Witam po raz pierwszy, jako milczący czytelnik od kilku lat. Mimo, że jeszcze nie dotarłem do poziomu „dwudziestokilkulatka” (dopiero matura przede mną :) ), bardzo cieszy mnie to, że nie obce są mi cechy przez Ciebie wymienione (aczkolwiek, 'niestety’ również i te słabości do wzmocnienia). W zasadzie jestem „podręcznikowym”, czy też – w tym przypadku – „postowym” przykładem, ponieważ tak, jak cieszę się pozytywnymi atutami tu wymienionymi, tak wciąż szukam sposobów na rozwinięcie umiejętności i postaw (owych minusów), których mi brakuje, zgodnie ze wspomnianymi przez Ciebie. Widzę jednak, że podążam dobrą drogą, dlatego też dziękuję Ci za tego posta. I za wszystkie inne przy okazji. :)

Witam, jak się więc nauczyć angielskiego?

Maciek,
metoda podana przez Alexa (filmy w oryginale) jest jedną z najlepszych. Ja bym jeszcze uściślił: oglądaj każdy film po kilka razy, kolejne razy już bez napisów. Po pewnym czasie zaczniesz zapamiętywać niektóre wyrazy, później całe zdania. Będziesz mógł ich później używać w rozmowie jako całość, zamiast mozolnie składać wypowiedź z poszczególnych wyrazów.
to działa. Oczywiście warto dostosować materiał do swoich umiejętności. Ja angielskiego uczę się od 20 lat, w pewnym momencie bardzo pomogły mi w tym kanały z kreskówkami (tak, kiedyś Cartoon Network puszczali na kablówce w oryginale). Na podobnej zasadzie warto zapuścić sobie jakiś anglojęzyczny kanał informacyjny i oglądać go przez długi czas. Wiadomości powtarzane w podobnej formie co godzinę pomagają nabywać odpowiednie słownictwo a przy okazji dowiesz się, o czym mówi się w innych krajach.

Alex, temat „fajności” dwudziestolatków przewija się co jakiś czas w Twoich wypowiedziach. Blog ma już 7 lat i myślę, że spora część stałych czytelników przeszła z lat dwudziestych do trzydziestych. Czy trzydziestolatkowie są w Twoich oczach dalej kontynuatorami tej dwudziestoletniej fajności czy Twoim zdaniem z biegiem czasu utracili swój wspaniały potencjał?
Pozdrawiam
Agnieszka

Ja chciałabym dodać kilka rzeczy do Twojej listy dotyczącej mocnych stron naszego pokolenia:
1. Doceniamy i podziwiamy sukcesy innych ludzi. W organizacji studenckiej byłam odpowiedzialna m.in. spotkania z „ludźmi sukcesu” (właścicielami firm, managerami wysokiego szczebla) i wyraźnie było widać, że młodzi ludzie mają wiele pytań, że chcą się od nich uczyć, że doceniają ich osiągnięcia, a nie zastanawiają się komu ukradli pierwszy milion.
2. Związane z powyższym oraz z lekceważeniem pseudoautorytetów – zwracamy dużą uwagę na to, kto udziela nam rad. Myślę, że wiele osób zauważa że autorytet w jednej dziedzinie w innej jest zupełnie niekompetentny (np. sportowiec czy finansista, którego życia prywatnego nie chcielibyśmy naśladować). Intensywnie obserwujemy i uczymy się „filtrować” wiedzę, wybierać dobre rady, które leżą w zakresie kompetencji danej osoby ignorując pozostałe. Do tej kategorii zaliczają się np. porady dotyczące stylu życia czy finansów zasłyszane od rodziców.
3. Chętnie dzielimy się swoimi doświadczeniami i wiedzą. Myślę, że stopniowo pozbywamy się przekonania znanego wszystkim wyścigującym się szczurom, że „jeśli pomogę komuś to on mnie przegoni”. Tymczasem nasze „inwestycje” w pomoc innym ludziom najczęściej są opłacalne również dla nas. Jeśli zaczniemy otwarcie mówić o swoich pomysłach dowiemy się czegoś nowego, może znajdziemy partnera do dalszych działań.

Kolejna kwestia należy do słabych stron większości z nas i pozostaje wielką niewykorzystaną szansą. Organizując spotkania z ludźmi, o których czyta się w gazetach przekonałam się, że mamy ogromne możliwości w zakresie nawiązywania kontaktów z nimi. Po pierwsze, ludzie którzy coś osiągnęli bardzo chętnie tą wiedzą się dzielą i w zdecydowanej większości chętnie spotykają się z młodymi ludźmi i za darmo, bezinteresownie dzielą się swoimi doświadczeniami (ludzi, którzy mają do tej kwestii podejście jak Alex jest naprawdę wielu). Po drugie, obecnie bardzo łatwo nawiązać z nimi kontakt, np. za pomocą internetu. W ten sposób można np. poznać osobiście autora książki, która nam zaimponowała.
Czasem wydaje się nam, że „tego typu ludzie” żyją w swoim świecie i trudno do nich dotrzeć. Tymczasem zwykle są to ludzie znacznie bardziej otwarci od przeciętnej, może tylko bardziej zajęci.

Problej mlodych ludzi jest powazny. Wydaje mi sie ze wynika z braku wyksztalcenia i nie mowie o etapach rozmnazania mchu syberyjskiego bo to kazdy pewnie przechodzil. Chodzi o nauke wspolpracy i szacunku do siebie i innych, tu edukacja jest zerowa.

Obecnie widze duzo osob zajmujacych sie informatyka ktorzy doslownie uwazaja sie za podludzi, podejmuja prace za stawki ktorych nikt nie jest w stanie wyzywic rodziny, mysla ze zdobeda rynek gdy tymczasem robia z niego miazge. Jako przedsiebiorca ale i najemny pracownik na kontrakty jest mi ogromnie zal mlodych ludzi. Mozna ich kupic za przyslowiowe waciki, choc gdyby zawalczyli to musialbym im placic po 6-12tys. netto a moge 1,5-2tys. bo podkulaja ogon, slecza nocami, niszcza oczy i organizm i maja nadzieje ze ktos im cos da albo rzuci kosc. Gdyby przechodzili szkolenia i wiedzieli ze ja jako szef gdy wykonuje usluge B2B to umawiam kwote 5-10tys. za miesiac powiedzmy opieki informatycznej a defakto pracownikowi polskiemu daje 500zl za gotowosc i prace nad firma, jest mi smutno bo moge ich wymieniac jak rekawiczki, a Ci co sa madrzejsci juz dawno wyjechali :(

Ilosc osob ktore narzeka ze nic nie da sie zrobic, w ich miesice nic nie ma, przeraza. Mlodzi dziela sie na 2 grupy, kompletnie zdziadzialych 80% ktorzy sa jak barany i 20% ktorzy albo wyjechali albo wywalczyli sobie pozycje i niestety musza walczyc czasem z tymi 80% ktorzy chca ich cena wygryzac – kwestia tego czy sa zastepywalni czy nie.

Drogi Alex’ie. W oczekiwaniu na znalezienie lepszej pracy nie zasypuję gruszek w popiele i zamykam się w jakimś kokonie, ale dbam o swój rozwój zarówno poprzez rozbudowę wiedzy jak i kontaktów osobistych (nawiązałem nawet kilka ciekawych znajomości). Co do ekstra wsparcia, to miałem na myśli jakąś radę, która pomoże mi i ludziom w mojej sytuacji coś ulepszyć i zapobiec „zapadaniu się ich mózgów”. Nie dość precyzyjnie się wyraziłem.

