Eh, chyba nie odebralem jak nalezy tego wpisu. No nic, przepraszam i oczekuje moderacji..

W ciagu ostatnich tygodni dwukrotnie juz trafilam na strone konferencji TED [http://www.ted.com]. Za pierwszym razem obejrzalam prezentacje sir Kena Robinsona, jako przyklad idealnego przedstawienia tematu i przyciagania uwagi ludzi, za drugim zatrzymalam sie juz na dluzej ogladajac kilka innych przemowien [http://www.ted.com/tedtalks/].
W sumie chcialam sie odniesc tylko do jednej, jednak mysle, ze wszystkie sa interesujace i godne polecenia, dlatego tez wklejam te wszystkie linki :)
Prezentacja, do ktorej chcialam nawiazac to ta Tony´ego Robbinsa. Ma ona cos wspolnego z omawianym nie tak dawno podrywaniem, ale mowi o czyms jeszcze – o emocjach, ktore pozwalaja osiagnac wszystko. Jest to moze delikatniejsze podejscie do tematu niz w filmie The Secret [http://thesecret.tv/], ale rowniez kontrowersyjne. Jak mozna nie majac czasu, pieniedzy, umiejetnosci, itd. osiagnac WSZYSTKO? Wiem, ze to jedna z mysli przewodnich na Twoim blogu i moze to co tu pisze nie zaowocuje nowym tematem, ale podlinkowane zasoby wydaja mi sie w ciekawe i moze cos z nich sie uda wyciagnac :)
pozdrawiam
M.

Witam:)

Alex, wiem, że jesteś zajętym człowiekiem, dlatego przypominam tutaj :)

Kiedyś w komentarzu pod jakimś postem napisałem, że skąd mamy wiedzieć, że coś chcemy w życiu robić, jeśli nigdy tego nie spróbowaliśmy, a co gorsze, nawet nie wiemy o tego istnieniu?

Odpowiedziałeś, że się tym kiedyś zajmiesz:) Minęło już trochę czasu, więc się przypominam:)

Pozdrawiam!

Witam Autora jak i Czytelników!

Alex: mógłbyś poświęcić jedną notkę na pytanie z rozmów kwalifikacyjnych/formularzy rekrutacyjnych typu: „Jakie są Pańskie oczekiwania finansowe”?
Wiadomo, że każdy chciałby dostać jak najwięcej, a pracodawca dać jak najmniej (oczywiście by mieć przy tym pewność o stabilności zatrudnienia pracownika i jego motywacji do pracy).
Jeśli dobrze pamiętam z notek, to jest Ci znana pozycja „7 nawyków …” – chciałbym się dowiedzieć co uważasz (lub czy możesz co wiesz o tym z innych źródeł, np. menadżerów odpowiedzialnych za zatrudnienie) odnośnie zastosowania metody „wygrana-wygrana” podczas takiej rozmowy.
Kandydat zadaje na zadane pytanie o oczekiwanie finansowe stawia sprawę jasno, np. nie jest zorientowany jaka jest przeciętna pensja w firmie na danym stanowisku (z uwzględniem doświadczenie itp.) ale nie chciałby zarabiać mniej niż jego koledzy (przy wykonywaniu tej samej pracy) ani też specjalnie więcej, aby nie psuło to w żaden sposób atmosfery. Jeśli ma określone wymagani.
I również chciałby, aby pensja była np. początkowo niższa, lecz po pewnym czasie (np. 3 miesiącach) – gdy jego praca będzie mogła zostać oceniona – nastąpi weryfikacja (ponowna rozmowa).

Z jednej strony mogłoby się to wydawać śmiałością, jednak moim zdaniem byłoby to uczciwe postawienie sprawy, pozwalające na przekazanie swoich oczekiwań i dające szanse na wypracowanie satysfakcjonującego obie strony kompromisu (oboje wygrywamy albo nie robimy interesów).

Mam nadzieję, że rozumiesz co mam na myśli :-)

shpyo: zacznij od uśmiechu i miłego przywitania, a już ich zjednasz. Bo wiedzę merytoryczną napewno będziesz miał, więc z tym nie powinno być problemu ;) Może jeszcze mowe ciała przestudiować…. i zrelaksować się kompletnie (na min. dzień przed) ;)

Pozdrawiam serdecznie :-D

Witaj, Alex :) .

w komentarzach do artykułu na temat bezpieczeństwa fnansowego napisałeś: “Wychodzenie z ciasnych sytuacji finansowych to też była kiedyś moja specjalność i w razie potrzeby (i czasu) mogę o tym napisać.”

Uważam,że to bardzo dobry temat, tym bardziej biorąc pod uwagę to, że tak naprawdę wiele osób miewa finansowe problemy, z których trudno im wyjść, nie mówiąc o braniu przykładów z innych ludzi (akurat to raczej w temacie „jak NIE postępować”). Osobiście i Ja potrzebuję takowej wiedzy, a ponieważ Alexie masz już doświadczenie i wiedzę, proszę Cię o podzielenie się :) . I z niecierpliwością czekam na arykuł o takiej tematyce, kiedy tylko znajdziesz czas :) .

