Zgadzam się. I wbrew pozorom nie jest to już podejście „dziwne”. U mnie w firmie zawsze jest co najmniej jeden-dwóch stażystów, którzy uczą się, zdobywają szlify — z czystej chęci nauczenia się czegoś nowego. I nie żałują :)

Witam,

Pomysł bardzo mi się podoba, tylko ja skończyłem studia dobrych kilka lat temu i myśląc o Twoim poście Alexie nie mogę za bardzo wymyśleć co musiałbym zrobić, aby ktoś chciał mnie przyjać do firmy abym mógł się czegoś nauczyć. Mam po prostu wrażanie, że za stary już jestem :(

Początki
Moje początkowe działania na „rynku pracy” były bardzo spontaniczne.
Myślę, że było to wynikiem środowiska w jakim się obracałem (http://pl.wikipedia.org/wiki/Demoscena)
W 1994 i 1995 roku „sprzedałem” moje 2 „dzieła” ;) Tekstury graficzne i sofcik – coś na kształt kalendarza, notatnika i organizera w jednym. Całe 10k linii kodu – byłem strasznie dumny :)
Co prawda nie zmienił się mój stan posiadania, za to moja samoocena znacząco wzrosła, w końcu nie byłem programistą (zajmowałem się grafiką) i dopiero co skończyłem pierwszą klasę LO… Niewątpliwie Chwyciłem Boga za stopę ;)

Student’s life :)
Poważnie rynek pracy zacząłem monitorować na trzecim roku studiów (wcześniej byłem zajęty własnymi projektami) co zaowocowało rozpoczęciem współpracy z pewnym wydawnictwem multimedialnym. Pisałem i zajmowałem się reporterką video, współtworzyłem sieć dystrybucji, miałem wpływ na GUI naszego magazynu. Stworzyłem i administrowałem naszym portalem. To była świetna zabawa, poznałem dziesiątki wspaniałych, błyskotliwych i pełnych pasji ludzi, po za tym, dowiedziałem się jak za $1000 oblecieć Ziemię… serio ;)

Potęga internetu
Kolejnym kamieniem milowym były staże,
w paru dużych korporacjach – liderach swoich branż na rynkach całego Świata.

Telefon nie gryzie
Ponieważ miałem problem z komunikacją telefoniczną (kompletnie irracjonalne!) podczas szukania mojej „pierwszej prawdziwej” pracy (ppp) postanowiłem zaciągnąć się do jednego z TFI, które prowadziło wtedy nabór nowych agentów oferując szeroką gamę szkoleń, które należało barterowo odpracować jako telemarketer. Agentem zostać nie chciałem, ale uważałem, że przed wejściem w „dorosłe” :) życie taka wiedza może się przydać no i ten… telefon. Będąc bardzo otwartym człowiekiem blokowałem się na widok telefonu, musiałem to zmienić dlatego… postanowiłem, „zajrzeć w paszczę lwa” ;)

Niedługo potem znalazłem pracę której szukałem.
Teraz telefon jest jednym z warzniejszych narzędzi mojej pracy, w której jestem bardzo dobry.

Jednym słowem proaktywność popłaca, a przy okazji tak jak napisał Grzegorz Kudybiński można przetestować kilka opcji.

Pozdrawiam Wszystkich

Wojciech Szywalski

p.s Witek przestań się tak CZUĆ!!! ;)

[Trochę odbiegłem od głównego tematu, ale mam nadzieję, że nikt się za to nie obrazi] :)

Powiedział bym, że w pracy mamy dwa rodzaje korzyści – finansowe i niefinansowe. W zależności od etapu swojej kariery, dobrze jest skupiać się na uzyskaniu odpowiedniego rodzaju. Niestety, myślę że nie zawsze istnieje możliwość skupienia się na uzyskiwaniu korzyści niefinansowych (doświadczenia, know-how, kontaktów).

Znam sporo osób, które świadomie zrezygnowały, bądź zostały zmuszone do zrezygnowania z własnego rozwoju na rzecz zaspokajenia najbardziej podstawowych potrzeb (wg starego, ale chyba nadal aktualnego modelu hierarchii potrzeb). Często osoby te zajmują się np.: pakowaniem ciastek, pracą w kuchni lub przy zmywaku, sprzątaniem. Znaczna część z nich to zdolni ludzie, którzy parę lat temu nie mieli jeszcz innego wyboru – owszem, nie mieli nic, ale praca „w zawodzie” za 800 złotych miesięcznie też nie jest najlepszą opcją. Najistotniejsze jest pamiętanie o tym, że posiada się większe ambicje, niż tylko najedzenie się. Na szczęście widzę, że cześć znajomych, która wyjechała za pieniędzmy zaczyna wracać uzbrojona w oszczędności i przypomina sobie o swoich ambicjach. Część z tych, którzy wrócili, prowadzą już własne firmy, bądź udało im się zdobyć dobrą pracę w swojej branży – to cieszy.

