dobry temat.

moja aktualna sytuacja to chec pracy na roznych stanowiskach, co jak na razie mi sie udaje (kierownicze i mniej kierownicze stanowiska). i caly czas trzymam sie zasady, ze duzo doswiadczenia nie wyjdzie mi na zle (byleby tez w trakcie wykonania jakiejs pracy poznac ja jak najlepiej i uniknac sytuacji, ze pracowalem w 10 firmach, na 10 roznych stanowiskach i nie wynioslem z tego nic). kiedys, w przyszlosci, moze to wlasnie bedzie odpowiednia praca.

chetnie poczytam wiecej. dokonajmy zalozenia i czekam na dalszy ciag.

Uwaga pisze …. mam nadzieje ze mnie nie zamorodujesz wirtualnie ze wzgledu na ta dlugość

Drogi Alexie. Wielką mi radość sprawiłeś pisząc na ten temat …Czekałam, czekałam i się wreszcie doczekałam;)) Akurat w taki dzień jak dzisiaj, kiedy wracając ze szkoły byłam sfrustrowana, że oprócz Ciebie nie ma ludzi, którzy Ci pomogą w realizacji Twoich planów. NAWET NA AKADEMI!!!! Wyobraź sobie, że uczestniczyłam dzisiaj w pewnym projekcie do którego już jakiś czas się przygotowywałam. Dokładnie chodziło o projekt wybranego przedsięwzięcia. Wiadomo ze wybrałam „organizacje szkolenia”. Bo mój tok myślenia był następujący : „AHA …wiem co chce robić… to może wszystkie moje działania na uczelni podporządkuje temu celowi. Bo przecież chyba w tym całym studiowaniu chodzi o to, żeby wynieść coś dla siebie , żeby cala przekazana nauka była wykorzystana. Wiele razy siedziałam na wykładach robiłam projekty, nie projekty W zespołach, nie zespołach i zawsze wybierało się byle jaki temat byle był. I skoro już przez określony czas wiem co chce robić i chce poszerzać ta wiedze i gromadzić informacje żeby je wykorzystać. CZYŻ NIE TAKI JEST NASZ CEL NA studiach? A żeby szukać tego co cię „kreci” i rozwijać ta umiejętność ?? NO wiec wszyscy wszystko wiedza …a wykładowca ok. 35 lat siedzi z założonymi rękoma za głową i nic nie robi, zdawkowo wyjaśnia, a „dzieci w piaskownicy maja się zająć sobą”. Na pierwszym roku to przechodziło i nawet taki „pan” był bardzo OK. ALE teraz czegos wymagam! Tak na marginesie owa osoba prowadzi szkolenia z zarządzania projektami. Bierze za nie, jak się chwalił 1200 zł za dwa dni. Więc myślę sobie – „świetna osoba. Pomoże mi posunąć się o krok bliżej do tego co chce robić. Tak się drogi Aleksie nie stało. Szczątkowe informacje , nikt nie wie o co chodzi , nawet nie wiadomo o co pytać …a jak nie da się nawet pytań sformuować tojuż jest tragicznie!! No wiec idę do mgr i proszę o wskazówki! Jakiś kierunek, poprowadzenie w odpowiedni tok myślenia. Ale uzyskuje odpowiedz- „nie wiem, to jest Wasz projekt. Na obronie egzaminacyjnej spotka was krytyka.” I powiem Ci Aeksie ze dziwnie się poczułam. Bo przychodzę na zajęcia żeby się czegoś nauczyć, zwłaszcza ze branża jest przez niego świetnie znana! Jak mam się nauczyć? Skoro nie prowadzę jeszcze szkoleń, a to co robię to jedynie zalążek co mnie czeka w przyszłości to nie jest dla mnie jasna sprawą ze w budzecie takiego projektu uwzglednia się np. amortyzacje rzutnika. Po to tam siedzę żeby się tego dowiedzieć .Po to tam chodzę, żeby to mi ułatwiło zakładanie własnej działalności. Mowie wykładowcy ze to chce robić, wiec wymagam informacji , krytyki jakiejkolwiek ale konstruktywnej! Nie dostałam jej ;)) w pewnym momencie poczułam się jak jego przyszła konkurencja. Powiedział ze nie jest na zajęciach z przeprowadzania szkoleń, tylko z zarządzania projektem. Nie spisz jeszcze?;)))
