Yeah, jestem pierwszy!

Tak naprawdę chciałem się przywitać z autorem i ze wszystkimi czytelnikami bloga. Od kilku miesięcy jestem stałym czytelnikiem publikacji bieżących i czasami cofam się do poprzednich, aby nadrobić nie wiedzę.
Jeżeli chodzi o komentarz, ze swojej strony dodamy tyle, że jest to prawda, niestety, tak jest, ale mam to szczęście skupić wokół siebie kilka osób które starają się być open-mind.

Jeszcze raz witam i pozdrawiam serdecznie.
Marcel

Podczas wyobrażeń skupiłem się szczególnie mocno (automatycznie, po prostu do głowy przyszły obrazy czytając post) na jednym z punktów (którym dokładnie pozwolę sobie zostawić dla siebie :-) ). Myślę, że to oznacza, że albo:
– teraz uważam, że ta czynność/wypełnianie tego punktu będzie mi sprawiać najwięcej radości i satysfakcji
– teraz mi tego najbardziej brakuje.

Ponadto zauważyłem po analizie u siebie ślepotę w momentach, w których ktoś wyraźnie chce mnie pokierować bez wyraźnej mojej zgody na to. Ślepnę, kiedy słucham wykładów skierowanych bezpośrednio do mnie na temat tego, dlaczego moja decyzja życiowa jest decyzją złą. Domyślam się, że wynika to z faktu, że mam wielką chęć do tego, by wszystko co się w moim życiu dzieje wynikało z moich przemyśleń, a nie przyjmowania gotowców! Zdaję sobie sprawę, że takie moralizatorskie wykłady często mógłbym w jakiś sposób wykorzystać, ale poprzez moją ślepotę zamykam umysł. Zniechęca mnie forma, treść nie dochodzi do głowy. Może coś by z tym zrobić?

Tyle mojej szczerości – może ktoś zastanowi się jak to jest z tym u niego, wiec ten komentarz wniesie jakąś wartość. :)

Teraz z kolei zadam pytanie do Alexa. Piszesz:
„Obserwujcie uważnie własne reakcje, kiedy wyobrażacie sobie siebie w takiej rzeczywistości.
Jeżeli te reakcje są negatywne, to zastanówcie się dlaczego i jaki to ma wpływ na Wasze życie?”
Wyobrażając siebie w takiej idealnej rzeczywistości poczułem się naprawdę dobrze (dzięki :-)). Dlaczego uważasz, że ktoś mógłby się poczuć źle? Z czego to mogłoby wynikać? Mam swoją odpowiedź na to pytanie, ale chciałbym sprawdzić czy pokryje się ona z Twoją.

Witam wszystkich,

„Specyficzna ślepota” w moim odczuciu to efekt w dużej mierze wychowania. Jeśli od przedszkola narzuca sie sposoby zachowania i wychowania karząc przy tym za „błędy w myśleniu”, a nie wychowuje i analizuje popełnione – na tym etapie życia drobne – błędy to jednostka dochodzi do wniosku: jeśli będę robił tak jak jest powiedziane – nie sparzę się. Nieliczni nastolatkowie z okresy swojego buntu przeciw wszystkim i wszystkiemu są w stanie wyciągnąć jakieś sensowne doświadczenia – moim zdaniem w dużej mierze dlatego że niewielką wagę przykłada się do trudnego w tym okresie dialogu z nimi. Potem człowiek dorasta, wpada w jakiś schemat – lepszy lub gorszy dla niego – i tak naprawde boi sie wyzwań i zmian, bo wie czym takie indywidualne wybryki, skoki na głęboką wodę można by rzec, mogą się skończyć.

Moim zdaniem, gdyby przykładać się – naprawdę – do wychowania „małolatów” to efekt byłby inny zupełnie. wyrastali by z nich ludzie którzy wiedzą że przy odpowiednim wybalansowaniu ryzyk i przy świadomym bilansie potencjalnych zysków i strat łatwiej jest podejmować w życiu decyzje „wycieczek na obce terytorium”. tymczasem mam wrażenie że żyjemy w czasach gdzie ludzkie nastawienie w tym temacie jest mocno spolaryzowane – większość mniej lub bardziej szczęśliwa z tym co ma nie próbuje niczego zmieniać, natomiast zdecydowana mniejszość to ostrzy rewolucjoniści którzy przy dążeniu do rzeczywistości którą Alexie opisaleś w swoich punktach powyżej pali mosty i pozostawia pożogę. Brakuje charakterów, ktorzy uśredniają te dwa podejścia. Robią swoje, ale chcą coś zmienić systematycznie do tego dążą.

Oczywiście nie wszystko w życiu musi sie udać (od razu ;-) nie próbować tego zmienić – kolosalny błąd.

Magdaleno
„Aczkolwiek idealny obraz jest – jak to bywa z ideałami – niemożliwy do zrealizowania w większości przypadków. I to niemożliwy w najbardziej obiektywny sposób.” Czy poniosłaś już nieodwracalną klęskę w ich realizacji, że masz tą pewność. Jeśli udało się 1 osobie to jest to obiektywnie istnieje szansa na sukces.

„Co do pierwszej części artykułu – ja mam odwrotne wrażenie – chwilami czytając tego bloga mam wrażenie, że Alex dopasował swoją filozofię do osobistych upodobań. I dopóki jemu to pasuje, to ok.” Sugerujesz że powinien dopasować Swoją filozofie do Cudzych upodobań, lub do jakiś nadrzędnych wzorców?

„Ale nie podoba mi się sztuczna próba narzucenia tej samej filozofii ludziom o zupełnie innych potrzebach, marzeniach i oczekiwaniach.” To zostawię Alexowi, ale powiem że już bym wyrzucił z zakładek i RSS-a.

@Magdalena, napisałaś:
„Ale nie podoba mi się sztuczna próba narzucenia tej samej filozofii ludziom o zupełnie innych potrzebach, marzeniach i oczekiwaniach.”

Czy ten oto cytat może służyć Ci jako przykład, że to co piszesz jest oderwane od realiów?

„Oczywiście mogą wśród Was znaleźć się osoby, które powiedzą, że te powyższe punkty nie są dla nich ważnymi elementami spełnionego życia. To jest całkowicie w porządku, bo to Wasze życie, które możecie kształtować według Waszych kryteriów. Ten post nie jest w takim przypadku przeznaczony dla Was i możecie sobie darować bliższą analizę.”

Ja mam takie dziwne doświadczenie powiązane z tym tematem.

Dla mnie naturalnym jest, że się rozwijam. Moje umiejętności i kompetencje idą sobie powoli do góry. Zdarza mi się, że osoby, z którymi spotykam się sporadycznie, traktują mnie jako cześć swojego terytorium (nawiązując do historii Alexa).

Gdy podczas spotkania zauważają zmianę we mnie, zachowują się jak wspomniane plemię i żądają zmiany na stare. Wpadają w małą panikę, że jest inaczej :) Nie ważne czy jest lepiej, czy gorzej – jest inaczej, więc szybko to zmień, na tak jak było.

