W ostatnich komentarzach niektórzy z Was wysunęli propozycję, aby zorganizować spotkanie, na którym można by wzajemnie się poznać i podyskutować wzajemnie w szerszym gronie.

Mnie taka idea bardzo się podoba, zakładając ten blog miałem też na myśli stworzenie miejsca, w którym nie tylko będziemy komunikować się w systemie jeden do wielu, ale też będzie istniała sposobność do poznania się i networkingu między Czytelnikami. Gdzieś tam na stronie „O mnie” znajduje się permanentne zaproszenie do takich spotkań i kto powiedział, że muszą to być pojedyncze osoby? :-)

Tak więc więc nie stoi na przeszkodzie, choć jeśli chcielibyście zrobić to wkrótce, to na przeszkodzie mogą stanąć względy logistyczne: w przyszłym tygodniu jestem zajęty od rana do wieczora we Wrocławiu, potem jadę do Warszawy, gdzie szkolę 6 (!!) dni z rzędu, potem jadę do Berlina i 3 dni później wylatuję na 10 tygodni na Kanary. Czyli jedyna możliwość w tym roku to niedziela 12.11. Od marca 2007 można to lepiej zorganizować, a jak się zrobi ciepło to nawet spotkać w Berlinie (kupując odpowiednio wcześniej bilet ekspress kosztuje to 19 euro w jedną stronę, hotele nie są drogie), który o takiej porze jest fantastycznym miastem.

Co proponujecie?

Witajcie

Znów byłem przez kilka dni niezwykle zajęty. Intensywne szkolenie i wiele spotkań nie zostawiły zbyt wiele energii na rozwinięcie kilku chodzących mi po głowie tematów. Zabiorę się za nie w niedzielę, a tymczasem podzielę się z Wami kilkoma sprawami, które nasunęły mi się w ostatnich dniach.

Dzięki pingowi trafiłem na bardzo miły dla mnie post Shrew. Cieszę się, że są młodzi, aktywni ludzie, którzy uznają to, co piszę za interesujący bodziec do przemyśleń (bo nie chodzi o to, aby ślepo się zgadzać z czymkolwiek). Z drugiej strony byłem dość zaskoczony, kiedy jeden z moich zajmujących wysokie stanowisko klientów przynióśł na spotkanie wydruki z mego blogu deklarując, że chciałby parę z poruszanych tam kwestii przedyskutować :-). Parę dni temu dostałem też maila od CEO całkiem sporej córki jednego ze światowych koncernów z bardzo pozytywną opinią na temat tego serwisu.

Wynika z tego, że to co piszę czytają naprawdę bardzo różni ludzie, w różnym wieku i w odmiennych sytuacjach życiowych. Stawia to przede mną spore wyzwanie, bo zgodnie z Zasadą 1 mojego podejścia do relacji z innymi ludźmi, każdy powinien z tego w jakiś sposób profitować. To naprawdę duże zadanie, tym bardziej, że pisanie nie jest tym rodzajem komunikacji, w której czuję się najlepiej. Ostatnio właśnie, po bardzo udanych szkoleniach we Wrocławiu krytycznie stwierdziłem, że w porównaniu z tym co robię „na żywo” w świecie rzeczywistym, ten blog jest tylko bardzo bladym odbiciem zarówno mojej osobowości, jak i tego co mam do powiedzenia. Gdzie tu moja (podobno zaraźliwa :-)) energia, charyzma, umiejętność indywidualnego poprowadzenia rozmówcy poprzez tok rozumowania i paru innych cennych rzeczy??? Z ograniczeń tego medium zdawałem sobie wcześniej sprawę, niemniej kontrast między siecią a „realem” jest bardzo duży. Za 3 tygodnie robię sobie dziesięciotygodniową przerwę kreatywną w działalności zawodowej, może wtedy przyjdzie mi do głowy jakiś skuteczny sposób pokonania tej przepaści (tak, tak, to jest przepaść!!). W międzyczasie będę robił to, co najlepsze w ramach ograniczeń o których wspomniałem.

