polski na wyklady bylo bardzo ciezko pogodzic zycie i prace w Londynie i studiowanie w Polsce ,ale jakos dawalam rade.wszyscy pukali sie w glowe i mowili,ze nie dam rady ,ale dalam rade zaliczyc 1,5 roku.Przpeprowadzilam sie do Hiszpanii poniewaz moj chlopak jest stad i mialam nadzieje ,ze uda mi sie kontynuowac nauke ,jednak tutaj juz nie bylo latwo drogie bilety,praca i musialam przerwac studia.Strasznie nad tym ubolewalam nie moglam spac w nocy i presja rodzicow co ja robie ze swoim zyciem .To sie stalo jak paranoja musze skonczyc studia ,moze to przez mojego brata,ktory juz robi drugi doktorat …
Nie wiem czego, chce boje sie strasznie z juz mam 25 lat i niczego konkretnego w moim CV .Moi znajomi wszyscy pochodza z roznych krajow 27-37 lat pokonczylii prawo ,ekonomie ,porobili doktoraty i porzucili to wszystko dla podrrozy,malarstwa badz pracy jako kelner czy recepcjonista ggdy sie ich pytam czemu?? zawsze odpowiadaja ,ze nie warto gonic bo zycie jest za krotkie trzeba robic to co daje spokoj duszy …Za 2 tyg bede zdawac na uniwerytet w Madrycie i nawet nie wiem co chce studiowac myslalam o psychologii,fotogorafii ,ale tutaj nie ma szans na prace to wyscig szczurow nie mam takiej sily przebicia ,wszytkiego sie boje ,zawsze widze te zle, slabe strony zawsze mysle ja?? dziewczyna ze wsi ?a jest tyle opcjii .Jest mi ciezko, umiem rozpoznac slabe strony wiem ,ze presja rodzicow i ich konserwatywne podejscie do zycia ma duzy wplyw na moje zycie moge stwierdzic ,ze jestem czarna owca rodziny ,ktora nie zyje pod dyktando.przez to wszystko zawsze bylam sama nie mialam wsparcia ,ktorego tak bardzo kiedys potrzebowalam.Popelanilam blad..teraz widze koleznaki z liceum ktore jedna po drugiej zakalad rodziny ,konczy studia a ja??? Wciaz sie blakam wciaz nie wiem nie chce popelnic bledu .Wielu ludzi mowi ,ze mnie podziwia za to co przeszlam ,ze nie blam sie porzucic nauki ,znajomych i pracy i po raz kolejny zaczynac wszystko od nowa w kolejnym kraju.A ja czasami jak to slysze to mysle sobie ” chetnie bym sie z Toba zamienilam ” .Moim marzeniem jest obudzic sie rano i stwierdzic ” mam cel musze wstac i robic to co sprawia ze zyje ” Jest pewien monolog z filmu z Danim Devito „The Big Kahuna”ten monolog to jak moje przykazania tylko jak to z przykazaniami bywa czesto o nich sie zapomina….
jednego jestem pewna co mnie trzyma przy zyciu to marzenia …

pozdrawiam goraco !

Enjoy the power and beauty of your youth. Never mind. You will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked.

You are NOT as fat as you imagine.

Don’t worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.

Do one thing every day that scares you.

Sing.

Don’t be reckless with other people’s hearts, don’t put up with people who are reckless with yours.

Floss.

Don’t waste your time on jealousy; sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind. The race is long, and in the end, it’s only with yourself.

Remember compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how.

Keep your old love letters, throw away your old bank statements.

Stretch.

Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life. The most interesting people I know didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don’t.

Get plenty of calcium.

Be kind to your knees, you’ll miss them when they’re gone.

Maybe you’ll marry, maybe you won’t, maybe you’ll have children, maybe you won’t, maybe you’ll divorce at 40, maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary. Whatever you do, don’t congratulate yourself too much or berate yourself, either. Your choices are half chance, so are everybody else’s. Enjoy your body, use it every way you can. Don’t be afraid of it, or what other people think of it, it’s the greatest instrument you’ll ever own.

Dance. Even if you have nowhere to do it but in your own living room.

Read the directions, even if you don’t follow them.

Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly.

Get to know your parents, you never know when they’ll be gone for good.

Be nice to your siblings; they are your best link to your past and the people most likely to stick with you in the future.

Understand that friends come and go, but for the precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography in lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young.

Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live in Northern California once, but leave before it makes you soft.