Pozdrawiam, Kasia „Intueri”

Nie przyznać racji za wszelką cenę

Jak to jest z tym „przyznaniem racji”? Zastanawia mnie ludzka psychika w danym momencie danej osoby.
Otóż nie dawno pewien znajomy (starszy ode mnie ponad 20lat) odwoził mnie wieczorem do domu swoim nowym czerwonym autem. Kilka minut chwalił to auto, kończąc swoją wypowiedź pochwaleniem świateł- ale świeci. Ja mimowolnie zauważyłam, że światła są za wysoko ustawione. I mimo iż nie chciałam mu psuć tego zachwytu to powiedziałam, że światła chyba za wysoko. On na to dość nerwowo,że nie. Nie dałam za wygraną, więc chwilę później powiedziałam grzecznym tonem:
– Może się nie znam, jednak wydaje mi się że światła są za wysoko. Nie powinny oślepiać jadących z naprzeciwka.
( przyznaję, nie mam prawa jazdy, nie mniej znam podstawowe zasady , o przepisach drogowych już nie mówiąc, innymi słowy wiem dużo).
Odpowiedź była taka:
-Nie znasz się, a zabierasz głos w tej sprawie?…
Poczułam się lekko urażona. Nie było to grzeczne w stosunku do mnie, a przynajmniej brzmiało dość lekceważąco. Znajomy uśmiechnął się przy tym dość „nie ładnie”. Nie powinnam raczej zaczynać wypowiedzi-może się nie znam. To też chyba jakoś wpłynęło na odpowiedź mojego rozmówcy.
Wiem, że miałam rację i on to też wiedział/ widział, chyba że rzeczywiście był „ślepy”. Każdy początkujący zauważyłby ten błąd. Mimo to nie przyznał racji.
Zastanwiam się czemu starszym, często też w relacjach mężczyzna-kobieta (rzadziej na odwrót), doświadczony-niedoświadczony, tak trudno przyznać komuś innemu rację. Sama nie mam z tym problemu i jeśli rzeczywiście popełniłam błąd, myliłam się lub cokolwiek, potrafię przyznać się do błędu młodszym. (co nie znaczy że zawsze przyznaję rację ;) )
Czemu tak jest?

Witam,

Czytam Cie juz Alexie od jakiegos czasu i dopiero teraz zdecydowalem sie „wychylic”. Dostala sie w moje rece niedawno ksiazka pod tytulem „Bogaty ojciec, biedny ojciec” R. Kiyosakiego i zrobila na mnie spore wrazenie.. Zawiera mase wskazowek, jak wyrwac sie w zyciu z szablonowego, uczonego od dziecka toku rozumowania i podejscia do pieniedzy i bardzo interesuje mnie. Jako 21letni student niewiele znajacy sie na finansach i „zyciu”, doceniajacy Twoje doswiadczenie, ciekawy jestem Twojej opinii na temat tego dziela.

Pozdrawiam :)

Witam,

Dzisiaj przypadkiem trafilem na taka oto strone:

http://www.windmillsonline.co.uk/interactive/index.html

i poniewaz przypomina mi to cos na ksztalt internetowego coacha, pomyslalem, ze warto sie tym podzielic na blogu ( nie wiem gdzie do wrzucic wiec umieszczam tutaj).
Co sadzisz Alex o takich narzedziach? Czy takie wypelnione internetowo testy/formularze moga zrobic jakas roznice czy tez konieczny jest zywy czlowiek i jego analiza?

Pozdrawiam,

Greg

Może nie będę oryginalny, może ten temat był już omawiany (dopiero wertuję zawartość archiwum bloga), ale…
No właśnie. Chciałbym zaproponować temat „odpowiedzialność” – jak ją rozumieć, definiować, jak do niej podchodzić, by dodawała nam skrzydeł? Jak na nią patrzeć, by ją cenić i podejmować z chęcią – by widzieć w niej „skarb”, źródło możliwości, wolności, spełnienia, nie zaś (jak to często bywa) ciężar, źródło zmartwień, coś, czego za wszelką cenę trzeba unikać…?
Nie chodzi mi o odpowiedzialność za coś konkretnego, ale o odpowiedzialność za życie, które prowadzimy – w kontekście rezultatów, jakie w wyniku tego otrzymujemy.
Prosiłbym też o nawiązanie do fenomenu znanego pod hasłem „mentalność ofiary”, który to fenomen jest dokładnym przeciwieństwem odpowiedzialności.
Jakie są relacje pomiędzy rzeczywistą odpowiedzialnością, która jest naszym udziałem, a tzw. subiektywnym „poczuciem odpowiedzialności” (albo też brakiem takiegoż poczucia) wynikającym z oszukiwania siebie, lęku lub opacznego rozumienia kwestii?

Właściwie mam już częściowo „poukładane” w głowie na ten temat, ale czuję pewien niedosyt. A może potrzebuję usłyszeć z zewnątrz potwierdzenie tego, nieśmiało odkrywam wewnątrz…

Dla przeciętnego człowieka odpowiedzialność jest czymś przerażającym, czymś, czego należy się wystrzegać, a przecież to totalne nieporozumienie…
Bardzo się ucieszę, jeśli poznam Pańskie zdanie na ten temat, które to zdanie, po lekturze kilku artykułów zaczynam sobie cenić.

Pozdrawiam serdecznie.

