Hmmm,
jestem totalnie zaskoczony :-). Tego się w sumie nie spodziewałem. Co złego jest w pytaniu ludzi ile zarabiają, jakie mają zainteresowania etc?

Ja jestem zawsze ciekaw ludzi bo ludzie są fajni, przeróżni nadzwyczajni i każdy jest inny :D. Dlaczego ich nie wypytywać?

Nie rozumiem jak ma się ten post do postu zachęcającego do zadawania otwartych pytań i zainteresowania drugim człowiekiem.

Rozumiem, że bycie wścibskim nie jest dobrą strategię na zbliżenie do drugiego człowieka, ale samo zadanie pytania i uzyskanie odpowiedzi w stylu „nie chcę o tym rozmawiać” nie jest niczym strasznym i tak naprawdę często jesteśmy na to narażeni.

Według mnie ludzie otwarci na innych raczej nie mają zbyt dużo tajemnic i „wypytywanie ich o coś odbiegającego od normy” odbieram jako pozytywne, bo świadczy o zainteresowaniu, a nie wścibskie.

Pozdrawiam,
PK.

Sebastian:

Ja osobiście nie znoszę gdy ktoś mnie dopytuje o zarobki (ani o żaden inny aspekt moich finansów). Gdy tylko przeczytałem Alexa stwierdzenie na dziś to od razu pierwsza moja myślą były finanse. Spotykałem już ludzi którzy po minucie od poznania od razu pytali mnie o zarobki, a ja czułem jakby się dopytywali ile razy w tygodniu robimy „to” z zona :); dla mnie to porównywalnie osobisty temat. Przez to tez mieliśmy ostatnio scysje z niektórymi członkami bliskiej rodziny którzy nie potrafią tego uszanować.

Sam niestety stwierdzam, ze tez przekraczam tę granice aczkolwiek nie wynika to z niezdrowego zainteresowania cudzymi sprawami tylko z mojego braku umiejętności prowadzenia rozmów.

pozdrawiam
Pawel

Dodałabym do postu Aleksa, z którym się całkowicie zgadzam, oraz do komentarza Ewy W, jeszcze jeden aspekt: o ile wypytywanie w sprawach zawodowych może być – w granicach zależnych od sytuacji – potrzebne i wskazane, o tyle nie warto zadawać pytań po cichu, tylko sobie, i samemu na nie odpowiadać – czyli przyjmować założeń. Zwłaszcza założeń na temat tego, że ja jestem „normalny/a”, więc inni na pewno też są „normalni”, czyli tacy sami jak ja. Z podejściem tym w Polsce stykam się przerażająco często – potrafi ono skutecznie zabić niejedną relację, i prywatną, i biznesową.
Przykład z życia: spotkałam niegdyś (w pozabiznesowym kontekście) osobę zawodowo zajmującą się doradztwem finansowym i spytałam, czy mogłaby udzielić mi kilku podstawowych informacji/wskazówek. Moją intencją było sprawdzenie, czy mogłabym umówić się na konsultację z tą osobą jako potencjalna klientka. Osoba ta zgodziła się i spytała o mój wiek. Usłyszawszy odpowiedź, rzekła: „No tak, to zaraz mąż, dzieci… Coś wymyślimy”. Nic jednak nie zostało wymyślone z prostej przyczyny: przyjmowanie założeń bez ich weryfikacji zdecydowanie nie sprzyja budowaniu wiarygodności. Jak widać, nawet w życiu zawodowym na początku relacji zdanie Aleksa „Powiedz mi, co chcesz, żebym o Tobie wiedział/a” może się doskonale sprawdzić :) Przynajmniej jako zdanie otwierające rozmowę – sprzyja budowaniu dobrej atmosfery, a o potrzebne informacje zawsze można dopytać. (Wracając na grunt prywatny: ileż to osób pytało mnie, co też mój -nieistniejący – mąż powiada na to czy na tamto…).
Otwarte pytania sprawdzają się najlepiej – wiem, bom sama nie bez winy i kilkakrotnie mimowolnie zdarzyło mi się „zabić” ciekawą rozmowę zbędnym pytaniem lub nieuprawnionym założeniem. A jednocześnie często byłam świadkiem prowadzenia rozmów przez osoby autentycznie zaciekawione innymi i zadające otwarte pytania płynące z tej ciekawości. Jakość tych rozmów, temperatura, szansa na nawiązanie relacji – były nieporównywalne.
Nawet teraz, gdy sama rozwinęłam umiejętność, którą na własny użytek nazywam „podążaniem”, nadal mam wiele okazji do ciekawych obserwacji i porównań, gdy widzę, co się dzieje, kiedy się zapomnę i wskoczę w koleiny zdobywania informacji. Z niejednej rozmowy natychmiast ucieka energia i pozostaje żal, że się w porę nie ugryzłam w język ;)

pozdrawiam,
yves

Nie wiem może odnoszę mylne wrażenie, ale komunikuje się raczej z osobami dość młodymi z branży głównie IT, a jest to całkiem dobrze prosperujący sektor. Więc po kolei spróbuję wyrazić w czym problem z tym postem. Ludzie bardzo lubią opowiadać o rzeczach dla nich przyjemnych:
gdzie i za ile spędziłeś wakacje:
To temat prawie zawsze bezpieczny bo wszyscy lubią opowiadać o swoich wspomnieniach np wakacje w Grecji, miesięczna podróż do Indii, czy wyprawa na rejs wzdłuż wybrzeża Hiszpanii. Oczywiście są to wyjątkowo ciekawe opowieści o obcych kulturach innych miejscach więc mnie to interesuje i daje przy okazji poznać rozmówcę co jemu się podoba jak spędza czas co go ciekawiło. Obie strony na takiej rozmowie korzystają. Oczywiście jeśli czyjeś wakacje były wyjątkowo ciekawe to często zapytam ile to kosztowało żeby rozważyć czy mnie na to stać i czy ja bym się za rok w takie miejsce nie przejechał. Coś jak rekomendacja :D.

Kolejne pytania o plany zawodowe ceny mieszkań itd też nie uważam za osobiste jakoś szczególnie. Często jeśli ktoś kupował mieszkanie to szczegółowo wypytuje gdzie jakie czemu na to się zdecydował. Ludzie lubią o tym opowiadać a ja jako że potencjalnie mogę mierzyć się z identycznymi trudnościami proszę ich jakby o radę. Ludzie lubią dawać rady a mnie mogą się przydać.

