Zgadzam się z Tobą w stu procentach. Jednak uważam, że w tym rozumowaniu (jak najbardziej słusznym kryje się dla młodego czytelnika Twojego bloga podstępna pułapka… Podkreślam słowo MŁODEGO! Mam tu na myśli osoby poniżej 25 roku życia (chociaż dla niektórych nawet po 70 będzie to myśl poza ich zasięgiem:). Uważam tak, ponieważ Twoje proste (nie mylić z trywialnym:) stwierdzenie, że „Jeśli musisz się wysilić przy działaniach, które sprawiają Ci taką frajdę, że chętnie byłbyś gotów wykonywać je nawet za darmo, to jest to w porządku. W innych przypadkach poszukaj sobie łatwiejszej drogi.” jest motywujące tylko w przypadku gdy już z nie jednego pieca chleb się jadło. Z lektury Twojej strony wnioskuje, że ta „lekkość”, z jaką teraz podchodzisz to różnych spraw była okupiona ciężką pracą i wieloma „porażkami”. Właśnie ciężka praca i tzw. „porażki” to jest coś (tu warto zauważyć, że ciężka praca nie jest w cudzysłowie:), czego trzeba samemu doświadczyć. Dzięki temu można wyciągać wnioski, które w przyszłości mogą nam pomóc w lepszym, szczęśliwszym radzeniu sobie przede wszystkim z samym sobą i ze spotykającymi nas przeciwnościami. Można wtedy (tak jak m.in. Ty robisz na swoim blogu:) podsuwać innym dobre rozwiązania i dzięki temu zaoszczędzić im żmudnych poszukiwań odpowiedzi na trudne pytania:) Ale nawet jeżeli dajemy już komuś gotowe rozwiązania na tacy (ekranie:) będą one na nic jeżeli emocjonalnie (za tym słowem ukryty jest cały bagaż doświadczeń, łącznie z dużą ilością ciężkiej pracy i mnóstwem „porażek”;) do nich nie „dorósł”. I tu dochodzę do sedna sprawy… tak jak prawie niemożliwym jest wytłumaczenie nastolatkowi, że trzeba z umiarem itp. i że my sami też przez to przeszliśmy i że jest naszym dzieckiem i chcemy jak najlepiej, tak samo młodej osobie ciężko jest zrozumieć znaczenie pewnych słów jak np. „dziełania które sprawiają ci frajdę” (istnieje obawa, że wszyscy zapragną mieć knajpę, klub albo wypożyczalnie sprzętu sportowego…)albo „poszukaj sobie łatwiejszej drogi” (po co komu studia!:). I wiem, że w to miejsce zaglądają ludzie mądrzy i ambitni. Wiem też, że często podkreślasz wagę ciężkiej pracy i własnych doświadczeń… ale uważam, że przy okazji takich niby łatwych ale bardzo trudnych spraw warto podkreślać (nawet przesadnie), że to wcale nie jest proste i że trzeba mieć OCZY SZEROKO OTWARTE! A większość z nas (a ludzie młodzi przede wszystkim) ma OCZY SZEROKO ZAMKNIĘTE. I nie jest to wynikiem naszej głupoty, ale ludzką przypadłością, której dzięki ciężkiej pracy i przeżytym „porażkom” można się skutecznie oduczyć. Co doskonale widać na Twoim przykładzie. Pozdrawiam

Wszem i wobec, dzień dobry :)

W celu zachowania przejrzystości nie będę mieszać dwóch wątków, więc:

1. Alex, to, co bardzo mi się podoba na Twoim (Waszym) blogu, to właśnie takie przyjemnie optymistyczne podejście do życia. Zgadzam się z Tobą, że Polacy mają skłonność do wybierania „bohaterskich i heroicznych” ścieżek, czasami zupełnie bez potrzeby. Tak samo, jak przeszkadza mi to, o czym pisałeś w którymś ze wcześniejszych postów – nas w szkołach uczą, że nigdy w niczym nie będziemy dobrzy, możemy tylko usiłować. Zdecydowanie jestem przeciwna takiemu podejściu do sprawy i sądzę, że absolutnie każdy człowiek jest w czymś co najmniej bardzo dobry – niezależnie od tego, czy jego „specjalizacją” jest gotowanie świetnej zupy pomidorowej, talent w zakresie geometrii przestrzennej czy umiejętność kontrolowania przemian gospodarczych w trakcie zmiany ustroju (tutaj wielki ukłon w stronę prof.Leszka Balcerowicza). W związku z czym myślę, że przy rozsądnym podejściu do sprawy i umiejętności znalezienia złotego środka można cieszyć się z tego, że jest się w czymś bardzo dobrym – z zachowaniem świadomości istnienia pewnych rzeczy „do poprawek”, tak samo jak można wybierać w życiu te drogi, które wymagają mniej wysiłku (tutaj również się z Tobą zgadzam – wielkie poświęcenia i nieproporcjonalnie duże uzależnienie od innych ludzi nie do końca bywa fajne), a które nie są przez to mniej wartościowe.

2. aJF, nie zgadzam się z tym, o czym piszesz. Sama jestem w wyróżnionej przez Ciebie grupie „młodzieży do 25 roku życia” i zdążyłam już podjąć wiele decyzji o których powiedzieć, że wywiodły mnie w pole, to silny eufemizm, tak samo, jak zdążyłam już doświadczyć ciężkiej pracy i ją docenić. Myślę, że Twoje obawy są przesadzone i każdy, kto poświęca czas na czytanie tego bloga zdążył już rozwinąć procesy myślowe na takim poziomie, żeby wiedzieć, że jeśli jest mowa o wybieraniu łatwej ścieżki i ma to związek np. z kierunkiem studiów, to nie chodzi o to, żeby tych studiów nie podjąć i zalec miętkim brzuszkiem do góry przed telewizorem (co pozornie wydaje się łatwiejsze), ale raczej o wybraniu takiego kierunku, który człowieka interesuje i w którym może przypadkiem jest on już dość obeznany i przejawia pewien talent w danej dziedzinie, raczej niż kierunku, który jest uznawny za „lepszy”, bardziej prestiżowy itd, ale który danej osobie wydaje się nieciekawy, trudny i zupełnie zbędny. W tym wypadku „pójście na łatwiznę” uważam za wystarczająco uzasadnione.

Przepraszam za przydługawy komentarz, nie umiałam bardziej skoncentrować swoich przemyśleń.

Witam,

Z moich obserwacji postawa „pojscia na latwizne” jest raczej dosc popularna w otoczeniu – zarowno zawodowym, jak i prywatnym. Zauwazam wiele takich przypadkow i w tym sensie kloci sie to troche z podkreslanym w pow. postach powszechnym heroizmem.