Seba

Przeczytałem post – „Co zrobić, kiedy się nie wie co chce się robić w życiu?” i mam propozycję na rozszerzenie tego tematu. Moim zdaniem warte jest przeanalizowanie i opisanie procesu przechodzenia ludzi ze stanu biernego w stan czynny. Mam tu na myśli przebieg od pomysłu do realizacji.
Stosując pewne uproszczenie – w Polsce można podzielić ludzi na 2 grupy – tych, których stać na naukę i tych, których nie. Ta druga grupa musi od razu działać po prostu po to by przeżyć (u nich droga od pomysłu do realizacji jest bardzo krótka). Jeżeli zaś chodzi o pierwszą – mmm – tu zaczynają się schody. Młodzi ludzie, którzy są utrzymywani przez rodziców mając 18-20-25-27 lat, tracą bodźce do działania. Owszem, jeżeli poczytać posty wszyscy mają jakieś pomysły, lecz w większości zostają one w sferze niezrealizowanych marzeń, za którymi można tęsknić do końca życia. W dodatku zapracowani rodzice nie mają czasu na wsparcie (niematrialne) dzieci. Co więcej działają wręcz destrukcyjnie mówiąc – idź na studia (za które my zapłacimy), bądź prawnikiem, lekarzem etc. Postępowanie takie odbiera odwagę do urzeczywistniania i spełniania ludzkiego wnętrza. Powtarzając ten dziwny rytuał odbiera się daną wszystkim ludziom możliwość samorealizacji. Wystarczy spojrzeć na kształt ust ludzi w autobusie, na ulicy. Jak wielu z nas zamiast wesołej podkówki ma mocno zaciśniętą szparę.
Podsumowując – warto by wypunktować elementy, które służą „ośmieleniu” ludzi do działania oraz te, które „onieśmielają”. Być może więcej czytelników przejdzie z trybu zadawania pytania 'co mam robić ?; nie widzę drogi ? w tryb delikatnej regresji, która pokaże jakie elementy w okresie dorastania nie zagrały.
Drobna dygresja – odpowiedzi można znajdować w miejscach, w których się ich nie spodziewamy. Czytałem w Gazecie wywiad z najbogatszym człowiekiem Ameryki Płd. Zapytano go, co powoduje śmiałość i rozmach w jego działaniu. Odpowiedział – odwaga, której nauczył go ojciec…
Pozdrawiam – Marcin

Moja propozycja. Rozwazania nad inteligencja emocjonalna? Jak rozwinac swoja inteligencje emocjonlne.

Nauka, nauka i jeszcze raz nauka…
Napisałeś, że uczysz się więcej od innych, co jest kwestią strategii. Mogłabym prosić o jak najszersze rozwinięcie tej kwestii?:)

„Gdyby mi się tak chciało jak nie chce”

Pozdrawiam:)
Gosia

*”Napisałeś, że uczysz się więcej od innych, co jest kwestią strategii”
Uścislajac żebyś nie musiał zaraz prostować: odnosisz wrażenie, że uczysz się więcej od większości Twoich znajomych”

Nie znoszę wyciągania zdań z kontekstu, a okazuje się, że sama nie jestem lepsza ;)

„W Dolinie Krzemowej milionerzy czują się biedni”, artykul z Gazety Wyborczej. Uważam, że to ciekawy „temat” do dyskusji. Ciekawe jak ustosunkują sie do niego czytelnicy tego bloga?:)
link: http://gospodarka.gazeta.pl/gospodarka/1,60846,4437114.html?as=2&ias=3&startsz=x

Witam!
chciałbym wielce przeczytać na Pana blogu o motywacji do pracy. Motywacji do nauki. Jestem na studiach i nijak nie mogę się zmotywować do pracy wcześniej jak na 2 dni przed kolokwium. Chciałbym pchnąć w swe życie więcej systematyczności i pracowitości. mam czas i energię, ale robię wszystko tylko nie to co powinienem w ramach studiów. To byłby cudowny zastrzyk pomysłów przeczytać Pana rady na ten temat. dzięki
pozdrawiam

Witaj Alex,
Przy czytaniu Twoich postów na temat wpływania na ludzi nasunęło mi się pytanie, jak postępować z osobami, które wpływają na nas lub innych w nieetycznych celach (np. żeby komuś zaszkodzić). Czy stykasz się z próbami wykorzystywania znajomości mechanizmów komunikacji, których uczysz, do manipulowania, czy Twoim zdaniem takie osoby będą długoterminowo skutecznie, jak sobie z tym radzić, jak Ty sobie z tym radzisz? Chętnie przeczytałabym coś na ten temat od Ciebie.
Pozdrawiam
Avigayil

Alex,

Jakiś czas temu napisałem do Ciebie dwa maile (pierwszy 10.09.2007 drugi chyba w listopadzie bądź grudniu) i jak dotąd nie było żadnego odzewu z Twojej strony. Dlatego teraz piszę, mam nadzieję że w odpowiednim miejscu, ponieważ nie wiem czy dotarły owe wiadomości do Ciebie (jeden mail był przesłany przez formularz dostępny na stronie, a jeden wysłany bezpośrednio na Twój adres mailowy /kiedyś dostałem Twoją wizytówkę/) Być może nie dotarły one do Ciebie albo może wysłałeś odpowiedź i zaginęła ona gdzieś w drodze do mnie. Jeżeli będzie taka potrzeba mogę wysłać maile jeszcze raz, a na razie chciałbym uzyskać informacje o statusie owych wiadomości…

Pozdrawiam serdecznie :-)

A może by powiedział Pan coś na temat jak poradzić sobie z nawykiem odrywania się od pracy.. nie mogę skupić się na nauce.. co chwilę sprawdzam coś w internecie, a zdarza się że i na dłużej bo np. jakaś strona mnie zainteresuje.. Ciężko się zebrać.
pozdrawiam

Alex,

Dziękuję za wyjaśnienie. Mam nadzieję, że tym razem wiadomość dotrze na moją skrzynkę bez żadnych przeszkód. Jako, że mam kopię pierwszego maila to prawdopodobnie jak będę miał nieco więcej czasu podeślę Ci go ponownie.

Pozdrawiam serdecznie. :)

Cześć,
Chciałbym zaproponować temat prokrastynacji. Zdaje się, że problem jest bardzo powszechny, a na pewno poważny (to już wiem z własnego doświadczenia). Znasz jakieś praktyczne metody walki z tym zaburzeniem?
Z góry dziękuję i pozdrawiam
Mateusz Karbowski

PS Przy okazji dziękuję za pracę jaką wkładasz w prowadzenie tego bloga. Czytam regularnie i dużo z niego czerpię.

Alex,

czy udałoby Ci się kiedyś napisać o tym, jak Twoim zdaniem powinna wyglądać dobra wizytkówa? Tutaj: http://www.flickr.com/photos/dailypoetics/sets/72057594104389710/ można znaleźć dosyć sporo zróżnicowanych przykładów :)

Pozdrawiam
Bartek

Gregor pisze: „Dlaczego w kilku, kilkunastu artykułach tak mocno krytykujesz kredyty hipoteczne? Dlaczego krytykujesz kupowanie mieszkania na kredyt?”

