Bardzo mi się podoba to co napisałeś.

Czy dobrze myślę że zuchwałość to m.in. nasz entuzjam, energia gdy z kimś rozmawiamy, czy chodzi też o bezpośredniość?

Teraz z mojej głebokiej podświadomości wypłynęło to na wierzch.
I mam cichą nadzieję że będzie procentowało w przyszłych bardziej udanych kontaktach międzyludzkich.

Pozdrawiam

Alex,

A jak bys nakreslil granice „zielona” miedzy stopniem grzeczny, a zuchwaly? Kiedy tak naprawde nasze postepowanie jest juz zuchwale? Zdaje sobie sprawe, ze to zalezy od osoby, sytuacji, ale jakbys mogl okreslic to na poziomie ogolnym.

Swoja droga mam w zyciu zawodowym przyklad osoby, ktora swietnie balansuje na „czerwonej” granicy i musze przyznac, ze dzieki temu pnie sie mocno do gory.

Pozdrawiam,
Michal

TesTeq
No z tym klepaniem intencje na pewno są szczerze ;)
Ale różnica dobrze wychwycona.

Bardzo interesujący post. Gdyby ktoś kazał mi narysować wcześniej wykres skuteczności od trzech stref to zapewne w przedziale ZUCHWAŁY wartości przypominałyby bardziej odwróconą parabolę. Czy nie jest tak, że osobą zbyt zuchwała, pewna siebie, ale jeszcze nie bezczelna może często „stracić głowę”? Czy przy „bandzie” nie istnieje już lekki spadek?

Pozdrawiam

Alex,
zróżnicowaenie tyłeczek vs. d jest uproszczone, ale dobrze nakreślan wąską graniće pomiędzy zuchwałością i bezczelnością ;).

Roman,
ja tu nie widzę manipulacji. Nie da się osiągnąć czegokolwiek jak będziesz taki sam jak cała reszta. Zuchwałość nie zawsze równa się manipulacja, chociaż faktycznie czasem można tak pograć. Ale w ten sposób podchodząc, to zabieranie głosu w tej dyskusji to też manipulacja, bo próbujesz wpłynąć na czyjeś zdanie.

Testeq
uczciwych i dobrych jest na szczęście większość. Niestety większość jest też mocno zahukana :(. Wg. mnie trwały sukces można oprzeć tylko na uczciwości i etycznycm podejściu, więc na szczęście nie tylko satyfsakcja takim osobnikom pozostaje :)

Witajcie
Dołączam się do dyskusji. Myślę, że bycie zuchwałym to pewna umiejętność, a jak doskonale wiemy nie wszyskich umijętności używamy w każdej sytuacji.
Zamieńmy się na chwile rolami i pomyślmy jak odbieramy osoby zuchwałe a nie bezczelne? Czy nawet dość wyraźna zuchwałość robi nam wiele krzywdy? Wiem, że ejst to subiektywne, ale przykład często rozwiewa wądpliwości. Alex podkreślil, że nie chodzi tutaj o robienie komuś krzywdy.
Klepnąć w tyleczek to nie przywalić tać, że aż ręka zaboli. :) Każdy z nas jest osobą świadomą rodzaju interakcji w jakie wchodzi. Jeśli tak nie jest to trudne jest wchodzenie na obszar ponad ciepła klucha na pewny siebie a co do piero zuchwałość. Nie zapominajmy, że nasze spotkania i interakcje są z drugą stroną, która posiada wiele środków żeby skarcic naszą nadmierną zuchwałość czy bezczelność.

Pozdrawiam,
Paweł Urbański

Alex pisze: Wkres narysowałem “na szybko” na flip chart po zakończeniu całkiem innego szkolenia. Potem zrobiłem zdjęcie komórką i tak mamy nasz obrazek”

A ja myślałem, że tworzyłeś to dzieło przez kilka wieczorów, cyzelując wszystkie muśnięcia pędzlem. :-)

Żartuję tylko, nie gniewaj się. Ze sposobu sporządzenia tego wykresu wynika bardzo ważna nauka:

W Twojej głowie powstała jakaś myśl. Uchwyciłeś ją w WYSTARCZAJĄCO DOBRY sposób, opisałeś i w ten sposób powstała znakomita notka.

Wiele osób zatrzymałoby się na etapie poszukiwania najlepszego sposobu sporządzenia wykresu: czy na tablicy, czy na kartce papieru? Jeśli na tablicy, to może na takiej, która sama kopiuje na papier albo wprost do pliku JPG? Flamastrami, czy długopisem? A może opracować wzór krzywej za pomocą Excela i wydrukować? Albo skorzystać z Corela? Setki możliwośći, które nie wnoszą nic nowego do idei.

I jeszcze jedna nauka: pamiętajcie, że wasze telefony komórkowe są wyposażone w niezłe aparaty fotograficzne. Rozdzielczość powyżej jednego megapiksela pozwala rejestrować obraz zapisanej kartki A4 tak, że da się odczytać jej treść. Nie przepisujcie zatem godzin przyjęć lekarza specjalisty, numerów kont w Urzędzie Skarbowym lub rozkładu jazdy autobusu. Pstryk, pstryk, pstryk i informacja zostaje zapamiętana.

Alex

Dołączam się do prośby Grzegorza. Z komentarzy widać, że interpretacja zachowań zuchwałych jest dość niejasna, a nawet kontrowersyjna. Może uda się poddać dyskusji kilka typowych sytuacji (case study)?

Czy powstanie tego postu mialo jakis zwiazek z postem „Pytaj bez strachu”, bo z pytaniem tez mozna przesadzic. Jakie konkretne zachowania mozemy poddac rozwazaniom z tego postu?

Pozdrawiam
Tomek

Alex

„Jeśli po przeczytaniu tego postu masz odczucia, o których wspominasz, to albo ja coś niedokładnie wytłumaczyłem, albo Ty niedokładnie przeczytałeś. Nie wnikając w tę kwestię postarajmy się spojrzeć na punkty sporne:”

Tak na dobry początek…. Po takim wstępie, cokolwiek napisze w ramach wyjaśnienia, wyjdzie na to, że zarzucam Ci niedokładne wytłumaczenie. A ja nie zamierzam tego robić. Bo wydaje mi się, że Ty dokładnie wszystko wytłumaczyłeś, a ja dokładnie wszystko przeczytałem. Pierwsze dwa zdania to właśnie taka manipulacja, którą używamy z przyzwyczajenia, bezwiednie. Ze sposobu, jaki Ty przedstawiłeś nasze nieporozumienie wynika, że ktoś popełnił błąd (albo Ty nie wytłumaczyłeś, albo ja niedokładnie przeczytałem) Uwzględniając kontekst wypowiedzi (np. to, że to jest to Ty jesteś ekspertem) już na wstępie wychodzi na to, że to ja niedokładnie przeczytałem Twojego posta. Zdanie „nie wnikając w tę kwestię postarajmy się spojrzeć na punkty sporne:” to już takie mydlenie oczu. Na dzień dobry szybki cios jak nikt „nie widzi”, a zaraz potem „ROZMAWIAJMY!”. Dlaczego nie napisałeś, że może się nie zrozumieliśmy? Powodów niezrozumienia między ludźmi jest wiele i z mojego doświadczenia wynika, że każda ze stron coś do tego ogródka dorzuca tzn. nie ma jednego „winnego”.

”Piszesz: “wpisuje się w modny ostatnimi czasy trend pt. „ jak manipulować zawsze i wszędzie””Gdzie ja piszę o manipulacji, do tego zawsze i wszędzie???”

Masz racje wprost nigdzie nie jest to napisane. Ale moim zdaniem, jeżeli ktoś zachowuje się w dany sposób tylko dlatego, bo zakłada, że jest on skuteczniejszy (patrz wykres) niż inny to jest to manipulacja. Wydaje mi się, że powinniśmy zachowywać się w sposób NATURALNY, a nie WYćWICZONY, bo to już jest według mnie wyrachowanie(manipulacja).

”Tak samo wspominasz:” Jak nie można po dobroci to najlepiej zgnoić ”
Gdzie u mnie doszukałeś się choć śladu takiego zalecenia?? gdzie na całym blogu znajdziesz jakąkolwiek sugestię aby “zgnoić” kogokolwiek???”

