Znalazłem na swoim blogu wpis na temat sexu i religii. Pozwolę sobie zacytować go tu w całości, bo choć druga cześć dotyczy cierpienia, to jego kult także ma wpływ na sferę erotyczna życia.
Alexie, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko tego typu „wklejaniu”. Jeśli jednak nie życzysz sobie tego, to przepraszam i proszę o usunięcie.
Dodam, że moje poglądy związane z kościołem wynikają z bezpośrednich doświadczeń (byłem aktywnym oazowiczem, w tym animatorem, przez kilka lat), a nie zasłyszanych opowieści, czy uprzedzeń.
„Choć najbliższy memu sercu jest agnostycyzm, to doceniam pozytywny wpływ katolicyzmu na społeczeństwo, któremu daje on wartości i bezpośrednio wynikający zeń system normatywny. Ten z kolei określa społeczeństwo pojmowane jako sui generis, tworzy go i podtrzymuje. Oczywiście można zastanawiać się nad wpływem innych religii na społeczeństwa, dokonywać analiz i porównań, ja jednak poniecham tychże jako zbyt zawiłych i rozbudowanych. Zajmę się dwiema sferami, które uważam za niezwykle szkodliwe dla społeczeństwa.

Pierwsza to kult czystości. Niezależnie od oficjalnej doktryny kościoła wierni od najmłodszych lat nauczani są o nieczystości tego co cielesne, a wiedza ta głęboko zakorzenia się w świadomości i poza nią. To w kościele słyszymy o niepokalanym poczęciu. A uczą nas tego słudzy boży, teoretycznie w czystości żyjący niczym święci. Często obserwowałem jak zgubny wpływ miewa to na wierne duszyczki, które chwile rozkoszy cielesnej opłacają wyrzutami sumienia, co niechybnie prowadzi do frustracji i zaburzeń życia intymnego.

Podobnie źle wpływa na wiernych kult cierpienia. Jezus musiał cierpieć za nasze grzechy. Święci, by świętymi zostać musieli się smażyć na rusztach, sterczeć na palach, czy mieć odrąbywane członki. A w kościołach nieliczne uśmiechnięte aniołki uciekają spod stóp zastępom ponurych błogosławionych. Jako, że swego czasu byłem bardzo blisko kościoła widziałem jak młodzi ludzie miast cieszyć się życiem idą z nurtem religijnego smutku, co w najłagodniejszych formach prowadziło do przywdziewania parazakonnego stroju i braku wiary we wpływ na własne życie, a w najgorszych do histerii religijnej połączonej z umartwianiem i ślubami czystości.

Czy tak duża liczba osób deklarujących swoje przywiązanie do kościoła ma wpływ na to, że jesteśmy narodem zrzędliwym? Spytaj anglika How are you? a odpowie I’m fine! Spytasz o to samo Polaka, a usłyszysz, że jego pies go nie słucha, żona ma kochanka, jego Mercedes ma już 5 lat i w ogóle wszystko jest nie tak, jak powinno. :) „

Alexie
Dziękuje za pozostawienie komentarza.
„jak zwykle nie rozważam bez końca dlaczego tak jest, lecz wolę zająć się rozwiązaniami”
Czasami, jak sądzę, znając przyczynę łatwiej znaleźć rozwiązanie proste, szybkie i skuteczne.
Stanąwszy kiedyś na przeciw problemu nikłej aktywności kobiecej i domyślając się przyczyn (o nich mówi mój poprzedni komentarz) postanowiłem pokazać partnerce, że bliżenie nie jest niczym grzesznym, nietypowym lecz powszechnym i normalnym: „Skoro wszyscy to robią, to dlaczego ty masz traktować to jak coś niestosownego?”
Czasem wystarczy dobra książka… taka mini podpowiedź dla panów. :) Najfajniejsze jest to, że raz usunięta blokada już nie powraca. :)

Witaj Alex, witam wszystkich,

Dzięki Alex za ten post. Bo sytuacja osoby która mówi wprost o swoich potrzebach dość często jest jeszcze wadliwie postrzegana.

