Ja mogę tylko to potwierdzić. Staram się właśnie tak postępować. Czasem nie wychodzi, ale naprawdę staram się. Jako przykład podam taką historię. Kupowałem kiedyś komputer (nie tak dawno zresztą). Jak to zwykle u nas w kraju kupowałem składaka. Wybrałem wszystko złożyłem zamówienie odbiór na drugi dzień. Pani mówi, że nie mogli złożyć komputera ze względu na brak u dostawców dwóch elementów pamięci RAM i karty graficznej. Przeprasza mnie i mówi, że mogę poczekać lub zastąpią te elementy innymi które ja wybiorę jeżeli będą na stanie. No więc ja z uśmiechem mówię, że nie ma sprawy wybiorę sobie coś innego. Z pamięciami poszło bezproblemowo, natomiast z kartą graficzną już nie tak gładko. Pierwszy strzał niema, drugi niema. Widziałem już po minie, że pani jest przygotowana na asekuracyjne odpowiedzi gdyby klient zaczął się denerwować. Ja dalej z uśmiechem strzelam w modele z podobnej cenowo i jakościowo półki towary spis na cenniku był dość duży. Za trzecim razem też nie trafiłem. Przez głowę mi przeszła myśl, że może jednak zaczekam do jutra. Przyjrzałem się jeszcze raz liście i znalazłem model właściwie tak sam tyle, że innego producenta. Okazało się, że jest. Nie minęło pięć minut jak przyniesiono złożony komputer. Z uśmiechem rozliczam się z panią i na koniec słyszę: „Ale Pan jest miłym człowiekiem”. Uśmiechnąłem się szerzej, podziękowałem i wyszedłem.

Pozdrawiam,
Radek

Witam

Zgadzam się jak najbardziej, że bycie miłym nie oznacza, że musisz rozwiązywać problemy innych, ale bardzo często właśnie na to wychodzi… Ja sam staram się być miłym dla innych, ale kilka lat temu zaczęło do mnie docierać, że jeśli nadal będę miły i nie nauczę się odmawiać prośbom, które są przedewszystkim podyktowane niechęcią innych do wykonania pracy – chęcią zrzucenia swoich obowiązków na innych – bo ja nie umiem i się nie nauczę itp… (to że ktoś nie umie to ok, ale jeśli twierdzi, że się nie nauczy a nawet nie zechciał spróbować i oczekuje, że ktoś to za niego zrobi – to mnie doprowadza do „szewskiej pasjii”) to przez caly czas będę coś robił za innych czasami nie otrzymując w zamian nawet zwykłego dziękuję. Wtedy miałem wybór – albo nauczę się asertywności albo przestanę być miły :) …. wybrałem to pierwsze i jak narazie wygląda, że mi wychodzi… jak ktoś może coś zrobić samemu to owszem, mogę pomóc, ale naprowadzając na rozwiązanie a nie wykonując za kogoś pracę… daje to owiele lepsze rezultaty.

Swoję drogą wracamy do poprzedniej rozmowy… czy przez to stałem się nieoryginalny – czy też nadal jestem sobą tylko myślącym trochę inaczej? ;)

Pozdrawiam
Romek

ps. swoją drogą sam nie tak dawno pracowałem w sklepie i nieraz trzeba się było nieźle nagimnastykować, żeby klientowi wytłumaczyć opóźnienia… Ale jeśli klient był miły to zawsze został o wiele lepiej i szybciej obsłużony niż gbur, który odrazu wpadał „z gębą” do wszystkich… Po prostu to jak się zachowujemy w stosunku do innych bardzo mocno wpływa na ich zachowanie w stosunku do nas.

wiesz co mi sie marzy? zeby pod tym wlasnie wpisem zobaczyc setki komentarzy rodzaju: 'ale nudzisz, stary. przeciez to truizmy. wez napisz cos naprawde, co?’ :)))

Ostatnio mialem dosc nieprzyjemna sytuacje na drodze(dwa pasy do jazdy na wprost, z lewego mozna bylo skrecic w lewo). Stalem w sznurku samochodow(lewy pas), zobaczylem ze prawy byl wolny, wiec na niego szybko wskoczylem i do przodu. Okazalo sie, ze inny kierowca tez tak chcial, ale nie spojrzal w boczne lusterko i mi wyjechal. Po karkolomnym manewrze udalo mi sie uniknac zderzenia. Zadzialalem odruchowo, otworzylem drzwi i juz chcialem rzucic kilka nieprzyjemnych slow kiedy nagle oprzytomnialem, usmiechnalem sie do czlowieka, pokazalem, ze wszystko jest OK i pojechalem w swoja strone. Po wszystkim czulem sie wspaniale, ze zapanowalem nad soba i agresja ktora we mnie sie wzburzyla.Moglem przeciez rownie dobrze sie wydrzec na calego, ale co by to zmienilo ?! NIC !! .Cudownie jest kontrolowac swoje emocje, miec dystans do samego siebie i do otaczajacej rzeczywistosci :)

