Witam !

Temat jak zwykle dotyka mnie bradzo blisko. Jestem młoda, odpowiednio wykształcona i podobno „dobra merytorycznie”, ale z „trochę za małym doświadczeniem”. W związku z powyższym po urlopie w pracy mi podziękowano. I choć narzekałam na zarobki (tak porównując do kolegów i reprezentatów tzw. innych zawodów) po dwóch tygodniach szukania pracy jutro chyba pójdę na rozmowę o pracę – za dosłownie połowę mniej !! (nie da się z tego utrzymać), a przy okazji nie wchodzi w grę oficjalne dodatkowe zatrudnienie u konkurencji.
Czy żeby przetrwać trzeba zamienić się w zwierze, czy jeżeli ktoś nie umnie się sam utrzymać to oznacza to, że lepiej się trzymać od niego z daleka bo pozbawiony jest instynktu przetrwania i marny z niego materiał na związek?

Alex,

Zgadzam się z regułą „druga osoba musi zarabiać wystarczająco na swoje utrzymanie się’ (trudniej o niej mówić za czasów studiów). Oczywiście w pierwszej kolejności stosowałam tą regułę w stosunku do siebie. Zawsze zależało mi na tym, żeby bez względu na to, czy mój partner/mąż będzie milionerem;-) czy nie – zarabiać na swoje wydatki i zachcianki. Nawet jak by to było dla niego kropla w morzu. Wymóg w drugim kierunku – żeby facet zarabiał na siebie- jest bardziej powszechny w naszym społeczeństwie, a nawet „musi” zarabiać więcej niż tylko na siebie, ale przecież również na utrzymanie żony i rodziny! A najlepiej, żeby żona mogła sobie pozwolić spa, fitnes etc (to miało być ironiczne i z przymróżeniem oka;-)

Co do „Po co mojemu partnerowi/partnerce informacja ile ja zarabiam??” Też po jakimś czasie (i bolesnych doświadczeniach) stwierdziłam, że lepiej nie wiedzieć – wtedy spokojniej się śpi;). Ale, właśnie ale, w jaki sposób odpowiedzieć na wprost postawione pytanie 'ile zarabiasz?’. Czy sam fakt zadania tego pytania przez drugą osobę od razu ją dyskwalifikuje jako partnera? Czy da się odpowiedzieć na to pytanie tak, aby nie udzielić odpowiedzi w postaci liczb i przy okazji wytłumaczyć, że uważa się te informacje za zbędne? Może się mylę, ale wydaje mi się, że większość osób została wychowana w tym temacie w takim podejściu – wspólny budżet, żadnych tajemnic etc. Wydaje mi się, że wiele osób nie wyobraża sobie (nigdy nie poznało?) modelu – 2 oddzielne konta i ewentualnie 3cie na wspólne wydatki?

Pozdrawiam,
Olga

@Weronika: nie uogólniajmy tak – wydaje mi się, że raczej chodziło o „stały stan niezaradności”. W Twojej sytuacji wydaje mi się, że nie ma nic dziwnego – początek kariery zaraz po studiach, zwłaszcza po studiach obleganych kierunków (np. Zarządzanie i marketing), w dobie kryzysu i rosnącego bezrobocia. To na pewno nie przekreśla ;) Głowa do góry i dąż do tego, by szybko się zmieniło ;)

@Olga: możesz np. spytać: „czy to ważne/coś zmienia?” – odpowiedź drugiej osoby może wiele o niej powiedzieć, a Ty możesz od tego uzależnić czy odpowiesz kwotą czy wymijająco ;)

Intreresujący i dobrze opisany punkt widzenia. Jak zwykle na tym blogu bywa:)
Zgadzam się z kryterium 'samoutrzymowalności się’- stosowanym ze zdrowym roządkiem:)
Inaczej sami musielibyśmy zadać partnerowi co najmniej trzy pytania:
– ile zarabiasz
– ile wydajesz
– czy masz jakieś inne źródła dochodu

I przyłączam się do pytań Artura S. :)

Jak ten wpis ma się do sytuacji, w której to kobieta ma małe dziecko, którym się opiekuje i w związku z tym nie pracuje na swoje utrzymanie.

Sprostowanie:
Widze, ze wyrazenie „moj przypadek” mozna bylo potraktowac jako przyznanie, ze ja nie musze mowic o zarobkach bo mam swietna sytuacje finansowa. Niestety mialem na mysli tylko to, ze jestem zonaty :)

Witajcie,
Jedno to kto ile zarabia a drugie to ile moze zarabiac. Sa zawody gdzie trzeba budowac doswiadczenie czy pule referencji. Podpisuje sie pod stweirdeniem, ze zarobki to jedno a decyzje to nosnik tego co sie z nami dzieje. Oczywiscie decyzje te dotycza naszego rozwoju zawodowego, ktory przeklada sie na zarobki.
Kiedys przeczytalem zartobliwe stweirdzenie, ze pieniadze to nie wszystko… sa jeszcze akcje, obligacje i dziela sztuki.
Pieniadze nie moga stanowic jedynego kryterium oceny drugiej osoby. To w jaki sposob druga strona zareaguje na informacje o ich poziomie wiele o niej mowi. Najlepsze mierniki to reakcje na ekstremalne konce skali.
Kolejna sprawa to zdolnosc partnera czy partnerki do oceny mozliwosci kiedy mozna sobie pozwolic na spokojniejszy tryb w dbalosci o pieniadze a kiedy skupiac sie na pojawiajacych sie okazjach. Kolejny etap to osoba, ktora nas dopinguje i pomaga te pieniadze zdobywac. Jak pisal Alex wtedy latwiej realizowac plany.

Pozdrawiam,
Pawel Urbanskia

To przypomina mi stare konserwatywne przysłowie, iż „Dżentelmeni o pieniądzach nie rozmawiają”.
Zawsze jawiło mi się to jako zaleta, która jest siłą napędową do rozwoju. Wyznacza to pewien system hierarchii nie klasyfikowany bogactwem, ale elastycznością i pomysłowością do realizacji rzeczy o których marzymy.

Kurde mać, „podaj wynik” i cofnąłem i mi tekst zniknął. Ja pierdzielę!! Co za durny formularz na tej stronie!!!!!!!

W skrócie już napiszę:
1. to co piszesz to związek pt. „brak zaufania, przezorny zawsze ubezpieczony”. To nie jest związek oparty na zaufaniu i partnerskich relacjach.
2. Co zrobić, gdy ONA ukrywając swój zarobek zawsze mówi „ja już nic nie mam, żeby się dołożyć???” – mam przestać ją kochac, bo ona nie nadaje się by mieszkać ze mna?
3. Co z majątkiem odrębnym i kosztami np. jego remontu? Jesli ona się do mnie wprowadza, to nie ma partycypować w kosztach wyremontowania mieszkania? To takie życie niby razem, ale osobno.

Alex, napisałeś: „nie pamiętam, aby któraś z moich partnerek (co najmniej od 20 lat) kiedykolwiek musiała dokładać się do utrzymywania lub udoskonalania moich mieszkań, czy łódki, tak jak żadna nie znała dokładnego stanu moich kont.”

Jeśli przynajmniej jedna osoba w związku ma taki status finansowy, który pozwala na samodzielne utrzymanie mieszkania, łódki, itd., to może rzeczywiście łatwiej jest stosować taką zasadę. Co natomiast w sytuacji, kiedy poznają się dwie osoby – jedna przykładowo wynajmuje jakieś mieszkanie, a druga mieszka u rodziny i obydwie są w stanie samodzielnie utrzymać się bez większych problemów.

W pewnym momencie chcą jednak zamieszkać razem i kupić na kredyt swoje własne mieszkanie, gdyż takie wspólne zamieszkanie jest znacznie przyjemniejsze niż mieszkanie na wynajmie czy u rodziców. Możliwość wspólnego zamieszkania na swoim może być z pewnością uznana za czynnik stabilizujący, który ma znaczny wpływ na związek.

W tym momencie pojawia się jednak problem. Żadna z tych osób samodzielnie nie dostanie kredytu na mieszkanie, bo są jeszcze na początku swojej drogi zawodowej. Są w stanie wziąć kredyt wspólnie. A do tego trzeba znać swoje możliwości finansowe. Wiedzieć, czy ze wspólnymi zarobkami da się radę bez problemu wziąć kredyt. Czy może jednak trzeba z czegoś zrezygnować, żeby dać radę – poświęcić coś na rzecz czegoś lepszego.

Co jest złego w tym, że dwie osoby poznają wzajemnie swoje możliwości finansowe i dzięki tej wiedzy osiągną już teraz coś, dzięki czemu wzbogaci się ich związek, zamiast czekać ileś czasu (lat?) zanim którakolwiek z osób dojdzie do takiego statusu, w którym samodzielnie będzie w stanie zrealizować tę rzecz?

@Alex:
Piszesz:

Twoja rada dla Olgi jest prawie dobra :-) Gdybyś pochodził z nami na Power Walk to wiedziałbyś, że w takiej sytuacji znacznie skuteczniejsze jest pytanie otwarte, bo stawia drugą stronę w niezręcznej sytuacji konieczności tłumaczenia jej motywów. Patrz parę linijek wyżej

Tak, pamiętam też Twój tekst odnośnie wywiadu, gdzie stwierdzasz, iż lepiej zadawać otwarte pytania. I tak jak tam w pełni się zgadzałem, to tutaj nie koniecznie.
Zakładając, że to osoba pretendująca do bycia Tą osobą, to nie chcę jej stawiać w niezręcznej sytuacji. Ma pole do popisu – może pokazać klasę odpowiadając w pełni i ciekawie, może ograniczyć się tylko do krótkiego tak/nie – a to (przynajmniej mi) dałoby do myślenia.

Życie ponad stan jest nieracjonalne. Ale jak żyć racjonalnie nie znając swojego stanu posiadania, w tym swoich zarobków? Temat pieniędzy jest nie do uniknięcia, gdy tych pieniędzy jest mało. Po pytaniach „ile zarabiasz?” i „a do czego ci ta informacja” muszą pójść w końcu konkretne odpowiedzi. Bo gdy nie starczy do pierwszego, skończy się miłość.

Witam,

To ja podzielę się spojrzeniem na to, o czym napisał Draakhan:

„W tym momencie pojawia się jednak problem.
Żadna z tych osób samodzielnie nie dostanie kredytu na mieszkanie, bo są jeszcze na początku swojej drogi zawodowej. Są w stanie wziąć kredyt wspólnie. A do tego trzeba znać swoje możliwości finansowe. Wiedzieć, czy ze wspólnymi zarobkami da się radę bez problemu wziąć kredyt. Czy może jednak trzeba z czegoś zrezygnować, żeby dać radę – poświęcić coś na rzecz czegoś lepszego.”

Nie rozwijając za bardzo kwestii roli tego że żadna z osób nie jest w stanie utrzymania kredytu samodzielnie jako czynnika wykluczającego jego wzięcie z różnych powodów – to kredyt mieszkaniowy jak dla mnie to jest coś bardzo długoterminowego i jeśli te osoby dopiero „chcą zamieszkać razem” i „są na początku swojej kariery” to najlepszym wyjściem moim zdaniem jest po prostu wynajęcie mieszkania i „przetestowanie swoich marzeń” korzystając z aleksowej terminologii :)

A piszę o tym, bo ostatnio miałem okazję przypatrywać się dyskusji dwóch znajomych(obaj mieszkali ze swoimi dziewczynami) z których jeden uskarżał się w jakiej to dziwnej znalazł się sytuacji, kiedy jego związek nagle się skończył – mieszkali wspólnie przez kilka lat i teraz on śpi na kanapie,jego dziewczyna w osobnym pokoju,nie rozmawiają ze sobą i są na siebie „skazani” aż jedno się nie wyprowadzi. Drugi mu odpowiedział, żeby się nie łamał i że i tak nie jest najgorzej bo on jest w podobnej sytuacji, z tym że wziął wcześniej mieszkanie z dziewczyną na kredyt i jak sam powiedział „to jest dopiero problem” :)

Patryk, napisałem trochę, ale znowu wcięło mi cały wpis. Pal licho, reasumując: miłość rządzi się swoimi prawami, nie ma w niej sztywnych reguł, bo jeśli są, to jest to przekalkulowany związek partnerski i tyle ode mnie w tym temacie. A co do kobiety sprzedającej kebaba, to np. mieszkała dotąd z rodzicami. Próbowała znaleźć inną, lepszą pracę, ale nie udało jej się.

Patryk, jeśli już mowa o zdrowym rozsądku: dlatego kilka wpisów wyżej zahaczyłem o temat intercyzy. Tylko o krok od niej w aspekcie głównego tematu. Generalnie uważam, że nie jest nic złego w tym, że wchodząc w związek z reklamówką naszych rzeczy osobistych, z tą samą reklamówką i nic nadto wychodzimy ze związku, nie roszcząc sobie praw do niczego więcej. Być może nie trzymam się sztywno tematu, ale takie mam przemyślenia.