Wniosek: Nie każdy chce się rozwijać. Niektórzy nawet z tym walczą i to nie tylko u siebie!

Człowiek to zabawna istota :)

Magdalaeno
Mogłabyś rozwinąć to „Nie”, drugi rzut oka i/lub głębsza analiza tematu może to zmienić.
Wielu zaryzykowałbym twierdzenie, że większość nawet nie spróbowała. Wielu z tej większości za szybko się poddało, inni sami spowodowali swoje niepowodzenie bez ingerencji środowiska.

średnio orginalny i niezbyt wielki, przepraszam nie przeczytałem przed wysłaniem
*narazie – ot jak zrobić literówkę odległą o 5 klawisz :)

Konrad,
Po tym, co napisałeś mnie przyszedł do głowy zupełnie inny wniosek niż Twój, a mianowicie „Omijać tych ludzi szerokim łukiem” :-)

Magdalaena,
„idealny obraz jest – jak to bywa z ideałami – niemożliwy do zrealizowania w większości przypadków” – nawet jeśli tak, to przecież nikt tu nie pisał nigdzie o idealnym obrazie, a o obrazie satysfakcjonującego w wielu obszarach życia.:-)

To co przytoczyłaś jako przykład na ocenianie innych przez Alexa (odpowiadając Tadeo) jest tylko i wyłącznie diagnozą, a nie oceną drugiego człowieka. :-) Czy lekarz ocenia człowieka czy stawia diagnozę na podstawie swojej wiedzy medycznej i oglądu pacjenta?

Witam wszystkich bardzo serdecznie,

@Magdalaena – „dla większości – obiektywne warunki np. rynek każą wybrać jedną z wielu opcji” – otóż moim zdaniem jest to klasyczne pomylenie środka z celem. Oczywiście, że jeśli gramy w pokera to albo ja wygram albo przeciwnik, często jest tak z rynkiem, albo ja zdobędę zlecenie albo konkurencja. Jednak zdobycie zlecenia nie jest celem w sobie. Człowiek przywiązuje się do sposobu w jaki realizuje swoje potrzeby i ten właśnie a nie inny sposób zaczyna z czasem traktować jako potrzebę samą w sobie. Np. potrzebuje mieć pracę zamiast potrzebuje pieniędzy/zajęcia/uzniania.

Zgadzam się z treścią postu, bardzo wartościowy. Chciałbym tylko dodać małe ostrzeżenie. Otóż nie należy zbytnio przywiązywać się do wizji idealnego życia. Taka wizja równie dobrze może stać się nową klatką.

Małgorzata,

Cieszę się, że to co napisałam Cię „poprowadziło” krok dalej. I dziękuję za miłe słowa.

Co do „jaków” – sama ich nie wymyśliłam – po długim czasie dotarło do mnie coś, co kiedyś ktoś mi powiedział. Nie jest tak naprawdę ważne, czy sami na coś wpadamy, czy inni nam podpowiadają – ważne, czy słuchamy i korzystamy. :-)

Podobnie stosunkowo niedawno, gdy toczyłam wewnętrzne dyskusje na temat planów, przyszłości etc, usłyszałam: „po prostu zacznij to robić”. Ależ ja wtedy byłam zła! „Co to za podpowiedź! Gdybym wiedziała, jak mam to zrobić, to bym zrobiła! Też mi rada.” – tak myślałam i obruszałam się wewnętrznie (a i zewnętrznie „strzeliłam focha” – pamiętam i teraz mi wstyd). Czułam się „zbywana”, choć teraz wiem, że to była tylko moja rzeczywistosć_sub. Aż do mnie dotarło z opóźnieniem. Mocno dotarło. :-). Że jak nie ruszę swoich „czterech liter” i nie zacznę działać, to nie ma mowy, żebym posunęła się dalej, a z każdym krokiem wykonanym we właściwym kierunku będę bliżej. I nikt mi nie da dokładnej instrukcji obsługi mnie i mojego życia, bo mną nie jest. A jeśli nawet będę szła zygzakiem, wolniej niż chciałam, chwiejnie, potykając się, to jak utrzymam właściwy kierunek – dojdę tam, dokąd chcę. Idąc nabiorę sprawności.:-)

Kluczem dla mnie stało się wyobrażenie „siebie w miejscu – celu”, do którego naprawdę chcę dojść i wyobrażenie siebie czymś realnym, osiągalnym, „moim”. To „miejsce” jest właśnie tą wyobrażoną rzeczywistością, czyli efektem odrobienia lekcji, do której zachęca w tym poście Alex.

Bolesne było zestawienie tych dwóch rzeczywistości – tej wyobrażonej i tej obecnej.
Miałam na początku negatywne uczucia, a także osłabiające myślenie, że za późno, że żal, że moje życie tak nie wygląda, że wielu już chciało, a niewielu osiągnęło, złość na siebie (mało konstruktywne), że w moim wieku to już nie zdążę, że rzucam się „z motyką na słońce”. Na początku sama ograniczałam sobie zakres tego wyobrażanego „przyszłego szczęścia”, bo moja niewiara w możliwość osiągnięcia tego sprawiała, że wolałam pomniejszać cel, żeby dysproporcje nie były aż takie. I próbowałam „upiększać” obecną rzeczywistość wbrew swoim prawdziwym odczuciom.

Aż sobie uświadomiłam, że to jak podróż w znane jedynie z opowiadań i zdjęć miejsce. Przecież nie bronie się przed oglądaniem pięknych zdjęć i słuchaniem ciekawych historii! Przypomniałam sobie zatem wszystkie uczucia związane z moją taką podróżą sprzed niespełna dwóch lat. Swoje niepokoje, ale i radość, podekscytowanie, wzruszenie, poczucie szczęścia, wolności. Pomyślałam teraz, że to właśnie taka podróż do miejsca znanego z opowiadań i zdjęć. Tylko w miejscu zdjęć – jestem ja w swojej wyobrażonej rzeczywistości, a w miejscu opowiadań innych ludzi – m. in. to, o czym Alex czasem pisze w postach, a co wskazuje na jego zadowolenie z życia. Zachciało mi się naprawdę chcieć:-) Poczułam tę samą ekscytację, ciekawość, energię.

Pozdrawiam, Ewa

Przeczytałem post kilka godzin temu, więc „przetrawiłem” go trochę bardziej.

Zastanawiam się nad pytaniami, które napisałeś poniżej pod „Jako materiał pomocniczy postarajcie się wyobrazić sobie siebie w rzeczywistości, w której”. Sądzę, że to jest kluczowe do zrozumienia tego co Ty chcesz przekazać nam Czytelnikom.

