W idealnym świecie, najfajniej by było znaleźć samemu grupę docelową i sprawdzić, może ktoś by się tam zgłosił na ochotnika, aby pociągnąć trochę organizację (sala i ewentualne zbiórka na nią), pewnie można by to np. zrobić postem na blogu lub fanpagem, tak jak przy spotkaniach Czytelników.
Może to być trudniejsza lecz pewniejsza alternatywa, niż szukania jednej osoby z grupą docelowa (np. Fundacja).
No ale to się łatwo pisze przy komputerze, w praktyce może nie być tak banalne.
trzymam kciuki, Artur

Jestem mamą 40 , z dorosłymi dziećmi. Zgadzam się z opinią pani z fundacji: „Kobiety z naszej fundacji to często kobiety dojrzałe, 50 , które, po odchowaniu dzieci, chciałyby na nowo określić sens swojego życia, a brakuje im pomysłu, odwagi i sposobu.”
Do tych kobiet można również odnieść sparafrazowaną wypowiedź Patrycji: „Wiedzą już, czym absolutnie nie chcą się zajmować, precyzują swoje marzenia zawodowe, ale trochę brakuje w nich jeszcze wiary w sukces i trudno jest wyjść z tej swojej ‘własnej strefy komfortu’. Myślę, że dla wielu kobiet przydatne mogłyby być warsztaty o tym, jak przekuć marzenie w działanie i spełnianie się na polu zawodowym. Tu też pewnie niezbędna będzie znajomość rzeczy, o których napisałeś, czyli m.in. umiejętność budowania relacji z różnymi ludźmi i umiejętności negocjacyjne.”
Po odchowaniu dzieci kobiety w wieku 40-50 (a czasami i do 60) mają jeszcze sporo sił i często nagle więcej czasu, z którym nie wiedzą, co zrobić. W czasach ich młodości nie było takich szkoleń, warsztatów, artykułów, poradników. Często przez wiele lat oddawały się macierzyństwu, zaniedbując siebie i świat zewnętrzny. Myślę, że im też przydałyby się takie warsztaty. Niekoniecznie razem z młodymi mamami. A może takie międzypokoleniowe spotkanie i zobaczenie, że w gruncie rzeczy mają podobne problemy, nie byłoby wcale takim złym pomysłem?

Trudno przewidzieć, jakie kobiety, by się znalazły w grupie warsztatowej. Część kobiet pewnie ma sprecyzowane marzenia, więc przedstawiłaby konkretne pytania i problemy. Ale te już zrobiły pierwszy krok. Niektóre jeszcze nie zrobiły nawet tego kroku i na pierwszym spotkaniu zapewne nie miałyby przygotowanych konkretnych tematów. Nie mają odwagi marzyć i planować, bo myślą, że już za późno, albo nie mają odwagi odgrzebać dawnych marzeń, bo ktoś kiedyś podciął im skrzydła. I pewnie potrzebują pokazania, że nie jest za późno i się da.
Z niecierpliwością będę czekać na post dla dojrzałych kobiet. Zdaje się, że jeszcze miał być post o dawaniu kwiatów?

Odnosząc się do meritum szkolenia już teraz mogę podkreślić, że na pewno chcemy popracować nad komunikacją. Widzimy własne braki przy komunikacji w grupie (i wynikłe z tego konflikty). Ponieważ o grupie mówiono i pisano (lokalne radio, prasa, telewizja i „Pytanie na śniadanie), spotkałyśmy się z niewybrednymi komentarzami (szczególnie w internecie). Chcemy sobie wywalczyć parę rzeczy w mieście i tutaj bardzo potrzebne nam są negocjacje – dotąd zamiast walczyć o zmianę nieprzychylnych nam stanowisk, zmieniałyśmy pole działania – uznając, że to efektywniejsze. Negocjacja z pracodawcą to już powszechna pięta Achillesa. Dodatkowo dla wielu mam to zmiana zawodu i czas nauki – stąd chęć pracy nad efektywnością takich działań. Kolejna bolączka to, aby w biznesie nie być mamą – wiele naszych pomysłów przez serce i nadmierną wrażliwość na tym etapie życia zmienia się w porażkę. Innymi słowy: jak nie matkować współpracownikom.