Witam Was,

Moje 3grosze –

„Po co mojemu partnerowi/partnerce informacja ile ja zarabiam??” >

wersja realna – przyglądam się rodzajowi ludzkiemu i moim zdaniem informacja ile zarabiam, budzi ciekawość ponieważ układ dąży do zwiększenia energii (tzn. szukając partnera szukamy przynakmniej tak „bogatego” jak ja sam by razem stworzyć „związek”, jeszcze lepiej bogatszego – bo po uwspólnieniu wyjdę na +). W Polsce w latach relanego socjalizmu łączenie finansów 2 jednostek było jedyną drogą do osiągnięcia czegokolwiek i chyba dalej taki model dominuje.
Moim zdaniem proces takiego rozumownia zachodzi na poziomie nieświadomym i ci którzy tak kalkulują, robią to z autoamtu.

wersja przyszłościowa – na naszych oczach dorasta nowe pokolenie Polaków, którzy urodzeni w dobrobycie mają więcej czasu na myślenie o samym sobie (w sensie pozytywnym – daje to głębszy wgląd w motywację własnego postępowania). Dzięki temu (oraz dzięki bezpieczeństwu materialnemu zapewnionemu przez rodziców) jest szansa na rozwój pełniejszch związków w których finanse schodzą na trzeci plan. Pierwszym planem jest rozwój partnerów (truizmem będzie stwierdzenie, że człowiek rozwija się poprzez drugiego człowieka). Tutaj również związek dąży do zwiększenia energii ale już na zupełnie innym poziomie.

„Tyle na ten temat. Ile ja zarabiam, ile mam na koncie to całkowicie moja sprawa, tak samo nie wypytuję tego partnerki. Jeżeli w tym aspekcie jest miedzy nami duża dysproporcja, która uniemożliwia lub poważnie utrudnia partycypację drugiej osoby np. w kosztach wspólnych wyjazdów, to po prostu taktownie uświadamiam partnerkę, że mamy wystarczające zasoby, aby to przeprowadzić i nasze przedsięwzięcie należy właśnie potraktować jako wspólne wykorzystanie tychże zasobów. Życia nie możemy przecież sprowadzić do tak banalnej kwestii jak pieniądze i równych “składek” !!”

Ile kto zarabia, przeciętnie inteligentny partner jest w stanie wydedukować po krótkim czasie przebywania w związku. Pytaniem pozostaje co z taką wiedzą pocznie. Mogę podać dwa skrajne przypadki – w jednym partnerka nie zwracała na to żadnej uwagi a zapłacenie jakiegoś rachunku było wręcz jej ambicją. W drugim przypadku partnerka uważała, że bedąć starszym od niej a co za tym idzie „mającym już wszystko” to ja powinienem za wszystko płacić (obydwie partnerki zarabiały na siebie; co ciekawe druga przynajmniej 2x więcej od tej pierwszej). Rozpatrując sprawę w tym aspekcie w pierwszym związku czułem się lepiej – miałem poczucie, że finanse są poza nami i nie powodują zadnych spięć. Balans utrzymywał się wręcz sam z siebie.

pozdrawiam czytelników,
Marcin

Darek Says: Toteż reasumując uważam, że lepiej być transparentnym wobec partnera bo dzięki temu lepiej i szybciej widać czy taki związek jest nieodpowiedni.

Darku,
Nie jestem pewien czy rozumiem Twoje pojęcie transparentności. Czy masz konkretnie na myśli to, że transparentność = informowanie partnera o swoich dochodach?
(mi np. transparentność bardziej kojarzy się z informowaniem partnerki o pomysłach które lęgną się w mojej głowie :) , z tym gdzie te pomysły ją lokują, dokąd mają prowadzić – partnerka może dzięki temu ocenić czy jej to odpowiada czy też nie i podjąć własną dezyzję.)
Jeżeli tak jest (tzn. dobrze zinterpretowalem Twoje pojęcie) czy faktycznie uważasz, że ma to aż tak duży wpływ na rozpoznanie jakości związku?(odpowiedni/nieodpowiedni).

Mój priorytet – poniżej.
Podczas realizowania jakiegoś założenia/projektu dokonujemy co jakiś czas kontroli realizacji tegoż. By wszystko zmierzało w założonym kierunku kontrola powinna być obiektywna :) . Związek jest też projektem w naszym życiu. Jeśli co jakiś czas nie przyjrzymy się gdzie doszliśmy, jaką obydwoje osiągamy satysfakcję oraz nie staniemy oko w oko z dręczącymi nas wątpliwościami możemy łatwo osiąśc na mieliźnie. Zdaję sobie sprawę, że najtrudniejszym punktem jest obiektywność zadawanych sobie pytań – wszkaże często pierwszym odruchem przed niewygodną sytuacją jest ucieczka. Pytania odkładamy na bliżej nieokreśloną przyszłość. Nieokreśloną a więc taką, która pewnie się nigdy nie zdaży.
Ucieczka od ważnych pytań = mielizna = brak postępu = odzczuwanie jałowości związku. Z tej perspektywy kwestia zarobków wydaje mi się odsunięta na dalszy plan.
pozdrawiam wszystkich,
Marcin

I kto mówi, że pieniądze szczęścia nie dają? Chyba tylko malkontenci, którzy zazdroszczą tym, co mają więcej. Czytając komentarze mam nieodparte wrażenie, że większość z nas uważa jednak, że miłość/zakochanie miłością, ale jednak kasa to podstawa. Dobieramy partnerów głównie pod względem finansowym. Oczywiście uroda, atrakcyjność fizyczna są również ważne, ale nie przesądzają o ostatecznym wyborze.

To wydawałoby się smutna prawda, ale mająca (chyba?) zastosowanie tylko w przypadku zamożnych osób szukających partnera. W tym momencie to nawet w miarę logiczne dobieranie sobie kandydatów. A jak się nie znajdzie właściwy kandydat/ kandydatka, to dalej będę wiódł samotne życie, mając jednak kontrolę nad wszystkim, łącznie z wydatkami ;)

Dzięki za linka: ciekawy artykuł, na razie przeczytałem go „po łebkach” (bez komentarzy), ale zostawię sobie na wieczór:)

Po raz czwarty na tym blogu zniknął mój tekst – nie potrafię się przyzwyczaić do tutejszych nawyków kopiowania tekstu do schowka i mam za swoje. Z drugiej strony, to jedyny taki blog z tak beznadziejnym systemem dodawania komentarzy :)

Napisze w skrócie: mam cały czas wrażenie, że jednak chodzi o pieniądze. Niby piszesz, że mając ich w nadmiarze, nie jest dla Ciebie istotne, jaki stan konta ma partnerka. Z drugiej strony zwracasz przede wszystkim uwagę na to, czy jest osobą zaradną. Czy mam więc rozumieć, że przyjmiesz pod swoje skrzydła kobietę, która będzie świetnie się realizować na polu Pani Domu? Gotowanie, sprzątanie, prasowanie, w przyszłości zajmowanie się dzieckiem praktycznie 24h/dobę. Czy to jest zaradność, czy zaradnością nazwiesz wyłącznie intratną pracę (oczywiście pojęcie względne, co dla kogo jest dobrze płatnym zawodem). Zgadzam się, że idealnie byłoby poznać osobę, która do tej pory potrafiła się sama utrzymać. Nie ma nic gorszego, niż „wygodnickie panie”, skubiące kasę na solaria i kosmetyczki (znam takie przypadki) oraz setne rodzaje torebek.

@Olga taki układ może funkcjonować u bezdzietnej pary.

Czy moja żona, kiedy udzodzi dziecko i będzie zajmowała się nim oraz domem nie nadaje się na partnerkę? Wg. waszych kryteriów należałoby ją zostawić, przecież przez jakiś czas (raczej dłuższy niż krótszy) będę sam łożył na rodzinę.

Poglądy tutaj reprezentowane przez znakomitą większość nijak mają się do życia rodzinnego.

@ Piotrek,
„Innym kryterium, którym ja osobiście się staram kierować to wybór partnerki/partnera mających “normalną” rodzinę: bez patologii oraz najlepiej minimum to samo wykształcenie co my.”
Ja bym była jednak ostrozna z takimi kryteriami. Ja np jestem z patologicznej rodziny, mój ojciec pił przez prawie cały mój okres dojrzewania; teraz już nie pije na szczęście, ale spokojnie można stwierdzić, że wychowałam się w patologicznej rodzinie. I myslę (patrząc na statystyki) w naszym pokoleniu (i nie ma większego znaczenia czy Białoruś czy Polska) bardzo duży odsetek osób jest z takich patologicznych rodzin (już może „intensywność” patologii będzie rózna). Możesz odrzucić bardzo dużo bardzo fajnych osób, które w ogóle nie są winni tej sytuacji, ani nie mogli mieć na nią wpływu.
Z wykształceniem – też ostroznie:) To że ktoś nie uzyskał w końcu tytułu magistra, nie oznacza, że nie jest „osobą na odpowiednim poziomie”. I co najwazniejsze, na odwrót, to że ktoś ma ukończone studia wyższe – wcale nie oznacza, że będzie ciekawa i atraktycjna duchowo. O jakości i sensowności studiów wyższych było na tym blogu kilka dosyć zagorzałych dyskusji.

Olga

Meg says: ” Poza tym różne są powody wchodzenia w związek, jeden chce by partner(ka) była zdolna się utrzymać, inny uzna, że odda wszystko, byle mieć bratnią duszę obok. ”

Ponieważ mówisz o „wchodzeniu w związek”, zakładam, że „bratnia dusza” nie oznacza w tym kontekście jedynie kogoś, z kim można porozmawiać i czuć się zrozumianym (to można z przyjacielem, a przyjaciół można mieć multum w tym samym czasie), tylko oznacza kogoś przy kim czujesz bliskośc, ciepło, namiętność, nadawanie na tej samej fali itp.

Jeśli byłabym facetem „bratnią duszą”, który wisi na mnie finansowo, zawsze by pojawiało się pytanie, czy jest to rzeczywiście bratnia dusza, a na ile wygodnicki / wyrachowany facet bez celów w życiu.

I odwrotnie, gdybym chciała się związać z facetem, który potrafi się urzymać, a nie byłby „bratnią duszą”, to znaczyłoby (przynajmniej dla mnie), że jestem z nim z wyrachowania /wygodnictwa, albo aby ukryć (chyba przed samą sobą) własne nieudacznictwo.

Dlatego, moim zdaniem nie można tego rozdzielić: „jestem z kimś bo jest niezależny finansowo” albo „bo jest bratnią duszą” (chociaż mam świadomość, że wielu ludzi to robi). Niezależność finansowa jest warunkiem koniecznym, ale niedostatecznym, by braterstwo dusz było braterstwem, a nie oszukiwaniem (nieważne, czy samego siebie czy partnera).

Gwoli wyjaśnienia: nie twierdzę, że

witam

Kolejny post, który może zmienić mój światopogląd i bardzo dobrze :) . Mam co prawda małe doświadczenie w związkach, ale po przemyśleniu argumentów podanych przez Alexa (http://alexba.eu/2009-08-25/rozwoj-kariera-praca/zwiazek-pieniadze/#comment-75291) w odpowiedzi na pytania Artura S. bardziej przemawia do mnie idea szczerości jeżeli chodzi o stan konta. Argumenty podane przez Alexa są moim zdaniem podstawą do zastanowienia się nad tym czy nadal powinniśmy być w związku z tą osobą. Dlatego jeżeli ktoś zamierza się na dłuższy czas i formalnie związać się z partnerem/partnerką, to może właśnie lepiej podać zawartość swojego konta i obserwować reakcję tej osoby?? Moim zdaniem tak.

Olga, możesz wyjaśnić czemu zachowanie dla siebie informacji o stanie konta „pozwala spać spokojniej”??

pozdrawiam

Moim zdaniem swiadomosc o zarobkach partnera w zdrowym zwiazku nie jest problemem. To znaczy w zwiazku gdzie mamy wspolne cele i je wspolnie realizujemy.
Poniewaz posrednio omawiany jest przypadek Olgi, zastanawiam sie czy nie stalo sie dla niej lepiej, że juz rozbiegu okazalo sie ze faceci maja problem z jej zarobkami i nie moga sie z tym pogodzic.
Dzieki temu uniknełas sytuacji ze twoj mąż dowiaduje sie po paru latach ile zarabiasz i ma ten sam problem co onie i co wtedy? wtedy jestes podwojnie stratna bo po rozwodzie tracisz dodatkowo polowe skrywanego majatku :-)
Oczywiscie nie ma wiekszego sensu rozmawiac o zarobkach na samym poczatku znajomosci ale kiedy juz planujemy zalozenie rodziny warto sie wspolnie zastanowic czy nas na to stac (a modelach tradycyjnych facet powinien sie zastanowic dwa razy i czy stac nas na realizacje najbliszych wspolnych planow (moze bez wyciagow z kont ale taka rozmowa o finansach jest potrzebna a bledem jest zalozenie ze jakos to bedzie – bo jak nie ma finansowanie to bedzie trudno i nie kazdy zwiazek taka probe wytrzyma). W przypadku gdy rodzina ma przyzwoity dochod pozwalajacy cieszyc sie zyciem to wysokosc zarabkow nie jest a przynajmniej nie powinna byc problem (nadal pisze o zdrowym ukladzie partnerskim a nie zwiazku dwoch „ścigaczy”). Zdecdowanie gorzej gdy rodzina ledwo wiaze koniec z koncem i wtedy kwestia zarobkow sie pojawi na 100%
Zycia nie da sie zaplanowac w 100% i utrzymanie w tajemnicy wysokosci zarobkow jest na tyle trudne o ile w ogole mozlie, ze chyba nie warto tracic na to energie. Nadal pozostaje wspolne rozliczenie podatkowe ktore nadal popłaca (mam na mysli poziom dochodu gdzie ewentualne roznice w zarobkach mogą mieć znaczenie). Dodatkowo Alex pisze z perspektywy faceta a instykt mi podpowiada ze wiekszoc kobiet nie ma wiekszego problemu w tym ze ich facet wiecej zarabia (taka jest niestety obecna norma i parytety tego nie zmienia), zapewne wiekszosc facetow nadal bedzie odczuwala dyskomfort ze ich partnerki zarabiaja wiecej (przynajmniej w moim pokoleniu to norma) ale w koncu pieniadze rzecz nabyta , wazne aby miec w zyciu jakis cel, pasje itp (tu przypomina mi sie historia gdzie w pewnym arabskim kraju w zeszlym roku oddbyla sie ogolnokrajowa kampania promujaca korzysci jakie plyna z wykonywania dowolnej pracy (element finansowy nie byl poruszany). Co sie okazalo w kraju znaczna wiekszosc zyjaca z ropy nie pracuje (nie musi) a badania pokazaly ze wiekoszosc z tych ludzi cierpi na depresje oraz roznego rodzaju zaburzenia poniewaz nie maja zadnego bodzca do rozwoju a wszystkie glowne potrzeby maja zaspokojone stad pomysl aby praca byla taka potrzeba ktora nada ich zyciu glebszy sens – to tak jako ciekawostka

