Coraz więcej osób dostrzega, że o ile nie chcemy dołączyć do coraz liczniejszego grona prekariuszy, to umiejętność dobrej komunikacji, sprzedaży czy negocjacji jest w dzisiejszym świecie niezbędna, często bardziej istotna, niż jakiekolwiek dyplomy i certyfikaty. Coraz bardziej też widać, że jeśli chcemy żyć na naprawdę przyzwoitym poziomie, to musimy opanować te umiejętności w stopniu znacznie wyższym, niż większość naszych Rodaków.

Im więcej osób wie, a przynajmniej czuje, że tak jest, tym większe  zapotrzebowanie na takie szkolenia, któremu naprzeciw wychodzi  oczywiście równie bogata oferta.  Problem w tym, że szczególnie młodzi lub biznesowo niedoświadczeni  ludzie, często nie bardzo wiedzą, jakie tak naprawdę umiejętności w tym zakresie są decydujące i równie często albo wydają swoje skromne środki na praktycznie bezużyteczne imprezy o charakterze bardziej rozrywkowym niż edukacyjnym,  albo co gorsza padają ofiarą osób, którzy z ich niewiedzy zrobili sobie wygodne źródło dochodu, sprzedając im iluzję umiejętności sprzedażowych lub negocjacyjnych.

To mi osobiście bardzo przeszkadza, dlatego po wielu rozmowach z moimi młodymi przyjaciółmi postanowiłem podzielić się z Wami kilkoma uwagami na ten temat. Te uwagi są naturalnie odbiciem moich osobistych doświadczeń i obserwacji , a ponieważ działam na tym rynku z powodzeniem ponad 20 lat, bez jakiejkolwiek reklamy i rozgłosu, więc chyba coś na ten temat wiem ;-)
Zdaję sobie sprawę, że pisząc ten post narażę się sporej grupie „dostawców szkoleń”, ale szczerze mówiąc specjalnie się tym nie przejmuję. Jestem po Waszej stronie drodzy Czytelnicy, a ponieważ moje usługi nie są dla Was dostępne za pieniądze, więc mogę pisać co myślę, bez budzenia podejrzeń, że chcę przy tym ubić własny interes :-) !

O grupie ludzi, którzy zbijają spore pieniądze po prostu manipulując tłumami nieświadomych adeptów  możecie, a nawet powinniście poczytać w pierwszej części postu „Szczera prawda o oszustwach w biznesie MLM i szkoleniowym”. Generalnie zgadzam się z obserwacjami Autorki dotyczącymi szkoleń, więc nie będę ich tu powtarzał. Porozmawiajmy lepiej o tym, czemu należy się przyjrzeć decydując się na wzięcie udziału w imprezach oferowanych przez pozostałych.

Na początek ważne założenia:

• Piszę teraz do młodych ludzi, początkujących przedsiębiorców, oraz osób, które dopiero chcą rozpocząć działalność, niezależnie od wieku. Nie oznacza to, że poniższe rozważania nie mają choć częściowo zastosowania do innych grup docelowych, ale skoncentrujmy się na razie na tej. Przedstawiciele pozostałych mogą to oczywiście przeczytać i wyciągnąć własne wnioski.
• Piszę do ludzi, którzy mają na celu osiągnięcie w życiu faktycznych, ponadprzeciętnych rezultatów i zdają sobie sprawę, z jak dużą konkurencją mamy do czynienia. Są też gotowi wykonać niezbędną pracę, aby się tego nauczyć. Ci, którzy tylko uspokajają swoje sumienia kolejnymi porcjami „edukacji” lepiej niech tego nie czytają.
• W zakresie dobrej komunikacji, sprzedaży czy negocjacji liczą się konkretne umiejętności danego człowieka, najlepiej w praktycznym zastosowaniu w jego specyficznych sytuacjach i biznesie.

Jak wiecie, ostatnio dość często spotykałem się z dużymi grupami młodych ludzi, prowadząc z nimi dyskusje na najprzeróżniejsze tematy. To jest dla mnie wielką przyjemnością i oczywiście nadal będę akceptował zaproszenia do udziału w takich imprezach.

Mam jednak ważne spostrzeżenie, którym chcę się z Wami podzielić

Przy całej inteligencji i energii uczestników tych spotkań, bardzo często zauważam u większości z nich spory deficyt, deficyt, który w nowoczesnym świecie drastycznie będzie zmniejszał ich możliwości ustawienia sobie dostatniego życia według własnych wyobrażeń, bez konieczności ustawiania się „po prośbie” u kogokolwiek.

Mnie na spotkaniach ten ich niedobór bardzo nie przeszkadza, a dla niektórych to, co napisze może być nieprzyjemne, ale ponieważ umawialiśmy się na  „czerwoną tabletkę” (tę z Matrixa), to porozmawiajmy chwilę o tym.