Bardzo duza czesc spoleczenstwa idzie wlasnie „na latwizne”, niestety blednie interpretujac znaczenie takiego wyboru. Ta niedoskonala interpretacje „pojscia na latwizne” to synonim „nierobienia nic”, z ktorym spotykam sie baaardzo czesto. A to raczej nie tedy droga… :)

Zgadzam sie, ze powszechnie gloryfikowane w Polsce jest dochodzenie do czegokolwiek TYLKO za pomoca przelanego (wlasnego) potu, krwi i wyrzeczen. Dzieje sie tak dlatego, ze jakis zawistny mechanizm zakodowany w naszej psychice powoduje, ze kazdy komu cos przyszlo lekko jest podejrzany („pewnie komus ukradl, bo kazdy, kto cos osiagnal bez wysilku to zlodziej” >> see: paradygmat niedoboru)

Malo tego, nawet jesli ktos osiagnal cos wlasna wytezona praca, tylko ze robi to z usmiechem na ustach zadowolony ze swojego zycia, tez jest „podejrzany”, bo przeciez „nie mozna lubic pracy” itd. :)

Dlatego moze nie widzimy powszechnie tego „pojscia na latwizne” u ludzi, ktorzy odnosza wokol nas sukces, bo „wstyd” im sie przyznac, ze przyszlo im to bez wyrzeczen i lez…?

Pozdrawiam,

Kuba

Witam
Dodaje kilka słów do przykładu Elisona. Pracował w weekendy a w tygodniu leżał na plaży i surfował na desce. Właśnie w takim słońcu na plaży wpadł na pomysł implementacji relacyjnej bazy danych wd. modelu dr Codda z IBM Research.
Wskazuje to bardzo wyraźnie, że czasem warto iść na łatwizne – zarobić poprostu w normalnych proporcjach i dać sobie czas na troszkę główkowania.
Teraz przykład mojej łatwizny. Jak już niektórzy wiezą jestem osobą niewidomą. Oznacza to, że skanuję książki żeby je móc czytać. Wieści się rozniosły w akademiku i coraz częściej ktoś do mnie wpadał z kilkoma stronami do zeskanowania. Kiedy prace magisterskie ruszyły pełną parą miałem takich gości coraz więcej. Zbierałem wszystko co im skanowałem. No i właśnie w taki sposób pomogłem im ale sam też zebrałem pokaźną ilość materiałów. Normalnie zajęłoby mi to bardzo dużo czasu. Wilk syty i owca cała.
Przy dyskusji o chodzeniu na łatwizne warto wspomnieć o przyjmowaniu pomocy. Wiele osób uznaje to za coś czego się nie powinno robić. Odwracamy kota ogonem i przypominamy sobie co myślimy kiedy sami oferujemy komuś pomoc. Jest to przeważnie szczere…. Zakładając, że druga strona oferuje pomoc szczerze czemu nie iśćna łatwiznę i czasem powiedzić tak, sięgnę po wyciągniętą rękę. Ja się na przykład częst bardzo cieszę kiedy ktoś zrobi dobry pożytek z czegoś co podpowiem czy kiedy tej osobie pomogę.
Pozdrawiam,
Paweł

Witam.

„Pójście na łatwiznę” jest sztuką, bo jeśli przyjmiemy ze pewien typ osobowości posiada otwarty umysł, brak klapek na oczach, cechuje go kreatywność i pomysłowość to wg mnie tylko tacy ludzie znajdą „windę” o czym Paweł wspomniał. To cechuje ludzi sukcesu moim zdaniem ze mają w głowie skuteczne rozwiązania na życie bez zbędnego trudzenia się. Poco nam wysiłek, który nas zabija, wyjaławia z energii na życie? Poco zawód który przynosi pieniądze, nie przynosząc satysfakcji, tkwienie w związku który okalecza, zamiast cieszyć?
Dla mnie pójście na łatwiznę to brak komplikowania sobie życia. Szukajmy prostych rozwiązań na nie. ALE co jeśli człowiek jest chorobliwie ambitny ale owych predyspozycji do odnajdywania prostych rozwiązań przy minimalnym koszcie, nie posiada a dotarcie do celu jest możliwe jedynie wchodząc „po schodach”. Ja osobiście składam hołd. Bo są to osoby które dają od siebie więcej aniżeli ludzie którzy posiadają cudowne cechy i szybciej docierają na piętro (cel). Ich ambicje i ich marzenia są okupione trudem. Mogłyby przecież powiedzieć „to jest zbyt trudne, poddaje się, może gdzieś indzie będzie coś dla mnie”. To samo dotyczy związków damsko-męskich: ”czy poddawać się bo coś się wali?Czy zadać sobie trud i związek ratować”. A co jeśli po tym trudzie będzie już „łatwizna”? Ukazałam Wam pewne zestawienie, bo moim zdaniem nie da się generalizować. Moja opinia: trud jest niezbędny aby później chodzić przez łąkę łatwizny.

Witam
Zgadzam się w zupełności, że proste rozwiązania są najlepsze i nie należy komplikować spraw. Co więcej na ułatwianiu można wiele zyskać, zwłaszcza ułatwianiu rzeczy innym. Wiele świetnych firm powstało dlatego, że istniał problem a ktoś go rozwiązał, co znacznie ułatwiło sprawę. Ułatwianie to motor rozwoju i kierunek przyszłości. Każdy problem to trudność, jego rozwiązanie to ułatwianie. Gdzie jest więcej ułatwień tam więcej rozwiązań, a mniej problemów i trudności.

Za dużo jest podejścia typowo sportowego, gdzie pierwsze miejsce jest za największy wysiłek więc każdy chce się wysilić bardziej i mocniej. Każdy jest sportowcem w życiu, a niepotrzebnie. Za bardzo się na tym wzorujemy zapominając, że życie to nie sport, który jest, jakby się nad tym zastanowić mocno oderwany od sensu.

Wstając co rano lepiej pytać się „co bym dziś mógł/mogła ułatwić?” niż „co by tu sobie dziś skomplikować?”.

Witam
Fajnie czytać wasze posty po całonocnej imprezie weselnej u takiej pary, że każdemu życze takiej drugiej połówki. :-) Za dwie godziny ruszam na poprawkę na 300 osób. :-)
Alex środowisko IT w jakiś dziwaczny sposób pasuje do chodzenia na łatwiznę… Ja wybiłem sobie wielkim młotem z głowy programowanie… Dochodzę do wniosku, że wiedzieć co zrobić z tym co jest na rynku wystarczy. Ostatnio zajmuję się dostępnością stron i software’u dla niewidomych czy szerzej niepełnosprawnych. Abstrachując od tematu bardzo technicznego opisu wymaganych zmian i poprawek to sam proces sprawdzenia wymienionych jest dla mnie poprostu naturalny.
Ja po obronie mam zamiar zaszyć się w takiej lekkiej głuszy i coś podłubać… Mam dwa pomysły na fajny software i usługi – ale nie mam zamiaru podpierać powiek zapałkami. Kiedy się charuje a nie pracuje to dla zdrowia psychicznego chiałoby się dostać jakiś bonus.
A na koniec o sporcie… Gdyby ludzie się zachowywali jak wiele osób, które spotkałem na Aconcagua. Pomagali sobie, pozdrawiali się na szlaku, dzielili się jedzeniem, częstowali herbatą. Nawet jeśli z wyprawy na szczyt weszła jedna osob to byłto sukces całej grupy. Ja z powodu urazu nie doszedłem do szczytu ale ciesze się i długo będę się cieszył tym że weszło 4 osoby. Dobrze jest przenieść takie myślenie do pracy – umieć się cieszyć powodzeniem zespołu, nie patrzeć się dziwnie bo komuś idzie lepiej tylko się może od takich ludzi uczyć.
OK to pozdrawiam i uciekam
Paweł

