Witaj Alex
J doszedłem do wniosku, że przy zachowaniu zdrowego rozsądku, który się przejawia troską o ekonomiczną stronę mojego życia chcę spróbować być sobie własnym szefem. Moja edukacja była dość ciekawa i nie zawsze byłem tym studentem z górnej półki wynikowej – chociaż ogólnie mówiąc średnią mam dość wysoką > 4.0. Od kilku lat cieszę się wolnością z racji Indywidualnego Toku Studjów. Jest to bardzo dobre rozwiązanie, dla tych niespokojnych dusz, które są na uczelni ale chcą mieć ją jakby dla siebie. W ten właśnie sposób eliminowałem nudne lub nie pasujące kompletnie do moich zainteresowań przedmioty. Wybierałem te, które przekładały się na praktyke – sporo finansów czy okolice logistyki. Informatyki nauczyłem się z zamiłowania i w połączeniu z uczelnią wyszedł fajny „stworek”. Bardzo się cieszę, że starałem się robić praktyki zawodowe. Można się na nich wiele nauczyć lub poprostu w inny sposób spojżeć na wiedze z uczelni.
Jak ostatnie zdanie dodam, że Nie Bójcie Się Czytać. CZytajcie ile się tylko da – oczywiście selektywnie. Nie bójcie się też interesować się dziedzinami pokrewnymi. Czasem może się z takiego zainteresowania pobocznego zrobić plan B.
Chiałem wam zadać pytanie: co sądzicie o doktoracie z informatyki. Obszar to inteligentne systemy zarządzania np. w energetyce czy procesach biznesowych.

Pozdrawiam,
Paweł

Witajcie,
Z biernego użytkownika staję się właśnie aktywnym ;)

Studia zaczęłem z powodu 3.
Okazało się to niesamowitą pomyłką.

IMHO po szkole średniej powinna być przerwa w nauce.
Wtedy młody człowiek miałby czas na odpoczynek i naładowanie akumulatorów.
A w międzyczasie trochę popracować, zobaczyć co mu odpowiada, czego chciałby się nauczyć, w czym specjalizować. Niestety presja społeczna w tym względzie jest zbyt duża dla przeciętnego człowieka :(

Obecnie wiem co mnie pasjonuje, wiem czego z chęcią bym się nauczył.
Tylko minimalna część wiedzy, którą wyniosłem z pierwszych studiów, przydaje mi się obecnie. Teraz zacznę wszystko od nowa. Z tą różnicą, że będę studiować dla przyjemności i dla rozwoju osobistego. Właśnie w tej kolejności.

Jestem 100% przypadek nr 2 :)
Pod każdym z tych punktów mogę się z czystym sumieniem podpisać.
A jak przeczytałem ten o zarobkach to parsknąłem śmiechem.
Ja się tak kilka razy zapytałem, nie tylko pomyślałem :)

Na koniec zaryzykuje stwierdzenie, że na studia powinno się iść dopiero około 26-28 roku życia. Człowiek wtedy już by się trochę wyszalał, złapałby doświadczenia w jakiejś pracy, dowiedziałby się co go naprawdę interesuje.
Zobaczyłby jak wygląda prawdziwe życie i wybrałby właściwe dla siebie studia.

Wiedzę, że temat ciekawy i dosyć mocno mnie dotyczący. Nie mogę się oprzeć przed dodaniem swoich 0.03PLN, więc oto jestem ;)

(Z góry uprzedzam, że będą to nader przydługawe 0.03PLN.)

W tym roku zdaję maturę (tzn. to już prawie „zdawałem”, bo została mi tylko jutrzejsza fizyka), dlatego wiem jak postrzegają kwestę studiów i szkolnictwa moi rówieśnicy.

Zacznijmy może od liceów. Głównie chodzi mi o te na troszkę wyższym „poziomie”. I tu bardzo ciekawa sprzeczność. Wszyscy pilnie przykładają się do ocen. Każdy się uczy i uczy i uczy, by mieć tą wymarzoną wysoką średnią. Każdy, choćby miał zawalić kilka nocy, choć jest w klasie o profilu matematyczno-fizycznym, nauczy się na przyszły sprawdzian z historii/biologii. Nie ważne, że za 2 dni nic z tego nie będzie pamiętał. Nie ważne, że uczył się kilka nocy łacińskiej nazwy pantofelka, czy daty powstania Towarzystwa Rolniczego, a przy tym stracił kawał czasu który mógłby inaczej wykorzystać. Ważne są oceny! Nie tyle wiedza, a oceny. Paradoks jest w tym, że praktycznie żadna (no może jakiś tam wyjątek się znajdzie) uczelnia, nie przeprowadza konkursu świadectw. Istotne są tylko wyniki z matury z wybranych przedmiotów. Zatem po co te całe stada uczniów marnują sobie życie na wkuwanie setek dat z historii? Każdy odpowie oczywiście, że tak trzeba, że wstyd się nie uczyć, że i tak nie mają co robić, czy że rodzice zmuszają by to świadectwo „znośnie” wyglądało. Przychodzi matura – rozpacz i lamenty jak to nikt nic nie potrafi, choć miał średnią 4.0. I tu się nie liczy wiedza i matura dla niej samej. Tu się liczą punkty! I znów kolejna walka o punkty, a nie to co nam rzeczywiście potrzebne. hmm… czyżbym nieświadomie zaczął tworzyć definicję wyścigu szczurów?

Poza tym dodam, że maturę można poprawiać kilka razy, więc to nie jest egzamin jedyny i najważniejszy w życiu, jak to w ogólnej opinii się utarło. Matura już dawno straciła tą otoczkę ważności i czegoś wyjątkowego – jest teraz po prostu kolejną furtką, w której ważne są punkty, by dostać się na studia.

Więc dlaczego większość osób sobie marnuje życie przez te 3 lata na niepotrzebne rzeczy? Szczerze, sam nie wiem.
Ciekawa jest jeszcze jedna kwestia. Jeśli matury nie zdamy za dobrze i będziemy ją poprawiać za rok, czy choćby odpuścimy sobie rekrutację na studia czekając na właściwsze czasy – całe otoczenie będzie nam wmawiać, że tracimy rok z życia, przegraliśmy czy Bóg wie co jeszcze. Nie ważne, że przez ten rok ktoś zrobi więcej niż inni przez całe życie. Ważne, że się wyłamał z przyjętego, właściwego schematu – dlatego trzeba go spalić na stosie.

Studia. Gdyby to rzeczywiście było tylko wchłanianie niepotrzebnych informacji. Ale jest troszkę inaczej. Studia to nie tyle synonim wiedzy. Bardziej zabawy, oderwania od rodziny, beztroskiego, „dorosłego życia”. Jest jednak ta presja społeczeństwa, że należy mieć dobre oceny w liceum, iść na dobre studia. Nie istotne jest to, że wynosimy stamtąd pustkę w głowie i złe nawyki. Nie ważne, że kierunek sobie wybieramy na zasadzie, że coś trzeba wybrać, bo nie mam planów i celów. Istotne, że tak trzeba i już… Ale czy jest dla nich jakaś alternatywa? Społeczeństwo im jej nie pokaże. Muszą sami szukać. Społecznie przyjęta jest tylko jedna, jedyna droga. Dlatego podoba mi się te kilka Twoich słów Aleksie. Mianowicie, „Nie jesteśmy przecież bezwolnym bydłem prowadzonym na rzeź!!!”. Ja dodam tylko, by robić to co nam się rzeczywiście opłaca, a nie marnować kolejne, jakże cenne dni… naszego wspaniałego życia ;)

PS: Może trochę chaotycznie moje myśli przekazałem, ale nie mam dzisiaj zbyt wiele czasu by to ładniej ująć ;)

Pozdrawiam,
Mariusz.

A ja mam pytanie o studia zaoczne. W poprzedniej dyskusji pisałem, że myślę nad przenosinami. Jak pracodawcy patrzą na studia zaoczne? Czy w ogóle zwracają uwagę na to, czy studia były dzienne, czy nie?
Pomijam fakt, że najchętniej sam byłbym swoim pracodawcą i na razie wszystko idzie w dobrym kierunku ;-) W każdym razie wszyscy dookoła kręcą głowami, krytykują, generalnie widzą przejście na studia zaoczne jako zaprzepaszczenie swojej szansy na sukces ;-) Argumenty są dla mnie śmieszne (dla mnie): nikt Cię nie zatrudni, stracisz te lata, stracisz dużo pieniędzy. Dziwne jest to, że ludzie bardziej skupiają się na tym co mogę stracić, niż co mogę zyskać :)

Mariusz R:
Zgadzam się z Tobą całkowicie – w liceum miałem na świadectwie maturalnym 7 dwójek, co wynikało z podejścia, o którym piszesz. Skupiłem się na maturze (i na uczelnię się dostałem bez problemu) i tym co lubię robić najbardziej: programowaniu ;-)
Myślałem też czy nie zrobić sobie roku, czy dwóch, przerwy. Presja otoczenia rzeczywiście jest ogromna. Strach przed wojskiem tak samo. Nie myślałem długo, bo wtedy jeszcze na studia chciałem iść. Z wiedzą, którą mam teraz na 100% zrobiłbym inaczej :)

Pozdrawiam wszystkich :)
Piotrek

Ja kończąc dwa kierunki z obu w praktyce wykorzystuję po 5 % przekazywanej tam wiedzy. Co najmniej 40% było dla mnie wręcz traumatycznym przeżyciem (bzdurne kryteria zaliczania, materiał dobry dla historyków)
Natomiast czytając komentarze (szczególnie tych młodszych czytelników) otworzyłem szeroko buzie i wypowiedziałem głośno ŁaaŁ.
Szczególnie ujął mnie Mariusz R. (aka. vuerte). Mariusz szczerze gratuluję Ci Twojej pozycji wyjściowej, ja w Twoim wieku nie zdawałem sobie nawet sprawy że istnieje coś takiego jak wyrwanie się z utartego przez społeczeństwa schematu, że np. można zrobić sobie rok przerwy po maturze lub w ogóle nie iść na studia !!!
Trzymam kciuk za Twoje decyzje i wybory.
Takie posty napawają mnie niesamowitą dozą radości, są zwiastunem nowej ery, że polski świat biznesu już wypełnia się wartościowymi i fajnymi ludzmi.

Pozdrawiam
Artur
PS. Pamiętajcie o Galerii Czytelników

Alex, napisales:

„Twoje powolanie i zamilowania sklaniaja Cie do wybrania kariery w branzy Hi-Tech (hardware, software, zaawansowane technologie, konstrukcja itp:). Tutaj naprawde dobre studia na wysokim poziomie moga byc bardzo pomocne a w wielu wypadkach wrecz konieczne. Problem jest ze znalezieniem takich w Polsce, choc slyszalem o 2 uczelniach, gdzie podobno jest odpowiednio wysoki poziom. Caly temat w wypadku programistów byl dosc intensywnie dyskutowany w watku “Na ile programiscie przydaja sie studia” i “Rekrutacja w duzej firmie IT w Polsce“”

W miejscu gdzie pracuje (Dublin, Irlandia) studia wyzsze nie sa najwazniejsze. Czesto w ogloszeniach o prace spotyka sie taki fragment: „Third level degree or equivalent”. Pracuje jako (jak to nazywasz) „komputerowiec” w jednej z bardziej liczacych sie firm w swoim sektorze. Mam okazje pracowac z ludzmi, ktorzy nie legitymuja sie zadnym dyplomem i czesto to oni wlasnie sa motorem calej maszyny. Sa to ludzie z powolania a nie tacy ktorzy poszli na informatyke bo taka byla moda lub koledzy tez tam szli. Biorac ostatnio udzial w procesie rekrutacyjnym do mojego zespolu mialem okazje porozmawiac z kilkoma rekruterami. Twierdza oni, ze z reguly nie ma znaczenia kto jakie studia skonczyl – najwazniejsza jest chemia i dobra prezencja na rozmowie kwalifikacynej (wydaje sie, ze post Guy’a Kawasaki o aplikowaniu do Yahoo jest wzorowym przykladem). Najwazniejsze to podkreslic dlaczego ja jestem najlepszym kandydatem jakiego mozecie znalezc i pokazac entuzjazm zwiazany z przyszlym pracodawca. Czesto kosztuje to wiele energi aby dowiedziec sie jak najwiecej o przyszlym pracodawcy i opracowac odpowiednia strategie prezentacji/rozmowy.