Kredyt jest kotwicą. Chyba, że masz pewność osiągnięcia zysku z takiej inwestycji i widzisz możliwość szybkiego wycofania się. Znam ludzi, którzy skorzystali z pomocy zakładu pracy i wzięli nisko oprocentowany kredyt – teraz nie są w stanie zmienić pracy, bo musieliby spłacić cały kredyt plus różnicę między standardowym i preferencyjnym oprocentowaniem. A ich pensja nie rośnie…

Myślę, że to po prostu kwestia wolności i elastyczności w życiu.

Marysia pisze: „jak upominac się od długi (mnie to przychodzi z wielkim trudem, a właściwie wcale nie przychodzi – po prostu nie potrafię, czy raczej nie lubię, upominać się o swoje; a że jest to dla mnie wysoce niekorzystne pytam: jak to zmienić?).”

Nie wiem, jakie poglądy na ten temat ma Alex – być może Alex w ogóle nie miewa problemów z długami, ale moja rada jest taka:

Dochodząc swego należy wyłączyć emocje, „odłączyć” dług od osoby, która jest nam coś winna i zająć się bezwzględną egzekucją zobowiązania (w razie protestów dłużnika należy stwierdzać – „wybacz, to nic osobistego, to jest moja standardowa procedura postępowania w takich sprawach”).

Marysia pisze: „A może zdaje mi się, że nie potrafię, gdyż obawiam się, że w oczach potencjalnego dłużnika będę sknerą.”

Nie obawiaj się niewypowiedzianych jeszcze opinii o sobie. Tym bardziej, jeśli są niesłuszne. Jeżeli ktoś jest coś Ci winien, to nie możesz być sknerą, ponieważ dałaś mu to coś, albo inną rzecz, której dług jest ekwiwalentem.

Marysia pisze: „Po dłuższym zastanowieniu myślę sobie, czy w ogóle możliwe jest oddzielenie emocji od osoby?”

Jes to możliwe, ale wcale nie twierdzę, że zawsze łatwe. Jest tym trudniejsze im mamy silniejszą więź emocjonalną z daną osobą. „Na szczęście” te bardzo silne więzi łączą nas ze stosunkowo niewielkim kręgiem osób. Uważam, że większy problem mamy z osobami, z którymi tylko wydaje nam się, że mamy więź lub które stosują szantaż emocjonalny – na przykład kolega z pracy mówi: „No nie bądź wiśnią, poczekaj jeszcze miesiąc na zwrot kasy.” I my ulegamy, bo tak naprawdę boimy się, że będzie po całym biurze rozpowiadał, jakimi to jesteśmy sknerami. A tu należy zastosować „standardową procedurę odzyskiwania długu”.

Drogi Alex,
Bardzo mnie interesuje Twoje zdanie na temat sytuacji, która aktualnie panuje (lub tez jest rozdmuchiwana) na rynkach finansowych. Rozumiem, że nie jesteś ekonomistą i ,że nie jeden „analytyk” potrafi lepiej nam wytłumaczyć aktualny stan rzeczy. Chodzi mi bardziej o to, że poznałem Cię za pomocą tego bloga jako człowieka doświadczonego, który przeżył jeden system panujący w naszym kraju, i interesuje mnie co mógłbyś napisać nam, młodym ludziom, którzy stają pierwszy raz w obliczu takiej sytuacji. A może to wszystko jest tylko „niepotrzebnym sianiem paniki”? Nasuwa się wiele pytań, może jeżeli byłbyś w stanie napisać ciekawy post na ten temat, to wiele osób przyłączyłoby się do dyskusji?
Serdecznie pozdrawiam,
Igor

@paterson: Nie wiem, czy jest coś, co można doradzić sfrustrowanym nauczycielom uczestniczącym w ponurym spektaklu o nazwie „Polska Edukacja Narodowa”. Chciałoby się nowoczesnego nauczania twórczego i logicznego myślenia, a wciąż króluje napychanie głów bezużytecznymi faktami.

Ja mam pytanie dość takie dziwne i pewno naiwne ;) Ale po wpisaniu „goldenline” czy „profeo” w wyszukiwarkę nic nie trafiłem… Ale jako, że zacząłem się zastanawiać nad swoją skromną osobą w sieci, to stwierdziłem, że odkurzę profil na GoldenLine swój… (choć po wpisywaniu różnych moich danych to google wywalają jakieś stare dane o mnie, nic nowego:) ). Tylko tak myślę…

Robić z nim cokolwiek więcej prócz wpisania swoich danych prosto z CV? Wyszukiwać swoich znajomych i dopraszać do kontaktów? Do grup się zapisywać? Raczej nie planuję tam za dużo przebywać, bo na to nie mam czasu… W sumie GL miałem od ponad roku założone, nawet bez wielu informacji, ale po prostu zrobiłem kiedyś i zostawiłem, nic mnie tam mnie nie przyciągało.

Grzebiąc w internecie znalazłem profeo, linkedin, i w sumie pełno innych portali społecznościowych – nigdy szczególnie nie zwracałem na nie uwagi.

Co więc robić? Atakować wszystkie i zostawić swój ślad, czy skupić się na którymś w szczególności? A resztę zostawić? Tylko który wybrać? Jedni piszą, że GL jest największy, że profeo jest od razu powiązane z pracuj, więc jest bardziej przyszłościowe… Niektórzy pisali z kolei, że w świecie liczy się tylko linkedin :)) Poważnie nie wiem… Może Ty Alex coś możesz tutaj poradzić? Czy skupiać się na którymś z tych serwisów?