Odpowiadając na pytanie Alexa, opowiem o swoich osobistych doświadczeniach. Pracę „zawodową” zacząłem kilkumiesięcznymi praktykami w jednej z warszawskich firm. Praca była dobrze płatna, jak dla studenta II roku. Zajmowałem się tam administracją siecią. Nie nauczyłem się w tej pracy zbyt wielu rzeczy, które teraz wykorzystuję, bo większość czasu spędzałem zamknięty w serwerowni ;). Za to dowiedziałem się, że fajnie jest samemu siebie utrzymywać – po raz pierwszy dałem rodzicom odpocząć od utrzymywania mnie – był to mój powód do dumy. Druga praca – to praca na uczelni jako programista. Uczelnia przygotowywała modele fizyczne dla partnera przemysłowego, ja pisałem ich symulator. Nie była to dobrze płatna praca (chociaż trafił się jeden ciekawy bonus motywacyjny, za który wymieniłem swój komputer i jeszczę trochę zostało), ani ciekawa (ile można zajmować się tak naprawdę badaniem jednego procesu fizycznego?), ani pouczająca (nie wykorzystuję zupełnie wiedzy, którą wtedy zdobyłem, ani nie zamierzam wykorzystywać). Kolejna praca wiązała się z wyjazdem do Stanów na trzymiesięczne, całkiem dobrze płatne praktyki. Dowiedziałem się jak wygląda praca w dużej korporacji, dowiedziałem się dokładnie, jaką kulturę pracy mają Amerykanie, sporo rzeczy podpatrzyłem i nauczyłem się – to była moja najciekawsza pod kątem rozwoju „technologicznego” praca, a doświadczenie tam zdobyte pozwoliło mi rozwiązać sporo problemów w kolejnej pracy… którą była praca w agencji interaktywnej. Dużo małych projektów z szalonymi deadline’ami – aby sprostać wszystkiemu trzeba było się nieźle nagimnastykować – z technologią, z ludźmi. To była dla mnie bardzo fajna praca, ponieważ mogłem „wychylić się” poza zakres swoich obowiązków, podrzucić szefowi parę pomysłów (niektóre nawet z pozytywnym skutkiem zostały wykorzystane), dowiedzieć się trochę o zarządzaniu ludźmi i projektami. Chyba całkiem nieźle jak na „tylko” programistę? Dodatkowym plusem było to, że praca była dobrze płatna. [Tak sobie teraz myślę, że gdybym znalazł blog Alexa wcześniej, nie zmieniał bym tej pracy – dawała ona mi wręcz doskonałe możliwości rozwoju]. Kolejna praca – praca zdalna dla firmy z Londynu. Praca naprawdę dobrze płatna (z uwagi na różnicę wartości tej samej pracy pomiędzy różnymi miejscami na świecie), lecz ma jedną, istotną wadę – nie stwarza mi możliwości interakcji z ludźmi, co na dłuższą metę potrafi być bardzo męczące, nie wspominając już o niemożliwości rozwoju zdolności komunikacyjnych. Niestety też moje pomysły nie mogą znaleźć wystarczająco szybkiego przełożenia na rzeczywistość, z uwagi na procesy, które muszą mieć miejsce w firmie.

Podczas każdej z tych prac nauczyłem się czegoś nowego o sobie. Myślę, że jest to najlepsza wiedza, jaką można posiadać – można zmieniać stanowiska, można zmieniać kraj zamieszkania, można zmieniać branżę, jednak cały czas żyjemi z samymi sobą. Dopóki nie będziemy wiedzieć, kim jesteśmy i jacy jesteśmy, nie będziemy mogli określić co tak naprawdę sprawia nam przyjemność i do czego dążymy. Oprócz zdobycia kontaktów i wyrobienia sobie wartości rynkowej, istotne jest mieć pewność, że chcemy robić to, do czego się przygotowujemy przez pracę. Trzeba próbować jak najwięcej różnych zajęć, dopóki nie nabierzemy pewności co do siebie. Proponuję też przeczytać post o testowaniu swoich marzeń, zamieniając „marzenia” na „praca” – można też dojść do ciekawych wniosków.