A jak u Ciebie wygląda z pozostałymi aspektami?
Drogi Alexie, pisałem do Ciebie maila nie tak dawno temu, pytałem o drogowskazy, jeszcze nie dostałem odpowiedzi, na którą czekam cały czas. Wiekszość decyzji podjąłem sam, a sporo się zmieniło.

Może zacznę od początku.. Jeśli chodzi o punkt: „Kiepska umiejętność skutecznego i precyzyjnego użycia języka polskiego”, nie mam tutaj możliwości obiektywnej oceny swoich zdolności językowych. Jedynie ze skutków działania (czy udało mi się osiągnąć cel rozmowy). Od przeszło 4 lat mieszkam w środowisku wojskowym, mieszkałem w „dwójce”, później w szóstce, poprzez 4 kompanów w moim pokoju, teraz 3 i myślę, że to jest jedna z większych lekcji jakie mnie życie nauczyło. Umiejętność ciągłego dochodzenia do konsensusu, rozmowy to podstawa. Ciągle przebywam z dużą grupą osób i widzę u siebie spory postęp w tej materii. Czasami trzeba iść na rękę, a czasami stawiać na swoim. Próby „przekonywania siłą fizyczną” istniały, zdarzają się sporadycznie, aczkolwiek największą wartość ma tutaj zdolność językowa, jakieś pomysły jak możnaby ją doszlifować?

„Niezbyt rozwinięte poczucie własnej wartości i zaufania do własnych możliwości.” Uważam, że każda osoba to wielka bomba wodorotlenowa, każdy ma wielki potencjał i z każdej możliwości można jakoś wyjść (patrz: mój mail, moja krótka historia). Uważałem, że znajduję się na dnie (kwestie zdrowotne, które przekreśliły moje marzenia), spadłem jeszcze niżej (wypadek), a jednak uwierzyłem i wciąż wierzę w siebie, realizuję swoją drogę.

„Częsty brak zręczności i wyczucia w kontaktach poza grupą rówieśników wynikający z braku praktyki w tym zakresie”. Tutaj nie mam obiektywnego zdania o sobie, jedynie co mogę nadmienić, że w moim środowisku nie boję zadawać pytań osobom, na widok których niektóre osoby mają pełne portki ;). Czasami obrywam za to, ale nikt nigdy nie zabroni mi pytać.

„Częsty brak umiejętności dostrzegania poważnych szans i sposobności wykraczających poza oklepane wyobrażenia.” Nie wiem dlaczego, przeróżne osoby z którymi nawet nie mam kontaktów czysto przyjacielskich pytają mnie o radę, a ja próbuję właśnie wykroczyć poza ich oklepane wyobrażenia i pomóc w wyborze. Jest to strasznie kłopotliwa i odpowiedzialna sprawa (w szczególności jeśli chodzi o sprawy damsko-męskie starszych ode mnie osób).

Jeśli chodzi o pieniądze, mam charakter typowego zbieracza i oszczędzacza.

Język angielski, o który pytałem w poprzednim poście:
Jak wygląda Twoja praktyczna znajomość angielskiego? Średnio.

Umiesz oglądać i rozumieć filmy w wersji oryginalnej, w których są w miarę porządne dialogi w przyzwoitym angielskim (a nie języku jakiś dołów społecznych)? Średnio, z napisami. Na pasku mam „The Godfather” w języku angielskim, film bardzo długi, oglądam częściami, książkę czytałem polecam.

Umiesz porozmawiać z obcokrajowcami na różne tematy wykraczające poza banalne sprawy życia codziennego? Ciężko z praktyką. Cholera tak na prawdę nie miałem nigdy takiej możliwości, a wstyd się przyznać ile lat „uczę się” angielskiego..

Czytać w miarę swobodnie książki po angielsku? Czytuję, aktualnie „Hold Tight” Harlan Coben.
Jeśli nie, to co zamierzasz z tym zrobić, bo jest to poważne upośledzenie, na które nawiasem mówiąc cierpi większość mojej generacji :-( Naprawdę chcesz mentalnie pozostać w ograniczonym i ograniczającym świecie polskich polityków, mediów masowych i tego, co tłumacze zrozumieli z tłumaczonych książek?? Nie chcę,a języki obce w moim zawodzie mogą mnie wynieść na wyżyny i zmienić całkowicie, to co będę robił po studiach…A to przełoży się na moje „cywilne” marzenia. No właśnie, co mnie trzyma abym poświęcił trochę czasu na jeszcze jeden język obcy, tylko skąd wziąć dodatkową godzinę w dobie?;) A studia mam bardzo wymagające…

Z moich obserwacji wynika, że ludziom w wieku 26 włącza się bardzo mocna potrzeba stabilizacji, powodowana „zewnętrzną presją”. Stąd właśnie potrzeba szybkiego założenia rodziny, co już chyba w większości znanych mi przypadków oznacza ślub dziecko (min jedno) mieszkanie „własne” (czytaj: własne po spłaceniu jego 3krotności, za 30lat).
W momencie gdy mają już owo mieszkanie, wyposażone w sprzęty, których tak naprawdę nie potrzebują, bo używają sporadycznie nadchodzi czas na utrzymanie tego co się ma, a jakakolwiek zmiana statusu jest niepożądana. Jak to w życiu bywa, zdarzają się niespodziewane okoliczności, np. jedno z nich traci pracę i sypie się wszystko: od relacji po zdrowie, bo przecież trzeba płacić miesięczne raty. Bez wcześniejszego eksperymentowania w różnych obszarach życia, spada ich pewność siebie oraz poczucie własnej wartości- bo nie mieli okazji sprawdzić się w boju, więc nie wierzą, że poradzą sobie i w tym przypadku.
A przecież „wszechświat” poprzez to co się wydarzyło, może wysłał po prostu komunikat o treści „hej, nie stać Was jeszcze na to mieszkanie”? :)
Mam kontakt z przeróżnymi osobami, od studentów po prezesów największych korporacji. Wśród nich widzę zarówno ludzi szczęśliwych jak i tych, którzy nie zauważają, że utknęli w ślepej uliczce. Część z nich może by i chciała zmienić swoje życie, ale paraliżuje ich strach przed tym, że musieli by „zaczynać od nowa”, lub „co powiedzą inni” albo „nie mogę zrezygnować z tak lukratywnego stanowiska” itd.
Sam mam 28 lat. Uwielbiam ludzi młodych. Bardzo często dzieje się tak, że ludzie, którzy są w wieku mojego taty, są 3 razy bardziej radośni i przebojowi od moich rocznikowych rówieśników.
Uwielbiam także ludzi, którzy żyją w taki sposób jaki sami ŚWIADOMIE wybrali. Ludzi, którzy gdy podejmują decyzję to NAPRAWDĘ realizują to co sobie postanowili.
Eksperymenty tak naprawdę są łatwe. Dużo trudniejsze jest radzenie sobie z ich konsekwencjami, które po prostu czasami odbiegają od tego co sobie sami wcześniej „wyobraziliśmy”. Ale kto powiedział, że marzenia zrealizują się już po pierwszej iteracji? :) Dlatego tak bardzo podziwiam, tych którzy potrafią szybko powstać, otrzepać się z kurzu i iść dalej. Wśród takich osób, chcę przebywać. Z takimi osobami chcę pracować. Z takimi osobami, chcę zwiedzać świat. Hej, ale ja już przecież to robię! :)

Hej :)

Świetny post, trafia w sedno sprawy!