Kiedyś na jakimś niezbyt zresztą udanym szkoleniu, było ćwiczenie i mieliśmy podawać przykłady z własnego życia. Moje stwierdzenie, że jak chcę kwiaty to mówię ” kochanie kupuj mi co tydzień kwiaty ” wywołało konsternację i pytanie ” a po co mu to mówisz?”
Pytania w pierwszym momencie nie zrozumiałam :-) a kwiaty dostaję co tydzień :-) Z tym, że powiedziałam to raz jakieś 15 lat temu 
Sygnalizowanie własnych potrzeb jest równie ważne w kontaktach z dziećmi, uczymy je wtedy także aby one również w ten sposób sie komunikowały i mówiły wprost o swoich potrzebach.
Często na wzajem z mężem zadajemy sobie pytanie ” Na co masz ochotę?” Na kino, na teatr, na poleniuchowanie, na spacer itp. Unikamy uszczęśliwiania się na siłę mimo, że znamy się wiele lat bardzo dobrze.

Pozdrawiam serdecznie
Monika

Ciekawy zbieg okoliczności.
Dziś, (przed przeczytaniem tego postu) stwierdziłem, że mimo ze swoją partnerką nie rozumiemy się bez słów to tworzymy bardzo udany związek. I nieskromnie napawa mnie ro dumą bo:
a) Moje przemyślenia były zbliżone do Twoich, a to w mojej opinii bardzo dobrze :)
b) Kolejny raz uzmysłowiłem sobie jak szczere i bezpośrednie sa relacje w moim związku.

Nie zgodzę się jednak w jednym punkcie:
„Radą na to jest znaczne zwiększenie własnego wyczucia i umiejętności interpretowania nawet najdrobniejszych, bezwiednych sygnałów partnerki.”

Choć oczywiście warto poznać jak najlepiej partnerkę i czasem rzeczywiście wyczuwać pewne sygnały to nie warto się na tym za abrdzo skupiać, bo łatwo można popaść w „nadinterpretację”. Lepiej postawić na bezpośrednie wyrażanie swoich odczuć.

P.S Myślę, że nie musisz za każdym razem podkreślać, że post jest Twoją subiektywną opinią. To dość oczywiste :)
Pozdrawiam!

Magda napisała:”Dobry i uważny kochanek będzie wiedział lepiej niż ja, co mi sprawi przyjemność. Ale oczywiście nie warto się męczyć i trzeba dać szansę też tym pozbawionym tego mistrzostwa poprzez udzielenie im informacji zwrotnej.” Hmmm dla mnie najlepszy kochanek to nie ten co sam wie najlepiej czego ja chce (bo najczęściej mu się tak tylko wydaje), ale ten który jest ciekawy tego co sama go o sobie nauczę. Trochę zagmatwanie mi wyszło:) nie lubię „wszystkowiedzących” co to od razu zabierają się do realizacji autorskiego programu: „gra wstępna.punkt 1a. wersja standard. cel: maksymalne pobudzenie” :)

Nie sądzę aby problem ograniczał się do seksu a tym bardziej aby dotyczył w znacznie większym stopniu kobiet, co najwyżej mężczyźni szybciej znajdują środek do kompensacji braku satysfakcji w jakiejś dziedzinie życia.

Ale wracając do tematu. Spotkałem się z teorią iż rozmowa w związkach ma trzy podstawowe poziomy.
1. Rozmowa na temat spraw życia codziennego, pieniędzy, pracy, szkoły, remontów. Planowanie, kalkulacje itp.
2. Rozmowa na temat uczuć, czyli tego jak ja się czuję wobec czynów i zachować drugiej osoby, pytania o to jak czuje się druga osoba wobec mnie.
3. Rozmowa na temat najgłębszych odczuć i aspiracji, na temat sensu swojego osobistego i wspólnego życia.

Dość powiedzieć że zdecydowana większość związków potrafi funkcjonować ledwie ocierając się o drugi poziom, a całą komunikację prowadząc na poziomie pierwszym. Co musi ewentualnie prowadzić do powstania frustracji.
I mimo że rada na to jest prosta – „szczerze rozmawiać”, to wprowadzenie jej w życie jest olbrzymim wyzwaniem.

@AniaP
Pisząc „dobry i uważny” w żadnym wypadku nie miałam na myśli „wszystkowiedzącego z własnym programem autorskim”. Być uważnym oznacza dla mnie być wrażliwym na partnera. Rozmowy mogą być czasem niezbędne, jednak w moim odczuciu najlepszy jest seks, który nie wymaga słownych uzgodnień. Bez umiejętności trafnego odbierania niewerbalnych sygnałów nie można moim zdaniem być naprawdę dobrym kochankiem/kochanką.

