Moim zdaniem przedstawiasz obraz zbyt mocno uogólniony. Może on być prawdziwy dla ludzi którzy urodzili się wcześniej niż w latach 80tych. U większości młodych ludzi z tzw „pokolenia Y” obserwuję, że ta zielona linia zaczyna funkcjonować już w wieku 18-20 lat kiedy zaczynają podejmować samodzielne decyzje życiowe i Ci młodzi ludzie wybierają „własną drogę”, często wolną od oczekiwań i „wygodnych schematów” jakie usiłuje narzucać społeczeństwo.

Teraz ja uogólnię: wybranie zielonej linii, zależne jest moim zdaniem od poziomu „pomyślunku”, im on większy tym szybciej człowiek decyduje się na zielone ;) Innym trzeba „doświadczeń”(często ciężkich) aby popatrzeli z innej perspektywy i zaczęli coś zmieniać.

Czy posiadanie, powiedzmy, dwójki dzieci w wieku 30 lat automatycznie nas przesuwa w stronę czerwonej linii? Teoretycznie wtedy nie jesteśmy w pełni wolni, bo nasze działania ograniczają żołądki naszych dzieci, toteż nie możemy sobie pozwolić na działania skrajnie ryzykowne.

Zgadzam się z FanBiznes. Dzisiaj świat jest tak zróżnicowany, że właściwie decyzję o „rozgałęzieniu i pójściu po czerwonej lub zielonej linii” można podejmować w każdym wieku. Ogrom informacji i dostęp do różnych punktów widzenia (przede wszystkim w Internecie) umożliwia zmianę poglądów nawet nastolatkom, jak tylko zaczną krytycznie myśleć. Wszystko zależy od siły charakteru konkretnej osoby.

Od zawsze mam wrażenie, że normy i oczekiwania społeczne są w większości kwestii sprzeczne do tego stopnia, że ciężko jest wyciągnąć jakiś wspólny mianownik. Niektórzy nauczyciele w szkole chcieli żebym była cicho, inni prowokowali mnie do dyskusji. Niektóre koleżanki chciały, żebym z nimi chodziła na roraty, inne wolały chodzić do baru na wódkę i całować się z chłopakami. Moi pierwsi pracodawcy oczekiwali ode mnie, że będę dyspozycyjna i będę wystrzegać się ciąży – lekarz mówił, że już czas na dziecko. Moja matka chciała, żebym „ułożyła sobie życie”, ale jej zdaniem nie urodził się jeszcze wystarczająco dobry kandydat na męża dla mnie. Kościół chciał, żebym była cnotliwa, kobiece magazyny żebym była seksbombą itd.

Ciekawa jestem Alex jakie Ty dostrzegasz uniwersalne prawidłowości presji społecznej i co Twoim zdaniem konkretnie składa się na to niewolnictwo, któremu, jak piszesz, poddaje się większość ludzi między 20 a 35 rokiem życia.

update:
Alex, to też po części Twoja zasługa.
Ostatnio przeczytanie posta o obiektywnej i subiektywnej rzeczywistości wskoczyłem na kolejny poziom! Dzięki!

Ps. Pomyłka, oczywiście chodziło mi, że przypadek Elfriede można zaliczyć pod nr 2, czyli długotrwałe przemęczenie dotychczasowym życiem.

Cześć,

Maćku, fajnie że porównujesz ten wykres do samolotu, dziedziny jakże mi bliskiej, ale o tym za chwileczkę.
Mam 22 lata, studiuję. Będąc nastolatkiem byłem bardzo zakompleksiony. Za bardzo zwracałem uwagę na to co mówią inni. Było dla mnie oczywiste że to ich opinia jest opinią ostateczną i obiektywną (ehh ta TV). Wtedy właśnie kierowałem się tym czego oczekiwało otoczenie, a co było sprzeczne (Rodzice vs koledzy). Poznałem Alexa (w Pile, 2003r) znając Go przedtem przez internet. Zobaczyłem że można być innym człowiekiem niż inni – uśmiechniętym i szczęśliwym. Zacząłem kombinować 'co jest nie tak’ ze mną. Powoli eksperymentując i słuchając własnego rozumu/sumienia/serca wyszedłem z 'dołka’ o którym piszę powyżej. Przekonałem się że żyjąc w/g siebie i nie bedąc zniewolonym przez konwenanse społeczne można być fajnym człowiekiem. Szczęśliwie na tym blogu znalazłem sformułowanie, rozwinięcie i zapis niektórych moich przemyśleń.
Prawdziwe poczucie względności rzeczywistości (tak to nazywam) poczułem dopiero gdy zacząłem latać na paralotni. Będąc tam wysoko pośród chmur czuję że żyję. Jestem wolny. Lądując wracam na ziemię, do tutejszych spraw, ale w głowie nadal mam świadomość że to co się tutaj dzieje jest względne (każdy ma swoją opinię i wyznaczniki) poprzez co większość z nas jest zniewolona. Zdając sobie sprawę, że wymagania społeczne (które jak wspomiała Magda) są sprzeczne nie widzę kompletnie sensu trzymać się ich (w granicach prawa oraz etyki oczywiście). Szkoda że tylko niewielki odsetek społeczeństwa zdaje sobie z tego sprawę.

Pozdrawiam serdecznie
Łukasz

„U większości młodych ludzi z tzw “pokolenia Y” obserwuję, że ta zielona linia zaczyna funkcjonować już w wieku 18-20 lat kiedy zaczynają podejmować samodzielne decyzje życiowe i Ci młodzi ludzie wybierają “własną drogę”, często wolną od oczekiwań i “wygodnych schematów” jakie usiłuje narzucać społeczeństwo.”

Chciałbym trochę do tego nawiązać. Sam jestem młodą osobą i na moje oko, sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana. Dużo młodych osób staje się również „uzależnionymi” konsumentami.

Z jednej strony (tak jak w przytoczonym komentarzu) wydają się wolni. Podważają równanie, w którym opinie i mity są prawdami i faktami. Robią co chcą i wiedzą, czego chcą. Wyłamują się ze standardów i schematów monotonnego życia.