Jedziemy dalej…..;)
Oprócz tego poszłam rano na szkolenie aktywizujące. Ma trwać 4 dni. Ale przychodzę i po raz setny każą mi prowadzić wywiad z partnerem po prawej i narysować cos o nim zielonym flamastrem!! I tak nie było zle, bo kiedyś trafiłam na szkolenie, które było przeprowadzane przez panie po psychologii uczące niepełnosprawne dzieci – szkolenie z zarządzania projektem …tak na marginesie;) przez pierwsze 4 godziny bawiliśmy się w berka tez pomalowaliśmy pieski kotki …. jednym słowem „Powrót do przeszłości”, albo grupa AA – tak się wlaśnie czułam. I dzisiaj podobnie …niestety, choć pan był sympatyczny, ale … idąc na takie szkolenie poszukuje inspiracji, osoby która mnie zmotywuje jeszcze bardziej …Wiem ze to jest metoda przełamywania barier z zespołem ……ale ja już naprawdę, nie mam oporów zagadywać obcych mi ludzi i takie zabawy mnie irytują!!!
Powtarzam dla przypomnienia ze ogromnie się cieszę ze napisałeś na to na co czekałam;)
Kontynuując … ale nie śpimy, nie śpimy ;))) Jedziemy ;)
Myślę ze zostać takim szkoleniowcem jak ty , trzeba się urodzić …. bo oddajesz temu całe życie , jest Twoja pasja i miłością. Musisz być do tego powołany !! a jak wiesz nawet niektórzy księża teraz bawią swoje dzieci. Nie wiem czy się nadaje ….mogę jedynie w to głęboko wierzyć. I wierzyć ze jakas moc czuwa nad nami i zrzuca na nas różne sytuacje które jak mówił Ted Robbins kszłatuja nas !!! ( tak na marginesie jego wystąpienie jest dla mnie taka inspiracja w 200% , pozwala wierzyć ze nie robi się tego dla kasy !!!!! tylko właśnie dla ludzi !!! jest się dla ludzi!!!!! Jest się człowiekiem który zaczyna dostrzegać jakieś wartości wyższe i głębsze , pozwala się zastanowić nad sobą na światem, pozwala wierzyć, ze jest cos „ponad”. Tacy ludzie są światu potrzebni bo dzięki nim można dostrzec ze nawet jak cię ojciec porzuci w dzieciństwie to takie cierpienie także cię kształtuje i nadaje kierunek życiu !!! po co ? jak mówi T.R. : „explore your mind”… i więcej dodawać nie trzeba, jest dla mnie totalnym inspiratorem!!!.) Taka chce być …. chce przekazać komuś swoje ”zboczenie” bo czasami pasja się w to przeradza i życzę każdemu;) Bo tylko tacy ludzie mi w głowie pozostaja, tylko tacy którym zależy żeby nam w glowie cos po nich zostało. Nawet jak taki nauczyciel jest jedną wielka upierdliwa cholerą !! ale wszyscy to czują ze chce, ze wie ze i tak to doceniamy lub docenimy. A prawda jest taka ze jeśli masz gift od Boga to i tak zostaniesz taka postacią. I wniesiesz w życie innych taka radośc jaką ty mi sprawiłeś przez ten blog!!! Jeśli chodzi o te ostanie punkty …mina mi rzedła stopniowo … Ale myśle …przeciez teraz nie będę latać po hotelach i przebywać sama … teraz mogę się uczyć …a z czasem dojrzeje do wiecznego ruchu, oswoję się. A może znajdę ludzi z którymi będę podróżować i razem będziemy cos podobnego organizować. Jeszcze nie dawno pasjonowałam się manipulcja …myślę będę w ty dobra będę sobie trenować to i owo. Teraz wiem i o dziwo jak szybko !! ze jest to płytkie nie w stylu żadnego coacha, trenera. Dojrzałam do tego, sama zrozumiałam mysle ze do innych rzeczy o których mówiłeś tez dorosnę. Pozdrawia Cie szaleńczo ciepło!! KONIEC. MOŻESZ się położyć, pozwalam ;)))