Śladu doszukałem się w poscie na temat którego dyskutujemy… Pierwszy raz na tym blogu spotkałem się z takimi stwierdzeniami, dlatego też tak ostro zareagowałem. Bezpośrednio sugestii nie ma, ale dla mnie działanie na granicy bezczelności wiąże się z gnojeniem ludzi. Już przez sam fakt, że wykorzystujemy to, że wiele osób z zuchwalstwem na granicy bezczelności sobie nie radzi (krępowanie innych poprzez prawie bezczelny sposób zachowania to dla mnie też gnojenie)

”Interesująca jest dla mnie twoja interpretacja zachowań na granicy jako “gwałciku psychicznego”. Jak bardzo otwarta i bezpośrednia komunikacja może kogokolwiek zgwałcić?”

Po pierwsze… Post nie ma tytułu „Otwarta i bezpośrednia komunikacja”, ale „Naucz się być zuchwałym”. Według mnie otwarta i bezpośrednia komunikacja nie ma nic wspólnego z zuchwalstwem i działaniem na granicy bezczelności. Na wykresie nie widzę nigdzie krzywej lub pola o nazwie „otwarta i bezpośrednia komunikacja” Po drugie z tym „gwałcikiem” źle się wyraziłem… Miałem na myśli gwałt. Widziałem już wiele osób „zgwałconych” przez takie zuchwałe zachowania na granicy bezczelności. Niby wszystko jest w porządku, niby nic złego się nie dzieje, ale w „ofierze” zuchwałości rodzi się często wielka niemoc, którą zuchwalec dodatkowo wykorzystuje przeciwko niej. „Ofiara” nie chce, ale robi coś wbrew sobie i dobrze zdaje sobie z tego sprawę. Taki jest „urok” zuchwalstwa (na granicy bezczelności). Zmusza ludzi do robienie czegoś, czego nie chcą, wykorzystując ich słabość, nie patrząc na to, że osoba „gwałcona” tego nie chce i jest tego świadoma, tylko nie potrafi się temu przeciwstawić. Ale jedno musze Ci przyznać… taki gwałt jest baardzo skuteczny (zły… nie lepiej brzmi skuteczny).

„Ofiarami “wypadków przy pracy” jesteśmy my sami bo dostajemy po paluchach od innych osób, albo od samego życia. „

Jest tak tylko w przypadku, gdy podczas naszych ćwiczeń wykorzystywania Twojego wykresu trafimy na osoby odporne lub jeszcze zuchwalsze. Cała „słabsza” reszta będzie naszymi ofiarami. Ofiar będzie coraz więcej, bo „skuteczna” komunikacja wciąga.

„Zastanawiam się, dlaczego nie możesz sobie wyobrazić połączenia skuteczności w komunikacji i bycia dobrym człowiekiem. Nigdy takich osób nie spotkałeś?”

+(w odpowiedzi do TesTeq:)

Wcale nie twierdze, że bycie dobrym człowiekiem nie można połączyć ze skuteczną komunikacją. Napisałem wcześniej, że nie wyobrażam sobie bycia dobrym i złym równocześnie. Moim zdaniem nie można być dobrym zachowując się źle.. Powiem więcej, UWAŻAM, ŻE LUDZIE DOBRZY W SPOSÓB MOŻLIWIE NAJLEPSZY KOMUNIKUJĄ SIĘ ZE SWOIM OTOCZENIEM. I CO NAJWAŻNIEJSZE NIE POTRZEBUJĄ BYĆ ZUCHWALI ŻEBY TO OSIĄGNĄĆ. TACY LUDZIE SĄ PO PROSTU MĄDRZY I NATURALNI A NIE WYRACHOWANI. SKUTECZNOŚĆ TYCH LUDZI TYM RÓŻNI SIĘ OD SKUTECZNOŚCI Z TWOJEGO WYKRESU, ŻE MA CHARAKTER DŁUGOTERMINOWY. I JEST PRZY TYM UCZCIWA A NIE ZUCHWAŁA (WYRACHOWANA). (duże litery w celu uwypuklenia wypowiedzi, a nie wrzasków:):)

Mariusz
„Nie da się osiągnąć czegokolwiek jak będziesz taki sam jak cała reszta.”

To zdanie pewnie jest prawdziwe, ale moim zdaniem „ Osiągniesz wiele jeżeli będziesz szanował „całą resztę”” Moim zdaniem wykres z omawianego przez nas posta tego szacunku nas nie uczy.

RomanWarkocz pisze: „Wydaje mi się, że powinniśmy zachowywać się w sposób NATURALNY, a nie WYćWICZONY, bo to już jest według mnie wyrachowanie(manipulacja).”

W ten sposób zakładasz, że człowiek nie powinien się niczego w życiu uczyć.

Nie jest naturalne dla gatunku ludzkiego jeżdżenie na rowerze, kierownie samochodem, czy nawet korzystanie z toalety. To wszystko są czynności i zachowania wyćwiczone.

Tak samo człowiek, który wyzwoli się z kręgu swojej nieśmiałości staje się „naturalnie śmiały, a nawet zuchwały”. Ważne, żeby nie stał się bezczelny.

@RomanWarkocz: Zauważ, że „zuchwałość” to sprawa względna i Alex raczej ma na myśli jej jasną stronę. Dla mnie w pewnym wieku zuchwałością było poproszenie koleżanki do tańca na szkolnej dyskotece. Chyba nie sądzisz, że przełamując się przestawałem szanować moje rówieśniczki. Nie, nie przestawałem. A łamiąc te bariery nabierałem większego szacunku dla siebie.

Zastanawiałem się zawsze jak rozpoznać, że dyskusja opuściła już obszary konstruktywne i dryfuje sobie, myślę, że momentami jesteśmy blisko. Nie rozmawiamy zuchwałości jako takiej ale pojawiły się jeszcze wątki:
1. Szacunku dla innych
2. Nieporozumień
3. Manipulowania
4. Specyfikacji techniczej telefonów
5. Wątek klepania na szczęście zamknęliśmy ;)
Dobre tematy na kilka kolejnych postów :).

Ciekawe jak taka dyskusja wygladałaby na popularnych forach portalowych, raczej nie byłoby tak grzecznie ;).

@Roman – zgadzam się co do szacunku. To najważniejsza waluta. A obrazek bardzo dobrze to pokazuje. Przekroczenie granicy zuchwałości i bezczelności spowoduje, że efektywność będzie równa zero. Dlatego nawet jeżeli ktoś nie czuje potrzeby do traktowania innych z szacunkiem, to powinien to robić, bo to się po prostu bardziej opłaca.
Co do robienia tego w sposób naturalny – najpierw trzeba to wyćwiczyć jednak, inaczej się nie da :).

Według Słownika Języka Polskiego PWN
( http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=zuchwa%B3y )

zuchwały
1. zbyt pewny siebie i lekceważący innych; też: świadczący o takich cechach
2. bardzo odważny i skłonny do ryzykowania; też: dokonany przez taką osobę

To są dwie różne definicje i moim zdaniem Alex napisał o zuchwałości w znaczeniu (2), natomiast niektórzy z komentatorów odnoszą się do znaczenia (1), które zawiera w sobie element braku szacunku dla innych.

Ja popieram zuchwałość w znaczeniu (2), zuchwałość rycerza, a nie złodziejaszka.

hmmm… Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Ale pisałem już o tym pare linijek temu…”Wiem, że zuchwałość nie zawsze musi być negatywna z definicji (może oznaczać też osobę bardzo odważną i skłonną do ryzykowania) ale wykres Alexa, moim zdaniem, przedstawia “skuteczną” zuchwałość z pogranicza bezczelności. „

Wywiązała się ciekawa dyskusja, która moim zdaniem wynika z trzech sposobów interpretacji obszaru „zuchwały” (może jest ich więcej):
1. Postępujemy coraz śmielej i przez to osiągamy więcej, ale cały czas zachowujemy kulturę i pełny szacunek do rozmówcy.
2. Żądamy od rozmówcy coraz więcej a on się na to godzi, mimo, że zaczyna mu się to nie podobać (wg. mnie częsty przypadek, opisany przez Romana). Wg. nas zachowujemy sie nadal z pełnym szacunkiem dla rozmówcy.
3. Zwiększamy skuteczność działania poprzez manipulowanie rozmówcy.