„Mówi się o braku inicjatywy, bierności, niezaradności, nieprzystosowaniu, nielojalności itp.”
To też dyskusyjna sprawa, bo z moich obserwacji w porównaniu do starszego pokolenia dużo więcej osób z mojego pokolenia (20-30 latków) próbuje stworzyć własną firmą, działa w różnych organizacjach, jeździ dużo po świecie. Nielojalność? Może właśnie to zaleta – daje dużą możliwość eksperymentowania, skupienie sie na realnym efekcie, a nie iluzji bycia „dobrym pracownikiem”.
A może po prostu staram się obracać w pozytywnym otoczeniu, stąd takie wnioski :)

Mateusz:
„Chciałbym zapytać, w jaki sposób sobie z tym radzić? Przede wszystkim z „zapadaniem się mózgu”. Jak przetrwać do czasu znalezienia lepszej pracy.”
Czy na pewno chcesz szukać pracy, czy może chcesz mieć pracę która sprawia Ci przyjemność i satysfakcję? Jesteś pewny, że chcesz pracować u kogoś? :)

Bohomaz:
Kasa kasą, a potem człowiek sie dziwi co to za krzaki w repozytorium leżą, nie? ; )
A tak serio, życzę Ci powodzenia i samych sukcesów z tym podejściem, zwłaszcza szybkiego przyswajania systemów przez coraz to nowszych pracowników na miejsce osób, które znalazły pracę za sensowne pieniądze :) Ja jednak wolałbym mieć bardziej zaufanych ludzi (czy nawet freelancerów!), z którymi uczciwie podzieliłbym się zyskami z kontraktów i spał spokojnie :)

„kwestia tego czy sa zastepywalni czy nie.”
Tak ogólnie odnosząc się do całego Twojego komentarza polecam książkę „Linchpin” :)

Pozdrawiam,
Michał

Witaj Alexie,
To co mogę powiedzieć z moich obserwacji o 20 paro latkach, obecnie studentach nauk humanistycznych… Wychodzę z założenia, że ŚWIAT zawsze, nachalnie i „na siłę” chce zrobić mi dobrze, byłbym głupi gdybym tego nie akceptował. Codziennie spotykam się z informacjami z zewnątrz, które zauważone i dobrze wykorzystane potrafią zmienić moje życie na lepsze. Kilka lat temu postanowiłem studiować historię, nauczycielską, tylko dlatego, że zawsze bardzo mnie interesowała, w tym czasie kiedy inni bawili się i uczyli do sesji, ja kontaktowałem się z muzeami szyłem (sic.) stroje z epok, a nawet organizowałem jarmarki średniowieczne. Dla kolegów moja aktywność była egzotyczną przygodą, a ja w jeden weekend mogłem zarobić półroczną wypłatę ojca, który nie zarabia dużo, ale zawsze. Fakt, faktem nie było tego dużo, ale dzięki temu nawiązałem wiele ciekawych znajomości, które w przyszłości na pewno się przydadzą. Podczas 2 roku studiów, na początku, mieliśmy praktyki w szkołach podstawowych. Do dziś pamiętam tą wychwyconą informację w postaci głosu Pani Dyrektor SP28.
„Pani Łukaszu, a po studiach chce Pan być nauczycielem? Wie Pan, że teraz nie ma takiej pracy.”
Jestem pewien, że wielu ludzi otrzymało „w darze” podobne informacje, jednak puścili je wolno w eter. Szybki bilans, co dalej, i rozmowy ze znajomymi, niestety w większości jałowe sprawiły, że obecnie prowadzę DG. Dla kumpli z kampusu priorytetem (czyt. usprawiedliwieniem) była „strata roku, albo dwóch na studiach”, kiedy mówiłem na Boga jak to się ma w porównaniu do kolejnych 3,4 lat jałowej nauki – „Ale Łukasz, po studiach się zobaczy.” Ja na szczęście już nie zobaczę.
Inna historia, to traktowanie studentów w akademikach, jak prawdziwe dzieci. Kto ich tak traktuje całe szefostwo akademików, sprzątaczki, portierzy itp. Niedawno odwiedzając akademik w Katowicach w sobotę rano, po jakiejś imprezie, byłem świadkiem i uczestnikiem rozmów sprzątaczek. „-Na 3p. znowu naświnili. -Po imprezie ciężko się chyba dziwić. -No tak, MŁODZI SIĘ MUSZĄ SIĘ WYSZALEĆ, potem tego nie będą mieli.”
Jak uważasz Alexie, czy takie traktowanie „na luzie” pomoże im, czy odwrotnie?

A co do kredytów na 30 lat, mam 23 lata, obecnie jestem w ostatniej fazie starania się o kredyt mieszkaniowy na zakup małej kawalerki w centrum mojego miasta, 110% kredytu, 30 lat, czy czuje się tym ograniczony? Zupełnie, kawalerkę mam zamiar wynajmować i póki co raty kredytu pokrywać z czynszu najmu, a w przyszłości mieć taką poduszkę bezpieczeństwa, z paru groszy co miesiąc. Zgadzam się z Tobą w wielu aspektach, jednak czasem patrzę długofalowo, czego (jak wynika wg mnie z postów) nie popierasz, dzięki temu mam jednak motywację do działania i realizacji wizji na horyzoncie, która na razie majaczy niczym fatamorgana.
A wychodząc z założenia im mniej masz, tym jesteś bogatszy, wcale nie muszę tak dużo pracować :)

Pozdrawiam Ciebie i czytelników,
Łukasz

Witam ponownie :)

@Michal
„…krzaki w repozytorium leżą, nie?
… znalazły pracę za sensowne pieniądze :) Ja jednak wolałbym mieć bardziej zaufanych ludzi (czy nawet freelancerów!), z którymi uczciwie podzieliłbym się zyskami z kontraktów i spał spokojnie :)
… komentarza polecam książkę “Linchpin” :) ”

Drogi Michale, bledy i niedomagania w IT sa wszedzie, wczoraj znany Evernote zarzadzil zmiany wszystkich hasel wszystkich userow, sony przesyla hasla tekstem, czy pracuja tam tani pracownicy?

Cieszy mnie jesli ktos znajduje lepsza prace tak samo jak ja znajduje lepsze zlecenia! Jedynie co mnie moze nie cieszyc to odejscie pracownika w srodku zlecenia ale od tego sa umowy. Dziekuje za ksiazke zaraz zobacze, ja polecam Ci „Zydowskie madrosci w biznesie”

@Ewa

„uważałabym ze sformułowaniami typu “zawsze”. Może to kwestia szacunku dla ludzi – niezależnie od tego czy potrafią walczyć o więcej i “stawiać się”, czy nie…”

Przepraszam za „zawsze” uogolnienia w krotkich formach internetowych sa zmora. Pozatym podszedlem do tematu zbyt emocjonalnie.
Pytam kandyata ile chce zarabiac, slysze kwoty do 2,5tys. :(((( O to chce „walczyc” o swiadomosc. Gdy bylem mlodszy poszedlem na 2 etapowa rekrutacje, powiedzialem choc to byla moje poczatki kariery 7tys. zlotych. Przeszedlem bo bylem w widelkach, mialem wiedze, firma byla dunska w Polsce. Przegralem na koncu bo kandyat obok zgodzil sie na 4tys. mial wieksze wiedze a okazalo sie ze praca ktora miala byc inzynieryjna obejmowala bardziej namawianie ludzi do kupna a nie badania i rozwoj offsite. To byl przelom by juz nigdy nikomu w nic nie wierzyc i brac sie z zycie za barki osobiscie bezposrednio z klientem i jego potrzeba.

@Alex
„I właśnie dlatego wiem, że nauczenie się tego, o czym piszesz to w sumie nie taka trudna sprawa.”

Trudna nie ale wymaga czasu, zasobow swiadomych, musi byc odrazu od przedszkola.

„W Niemczech, po studiach też nie jest tak różowo, jak większość ludzi sobie wyobraża, choć w IT może jest łatwiej.”