Z Quebekiem to nie chce sie upierac poniewaz od kilku lat pracuje w Polsce. Ale pamietam jak byla kiedys wrzawa jak jedna z firm zarejestrowala swoja nazwe po angielsku. Oczywiscie miedzynarodowe korporacje i firmy zagraniczne moga. Kiedys Francuzi krolowali w Ameryce aż po Luizjane, obecnie zostal w Ameryce Quebec. Bardzo dbaja o swoj jezyk i kulture. Mnie sie to bardzo podoba, bo o swoje trzeba dbac. Musze dodac, ze kocham muzyke z Luizjany: Cajun Zydeco. Lubie tez Salse, ktora w Polsce juz na dobre zagoscila.

W informatyce nauczylem sie duzo. Ale jest to dziwna praca. Jak cos robie koncepcyjnego to musze siedziec do konca az temat zrobie. Czesto jest to praca na okraglo, z nocami wlacznie i tak do zamkniecia tematu. Musze calego siebie w to wlozyc, az do bolu. Napisz czy ty tez miales taki styl pracy. Wiele ludzi nie zdaje sobie sprawy jak Internet, Twoj Blog, od strony informatycznej, jest wypracowanym DZIELEM. Powoli wychodze do ludzi i ciesze sie na to swieto.

Przylaczam sie do Kozy i prosze o artykul na temat „umierania dzialow HR”. Twoje spojrzenie bedzie bardzo pouczajace.

Ciekawy temat, bo dotyczy mnie osobiście:) Jestem trenerem umiejętności psychospołecznych w organizacji, o której piszę poniżej. Mam 25 lat.

Mam nadzieję, że zechcecie przebrnąć przez ten kawałek tekstu, a jeżeli nie macie na to czasu – polecam lekturę ostatnich czterech akapitów.

Przedstawię Wam mój przypadek, który mam nadzieję, że w skali kraju nie jest odosobniony, być może trzeba poszukać podobnych organizacji – o tym poniżej

Po egzaminach wstępnych na Uniwesytet Gdański dostałem list z Uniwersytetu, potwierdzający moje przyjęcie i w tej samej kopercie były także ulotki, m.in. zapraszające mnie na obóz adaptacyjny Gdańskiego Stowarzyszenia Akademickiego. Jako że nie miałem zielonego pojęcia o studiowaniu i Trójmiasta nie znałem, postanowiłem pojechać na taki obóz.

Prowadzili go studenci starszych lat studiów, w różnym wieku i z różnych kierunków, o różnych zainteresowaniach. To, co ich łączyło to było „GSA”. Co to jest – trudno w kilku słowach napisać, a pora już późna.. W każdym razie była to pewna organizacja, idea, kultura, oprócz nazwy coś nieformalnego, co ich łączyło i co mnie pochłonęło również.

GSA oprócz obozów letnich dla studentów organizowało warsztaty rozwijające umiejętności psychospołeczne dla różnych grup studentów – dzielono je w ten sposób: „dla pierwszego roku”, „dla drugiego roku”, „dla trzeciego”, „szkółka trenerska” i nie chodziło tu o rok studiów, lecz o rok w organizacji. Warsztaty dla pierwszego roku ćwiczyły komunikację, pracę w grupie, asertywne budowanie relacji w grupie (kontrakt), rozwiązywanie problemów i były ogólnie nakierowane na komunikację z innymi i prowadzenie grupy. Przygotowywały do prowadzenia letnich obozów adaptacyjnych (kontrakt obozowy, rozwiązywanie problemów obozowych, gry i zabawy obozowe). Po ukończeniu tych warsztatów można było poprosić jednego z trenerów, z którymi się miało warsztaty o rekomendację do prowadzenia obozów.

Tak też zrobiłem i po przedstawieniu planu obozu, kontraktów (czyli – jak się umawiamy z innymi) obozowego, z współprowadzącymi i gośćmi na obozie, a naszych-prowadzących obóz, celów i innych zwiazanych z obozem zagadnień otrzymałem rekomendację.