W każdym przypadku wzrasta skuteczność, do czasu przekroczenia granicy, która nazywa się nieco inaczej:
1. Przesadzenie ze śmiałością – żądamy/oczekujemy za dużo.
2. Przekraczamy granicę, ktorą rozmowca może przemilczeć.
3. Przesadzenie w metodach manipulacji – rozmówca orientuje się.

A może opisywane zachowanie zostało nazwane niefortunnie „zuchwałością”, ktore to słowo ma skrajnie różne definicje wg. słownika. Podobnie z „bezczelnością” – chyba chodzi o nadmierną śmiałość, ale może oznaczać także chamstwo (czego Alex nigdy nie zaleca).
Sądząc po pozostałej treści bloga mam wrażenie, że dla Alexa oczywista była interpretacja 1. Tylko jak odróżnić w praktyce 1 od 2? W przypadku 2 może nastąpić nieświadome krzywdzenie rozmówcy.

Pozdrawiam
Tomek

@RomanWarkocz:

Mnie słowo „zgnoić” zawsze źle się kojarzyło i w moim słowniku także go nie ma.

A w którym miejscu Alex dał do zrozumienia, że jego zdaniem „zawsze musi być wygrany i przegrany”?

TesTeq:
„A w którym miejscu Alex dał do zrozumienia, że jego zdaniem “zawsze musi być wygrany i przegrany”?”

Robisz dokladnie to samo. Wprost tego nie napisal. Jednak sa osoby (tak tak wiem, wynika to na 100% z problemow tkwiacych wlasnie w tych osobach), ktore to wlasnie przeczytaly. Niby latwo odpowiedziec, ze nigdy sie takiego zwrotu nie uzylo – ale nie badzmy smieszni.

Cenie bardzo Bloga Alex’a jednak jeszcze bardziej cenie, ze potrafie stanac obok i pomyslec inaczej – chodzby dla cwiczenia.

„A w którym miejscu Alex dał do zrozumienia, że jego zdaniem “zawsze musi być wygrany i przegrany”?” Dałem ponieść się emocją. Po chwili zadumy stwierdzam, że to stwierdzenie było trochę na wyrost. Rozumiem, że w czasie dyskusji o „subtelnościach” każdy wali ze wszystkich armat. Co do dalszej części podtrzymuje:) Emocję biorą się też stąd, że mam alergie na stwierdzenia typu „może jestem na to zbyt prostolinijny.” Tak jak pisałem podoba mi się (forma) wypowiedz Tomasza ale nie oddaje w 100 proc. tego co chciałem powiedzieć. Na przyszłość będę się starał bardziej zwięźle pisać o co mi chodzi.
Kamil: Piękne zdanie…mieć “prawie” swoje zdanie. Baardzo mi się podoba! Dzięki za wsparcie:)
Alex: Powodzenia w Berlinie. (Proszę więcej o szkoleniach!)

KamilW dziękuję za szczerą wypowiedź. Widzisz, ja wierzę w Twoje słowa, że szanujesz czytelników, jednak aby była jasność nie spodobało mi się określenie „przyklaskiwaczy”, ogólnie ten cytat który umieściłam wcześniej.

Gdybyś napisał „Agnieszko, a w ktorym miejscu napisalem, ze sie nawzajem nie szanujemy i ze nie szanujemy swojego zdania” to oczywiście bym Ci odpowiedziała, ale nie zrobiłeś tego bo szczerze odpowiedziałeś wcześniej. Po co więc być „fałszywym”? :)

Napisałeś:”…na ktore warto dyskutowac a mimo to zamykacie sie w bunkrze stworzonym z wlasnych przekonan”. Myślę, że to jest też pewien sposób podejścia do dyskusji jako takiej. Ty tłumaczysz dyskusję rozważaniem różnych opcji. Sama gdy dyskutuję przedstawiam zazwyczaj swoje poglądy, więc raczej zamykam się w swoim bunkrze na pewien czas i jest mi dobrze ;) Każdy ma wybór, i czy dany czytelnik szczerze wypowie się na dany temat, czy będzie rozważał inne możliwości by urozmaicić dyskusję to sprawa każdego z osobna.

W tym miejscu nie będę oryginalna: nie zgodzę się z Tobą, że „po pewnym czasie przestaję robic to o czym mówię”. Na jakiej podstawie wyciągasz takie wnioski? Czy choć raz widzieliśmy się na żywo? (przepraszam za ironię, ale mam nadzieję, że nie będziesz miał mi tego za złe).

Powracając do dyskusji. Jak nauczyć się choć trochę być bardziej zuchwałym? :)
Pozdrawiam

Witam,

Dobrze że TesTeq przytoczył definicje określenia 'zuchwały’ ze słownika PWN – teraz przynajmniej wszyscy wiemy o jakim przypadku zuchwałstwa rozmawiamy:

Zuchwały:
„2. bardzo odważny i skłonny do ryzykowania; też: dokonany przez taką osobę”

Cieszy mnie również fakt, że dyskusja mimo 'zgrzytów’ ( :) ) dalej prowadzona jest na poziomie.

Co do pytania Agnieszki:

Według mnie najprostszym sposobem nauczenia sie zuchwalstwa (jak już dobrze zrozumiemy o jaki przypadek chodzi) jest w bezpiecznych sytuacjach 'wyrywanie’ sie poza zwykłe ramki np. rozmowy i próbowanie nowych 'chwytów’, a po zakończeniu analiza naszych poczynań i efektów.(Oczywistość?)

Jakie inne drogi proponujecie ?

KamilW: „Badzcie wyjatkowi, fajni, pytajcie dlaczego, pytajcie “po co?” i kombinujcie na wlasna reke”
No ja Cię proszę Kamil, nie wiem jak Ty, ale Ja i pewnie kilka innych osób z tego forum tak właśnie interpretuje ten blog!
Czy gdzieś tutaj było napisane: róbcie tak jak ja,macie mnie mnie, tylko ja mam rację, postępujcie tak jak ja….. itp itd?
„Nie uczcie sie byc zuchwałymi wcale!Uczcie sie byc asertywnymi”
A znasz kogoś, kto nie jest asertywnym, a jest zarazem zuchwałym???
Przeciez zuchwałość wynika w pewnym sensie z pewności siebie, ze świadomości wartości własnego „Ja”, z umiejętności bycia ASERTWNYM!
Pozdrawiam

Piotrze J. wlasnie nie znam nikogo, kto jest zuchwaly a nie jest asertywny. Ale znam wiele osob, ktore sa asertywne i nie musza byc zuchwale. W byciu zuchwalym widze wiecej zlego niz dobrego. Dazenie do byca skutecznym na tyle, aby chodzic po krawedzi zrobienia komus lub sobie przykrosci czy krzywdy, jest moim zdaniem nie warte ryzyka. Nie wiesz kiedy przekroczyles granice (a bynajmniej nigdy nie jestes pewien) i mozesz pozostawic po sobie niesmak (nawet niewyrazony wprost).

Alex: Prawda, nie pasuje to do obrazu wyroczni. Mam jednak wrazenie, ze czeste powtazanie, ze o tylko Twoje zdanie uwarukowane Twoimi doswiadczeniami w polaczeniu z tym, ze jestes czlowiekiem sukcesu tworzy dla niektorych regule. Ale co Ty mozesz na to poradzic?

Tomasz Ciamulski Says: „Nie zmienia to jednak poczucia, ze zuchwałe (w pozytywnym sensie) zachowania mogą jednak krzywdzić.”

A co zrobić z przypadkiem, kiedy ktoś podejmuje zuchwałe działanie dla dobra innej osoby, jednak ta osoba tego dobra nie umie lub nie chce dostrzec i uważa się za skrzywdzoną. Oczywiście mamy tu całe pole do interpretacji, co to znaczy „czyjeś dobro”, ale weźmy przykład dziecka, które bawi się zapałkami. Bezceremonialne odebranie dziecku zapałek jest postępkiem – w kategoriach stosunków międzyludzkich – zuchwałym, jeśli nie bezczelnym i dziecko napewno poczuje się skrzywdzone. Ten przykład jest w oczywisty sposób tendencyjny, jednak pokazuje, że zuchwałe zachowanie nie musi być związane ze złymi intencjami.

witam:)

Komentarze do tego postu odzwierciedlają różnice w pojmowaniu słowa „zuchwały”. Do dziś nie znałam innego znaczenia tego słowa niż jego negatywny wydźwięk (zuchwały= zbyt pewny siebie, natarczywy, „knujący coś”, itp.) należący raczej do strony bezczelności i karygodnego zachowania.

