Witam,
dziękuję za rewelacyjny post.
Jestem typem B, jednak czasem trzeba stać się A. Nie lubię tego. Niekiedy typ A potraktowany ciepło odbiera to jako coś dziwnego, podszytego nieszczerością, nie przychodzi mu do głowy, że można tak z serca. Z moich obserwacji im niższa samoocena tym bliżej do typu A.
Co do buziaczków są fajne, ja do swoich dzieci na zakończenie rozmowy telefonicznej mówię… papa kocham cię… to dopiero brzmi z boku, raz nawet skończyłam tak rozmowę nie z dzieckiem :-) to było wesołe :-).

Pozdrawiam cieplutko
Krysia

Witajcie,
Do niedawna sam siebie na tym lapalem, dopóki nie zdałem sobie sprawy co ja tak naprawdę robię. Po przejściu z człowieka A do B komunikacja z innymi ludźmi zmieniła się na plus, jest „zdrowsza”. Poradzilem sobie z tym prosto, ale nie od tak. Bedac w towarzystwie osob ktore osiagnely wiecej odemnie zaobserwowalem jak sie komunikuja z innymi ludzmi, potem spojrzalem na siebie i wyciagnolem wnioski.
O ile ja się za siebie wziąłem, o tyle mam sporo znajomych podobnych do człowieka A. Moja partnerka czasem ma „zły” nastrój dlatego ze prowadzę z kimś miłą rozmowę, pewnie nie jestem jedyny. Co w takim wypadku można zrobić, gdy ktoś chce nam narzucić swój styl człowieka A?

Bywa jeszcze weselej (choć w nieco innym ujęciu). O ile ze strony naszej partnerki (partnera) spotyka nas najczęściej „pójście na dystans, pretensje, wyrzuty, agresja, łzy itp.” to już ze strony partnera innej osoby (pozostanę przy partnerze bo to przykład mi bliższy) można się spotkać z fizyczną agresją.

Taka historyjka: mam serdeczną przyjaciółkę, znamy się już ~15 lat (co stanowi prawie połowę mojego życia), przez ostatnie 5-6 lat widujemy się bardzo rzadko bo Ona na codzień mieszka za granicą. Jakiś czas temu przyjechała ze swoim chłopakiem do Polski, spotkaliśmy się pewnego wieczora na piwku/winku. W pewnym momencie – wspominając sobie początki naszej znajomości – objąłem Ją i przytuliłem. Jej chłopak zerwał się i dosłownie rzucił się na mnie z pięściami. Sytuację udało się opanować, ale wstyd niemiłosierny przed barmanką i innymi klientami.

Po wyjściu z lokalu i odprowadzeniu znajomej, ten Jej chłopak poczekał aż Ona pójdzie do domu, żeby się ze mną „rozmówić” (podziwiam wytrwałość gościa…). Skończyło się dobrze (gdyby nawet doszło do rozwiązań siłowych to różnica w wadze, wzroście itd. raczej nie była dla niego korzystna), ale zdziwiony chodziłem przez kilka następnych dni. Bo ja rozumiem zazdrość, ale bez przesady…

Jak widać, możemy takim zachowaniem robić „źle” i sobie, i bliskiej osobie i osobom bliskim dla tej bliskiej osoby ;-)

W social mediach np. na facebooku, obserwując czyjeś topiki i dyskusje oraz samemu z daną osobą korespondując łatwo można zobaczyć czy jest typem B. Częste używanie: „:*” „buziaczek” itp na fb,gg jest sporo emotikonów umożliwiających wysyłanie takich ikonek. Z czasem u wielu ludzi przeszły one do normalnego języka.
Co do samego wątku – brakuje mi jeszcze typu po między A i B. Czyli osoba która z jednej strony jest uśmiechnięta, nie wkurzająca się itp ale jednak na koniec mówiąca cześć, machająca ręka ale już bez buziaków itp :))

Witam,
mam wrażenie, że osoby typu A mają pod skórą mocno zakorzeniony lęk przed porzuceniem. Stąd płynie dążenie do ograniczenia kontaktów z resztą świata partnerów a nawet pracowników (ostatnio miałam takiego pracodawcę). Wówczas nękany partner lub pracownik ma niezbyt duże możliwości rozejrzenia się po świecie (dodatkowe obowiązki w domu i pracy) i jest szansa, przy odpowiedniej psychologicznej propagandzie że „nie opuści aż do śmierci”.
Ze „śmieszniejszych” sytuacji pamiętam pracodawcę wręczającego aneksy do umów redukujące pensję o połowę i czas wypowiedzenia z 3 m-cy do 14 dni ze słowami „jestem dla was jak matka, robię to dla waszego dobra”. Oprócz mnie wszyscy podpisali!!
Agnieszka