„Jesli marzysz o karierze, w którejs z wielkich miedzynarodowych firm konsultingowych, to wedlug mojego stanu wiedzy nie masz innego wyjscia jak skonyc odpowiednie studia na wysokim poziomie”

Sam skonczylem studia zaoczne na jednej z bardziej renomowanych uczelni w Polsce. Zanim jednak to sie stalo pracowalem w roznych firmach na takim samym poziomie jak moi starsi koledzy. Ostatnie trzy lata przepracowalem dla jednego z wiekszych owczesnie miedzynarodowych koncernow konsultingowo-informatycznych (glownie praca za granica – przyjezdzajac tylko na weekendowe zjazdy uczelniane). Uwazam wiec, ze studia wyzsze nie sa warunkiem koniecznym do bycia dobrym w tym co sie robi.

Odnosnie komentarza Ani:

Studia ktore ukonczylem nie maja nic wspolnego z miejscem w ktorym obecnie sie znajduje, przeciwnie do tej pory walcze z kilkoma nawykami, ktore tak mocno zakorzeniono mi na uczelni. To co wiekszosc wykladowcow staralo sie przekazac nie mialo nic wspolnego z rzeczywistoscia, ktora spotykala mnie w pracy kazdego dnia.
Co do mozliwosci wyboru jako „consument” na uczelni to wiele najprawdopodobniej sie nie zmieni. Powszechnie wiadomo, ze uczelniani wykladowcy czesto sa gleboko zakorzenieni i powiazani z korporacjami w ktorych moze przyjsc nam pracowac po ukonczeniu studiow (MS*, IB*, itd.). Koneksje te sa bardzo silne, gdyz ksztaltowanie rynku IT w niektorych obszarach zaczyna sie juz na uczelniach (dziwnym zbiegiem okolicznosci program dostosowuje sie niezadko do produktow, ktore maja premiere w mniej wiecej tym samym czasie, wywierajac nastepnie duzy nacisk na uzywanie tych produktow). Problem nie jest tak prosty i oczywsity jak by sie wydawalo. Wydaje mi sie Alex, ze nie musisz szukac daleko aby znalezc tego przyklad (nie twierdze, ze zawsze jest to cos zlego ale jest to podstawowa przyczyna dla ktorej ja nie mialem odwagi nic z tym zrobic i pewnie nadal tej odwagi nie bede mial – stad nie podaje na jakiej uczelni studiowalem).

Przepraszam za brak polskich ogonkow i za napisanie tego komentarza „na kolanie”.

Pozdrawiam.

Mariusz,

Na zachodzie 'gap year’ jest chyba zjawiskiem całkiem popularnym i normalnym, u nas jest z tym problem, przynajmniej u mężczyzn, z jednego powodu – armia. Jeśli jesteś w państwie z zawodowym wojskiem problemu nie ma, bierzesz rok wolnego i wykorzystujesz go na coś(lub nie ;) ). Jeśli u nas chcesz tak zrobić, prawdopodobnie weźmie Cię wojsko(pomijając inne kategorie zdrowotne itp.).

Inną możliwością na takie wolne jest tzw. 'urlop dziekański’, tyle że to chyba też nie jest taka bajka i wydaje mi się, że w większości przypadków, musi być ku temu jakiś powód.

Poza tym, ponad rok wolnego od nauki również może odbić się w jakiś sposób na późniejszym powrocie do edukacji.

Maturzysta pozdrawia maturzystę. :)

Kuba Jedrzejek napisał „Mam wrazenie, ze problemem edukacji wyzszej w Polsce jest jej ogolna dostepnosci i powszechnosc, co eliminuje w duzym stopniu ’selekcje naturalna’ osobnikow (…)”

To jest sendo sprawy. Wszystko co masowe traci na wartości – to taki rodzaj „uczelnianej” inflacji.

Myślę, że rozwiązanie nie jest takie trudne – wystarczyłoby wprowadzić częściową odpłatność za studia. W pewnym stopniu zostaliby wyeliminowani ci, którzy traktują studia jako przedłużenie okresu dorastania/laby/zabawy (jakkolwiek to nazwiecie). Że nie wszyscy byliby w stanie opłacić takie studia? Może sprawdziłby się u nas model chyba (?) szkocki, gdzie za studia płacisz po ich skończeniu, o ile zarabiasz powyżej określonego progu, zarabiasz mniej – nie płacisz.

Do tego są kredyty studenckie, spłacane po studiach bez odsetek.

Z drugiej jednak strony – tak jak już kilka osób zauważyło – występuje silna presja na to, by te studia podjąć (rodzina, znajomi). I tu pojawia się strach, że bezrobocie, że stracę czas, że będę zwykłym robolem z pensją 940 brutto. A to trudno przeskoczyć – wreszcie sam studiuję. Choć początkowo bez przekonania, teraz jestem pewny, że dobrze wybrałem.

Jak to powiedział jeden z moich wykładowców – studia magisterskie nie mają wyuczyć zawodu, od tego są studia zawodowe. Coś w tym chyba jest, bo zdobycie konkretnej wiedzy to jedno, a posiadanie umiejętności jej zdobywania to inna, nawet ważniejsza sprawa.

Artur Jaworski,
nawet nie masz pojęcia jak miło jest słyszeć słowa które zamiast ograniczają, zagrzewają do działania ;) Dzięki i od razu mówię że ze swojej strony będę robił wszysko by pokładanych nadziei nie zawieść ;)

Marcin Wojciech,
niestety wojsko jest jednym z głównych ograniczeń. Co prawda robiąc rok przerwy w karierze, od wojska wymigać się można (już nie takie rzeczy ludzie załatwiali ;)), to na dłuższy okres jest to gra w kotka i myszkę. A żyć ciągle w strachu, że pewnego pięknego dnia mogą zgarnąć nas panowie w mundurach, nie wiem czy jest warto. Na szczęście z tego co mi się kiedyś o uszy obiło to za 5 lat w Polsce ma wejść całkowicie armia zawodowa. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Ale nadal to dopiero za 5 lat… a to kawał czasu.

A co ja zrobię? hmm… wszystko zależy jaki zwrot przyjmie tocząca się akcja (m.in. wyniki z matury, plany, bardziej gruntowne przemyślenia itp). Studia – może w tym roku, może w następnym. Może na dzienne, może zaoczne. Studia pomimo wszystko mają też swoje ogromne plusy – nowy klimat, wielu nowych i wartościowych ludzi do poznania, umiejętności których nie nauczymy się nigdzie indziej. Nawet kosztem lekkiego ograniczenia swobody naszych ruchów, warto jest choćby spróbować. Przecież nikt nam nie każde studiować do samego końca. Nie patrzmy na studia pod kątem papierka, lecz pod kątem korzyści jakie one nam dają.
Więc gdybym miał wybierać, z dwóch możliwych wybiorę jak najbardziej studia, a nie wojsko.
W wojsku to dopiero się dostaje przepłukania mózgu! ;)

Zresztą pewnie tak będzie wyglądać moja decyzja, bo jakby nie patrzeć jestem szczęśliwym posiadaczem kat. A ;D

Tak naprawdę są setki możliwych dróg do wyboru. Inne lepsze, inne gorsze. Można iść za głosem swoim, za głosem innych, można w tą lepszą lub tą gorszą stronę. Wszystko zalezy od nas. Tak samo to, czy studia będą dla nas pomocą czy balastem.
Działajmy tak, by okoliczności były naszymi sprzymierzeńcami.

Ja mam zamiar zawsze dążyć do realizacji swoich celów i marzeń… pomimo wszystko – i o to chyba w tym wszystkim chodzi, no nie? ;)

@BeSmart: „Choć początkowo bez przekonania, teraz jestem pewny, że dobrze wybrałem.”

I ta pewność jest najważniejsza. Przekonanie, że wybraliśmy dobrze.

A za to, z Szymonem zgadzam się w całej rozciągłości. Trafiłeś w samo sedno! :)

Pozdrawiam wszystkich :)
Mariusz.

Witam

Chciałem zacząć od sprawy która wydaje mi się została w dyskusji pominięta. Studia były dla mnie okazją do wielu inspirujących i rozwijających znajomości. Co prawda inspiracji dostarczali mi częściej studenci niż wykładowcy, ale to może wynika z proporcji w moich kontaktach z tymi dwoma grupami :-) . Istotne jest to zwłaszcza dla osoby pochodzącej z mniejszej miejscowości gdzie takich możliwości raczej by nie było.

Co zaś się tyczy bardziej pragmatycznego podejścia do studiowania, rozumianego jako drogę do zdobycia zawodu, to tutaj niestety muszę się zgodzić ze stwierdzenie jednego z moich wykładowców: „W Polsce dobra uczelnia to taka która studentowi nie przeszkadza za bardzo we własnym rozwoju, bo o pomocy to nie ma co marzyć”. Coś w tym sarkastycznym stwierdzeniu jest, choć ja z zadowoleniem patrzę na wymianę kadry i widzę, że jest spora szansa na poprawę. Nie od razu bo nadal na czele katedr\zakładów czy innych struktur organizacyjnych często stoją ludzie hamujący ich rozwój, ale myślę że to się zmieni.

Kilka osób poruszało w komentarzach kwestię, że tylko nieznaczna część umiejętności i wiedzy nabytej w trakcie studiów jest im potrzebna później w wybranej profesji. Ja chciałbym tutaj wyróżnić dwa przypadki, pierwszy to taki że faktycznie aby wykonywać sporą część zawodów potrzebny jest drobny wycinek wiedzy i wtedy warto rozważyć czy droga do zostania dajmy na to księgowym musi prowadzić przez 5-cio letnie studia, na których poza planem kont karzą nam przyswoić jeszcze sporo innej wiedzy. Druga przypadek to spojrzenie na tą sytuacje jako dostarczająca nam szerokie spektrum możliwości wybrania zawodu, a w przyszłości przekwalifikowania się. Jest to szczególnie istotne dla osób, które nie są do końca pewne jakby chciały swoim życiem zawodowym pokierować, a ja pozwalam sobie stwierdzić, że jest to znacząca część 19-latków podejmujących decyzję o studiach.

Zdaje sobie sprawę, że są metody efektywniejsze, ale nie każdy znajdzie sobie mentora, który by go indywidualnie prowadził, za to dostępność studiów jest znacznie większa.

Poza tym dużo ciężej (a w niektórych przypadkach jest to niemożliwe) jest przekonać potencjalnego pracodawcę do zatrudnienia nas a nie jakiegoś absolwenta, zwłaszcza uchodzącej za prestiżową uczelni. Oczywiście nie każdemu jest potrzebny pracodawca bo może sam się zatrudnić, ale jakiś kapitał na początek trzeba mieć. Ponadto podglądając jako pracownik w jaki sposób inni prowadzą firmę nie musimy wywarzać później otwartych drzwi, eksperymentując ze swoim przedsięwzięciem.

Pozdrawiam

Tomasz:
„Poza tym dużo ciężej (a w niektórych przypadkach jest to niemożliwe) jest przekonać potencjalnego pracodawcę do zatrudnienia nas a nie jakiegoś absolwenta, zwłaszcza uchodzącej za prestiżową uczelni”

Ja bym poprostu do takiego pracodawcy sie nie pchal. Moje przerwane w pewnym momencie studiowanie nigdy nie odbilo sie negatywnie na moich stosunkach z pracodawca. Wchodzac na rozmowe zawsze wiedzialem, ze mam swoja wartosc i raczej to ja ocenialem ludzi dla ktorych mam pracowac.

Co wiecej nie ukrywalem, ze przerwalem studia i w miare takiej potrzeby potrafie zawsze powiedziec dlaczego.

Moze to juz skrajnosc ale wydaje mi sie w wielu przypadkach studia sa poprostu ogranicznikiem dalszego rozwoju. Zawezaja wasze pole do dzialania. Kiedys Alex o tym pisal. Po ekonomi wydaje ci sie ze zawsze bedziesz robil w cyferkach i wykresach – i gotowe. Nie zostaniesz aktorem, bo nawet nie przejdzie ci przez mysl ze moglbys.

Jak dla mnie studia to 30 do 5% skladowej sukcesu, 30% gdy mowimy o zawodach z przypadku 1 Alexa, a 5% to cala reszta.

Czesto trudnosc w wyobrazeniu sobie tego maja ludzie, ktorzy meczac sie skonczyli te studia i nie moga sie poprostu przyznac, ze zmarnowali kupe czasu i energii.

Moja zona wlasnie podejmuje decyzje o zaprzestaniu dalszego studiowania i zajeciu sie tym co byc moze pokocha. Zycze jej dobrej decyzji. Trzymajcie za nia kciuki.