Po pierwszym roku studiów poprowadziłem obóz dla nowoprzyjętych studentów trójmiejskich uczelni (chociaż większość ludzi w GSA jest z uniwersytetu, to organizacja jest otwarta na wszystkich studentów). Miałem możliwość sprawdzenia się „na żywo” w tym, co ćwiczyłem godzinami na weekendowych warsztatach i zweryfikować ułożony przed obozem plan oraz kontrakty.
Kolejny rok akademicki to kolejne, coraz bardziej wymagające warsztaty, prowadzone z bardziej doświadczonymi trenerami. Komunikacja na wyższym poziomie, poznanie siebie i tego, jak postrzegają mnie inni, role w grupie.
Kolejne wakacje, kolejne obozy, prowadzone już dużo pewniej, z większym wyczuciem i znowu rok akademicki, warsztaty i znowu obozy – coraz wyższy poziom.
Po trzech latach w GSA zebrałem grupę znajomych z tego samego rocznika (w organizacji) i postanowiliśmy rozpocząć szkółkę trenerską, by w przyszłości zostać trenerami. Szkółki trenerskie prowadzą u nas tzw. Tutorzy, którzy wcześniej zakończyli szkółki z rekomendacją i działali w GSA, kreując tym organizację oraz otrzymali rekomendację trenerską drugiego stopnia od tzw. Rady Tutorów.
Szkółkę ukończyłem, otrzymałem rekomendację do prowadzenia warsztatów i prowadziłem warsztaty dla GSA.

Teraz jeszcze kontynuuję rozwój w szkółce tutorskiej, organizuję warsztaty, czasem w nich uczestnicząc i, jak od początku, podglądam pracę bardziej doświadczonych ode mnie trenerów.

Organizacja Studencka GSA (tak brzmi jej obecna, oficjalna nazwa) skupia ludzi otwartych na innych, chcących poznawać i działać. Jej najważniejszym zasobem są ludzie, ich wiedza i umiejętności, którymi się dzielimy. Rozwijamy psychologicznie poprzez warsztaty prowadzone przez nas samych i trenerów spoza organizacji, a społecznie działając i obcując z innymi. Jako że jesteśmy z różnych kierunków i mamy różne inne zainteresowania – możemy łatwo dzielić się wiedzą z różnych obszarów.

Przeszedłem ścieżkę adapciak – prowadzący obozy – trener umiejętności psychospołecznych, równolegle do studiów (nawet podjąłem drugi kierunek – Zarządzanie Zasobami Ludzkimi, który teraz kontynuuję:)) i doskonalę moje umiejętności trenerskie.

Podsumowując – moim zdaniem, aby zostać trenerem trzeba przede wszystkim tego chcieć i działać w tym kierunku. Działać z ludźmi, ćwiczyć komunikację, która jest najważniejszą umiejętnością trenera (bo co mi z wiedzy nawet najlepszego eksperta, który nie umie mi jej przekazać…), pracę w grupie (tym się różnią warsztaty od wykładów, że ich uczestnicy uczą się doświadczając) i mieć szacunek do ludzi – każdy jest inny i w inny sposób myśli i się komunikuje.
Nie obędzie się oczywiście bez wiedzy, ale tą można nabyć na wiele sposobów, na drodze doświadczalnej (np. warsztaty), bądź obcując z lepszymi od nas w danej dziedzinie i przyglądaniu się ich pracy, biblioteki, internet, blog Alexa.. :) – wszystko za darmo!

W życiu zawodowym liczą się przede wszystkim umiejętności (czytaj też: „Na ile programiście przydają się studia”), a certyfikaty, świadectwa, dyplomy, możecie nabyć po przejściu płatnego kursu (po pierwszej wypłacie;)) – będzie Wam o wiele łatwiej, posiadając już pewną praktykę.