Witam :)

Wpis jak zwykle pożyteczny i prawdziwy.
Jak piszecie również w komentarzach, w Polsce rozpoczęcie rozmowy o seksie to faux paus i rzecz niepożądana. Jakby zapomniano o słowach „człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce”.
Ten temat tabu zawsze intrygował mnie, jak przecież mam wyrazić swoje zdanie, potrzeby lub dowiedzieć się o pragnieniach drugiej strony jak nie poprzez rozmowę. Oczywiście szczerą i bez uprzedzeń.
Poinformowanie partnera o swoich potrzebach/ odczuciach wybitnie ułatwia sprawę ponieważ nie traci się zbędnego czasu.

Dziękuję za polecenie Lou Pageta, nie znałem go w przeciwieństwie do Kernera (ale czytałem w wersji polskiej).

W kwestii innych spraw życia codziennego to uważam, że pomijając robienie niespodzianek – ukazujące uczucie lub myślenie o potrzebach drugiej strony, to komunikowanie swoich potrzeb wprost ułatwia zdecydowanie współpracę i tym samym życie. Czy to w kwestii seksu czy innej materii codzienności.

Magda mi nie chodziło o „dobry i uważny” ale o „będzie wedział lepiej niż ja”-no nie ma takiej opcji jeśli chodzi o spełnienie w życiu jako takim w ogóle, a przede szystkim w seksie.

Heh, po iloście komentarzy i dynamice ich przyrostu w tak krótkim czasie (w porównaniu do innych postów Alexa) widać jak na dłoni, że jednak komunikacja, finanse, lifehack itp są ważnymi dla nas tematami, ale seksu nic nie przebije :-)

„jedyna droga prowadzi poprzez własną , dość wszechstronną praktykę. Wszechstronną zarówno jeśli chodzi o to, co robicie, jak tez i z kim. W tym wypadku jest to dość przyjemny sposób uczenia się” Drogi Aleksie, takie stawianie sprawy uwłacza godności kobiety, gdyż stawia ją w roli narzędzia treningowego. Jeżeli seks ma być sposobem okazywania miłości, intymną relacją z drugą osobą, to wszelkie zdobywane w tej relacji doświadczenie powinno być nakierowane na jej umocnienie, wszelkie intymne działania powinny służyć i być podporządkowane tej relacji, a nie jakimś innym (choćby i tylko potencjalnym) relacjom albo celom. Seksualność jest zbyt cenną sferą, żeby robić z niej sport albo rekreację.

Sama prawda. Z doświadczenia kilku związków dłuższych i krótszych wiem, że w wielu dziedzinach kobiety chcą, żeby facet się domyślał. Nawet dochodzi do skrajnych przypadków, że „ona ma na coś ochotę” i ja mam odgadnąć co to jest bo wprost powiedzieć nie wypada …

Przez takie „nie wypada powiedzieć” związki najszybciej się kończą.

Dziś jestem z osobą wobec której jestem całkowicie otwarty i szczery i to samo otrzymuję od niej. Nie ma tabu, nie ma niedopowiedzeń i nikt nie musi się domyślać. Inaczej sobie nie wyobrażam. W miarę upływu czasu i poznawania się rozumiemy się bez słów, ale coś takiego jak wyrzuty bo „ja się nie domyśliłem” jest absolutnie nieakceptowalne.

Kropka.

Witam :)

Alex, co do samego postu, to zgadzam się, ze informacja zwrotna w relacji jest bardzo ważna i wiele szkody przynosi jej brak.
Nie zgadzam się natomiast na twierdzenie, że kobiety nie potrafią takiej informacji dawać, a mężczyźni tak (wiem, że tak kategorycznie nie powiedziałeś). Mam wiele wprost przeciwnych doświadczeń :) Może dlatego, że jestem kobietą i to na reakcje mężczyzn jestem wyczulona.

Nie będę też twierdzić, że ja zawsze inf. zwrotną wysyłam, bo fakt – nieraz z jakiegoś powodu nie wiem jak coś powiedzieć, żeby nie brzmiało sztucznie i nienaturalnie itd, itd. Staram się walczyć z tym swoim ograniczeniem, jednocześnie bezlitośnie tępić przejawy podobnych problemów u innych, np. przez to, że nawet jak się domyślę o co chodzi, to nie daję tego po sobie poznać, tylko staram się stworzyć warunki do rozmowy, zapytać, zwrócić większą uwagę na tego drugiego człowieka i oczekuję powiedzenia co jest grane. Przecież nie będę podejmować działań na ślepo, bo jak ktoś nie ma humoru, to moje „cudowne lekarstwa” mogą tylko zaszkodzić, zamiast humor poprawić. Druga rzecz, jaką robię, to staram się zawsze pokazać drugiej stronie, co by się stało, jakby była informacja – jak bym się zachowała i o ile piękniejszy byłby dzień :)
Celowo piszę o budowaniu relacji w ogóle, a nie o seksie, dlatego że on jest częścią czegoś o wiele większego. Seks bez relacji, nawet najlepszy, nie wytrzymuje zazwyczaj próby czasu.