Tymczasem przedstawiłeś Alex w Swojej notce inne znaczenie tego słowa (Moja interpretacja): jako coś pomiędzy byciem miłym i przyjaznym a bezczelnym, zaznaczając, iż zachowanie „zuchwałe” nie jest bezczelne i jest uzupełnieniem bycia miłym. Ciekawy punkt widzenia, który Mnie zaskoczył :) .

Osobiście uważam, iż warto być miłym i przyjaznym, ale samo bycie miłym jest niewystarczające, jeśli brakuje innych cech (np.śmiałości, odwagi) potrzebnych do osiągnięcia pozytywnych rezultatów w relacjach międzyludzkich. Warto też zauważyć, iż są osoby tak zamknięte w swych przekonaniach, że jakiekolwiek zachowanie się inaczej, tudzież bycie miłym + bardziej śmiałym, kwalifikują do zachowań bezczelnych i naruszających ich wizję „bycia miłym” (=”ciepłe kluchy” bez charakteru?).

pozdrawiam :)

KamilW:
Dobrze, że sobie wyjaśniliśmy w końcu kwestię zuchwalstwa. Są dwa tłumaczenia wg słownika i tym sposobem mamy wybór. Ty wybierasz negatywny wydźwięk, ja pozytywny i nie mam zamiaru zmieniać swoich poglądów:)

Alex:
Co do „keck” to o ile dobrze pamiętam to używa sie tego słowa np w zdaniu typu : „Du bist keck”? Pytam bo niestety zapominam parę spraw.

A ogólnie po rozmyślaniach doszłam do wniosku, że gdy chcemy odnieść sukces w jakiejkolwiek dziedzinie życia musimy mieć pewien plan czyli taktykę, a więc: dobra taktyka to pełnia sukcesu. Każdy korzysta/ wymyśla inną, jeśli zadziała to o to przecież chodzi. Należy tak zachowywać się aby NAM było dobrze, nie ważne czy zuchwali jesteśmy czy preferujemy bardziej „niewidoczny” styl bycia.

Pozdrawiam:)

Agnieszka M. Ryczko Says: „A ogólnie po rozmyślaniach doszłam do wniosku, że gdy chcemy odnieść sukces w jakiejkolwiek dziedzinie życia musimy mieć pewien plan czyli taktykę, a więc: dobra taktyka to pełnia sukcesu.”

No tak, ale plan działania także może być „grzeczny”, „zuchwały” i „bezczelny”. :-) Oczywiście brak planu jest najgorszym wyjściem. (plan to raczej strategia, a taktyka to konkretne sposoby realizacji planu – jeśli nie pogniewasz się za tę drobną korektę).

TesTeq, dziękuję za poprawkę, rzeczywiście jest tak jak piszesz.

Dobranoc

Alex,

Zmarszczyłem czoło i wymyśliłem następujące hasło dotyczące przezwyciężania nieśmiałości, pokonywania strachu przed zadawaniem pytań i rozzuchwalania się w granicach rozsądku:

„Nie krępuj się tak bardzo!”

Podoba mi się dwuznaczność tago zdania. Z jednej strony nakazuje ono zachowywać się nieco swobodniej, a z drugiej rozluźnić wewnętrzne ograniczenia, którymi bardzo często jesteśmy niepotrzebnie spętani.

„przyklejanie innym ludziom etykietek nie jest ani eleganckim, ani skutecznym sposobem prowadzenia dyskusji.”
Tak to prawda. Ale chciałem zwrócić uwagę na jeszcze jedno „zjawisko dyskusyjne”, które moim zdaniem też nie jest eleganckie i bardzo mylące. Niestety często występuje czasie dyskusji na blogu. Mam na myśli przypisywanie naszych własnych tez na temat innych wypowiedzi w sposób jakby tezy te były tezami wypowiedzianymi przez osobę, z która się nierozumiemy (lub nie zgadzamy). Można bardzo łatwo tego uniknąć dodając takie zwroty jak: moim zdaniem, uważam itp. Wiem, że każdy ma świadomość, że to, co pisze jest jego zdaniem, ale dam przykład:
Alex piszę komentarz do mojego komentarza, że nie można być równocześnie dobrym i złym:
„Zastanawiam się, dlaczego nie możesz sobie wyobrazić połączenia skuteczności w komunikacji i bycia dobrym człowiekiem. Nigdy takich osób nie spotkałeś?”
Zamiast „Moim zdaniem uważasz, że nie można połączyć skuteczności …”
Zwłaszcza, że nie stwierdziłem niczego takiego. Tak zrozumiał to Alex (i co najważniejsze miał do tego prawo). Brak stwierdzenia „moim zdaniem” sprawił, że w następnym komentarzu TesTeq odpowiada, dlaczego (jego zdaniem) niektórzy ludzie (w tym automatycznie ja:) uważają, że albo po dobroci, albo podkładają świnie.
Gdyby znalazł się tam zwrot „moim zdaniem” myśle, że odpowiedz TesTeq wyglądałaby zupełnie inaczej…Przedstawiłem ten przykład, bo jest, moim zdaniem bardzo wyraźny. Nie istotne jest, o czym wtedy dyskutowaliśmy, ale efekt, jaki występuje po takim przypisaniu naszych tez innym uczestnikom dyskusji.

Mam też propozycję. Czasami słucham audycji radiowej prowadzonej przez AA. Obowiązuje tam zasada, że podczas dyskusji na zadany temat osoby dzwoniące mogą mówić jedynie o swoich doświadczeniach, swoim stosunku do tematu. Nie można krytykować wypowiedzi innych, lub ich interpretować. Może warto by spróbować wprowadzić tą zasadę w czasie dyskusji na niektóre tematy. Można by też zrobić eksperyment. Do pewnego momentu „normalnie”, później z regułami (lub na odwrót). Ale to tylko luźna propozycja. Nie twierdzę, że jest to jedyny słuszny sposób na dobrą dyskusję. Pozdrawiam.

RomanWarocz Says: „Obowiązuje tam zasada, że podczas dyskusji na zadany temat osoby dzwoniące mogą mówić jedynie o swoich doświadczeniach, swoim stosunku do tematu. Nie można krytykować wypowiedzi innych, lub ich interpretować.”

A czy wówczas nie mamy do czynienia z zestawem monologów, a nie dyskusją? Interpretowanie czyichś wypowiedzi w dobrej wierze służy lepszemu porozumieniu. Mówiąc, jak ja rozumiem, co Ty powiedziałeś, daję Ci szansę zrozumienia, jak ja to rozumiem i skorygowania mojej interpretacji. W rozmowie jest to oczywiście naturalniejsze niż w dyskusji blogowej ze względu na szybszą wymianę myśli i mniej uciążliwe dochodzenie do wzajemnego zrozumienia (co nie musi oznaczać dojścia do wspólnego stanowiska).

To była tylko propozycja… Alex jest na pozycji stawiającego tezę i często zamiast pisać o naszych doświadczeniach, piszemy czy się z nim zgadzamy czy nie. Mnie osobiście (chociaż ulegam innym formom dyskusji chętnie:) bardziej zależy na wymianie doświadczeń z danego tematu, nawet jeżeli nie zgadzam się z Alexem. Jak sam zauważasz „W rozmowie jest to oczywiście naturalniejsze niż w dyskusji blogowej ze względu na szybszą wymianę myśli i mniej uciążliwe dochodzenie do wzajemnego zrozumienia (co nie musi oznaczać dojścia do wspólnego stanowiska).” Dlatego czasem mam wrażenie (i niestety też sie do tego przyczyniam), że roztrząsając pewne kwestie, ze względy na formę komunikacji, tracimy dużo czasu i energii. Moim zdaniem dzielenie się SWOIMI doświadczeniami i skupienie się głównie na tym, było by dla mnie(nas) dużo bardziej wartościowe. Ale nie twierdze, że tak ma być. Przecież zaproponowałem też mix. Przecież to była tylko propozycja…:)… Przecież lobie sobie podyskutować:)

Komentarz powyżej napisany przed przeczytaniem odpowiedzi Alexa. Dotyczy komentarza wcześniejszego. Pozdrawiam.