Jedyny rozwinięty u mnie to „nasza klasa” i tam wielu znajomych mam dodatnych – obawiam się że jest ich mniej na goldenline niż na NK :)) Co więcej jeśli dobrze widziałem to na GL do dodawania znajomych trzeba ich maile posiadać – a skąd mam wiedzieć na jakie maile są oni pozapisywani? Wrzucając kilka nazwisk wyszło mi, że na GL jest może ze 3 osoby na 10 z NK :)

I teraz nie wiem… Działać coś na GL? Podobno rekruterzy przy przeglądaniu ofert pracy potrafią robić wywiad i sprawdzają NK, więc czy jest sens dodatkowo posiadania takiej „wizytówki” na GL, czy profeo?

Wiem, pytanie naiwne, ale może ktoś coś odpowie z czytelników pod mym komentarzem, bo Alex ma pewno raczej ciekawsze rzeczy do pisania niż roztrząsanie czy jeden portal jest lepszy od drugiego :) I jak je stosować. Poważnie mam spore wątpliwości, czy jest sens rozwijania GL, skoro mam większość znajomych na NK… I musiałbym ich specjalnie szukać na GL by ich dodać. Pozatym wiem, że u mnie w pracy jedna osoba miała nieprzyjemności za GL :) Fakt, facet i tak szukał innej pracy, jak i ja teraz…. Tylko podchodzi to pod zostawienie pozytywnego wrażenia po sobie w pracy, czyż nie? Pojawienie się na GL jednoznacznie dla mnie oznaczałoby, że pracownik szuka czegoś innego. Złe nastawienie?

No nie wiem, poważnie nie wiem. Warto ten profil rozwijać (na co i tak prawie nie mam czasu)? Czy po prostu zostawić dane jak z CV i zapomnieć?

Alex – to wiem, ale chodzi o fakt ukazania ich na profilu, tak samo jak rozwój tego profilu. Czy ma to aż tak wielkie znaczenie w przypadku bycia rekrutowanym, czy też… Niekoniecznie? I czy skupiać się na jednym, czy wszystkie po trochu? :) Wiem, ja już kombinuję jak koń pod górę, ale próbuję tutaj zrozumieć co się stało z rynkiem pracy, że 3 lata temu mając puste cv każdy mnie chciał przygarnąć, a teraz z ciekawszym cv – nie dostaję żadnej odpowiedzi :)) I te GL/profeo/linkedin jest kolejną rzeczą, którą wynalazłem jako potencjalny powód :)

Paulina – samotna podróż dookoła świata – trochę dziwnie by było. Lepiej z kimś, aby wrażenia móc choćby powymieniać. Natomiast jeśli planem jest praca i jakieś mieszkanie w różnych częściach świata – to znajomych znajdzie się na miejscu! Zawsze! Mam też znajomego, który tak zjeżdża świat jako geodeta. Ma już znajomych z RPA, Arabii Saudyjskiej, i wielu innych miejscach świata. Fakt, jeżdżą większą ekipą na budowy robione przez firmę gdzie pracuje, ale zawsze mają jakichś znajomych wśród „tubylców” :) Chociaż on to raczej poszukuje płci przeciwnej, taki to już z niego Don Juan ;) Ale np. planuje urlop właśnie w RPA, bo stwierdził, że mu się spodobało tam.

Co do pieniędzy – ja raczej bez zaplecza finansowego bym się nie porywał, bo lubię mieć chociaż ten spokój duszy… Kwestia jak Ty z pieniędzmi stoisz…

Jakbym mógł to bym gdzieś wyjechał z kraju pracować w innych miejscach. Z racji znajomości języka rosyjskiego to czemu by nie spróbować w Rosji? Słyszałem, że polskie firmy poszukują pracowników/managerów do pracy w Rosji… Nie wiem jak teraz, bo teraz przecież jest całkiem niemiło (kryzys). Innym miejscem gdzie z chęcią bym spróbował sił to Azja – słyszałem wiele dobrego o tamtych kulturach.

Jednak na chwilę obecną pozostaje to jako dość oddalone marzenie. Za ciężką mam kotwicę pewno Alex by powiedział :) Jeśli Ty możesz skorzystać i masz ochotę to skorzystaj!

PS. przy czym moje rady to trochę jak ksiądz gadający o rodzinie – z drugiej strony czuję, że coś tracę nie mogąc tak świata poznawać… Więc może chociaż Ty skorzystasz :) Może popatrz na ogłoszenia o pracę na różnych polskich portalach, kilka razy widziałem firmy szukające pracowników do pracy zagranicą…

Witold – GL, NK czy inne portale to jedna z mozliwosci. a moze po prostu zastanów się gdzie chcesz pracować i skontaktuj sie z wybraną firmą bezpośrednio (może kilka firm). Poświęcisz na to tyle samo czasu co na wyszukiwanie znajomych w portalu. Efekt jezeli dostaniesz prace bedzie kolosalny – bo bedzie to dla ciebie twoja wymarzona praca – przynajmniej na jakis czas.
Oczywiscie jest tu troche hipokryzji z mojej strony jako od że z ust człowieka który nigdy pracy nie szukał – ale to juz sprawa indywdualnej pracy nad postrzeganiem siebie przez innych i budowaniu relacji.
ps. przepraszam za moją emocjonalną „interwencje” ale nie mogłem się powstrzymać oczywście z jak najbardziej pozytywnych pobudek

Alex mam taka prośbę, abyś podjął temat twórczość i kreatywność myślenia w życiu codziennym. Czy twórcze podejście do życia może dać poczucie szczęścia?

Łukasz
Jeżeli chodzi o lektury to polecam Personal MBA (http://personalmba.com/) – jest to ciekawa inicjatywa:

„About the Personal MBA
Business schools don’t have a monopoly on worldly wisdom. If you’re serious about learning advanced business principles, the Personal MBA can help you master business without the baggage of b-school. To get started, read the manifesto or discover the 77 best business books in print.”