Alex,
Na szczęście już nie są parą :)

Witam :-)

Mam problem z zakwalifikowaniem się do jednego z dwóch podanych przez Ciebie typów – bo: Z jednej strony nie używam w rozmowach (za wyjątkiem tych z dziećmi) zdrobnień, nie usłyszysz ode mnie „kochanie” nawet gdybyś był moim partnerem, nigdy nie żegnam się „buziaczkiem”. Od zawsze byłam „niedotykalska” – to jest: nie chodziłam nigdy z przyjaciółką pod rękę, fizycznie cierpię kiedy rozmawiam z kimś, kto stoi za blisko (dla mnie – około pół metra), a moje instynktowne reakcje na tzw. „grzecznościowy” pocałunek w rękę dla mnie samej są śmieszne :-)
Z drugiej strony: Bardzo często się śmieję, i prawie nigdy nie rozmawiam z ludźmi w sposób oschły. Raczej żartuję, szukam zabawnych stron każdej sytuacji i spodziewam się wszystkiego najlepszego. Lubię rozmawiać z ludźmi i chętnie odzywam się pierwsza do obcych. Ze znajomymi witam i żegnam się różnie – zależnie od tego jaki stopień otwarcia prezentuje ta druga osoba (tzn, nie mam problemu z wyściskaniem znajomego, który wszystkich w taki sposób traktuje, ale to jest zawsze inicjatywa tej drugiej strony).
Sama nigdy nie zakwalifikowałabym się do typu A – ale z drugiej strony nie zrobiłam chyba nigdy żadnej rzeczy (pomijając punkt o okazywaniu życzliwości i ciepła w potrzebie) z podanych w przykładach…
A co do zasadniczego tematu postu – wiem o czym piszesz. Kiedyś na spacerze spotkaliśmy starą znajomą mojego męża, która na powitanie rzuciła mu się na szyję i wycałowała. Nie, żebym była zazdrosna i skłonna do robienia z takiego powodu awantur – ale… do dziś śmiejemy się wspólnie z miny, jaką wtedy zrobiłam :-).

pozdrawiam :-)

Witam,
bardzo ciekawy post :) Po chwili zastanowienia mogę powiedzieć, że w większości sytuacji zachowuję się jak opisana wyżej osoba B. Niestety zauważam, że takie zachowanie bywa bardzo mylnie odbierane, szczególnie przez mężczyzn (nie chcę generalizować, może miałam „szczęście” do typów A :). Mam w zwyczaju mówienie do innych „słońce” czy używanie emotikon w wiadomościach, przez co już kilkukrotnie zdarzyło mi się, że to co ja uważam za normę w swoich kontaktach z ludźmi – zwykłą serdeczność, było odbierane, jako próba podrywu :) I tak, skądinąd uroczy, inteligentni ludzie czuli potrzebę dookreślenia relacji tylko dlatego, że na koniec rozmów rzucałam ciepło „Życzę miłego dnia.” albo „Powodzenia w sprawie X”. Dodam, że nie byli w wieku licealnym :)

A ja czekam z niecierpliwością na powrót swoich córek do domu, co by im pokazać post i nakazać głębokie zastanowienie. Bo konotujcie sobie Państwo, że te niewdzięczne około 20-letnie pannice chodzące półnago po domu i podkpiwające, że Baśka miała fajny biust, z naciskiem na ”miała”, okazują absolutną zazdrość, złość i oburzenie, kiedy ja się pieszczę z kotką i odzywam się do niej jak do malutkiego dziecka, np. ”A cio to? Głodna koteczka, tiak? No chodź, pani zajaź da mniamku, ty ziabko mała, ty”. Najpoważniej z wyrzutem w oczach i tonie głosu zwracają mi uwagę, żebym tak nie mówiła do kotki. A ja doprawdy nie wiem, dlaczego chcę tak mówić i to silniejsze ode mnie. Sądzę, że podświadomie chyba chciałabym mieć jeszcze małe dziecko.
Nie wiem, jakim jestem typem wg tych podanych przez Alexa. Oceniam siebie podobnie jak Elżbieta. Lubię ludzi i jestem otwarta, ale nie zawsze taka…cieplutka.
Natomiast z pewnością irytuje mnie okazywanie ciepła, już nie wspominając o czułości, innym osobom przez bliskich, którzy akurat wtedy w stosunku do mnie i z różnych powodów tacy ciepli nie są.