Patryk – to chyba o mnie piszesz;) Jak właśnie przed chwilą napisałem, chcę skończyć te studia bo szkoda mi tego zmarnowanego czasu i pieniędzy. Jestem już na finiszu, więc jeszcze tylko trochę… :)

Trzymam kciuki za żonę i życzę powodzenia:)

Witam,
maturę zdawałem rok temu i m.in. ze względu na brak zdecydowania co dalej począć chciałem zrobić rok przerwy w nauce. Niestety wojsko wybiło mi ten pomysł z głowy. Rozpocząłem studia dzienne na państwowej uczelni, na kierunku zarządzanie i marketing. Kończę z tym kierunkiem, ponieważ prawie żaden wykładowca nie powiedział mi nic więcej ponad to, co przeczytałem w poleconych książkach. Jako, że lubię czytać, a w przyszłości zamierzam zatrudniać się sam — nie potrzebuję papierka.

Wciąż pozostaje problem z armią, dlatego będę dalej studiować. Prawdopodobnie nawet na tej samej uczelni. Szukając kierunku, który nie będzie mnie hamował, nie będzie pochłaniał nadmiernej ilości czasu, a przy tym może nawet pomoże mi rozwijać się — trafiłem na filozofię. Chcę ją studiować; mam nadzieję, że to dobry wybór.

Generalnie jestem zdania, że papierek nie ma znaczenia, niestety wielu pracodawców uważa inaczej.

Witajcie!

W przeciwieństwie do wiekszości powyższych postów, ja chce przedstawić głos „w obronie” studiów. Z mojego doświadczenia studia to był najlepszy możliwy wybór, ale należy podkreślić to co juz przewinęło się w kilku postach, studia to nie tylko wiedza jaka z nich wynosimy. Zreszta sprawa z wyniesieniem wiedzy może być szczególnie trudna w przypadku takich kierunków jak Zarządzanie czy Marketing, które przecież są próbą steoretyzowania tego w jakis sposób ludzie odnoszą praktyczny sukces w biznesie.

Tomasz i Michal Mrzyglocki zwrocili uwagę na rzecz, którą uważa za kluczową czyli „czynnik ludzki”. I myślę tu zarówno o tym, że kontakty to bardzo ważna rzecz w biznesie, ale także o tym, że kontakty z odpowiednimi ludźmi motywują. W moim przypadku, to właśnie ludzie, z którymi studiowałem nakręcali mnie do działania. Ktoś nazwie to wyścigiem szczurów, a ja powiem, że widziałem jak niesamowite rzeczy robili ci ludzie i myślalem, że to ja w takim razie też tak mogę.

Druga rzecz to również wspominiane organizacje studenckie – dla mnie było to tak naprawdę pole egzekucji całej wykładanej na uczelni teorii. No i oczywiście również dodatkowe pole do kontaktów interpersonalnych i cwiczenia tego jak funkcjonują pewne relacje.

Kolejna sprawa to kontakty międzynarodowe, praktycznie każda uczelnia daje możliwośc uczestniczenia w wymianach z innymi uczelniami za granicą. Gdzie by człowiek nie pojechał jest to czysta szkola życia :)

Co do samej wiedzy zdobytej na uczelnii, powiedziłałbym, że nie zdobyłem wiedzy bezpośrednio generującej pieniądze, ale raczej pewien ogląd i generalne spojrzenie.

Reasmując uważam, że studia tak (ale najlepsze jakie sie da) i to co tak naprawdę warto z nich wyciągnąć (przynajmniej w przypadku takich kierunków o niczym jak np. Zarządzanie) to wartościowe znajomości, doświadczenie z inicjatyw studenckich i kontatky międzynarodowe.

Pozdrawiam,

Greg

Witam

Patryk, być może moje doświadczenia z rynku pracy są znikome (odbyłem zaledwie jedną rozmowę kwalifikacyjną, która poszła na tyle dobrze, że od tamtej pory więcej ich przechodzić nie musiałem) , ale śledząc ogłoszenia o pracę pojawiające się w różnych serwisach zauważam, że podstawowym kryterium jest wykształcenie wyższe(to czy słusznie to osobny wątek). Piszesz „Wchodząc na rozmowę zawsze wiedziałem, że mam swoją wartość i raczej to ja oceniałem ludzi dla których mam pracować”. Ja również nie mam jakiś szczególnych problemów z poczuciem własnej wartości, ale jestem przekonany, że gdyby nie studia nie miałbym nawet okazji owej wartości udowadniać przed potencjalnym pracodawcą podczas rozmowy kwalifikacyjnej, ponieważ moja aplikacja zostałaby odrzucona na etapie wstępnej selekcji.

Pozdrawiam

Witam
Mimo że śledzę bloga od pewnego czasu, to tym razem trafiłam z wykopu..

A teraz do rzeczy:
Zgadzam się z wieloma wypowiedziami wcześniejszymi, jak i z samym postem.
Tak jak Alex, nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że wszystkiemu winny jest system edukacji, a student musi się na niego godzić.
W lutym/marcu na UAM w Poznaniu odbywała się debata na temat ustalania programów studiów oraz problemu ściągania. I to studenci wszczęli tę dyskusję, bo nie wszystkim odpowiada „zżynanie” od pilniejszych kolegów. A czy ktoś zastanowił się, kto jest odpowiedzialny za układanie programu przedmiotów obowiązkowych na danym kierunku? Okazało się, że jako studenci, nie musimy się godzić na wszystko i możemy dochodzić swoich praw lub choćby wyjaśnień. Większość z Was, byłych studentów lub obecnie studiujących, zapewne zgodzi się, że wiele przedmiotów jest zbędnych, że zaśmiecają nam głowę archaizmami ale są one w programie studiów więc trzeba je zaliczyć. A może jednak warto zapytać się „kogoś z góry”, dlaczego wykaz przedmiotów nie zmienia się wraz ze zmieniającymi się trendami na rynku pracy (nie chodzi o zmianę nazwy lecz materiału). Może komuś się oczęta wreszcie otworzą. Warto zauważyć, że jeśli „władza” nie widzi sprzeciwu, sądzi, że „poddani” są zadowoleni i niczego więcej im do szczęścia nie potrzeba. Nie wiem jeszcze, jak się zakończyła ta debata. Jednak można podać tę sytuację za przykład pożądanego przejawu inicjatywy wśród studentów. Mam nadzieję, że będzie ich więcej i polskie szkolnictwo wyższe się odrodzi.

Właściwie, polskie szkolnictwo to temat rzeka, a polskie uczelnie państwowe to takie państwo w państwie. Ale wracając do tematu – czy warto studiować – myślę, że pominięto jeszcze jedną bardzo istotną kwestię. Chodzi mianowicie o atrakcyjność nazewnictwa powstających kierunków, jak grzyby po deszczu. Uczelnie kuszą, przechwalają się w reklamach, a rzeczywistość weryfikuje smutną prawdę. Studenci czują się oszukani, mimo że byli przekonani o słuszności swojego wyboru.
Sama stanęłam w obliczu tej przykrej prawdy. Nie dostałam się na wymarzone studia (teraz wcale nie żałuję, że tak się stało) i żeby nie stracić świadczeń przysługujących osobie uczącej się, postanowiłam gdzieś się zakotwiczyć na rok. Powstał właśnie nowy kierunek w PWSZ w mojej miejscowości o szlachetnej nazwie „Ekonomika i organizacja MSP”. Pomyślałam, że może nie będzie tak źle i zostałam na całe 3 lata. Myślałam, że nauczę się jak funkcjonują owe MSP i jak zarządzać własnym biznesem. Nie mogłam się bardziej mylić. Wszystko było dostosowywane do programu AE w Poznaniu, kadra bardzo zróżnicowana (od ekscentrycznych profesorów starej daty po niedouczonych doktorantów). Na trzecim roku oświecono mnie, ze studiuję ekonomię, o czym wcześniej nikt nie wiedział, a ekonomika to tylko moja specjalność. W czasie tych 3 lat pomocny w prowadzeniu biznesu okazał się 1 przedmiot.
Kusiło mnie, żeby sobie odpocząć, pobyć dłużej za granicą, ale uległam tej chorej presji, żeby zdobyć szybko magiczny tytuł mgr (w żargonie studenckim mówi się magazynier – to też o czymś świadczy). Wybrałam prestiżową Akademię Ekonomiczną, tryb zaoczny. To już mój ostatni semestr i całe szczęście. Bardzo się rozczarowałam. Sposób prowadzenia wykładów pozostawia wiele do życzenia, nie mówiąc już o tym, że zamiast uczyć studentów jak obsługiwać programy komp. używane w przedsiębiorstwach do ułatwiania sobie życia, my liczymy na kartkach, w tabelkach, słupkach i z kalkulatorem. Owszem, warto znać pewne podstawy, ale jak tak nas będą kształcić to niech się nie dziwią, że wciąż daleko nam do Europy! Niedawno zmieniono regulamin i nie ma już mowy o przekładaniu czy odrabianiu zajęć. A czy kogoś interesuje to, że ja za studia płacę?

Dziękuję sobie samej, że uczestniczyłam w rozmaitych warsztatach, szkoleniach, kursach i to głównie bezpłatnych(!), działam w organizacjach młodzieżowych, że nie słuchałam rodziców, którzy mówili: siedź w domu i się ucz zamiast włóczyć się po świecie.” To właśnie dzięki temu zdobyłam doświadczenie, umiejętności miękkie, kontakty także międzynarodowe i nie zamierzam na tym poprzestać…

Obecnie prowadzę własną firmę i z przykrością muszę powiedzieć, że nawet 5% studenckiej wiedzy nie wykorzystuję. Czuję niedosyt studiowania. Mam ogromną ochotę postudiować coś, co da mi satysfakcję i wiedzę użyteczną. Razem z tym pojawia się lęk przed kolejnym nabiciem mnie w butelkę świetną kampanią reklamową…

Przepraszam, że tak się rozwodzę…
Chcę tylko dodać, że polecam wymiany międzynarodowe między uczelniami. Jesteś studentem – korzystaj ze swoich przywilejów i nie przepuszczaj żadnej okazji. Studia zaoczne na pewno nie dają tylu możliwości, co studia dzienne. Popieram Michała Mrzyglockiego, żeby dokonywać świadomych wyborów lub w miarę wcześnie je zmienić, by nie żałować zmarnowanych lat. Ja mimo wszystko nie żałuję.
Nie samą nauką student żyje!!!

pozdrawiam

Generalnie się zgadzam z Twoją tezą Aleksie. Należy tylko pamiętać o tym, że bardzo niewiele młodych osób potrafi mając te 18-19 lat określić co tak naprawdę chcą robić w życiu, gdzie się widzą za (powiedzmy) 10-15 lat (nawet jeśli już o tym pomyślą). Poza tym rzadko są „na swoim” aby podjąć tę ryzykowną (wg środowiska) decyzją, pod prąd.
Ja mając te 18 lat wiedziałem tylko tyle że studia muszę mieć (presja środowiska, zarówno rodzinnego jak i koleżeńskiego/przyjaciół ale też czułem głód wiedzy i chciałem studiować). Niestety w tamtym czasie doradztwo zawodowe dla młodych bądź dostępność do info. takich jak ten blog były niewspółmiernie trudniejsze. Osobiście nie żałuję. Moje studia (zarządzanie) IMHO akurat nie na narzucały klapek na oczy (jak to powyżej padło), lecz przeciwnie. To one pozwoliły mi się zorientować w życiu. Nie były ani typowo humanistyczne bądź ścisłe, ani czysto teoretyczne. To co potwierdzam, mimo iż studia te z założenia mają być skierowane dla osób które mają pracować przede wszystkim z innymi ludźmi, to brak w nich jakiegokolwiek pomysłu na praktyczne rozwijanie umiejętności interpersonalnych i komunikacji.
Rada dla przyszłych/młodych studentów: jeśli Wasza przyszłość zawodowa wiąże się w jakikolwiek sposób ze współpracą z ludźmi (w szczególności w biznesie, ale nie tylko) nie przyjmujcie czasem strategii studiowania, której efektem jest mutacja człowieka w postaci krzesełka przyrośniętego do „4 literek” ;-) Tak jak napisała Milena Nadolna, udzielajcie się i działajcie w różnych organizacjach, włóczcie się po świecie, choćby wbrew rodzinie!