Jednym z istotnych elementów poprawiania jakości tego blogu jest dialog z Czytelnikami. Generalnie wolę zawsze wymianę myśli i poglądów od głoszenia czegokolwiek w formie wykładu. Ta forma dyskusji wzbogaca cały przekaz dodając inne punkty widzenia, wprowadzając to kreatywne napięcie, które prowadzi na ogół do lepszych rezultatów. Z tym większym zdumieniem usłyszałem ostatnio kilka wypowiedzi osób, które nasz blog czytają, ale boją się (!!), wstydzą (!!), krępują (!!) zabierać na nim głos, mimo że właściwie by chciały!!!! Halooo!!!!! Cały czas podkreślam, że nie jest to moje okno wystawowe, lecz miejsce do dyskusji i jedyne o co proszę to aby:

• wypowiedzi mniej więcej dotyczyły konkretnego tematu wątku w którym są umieszczane
• były napisane w miarę poprawną polszczyzną
• dotyczyły spraw merytorycznych bez wycieczek osobistych lub spamu
• w wypadku komentowania czyjegoś wpisu poprzedzone były jego dokładną lekturą

To chyba nie są warunki zbyt trudne do spełnienia, nieprawdaż? :-)

Tak więc mili nieśmiali Czytelnicy, do dzieła!! Jeśli macie cokolwiek do powiedzenia bądź zapytania to zapraszam :-) Jeśli ktoś z Was chce pozostać anonimowym to też nie jest problem, podpisujcie się imieniem, inicjałami, czy jakkolwiek Wam wygodnie.

Inną sprawą, którą uświadomiłem sobie bardzo wyraźnie, to fakt, że część z Was to stosunkowo młode osoby o bardzo poukładanym życiu i nadziei na takąż jego kontynuację w przyszłości. Ja piszę ten blog bardziej z pozycji nieźle usytuowanego kota-dachowca, który biegał już po różnych alejkach oraz niejedno przy tym widział i przeżył. Dlatego powinienem ciągle zwracać Wam uwagę na to, że to co tutaj piszę jest odbiciem moich subiektywnych doświadczeń. One mogą być przydatne dla wielu z Was, u niektórych jednak niepotrzebnie zaburzyć ich własny obraz świata wprowadzając w ich życie różne komplikacje. Stąd moja prośba, abyście wszystko co znajdujecie na tych stronach bez wyjątku przepuszczali przez filtr Waszego krytycznego myślenia. Cokolwiek stosujecie w praktyce, robicie to na własną odpowiedzialność, dobrze?

To powiedziawszy obiecuję wrócić wkrótce do bardziej regularnego umieszczania tutaj różnych przemyśleń i wsadzania mentalnych kijów w przysłowiowe mrowisko :-)

Właśnie zakończyłem niezwykle intensywne dwa tygodnie, które spędziłem we Wrocławiu szkoląc grupy młodych managerów. Porównując wysoki poziom i potencjał tych ludzi do tego, co na codzień widziałem w polskiej prasie i telewizji można pomyśleć, że chodzi tutaj o dwa zupełnie różne kraje, w których przypadkowo mówi się dość podobnym językiem!! Jestem bardzo ciekaw, która z tych Polsk na dłuższą metę przeważy.

Pracując z takimi ludźmi trzeba oczywiście dawać z siebie wszystko i to spowodowało pewną przerwę w pisaniu nowych postów, co z pewnością zrozumiecie. Dziś jadę do Warszawy, więc będzie okazja do popisania po drodze, tym bardziej że mam kilka przemyśleń, którymi warto się podzielić.

Teraz mały drobiazg na przedpołudnie:

W sumie mieszkałem już cały miesiąc we wrocławskim hotelu sieci Radisson. Sieć ta ma dewizę, która brzmi: „Yes, I can!” Oznacza to, że każdy pracownik ma okazywać w stosunku do życzeń klienta pozytywną postawę i zrobić wszystko, aby to życzenie spełnić (oczywiście w rozsądnym zakresie). Muszę przyznać, że w tym hotelu finkcjonowało to doskonale i dzięki temu został on tutaj moim standardowym miejscem postoju. Co to ma wspólnego z nami? Bardzo wiele, bo jakże często spotykamy się w życiu z postawami, które po angielsku można by opisać jako: „no I can not, may not, etc…” Czasami mam wręcz wrażenie, że wylądowałem w kraju impotentów obojga płci. Macie podobne odczucia?