Więc powtórzę moje pytanie. Co złego w tych pytaniach bo wciąż w sumie nie rozumiem :(

Pozdrawiam
Sebastian Bigos

Paweł Kuriata,

– Jaką długość ma Twój penis we wzwodzie?
– Co chciałbyś, abym wiedziała o Tobie jako o potencjalnym kochanku?

Widzisz różnicę miedzy tymi pytaniami gdy zadaje Ci je kobieta? A na oba pytania odpowiedź może być przecież taka sama. Tylko to drugie pytanie daje możliwość także innej odpowiedzi, a zarazem daje możliwość uzyskania więcej naprawdę istotniejszych informacji i przede wszystkim nie narusza pewnej granicy intymności i prywatności rozmówcy.
Teraz widzisz różnicę?

Pozdrawiam, Ewa

Z pewnością to, czy ktoś odbierze nasze pytania jako wścibstwo, czy jako zainteresowanie zależy od człowieka, którego pytamy. Jedni są bardziej otwarci, inni mniej. Dopóki nie poznamy kogoś lepiej, to nie dowiemy się gdzie jest granica :) A poznajemy się poprzez rozmowę i zadawanie pytań między innymi. Więc moim zdaniem – trzeba testować i uważnie obserwować, aby granicy nie przekraczać :)

Ja na przykład nie mam w zwyczaju dopytywania się o wszystko – nigdy nie wiem co słychać u sąsiadów, czy dalszej rodziny… Czasem mam wręcz poczucie, że taka jakaś za mało zainteresowana jestem, że może wypada o coś zapytać :) Wydaje mi się, że ludzie lubią, jak się ich pyta, lubią opowiadać o sobie. Choć oczywiście zależy o co się pyta (finanse mogą być drażliwą sprawą, podobnie jak choroby, czy problemy najbliższych). Czasem też można niechcący trafić na kogoś, kto po zadanym pytaniu będzie nam się przez godzinę wyżalał jak to mu ciężko i źle ;)

A czy ja lubię osobiste pytania kierowane do mnie? Raczej rzadko czuję się komfortowo jak ktoś, kogo dopiero poznaję chce znać najdrobniejsze szczegóły mojego życia. Ale w relacji z pewnym stażem dzielenie się swoimi osobistymi doświadczeniami zacieśnia więź moim zdaniem i jest dobre. Choć pewnie też w pewnych granicach – wszystko zależy od ludzi i charakteru relacji.

Pozdrawiam
sniezka

Ewa W,
pozdrawiam serdecznie. Twoje wypowiedzi czytam wyjątkowo uważnie bo już wielokrotnie zdarzyło się tak, że dopiero dzięki Tobie rozumiałam to co chciał przekazać Alex :)
Tak stało się i tym razem. Twoja odpowiedź dla Pawła Kuriaty rozwiała wszelkie moje wątpliwości. Wielkie dzięki :)

Natomiast niestety zdarzyło mi się sparzyć na pytaniu :”Co lubisz robić poza pracą?”. Zadałam je właśnie koleżance, z która pracuję. Rozmawiałyśmy już na wiele interesujących tematów, czasami z mojego punktu widzenia dość osobistych. Kiedy jednak zadałam wspomniane wyżej pytanie usłyszałam: „Sorry ale ja nie lubię o tym mówić z osobami, z którymi pracuję.” Zaskoczyło mnie to ogromnie bo wydawało mi się to całkiem bezpiecznym pytaniem nie naruszającym jej granic wrażliwości. Jak widać myliłam się.

Witam wszystkich.
Też bardzo nie lubię kiedy ktoś pyta mnie o zarobki, zazwyczaj odpowiadam bardzo wymijająco. Wychodzą czasem z tego dziwne sytuacje np. podczas imprezy rodzinnej „a Krzysiek to się o to nie musi martwić, on zarabia tyle i tyle i takiego problemy nie ma” oczywiście te wszystkie domysły dotyczące moich zarobków są bardzo wygórowane ale ja nie mam zamiaru ich wyprowadzać z błędu.
Osobiście staram się nie zadawać tak bardzo osobistych pytań, ale czasami jak zaczynam mieć wątpliwości co do danej osoby to zaczynam serię pytań i niekiedy zdarzy mi się przesadzić.

P.S.
Alex mógłbyś kiedyś zdradzić trochę parę trików jak wyciągnąć informację od drugie człowieka, oczywiście chodzi mi o relacje biznesowe. Pewnie dużo tutaj osób skorzystało by z takich porad.

Pozdrawiam
Krzysiek

@Sebastian
„Starałem się raczej naświetlić dlaczego można pytać o urlop, nawet jego cenę i raczej spotykało się to z sympatią.”

W szkole, do której chodzą moi synowie, tylko cześć dzieci wyjeżdza na ferie zimowe. Ich rodziców nie stać. Dzieci, które mają możliwość spędzenia całych wakacji letnich w atrakcyjnym miejscu (nie Grecja, czy Hiszpania tylko domki w Borach Tucholskich itp.) jest garstka.
A jest to środmiejska szkoła w Warszawie.
Sytuacja, że dzieci chodzą na lato w mieście (to taka akcja, że szkoła daję opiekę, zajęcie i posiłek podczas wakacji) a tata korzystając z urlopu, maluje w tym czasie ze szwagrem mieszkanie nie jest rzadkością.
To już lepiej zadać pytanie otwarte „Udało Ci w tym roku gdzieś wyjechać?” i usłyszeć wieloznaczne „Nie, za dużo roboty, może później” niż pytać gdzie i za ile.

Małgorzata,
dzięki za dobre słowa. Cieszę się ze korzystasz.

Co do: „zdarzyło mi się sparzyć na pytaniu :”Co lubisz robić poza pracą?”. Zadałam je właśnie koleżance, z która pracuję. […] usłyszałam: “Sorry ale ja nie lubię o tym mówić z osobami, z którymi pracuję.” – i tak jest ok. Ona mogła odpowiedzieć w każdy dogodny sposób, lekko lub tak, jak to zrobiła, stawiając wyraźnie granice, że osób z pracy nie dopuszcza do prywatnego życia. Samo pytanie było w moim przekonaniu ok. Na to, co powiedziała wystarczy odpowiedzieć: „Ok, szanuję Twoją decyzje/postawę. A o czym lubisz rozmawiać / rozmawiasz z osobami, z którymi pracujesz?” lub ” Czy dobrze rozumiem, że z osobami z pracy wolisz ograniczać się do rozmów służbowych i kontaktów czysto zawodowych?” i jeśli odpowiedź jest „Tak”, to możesz powiedzieć: „Ok, szanuję to. Gdybyś jednak kiedyś miała ochotę porozmawiać o pozapracowych lekkich rzeczach, to jestem otwarta.” I już wiesz, jaka jest ta relacja, ale zostawiasz otwarte drzwi (jeśli chcesz je zostawić otwartymi).