Witam,
Mam na imię Robert i już od jakiegoś czasu jestem czytelnikiem blogu Alexa, który znajduję niezmiernie interesującym. Ww. wpis skłonił mnie do zabrania głosu w dyskusji.
Moim zdaniem mimo wszystko warto być miłym, mimo iż takie zachowanie niesie ze sobą pewnie ograniczenia. Już wyjaśniam o co mi chodzi: kiedy jest się miłym dla WSZYSTKICH wokół, zawsze znajdzie się ktoś kto uzna to za przejaw twojej słabości i miękkości. Jest niemal pewnie, iż znajdzie się również ktoś kto będzie chciał to wykorzystać. Dlatego też warto od razu stawiać sprawę jasno i asertywnie przed osobami które mogą uzać nasz szczery uśmiech i wyciągniętą rękę za przejaw uległości. A w skrajnych sytuacjach odnosić się do takich osób chłodno i rzeczowo.
Pozdrawiam
Robert

Alex,

mam nadzieję, że proszony udzielisz konsultacji :). Otóż, czas wakacji, w który wkroczyłem to mniej czasu nad książkami, a więcej z ludźmi. Skutkuje to często intensywniejszymi i głębszymi konktaktami. Nurtuje mnie jednak następująca kwestia:

jestem wśród grupki osób, np. cztery osoby i ja. W stosunku do wszystkich czterech jestem fair, ale powiedzmy, że jedna z nich w rozmowie ciągle mnie atakuje.

Na teraz widzę, że powinienem od razu zwrócić na to uwagę. Czynię to mocniejszym słowem, w granicach pewnego smaku, ale z podkreśleniem, że zachowanie tej osoby mi nie pasuje. I tu się pojawia problem.

Jak po takim trochę mocniejszym tekście przejść do spokojnej rozmowy z pozostałymi? Mam duży problem z „powrotem do stanu początkowego” i wydaje mi się, jakby Ci kulturalni rozmówcy słuchając mnie wcale mnie nie słuchali tylko analizowali moją ripostę.

Czy tak to powinno wyglądać? Czy są skuteczniejsze sposoby na taki typ sytuacji, które w grupie zdażąją się od czasu do czasu?

Pozdrawiam i zmykam na trening ju-jitsu – trzeba próbować nowych rzeczy :)

Łukasz Kasza

Piotr,

Szczerze miłym (nie udawanym miłym) trzeba być zawsze, nawet w przypadku zachowań niekooperatywnych. Trzeba zawsze tak postępować, by się tego postępowania nie musieć przed nikim wstydzić: że jak by ktoś Cię kiedyś sfilmował w interakcji z innymi ludźmi, to żebyś nie wstydził się tego filmu pokazać dzieciom, rodzicom, kolegom, szefowi i sąsiadom.

W ogóle odradzam też wszelkie zachowania niekooperatywne, bo z tym się też wstyd pokazać. Po prostu trzeba nie współpracować z tymi, którzy niekkoperatywnie działają, a nie bawić się z nimi w ich grę.

Przy czym najskuteczniajsza w grze w iterowany dylemat więźnia była pewna modyfikacja tego algorytmu, której tu nie opisałeś, polegająca na tym, że nawet, jak przeciwnik zawsze działał niekooperatywnie, to mu losowo co jakiś czas działamy kooperatywnie, co daje szansę wyjścia z błędnego koła.
I tak też polecam robić w rzeczywistości. Jeśli np. sąsiad działa niekoopeeratywnie, to:
1. Być miłym ale odmawiać współpracy
2. Co jakiś czas podejmować próbę współpracy w sytuacji małej wagi na początek, bo to może dać wyjście z błędnego koła.