Z drugiej strony odrzucają to, co nie jest wygodne na rzecz łatwej konsumpcji. Wybierają, to czego chcą, jak produkty z barwnego katalogu. Wszystko jest w zasięgu – wystarczy żądać tego. Najpierw od innych, a gdy jest się „niezależnym” finansowo, od własnej karty kredytowej. Reklama jest impulsem budzącym pragnienie dóbr. Te dobra wydają się niegroźne. Niby nie zmuszają nas do określonego stylu życia, ale już możliwość ich kupowania tak. IPhone, telewizor 3D, nowy samochód, wielkie mieszkanie, imprezy, dalekie wyjazdy, itp. – nie są to tanie „dobra”. Coraz więcej kredytów, zobowiązań na wiele lat i coraz więcej godzin w pracy, by je spłacić. Wystarczy spojrzeć na ulice i wpaść w pułapkę: „Skoro innych na to stać? To czemu ja mam z tego rezygnować?” Moim zdaniem to też nie jest wolność. Zwłaszcza, gdy nagle stracimy pracę i braknie na odsetki.

Dlaczego poruszyłem ten temat? Bo wiele osób może być silnie przekonanych, że ich życie się zmienia (jak „zielona linia”), a może być to jedynie złudzenie kreowane w ich głowie.

Może nam się wydawać, że pokonaliśmy problem, ale paść ofiarą innego. Zdawać się, że widzimy prawdę, ale nadal widzieć jedynie złudzenie.

Witam

Patrząc na wykres wolności uświadomiłem sobie pewną anormalię, tzn część ludzi z powrotem traci wolność w momencie jak stają się dziadkami. Powierzchownie udają że są szczęśliwi, ale mam wrażenie że tak w rzeczywistości nie jest i na ogół odnoszę wrażenie, że to kolejny balast w ich życiu. Oczywiście twierdzenie to nie może dotyczyć wszystkich, ale jest taką moją obserwacją :)

Pozdrawiam

Witajcie!
Alex, w ubiegłym tygodniu przekonałam się osobiście co takiego jest na Wyspach Kanaryjskich, że spędzasz tam co roku zimę. Rozumiem Cię, popieram i zazdroszczę :)
To właśnie tam nabrała konkretnych kształtów myśl, że skoro przekroczyłam już pewną granicę wieku, to może czas zacząć żyć na poważnie, niezależnie od opinii i standardów innych ludzi. Wypracować własne reguły i zobaczyć co z tego wyniknie.
I tak jakoś się złożyło, że właśnie teraz napisałeś o tym post :) Pozdrawiam!

Witajcie,
dawno mnie tutaj nie było…

Alexie, zgadzam się z tym co tutaj napisałeś.

Nasze nawyki myślowe, czyli to jak postrzegamy siebie i rzeczywistość w dużej mierze wynika z presji najbliższego otoczenia, społeczeństwa, czy norm kulturowych w których dorastamy. Po prostu pewne rzeczy stają się dla nas NORMAlne, a inne nienormalne, dziwaczne i niepokojące. Przejaskrawiam tutaj rzecz jasna sytuację, ale często pod etykietką nienormalne umieszczane są te zjawiska, które nie dają się umieścić w jakiejś kategorii. A nie te, które wykraczają poza zdrowy rozsądek. Zresztą, czy pojęcie zdrowego rozsądku też nie jest kształtowane kulturowo :)?

Co ciekawe, że wraz z tym luzem, który w miarę dorastania gubimy, tracimy także kreatywność. W końcu nie musimy projektować wizji naszego życia, bo gotową wizję dostajemy niejako w spadku.

Kilka dni temu rozmawiałam, z pewną osobą, która skarżyła się na nadmiar wolnego czasu, zasugerowałam jej, że może wykorzystać ten czas na uczenie się:)…reakcja tej osoby… że studia już dawno skończyła i niejako proponując jej by się uczyła podważam jej kompetencje…jest dla mnie takim klasycznym przykładem jak funkcjonuje skrypt edukacyjny:), który nie wychodzi poza ramy uczelni.

Pozdrawiam

Teresa

Te nakazy / oczekiwania itp. coś społeczeństwu, mediom i ludziom dają – tzn. jeśli ktoś ma na nas wpływ mentalny, to może czerpać z tego korzyści, na przykład:

– biznes kształtując nasze postawy, oczekiwania i potrzeby (tzn. marketing :) zapewnia sobie rynek zbytu na swoje produkty
– znajomi kształtując nasze opinie, zachowania itp. mogą zaspokajać swoje potrzeby aprecjacji, bliskości, finansowe, opieki, wsparcia itp.

Nie oceniam w tej chwili tych potrzeb ani biznesu, ani poszczególnych ludzi (jedne i drugie są zrozumiałe i sam takie mam w obu rolach :) – niemniej tak po prostu jest, że ludzie zaszczepiają nam w umysłach rzeczy, które są przede wszystkim dla nich korzystne. Np. dlacego ja piszę bloga? Poza innymi powodami, na pewno też dlatego, że czuję, iż zaszczepiam w ten sposób w umysłach moich czytelników myśli, które dla mnie jakoś będą korzystne (np. że warto się rozwijać w pewnych obszarach i może kupią kiedyś coś ode mnie jak będę miał odpowiedni produkt).

Wyrwać się z takich ograniczeń mentalnych jest trudno — podwójnie: bo trzeba to „stare” zastąpić czymś „nowym” i przekonać siebie do tego nowego i zaryzykować, żeby żyć/działać inaczej — a potem jeszcze inni ludzie, zwłaszcza ci co widzą zmianę /nowe podejście, zaczynają nas wtłaczać w poprzedni świat – atakują nas (nawet jeśli nie wprost), chcą wyjaśnień, nie podoba im się to, dziwią się temu, nie rozumieją, bronią się przed tym tak jakbyśmy im coś imputowali swoją postawą itp. itd.

Im więcej sam się wyrywam, tym lepiej i ciekawiej mi się żyje :) Mam w tym już dość długą praktykę – zawsze robiłem różne rzeczy po swojemu, czasem nawet dla zasady; pod koniec studiów postawiłem się rodzinie, a także znajomym, w oparciu o dość solidnie przemyślane poglądy.

Ludzie czasami mówią, że „tak, dobrze jest robić inaczej niż większość, ale z głową, bo dla zasady to bez sensu”. A ja z doświadczenia wiem, że jako trening w samodzielnym myśleniu out-of-the-box i oporze wobec nacisku innych osób, trening w niezależności psychicznej i wierze we własne poglądy, to takie postawienie się dla zasady bardzo dużo daje. Przez całe liceum nic mi nie można było powiedzieć (ośli upór :), to potem prościej było mi się sprzeciwiać jak już miałem sensowne argumenty albo gdy druga strona nie miała żadnych. Nie jest to może najlepsza droga, ale wystarczyła. Jak się do tego dołoży samodzielne wyciąganie wniosków i wiedzę, to w biznesie czy bliskich relacjach bardzo potem nas cenią za to, że „nie wpada w grupowe myślenie” i „mówi, co myśli”. To wymaga nie tylko odwagi, ale i taktu oraz wyczucia, czy, kiedy i jak sprzedać swoje inne wartości / spojrzenie / podejście.