Wobraźcie sobie, że w 2010 roku postrzeganie przeze mnie świata zmieniło się diametralnie. Chodzi mi o to, że przez całe wakacje jeździłem stopem po europie, gdzie:
– spotkałem różnych ludzi, rozmawiałem z nimi (podejrzewam że być może 20 różnych narodowości – a spotkałem setkę ludzi!!!)
– przejechałem z różnymi ludźmi ponad 7000 kilometrów, poznając przy tym jak one żyją .. na prawdę było to dla mnie niebywałe przeżycie, a zarazem odkrycie jak różne mogą być style życia, zawody i podejścia:)
– spotkałem ludzi ze wszystkich klas społecznych, wiekowych, nawet śmiertelnie chore

Dzięki temu, mogę napisać że jeszcze bardziej przejrzałem na oczy. Zdaję sobie sprawę także, jak mniej więcej jest u Alexa. Atrakcyjnie wygląda właśnie taka perspektywa.

Życie to wyścig szczurów. Problem w tym, że nawet jak go wygrasz to dalej jesteś szczurem. Alex, napisz jak z tym jest u Ciebie? Jak wydostać się z wyścigu?

Analogicznie, chcesz pokazać nam że da się wydostać z wyścigu i zacząć naprawdę delektować się życiem. Tak zrozumiałem ten post.

Serdecznie pozdrawiam,
Kamil

Alex W. Barszczewski:
„Kiedy piszę: „Poznaję ciągle wielu zdolnych i przesympatycznych ludzi, którzy w nie mniejszym stopniu niż ci nieszczęśni „dzicy” są niewolnikami swoich wyobrażeń o świecie i o tym co jest na nim możliwe.” to jest to po prostu obserwacja, nie ocena. To podobnie, gdybyś na podstawie określonych przesłanek powiedziała „ ten człowiek ma nadwagę”.
Rozróżniasz pojęcia obserwacja i ocena?”
Rozróżniam, ale uważam, że to co piszesz, to jest właśnie bardzo negatywna ocena. Jak sobie wyobrażasz neutralne nazwanie kogoś „niewolnikami swoich wyobrażeń” ?
Z nadwagą nie jest to tak widoczne, ale w języku polskim słowo „otyły” oznacza tak naprawdę obrzydliwego grubasa, a nie po prostu osobę o BMI powyżej 30.

„Dalej piszesz: „Ale dla wielu – zaryzykowałabym twierdzenie, że dla większości – obiektywne warunki np. rynek każą wybrać jedną z wielu opcji. „
Jeżeli te opcje są kiepskie, to jest to właśnie to niewolnictwo (mentalne) o którym piszę w poście.”
To znaczy, że jeśli ktoś ma niemożliwe do zrealizowania marzenia, to jest to po prostu jego wina i możesz go bezkarnie obrażać?
Z najprostszych rozwiązań – jeśli ktoś chciałby wykonywać wybraną przez siebie pracę na etacie w wymiarze powiedzmy 20 godzin tygodniowo i dostawać za to pensję 10.000 zł netto, to IMHO powinien zweryfikować swoje oczekiwania z sytuacją na rynku pracy i wybrać to, co jest dla niego najważniejsze. Ale Ty chyba uważasz, że jest mentalnym niewolnikiem ?

Oczywiście, że jest to Twój blog i możesz pisać co chcesz, ale nie chcę żebyś Ty (i Twoi fani) myślał, że naprawdę wypowiadasz się w sposób neutralny i nieraniący innych. Albo że prezentujesz proste rozwiązania podstawowych problemów życiowych, a jeśli ktoś z nich nie korzysta, jest idiotą.
Kiedy wcześniej wypowiadałam się na temat koniecznych kompromisów – niektórzy komentujący nie chcieli mi uwierzyć – tak jakby niewyobrażalna była dla nich opcja fajnej pracy, która wiąże się z ograniczeniami.

Być może faktycznie istnieją ludzie, którzy skończyli nudne dla siebie studia, a teraz wykonują pracę, której nienawidzą, ale mimo wszystko COŚ ich blokuje przed próbą zmiany tego stylu życia. A marzą o tym, żeby być wolnym, porzucić pracę w korporacji, zostać freelancerem i wyjechać na stałe do ciepłych krajów.
To jest taki stereotypowy obrazek z zakresu life designu, który jednak jako to stereotyp jest mocno złudny. (o jego kryzysie polecam te teksty : http://restlesslikeme.com/designing-the-hate-lifestyle http://www.rentier-blog.pl/dlaczego-nie-prowadze-dluzej-bloga-o-lifestyle-designie ).

Moim zdaniem większość ludzi ma znacznie „normalniejsze” marzenia – marzą o dającej satysfakcję konkretnej pracy, o stabilizacji zawodowej, o dobrych relacjach z innymi, o zdrowiu, małżeństwie. I ich marzenia to jest właśnie taki program maksimum, bo zdają sobie sprawę z tego, że zdobycie wszystkiego nie jest realne, a na pewno nie zależy wyłącznie od ich wysiłków.
Spróbuj przyłożyć marzenia innych osób do uogólnień i uświadom sobie, jak bardzo nie pasują.

Magdalaena,

Napisałaś na poparcie tego, że rozróżniasz ocenę od obserwacji: „Z nadwagą nie jest to tak widoczne, ale w języku polskim słowo „otyły” oznacza tak naprawdę obrzydliwego grubasa, a nie po prostu osobę o BMI powyżej 30.” To wejdź do słownika i sprawdź, zanim napiszesz coś takiego, ja sprawdziłam słowo „otyłośc”: „nadmierne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie”. A „otyły” słownik wyjaśnia jako: „gruby, cierpiący na nadwagę”. Wiec skąd Ci się wziął obrzydliwy grubas???? (oceniające i subiektywne – znam osoby o wadze około 150 kg, które dla ich partnerów wcale a wcale nie są obrzydliwe). To „pojechałaś” kolokwialnie mówiąc. :-)

Skoro słowo „otyły” jest oceniające, to powiedz mi, dlaczego określenia „otyłość” używa się w nomenklaturze medycznej : „otyłość brzuszna kobiet”, „leczenie otyłości”. ???

Być może dla ciebie człowiek otyły jest obrzydliwy, ale to już bardzo subiektywne odczucia, więc nie dodawaj ich i nie wpychaj do słownikowego znaczenia, bo to pachnie albo manipulacją, albo jest wynikiem braku elementarnej wiedzy i dobrej woli.

Dalej piszesz: „jak sobie wyobrażasz neutralne nazwanie kogoś „niewolnikami swoich wyobrażeń””. Jak to, jak? Właśnie pisząc: ”niewolnik swoich wyobrażeń”. Bo to właśnie jest neutralne (!) określenie. A że być niewolnikiem to coś, co nam się źle kojarzy i się nie podoba – to już zupełnie „inna para kaloszy”. Jak ktoś jest niewolnikiem, to jest niewolnikiem – bo to znaczy „nie jest wolny”. A „niewolnik swoich wyobrażeń” to oznacza ”człowiek, którego wolność ograniczają jego wyobrażenia”. Jeśli ktoś wychodzi na spacer i przechadza się w polu 5m x 5m mimo że mógłby iść i isć bez ograniczenia jeszcze kilkaset, a mówi, że sie nie da, bo jego pole 5×5 ogranicza siatka (siatki nie ma realnie, jest tylko w jego wyobrażeniu) która nie pozwala przekroczyć tego obszaru, to jest on niewolnikiem swojego wyobrażenia, więźniem w klatce 5×5. Jak na spacerniaku.