Witajcie,
Olga jakbym sie dowiedzial, ze zarabiasz wiecej niz Ja sam to z automatu bym powiedzial…. „A jak Ty to robisz?” „Da sie to powielac?”
Jesli ktos che odpisac, ze pachnie to wygodnictwem to juz sie bronie. W przypadku kiedy budujemy cos co ma miec dlugoterminowa przyszlosc i jakos warto powielac dobre przyklady i metody.
Komentujac wpis o historiach rodzinnych to w przypadku kiedy osoby z takich rodzin same nie popadly w patologie bardzo dorze radza sobie w zyciu. Nie jestem wyrocznia, ale przypuszczam, ze dzieje sie tak ze wzgledu na fakt ze od wczesnych lat musialy liczyc na siebie i czesto tylko siebie.
Dodajmy jeszcze jeden element. Jesli to ze nie poloze wydruku z knta bankowego na stole ma zakonczyc moj zwiazek bo sie nie wyspowiadalem to niech on sie skonczy. Jak to czesto na tymblogu bylo przytaczane bycie razem to nie przymusowa instytucja. Dyskusja o tym czy mowic na poczatku w srodku czy pod koniec zwiazku o finansach sprowadzi sie tez do jednego elementu. Zawsze jest poczatek. Nawet majac na uwadze fakt, ze czasem cos sie moze popsuc to nie potrzebujemy poczty pantoflowej, ktora bedzie roznosic informacje o naszym koncie. Taki brutalnie praktyczny przyklad.

Pozdrawiam,
Pawel Urbanski

Witam,
Czytając tekst Alexa oraz Wasze komentarze dotarło do mnie, jak mało osób przy doborze partnera bierze pod uwagę dopasowanie jego/jej podejścia do finansów do naszego.
Sama nie mam nic przeciwko ujawnieniu zarobków. Zgadzam się z tezą, że to ułatwia życie
(opłaty, szkoła dla dzieci, opiekunka, kredyt itp.) Uważam jednak, że informacja o zarobkach może być udzielona osobie posiadającej pewną klasę. Nie chcę słuchać pouczeń: powinnaś zażądać więcej, powinnaś żyć oszczędniej, lub stwierdzeń typu; no nieźle się ustawiłaś, nic nie robisz i masz pieniądze.

nie chciałam wiedzieć i nie chcę. Zrobiłam mały skok do przeszłości i chyba żadnemu z moich ex nie zaglądnęłam tak głęboko do portfela, pomimo dość zaawansowanych relacji :) Wyciągi mogły leżeć na biurku samopas, przelewy robiliśmy przy sobie, ale żadne nie wykonywało dziwnych akrobacji z tyłu, by uszczkną rąbka tajemnicy.
W większości moje podejście do pieniędzy wynika z obserwacji rodzinnych, które poczyniłam już jako dość młoda dziewczynka. Oczywiście wniosek był jeden – jak najdalej od modelu, który obserwuję, ponieważ widzę że się nie sprawdza.
Nie chcę się wypowiadać jak dokładnie mogłoby to wyglądać w małżeństwie, ponieważ nie mam takich potrzeb i doświadczeń, więc przyglądnę się bardziej doświadczonym :)

W temacie utrzymywania… raz mi się zdarzyło, że partner wydał więcej przez fakt opóźnienia w moich przelewach i nie mogłam tego przetrawić, tym bardziej, że później miałam silne przekonanie, że to próba wybawienia swoich błędów.
Tatuś w dzieciństwie dał mi dobrą lekcję nt. pieniędzy i pożyczania, może troszkę to za bardzo w stylu radź sobie sama, ale niezwykle przydatne. Sama z siebie daję dużo, jeśli akurat to ja mam, ale nie potrafię za bardzo zaakceptować, kiedy to facet korzysta z pomocy $ rodziców.

W kwestii dysonansu, jaki może zrodzić się w mężczyźnie, którego partnerka zarabia więcej… Wydaje mi się, że kiedyś obserwowałam tego więcej. W większości przypadków wynikało to z podejścia patriarchalnego mężczyzny, który przynosi większą zwierzynę. Kobieta może pracować, ale lepiej niech się zajmie domem, jak już chce pracować, to i tak sprząta, gotuje, zajmuje się dziećmi, bo przecież mężczyzna zarabia tu więcej! Podejście sprawdzone, duszące ambicje, wprowadzające w niezadowolenie, wyzwalające niepożądane stany, uzależniające od mężczyzny, …, nie polecam!

Pozdrawiam ciepło :)
Aleksandra Mroczkowska

Przepraszam że nie odniosę się od komentarzy wyżej (nie zdążyłam jeszcze przeczytać :) ). Pozwolę sobie na komentarz do tego zdania:
[i]Po co mojemu partnerowi/partnerce informacja ile ja zarabiam??[/i]

Wg. mnie to zależy od rodzaju związku. Jeśli to jest coś, co nie zawiera planów na całe życie razem i założenie rodziny – to ok. W sumie do tej pory tylko takie związki miałam :) Ale nie wyobrażam sobie takiej sytuacji gdy np. pojawią się dzieci. Trzeba wiedzieć ile ma się _wspólnie_ pieniędzy aby zaplanować wszystkie „inwestycje” z tym związane. Decydujemy się żyć razem (nie zależnie czy małżeństwo czy nie), to mamy pewnego rodzaju długoterminowe plany, które powinno realizować się razem. Związek przecież to wspólne życie – więc i wspólne utrzymanie. Jestem za rozdzielnością majątkową, bo zawsze może się zdarzyć tak, że miłość gdzieś wyparuje i będzie trzeba się rozstać – jak jest rozdzielność, to nie ma kłótni o „majątek” ;)

Jurek piszesz:

„Twoja żona będzie zdyskwalifikowana jako potencjalna partnerka, dlatego, że sama się nie utrzymuje (Ty ją utrzymujesz). – nic bardziej mylnego w takim przypadku twoja zona pracuje na etacie niani roznica jest tylko taka ze nikt jej nie placi ale z perspektywy budzetu rodzinnego to ewidentny dochod (brak potencjalnej straty) – bo chyba nie zostawisz niemowlaka bez przyzwoitej opieki.”

To że dzieckiem zajmuje sie ktoś inny nie znaczy ze opieka jest nienależyta.
Ja jestem takim dzieckiem, gdzie oboje rodziców pracowało (mama wróciła do pracy gdy miałam pół roczku, ojciec pracował cały czas). Nie mam w związku z tym żadnych „blizn psychicznych”, wręcz przeciwnie. Rodzice nie poświęcali nam (mnie i bratu) 100% czasu. Ale w tym czasie, kiedy bylismy razem, byli dla nas, czyli poświęcali uwagę w 100%. I to wystarcza. Ba, jest optymalne. Bo jak był jakiś problem, zawsze miało się sposobność do zmierzenia się z nim samemu. Rozwiązanie problemu przynosiło zadowolenie i wiarę w siebie , a jak problem przerastał moje (w danym czasie) możliwości, zawsze był ten bezpiecznik w postaci rodziców. Sądzę, że jeśli moja mama byłaby 24h/dobe, pozbawiłoby mnie to tych doświadczen.

Oceniając to z perspektywy dorosłego człowieka, sądzę, że jest to o wiele zdrowsze podejscie, niż „poświęcanie się dla dziecka” i rezygnowanie z życia zawodowego. Wręcz to „poświęcenie” by raczej wywoływało we mnie poczucie winy.
Można znależć balans. Było to możliwe już całą generacę wstecz. Dziś jest to jeszcze łatwiejsze.

Czego nie miałam, dzięki temu, że mama realizowała się zawodowo? Porównująć się do rówieśników:
– Nie miałam kogoś, kto by mnie ograniczał (podejście mojej mamy opierało się na wspieraniu, a nie włażeniu z butami w każdy problem, i twierdzenie, że wie lepiej, bo jest starsza, bez dania szansy na własne przemyślenia i koncepcje rozwiązania problemu)
– nie mialam mamy a’ la „matka polka”: poświęcającej się, niedowartościowanej, steranej życiem.
– nie miałam mamy zależnej od męża lub kogokolwiek innego – co za tym idzie nie muszącej godzić sie na kompromisy, których nie akceptowała. Co nie znaczy, ze ojciec jest pantoflarzem. Ich relacje są partnerskie. Moi rodzice są już prawie 40 lat małżeństwem.

Jurek piszesz:
„twoja zona pracuje na etacie niani roznica jest tylko taka ze nikt jej nie placi ale z perspektywy budzetu rodzinnego to ewidentny dochod (brak potencjalnej straty) ”

Nikt nie liczy dokładnie, ile budżet rodzinny nie stracił, przez to, że kobieta robi za nianię i sprzątaczkę. Liczyłeś to kiedys w taki sposób, zeby mieć konkretną kwotę przed oczami? Praca sprzątaczki jest jedną z najmniej uznanych i płatnych zawodów. Niania stoi niewiele wyżej.

Praca zawodowa dla kobiety to nie tylko daje pieniądze (i niezależność finansową), ale jest polem do realizacji i zdobycia tego rodzaju poczucia wartości, którego nie można dostać „realizując ” sie jako kura domowa (czy słyszeliście kiedykolwiek, żeby ktoś z uznaniem powiedział do dorosłej osoby: ale świetnie posprzatałaś! Jak ty to robisz?!)

Baeto K.,

„Praca zawodowa dla kobiety to nie tylko daje pieniądze (i niezależność finansową), ale jest polem do realizacji i zdobycia tego rodzaju poczucia wartości, którego nie można dostać “realizując ” sie jako kura domowa (czy słyszeliście kiedykolwiek, żeby ktoś z uznaniem powiedział do dorosłej osoby: ale świetnie posprzatałaś! Jak ty to robisz?!)”
Poglad na to gdzie kobieta powinna sie realizowac jest bardzo indywidualny. Sa mezczyzni, ktorzy kury domowe cenia duzo bardziej niz kobiety probujace dorownac mezczyznom w biznesie. Nie wszystkie „Matki Polki” cierpia z tego powodu, ze caly czas spedzaja z ukochanymi. Zapewniam Cie, ze sa takie ktore sie w tym calkowicie realizuja. Fajne jest, iz akceptujesz to, ze Twoja mama wolala wrocic do pracy niz opiekowac sie Toba, a nawet znajdujesz same plusy tej sytuacji. Ja jestem dumny, ze moja mama poswiecila dwa lata „zycia zawodowego” po to aby byc ze mna wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebowalem. Na swoim przykladzie wiem, ze dla rodzica, ktory kocha swoje dzieci ich dobro jest najwazniejsze. Jestem przekonany, ze Twoja mama uznala, ze najlepiej dla Ciebie bedzie gdy ktos inny zajmie sie opieka nad Toba ale przez to stawianie jej jako wzoru matki uwazam za przesade.

Beato K.,

Przepraszam za literowke w Twoimnicku.

moniko,

“Nikt jednak, o ile wiem,nie odniósł się do sytuacji, gdy mleko się wylało-czyli gdy partnerzy już wiedzą, ile kto zarabia ( bo wspólny dom, zakupy, leżące rachunki etc.)”
Dla jednych “mleko sie wylalo” dla innych to jest normalna rzecz :)
“Co zrobić, żeby uzdrowić /zmienić relacje?”
Jak ta “kluczowa” informacja zmienila relacje to, jak to ktos wczesniej napisal, fundamenty nie byly najlepsze i raczej tylko szukanie nowego zwiazku pozostaje.
“Czy można uniknąć zagrożeń , które opisał Alex -podając konsekwencje jawności naszych dochodów?”
Najprosciej szukajac partnera majacego inne priorytety niz pieniadze ;)

Istnieje ewentualność (nie pytajcie skąd to doświadczenie ;) że żona jest jednocześnie księgową rodzinnej firmy i taka sytuacja praktycznie rozwiązuje problem. Kobieta wbrew opinii o wysokim zapotrzebowaniu na całkowicie doczesne dobra potrafi być bardzo konkretnym i dobrym wspólnikiem. Świadomość tego że obroty firmy warunkują wysokość własnych wydatków działa pozytywnie na rozwój firmy ;) Kobieta wykazuje dużą dbałość o sprawy do których mężczyzna nie przywiązuje wagi.
Nie wiem czy taki scenariusz jest godny polecenia gdyż oznacza także wspólne dzielenie problemów.