Znajomy, po studiach pojechal do Niemiec dwa lata temu, pierwsza praca byla jakas kiepska po znajomosci dzieki dziewczynie, druga – jest programsita java za 3tys. euro na start, oferte znalazli w drukowanej gazecie, Niemcy zachodnie, juz zaczyna budowe domku za miastem, nie potrafil jezyka niemieckiego obecnie sie uczy choc podchodzi to tego luzno co dziwne dla mnie, na studiach informatycznych nie uczyl sie javy, dopiero w tej pracy, mowi ze mu dobrze, narzeka tylko na to ze kultura pracy jest mniej wolnosciowa, tam trzeba pracowac a nie pic kawy i ciezko o wolny dzien, sie rozwija szybko szef to widzi i nie chce go puszczac :) bo dopiero ucza nowych pracownikow.

„Na każdym spotkaniu z Czytelnikami robimy przypadek tego typu i potem jest duże „aha!!””

Sklonuj sie Alexie ;) i chodz po szkolach jak kiedys rozni celebryci i podroznicy. Moj dawny profesor na uczelni powiedzial ze on woli uczniow szkol srednich bo ich mozna jeszcze zmienic, studenta juz ciezko.

„Ja od lat za darmo pisze ten blog, a TY?”

Otworze pewnie maly projekcik w tym kierunku, jestem rozdarty pomiedzy checia pomocy, walka z wiatrakami, nagonka, sprzeciwem starej gwardii, nerwami, biurokracja a skupieniu sie na sobie i bliskich osobach krajach by cisnac zycie wlasne egoistycznie. Mam jeszcze jeden zamysl w uczeniu ludzi by nie dali sie wciagac w historie ala Amber Gold.

@Aleksander Piechota

Nono :) Pan rownierz powinien opowiadac w szkolach jak wyglada jego zycie.

Bohomaz

Można spytać na czym konkretnie bazujesz to stwierdzenie? ;-)

Alex

Dopuszczam taki scenariusz, dlatego świadomie użyłem słów „Przed 40 rokiem życia nie zamierzam…”, co nie implikuje, że po 40 mam to zaplanowane ;-)

„Częsty brak zręczności i wyczucia w kontaktach poza grupą rówieśników wynikający z braku praktyki w tym zakresie”.

Chyba dla mnie to jest najbardziej skomplikowany punkt. Zauwazam ze spora czesc moich znajomych to sama „monokultura”. Nawet z rowiesnikami o troche odmiennym mysleniu trudno znalezc wspolne punkty stycznosci. Spotykamy sie na roznych przedsiwezieciach (choc oczywiscie tych przedsiewziec mogloby byc wiecej), rozmawiamy,moze nawet sie szanujemy,ale nigdy nie umawiamy sie np. na piwo/herbate aby o czyms porozmawiac lub na jakies wspolne przedsiewziecia. Dziwne to i nie do konca rozumiem czemu tak sie dzieje.

Przede wszystkim witam Ciebie, Alex, i innych czytelników, sama podczytuję bloga od kilku dobrych lat. Dziś postanowiłam przemówić :)

Ostatnio odkryłam fantastyczną metodę łączenia co najmniej dwóch punktów umieszczonych przez Alexa :). Mianowicie jest to Krakowski English Club – bezpłatne cotygodniowe spotkania w samym centrum, w czasie których wszyscy rozmawiają po angielsku na dowolne tematy, a na które co najmniej 10 % przychodzących to obcokrajowcy – ostatnio miałam możliwość porozmawiania z przeuroczą Australijką, a także odbyłam wartościową. godzinną rozmowę z dużo starszym ode mnie Anglikiem o podróżach. Na takie spotkania przychodzą ludzie w różnym wieku i o bardzo różnym podejściu do życia.. Dodatkowo można trenować umiejętności spontanicznego nawiązywania kontaktów– na takie spotkania wchodzisz, bierzesz krzesło i dosiadasz się do obcych osób . Cotygodniowe 2-godzinne konwersacje po angielsku plus zderzenie z ciekawymi osobowościami to coś po czym wychodzę naładowana super-pozytywną energią. Pewnie większość z was słyszała o tego typu klubach, ale dla mnie to nowość. Podejrzewam że w każdym większym mieście funkcjonuje coś podobnego, tylko trzeba poszukać – ja na pierwszym spotkaniu dowiedziałam się że codziennie w Krakowie organizowane sa takie spotkania w różnych miejscach, przez różnych ludzi i w wielu językach! :D
Gdyby nie powyższe doświadczenie, napisałabym komentarz w stylu „do tej pory nie miałam sytuacji, żeby trochę lub dużo starsza ode mnie osoba nawiązała ze mną kontakt z własnej inicjatywy w celu zawarcia wartościowej relacji”. I w dalszym stopniu mnie to nurtuje. W codziennych, zwykłych kontaktach nie spotykam się z takimi sytuacjami. Macie jakieś pomysły jak można nawiązywać zróżnicowane relacje nie jeżdząc specjalnie na spotkania opisane wyżej? Bo przez brak właśnie takich kontaktów faktycznie nie czuję się pewnie w rozmowach z ludźmi nie będącymi moimi rówieśnikami.
A propos poczucia własnej wartości i umiejętności językowych: dziś byłam świadkiem jak jeden z doktorów na uczelni przedstawił naszą grupę anglojęzycznemu wykładowcy jako „bardzo dobrych, a nawet najlepszych studentów”, co było typowym frazesem, ale bardzo miłym. W czasie wykładu nie dochodziło do burzliwej dyskusji, ze względu na barierę językową, mimo wszystko widać było starania nawiązania kontaktu wykładowcy i jego zmieszanie zastałą sytuacją. W trakcie przerwy doktor zagadał do studentki, czy aby na pewno znamy język i go rozumiemy. Ta potwierdziła, i chcąc zagadać powiedziała „wie pan, to co o nas powiedziano nie do końca jest prawdą, wcale nie jesteśmy tacy bystrzy”. To niestety nie jedyny przypadek tego że niektórzy Polacy czują się niedowartościowani, i źle mówią o sobie i innych, wyrabiając opinię reszcie :).
Pozdrawiam!

Witajcie,

Chętnie się podzielę swoim „przekrojem” życia: skończyłam 38 lat, mieszkam w wynajętych mieszkaniach, a banalne rozwiązania życiowe typu małżeństwo i dziecko po studiach nigdy mnie nie pociągały. Nie marzę też o kredycie mieszkaniowym, mam podobne podejście w tym temacie co Alex – co to za „własne” mieszkanie, które jest tak skredytowane, że już bardziej nie można :-), i które będzie moją własnością przed 70-tką :-), kiedy może już nie będę żyła.
Lubię to uczucie, że jak podwinie mi się noga, czyli stracę etat, mogę się spakować i wyjechać za granicę. Znam języki obce, co prawda angielski mój jest najsłabszy, ale czytam proste lektury w tym języku i zamierzam się go nauczyć dobrze.
Poza tym znam inne europejskie dwa języki: biegle i dobrze.
Dokształacam się na rocznej podyplomówce, bo chcę zmienić pracę i spróbować zarabiać więcej. Wolny czas spędzam na czytaniu, oglądaniu filmów, wystaw, myśleniu, od czasu do czasu zapisuję się na jakiś warsztat albo biorę udział w interesującej mnie konferencji.
Bardzo dobrze czuję się sama w swoim towarzystwie i czasem myślę, że dobrze byłoby nad tym popracować w drugą stronę czyli otworzyć się na innych i poszukać interesujących znajomości.
W sprawach seksu, też ostatnio kiepsko, bo niedogadałam się z moim ostatnim partnerem :-) Przeszkadzały mi jego liczne koleżanki, więc czyżbym bywała zazdosna!?