Witam serdecznie!

Alex, Twój blog spadł mi z nieba. Od tygodnia czytam go i jestem pod wrażeniem Twoim oraz niektórych osób tutaj piszących.

Nawiązując do tego postu chcę napisać o moim przypadku. Moje życie przebiega tak jakoś dziwnie, że raz jestem na lini czerwonej raz na zielonej, a innym razem gdzieś w zawieszeniu, wypadam poza ten układ.

Od wczesnych lat nastoletnich wiedziałam, że nie chcę żyć tak jak większość ludzi. Ciągnęło mnie do świata, podróży, różnorodnych zainteresowań itd. Moją głowę wypełniały marzenia, nawet te wielkie. Poważny kryzys między tym „co ja chcę”, a tym „co się powinno” nastąpił pod koniec podstawówki, gdy trzeba było wybrać dalszy kierunek kształcenia. Rodzice w zasadzie do niczego mnie nie zmuszali. Może powinni? Skończyło się jak u większości na ogólniaku i zastanawianiu co potem? Potem też nic się nie wyklarowało. Z braku konkretnego pomysłu co ze sobą zrobić starałam się postępować tak jak wszyscy chociaż nie zawsze się „udawało”. Np. trzy razy zmieniałam kierunek studiów.
Gdy obserwowałam jak znajomi, kuzynostwo i cała reszta po kolei kończą szkoły, studiują, znajdują pracę, statkują się i ciągną do emerytury biłam się z myślami czy też tak chcę żyć? Z jednej strony zazdrościłam im, że mają w miarę poukładane życie i wiedzą czego chcą. Z drugiej strony wiedziałam, że są też ludzie, którzy żyją w sposób niebanalny, inaczej niż wszyscy i im też zazdrościłam. W wyniku tego wszystkiego czułam się rozdarta, niezdecydowana, NIEROZUMIANA, skołowana i często nieszczęśliwa. Poczucie wartości z biegiem lat zmniejszało się, kompleksów przybywało, zamykałam się w sobie.

Poziom luzu zawsze u mnie spadał gdy znajdowałam jakąś stabilną pracę w moim mieście. Po pół roku zazwyczaj zaczynałam mieć dość trybu praca – dom, praca – dom i nachodziła mnie tęsknota za czymś nowym, dalekim i nieznanym. Zaczynałam szukać, później pakowałam się i wyjeżdżałam. Bałam się jak diabli rzucić wszystko ale i tak ryzykowałam.
Wówczas zaczynał się etap „linii zielonej”. Życie na większym luzie, ciekawsze, poznawanie nowych ludzi, miejsc, nowa praca, próbowanie różnych przyjemności i możliwości. Jednak wszystko do czasu. W pewnym momencie emocje opadały, nadmiar wrażeń męczył i zaczynały mnie nachodzić wątpliwości czy życie na walizkach to coś co mi rzeczywiście odpowiada? I znowu wszystko rzucałam, wracałam do rodzinnego domu i odcinałam się na jakiś czas od wszystkiego. Nie wiedziałam co robić dalej i moje życie wchodziło w etap stagnacji lub zawieszenia.
I tak na przemian te etapy w moim życiu się przeplatały.

W rezultacie nigdy nigdzie na dłużej się nie zatrzymywałam, nie byłam w stanie wytrwać w jednym miejscu lub pracy dłużej. Podobnie miała się sprawa z ludźmi. Z nikim na dłużej nie udało mi się utrzymać znajomości, nawet luźnego kontaktu. Ciagle myślałam, że dużo fajnych możliwości i okazji stracę jeżeli gdzieś utknę. Chciałam zjeść ciastko i mieć ciastko.
Spowodowane to było chyba tym, że ciągle nie do końca wiedziałam co chcę w życiu robić i dalej nie wiem. Szczerze przyznam, że już mnie to męczy, że jeszcze nie znalazłam zajęcia, które lubiłabym robić i przynosiłoby mi satysfakcję finansową. Moje cv dla pracodawców, zwłaszcza polskich jest zapewne nie do zaakceptowania. Dorzucić do tego jeszcze trzeba to, że zawsze przejmowałam się opinią innych na mój temat, niezdecydowanie, niepewność i frustracja gotowa.

Tak to wielkim skrócie wygląda. Bardzo dużo istotnych aspektów tłumaczących dlaczego własnie tak, a nie inaczej postępuję w życiu pominęłam by ten post nie ciągnął się w nieskończoność.

W obecnej chwili znowu jestem na etapie zawieszenia. Myślę intensywnie jak z tego wybrnąć? Ciagle nie widzę światełka w tunelu. Ale… Tutaj Alex (nie wiem za bardzo jak odmieniać Twoje imię stąd forma mianownika) muszę Tobie podziękować, bo uświadomiłeś mi jedną ważną rzecz. Dotychczas myślałam, że wszystkie moje pomysły, decyzje i czyny to jedna wielka porażka, gdyż nie doprowadziły mnie do pieniędzy, kariery, stabilizacji, zamążpójścia itp. W zasadzie nie mam czym się pochwalić przed moimi rówieśnikami (w ich mniemaniu). Jeszcze 10 dni temu czułam się przegrana.
Teraz po lekturze tutejszych postów i komentarzy zrozumiałam, że to wszystko co mnie do tej pory spotkało może ma jakiś sens i było potrzebne. Na pewno dzięki temu uniknęłam kilka wpadek lub kotwic, o których wspominasz takich jak kredyt na 30 lat, kiepski związek, rodzicielstwo, utknięcie w znienawidzonej pracy itp. Teraz na 100 procent jestem przekonana, że w dalszym ciągu nie chcę powielać modelu życia przeciętnego polskiego 30-latka/i (oczywiście szanuję ich wybór). Uświadomiłeś mi, że jestem wolna i mogę żyć na większym luzie. Jeszcze tylko nie wiem jak wykorzystać moją wolność i dotychczasowe doświadczenia aby zwiększyć własną wartość rynkową (suskces finansowy, ciągle mi się marzy) oraz jako człowieka, kobiety, córki, siostry itd.

Pozdrawiam
Monika M.

Ps. Mam nadzieję, że nie wyszło zbyt chaotycznie.