Travel.

Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will philander, you too will get old, and when you do you’ll fantasize that when you were young prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders.

Respect your elders.

Don’t expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you’ll have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out.

Don’t mess too much with your hair, or by the time you’re 40, it will look 85.

Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it’s worth.

But trust me on the sunscreen.

Ewa

Dziękuje za komentarz. Nie trzeba być psychologiem, żeby udzielać dobrych rad:)

1) Gdyby mogła to pewnie bym wyszła z domu i nie wróciła, ale problem tkwi w tym, że jestem zależna od rodziców finansowo. Czasami wychodzę na spacer sama lub biorę koleżankę, ale mimo wszystko muszę wrócić i znów słuchać tego samego.
Czytając jednak Twój post oraz posty innych osób dochodzę do wniosku, że jeśli chcę żyć normalnie, to nie mam wyjścia, muszę zdjąć ten „ciężarek” pomimo wszelkich trudności i przede wszystkim uwierzyć, że naprawdę jestem w stanie to zrobić.

2) Zdaje sobie sprawę, że nie tylko ja mam takie problemy rodzinne, biorąc pod uwagę skalę alkoholizmu w Polsce. Ostatnio pisałam do Centrum Interwencji Kryzysowej, maja tam podobno świetnych psychologów i powiedzieli, że mogę się do nich zgłosić. Teraz pozostaje mi tylko jedno: pójść tam i powiedzieć o tym co mnie dręczy!

3) Chyba masz sporo racji w tym co piszesz. Być może ( a raczej na pewno) nie rozróżniam swojego prawdziwego ja, nie jestem w stanie ocenić siebie realnie i obiektywnie. Chociaż uważam też, że rodzice i ich wychowanie kształtuje nas w znacznym stopniu. Jeśli ktoś przez dłuższy czas wmawia Ci, że jesteś nieudacznikiem, leniem lub kimkolwiek innym to po pewnym czasie taką osobą się staniesz.

Postaram się też „nie dowalać” sobie. „Co mnie nie zabije to mnie wzmocni” , a więc jestem silna i dam sobie radę. Nie pozwolę się też poniżać. Kiedy mnie obraża mogę nie tylko wyjść na jakiś czas z domu, ale mogę też zastosować inne środki, choćby zadzwonić po policję. Przestaje się już wstydzić, że jestem z takiej rodziny i nie obchodzi mnie co pomyślą inni. Zresztą pierwszy krok już zrobiłam: napisałam o tym na forum.

Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego!

Iza

Witajcie

Jestem osobą ktora w zyciu szuka stabilizacji chodź wiem że nei jest to do końca dobre. Blokuje to mój rozwój tak jak Alex napisaleś. Probowanie wielu rzeczy uczy nas. Tylko, że ja jako typ człowieka ktory się strasznie boi zmian jest strasznie coś porzucic dla czegoś innego z jednej strony to dobre z drugiej, hmm no właśnie.
Moje pytanie „Czy da się zmienić siebie samego aby więcej w zyciu ryzykować i jak to osiągnąć?” Aby rozwijać tak jak Alex piszesz siebie samego i kontakt z innymi ludzmi i zdolnosci interpersonalne, . Staram się całe zycie czegoś uczyć, ale czego bym się nei podjął zawsze moje zapały są słomiane i zostaję w miejscu w którym jestem teraz. Akurat mam mozliwość zmiany pracy, w tej co jestem jest mi dobrze ale nie czuję się spełniony. Natomiast znów jest strach przed nieznanym. Z tego też wynika moja osobowość jako takiej cichej myszki która zawsze byłem aby nie urazić innych. Jestem bardzo ciekaw jak zmienić się w człowieka pewniejszego siebie który łatwiej nawiązuje kontakty z innymi i jest go pełno nie boi się wyzwań. Wszystkiego zawsze się bałem odrzucenia pogorszenia swojej sytuacji. Choć wiem że i tak jak cos ma się spieprzyć i tak się spieprzy.Bardzo dobrze ilustruję to film „American Beauty” Ja jestem gdzieś na etapie „frajera”…Nie oczekuję, że mi pomożecie ale mam nadzieję iz otrzymam kilka rad

pozdrawiam

„Wieczny Frajer”

Alabama
Po przeczytaniu Twojej historii przyszła mi do głowy ogólniejsza refleksja, związana z szukaniem „swojej drogi”:
W naszym systemie szkolnym uczniowie są nadal dzieleni na „umysły ścisłe” i „humanistów”. Taka etykietka może potem wpływać na nasze decyzje dotyczące kierunku studiów, wykonywanego zawodu, doboru lektur, grona znajomych itd.