@Nadia

W jaki sposób można się z Tobą skontaktować?

Alex, czy myślałeś może żeby wprowadzić jakiś mechanizm zapobiegający korzystaniu z tych samych „loginów” przez dwa różne adresy email?

Pytam, bo widzę, że powyżej pojawiła się inna Agnieszka M.

Teraz będziemy się mylić innym czytelnikom :(

Pozdrawiam
Agnieszka

Hej,
Alex w jednym z komentarzy piszesz: „To jest podobna sytuacja do faceta, który z wygody zaspokaja się przy pornolach (nie trzeba wychodzić z domu, robić miłego wyrazu twarzy itp. ) a potem w kontakcie z rzeczywistą kobieta jest dość bezradny
Rada na to jest w obydwu przypadkach taka sama: praktykować!!!”
Cóż mam nieodparte wrażenie, że temat jest bardziej skomplikowany, kto wie, może to tylko wrażenie.
Chętnie posłucham jakiś konkretnych i praktycznych wskazówek, w tym temacie.
Często podkreślasz jak ważna jest ta sfera życia, dasz rade napisać coś w formie posta?
Pozdrawiam, Artur

Dzięki Romana za wyjaśnienia :) Tylko o to mi chodziło, żeby nie wartościować małżeństwa i macierzyństwa/ojcostwa. Jedni uwzględniają je w swoich życiowych planach bądź rozwiązaniach życiowych, inni nie – a jeszcze inni po prostu nie zastanawiają się nad tym i żyją w sposób jak napisałaś „najczęściej praktykowany”, no ale nie mnie/nam ich „nawracać” :) Inna sprawa, że małżeństwo/macierzyństwo/ojcostwo/kredyt/praca od 8 do 16/ średnia krajowa nie zawsze występują jednocześnie – bywa, że ktoś realizuje tylko jeden z tych najczęściej praktykowanych elementów. Pamiętam, że kiedyś w dyskusji pod jednym z postów pojawił się podobny temat: konflikt między ludźmi pracującymi od 8 do 16 a tymi, którzy pracują inaczej, ale w tej chwili nie pamiętam, którego postu to dotyczyło.

Witam wszystkich :)

Czytałam Twojego posta Alexie chyba 3 razy, aby zastanowić się dobrze nad tym o czym piszesz.
Rozmyślając nad swoim życiem uważam, że mam jeszcze sporo do nadrobienia. Jakkolwiek generalnie nie mam problemu z komunikacją to podobnie jak Bartek L widzę u siebie pewien opór przed komunikowaniem się „face to face”. Jednak w ostatnim czasie poczyniłam w tej materii znaczne postępy. Moja praca w tej chwili polega głównie na komunikowaniu się z bardzo różnymi ludźmi, w przedziale wiekowym mniej więcej od 25 do 60 lat. Materiał szkoleniowy jest więc zróżnicowany i dzięki temu bardzo pomocny :)

Poczucie własnej wartości i śmiałość w kontaktach z innymi ludźmi – chyba to też się poprawia (poza problemem porozumiewania się w języku angielskim o czym później). Po studiach postanowiłam rzucić moją dotychczasową pracę, mimo usilnych starań mojej rodziny bym dała sobie spokój i przenieść się do Warszawy. Moja rodzina wychodziła z założenia „siedź jak ci dobrze”, a we mnie wzbierał bunt. Na podbój stolicy wyruszyłam jako kompletnie zielona dziewczynka, co paradoksalnie w dużej mierze pozwoliło mi w ogóle osiągnąć jakiś mały sukces. Mianowicie byłam tak zielona, że nie wiedziałam, że w ogóle może się nie udać :D Gdybym miała większe doświadczenia w tej materii być może byłoby mi trudniej, ale to głownie duże pokłady entuzjazmu pozwoliły mi bardzo szybko znaleźć pracę. Od dwóch lat mieszkam na Śląsku. Moja praca wymaga ode mnie częstych podróży po całej Polsce, co znacznie poprawiło moje umiejętności prowadzenia samochodu i poruszania się po kraju jednocześnie podnosząc moje wyobrażenie o własnych możliwościach.

Angielski – rozumiem wiele w tym języku, mogę oglądać filmy bez napisów i w większości wiem o co chodzi, nie mam problemu z pisaniem maili do klientów zagranicznych. Ale niestety mam ogromne opory przed komunikowaniem się bezpośrednio. Na samą myśl o porozmawianiu z obcokrajowcem dostaję gęsiej skórki, mój zasób słownictwa diametralnie się kurczy. Co ciekawe z tym samym obcokrajowcem przy piwku mogę przegadać cały wieczór. Problem leży więc chyba w braku pewności siebie, za bardzo się spinam chcąc wypaść dobrze. Tutaj mam więc ogromne braki i wiele muszę poprawić. Bardzo zainteresowało mnie to o czym napisała Nadia. Koniecznie muszę poszukać takiego klubu blisko mojego miejsca zamieszkania :) Poza tym widzę tylko jeden sposób na moją przypadłość – ćwiczenia i jeszcze raz ćwiczenia. Czy może macie dla mnie jakieś dodatkowe rady jak poprawić w tym względzie swoje umiejętności? :)

Na koniec chciałabym zwrócić uwagę, że problemem nie tylko dwudziestolatków, ale problemem każdego pokolenia jest bezproduktywne spędzanie czasu. Przez to wiele osób marnuje możliwości, które posiada. Jakiś czas temu przeczytałam zdanie, które jakkolwiek podane w sposób żartobliwy kazało mi się zastanowić nad tym czy spędzam czas produktywnie. Mianowicie jeśli ktoś z lat 50. nagle przeniósłby się do naszego świata, co z aspektów życia codziennego byłoby najtrudniej mu wytłumaczyć? „Posiadam w kieszeni urządzenie umożliwiające dostęp do całej wiedzy znanej ludzkości. Używam go do oglądania zdjęć kotów i do kłótni z obcymi ludźmi.” :) Powoli weryfikuję gdzie niosą mnie meandry internetu i staram się eliminować pożeracze czasu, które nic nie wnoszą do mojego życia. I zapisałam się na kurs niemieckiego. :)

Pozdrawiam,
Małgosia

@Alex
„Ciekawy jest punkt, w którym piszesz: “…wiele osób zauważa że autorytet w jednej dziedzinie w innej jest zupełnie niekompetentny… “. Do kogo w takim razie są skierowane reklamy, w których różni celebryci za pieniądze wypowiadają się w dziedzinach, o których nie mają pojęcia?”

Szczerze to mówiąc o autorytetach zupełnie nie pomyślałam o celebrytach (może dlatego, że nie mam telewizora i nie wiem co się dzieje w tego typu kręgach:)).
Do kogo skierowane są te reklamy? Z jednej strony może faktycznie to działa, może kiedyś działało, może nikt nie potrafi tego zmierzyć, a w końcu „nobody got fired for hiring IBM”, więc to taki bezpieczny sposób na promocję. Jeśli porad „jak żyć” ktoś szuka w reklamach i u celebrytów to może się tylko rozczarować…

„Piszesz tez: “Czasem wydaje się nam, że “tego typu ludzie” żyją w swoim świecie i trudno do nich dotrzeć. ”
W wypadku wielu “plastikowych” celebrytów i pseudogwiazd jest to niestety prawda, choć w takim przypadku nie wiem czy warto byłoby się spotkać (pozostawmy to Kubie W.) Na szczęście zadowoleni z siebie ludzie sukcesu zazwyczaj są też bezpośredni w kontaktach i rzeczywiście stosunkowo łatwo je z nimi nawiązać.”