Piszesz: a „jeśli ktoś z nich nie korzysta, jest idiotą”. No, to sobie nieźle interpretujesz :-), skoro od nieoceniającego zwrotu „niewolnikami swoich wyobrażeń” doszłaś do swojego „idiota”.

Ciekawe wnioskowanie:
Alex napisał „Jeżeli te opcje są kiepskie, to jest to właśnie to niewolnictwo (mentalne) o którym piszę w poście.”
Ty na to: „To znaczy, że jeśli ktoś ma niemożliwe do zrealizowania marzenia, to jest to po prostu jego wina i możesz go bezkarnie obrażać?”
To nic nie znaczy poza tym, co zostało napisane!
a u Ciebie Alexa słowa „opcje są kiepskie” są tożsame z „ktoś ma niemożliwe do zrealizowania marzenia” i Alexa „to właśnie to niewolnictwo (mentalne)” dla ciebie oznacza: „ jego wina” „ bezkarnie obrażać”. Przecież to jakieś kompletne nieporozumienie!

Napisałam to, żebyś mogła spokojnie jeszcze raz sobie to przemyśleć. Dyskutować z Tobą na ten temat już nie będę.
Pozdrawiam, Ewa

Witaj Alex,

„zarabiacie na życie robiąc to co lubicie
i
pracując tyle, ile naprawdę chcecie”
Te dwa punkty zajmowały, mój czas w ostatnim okresie ok. 2 lat. Spotkanie z Alexam i posty, które tu przeczytałam uświadomiły mi ( mimo wcześniejszego wewnętrznego buntu ), że nie tylko mogę to zrobić ale mam również narzędzia aby to zrobić. No to zrobiłam 
Dlaczego wcześniej byłam ślepa? Bo miałam inne priorytety, co innego było ważne w moim życiu, bo praca była dla mnie zawsze na drugim planie, bo ….  och mogę wymyśleć jeszcze wiele usprawiedliwień na swoją obronę ;-) włącznie z rozdzielaniem włosa na czworo.
Reszta punktów, wywołuje u mnie uśmiech zadowolenia. Do Twoich punktów Alex, potrzebuję dodać na swoje potrzeby: Jesteście szczęśliwi i macie fajną rodzinę, z która lubicie przebywać, rozmawiać, spędzać czas i dzielić się tym życiem hm… wcisnęłabym jeszcze zwierzaka ;-)

Pozdrawiam serdecznie
Monika

Ja chciałbym podzielić się takim małym spostrzeżeniem dotyczącym „pewnego” fragmentu dyskusji i odnieść go do całości. Ostrzegam, że kontrowersyjnie!

Przy większości postów Alexa znajduje się klauzula ostrzegająca przed jego treścią. Już samodzielnie (używając inteligencji), trzeba rozciągnąć ją na dyskusję. Mówiąc wprost: czuj się co najmniej osobą nieinteligentną, jeżeli tego nie robisz! Możesz się za to do woli obrażać!

Dla mnie jest jasne, że blog Alexa to miejsce gdzie można „oberwać” mocną opinią. Właśnie takiego miejsca szukałem i dla mnie jest to wartość. Jest to jedyny(!) blog o takim charakterze, z pośród wielu, które czytuję. To nie są subtelne różnice.

Alex celowo zakreśla „grubą linią” zagadnienia, a nie dyplomatycznym, subtelnym i rozwodnionym przekazem, przy którym się zasypia, a czyta godzinami bez zrozumienia. Jeżeli słowa Alexa są dla kogoś obraźliwe – to świadczy o tym, że ktoś ma bardzo ubogie doświadczenie w kontaktach, albo dziwaczną ocenę (też można za to czuć się obrażonym).

„Bolą” opinie Alexa? Bo mają „boleć”! Zmuszać tym „bólem” do stanowczej refleksji. Czarno na białym. Uprzejmie proszę, by tej zalety nie niszczyć i nie wypaczać :)

Kończąc. Kontekst ma znaczenie. Alex to kontekst. Ten blog to kontekst. Konkretne wpisy też. Jeżeli ktoś nazwie mnie chamem – najpierw patrzę w jakim jest to kontekście (szeroko). Bo może jest to celna uwaga (o zgrozo, nawet pomocna!), a nie zniesławienie. Warto tego się nauczyć tu, a nie na bolesnej lekcji w życiu!

Witam,

Magdalaena
piszesz: „jeśli ktoś chciałby wykonywać wybraną przez siebie pracę na etacie w wymiarze powiedzmy 20 godzin tygodniowo i dostawać za to pensję 10.000 zł netto”
Rozumiem, że opisujesz tę sytuację jako przykład „marzeń niemożliwych do zrealizowania”. Mając takie marzenie ta osoba Twoim zdaniem powinna „zweryfikować swoje oczekiwania z sytuacją na rynku pracy i wybrać to, co jest dla niego najważniejsze.” Wnioskuję z tego, że Twoim zdaniem nie warto dążyć do realizacji takich marzeń – bo i tak nic z tego nie wyjdzie. Ponieważ wiem na pewno, że zdarzają się osoby, które za pracę na etacie w wymiarze 20 godzin tygodniowo (czyli – pół etatu) otrzymują wynagrodzenie bardzo podobne do wymienionego przez Ciebie (wiem na pewno = osobiście jakiś czas temu widziałam taki przypadek naliczając pensje w jednej z firm) moim zdaniem przyjęcie takiego założenia może być przykładem ślepoty na inną rzeczywistość, o jakiej pisze Alex.
W konsekwencji osobiście ograniczamy swoje dążenia do polepszenia własnej sytuacji.