Zaproponowane przeze mnie pytanie jest bezpieczne, nie jest pytaniem w stylu: „A jak układa Ci się w małżeństwie, mąż nie jest zły, że tak długo pracujesz?”

Bezpiecznie jest też powiedzieć do osoby z pracy: „Wydajesz mi się ciekawą osobą i myślałam o rozszerzeniu naszej relacji poza czysto zawodowe, co o tym sądzisz?”

Ludzie mają prawo stawiać nam granice. Nie wszyscy to potrafią, nie wszyscy też potrafią to przyjąć.Nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni przez nasze wychowanie. Ale to temat rzeka. :-)

Ja sobie czasem robię takie ćwiczenia, „co by było, gdyby ktoś powiedział…”. To pozwala mi gimnastykować umysł i przygotowuje do reagowania w sytuacjach trudniejszych, by „nie zabrakło mi języka w gębie”. Fajna zabawa przy okazji.

Pozdrawiam, Ewa

Witam wszystkich. Zakorzeniony w Nas nawyk wypytywania innych o rzeczy prywatne jest na tyle głęboki, że dotyczy osób trzecich i jest często podstawą do rozpoczynania rozmowy w ogóle. Jest to częsty przypadek w sprawach sąsiedzkich, kiedy to spotkana na ulicy sąsiadka zapytuje mnie o różne sprawy dotyczące np. mojej siostry:) I uwaga zjawisko to nie dotyczy tylko osób starszych. Wynika to przede wszystkim z braku umiejętności słuchania innych i braku prawdziwych znajomości z ludźmi. Jeżeli kogoś słuchamy, wiemy o czym on nam lubi mówić, a czasami rozumiemy się nawet bez słów to ten problem w ogóle nie występuje. Pozdrawiam

Roma, myślę , że każda informacja wnosi cos nowego. Osoba , o której piszesz byc może chciała pokazać swój status materialny , a może tylko była ciekawa Twojej reakcji? Nie przejmowałabym sie tym specjalnie , tylko przyglądałabym sie dalszym informacjom płynącym od tego człowieka i dopiero potem zastanowiła się, czy jestem zainteresowana tą znajomościa. Nieraz bardzo pochopnie oceniamy innych. Ja staram się weryfikować moją wstępną ocenę. Nie przekreslam za szybko ludzi.
Podoba mi się powiedzenie o dżentelmenach i pieniądzach. Z małą modyfikacją- nie chodzi o duże pieniądze, tylko takie , które obsługują nasze potrzeby.
Przepływ informacji musi odbywać się za przywoleniem dwóch stron. Oczywiście nie wpadłabym na pomysł, aby kogoś mało znanego, albo z rodziny przepytywać ile zarabia.
Mam na przykład od lat wszystkie możliwe upowaznienia do konta bankowego mojego brata i nigdy nawet przez mysl mi nie przeszło, aby zerknąc jaki jest jego stan. To po prostu jest Jego konto.Kropka.
Choć , gdy moja przyjaciółka zaczyna marudzić ,że ma mało to oczywiście śmiejąc sie zadaję jej pytanie- ile zarobiła w tym miesiącu. Od razu prostuję jej poglądy i wyprowadzam z depresji :)). Jednak to moja przyjaciółka, więc tego typu rozmowy są nieraz wręcz potrzebne.

Jeszcze raz przeczytałam cały post i wszystkie komentarze i wydaje się, Alexie, że za bardzo pojechałeś po Sebastianie B. On jest pewnie na etapie zarabiania swoich pierwszych pieniędzy i duma go roznosi i pewnie chce ogłosić światu „słuchajcie jestem samodzielny!”, bo pytając kogoś o zarobki, często pytająca osoba robi to tylko po to, żeby pochwalić się swoimi (wcale nie wysokimi, ale pierwszymi). Wątpię również, żeby przyszedł mu taki pomysł, żeby ot tak w towarzyski sposób, zapytał wujka dyrektora banku „słuchaj no wujek, powiedz mi ile to ty zarabaisz”.
Tak jak już napisałam wcześniej „milczenie jest złotem” z dwóch powodów: jedni za naszą niedociekliwość oddają nam serce i przyjaźń, drudzy być może odbiorą to nawet jako zachętę, żeby z „ważnymi dla siebie informacjami” się z nami podzielić..(nie ważne czy chcemy wiedzieć czy nie).

Nie mamy prawa do niczego? Czyżby? Czy ktoś zabroni mi czegokolwiek? Mogę robić co mi się podoba, czyż nie ? ALE trzeba wziąć odpowiedzialność za siebie w 100% i ponosić konsekwencję za każde swoje słowo i czyn.
Często różne zachowania wynosimy z domu, w ogóle nie kwestionując ich prawidłowości, to co nam wydaje się normalne, dla innych może być wielce oburzające. I jak tu znaleźć „złoty środek”?
Wydaje mi się, że tak jak Alexie pisałeś już w jakimś poprzednim poście, najlepszą szkołą życia jest samo życie. Chcąc czy nie chcąć popełniamy różne błędy sytuacyjne i towarzyskie, ale ja uważam, że to dobrze. Uczy nas to bowiem wrażliwości i rzeczywistej oceny sytuacji. Ktoś powie, ale nie po to tutaj jesteśmy, żeby pewnych błędów unikać? z jednej strony tak, ale z drugiej strony skąd będziesz czym jest ogień, kiedy nigdy się nie poparzysz? Czystą teorią.

Zamiast Maciej będę podpisywał się Maciej D.
Alex zastanawia kiedy możemy zadawać osobiste pytania w kwestiach: niezdrowe żywienie, papierosy, alkohol, itp. Np. widzimy kolegę w pracy który codziennie pije napoje energetyczne, inną osobę z nadwagą żywiącą się regularnie w McDonalds, koleżankę która co wieczór wypija butelkę wina, kogoś kto pali 1) samemu 2) np. przy dzieciach. Itp Byłem kiedyś na jednym szkoleniu i był tam bardzo sympatyczny człowiek, w necie oczywiście miał profil na fb. Facet ten miał z 30kg nadwagi i myślałem zeby do niego napisać żeby się wziął za siebie bo w takim stanie zamiast myslec o rozwoju itp będzie niedługo myślał tylko o tabletkach które po zawale itp chorobach będzie musiał brać. Skończyło sie na tym że nie wysłałem tego emaila. btw sam mam parę kg nadwagi z którymi „walczę” od lat :)

Alexie , czy dobrze zrozumiałam ,że nalezy dążyć do poznawania ludzi, którzy swobodnie zarządzaja swoim czasem? Co to dla Ciebie znaczy? Ja przez swobodne zarządzanie rozumiem wybór- co robię z tym czasem.
A jeśli „zarządzanie czasem” polega na pracy non stop?;)) A co z ludźmi, którzy miewają urlopy? Są … nieatrakcyjni? Rozwiń, proszę te wątki:)

Alex,

w swoim poście opisałeś historię znajomości z kobietą, której biust według Ciebie wyraźnie odbiegał od normy, jednak milczałeś na ten temat – to znaczy „udawałeś”, że jest to zupełnie normalny biust.