W każdej grupie ludzi są tacy, którzy nie „bawią się” w takie rzeczy, nie mają czasu, mają ważniejsze rzeczy na głowie. Ale jest też równie dużo ludzi, którzy albo czują, że mają coś do przekazania i robią to dla siebie, albo odnosząc sukces czują się „zobowiązani” do oddania czegoś społeczeństwu. Na pewno znalezienie takich ludzi i nawiązanie z nimi kontaktu jest znacznie łatwiejsze niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka i w zasadzie tylko tyle chciałam powiedzieć:)

„Problemem młodych ludzi, który sam przy takich okazjach obserwuję jest za mała chęć “wyciśnięcia” takiej osoby, co często jest rezultatem słabego przygotowania.”

Potwierdzam, wielka bolączka organizatorów tego typu spotkań, ale… Zawsze jest ten ktoś, komu bardzo zależy i przygotuje się, zapyta, wykorzysta czas do maksimum.

@Bohomaz
Myślę, że gdzieś pomiędzy tymi karykaturalnie przedstawionymi postawami pracowników jest niestety dużo prawdy. Mamy w grupie znajomych taki żart, który byłby znacznie zabawniejszy gdyby nie był tak prawdziwy, że teraz w Polsce w IT
jest naprawdę dobra sytuacja, bo jesteśmy tańsi od Chińczyków, a lepsi od Hindusów (zanim ktoś na mnie nakrzyczy to faktycznie
w niektórych korporacjach w IT stawki Chińczyków są wyższe od naszych).
Niedawno po szkoleniu mieliśmy okazję przy piwie porozmawiać z Kanadyjczykiem, który ze względów osobistych aktualnie mieszka na Litwie i poznaje nasze środkowo-wschodnie realia życia. Jest to autorytet na skalę międzynarodową w swojej dziedzinie,
pracuje jako konsultant, więc dużo jeździ po świecie i widzi ten „big picture”. I powiedział bardzo mądrą rzecz: że obecnie programiści są traktowani
jako „commodity” (wybaczcie, ale brakuje mi dobrego słowa po polsku). Z produkcją jest trudniej, bo żeby otworzyć fabrykę
na drugim końcu świata musisz zainwestować dużo czasu i pieniędzy. Z IT jest prosto, bo na drugim końcu świata są dobrze
wykształceni ludzie, którym nie musisz do pracy zapewniać praktycznie żadnych narzędzi. Dlatego w IT pewne trendy widać szybciej, a potem inne branże nadążają (pewnie to samo jest prawdziwe dla paru innych branż, ale ich nie znam na tyle dobrze).
Na przykładzie krakowskim – w ciągu ostatnich dwóch lat przybyło kilkaset miejsc pracy dla informatyków, stawki znacznie
poszły w górę i małe firmy po prostu już nie wiedzą co zaoferować, żeby przyciągnąć pracowników. Raj na ziemi. A z drugiej
strony jakiemuś CEO jednej z najlepszych firm wymknie się na przemówieniu, że krakowskie biuro to „low-cost office” albo
jakiś bezpośredni „kolega z pracy” zza oceanu oświadczy, że on nie będzie robił takich beznadziejnych zadań, bo od tego
są Polacy. Problem ze szkoleniami, awansami – w innych oddziałach zwykle więcej inwestuje się w pracowników, w Polsce
się oszczędza, tnie koszty… Także każdy kij ma dwa końce i akurat walka o stawki jest tutaj może najprostszym aspektem, choć wzbudził tyle emocji w komentarzach.
Nie ma innej drogi tylko zwiększać świadomość własnej wartości i nauczyć się walczyć o swoje, pojawia się pytanie jak zacząć? Gdzie zacząć?
Jak nie stać się drugimi Indiami i za parę lat stanąć przed tym samym problemem co oni, kiedy na horyzoncie pojawi się
druga Polska, tańsza, lepsza?
Może masz już jakieś konkretne przemyślenia na ten temat?

@Nadia
Nie wiedziałam o istnieniu takiej grupy – świetna sprawa, muszę sprawdzić:)

@Bartek L.
Small-talk. To jest coś czego absolutnie nie znosiłam… do momentu rocznego pobytu w Anglii. W naturalny sposób przyzwyczaiłam
się do rozmawiania o totalnie bzdurnych rzeczach z nieznajomymi ludźmi. Po powrocie bardzo mi tego brakowało i nadal brakuje.
Dla mnie najważniejsze było zrozumienie, że small-talk nie polega na tym, żeby zmuszać siebie lub kogoś do udawania relacji,
której nie ma. Small-talk to okazanie odrobiny bezinteresownej życzliwości, szczerej ciekawości, zainteresowania drugą osobą, jej życiem, kim jest. Nie zdarza się często z zupełnie obcą osobą rozmawiać o sprawach wagi życiowej, ale w sumie to nigdy nie wiadomo gdzie taka rozmowa o błahych rzeczach nas zaprowadzi, kogo dzięki niej poznamy, czego się dowiemy.
W moim wypadku kluczowe jest przekonanie, że rozmawiając na dowolny temat ważne jest nie to o czym rozmawiam, ale z kim i koncentruję
się na tym, żeby czegoś o danej osobie się dowiedzieć.

W kwestii rozwijania swoich umiejętności rozmowy…
Dobrych sposobów na pewno jest wiele i każdy znajdzie swój ulubiony. Dla mnie bardzo znaczące okazało się zapisanie do klubu Toastmasters (gorąco polecam). Moją główną motywacją było pokonanie paraliżującego strachu przed publicznym przemawianiem.
Przed pierwszym przemówieniem nie spałam chyba przez tydzień, cały czas o tym myślałam, a przemówienie trwało… Całe 5 minut.
Jakiś rok i parę przemówień później przekonałam się, że zyskałam nie tylko na umiejętności przygotowywania prezentacji, czy powiedzenia czegoś przygotowanego przed grupą ludzi, ale też dużo łatwiej przychodzi mi zabranie głosu na spotkaniach w pracy czy prowadzenie zwykłej rozmowy np. ze znajomymi ze studiów. Nadal mam bardzo dużo do zrobienia w tej kwestii, ale już teraz jest dobrze w porównaniu z tym co było przed Toastami.
Jestem przekonana, że to jest umiejętność w którą warto zainwestować czas i energię, bo może przydać się w zupełnie nieprzewidzianych sytuacjach. Ostatnio dowiedziałam się, że bardzo trudno znaleźć różnym grupom prelegentów, którzy zechcą podzielić się wiedzą z innymi. Że lokalnych ekspertów trzeba na siłę wyciągać, błagać na kolanach żeby powiedzieli parę słów na temat swojej pracy. I to jest ogromna korzyść i możliwość rozwoju i budowania swojego wizerunku. I że ktoś z tak minimalnym doświadczeniem jak moje może przy solidnym przygotowaniu wyjść na „eksperta”, głównie dlatego że odważy się coś powiedzieć przed grupą ludzi. Właśnie dlatego, że prawie nikt tego nie lubi, że dla każdego to jest trudne to jest umiejętność, która może dać nam przewagę.