Beato K, ja nie twierdze ze kazda najemna niania żle opiekuje sie swoimi podopiecznymi. Chcialem tylko zwrocic uwage ze
kobieta ktora decyduje sie na pozostanie w domu z dzieckiem wykonuje prace ( a nie jest darmozjadem jak to niektorzy sugeruja)
i ta praca ma konkretna wartosc. Swoja droga bardzo nisko wyceniasz tą wartość. Oczywiscie nominalnie praca sprzątaczki czy niani nie
nalezy do najlepiej platnych ale jezeli juz chcesz dokladnie wyceniac to wycen prosze np niezaleznosc czasowa (nie musisz sie dostosowywac grafikiem do najemnej niani)
lub wyceń ryzyko zatrudnienia niani niekompetentnej w efekcie czego twoje dziecko wyladuje np w szpitalu, bo umowmy sie ze filmy o tym jak nianie bija
dzieci nie są dość powszechne tak jak i wypadki niemowlakow glownie na skutek zaniedban opiekunow/rodzicow. Oczywiscie to skrajne przypadki ale kazdy rodzic jezeli ma możliwość to zrobi wszystko aby taka sytuacja nie miala miejsca (a zapewniam cie ze placzacy przez 2h malec moze nawet wlasna matke wyprowadzic z rownowagi ;-). Co do argumentow samorealizacji zgadzam
sie z LCFanem ze to sprawa indywidualna. Choc dosc czesta jest rowniez sytuacjy gdy sytuacja finansowa zmusza matke do kontynuowania pracy a zatrudnienie niani jest złem koniecznym. Natomiast rozbawila mnie kwestia poczucia winy oraz sprawy „poświecania sie”.
Jezeli matka ma takie poczucie że sie poświęca to chyba nie do konca indetyfikuje sie ze swoimi decyzjami. No i jak mozna miec poczucie winy za to ze dorosły czlowiek zdecydowal tak czy inaczej nie majac wplywu na te decyzje?
Na koniec dodam tylko, że mam totalne inne odczucia na temat usamodzielniania dzieci zbyt wczesnie -zwlaszcza gdy ma sie czworo rodzeństwa i jest sie najmlodszym :-)- niestety z tego okresu wynislem kilka blizn i jestem pewny ze przynajmniej
kilku przypadkach udałoby sie ich uniknąć gdyby kontrolował nas rodzic.

do PanieSmok: Jeszcze raz powtarzam nie jestem zwolennikiem bazwarunkowego pozostawania przez kobiete przy dziecku przez x lat.Moj post mam nadzieje wiazal
sie bezposrednio z tematem i byl proba przedstawienia wychowywania dzieci jako formy pracy zarobkowej i w mojej ocenie jest niemierzalna wartoscia sama w sobie i jezeli ktos ma mozliwosci finansowe to powienien z tego korzystać (0-1,5roku to chyba optymalny okres). Kazda kobieta ma prawo a nawet obowiazek :-) podjac decyzje
zgodnie ze swoimi uczuciami czy chce wracac do pracy czy zostac w domu- chocby po to aby uniknac kwestii „poświecania sie”. Ale wracając do twojej wypowiedzi, jezeli kobieta
uslyszy argument typu chcialas miec dziecko to masz i sobie radz to chyba powinna sie spakowac i faktycznie zaczac
sobie radzic ale bez tego faceta. Oczywiscie że wychowanie malucha jest meczace (i to ze tylko kobieta niedosypia to mit a tzw kolka razi niczym odłamkowy i nawet kotu sie dostanie). Kazdy czlowiek bedzie sie zastanawial
czy dla niego nie bylo by lepiej robic w tym czasie cos innego i jak cudownie bylo wczesniej – ale to sa tylko momenty bo z drugiej strony wychowywanie malca nie sprowadza sie to tylko do przewijania i karmienia. Sama mozliwosc
obcowania ze swoim dzieckiem w nieograniczony sposob to wielka wartość (oczywiscie ciezka praca przy okazji) – mi osobiscie bardzo tego kontaktu brakuje, widuje swojego kilku miesiecznego syna jak nie śpi doslownie 3 godziny dziennie, a zmiany jakie zachodza w jego zyciu sa strasznie dynamiczne i fascynujace.
Zreszta wszystko przed toba, jak juz bedzie u was nowy czlowiek w rodzinie sama zdecydujesz co dalej i zapewniam cie nie bedzie to tak prosty wybor jak to teraz przedstawiasz.
Nawiazujac do twojej wypowiedzi czy uwazasz ze twoja mama ma poczucie że sie poświeciła dla twojego brata? czy raczej jest pewna
że to co w wtedy zrobila bylo jedynym slusznym rozwiazaniem? Trudno mi tez uwierzyc ze pierwsze 5 lat opieki zrobilo z twojego brata osobe niesamodzielna i aspoleczna zwlaszcza że przecież nie byl jedynakiem. Wg mnie okres przedszkolny i wczesnoszkolny jest tym
właściwym gdzie ksztaltuja finalnie nasze zdolnosci komunikacji z otoczeniem czyli od 3-8roku zycia. Wiec chyba nie tyle okres wychowywania przez twoja mama moze byc przyczyna a bardziej sposób, zreszta chlopcy przejmuja wzorce zachowań od ojców ale przeciez nie o anlize tu chodzi.Do twojego ostatniego zdania dodam tylko ze troche przesadziłaś, wychowywanie dziecka to
przede wszystkim doskonaly trening asertywnosci o komunikacji nawet nie wspominam. Wymieniasz tez niezależność finansowa (bo oczywiscie jak pojawia sie dziecko rodzice traca swoja tzw niezleznosc bezpowrotnie ale to jest jasne). Niezalezność finansowa badz raczej jej brak na pewno bedzie istotny gdy mamy do czynienia z rodzina ktora ma niewystarczajacy budzet o czym pisalem pare komentarzy wczesniej. Ale w takim
przypadku wszystkie decyzje beda ściśle powiazane z budżetem a tym samym przez niego wypaczone (czy zostac z dzieckiem, czy utrzymac drugi etat, czy stac nas na nianie, itd itd). Dlatego wracajac do glownego nurtu postu rozmowa o finansach jest niezbedna i to zanim zdecydujemy sie na małżeństwo a juz na pewno przed pojawieniem sie dziecka (tak tak zdaje sobie sprawe jak wysoki % dzieci przychodzi w sposob nieplanowany co nie oznacza że takiej sytuacji nie mozna przewidziec – No chyba ze jest to okres glebokiej komuny i ojciec dowiaduje sie na sali porodowej ze urodzi mu sie nie jedno a np dwojka dzieci – pozdrowienia dla mojego Taty ;-)

Nazywam się Stanisław, pierwszy raz piszę komentarz do tego bloga. Pozwolę sobie zachować prywatność, dzięki czemu mieć możliwość publikacji faktów z życia osobistego.
Autor sugeruje aby komentowany wpis potraktować jako bodziec do własnych przemyśleń. Pozwolę się nimi podzielić z czytelnikami bloga. Na początek zastanawiałem się nad tym dlaczego ktoś stawia i do tego negatywne kryteria: „Jeżeli ktoś nie jest w stanie sam się utrzymać, to jest to kryterium dyskwalifikujące!!!”
Co sprawiło, że autor bloga pofatygował swój intelekt aby rozważyć i postawić takie kryterium. Na pierwszy rzut oka sprawia to zapewne obserwacja, że większość zadającym się z autorem bloga kobiet nie jest w stanie sama się utrzymać i leci na jego wizerunek „kasiastego gościa”. Być może autor miał właśnie taki związek „partnerski” i aby zabezpieczyć się na przyszłość sformułował takie kryterium. A może chodzi o charakter autora bloga, osoby dla której ważna jest samodzielność i zdolność do utrzymania się. Więc dla osoby dla której jest to ważne, nie do pomyślenia jest aby się wiązać z kimś takim (co nie umie się utrzymać). Zamiast jednak olać taką osobę z miejsca może warto ją zmotywować do poszukiwania środków do życia. Coś jakby: ważna jest dla mnie niezależność, jak kochasz siebie to dobrze abyś umiała się sama utrzymać. Taki sprawdzian miłości, „dowód miłości”.
Każda chyba kobieta dąży do poprawienia swojego statusu materialnego. Mogą to robić na wiele sposób, również ordynarnie żądając pieniędzy i płacenia ich rachunków. Tak więc jeśli zamiarem autora jest omijać kobiety o pazernym charakterze i preferować skromne, oszczędne i pokorne to mamy kolejny banał. Jeśli mężczyzna prezentuje wizerunek zamożnego i wpływowego człowieka to ciągnąć do niego będzie cała masa oszustek a te skromne i pokorne a dla niego wartościowe będą bały się nawet podejść. Kolejny banał.
Autor pisze „nigdy przenigdy nie mieszajcie działań dobroczynnych z relacją damsko męską” promując postawę typową dla Don Juana. Tylko, że Don Juan na prawdę nie istniał. To mit i męski kompleks. Prawdziwie istniał tylko Casanova który kochał kobiety i pomagał im. A jak nie chciał się wiązać z jakąś kobietą na stałe to nawet męża takiej potrafił znaleźć.
Kolejna sprawa – bardzo praktyczna kwestia. Przykładowo ktoś interesuje się kobietami w wieku 20-24 lata. Większość z nich na początku drogi życia ma kłopoty z utrzymaniem się. Czy warto je dyskwalifikować? Większość z nich w wieku 30 lat ma już stałą pracę i utrzymanie. Oczywiście co innego jeśli kobieta w wieku powiedzmy 30 lat wciąż liczy na utrzymanie ze strony otoczenia – rodziców, partnera. To mogło by być dyskwalifikujące, ale nie wszyscy mają takie same priorytety jak autor bloga.
Pytanie „Po co mojemu partnerowi/partnerce informacja ile ja zarabiam??”
To jest ważne. Kilka lat żyłem z księgową, która starała się ukrywać swoje przychody. W dodatku robiła tak dobrze cache-flow, że zawsze miała jakąś kasę. Pozornie wydawała się zamożna bo zawsze miała kasę i nikt nie wiedział ile zarabia. Ale tylko pozornie (bo oszczędzała na wszystkim). To rodziło zawiść otoczenia (że ma niby kasę). Ja natomiast mówię bliskim ile zarabiam przy okazji dodając co chwila, że nie mam kasy.
Są jeszcze dwie inne strategie, jak ktoś mało zarabia i narzeka, że nie ma kasy to jest traktowany jak zero. I jak ktoś kto dużo zarabia, ma dobry cache-flow i zawsze ma kasę – jest traktowany jak dojna krowa.
Partnerzy powinni wiedzieć kiedy mają przestać żądać. Mówi się im nie mam kasy, to prosty komunikat. Jak ktoś jest zamożny to powinien się przełamać i często narzekać na brak kasy tak aby wszystkie ssawki się odessały. Z tym, że nie może mówić ile zarabia tylko swój majątek pokazywać prestiżem (samochód, ciuchy, dom). Bo jakby taki bogacz powiedział że nie ma kasy to by go nazwano obłudnikiem, więc nikt nie powinien się tym chwalić.
Tych strategi można namnożyć wiele, biorąc 3 komunikaty: informacja o zarobkach, narzekanie na kasę, otaczanie się luksusowymi dobrami. Warto tak trochu dać na wstrzymanie, ponarzekać na kasę, obniżyć wizerunek bo akurat tak jest, że fajne dziewczyny antylecą na kasę. To jest ich bunt mówią np. „Nie będę polerowała marmurów w jego pałacu, chcę się dorobić we dwoje, razem”.
Co więc można zrobić jak laska chce wyciągnąć kasę?
a) dać kasę i mieć na chwilę spokój
b) powiedzieć, że się nie ma kasy ale to może być niewiarygodne
c) uświadomić, że kasy na jej wydatki powinna szukać u kogoś innego, najlepiej zarobić, czyli jak to robią cywilizowani ludzie.
d) olać jak proponuje autor bloga – ale wtedy nic takiej osoby nie nauczymy.
W ogóle to pieniądze w związku to wspaniały temat i warto by nawet o tym książkę napisać. Dziękuje za lekturę, liczę na Twój komentarz.

Witam wszystkich,

Chcę szczerze pogratulować Alexowi. Pogratulować cierpliwości oraz stalowych nerwów, które są niezbędne do prowadzenia bloga. Przeczytałem właśnie komentarz Stanisława i nogi pode mną się ugięły –
„autor sugeruje…, pofatygował swój intelekt…, na pierwszy rzut oka sprawia to zapewne obserwacja, że większość zadającym się z autorem bloga kobiet..,itd.(itd – ponieważ musiałbym cytować coraz dłuższe wywody).
Ja się pytam – gdzie autor coś sugeruje, gdzie fatyguje?
Eeeee, słonko ładnie świeci, jest cieplutko – chyba pójdę się powygrzewać :)
pozdrawiam,
Marcin

PaniSmok,

“A propos brata – różnica między nami wynosi 6 lat, więc mój brat, mając kontakt głównie ze mną, stał się trochę “starym malutkim”. Bardzo wcześnie nauczył się czytać, liczyć – ale do dłuższej zabawy z innymi dziećmi miał okazję dopiero w zerówce (która była obowiązkowa).
Braki w samodzielności i “socjalizacji” nadrabia, nie są przecież nieodwracalne – chociaż mimo wszystko jest introwertykiem.”
Twoj brat taki ma character lub, co sugerujesz, blad popelnila Twoja mama bedac nadopiekuncza. Dzieci potrzebuja towarzystwa rowiesnikow ale nie w pierwszych miesiacach zycia! Nie widze zadnych przeciwskazan aby pierwsze dwa lata zycia dziecko spedzilo bedac prawie caly czas z najblizsza osoba.

“Mamy z mężem rozdzielność majątkową i osobne konta. Wspólnie utrzymujemy dom i 2 koty”
Sa i takie przypadki :). Moglabys napisac jaki jest cel tej rozdzielnosci bo ja tego nie rozumiem?

“nie czepiać się każdej wydanej złotówki”
Skoro to zlotowka jednego z was to co drugiemu do tego? Jak moze sie czepiac przy rozdzielnosci i osobnych kontach?

“A można czuć się źle, jeśli np. od dwóch miesięcy nie dosypiasz.”
Macierzynstwo to z pewnoscia nie same atrakcje ale z tego powodu uciekac do pracy to chyba przesada.