Witam
Chiałem się z wami podzielić pewnym spostrzeżeniem. Nie wiem dlaczego ludzie to robią, ale czasem gardzą czy w sposób lekceważący wypowiadają się o sobach, które nie wykonują tak zwanych „top zawodów”. Mnie to strasznie irytuje kiedy ktoś mówi, a bo to kanary, a co ta czy ten na infolini… Chodzi mi o spotykany brak szacunku dla szeregowych pracowników, którzy często wykonują jakieś prace fizyczne. Znałem jeden przypadek, który parał się akfizycją w jakimś banku ale niewybrednie komentował takie osoby…

Jutro lepiej zbiorę myśli… :-)
Pozdrawiam was bardzo gorąco przy kawie z czekoladką!
Paweł

Alex, nie ma problemu;)

Witaj Artur
Ja byłem jak dotąd na tak poważnej wyprawie poraz pierwszy, ale wiem że nie ostatni. Przypadki kiedy ktoś ginie w gorach to przeważnie sytuacje ekstremalne. Główne przypadki śmierci na wyprawach to na prawde wypadki – ześlizgnięcia się ze zmęczenia czy lawini oraz innego rodzaju nieprzewidziane zdarzenia. Inne przeczyny, które zdarzają się niestety często to brak wyobrazni. W górach jest ona potrzeba aż ponad normę. Przykładem może być błędne zachowanie w przypadku bulu głowy. W wysokich górach może on oznaczać słabą aklimatyzację i ostrzegać przed obrzękiem mózgu. W takim przypadku powinno się zejść troszke niżej a nie udawać twardziela „bo ja to wytrzymam”. Kolejna strona medalu to fakt wbicia sobie do głowy, że w góry się idzie żeby wracać, wchodzi się na szczyt do puki do puty czuje się siłę na powrót. Słynny Polski alpinista Aleksander Lwow mówi: „Doby alpinista do żywy alpinista”. Ja byłem na wyprawie, która była niezwykle partnerska. Każdy mi pomagał i ja starałem się robić ile mogłem.
Myślę, że było to na tyle wyraźne doświadczenie, że pewnie w jakiejś części przeniesie się na moją codzienność.
Bardzo zachęcam Cie do przeczytania książki: „Dotkniecie pustki” autorstwa „Joe Simpsona. Na podstawie tej książki powstał film: „Czekając na Joe” – książka jest lepsza. Nie jest obszerna i bardzo wciąga – szybko się czyta.

Pozdrawiam,
Paweł

P.S.:
Alex, przepraszam wypadłem z toru poraz kolejny no ale ta alpinistyka jakoś mnie pochłania.

Ania
Cytując Alexa czasem trzeba troszke inkubacji. Ważne żeby z nia nie przesadzać i nie przyjąć jej za stan właściwy i wygodny bo jest nam miło i nie wkładamy w jakieś sprawy wysiłku. Czasem trzeba usiąść na rafie żeby zobaczyć co dalej z tym fantem zrobić. To że ma się problemy większe czy mniejsze czy coś nie idzie po naszej myśli to normalne. Moim zdaniem najgorzej jest kiedy chronicznie nic z tym nie robimy – małymi kroczkami też się dochodzi do celu. Wiem, czasem zabraknie motywacji i opada się z sił ale może wtedy właśnie nabiera się nowych bo się nie motamy od opcji do opcji.
Ja znowu wyskocze z tym alpinizmem, ale to na prawde na mnie wpłyneło… Chłopaki jak szli na szczyt było -50 stopni i co 4 kroki przystawali ale doszli. A co do map. Jakby każdy miał taką mapę to byłoby śmiertelnie nudno.

Pozdrawiam,
Paweł

@Ania

Dziękuję za słowa uznania :)

@Alex

W odpowiedzi Pawłowi napisałeś o “dawce stereotypów”, które wysypały się w komentarzach. Napisz proszę co masz dokładnie na myśli.

W porządku, służę cytatami :

w tym kraju “bycie ofiarą” i działanie wiecznie “pod górkę” to jedyny akceptowalny sposób na życie

powszechnie gloryfikowane w Polsce jest dochodzenie do czegokolwiek TYLKO za pomoca przelanego (wlasnego) potu, krwi i wyrzeczen.

Jak wyżej. Osobiście taka postawę znam właśnie ze stereotypowych wypowiedzi (ew. częściowo własnych poglądów ;) )

Jeśli więc chodzi o bezpośrednie przeżywanie “tu i teraz” to jaki sens ma takie rozważanie?

Przy takim postawieniu sprawy, oczywiście, sens jest marginalny.
Ale 'tu i teraz’ to jeszcze nie wszystko. Planować i działać długoterminowo. Jak się zastanowić, to chyba i o tym był wpis na blogu…?

Co to ma wspólnego z dwoma końcami kija?

Przepraszam za nietrafione porównanie. Z grubsza chodzi mi o to, że niemal z każdego położenia
można wyciągnąć jakąś korzyść. Liczy się oczywiście ogólny bilans, ale nie warto z góry i od razu
się „uprzedzać” co do biegu wypadków, szczególnie że najlepiej wydarzenia ocenia się po czasie.

Masz sporą niechęć do tzw. prowizorki. To może Cię w życiu blokować przed osiągnięciem wielu wyjątkowych rzeczy, kiedy trzeba opuścić “porządnie poukładane drogi” i improwizując różne prowizorki wykorzystać otwierającą się sposobność.

Nie mylmy prowizorki z improwizacją. Do prowizorki mam niechęć.
Nie lubię, nie toleruję i chociaż stanowczo zbyt często musiałem coś takiego robić, nie podoba mi się to i siebie za to nie lubię. Doceniam skuteczną improwizację, przechodzenie do porządku dziennego nad prowizorką będę krytykował, piętnował, tępił. „do samego końca – mojego, lub jej”, że tak (być może niefortunnie) zacytuję…Ten model tak ma. Oczywiście, to temat na inną dyskusję (nie moje podejście, tylko improwizacja oczywiście).

Tak na marginesie, to w ogóle dziwnym trafem często znajduję się w obozach spraw z góry przegranych i beznadziejnych. (aby nie być gołosłownym – należę do najwyraźniej 1 osobowego stronnictwa przeciwników organizacji Euro2012 w Polsce). taka dygresja, pod wpływem niedawnej dyskusji gdzie noże już dobyto ;

To co napisałem, to fakt, że jeśli gdzieś pojawiają się spore trudności i komplikacje to zastanawiam się, czy to nie jest sygnał, że jestem na niewłaściwej drodze, a to, zgodzisz się, ogromna różnica.

Ten fragment pozwolilem sobie zostawić na koniec, bo dobrze podsumowuje dyskusję (moim zdaniem). Otóż moje podejście jest inne. Po pierwsze, o ile trudność nie została przewidziana albo ich ogólna „waga” nie wykracza ponad przewidywania, uważam że nie ma powodu do paniki. Po drugie, nie uważam aby „trudności i komplikacje”, nawet „spore” świadczyły o błędnym doborze celu. Mogą co najwyżej świadczyć o niewłaściwej metodzie ew. (na co w swoim wypadku jestem wyczulony, innych nie oceniam, nie moje broszka) nieadekwatnych umiejętnościach. Oczywiście popieram postulat zastanawiania się nad trudnościami, jednak uważam, że równie dobrze „trudności” mogą świadczyć o tym, że przyjęty kierunek działania jest jak najbardziej właściwy. A nawet gdyby tak nie było, z przyczyn wymienionych wcześniej, uważam że w niektórych (podkreślam: niektórych) przypadkach warto się „przemęczyć”. Dla wprawy. Zaś o odróżnienie przypadków „wartych przemęczenia” od pozostałych chodziło w moim pytaniu, od którego cała dyskusja się zaczęła.