Dobrą stroną tego stanu rzeczy jest to, że w takiej sytuacji można bardzo łatwo pozytywnie się wyróżnić, właśnie poprzez nastawienie takie, jak wspomniani pracownicy wrocławskiego Radissona. Co stoi na przeszkodzie, aby skonfrontowani z jakimkolwiek wyzwaniem, zamiast popularnego szukania usprawiedliwień „dlaczego się nie da”, zobaczyć co „da się zrobić”. Ja tak robię i to podejście ułatwia znalezienie rozwiązania nawet w sytuacjach pozornie beznadziejnych. To samo w odniesieniu do potrzeb bliskich, klientów, czy w ogóle ludzi z którymi mamy do czynnienia. Pamiętajmy, że nasze podejście ma ogromny wpływ, na image z którym idziemy przez życie (a to z kolei załatwia nam wiele innych rzeczy :-)). Nie jest wszystko jedno, czy jesteśmy postrzegani jako impotenci (w szerokim tego słowa zaczeniu) względnie „hamulcowi”, czy też jako ci, którzy coś mogą i dokonują.

Często nie wymaga to żadnego dodatkowego wysiłku, tylko drobnej zmiany sposobu komunikowania np. zamiast „nie mogę zrobić ci tego do środy” powiedzieć „od czwartku możesz to mieć kiedy zechcesz” :-) To niezwykle banalna wskazówka, która powinna być powszechnie znana, niemniej moje obserwacje wykazują, że prawie nikt tak nie robi :-)

Czasem otoczenie stawia przed nami zadania, których nie możemy wykonać i wtedy większość ludzi mówi: „tego nie mogę zrobić”. Zamiast tego powiedzcie lepiej: „oczywiście że mogę to zrobić, jesli tylko (i tutaj jakiś trudny, bądź niemożliwy do spełnienia warunek)” :-)

Jeśli się nad tym zastanowicie i uruchomicie trochę Wasze prawe półkule mózgowe, to znajdziecie pozytywną odpowiedź nawet na bardzo trudne pytania, jak na przykład: „możesz przetransportować mnie w ciągu 10 minut z Wrocławia do Warszawy?”. Większość zapytanych odpowie „oczywiście, że nie!!!”. Ja odpowiem „oczywiście że tak, jeśli tylko znajdziesz praktyczny sposób na przeprowadzenie teleportacji!!” :-)

Z innych dziedzin: na pytanie „możesz teraz zrobić zadanie X?” zamiast „nie, bo teraz jestem zajęty Y” odpowiadamy „oczywiście, jeśli tylko znajdziesz kogoś, kto teraz zrobi X (moją aktualną pracą)”

To taki mały „chwyt” retoryczny, którego zastosowanie wymaga od nas szybkiego myślenia i odpowiedniego sposobu spojrzenia, ale bardzo rozwija on kilka cennych umiejętności :-)

Zalecam Wam przemyślenie, jak moglibyście to zastosować w Waszych sytuacjach życiowych i naturalnie nie przesadzajcie z tym praktycznym użytkowaniu :-)

Dziś porozmawiajmy o kolejnym podejściu, przy pomocy którego znacząco możemy poszerzyć sobie zakres swobody, a mianowicie umiejętnym wykorzystaniu Zasady Pareto. Zasada ta powinna być dość dobrze znana, ale na wszelki wypadek powiedzmy krótko o co chodzi. Vilfredo Pareto był żyjącym na przełomie XIX i XX ekonomistą włoskim, który zauważył, że 20% ówczesnej populacji Włoch zbierało ok. 80% dochodów tejże populacji. Z czasem okazało się, że ta zasada mniej czy bardziej sprawdza się w zdumiewającej ilości bardzo różnych przypadków (20% klientów generuje 80% dochodów, ale też 80% problemów pochodzi od 20% klientów, to samo z pracownikami, sprawdza się też w tak banalnych sprawach jak idealne wysprzątenie mieszkania :-)) Innymi słowy, jeśli na jednej osi odłożymy nakłady na dowolny cel, a na drugiej stopień jego osiągnięcia, to w wielu (ale oczywiście nie wszystkich) sytuacjach życiowych linia od zera do 100% nie będzie prostą, lecz zbliżoną do krzywej logarytmicznej, czyli na początku łatwo jest osiągnąć wyraźną poprawę, potem coraz trudniej (ostatnio testuję to przy utracie wagi o 10 kg – pierwsze 2 kilo poszły prawie same :-))