Witam,

Alex Zastanawiam się nad Twoim komentarzem do wypowiedzi Kleksa: „”„jeżeli ktoś powiela program i np. jest szczęśliwy w klasycznym społecznym schemacie to czy nie jest wolny ? „
Moim zdaniem nie jest wolny”” i „wszystko rozgrywa się w głowie”. Jak zwykle – odnoszę post do siebie i wychodzi mi tak:
na pozór moje życie jest zgodne z oczekiwaniami społecznymi – przynajmniej niektórymi – wyszłam za mąż, mam dzieci, dom, brałam jakieś kredyty itp. Z drugiej strony – przez około 20 lat mojego dorosłego życia musiałam się uodpornić na pytania typu „a dlaczego nie zrobicie… jak to wygląda?”, „jak możecie…?”, „czy to rozsądne, żeby…?” ponieważ zawsze istnieją jakieś normy, które ignoruję z pełną świadomością ich istnienia. A więc z mojego punktu widzenia w głowie mam luz nawet jeśli nie mam chwilowo pełnej swobody życiowej. Po przeczytaniu posta zastanawiam się na jakiej linii się znajduję?
Zbliżam się do punktu zwrotnego na Twoim wykresie – tj do 40 roku życia i „syndrom zamykających się drzwi” nie brzmi abstrakcyjnie. Pracuję z osobami, z którymi teoretycznie powinnam znaleźć wspólny język ponieważ np. mamy dzieci w podobnym wieku – jednak moje doświadczenia (związane np. z kilkoma przeprowadzkami związanymi z dużą zmianą trybu życia) i poglądy na wiele spraw są zupełnie inne niż moich rówieśników. Widzę uciekające szanse i kurczące się możliwości – na razie mam wrażenie, że ciągle mnie to nie dotyczy – ciągle czuję, że jestem na początku drogi, ale czy sama siebie nie oszukuję? Mam wrażenie, że dostaję od życia to czego naprawdę potrzebuję – chociaż z niektórymi rzeczami czekam aż dorosną mi dzieci (wszystko ma swoją cenę – jak pisze Ewa W.) – ale może tylko mi się wydaje?
Jak zwykle – postawiłeś ciekawe pytania – dziękuję :-) Będę się zastanawiać jeszcze dobrych kilka dni…

Alex, pisząc o Godinie i jego obserwacji na temat ściągania dzieci po poziomu norm społecznych miałem na myśli fragment, który cytuję poniżej.
Inaczej mówiąc, uważam, że stworzyliśmy, (jakiś czas temu) system, który ma skłonić człowieka do porzucenia swojego luzu i wolności, by dać się wtłoczyć w ramy niewolnictwa pracy najemnej. Tylko nieliczne, odporne jednostki przechodzą magiel edukacyjny bez uszczerbku na zdrowym podejściu do życia.
„The launch of universal (public and free) education was a profound change in the way our society works, and it was a deliberate attempt to transform our culture. And it worked. We trained millions of factory workers.”/ „Stworzenie powszechnej (tj. publicznej i darmowej) edukacji było gruntowną zmianą sposoby działania naszego społeczeństwa, była to przemyślana próba przemiany kulturowej. Zadziałało. Wyszkoliliśmy miliony robotników dla przemysłu”

Krzysiek S:
„świadomość, że sami stawiamy się w sytuacji niewolnika.”.

Sama swiadomość nie wystarczy.
Ja powiem mniej eufemistycznie niż Ty:
nie „stawiamy się w roli niewolnika” tylko „jesteśmy niewolnikami” bo pozwoliliśmy pracodawcy zrobić z siebie niewolnika – dalismy na to zgodę, „bo kredyt” (nasz pan), stereotyp (nasz pan), „brak innych możliwości”, „rynek trudny”, brak gotowości na zmiany, bo mama, bo znajomi, bo urlop, bo samochód służbowy, bo wynagrodzenie….
Czy praca posiada mnie czy ja mam pracę? Czy kredyt mam ja czy moze kredyt ma mnie? czy samochód jest moim władcą i telefon służbowy zawsze włączony ma mnie czy to ja go mam?
Jak sobie nazwiemy rzeczy po imieniu, to jest zdecydowanie lepiej, bo pierwszy krok to przestać się oszukiwać.
Wtedy można zacząć się uwalniać po kolei od różnych naszych właścicieli – planowo, spokojnie, konsekwentnie, aż do zielonej linii.
Część tych „panów” mamy w głowach – to nasze przekonania. Część – w realu.

Ewa

Ewa W.

No- Ty powiedziałaś to dosadniej. Chodziło mi po prostu o to, że jesteśmy niewolnikami „na własne życzenie”.

PS. Ostatnio w relacjach z bliskimi zacząłem ich poprawiać, mówiąc – „Ja nic nie muszę, ja mogę coś zrobić lub nie. Ale na pewno nie muszę”.

Największą satysfakcję sprawiło mi, kiedy żona po moim „musisz” odpowiedziała mi takim samym zwrotem.

@Magda
„nie świadczy o “ograniczeniu” umysłowym pod warunkiem, że to życie nas cieszy i naprawdę zdajemy sobie sprawę, że mamy także inne możliwości z których w każdej chwili możemy skorzystać.”
Piszemy o takich wypadkach w których tej świadomości nie ma, szczęścia też zwykle nie bo bezmyślnie klikając na default i licząc że ten styl życia będzie nam odpowiadał mamy małe szanse. BTW ten styl życia może nam odpowiadać w innym czasie to też jest ważne.
Ten post to nie ocena stylu życia, a stanów umysłu.
Ci ludzie którzy po takim luźnym stylu życia, nagle osiadają robią to co chcą i kiedy im pasuje to to jest wolność.
„nikt nie jest bardziej wolny niż jest sam z siebie” cytat luźny i nie pamiętam z czego ale oddaje naturę sprawy. Naprawdę nie chodzi o warunki wokół nas chociaż mogą nam pomagać lub szkodzić. To nie czasy tortur więc tłumaczenie się czynnikami zewnętrznymi jest mało wiarygodne, bo mało rzeczy oprócz nich potrafi z zewnątrz odebrać wolność siłowo, bez naszej zgody świadomej czy nie.

„Ja nie widzę w decyzji o takim życiu nic bardziej niewolniczego niż w decyzji o spędzaniu połowy czasu w kurorcie na Wyspach Kanaryjskich. Co kto lubi.” zakładając że masz racje to wybrał bym tą wygodniejszą „niewole” zgadnij którą?

@Alex
to z postu Magdy ale odnosi się do twojej myśli
„@Kleks, Alex
Kleks pytasz Alexa: „jeżeli ktoś powiela program i np. jest szczęśliwy w klasycznym społecznym schemacie to czy nie jest wolny ? „
a on odpowiedział:
“Moim zdaniem nie jest wolny” ”
czy dlatego że”…w klasycznym SCHEMACIE…”?