Stworzyli listę wartościowych książek z różnych dziedzin biznesu. Nie jest to może alternatywa dla programu MBA, ale przynajmniej ułatwia podjęcie decyzji co warto przeczytać.

Pozdrawiam
Maciej

Witold,
Przeglądam Twój profil na goldenline i nasuwają mi się poniższe wątpliwości. piszesz:
Stanowisko: Export Manager (Specjalista ds. Eksportu)
Tłumaczenie Specjalisty na angielski to Manager ? Brakuje mi tu konsekwencji
Dalej:
Uczelnia: Politechnika Śląska w Gliwicach (2004-10 – 2005-02)
Studia magisterskie w cztery miesiące ?
Bezpośrednio z administratora sieci stałeś się Specjalistą ?
pozdrawiam, Artur

Alex,

OK, chciałem zakcentować słowo „setki”, a nie słowo „na ulicy”. Choć z drugiej strony bezpośredni kontakt w pewnych wypadkach jest najlepszy (od razu mamy dużo informacji). Dlatego te wszystkie wynalazki typu speed dating, NLP speed seduction, itp. bazują głównie na kontakcie bezpośrednim, bo to po prostu daje speed. Wydaje mi się jednak, że nie jest to odpowiedni temat na ten blog i nie będę się już więcej w tej sprawie wypowiadać.

Witold,

Ja zamieściłem swój profil na brytyjskim Monsterze (aczkolwiek prawdopodobnie ta sama baza jest dostępna ze wszystkich Monsterów, bo dzwonili do mnie z całej Europy z Polską włącznie, ale musiałbyś to sprawdzić) i podałem brytyjski numer telefonu, który sobie kupiłem od Skypa. Poszukaj w Google „Killer CV”, można pod tym hasłem znaleźć dużo cennych uwag jak skonstruować CV i profil (skills wg oferty -> supporting achievements i nie istotna reszta).

pozdr.
Mirek

Alex!

Ostatnio byłam na spotkaniu biznesowym, które było nie lada przeżyciem:-) Chciałam nawet o nim opowiedzieć, bo właściwie tyczy komunikacji…, ale nie pasuje / bezpośrednio nie nawiązuje do żadnego z wątków.

Stąd moja propozycja tematu Spotkania. Spotkania Życia. Po raz pierwszy. W biznesie. Najzabawniejsze. Niezapomniane.Na stopie prywatnej. Oraz związane z nimi oczekiwania, przeżycia, możliwości, niewykorzystane szanse, etc.

Jak myślisz, czy to temat wart wyszczególnienia?

Mnóstwo serdeczności,
Justyna

Witam,
mam pytanie dotyczące nauki języka. Urodziłam się na początku lat siedemdziesiątych, wtedy rządził w szkole język rosyjski. Angielski pojawił się dopiero w liceum. Nie wiem jak jest teraz, ale wtedy moi nauczyciele nie mieli pojęcia o tym jak nauczyć młodego człowieka swobodnie komunikować się w tym języku. Uczyliśmy się gramatyki! Na studiach było podobnie. Ponieważ prywatne lekcje były poza moim zasięgiem, efekt jest taki, że mój angielski jest mierny. Mniejszy problem mam z czytaniem, zdecydowanie duży z mówieniem. Podczas czytania zawsze można sięgnąć do słownika i przetłumaczyć, a w trakcie mówienia… występuje martwa cisza :/ Tylko, że kilka rozwiązań z góry niestety odpada, powodem jest mój mały, 10-miesięczny syn. Czy ktoś może polecić sprawdzone rozwiązania? Np. czy przez czytanie książek w oryginale (a raczej próbę czytania) może polepszyć się kwestia komunikowania?

@Dzimma: A gdybyś tak zagadywała do dziecka po angielsku? I kupiła parę dziecięcych książeczek w tym języku i mu czytała? Albo oglądała Shreka w wersji oryginalnej – na początek z napisami, potem bez?

@TesTeq i @tomcio44: bardzo dziękuję za pomysły!

Chciałam podzielić z Wami wszystkimi pewną ważną informacją, która może się przydać w nauce języka obcego Waszych dzieci czy młodszego rodzeństwa.
Badania za pomocą elektroencefalografu (EEG), przeprowadzone przez Helen Neville z Portland (Oregon), wykazały, że po 13. roku życia jesteśmy w stanie nauczyć się gramatyki, ale najprawdopodobniej będziemy mniej sprawni i będziemy używać innych strategii mózgowych niż w sytuacji, gdy uczylibyśmy się gramatyki przed 13. rokiem życia. To samo dotyczy wymowy, akcentu. Taki wrażliwy okres na szczęście nie istnieje dla nauki słownika! Niezależnie od tego w jakim wieku uczymy się słówek, w proces ten są zaangażowane te same układy w mózgu (tylna lewa i prawa półkula). Wracając do nauki gramatyki: jeśli dziecko uczy się języka obcego przed 13. rokiem życia – do pracy jest zaangażowana tylko lewa strona mózgu, po 13. roku – angażowane są już obie półkule! Czyli jakaś wydłużona ścieżka…? To już moja interpretacja.

@TesTeq: tu chyba chodzi właśnie o to, że dziecko przed 13.r.ż. w sposób naturalny „uczy” się gramatyki (nie wiedząc, że to gramatyka) – po prostu zapamiętuje konstrukcje i wykorzystuje je, a później (po +/- 13 r.ż.) właśnie skupia się, wkuwa, analizuje tę gramatykę i dlatego musi angażować aż obie półkule.