Chociaż mogę łatwo zrozumieć, że ciężko jest pracować i jeszcze śledzić dyskusję na blogu. (teraz jestem na chorobowym to mogę sobie spokojnie siedzieć i dokładnie wszystko czytać:). I jeszcze o przypisywanie swoich tez na temat jakiejś osoby tej osobie. Zachęcasz mnie do kontaktów z małymi dziećmi. Ta rada opiera się na przekonaniu innej osoby o mojej osobie. Nie opiera się na moich przekonaniach, nie uwzględnia moich wyjaśnień dotyczących jak ja rozumiem pojęcie „wyćwiczony”. A z małymi dziećmi mam stały kontakt (dwoje już wyrosło na nastolatków) i prawdę mówiąc jestem przez nie uwielbiany (pisze tak … żeby się pochwalić:) Ja je też uwielbiam, zwłaszcza za świeże, ciekawskie spojrzenie. Pozdrawiam.

Dzień dobry
Ewo napisałaś:”Wystarczy to właśnie “nieco”, bez potrzeby bycia bezczelnym czy aroganckim.”
Zgadzam się w zupełności. Najlepsze (i „niesprawiedliwe”dla mnie ;) ) jednak jest to, że niektórzy mają wrodzoną „pozytywną” zuchwałość. Potrafią z tej cechy również inteligentnie korzystać w życiu. Cała reszta musi obserwować i uczyć się.
Pozdrawiam

Witaj Agnieszko

Bez głębszego wchodzenia w genetyczne dziedziczenie to z pewności my nie dziedziczymy cech, lecz pewne predyspozycje. Dziedziczymy na przykład predyspozycje temperamentu. To dlatego są wśród nas flegmatycy, sangwinicy, inni są zrównoważeni a jeszcze inni są cholerykami :-)
Wracając do tego co napisałaś, że niektóre osoby mają „wrodzoną pozytywną zuchwałość”, to dobrze jest zdać sobie sprawę, że to są cecha nabyte, najczęściej poprzez podpatrzenie zachowań innych ludzi. Dla małych dzieci to rodzice przez dłuższy czas są wzorcami, które one naśladują (czasem nawet w bardzo zabawny sposób), a później odtwarzają takie zachowania, jakie w danych warunkach i okolicznościach są dla niech skuteczniejsze lub bezpieczniejsze. Oznacza to także, że podpatrywanie zachowań innych ludzi może trwać tak długo w naszym życiu na ile na to jesteśmy otwarci. Jestem zdania, że warto podpatrywać te „pozytywnie zuchwałe” zachowania innych, stosować je i patrzeć jak się z nimi czujemy i dokąd one nas prowadzą.
Tu pojawia się pytanie: Jakie zachowania są uważane za pozytywnie zuchwałe lub śmiałe? O tym, podobnie jak o wielu wartościach czy kategoriach oceny, decydują ludzie. W wielu sytuacjach są to Ci, w stosunku do których do tej pory zachowaliśmy się w określony sposób. Często to oni nie akceptują nowych zachowań, bo dobrze im było gdy byliśmy tacy jacy byliśmy. Inne (nowe) zachowanie może okazać się dla nich po prostu niewygodne.

Pozdrawiam serdecznie
EwaSz

No i o subiektywności postrzegania, co się z tym wiąże. Każdy patrzy poprzez pryzmat własnych doświadczeń :)

„to zależy chyba od tego, jakie życie ktoś prowadzi”, po przeczytaniu tego co napisałeś uważam, że raczej „to zależy od przypisywanym słowom definicji”:)
W ten sposób można mówić, że jest się zuchwałym w stosunku do innych, gdy mamy do czynienia ze zwykła szczerością i wiarą we własne siły i prawa.
„Co można zrobić, aby ten post był lepszy?” Dla mnie post byłby lepszy (a raczej wykres na którym się opierał) gdyby zamiast słowa zuchwałość zastosować np. słowo odwaga, asertywność. Zwłaszcza w słowie asertywność, moim zdaniem, zawiera się wszystko to co pozytywne w zuchwałości, odwadze itp. Dlatego po przeanalizowaniu posta, komentarzy, a przede wszystkim definicji zuchwałości, moim zdaniem, zuchwałość użyta jest na siłę. Dlatego też sama teza jest dla mnie na wyrost. Tak jak pisałem wcześniej …po co nazywać rzeczy (emocje, zachowania) inaczej, gdy te mają już swoje nazwy i znaczenie. I dlatego uważam, że jest to „przerost formy nad treścią”. Oczywiście dobrej formy i skutecznej. Pozdrawiam:)

Naprawdę nie wiem czemu wiesz, że coś uważam. Zwłaszcza, że wkładasz w moje usta (klawiaturę) coś sprzecznego z tym co piszę w !pierwszym! zdaniu komentarza :”to zależy od przypisywanym słowom definicji”. Ja pisałem swoje zdanie. (co często podkreślam) Dlaczego Ty przypisujesz mi swoje? Dlaczego nie napiszesz „Uważam, że pisząc to i to uważasz, że wszyscy mamy takie same definicje slowa…”. Jak mam odpowiedzieć na tak zadane pytanie tezę na temat tego co (według Ciebie) uważam. W którym miejscu tak napisałem, albo które zdanie na to wskazuję. Proszę napisz skąd tak dokładnie wiesz, co ja uważam. Kolejne osoby przeczytają w Twoim komentarzu co ja uważam (a tak naprawdę jest to Twoje zdanie na mój temat, jak na razie nie podparte żadnym uzasadnieniem, a biorąc pod uwagę owe 1 zdanie, nawet wbrew (mojej) logice:) Proszę o uzasadnienie swojej tezy na temat mojego „uważania”:)

„W ten sposób można mówić, że jest się zuchwałym w stosunku do innych, gdy mamy do czynienia ze zwykła szczerością i wiarą we własne siły i prawa.” hmm. To zdanie mogło być powodem naszego nieporozumienia. Miałem na myśli „W ten sposób można mówić, że jest się zuchwałym w stosunku do innych, gdy tymczasem według kogoś innego (np. mnie) mamy do czynienia ze zwykła szczerością i wiarą we własne siły i prawa.”. Co do zastrzeżeń do formy przedstawienia pytania/tezy-podtrzymuje:) Pozdrawiam:)

PS. Ja nic nie uważam, ja pytam. Wszystko co piszę jest tylko i wyłacznie moim zdaniem, nie jest dogmatem czy prawdą objawioną. To wystarczy, zeby nie okreaszać początku zdania stwierdzeniem: „Moim zdaniem… ” lub „Uważam… ” ?

Dla mnie to niesamowite doświadczenie, sposób Twoich wypowiedzi jest dla mnie kompletnie nie zrozumiały. A uwierz mi nie jedno w życiu przychodzi mi zrozumieć bez trudu :). Zrób z tą informacją co uważasz za stosowne.
Moim zdaniem nie bardzo widze sense mieszania postronnych osób do pytania zadanego do konkretnej osoby w konkretnej sprawie. Jakie ma znaczenie kto z tego jaki wniosek wyciągnie a już co ty na tym masz wygrać to naprawdę nie wiem.
Pytasz mnie: „Naprawdę nie wiem czemu wiesz, że coś uważam” Ja odpowiadam cytatem. Ty pisze potem o czym innym, w dodatku strasznie (dla mnie) skomplikowanym językiem.
W każdym bądd razie mój feedback: dalej tego nie kupuję.
Jeszcze o „Uważam” ja to miejesce traktuje jako luźną dyskusję, miejsce gdzie mogę sprawdzić jak inni mnie odbierają, a nie rozprawkę naukową, gdzie każde słowo trzeba cedzić kilka razy.
pozdrawiam, Artur

Jakoś nie widzę chętnych do włączania się do tego konkretnego pytania, a dyskusja poszła w kierunku co by było gdyby, zamiast skupić się na tych którzy aktualnie w niej uczestniczą.
Dla mnie to za wysoki poziom abstrakcji.
trzymaj się, Artur