Ewa W.
Dziękuję za podzielenie się osobistymi doświadczeniami. Też muszę się z czymś zmierzyć :-) przyda się odrobina zachęty :-)

Bardzo ciekawy post (i moim zdaniem wcale nie brutalny), ale dyskusja pod nim jeszcze bardziej fascynująca, a zwłaszcza jej część, która rzeczywiście może służyć jako znakomita ilustracja tezy postawionej przez Alexa.
I zgadzam się, że problemem nie jest sama odmienność opinii, bo ona bardzo wzbogaca dyskusję, lecz styl argumentacji. Osobiście wolałabym, żeby więcej takie słowa, jak pojawiły się kilkukrotnie w wypowiedziach Magdaeleny, nie zagościły tutaj więcej, bo między innymi za to cenię sobie blog Alexa, że rozmowa nie schodzi tutaj poniżej pewnego poziomu.
Natomiast wracając do meritum: we mnie ta wizja budzi same bardzo pozytywne emocje, wcale nie uważam jej za jakiś wyidealizowany obraz, tylko tak moim zdaniem wygląda udane życie. W części mogę się już nią identyfikować, w pozostałej części – jestem na dobrej drodze do tego stanu. Zapewne zajmie mi to jeszcze trochę czasu, ale wierzę, że to możliwe i że zdążam we właściwym kierunku – tym bardziej, że kilka dni temu złożyłam wypowiedzenie :) i zaczynam pracę na własny rachunek.
Lektura blogu Alexa pomogła mi w tej decyzji, do której dojrzewałam już od dawna, ale kilka zamieszczonych tu postów ułatwiło poukładanie sobie wszystkiego w głowie. Za co Ci Alexie serdecznie dziękuję :)

@Artur Jaworski
Po pierwsze Magdalaena to nie Magda. Włożyłeś mi w usta nie moje wypowiedzi. Z tych do których zechciałeś się odnieść w swoim poście moja jest tylko jedna i ją skomentowałeś następująco:

>>>A jakie inne opcje rozważyłaś, które umożliwią Ci rozwijanie fascynacji procesem budowlanym oraz project managmentem?
Może są takie, gdzie nie musisz ponosić kosztów swoich błędów, które są nieodłącznym elementem procesu uczenia.

Oczywiście, że jest masa sposobów na „rozwijanie fascynacji”, o ile dobrze rozumiem to sformułowanie. Rozważyłam różne i cały czas z nich korzystam, ale mi to nie wystarcza. Chcę zrobić coś na własny rachunek i odpowiedzialność. Budowa nie będzie trwała wiecznie, i już się zastanawiam, co będę robiła potem. Jeśli Ty masz jakieś konkretne sugestie chętnie je usłyszę.

Przy okazji, odniosłam wrażenie, że Ty i Alex staracie się odwieść mnie od mojego planu. Ciekawa jestem dlaczego?

Witajcie :)

Od jakiegoś czasu czytam ten blog i utwierdzam się w przekonaniu że – właśnie – pasujemy do siebie :)

To o czym piszesz w tym poście jest bardzo interesujące – wiele z moich życiowych decyzji których nie popierało moje otoczenie czyniło mine stopniowo coraz bardziej szczęśliwą. Nie lubię wciskać się w schematy – nie dlatego że schematy same w sobie są złe ale tylko i wyłącznie dlatego że nie czuję się w nich dobrze. Jedna z najważniejszych – i chyba najbardziej krytykowanych decyzji – to moje zaangażowanie w pewien ruch społeczny którego podstawowym założeniem jest „codziennie bądź najlepszą możliwą wersją samego siebie”, wykraczanie poza własną strefę komfortu jest niemalże normą a poszukiwanie własnej niestandardowej ścieżki dażenia do tego czego chcemy – czymś zaskakująco często spotykanym. Jak również zwyczajna ludzka pomoc i dawanie siebie innym :) Wszysto to w imię dążenia do szczęścia.

Dlatego też wiele z tez i filozofii :P Aleksa jest mi tak bliskich. I cieszę się że tacy właśnie pozytywni ludzie istnieją.
Dzięki Alex :)

Mam szczęście kilka z tych początkowych założeń Aleksa spełniac w mniejszym czy większym stopniu – zwłaszcza otaczanie się pozytywnymi ludźmi – w końcu tego nigdy dość. T czego chcę się nauczyć – i co jest dla mojego dotychczasowego życia nowością – to łagodność. Bo dojrzałam do tego aby z siebie ją wydobyć, bo czuję że to dla mnie dobre.

Trochę kluczę więc przejde w końcu do sedna :) To o czym pisze Aleks jest bardzo prawdziwe – po prostu chyba każdy z nas ma jakieś granice poza którymi czai się niemożliwe choć tak naprawdę nie do końca wiemy dlaczego. I naprawdę warto „sięgać tam gdzie wzrok nie sięga” – odkrywać, doświadczać, poznawać. I choć czasem może się w nas zrodzić irracjonalny strach – to pamiętajmy że większość tego strachu to „rzecz nabyta”. Przyjrzyjmy się dzieciom – czy one stawiając pierwszy krok robią bilans zysków? Czy w nowym otoczeniu „tracą wzrok”? Nie :) One po prostu z zachłannie pochłaniają wszelkie nowe doświadczenia :) I tę część swojej dziecięcej natury warto sobie przypomnieć.

Jeszcze raz wielkie dzięki za ten tekst – bardzo podobny lata temu otworzył moje oczy. Efekt motyla można by rzec :)

Buzie
Koci

Alex,
Tak, w tym rzypadku (Magdalaena)mam poczucie zmarnowanego czasu i przede wszystkim energii..

Ewa

@ Alex i wszyscy komentatorzy – Do tej pory nie wiem, dlaczego Wy uważacie, że mój sposób wypowiedzi jest nieodpowiedni, a nie chcecie się powstrzymać od zachowania, które jest dla mnie przykre ?
I jak Alexie wyobrażasz sobie merytoryczną dyskusję z kimś, komu przede wszystkim przeszkadza język jakiego używasz ?

@ Magdalaeno
Dlaczego? Do prowadzenia merytorycznej dyskusji potrzeba kogoś kto odpowiada na argumenty ty używasz tylko takich natury emocjonalnej. To co dla ciebie jest przykre nie jest dla nas, a Ty narzucasz takie odbieranie słów nie tylko nam ale i reszcie społeczeństwa, tutaj preferujemy słownikowe znaczenie słów. Nie będziemy powstrzymywać się od przykrego dla Ciebie zachowania, bo jako jedyna osób które je tak odbiera nie musisz tu pisać, nie sądzę żeby na tym blogu ludzie byli zwolennikami poprawności ponad wszystko.
Co do sposobu Twojej wypowiedzi wystarczy to co inni napisali wcześniej, wystarczy przejrzeć i wyciągnąć wnioski.
Alex zabronił Ci publikować komentarzy takich jak poprzednie a ten to tylko pytanie, jednak w dalszą dyskusje z Tobą wchodzić nie będę. Ten tekst nie ma na celu obrażenie Ciebie tylko danie uczciwej odpowiedzi, czy cokolwiek z niego skorzystasz czy wystawisz się do ostatecznego odstrzelenia Alexowi to twoja sprawa.
Pozdrawiam Enitaplap.