Widze ze sie czesto usmiechasz czytajac moje posty ;) ILEZ JA RADOSCI SPRAWIAM widze;);) ;) Pozdrawiam

Ciągnij, ciągnij, jak najbardziej :) Bo wiele osób sobie czyta i może się z tego sporo wartościowych rzeczy dowiedzieć, nawet jak nie zamierza zostać trenerem :)

Orest
Dzięki za krótką instrukcję coachowania i parę definicji :)
Sądzę, że na swoim etapie ograniczę się do aktywnego słuchania. Wszystko w swoim czasie :)

Orest, Alex
Co do podziałów coachingu – trochę sobie o tym poczytałam we francuskich podręcznikach do coachingu. Zawsze to pomaga laikowi przyjrzeć się zjawisku, ale na dłuższą metę, zgadzam się – ważniejsze są umiejętności i praktyka, teoretyczne podziały często się zacierają, jak zaczyna się działać :)

Alex
Dzięki za radę: 'Zacznij robić coś konkretnego (nie w edukacji), gdzie jesteś rozliczany z rezultatów a jednocześnie ucz się wszystkiego co związane jest z szeroko pojętą komunikacją międzyludzką i trenowaniem innych.’
okej – czyli business i równolegle kształcenie się w komunikacji międzyludzkiej.

Pozdrawiam Was serdecznie,
Paulina

@Alex pisze: „’Wiedza merytoryczna nie jest tak istotna.’
Na podstawie ilu osobiście przeprowadzonych coachingów (i dla jakich klientów) twierdzisz takie rzeczy???”

1) Nigdy nie prowadziłem praktyki coachingowej, nie jestem profesjonalnym Trenerem, Coachem, Life-Mentorem tak, jak Ty, więc to co napisałem, napisałem na podstawie zerowej liczby osobiście przeprowadzonych coachingów (dla żadnych klientów).

2) Ponieważ nie znam się na coachingu, a trafiłem na uznanego eksperta w tej dziedzinie, jakim niewątpliwie jesteś Ty, Aleksie, usiłuję przy okazji wizyt na Twoim blogu poszerzyć nieco swoją wiedzę. Nie ma to, jak krótka wymiana myśli z mistrzem w swojej dziedzinie.

3) Z mojej dotychczasowej wiedzy wynikało, że w swojej karierze zawodowej unikałeś pracy na etacie dla wielkich korporacji, więc pozwoliłem sobie z tego faktu wyciągnąć wniosek, że nie byłeś nigdy top-managerem. Jednocześnie wielokrotnie mogłem przeczytać, że prowadzisz zajęcia i jesteś coachem top-managerów. Z tych przesłanek wysnułem – najwyraźniej błędny – wniosek, że coach to bardziej katalizator niż nauczyciel i nie musi mieć bezpośredniego doświadczenia w konkretnym zawodzie.

4) Mam nadzieję, że moje błędne rozumowanie nie sprawiło Ci osobistej przykrości, a jedynie obnażyło moją nieświadomość w dziedzinie coachingu.

Alex, serdecznie dziękuję za wyczerpującą odpowiedź i poświęcenie na nią swojego czasu. W ciągu paru minut wykładniczo wzrosła moja wiedza na temat coachingu (chyba powinieneś wystawić mi rachunek :-) ). Myślę, że to dobra lekcja profesjonalizmu dla wszystkich Czytelników Twojego bloga. To także wskazówka, dlaczego nie możesz opędzić się od klientów.

-> TesTeq

piszesz 'nie trzeba’, co implikuje 'mozna’ – oczywiscie, ze tak. szczegolnie, ze na dyrektorskich stanowiskach dzieja sie czasem rzeczy nie do ogarniecia ;)

powazniej to mysle, ze wiem o czym pisales. ze przy odrobinie dobrej woli wiedza ogolna wspomagana intuicja pozwola wczuc sie w sytuacje. dobrze rozumiem?

jednak jest to tak samo prawdziwe jak to, ze duzo latwiej jest rozmawiac reprezentujac poziom znajomosci tematu lepszy niz dobry. tak w uproszczeniu to dobrze jest, gdy rozmowca potrafi przytoczyc branzowa anegdote ze soba w glownej roli :)

widze to rozmawiajac z mlodymi wilkami, swiezo upieczonymi adeptami informatyki. sa chetni do pracy, pelni energii i zapalu. jednak dopiero z uplywem czasu przekonaja sie, ze pewne sprawy staja sie jasne nie w wyniku przeczytanych ksiazek, ale dopiero w momencie gdy sie ich dotknie.