@Enitaplap
„zakładając że masz racje to wybrał bym tą wygodniejszą “niewole” zgadnij którą?”
A czy to też nie jest pewien schemat, że „lepsze” i „wygodniejsze” jest siedzenie na Kanarach? ;-)

Okres krótkich dni w roku wolałby spędzić w cieple, noce lubie ale ciepłe. Na kanarach nie byłem ale byłem zimą w Hiszpani i wiem o co chodzi Alexowi. Czy to schemat że tam jest lepiej? Mi w zimie jest. Hiszpaną nie bo im w przeciwieństwie do mmie jest całkiem chłodno. ;)

Ach ten pośpiech jest: „(oczywiście jak coś się zmienia to nie zmieniamy się razem z tym)”
powinno być :”(oczywiście jak coś się zmienia to zmieniamy się razem z tym)
pozdrawiam, Kleks

Dzięki Alex za wpis. Ja akurat wjeżdzam na zwrotnicę. Mam nadzieję, że punkt rozdziału grupowego jest umowny bo póki co nie mam pełnej wiedzy gdzie jest ta „wajcha” do przełączania.
Poza tym ci co jeżdzą pociągami wiedzą, że to nie prosto wyskoczyć w trakcie jazdy, przerzucić zwrotnicę i w biegu do niego wsiąść. To apropos odwagi o której pisała Ewa W.
Nie wiem jak u Was ale moje życie pomyka całkiem żwawo i nie bardzo chce się zatrzymywać. :)

Tak dla wyjaśnienia: w poprzednim komentarzu pisałem lekko mrużąc oko. Lekko bo mam wrażenie, że wiele osób jak usłyszy „Kanary” to od razu jest „ach i och” a nie pomyślą o tym, że te Kanary to mogą być i Mazury: co kto lubi. Ja swoje Kanary mam w mieście z którego pochodzę. Tam, siedząc sobie w ruinach zamku z książką ładuję akumulatory jak nigdzie indziej.

A co do schematów. W każdym życiu można się takowych dopatrzeć. Problem jest wtedy, kiedy swoje spojrzenie ograniczamy TYLKO do schematu nie widząc innych możliwości. Jeśli natomiast świadomie stwierdzimy, że dla nas jest dobre coś co mieści się w „norma społeczna” to nie ma w tym nic złego. Przecież wolność nie oznacza tego, że możemy w każdej chwili robić to co chcemy, a raczej to, że robimy to co chcemy czasami świadomie nakładając na siebie jakieś czasowe ograniczenia. Dla jednych dziecko (że użyję już klasycznego chyba tutaj przykładu) to będzie kula u nogi, dla drugiego największe szczęście. I jeśli ktoś na dziecko zdecydował się w pełni świadomie, ze zrozumieniem wynikających z tego ograniczeń to ciężko mówić o zostaniu niewolnikiem schematu (nawet jeśli dla kogoś obok dziecko to nic tylko „schemat”).

Hej Alex,
Alex piszesz tez „To, co piszesz w komentarzach tutaj raczej o takim zrozumieniu nie świadczy.”
A co by było gdyś założył przez chwilkę, że Twoja propozycja zamiany czerwonego na zielone nie do końca świadczy o zrozumieniu, czym jest wolność?
Może częste mentorowanie i nie mam wątpliwości szczere i wartościowe pomaganie innym ma swoją cenę? Tą ceną jest duma i przeświadczenie, że wiem już bardzo dużo, że nie ma ludzi ode mnie mądrzejszych, że moje metody są tak skuteczne, że nie ma lepszych.
Jak ktoś pisze coś nie zgodnego z moją zieloną linią to zapewne mnie nie rozumie lub jest w błędzie.
Może się mylę, Ty już wiesz najlepiej jak jest naprawdę.
Może warto czasem poszukać błędów u siebie a nie innych?
Pozdrawiam, Kleks

’@Alex&Kleks
Alex, może powinieneś zakreskować na dwa kolory żeby było wiadomo, że linia to nie droga życia, a limit „pola możliwości”.
W tym wykresie liczy się powierzchnia pod wykresem, bo to zmodyfikowany „lejek” Alexa.

Klex
„Pogoda jest zawsze piękna tylko czasem trudniej to zauważyć.”
Ale mniej przyjemna, przygnębjająca w tym pięknie i odbiera ochote do pracy.
„Właśnie poziom rozwoju umysłu, jego spokój i brak zniekształceń umożliwia tego prostsze dostrzeżenie.”
Umysł pracuje schematami, analizuje według znanych wzorów. Dlatego działa w miare szybko. Sztuka to możliwość świadomej ich analizy i dostosowanie do własnych wniosków i wyborów, czyli praca nad sobą.
W komentarzach moja dyskusja z Grażyną o braku zniekształceniach.
http://alexba.eu/2011-01-24/tematy-rozne/tezy-poprzedniego-postu-bardzo-prosto/
„Wchodzenie w koncepcyjne schematy skutecznie w tym przeszkadza, ale to nie koniec świata.”
To nie będziesz w stanie przekazać żadnej myśli, bo język czy obrazek to schematy.
Wymiana informacji, spróbuj być rozwinięty i świadomy bez tej wymiany.
„Ja też, sam fakt „potrzeby” spędzania czasu w jakikolwiek sposób jest nawet jeśli to jest przyjemne jest ograniczeniem, ale fakt co kto lubi.”
Oznacza to tylko to że jesteśmy ludźmi nie maszynami.
” Jednakże jak ktoś to nazywa wolnością to jeszcze nie doświadczył prawdziwej wolności., no ale to tak jak tłumaczyć osobie mieszkającej na tropikalnej wyspy czym jest śnieg.”
Pierwsze zdefiniuj, drugie jest obraźliwe wobec ludzi których nie znasz i udowadnia to co sam twierdzisz o Alexie.
„Znalezienia szczęści w samym sobie a nie w zmieniających się przemijających zewnętrznych sytuacjach.”
Koncepcja nudnego szczęścia biorącego się z niczego. Dla mnie ta koncepcja szczęścia różni się od mojej tak jak, bycie dumnym z czegość a po prostu byciem dumnym.

Argumenty „do osoby” pozostawie bez komentaża, dyskusje z kilkoma osobami tutaj nauczyła mnie żeby nie przeciągać.
Nie wiem czy po tych postach Alex nie zrobi „Eject”, jeśli odpiszesz w tym samym stylu ja to zrobie z swojej strony i więcej czytał nie będe, ale ->jak<- odpiszesz zależy od ciebie.