@Krzysztof Kroszka: mam wrażenie, że tylko Ty mnie zrozumiałeś :)

@TesTeq: dla mnie konkluzja tych badań jest następująca:
1. nie należy przejmować się jakimś schematem i po prostu mówić do dzieci / uczyć je, począwszy od przykładów podanych przez Krzyśka, po używanie strony biernej, mowy zależnej, czasu zaprzeszłego i co tam ciekawego język ma (nie nazywając tych konstrukcji rzecz jasna), bo jak pokazuje badanie: dziecko przyswoi je szybciej i sprawniej niż my dorośli, a następnie niejako naturalnie użyje (bez skupiania się i analizowania pt. „o, teraz używam/użyję mowy zależnej”)
2. nie należy bać się nowych metod nauki języka dzieci, np. metoda Callana, bo one właśnie bazują na tym szybkim wchłonięciu (o czym w badaniu) i łatwym wykorzystaniu m.in. gramatyki w przyszłości. To zjawisko potwierdził własnym doświadczeniem jeden z użytkowników tego bloga: http://alexba.eu/2008-11-23/goscinne-posty/couchsurfing-podroze/#comment-63591
3. my, dorośli, nie jesteśmy w stanie „uchwycić” tej łatwości i sprawności, bo już jej nie mamy (patrz granica wieku) – używamy do załapania gramatyki już obu półkul
4. ponieważ były to badania obrazowe (EEG), całość nie stanowi jedynie suchej tezy.
Ja naprawdę nigdzie nie namawiałam do nauki dzieci gramatyki w rozumieniu szkolnej agendy wprowadzania informacji, począwszy od czasu teraźniejszego z wałkowaniem kolejnych ćwiczeń.

Dzimma, na pewno nie tylko ja Cię zrozumiałem, chyba nie doceniasz czytelników tego blogu :-)

A jeśli chodzi o naukę języków, to wg mnie najważniejsza jest motywacja ucznia dzięki temu, że nauka jest przyjemnym doświadczeniem. A to oznacza różne rzeczy, w zależności od wieku i innych czynników.

Dla dorosłego, myślącego człowieka nauka języka może być po prostu wyzwaniem intelektualnym (przynajmniej dla mnie jest). Każdy nowy język to inny świat, który rządzi się swoimi prawami. Odkrywanie tych zasad, zabawa słowami, może być przyjemną rozrywką, a przy tym jakże pożyteczną.

Alex, te rozważania chyba niespecjalnie pasują do wpisu, pod którym są umieszczone, ale sam widzisz, że temat nauki języków wraca po raz kolejny. W tym czy oddzielnym wątku, tak czy inaczej warto się wymieniać doświadczeniami z tego obszaru.

A może w tym gronie wykiełkuje jakaś inicjatywa wspierająca nasz rozwój językowy? Tutaj
http://alexba.eu/2009-04-16/tematy-rozne/get-up-and-go-na-ursynowie/
Alex pisze „możemy omawiać prawie dowolne tematy w języku polskim, niemieckim, bądź angielskim”… w każdym razie ja już się zgłosiłem do naszego Gospodarza jako chętny do „spacerów dyskusyjnych”.

Pozdrawiam
Krzysiek

Wczoraj w mojej głowie rodził się pomysł, by spędzić zimą 2 tygodnie w Hiszpanii wynajmując pokój od kogoś. Podczas gdy świadomie myślałem o tym pomyśle, podświadomość mówiła mi: „to niemożliwe, nie uda się tobie”. Zrobiłem następujący trik.
Wziąłem kartkę papieru i napisałem na niej, to co mi mówiła podświadomość: „To niemożliwe, bym spędził zimą 2 tygodnie w Hiszpanii” i nagle podświadomość zaczęła mówić „to możliwe, przecież to nie jest takie trudne” i podsuwała mi różne pomysły, na które o dziwo bym sam nie wpadł wcześniej :).

Alex, mógłbyś jakoś rozwinąć temat takiej gry, którą ja w powyższym przykładzie zastosowałem: potwierdziłem, że coś jest dla mnie niemożliwe, a następnie okazało się, że może to być prostsze niż przypuszczałem. Ten przykład służył do zobrazowania triku, ale wydaje mi się że taki trik można stosować w wielu innych sytuacjach.

Zajmuje stanowisko kierownicze. Od jakiegos czasu mam wrazenie, ze prezesostwo prowadzi ze mną grę. Na początku każda moja opinia w danym temacie (jestem w dziale IT) była dokładnie analizowana, przeważnie przed napisaniem jakiejkolwiek pisma, miałem spotkanie z prezesem i wspólnie omawialiśmy temat. Obecnie jestem zawalany papierkami, opiniami i gubi mnie to, że jestem zbyt szczery. Jako programista, sceptycznie podchodze do firmy X, która juz wypuscila kilka bubli. Mam na to dowody, opinie argumentuję, ale i tak ostatnio prezes podjął decyzję o zakupie pewnego gniota, którego widziałem na żywo już rok wczesniej i podczas prezentacji firma nie potrafiła odpowiedzieć praktycznie na żadne moje zarzuty/pytania. Ostatnio prezes zaczepił mnie na korytarzy, zaprosił na ubocze i zapytał, ile dałbym podwyżki swojemu pracownikowi, by był zadowolony. Podałem normalną, przyzwoitą kwotę (mówiąc, że nie rozmawiałem o tym jeszcze z pracownikiem i jest to moja propozycja)… prezes oburzył się „czemu tak dużo” i rzucił swoje marne 280 zł brutto. Niepotrzebnie wdałem się w dyskusjęk, napomknąłem m.in. o sobie, bo jest prezes moim przełożonym, ale chociaż wczesniej obiecał, to dał mi do zrozumienia, że nie dostanę podwyżki, bo powinienem spojrzeć na sytuację w kraju. Korciło mnie, żeby zapytać „dlaczego mój pracownik ma ją zatem dostać?” ale urgyzłem się w język. Sorry za wywód, ale generalnie mam często doły analizując moje rozmowy z pracy, że za dużo powiedziałem, że mogłem przeczekać, wyczekać, a od razu emojonalnie podszedłem do danego tematu. Jak z tym walczyć?