OK, to większość z Was zapewne już zna :-) Cały trick zaczyna się przy podwójnym zastosowaniu Zasady Pareto:

Jeśli 20% nakładów może przynieść 80% rezultatu końcowego i przy założeniu, że ta zasada jest prawdziwa, to 20% z tych 20% (czyli 4% początkowych nakładów) może dać nam ciągle jeszcze 80% z 80% (czyli 64% pierwotnego maksymalnego wyniku końcowego).

Ta zasada najwyraźniej byłaby bardzo niebezpieczna w wypadku pojedynczych działań wymagających 100% koncentracji i wysiłku (np. skomplikowana operacja chirurgiczna, łądowanie Jumbo Jetem :-)), ale bez wątpienia warta jest rozważenia przy wielu dość złożonych sprawach życiowych.

Osobiście od wielu lat, zamiast jak wielu ludzi rzucać się na jakieś wyzwanie staram się najpierw znaleźć te krytyczne 4% i jeśli je zlokalizuję, to z całą energią koncentruję się na nich. W ten sposób w wielu wypadkach bardzo szybko osiągam całkiem przyzwoite rezultaty (64% maximum :-)) całkiem niewielkim nakładem czasu, pieniędzy, czy innych zasobów. Oczywiście zawsze można potem pracować nad doskonaleniem tego, co osiągnęliśmy (jest jeszcze do wygrania 36%), ale robimy to już z całkiem innej pozycji wyjściowej.

To funkcjonuje u mnie nie tylko w życiu prywatnym, ale też w praktyce zawodowej. Klienci są bardzo zadowoleni, jeśli działania szkoleniowe już po krótkim okresie czasu i stosunkowo niewielkim nakładem finansowym przynoszą znaczące rezultaty. A ja właśnie robie to tak, że najpierw wykorzystuję moje doświadczenie i czas do znalezienia tych 4 %, a następnie w umiejętny sposób realizuję dokładnie to, co w danym konkretnym przypadku robi największą różnicę. Potem wszyscy są zadowoleni i bazując na tych wynikach możemy pracować dalej.
Jak zwykle na tym blogu, przedstawiłem dziś wyłącznie mój osobisty punkt widzenia, to wyszukiwanie kluczowych 4% funkcjonuje bardzo dobrze dla mnie. Niekoniecznie musi to tak samo działać dla Ciebie drogi Czytelniku. Tak czy inaczej przemyśleć warto :-)

Jeśli macie jakiekolwiek pytania, to zapraszam do dyskusji.

W którymś z komentarzy jeden z Czytelników zapytał mnie jak zostaje się trenerem. Ponieważ ten temat powraca dość często, to zajmijmy się nim na chwilę
Odpowiedź będzie oczywiście zależała od sprecyzowania jakim trenerem chcesz zostać.
Generalnie, jeśli chodzi o tzw. umiejętności miękkie to wyróżniam 3 rodzaje Kolegów (i Koleżanek) po fachu:

1) trenerzy, którzy tłuką masówkę w licznych „szkoleniach” finansowanych z Unii Europejskiej. Przy dofinansowaniu w wysokości 60-80% wszyscy są szczęśliwi i nikt specjalnie nie przejmuje się konkretnymi i praktycznymi rezultatami tych „treningów” (OK, konduktorzy w Eurocity stali się bardziej mili :-).
Do tej samej grupy zaliczają się „eksperci”, którzy (biorąc za to niemałe pieniędze) ekipie negocjującej na bieżąco wielomilionowe interesy kazali kiedyś porównywać przeciwników do lisków, piesków i podobnych zwierzątek!!! :-) Tego kiedyś dowiedziałem się od moich uczestników
Jak zostać takim trenerem? Zapewne trzeba mieć troche tupetu i jakieś studia a co do reszty to może opowiem to w postaci historyjki:

Kiedyś, w dużym i pustym domu mieszkały dwie babcie. Ponieważ było im tam smutno i czuły się samotne postanowiły sprowadzić sobie istotę płci męskiej. Mężczyzna nie wchodził w rachubę, bo to istota zbyt skomplikowana w utrzymaniu, więc kupiły sobie wielkiego kocura. Kocur w pozytywny sposób wpłynął na atmosferę w domu, był taki miły, chetnie się łasił i tak przyjemnie mruczał. Jedyną wadą był fakt, że co wieczór wymykał się on na ulicę i po całych nocach słychać było jego „podboje”. Wkrótce okolica zaroiła się od małych kotów i coraz więcej było skarg sąsiadów. Rad nie rad, babcie postanowiły kocura wykastrować, licząc że to rozwiąże problem i tak też zrobiły.
Dwa tygodnie później pewna znajoma zadzwoniła do babci i zapytała, czy ich pupil siedzi wreszcie w domu. Na to babcia: „ależ skądże, znowu co noc wychodzi na ulice, tylko że teraz jako trener i coach!!” :-) :-)

2) trenerzy, którzy w ramach różnych, często znanych miedzynarodowych firm prowadzą różne, zazwyczaj licencjonowane programy szkoleniowe. Tutaj nie chcę się szczegółowo wypowiadać, bo poza krótkim epizodem (podczas którego stwierdziłem, że sam potrafię lepiej) nie mam osobistych doświadczeń i nie jest to mój sposób pracy. Z tego co wiem, istnieją całe firmy żyjące z prowadzenia kursów trenerskich, wydawania różnych certyfikatów itp. Jak już wspomniałem, nie jest to mój świat, więc decydując się na tę drogę zdani jesteście na siebie samych. Jedyną radą jaką mogę Wam dać, to sprawdźcie jakie honorarium dzienne kasuje taki chcący was uczyć trener na wolnym rynku (poza szkoleniem Was). Jeśli ktoś potem będzie potrzebował danych porównawczych, to proszę o maila.

3) wreszcie ostatnia grupa trenerów, a mianowicie ci, którzy mają na rynku reputację osób, które przyjdą, zrobią i będą z tego konkretne rezultaty. Ich dalsza egzystencja zaleśna jest właśnie od ich konkretnych wyników
Tacy ludzie nie muszą się ogłaszać, są podawani przez zaangażowanych managerów z rąk do rąk i nikt specjalnie nie usiłuje negocjować z nimi warunków współpracy. Wiadomo, że praktyczne rezultaty końcowe znacznie przewyższą wszelkie poniesione koszty i to się dla tych klientów liczy. Taki trener może dobierać sobie klientów i zadania, których się podejmuje, ma też znaczący wpływ na sposób ich realizacji. Dla mnie jest to wymarzona forma działania i tutaj jestem kompetentny, aby to opisać. Problem polega na tym, że jeśli chcesz zostać takim trenerem, to jest tego dość dużo. Chciałem już wcześniej opisać to w cyklu”Droga samuraja”, ale chwilowo brak mi czasu. Obiecuję że wrócę do tego tematu podczas mojej kreatywnej przerwy w drugiej połowie listopada i w grudniu.

PS: Myślę że zainteresowani potraktują punkt pierwszy z pewnym przymrużeniem oka. My trenerzy musimy umieć znieść kontrowersyjny feedback, nieprawdaż :-)

W komentarzu do mojego postu na temat zachowania przez całe życie swobody wyboru Kuba zaproponował abym sformułował „wzór” na jej zwiększanie  :-)

Myślę, że stworzenie takiego prostego równania jest niemożliwe, niemniej w kolejnych odcinkach gotów jestem podzielić się z zainteresowanymi Czytelnikami osobistymi doświadczeniami i poglądami w tym względzie. Jak zwykle na tym blogu, to co piszę nie musi być ogólnie obowiązującą prawdą. Co prawda wszystkie te rzeczy funkcjonują dla mnie i kilku innych ludzi, mimo tego każdy powinien podejmować rozważne decyzje o ich ewentualnym stosowaniu.