Witam
Tak sobie czytałam „rzucony” temat i późniejszą dyskusję :) i nie bardzo wiem czy chodziło tu o podkreślenie swojego odmiennego zdania czy o prowokację skądinąd skuteczna, pewnie nie jest to istotne.
Dla mnie „zuchwały” od zawsze było nie tyle negatywnym słowem co budzącym respekt wobec określanej tym mianem osoby bądź też działań/osiągnięć tejże osoby. Czy respekt miał wymiar pozytywny czy negatywny to już wyjaśniały słowa stojące obok samego określenia, tak zuchwały wojownik jak i zuchwały złodziej – obaj zuchwali jednak zuchwałość w różnych wymiarach, rożne zachowania uwypukla w pierwszym przypadku ma wywołać podziw podkreślając niebywałe umiejętności i osiągnięcia w następnym niesmak i odrazę dla postępowania złodzieja.
Tak na marginesie to nie spotkałam się z taką sytuacją w której można osiągać założone cele bądź zrealizować plany a przy okazji zadowolić wszystkich w takim samym stopniu niestety. Zawsze będzie ktoś niepocieszony naszym działaniem czy też postępowaniem i zawsze znajdą się osoby które będą czuć się pominięte, oszukane, niezadowolone, zranione, wykorzystane, etc., takie niestety jest życie. Nie mówię tu o egoistycznym podejściu, bynajmniej – nawet jeśli chcesz oddać się bezgranicznie innym to znajdą się tacy którym tez się to nie spodoba, więc nie warto rozdrapywać możliwości nie ranienia nikogo bo takie nie istnieją, szacunek i empatia dla ludzi na pewno pozwolą zawsze dokonać optymalnych wyborów, jednak każde działanie rodzi reakcje otoczenia, nie wszyscy mają ten sam pogląd, wiedzę czy doświadczenia wiec i reakcje są różne. A bycie zuchwałym na pewno pomaga, głoszenie jasno swoich opinii i trwanie przy nich wbrew śmiechom, szyderstwom czy obelgom, owocowało niejednym odkryciem czy wynalazkiem, Ci ludzie na pewno byli zuchwali. Pozdrawiam.
P.S.
Zuch + chwały czy to może etymologia tego słowa a czy dzisiejsze dwoiste w tym też pejoratywne znaczenie jest wynikiem etapu rozwoju języka???? Nie wiem tylko pytam.

Witam serdecznie,
jest to moje pierwsza wypowiedź na jakimkolwiek Blogu i mam nadzieję że zostanie jaoś zauważona w tłumie dyskusji poniekąd tylko teoretycznych.
Postanowiłem dodać swój komentarz ponieważ właśnie w tej chwili łamię się jak postąpić.
Biorę udział w poważnych rozmowach z Top-Managementem pewnej niemieckiej firmie (właściwie amerykańskiej) dot. otworzenia dużego oddziału w naszym kraju.
Pomysł był całkowicie mój z dobrze przygotowanym planem i wyliczeniami. Został wysłany bezpośredniemu przełożnemu i z nim przedyskutowany. Przez jakiś czas, jak się spodziewałem, temat zanikł i nikt się tym nie interesował. Po roku komuś mój pomysł się spodobał ale niestety jak to w życiu bywa, okazał się już nie moim. Postanowiłem się nie poddawać tak łatwo i w jakiś sposób zareagować. Pytanie tylko jak! Nie mam dużego stanowiska w firmie i nie jestem też „wyżej” zauważalny więc musiałem zaryzykować. Postanowiłem zaryzykować w dwojaki sposób. Oficjalnie. Poszedłem do szefa i powiedziałem mu że skoro to był mój pomysł to spodziewam się jakiejś rekompensaty. Niewiele mógł zrobić więc poprosiłem o rozmowę w tej sprawie z jego przełżonym. Nieoficjalnie. Spotkałem na schodach przełożonego mojego szefa i wspomniałem mu o moim pomyśle. Ucieszył się że go zagadałem i następnego dnia zwołał spotkanie. Ofocjalnie poproszono mnie abym był odpowiedzialny za część businessu po stronie Polskiej. Przyjąłem wstepnie propozycję bo jakby nie było to awans. Ale mój problem się na tym nie kończy. Osobiście uważam że pomysł przyniesie firmie olbrzymie oszczędności więc propozycja jest troche mało zadowalająca. Teraz biję się z samym sobą czy przekroczyć juz raz przekroczoną barierę zuchwałości i zbliżyć się do czerwonej lini czy nie. Do stracenia mam obecnie zaproponowany awans i pozycję.
Nie mniej jednak przyznaję Alexowi w pełni rację i uważam że jego rzsunkowy opis w pełnie oddaje rację. Jako dowód moża przytoczyć mój przypadek.

Pozdrawiam

Witam ponownie,
szczerze pisząc Alex nie myślałem że ktoś tak szybko odpowie :) A już nie myślałem że będziesz to Ty.
Niestety, to juto mam spotkanie z Top-managementem. Jutro tez musze zadecydować jak zadziałać. Bedzie mi ciężko ze względu na „rekiny” przed którymi muszę dobrze wypaść aby jakkolwiek zechcieli mnie słuchać i to nie na spotkaniu ale po nim, kiedy to wezmą do ręki dokładną ofertę przygotowaną min. przeze mnie.
Mam strategie przygotowaną ale nie wiem czy zadziała. Zresztą nie dowiem się jak nie spróbuję. Będę starał się balansować na krawędzi wspomnianej czerwonej lini.
Jak to ktoś mądry powiedział „Nie jest managerem ten kto nie podejmuje żądnej decyzji. Nawet zła jest lepsza od żadnej”.
Tym mottem starm się podążać.
Zależy mi aby sprowadzić business do kraju. Udało mi się to w jakiś sposób wiem że bęziemy się lokować teraz cały w tym ambaras aby dwoje chciało na raz :)
Tyle że wielkie koncerny nie przejmują się w jaki sposób to zrobić aby było dobrze i się opłacało. No opłacać się musiało skoro podjęli taką decyzję. Krótko pisząc w jaki sposób pokazać się „rekinom koncernu” że jest się odpowiednim na odpowienio wysokie stanowisko… Nie jest to takie łatwe tymbardziej że jest się w firmie zaledwie 2 lata. Postaram sie poinformowac o rezultatach, a moze sami niedlugo usłaszycie, kto wie….

@Alex
Jeżeli znalazłbyś czas na rozmowę tel. dziś wieczorem lub juto przed południem to proszę o kontakt mailowy. Jeśli jesteś w DE to będzie to nawet łatwiejsze :)

Pozdrawiam wszystkich i zachecam do wkraczania w strefę zuchwałości. Ja już cos zyskałem, muszę się postarać aby to przynajmiej zatrzymać.

Witam
Myślę że o 'zuchwałości’ zostało wystarczająco dużo powiedziane, szczególnie kiedy dyskusja nabierała temperatury z Romanem Warkoczem , to sie czyta!
Ciekawym pojęciem jest podane przez Alexa zachowanie typu 'ciepłe mleko’.
Zawsze gdy spotykam sie z kimś takim i czuje takie zachowanie w stosunku do mnie, dystansuje sie.
Jest to bardzo często swoista maska, która ukrywa odmienne intencje wobec nas, inaczej 'małego człowieczka’ pod tą maską.
Po drugiej stronie 'ciepłego mleka’ jest bezczelność/chamstwo/brak kultury , szczerze mówiąc wolę gdy ktoś mi pokazuje takie zachowanie, bo przynajmniej nic w nim nie ukrywa, pokazuje swoje ja.wtedy nie tracę czasu, przekreślam od razu.
A 'ciepłe mleko’ jak to maska, ciężko wyczuć.

ps. wiem że trochę zszedłem z tematu, ale uważam że to pojęcie 'c. m.’ jest często spotykane właśnie w negatywnym świetle
pozdrawiam