„Powinien się domyślić” – nie, niekoniecznie, bo to przecież nie jest teleturniej, tylko życie i szkoda czasu na zgadywanki. Ale jak coś mi przeszkadza, i daję wyraźnie po sobie poznać, że jest coś nie tak, to bardzo lubię magiczne pytanie otwierające: co się stało, mogę coś zrobić dla Ciebie? To jest dla mnie informacja, że druga strona jest zainteresowana moimi problemami, które nieraz są śmieszne, nawet dla mnie samej, ale potrzebuję, żeby ktoś pomógł mi je rozwiązać, bo sama nie daję rady. :)

Jedna jeszcze rzecz dała mi do myślenia. Piszesz, Alexie: „Piszesz: “Często widzę ich zaskoczone i zmieszane spojrzenia, kiedy zaczynam otwarcie mówić o seksie. ”
To jest niestety rezultat katolickiego wychowania, widziałem sporo takich przypadków.”
Można by tutaj otworzyć bardzo długą dyskusję na temat tego własnie „katolickiego wychowania”, a dokładnie sprawdzenia, czy ono jest rzeczywiście katolickie, bo wiem, że nie. Pokutuje w naszej mentalności jakieś dziwne myślenie, które podpieramy wiarą katolicką, a tak naprawdę nie ma z nią wiele wspólnego. Naprawdę. Można wierzyć i uwielbiać seks, a nawet byłoby to zupełnie naturalne ;)

Pozdrawiam wiosennie :)

„Wiesz ile kobiet zdobywa doświadczenie na facetach???” Czy ja twierdzę, że nie?

Te „badanie” wygląda na silnie nierzetelne. Jakoś nie wierzę, że taka oczywistość jak chęć posiadania dziecka może wypaść jako jeden z najrzadszych powodów uprawiania seksu. Robienie statystyk na grupie amerykańskich studentów psychologii i wyciąganie z tego wniosków na całą populację jest wręcz śmieszne. Postawy tych ludzi nijak się nie mają do postaw w środowisku, w którym żyję.

Jeszcze do Moniki K.
Napisałaś: „Kobiety identyfikują często dostawanie prezentów z intensywnością uczucia. No bo jak nie dał, to pewnie już nie kocha.. Co Wy na to?”
Pomyśl w ten sposób. Może taka kobieta dając prezent daje sygnał, że też chciałby dostać, bo zwyczajnie sprawia jej to radość? To nie musi oznaczać intensywności uczucia, bo myślę nawet, że intensywność uczucia nie można żadnym prezentem pokazać na świecie. Jest to niemożliwe :D

Alex, napisałeś: „Z tym dawaniem prezentów, to jest zapewne wpływ mediów i kiepskich filmów. Takie panie szkodzą sobie bardzo, bo w ten sposób (domagając się lub oczekując ich) wpływają odstraszająco na bardzo ciekawy typ mężczyzn. Ci pewni siebie i silni (nie tylko w sensie fizycznym) nie potrzebują “kupować sobie” przychylności kobiet prezentami. Maja na to znacznie lepsze i skuteczniejsze metody ”
Widzę sprzeczność, bo czytałam na temat komunikowania potrzeb. A jeśli właśnie dawanie prezentów potraktować jako jedną z potrzeb? :) Tak jak dawanie kwiatów sprawia radość, tak niezobowiązujący, najmniejszy prezent sprawia wiele radości, zwłaszcza od osoby, którą bardzo lubimy.
W ostatnim czasie miałam do czynienia z dylematem „dawania i nie dawania” prezentów. Osobiście bardzo lubię dawać prezenty, jednak jeśli ktoś nie raczy nigdy mi czegoś dać to odechciewa mi się dawać prezentów, co pozbawia mnie dużo dobrego humoru. I teraz pytanie, czy życie polega na tym, żeby do kogoś się dostosować kompletnie czy czasem iść na kompromis, jeśli chcemy by dwie strony były zadowolone? Dla mnie nie ma problemu solidarnie nie dawać prezentów, jednak nie o to tutaj chodzi :)
Co do silnych mężczyzn i „kupowania” przychylności. Nie chodzi o kupowanie przychylności, tylko sprawianie komuś miłej niespodzianki poprzez kwiaty czy podarunek.