Jako że przynajmniej ja w tej kwestii nie mam niczego więcej do dodania, proponuję podpisanie protokołu rozbieżności i zakończenie tego wątku okopaniem się na własnych pozycjach :D

To, co napisał Piotr jest oprócz bycia cytatami, przekonaniami na pewien temat. A cechą charakterystyczną przekonań jest to, że możemy je zmieniać. Ja kiedyś miałem następujące przekonanie: „Co roku w wigilie Święty Mikołaj przynosi prezenty”. Teraz już wiem, że to dostawcy przywożą zabawki do sklepów a ich droga pod choinkę to jeszcze inna historia.
Przekonania ponadto są jak samo spełniające się przepowiednie, z tego powodu koniecznie trzeba pozbywać się tych destrukcyjnych i ograniczających.

Przekonania cytowane przez Piotra:
„w tym kraju “bycie ofiarą” i działanie wiecznie “pod górkę” to jedyny akceptowalny sposób na życie”
Moja propozycja
„w tym kraju “bycie ofiarą” i działanie wiecznie “pod górkę” to jeden z wielu akceptowalnych sposób na życie i na pewno nie najlepszy”

Ja kiedyś miałem przekonanie „Dużo pieniędzy albo dużo czasu wolnego” (nawiasem mówiąc przekonanie „albo, albo” jest najbardziej popularne w Polsce), po zamianie na „Dużo pieniędzy to dużo wolnego czasu” moje życie zmieniło się diametralnie. Po prostu zacząłem zauważać, że to jest rzeczywiście wykonalne. W naszym mózgu jest tzw „struktura siatkowa”, która wyłapuje nam z otoczenia to o czym myślimy (wierzymy, że jest prawdą) i upewnia nas w tym przekonaniu.
Uważajcie na swoje przekonania :)

Pozdrawiam
Artur Jaworski

Witajcie,

TO chce napisać może nie będzie poparte przykładami, może nie do końca na temat, ale chciałem podzielić się z wami swoją refleksją na temat chodzenia na łatwiznę.

Chodzenie na skróty to bardzo użyteczne zjawisko u ludzi, gdyby nie to , to już dawno byśmy opadli z sił. We wcześniejszych komentarzach przywoływano tu sport, jako wyznacznik, ja też chciałbym odwołać się do sportu. Dążenie do celu to jest jak bieg maratoński, bardzo długi a zarazem przemyślany proces. W końcu w maratonie liczy się to, że dobiegniemy do mety. W czasie biegu musimy odpowiednio rozłożyć siły, aby ten bieg ukończyć. Czasem, aby utrzymać daną pozycję musimy biec wolniej, aby złapać oddech, w odpowiedniej chwili napić się, aby sił starczyło, bo bez tego gdybyśmy biegli na 110% możliwości swojego organizmu to byśmy nie wytrzymali. W maratonie trzeba biec swoim równym tempem i wiedzieć , kiedy przyspieszyć, a kiedy zwolnić, żeby dobiec do mety i mieć później jeszcze siłę, bo jeśli będziemy biegli na 110% możliwości do mety, to może się okazać, że owszem osiągnęliśmy cel i wygraliśmy, ale żeby dalej działać brak nam sił i w ogólnym rozrachunku ponosimy porażkę. Lepiej biec na 80% swoich możliwości cały czas swoim tempem, a na finiszu włączyć dopalacz i pobiec na 110% swoich możliwości.
Powinniśmy raczej ułatwiać sobie życie, a nie je komplikować. W momencie, gdy idziemy na skróty i nam się udaje to dlaczego mamy się z tego nie cieszyć? W końcu włożyliśmy we wszystko mniej siły i teraz mamy więcej energii na dodatkowe działania, na te na które byśmy normalnie nie mieli czasu idąc cały czas pod górkę.
Na koniec mogę powiedzieć, że lepiej czasem się zastanowić, jeśli chcemy coś osiągnąć to ile siły musimy w to włożyć, bo czasem trzeba dać z siebie więcej niż się później dostaje z powrotem. Warto pomyśleć wtedy , jak to sobie ułatwić i jeśli jest droga na skróty to ją wykorzystać, bo po co się męczyć bez sensu. Ludzkie ciało jest tak właśnie zaprogramowane i w odpowiednich sytuacjach zwiększa swoją wydajność do przezwyciężenia problemu, ale to się dzieje tylko przez krótki czas, później wszystko wraca do normy. Pomyślcie sobie jak będziecie wyglądać , gdy cały czas będziecie działać na 110% swoich możliwości? Po prostu przegrzejecie swoje akumulatory i już nigdy ich nie zregenerujecie, dlatego trzeba się wysilać wtedy kiedy potrzeba, a jeśli można zrobić to mniejszym nakładem sił to trzeba to wykorzystać, aby mieć energię na inne czynności.

Gdybyście widzieli ich razem na szczycie (ponieważ doszli). Ten 8latek już nie był taki mały :)

O ! O właśnie ! I jak w takich chwilach mówić o windach ? Nie mówię, aby tak chodzić codziennie, ale od czasu do czasu dla własnego dobrego samopoczucia dobrze jest sobie taki „eksperyment” przeprowadzić. Buduje to pewność siebie i odporność na różne wydarzenia. Co więcej, daje także dobry przykład oraz temat do dyskusji :) oraz porównań. Jedno z nich mi się nasuwa samo – William Willis. Człowiek który mógłby napisać „ekstremalną wersję Blogu Alexa” (Alex, bez obrazy ;) ) a przy którego życiorysie Jack London wypada całkiem konwencjonalnie. Żadnej z jego książek niestety nie przeczytałem, tylko maleńką (wręcz broszurkę) o nim. Żeglarz, pisarz, człowiek który w wieku ponad 60 czy 70 lat jednosobową tratwą („seven little sisters”) albo „jachtem” („Little One”) pływał samotnie przez Pacyfik i Atlantyk. Nie mam niestety książki przy sobie, więc nie posłużę się cytatem, ale zarówno Alexa jak i wszystkich Czytelników gorąco zachęcam do przeczytania wszystkiego, co wpadnie w ręce :) Między innymi, ciekawie prezentowane są poglądy Willisa na cel, jakość życia oraz właśnie omawiane tematy jak „łatwość” i „przyjazność” tego co nas spotyka :)

Alex, Piotr: Myślę, że obaj inaczej rozumiecie słowo “prowizorka”. Dla mnie ma ono odcień negatywny.

Dla mnie zdecydowanie negatywny. Owszem, zgadzam się, że naciągneliśmy może trochę formalną definicję… niemniej hasłem dnia, prowizorka jest ZŁA.

Dopóki wszystko działa to nie ma się czym podniecać. W tym systemie komputerowym, który wymyśliłem w latach osiemdziesiątych, a który jest wykorzystywany do dziś jest mnóstwo prowizorek, co nie przeszkadza mu funkcjonować i to bez specjalnej konieczności serwisowania go.