Jeśli przyjdzie Wam już studiować nie trzeba przecież wszystkiego wkuwać jak leci. Ja akurat w miarę wcześnie zorientowałem się w czym na pewno nie będę „robić” i przedmioty takie zdawałem na wymagane minimum (bez większych trudności). A że nie miałem średniej grubo ponad 4,0 i stypendium ME… wolny czas i „moce” przeznaczałem na to w czym się widziałem, co mnie interesowało, co powalało mi znowu umiejscowić na drugim końcu skali (czyli blisko max.) oraz zdobywanie wiedzy/umiejętności niezwiązanej całkowicie ze studiami. Jakoś nie żałowałem z tego powodu, bo nikt nie zapytał mnie na rozmowie kwalifikacyjnej (kilka ich przeszedłem) np. o wyniki z prawa administracyjnego J. Choć żeby oddać prawdę, muszę przyznać, że po skończeniu studiów starowałem do jednej z tzw. wielkiej piątki firm konsultingowych i mimo pozytywnego wyniku testu językowego, testu predyspozycji, itp. odrzucono moją aplikację (oficjalnie) ze wzgl. na średnią! Z perspektywy czasu i wiedzy jestem wdzięczny rekrutującym za tę decyzję :-)
Co do szkolnictwa średniego, wg mnie jest ono kompletnym nieporozumieniem. Wraz z podstawówką, oprócz wspomnianych we wcześniejszych postach, negatywnych postaw, wyucza jedynie jak być ew. przyszłym pracownikiem akademickim. Ludzie często nie mają pojęcia „z czym się je” ich przyszłe studia a tym bardziej przyszłość zawodową. „Maglują” przez kilka-kilkanaście lat w kółko te same przedmioty nie mając pojęcia o bogactwie wiedzy i umiejętności w tzw. świecie realnym, poza ścianami szkolnymi. Efektem tego właśnie padają takie wybory, jak wspomniane w jednym z postów, prawo (wynikające niejako z dobrych wyników w nauce historii). Wg mnie powinien być 1 dodatkowy rok w szkole, bądź zerowy na uczelniach, realizowany systemem dowolnie wybieranych modułów, max. semestralnych (albo i krótszych) by można było zasmakować przyszłej edukacji.

Jeszcze 3 grosze odnośnie regulacji zawodowych: to zmora naszych czasów! Coraz ich więcej w postaci pozwoleń, certyfikatów, akredytacji, itp. Coraz mniej miejsca dla swobodnych pasjonatów/poszukiwaczy. Co z 1 str. jestem w stanie zrozumieć – raczej nie powierzyłbym opieki nad moim zdrowiem niedoszłemu mgr-owi medycyny (co jest zgodne z Twoim 1. punktem), wg którego cały dotychczasowy dorobek tej nauki jest „do bani”. Jednak nie rozumiem po co certyfikować np. hydraulika, czy „kucharza” z przydworcowej budki z hot-dogami – ostatnio obiło mi się o uszy o jakimś projekcie ustawy w tym zakresie. Obawiam się że chcąc czy nie, coraz więcej osób będzie skazanych na edukację której jakość nieraz będzie wątpliwa jednak będzie „uprawniać do x”. Wynikiem tego jest też porażająca standaryzacja, dzięki której podobno jesteśmy coraz inteligentniejsi jako ogół/społeczeństwo oraz podobno zabezpiecza ludzi przed wykluczeniem na margines, z drugiej strony, czasy takich geniuszy jak Mozart, którzy mogli rozwijać swoje pasje, żyjąc bez przeszkód bez znajomości trygonometrii, minęły chyba bezpowrotnie (?). BTW Dziwię się, że w naszej rzeczywistości nie padł jeszcze pomysł „prawa jazdy na dzieci”. Choć jakby się nad tym zastanowić na chłodno, nie jest to takie non-sensowne jak wygląda na 1-szy rzut oka…

PS A tak z ciekawości i niejako nawiązując do biotechnologów w marketingu, warto sprawdzić ilu wielkich tego świata ma/miało formalne wykształcenie w tym za co zostali właśnie uznani za wielkich… Polecam, niezmiernie ciekawe poszukiwania :-)

Pozdr.

Witam wszystkich…

Wątek jest bardzo ciekawy, opinii masa, więc postanowiłem się wkońcu „uaktywnić”:)

Przeczytałem zarówno tekst Alexa, który jak zwykle skutecznie wetknął kij w mrowisko [:)] jak i Wasz komentarze, wszystkie bez wyjątku ciekawe.

Zacznę może od presji, o której piszecie. W moim przypadku była to presja ojca, który aboslutnie nie widział innej możliwości jak moje studia na wydziale mechaniczno-energetycznym i przejęcie po nim firmy tej branży. Na szczęście miałem zupełnie inną wizję, a do tego był to dla mnie okres usilnego robienia wszystkiego odwrotnie. Tak czy inaczej wylądowowałem na architekturze.

Kwestia poziomu studiów, kompetencji wykładowców – nie za bardzo jest o czym dyskutować – chyba wszędzie są złe i dobre przykłady. Na moim wydziale większością byli nieudacznicy, którzy nie umieli zdobyć pozycji w prawdziwym życiu. Wykorzystywali uczelniany sprzęt do własnych komercyjnych potrzeb, i broń Boże nie zamierzali hodować sobie konkurencji. Oczywiście były wyjątki, ale one tylko potwierdzały regułę. Jeden z tych kilku, którzy mieli charyzmę i umieli porwać za sobą studentów wciągnął mnie do pracy w swojej firmie. Było to biuro projektowe o profilu konserwatorskim i przepracowałem tam całe studia. Była to naprawdę świetna przygoda. Nie muszę chyba dodawać, że praca nauczyła mnie znacznie więcej niż studia.

Wracając do wykładowców, był taki jeden, miałem wątpliwą przyjemność stykać się z nim na przetargach. Mam na myśli moją pracę w biurze projektowym i jego działalność pozauczelnianą. I zdarzyło się, że kilka razy moje projekty robione dla firmy wygrały przetarg z projektami pana wykładowcy. Niestety pan ten nie umiał tego znieść. Konflikt jaki z nim miałem od mniej więcej 3 roku studiów spowodował w efekcie, że miesiąc przed dyplomem miałem już serdecznie dość. Zabrałem papiery z uczelni i zakończyłem edukcaję akademicką. Przyznam, że żal mi było porzucać zarówno naukę na uczelni jak i zajęcia, które prowadziłem społecznie dla studentów (z zastosowania programów CAD’owskich). Ale nie miałem zamiaru marnować czasu na przepychanki.

Później pracowałem jeszce mniej więcej rok we wspomnianym biurze projektowym, ale niestety chyba rozwijałem się za szybko i oczekiwałem zbyt dużo, a mój szef nie umiał wykorzystać tego głodu nowych wyzwań dając odpowiednią gratyfikację. Zresztą nie tylko ja miałem z tym problem – rozpadł się całkiem dobry zespół projektowy i każdy z nas poszedł w swoją stronę. Ja zająłem się internetem, grafiką – design’em, sprawami, które były już wtedy moim hobby i pasją od kilku lat.

Powiem szczerze – mimo zatargów na uczelni, mimo mojego zniechęcenia a w rezultacie porzucenia uczelni – to właśnie połączenie studiów (teoria) i pracy (praktyka) dały mi mieszkankę wiedzy, którą doceniłem tak naprawdę po kilku latach. Teoria barw, kompozycja, rysunek, typografia – w połączeniu z wieloma inżynierskimi nawykami, zarówno z pracy jak i z uczelni – wszystko to bardzo mi się przydało w późniejszej pracy. Dążę do tego, że nie zawsze studia są tym co jest złe. Z każdej sytuacji można wyciągnąć naukę a z każdej uczelni można wynieść wiedzę, choćby o tym, że uczelnia jest zła i ją zmienić (to zależy tylko od nas samych), lub że uczelnia nas już nic więcej nie nauczy i ją porzucić jak w moim przypadku. Dla mnie cennym doświadczeniem była też zwykła ciekawość – moja późniejsza (a aktualnie już ex) żona studiowała psychologię. Chłonąłem jej wszystkie podręczniki i muszę przyznać, że wiele razy ta wiedza mi przydała.

Kolejnym etapem był powrót do rodzinnego miasta i zaangażowanie się w tworzenie własnej firmy. Doświadczenia jakie wyniosłem z pracy w biurze projektowym i fakt, że pracowałem w rewelacyjnie zgranej grupie, dało mi spojrzenie na to co chcę osiągnąć. Widziałem co było dla mnie cenne i chciałem by moi pracownicy dostali podobne pozytywne doświadczenia pracując w równie zgranym zespole. Oczywiście – początki wszelkich start-up’ów to jedna wielka katorga i seria pomyłek [:)], ale po kilku latach mogę z satysfakcją stwierdzić, że czas zawirowań minął. Do tego zespół mam zaj… przepraszm – bardzo fajny:) Codzienna praca sprawia mi naprawdę przyjemność i daje dużo pozytywnych emocji.

Pewną klamrą zamykającą moje życie zawodowe jest fakt, że branża energetyczna, przed którą kiedyś tak się broniłem wróciła do mnie jak bumerang po śmierci ojca. Poza własną firmą udzielam się od 3 lat w firmie, którą stworzył. Przydało mi się technikum mechaniczne, które wybrałem co tu dużo kryć z lenistwa. I przydały mi się wszystkie te obrony projektów na uczelni, gdy starano się uwalić każdą najdorbniejszą rzecz.

W tym miejscu mam mały cytat, jest to wypowiedź, którą Jaśniepan Wykładowca był łaskaw wyrazić gasząc papierosa na moim projekcie: „Nie ma dobrych lub złych projektów – są tylko te obronione lub nie”. I powiem Wam, że w późniejszym okresie pracy zawodowej przyszło mi nieraz przyznać temu stwierdzeniu rację. Trzeba walczyć o swoje zdanie. A parafrazując powyższy cytat pozwolę sobie na śmiałe stwierdzenie, że: Nie ma złych i dobrych studiów, są tylko takie studia których nie zmieniliśmy w porę, odkrwając, że niewiele wnoszą do naszego życia. Bo zabrakło odwagi, koncepcji, czegokolwiek. Tylko wtedy nie narzekajmy, to nasze zycie, my o nim decydujemy i nikt nie powinien nam tego odebrać.

A presja? Presja towarzyszy nam całe życie, im szybciej nauczymy się minimalizować jej wpływ na nasze decyzje tym szybciej do czegoś dojdziemy. To dość prosta zależność.

Wszystkim tym, którzy mieli jedynie dobre doświadczenia w okresie studiów i trafili tak jak chcieli – z całego serca gratuluję.

Pozdrawiam

Piotr

Alex, jak zwykle ująłeś w jednym zdaniu to co zawile próbowałem napisać, „że wszystko co nam się przydarza działa długofalowo na naszą korzyść jeśli tylko odpowiednio do tego podejdziemy” :)

Alex – teraz wiem, że ta firma na dłuższą metę nie jest dobra:) Ale pracę tutaj zaczynałem zaraz po studiach, a wtedy to wydawało mi się dobrym wyjściem. Teraz już tak nie myślę i poważnie myślę o zmianie pracy. Na razie jednak biorę udział w większym projekcie i chcę zostać do końca, żeby jeszcze czegoś się nauczyć:)

piszesz, że to rekordowo długi tekst :) a jednak jest to pierwszy tekst, który przeczytałem od początku do końca od bardzo długiego czasu… pozdrawiam, taki1.

ps. hehehe, tak na marginesie, w lutym zostałem skreślony z listy, na trzecim roku studiów – teraz siedzę przed dwoma monitorami, jako grafik w jednej z poznańskich agencji reklamowych :P i zastanawiam się – asp wieczorowo czy zaocznie? 8h pracy dziennie, dziewczyna, dużo znajomych, dużo pasji i co teraz? poświęcać wieczory czy weekendy?

Chciałbym poddać w wątpliwość reprezentatywność próby przeprowadzonej przez Alexa. Napisałeś „Key Account Managers dużej i znanej firmy” Jezeli jest to znana i duża firma, to wnioskuje że KAMem nie zostaje się ot tak, tylko wymaga to trochę czasu i wspinania po szczeblach kariery. Stąd wnioskuje, ze nie są to ludzie świeżo po studiach – strzelam, że będą mieli ok 35 lat. Wiec sądzę, że mogli zacząć zbierać doświadczenia zawodowe na początku lat 90 i w momencie gdy zglosili się do firmy pare lat później byli bardziej atrakcyjni od absolwentow z niewielkim stażem. Wydaje mi się, że obecnie sytuacja się trochę zmieniła. Podaż absolwentów jest dużo wyższa, a i wśród nich można wyszukać osoby o całkiem przyzwoitych doświadczeniach zawodowych.

Dodatkowo Key Account Manager to w moim rozumieniu stanowisko blisko zwiazane ze sprzedażą, a tu nie da się ukryć, że umiejętności interpersonalne są kluczowe – a to nie jest coś co zdobywa się w procesie kształcenia akademickiego.