Natchniony tematem „Jak nie załatwiać spraw” proponuje porozmawiać na temat kilku popularnych w korporacjach (i nie tylko) sposobów załatwiania spraw i sposobach obrony przed nimi.
Jednym z nich jest opisany przez Alexa we wspomnianym wątku i zupełnie źle dobrany w tej sytuacji sposób „Na ważniaka”.
Innymi popularnymi są sposoby „Przez zamęczenie”, oraz najbardziej wyrafinowany „Na idiotę”. Najbardziej interesujący jest ten ostatni i polega na zmuszeniu specjalisty przydzielonego do projektu jako zasób, do zajęcia się tematem wykraczającym poza jego kompetencje, przez wywołanie wrażenia iż kompetentny menadżer sobie z nim nie poradzi (jest idiotą). W sytuacji gdy specjalista osiąga sukces jest to sukces kompetentnego menadżera, w przypadku gdy specjalista odniesie porażkę, łatwo wskazać go jako jej winnego. Niestety będąc takim „specjalistą” zupełnie nie wiem jak się przed tym bronić…
Jeżeli temat się spodoba chętnie rozwinę wątek.

Przychylam się do powyższej propozycji Artura :) Aczkolwiek ja na własny użytek zrobiłam sobie listę zasad/wskazówek zaczerpniętych z postów i komentarzy Alexa:) Działa… Mam jednak pytanie. Zdaje sobie sprawę, że zmiany (mam na myśli trwałe zmiany, zlikwidowanie starych niekorzystnych dla nas przyzwyczajeń i nawyków) – wymaga czasu. Pamiętam jednak jak w jednym z komentarzy napisałeś Alexie, że możliwe jest takie „przyspieszone” przejście kilka poziomów (mam tu na myśli poziomy życia w szerokim tego słowa znaczeniu). W związku z tym moje pytanie: czy możliwe jest w ogóle takie „przyspieszone wejście” na wyższe poziomy mocą własnego działania i własnej pracy? Każdy z nas działa we własnym tempie, i zapewne gdyby był gotowy na wyższy poziom – to już by tam był:) Niemniej jednak czasem odczuwamy potrzebę „bycia” już tam… tylko wydaje się, że brakuje tych kilku klocków:) Człowiek „otworzył” już siebie samego, pozostawiając wiele miejsca na to nowe… Czy są jakieś mechanizmy „przyspieszające” (w żadnym wypadku nie mam tu na myśli drogi na skróty).

Serdeczności,

Chciałabym poruszyć kwestię biznesowej komunikacji mailowej. Twój czytelnik Bartek na swoim blogu opisał swój pomysł na sprawdzanie maili raz na dwa – trzy dni i wysyłanie autorespondera z filmem informującym, że maile odbiera w takiej częstotliwości, dlatego w wyjątkowo ważnych sprawach prosi o kontakt telefoniczny (opisując w skrócie).
Wyraziłam swoje zdanie na ten temat pod jego wpisem ( http://bartekpopiel.pl/2010-07-12/produktywnosc/jak-w-pelni-zapanowac-nad-skrzynka-mailowa/?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed: BartekPopiel (Bartek Popiel)
Chciałabym jednak zapytać o zdanie specjalistę m.in. od komunikacji biznesowej – Alexa.
Czy dostawca usług dla biznesu (przedsiębiorca, freelancer itp) może sobie pozwolić na taki ruch, czy raczej nie powinien (ze względu na możliwość utraty potencjalnych klientów)?

I czy istnieje coś takiego jak niepisana umowa o odpisywaniu na ważne maile (w biznesowych kontaktach) w ciągu 24 godzin, czy to tylko mój wymysł?

Mam nadzieję, że Bartek się nie pogniewa za poruszenie tematu na tym blogu, szczególnie że moim zdaniem jest to dobry temat do dyskusji :-).

Witaj Alex,

W miare mozliwosci czasowych przegladam bloga i nie jestem pewna czy temat pracy wolontantaryjnej byl juz poruszany. Jesli nie, mysle, ze moglby zainteresowac wiele osob. Mlodzi ludzie na starcie kariery czesto sa zachecani do pracy bez wynagrodzenia. Jako uzasadnienie zwykle podawane sa dwa powody: zdobycie doswiadczenia i pokazanie swoich umiejetnosci. Niestey i z wlasnego doswiadczenia i z oserwacji widze, ze czesto tzw. wolontariat zamienia sie w zwyczajne wykorzystywanie darmowej sily roboczej. Moze warto napisac kilka slow o tym kiedy warto sie w taka prace angazowac. A jezeli tak, to gdzie, w jakim zakresie i na jakich warunkach.

Kasia, dzieki :)

Witam,
A ja bym z miłą chęcią poczytał co Aleksie doradziłbyś osobom odczuwającym wypalenie zawodowe.

Witaj Alex,

Myślę że wiele osób (w tym także ja) skorzystało by gdybyś podzielił się swoimi spostrzeżeniami w temacie zazdrości. Chodzi mi tutaj o diagnozowanie tego negatywnego stanu w sobie- w końcu dość często nie zdajemy sobie sprawy że mamy z tym problem.

Inny temat, który również wydałby się ciekawy i „outsiderowy” to temat dobrego seksu. Wielokrotnie o nim pisałeś, ale nie spotkałem się abyś deszyfrował tę frazę..

Szacunek za pracę,
Michał

Proponuję wzbogacić Twoje wpisy na portalu natemat.pl o nagrania głosowe, tak jak to ma miejsce na tym blogu.