Jak Alex uważasz ;-)

Proponując stworzenie definicji takich person miałem na myśli takie podejście:

1. Każda z fundacji zrzeszająca Panie ma jakieś tam cele statutowe,
do których została powołana i w czym się specjalizuje
(zakładam, że nie są to tylko organizację mające na celu redystrybucję pozyskanych środków wśród potrzebujących)

2. Panie realizując takie ćwiczenie i tworząc wspólnie takie persony określiłyby się jako grupa:

co dla nich jest tak naprawdę ważne (w kontekscie grupy) i w którym kierunku zmierzają w najbliższej przyszłości
oraz zweryfikowały czy status ich fundacji nadal odzwierciedla obecne potrzeby (te się mogły zmienić od czasu, gdy organizacja została założona,a kobieta szczególnie jak to mówią zmienną jest ;-D)

Może paradoksalnie być tak, że obecnie dzieki rozmyciu potrzeb / celów niepotrzebnie i bezproduktywnie dryfują zamiast posuwać się do przodu w wyznaczonym kierunku

3. Mając tak określone „własne JA == MY” wybrałyby jedno lub kilka kluczowych i konkretnych zagadnień,
nad którymi byś z nimi popracował i które w danej chwili znacznie je ograniczają w rozwoju albo znacząco poprawiło by ich pozycję jako całej organizacji występującej pod jednym szyldem –
coś jak Plemię, które z definicji łączą dwie główne cechy:
– wspólny cel
– zrozumiały i jednolity sposób komunikacji

Ogólnie zachęcam do zrobienia takiego ćwiczenia – często pomaga się określić i zweryfikować założenia grupy ;-)

@Alex
„W wyniku różnych rozmów prowadzonych w realu wygląda na to, że fakt robienia przeze mnie takich warsztatów całkowicie za darmo ma dwa minusy”

w matematyce minus i minus daje plus ;-D

Co do punktu 1 – polecam ten wykład na TEDx o łataniu rzeczywistości:
https://www.youtube.com/watch?v=b9oQ-vczuj8

Polecam jeszcze ten jeden świetny artykuł z wczoraj:

http://blogi.hbrp.pl/blog-biznesowy/lider-w-drodze-na-biegun-czyli-10-krokow-do-celu/