tak na marginesie :) pamietam zadziwienie, gdy kolejny klient okazal sie byc gluchy na moje przekonywania, iz dopiero z rozbudowanym systemem CMS jego witryna (wiecie… taka przez duze 'Wu’… bo innymi sie przeciez wtedy nie zajmowalem ;)) bedzie piekna i wspaniala. no bo klientowi w zupelnosci wystarczala prosta strona, a najwazniejsze mapka dojazdu i numerem telefonu, i tyle. pamietam jak zdziwilem sie dochodzac po dlugich rozmyslaniach do – poprawnego, a jakze! – wniosku, ze warto dostosowac rozmiar kartonu tak, aby jego wielokrotnosc ladnie wypelniala kontener, a jednoczesnie ciezar nie wykluczal bezpiecznego transportu przy pomocy wozkow ktorymi dysponuje magazyn. a przeciez to oczywistosc dla kazdego, kto zajmowal sie logistyka, a prawdopodobnie nawet dla kazdego kto pracowal w magazynie. podobnie bylo ze strefami czasowymi… pamietam, ze dobrych kilka spotkan rozeszlo sie w szwach, gdy okazalo sie, ze nie kazdy zdaje sobie sprawe z roznicy czasow i tego, ze czas Eire/UK to nie zawsze GMT, ze tutaj rowniez jest mamy czas letni/zimowy. nie mowiac juz o takich sprawach jak migracja centrum danych miedzy kontynentami, gdy okazalo sie, ze przy dostepnej przepustowosci nie bedzie mozna przeslac calosci danych w ciagu doby i zostala podjeta decyzja, ze dla tasmy zostana przewiezione samolotem. w kazdym z tych przypadkow mialem swoje zdanie, ktore mimo dobrych checi i niemalego doswiadczenia w jednej dziedzinie upadalo w konfrontacji z doswiadczeniem klienta na jego polu.

ale co chcialem powiedziec… aha! ze jak w kazdej branzy mamy tych mniej i bardziej zdolnych, a trener, ktory potrafi dzialac sprawnie na nieznanym mu polu to bylaby niewatpliwie trenerska elita. niezaleznie od tego i tak bedzie znacznie lepszy tam, gdzie juz byl, czego dotknal i na czym sam zjadl zeby.

ps. tekst napisalem wczoraj, troche sie zdeaktualizowal (ciag dalszy dyskusji wymiany zdan Twojej i Alexa), fragment o elicie podchodzi pod 'cukrzenie’ gospodarzowi… ale ten akapit naprawde powstal wczoraj :) no nic, slowo sie rzeklo, kobyłka u płotu! wiec mimo to postanowilem go opublikowac :)

Orest Tabaka pisze: „Ja wyznaję zasadę: 'Nie przepraszaj, tylko nie rób tak więcej’ – jeśli już przepraszam, to faktycznie wiem, że źle postąpiłem i w tej kwestii będę się pilnował na przyszłość.”

Jak rozumieć tę Twoją zasadę? Że (1) nie przepraszasz w ogóle, czy że (2) za pierwszym razem przepraszasz, a potem postępujesz tak, żeby już więcej nie było potrzeby przepraszania? Ta druga interpretacja bardziej mi się podoba.

@Orest: A dlaczego należy unikać osób, które nigdy nie popełniają błędów (jeśli w ogóle takie osoby istnieją)? Przecież ich współpraca to gwarancja sukcesu!

@Orest Tabaka: Rozumiem. Intencja zatem jest następująca:

„Boże – chroń mnie przed osobami, które twierdzą, że nigdy nie popełniają błędów…”

Praca z osobami, która naprawdę nigdy nie popełniają błędów i nie mają mi za złe, że ja nie jestem tak doskonały, jak one jest dla mnie kuszącą perspektywą (tyle, że nierealną).