“Nauczona tym przykładem nie zamierzam robić sobie w pracy zawodowej dłuższych przerw, niż to będzie konieczne:-) Lepiej, jak dziecko zostanie z nianią, niż jak 10 lat później będę musiała wybierać między kupnem butów dla niego, a kurtki dla jego brata…”
Lepiej dla Twojej kariery zawodowej na pewno ale czy rowniez dla dziecka to juz taki pewny bym nie byl. Doszlismy tu jednak do kwestii poruszonej w poscie zasadniczym: pieniedzy :). Sposob wychowania dziecka w naszych realiach jest uzalezniony nie tyle od tego co sie chce ale od tego na co mozna sobie pozwolic (proporcje sa juz kwestia indywidualna). Dlatego wiedza na temat tego, ze maz zarabia 5 srednich krajowych, ma dwa mieszkania, ktore wynajmuje i udzialy w swietnie prosperujacym sklepie powinna pomoc w podjeciu optymalnej decyzji patrzac na dobro dziecka. Oczywiscie kobieta musi byc na tyle pewna swojej wartosci, ze bycie na “garnuszku” meza nie spowoduje u niej poczucia bycia oferma czy niedorajda zyciowej. Dlatego ja w swoich wypowiedziach jak lwica malych bede bronil opinii, ze kobieta, ktora “zawodowo” zajmuje sie domem jest SKARBEM. Niestety z powodu pieniedzy nie wszystkie kobiety moga sobie pozwolic na taka role.

“Poza tym, człowiek potrzebuje, aby jego praca była doceniana i uważana za ważną. A niestety, jak to słusznie napisała jedna z przedpiśczyń, przewijanie i sprzątanie nie wywołują praktycznie u nikogo wybuchów zachwytu (już prędzej gotowanie;-)).”
Byc moze bedzie to dla Ciebie szokiem ale posprzatany dom, usmiechniete i nakarmione dzieci wywoluja u mnie entuzjazm :). Nie wyobrazam sobie za to zachwytow przez partnerow-laikow np. nad praca:
Ksiegowych (“Ach jak pieknie to rozksiegowales!”?)
Komornikow (“Cudownie go zlicytowalas!”?)
Programistow (“Swietnie, ze ten algorytm jest taki szybki!”?)

“znane mi kobiety nie pracujące zawodowo tęsknią za towarzystwem ludzi,”
To jest jedno z najwiekszych niebezpieczenstw jakie ja widze.

“jednocześnie mają poważne problemy z załatwianiem spraw “w świecie zewnętrznym” – z komunikacją, asertywnością. W końcu nie “używają” tych funkcji…”
Nie wiem dlaczego uwazasz, ze nie uzywaja tych funkcji. Wlasnie takie kobiety maja czas na wystawanie po urzedach czy instytucjach :).

“Jeśli chodzi o niezależność finansową – moim zdaniem niezbędnym jej elementem jest posiadanie własnych pieniędzy, które (chociaż część) można wydawać nie tłumacząc sie nikomu.”
Ale niezbedny do czego? W mojej rodzinie nie wystepuje i nie bardzo wiem co stracilem.

“Osoba niepracująca i utrzymywana przez współmałżonka jest zależna – jak partner będzie chciał, to się podzieli i da na waciki/krem do golenia, jak nie, to nie.”
Dzielenie sie jest OBOWIAZKIEM wspolmalzonka. Przynajmniej w moim rozumieniu malzenstwa.

“A co do małych dzieci – wydaje mi się (doświadczeń jeszcze nie mam – poza bratem;-), że przez 3 godziny mogą być atrakcją,”
Ciezko sie nie zgodzic :)

“ a przez 24 wręcz przeciwnie.”
Moze nie jest az tak atrakcyjne ale, ze zupelnie nie to przesada.

“Natomiast “niewypadanie” z rynku pracy uważam po prostu za praktyczne, bo potem ciężko na niego wrócić”
Moze i ciezko ale jednak mozna.

“bo osoba, która nas utrzymuje, może w każdej chwili przestać (niekoniecznie z powodu kochanki i rozwodu – może zwyczajnie stracić pracę lub zachorować/ulec wypadkowi)”
Takie niebezpieczenstwo istnieje ale z tego powodu nie pozbawialbym niemowlaka kontaktu z matka.

“Zresztą czy Ty pozwoliłbyś sobie na taką przerwę w życiu zawodowym? I nie miałbyś obaw, czy uda się wrócić?”
Zalezy to od wielkosci sum jakimi dysponowalaby osoba mnie utrzymujaca. Jesliby to byla np 5-krotnosc moich dochodow to nie mialbym jakichs wielkich obaw ;)

“Dla większości mężczyzn bylaby to trudna decyzja – dlaczego więc miałaby być łatwiejsza dla kobiet?”
Moze ze wzgledu na instynkt macierzynski, ktory oczywiscie nie wszyscy maja?

“Też są ambitne, też lubią swoją pracę i też chcą się rozwijać, a przy okazji zarabiać pieniądze.”
Takim nic nie chce narzucac, wrecz przeciwnie: niech znajduja spelnienie w pracy zawodowej! Jednak te kobiety, ktore nie czuja parcia na kariere nalezy rowniez wspierac w ich wyborze.

“Mój wybór “zostać czy wrócić” jest prosty, bo mój mąż przy obecnych zarobkach nie utrzyma 3 osób (chyba że na diecie kartoflanej;-).”
Jest to niestety najczestszy przypadek w naszym kraju.

“Prawdę mówiąc, cieszę się z tego, bo nikt nie będzie mnie namawiał do zostania w domu.”
Tak, bedziesz mogla z czystym sumieniem jak najszybciej oddac dziecko pod opieke innych… Moze jeszcze przemyslisz czy w ogole chcesz miec dziecko? Moze to tylko presja otoczenia a nie Twoje potrzeba?

PaniSmok,

“W “posiadaniu” (nie lubię tego słowa, ale innego nie ma;-) dzieci najbardziej interesuje mnie to, że można stymulować i obserwować ich rozwój, zwłaszcza intelektualny.”
Dla mnie brzmi to jakbys chciala sobie troche poeksperymentowac a wolalbym aby chec posiadania dziecka byla oparta na potrzebie serca. Tu jednak mam malo do gadania.

“Sama byłam pod opieką “innych” i nie wyszłam na tym źle, dzieciństwo wspominam bardzo przyjemnie, jako czas zabaw z rówieśnikami, poznawania świata.”
Odnosze wrazenie, ze piszemy o innych etapach zycia dziecka. Jako niemowlak dziecko nie bawi sie z rowiesnikami a jego najwieksza potrzeba jest bliskosc matki. Pozniej dzieci ida do przedszkola czy szkoly gdzie maja czas na poznanie rowiesnikow.

“Spełnianie się w pracy nie oznacza od razu “parcia na karierę” (które to określenie jest raczej pejoratywne…).”
Jezeli “parcie na kariere” jest kosztem dobra dziecka to uwazam, ze pejoratywnosc tego wyrazenia jest jak najbardziej sluszna.

“Jeśli spędza się gdzieś 8 godzin, to lepiej, jak to daje satysfakcję.”
Oczywiscie, ze lepiej. Jeszcze lepiej wg mnie jest wtedy kiedy mozna te 8 godzin zamiast w pracy spedzic z niemowlakiem.

“Mój brat był w domu z mamą nie kilka miesięcy, a 5 lat (napisałam, że poszedł dopiero do obowiązkowej zerówki). To pewna różnica.”
Nie twierdze, ze wszystkie kobiety sa idealnymi matkami i czasami bledy wychowawcze sa popelniane. Byc moze jednak w innych aspektach Twoja mama mu dala cos cennego?

“A nie chciałabym mieć zdolnego dziecka, którego nie moge np. posłać na lekcje angielskiego…”
No tak, eksperyment bylby mniej ciekawy, prawda? Wiele osob (w tym ja) nie chodzilo na prywatne lekcje angielskiego i daja sobie w zyciu rade! Najwazniejsze miec kochajaca rodzine choc oczywiscie dodatkowo gora pieniedzy jest rowniez mile widziana ;)

“Ok, ale ludzie są tylko ludźmi. Często stawiają na pierwszym miejscu własną korzyść, albo demoralizuje ich fakt, że ktoś (małżonek np.) jest od nich zależny. Nie musi to nastąpić od razu, czasem stopniowo przestajemy kogoś szanować i przestajemy uważać dzielenie się za obowiązek.”
Jakbym mial obawe, ze moja partnerka moze sie zdemoralizowac albo przestanie mnie szanowac to bym sie z nia nie zenil :)

“Ludzie nie są święci…”
Jasne, ale nie wszyscy sa potworami, ktorzy tylko czekaja aby wykorzystac swoja przewage materialna. Uwazam, ze warto takich szukac a nie zadowalac sie tymi co moga sie zdemoralizowac ;) (oczywiscie jesli chodzi o malzenstwo bo dobieranie sobie “partnerow na jakis czas” ma sens nawet na podstawie duuuuzo mniej restrykcyjnych kryteriow)

“Rozdzielność majątkową mamy z różnych powodów – w naszym przypadku to było racjonalne rozwiązanie.”
Rozumiem, ze pytanie bylo zbyt osobiste wiec je wycofuje.

“Poza tym, nikt nie zaglądał w moje konto od 8 czy 10 lat (odkąd je mam), dlaczego ma zaglądac teraz?”
Np. zeby wiedziec, czy mozecie z mezem sobie pozwolic na rozpoczecie obserwacji rozwoju intelektualnego dziecka i czy starczy Wam na etap “Prywatne lekcje angielskiego” w przypadku gdyby nie wszystko poszlo po Waszej mysli w obszarze finansow.

“Jak ktoś nie chce być (wg mojej definicji) niezależny finansowo, to przecież nie musi.
U niektórych wspólnota się sprawdza.”
Ciesze sie, ze tak uwazasz.

“W żadnym punkcie nie próbuję narzucać nikomu swojej wizji czy metody – tylko piszę, że u mnie się takie a takie rozwiązania sprawdzają.”
To jest piekne, ze rozne drogi moga prowadzic do szczescia :)

Pozdrawiam i zycze Ci aby dalej te rozwiazania przynosily Tobie i Twojej rodzinie same korzysci!

Do LCFana:

Kobieta po 2 miesiącach raczej nie ucieknie do pracy, bo ma obowiązkowy urlop macierzyński. Jeśli masz dzieci i jeśli Twoja żona pracuje lub pracowała, powinieneś to wiedzieć :-)

Jeśli ta kobieta ma kochającego partnera, on jej z pewnością pomoże odpocząć, tym bardziej, że dziecko jest WSPÓLNE.

Praca nie musi być zamiast macierzyństwa, można mieć i jedno i drugie. Ja lubię rozwiązania win-win.

* * *
Piszesz:
„Dla mnie brzmi to jakbys chciala sobie troche poeksperymentowac a wolalbym aby chec posiadania dziecka byla oparta na potrzebie serca. Tu jednak mam malo do gadania.”

Gdyby dzieci mieli tylko kochający ludzie, tylko z autentycznej potrzeby serca, to chyba krucho byłoby z naszym gatunkiem. To, co uznajemy za „potrzebę serca” jest czasem instynktem, zachcianką lub chęcią podporządkowania się ogólnym „tryndom” – wszyscy mają, to my też miejmy.
Może eksperyment to złe słowo, ale obcowanie z dzieckiem może być przygodą ;-)

Pewnie dla Ciebie to zła motywacja, ale dla mnie nie wyklucza ona ani miłości do dziecka, ani odpowiedzialności.

Nie podchodzę do życia ze śmiertelną powagą. Sprawdza się ;-)

* * *

Co do „obcych ludzi” zajmujących się dziećmi – przez wieki tak się działo. Bogate panie oddawały dzieci mamkom, a biedne zostawiały pod opieką rodziny/rodzeństwa/tego kto akurat nie szedł do pracy w polu.

Myślę, że bardziej szkodzi dziecku brak miłości i zainteresowania niż fakt, że opiekuje się nim np. babcia. Oczywiście można mieć inne zdanie – że prawdziwe uczucie i bezpieczeństwo mogą dać tylko rodzice, a nawet konkretnie mama.

* * *

Jeśli chodzi o obowiązki – uważam, że są to po prostu rzeczy, które człowiek musi koło siebie robić, żeby się najeść i nie zarosnąć brudem. Dlatego uważam, że małżeństwo nie wiąże się z żadnym DODATKOWYMI obowiązkami – zawsze trzeba było ugotować, pozmywać , posłać łóżko, zapłacić rachunki – tyle że teraz dzielimy się tymi czynnościami lub wykonujemy je wspólnie.

Wg mnie prawdziwe obowiązki pojawiają się wraz z dzieckiem – ale skoro tyle ludzi już to ogarnęło, to chyba nie jest tak kosmicznie trudne:-)

* * *
Mam wrażenie, że bardzo wierzysz w ludzi, zacytuję:

„Jakbym mial obawe, ze moja partnerka moze sie zdemoralizowac albo przestanie mnie szanowac to bym sie z nia nie zenil”

Ludzie się zmieniają. Gdyby było inaczej, to z fajnych dziewczyn wyrastałyby fajne starsze panie, a z sympatycznych młodzieńców dojrzali dżentelmeni. Ale jest trochę ciekawiej i czasem z klasowego popychadła wyrasta lider, a milutka panienka zamienia się w upierdliwe i zaniedbane wcielenie klimakterium:-)

Tyle wiemy, na ile nas sprawdzono.

Uważam swojego męża za osobę bardzo poukładaną pod względem zasad i moralności, ale nie dałabym głowy, że tak będzie zawsze. Tym bardziej, że znam go długo i widzę, że w tym czasie wiele się zmieniło (głównie na lepsze). Za siebie też nie dam głowy. Na temat swojej moralności się mogę za jakieś 40 lat wypowiedzieć, jak dożyję ;-)

Wg mnie szacunek i miłość nie są dane raz na zawsze, trzeba o nie dbać.