Twoje słowa: „Ja, przez ponad 6 miesięcy naszej intensywnej znajomości nie tylko ani słowa na ten temat nie powiedziałem, ale cały czas zachowywałem się jakby była to najnaturalniejsza rzecz pod słońcem koncentrując się na innych przyjemnych aspektach naszego bycia razem.”

I w gruncie rzeczy mogę zrozumieć taką postawę, jeśli zakładamy, że ta znajomość jest tylko chwilowa – pobawimy się trochę i nasze drogi się rozejdą – nie muszę nic o Tobie wiedzieć.

Ale jeśli chce się zbudować głęboki związek, w którym jesteśmy wobec siebie szczerzy i wiemy o sobie maksymalnie dużo, to zachowanie takie jak Twoje opisane w poście, mogłoby się wydać dość obłudne.

Przypuśćmy, że jakaś kobieta w wyniku wypadku straciła dwa palce u stopy. Było to dla niej ciężkie przeżycie i choć udaje, że nic się nie stało, tak naprawdę wstydzi się swojego wyglądu. I nagle poznaje mężczyznę, w którym się zakochuje. I on w pewnym momencie widzi, że kobieta nie ma tych palców – jest zdziwiony, ciekawy, poruszony, przestraszony, ale… milczy i udaje, że nic! A kobieta nie wie co ma myśleć – widział i nic nie powiedział, to znaczy, że co? Nie możliwe, żeby nic nie pomyślał. Czyli pomyślał, ale nie powiedział… I w pierwszej chwili może poczuć ulgę, ale w głębi serca niepokoi ją, czy on to zaakceptował, czy może się przy nim czuć swobodnie? Czy on tylko udaje, że jest ok, a tak naprawdę budzi to w nim odrazę? Kobieta ma z powodu tych palców kompleksy, chciałaby, aby mężczyzna dał jej do zrozumienia, że dla niego te palce nie mają żadnego znaczenia. Boi się jednak, że jak poruszy ten temat, to się okaże, że on jej nie akceptuje, więc milczy, dusi to w sobie. Takie przemilczane sprawy często doprowadzają do wielu nieprawdziwych domysłów i powodują rozpad związku.

Uważam więc, że jeśli ma to być bliski związek, warto poruszyć drażliwy temat, zagłębić się nawet w tę najintymniejszą sferę.

Wiem, że być może napiszesz, że nie warto angażować się w związek z kimś, kto ma jakiekolwiek problemy emocjonalne, bo tylu jest na świecie innych, którzy ich nie mają :) Po przeczytaniu pewnej ilości Twoich postów domyślam się też, że nie dążysz w swoim życiu do tworzenia długotrwałych, głębokich związków, więc Ciebie ten problem nie dotyczy. Ale jest mnóstwo osób, które właśnie tego oczekują od życia – chcą budować głęboką i długoterminową relację z kimś, kogo kochają. I takie budowanie nie zawsze jest proste – wymaga pracy.

Skąd moje spojrzenie? Jestem psychologiem i pracuję z ludźmi, którzy mają problemy. Trzeba przyznać, że osoby, które często zmieniają partnerów i „cieszą się życiem” nie przychodzą do mnie :) Chyba, że tacy, który żyli tak przez 50 lat i nagle uświadomili sobie, że są niesamowicie samotni…

W innych przypadkach, to znaczy nie w związkach, które mają być długie i szczęśliwe, zdecydowanie lepsza jest powściągliwość.

Kiedyś poznałam dziewczynę, która miała wyraźnie południowoeuropejską urodę, ale polskie imię i nazwisko, nie miała też żadnego obcego akcentu. Strasznie mnie kusiło, aby zapytać ją jakie ma korzenie, ale powstrzymałam się. Uznałam, że to nie moja sprawa.

Więc – w przypadku nowych znajomości wskazania jest powściągliwość i ostrożność, w przypadku znajomości doraźnych/przelotnych pytajmy tylko o to, co jest nam minimalnie potrzebne do podtrzymania znajomości. Ale w bliskich związkach nie bójmy się pytać o sprawy osobiste – oczywiście taktownie, nie z wścibstwa, lecz troski, zainteresowania i chęci dogłębnego poznania drugiej osoby. No i oczywiście jeśli ktoś nie chce na dany temat rozmawiać – uszanujmy to.

Pozdrawiam
sniezka

Lata swojej młodości spędziłam w pewnej stolicy zachodniej Europy, nigdy nie zdarzyło się aby ktoś pytał o prywatne, intymne życie a tym bardziej o finanse.
Może raz o intymne :)
W Polsce zdarza się nagminnie, niezależnie od tego czy znamy się kilkanaście lat czy tylko chwilę.
Pytania tego typu uważam za duże faux pas.
Czy posiadając wiedzę o zasobach finansowych naszego rozmówcy poznajemy jakim jest człowiekiem, co sobą reprezentuje, jakie wartości wyznaje w życiu?
Bardzo trafnie ujęła to Ewa W.

Zawsze tego typu pytania wprawiają w konsternację i mają zazwyczaj negatywny wpływ na relację z pytającą osobą. Gdybym miała ochotę, poinformowałabym a jeśli tego nie robię, tzn. że mam ku temu uzasadnione powody więc zamiast zadręczać „złymi” pytaniami może lepiej byłoby wsłuchać się w to, co ktoś ma do powiedzenia sam od siebie?