Hej Maliwina,
Nasępisz Ci to jeszcze raz, zabierz się za profesjonalne pisanie :)

Jest taki dość powszechny schemat w naszym ludzkim (polskim?) zachowaniu. Dużo gadamy, planujemy i ze strachu potem nic nie robimy. Jak już tak się zasiedzimy w tym nierobieniu, to tym którzy coś zrobili przytykamy metkę „o tym to się udało, Ci to mają szczęście”

pozdrawiam i odwagi, Artur

Magdalaeno,
Wiesz zastanawiam się od jakiegoś czasu jak Ci to przekazać innymi słowami.
To trochę przypomina mi sytuację gdy przychodzisz w odwiedziny do czyjegoś domu jako nowo poznana osoba i mówisz:
Dlaczego postawiliście tutaj tę szafę, niech ta szafa stoi tam bo jej widok tutaj jest dla mnie przykry.
Alex Ci odpowiada, że jak stoi tutaj to jemu jest wygodnie z niej korzystać ponieważ: ma łatwy dostęp do rzeczy, dużo światła i komponuje mu się z lampą – taką ma filozofie korzystania z szafy.
Na co ty stwierdzasz, ze nie będzie Ci narzucał gdzie ma stać Twoja szafa. I nie będziesz z nim rozmawiać dopóki tej szafy nie przestawi.

Tak to odbieram.
Monika

Alex,

Dziękuję za ten post i materiał pomocniczy. Dla mnie największym problemem jest działanie. Od jakiegoś już czasu wiem jak chciałbym aby wyglądało moje życie. Jednak niewiele robię (choć jestem przekonany, że wiem jakie działania powinienem podjąć aby podążać w pożądanym przeze mnie kierunku) aby zrealizować własne cele. Między innymi ten post, jak i komentarz Ewy W., dał mi nową motywację do działania i mam tylko nadzieję że nie skończy się to słomianym zapałem.

Magdaleno pytasz: „@ Alex i wszyscy komentatorzy – Do tej pory nie wiem, dlaczego Wy uważacie, że mój sposób wypowiedzi jest nieodpowiedni”

Dla mnie Twój sposób dyskusji, korzystając z analogi, wygląda mniej więcej tak: „Alex twierdzi: 'w takim przypadku można powiedzieć, że ten człowiek jest gejem’ Ty mu odpowiadasz: 'Jak możesz pisać, że ktoś jest gejem! Czy jak spotkasz takiego młodego człowieka to powiesz mu prosto w oczy, że jest obrzydliwym pedałem, pederastą i pedofilem? Niby piszesz neutralnie, że jest gejem a tak naprawdę Ty (i Twoi fani) masz na myśli, że jest obrzydliwym pedałem’ ”

Więc powiem szczerze, że ten sposób argumentacji jest dla mnie nie do przyjęcia, jest obraźliwy i dodatkowo pachnie manipulacją i próbą wciśnięcia w usta komuś czegoś czego w ogóle nie powiedział.

Malwina,

Przyłączam się do opinii innych. masz dobrą rękę do pisania :)

Pozdrawiam serdecznie.
Grzegorz.

@Ewa W:
dzieki za dokladny opis z „jak” i co dalej – nie zeby to byla dla mnie nowosc, ale zbyt czesto o tym zapominam jak ugrzezne na etapie, z ktorego nie widac dalszej drogi :)
Twoje wyjasnienie ma zdecydowanie wartosc motywujaca :))

@Alex:
gdyby nie Magdalaena nie byloby tak dobrej ilustracji tego, o czym pisales… (a co zreszta zauwazyli juz inni komentujacy).
Ale az ciekawa jestem czy odwazy sie tu dalej komentowac w podobnym tonie czy wezmie Twoja rade na serio i przestanie czytac bloga…

Janka,
z tym „Chciałabym a boję się” – powiem Ci jak to było u mnie.
Najpierw było „chciałabym a boję się” – to „chciałabym” to raczej marzenie niż decyzja.
Potem zadałam sobie pytanie czy ja tylko „chciałabym” czy naprawdę „chcę” (!)
I zaczęłam sobie mówić: „chcę tak, i jeszcze tak… I boję się”. Zaczęłam zastanawiać się,czego konkretnie się boję. Wtedy zdałam sobie sprawę, że brakuje mi po prostu gwarancji powodzenia. I dziś wiem, że takiej gwarancji nikt mi nie da – tylko ewentualnie ja sama.

Teraz im bardziej chcę, tym mniej się boję. Im bardziej skupiam się nad działaniem, tym mniej miejsca zostaje na strach. Chcę, bardzo chcę, niezależnie od trudności i obaw. Moje chcenie staje się większe od moich obaw.

Zacznij może od zmiany w myśleniu – przejdź z poziomu „chciałabym” (marzenie) do poziomu „chcę” (decyzja).

To wbrew pozorom nie jest tylko zabawa słowem, a wzmacnianie słowami swojego myślenia i siebie. Mnie pomogło, może i Tobie się przyda.

Jak nie „wyjdziesz z domu” i nie zaczniesz działać, to nic się nie zmieni, nawet jeśli mapę obejrzysz sto razy. Jak zaczniesz iść – masz szansę na zmianę. I to już jest coś. :-)
Nie trzeba od razu podbijać świata, wystarczy otworzyć drzwi, potem wyjść za próg, potem kawałek dalej.

Pozdrawiam, Ewa

Witaj Alex – człowieku, który ma wiedzę, zdolność jej przekazania i chęci do tego, czyli mentorze. Od jakiegoś czasu spoglądam na słowne przedstawienia kreacji Twojego umysłu, i ponieważ mam zdanie o Tobie jak w pierwszym zdaniu, więc postanowiłem dać wyraz moim myślom. Po przeczytaniu najnowszego postu zauważyłem moją ślepotę nie na świat zewnętrzny, lecz na świat, w którym obecnie jestem. Teraźniejszość jest dość typowa dla niezamożnego studenta, który właśnie konsumuje studencką kanapkę(chleb z chlebem popijany herbatą – ale nie kranówą, więc jest całkiem dobrze! ;-)) Nie przepadam za naszym krajem i uważam, że wystarczającym powodem do emigracji jest choćby moja niechęć do zimy – patriotyzm jest dla mnie oddaniem dla bliskich mi ludzi, a nie dla jakichkolwiek granic czy masy nieznajomych bytów. By zawitać do mojego Nowego Świata, czyli Ameryki Południowej i obszaru Morza Karaibskiego muszę skończyć studia, co jest dość problematyczne ze względu na moje niewolnictwo wobec znikomych funduszy i rodzinnych problemów. Jednakże wiem, że gdy uda mi się ukończyć studia jako mostowiec [jestem na budownictwie] sam charakter mojego zawodu wymusi na mnie podróżowanie od budowy do budowy mostu, wiec niby czemu miałbym jeździć za pracą w Polsce gdy mogę robić to w świecie ludzi bardziej żywych i otwartych (AP)? Pewna zabawna historia przypomina mi się co jakiś czas. Pewien inżynier budujący ropociągi gdzieś w dżungli Amazonki zaprzyjaźnił się z pobliskim plemieniem. Zrobił furorę wśród tamtejszych kobiet, gdyż to Indianki adorują Indian, czyli odwrotnie niż w „cywilizowanym” świecie; i będąc tak zaskoczone amorami mężczyzny każda go pożądała. Skończyło się to tym, że nasz inżynier zapłodnił pół plemienia i musiał ewakuować się, gdyż druga połowa chciała jego śmierci za to, że rodzą im się dzieci z niebieskimi oczyma i jaśniejszymi włosami. Nie wiem czy jest to prawda, ale pokazuje mi to, że życie może być przygodą, i to raczej tam 'gdzie jest lepiej’, czyli poza Polską, najlepiej w rejonie Latino. Jest szereg czynników klimatycznych, kulturowych, estetycznych, które powodują, że traktuję moją obecność tutaj jako przymus i nie widzę nic czego nie znalazłbym w lepszej wersji poza granicami Polski. To jest moja „specyficzna ślepota”, a nazywam ją tak, bo wiem, że dla mnie 'ja’ = 'inni ludzie’ i na pewno są tysiące świetnych ludzi w naszym kraju, a mimo to coś w środku mi mówi, że w Nowym Świecie są jeszcze lepsi. Czy to pułapka moich marzeń, moja ślepota?