Dlatego uważam, że groupa KAMow Alexa nie daje statystycznego obrazu tego jak wygląda przeszłość edukacyjna osób na interesujących, dobrze płatnych stanowiskach w dużych firmach. Wciąż będę się trzymał zdania, że w wielu przypadkach, jeżeli jesteś młodym człowiekiem dyplom jest bardzo pomocny ( w niektórych branżach wręcz niezbędny – konsulting), i że generalnie wykształcenie robi różnice (patrząc chociażby po średnich wzrostach dochodów publikowanych w rankingach programów MBA).

To co napisałem powyżej to oczywiście moje luźne dywagacje, oparte na założeniach, które niekoniecznie są prawdziwie (szczególnie co do KAMów), no i oczywiście oparte na moim światopoglądzie (który, co by nie ukrywać jest obecnie trochę bardziej buńczuczny, niż gdy przychodzi co do czego i zaczyna się sesja.. ;))

Pozdrawiam,
Greg

Witam,

Greg napisal:
„generalnie wykształcenie robi różnice (patrząc chociażby po średnich wzrostach dochodów publikowanych w rankingach programów MBA)”

Generalnie mozna by sie zgodzic z tym zdaniem, ale mam watpliwosci co do uzasadnienia odnoszacego sie do dochodow po MBA.

Co sadzisz o hipotezie, ze dochody absolwentow tych programow rosna znaczaco nie dlatego, ze wiedza nagle znacznie wiecej niz wczesniej, tylko ze:

1\ podczas MBA poszerzaja siec kontaktow o nowych ludzi z roznych branz, co podnosi ich wartosc rynkowa (stad czesto kryterium konkurencyjnosci pomiedzy programami MBA jest to, jak skutecznie organizuja siatke alumni);

2\ dla niektorych, studia MBA moga byc narzedziem polepszenia samooceny i w ten sposob istotnie poprawiaja skutecznosc „sprzedawania” wlasnej osoby;
???

Cala wiedza przekazywana w ramach MBA kosztuje na Amazonie kilkaset USD – miesci sie w ok. 30 ksiazkach, ktorych liste mozna znalezc w kilku miejscach w internecie :)

Po co placic za to 100 czy 200 razy wiecej? :)

Kuba

Alex,

srednia 29? no to cała moja teoria wzięła w łeb – no ale tak to bywa z teoriami :)

Kuba,

Zgodze, ze punkty 1) i 2) mają istotny wpływ na poprawienie wartości, ale sądzę też, że w przypadku dobrych MBA wynoszona wiedza też jest istotna. Co specjalnego widze w tej wiedzy:

a) Kaliber wykładowców, którzy przekazują swoje własne doświadczenia i przemyślenia. Jedna rzecz przeczytać „Marketing” Kotlera a druga mieć z nim osobiście zajęcia (chyba na Kellogu wykłada).

b) Możliwość wymiany doświadczeń z innymi uczestnikami podczas pracy nad case’ami czy dyskusji na zajęciach. Myśle, że poznanie podejścia innych osób, które działały już, często bardzo skutecznie w biznesie, może być niebanalną lekcją.

Na pytanie, czy warto za to zapłacić, aż tyle, nie pokuszę się o udzielenie odpowiedzi. Zaznaczę jeszcze, że w kwestii MBA teoretyzuje. Ciut więcej będę mógł powiedzieć od września :)

Pozdrawiam,
Greg

Hej

Kontynuując wątek dotyczący konieczności ukończenia studiów do podjęcia interesującej pracy to ja widzę dwie opcje. Pierwsza to zatrudnienie się w bardzo dobrej firmie, która zainwestuje w twój rozwój, a potem to już twój wybór co dalej. Po kilku latach pracy jesteś bogatszy o cenne doświadczenia, co pozwala ci wybrać; albo wspinasz się dalej w hierarchii albo wybierasz samodzielność (Z tego co wyczytałem na tym blogu to Kuba przeszedł przez tą drugą ścieżkę. Miło by było Kubo jakbyś napisał czy faktycznie wyposażono Cię u poprzednich pracodawców w wiedzę przydatną do tego co robisz aktualnie. Może przy okazji podzielisz się informacją czy większość byłych współpracowników to absolwenci wyższych uczelni). Jednak ta opcja moim zdaniem wymaga ukończenia studiów.

Jest opcja druga, czyli praca na własny rachunek od początku. Ma dużo zalet ale też kilka wad. Po pierwsze sam uczysz się rozwiązywania problemów występujących na poziomie operacyjnym. Wydaje mi się, że oszczędziłbyś sobie trochę czasu ucząc się od bardziej doświadczonych (patrz opcja pierwsza) i mógł poświęcić więcej energii na kwestie strategiczne. Po drugie opcja ta często wymaga kapitału, o który zdecydowanie łatwiej jeśli zdecydujemy się na opcje pierwszą i dopiero później na samodzielność. Ta opcja nie wymaga formalnej edukacji.

Jest też opcja trzecie (a może i więcej), mnie nie znana, którą mam nadzieję podzieli się z nami Alex :-) („w moim początkowym poście tego wątku napisałem, że do większości ścieżek życiowych studia są przydatne, choć jest parę bardzo atrakcyjnych, gdzie obejdziesz się bez nich.”)

To wszystko powyżej to zapis obserwacji i własnych przemyśleń, chętnie poznam punkt widzenia innych.

Komentarz przydługawy, mam nadzieję nie przynudnawy :-), ale jeszcze tylko dwie rzeczy.
Alex, to byłoby ciekawe jakbyś zapytał absolwentów MBA, jak oceniają przydatność tych studiów w swojej pracy i czy zdecydowaliby się na nie płacąc z własnej kieszeni. Nie znam osobiście nikogo kto mógłby mi odpowiedzieć na to pytanie.

A pro po teorii jaka pojawiła się w komentarzach, że substytutem MBA byłoby przeczytanie 30 książek mam pytanie do Alexa. Czy potrafiłbyś swoją wiedzę przekazać w formie drukowanej bez interakcji z czytelnikiem :-) ? Może to jest ta wartość dodana za którą się tyle płaci.

Pozdrawiam

Witam,

Tomasz „wywolal mnie do tablicy” i jest mi bardzo milo :)

„Miło by było Kubo jakbyś napisał czy faktycznie wyposażono Cię u poprzednich pracodawców w wiedzę przydatną do tego co robisz aktualnie.”

Odpowiedz jest JEDNOZNACZNIE TAK. Sklada sie na to kilka obszarow:
– cykl szkolen prowadzonych przez Alexa sfinansowany przez Firme – BEZCENNE! :)
– kontakty, na bazie ktorych staram sie obecnie rozwijac swoj biznes
– wszechstronne zrozumienie jak dziala biznes po stronie moich obecnych Klientow

Moja firma to cos jak „agencja reklamowa”. Jej pozycjonowanie na rynku opiera sie wrecz na tym, ze WIEM i ROZUMIEM w jakich warunkach dzialaja firmy, ktore obecnie obsluguje i jakie maja problemy w prowadzeniu swojej dzialalnosci.
Dzieki tej wiedzy moge im proponowac rozwiazania, ktore na 100% zadzialaja i na dodatek wiem, jakie maja trudne przejscia z innymi agencjami (moja konkurencja), bo sam bylem ich Klientem pracujac w roznych firmach. W swojej firmie te slabosci eliminuje, zeby woleli pracowac wlasnie ze mna i jest to skuteczne podejscie :)

Oprocz tego zdaje sobie sprawe w jaki sposob i na podstawie jakich kryteriow moi obecni Klienci podejmuja decyzje o inwestowaniu swoich pieniedzy – to jest duzy handicap przy sprzedawaniu czegokolwiek :)

Ponadto uwazam, ze w takiej dziedzinie jak marketing, sprzedaz, zarzadzanie etc. ciezko posiasc cenna wiedze jedynie z ksiazek, czy innych zrodel, bo:
– wszystko co nowe w tych dziedzinach powstaje najpierw w firmach i dopiero potem, czesto po kilku latach, jest opisywane w ksiazkach;
– marketing robiony przez firmy, ktore sa liderami rynku od 100 lat (vide Unilever) to zupelnie inna liga niz cokolwiek, co mozna uslyszec nawet na najciekawszym wykladzie;
– praca na narzedziach, ktorymi dysponuje duza firma uczy rzeczy, ktorych nigdy nie poznasz niemajac np. 1 mln PLN na badania marketingowe (chyba, ze bedziesz pracowac wlasnie w agencji badawczej obslugujacej duzych klientow…)
– mozesz eksperymentowac na zywym organizmie i to za cudze pieniadze, wiec mniej boli uczenie sie „jak podejmowac decyzje” :)

Podsumowujac – polecam taka sciezke. Jest moze troche zachowawcza i nie wszystkie dziedziny zycia zawodowego wymagaja takiego startu (np. informatyka, sztuki wszelakie itd.), ale ma sporo zalet i procentuje w przyszlosci.

„Może przy okazji podzielisz się informacją czy większość byłych współpracowników to absolwenci wyższych uczelni”

Wiekszosc tak, choc spora czesc to studenci 3-4 roku (czasem nawet 2-go), ktorych firma zatrudnia na stale, bo maja otwarte umysly i lapia o co chodzi w tym, co robia. Nie zauwazylem, zeby ktos pytal takiej osoby, czy juz studia skonczyla, czy nie i uzaleznial od tego awanse w strukturze firmy.

Uczelnia przy procesie rekrutacji jest tylko surogatem tego, ze umiesz myslec – reszty i tak firma musi Cie nauczyc sama, bo szkola tego nie daje (np. 4 P w Unileverze nie istnieja jako pojecie uzywane w pracy, Procter ma wrecz wlasne podreczniki marketingu… :)
Faktem jest natomiast, ze podanie o prace z duzym prawdopodobienstwem zostanie odrzucona na wstepie, jesli w CV nie bedzie sie aktualnie studentem lub juz magistrem.

Tak jak pisalem, spora czesc top managementu byla po studiach, ktore wskazuja na to, ze umieja myslec, raczej niz, ze nauczyli sie tam teorii ZARZADZANIA (wspominalem o mikrobiologi itp.).

Oczywiscie moje doswiadczenia ograniczaja sie jedynie do pewnego wycinka rynku pracy, wiec nie sa reprezentatywne dla wszystkich przypadkow.

Pozdrawiam,

Kuba

„Twoje powołanie i zamiłowania skłaniają Cię do wybrania kariery w branży Hi-Tech (hardware, software, zaawansowane technologie, konstrukcja itp:). Tutaj naprawdę dobre studia na wysokim poziomie mogą być bardzo pomocne a w wielu wypadkach wręcz konieczne. Problem jest ze znalezieniem takich w Polsce, choć słyszałem o 2 uczelniach, gdzie podobno jest odpowiednio wysoki poziom”
Z prawdziwą przykrością pozostaje mi krótko podsumować powyższe : „nieprawdą jest, jakoby”. Gdy tylko rozwiążę problemy siecowo / lokalowe, napiszę więcej i dokładnie.

W wielkim skrócie:
– przynajmniej do niedawna w Polsce można było wykształcić dobrego inżyniera
człowieka od myślenia, a nie od „technologii” (bo to była domena absolwentów zlikwidowanych techników)
– wykształcenie techniczne to fajna sprawa, ale kariera inżyniera w ogólności, a w szczególności w Polsce, to życiowy błąd.
– wszystko zależy od kierunku, specjalności – sugerowanie się uczelniami jest zupelnie nie na miejscu. Tutaj rozsądnym miernikiem są rankingi wydziałów, niestety trudniej dostępne niż wypociny „Polityki” czy innych piśmideł.

Ciekawe wątki.

Witam!
Jest to mój pierwszy post na tym blogu, chociaż czytam go od dawna. Teraz nadrabiam zaległości i czytam sobie „Najważniejsze posty”. Odkopuję ten post (mam nadzieję, że to czytasz Alex, ale zdaje się, że moderujesz komentarze, więc pewnie tak ;), bo mam prośbę: często na tym blogu, a już szczególnie w tej dyskusji piszesz (i czytelnicy też), że wiedzę można/trzeba wynosić z książek, że listy wartościowych pozycji są dostępne w sieci. Ja mam prośbę, o podanie kilka takich startowych tytułów dla przyszłego pracownika branży IT, może nie stricte „komputerowca” wdrażającego najnowsze technologie, ale coś obok, może też HR, generalnie ta część sektora gospodarki. Chodzi mi o takie tytuły „must have” dla każdego, na początek polskojęzyczne, dostępne w Albertusie, Merlinie czy PętliCzasu lub innych księgarniach. Mam nadzieję, że wyrażam się w miarę jasno – chodzi o rozwijanie wiedzy w kierunku sprawnej działalności w nowoczesnej gospodarce, czyli wszystko to, o czym piszesz na tym blogu. Może coś z Twojej biblioteki? Chciałbym mieć jakiś punkt zaczepienia na start, stąd pytanie o najbardziej wartościowe pozycje książkowe. Pozdrawiam!