@Sebastian B
uważasz, że takie wypytywanie jest normalnym? czy ktoś w rozmowie z Tobą, sam z własnej woli mówi co za ile, po co i dlaczego?
Na szczęście takich nie znam a tych zadających niewłaściwe, unikam.
We wszystkim powinniśmy znać umiar, nie tylko w piciu i jedzeniu :)

Pozdrawiam.
A.L

Alex, proszę Cię, czytaj uważnie. Napisałam, że w przypadku budowania głębokiej, długotrwałej relacji takie zachowanie może być postrzegane przez drugą stronę jako obłudne. Wyjaśniłam dokładnie dlaczego. Nie napisałam, że Ty zachowywałeś się obłudnie – nie mam pojęcia na temat charakteru Twojej relacji z tamtą kobietą, ani też charakteru tej kobiety, jej postrzegania tej sytuacji. Nie wiem nic na ten temat i nie chcę wiedzieć – to Twoja sprawa. Dlatego nie pisałam o Tobie, tylko o tym, jakie mogę wyciągnąć wnioski na temat koncentrowania uwagi tylko na wybranych aspektach związku przy długotrwałych relacjach (takich, które mają przetrwać np. kilkadziesiąt lat).

Moja postawa jest otwarta – czytam to, co piszesz, rozumiem Twoje stanowisko i na podstawie własnych doświadczeń pokazuję swój punkt widzenia. Nie kłócę się, nie krytykuję, po prostu piszę co myślę. Nie chciałam Cię urazić, nie mam zamiaru nikogo osądzać. Nie wiem nic o Tobie, dlatego nie traktuj mojej wypowiedzi jako oceniającej Ciebie. Wręcz przeciwnie, chcę się podzielić spojrzeniem na sprawę od zupełnie innej strony, niż Ty. Każdy ma prawo być inny, mieć inne potrzeby i zachowywać się inaczej.

Pozdrawiam
sniezka

sniezka,

Poniżej 3 fragmenty Twojego komentarza, na które zwróciłam szczególną uwagę i – choć oddalę się trochę od głównego postu – chcę się do nich odnieść, bo to według mnie ważne także w kontekście cyklu „nie masz prawa”.
Napisałaś:
– „mogę zrozumieć taką postawę, jeśli zakładamy, że ta znajomość jest tylko chwilowa – pobawimy się trochę i nasze drogi się rozejdą – nie muszę nic o Tobie wiedzieć”
– „jeśli chce się zbudować głęboki związek, w którym jesteśmy wobec siebie szczerzy i wiemy o sobie maksymalnie dużo, to zachowanie takie jak Twoje opisane w poście, mogłoby się wydać dość obłudne”
– „Po przeczytaniu pewnej ilości Twoich postów domyślam się też, że nie dążysz w swoim życiu do tworzenia długotrwałych, głębokich związków, więc Ciebie ten problem nie dotyczy. „

Hmmm… To jednak może przeczytaj posty Alexa jeszcze raz i uważniej. :-) Naprawdę. Zwrócisz wtedy może uwagę, że Alex zwykle pisząc o relacjach damsko-męskich nie pisze o szybkim numerku w samochodzie po dyskotece, ale o relacjach dłuższych, często wieloletnich i wcale nie odżegnuje się od uczuć, zakochania, miłości.

Zatem Twoje stwierdzenia, które wyżej zacytowałam według mnie nijak do tego nie pasują, a co gorsza – to co napisałaś może budować w Czytelnikach szczególnie młodych fałszywe przekonanie, że aby budować długotrwałą relację, związek w którym jest miłość etc, to trzeba wszystko o sobie powiedzieć, o wszystko dopytać i korkociągiem wyciągać z nich wszystko, bo związek oznacza brak tajemnic itd. A skoro nie pyta, nie włazi w przestrzeń, nie przekracza granic, to nie myśli o partnerze poważnie tylko traktuje go jako chwilową przygodę, nie kocha…
Dziwię się, zwłaszcza gdy takie jak cytowane rzeczy pisze psycholog.

Głębokie relacje, w których jest miłość nie muszą być „na całe życie” z deklaracja popartą aktem ślubu. Głębokość relacji poza tym nie jest zależna specjalnie od tego czy wiem „maksymalnie dużo” czy nie o drugiej osobie. Jest natomiast potrzebny w niej szacunek, a ten zakłada prawo do własnej intymności i nie włażenie w życie drugiej osoby (i przeszłe, i teraźniejsze) jak do swojego mieszkania – z butami i kiedy ma się ochotę.

I jestem przekonana, że absolutna, bezwarunkowa szczerość może być tak samo niszczycielska dla relacji jak i brak otwartości i zakłamanie.

Kochać, mieć głęboką i długotrwałą relację –nie mów że do tego potrzebujemy wiedzieć o sobie „maksymalnie dużo”! Po pierwsze – dla każdego maksymalnie dużo to inna wartość. Wszystkiego NIE MOŻNA wiedzieć. Nie da się. Maksymalnie dużo o mnie, to tyle, ile JA CHCĘ powiedzieć. A nie to, o co mnie ktoś wypyta. Czujesz różnicę? Podobnie jak jest między „nic nie wiedzieć” a „wypytywać o wszystko” jest jeszcze cała gama innych możliwości.

Alex w tym poście zwraca uwagę na potrzebę wrażliwości i szanowanie przestrzeni drugiego człowieka, a to naprawdę jest ważne – zarówno gdy chcesz się z kimś „bzyknąc”, jak i wtedy gdy chcesz z miłością przeżywać kolejne lata, jak i w relacjach przyjacielskich, koleżeńskich etc.

Pozdrawiam, Ewa

Małgosiu S,
przykład o nogach nietrafiony. To Ty sprowokowałaś do rozmowy o nogach, a nie Twój partner. On nie spytał: „A co sądzisz o swoich krzywych i cienkich nogach”.
Kobieta z bliznami nie podjęła rozmowy.

Ja o tym właśnie piszę: jeśli chcesz – mów. A druga osoba nie ma prawa włazić z butami.

Warto też pamiętać, że partner to nie terapeuta.

Pozdrawiam, Ewa

Alex… ;)), alez nie chodziło mi o taki rodzaj udawania!:)) W takich sytuacjach niczego się nie udaje..:))
Mówię tylko o tym ,że fajnie, gdy można rozmawiać o róznych rzeczach, nawet trudnych, bo wtedy można zrobic DODATKOWO cos dobrego.
Oczywiśćie , uważam ,że nie wolno włazic z buciorami w czyjeś życie. Oczywiście uważam ,że relacje międzyludzkie ( wszystkie) muszą być nacechowane kulturą osobistą . Oczywiście,zawsze musimuy mieć oczy szeroko otwarte i nikt nas nie zwalnia z myślenia. I oczywiście- mamy prawo do popełniania błędów, choć oczywiste jest ,że powinno być ich jak najmniej :)) :))

Ewo W,
mówisz ,że nie trzeba byc terapeutą. (Abstrahuję od Aleksa i dziewczyny z bliznami , bo to juz chyba w końcu wyjasnione)
Z pewnością partner nie musi byc terapeutą, ale chyba może zrobic cos dobrego dla drugiego człowieka, tym bardziej bliskiego?? Skoro na przykład pomagam obcym staruszkom na ulicy , jadę kilka czy kilkanaście kilometrów , by dowieżć do domu, to robię to niepotrzebnie? Bo nie muszę nikomu pomagać? Pewnie ,że nie muszę. Chcę.
Z każdego przykładu każdy wybiera to, co chce.