Pozdrawiam ponownie

A i jeszcze. Bo kobiety między sobą doskonale się rozumieją w swoim języku. Co świadczy o tym, że nie jest to skomplikowane i gorsze samo w sobie, a po prostu jest inne od języka męskiego. Ot! :)

Agnieszko Ryczko

Rozmawianie z partnerem o wspólnych doznaniach, o potrzebach, także o tym np., że się nie zna swoich potrzeb, daje szansę na właśnie lepsze poznawanie siebie, a w efekcie na poznanie i zaspokojenie potrzeb. Zdawanie się tu na domysły i wyczucie drugiej strony to „zabawa” w swoistą ruletkę i to z zawiązanymi oczami: trafi albo nie trafi, a jeśli nawet trafi, to nie będzie wiedział, że trafił. I mamy duże szanse, że to się nie powtórzy. :-)

Napisałaś o prezencie: „może taka kobieta dając prezent daje sygnał, że też chciałby dostać, bo zwyczajnie sprawia jej to radość”. Może tak, może nie. Brniemy w domysły. Stąd według mnie lepiej komunikować wprost.

Nie oczekuję od mężczyzny, że będzie czytał w moich myślach, że będzie cały czas skupiony na tym, o co mi też tym razem może chodzić. Hasło „powinien się domyślić” widziałam w realizacji, czyli widziałam, jak kobiety się dąsają, strzelają focha, a na pytanie zatroskanego i zagubionego w tym mężczyzny „o co chodzi” odpowiadają „domyśl się”. Znam takie związki – dziś są to już byłe związki…

Napisałaś: „Osobiście bardzo lubię dawać prezenty, jednak jeśli ktoś nie raczy nigdy mi czegoś dać to odechciewa mi się dawać prezentów, co pozbawia mnie dużo dobrego humoru.”

Hmm, to nie usługi w barterze, żeby musiały być symetryczne. Jeśli robienie prezentów sprawia Ci przyjemność to ok., ale może druga osoba ma inaczej – może robienie prezentów jest dla niej kłopotliwe z różnych względów. To jak z pomaganiem ludziom. To moja decyzja, zostawiam drugiej stronie przestrzeń na jej własne decyzje.

Anno,

Napisałaś: „nie udzielanie informacji o swoich potrzebach i chęciach, jak również wiążące się z tym niejasne ich wyrażanie (typu “może napiłbyś się kawy?” gdy delikwentka sama kawy chciałaby się napić) jest głęboko w mózgu kobiety utkwione. To się wiąże z językiem emocji, który u kobiet jest dużo bardziej rozwinięty niż u mężczyzn.”

Gdybym potraktowała poważnie to, co napisałaś, to musiałabym szybko pójść się przebadać u specjalisty :-).

Dlaczego? Ponieważ jak chcę się napić kawy to albo sobie ją robię, albo mówię: „Robię kawę, napijesz się także?”, albo inaczej: „Czy możesz mi zrobić kawę?”, „Zrobisz mi kawę?”, „Zatrzymaj się po drodze niedaleko, bo potrzebuję napić się kawy” – w zależności od okoliczności. To nie jest kwestia mózgu kobiety, a według mnie poczucia własnej wartości. Jeśli mam to poczucie własnej wartości, to nie uzależniam swoich chęci od chęci drugiej osoby i nie mam problemu z jasnym komunikowaniem własnych potrzeb. Ani w kuchni, ani w sypialni.

Co do dawania / otrzymywania kwiatów – postoją, zwiędną, śmierdzi woda, jak jej nie wymienię. Dla mnie zdecydowanie nieporównywalną do kwiatów z okazji i bez okazji jest np. śniadanie, które dostanę do pracy, uszykowane dla mnie, z myślą o mnie, kawa podana rano do łóżka, kiedy jestem mało przytomna. Ale ja mówię o tym, że to ma dla mnie taką wartość. Mój partner wie. Nie musi się domyślać. I to, że on wie nie oznacza, że jest to jego obowiązkiem (!). To prezent, który cieszy mnie za każdym razem tak samo.

Czuje się z tym jako kobieta i zdrowa, i kompletna, i z emocjami na swoim miejscu – niezależnie od tego, co piszą na ten temat w książkach.

Piszesz też: „wymuszanie zmian u kobiet nie jest miłe, i nie jest miłe kategoryczne stwierdzanie “wy robicie to inaczej, i to inaczej znaczy gorzej”. Anno, nikt niczego na nikim tu nie wymusza. Tylko proponuje. Każdy podejmuje własne decyzje i ponosi ich skutki.