Tworząc więc elementy naszego „wzoru” na jakość życia zacznijmy od wprowadzenia dość znanego w USA czynnika, który nazywa sie PITA Factor. PITA pochodzi od Pain In The Ass i całość oczywiście oznacza współczynnik bólu w ….. , czyli innymi słowy wszelkie mogące wystąpić komplikacje problemy i trudności.
W oparciu o ten współczynnik już dawno temu wypracowałem sobie Pierwsze Twierdzenie Alexa, które bardzo pomagało mi (i pomaga) w podejmowaniu decyzji o podjęciu różnych działań zarobkowych.
Twierdzenie to brzmi. Jeśli inne czynniki uznamy za stałe, to możliwa jakość życia jest wprost proporcjonalna do osiąganych dochodów i odwrotnie proporcjonalna do PITA przy ich uzyskiwaniu.

Co to oznacza w praktyce?
Na przykład możemy podjąć się nowej działalności, która przyniesie nam znacznie więcej pieniędzy (czy też zaszczytów, przyjemności itp.) a mimo to subiektywnie odczuwać pogorszenie się jakości życia, bo nieproporcjonalnie wzrośnie współczynnik PITA (ilość godzin pracy, stress, problemy itp.)
Można też zmienić nasz sposób zarabiania tak, że absolutne dochody nam spadną, ale dzięki jeszcze większemu spadkowi PITA nagle o wiele bardziej delektujemy się życiem.
Ten ostatni przypadek przerabiałem, kiedy zdecydowałem się zrezygnować z obiecującej kariery jako właściciel małej, ale prężnej firmy IT i zająć się komunikacją międzyludzką.
W IT miałem co prawda znacznie większe przychody, ale z drugiej strony masę wyzwań i problemów codziennegoi biznesu, które powodowały, że tak naprawdę nie bardzo miałem jak i kiedy tych pieniedzy sensownie wydawać. Pamiętam jak szokujące było dla mnie wtedy stwierdzenie faktu, że pewna znajoma, która pracowała w jednym szwajcarskim hotelu miała o wiele wyższą jakość życia niż ja!! Więcej wolnego czasu, więcej podróży, hobby, sportu itp. mimo iż czysto ekonomicznie była przy mnie liliputem!!
Kiedy zdecydowałem się zmienić zawód i zostać trenerem, to oczywiście moje przychody spadły, ale jednocześnie spadły moje koszty a PITA zmniejszyła się dramatycznie :-) Mimo kłopotów z rozpoczęciem nowej działalności od zera odczuwalna jakość życia wzrosła prawie natchmiast!
Od tego czasu uważnie analizuję to twierdzenie, jeśli na horyzoncie pojawia się nowa propozycja biznesowa. Czasem bywa tak, ze np. mogłbym podwoić moje przychody, ale jśli PITA miałaby wzrosnąć w tym samym stopniu, albo co gorsza jeszcze bardziej, to mowie „nie, dziekuję” :-)

Jeśli pomyślimy dalej, to to twierdzenie można uogólnić i zastosować do wielu innych dziedzin życia. Uogólniona forma będzie brzmiała: Wpływ jakiegokolwiek czynnika na jakość naszego życia będzie wprost proporcjonalny do przynoszonych nam korzyści (w bardzo szerokim znaczeniu tego słowa) a odwrotnie proporcjonalny do związanego z nim PITA.

W ten sposób można na przykład wyjaśnić dlaczego pozornie wbrew logice (nominalnie wyższe podatki, spora odległość do ważnych klientów) mieszkam w Berlinie a nie w Warszawie. W tym drugim przypadku, mimo niewątpliwych korzyści natury biznesowej i logistycznej współczynnik PITA jest po prostu za duży :-)

Walth & Co – to twierdzenie można oczywiście zastosować w odniesieniu do związków :-) Interpretację możecie dopowiedzieć sobie sami :-)

cdn. za parę dni, bo jutro piszę o mentorowaniu.

Firma w USA, która hostuje mój blog została przed paroma dniami zaatakowana przez hackerów (sniffing FTP passwords, cpanel attack) i sytuacja raczej się nie poprawia. Wczoraj stracilem dostęp do mojego panelu adminstracyjnego, i cała sytuacja jest trochą dziwna. Dodatkowo, ze względu na jedną sprawę administracyjną i brak reakcji ze strony firmy nie mogę po prostu przenieść domeny na inny host. Na razie sam blog funkcjonuje bez zarzutu, mam też dostęp FTP do serwera.