No to…pozdrówka:)

Jestem osobą ciepłą i życzliwą. Zarówno w relacjach zawodowych jak i prywatnych, To nie oznacza, ze nie zdarzają mi się dni, gdy jestem „cierpka” czyli jest ze mną „słodko”.
Ale to ciepło i życzliwość to według mnie nie „czułe słówka” typu „Słonko”, „Żabko”, „Ewuńku”, „Anuśku” itd, często przesłodzone i nieadekwatne do relacji. Drażni mnie, jak ktoś nieuprawniony przeze mnie przekracza granice właśnie tzw. słodkimi słowami. Gdy w pracy ktoś zaczyna mówić „językiem mamuśki trzylatka”. Ciepły, życzliwy i dobry stosunek do ludzi według mnie nie wyraża się w tych słodkościach, a w energii, naszej postawie, dorosłych i dojrzałych słowach, gdy zamiast rozkazu jest życzliwy zwrot, prośba, szacunek w słowach, w formie, wyrazie twarzy itp, itd. Piszę o tym tutaj, żeby nie pomylić słów z postawą wyrażającą się także w słowach. Najpierw ten życzliwy stosunek do drugiej osoby powinien być w naszej głowie i sercu, a dopiero potem w słowach, gestach, formach. Wtedy nie trzeba słodkości a jest ciepło, z szacunkiem, życzliwie etc. Lukrowany styl komunikacji nie jest tym samym, co życzliwy, ciepły, z szacunkiem.
Pozdrawiam, Ewa

we mnie ten wpis wzbudził podobną refleksję, jak u Łukasza – osoby ciepłe są często odbierane jako nachalne, podlizujące się lub mające nieszczere intencje. W świecie, gdzie dominuje jednak pewna oschłość, zachowanie bardzo życzliwe może rodzić pewne podejrzenia. Zresztą dla osób, które są „zimne” na zewnątrz kontakt z B może być krępujący. Często nie wiedzą, jak się zachować w obliczu osoby, która jest „po prostu” miła. Część osób naturalnie odpowiada tym samym, ale są egzemplarze, które potrafią stać się nawet agresywne, gdy ktoś się do nich uśmiecha.

Rzeczywiście często spotykam się ze zdziwieniem, kiedy to zwracam się w dość czuły sposób do moich niektórych klientów indywidualnych. Zauważyłam, że szczególnie kole to w oczy osoby z mojej branży, które mają zakorzenione postawy trzymania odpowiedniego dystansu. Przykład: jakoś tak niedawno byłam ze znajomym na spotkaniu i był świadkiem mojej rozmowy telefonicznej, gdzie potwierdzałam spotkanie coachingowe. Padło: „dobra kochana, w takim razie do zobaczenia”. Prawie od razu zostałam zapytana z kim rozmawiałam i ku mojemu zdziwieniu, mojemu znajomemu dość ciężko było uwierzyć, że z klientką.

„Po co więc cały ten cyrk z pretensjami, zazdrością itp?”
Cyrk ma służyć dowartościowaniu, poczuciu wyjątkowości, ważności osoby z pretensjami. Kłania się postawa: pewne rzeczy są zarezerwowane tylko dla mnie i nie możesz dawać ich innym.

Pozdrawiam ciepło,
AM

Podoba mi się twój styl opisywania problemów i sytuacji – podziały na typy czy kategorie. To bardzo porządkuje moje myślenie o sobie i świecie.
Ten post uświadomił mi, że niestety kiedyś byłam zdecydowanie typem A, nawet powiedziałabym „gorszą wersją typu A”, bo kiedy mieszkająca zagranicą ciocia zaproponowała mi, żebym mówiła jej po imieniu, nie byłam w stanie (i tak już zostało do dziś). Na pewno wyniosłam to z domu, ale mam wrażenie, że i stosunki społeczne w poprzednim ustroju się do tego przyczyniły.
Udało mi się „przesunąć” w stronę typu B (podobnie jak u Stelli, córka tępi moje zdrobnienia), ale jeszcze długa droga przede mną. Dlatego m.in. zapisałam się na trening asertywności i otwartości.
Ten post uświadomił mi też, że nie zawsze odróżniam po prostu ciepłe podejście mężczyzny od zainteresowania mną.

W relacjach z klientami jestem miła ale bez większego spoufalania. Nie mniej jednak zdarzają się takie, o których pisze Alex. Z przyjaciółmi jak najbardziej pozwalam sobie na wiele, za obopólną zgodą.
Sceny zazdrości z powodu „ciepłej” rozmowy telefonicznej, czy też przesłania na zakończenie buziaków? Jeśli mamy pretensje, tzn. że nie ufamy i należałoby się zastanowić czy związek, znajomość ma sens? Czy warto kontynuować? Dodam jeszcze, że nie zawsze „ciepła” komunikacja między rozmówcami jest adekwatna do uczuć, jesteśmy mili a dlaczego to już wyłącznie nasza sprawa.