Nieumiejętności w komunikowaniu swoich potrzeb nie powinnyśmy – my kobiety – zwalać na czynniki zewnętrzne w stylu „specyfika istoty zwanej kobietą”, bo to może wygodne i zwalnia z odpowiedzialności, ale jest mało skuteczne jeśli chodzi o poprawę jakości życia.

Co do seksu i komunikowania partnerowi swoich potrzeb: sygnały płynące z ciała nie muszą być dla naszego partnera, zwłaszcza na początku, jasne i czytelne. Nie chodzi o dawanie instrukcji obsługi, ale o sygnalizowanie i otwarte mówienie, co sprawia przyjemność. A to różnica, prawda? To drugie sprawdza się także w sytuacjach, gdy kobieta sama nie wie jeszcze co sprawia jej przyjemność, gdy się dopiero poznaje w intymnych relacjach.

Napisałaś też zdanie, które mnie poruszyło, żeby nie powiedzieć zirytowało: „Jeśli ktoś nie życzy sobie komplikowania życia przez kobietę, niech zwiąże się z mężczyzną .” Z całym szacunkiem – z tego zdania (logika) jasno wynika, że wiązanie się z jakąkolwiek kobietą oznacza komplikowanie sobie życia. Czy na pewno o to Ci chodziło?

To zdanie według mnie powinno mieć inną drugą część i brzmieć następująco: Jeśli ktoś nie życzy sobie komplikowania życia przez kobietę, to niech szuka kobiety takiej, która nie będzie mu tego życia komplikowała. (!)

Twoje powiedzenie, „niech zwiąże się z mężczyzną” świadczy według mnie albo o cynizmie, albo kompletnej nieznajomości kwestii związanych z homoseksualizmem.

Ja jako dojrzała kobieta absolutnie nie zgadzam się z insynuacją, że „stworzenie jakim jest kobieta” ma wdrukowany w mózg jeden niezmienny model komunikowania się i świat jest na to skazany.

Przy okazji – dlaczego używasz takich zwrotów jak „męski osobnik” i „stworzenie, jakim jest kobieta”, a nie zwyczajnie: „mężczyzna”, „kobieta”?

Pozdrawiam, Ewa W

Kiedyś gdzieś przeczytałam, że największym problemem w poglądzie kobiety na relację damsko-męską jest mit „połówki jabłka”. Idelana połówka-mężczyzna w nim ma uzupełniać kobietę, tworzyć z nią jedność, a kobieta ma uzupełniać mężczyznę. I z tej jednośći ma wynikać to porozumienie bez słów, które jest mitem, i o którym w tym wątku mowa. Oczywiście ten sposób myślenia dotyczy też mężczyzn, ale rzadziej. Ja postuluję za tym żeby kobieta i mężczyzna spotakali się już jako „całości”. I te udane związki które znam są właśnie takimi relacjami, bez utrzymywania się którejś ze stron kosztem drugiej, bez marudzenia kobiety, że mąż za często wychodzi, ma swoje (a nie ich wspólne) pasje, i bez marudzenia faceta, że ona chce iść do pracy, albo nie lubi gotować. Patrząc na związek jak na obecność dwóch różncyh ludzi, a nie jak na jedność, nie generują się bezwiednie jakieś chore oczekiwania że „on/ona powienien wiedzieć i jest stowrzony do tego żeby mi dobrze robić.” A ostatnio to tendencja w tych oczekiwaniach mocno przechyla się na szalę młodych facetów. Ja mam wrażenie że rośnie jakieś pokolenie kalek życiowych. W mojej rodzinie aż 3 mężczyzn w wieku 30-40 lat nie pracuje i jest na utrzymaniu żony. Mało tego, jest im z tym dobrze.

Wielokrotnie miałam sposobnośc rozmawiać z kobietami w pretensjach i jedno co mi sie nasuwało to, ze pretensje powinny mieć równiez do siebie.

To, że kobiety podobno komunikuja sie inaczej niż mężczyźni ( to prawda o co chodzi niektórym kobietom nie rozumiem czasem – podobnier z niektórymi mężczyznami ) nie znaczy, ze nie można znaleść płaszczyzny porozumienia we wspólnym języku. Długoletnie pary czasem rozmawiają ” swoim” językiem między sobą. A komunikowanie swoich potrzeb jest niezbędne dla zdrowia psychicznego i zadowolenia z życia.