Na wypadek, gdyby strona nagle zniknąła z sieci zapiszcie proszę adres http://www.fast-results.com/ to jest mój stary serwer na którym będę w takim przypadku zamieszczał informacje jak znaleźć mnie dalej. Tak, czy inaczej mam już zrobiony kompletny backup softu i oczywiście robie regularny backup database, tak więc w worst case stracę możliwość używania domeny, troche czasu i pozycjonowanie w Googlach, ale to nie jest dla mnie takie ważne. Chodzi o to, abyśmy nie tracili ze sobą kontaktu.

Update: W międzyczasie zarejestrowałem domene http://alexba.eu nad którą mam pełną kontrolę. W tej chwili jest ona przekierowana na ten blog, w wypadku komplikacji mogę ją w ciągu 24 godzin przekierować na jakiś mirror.

Jak zapewne zauważliście, ostatnio trochę rzadziej postuję. Jest to spowodowane zarówno tym, iż o ile wiem, większość moich stałych Czytelników jest na wakacjach, jak też intensywnymi pracami nad dużym projektem szkoleniowym dla managerów. Ten projekt, którego realizację właśnie rozpocząłem będzie małą rewolucją w tym zakresie, przynosząc bardzo konkretne wyniki firmie klienta i samym szkolonym. Wymaga on jednak dużego zaangażowania z mojej strony i stąd zarówno moja chwilowa nieregularność pisania, jak też poruszanie dla odprężenia nieco luźniejszych tematów.

Teraz o mojej obserwacji: Kilka dni temu znalazłem informację o możliwości ukrytego degradowania połączenia VOIP (a więc tematu kompletnie nie pasującego do tego miejsca) i z czystego lenistwa (bo nie chciało mi się wyszkiwać maili tych znajomych, których mogło to zainteresować) wrzuciłem to na naszą stronę. Ku mojemu zdziwieniu w ciągu 24 godzin bardzo wzrosła liczba odwiedzin na blogu, nawet bardziej niż kiedy pisałem o Love Parade :-)

Jaki z tego wniosek? Takie tematy są w internecie znacznie „nośniejsze” niż często nieprzyjemne rzeczy związane z naszym samorozwojem i pozyskiwaniem nowego spojrzenia na życie. To zadziwające, bo właśnie te niełatwe zagadnienia są  kluczowe dla każdego człowieka, niezależnie od tego co robi zawodowo :-)
Całe szczęście, że bardziej niż na statystykach zależy mi na dostarczaniu pozytywnych impulsów dla Waszego rozwoju i w związku z tym oczywiście możecie dalej liczyć, iż  będę publikował tutaj głównie impulsy do przemyśleń oraz inne rzeczy które uznam za przydatne dla Was. Mam już w głowie kilka postów na obiecany Ricie temat o naszych szkodliwych programach i postawach, musze tylko znaleźć czas na wklepanie tego w komputer :-)

Proszę Was tylko o zrozumienie, jeśli w najbliższych tygodniach będę to robił trochę rzadziej.

Wszystkim wypoczywającym życze dobrej pogody, a pracującym dobrych rezultatów w tym co robią :-)

W aktualnym wydaniu niemieckiego tygodnika „Der Spiegel” (niestety dostęp płatny, stąd brak linka) znalazłem informację o tym, że firma Infineon zgłosiła do urządu patentowego urządzenie mogące zakłócać wybiórczo telefonię internetową. Urządzenie analizuje pakiety danych i w wypadku wykrycia serii pakietów VOIP dołącza do niej automatycznie „pseudopakiety”, które spowalniają transmisję i znacznie ograniczają jakość przenoszonego w ten sposób dzwięku. Przed opuszczeniem danej sieci te „pseudopakiety” sa wyfiltrowywane. W ten sposób tradycyjni operatorzy (jak np. TPSA) mogą bronić się przed kanibalizacją ich usług telefonicznych przez telefonie internetową. To stawia w ciekawym świetle motywy stwierdzenia przez TPSA że są jeszcze „niegotowi” technicznie do rozdzielenia Neostrady i abonamentu telefonicznego. Może czekają aż to opatentowane rozwiązanie znajdzie się na rynku i będzie u nich zainstalowane?