@Alex „Jeżeli działa – nie ruszać” ? W kontekście moich osobistych (zgoda, skromnych) doświadczeń, trudno mi się z tym zgodzić. Większość mówi : „jeżeli działa, jest dobrze”. Team rozwiający NetBSD twierdzi że „jeżeli nie jest dobrze, to nie działa”. Osobiście popieram to podejście, mimo że akurat NetBSD dotąd nie używałem :)

Alex, jeżeli to nie problem – poprosiłbym o choć kilka ogólników nt. projektu na prywatny adres, ew. tutaj, jeżeli to możliwe. Z wcześniejszych wpisów / wypowiedzi kojarzę wzmiankę o 'zwinnych metodologiach’ ale gdzie, co i jak… :(

@Alex

Dziękuję za informację :) Dla zainteresowanych : modemy o których pisał Alex można było obejrzeć w akcji np. w :)

w moich czasach IT funkcjonowała zasada “never touch the running system”, przynajmniej jeśli chodzi o coś, co było potrzebne do zarabiania (dużych) pieniędzy, a nie jako zajęcie hobbysty.

:-) Nie wątpię, szczególnie że zasada ta trzyma się świetnie. Aczkolwiek znam (niestety z opowiadania – bezpośredniego, ale jednak :( ) przykład dużej instytucji finansowej która wymianę systemu IT rozpoczyna jak tylko poprzedni się spłaci. I nie mówię tutaj o „utrzymaniu w ruchu”, serwisie czy dostosowaniu. Również z innych powodów, przywolywanie tutaj „zarabiania prawdziwych pieniędzy” (rzecz mocno subiektywna zresztą) i przeciwstawienie temu zajęciu dla hobbysty uważam – bez urazy, Alex – ale za chwyt retoryczny :) który jednak ma dużo wspólnego z tematem, ale o tym jednak dalej. Tymaczasem mała dygresja, którą czasami posługiwałem się na rozmowach kwalifikacyjnych :

Pokazy na poligonie przed przyjęciem Polski do NATO. Dwóch generałów, polski (GP) i amerykański (GA) obserwują ćwiczących żołnierzy.
GA: Kto dowodzi tymi ludźmi ?
GP: Ja. Ja !
GA: Jaką ma pan generał z nimi łączność ?
GP: ???
GA: Więc jednak pan generał nimi nie dowodzi…

„Działa – nie ruszać” często i nieuchronnie prowadzi do sytuacji, w której łączność użytkownika z systemem się zrywa, i ogranicza do wykorzystania w warunkach normalnych, a „plan B” sprowadza się do „nic się nie stanie…”.
Osobiście uważam, że wspomniana zasada sprawdza się się jako tymczasowa, pomocnicza – ale nie jest to dobre podejście. Prowadzi bowiem do ZŁA (czytaj:”prowidzorki”).

Swoją drogą, to niezła analogia do tego o czym do tej pory dyskutowaliśmy, nawet pamiętając o tym że analogie między techniką a życiem stosować należy ostrożnie i w ograniczonym zakresie.

Owszem, łatwiej jest tak jak wyżej „działa – nie ruszać – bo się zepsuje”. Jednak dane mają to do siebie, że żyją dłużej niż aplikacje, ich producenci czy nawet ludzie, którzy za te produkty którym owe dane powierzono, odpowiadali. I utrzymywanie takiego „status quo” prowadzi niechybanie do sytuacji w której okazuje się, że system, który jak wszystko ma swój koniec, zostaje „osierocony” – bo brakuje wsparcia, dokumentacji (ach, ta kawa i mole!) itp. Tak samo jest z życiem – nawet najlepiej porządkowane i prowadzone na bieżąco, od czasu do czasu wymaga pójścia pod prąd i przynajmniej gruntownych porządków, jeżeli nie zmian. Owszem, tak jest trudniej. Niemniej przeprowadzając przynajmniej od czasu do czasu ;) takie zmiany, unikamy potencjalnie znacznie bardziej szkodliwej konfrontacji ze zmianą totalną, w dodatku wymuszoną przez okoliczności. Trudności nie uniknie się tak czy inaczej, trzeba się zaprawić do walki z nimi. A to się osiąga dzięku czujności i kontrolowanej konfrontacji. Taką postawę można przyjąć, nie tracąc nic z optymizmu czy pogody ducha.

Co się tyczy „perfekcji” – popieram takie podejście, aczkolwiek mam wrażenie, że bywa stosowane rzadko i wybiórczo.

DISCLAIMER: Dodam jeszcze tylko, że w żadnym wypadku nie zamierzam podważać walorów opisywanego systemu, drzeć podpisanego kilka postów wyżej protokołu rozbieżności, tudzież rozpoczynać dyskusji zupełnie nie na temat. Ot, po prostu ciekawa (moim zdaniem) analogia się sama nasunęła…

Pozdrawiam, Piotr

Piotr,
Bardzo zaciekawił mnie ten przykład z tą duża organizacją, która z tego co piszesz wie doskonale czym jest Syndrom Drugiego Systemu (http://www.answers.com/topic/second-system-syndrome)
Ja osobiście nie widzę przeszkód aby w przykładzie tej organizacji operować nazwami własnymi.
czekając na informację łączę pozdrowienia

Artur Jaworski

Oj, tak i lubię oddzielać wyobrażenia od faktów.
Nawet w Polsce gdzie decyzje o podjęciu wdrożenia nowego systemu IT bardzo często oparte są na podstawie „mody” i traktowane jako lek na bieżące problemy, Syndrom drugiego systemu nie jest rzeczą bardzo popularną (szczególnie jak na pierwszym przypadku Zlecający przekona się czym jest to przedsięwzięcie).
Ponadto, zasada “never touch the running system” jest teraz jak najbardziej aktualna. Jednym z celów operacyjnych systemów klasy ERP jest właściwe naliczenie podatków oraz opracowanie sprawozdań finansowych (miesiąc po miesiącu) z tego powodu tykanie działającego organizmu w środku okresu sprawozdawczego wymaga dużej dozy optymizmu . Miałem też okazję zaobserwować jedną sytuację, gdy nie wiele brakowało a świeżo uruchomiony system decyzją Głównego Księgowego o mało co nie został wyłączony (Księgowy miał wątpliwości czy właściwie nalicza VAT). Czym to było spowodowane to już troszkę inna historia.

Artur

Zapomniałem dodać, że pozdrawiam Wszystkich ;)

@Alex

Dziękuję za poprawienie komentarza.

Jak pisałem – źródłem jest „nocna rodaków rozmowa” przy piwie. Nazwą i źródłem więc wolałbym się nie posługiwać, bo i nie o to tu chodzi; zresztą sformułowanie „całe IT” też byłoby chyba na wyrost. Ot, po prostu chodziło mi o pokazanie dwóch (potencjalnych) skrajności, z których – żebyśmy mieli jasność w tym względzie – nie popieram żadnej.