Alex – „Niektórzy zamiast tego po prostu atakują mnie w przeróżny sposób” Mam trochę inną refleksję – w naszym kraju długo nie będzie polityków na poziomie, chcących zrobić dużo dobrego dla całego kraju i społeczeństwa w długoterminowej perspektywie. Jeśli ludzi takich jak Ty się atakuje, to z politykami będzie/jest tak samo. Szczery, uczciwy człowiek chcący zmienić kraj i mówiący wprost ludziom fakty nie będzie przez ogół lubiany i nie zbierze większości głosów. W zmian do władzy wybierzemy tego, który powie nam że „wszystko może być jak jest” dorzuci parę obietnic.
ps Co do Twoich 7 podpunktów – to jeszcze dużo pracy przede mną. Głównie rozchodzi się o wiedzę/know how które mogę oferować na rynku i większą ilość ciekawych ludzi (w tym wspomnianych kiedyś „bliskich”…) wokół mnie.

Ewa W.,
Dziękuję za wskazówki:-)
Piszesz: „Zacznij może od zmiany w myśleniu – przejdź z poziomu “chciałabym” (marzenie) do poziomu “chcę” (decyzja). […] Mnie pomogło, może i Tobie się przyda.” Oj przyda się przyda:-) Lubię Twoje komentarze i myślę że zarówno ten jak i wiele innych przydają się mnie i innym czytelnikom.
Dalej piszesz „Jak nie “wyjdziesz z domu” i nie zaczniesz działać, to nic się nie zmieni, nawet jeśli mapę obejrzysz sto razy.” Wiesz ja nawet jak się zastanowiłam to na różnych polach „wychodzę z domu” i te małe kroczki robię. Ale w tym wszystkim jest też ważne żeby widzieć cały czas ten główny cel. Bo jeśli go nie widzisz to kiepsko z motywacją i wiarą w powodzenie. A jak brakuje wiary to ciężko o sukces „mimochodem”;-) Odnosząc to do postu to właśnie zdałam sobie sprawę, że nigdy nie przerobiłam nawet w mocno ograniczonej formie pracy domowej zadanej tutaj przez Aleksa. Wiem tylko że chcę być szczęśliwa, przebywać z „fajnymi” ludźmi i zarabiać dużo pieniędzy. I nawet nigdy sobie nie doprecyzowałam co to znaczy „fajny” człowiek albo ile to jest „dużo” pieniędzy… I zastanawiam się dlaczego? Chyba dlatego że nauczyłam się oczekiwać od życia tylko ciut więcej niż mam obecnie. Nie stawiam sobie śmiałych celów więc nic dziwnego że ich nie realizuję. Teraz to do mnie dotarło. Może nie jest to „specyficzna ślepota” ale raczej „nawykowa krótkowzroczność”.

Greg,
pozwól ze do tego co napisałeś dodam jeden mały kamyk od siebie:

Piszesz: „Może to być dobry stek, a może być wsparcie swoją obecnością i pracą ludzi umierających w hospicjum. Wszystko zależy, co dla kogo jest najważniejsze, jakie priorytety i wartości w życiu ceni i wybiera.”

Dobry stek nie wyklucza wsparcia kogoś, kto tego akurat potrzebuje. To wydaje mi się dość ważne, żeby nie tworzyć fałszywego obrazu, w którem jest „albo-albo”, czyli albo „jem dobre steki, mam swietną prace, dobry seks, wspaniałych przyjaciów” albo „jestem wrażliwy, działam jako wolontariusz w hospicjum, jestem otwartym na potrzeby innych życzliwym człowiekiem”.

Co do życia w zgodzie w własnymi wartościami, nie naśladowania „w ciemno” cudzych modeli życia – pełna zgoda. I dużo na ten temat na tym blogu juz też zostało napisane.:-)

Pozdrawiam, Ewa

Greg,
dziękuję za Twoje uzupełnienie i dodatkowe wyjaśnienie :-) – to co napisałeś teraz jest dla mnie ważnym dopełnieniem Twojego poprzedniego komentarza.
Jak widać nie zawsze to, co przekazujemy jest tak samo jasne i jednoznaczne dla czytającego, jak dla piszącego. :-) I nie jest to w tym przypadku „nadawanie innego znaczenia słowom innych osób”, bo przecież znaczenia słów nie zmieniłam, jedynie inaczej odczytałam to, co chciałeś przekazać.
Niezależnie od tego – dziękuję za dopowiedzenie i kilka dla mnie ważnych myśli.
:-)

Pozdrawiam, Ewa

Witam wszystkich serdecznie.
Ponieważ jestem tutaj nowicjuszem to nieśmiało…chciałbym podzielić się (ze swojego doświadczenia) inną trudnością występującą podczas wychodzenia ze swojego świata.
Chodzi o „naukowców”…
W przypadku owego plemienia czynnikiem inicjującym proces byli naukowcy, którzy znaleźli to plemię.
W przypadku człowieka musi również wystąpić jakiś czynnik inicjujący i musi on zostać „podjęty” aby nastąpiło próba wyjścia.
W moim osobiście przypadku tym czynnikiem było uczucie „uderzania głową o sufit” obecnego osobistego świata i wrażenie jakiegoś zamknięcia w zbyt małym pudełku.
Po dośc długim czasie trwania w tym dyskomforcie proces ruszył dość dynamicznie. (to oczywiście moje subiektywne odczucie dziecka prującego bez kasku na motorowerze 30km/h:))
W tym momencie pojawia się kolejny „problem”: w jaki sposób względnie szybko przetestować (zweryfikować) inne światy pod kątem ich przydatności i atrakcyjności dla siebie.
… i stąd moje częste wizytowanie tego bloga.
Pozdrawiam
mario

To taka moja najmojsza rzeczywistość, przyjemnie się czytało Alexie ;) Zastawiając się jednak chwilę dłużej, to w jednym punkcie ostatnio zauważam istotne braki (przykładając do rzeczywistych potrzeb).