Witam,
ja również piszę po raz pierwszy (w końcu!). Muszę dołączyć do głosu, że bycie miłym „przysparza” kontaktów i… pracy :) W moim wypadku „benefity” nie dotyczą
obszaru biznesu (może w tym wypadku bycie miłym jest niepożądane?), ale kontaktów międzyludzkich, lokalnych, sąsiedzkich, przyjacielskich. Faktycznie, ludzie proszą o przysługi, głównie o napisanie jakichś pism prawniczych, innej korespondencji, naprawy sprzętu komputerowego, wytłumacznie działania danego oprogramowania, często chodzi również o rozmowę, analizę ludzich zachowań. Mimo iż zawodowo tym się nie zamuję, drogą pantoflową poszła informacja… I teraz od czasu do czasu pukają do drzwi lub telefonują. Czasem zdarza się „podziękowanie” od losu :) Pamiętam taką sytuację: kiedyś poświęciłam na rozmowę całą noc, tuż przed ważnym dla mnie egzaminem. Nie mogłam odmówić, biorąc pod uwagę stan psychiczny osoby. Moja wiedza do egzaminu była nikła, a Krwawy Leon przychodził zawsze na egzaminy, nigdy nie chorował. I co? Jak się domyślacie, w tym jednym jedynym wypadku Leon nie dotarł :) To było wiele lat temu, ale zapamiętałam to wydarzenie, bo Leon był niezwykłą postacią.
Chciałam poruszyć temat „czapkowania”. Najczęstsze formy to: 1. bicie ukłonów przed każdym prezesem/dyrektorem (nawet jeśli nie jest szefem Twojej firmy); 2. bardzo widoczne „czapkowanie” przed lekarzem, szczególnie w warunkach szpitalnych; 3. pomijam ukłony dla Mistrza, wyraźnie TO czułam poznając osobiście Miłosza, Lema. Nie chodzi mi oczywiście o zwykłą grzeczność, ale naprawdę o głęboki ukłon, w przypadku Mistrza – często prawdziwy, w przypadku biznesu – często fałszywy.

Jeden z moich ulubionych autorów – Steve Pavlina napisał kiedyś świetny tekst o tym jak bardzo szybko nawiązać szczery kontakt z zupełnie obcym człowiekiem. Pisze, że wychodził z założenia, że ludzie są inni od ciebie, nie wiadomo co tak naprawdę myśli druga osoba, że zaufanie i przywiązywanie się do siebie zawsze potrzebują czasu aby się pojawić itp – do czasu! Pewnego dnia spotkał kobietę, z którą po 10min rozmowy dzielił się swoimi największymi sekretami, o których nie wiedzieli jego wieloletni koledzy. Ta kobieta oczywiście nie była zawodową naciągaczką albo hipnotyzerką ;) – miała po prostu pewny specyficzny sposób podejścia do drugiego człowieka:

„Każdy, kogo spotkasz w życiu – nawet zupełny nieznajomy – jest od razu ściśle z Tobą związany. Idea, że każdy z nas jest oddzielny i inny to nieprawda. Wszyscy jesteśmy częścią czegoś większego, podobnie jak komórki są częścią organizmu.”

Pomijają trochę New Age’owe wtręty nastawiając się na myślenie w ten sposób o człowieku, którego właśnie spotykamy okazuje się, że to nie jest ktoś obcy – to tak naprawdę Ty, nie musisz budować z nim więzi – ona już istnieje, trzeba się tylko trochę dostroić, to spotkanie jest tak samo ważne jak spotkanie z Twoim najlepszym przyjacielem – każdy człowiek w Twoim oczach jest tak samo ważny.

Aha, ta kobieta została potem jego żoną :)

Bardzo podoba mi się takie podejście. Spotkałem na swojej drodze parę osób, które trochę podobnie postępują, sam staram się tak podchodzić do ludzi i na własne oczy widzę, że to po prostu działa.

Polecam artykuł bo jest bardzo ciekawy: http://www.stevepavlina.com/blog/2006/10/soulful-relationships/

Witaj Alex.

Piszesz: „Absolutne minimum to kontakt wzrokowy z daną osobą i uśmiech.”
Zgadzam się zdecydowanie. Natomiast często mam problem z uskutecznianiem tej rady, polegający na tym, że ludzie często uciekają przed moją próbą nawiązania kontaktu wzrokowego, jakby „nie wytrzymując” go, zupełnie juz nie czekając na uśmiech.
Czym to może być podyktowane i jak sobie radzić w takiej sytuacji?

Pozdrawiam.

Niestaty najbliższe spotkanie wiosenne we Wrocławiu umknie mi, ale będę wypatrywał kolejnej podobnej możliwości. Pokażę o co mi chodzi ;)
Słowa „wytrzymywać” użyłem trochę, mam nadzieję, być może na wyrost. Wydaje mi się, że raczej nie jestem w swym spojrzeniu natarczywy. Zamiast tego zastanawiam się, czy nie jest przypadkiem tak, że ludzie w większości nie są nawyknięci do stosowania tego minimum „kontakt wzrokowy uśmiech”, i dlatego reagują unikiem na taki gest w ich stronę.
Czy możliwy jest taki scenariusz? Jakie jest Twoje zdanie?

Pozdrawiam.