Męczy mnie jeszcze jedna kwestia, którą uważam za dużą bolączkę naszego pokolenia i może powinna nawet być dodana do listy naszych słabych stron. Covey nazywa to zjawisko „psychologią osobowości”. Spotykam mnóstwo młodych ludzi, którzy bardzo chcą się uczyć i rozwijać. Chodzą na mnóstwo szkoleń, ćwiczą swoje umiejętności, są tak absolutnie skoncentrowani na rozwoju osobistym, że bez pudła można ocenić to jako najważniejszy aspekt ich życia.
Problem jest taki, że nie ma w tym rozwoju żadnej treści. To jest uczenie się jakichś pseudo-technik od pseudo-ekspertów bez konkretnej okazji zastosowania tej wiedzy w praktyce. To są marzenia o wydębieniu miliona od inwestorów na start-up. To jest uczenie innych o rzeczach, o których przeczytało się w książce albo usłyszało. To jest „rozwój dla rozwoju”, który nie wspiera jakiejś działalności bo jest działalnością samą w sobie. Taki pozbawiony głębszego sensu, wielkich, szczytnych celów, bez charakteru.
Myślę, że w ogólności to jest po prostu próba życia czyimś życiem, wykreowania wizerunku osoby sukcesu, bez zrozumienia kim tak naprawdę się jest i do czego się dąży i niejednokrotnie bez głębszych wartości.

Dzień dobry wszystkim,

Dla mnie (34 l. pokolenie „x”) rozważania na temat generacji młodszych kolegów i koleżanek, są przede wszystkim pretekstem do refleksji i dyskusji odnośnie cech, których wypracowanie pozwala żyć w dzisiejszych czasach „lepiej niż dobrze”. Zaproponowana lista niemal całkowicie mnie przekonuje :)

A o to moje przemyślenia na temat niektórych punktów:
-umiejętności komunikacyjne – fascynujące zagadnienie, choć dość trudne do samodzielnej oceny. Ja np. uważany jestem przez innych za dość dobrego słuchacza, po prostu zawsze interesowało mnie to, co ludzie mówią o sobie. Często okazuje się, że ludzie mają zaskakująco ciekawe historie. Poza tym dość dobrze udaje mi się unikać różnych bezsensownych konfliktów, w które wielu ludzi się pakuje nieco na własne życzenie, przez nieświadome naruszanie poczucia wartości innych osób. Z drugiej strony, dość mocno odczuwam swoje deficyty w umiejętności przejmowania przywództwa w rozmowie.

-zastanawiam się, czy faktycznie młodzi ludzie godzą się robić wiele rzeczy za darmo, by zbudować swoje poczucie wartości. Ja niestety wokół siebie widzę coraz więcej patrzenia przez pryzmat wyłącznie finansowej korzyści – szczególnie jeżeli spojrzeć na wszechobecne reklamy czy różnego rodzaju „promocje” handlowe. Mam wrażenie, że wiele firm i instytucji, chce wyłącznie na mnie zarobić, oferując w zamian jakieś półprodukty i zaspakajanie potrzeb, które próbują mi wmówić. Jeżeli jest tak jak piszesz Alex, to jest to bardzo pozytywna tendencja. Mam nadzieję, że ta bezinteresowność zostanie tym młodym ludziom także w późniejszych latach, bo to powoduje, że wszystkim żyje się lepiej i przyjemniej.

-Nawiązanie do doświadczeń gier komputerowych – ciekawe, że też zauważyłem pewien pozytywny aspekt gier (akurat pokolenie 30 latków wie już co to jest gra komputerowa ;)). Uczą one podchodzenia do różnych życiowych zadań, jako do formy gry, którą aby przejść trzeba wykonać w określonym czasie, kolejne czynności, zdobywając coraz wyższe levele umiejętności. Pokazują one, że życie też może być taką formą gry-zabawy. Z drugiej strony, są ludzie, którzy niestety mylą gry z życiem i nie podejmują innych zadań niż te w grach komputerowych. To jest ta ciemna strona zagadnienia. Dlatego ja np. całkowicie zrezygnowałem już z tego typu rozrywki.

-W pełni popieram zdanie Twoje zdanie Alexie odnośnie kredytów, szczególnie tych zawieranych ponad wyraźne potrzeby. Konsekwencje takich nie do końca przemyślanych decyzji dostrzegam coraz częściej wokół siebie, choć z drugiej strony ciężko
oceniać innych, jeśli się weźmie pod uwagę fakt, że rodzice mojego pokolenia w wyniku hiperinflacji na początku lat 90 często spłacali swoje kredyty hipoteczne z jednej pensji. Był czas kiedy panowało przekonanie, że praca jest czymś stabilnym, a tego typu formy inwestycje są raczej bezpieczne.

-Jeżeli chodzi o umiejętności językowe, to mam silne przekonanie, że ich posiadanie, obok prawa jazdy czy biegłej obsługi komputera są w dzisiejszym czasie nie tyle zaletą, ale podstawowym, choć niewystarczającym warunkiem, by móc w miarę przyzwoicie się poruszać w dzisiejszym świecie. Osobiście staram się nad tym punktem mocno ostatnio pracować.

-Co do seksu, nie oceniając bardziej tradycyjnego podejścia, które też ma swoje uzasadnione powody do istnienia, cieszę się, że jest coraz więcej różnych wzorów postępowania w tym zakresie, które umożliwiają każdemu dokonywać wyborów, jak chce w tej sferze bezpiecznie postępować zgodnie z własnym sumieniem :)

Teraz coś, co mi trochę zgrzyta: piszesz:
„wielu zapakowanych po uszy w kredyty i rodzinę trzydziestoparolatków”.
i w innym miejscu:
„się wygłupiał z kredytami i zakładaniem rodziny”.
Jak sądzisz Alex, jak sformułowania typu „wygłupiać się z rodziną” czy „wpakować się w rodzinę” odbierają osoby, które bardzo świadomie podchodzą do zagadnienia posiadania rodziny czy dzieci i swoje poczucie sensu życia budują właśnie w oparciu o taką drogę życia? Zastanawia mnie wymienianie jednym tchem obok siebie kredytów i rodziny, bo o ile ciężko mi wyobrazić sobie człowieka, który życiową satysfakcję czerpie ze spłacania kolejnych rat kredytu, o tyle w przypadku posiadania rodziny to jak najbardziej realnie istnieją osoby, które w ten sposób odpowiadają na pytanie „jaka jest Twoja definicja sukcesu”.

I na zakończenie refleksja dot. tego co napisała Ewa W.
„na jakim etapie byłam ja i moi koledzy, koleżanki w wieku lat 20 , czym nas karmiono, jak z nami rozmawiano (jeśli w ogóle) o tzw. dorosłym życiu… To zupełnie inne światy”
Nie ma co obwiniać tych, którzy nas czymś karmili. Czasy się zmieniają bardzo szybko i to jest chyba główna przyczyna zmiany podejścia. Pamiętam, że jak byłem w szkole podstawowej w telewizji były dwa programy a zwykły telefon stacjonarny, był luksusem, na który mogło sobie pozwolić kilka procent społeczeństwa. W szkole średniej czegoś takiego jak „komórka” nie miał nikt, a dostęp do wolnego łącza internetu miało kilku wybranych. Akurat na moim kierunku studiów nie było czegoś takiego jak wyjazdy zagraniczne – więc nikt nawet nie rozważał tego jako jakiejś możliwości. A teraz wszystko to jest dostępne dla ludzi, którzy dorastają i są choć trochę zaangażowani we własny rozwój. Ja jestem niesamowicie zdumiony, jak rewolucyjne zmiany zaszły w ciągu ostatnich 10-15 lat i jestem ciekaw, jak te zmiany przemodelują społeczeństwo w ciągu następnych kilkunastu lat. Bo to, ze zmiana nastąpi, jest dla mnie całkowicie oczywiste.