Osobiście do „działa – nie ruszać” mam uraz, a że po chłodnej ocenie widzę (zgadzam się – potencjalne) ryzyka, zwyczajnie wyrażam własne zdanie. Ku przestrodze :) Nie postuluję tu oczywiście eksperymentów „ku samorozwojowi administratora” na systemach produkcyjnych ! Chodziło mi tylko o zachowanie nad dowolnym systemem zdrowego stopnia kontroli i monitoringu, zarówno na poziomie technicznym i menedżerskim (oraz spójności między tymi dwoma) oraz decyzji o działaniu (wymianie?), gdy tylko pojawią się symptomy możliwości nieodwracalnej utraty takiej kontroli.

Nie mam powodu podanej informacji poddawać w wątpliwość, ani też bronić do upadłego. Dlatego też przez myśl mi nawt nie przeszło gniewać się, ani nawet dziwić Twojemu sceptycyzmowi, który oczywiście ma bardzo racjonalne przesłanki.

Tematem na kolejną dyskusję byłaby raczej kwestia tego, jak współczesne, często bardzo skomplikowane relacje właścicielskie firm wpływają na racjonalność podejmowanych decyzji, a stała czasowa mechanizmów rynkowych może być różna ;) Zresztą, tutaj nie podejmuję dyskusji – ja jestem prostym inżynierem, któremu nikt dotąd przekonywująco nie wytłumaczył, dlaczego nadpłynność finansowa w firmie jest zła. Tak więc wykonuję „odwrót na z góry upatrzone pozycje”. Przepraszam, ale to po prostu nie mój poziom kompetencji (i zaangażowania).

@Artur

Dla mnie wysoki obrót przedsiębiorstwa nie jest dobrym powodem aby trwonić pieniądze na wymianę oprogramowania co 2 lata lub cokolwiek innego, po prostu moim zdaniem jest to ekonomicznie nieuzasadnione

HOUGH ! Uzupełniająco: wymiana dotyczyła głównie oprogramowania jednego z systemów (tego obracającego pieniędzmi, bo są i inne); o zgodę pytałem, nie dostałem (może sam zainteresowany zabierze głos).
Cóż, przepraszam – na przyszłość postaram się unikać takich „suworowskich” przykładów.

@shoovi, Artur, Alex

Jeśli chodzi o “dziwny” sposób wdrażania systemów informatycznych to jestem skłonny uwierzyć w takie “niusy”

Ja osobiście wierzę, gdyż : wiara ta mnie nic nie kosztuje i w niczym nie zagraża ;), znam człowieka, a i życie przy różnych okazjach udowadniło mi, że „są rzeczy na ziemi i niebie…” a ja sam mimo usilnej praktyki, potrafię być człowiekiem małej wiary ew. wyobraźni. Zbyt mało mam informacji aby wypracować zawodową opinię, tak „na nosa” to w ogólności podzielam poglad Artura i Alexa, aczkolwiek z innych powodów.

Co do przykładu z NASA – popatrz na Pentagon ;) Tam jakie sumy potrafią utopić w zamykanych pracach R&D ! A przy większości projektów 'n-krotne’ przekroczenia zakładanych kosztów. I żeby nie być gołosłownym : program budowy następcy samolotu F-15 rozpoczął się kilka lat przed ukończeniem dostaw tejże maszyny ;) Inna sprawa, że tu również trudno o miarodajność takich porównań, bo i dziedzina specyficzna, i użytkownik, no i skala inna…

@all

… jakby tu wrócić do oryginalnego tematu … ;-)

Pozdrawiam wszystkich, Piotr

shoovi:
Dzięki. Pracuję w jednej z firm z pierwszej dzięsiątki Fortune 500 – U.S. edition :) Od niedawna. Mimo, że niektórzy lubią na wszelkie korporacje narzekać mi ta materia bardzo odpowiada. Zajmuję się systemami informatycznymi, mam nadzieję, że to miejsce powzwoli mi się rozwinąć.

Witam

Chyba większość spostrzeżeń które miałem do tematu została już napisana powyżej (wiec po co pisać :) ).
Odniosę się jedynie do cytatu z odpowiedzi Ani Olear „…„Pójście na łatwiznę” jest sztuką…” bo właśnie to co łatwe i proste jest w dużej mierze niezawodne i pewniejsze niż rozwiązania skomplikowane.
Tylko że rozwiązania proste nie zawsze są widoczne tak jak te składające się z wielu elementów.Więc tutaj 'prostota’ jest pojęciem trudnym w fazie jej tworzenia, ponieważ zazwyczaj nie jest widoczna wprost.
Zaletą 'prostoty’ jest szybka przyswajalność, dzięki czemu wieksza ilość ludzi korzystających z tego rozwiązania może powiedzieć, że to 'łatwizna’ a odnosić to można do wszystkich dziedzin życia.
Myśląc o prostych/niezawodnych rzeczach to w informatyce np system linux (może toporny w obsłudze ale zawsze stabilny), czy zupelnie z innej beczki (ale też niezawodnej) karabin Kałasznikowa (konstrukcja z IIWŚ a używana do dziś) albo podatek liniowy (zero komplikacji)

Pozdrawiam

Alex
Z cechą ELEGANCJA (rzeczywiście coś w tym jest), a w szczególności cytat „…Elegancja wynikająca z usunięcia wszystkiego, co nie jest absolutnie potrzebne…”
kojarzy mi się książka 'marketing’ polskiego autora, gdy uczyłem się do egzaminu swego czasu i z drugiej strony książką 'marketing’ P.Koetlera (tu autora juz zapamiętałem bo książka zrobiła wrażenie przynajmniej do poprzedniej).
Polski profesor pisał o rzeczach dość prostych do zrozumienia, językiem raczej pasującym do „syntezy jądrowej itd.” niż do marketingu a co za tym idzie ciężko zrozumiałych.
Natomiast Koetler to pełna właśnie ELEGANCJA. Tutaj było czuć, że to dotyczy biznesu, szczególnie jak wszystko poparte było żywymi przykładami. Szczególnie jeśli chodzi o styl, bardzo prosty, dzięki czemu czytelnik może sie skoncentrować na treści a nie formie.

Nie mówię,że naszym naukowcom-ekonomistom brak kompetencji(chociaż na forum międzynarodowym to IIIliga), tylko te podręczniki piszą tak zawile chyba tylko dlatego aby koledzy z uczelni nie powiedzieli, że za mało 'naukowo’ i nie chcą sie ośmieszyć, nie wiem. Też może być opcja, że akurat na taki zły podręcznik trafiłem.

Poruszyliście właśnie kwestię, którą ostatnio sobie uświadomiłem. Po 5 latach na wydziale zarządzania jednej z podobno najlepszych uczelni ekonomicznych w Polsce sam się czasem łapie na tym, że próbuje konstruować zdania naszpikowane jak największą ilością „naukowych” zwrotów. Ale zaczynam to już kontrolować :-)

Nie wiem jakie są inne doświadczenia studentów, którzy zetknęli się z wykładowcami z nurtu „Zarządzanie zarządzaniem”, ale moje są niestety kiepskie. Mam wrażenie, że wieszość z nich dąży do maksymalizacji dwóch parametrów „bełkotliwość wypowiedzi” i „nadymanie się” ;-). Może to surowy osąd, ale moje odczucia są takie, że przedmioty ze słowem zarządzanie w nazwie były dla mnie stratą czasu (szczególnie jak porównam np. z grupą przedmiotów z zakresu finansów).