A niekomnikujący się związek w czasie seksu ( bez żadnej informacji zwrotnej ) wyobraziłam sobie jako kochajace sie dwa worki kartofli w czasie trzesienia ziemi. Jakim cudownym sposobem udaje im sie zachować ciszę? Bez żadnych „achów i ochów”?
Czy taka komunikacja ma odbierać romantyzm?

Co do dawania prezentów. Kto powiedział, ze ten prezent otrzymasz? Samo zgłoszenie potrzeby nie jest równoznaczne z jej zaspokojeniem. Jesli mężczyzna bedzie chciał to Ci go kupi jesli nie sama sobie kupisz. Zgłoszenie potrzeby jest o tyle istotne, że istnieje wtedy sznsa, ze dostaniesz to czego pragniesz. Nie chciałabym dostać złotego pierscionka ( nie lubie nie noszę ) wolę kwiaty i taka potrzebe zgłaszam.

pozdrawiam serdecznie
Monika

porno dla kobiet :) do pośmiania
http://www.joemonster.org/art/13075/Porno_dla_kobiet

Alex, wyjaśnij proszę, bo nie do końca jest dla mnie jasne przesłanie zdania:” Wtedy spora grupa facetów będzie wiedziała, że taka Pani nie jest dla nich.”?.
Po drugie wspomniałeś: „Zwróć uwagę, że ja w moim komentarzu napisałem o domaganiu się i oczekiwaniu, czyli pewnych formach wywierania presji.” Dziękuję, zwróciłam uwagę. Nie mniej pragnę (z kolei ja :))zwrócić uwagę, że wszystko zależy od „punktu siedzenia”. Jeśli komuś odpowiada stan obojętności, zero starań, umilania sobie wspólnie spędzanego czasu (nie tylko pod kątem materialnych prezentów i działań)to taki związek (jeśli zgodność obustronna) będzie szczęśliwy. Staram się zwrócić uwagę, że dawanie i otrzymywanie jest często zbyt ostro traktowane (wspomniałeś o wywoływaniu presji). Tak właściwie sprawa jest prosta. Albo dajemy komuś prezenty lub odbywa się to w ramach sympatycznych gestów, to zawsze jest to pozytywnie traktowane. Nie można kogoś zmusić do „dawania przyjemności” :D

Ewo, napisałaś:
„Nie oczekuję od mężczyzny, że będzie czytał w moich myślach,” Ja również, być może w poście się niejasno wyraziłam.
Jak już nawiązałam w wątku, pisząc do Alexa powyżej, myślę, że nikogo do niczego nie należy zmuszać. Można sygnalizować potrzeby, jednak nie zawsze spotkamy się z pozytywnym odbiorem. W tym przypadku należy rozejrzeć się za nową znajomością, która będzie nam odpowiadać oraz będzie „nadawać na tych sanych falach”. :)

Pozdrawiam

Czytając ten post aż uśmiechnęłam się do siebie :) Jakie to wszystko prawdziwe, z życia wzięte. Problem otwartego komunikowania swoich potrzeb przerabiałam już z moim mężczyzną. Tak, tak :) Staram się o tym pamiętać, mówić otwarcie. Ale jednej rzeczy nie zmienię. O wiele, wiele! większą radość sprawia mi gest ze strony mojego faceta, który wiąże się z zaskoczeniem, niespodzianką, czymś, co wypływa od niego samego. Czy to kwiatek bez okazji, czy propozycja pójścia do kina, czy kolacja na mieście. Doceniam fakt, że mój mężczyzna zawsze stara się spełniać moje prośby, w jakiś sposób mnie to cieszy, ale bardziej porusza moją duszę nawet najdrobniejszy czyn, który nie jest rezultatem rozmowy na ten temat. No po prostu tak już jest. Ja sama lubię obserwować mojego Lubego i gdy np. widzę, że jest zmęczony – robię mu masażyk przy muzyce i świecach ;)lub zapytam, czy czegoś nie potrzebuje. Każdy bezinteresowny (i będący dla mnie zaskoczeniem)gest ze strony mojego faceta daje mi najgłębsze poczucie tego, że jestem kochana.Jednak kilku rzeczy muszę się dopominać ;) Pozdrawiam wszystkich