Jeśli pozwolicie to opowiem o mojej zuchwałości w życiu:
Kiedy poszłam na studia po liceum to wybrałam humanistyczne – oczywiście wtedy nie miałam żadnej świadomości, co chcę robić w życiu, więc zaufałam poradom rodziców i nauczycieli oraz własnym wyobrażeniom, co do własnych talentów i ograniczeń. Bardzo szybko zrozumiałam, że to była pomyłka i przeniosłam się na inne studia: zarządzanie i marketing.
Dziś wiem, że powinnam bardziej zaryzykować, zdawać na uczelnie o profilu artystycznym lub starać się o studia międzywydziałowe. Nie zrobiłam tego, bo myślałam, że sobie nie poradzę, że „to nie dla mnie” itd. Bardzo tego żałuję.
W trakcie studiów znalazłam pracę. Byłam w sytuacji podbramkowej – musiałam zarabiać. Sytuacja na rynku pracy była wówczas dość trudna (rok 2000-2001). Moja motywacja była jednak bardzo silna i… udało mi się dostać dobrą pracę, choć nie miałam doświadczenia ani dyplomu. Przyjmowała mnie kobieta, która nie mówiła słowa po polsku 
Potem przez kilka lat pracowałam w tej firmie, co rok zmieniając stanowisko (i zwiększając pensję). Raz poszłam do szefa mówiąc: nie chcę już robić tego, co teraz, jest wakat na stanowisku tym a tym i czy mogę się tym zająć. Mogłam. I ja byłam zadowolona i firma była zadowolona. W pozostałych sześciu przypadkach znajdowałam się w odpowiednim miejscu i czasie  Może miałam szczęście, ale wolę myśleć, że jednak była to wypadkowa moich umiejętności i tego, że aktywnie poszukiwałam zmian.
Po kilku latach jednak zdałam sobie sprawę, że chcę zupełnie zmienić to, czym się zajmuję. Że chcę być bardziej kreatywna w pracy, bardziej… wolna. Najpierw o tym mówiłam, choć nie wierzyłam, że to może się udać – mogłam piąć się po szczeblach korporacyjnej kariery i dużo zarabiać lub zaczynać wszystko od zera bez gwarancji powodzenia.
Któregoś dnia po prostu złożyłam wypowiedzenie. Nie mając nic w zanadrzu. Złożyłam aplikację w firmie w zupełnie innej branży. Nikogo w tym czasie nie szukali (aktywnie). Napisałam do nich mail na przysłowiowego wariata. Że bardzo chcę u nich pracować itd. A oni na wariata mnie wzięli „na próbę” 
Nie mam odpowiednich papierów, doświadczenia, osiągnięć w tym, czym się zajmuję (bo dotąd zajmowałam się czymś zupełnie innym). Jestem nowicjuszem  ale to, co robię i czego się uczę sprawie mi wiele frajdy.
Na razie zarabiam o wiele mniej niż zarabiałam, ale… zarabiam. Wstaję rano z poczuciem, że idę w dobrym kierunku. Mam nadzieję, że za rok, dwa odrobię straty i stanę mocno na nogach.
Widzę jak się zmieniło moje podejście do wielu spraw, przede wszystkim w ciągu kilku miesięcy zaczęłam intensywnie myśleć o założeniu własnej firmy, o przejęciu kontroli nad swoim życiem, czego chcę się nauczyć, co chcę robić, co mi jest potrzebne do życia i… przystępuję do realizacji.
Blog Alexa trochę mi w tym pomaga, w dużej części znajduję tu potwierdzenie własnych przemyśleń i doświadczeń. Jest takie zawołanie: do zuchwałych świat należy! Mi tej zuchwałości jeszcze brakuje, ale staram się.
Wyszłam z mojej korporacyjnej koleiny, podniosłam głowę i rozejrzałam się w poszukiwaniu okazji. Przy okazji mojej pracy bywam ostatnio na lokalnym forum. Szukają kogoś do radia. Zabawny zbieg okoliczności – pomyślałam – bo dwa dni temu myślałam, jak fajnie byłoby mieć audycję radiową. Ale czy to dla mnie?, czy by mnie wzięli? I już chciałam wrzucić to do szufladki: niezrealizowane pomysły i porzucone marzenia… ale wysłałam mail. Zaproponowali rozmowę. Z tego nie będzie pieniędzy, tylko satysfakcja i okazja do nauki. Kurcze! Prawdziwa okazja!  Może za trzy lata będę mieć własny program (i dużą słuchalność) albo nawet własne radio. A może…
Kto wie.
Kiedyś wiedziałam, gdzie będę w przyszłości… mniej więcej. Kolejny awans, ta sama firma, ciągle te kontenery… coraz większe faktury od coraz bardziej kluczowych klientów. Teraz nie wiem. Ale wcale mnie to nie martwi. Mam wrażenie, że realizacja moich marzeń dopiero się zaczęła.

Dzięki! :)

witam serdecznie!
Monika_w
I ja przyłączam się do gratulacji! Tak trzymaj! Ja trzymam kciuki! :)
Takie zuchwałe decyzje często początkowo wiążą się z jakimiś stratami, bo jakoś podważamy wartość i sens tego, co do tej pory wypracowaliśmy, z czegoś rezygnujemy, ale w imię czegoś nowego, ciekawszego, bliższego nam ;) zaryzykuję zdanie: życie ma smak tylko wówczas, gdy mamy odwagę działać zgodnie ze sobą, zmieniać zdanie, kierunek rejsu… kto nie ryzykuje, ten nie ma, powiem, więcej: kto nie ryzykuje, tego nie ma… :)
pozdrawiam ciepło,
Paulina

P.S Dzięki za tę opowieść, bo i mi ona dodaje odwagi :) Dopiero pracuję nad zuchwałością, w tym roku dokonał się w moim życiu pewien mały przełom i mam mniej więcej wizję tego, co chcę robić. Pozostaje tylko obrać kurs i płynąć :)

A mnie zainteresował używany tutaj przez rozmówców język. Jak ważne jest to, jakich słów używamy i jak wiele one o nas mówią. Jak ważna jest precyzja wypowiedzi i jej ton. W poniższym przykładzie pozwoliłem sobie wyrywać słowa z kontekstu i nieco je zaokrąglić. Nie po to, aby komuś wkładać w usta rzeczy, których ten nie powiedział, ale żeby dobitniej ukazać postawy osób i ich stany emocjonalne.

Roman (to komentarz Romana do artykułu. Autor używa słów określających jego uczucia; przygnębiający, zgnoić):
Ten post jest przygnębiający. Jak nie można po dobroci, to najlepiej zgnoić.

Alex (z pozycji osoby dorosłej, która racjonalnie tłumaczy dziecku jego emocje):
Jeśli po przeczytaniu tego postu masz odczucia, o których wspominasz, to albo ja coś niedokładnie wytłumaczyłem, albo Ty niedokładnie przeczytałeś. Nie wnikając w tę kwestię postarajmy się spojrzeć na punkty sporne.

Interesująca jest dla mnie Twoja interpretacja. Zastanawiam się, dlaczego nie możesz sobie tego wyobrazić. Nigdy nie spotkałeś takich osób? Ciekaw jestem Twoich odpowiedzi na te pytania. Pomogą one nam lepiej się zrozumieć.

Roman (czuje się pokrzywdzony i zmanipulowany. Przywiązuje dużą wagę do swoich emocji, zwłaszcza tych negatywnych, które nim targają. Używa słów: błąd, manipulacja, cios.):
Taki wstęp to manipulacja. Ze sposobu, w jaki przedstawiasz nasze nieporozumienie wynika, że ktoś popełnił błąd; albo Ty niedokładnie coś wytłumaczyłeś, albo ja niedokładnie przeczytałem. Ponieważ to Ty jesteś ekspertem, wychodzi na to, że jestem fujara, która nawet dobrze czytać nie potrafi. To na dzień dobry taki szybki cios jak nikt nie widzi. Dlaczego nie napisałeś, że: „może się nie zrozumieliśmy”?

Alex (dalej racjonalnie wyjaśnia problem rozemocjonowanemu dziecku):
Dziękuję za obszerną wypowiedź. Pierwsze dwa zdania mojej odpowiedzi nie były żadną manipulacją, lecz stwierdzeniem dość oczywistego faktu, że najwyraźniej nie zrozumiałeś moich intencji. Takie zakłócenie komunikacji świadczy o przekłamaniu albo po stronie nadawcy, albo odbiorcy. Zazwyczaj winny jest nadawca, czyli w tym wypadku ja, bo trzeba tak nadawać, aby zminimalizować ryzyko mylnej interpretacji.

Moje dalsze pytania, to staranie się o lokalizację przyczyny tegoż przekłamania. Zalecam to każdemu na początek jako wyjaśnianie różnicy zdań. A Ty doszukujesz się w tym manipulacji? Co w takim razie robisz, kiedy widzisz, że ktoś najwyraźniej interpretuje Twoje słowa inaczej, niż byś chciał?

Przejdźmy zatem do meritum. Sygnalizujesz, że cała sprawa ma więcej wspólnego z Twoim wewnętrznym obrazem świata, niż z tym, co ja napisałem. Słowo “gnoić” nie występuje w słownictwie, którego aktywnie używam. U Ciebie zaś tak. Jeśli chcesz, możesz to przemyśleć.