Pozdrawiam

@Jarek: Uważam podejście Alexa „po co się męczyć, skoro można osiągnąć nie gorszą satysfakcję w łatwiejszy sposób” za zdroworozsądkowe. To dziwne, że ludzie mają bariery psychiczne blokujące ich zdrowy rozsądek.

TesTeq
Chodzi mi o to, że odczuwana satysfakcja z osiągniętych celów jest mniejsza, jeśli te cele zostaną osiągnięte w stosunkowo łatwy sposób. Bo to jest tak, jakby poziom odczuwanej satysfakcji był w jakiś sposób związany z ilością włożonej pracy/trudu w osiągnięcie celu. Jednocześnie uważam, że to nie musi oznaczać, że trzeba sobie utrudniać w celach, które można osiągnąć łatwo, więc tutaj zgadzam się w kwestii tego, że do celów dobrze jest dążyć jak najprostszymi drogami i bez utrudniania sobie.

Alex
Doprecyzuję jeszcze, że „moja blokada”, o której napisałem, nie tyle dotyczy osiągania celu w możliwie prosty sposób(rozumiem, że takie podejście jest dobre i z tym nie ma problemu), co raczej chodzi o postrzeganie tego, co przychodzi mi łatwo – jako wystarczająco satysfakcjonujące.
Myślę, że może ten problem z pełnym docenieniem łatwo osiągniętego celu będzie się wiązał u mnie ze zbyt niską samooceną. Jeśli tak, no to chyba też nad samooceną przydałoby mi się popracować… :-)

Pozdrawiam serdecznie
J.

Orest
Plusy tego są takie, że jeśli dojdzie do spotkania o które zabiegasz, to przypuszczam, że będziesz je dużo bardziej cenił, niż jeśli do spotkania doszłoby bez włożonego trudu.

Jedna z teorii dysonansu poznawczego mówi, że kiedy poświęcamy jakiejś sprawie dużo czasu i energii, to jest prawie niemożliwe, aby udało się nas przekonać, że sprawa nie była tego warta. Oczywiście nie chodzi tu o to, żeby sobie samemu utrudniać…

Alex
Pomijając sprawę satysfakcji i wartościowania celów postanowiłem przyłożyć się i wpoić sobie opisywane tu przekonanie.
Jak słusznie przewidziałeś, siedzą we mnie takie „dzwoneczki”, co dzwonią: „przecież to jest pójście na łatwizne…”„jak to iść na łatwiznę? Zawsze i we wszystkim iść na łatwiznę? Nic nie osiągniesz idąc na łatwiznę! Nie tędy droga.. itp.” – więc jak jasno widać – skutecznie blokują przekonanie „osiągania rezultatów bez trudu”.
No to zacząłem je rozbrajać i się okazało, że pod nimi siedzi taka historia, że w istotnych dla mnie aspektach życia już kilka razy próbowałem pójść na skróty (które faktycznie wyglądały na skróty). Jednak ostatecznie te skróty okazały się dłuższą drogą niż normalna. W efekcie końcowym byłem na siebie zły…

No i w tym momencie nasuwają mi się takie wnioski:
Skracać owszem, ale wtedy, kiedy wiem, że to są skróty, a skróty poznaje po tym, że już kiedyś tą drogą szedłem i ją znam i wiem, jak można coś osiągnąć w sposób łatwiejszy. A więc jasno widzę, że coś da się efektywnie skrócić. Inaczej łatwo mogę pobłądzić i zamiast skrótów trzeba będzie nadłożyć drogi. Tak więc z trzech osób, czyli „osoby bez mądrości”, „osoby nabywającej mądrość” oraz „osoby mądrej” bezpiecznie na skróty może iść tylko ta ostatnia.
W takim razie dwóm pozostałym osobom pozostawałaby droga dłuższa niż skróty. Wyjątek stanowi sytuacja, kiedy w każdej chwili mogliby liczyć na wspomaganie mentora – wtedy owszem, można efektywnie sobie ułatwić i będzie to bardzo efektywna droga, w każdym razie dużo efektywniejsza niż normalna droga. Problem tu jest tylko taki, że zazwyczaj przeciętny człowiek nie zna mądrego mentora, który przeszedł już tą drogę, który wie na co zwrócić uwagę, który zna cały szereg procedur awaryjnych i który w razie czego mógłby go wspierać w jego działaniach..
Więc wydaje mi się, że takim ludziom pozostaje droga normalna, gdzie ani nie utrudniają sobie, ani też nie biorą tego co łatwe…

Tak na marginesie, napiszę, że uważam, że PARETO głównego postu tego tematu, to jest to:
„Z niezliczonych możliwości, które daje nam życie błyskawicznie odsiewam te, których realizacja związana byłaby ze zbyt wielką ilością kłopotów, wyrzeczeń, lub zbytniego uzależnienie się od kogokolwiek innego.”
Uważam, że ta perełka jest bardzo dobra i bardzo ładnie mi się zaimplementowała w moje „ja” :-)

TesTeq
Zupełnie abstahując od teorii dysonansu poznawczego i związanych z tym poziomów satysfakcji, napiszę, że bardzo fajnie, że zobaczyłeś Wielki Kanion i gratuluje realizacji jednego z celów życiowych :-) Wierzę, że było bardzo fajnie, bo widzę bardzo dużo pozytywnych emocji w Twoim poście :-) To fajnie jak spełniają się nam marzenia :-)

Pozdrawiam serdecznie
J.

Orest
Rozumiem, że nie jesteś jasnowidzem i nie wszystko mogłeś przewidzieć, jednak zgodnie z powiedzeniem: „Kto nie doprowadza roboty do końca, ten zawsze zostaje bez pieniedzy”, warto jest mieć na uwadze to, o czym pisze Alex tu:

„Jeśli musisz się wysilić przy działaniach, które sprawiają Ci taką frajdę, że chętnie byłbyś gotów wykonywać je nawet za darmo, to jest to w porządku. W innych przypadkach poszukaj sobie łatwiejszej drogi.”

A wiesz dlaczego myślę, że warto to mieć na uwadze? Bo przy działaniach wybranych na podst. takiego podejścia – satysfakcja gwarantowana :-) PLUS nauka płynąca z doświadczenia (np. żeby błyskawicznie odsiewać takie biznesy, które mogą wiązać się ze zbyt dużą ilością problemów).

Alex
Piszesz: „Jeżeli tak postępujemy, to nigdy nie nabędziemy mądrości w nowych dla nas dziedzinach życia.”
Oczywiście zgadzam się z tym, i jeszcze dorzucę taki cytat:

Największy błąd, jaki możemy popełnić w życiu, to poddanie się lękowi przed popełnieniem błędu.” Elbert Hubbard

Jednak pisząc w moim poprzednim komentarzu to:

„Tak więc z trzech osób, czyli „osoby bez mądrości”, „osoby nabywającej mądrość” oraz „osoby mądrej” bezpiecznie na skróty może iść tylko ta ostatnia. „

należy się tutaj moje wyjaśnienie odnośnie mojego poprzedniego komentarza, który napisałem, mając na uwadze Twój punktu widzenia – czyli osoby, która już posiada pewną mądrość życiową i patrząc z tej perspektywy – widzi, że pewne rzeczy można zrobić łatwo i prosto.