Problemem, o którym mówię jest powszechny brak praktycznej umiejętności zdobywania istotnej wiedzy, szczególnie  kiedy:

• Nie jest ona ustrukturyzowana
• Nie jest dostępna „w jednym kawałku”
• Jest fragmentaryczna i konieczne jest poskładanie znanych „puzzli”, aby w ogóle zobaczyć, czego nam jeszcze brakuje
• Wymaga skutecznego dopytania się tych brakujących elementów u kogoś, kto je zna

Wygląda na to, że lata szkoły i studiów przyzwyczaiły większość z Was do tego, że albo jakaś jednostka oświatowa, albo jakiś guru  przyjdzie do Was i w postaci ładnego wykładu powie Wam wszystko, co musicie wiedzieć, aby odnieść sukces.

Niestety muszę Was rozczarować. Ani samo życie, ani żaden kurs lub guru (niezależnie od tego, co ten ostatni o sobie twierdzi i ile pieniędzy wymaga od Was za swoją mądrość) nie dostarczy Wam całej kompleksowej wiedzy, która jest niezbędna jeśli naprawdę chcemy zbudować sobie życie naszych marzeń, a nie tylko marzyć. Na to świat zrobił się zbyt skomplikowany, a konkurencja na wszystkich polach zbyt silna.

Jeżeli naprawdę chcecie funkcjonować lepiej, niż przeciętna, to musicie robić coś innego,  niż wszyscy, coś, co przyniesie Wam ponadprzeciętne rezultaty. To chyba logiczne?

Problem w tym, że jak już wspomniałem, wiedza niezbędna do tego bardzo często jest trudna do zdobycia, fragmentaryczna, trzeba sięgać do wielu źródeł, a do tego potem trzeba aktywnie dopytać się ludzi, którzy mają jej brakujące nam części. Większość z Was nie jest przyzwyczajona, ba nawet często nie ma pojęcia, jak się za to zabrać.

Ten problem potęgowany jest przez powszechny w Polsce dystans do „obcych”, zwłaszcza tych „stojących wyżej w hierarchii” plus brak umiejętności zadawania pytań otwartych, o całym ciągu pytań eksplorujących już nie mówiąc. Sprawa jest na tyle poważna, że gdyby ktoś inteligentny, po ukończonych studiach, które nie dają mu zatrudnienia zapytał mnie, czy ma nad nią popracować, czy lepiej zrobić drugi fakultet, to bez wahania zaleciłbym mu to pierwsze.

Tyle negatywnych wieści. Znając mnie wiecie, że nie przynosiłbym ich Wam, gdybym nie uznał ich za konieczne.

Na szczęście mamy też dobre wiadomości:

• Jeżeli jakiś deficyt jest tak powszechny, jak ten, to bardzo łatwo się wybić w danej populacji i uzyskać przewagę konkurencyjną nad pozostałą „masą”. Tutaj w pełni działa Zasada Pareto
• Jeżeli uświadomimy sobie w czym rzecz, to nabycie niezbędnych umiejętności „dopytania się” jest stosunkowo łatwe (co nie znaczy, że nie wymaga pracy!!!)

Co zrobić, aby taką sytuacje zmienić na lepsze?

• Po pierwsze i najważniejsze, dostrzec fakt, że jesteśmy w tych umiejętnościach bardzo słabi. Ja wiem, że to boli, a nasze poczucie własnej wartości może przejściowo ucierpieć. To jest najtrudniejszy krok, w zrobieniu którego większości z Was nie bardzo mogę pomóc. Mogę sobie co prawda wyobrazić kameralne spotkanie, jak Klubu Czytelników Książki, podczas którego mając „licence to kill” podaję porządną czerwona pigułę Uczestnikowi, ale to jest kropla w morzu. Was są przecież tysiące!!! Tutaj musicie sami do tego dojść, stawką jest zbudowanie sobie jakości życia, którą większość ludzi uważa za niemożliwą.
• Po drugie, zacznijcie dla treningu jakiekolwiek interesujące Was, niebanalne przedsięwzięcie w dziedzinie, o której nie macie pojęcia. Dla mnie takim treningowym działaniem było na przykład wydanie i marketing książki bez pomocy wydawcy. Gwarantuję Wam, że albo na początku się załamiecie, albo wasza umiejętność składania cząstkowych informacji do kupy niezwykle wzrośnie.
• Przestudiujcie uważnie i przećwiczcie wszystkie zadania z pierwszej części mojej książki „Sukces w relacjach międzyludzkich”. Jeśli jest Wam szkoda 35 zł na jej kupienie, to pożyczcie ją gdzieś i skserujcie sobie pierwszą część!! Nie będę miał o to do Was pretensji, pod warunkiem, że rzeczywiście przerobicie te ćwiczenia :-)

Ja ze swojej strony postaram się dać Wam możliwość praktycznego poćwiczenia takiego dopytywania się i zgłębiania istotnych tematów na naszych konferencjach. Nadal będę chętnie przyjmował zaproszenia na takie spotkania, nadal będą one bezpłatne, ale zapraszani będą tylko Ci ludzie, którzy odrobili minimum „pracy domowej”. Może nie będziemy wtedy organizować imprez na kilkaset osób, może tylko na setkę albo i mniej, ale będzie to bardzo wartościowe dla Uczestników. Tak będzie najlepiej.