Tymczasem, moim zdaniem, jest to podział sztuczny. Większość ludzi ma w jakimś stopniu rozwinięte cechy z obu tych obszarów. Niektórzy mają przewagę umiejętności „humanistycznych”, a niektórzy „ścisłych”, ale wiele osób ma jedne i drugie. Wydaje mi się, że Ty należysz do tej trzeciej grupy, co dobrze wróży, bowiem taka interdyscyplinarność jest coraz bardziej potrzebna i doceniana.

Zresztą wiele umiejętności trudno jednoznacznie zaklasyfikować do którejś z tych kategorii, np. :
– prowadzenie dyskusji posługując się logicznymi argumentami ubranymi w lapidarne zdania,
– napisanie na podstawie obszernego dokumentu dobrego, krótkiego streszczenia,
– docenianie piękna dowodów matematycznych.

Nie wkładajmy się do szufladek!

A co sądzicie o testach na predyspozycje zawodowe-czy mają sens i są w ogóle miarodajne?
Bo tak mnie dzisiaj naszło w drodze powrotnej ze szkoły, że może by czegoś takiego spróbować….a, że sprawę znam tylko z nazwy, chętnie poznam waszą opinie:)

Witam na blogu!
Alabama, napisałaś, że „Moja polonistka zarzuca mi niespójność, gubienie wątków, chaotyczność. Poza tym, mam niesamowity problem z publicznym wypowiadaniem się, co owocuje niezbyt ciekawymi ocenami, o czym już wcześniej wspominałam”.
Dorota Masłowska też ma problem z wypowiadaniem się (zobacz na YouTube), a jednak nie przeszkodziło jej to w zdobyciu nagrody Nike :-)

Pozdrawiam.

Moim zdaniem, żeby w jakimś temacie się w miarę swobodnie poruszać – trzeba na to przeznaczyć ok. 1000 godzin. Natomiast przy dynamicznym, dobrze przemyślanym rozwoju i efektywnym wykorzystaniu czasu po ok. 10.000 godzin można być już ekspertem na skalę światową, co można zrobić w trzy lata, jak się bardzo chce, a nie trzeba zaczynać od urodzenia. Poza tym często ludzie są albo dobrzy we wszystkim za co się chwycą (a chwytają się za różne rzeczy na przestrzenii swojego życia), albo cały czas robią tylko jedno i są w tym cieńcy.

Tomasz ma rację. Zastanów się, czy to czasem nie jest tak, że ekonomia Ci się nie podoba, bo podobnie, jak nie trafiłeś w technikum na dobrego informatyka, tak na studiach jeszcze nie trafiłeś na dobrego ekonomistę.

pozdr.
MIrek

Aha, i jeszcze jedno. Potrzebuję na swojej drodze pomocy kogoś mądrego, jakiegoś mentora, mistrza. Spotykam tylko ludzi, którzy rozumieją mniej ode mnie. No chyba, że jestem samoukiem, przerosłem już wszystkich nauczycieli…

Co to znaczy „bez wartościowania”? Naprawdę nie wiem, co to znaczy. Czemu nie może mi pan udzielić rady? Nadajemy na „innych falach”, czy też jestem jeszcze za młody, by coś wiedzieć o świecie?

Dziękuję za rady.

Panie Piotrze,
Film ten oglądałem i wiem, że jeszcze powinienem zagłębić się w historię człowieka, o którym on jest. Jeśli chodzi o znajdywanie jedzenia w lesie, i w ogóle przeżycie, to materiały już sam znalazłem i wiem, gdzie szukać.

SST

Napisałeś „o brakach edukacyjnych”… A wcześniej o braku ukończonego liceum, matury, studiów.
Czy naprawdę uważasz, że szkoły to jedyna forma zdobywania wiedzy? Kształcic się można samodzielnie. Są nawet odpowiednie dla tego określenia: samokształcenie, samodoskonalenie:)

Brak dyplomów a braki w edukacji to według mnie dwie odrębne rzeczy.
Jest wielu ludzi z dyplomami, którym brakuje wiedzy i są niewyedukowani w wielu dziedzinach, choc przeszli przez długi proces edukacji. Wiecej – są w wielu dziedzinach niekompetentni. Są też tacy, którzy nie majac dyplomów, świadectw, itd są ludźmi dosć rzetelnie wyedukowanymi. Bywają ekspertami.
Niedawno na pierwszym dosć kameralnym, spotkaniu czytelników tego bloga miałam okazje poznać też takich ludzi.