Dzięki Alex, szczerze powiedziawszy dostrzegam teraz drugą stronę – zawsze wychodziłem z założenia, że jak coś mnie intryguje/ciekawi to spytam, najwyżej nie dostanę odpowiedzi… ale teraz widzę, że nawet gdy dostaje odpowiedź to może źle wpływać na relacje… więc warto się zastanowić czy nie lepiej poskromić swoją ciekawość :)

sniezko,

napisałaś „Czyli moje stwierdzenia można zinterpretować na dwa sposoby :) Ale tylko jeden wyraża to, co chciałam powiedzieć.”. Tak, rozumiem.
I dlatego napisałam o ryzyku „[…]to co napisałaś może budować w Czytelnikach szczególnie młodych fałszywe przekonanie, że […]”. Nie napisałam: buduje. O to ryzyko mi chodzi. Precyzyjnie formułując swoja opinię minimalizujemy ryzyko złej interpretacji, bo zmniejszamy pole do interpretacji :-)

Dziękuje za Twoją odpowiedź i uszczegółowienie.

Małgosia S,

piszesz w odpowiedzi do mnie ” mówisz ,że nie trzeba być terapeutą.”.
Przeczytaj uważnie: ja nic takiego nie napisałam!
Napisałam „partner to nie terapeuta”.
W ogóle nic nie było o trzeba czy nie trzeba.
Jedno z tego wynika – nie jest rolą partnera terapeutyzowanie drugiej osoby – czyli nie mozna od niego oczekiwać funkcji terapeuty w naszym życiu. A pomagać – jeśli chce – oczywiście każdy może, jeśli chce. Wspierać – jeśli chce. Stawać w roli terapeuty – jeśli chce a druga strona na to pozwala.

Ja mówię o innym przypadku – gdy ktoś oczekuje od partnera, że będzie terapeutą.

Co do staruszki, hm… pomagasz jej bo chcesz. A ja znowu o odwrotnej sytuacji – gdyby staruszka od Ciebie wymagała….

To nie jest kwestia tego, co chcemy z przykładu wybierać, tylko jak przykład jest dobrany do zagadnienia. Z całym szacunkiem i życzliwością dla Twoich poglądów i przykładów.

Pozdrawiam, Ewa

Mags piszesz:
On jest pewnie na etapie zarabiania swoich pierwszych pieniędzy i duma go roznosi i pewnie chce ogłosić światu “słuchajcie jestem samodzielny!”, bo pytając kogoś o zarobki, często pytająca osoba robi to tylko po to, żeby pochwalić się swoimi (wcale nie wysokimi, ale pierwszymi).

Pewnie coś w tym jest podoba mi się twoja diagnoza :-). Dzięki za komentarz daje mi do myślenia, nigdy nie byłem człowiekiem nadmiernie skomplikowanym

Z drugiej strony też nie czuję się jakoś szczególnie zgnębiony na razie. Wiem że zadaję masę głupich i oczywistych dla większości pytań, ale taka moja uroda. Jestem jeszcze młody i wolę pytać i dowiedzieć się czegoś niż siedzieć i udawać mądrego.

Pozdrawiam
Sebastian

Małgosia S,

Różnimy się w takim razie w spojrzeniu na temat. Ja, jako dojrzała i świadoma siebie kobieta preferuję innego rodzaju bliskie i ciepłe związki – te bez funkcji terapeutycznej. :-) I nie działań terapeutycznych oczekuję od partnera. ;-)
Pozdrawiam, Dobrej nocy.

Ewa

Mój Boże, Mariusz T., czy ja chcę nawracać grzeszników i wypalać błędy rozpalonym żelazem…? ;) Ja nikogo nie mam prawa nazywać grzesznikiem i nikt nie ma do tego prawa – każdy postępuje według siebie, żyje zgodnie z sobą.

Zdaję sobie sprawę, że post Alexa można skomentować na wiele sposobów – podać przykłady ze swojego życia, które potwierdzają genialność jego rad, lub podać wyjątki, kiedy rady nie miały zastosowania. Można napisać łagodnie, lub ostro, ogólnie, lub bardzo konkretnie, jest milion możliwości! Ale o wszystkim się nigdy nie da napisać, ani w każdy sposób, trzeba dokonać wyboru. Czasem jest on lepszy, a czasem gorszy :) Czasem mniej przemyślany i spontaniczny, czasem wynikający z długotrwałych analiz.

Czy można poznać człowieka po przeczytaniu kilku jego komentarzy? Na pewno nie. To tylko malutki wycineczek myśli, poddany selekcji i filtrowaniu przez różne czynniki, nawet włączając w to niskie ciśnienie, czy psa szczekającego nad uchem, który doprowadza do szału :) Niewątpliwie więc pisanie jasnych i dla wszystkich zrozumiałych komentarzy to sztuka :) I ja powiem, że jestem tu, bo się jej uczę. Ale przyznam, że na razie zmęczyło mnie to okrutnie… Chyba więc sama się „odstrzelę” na jakiś czas.

Pozdrawiam i życzę dalszych owocnych dyskusji :)
sniezka

W aspekcie blizn z postu, delikatności i koncentracji oraz komentarza Alexa do Śnieżki
„Rozumiesz różnicę pomiędzy „widzieć” a „zwracać uwagę na coś”?
Dam Ci przykład: Przedwczoraj byłem oglądać piękny zachód słońca. Jak słońce zachodziło moje oczy zarejestrowały przelatujący helikopter, ale ani na moment nie odciągnęło mnie to od podziwiania tego spektaklu natury. Podobnie było z piersiami tamtej kobiety, tylko doznawanie piękna było, hm.. bardziej całościowe”

Powtórzę tylko potwierdzający to cytat zasłyszany w pięknym filmie:

„Kiedy palec wskazuje niebo, tylko głupiec patrzy na palec”.

Miłego i dobrego dnia.