Ghoran przepraszam za pomyłke w nicku :)

Enitaplap,
Piaszesz: „Umysł pracuje schematami, analizuje według znanych wzorów. „
Czemu tego co piszesz a nie stosujesz tego w praktyce ?

Zauważ, że dla przykładu piszesz: „To nie będziesz w stanie przekazać żadnej myśli, bo język czy obrazek to schematy. Wymiana informacji, spróbuj być rozwinięty i świadomy bez tej wymiany.”

Wypowiadasz osądy o tym co ja mogę lub nie mogę rozwinąć :)
Zamiast „nie będziesz” wstanie wstaw „ja nie jestem w stanie” a będziesz bliżej prawdy oraz swojego stwierdzenia o schematach w umyśle.
Doskonale cię rozumiem, wiem jak ciężko jest zrozumieć coś czego się nie doświadczyło.
Pewnie dlatego na metaforyczne porównanie opisujące trudność wytłumaczenia mieszkańcowi tropiku czym jest śnieg reagujesz w poniższy sposób:
„Pierwsze zdefiniuj, drugie jest obraźliwe wobec ludzi których nie znasz i udowadnia to co sam twierdzisz o Alexie.”

Jak to jest obraźliwe to ja wymiękam. Próbowałeś kiedyś tłumaczyć komuś coś takiego ?

Sam dajesz o sobie jednoznaczne świadectwo produkując takie kwiatki jak:
„Argumenty “do osoby” pozostawie bez komentaża, dyskusje z kilkoma osobami tutaj nauczyła mnie żeby nie przeciągać.
Nie wiem czy po tych postach Alex nie zrobi “Eject”, jeśli odpiszesz w tym samym stylu ja to zrobie z swojej strony i więcej czytał nie będe, ale ->jak<- odpiszesz zależy od ciebie.”

Nie mam żadnych wątpliwości, że odpiszesz. Tak właśnie działa szargany emocjami umysł.
W każdym razie jak odpowiesz to obiecuję, że Twoje zostanie na wierzchu :)

pozdrawiam, Kleks

Niech będzie na twoje :) , odpisze.
„Nie mam żadnych wątpliwości, że odpiszesz. Tak właśnie działa szargany emocjami umysł.
W każdym razie jak odpowiesz to obiecuję, że Twoje zostanie na wierzchu ” – zwrot nie fair wobec dyskutanta, podpada pod sztuczkę.

Zamiast „nie będziesz” wstanie wstaw „ja nie jestem w stanie” a będziesz bliżej prawdy oraz swojego stwierdzenia o schematach w umyśle.”
Twierdzisz że bez wymiany z ludźmi byłbyś na takim samym poziomie jak teraz? Bo mój tekst odnosił się do przekazu informacji(język, obrazek) a ty to co Alex przekazuje jako schematy określasz jako zniekształcające rzeczywistość. Tak jest że ze schematami przekazywania danych musimy żyć, tego to się tyczyło oryginalnie. Chyba że wynajdą bezpośrednie połączenie między umysłami. Przepraszam jeśli było nieprecyzyjne. Nie trzeba było tego brać osobiści tylko zanalizować.

„„Pierwsze zdefiniuj, drugie jest obraźliwe wobec ludzi których nie znasz i udowadnia to co sam twierdzisz o Alexie.”

Jak to jest obraźliwe to ja wymiękam. Próbowałeś kiedyś tłumaczyć komuś coś takiego ?”

Mówisz że jesteśmy jak ci co śniegu nie widzieli ,mając do tego słabe podstawy. Na drugą część odwołującą się do twojej definicji wolnośći.
Mógłbyś być mniej wybiórczy w odpowiadaniu i pisać o tym z czym się zgadzasz to ułatwia komunikcje.

„Może warto czasem poszukać błędów u siebie a nie innych?”<- sugerujesz że nie szuka.
"To jest koszt ograniczenia Twojego umysłu"jak<- odpiszesz zależy od ciebie.”"
Alex też miał do nich zastrzeżenia nie moja sprawa jakie, daje ci znać że w takiej formie nie chce czytać komentarzy, niezależnie od jego decyzji. Mówię tu tylko o swoich odczuciach i o tym że jeśli to było tylko potknięcie to puszcze to w niepamięć i sprawy nie było.
Bez urazy zdecydowałem się już nie odpisywać. Eject. Bez urazy ale po postu myślę, że się nie zrozumiemy, więc nie warte to jest mojego i twojego czasu. Doprecyzowałem ostatnie kwestie żeby ze swojej strony zamknąć dyskusje.
Serdecznie pozdrawiam, Enitaplap out…

Alex,
patrząc na Twój wykres, mogę jedynie potwierdzić, że tak wygląda to u mnie. Zgadza się co do centymetra! Niedługo przekroczę „40” i bardzo mnie to cieszy, bo dopiero jestem na początku tego etapu, na którym wiem, czego chcę oraz jestem mądrzejsza o lata doświadczeń i pracy nad sobą. I wcale nie tęsknię np. do czasów studenckich (mimo że mam co wspominać) ;) Moje życie zaczyna mi dopiero teraz smakować.
Kleks, Enitaplap,
bardzo bym chciała zrozumieć Wasze komentarze, ale mam problem z niektórymi fragmentami. Myślę, że właściwe używanie szczególnie interpunkcji oraz składni ułatwiłoby mi sprawę.

Hej Ewo,
Zacznę od końca.
Ad1) dziękuję za zwrócenie uwagi, na pewno z nich skorzystam
Ad2) Zgadzam się, że nie udolnie lecz po prostu chciałem dołożyć trochę inne spojrzenie na metodę z posta.
Piszesz: „Nie każda potrzeba i nie każde pragnienie jest destrukcyjne, nie każde jest „zniewalającą żądzą”.
Oczywiście, że tak ale każde generuję pewne nie korzystne warunki jak na przykład przywiązanie. Jak coś bardzo lubisz i masz to potem boisz się, że to możesz stracić.
Patrząc na to ogólniej jaka jest różnica między sprawianiem sobie przyjemności poprzez wyjazdy w ciepłe miejsce w zimie a radość z pierwszego kroku dziecka czy zakupu iPada4 ?
Czy to można nazywać wolnością ?
Doskonale czuję różnicę między czerwoną i zieloną linią. Jednakże nawet jak robimy coś bo tak chcemy to warto zdawać sobie sprawę z ceny jaką trzeba zapłacić. Chociażby to co później Alex wspomniał w komentarzach, że możemy być ofiarą własnych nawyków (czemu nie w głównym poście?).
Piszesz: „Zastanawianie się nad tym, czy nasze życie jest zgodne z naszymi głębokimi i prawdziwymi naszymi potrzebami i pragnieniami jest bardzo uzasadnione i jest ważną refleksją pozwalającą na podjecie działań pozwalających na zmianę.”
Skąd ta pewność, że to wszystkie i najbardziej optymalne opcje?
Pytasz: „Gdy masz potrzebę życia w ciepłym klimacie i słonecznym, to jest to zniewalająca żądza?”
Tak jest to zniewalająca żądza. Czemu ?
Ponieważ od niej zależy czy będę szczęśliwy czy nie. <- Nie wiem jak takie uwarunkowane szczęście można nazywać wolnością.
Pozdrawiam, Kleks