Pozdrawiam serdecznie
Maciek

Jak sam zauważyłeś, Alex, sprawa jest podnoszona głównie przez *mass media*, co już na samym początku aktywuje (moje) czerwone lampki ostrzegawcze pt. „ile jest w tym prawdy?” (fakty), „kto tak mówi?” (autorytet), „na jakiej podstawie?” (źródło), „czy to jest ważne?” (dla mnie). Po co? Po to, że jeśli jest to dla mnie ważna kwestia, to szukam własnego sposobu na jej sprawdzenie – poprzez sięgnięcie do materiału źródłowego lub, jeszcze lepiej (czyt.: najlepiej) poprzez własne doświadczenie.

Skoro zachęciłeś do małego rachunku sumienia i podzielenia się nim z czytelnikami, to to właśnie robię (podobnie jak Ty – w podpunktach):
– skuteczność i precyzja użycia języka. Na codzień korzystam zarówno z języka polskiego, jak i angielskiego. W obydwu przypadkach dokładnie śledzę *co* mówię i *jak* mówię, starając się na bieżąco poprawiać skuteczność i precyzję jego użycia. Dodatkowo staram się zwracać uwagę w jaki sposób moja komunikacja oddziałowuje na drugą osobę i w razie konieczności – również staram się poprawiać to na bieżąco (np. pytając czy wszystko jest jasne lub rozpoczynając dłuższą rozmowę od poinformowania drugiej strony, że jeśli cokolwiek nie będzie dla niej jasne – żeby od razu mnie o tym poinformowała, a ja wyjaśnię dokładniej co miałem na myśli).
– poczucie własnej wartości i zaufanie do własnych możliwości. O ile z tym pierwszym nie mam problemów, o tyle z tym drugim różnie bywa. W tym miejscu zawodzi ciągłe planowanie zamiast nawet drobnego działania (choć nie zawsze, a konkretne sukcesy, bardzo świeże, na koncie już mam, prawda Alex? ;-) ). To drugie staram się cały czas ulepszać.
– brak zręczności w kontaktach poza grupą. To też zadanie, które cały czas trenuję. Tu gdzie obecnie jestem sprawa jest ułatwiona, bo bardzo często ludzie sami się odzywają, zagajają rozmowę, takie small talk (na ulicy, na przystanku autobusowym, w sklepie itp.). I właśnie to zachęca mnie i pokazuje w jaki sposób można funkcjonować. Postępy widać, bo nierzadko sam wychodzę z inicjatywą wymiany dwóch czy trzech zdań do zupełnie obcej mi osoby, a co! ;-) Jak? Nieważne jak! Ważne, żeby zacząć! Ostatnio np. chciałem się zapytać czy autobus 244 już odjechał. Jak to zrobić? Nie wiem, ale zacząłem. Powiedziałem tylko „244…” i nie dokończyłem, bo druga strona wszystko powiedziała mi od siebie, a ja tylko wymieniłem dwa zdania i podziękowanie za informację. :-D
– dostrzeganie szans. Od pewnego czasu rozglądam się przy każdej możliwej sposobności (ale bez żadnego „napinania się”, że za każdym rogiem musi czekać na mnie okazja mojego życia). Ot, patrzę, analizuję, jestem otwarty na ludzi.

BLASKI:
– przyjmowanie feedbacku. Bardzo to doceniam, każdy z chęcią przyjmę (to świetny sposób na naukę). Problem pojawia się wtedy, gdy osoba dająca feedback ani nie ma kompetencji, ani nie ma dobrych intencji w stosunku mnie (tu pojawia się kwestia autorytetu) – zaczyna i kończy od ganienia o źdźbło, nie widząc całej dobrej snopki. Właśnie w ten sposób ostatnio jedna z osób całkowicie straciła u mnie szansę na pomoc w bardzo ważnej dla niej kwestii, czyli osiągania lepszych wyników jako menedżer.
– start again. W młodości grałem w gry komputerowe, z tym, że bardzo często przerywałem grę (nawet na samym początku „biegu” :-P) gdy widziałem, że nie osiągnę lepszego niż wcześniej wyniku. Nie orientowałem się, że nawet mimo słabego początku – idąc dalej można zdecydowanie poprawić kolejne fragmenty, na których nie byłem wystarczająco dobry. To jedna z ważniejszych lekcji – często mimo slabego początku cały „bieg” może się zakończyć sukcesem (niekoniecznie w kategoriach wymiernych, czyli „twardego” wyniku).
– brak zdolności kredytowej. Kropka. Nie mam, nie potrzebuję. Zdecydowanie bardziej bawi mnie wykorzystywanie możliwości podróżowania i życia/funkcjonowania w różnych środowiskach (np. ponad 7 miesięcy spędzone w Chinach w 2012 roku). Różnica w opłatach (kredyt/wynajem) niewielka lub żadna (~1400 zł płaciliśmy za pokój kuchnia łazienką Internet opłaty w bardzo atrakcyjnej miejscówce w Pekinie), a zdobyta wiedza, doświadczenie i kontakty bezcenne!
– „piracone filmy”. Dobra pomoc w nauce języka. Jeszcze lepsza – własne doświadczenie, czyli wyjazd do kraju, w którym na codzień posługuje się tym językiem (i nie mówię tu tylko o angielskim). Zmojego doświadczenia wynika, że nawet wyrazy, które z pozoru znamy – przez tubylców wymawiane są zupełnie inaczej i trzeba mocno aktywować kontekst żeby zorientować się w czym rzecz. To dobre na ćwiczenie szarych komórek. ;-)

Jeśli chodzi o post WeronikiL (dziękuję Ci za niego!), to od bardzo dawna nie tylko dzielę się swoją wiedzą (o ile jestem o to proszony), ale również szczerze podziwiam osoby, które osiągnęły nie tylko więcej ode mnie, ale również i mniej (pamiętając, żeby głównie chwalić, nigdy ganić czy umniejszać zasług!). Mam tylko problem w jaki sposób skutecznie podziwiać ludzi sukcesu (bezpośrednio) oraz, co znacznie trudniejsze, uczyć się od nich osobiście?! Czy ma ktoś jakieś konkretne propozycje w tym temacie i mógłby się nimi podzielić? :-)

Pozdrawiam serdecznie.

Hej Alex,
Pytasz: „„tego faceta użyłem metaforycznie, bo przyczyny są nieco podobne. Piszesz: „Chętnie posłucham jakiś konkretnych i praktycznych wskazówek, w tym temacie. „
Jako dokładnie temat masz w tym momencie na mysli??”
No coś przydatnego podczas intymnych kontaktów z partnerką, coś aby zaradzić tej bezradności o której piszesz.
Pozdrawiam, Artur

A przy okazji: mój kolejny komentarz trafia do moderacji, a ja nie wiem dlaczego. Przy tym nie jest to pojedynczy przypadek, tylko już kolejny raz z rzędu.

Pozdrawiam
Agnieszka

,,Pokolenie to ma generalnie stosunkowo luźne i bezproblemowe podejście do seksu. To, przy odrobinie rozsądnego podejścia do kwestii bezpieczeństwa, zmniejsza ryzyko różnych nerwic i niezadowolenia, które rabują energię i radość życia wielu ludzi wokół nas.”

W czasopiśmie Newsweek z 4 lutego 1985 roku czytamy: „Stany Zjednoczone zostały zaskoczone niesłychanym wzrostem zachorowalności na STD (choroby przenoszone drogą płciową). Statystyki są przerażające: Co czwarty Amerykanin w wieku od 15 do 55 lat zarazi się w jakimś okresie swego życia STD”. W konkluzji powiedziano: „Według wszelkiego prawdopodobieństwa najlepszą ochroną przed STD będzie po prostu nawrót do już od dawna wypróbowanego środka bezpieczeństwa — monogamii”. Taka propozycja rozwiązania problemu jest w oczach dzisiejszego świata nie do przyjęcia.