A ludzie nie są potworami – mają tylko różne ludzkie skłonności, nie zawsze dobre.
* * *

PaniSmok,

„Kobieta po 2 miesiącach raczej nie ucieknie do pracy, bo ma obowiązkowy urlop macierzyński. Jeśli masz dzieci i jeśli Twoja żona pracuje lub pracowała, powinieneś to wiedzieć :-)”
Po pierwsze jak juz piszesz o obowiazkowym urlopie macierzynskim to warto sprawdzic jaki jest minimalny okres tego obowiazkowego urlopu (8 tygodni a wiec mniej niz 2 miesiace ;) ). Po drugie nie wszystkim kobieta przysluguje. Po trzecie wyciaganie wniosku, ze skoro dokucza mamie od dwoch miesiecy to dziecko ma wlasnie dwa miesiace jest nadinterpretacja.

„Praca nie musi być zamiast macierzyństwa, można mieć i jedno i drugie. Ja lubię rozwiązania win-win.”
Mozna miec obie te rzeczy, to jest dla mnie jasne. Martwi mnie jednak, ze w moim odczuciu zbyt wiele kobiet prace ceni bardziej niz dobro dziecka na ktore sie zdecydowala.

„Pewnie dla Ciebie to zła motywacja, ale dla mnie nie wyklucza ona ani miłości do dziecka, ani odpowiedzialności. ”
Masz racje – dla mnie to zla motywacja i masz racje – nie wyklucza, tak jak i robienie eksperymentow na szczurach nie wyklucza ani odpowiedzialnosci ani milosci do zwierzat. Pewnie sa takie przypadki…

„Co do “obcych ludzi” zajmujących się dziećmi – przez wieki tak się działo. Bogate panie oddawały dzieci mamkom, a biedne zostawiały pod opieką rodziny/rodzeństwa/tego kto akurat nie szedł do pracy w polu.”
Przez wieki ludzie rozne glupstwa robili ale nie powinnismy ich powielac jesli mamy ku temu mozliwosci.

„Myślę, że bardziej szkodzi dziecku brak miłości i zainteresowania niż fakt, że opiekuje się nim np. babcia. Oczywiście można mieć inne zdanie – że prawdziwe uczucie i bezpieczeństwo mogą dać tylko rodzice, a nawet konkretnie mama.”
Zalozenie, ze obcy da tyle milosci co mama jest delikatnie mowiac bardzo kontrowersyjne.
Znajac wiele babc moge smialo zakladac, ze gdyby Twoja babcia wychowywala Twojego brata to by mial jeszcze wieksze braki w samodzielnosci.

„Jeśli chodzi o obowiązki – uważam, że są to po prostu rzeczy, które człowiek musi koło siebie robić, żeby się najeść i nie zarosnąć brudem. Dlatego uważam, że małżeństwo nie wiąże się z żadnym DODATKOWYMI obowiązkami – zawsze trzeba było ugotować, pozmywać , posłać łóżko, zapłacić rachunki – tyle że teraz dzielimy się tymi czynnościami lub wykonujemy je wspólnie.
Wg mnie prawdziwe obowiązki pojawiają się wraz z dzieckiem – ale skoro tyle ludzi już to ogarnęło, to chyba nie jest tak kosmicznie trudne:-)”
Masz interesujace podejscie do malzenstwa. Albo zapomnialas swojej przysiegi malzenskiej albo wyznajesz jakas nieznana mi religie w ktorej nie ma slowa o obowiazkach…

„Mam wrażenie, że bardzo wierzysz w ludzi, zacytuję:
“Jakbym mial obawe, ze moja partnerka moze sie zdemoralizowac albo przestanie mnie szanowac to bym sie z nia nie zenil””
Nie we wszystkich. Jesli jednak spotykam kobiete z moim spojrzeniem na swiat to w wiekszosci przypadkow bedziemy kroczyc w ta sama strone bo systemu wartosci dojrzalych ludzi nie tak latwo sie zmieniaja.

„Ludzie się zmieniają. Gdyby było inaczej, to z fajnych dziewczyn wyrastałyby fajne starsze panie, a z sympatycznych młodzieńców dojrzali dżentelmeni. Ale jest trochę ciekawiej i czasem z klasowego popychadła wyrasta lider, a milutka panienka zamienia się w upierdliwe i zaniedbane wcielenie klimakterium:-)”
Dojrzewanie to magiczny czas ale dziewczyny w tym wieku juz od dawna nie byly dla mnie nawet kandydatkami na kandydatki do przelotnych znajomosci. Tak radykalnych zmian wiec nie mialem okazji doswiadczyc.

„Wg mnie szacunek i miłość nie są dane raz na zawsze, trzeba o nie dbać.”
To jest oczywiste stwierdzenie ale nie bardzo wiem do czego powinienem je odniesc.

Pani Smok,

„Urlop macierzyński w Polsce trwa 18 tygodni(przy 1-szym porodzie), a to więcej niż 2 miesiące. Z tego przynajmniej 14 tygodni musi wykorzystać matka.”
Nie musi. Pokonaj ignorancje i sprawdz, ze w przypadku rezygnacji z wychowania dziecka moze wrocic do pracy po 8 tygodniach.

„Jeśli mieszkasz w jakimś innym kraju, tam zapewne jest inaczej.”
Moze gdzie indziej jest inaczej ale w Polsce jest tak jak napisalem.

„Świadomy praw i obowiązków wynikających z założenia rodziny, uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek małżeński z (tutaj pada imię Panny Młodej lub Pana Młodego) i przyrzekam, że uczynię wszystko aby nasze małżeństwo, było zgodne, szczęśliwe i trwałe.”
I to jak najbardziej sumiennie spełniam. Wypowiedziałam te słowa świadomie. NIc tam o obowiązkach nie było, tylko o dbałości o związek.”
Jestes rozkoszna! Najpierw piszesz, ze „Świadomy (?) praw i obowiązków […]” a pare linijek pozniej, ze nie bylo nic o obowiazkach. Powaznie z tej przysiegi zrozumialas, ze „małżeństwo nie wiąże się z żadnym DODATKOWYMI obowiązkami – zawsze trzeba było ugotować, pozmywać , posłać łóżko, zapłacić rachunki – tyle że teraz dzielimy się tymi czynnościami lub wykonujemy je wspólnie.”?

„Moje stwierdzenie o szacunku powinieneś odnieść do Twoich własnych słów, że :
“Jakbym mial obawe, ze moja partnerka (…) przestanie mnie szanowac to bym sie z nia nie zenil” – które to słowa zresztą zacytowałam.”
Sugerujesz, ze przestane dbac o milosc i o szacunek? Na jakiej podstawie?

„Na przyszłość polecam czytanie w całości moich postów, jeśli już koniecznie chcesz polemizować.”
Zawsze tak czytam posty choc przyznam, ze ten Twoj ostatni byl dla mnie wyzwaniem. ;)

„Nie podchodzę do życia ze śmiertelną powagą. Sprawdza się ;-)”
Do polemiki chyba tez nie ale wg mnie to sie juz nie sprawdza.

Alexie,

Po wpisaniu w wyszukiwarke latwo mozna znalezc ten artykol (ten jest z onetu):

Kodeks pracy, Dzial osmy.
„UPRAWNIENIA PRACOWNIKÓW ZWIĄZANE Z RODZICIELSTWEM”

Art. 182.
Jeżeli matka rezygnuje z wychowywania dziecka i oddaje je innej osobie w celu przysposobienia lub do domu małego dziecka, nie przysługuje jej część urlopu macierzyńskiego przypadająca po dniu oddania dziecka. Jednakże urlop macierzyński po porodzie nie może wynosić mniej niż 8 tygodni.

Pozdrawiam,
LFCFan

Alex wyraźnie trzyma stronę Pani Smok. A ostatni komentarz mnie kompletnie zdziwił: skąd w Tobie tyle „pouczania” ? Za bardzo wcielasz się w rolę gospodarza nie szanując przy okazji komentatora (co innego Pani Smok).

Alex, może przesadziłam, może masz taki styl, ale to mnie trochę zniesmaczyło:

„Moja prośba: Jak nie jesteś pewien o czym piszesz to sprawdź wcześniej definicje w internecie (ja tak robię), inaczej stracisz prawo bezpośredniego publikowania komentarzy i [b]wylądujesz[/b] u mnie na Watch List
Kiedyś Cie chwaliłem, dziś z ubolewaniem muszę Cię ostrzec”.

Alexie,

„Przetłumaczę Ci w prosty sposób:”… i oddaje je innej osobie w celu adopcji lub do domu małego dziecka””
Dziekuje, ze mi to przetlumaczyles i z zadowoleniem moge Cie poinformowac, ze dokladnie tez tak zrozumialem ten artykul. Dlatego na wczesniejszy post PaniSmok napisalem m.in. „w przypadku rezygnacji z wychowania dziecka moze wrocic do pracy po 8 tygodniach.”.

„Gdzie w naszej dyskusji pojawia się chociaż cień takiego przypadku????”
To, ze sie nie pojawia w dyskusji na Toim blogu nie znaczy, ze nie istnieje i ze uprawnione jest stwierdzenie przez PaniaSmok w poczatkowym fragmencie postu z September 2nd, 2009 at 17:25, ze kobieta po dwoch miesiacach nie moze uciec do pracy bo ma obowiazkowy urlop macierzynski. Prawda jest taka, ze moze, bo po pierwsze nie kazda matka ma prawo do urlopu macierzynskiego a jak nawet ma to moze on trwac tylko 8 tygodni. Ze to przypadek skrajny to nieulega watpliwosci i mam nadzieje, ze wsrod czytelniczek Twojego blogu nie bylo i nie bedzie takiego zdarzenia bo jest to straszne.

„Moja prośba: Jak nie jesteś pewien o czym piszesz to sprawdź wcześniej definicje w internecie (ja tak robię), inaczej stracisz prawo bezpośredniego publikowania komentarzy wylądujesz u mnie na Watch List.
Kiedyś Cie chwaliłem, dziś z ubolewaniem muszę Cię ostrzec”
Czy moglbys mi pokazac, ktorej konkretnie definicji nie sprawdzilem i czego nie bylem pewien?
Ostrzezenie przyjmuje ale prosze o jego uzasadnienie.

Pozdrawiam,
LFCFan

Alexie,

„Przyznaję, że miałem dylemat, czy założyć, że nie sprawdziłeś dokładnie o czym mówi ten cytowany przez Ciebie artykuł i wstawiłeś to z nieświadomości, czy też co gorsza świadomie wziąłeś przypadek nie mający nic wspólnego z tematem dyskusji, aby “przyłożyć” PaniSmok i pokazać jej ignorancję.”
Caly podwatek na temat „kiedy kobieta moze uciec do pracy?” nie mial wiele wspolnego z tematem wiec i odpowiedz na to pytanie okazala sie niezwiazana z tematem. Nie chcialem pokazac ignorancji PaniSmok, chcialem aby dla wszystkich bylo jasne jaki jest stan faktyczny.

„W myśl zasady “wątpliwości na korzyść..” optymistycznie przyjąłem ten pierwszy wariant, bo tego drugiego rodzaju retoryki zdecydowanie nie szanuję.
Jak widać z Twojej ostatniej wypowiedzi, moje mniemanie o Tobie okazało się lepsze od rzeczywistości, co z ubolewaniem przyznaję.”
Rozumie wiec, ze uznajesz iz nie mialem problemu z zadna definicja i wiedzialem o czym pisze. To dobrze bo nie chcialbym aby spotkala mnie „egzekucja” o ktorej wspominales Agnes. :)

„Pisze to, bo o ile na blogu możesz machnąć na to ręką, to w życiu w realu takie postępowanie w dyskusji spowoduje znaczny spadek szacunku, jakim będą Cie darzyli adwersarze choć trochę podobni do mnie. A to może się przełożyć na bardzo konkretne straty, czego Ci nie życzę.”
Przy zalozeniu, ze ten fragment mowi o formie mojej wypowiedzi to sie z Toba calkowicie zgodze. Popelnilem blad. Rzeczywiscie zwroty „Pokonaj ignorancje” czy „Jestes rozkoszna” moglem (i powinienem) bez straty na merytorycznosci moich wypowiedzi ominac.

Jesli dobrze zrozumialem za co mam ostrzezeniae to jak najbardziej zgadzam sie z Twoja decyzja i doloze wszelkich staran aby takich „kwiatkow” wiecej nie sadzic.

PaniSmok,

Bardzo Cie przepraszam za wycieczki osobiste. To sie wiecej nie powtorzy!

Jedno słowo do LCFana a propos nieszczęsnego urlopu macierzyńskiego – przez myśl mi nie przeszło, że chodzi Ci o sytuację, kiedy matka się chce CAŁKIEM pozbyć dziecka. Przyjęłam wariant, że owszem, chce je mieć, ale chce też wrócić do pracy.

Dlatego pisałam o standardowym w takim przypadku 18tygodniowym urlopie.

Paniom prowadzącym działalność przysługuje urlop macierzyński, nie mogą korzystać z wychowawczego.

Czyli prawa do urlopu macierzyńskiego nie mają osoby zatrudnione na czas określony (im jednak przysługuje świadczenie finansowe – zasiłek macierzyński, a umowa o pracę przedłużana jest do dnia porodu), oraz bezrobotne.

Z Twoich postów nie wynikało, że masz na myśli przypadek, gdy kobieta definitywnie chce pozbyć się dziecka. Przeczytałam jeszcze raz i nigdzie tego jasno nie powiedziałeś.