Moim zdaniem traktowanie tożsamo posiadania dyplomów i bycia wykształconym jest błędem.

Co do drugiego pytania, mogę powiedzieć tyle: tak, znam ludzi, którzy nie studiowali, a nawet takich, którzy nie skończyli liceum i nie zdawali matury, a realizują swoje pasje, maja dobre życie i są szcześliwi. I można z nimi bardzo ciekawie rozmawiać. Co wiecej – niektórzy z nich są cenionymi ekspertami i stanowią ważny zasób firmy, dla której pracują. Niektórzy z nich mają własne firmy.

Dyplom wyższej uczelni czy matura to nie jest przepustka do wartosciowego i szczęsliwego zycia, nie stanowi on też o byciu – jak to określiłeś -„kimś”.

Swoją drogą, określenie „być kimś” bardzo mi nie odpowiada, bo sugeruje, że mozna byc „nikim”…

Czy kiedy spotykasz po raz pierwszy jakiegoś człowieka, to prosisz go o okazanie dyplomu lub swiadectwa maturalnego?
Ja rozmawiam z człowiekiem i albo mam o czym z nim rozmawiac, albo nie. Jeśli jest ciekawym człowiekiem, to relacja się rozwija i nie proszę o okazywanie dokumentów potwierdzajacych etapy odbytej edukacji. Jeśli nie mam o czym rozmawiać lub okazuje się dla mnie nieciekawy, to też nie proszę go o dyplomy, tylko nie kontynuuję znajpomosci. A Ty?

Czy jak idziesz do warsztatu samochdowego to ważne jest dla ciebie, czy w garażu wiszą dyplomy, czy moze to, w jaki sposób mechanik naprawia Twój samochód i w jaki sposób traktuje Ciebie jako klienta i człowieka? Mnie interesuje to drugie.

Czy, jeśli chcesz, zeby ktoś Ci przetłumaczył tekst na jakiś obcy język, to co jest dla Ciebie ważne: fakt, ze ten ktoś biegle zna język i potrafi robic dobre tłumaczenia (ktoś go polecił jako specjalistę), czy to, ze ma dyplom ukończenia studiów filologicznych?

Wystarczy się uważnie rozejrzeć.
Ukończenie kursu ptrzygotowującego do zawodu coacha jeszcze z nikogo nie zrobiło dobrego coacha. Dyplom ukończenia studiów dziennikarskich nie czyni z nikogo dobrego dziennikarza. Ukończenie szkoły trenerów nie oznacza, ze ktoś będzie dobrym trenerem. Ukończenie szkoły gastronomicznej nijak sie ma do bycia szefem znakomitej restauracji z pysznymi daniami a nawet byciem kucharzem w takiej restauracji.

Takich przykładów nawet w naszej polskiej rzeczywistości można znależć bardzo wiele. Wystarczy mieć oczy otwarte i nie isć za stereotypami.

Pozdrawiam, Ewa W

Korneliusz,

napisałeś „Udzielacie mi tylko inteligentnych odpowiedzi”.
Rozumiem, że nie o to Ci chodzi.
Czego zatem oczekujesz od nas – czytelników tego blogu (w kontekście Twojej dość obszernej wypowiedzi)?
Im lepiej sprecyzujesz swoją potrzebę i oczekiwanie, tym większa szansa, że dostaniesz to, czego potrzebujesz lub oczekujesz.

Ewa W

Proponuję Korneliuszu rozmowę z psychologiem. Może czytając to zdanie, czujesz złość, często takie są reakcje. Ale jeżeli nie masz wyboru…i nie jesteś w stanie się uczyć ani w domu, ani w szkole, to wg mnie potrzebujesz pomocy w realu.
Co do zdanie:
„Wiesz, mam to szczęście, że wiem, ile mogę robić, a ile nie, co jestem w stanie robić, a co mnie przerasta.”
Może pocieszy Cię fakt, że często możemy znacznie więcej niż nam się wydaje, wystarczy, że znajdziemy odpowiednie inspiracje i motywacje, jeżeli nazwiemy potrzeby, które chcemy zaspokoić.
Pozdrawiam