Tak więc wydaje się, że z punktu widzenia osoby doświadczonej, postrzeganie – ludzi, którzy są jakby na poziomie zdobywania wiedzy i którzy jeszcze nie widzą, że coś można zrobić prościej – jest takie, że Ci ludzie się gmatwają i niepotrzebnie trudzą w życiu…

Innymi słowy: Ty, jako osoba doświadczona, już w tym momencie możesz wiedzieć, że pewne elementy doświadczenia mogą być zbędne, bo według Ciebie, można łatwiej i bez trudu osiągnąć ten sam cel, na który ludzie niedoświadczeni mogą robić duże nakłady… i tutaj masz całkowitą rację, że coś można zrobić łatwiej.
Mogę to opisać na swoim przykładzie, kiedy to doświadczyłem tego osobiście, gdzie dzięki telekonferencji jaką kiedyś zorganizowałeś na Skype, zmieniło się moje postrzeganie na sprawy związane z reakcją na pewne nerwowe sytuacje i emocje, a mianowicie moja wcześniejsza nerwowa reakcja, która „wypracowała się sama przez życie w PL” była wcześniej przeze mnie postrzegana jako najprostsza i niestety też jako jedynie możliwa. To nie było komfortowe i chciałem to już od dłuższego czasu zmienić, próbowałem różnych środków, z raczej słabymi efektami. Jednak po konferencji zrozumiałem co chciałeś przekazać, mówiąc, aby reagować na pewne sytuacje – ciekawością… Tzn, wcześniej czytałem na blogu o ciekawości, ale szczerze powiedziawszy, ta reakcja jawiła mi się w wyobraźni nieco inaczej… (korzystając z okazji, muszę powiedzieć, że za to jestem Ci bardzo wdzięczy, bo jakość mojego życia wzrosła w dużym stopniu i na pewno oszczędziłeś mi wielu nerwowych dla mnie sytuacji, a przez to zapewne i wielu siwych włosów na głowie(lub w ogóle włosów), a niektórzy znajomi nie poznają byłego nerwusa :-)
Dzięki Alex jeszcze raz :-)

Podsumowując ten przykład: dla mnie –jako osoby niedoświadczonej- najprostszą reakcją na pewne sytuacje, była moja nerwowa reakcja i to było dla mnie oczywiste. Dla Ciebie, jako osoby doświadczonej, to nie było najłatwiejsze rozwiązanie i pokazałeś, że można to zrobić inaczej.. i że będzie to działać lepiej, i to bez nadmiernych nakładów niepotrzebnych emocji, więc w tym miejscu miałeś racje, mówiąc „zrób to łatwiej i bez trudu”.

Tak więc moim zdaniem, problem o jakim napisałem był w tym, że ludzie zdobywający wiedzę nie widzą swoich doświadczeń z perspektywy osoby posiadającej pewną mądrość życiową. Nie mają tej przewagi i nie widzą alternatyw, lub nie widzą problemów, tak jak osoba doświadczona, więc nie potrafią w nie wniknąć, lub ich uniknąć. Dla nich to, co robią, to jest właśnie najprostsza droga do celu – i wydaje mi się, że takie jest postrzeganie osób zdobywających doświadczenie, chociaż według osoby z mądrością życiową dużo rzeczy można zrobić łatwiej… i to też będzie jak najbardziej prawda, bo te osoby z doświadczeniem życiowym mają już tutaj przewagę, że już przechodziły taką drogę i bezpiecznie mogą wybrać drogę na skróty.

Piszesz:
„Dopóki uważamy, aby przy jego zdobywaniu nie zabić się fizycznie lub ekonomicznie to wszelkie niepowodzenia są tylko „learning experience”
Dla mnie to jest właśnie ta droga środka, która pozwala na w miarę bezpieczne zdobywanie doświadczeń :-)

Teraz tak myślę, że właśnie tutaj jest prawdopodobnie ta nieścisłość języka, która w mojej interpretacji tego tematu mogła wynikać z tego, że to, co ja rozumiem jako „łatwe”, Ty możesz rozumieć jako „zbyt łatwe”. Tak więc precyzując tę drobną nieścisłość myślę, że moje zdanie w tym temacie nie będzie odbiegać od przedstawionej idei, a co za tym idzie – nie widzę już w tej materii nic, co wymagałoby zmiany..

Co do związków z kobietami, to też uważam, że najlepsze będą związki z atrakcyjnymi kobietami potrafiącymi komunikować swoje potrzeby, bo tu jest tak samo jak pisałeś na wstępie o innych działaniach, w których nie chodzi o to, aby wkładać dużo wysiłku w przełamywanie tępego oporu materii, ale jeśli już, to raczej żeby włożyć wysiłek przy wspinaniu się na szczyty marzeń – i w takim wypadku myślę, że satysfakcja faktycznie będzie duża :-)

Pozdrawiam serdecznie
J.

@Jarek: W obu przypadkach zakładasz, że za wykonaną pracę dostaniesz pieniądze. Jeśli wynegocjowane wynagrodzenie jest satysfakcjonujące, proponuję zacisnąć zęby i dokończyć pracę.

Orest

Piszesz:
Tamten fragment postu Alexa:
[i]„Jeśli musisz się wysilić przy działaniach (…) to jest to w porządku. W innych przypadkach poszukaj sobie łatwiejszej drogi.”[/i]
Jak dla mnie mowa o jeszcze nierozpoczętym działaniu, gdy jesteśmy na etapie planowania, szacowania kosztów i zysków.
”
owszem

oraz piszesz:
„Ty jasno pytałeś o sytuację, w której już działamy i co zyskamy, gdy porzucimy działania.”
Owszem, jednak w charakterze „planowania” i myślę, że to było oczywiste, ponieważ wcześniej napisałem również:
„….nie wszystko mogłeś przewidzieć, jednak zgodnie z..” itd.

–

Piszesz: „Czyżbyś potwierdził, że domyśly były słuszne?”

Orest, według mnie jest różnica między robieniem czegoś dla pieniędzy, a samym założeniem faktu otrzymania pieniędzy. W pierwszym przypadku podmiotem są działania, w drugim zapłata. Jeśli to pomieszamy, to dalej wychodzi taki „miszmasz” jak widzimy powyżej i dlatego uważam, że nie można takich rzeczy mieszać.

Piszesz:
„Możesz mieć przeświadczenie, że w rozmowie “wygrałeś” „
A co, mamy sytuację „win-win”, bo chyba coś przegapiłem :>

Justyna
Dziękuje.

Pozdrawiam serdecznie
J.

Orest

Pracuje dla zapłaty, ale praca dla zapłaty i zapłata, to nie to samo.
Jeśli zakładam zapłatę – to jedno.
Jeśli zakładam prace dla zapłaty – to drugie.

Pytania:
1. Czy na potrzeby omawianego przykładu mogę przyjąć tylko jedno założenie, pt. „praca dla zapłaty” bez zakładania drugiego założenia pt. „zapłata”? Tak.

2. Więc nie przyjmuję drugiego założenia pt. „zapłata”? Nie.

3. Dlaczego? Bo tym samym musiałbym radzić Orestowi, aby „zacisnął zęby i wziął się do pracy”.

4. Dlaczego nie chcę radzić Orestowi, żeby „zacisnął zęby i wziął się do pracy”? Bo wiem, ze jest na tyle inteligentny, ze sam potrafi wybrać, co jest dla niego najlepsze.

End of story.

Pozdrawiam serdecznie
J.