Dzień dobry Alex, dzień dobry Wszystkim:)
ja mówiłam o „bliskich, ciepłych relacjach”, nie o „współistnieniu”- czyli byciu obok.W bliskich relacjach WZAJEMNIE doładowujemy się przeciez emocjonalnie i to miałam na mysli używając okreslenia „funkcja terapeutyczna”;) Nie mówiłam o przejmowaniu zadań , które są przeznaczone ze swej natury dla psychologa czy psychiatry!;)
Ewo- nie pisałam też o swoich specjalnych potrzebach;). Skąd taki pomysł??:)) Rzeczywiście zeszlismy z drogi , że ho, ho:)
Wracając więc do zasadniczego wątku Absolutnie zgadzam się , że nie wolno być wścibskim. Jeśli chce się poznac człowieka można wogóle nie zadawać pytań… Rozmawiać, patrzeć, słuchać i wyciągać wnioski. Jeśli chcę poznać czyjs pogląd na jakąś kwestię przedstawiam swój punkt widzenia(dośc ogólnie) albo z jakim poglądem się zetknęłam ( bez podawania oczywiście żadnych szczegółów , aby sytuacja pozostała anonimowa,czyli nie miała przypadkiem charakteru plotki). Takie postawienie sprawy jest bezpieczne i albo ktoś podejmuje temat , albo nie.
A w sytuacjach „autobusowych”- na przykład: -wybieram się do kina na film „x”, czytałam recenzje, w których było napisane… Ciekawe, czy będę podobnie odbierała?..
Albo -zastanawiam się,dlaczego właściciele psów nie sprzatają po swoich pupilach (nie – „oburza mnie to”, bo wtedy mogłabym spalić relację , jesli to posiadaczka psa , który zostawia swoje „ślady” gdzie się da…
albo- zastanawiam się jakie sobie/ dzieciom kupić zwierzatko
Wbrew pozorom można bardzo dużo wiedzieć o człowieku po kilku, nawet takich, rozmowach. A po lekturze blogu…;))
Prawda Alexie?:)
Może tyle dorzucam dziś )
Życzę wszystkim miłej niedzieli
Małgosia

Witam,

Najpierw pewne wyjaśnienie tym, którzy wnikliwie czytają wszystkie komentarze: pisząc swojego posta powyżej powinienem użyć nicka Maciek K. zamiast Maciek, tak by było to spójne z innymi moimi wpisami na blogu – niestety, literka K. gdzieś mi uciekła.

Aleks napisałeś: „Zaciekawiłeś mnie: „ brak dyskusji na niektóre światopoglądowe tematy na tym blogu w moich oczach ogromnie podnoszą wartość tego miejsca. „
Ciekawe jakie tematy dokładnie miałeś na myśli”

Nie jest to do końca tematem tej dyskusji więc odpiszę bez zagłębiania się szerzej w temat. Miałem na myśli tematy stricte światopoglądowe typu, lepiej być wierzącym czy ateistą, lepiej być prawicowcem czy lewicowcem, lepiej być w związku czy żyć w samotności etc. Osobiście podoba mi się, że na tu na blogu rozpatrywane są praktyczne zagadnienia w kontekście konsekwencji, które one przynoszą. Dzięki temu, przy zachowaniu pewnych zasad, (np. uważne czytanie, uprzejmość wobec innych, poszanowanie spojrzenia innych, jasne formułowanie wypowiedzi, czy wreszcie – zasady, które często same w sobie są wyzwaniem), ja czuję się tutaj bardzo dobrze.

Wracając do meritum. Napisałeś: „Tytuł serii dotyczy pewnej postawy w podejściu do innego człowieka, z którym chcę wejść w ciekaw relację o bardziej prywatnym charakterze.”

Nieco mnie to zastanowiło, bo choć rozumiem, że w całym cyklu chodzi o „podtrzymywanie bliskich i serdecznych relacji z innymi ludźmi” to czy do tej pory nie padło określenie „prywatny charakter”. Moje pytanie zatem do Ciebie, jako osoby mającej duże doświadczenie w kontaktach biznesowych jest zatem takie, czy są jakieś znaczące różnice jeżeli chodzi o zasady tworzenia długotrwałych relacji o bardziej „zawodowym/biznesowym” charakterze? Czy jest jakiś aspekt, na który powinniśmy zwrócić większą uwagę niż w kontaktach prywatnych?

Dodam jeszcze, że akurat dość dobrze czuję zasadność podejścia „nie masz prawa” – choć pewnie łatwiej jest mi zauważyć gdy ktoś łamie te zasady wobec mnie, niż gdy ja je łamię.

Pozdrawiam
:)

Alexie,
napisałam wcześniej „Przestańmy czepiać się szczegółów, rozmawiajmy , uczmy się. „
A Ty- ” Tutaj na tym blogu niestety czepiamy się szczególów, jeśli mogłyby one prowadzić Czytelnika w niewłaściwym kierunku. To jest blog edukacyjny, dlatego tak jest” Oczywiśćie to jest jasne i zrozumiałe. Dobrze , że przypomniałes w komentarzu dla Mariusza T warunki dopuszczanej tu krytyki. Krytyka konstruktywna tak , ale krytykanctwo- nie. Przyznaję ,że mam wrażenie ,że w postach niektórych osób trochę zaczęło kiełkować..:) W takich sytuacjach często robi się krok w tył. A to dyskusji nie rozwija. O to mi chodziło:)
Wcześniej pisałeś o poznawaniu i.. ściemnaniu. Jasne, że ściemnianie nie prowadzi do niczego dobrego. Przecież prawda wyjdzie na jaw, wczesniej czy później.. Rano uroda kobiety, która się bardzo maluje, albo w łożku opowieści mężczyzny o swoich możliwościach… No i co wtedy;)?? Kiedys męzczyzna poprosił kobietę o jakies osobiste, intymne zdjęcie. Dostał zdjęcie w papilotach :)) :))
A juz bez zartów- Transparentność zasad, intencji, poglądów itp powinna byc w relacjach międzyludzkich standartem. Częstokroć zaoszczędziłaby wielu złych emocji, rozczarowań, nieraz cierpienia. Tak samo jak standartem powinna być uprzejmość, kultura. I bynajmniej nie chodzi o uprzejmość typu „Królowa Śniegu”.
I chodzi tez o to, aby wiedzieć,że kogoś miłego, kulturalnego i uczynnego nie należy wiecznie „poklepywac po ramieniu” czy uważać, że on cos musi dla nas. Raczej niewiele osób lubi byc tak traktowana? Szczególną skłonnośc do takiego typu skracania dystansu mają młodzi mężczyźni. Parę lat temu zetknęłam się z pewną analizą. Konkluzja z wyników badań była mniej więcej taka, że nieumiejętność utrzymania pracy przez młodą , dobrze wykształconą kadrę jest w dużym stopniu spowodowana przez nieumiejetność pracy zespołowej oraz nagminne skracanie dystansu z przełozonymi

Katarzyna – odpowiedziałem sobie w kolejnym poście, że taka uwaga nie ma sensu…
„Żeby poprawić sobie samopoczucie (bo ja taki nie jestem, więc jestem lepszy)?” – albo miałem dany problem i wiem jakie powoduje konsekwencje… Dodam, że samemu znam problem „kg” a swego czasu w rodzinie dotknął mnie mocno problem konsekwencji palenia, alkoholizmu i złej diety. Stąd był mój topik.