Roman (nie podoba mu się racjonalna postawa rozmówcy. Stara się więc uzasadnić występowanie emocji w dyskusji):
Według mnie jesteś doskonałym przykładem wyćwiczonych reakcji. W czasie dyskusji każdy wali ze wszystkich armat. Stąd biorą się moje emocje.

Alex (nadal racjonalnie, nie wychodząc z roli dorosłego):
W sprawie “walenia ze wszystkich armat”; osobiście wyznaję zasadę ekonomii stosowanych środków, czyli używania tylko tego, co konieczne.

Co do “wyćwiczonych reakcji”, to zachęcam do bliższego kontaktu z parodniowym niemowlęciem. Może wtedy zrozumiesz, że prawie wszystkie nasze reakcje i zachowania są w jakiś sposób “wyćwiczone”.

Roman (widzi, że kontynuując rozmowę w ten sposób, nic nie wygra. Jego emocje są jego słabością. Zmienia więc nagle temat, proponuje jakieś „usprawnienia”):
Chciałem tu zwrócić uwagę na pewne zjawisko. Mam na myśli przypisywanie tez do wypowiedzi innych osób. Można łatwo tego uniknąć, dodając takie zwroty jak: „moim zdaniem”. Jako przykład podam komentarz Alexa:

„Zastanawiam się, dlaczego nie możesz sobie wyobrazić połączenia skuteczności w komunikacji i bycia dobrym człowiekiem. Nigdy takich osób nie spotkałeś?”

A przecież mogłoby być tak pięknie: „Moim zdaniem uważasz, że nie można połączyć skuteczności…”

Mam też propozycję. Czy mogłaby zacząć tu obowiązywać zasada, że podczas dyskusji można mówić jedynie o swoich doświadczeniach i swoim stosunku do tematu? Nie można by krytykować wypowiedzi innych osób ani ich interpretować.

Alex (pokazuje rozmówcy, że ten błądzi oraz tłumaczy, czemu nie uwzględni jego propozycji):
Zasugerowałeś, że powinienem do mojej wypowiedzi dodać “moim zdaniem”. Podyskutujmy więc o tym. Często piszę “moim zdaniem”, jeśli przekazuję coś, co w oczywisty sposób jest moją interpretacją, bądź obserwacją.

W Twoim konkretnym przypadku było to zastosowanie elementarnej logiki, a nie spekulacja. Na czym polegała ta logika? Założyłem (mam nadzieję, że słusznie), iż piszesz prawdę. W takim przypadku Twoja wypowiedź: “Moim zdaniem nie można być równocześnie dobrym i złym” jest dość jednoznaczna. Z tego wynika, że jeśli twierdzisz, że “nie można”, to jest to dowód na to, że nie możesz sobie tego wyobrazić. Inaczej nie twierdziłbyś, że nie można. Wyraziłem wystarczająco jasno mój sposób rozumowania?

Zarówno w życiu jak i na tym blogu kieruję się zasadą minimalizowania reguł i ograniczeń. Dlatego niestety nie przyjmę Twojej propozycji takiego ograniczania komentujących.

Roman (upiera się. Cały czas akcentuje siebie w zdaniach, jak dziecko; my, naszych, mnie osobiście, mam wrażenie, czy już owo niesmiertelne: moim zdaniem):
Alex stawia tezę a my zamiast pisać o naszych doświadczeniach, piszemy czy się z nim zgadzamy, czy też nie. Mnie osobiście bardziej zależy na wymianie doświadczeń. Dlatego mam wrażenie, że roztrząsając pewne kwestie, ze względu na formę komunikacji, tracimy czas i energię. To przerost formy nad treścią. Moim zdaniem dzielenie się swoimi doświadczeniami byłoby dużo bardziej wartościowe.

Alex (delikatnie spławia rozmówcę. Widocznie uznał, że ten już nic nowego nie wniesie do dyskusji.):
Twoją opinię o przeroście formy nad treścią przyjmuję po prostu do wiadomości. Każdy ma prawo do własnego zdania.

Roman (zrozumiał, że się go wyprasza, ale jeszcze chce mieć ostatnie zdanie. Powraca znów to głównego tematu artykułu):
Myślę, że (…) moim zdaniem, słowo „zuchwałość” użyte jest na siłę. Stąd uważam, że jest to przerost formy nad treścią. Ty nie widzisz logiki w moich wypowiedziach, ja w niektórych Twoich.

Alex (dobitnie choć elegancko zachęca rozmówcę do odejścia):
Najwyraźniej nieco różnie funkcjonujemy i myślimy, co samo w sobie jest rzeczą pozytywną (wzbogaca różnorodność na świecie). Tutaj jednak trochę utrudnia nam to dyskusje

Roman (uparty i emocjonalny jak dziecko, przedłuża jeszcze swoją obecność i okazuje rozżalenie):
Życzę zatem sukcesów w przyszłości i już nie będę utrudniał dyskusji.

Alex (jak zawsze ma ostatnie zdanie – przywilej gospodarza):
Tobie też życzę sukcesów w przyszłości. Co do reszty Twojej wypowiedzi, to wstrzymuję się od komentarza.

@Rafał Ney: Trochę się zgubiłem. Czy z twojej analizy wynika, że zuchwały był Roman, czy Alex?

Krzysztof Marciniak pisze: „Generalnie sposób w jaki czytelnicy korespondują z autorem jest zupełnie inny, wiem każdy może powiedzieć przecież to różne osoby, inny temat itp. niemniej jednak moje wrażenie jest takie że komentatorzy w dyskusji z Arturem pozwalają sobie na o wiele więcej niż z Alexem.”

Każdy ma zapewne swoje motywacje, ale moim zdaniem po pierwsze często gra się tak, jak przeciwnik pozwala, a po drugie Artur nie jest tu gospodarzem i nie dysponuje środkami przymusu bezpośredniego. :-)

Orest

Dlatego tu jestem aby się uczyć.

pozdrawiam

Witam wszystkich na blogu,

Rzecz jest w tym, żeby porzucić otoczkę i wyrażać się bezpośrednio. Myślę, że oprócz naturalnej korzyści – w postaci przekazania wprost o co chodzi – dochodzi jeszcze fakt, że w takiej relacje pojawia się emocja i dopóki jest ona pozytywna (druga strona się jej nie przestraszy) to jest to duża wartość dodana.

Jako, że to mój pierwszy komentarz na blogu (a jestem czytelnikiem już od dawna) chciałbym pogratulować Alexowi pomysłu i pasji, jaką darzy to miejsce. Myślę, że prowadzenie takiego blogu to musi być niesamowita satysfakcja.

pozdrawiam,
Rafał

Alex,
Myślę, że masz rację. Dobrze, że wykres składa się też z lewej części, „formalne wzorce postępowania”. Sam mam często problem z odbiorem bardziej bezpośredniego przekazu – myślę, że może to dotyczyć każdego, gdy przekaz jest źle dobrany. Tak jak pisałeś na blogu – trzeba rozpoznać człowieka i sytuację, żeby wiedzieć „gdzie kończy się banda”.

Natomiast mam takie spostrzeżenie, że ludzie wręcz lubią, gdy ich partner (rozmówca) zbliża się do bandy. Cała sytuacja nabiera wtedy przyspieszenia, intensywności. Odbiorca może myśleć: „coś się dzieje” i do tego „nie zagraża mi” więc „angażuję się” – co wychodzi na plus też pierwszej stronie.

pozdrawiam,
Rafał

Ciekawy post, przypomina mi się „Nieśmiałość” Zimbardo i rozdział, w którym pisze o żydowskiej hucpie… Dzięki niej Żydzi są jednym z najmniej nieśmiałych narodów :) A czy też skutecznych?

Sam miałem niedawno perypetie w pracy i po przemyśleniu na chłodno doszedłem do wniosku, że byłem zuchwały bez wdzięku. Wyraźnie czułem to balansowanie na krawędzi i w myślach się łajałem i powściągałem, ale i tak mnie poniosło. Nie żałuję, bo wiem, że gdybym siedział cicho i potulnie, czułbym się gorzej sam ze sobą niż teraz. A i przy okazji popełniłem typowy błąd atrybucji wobec przełożonego-kierownika – naiwnie zakładałem, że zależy mu na dobrze wykonanej robocie i na zespole, podczas gdy naprawdę chciał tylko dotrwać do końca i zgarnąć kasę.

Jak nauczyć się być zuchwałym z wdziękiem, Alex?

Pozdrawiam