Kleks,

Napisałeś: „Jak coś bardzo lubisz i masz to potem boisz się, że to możesz stracić.”
Współczuje, jeśli tak jest u Ciebie. Uważaj natomiast z takimi uogólnieniami! Jeśli nawet tak jest w Twoim przypadku i jeszcze u niektórych ludzi, to nie jest to zasadą i nie dotyczy wszystkich.

Ja jak doświadczam czegoś, co lubię i co sprawia mi przyjemność, to się tym po prostu delektuję, kiedy to trwa/ kiedy to jest, a nie żyje w strachu przed utratą.

Z tego co napisałeś później (dalej) wynika, że odczuwanie jakiejkolwiek radości, przyjemności a nawet zaspokajanie potrzeb jest ograniczeniem wolności.

Śmiała teza.:-) Nieboszczyk jest wolny – nie ma potrzeby jedzenia, spania, nie odczuwa przyjemności, radości… Propagujesz ideę żywych trupów?
To nie pasuje do tego blogu, bo on jest z myślą o ludziach, którzy chcą żyć, rozwijać się, cieszyć się życiem.

Łatwiej byłoby z Tobą rozmawiać, gdybyś zamiast opierać się na negacji, kontrowaniu, bezpodstawnych uogólnieniach, w klarowny sposób przedstawił swoją koncepcję, czyli tę inną opcję, o której wspominasz.
Bez tego ja „odpadam”. :-)

Pozdrawiam, Ewa

Witaj Alex, witam wszystkich,

Niewolnik to ktoś pozbawiony wolej woli.
Dlatego uważam, że wybór dokonany samodzielnie, świadomie z wolną wolą – czyni nas ludźmi wolnymi.
Można być niewolnikiem zarówno czerwonej ( narzuconego schematu ) jak i zielonej ( wymuszonego luzu ) linii.

Dlatego nie widzę powodu aby dokonywać wyboru między dziećmi i wyjazdem na Kanary. To nie jest wybór zero jedynkowy.
W moim przypadku biorę dzieci i jade na Kanary … a właściwie do Nepalu,taki jest mój wybór :-).

To czy mam dzieci czy z nich rezygnuję, czy mam samochchód czy nie mam, czy mam kredyt czy nie mam – też jest wyborem –
tym razem jednak 0/1. I jak każdy wybór ma swój sens, wartość dodaną i koszt.

Dla jednych dzieci będa kulą u nogi – bo płaczą, chca jeść, chodzą do szkoły….
Dla drugich radością – bo są otwarte, wspaniałe, radosne, swieże, kochane ….
Podobnie z samochodem, jednym będzie zawadzał – bo o miejsce do parkowania trudno, bo kosztuje, bo wydziela spaliny…,
dla innych będzie pomocą – bo mogę wsiąść w każdej chwili i pojechać gdzie mnie oczy poniosa, bo mogę przewieść jakieś towary,
bo mam prywatność w swoim aucie …..
podałam skrajne przykłady, oczywiscie pomiędzy nimi jest jeszcze wiele opcji.

Dla mnie sedno tkwi w znajomości samego siebie, swoich potrzeb, oczekiwań oraz możliwości własnych i świata –
i realizacji tych dążeń.

Kim jestem?
Czego pragnę?
Jak to osiągnąć?
…..
tych pytań i odpowiedzi jest wiele i każdy prawdopodobnie ma własne.

I działać!

I nie ma żadnego znaczenia czy mieszczę sie w jakiejkolwiek definicji i czyimkolwiek schemacie.

pozdrawiam serdecznie
Monika

@Monika Góralska
Wyobraź sobie rysunek Alexa nie jako linie tylko granice możliwości jaką posiadasz, tu nie chodzi o linie tylko pole powierzchni pod nią, co sugerowałem Alexowi jako możliwą zmianę w oryginalnym poście.

Ewo W tymi słowami skomentował moje, że to jego lejek. Natomiast co do pola pod linią nie było słowa.
Zauważ że będąc na linii zielonej możesz robić to co jest pod czerwoną i więcej, a pod czerwoną nie masz tego „więcej”.
Podałem tylko inny sposób interpretacji, bo Monika odniosła się do tych linii jakby to były szyny kolejowe, a trudno mówić tak o wolności. Wolność jest trochę mniej liniowa. To tylko inny sposób odbioru wykresu, napisałem wyobraź sobie, a to było odnośnie rysunku. Pisałem też że to tylko była moja sugestia.

Mam teraz trochę czasu żeby usystematyzować swoje przemyślenia o tym temacie i o swoim miejscu na nim. Dużo z nich jest stare choć z aktualizacjami, są też raczej spójne, ale mimo zgodności nie tworzą jednej całości

Rozumiem że chodzi o poziom luzu ale niektórym osobom wejście na zieloną linie postrzegają jak wpadnięcie w tor działania a nie zwiększenie swoich możliwości. Wyrzucając ograniczenia zaszczepione przez innych zwiększamy swój luz, w efekcie nasze możliwości i wolność. Wiem to nie to samo i wykracza poza tekst autora ale może pomóc to zrozumieć jego tekst. Mówiąc „wyobraź sobie” mam nadzieje tylko podsunąć inny tok myślenia, a sformułowanie raczej nie jest nic narzucające.
Zrozumiałem post tak jak ty, tylko inaczej wykorzystałem i nakreśliłem inny punkt widzenia.

Ewo W – Dobranoc

@Alex
Mam to szczęście, że mimo zrozumienia tekstu i przyłożenia go do siebie mogłem pomyśleć ” Już długo jestem na zielonej”.

Pozdrawiam Enitaplap

Monika Górska
„Można być niewolnikiem zarówno czerwonej ( narzuconego schematu ) jak i zielonej ( wymuszonego luzu ) linii.”
Chodziło mi tylko o ten fragment, z resztą Twojego tekstu się zgadzam.