Pozdrawiam

@Grzegorz, @Witek:

Myślę, że post Alexa tyczy się nie tylko studentów. Równie dobrze te zasady mogą działać dla tych, którzy chcą się przebranżowić, bądź zmienić rodzaj pracy, np techniczną na zarządzanie. Oczywiście im dalej w życiu, tym bardziej sytuacja się komplikuje, bo mamy coraz więcej zobowiązań finansowych a więc i mniejszą możliwość manewru, jednak i z tym można sobie poradzić. Alternatywą do poszukiwania pracy za darmo może być cięższa praca – znalezienie sposobu na nauczenie się nowych umiejętności w aktualnej pracy, bądź po prostu zaczęcie studiów zaocznych w interesującym nas kierunku (tak, jak robi wielu moich znajomych).

Witajcie,

czy aby na pewno mówimy o pracy ZA DARMO??
Pieniądze to jeden ze sposobów, środków wynagrodzenia za naszą pracę.
Zaraz obok pieniędzy jest SATYSFAKCJA Z PRACY, zdobywanie nowych doświadczeń, budowanie sobie networkingowego świata, sprawdzanie siebie w coraz to nowych sytuacjach, budowanie sobie swojego „formalnego” doświadczenia (patrz: wpisy do CV) itd.
:)
Mówię o tym tak „lekko”, bo sama przez kilka (blisko 3 lata) pracowałam w różnych projektach ZA DARMO – przeważnie jako wolontariusz w organizacjach pozarządowych. Dobierałam je tak, by móc „siedzieć” w tematach, które mnie interesują – zarządzanie projektami i HR (i dziś to zaczyna procentować „wynagradzaną pracą” w tzw. branży). Wg mnie (zwłaszcza dla ludzi młodych) organizacje pozarządowe czy organizacje studenckie to świetne pole do pracy za darmo (czytaj: bez wynagrodzenia finansowego).

Jeśli kogoś przeraża perspektywa życia bez pensji, to bez obaw: jest masa sposobów. 2 z nich, które znam, stosowałam, widziałam że działają:
1. praca „darmowa” może stanowić tylko 1 z Twoich zajęć i np. możesz przy niej spędzać 5 godzin tygodniowo i dobierać sobie zadania tak by nie kolidowały zbyt mocno z Twoją normalną pracą
2. (opcja bardziej zaawansowana, choć jak patrzę na moich znajomych, którzy ją praktykują – skuteczna) stworzenie sobie pasywnych źródeł dochodów (inwestycje dające nam co mc tyle byśmy mogli żyć na normalnej stopie) i „praca za darmo” z pełnym zaangażowaniem
3. (wymaga długoterminowego planowania kariery) podejście: dziś pracuję jak dziki królik po to by za x miesięcy, lat móc zająć się czymś co mnie na prawdę interesuje i co być może będzie wymagało ode mnie nieco inwestycji (zwłaszcza inwestycji mojego czasu)

Od dłuższego czasu czytam Twojego bloga. Dzisiejszy wpis poruszył
jakąś strunę w mojej duszy i postanowiłem napisać coś od siebie.

Myślę właśnie o tej pracy „za darmo”. Po studiach zostałem na uczelni,
bo większość moich znajomych po studiach związanych z IT została po prostu
sprzedawcami. Ja chciałem robić coś nowego. Wydawało mi się wtedy,
że tu, może za marne pieniądze, ale jednak będę robił nowe ciekawe
rzeczy. Niestety, ze względu na stosunki panujące na uczelni dojście
do doktoratu zabrało mi dobrych parę lat. I teraz, gdy wszystko
już zdaje się układać (zostałem zatrudniony na nowych warunkach, wreszcie
mam perspektywę wyjścia z debetu, przede mną bardzo ciekawy i duży projekt)
– mi po prostu zabrakło pary.
Te lata przeżyte z ciągłym debetem na koncie, konieczność samodzielnego
robienia wszystkiego (kłania się wpis o mentorach – gdy nowe fascynujące, ale i trudne
rzeczy trzeba rozgryzać samemu i nie ma kogo poprosić o jakiekolwiek wsparcie)
połączone z dłuższym brakiem perspektyw na poprawę sprawiły, że teraz, gdy
już mam nowy etat, zaszeregowanie i perspektywy, to zupełnie straciłem ochotę na
dalszą pracę na tym stanowisku. Jest to dla mnie tym bardziej przygnębiające,
że gdy zaczynałem pracę, to nauczanie studentów było moją pasją.
Wydaje mi się, że rozwiązaniem jest przejście do „normalnej” pracy, ale tu
staje na przeszkodzie brak doświadczenia rynkowego – co jest o tyle śmieszne,
że często szkolę studentów z technologii, które dopiero po paru latach
zaczynają być w praktyce wykorzystywane w firmach.