Pozdrawiam
A.L

A propo tematu prawa go ograniczania sposobu komunikowania się z innymi. Przypomniało mi się jak odmiana tego programu była wgrana u mnie z drugiej strony – to ja sam się obawiałem jak będzie odebrane mój ciepły kontakt z osobami trzecimi przez osobę drugą… do przełomu doszło kiedy sam sobie uświadomiłem, że to ja sam się samoograniczam niejako „na zapas” i nie mogę dziś za bardzo dojść wogóle dlaczego tak się zachowywałem i teraz obserwuje to zjawisko tu i ówdzie.

To chyba najgorszy możliwy rozwój tej „choroby”, niejako ostatnie stadium zniewolenia albo conajmniej rozdwojenia jaźni :-) ale zaczynając od samoobserwacji można dojść do tych samych wniosków. Wystarczy dać sobie szansę i od razu jest cieplej w kontaktach naokoło :-)

Chyba nie musze dodawać, że nie mam prawa nikomu narzucać jak ma się komunikować i robić komuś o to pretensję jak to robi :-)

pozdrawiam serdecznie
Witek

Kleks,

A co powiesz na taką koncepcję:

Żeby mieć odwagę, siłę bycia niezależnym i siłę do ochrony swojej niezależności (w poglądach, działaniu, relacjach etc), konieczne jest dobrze rozwinięte, właściwe poczucie własnej wartości, poczucie ważności swoich spraw i priorytetów, świadomość swoich potrzeb i szacunek dla swoich potrzeb a także osiągnięć.

Z kolei ludzie, którzy mają niskie poczucie własnej wartości, są słabi, mają kompleksy, albo są niedojrzali, nie są pewni swoich postaw, poglądów, etc – stad nie są gotowi do bycia niezależnymi. Więcej – nie rozumieją, co to tak naprawdę znaczy niezależność, nie doświadczają jej bowiem i gotowi są dla ochrony swoich słabości deprecjonować znaczenie niezależności i przydawać jej etykietki egocentryzmu, wybujałego ego etc?

Tylko co to zmienia dla osoby niezależnej? Dokładnie nic, właśnie dlatego, że jest ona niezależna.

A co zyskuje (poza ewentualnie chwilowym poczuciem się „lepszym”) osoba, która neguje tę niezależność? A co traci?

Może warto to przemyśleć?

Pozdrawiam, Ewa

Określiłabym siebie jako typ „słabe B” (serdeczność, czasami przymilanie się, daję z siebie, ile mogę). Przeżywam właśnie załamanie z powodu odrzucenia mnie przez przyjaciółkę, która była typem „słabe A” (serdeczność bez żadnego przymilania się, daje z siebie niewiele). „Słabe A” zawsze wydawało mi się dla mnie najlepszą kandydatką na przyjaciółkę, ponieważ to ja czułam potencjał do okazywania sympatii, a jednocześnie otrzymywałam tyle ciepła i zainteresowania, ile od przyjaciół można oczekiwać. Paradoksalnie jednak, wobec tej, która mnie odrzuciła, zachowywałam się jak „mocne B” (serdeczność do przesady, ciągłe przymilanie się, dawanie wszystkiego, co tylko dać można). Zachowując się jak „mocne B”, czułam, że od mojej przyjaciółki mogę oczekiwać zmiany zachowania ze „słabego A” na „słabe B”. I tu się myliłam! Czy powinnam przyjąć, że zawiniłam? Pozdrawiam.

Ewo W.,
Dziękuję za odpowiedź. Żałuję, że część Twojego tekstu zniknęła gdzieś w cyberprzestrzeni, ale i tak Twoja rada jest dla mnie bardzo pomocna, jak zwykle zresztą.
Nie zamierzam nikomu wymierzać kar, bo, nawet, gdybym zechciała i miała na tę karę pomysł, to nie widzę celu takiego działania. Siebie też karać nie muszę, bo ta kara już mnie spotkała. Planowałam być kurą z Twojej „przypowieści”, a stałam się świnką, niechcący. Jak widzisz, śledzę wszystko, co może mi pomóc. Twoje posłannictwo odkryłam dopiero dzisiaj. Dzięki takim osobom jak Ty, jak Alex, nie muszę czuć się osamotniona w tym świecie, choć już zaczynałam wierzyć, że ma rację jedna z moich koleżanek, gdy mówi, że to tylko my dwie „tak głęboko grzebiemy w podświadomości”.
To jasne, że już wiem, czego w przyszłości nie robić. Nie być świnią :).
Jestem wdzięczna za wszystkie rady. Może i humor mi w końcu wróci, choć na razie widzę siebie w roli tego konia ze zwieszoną głową przy weselnym zaprzęgu…

Serdecznie pozdrawiam,
Magdalena