PaniSmok,

“Jedno słowo do LCFana a propos nieszczęsnego urlopu macierzyńskiego – przez myśl mi nie przeszło, że chodzi Ci o sytuację, kiedy matka się chce CAŁKIEM pozbyć dziecka. Przyjęłam wariant, że owszem, chce je mieć, ale chce też wrócić do pracy.
Dlatego pisałam o standardowym w takim przypadku 18tygodniowym urlopie.”
Oprocz standardowych sa i mniej standardowe co reguluje prawo. Jest tez przypadek gdy dziecko jest chore i po 8 tygodniach mozna urlop zawiesic.

“Z Twoich postów nie wynikało, że masz na myśli przypadek, gdy kobieta definitywnie chce pozbyć się dziecka. Przeczytałam jeszcze raz i nigdzie tego jasno nie powiedziałeś.”
Z pewnoscia to moja wina, ze myslalem iz piszac “w przypadku rezygnacji z wychowania dziecka moze wrocic do pracy po 8 tygodniach” wszyscy mnie zrozumieja. Nie bylo tak wiec nastepnym razem postaram sie wypowiadac jak najprosciej.

“A propos praw i obowiązków – ach, widocznie alergię mam na te obowiązki, więc je przeoczyłam. Ale one “wynikają z założenia rodziny” więc pewnie się uaktywnią po dziecku, bo teraz jakichś nowych niestandardowych obowiązków nie zauważyłam”
Oto pare obowiazkow, ktore naklada na Was prawo (za Kodeksem rodzinnym i opiekunczym):
Art. 23. Małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.
Art. 27. Oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

“Nie ma takiej rzeczy, którą musiałabym robić teraz, a nie musiałam mieszkając sama przed małżeństwem. Tobie przybyły jakieś obowiązki? MI tylko ubyło, bo się podzieliłam.”
Z racji ozenku zaden obowiazek mi nie ubyl a przybyly wlasnie te wymienione wyzej.

“Gdybym podchodziła do polemiki ze śmiertelną powagą, musiałabym się na niektórych obrazić za wycieczki osobiste.
Ale nie jestem od dyscyplinowania na tym blogu. “
Zostalem pouczony i przeprosilem za swoje zachowanie. Czego jeszcze oczekujesz?

“I nigdzie nie sugeruję, że przestaniesz dbać o miłość i szacunek, ale że zawsze istnieje taka MOŻLIWOŚĆ. Jak będzie – czas pokaże.”
Istnieje ogromna liczba mozliwosci dotyczacych wielu aspektow a jednak Ty wybralas ta dotyczaca utraty milosci i szacunku i zaadresowalas ja do mnie. Dlaczego? Jesli to przypadek to nie musisz odpowiadac.

” hmmm ale się burza zrobiła – aż się prawie poczułam wredną karierowiczką,, no no … “
Nie wszystkie kobiety robiace kariere sa wredne :). Powiem wiecej – znam naprawde fajne dziewczyny, ktore odnosza sukces w biznesie.

Nie bylo moim celem deprecjonowanie czyjejkolwiek postawy zyciowej ale zwrocenie uwagi, ze istnieja tez inne drogi gdzie niedzielenie sie informja o zarobkach z partnerem nie jest optymalne.
Jak to jednak bywa do dyskusji wdarly sie rozne watki poboczne i dyskusja stala sie emocjonalna ;)

Pozdrawiam,
LFCFan

Przeprosiny przyjęte :-)

Faktycznie, sama byłam ciekawa, jak wybrnę z „obowiązków” ;-)
Potraktuję jako nauczkę.

Obowiązków mi nie przybyło, bo i przed małżeństwem też byłam wierna, pomocna, a także „pracowałam w gospodarstwie domowym”(własnym).
Teraz koszty i czas potrzebne do utrzymania „gospodarstwa” rozłożyły się na 2 osoby, więc jest tylko lepiej.
Kwestia lojalności i pomocy jest dla mnie oczywista, nie potrzebuję do tego paragrafu. Dobrze, że jest zapisana, może komuś się przyda…

„Wspólne pożycie” to nie obowiązek, to przyjemność :-))

Alexie,

Dziekuje za Twoje uwagi.

Pozdrawiam serdecznie,
LFCFan

Niezależność finansowa jest podstawą do podejmowania świadomych decyzji w życiu. Finansowe uzależnienie skutecznie krępuje nam ręce i… głowę. W każdej niewoli (także tej finansowej) podejmujemy doraźne decyzje, które w rezultacie tylko oddalają od nas zagrożenie i tylko przez chwilę czujemy się szczęśliwi (bo przecież znów uniknęliśmy kolejnego problemu). A jak wielkie to szczęście, gdy spotykamy na swojej drodze kogoś, kogo wkrótce pokochamy i – co ważniejsze – kto odwzajemnia nasze uczucie i, będąc całkowicie niezależny, ŚWIADOMIE decyduje czy chce spędzić z nami życie… Nikt nie chce być narzędziem do rozwiązywania problemów innych ludzi (co innego doraźna pomoc – chyba każdy w życiu doświadczył sytuacji, w których potrzebował pomocy od innych ludzi). Jeżeli zaś chodzi o stan naszego konta – myślę, że jedynie w przypadku planowania wspólnych wydatków (oczywiście zarówno tych codziennych, jak i tych strategicznych) kwoty są istotne. Jeżeli ktoś radzi sobie na tyle dobrze, że potrafi zarobić „coś więcej”, to tym lepiej, ale czy to pozostanie naszą „słodką tajemnicą” to powinna być kolejna ŚWIADOMA decyzja każdego z nas.

Pozdrawiam,
Paweł

Przepraszam za literówkę w Twoim nicku LFCFan :-) w komentarzu wyżej.

Oczywiście w drugiej linijce powinno być „Wynika z tego, że będąc zależnym finansowo”

Avigayil,

“Uderza mnie jednak to, że pisząc o wychowywaniu dzieci i związanych z tym dylematach wyboru “rodzina czy kariera” cały czas mówisz o matce, tak jakby zajmowanie się małym dzieckiem (także tym tuż po porodzie) i związane z tym dylematy zawodowe stanowiły wyłącznie domenę kobiet. A gdzie w tym wszystkim ojciec? Czy ojcowie dalej zachowują prawo do rozwoju swojej kariery i nie dotyczy ich dylemat typu: “ile czasu na moją pracę, a ile czasu dla mojego dziecka”?”
Idealnie by bylo gdyby zarowno matka jak i ojciec mogli zajmowac sie dzieckiem. Mysle jednak, ze w naszej rzeczywistosci nie moze to byc zbyt czesto realizowane. Zwykle ktos musi pracowac na utrzymanie rodziny. W pierwszych miesiacach zycia, zwlaszcza kiedy matka karmi, wybór jest raczej oczywisty. Jesli mowimy o wieku przedprzeczkolnym to wszystko zalezy od finansow :). Gdyby zona zarabiala tyle ile ja a ja tyle ile ona to na pewno ja bym sie dziecmi zajmowal. Biorac pod uwage moj charakte zaryzykowalbym twierdzenie, ze dzieci gorzej by na tym wyszly ale na szczescie nigdy sie nie dowiemy czy mam racje ;)

“Wiesz nie wystarczy porzucenie przez matkę, żeby dziecko zostało same, jest jeszcze ojciec i on też może przejąć opiekę nad dzieckiem w pierwszych latach jego życia (a także miesiącach i tygodniach), o ile oczywiście się poczuwa do tego.”
Moze a nawet powinien w takiej sytuacji podjac opieke nad dzieckiem.

“Mi osobiście nie wystarcza też partner entuzjastycznie reagujący na porządek w domu Mówiąc szczerze nawet nie oczekuję, że będzie okazywał entuzjazm, że mu upiorę i ugotuję. Domyślasz się dlaczego?“
Tak :) Twoj model idealnego faceta rozni sie bardzo ode mnie, a i Ty nie jestes moim idealem kobiety :). Mozemy jednak z tym zyc, nieprawdaz? ;)

“Dylematy “kariera-dziecko”, które ma wiele kobiet, nie wynikają z praw natury, małym dzieckiem (także niemowlęciem) może zająć się dorosły i odpowiedzialny człowiek bez względu na płeć.”
Tak, tylko ze np. kobiety maja wiecej cierpliwosci do dzieci niz mezczyzni.

“Tak to jakoś jednak “się zrobiło”, że kobiety “muszą” sobie odpowiadać na to pytanie, a mężczyźni, jak najbardziej aktywnie uczestniczący w płodzeniu dziecka, kompletnie “nie muszą” stawiać sobie takich pytań.”
Tak bylo od zawsze wiec nie wiem dlaczego piszesz “sie zrobilo”. Poobserwuj sobie swiat zwierzat i zobacz jak czesto samiec opiekuje sie mlodymi a jak czesto samce. Oczywiscie mozna na tym obszarze walczyc z natura jak sie ma na to ochote ale ja np. w ogole nie czuje takiej potrzeby.

“W ten sposób kobiety “muszą” wybierać między byciem dobrą matką a własną niezależnością finansową, a mężczyzn “jakby” problem nie dotyczy.”
Jakbys przestala myslec o sobie i partnerze w kategoriach “ja” i “on” a zaczela jako “my” mogloby sie okazac, ze WY macie niezaleznosc finansowa a Ty jestes dobra matka. Zniknal by wiec problem tego okropnego wyboru. :)

“No to teraz chętnie usłyszałabym, jak się wytłumaczysz z tego, że w kontekście zajmowania się małym dzieckim kosztem własnej niezależności finansowej i kariery mówisz tylko o kobietach :)”
Hehehe, rozumiem, ze moge sie spodziewac dalszego ostrzalu? ;)

Pozdrawiam,
LFCFan

LFCFan,
„Hehehe, rozumiem, ze moge sie spodziewac dalszego ostrzalu?”

Ostrzału nie, raczej powtórnej prośby o wyjaśnienie :-)

Twoja odpowiedź na moje pytania pozwala mi co najwyżej upewnić się, że trafnie zrozumiałam Twój idealny model rodziny i podział obowiązków. I gdybyś poprzestał na stwierdzeniu, że taki jest Twój preferowany styl życia, bo jest Ci z tym dobrze, wygodnie, fajnie itp. to byłoby ok.

Rzecz w tym, że taki model przedstawiasz jako stan naturalny. Kobieta która chce innego podziału opieki nad dzieckiem i obowiązków domowych, walczy zatem Twoim zdaniem, z naturą. (Na marginesie do Twojego przykładu ze zwierzętami: co ma do rzeczy zachowanie zwierząt i w jaki sposób „naturalne” zachowania zwierząt miałyby mówić cokolwiek o „naturze” człowieka?)

Piszesz, że kobiety mają więcej cierpliwości do dzieci niż mężczyźni, a także, że dzieci źle wyszłyby na Twojej opiece z powodu Twojego charakteru. W jednym z poprzednich komentarzy jednocześnie krytycznie pisałeś o kobietach porzucających dzieci. Stosujesz podwójny standard do oceny zachowań ojców i matek: Ty możesz nie czuć się zdolny do sprawowania bezpośredniej opieki nad własnym dzieckiem i nie masz do siebie o to pretensji, ale kobieta, która nie ma ochoty się nim zajmować zasługuje na negatywną ocenę. Już pominę fakt, że przykłady kobiet które nie chcą mieć dzieci czy też porzucają własne, świadczy o tym, że nie wszystkie kobiety z natury są takie cierpliwe wobec dzieci.

I wreszcie, zamiast poważnych wyjaśnień, robisz przytyki do mojej osoby, sprowadzając cały problem do kwestii mojej „błędnej świadomości”:
„Jakbys przestala myslec o sobie i partnerze w kategoriach “ja” i “on” a zaczela jako “my” mogloby sie okazac, ze WY macie niezaleznosc finansowa a Ty jestes dobra matka. Zniknal by wiec problem tego okropnego wyboru.”

MY możemy mieć niezależność finansową także dzięki mojej pracy, a mężczyzna może być dobrym ojcem także pozostając w domu.

Dalej więc pytam: dlaczego dobra matka musi zostać w domu z dzieckiem, a dobry ojciec nie musi?

Pozdrawiam

Avigayil

P.S. Natychmiast zrezygnuję z dalszego ostrzału, jak tylko- zamiast brnąć w dalsze próby usprawiedliwania naturalności i oczywistości Twojego stylu życia – po prostu szczerze odpowiesz dlaczego wolisz pracować zarobkowo i wnosić do związku wspólną niezależność finansową niż zajmować się dziećmi, mimo że przecież są rozkoszne :-). Jednym słowem mówiąc, co takiego jest w zarabianiu pieniędzy, że masz do tego cierpliwość, a nie masz do własnego potomostwa, choć przecież pozwala rozwijać różnego typu umiejętności komunikacyjne itp. ;-)?
P.P.S. Acha, argument o niższych zarobkach żony mnie nie przekonuje. Rozumiem, że świadomie ożeniłeś się z partnerką, która zarabia mniej niż Ty i świadomie poszukiwałeś partnerki, która zechce być w domu, gdy Ty będziesz pracował zawodowo.

P.P.P.S. I jeszcze jedno: nie kwestionuję Twojego prawa do życia w sposób jaki Ci odpowiada, a jedynie generalizujące stwierdzenia o jego ogólnej naturalności i oczywistości.

Doprecyzowanie:

W popoprzednim poscie piszac:

“Już pominę fakt, że przykłady kobiet które nie chcą mieć dzieci czy też porzucają własne, świadczy o tym, że nie wszystkie kobiety z natury są takie cierpliwe wobec dzieci.”
Swiadczy to wg. mnie tylko o tym, ze patologie sie zdarzaja.