Zapraszam do dyskusji i pytań w komentarzach, ciekaw jestem Waszego zdania.

Rozmawiając ostatnio zarówno z młodszymi, jak i bardziej zaawansowanymi wiekiem znajomymi zastanawiałem się nad następującą kwestią:

Jeśli przyjrzymy się ludziom wokół nas, to możemy z grubsza podzielić ich na cztery grupy:

1. Ludzi, którzy względnie cienko przędą finansowo, ale robią to, co lubią i są zadowoleni z życia
2. Ludzi, którzy cienko przędą finansowo, nienawidząc przy tym tego, co robią
3. Ludzi, którzy są względnie zabezpieczeni finansowo, ale nienawidzą tego, co robią
4. Ludzi, którzy są zabezpieczeni finansowo robiąc to, co lubią i są zadowoleni z życia

Prawie każdy, zapytany którą ścieżką życiową chciałby iść prawdopodobnie powie, że tą czwartą.

Problem polega na tym, że w rzeczywistości bardzo niewiele osób w ten sposób idzie przez życie. Do tego młodzi ludzie którzy zaczynają, bardzo rzadko mają realistyczną sposobność wylądowania na takim torze już na początku swojej kariery zawodowej.

W praktyce myślący młody człowiek (lub osoba starsza chcąca dokonać radykalnej zmiany) często stoi przed wyborem drogi pierwszej lub trzeciej, bo chyba nikt świadomie nie idzie w kierunku numer dwa.

Którą wybrać?

Obserwowaną powszechnie tendencją jest pójście ścieżką zabezpieczenia finansowego i frustracji tym, co się robi, próbując sobie wytłumaczyć, że „takie jest życie”. Wiele osób zaczyna to już po maturze studiując „obiecujące” kierunki, często mimo innych preferencji własnych, lub postrzeganej bezsensowności wykładanego tam materiału. Potem w najlepszym wypadku idzie za tym „stabilna” praca, która często jest ogłupiająca, monotonna i w gruncie rzeczy nieciekawa. Kiedyś przynajmniej można było w miarę polegać na jej stabilności, a co za tym idzie stabilności przychodów. To umożliwiało realizację innych ambicji (lub ambicji rodziców i społeczeństwa). Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale ten świat na naszych oczach w dużej mierze odszedł do historii. Jeśli zaczynamy karierę teraz, to przy wyborze tego wariantu istnieje poważne ryzyko, że w wyniku jakiej restrukturyzacji, racjonalizacji i wielu innych …acji skończymy na ścieżce numer dwa, nie tylko przędąc kiepsko finansowo, ale będąc zmuszonymi sytuacją do robienia rzeczy, które w międzyczasie znienawidziliśmy. To raczej kiepska perspektywa…

Ścieżka numer jeden jest pełna oczywistego ryzyka, nie mówiąc już o dezaprobacie, albo wręcz napiętnowaniu nas przez otoczenie. Nie ma też żadnych gwarancji, że jej uwieńczeniem będzie ścieżka czwarta. Dawanie ich byłoby nieuczciwe. Z drugiej strony nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jeżeli jesteśmy gotowi używać własnego umysłu, pracować nad sobą i nie załamywać się okresowymi kryzysami (też tymi finansowymi), to właśnie wybierając takie podejście mamy największe szanse osiągnąć wygodny i przyjemny stan, kiedy będziemy zarabiać konkretne pieniądze robiąc to, co lubimy. I piszę to opierając się nie tylko na własnym przykładzie :-)

Wiem, że wybór rodzaju drogi jest trudną decyzją. Dziwi mnie to, że większość ludzi nie podejmuje jej świadomie, poddając się zamiast temu ogólnie panującym w społeczeństwie tendencjom, pędowi mas, modzie. Potem się dziwią, że wylądowali zupełnie gdzieś indziej (niekoniecznie lepiej), niż sobie wyobrażali.

Polecam każdemu z Was zastanowienie się i próbę uczciwej odpowiedzi na pytanie: „na której ścieżce znajduję się w tej chwili”? Potem możecie już wyciągnąć własne wnioski, w końcu to jest Wasze życie.

Zapraszam do przemyśleń i dyskusji