Od pewnego czasu (mniej wiecej od czasu przeczytania i zrozumienia posta o lejku) zajmuję się praktycznym poszerzaniem mojej wolności. I mówię tu o realnych zmianach w moim życiu. Po kolei, krok po kroku. Najtrudniejsze było wyzwolenie się od opinii innych że „tak nie wolno” albo „nie wypada”.

Najpierw 2 moje subiektywne opinie. Proszę o komentarz czy je podzielacie.
1. Są sprawy w życiu, które wymagają cierpliwej pielęgnacji. Np.relacje międzyludzkie. Trzeba o nie dbać jak o ogród aby nie zwiędły. Aby mieć prawdziwych przyjaciół, pozwolamy im dzwonić do nas gdy są w potrzebie. To ogranicza naszą wolność.
2. Często nasze pasje wymagają systematyczności: Alex założył bloga, ktoś inny sadzi kwiaty, czy przygotowuje się do triatlonu. Aby te pasje realizowac na wysokim poziomie musimy się im systematycznie „poświęcić“ bez względu na to czy w danej chwili czasu mamy na to chęć. To też nas trochę ogranicza.

A teraz pytanie do praktyków :-) :
Po czym poznajecie, że czasem warto zainwestować tę część wolności w coś lub kogoś ?

Przede wszystkim piszesz:

Jeżeli macie ponad 40 lat (i takich Czytelników/Czytelniczki mamy)

Wygląda mi na to, że się dziwisz temu, a dlaczego? Dla mnie, Junga i niektórych psychologów to późna dojrzałość, ja w wieku 50 lat jestem w fazie pełnej dojrzałości. Jest to bardzo dobry wiek na wejście na zieloną linię, nawet, jak ktoś nie zrobił tego w wieku 40 lat. Można oczywiście dyskutować, kiedy jest za późno i czy koszty przejścia będą potem większe. Myślę, że zależny to od indywidualnych cech wrodzonych i nabytych. Mój wujek jak miał 60 lat zawsze powtarzał, że jest starsza młodzieżą. Kiedyś, jak szukałem pracy, to myślałem, że nie chcą przeważnie ludzi po 50-tce, bo choroby, przyzwyczajenia – owszem – też. Lecz sądzę, że jednym z powodów jest to, że osoby w tym wieku trudniej jest zagonić do pracy, tak, aby pracowały kosztem swojego zdrowia, czy rodziny. W tym wieku raczej się wie co w życiu ważne.

czy naprawdę życie daje Wam to, czego w głębi ducha naprawdę potrzebujecie i pragniecie.

Są dwa poglądy, a w zasadzie trzy.
Wszystko czego pragniemy zależny od nas;
Prawie wszystko zależy od losu – gdzie urodziliśmy się, w jakiej rodzinie, z jakim zdrowiem;
Pogląd mieszany – który ja podzielam – trochę tak trochę tak, ile % można się spierać. Bodajże Daniel Goleman /Inteligencja emocjonalna/ pisze, że 20% to jednak szczęście.

Może upraszczam, ale luz można sobie wrzucić, jak są podstawy materialne czyli kasa , no i zdrowotne /choroby kosztują/. Oczywiście dla każdego będzie to inna podstawa, nie jest to warunek dostateczny, ale konieczny. Bez podstaw jesteśmy niewolnikami pracy i obowiązków domowych. Czytam o tym i w innych komentarzach. Na pewno dużo ludzi będzie niewolnikami schematów, mimo kasy. Szkoła, jak zauważyłeś skutecznie inwencję twórczą, indywidualność i chęci poznawcze. Rodzice i Kościół też czasami maja swój udział. Czyli ogólnie jestem za, ale co z prozą życia? Będę o tym pisał niebawem

Tadeusz

Monika Góralska
Dziekuje za Twoj wpis. Szczegolnie trafilo mnie zdanie „Intensywność kontaktów nie ma wpływu na jakość tej relacji”. W moim swiecie to nowinka. Musze to przemyslec i sprawdzic praktycznie.
Alex, piszesz „Ciekawe jak często i gdzie jest granica „pilności” tej potrzeby?”
:-)
Gdy granica pilnosci jest inaczej rozumiana przez rozne ze stron, dochodzi do niezrecznej sytuacji.
Dalej piszesz „Widzisz gdzieś na tym blogu post napisany wbrew moim chęciom?”
Widze czysta chec i pasje. I wiem ze to wymaga sporo czasu. Pytanie moje dotyczylo tego skad wiedziales (jak poznales) ze wartobylo w to wejsc.

Pozdrawiam serdecznie

Witam!
Od dawna w swoim środowisku uchodzę za buntownika i dziwaka. Od dawna też za nic mam większość norm społecznych, począwszy od tak banalnych spraw, jak dyktat mody po kwestie tak poważne, jak duchowość, styl życia, czy widzenie świata.
Jedyną normą, którą uznaję w 100% jest nieczynienie innym krzywdy. Jestem wyznawcą bogini Empatii.
W którym miejscu wykresu się znajduję? Cóż, to zależy od tego, czym indywidualnie jest dla nas ów luz. Bo czym innym będzie on dla Ciebie Alexie, a czym innym dla mnie. To, że przeprowadzam się na wieś i chcę chodować kury (poważnie) wbrew ogólnemu pędowi do dużych miast, gdzie „można zrobić karierę i dużo zarabiać” jest dla mnie jedną z oznak, iż jestem na tej zielonej ścieżce. :)
Pozdrawiam
PiotrP 39lat

Ten post to balsam na moją duszę. Kwestię „zniewolenia” o którym piszesz odkryłam ok 2 lat temu i coraz bardziej dostrzegam jak ludzie tkwią w tym więzieniu z własnej woli. Piszę o balsamie na duszę gdyż po pierwsze: mam 31 lat i do tej pory ubolewałam, że oświecenie spłynęło na mnie tak późno, że od czasów licealnych mogłam już przecież kształtować życie „po swojemu”; a tu się okazuje, że mogę się cieszyć, że jestem jakieś 10 lat do przodu do wielu innych „oświeconych” :); a po drugie, wolność każdego kosztuje etykietkę dziwaka i wiele przykrych słów padających z ust „zniewolonych”-więc nie jestem sama, są inni którzy mnie doskonale rozumieją, przechodzą przez to samo piekło drwin i mimo to „jadą dalej” :) Wszystkiego dobrego autorowi i czytelnikom, a zwłaszcza WIELKIEGO POWERA!:)