Alexie, mogą być tłumaczenia na początek :) Wiesz, dopiero doszkalam się na tyle w angielskim, żeby móc w tym języku czytać książki :)

Tematyka precyzyjniej hmm – może napiszę, z czym wiązałbym swoją przyszłość: webdesign, e-biznes, języki programowania stron, rozwijanie nowoczesnych zastosowań biznesowych (np. firmowy blog, strategie internetowe dla przedsiębiorstwa) – raczej ten deseń, chociaż cały czas poszukuję swojej drogi.

PS. Mogą być tytuły anglojęzyczne też, w końcu od czegoś trzeba zacząć, ale reflektowałbym na tłumaczenia najbardziej, za język Goethego, wybacz, podziękuję na razie :)

PS 2. Dzięki za szybką odpowiedz!
Pozdrawiam

O rany.. Twoje posty Alex otwieraja mi za kazdym razem oczy. Przeczytalem tenze post o studiach i z niedowiezaniem stwierdzam, jak bardzo liniowe jest podejscie do ksztalcenia w naszym kraju.. Jak tlamszony i gaszony jest potencjal mlodych ludzi, do ktorych jeszcze sam sie zaliczam, choc niektorzy mogliby tu dyskutowac.

PS. To moj pierwszy komentarz wiec grzecznie witam obecnych bardziej i mniej, oraz samego Gospodarza.

Nie ma sprawy Alex, to super, że można wrócić na tym blogu do starszych postów, a prowadzącemu jeszcze zależy na ich czytaniu i odpowiadaniu :)
Dotychczas przejrzałem polski internet w poszukiwaniu takich pozycji, no i nabyłem oraz przeczytałem trzy ogólne tytuły, mianowicie: „Jak przestać się martwić i zacząć żyć” Carnegie’a, „Inteligencję emocjonalną” Golemana, oraz „Teraz odkryj swoje silne strony” Buckingham’a. Czyli takie motywujące książki, czekam i z góry dzięki za Twoje rekomendacje.

Witam

Twoja wypowiedź Mirek zaniepokoiła mnie. Piszesz „po co zadawac się z nieudacznikami i po co o nich czytac”. Czemu nie podejmować działań tak, żeby tych nieudaczników przemienić w pełnowartościowych przedsiębiorców?

Chodzi mi o to, że żeby od kogoś czegokolwiek wymagać trzeba mu dać, może nie bezpośrednio, umiejętności do wykonywania zadań. Weźmy studentów (a sam nim jestem). Nie rzadko podejmujemy się pracy, z którą wcześniej nie mieliśmy doczynienia. Pracodawca wiedząc o tym musi zapewnić edukację nowych pracowników, żeby mogli jak najlepiej wykonywać swoją pracę.

Podobnie moim zdaniem jest z naukowcami. Ktoś musi im pokazać jak mogą wykształcić umiejętności, o których piszesz. Potrzebny jest lider, który ich poprowadzi. Inaczej będziemy tkwić w błędnym kole. Najlepsi będą się trzymać z sobą, a reszta będzie pozostawiona sobie, a chodzi o to, żeby dać ludziom możliwość rozwoju.

@monika_w: Po prostu grawitacja opisana za pomocą prawa powszechnego przyciągania. :-)

@Alex,

Dziekuje za przywitanie. Moze wybor uczelni na ktorej prowadzilem ten przedniot nie byl za szczesliwy ale niestety bylem w Polsce tylko przez 4 miesiace i tylko lokalna prywatna uczelnia wyrazila zainteresowanie na krotka przygode z moja osoba ;). Takze juz na starcie moze moje wyklady musialy spotkac sie z problemami typu niewystarczajacym przygotowanie studentow. Wspominalem o tym jednak bardziej w celu pokazania ze studenci sa slabo uczeni, z czego oni sobie dobrze zdaja sprawe i dlatego (mam nadzieje) z czasem nastawiaja sie tylko na robienie papierka.

Dziekuje za zaproszenie do napisania postu goscinnego. Biorac ogrom moich doswiadczen i obserwacji (3 polskie uczelnie – z czego dwie prywatne i jedna panstwowa), 3 zagraniczne uniwersytety, 2 centra badawcze, 4 rozne kraje naprawde nie wiedzialbym od czego zaczac a i tak moje obserwacje sa bazowane na informatyce i byc moze nie da sie ich odniesc do wszystkich kierunkow nauki. Spodobal mi sie ten blog, w wolnym czasie (przerwa w pracy) bede zagladal tutaj i w watkach mi bliskich udzielal sie.

Najwazniejsza wiadomosc dla ludzi myslacych nad studiami ktora chcialem przekazac to taka: Studiujcie zagranica bo mozna ciezka praca, przy odrobinie szczescia (dobry promotor prac dyplomowych (inzynierska, magisterska, doktorska)) robic rzeczy podczas studiow na czasie ktore pomagaja w zdobywaniu kolejnych ciekawych doswiadczen. Znajomosc jezyka, mobilnosc, komunikatywnosc, chec robienia czegos z glowa, majac jakis dlugoterminowy plan co chce sie osiagnac naprawde pozwoli Ci osiagnac satysfakcje.

@TesTeq

Dlaczego marazm i brak zaangazowania w Polsce? Pewnie mozna by snuc wiele teorii, moja „krotka” odpowiedz na to bardzo negatywnie zabarwione pytanie jest dosyc proste. W Polsce (PRL) przez kilkadziesiat lat byla selekcja negatywna (kapus, kombinator, klamca, donosiciel) byl osoba ktora miala znacznie latwiej niz osoba uczciwa nie idaca na skroty. Ta mentalnosc zostala, wszystkie elementy decyzyjne w Polsce (od edukacji, sadownictwo, policja, politycy tworzacy prawo, …) poprzez ludzi na najwyzszych stanowiskach ciagle promuja ludzi o kiepskich wartosciach. Bardzo duzo widze przykladow takiej selekcji negatywnej. Ludzie z energia, mlodzi, madrzy, uczciwi naprawde maja pod gorke. Nie ma tak naprawde sprawnego mechanizmu oczyszczania wszelkich sfer zycia z nalecialosci komunizmu. Panstwo, administracja po prostu przeszkadza, traktujac kazdego obywatela jak kombinatora, a sama zmusza go do kombinowania poprzez nienormalne przepisy i nienormalnych ludzi w administracji ktorzy nawet z normalnych przepisow potrafia zrobic pieklo zwyklemu petentowi.

Nawet moje osobiste zycie o tym dokumentnie swiadczy. Moj zagraniczny doktorat z uczelni w world ranking na okolo 60 pozycji nie jest automatycznie uznawany w Polsce poniewaz jestem Polakiem. Gdybym mial inne obywatelstwo to nie byloby problemu. Przymierzylem sie do nostryfikacji. Przerazilem sie. Po pierwsze zasugerowano mi napisanie pracy po polsku, po drugie sama rada wydzialu nie znala najnowszych przepisow dotyczacej tej sprawy, lamala prawo i sama sugerowala lamanie prawa. Gdybym tylko mial czas i sily podalbym ich do sadu administracyjnego i udowodnil swoje. Ale po co. Zagranica rozpoznaja moj dorobek naukowy, mam lepsza place, ciekawsza prace i jedynie zal mi polskich studentow ktorych nawet jakbym chcial pouczyc gdy jestem na wakacjach w Polsce to administracyjnie utrudnia mi sie to. Kolejna osoba wykopana przez polska rzeczywistosc, po co sie meczyc i walczyc z wiatrakami? Lepiej zaglosowac nogami ;). To naprawde pomaga Polsce (chociazby przez obnizanie bezrobocia ;)). Warto juz glosowac nogami po maturze jesli tylko sa mozliwosci finansowe, albo naprawde sie samemu pouczyc we wlasnym zakresie i zaglosowac nogami po magisterium.

Ludzie ktorzy podejmuja decyzje w Polsce ciagle w wiekszosci sa ze starego systemu, i stosuja zasade Polak Polakowi wilkiem. Otaczaja sie ludzmi ich wlasnego pokroju sprawiajac ze naprawde jest trudno zmienic rozwiazania systemowe. A praca organiczna od podstaw (ulepszanie edukacji podstawowej, gimnazjalnej, licealnej), uzdrawianie relacji dziecko-nauczyciel-rodzic, promowanie dobrych nauczycieli, dobrych szkol idzie bardzo topornie.

Nie przejmuj sie. Rob swoje, ksztalc sie tak zeby miec mozliwosc pracy zagranica i jak tylko nie podoba Ci sie w Polsce to wyjezdzaj i pomagaj innym wyjezdzac.

pozdrowienia,
Radek

Alex pisze: „TesTeq
Napisałeś: 'Bo przecież studiuje się po to, żeby poimprezować, a wykłady służą do wyrównywania bilansu snu.’
Czy tak rzeczywiście jest naprawdę, czy też powtarzamy tutaj tylko utarte schematy myślenia, podparte własnymi wspomnieniami? To jest otwarte pytanie, które należałoby zadać aktualnie studiującym.”

Moim zdaniem tak jest naprawdę i dotyczy to zbyt dużej liczby młodych ludzi. Oczywiście nie wszystkich i w tym cała nadzieja. Nie wątpię, że wśród czytelników tego bloga nie ma żadnej rozmemłanej osoby.

Moje wspomnienia studenckie są zbyt odległe i pochodzą ze zbyt nieporównywalnych czasów, żeby mogły stanowić jakąkolwiek podstawę do takich twierdzeń. Swoją opinię bazuję na doświadczeniach mojej córki – studentki czołowej uczelni państwowej oraz na treści rozmów ze studentami-kandydatami do pracy.

W większości przypadków uczelnie potrzebne są im tylko do otrzymania formalnego papieru. Dla imprezowiczów jest to alibi, a ambitni zdobywają wiedzę poza uczelnią, innymi kanałami i w wielu przypadkach ukrywają fakt, że wiedzą więcej od wykładowców.

Jeśli macie okazję studiowania na dobrej uczelni zagranicznej – nia wahajcie się.

Orest Tabaka pisze: „Wiele osób studiuje też przez to, że 'trzeba studiować’ – nie wiem co jest powodem tej potrzeby, czy armia (w moim przypadku tak będzie od października)”

W październiku 2008 ma być ostatni pobór – głowa do góry!

@Alex: Dzięki za ten link. Ten artykuł powinien przeczytać każdy, a młodzi ludzie w szczególności. Nie powinni wyciągać pochopnych wniosków, ale przede wszystkim zastanowić się, po co studiują.