Co do twojego wpisu: wydaje mi się, że warto byłoby wyznaczyć sobie
jakąś perspektywę (czy termin) pracy „za darmo”, żeby nie zmienić
wolontariatu w wykorzystywanie.

@Shoovi
Dzięki za komentarz, wezmę pod uwagę. W tym roku myślimy w większej skali i proponujemy gotowy temat, stąd potrzeba większych poszukiwań. Nie chce wdawać się w szczegóły, jednak do tej pory się udawało z wyraźną korzyścią dla obu stron.
Jeśli z nikim nie uda się wypracować porozumienia win-win to projekt zrobimy sami (w sumie Google powstało, ponieważ nikt nie chciał skorzystać z pomysłu paru studentów ;) )

Przypomniało Mi się, że dawniej (za czasów szkolnych) nie wyobrażałam sobie pracy „za darmo”-sądzę, iż miało to związek z Moją silną potrzebą szybkiego uniezależnienia finansowego. Dziś natomiast patrzę na ten temat trochę z innej perspektywy i wiem,że to, co robię dla innych „za darmo” jest dla Mnie pożyteczną nauką, doświadczeniem, które mogę wykorzystać za jakiś czas zarobkowo, jeśli Moje umiejętności okażą się wystarczająco atrakcyjne:).

Ogólnie mówiąc taka „praca za darmo” jest świetna w przypadku, gdy uzyskamy nowe doświadczenia, umiejętności, kontakty, nowe możliwości, itp. Jedyny jej minus – brak dochodów finansowych może być pewną niedogodnością w zależności od aktualnej sytuacji finansowej takiej osoby.

pozdrawiam :)

Jak czytałem ten wpis przypomniały mi się słowa wiersza Zen które kiedyś przeczytałem w internecie:
Aby podążać drogą:
patrz na mistrza,
podążaj za mistrzem,
idź razem z mistrzem,
przejrzyj mistrza,
zostań mistrzem.
Uważam że praca za darmo daj właśnie taką możliwość podążania za „mistrzem”. Ponieważ mi się zdażało (i nadal zdaża) pracować za darmo chciałbym przestrzec nowicjuszy przed jedną rzeczą, pisał już o tym Alex: nie dajcie się wykorzystać warto ustalić jasne zasady, podpisać jakąś umowę. Obecnie w znanej mi branży IT (a i w innych pewnie też) bardzo łatwo jest trafić na kogoś kto zechce wykorzystać wasze dobre chęci, znacznie trudniej spotkać owego mistrza. Ostatnio przytrafiła mi się taka sytuacja: dostałem propzycję pracy w Warszawie, ale ponieważ z pewnych względów nie mogę przeprowadzić się narazie do tego miasta zaproponowałem że będę w stolicy 2 – 3 dni w tygodniu, a przez pozostałe pracą zajmę się zdalnie. W zamian gotów byłem się zgodzić na wynagrodzenie które pokryłoby mi jedynie koszta dojazdu – otrzymałem odpowiedź odmowną.

Alex: racja, moje stwierdzenie jest prawdziwe w obu przypadkach – dobrze, że zwróciłeś na to uwagę. Twoja wersja brzmi trochę bardziej „luksusowo” i raczej cięźko podejmować się woontariatu (pracy za doświadczenie, a nie za korzyści finansowe), jeśli chcemy zgromadzić kapitał na pracę dla przyjemności. Jednak Twoja wersja brzmi bardziej optymistycznie i motywująco – na pewno warto dążyć do pozbycia się przymusów, a później poświęcenia się swoim pasjom. Najlepiej pracuje się wtedy, gdy nie musi się wykonywać swojej pracy… Ot, taka ludzka przekora. :)

Święte słowa. Sam to w tej chwili chce zastosować. By dostać posade na uczelnii w USA zamierzam zaczac wspolpracowac za darmo, na odleglosc z moim przyszlym szefem, nic mu na razie o zamiarach pracy nie wspominajac. W ten sposob chce mu sie dac poznac jako czlowiek, ktory juz zna sie na tym bedzie robic i robi to z zapalem i z efektami. Bylem juz kiedys 2 lata w USA i to jest normalny kraj i tam takie metody dzialaja z wiekszym skutkiem niz w Polsce.