Ponieważ działam w fundacji, poczułam się „wywołana do tablicy” zarówno przez samego Alexa, jak i komentatorów tego bloga 
ArturJ – „Jest wielce prawdopodobne, ze się mylę, jednakże mam pewnie wątpliwości, co do sensowności tego typu szkolenia dla opiekunek fundacji, którym brakuje pomysłu i sposobu lub są zagrożone przemocą w rodzinie” – no cóż, faktycznie się mylisz. Pomysł Alexa nie jest skierowany do osób, którym brakuje pomysłu, ale raczej do tych, którym brakuje wiedzy i umiejętności jak te pomysły zrealizować. A w warsztatach nie mają brać udziału opiekunki fundacji, ale osoby, którym taka fundacja pomaga.
Mam wrażenie, że na tym etapie – na jakim etapie? bycia zagrożonym wykluczeniem społecznym lub przemocą w rodzinie? pomijając fakt, iż to nie etap, to należy pamiętać, że przyczyn obu tych zjawisk jest bardzo wiele, nie dotyczą jedynie jakiegoś mitycznego „marginesu społecznego” i jeśli osoby, które doświadczają któregokolwiek z tych zjawisk chciałyby wziąć udział w warsztatach Alexa, to dla mnie super
potrzebują trochę innych rzeczy, lub z innej strony, wielu ludzi, włączając w to mnie, nie docenia tego co dostają, jeżeli nie wymaga to żadnego wysiłku (niekoniecznie musi chodzić o pieniądze). Zupełnie inaczej idzie się na warsztaty, które samo się znalazło, lub w jakiś sposób współorganizuje , niż dostaje wszystko na tacy, załatwione jak zazwyczaj przez Fundację, która się mną opiekuje. – Chyba masz jednak bardzo mylne wyobrażenie o beneficjentach fundacji. I o matkach też. Zacznę od tego drugiego. Jeśli jest się matką na pełen etat, zwłaszcza małego dziecka, to wyjście na cały dzień na warsztaty, efektywne w nich uczestniczenie, sama chęć i świadomość potrzeby zmiany nie pojawia się bez wysiłku.
A co do osób, którym pomagają fundacje. To naprawdę nie są tylko „misie” (należy mi się ;) ) Są to osoby z różnych powodów w gorszej sytuacji od innych, którym ktoś inny chce pomóc. Jeśli pomoc polega na koordynacji działań Alexa (który chce jak najefektywniej wykorzystać swoje umiejętności, nie zajmując się sprawami organizacyjnymi, w tym szukaniem grupy docelowej) z potrzebami beneficjentów fundacji, to nie sądzę, żeby zostało to niedocenione.
Nie bez znaczenie może być fakt, że poziom rozwoju takiej grupy byłby bardzo zróżnicowany mam nadzieję, że nie masz na myśli „niski”, może to utrudniać wychylenie się czy zadawanie pytań. Na pewno nie ma to znaczenia, na wykładach Mówców, z przygotowanym i wyćwiczonym wykładem, którego głównym celem jest motywacyjny kop, działający przez jakiś czas. W tym przypadku jest raczej inaczej w nazwie są Warsztaty!, to zobowiązuje. – ale głównie Alexa ;) kto był na jego wystąpieniach wie, że umie zrobić warsztaty nawet dla „zróżnicowanej” grupy
Może w tym projekcie jest to trudne do zrealizowania, lecz ja bardzo miło wspominam Spotkania Czytelników, gdzie chętnych było więcej niż miejsc i trzeba było sobie na nie „zapracować”, praktycznie nie było tam przypadkowych osób.-nie jest trudne, też chcemy aby na te warsztaty trafiły osoby najbardziej zmotywowane i otwarte, fakt, że są „pod opieką” fundacji nie musi oznaczać, że tak nie jest
Sprawdziłbym też motywację takich Fundacji, może chodzi im o własną działalność i odhaczenie kolejnego wydarzenia, którym się można chwalić? – oczywiście, że chodzi mi o własną działalność  moim celem jest pomaganie ludziom, muszę szukać sponsorów i sprzymierzeńców. Jeżeli Alex sam się „podłożył” ogłaszając, że może to zrobić pro bono, to spieszę skorzystać. I nie widzę w tym nic złego. A czy się pochwalę? Jeśli to przyniesie korzyści fundacji w postaci większej liczby osób chcącym pomagać, może np. zawstydzonych postawą Alexa też coś zaproponują, to czemu nie? A jeśli chodzi o odhaczanie… Jakoś nie widzę możliwości „odhaczenia” spotkania, a tym bardziej warsztatów z Alexem To jakoś do siebie nie pasuje, ale może tutaj to ja się mylę ;)