Chciałam się jeszcze odnieść do postów Macieja D i komentarzy dotyczących jego wypowiedzi.

To rzeczywiście bardzo drażliwa sprawa i wydaje się że lepiej w rozmowach nie poruszać tematów czyichś nałogów. Nawet jeśli mamy najlepsze zamiary, chcemy pomóc, wydaje nam się, że znamy jakieś „rozwiązanie problemu” – nie powinniśmy tego robić, gdyż nasza interwencja może tylko pogorszyć sprawę, nie mówiąc już o zepsutej relacji (np. ktoś, kto ma problem z niekontrolowanym pochłanianiem jedzenia, po naszej uwadze zamiast pójść pobiegać, obrazi się na nas, zaszyje w domu i zamówi 4 pizze, żeby się pocieszyć).

Są jednak przypadki, kiedy ludzie swoim budzącym niepokój zachowaniem (nadmiar alkoholu i innych używek, zaburzenia odżywiania – od otyłości po anoreksję) naprawdę chcą zwrócić na siebie uwagę otoczenia, chcą, żeby ktoś ich zapytał co się z nimi dzieje. Oni swoim zachowaniem wołają o pomoc. Jednak należy pamiętać, że mimo wszystko NIE KAŻDY jest uprawniony do interwencji w takiej sprawie! Jeżeli dostrzegamy taką osobę w swoim otoczeniu i podejrzewamy, że potrzebuje ona pomocy, zanim cokolwiek zrobimy należy dobrze rozeznać się w sytuacji – czy ta osoba ma bliskich przyjaciół, lub kogoś w rodzinie, kto mógłby jej pomóc? Może się zdarzyć, że osoba jest zupełnie sama. Wówczas można na początek udzielić jej wsparcia poprzez zaproponowanie wspólnego spędzenia czasu, po prostu ją dostrzec i otworzyć się na nią, wysłuchać. Może się wtedy okazać, że się myliliśmy, albo że uratowaliśmy komuś życie. Jednak tak czy inaczej wypytywanie, wścibstwo, czy pouczanie w takiej sytuacji jest fatalne. Jeśli ktoś ma poważny problem naszym celem powinno być tylko wsparcie i zachęcenie takiej osoby do skorzystania z profesjonalnej pomocy, a nie udzielanie „dobrych rad”. Nie należy także brać za taką osobę odpowiedzialności – to ona sama musi sobie poradzić, podjąć decyzję i zacząć działać. Czasem jednak potrzebuje kopa, albo utwierdzenia, że praca nad sobą ma sens. Zawsze pamiętajmy jednak, że nasza interwencja powinna być niezwykle delikatna, taktowna i stopniowa…

Wiem, że to znów skrajny przykład, jeśli chodzi o ogólny wydźwięk postu Alexa, niemniej ważne jest, aby mieć świadomość, że takie sytuacje się zdarzają. To znaczy – czasem ktoś oczekuje, że inni wyjdą z inicjatywą i zainteresują się jego problemem.

Pozdrawiam
sniezka

Alex piszesz: „O urlop możesz pytać tylko „niewolników” na pensji, bo tylko tam taka kategoria w ogóle występuje. Jak tak zapytasz kogoś z ludzi swobodnie dysponujących swoim czasem, to pokazujesz na dzień dobry, że jesteś z innego świata. Jak myślisz, to zwiększa Twoje szanse na nawiązanie bliższej znajomości, czy zmniejsza? Pomyślcie o tym wszyscy!!”
Więc pomyślałem.
Ja osobiście pracuję na pensji, znam wiele osób, które nie pracują na etacie, a są porządnymi niewolnikami własnej działalności gospodarczej oraz takich, którzy nie pracują na etacie, a z wykorzystaniem wolnych zleceń, a używają słowa urlop.
Dla tych ostatnich, urlop to wolne dysponowanie własnym czasem, jednakże trochę inne od, tego, co robią na co dzień. No ile ludzi tyle podejść.
Jednakże nasuwa mi się pytanie, kto łapie się na Twoją metkę „niewolnika” a kto nie?.
Ja pracuję w energetyce z dużymi fajnymi urządzeniami i platformami wiertniczymi. Jeżeli chce się tym bawić to, tylko, jako pracownik etatowy. Ponadto w biurze nie mam nawet swojego biurka, mogę pracować z domu lub innego dowolnego miejsca.
Napisałeś też „Jeśli chodzi o Twoje pytanie „ Co złego jest w pytaniu ludzi ile zarabiają „ to przed chwilą miałem rozmowę telefoniczną z dość poważną osobą na kierowniczym stanowisku i kiedy na zakończenie zacytowałem (bez podawani Twojego nazwiska) Twoje pytanie i zapytałem co na to odpowiedzieć, to usłyszałem „To jakiś tłumok, którego mamusia nie nauczyła!””
Ta poważna osoba na kierowniczym stanowisku też jest „niewilnikiem”?

Nie bardzo też rozumiem: „Jak tak zapytasz kogoś z ludzi swobodnie dysponujących swoim czasem, to pokazujesz na dzień dobry, że jesteś z innego świata.”
No ale ja przecież jestem z innego świata. Jeżeli to dla tych wspaniałych osób będzie problemem, to raczej to świadczy o nich a nie o mnie?
Pozdrawiam.
Kleks.

@Alex
„albo niewiele z tego zrozumiałeś.”

Dokładnie tak. Niewiele z tego zrozumiałem.

Nie rozumiem, dlaczego sugerujesz nie wykonywać tego, co jest naturalne dla człowieka lub zostało wdrukowane mu w czasi jego dorastania ?

Czemu ma to służyć ? Jakie długofalowe skutki, odczuje osoba po wdrożeniu u siebie, takiego modelu 'prywatności’ jaki prezentujesz ?

Chodzi mi o to, ze moze dobrze byloby wziac przyklad zamiast kultywowac zle nawyki?