Alex, napisałeś:
„To powiedziawszy, warto podkreślić, że chętnie obdarowuję innych ludzi, ale mam coś przeciwko temu, jeśli ktokolwiek robi z tego mój obowiązek.
W wypadku kiedy kobieta, jak napisałem powyżej “domaga się i oczekuje” to bye, bye”
Myślę, że komentujemy co innego :) Zgadzam się pod tym względem, że z „obdarowywania” nie można robić obowiązku i nigdy tak nie napisałam w swoich komentarzach. Wspomniałam też pisząc do Ewy, że często coś innego sprawia nam kobietom (czy mężczyznom) radość i można o tym powiedzieć. Nie uważam, że to złe rozmawiać szczerze w związku o potrzebach i minipotrzebach. Gorzej gdy jedna osoba nagminnie próbuje przekonać do swojego sposobu myślenia, czyli skrajnie: „nie toleruję żadnych świąt i okazji, nigdy nie dam czegoś od siebie itp.” Sprawiedliwie więc: żyjemy w świecie, gdzie święta są często okazją do sprawiania komuś przyjemności, jeśli niektórzy nie mają takiej potrzeby przez cały rok! Zeszłam trochę z tematu, nie mniej myślę, że nie powinno się robić z obdarowywania kogoś czymkolwiek (nie tylko materialnymi rzeczami) problemu. To naturalne, że wiemy kiedy, co, dla kogo chcemy dać w sposób materialny czy zupełnie inny. I nie robimy tego z przymusu!
Napisałeś też: „W wypadku kiedy kobieta, jak napisałem powyżej “domaga się i oczekuje” to bye, bye ” Bardzo kategoryczne podejście. Biorąc pod uwagę kontekst rozmowy jak najbardziej się zgadzam.
Przypominam jednak ponownie, że można partnera, przyjaciela, kolegę naprowadzić (we wszystkich sferach wspólnego życia) co sprawia nam szczególną radość. I to mam na myśli od początku komentowania Twojego wpisu na blogu.
Pozdrawiam

Wydaje mi się, że jednak dobra komunikacja między partnerami potrafi czynić cuda.
Ileż to razy rozmawiałam z nabzdyczonymi koleżankami, które były wściekłe na swoich mężczyzn, bo nie zrobili tego czy tamtego, że nie pomogli, kiedy tego potrzebowały itp.
Ale, moi drodzy panowie, wam po prostu trzeba kawe na ławe wyłożyć, bo z domysłami bywa raczej ciężko. Może generalizuję, ale takich, którym nie trzeba wykładać,jest niewielu.

Nie zmienia to faktu, że należy rozmawiać o tym, co nas boli, dręczy, co nam się podoba, co zachwyca, co sprawia, że mamy ochotę bić pięścią w ścianę etc., by unikać nieporozumień i niepotrzebnych frustracji.

Alex,
„…wiedzą o życiu wyciągnięta ze znaków zodiaku czy tez powieści Coelho.”
Ojjjoj. Takie podejście jest jeszcze żywe?

„…o ja tez zdecydowanie wole robić niż mówić :-)”
A kto woli mówić? :) W tej konstelacji wyszło na to, że pierwszy raz mogę powiedzieć o kobiecie (o sobie) erotomanko-gawędziarka :D
Naturalnie ważny jest kontekst tej wypowiedzi, którą przytoczyłam. Mam przed oczami obraz mężczyzny, któremu chce się zakomunikować swoje potrzeby, on na to „wolę robić, niż mówić” i całym sobą próbuje to udowodnić czynem. Chybi raz po raz. Wtedy warto przejść do działania, jest duże prawdopodobieństwo, że taki instruktaż przyjmie :)

Pozdrawiam wiosennie :)
Aleksandra Mroczkowska

Cześć,
Gratuluję Ci Alex bardzo trafionego artykułu :) to tak, jakby ponownie ujrzeć radość na twarzy mojego chłopaka, kiedy odpowiedziałam mu zdecydowanie na pytanie o moje preferencje. Aż mnie tym zdziwił :) Na moje zdziwienie opowiedział mi o swoich byłych dziewczynach, które się słowem nie odzywały, co do niczego nie prowadziło.
To było 7, czy 8 lat temu, i do tej pory jesteśmy razem szczęśliwi :) wiem, bo pytamy się o uczucia dosłownie w każdej chwili :) I nie ma to nic wspólnego z „instruktarzem”, chociaż.. raz czy dwa zdarzyło mi się instruować ;) Dzięki temu zawsze jest nam idealnie :) i jakoś nas to nie nudzi ;)))
Oboje staramy się wszystko robić tak, żeby drugiemu odpowiadało, oczywiście w każdej sferze :)
I zdecydowanie mogę Was Wszystkich zapewnić, że rada Alexa jest jedną z lepszych rad o związkach, jaką usłyszałam w życiu :) Z przyjemnością poczytam inne Twoje posty Alex :)
Pozdrawiam,
Luisa