Witam, Alex!
Chciałbym Ci bardzo podziękować za to, że prowadzisz swojego bloga, na którym dzielisz się z nami swoim zdaniem.
Zostałem wychowany w trochę nietypowy sposób. Raczej nie miałem w sobie mechanizmów typu „powinienem…”. Do czasu liceum. Tam poznałem fajnych ludzi, ale mimowolnie zacząłem myśleć w ich sposób. To wprowadziło mnie w niekończący się młyn „ostatecznych wyborów” i życiowych planów.
Podczas 3 lat przerobiłem tych wizji siebie kilka, nierzadko angażując czas, energie i fundusze w „przygotowania”. A nie miałem nawet pojęcia, jak mają się moje marzenia o tych zawodach do rzeczywistości! Nie żałuję tego wszystkiego, nauczyłem się sporo. Żałuję swojego podejścia, bo gdybym robił to z pasji, a nie poczucia, że „muszę się na coś zdecydować” wyciągnąłbym z tego dużo więcej.
W tym młynie podjąłem decyję o studiach (Zarządzanie na UŚ, które niewiele ma w sobie z nazwy). A potem, niezadowolony z wyboru, zaraz po rekrutacji, zaczałem snuć kolejny zupełnie odmienny plan – reżyseria.
W końcu miarka się przebrała i coś we mnie pękło. 2 tygodnie temu, zrozumiałem, że problem tkwi nie w zawodzie, ale w sposobie myślenia, który był zupełnie obcy i nabyty. Na szczęście coś we mnie cały czas siedziało i nie pozwoliło mi zapomnieć o sobie.
Pod wpływem parudniowej analizy siebie doszedłem do tego co mnie hamuje a co pobudza do działania. Podjąłem też decyzje co do swojej przyszłości – rzucenie studiów (od już lutego nie ma wosjka!), wypróbowanie paru marzeń, podróże. Zrozumiałem, że to teraz jest na to czas. Za dwa lata wciąż będę mógł jeszcze wrócić i zrobić jakieś dzienne studia, jeśli moje wyobrażenia o życiu rozminą się z rzeczywistością. Albo jeśli okażą się prawdziwe to nie robić studiów i żyć. Już nie mówię o sprawach utrzymania się i innych przydatnych umiejętnościach, do których normalnie nie miałbym motywacji.
No i z takim postanowieniem, zupełnie, jakby za sprawą Siły Wyższej, trafiłem na Twojego bloga i artykuły. O wysokości zarobków, o studiach i ich braku, o próbowaniu marzeń. Trafiłem dzięki temu na inne blogi i odkryłem, że w internecie są ludzie, którzy myślą tak jak ja, mówią to głośno i do tego odnoszą sukces. To było niesamowite. Niewyobrażalnie podniosło mnie na duchu.
Ostatnie dwa dni spędiłem na czytaniu najciekawszych (na pierwszy rzut oka) artykułów, a i tak zdołałem wchłonąć tylko kilka – głównie przez ogromne ilości komentarzy.
Wreszcie czuję się, zintegrowany ze swoimi myślami. Czuję, że mój plan ma sens. Mam nadzieję, że z takim żywym przykładem już niegdy nie wpadnę w pułapkę powszechengo sposobu myślenia.
Przepraszam za przydługawy komentarz.

Dziękuję za ten wpis. Jestem na pierwszym roku studiów i zastanawiam się ostatnio nad sensem dalszego studiowania. Ten wpis bardzo mi pomógł i przekonał, że mimo wszystko warto studiować, ale żeby dało to efekty trzeba studiować jeszcze samemu i najlepiej rozwijać dodatkowo swój biznes.

„Interesującym byłoby przyjrzenie się po pewnym czasie działalności gospodarczej jaki procent tego, co rzeczywiście wykorzystujesz nauczyłeś się na oficjalnych studiach. U mnie wynosi on ZERO!!” – studiuję zarządzanie i odnoszę wrażenie, że będę mógł to samo powiedzieć po ukończeniu studiów, dlatego też rozwijam swoją wiedzę głównie poza wydziałem. Myślę jednak, że jakaś teoria ze studiów przyda mi się w zgłębianiu wiedzy praktycznej.

Chciałem także napisać, że prowadzisz świetny blog i dodaję go do moich ulubionych – na pewno będę tu zaglądał. Dostałem olbrzymią dawkę motywacji. Dziękuję.

Nie. Masz rację. Dlatego najlepszym rozwiązaniem wydaje się studiowanie teorii na wydziale połączone z wykorzystaniem tego w praktyce poza murami uczelni.

Ile teorii wyniesionej ze studiów przyda się w praktyce, zależy od studiów, studenta i przyszłej praktyki. W moim przypadku było to znacznie więcej niż ZERO. Nie 100%, ale tyle, żeby od razu wystartować jako ceniony fachowiec. To był dobrze zainwestowany czas – nie straciłem go.

Alex W. Barszczewski pisze: „Zechcesz podzielić się z nami jakie to były studia i w jakiej branży zacząłeś od razu jako ceniony fachowiec? To mogłoby być interesujące dla Czytelników”

Nie ma problemu. :-)

Ze względu na swoje uzdolnienia i zainteresowania wybrałem kierunek, który do dnia dzisiejszego jest kurą znoszącą złote jaja – elektronikę / informatykę. Moim problemem na studiach nie było wymyślanie sposobów na zaliczenie bez chodzenia na zajęcia, ale znalezienie obejść, jak uczestniczyć w wykładach, które – zgodnie z ówczesny systemem na uczelni – były poza moim zasięgiem (podział wydziału na instytuty ograniczał takie wybory).

Będąc po studiach rok w wojsku spenetrowałem – o dziwo bardzo dobrze zaopatrzoną – bibliotekę szkoły podchorążych rezerwy i zostałem laureatem konkursu gazety „RAZEM” (czy ktoś pamięta taki tygodnik?) na oprogramowanie na ZX Spectrum (czy ktoś pamięta taki komputer?).

Potem pracowałem w firmie polonijnej, a gdy firma ta nie zainteresowała się urządzeniem, które opracowałem poza godzinami pracy, otworzyłem swój biznes i sprzedałem dziesiątki egzemplarzy tego rozwiązania bankom i urzędom państwowym. Nie musiałem się reklamować, ani wchodzić w jakiekolwiek „układy”, ponieważ urządzenie to rozwiązywało istotny problem, z jakim spotykali się pracownicy działów IT tych organizacji. Wieść gminna niosła informację o moim produkcie.

To tyle o moim starcie „jako ceniony fachowiec”. :-)

Ja mogę z czystym sumienim powiedzieć, że wykorzystuję sporo wiedzy ze studiów. Nie jest to 100%, ale 50? Może. Cięzko ocenić.
Osiągnęłam to dzięki wielu bardzo dobrze (tak uważam!) wyborom.
Zdawałam najpierw na studia ekonomiczne. W ciągu pierwszego roku stwierdziłam, że to nudne jak flaki z olejem i nie wykorzystuję swoich zdolności matematycznych. A na dodatek w szkole dobrze radziłam sobie z programowaniem. Stwierdziłam, że zmienię kierunek na informatykę (tak właśnie, głównym impulsem do zmian było to , że nie miałam praktycznie matematyki na ekonomii). Muszę powiedzieć, że w moim przypadku była to dość ryzykowna decyzja (mogłam stracić stypendium MEN, a to było moje jedyne źródło utrzymania w Polsce!) Udało się. Studiowałam na EiTI PW (nie pamiętam na podstawie jakich kryteriów to wybrałam, ale pamiętam, to tez zajęło mi trochę czsu). Musze przyznać, że dosyć trudny kierunek. ALe miał wiele plusów:
– (moze nie związany z tematem) starsi studenci tępili przejawy 'wyśigu szczurów’. bez urazy dla studentów SGH, ale atmosfera tej uczelni była stawiana jako przykład czegoś czego nie chcemy! (sporo osób studiowało na SGH jako drugim kierunku, także informacje są z doświadczenia, a nie gdybania)
– zaczynając od 3 roku studiów (jak przetrwasz odsiew pierwszych 2ch) masz prawie indywidualny tok studiów. Narzucone tylko grupy przedmiotów i ilość jednostek dydaktycznych, które masz wyrobić w tych grupach będąc na konkretnej specjalizacji.
I tu właśnie pies pogrzebany! Wykładowcy byli różni. Jedni pasjonaci, pracujący w zawodzie z dużą wiedzą i świetnym podejściem pedagogicznym. Inni jeszcze z poprzedniej epoki. Niektóych przedmiotów nie dało się wyminąć. Ale studia można było skończyć na 2 sposoby:
– wybierasz ciekawe przedmioty (bazując na opiniach innych z poprzednich roczników). RObiłam tak, wybierałam czasami strasznie trudne przedmioty, które np większość omijała dużym łukiem, ale wiedziałam, ze czegoś się na nich nauczę. Czasami nawet czekałam pół roku na relizację tego przedmiotu z innym wykładowcą. Wybierałam coś co mnie interesowało.
– można było i wybierać przedmioty, po których można było prześlizgnąć się do końca studiów. tzw przedmioty smaozaliczalne. Znam parę takich osób, mieli na koniec studiów średnią prawie 5.0 z ostatnich semestrów a nic nie wynieśli ze studiów. I być może na jakimś forum napiszą, ze uczelnia była do kitu i wiedza z niej przydatna była w 0%

I powiem, że moje wybory przedmiotów były często osądzane przez inne osoby: „pogrzało cię”, „po co się katować” etc. Ale właśnie na tych przedmiotach nauczyłam się inżynierii oprogramowania (raczej podstaw, bo to jest bardzo skomplokowane zagadnienie), baz danych i innych rzeczy, które teraz wykorzystuję lub wcześniej wykorzystywałam w pracy. Te przedmioty dały mi solidną podstawę do własnego zgłębiania tematu dalej w pracy.
Uważam, że wykorzystałam swój czas na uczelni najlepiej jak tylko można było.

Ktoś pisał tu o możliwościach wywierania wpływu na uczelnię przez jej studentów.
U nas można było 'zagłosować nogami’, wykłady nie były obowiązkowe: na ciekawych był tłum ludzi, na nudnych parę 'obowiązkowych’ osób. Studenci konsekwentnie nie wybierając przez X semestrów pewnych fatalnych przedmiotów doprowadzili do tego, że je zlikwidowano (niestety zmiany w tych 'obowiązkowych’, przypisanych z urzędu były trudne). ALe udało się nawet odsunąć jednego wykładowcę od prowadzenia zajęć.
Naprawdę wiele się da zrobić, trzeba tylko chcieć i się zorganizować.
CO prawda nie zdążyłam jeszcze się obronić (mimo że program jest już napisany, mam problem ze spisaniem tekstu od 2ch lat!) ale wiedzę wyniosłam i ją wykorzystuję w najlepsze. (Tylko mama truje cały czas – kiedy się obronisz?! dyplom trzeba mieć) Obronię się (tak niewiele zostało), tylko że to wymaga ode mnie czasu, a w tej chwili mam bardzo ciekawe perspektywy przed sobą, że nie chcę ich upuścić. Obronić się będę mogła i za 10 lat (oby temat się nie zdeaktualizował:))

Co do wspominanych tu studiów zaocznychi uczelni prywatnych. Ja z moich doświadczeń mam donich negatywny stosunek. Przez ostatnie 2 lata panowała hossa i moda na outsourcing (wielkie wymysły zarządów, na czym cierpiały poszczególne działy). Zdarzało się, że firma, któa miała dostarczyć pracownika IT na rok, co 3 miesiące go zmieniała. Przy cyzm nie dostarczała wysokiej klasy specjalistów, a studentów lub absolwentów. Ja za każdym razem albo musiałam przekazać wiedzę tej osobie, albo w jakimś sensie ją nadzorować. I powiem, że poziom wiedzy tychosób był fatalny! Na dodatek tez nie umiały się uczyć i radzić sobie ze stresem (chcoiaż jaki stres może mieć programista, który na dodatek nie bierze udziału w żadnym projekcie, który ma sztywne daty ukończenia). Osoby te często nie posiadały elemntarnej wiedzy i jakiej-kolwiek umiejętności myślenia logicznego. Chciała bym, żeby się okazało, że grubo się mylę i po-prostu miałam pecha co do napotkanych osób i 'próbka była niereprezentacyjna’.

Pozdrawiam:)
Olga

Witam Alex, napisałeś: „Dlaczego studenci nie opuszczają demonstracyjnie “wykładów”, gdzie “wykładowca” czyta całe bloki tekstu ze slajdu rzucanego na ekran, albo zajmuje się tematami “podstawowymi”, które były już bez znaczenia w czasach jego młodości, nie mówiąc o współczesnych? Dlaczego ludzie pozwalają się bezkarnie lekceważyć?? Nie macie poczucia dumy??? Poczucia własnej wartości??”
To mnie przestaje dziwić, kiedy widzę że nauczyciele uważają się chyba za te święte krowy. Uczę się w szkole policealnej. Bardzo często spotykam się z lekceważeniem przez nauczycieli. Ostatnio zaginęła moja praca, którą oddawałem nauczycielowi do oceny. Chciałem się dowiedzieć co się z nią stało, tym bardziej że nauczyciel zagroził mi niezaliczenie semetru, skoro nie ma mojej pracy. Zapytałem łagodnym tonem głosu, grzecznie i kulturalnie dlaczego nie ma mojej pracy, skoro ją (Panu) oddawałem i co mogę w tej sytuacji zrobić? Na co nauczyciel odparował mi niezbyt przyjaznym tonem głosu: – „Oskarżasz mnie o zgubienie pracy! Idź z tym do dyrektora!”. A przecież ja tylko zapytałem gdzie dlaczego nie ma mojej pracy? :-/ Odczułem, że nauczyciel nie miał najmniejszej ochoty wyjaśnić mi tej sprawy. Odszedłem ze spokojem. Za chwilę, nauczyciel krzycząc do mnie po nazwisku przez pół (pustego!) korytarza przywołuje mnie do pokoju nauczycielskiego. Mówi, że nie znalazł mojej pracy, a kiedy próbowałem w obecności innych nauczycieli (wyraźnie zaciekawionych sprawą) spokojnie i kulturalnie wyjaśnić, że oddawałem tę pracę, nauczyciel wychodząc z pokoju przerwał mi i próbując ośmieszyć mnie, odparował: – „Nie wtrącaj się. Tu dorośli rozmawiają!” (dodam, że mam trochę więcej niż 18 lat ;-))
Na koniec wyjaśniło się jednak, że praca moja była w posiadaniu nauczyciela. Sam nauczyciel, co ciekawe pracuje w jednej z bardziej prestiżowych szkół w moim regionie. Nie podoba mi się jego lekceważące podejście w stosunku do mnie i moich koleżanek i kolegów. Został mi (nam) jeszcze rok nauki. Co mogę (możemy) zrobić, aby skutecznie się sprzeciwić się jego praktykom? Pozdrawiam, Wmar.