Alex:
Mam dwie opcje:
1) Zrobić coś dla szerokiego grona kobiet, też tych, o których piszesz w cytowanym fragmencie. To siłą rzeczy znacznie obniży poziom takich warsztatów, choć ciągle myślę, że mógłbym je zrobić znacznie lepiej niż powszechnie spotykana teoretyczno-motywacyjna sieczka.
2) Zrobić coś dla kobiet, które niezależnie od aktualnej sytuacji materialnej i kompetencyjnej już postanowiły coś ze sobą zrobić i trzeba im tylko dać skuteczne narzędzia.
Ja jestem za opcją drugą. Tą pierwszą powinien zająć się organizator lub inne warsztaty „wstępne” jeśli takie są konieczne. Mam takie poczucie, żeby nie marnować Twojego czasu na sprawy, które mogą inni zrobić (zmotywować do działania w ogóle). Czyli widzę taki schemat: organizator albo szuka już zmotywowanych (choćby minimalnie) albo motywuje we własnym zakresie, Ty prowadzisz warsztaty dając skuteczne narzędzia i dzięki temu NIEBOTYCZNIE wzmacniasz „zasianą” wcześniej motywację. Bo jeśli najpierw się zacznie chcieć, potem się dowie jak to zrobić i to na dodatek, że można to zrobić bez rzucania wszystkiego (patrz zasady Alexa dot. eksperymentowania)

1) Różne fundacje/grupy robią różne “szkolenia” dla tej grupy docelowej korzystając z pieniędzy Państwa lub Unii i postrzegają mnie jako konkurencję – to mi się wydaje jakąś bzdurą
2) Sporo osób ma nastawienie, że jak coś jest za darmo, to nie ma to większej wartości – jak widzisz sporo osób ma takie nastawienie (nawet osoby komentujące ten post) i faktycznie takich osób należy unikać na warsztatach

grisha
Czy mogłybyście przygotować po 2-3 persony kobiet / matek będących w waszych grupach?
Persony to swoisty archetyp
Na chwilę obecną buduje mi się obraz kobiet u was stowarzyszonych
„persona”, „archtyp”, „obraz” – czyli że mamy poprzyklejać etykietki osobom, którym chcemy pomóc? tak, jak niektórzy tu komentujący? chyba nie… owszem mogę ogólnie powiedzieć, że mamy na pełen etat pracują nie 8 godzin na dobę jak inni a 24 i to przez 7 dni w tygodniu, bez prawa do urlopu, przerwy śniadaniowej, a nawet chorobowego Ale co to da Alexowi? To właśnie schemat, który sprawi, że stwierdzimy, im nie warto pomagać, albo one nie chcą/nie potrzebują pomocy, albo im już nie można pomóc A każdy jest inny i inaczej sobie radzi ze swoimi ograniczeniami I ma inne cele A podczas warsztatów analizując konkretne przypadki albo coś „sobie weźmie” z danego przykładu albo potraktuje go teoretycznie albo całkiem odrzuci. Rozumiem, że celem tego ćwiczenia miało być dookreślenie tego co ma być na warsztatach, ale znaczna część tych kobiet nigdy nie widziała i nie słyszała Alexa i nawet nie wie dziś o co by mogła go spytać „Panie opiekunki z fundacji” kimkolwiek by były i jakkolwiek dobrze by znały swoich podopiecznych tym bardziej nie mogą tego wiedzieć (nawet jeśli tak, jak ja słyszały i widziały Alexa już 2 razy i przeczytały i całego bloga i książkę)

Zgadzam się z też z Katarzyną Skawran i panią z fundacji co do kobiet dojrzałych. Im też trzeba dać narzędzia i też często jest im ciężko samym te narzędzia zdobyć. Nie wiem natomiast czy odmienna perspektywa (jestem w domu, mój cały świat to dzieci, nie wystarcza mi to – jak to zmienić? kontra pracuję, moje dzieci właśnie wyprowadziły się z domu, mam więcej czasu dla siebie i swojego rozwoju –jak to zmienić?) nie rozbije warsztatów. Uważam oczywiście, że jeśli się bardzo chce to nawet z zupełnie odmiennego przykładu można coś dla siebie mieć, ale wymaga to i więcej chęci i więcej zaparcia i więcej otwartości. Istnieje więc ryzyko, że część osób z tym sobie nie poradzi i „zmarnują” udział w warsztatach.