Pozdrawiam wieczornie :)
Aleksandra Mroczkowska

notabene: Alexie, po tym poście natchnęło mnie, by zadać ci pytanie: ile czasu zajęło ci otaczanie się ludźmi, którzy w pozytywny sposób oddziałują na Twoje życie? Mam tu na myśli też etap „plewienia” z mało pozytywnych jednostek.

Witam,

widzę sprzeczność w pierwszych dwóch punktach:

„Nie macie problemów finansowych
i
zarabiacie na życie robiąc to co lubicie”

Przerabiam ten problem od wielu lat. Odkąd sporo lat temu skończyłem 16 lat, marzę, by być pisarzem. W wieku szkolnym napisałem jedną powieść, którą pokazałem pewnej dziennikarce, a ta powiedziała mi wtedy, że mam talent. Czyli powinienem zarabiać na życie pisząc powieści. W Polsce żyć z pisania literatury jest niemożliwe. Tę kwestię rozwija m.in. artykuł: http://wyborcza.pl/1,75475,8974566,Napisales_ksiazke__Pozyjesz_100_dni.html.

Pracuję w zupełnie innej branży, z rygorem od-do, tak jak miliony ludzi i praca ta drenuje mnie na tyle, że nie mogę nic napisać po. Do pisania naprawdę jest potrzebny spokój, dużo spokoju; wiem, bo próbowałem to uporządkować. Pisarstwo jest dla mnie funkcją natchnienia – historie przychodzą do głowy i jeśli coś z nimi nie zrobię, odchodzą. A one przychodzą np. tuż przed zaśnięciem, kiedy oczy mi się same zamykają, albo w kościele, albo w czasie przerwy śniadaniowej. Niektóre pomysły, całe zdania, udaje mi się zanotować na gorąco, ale aby z tego powstało coś więcej, musiałbym systematycznie i dużo pracować nad tym – tylko nad tym. Za to nikt nie zapłaci, w najlepszym razie przez pierwsze kilka lat.

A może dobry pisarz to głodny pisarz? Już nieraz wyobrażałem sobie, że rzucam swoją pracę dającą mi względną stabilizację i idę za głosem pragnienia. Ale wtedy odrzucam punkt 1 programu, że nie mam problemów finansowych. Nie chcę ich mieć. Nie zafunduję ich ani sobie, ani tym bardziej swoim dzieciom. Może mógłbym zmienić pracę na taką, w której nie trzeba pracować, i w której dużo płacą, tak abym miał wreszcie czas i środki na pisanie? Albo założyć swoją firmę, z której pieniądze same będą rosły na koncie? Lubię wymyślać bajki. A życie to nie bajka. I nie mówię tego z pesymizmem, bo życie nie jest ani dobre, ani złe; tak jak prawa fizyki stawia nam tylko pewne wymagania.

A może jestem jeszcze na coś ślepy? Nie wykluczam tego. Wciąż nie tracę nadziei, że pewnego dnia przełamię tę sprzeczność, mimo że od wielu lat nie mogę. Jak na razie uważam, że przedstawiony w poście model życia nie zawsze się sprawdza, a życie potrafi zweryfikować najbardziej błyskotliwe teorie i programy pławiących się w mądrości coachów (tfu, jakie okropne słowo). Pozdrawiam wszystkich.

Drogi Alexie,

postaram się wyrażać bardziej precyzyjnie, tak abyś mógł lepiej zrozumieć co mam na myśli.

1. Piszesz „Widzisz sprzeczność, czy nie potrafisz tego pogodzić we własnym życiu? Bo to dwie różne rzeczy!” Nie potrafię tego pogodzić we własnym życiu, czyli z mojego punktu widzenia tkwi w tym sprzeczność. Nie mówię oczywiście za wszystkich.

2. Piszesz: „Dziwnym dla mnie jest Twoje stwierdzenie: „W wieku szkolnym…” Odwołując się do historii z wieku szkolnego chciałem powiedzieć, jak długo trwa ten wątek w moim życiu, nie że jest to jedyna przesłanka pozwalająca mi myśleć o pisaniu. W komentarzu do postu trudno opowiadać całe życie, ale pragnienie pisania uparcie powracało do mnie przez wszystkie późniejsze lata, mimo że starałem się nieraz je wyprzeć jako pragnienie nieżyciowe. Efektem tego jest mój dzisiejszy zawód związany z produkcją oprogramowania. Warto ponadto zauważyć, że porównanie, które zastosowałeś jest dość obrazowe, ale nieadekwatne. O ile z pisaniem zapewne można całkiem poważnie wiązać przyszłość zawodową (choć nie bez naiwności), o tyle nikt przytomny nie będzie wiązał swojej przyszłości zawodowej z całowaniem.

3. W moich zdaniach o pracy, w której nie trzeba pracować była aż nadto widoczna – moim zdaniem – ironia, nie zaś przekonanie, że chciałbym mieć taką pracę.

4. Piszesz: „Jesteś pewien, że ten post przedstawia jakiś model życia??? Zrozumiałeś jego główne przesłanie???”
Odebrałem Twój post jako zachętę do zmiany życia w taki sposób, aby uczynić je spełnionym, szczęśliwym, w czym przeszkadzają nam nasze własne ograniczenia. „Materiał pomocniczy” służy temu, aby zweryfikować czy potrzebujemy tej zmiany lub czy w ogóle potrzebę zmiany dostrzegamy. Czy możesz teraz odpowiedzieć sobie na swoje pytania?

W kontekście Twojego postu słowo „model” nie wydaje mi się wcale złe, bo ostatecznie zmiana życia w taki sposób, że na wszystkie punkty „materiału pomocniczego” odpowiemy twierdząco jest niczym innym jak przejściem od modelu życia niepełnego, sfrustrowanego do życia spełnionego, szczęśliwego.

I jeszcze jedno pomyślałem: wyjście ze swojego własnego małego terytorium może nie być jedyną granicą do pokonania. Wyzwania wyprzedzają nas o krok całe życie. Można poznać cały kraj, potem kontynent, świat, wreszcie ograniczeniem okaże się kosmos. Ciekawi mnie czy Ty aktualnie czujesz się całkowicie wyzwolony ze ślepoty?

Pozdrawiam,
Piotr

Piotr Ś,
chyba jednak nie przeczytałeś tego postu z uważnościa. Dlaczego tak uważam? Bo wówczas zauważyłbyś ten tekst Alexa:
„ja mimo wielu lat pracy nad sobą ciągle odkrywam u siebie takie „kwiatki”, jak te o których piszę w tym poście, więc wcale nie jestem lepszy!”

Tu jest właśnie odpowiedź na pytanie, które zadałeś Alexowi, a mianowicie „Ciekawi mnie czy Ty aktualnie czujesz się całkowicie wyzwolony ze ślepoty?” :-)

Pozdrawiam, Ewa

Ewa W., Alex: w ferworze dyskusji zapomniałem o tym zdaniu. Dziękuję za jego przytoczenie, bo ono daje mi odpowiedź na moje pytanie. Pozdrawiam.