Ciekawy post Bena Casnochy – http://ben.casnocha.com/2006/09/college_admissi_1.html

„Then I met marketing author Seth Godin in New York and discussed where I was in the college process. He posed an idea I call „Real Life University.” Seth questioned whether four years in a place that teaches how to be normal filled with students who are looking for a degree helps me. He wondered aloud whether two years on the road traveling in different cultures, and two years reading books and meeting mentors, would be a better experience.”

„Rather than spending 4 years of your life taking a bunch of courses that may or may not really matter in your life once you graduate, you can choose your education on an 'as needed basis,’ based on your unique interests and talents.”

Pozdrawiam,
Alek

Właśnie znalazłem perełkę w temacie rzeczywistości studiów:)

Jak średniowieczne sa dzisiejsze studia? Jeden z profesorów Uniwerystetu Wrocławskiego wyłamał się. Świetnie opisał jak wygląda to od środka, pod tym linkiem:

http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,9022221,Jestem_baronem__Niech_chce_dluzej_zyc_w_sredniowieczu.html

Autor tekstu, podpisał się imieniem i nazwiskiem.

Przeczytałam, ten artykuł podlinkowany przez Alexa i ten wcześniejszy – podany przez Kamila, Nie mogę ochłonąć, choć nie jestem szczególnie naiwna :-) i zdawałam sobie sprawę z kiepskiej kondycji szkolnictwa wyższego, jednak….

Ja studiowałam na Uniwersytecie Wrocławskim przed ponad 20 laty. To była wspaniała uczelnia! Pamiętam długie dyskusje i spotkania z moim ówczesnym promotorem, nieżyjącym już prof. Czesławem Hernasem, który był nie tylko otwarty na dyskusje ze studentami nawet pierwszego roku, miał dla nas czas, dodatkowo uczył nas swoją postawą – to było połączenie pięknej pokory, otwartości, szacunku do ludzi, pasji i wiedzy – tym nas zarażał. Pamiętam jeszcze wówczas doktora (obecnie profesora) Jana Miodka, u którego na zajęciach siedzieliśmy jak zauroczeni, czasem cała grupą wyciągaliśmy go do sąsiadującej z uczelnią kawiarenki i tam słuchaliśmy, ćwiczyliśmy, a nawet raz zdawaliśmy egzaminy. Pasja, wiedza… Pamiętam prof. Jerzego Woronczaka, u którego egzamin zdawałam 3,5 godziny. Ależ ja się wtedy dowiedziałam niesamowitych rzeczy, profesor opowiadał a nie pytał. Każde pytanie, gdy coś odpowiedziałam było okazją do snucia przez niego dalszej opowieści i to na jakim poziomie!.
Takich profesorów miałam wielu. Do dziś myślę o nich z wielkim szacunkiem. Nauczyłam się od nich nie tylko literatury czy języka, ale wnieśli w moje życie wiele wartości. Podziwiałam ich i zachowuję dla nich do dziś ogromny szacunek. Na ich wykłady się spieszyliśmy!
Dla mnie moi profesorowie to byli Mistrzowie, za którymi szliśmy – ja i inni studenci, z którymi rozmawialiśmy, którzy przynosili nam książki z własnej biblioteki, potrafili przygotowywać nam indywidualne listy lektur, gdy o cos zapytalismy – żeby nam nie dawać gotowej odpowiedzi, ale żebysmy poczytali i wrócili porozmawiać. I rozmawialiśmy. Na uczelni spedzalismy praktycznie cały dzień – częsć na zajeciach, częsc na konsultacjach indywidualnych, a takze na zwykłych rozmowach z profesorami lub doktorami w barku studenckim lub na korytarzu. W szczególnym czasie strajków studenckich (tuż przed stanem wojennym) przynosili nam na uczelnie jedzenie, a niektórzy siedzieli z nami cała dobę i robili niezwykłe wykłady w tym czasie, jak tajne komplety.

Ja mam z tej uczelni (wtedy jeszcze jak na ironię był to UWr. im. Bolesława Bieruta!) wspomnienia, prawdziwego studiowania, kiedy wolno było o wszystko pytać, kiedy profesor miał czas i przede wszystkim miał pasję.
Miałam Mistrzów, a teraz czytam te artykuły z wielkim niesmakiem, ale i z żalem. Bo nie tylko nie ma Mistrzów, ale nawet dobrych rzemieślników.

Pozdrawiam, Ewa

Wojciech Dąbrowski,
Cieszę sie, ze Twoje wrażenia ze studiowania są podobne do moich. Żal, że nie każdy może to powiedzieć – i to nie jest odniesienie do artykułów li tylko, ale do rozmów z obecnymi studentami i tymi, którzy kończyli studia kilka lat temu.
Jakoś trudno mi przyjąć, ze to co pisze p. Dybczyński, z racji jego zerowego indeksu jest niewiarygodne, zwłaszcza ze pełni on określona funkcje we władzach uczelni, co za tym idzie jego wiedza o uczelni wykracza poza ten jeden wydział. Poza wszystkim, ja nie odniosłam sie wyłacznie do jednego artykułu – na samym początku napisałam, ze odnoszę się do obu wskazanych. Nie dodałam, że także do moich rozmów z obecnymi studentami i stosunkowo młodymi absolwentami.
Poza wszystkim o stanie polskiego szkolnictwa wyższego można przeczytać więcej(a ja nie odniosłam się wyłącznie do tego tekstu).

Być może tak jak na Twoim wydziale, który jest jak sam napisałeś „wyspą”, takich wysp jest więcej, jest nią także prof.Miodek, zauważ, ze to dawna, stara kadra.

Moje ostatnie zdanie rzeczywiście powinno było brzmieć: ” Bo nie tylko coraz mniej Mistrzów, ale i nawet coraz mniej dobrych rzemieślników.” :-)

Pozdrawiam, Ewa

Pozdrawiam, i życzę Ci, żebyś nadal mógł cieszyć sie takim prawdziwym studiowaniem.

@Ewa
Dzięki za życzenia. :) Rzeczywiście część moich sformułowań była niefortunna. Tutaj wypowiedź profesora z mojego wydziału: http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,9032741,Dr_Marcinkowski__Sa_dwa_uniwersytety___Wasz_i_Nasz.html

Pozdrawiam,
Wojtek

Witam!

Znalazłem świetny artykuł w sieci, w którym został porównany Imperial College London z Uniwersytetem Warszawskim.
http://naukazagranica.pl/polskaanglia.html
Będąc tegorocznym maturzystą trochę przykro się czyta takie porównania, mając wizję studiów w Polsce.

Anna,

Masz bardzo ciekawe zainteresowania – jak chcesz je wykorzystać w swoim życiu?

Podobno polskie studia międzywydziałowe dają szansę uczenia się teorii z pogranicza wielu dziedzin. Jednak warto wziąć pod uwagę, że teoria to jedno, a praktyka to drugie. Wybrane dziedziny – na pewno niereglamentowane – można studiować także samodzielnie, bez papierków. Naukę języków proponuję praktykować u tubylców – szybciej, taniej, skuteczniej.

Alternatywą są uczelnie zagraniczne (zachodnie), które umożliwiają w miarę swobodny wybór przedmiotów – na różnych kierunkach – co jest pewnym wyróżnikiem, w stosunku do polskiego systemu kształcenia. Z drugiej strony – polscy absolwenci, mimo światowych „rankingów edukacyjnych”, uważani są za bardzo dobrze wykształconych!

Wracając do polskich realiów – było i jest wielu dobrych specjalistów, którzy kończyli „tylko” jeden kierunek (niektórzy ani jednego), i znani są z innych, często pozornie odległych dziedzin:

Jeden z moich najlepszych nauczycieli języka angielskiego nie podszedł do matury, popularny pisarz jest kucharzem, a teoretyk psychologii to elektrotechnik! :)

Dlaczego ten kierunek nie do końca Ci odpowiada?

Pozdrawiam serdecznie,

Sokole Oko

@Patrycja

W mojej ocenie oczywiście w Niemczech. I to bez większego względu na profil uczelnie etc. Przynajmniej języka się dobrze nauczysz a to duża przewaga rynkowa.

Pozdrawiam
Sebastian Bigos

Patrycja,

Jeżeli masz pod ręką internet, to szukaj samodzielnie. Podejrzewam, że nikt Ci nie wyłoży tego, gdzie, a tym bardziej co, najlepiej studiować. A jeżeli miałby to zrobić, zastanów się nad tego rodzaju poradami życiowymi. To jest indywidualna sprawa każdego człowieka, coś, co siedzi w nim.

Alex napisał bardzo dobry artykuł, pod którym widać niemało istotnych komentarzy. Warto prześledzić cały wątek – przeczytać „od dechy do dechy” – bo to może pomóc w wybieraniu swoich dróg życiowych.

Skoro już tam jesteś – w Niemczech – to poznawaj nowych ludzi, odwiedź lokalne uczelnie – nawet w promieniu 100-200 km – pracuj, najlepiej z tubylcami, jednocześnie ucząc się języka – Sebastian znakomicie ujął ten element przewagi rynkowej. Im szybciej i więcej będziesz poznawać, tym szybciej znajdziesz odpowiedzi, na nurtujące Cię pytania.

Pozdrawiam serdecznie,

Sokole Oko

Znalazłem ciekawy raport dotyczący edukacji w Polsce.

http://www.uczelniaprzyjaznapracodawcom.pl/wp-content/uploads/2011/05/Raport-UPP.pdf

Kilka cytatów:

„Podsumowując, podczas naboru nowych pracowników pracodawcy zwracają głównie uwagę na
rzeczywiście posiadane przez absolwentów kompetencje. Niestety, ocena umiejętności absolwentów
Uczelni Wyższych nie wypada zbyt dobrze.”

„Najczęściej wskazywaną przez pracodawców umiejętnością deficytową była umiejętność łączenia teorii
z praktyką. Znaczna skala deficytu występuje również w przypadku umiejętności organizacji pracy,
obsługi klienta i kontaktu z klientem, rozwiązywania problemów, czy znajomości języków obcych.”

„Coraz częściej słyszy się dyskusje nad problemem utrzymania wysokiej jakości kształcenia przy
rosnącej liczbie studentów. Padają także pytania, czy Uczelnie Wyższe nadążają za dynamicznie
zmieniającym się rynkiem pracy i dostosowują programy nauczania do aktualnych potrzeb tego rynku.
I tu pojawia się kwestia, na ile Uczelnie Wyższe odpowiednio przygotowują swoich wychowanków do
wyzwań nowoczesnego rynku pracy? Czy kształcą kompetencje poszukiwane na tym rynku? Otóż z
wielu badań prowadzonych w Polsce wynika, że sytuacja w tym zakresie nie jest najlepsza.”

„Kompetencje poszukiwane na rynku pracy lub ich niedostatek są wyrazistym wskaźnikiem trafności lub
nietrafności, prawidłowości lub nieprawidłowości, skuteczności lub nieskuteczności oddziaływań
Uczelni Wyższej. Jak się wydaje, stosunkowo niska pozycja wartości edukacyjnych w hierarchii
wartości młodzieży akademickiej jest konsekwencją trwającego od lat zjawiska pogłębiającego się
bezrobocia absolwentów szkół wyższych.”

„Zastanawiające jest, że mimo powszechności nauczania języków obcych na Uczelniach Wyższych w
ramach lektoratów pracodawcy nadal dostrzegają istotne braki w poziomie znajomości tych języków
wśród absolwentów.”

Pozdrawiam,
Alek

Ciekawy list na temat studiów:

http://wyborcza.pl/1,126764,12391237,Studia_to_rodzaj_szwedzkiego_stolu__Niektorzy_nie.html

Pozdrawiam,
Grzegorz.