Temat troche niezwykły jak na ten blog :-) ale wiem że co najmniej paru stałych czytelników bądzie nim zainteresowanych. Dla pozostałych obiecuję napisać coś innego za kilka godzin :-)

Podaję źródła:

Der Spiegel Nr 32/2006 str. 123

Opis dokumentu patentowego można przeczytać tutaj . Jako zachęta do poczytania kilka cytatów (wytłuszczenia moje) :

 „[0005] The established network operators are thus confronted with an economic conflict: on the one hand, there is an economic incentive to develop data networks of increasingly high quality, for example to ensure additional revenue from pure data transmission services and also to remain a general service provider. On the other hand, this gives rise to technical conditions under which revenue from existing voice transmission services is „cannibalised”, and this is undesirable for the established network operators. ”

„0007] One advantage of the present invention is to allow the established operators to develop data networks of increasingly high quality, while at the same time slowing down, if not entirely avoiding, the resultant erosion or revenue from existing voice transmission services.”

„[0018] The pseudo-packets of a specific packet type may, in particular, be fed into the transmission network only if a throughput of packets of this specific packet type is above a threshold value determined for this packet type. The specific packet type may, in particular, designate packets containing time-critical useful data, the threshold value determined for this packet type being in this case adjusted such that a throughput of packets of this packet type below this threshold value results in an infringement of the maximum permissible time delay that is defined for the time-critical useful data.”

I tu jest jescze ciekawe, bo patent przewiduje jak takie machinacje ukryć:

„[0021] As a result of the fact that pseudo-packets are fed into the transmission network only at times selected at random, packets comprising useful data are also impeded only at these times selected at random. It is thus even harder to demonstrate whether packets comprising useful data are deliberately impeded, since it is, for example, impossible externally to simulate (from outside the node) a situation that inevitably always results in an impeding of useful data”

Zalecam zainteresowanym przeczytanie całego dokumentu, jest naprawdę interesujący.

„pomyśl, że musisz umrzeć” …..

Znaczenie tych słów ponownie dotarło do mnie z całą siłą, kiedy wczoraj dowiedziałem się o nagłej i całkowicie niespodziewanej śmierci jednego z moich bardzo serdecznych Kolegów. Jeszcze w zeszłym tygodniu rozmawiałem z nim przez telefon, umawiając się na spotkanie w Warszawie, a tutaj nagle człowieka nie ma wśród nas. I jeśli spotyka to kogoś względnie młodego, to siłą rzeczy oprócz bólu spowodowanego stratą zaczynamy mieć różne przemyślenia. Uświadamiamy sobie, że statystyka to jedna rzecz, a faktyczna ilość dni, godzin i minut, które każdy z nas ma do dyspozycji, to zupełnie inna i nieznana wielkość.

Mnie na szybko przychodzą do głowy następujące postulaty:

• zadbaj, aby osoby, które są w istotny sposób od ciebie zależne miały funkcjonujący plan „B” na wypadek, gdyby ciebie zabrakło
• jeśli nie możesz wypracować takiego planu, to unikaj wchodzenia w sytuacje, kiedy twoje odejście będzie dla innych nie tylko bolesne emocjonalnie, ale też stanie się katastrofą ekonomiczną
• jeśli posiadasz cokolwiek, to spisz ważny testament (nawet w młodym wieku)
• żyj bardzo intensywnie i pełną piersią tu i teraz, ciesz się każdym dniem, który możesz spedzić na tej planecie, bo nie wiadomo ile tak naprawdę takich dni masz
• codzienność wymaga wyważenie pomiędzy dbałością o sprawy materialne a używaniem życia. W wypadkach wątpliwości lepiej mylić się po stronie tego drugiego
• każdy dzień życia może okazać się bezcennym, więc uważajmy na co zamieniamy ten czas
• żyjmy naszym własnym życiem, zgodnie z własnymi wyobrażeniami, a nie odgrywajmy ról napisanych nam przez innych

To są oczywiście moje osobiste przemyślenia. A jakie są Wasze?