Odnosilem sie do porzucania dzieci choc pewnie sa przypadki, kiedy matke mozna usprawiedliwic.

Krzysztofie Kowalczyku,

“Wygląda na to, że Avigayil nie daje się złapać na twój “styl” dyskusji. Szkoda, że nie dysponuję ani internetem ani wystarczającą ilością czasu by się włączyć do dyskusji aktywnie”
Wielka szkoda :(

“, więc będzie trochę pobieżnie,”
Rozumiem

“dlaczego nie lubię twojego stylu wypowiedzi.”
Bardzo jestem ciekawy Twojej opinii :)

“Teraz sugerujesz “ostrzał””
Widze, ze nie wszyscy zrozumieli zarcik ale to niestety moja wina. Nie powinienem zakladac, ze wszyscy ludzie maja poczucie humoru na moim poziomie.

““Mi osobiście nie wystarcza też partner entuzjastycznie reagujący na porządek w domu Mówiąc szczerze nawet nie oczekuję, że będzie okazywał entuzjazm, że mu upiorę i ugotuję. Domyślasz się dlaczego?“
Tak Twoj model idealnego faceta rozni sie bardzo ode mnie, a i Ty nie jestes moim idealem kobiety . Mozemy jednak z tym zyc, nieprawdaz?
“””
Czy uważasz to za odpowiedź na pytanie? “
Tak :). Pytanie bylo “Domyślasz się dlaczego?“, a moja odpowiedz “Tak”. Nie zauwazyles?

“Zastanawiam się, czy nie zrozumiałeś, co autorka miała na myśli ,czy świadomie zrobiłeś wycieczkę osobistą informującą czytelniczkę, że nie jest w twoim typie.”
W dalszej czesci swojej wypowiedzi napisalem czego sie domyslilem. Nie uwazam, ze poczynilem jakiekolwiek wycieczki osobiste.

“Zauważasz ile rzeczy po drodze sugerujesz?”
Tak

“Mam coraz częściej wrażenie, że robisz to świadomie by kogoś “ustrzelić”.”
Zdefiniuj prosze co oznacza “ustrzelic” abym mogl sie odniesc do tego fragmentu.

“Zwykle obrywa się kobietą, które są “gorsze” od mężczyzn”
Nie zgodze sie z Toba, ze sa “gorsze”. Wg mie sa lepsze!

“, mają obowiązki macierzyńskie “ustalone przez naturę””
Z tym sie zgadzam

“ i “próbują dorównać mężczyzną”.”
Niektore.

“Nie bierz przykładu personalnie. Próbują skondensować tą retorykę, można by stwierdzić:
“jakbyś przestał żyć świecie swoich domysłów, może byś pokonał ignorancje i zamiast próbować dorównywać Alexowi retoryką, zauważyłbyś, że wystarczy oprzeć dyskusję o fakty”. Widzisz podobieństwo?”
Nie

“Jak byś odebrał taki komentarz?”
Pierwsza mysl: przeintelektualizowany belkot.

“Przeanalizujmy jeden komentarz:
“Na swoim przykladzie wiem, ze dla rodzica, ktory kocha swoje dzieci ich dobro jest najwazniejsze. Jestem przekonany, ze Twoja mama uznala, ze najlepiej dla Ciebie będzie gdy ktos inny zajmie sie opieka nad Toba ale przez to stawianie jej jako wzoru matki uwazam za przesade.”
Jak odczytać taki komentarz?”
Najlepiej ze z rozumieniem.

“Czy sugerujesz, że matka, która zostawia dziecko do opieki nie kocha dziecka, albo nie uważa ich dobra za najważniejsze? Nie, nie piszesz tak, jednak przytaczasz ten przykład.”
Przykro mi ale kompletnie nie wiem o co Ci chodzi.

Zauważasz, że takie odczytanie jest całkiem prawdopodobne i pośrednio osoba z którą dyskutujesz została właśnie zdyskredytowana?
Nie rozumiem co wyczytales wiec nie moge odpowiedziec na to pytanie.

“Odnośnie samej merytoryki zastanawiam się, co uznasz za ważniejsze? Przebywanie przez rodzica 24h w tym samym mieszkaniu, czy świadomość dziecka, że zawsze może na rodzica liczyć, porozmawiać z nim gdy ma problem?”
Dziwne wybory mi dajesz. Ktory rodzic chcialby w mieszkaniu siedziec 24h (zalozylem, ze n adobe, nie chce sie dopytywac aby niepotrzebnie nie przedluzac tej polemiki)? Dlaczego musze wybierac miedzy tym, ze rodzic z dzieckiem jest a tym, ze dziecko moze liczyc na rodzica? Ja wybieram opcje trzecia – rodzice sa z dzieckiem, ktore moze na nich liczyc.
“Wracamy w ten sposób do postu 10% / 100%”
Ja zostaje na razie tu.

“Poprzednim razem stwierdziłem, że dalsza dyskusja nie ma sensu po twoim komentarzu:
“Jesli mnie przekonasz, ze one sa krzywdzace czyli nieprawdziwe to oczywiscie tak zrobie.”
Kobieta mówi Ci, że reprezentujesz krzywdzące ją (w szczególności) opinie a ty w odpowiedzi każesz jej to udowodnić? I znów manipulujesz faktem, zamieniając krzywdzące na nie prawdziwe. Drobiazg ale istotny w odbiorze.”
Przykro mi ale wg mnie jesli opinia jest prawdziwa to nie jest krzywdzaca. Z pewnoscia od tamtego czasu znalazles juz jakas definicje, ktora wyprowadzi mnie z bledu, prawda?

“Podsumowując forsujesz swoje opinie jakby były faktami, nie dostarczasz dowodu i oczekujesz że to inni udowodnią, że nie masz racji.”
Uwazam, ze przesadzasz.

“Masz częściową racje (jak każdy) w paru punktach ale styl, który preferujesz uważam za niesmaczny i utrudniający merytoryczną dyskusję.”
Twoja opinie uwazam za krzywdzaca :).

“Jak jesteś zainteresowany dalszą dyskusją na ten temat to wrócę do niej w październiku lub listopadzie, bo sporo czasu wymaga przytoczenia wielu fragmentów twoich wypowiedzi by przedstawić to dokładniej.”
Nie moge sie juz jesieni w takim razie doczekac. Dziekuje, ze chcesz mi tyle czasu poswiecic.

“A sam wcześniej stwierdziłeś, że czasem się w nich gubisz.”
Masz racje, zdarzylo sie ;)

Pozdrawiam Krzysiu,
LFCFan

Jurku,

„zakładam ze obaj zakladamy model, ze rodzine stac na taki ruch jak i na opiekunke i mowimy o calkowicie swiadomym wyborze jaki dokonuja”
Dobrze zakladasz :)

Dziekuje Ci za wsparcie ;)

Pozdrawiam,
LFCFan

Mam pytanie do Alexa i Moniki:
Co rozumiecie dokładnie przez „nigdy przenigdy nie mieszajcie działań
dobroczynnych z relacją damsko męską” Czy możecie podać jakiś przykład?

Alex, nie bardzo rozumiem niektóre Twoje pytania więc pozwolę sobie to pominąć, na pewno już sam zapomniałeś co Cię zaintrygowało w mojej wypowiedzi. Odpowiem na to co rozumiem, bez głębszego wnikania w zawiłości.
Napisałeś: „Co mój postulat ma wspólnego z Don Juanem”
Więc dokonałem polaryzacji przymiotów Don Juana i Casanovy. Dualizm jest tu
oczywiście niedoskonałym uproszczeniem jednak ograniczenie pomocy dla kobiety jest cechą która bliska jest postawie Don Juana. Jego stereotypowym celem jest jak jak sądzę uwodzenie kobiet i krótkie płytkie romanse. Z tego co piszesz nie odpowiada to Twojej postawie wobec kobiet więc wskazując osobę Don Juana chodzi mi bardziej o kierunek polaryzacji niż rzeczywistą ostateczną postawę.

Piszesz: [..] nie mam nic przeciwko interesowaniu się niepotrafiącymi się utrzymać kobietami w wieku 20-24 lat :-) [..] mówimy o wchodzeniu w poważniejszą relację [..]
Myślę, że chodzi Ci o nawiązanie relacji doświadczony-wzrastająca. Natomiast z kobietami można wchodzić w różne relacje np: ojcjec-córkokochanka, syn-matkokochanka, mąż-kochanka, mąż-matkobizneswomen, mąż-żona (itd) gdzie wskazana para archetypów jest wiodąca w związku. To też są poważne związki. Mało tego, związki zmieniają swój koloryt w trakcie trwania (i po rozstaniu również). Do tego dochodzi kwestia, że kobieta nie może być żoną-matką-kochanką-powierniczką bo nie sprosta takim oczekiwaniom. Mężczyźnie (do spełnienia? zastanówmy się ;-)) potrzeba kilku kobiet, najlepiej jakby ta od seksu była również jego żoną i matką ich dzieci. Do tego dochodzą związki (relacje) z prostytutkami co wyżej pominąłem. Postulując, że nie można wejść w związek z kobietą, która nie potrafi się utrzymać zdradzasz swoje oczekiwania wobec kolejnego (być może równoległego do trwających) związków-relacji. Przez wielu byłeś (błędnie) zrozumiany w ten sposób, że żona która urodzi i „nie potrafi się utrzymać” nie pretenduje do nazwania jej partnerką. Wiesz, wychodząc od znaczenia słowa partner trzeba powiedzieć, że jest to osoba podobnie wykształcona, zarabiająca mająca podobne oczekiwania i wartości, podobny status materialny itd. Warto dodać, że wielu mężczyzn zakochało się w słowie partnerka i oczekuje od swoich kobiet zachowań partnerskich. Ale żona to niekoniecznie partnerka czy kochanka. Czy nie lepiej było by się zapytać ile i jakich potrzebujesz kobiet aby się spełnić jako mężczyzna? Na pewno jedna z nich jest ta, która spełni oczekiwania – musi się utrzymać. Zapomnij przy tym, że jedna kobieta potrafi dać wszystko (bądź wiele) bo wydaje mi się, że przyjmujesz takie założenie.

LFCFan
Liczę na poważne potraktowanie moich pytań. :-) Dalej nie wiem na czym budujesz swoje prawo do innych standardów oceny mężczyzn i kobiet w kwestii gotowości opieki nad dzieckiem, ani zasadności analogii pomiędzy organizacją rodziny w świecie zwierząt i ludzi, ani oczywistości tego, że jeśli coś działo się w określony sposób do tej pory (podział obowiązków w rodzinie), to dalej ma się tak dziać.
Pozdrawiam
Avigayil

Stanisław:
„nigdy przenigdy nie mieszajcie działań dobroczynnych z relacją damsko męską”

W moim życiu relacje damsko-męskie oparte są na miłości.

Relacja dobroczynna oznacza dla mnie: jestem z nim bo on jest taki biedny/jest alkoholikiem/ nie umie gotować/nie umie prasować/ nie umie zarobić itp, itd bezemnie zginie, nie da sobie rady. Od tego już tylko krok do litości.

Alex:
Zadałam Ci pytanie: “we wstępnym doborze partnerki” – Jak sprawdzisz to w przypadku licealisty, studenta?

„Jeżeli w rozmowie zadaję Ci pytanie, to oczekuję na nie odpowiedzi” Czy brak odpowiedzi na to pytanie mam traktować jako brak szacunku do mnie? ;-)

Pozdrawiam serdecznie
Monika

Alex, Dlaczego miałbym nie mieć do Ciebie szacunku? Dlaczego tak pomyślałeś?
Celem mojego zaniechania odpowiedzi na niektóre kontrowersje jest uniknięcie dyskusji na sprawy o których jak mniemam już zapomniałeś. Każdy wpis zajmuje czas więc odbieganie od meritum jest niekorzystne.

Ja nie bardzo rozumiałem to co napisałeś, cytat poniżej. Po co mam się o to spierać i odbiegać od wątku. Tu cytuje co nie rozumiałem:
Następne Twoje założenie w moich oczach pozbawione jest jakiejkolwiek podstawy w tym co napisałem :”Tak więc jeśli zamiarem autora jest omijać kobiety o pazernym charakterze i preferować skromne, oszczędne i pokorne to mamy kolejny banał. ”
Gdzie ja w poście lub komentarzach wspomniałem coś takiego????
Moja odpowiedź: Owszem, nie pisałeś o ww. przymiotnikach (skromne, oszczędne, pokorne) tylko o umiejętności utrzymana się. Założyłem, że mogę przedłużyć „umiejętność utrzymania się” na te przymiotniki. Ale nawet jeśli nie mogę to tylko samo jedno kryterium „utrzymanie się” jest banalne. chyba, że kryterium to uczynisz uniwersalnym przez nadanie mu charakteru etapu dojrzałości społecznej (a takiego rozumowania nie przeprowadziłeś, chyba że przeoczyłem)
Wielkim plusem jest sama dyskusja i to, że tym co napisałeś zwracasz uwagę na ten bardzo ważny aspekty życia – zdolność do samo-utrzymania w społeczeństwie. Rodzaj matury z życia społecznego kiedy młoda osoba potrafi się utrzymać samodzielnie np. przez rok nie wchodząc przy tym w konflikt z prawem czy korzystać z umownie zabronionych środków, np. prostytucja, sponsoring.
Bo wyobraź sobie jakie Twoje kryterium jest płytkie. Spotykasz młodą atrakcyjną kobietę która potrafi się utrzymać i myślisz sobie że jest OK. A ona może być prostytutką. Co Ty na to? Związał byś się z taką osobą? Pewnie nie, więc jak widać w grę wchodzą również inne kryteria.
Czy Twoje kryterium nie przypomina tego co niektórzy młodzi mężczyźni słyszą od dziewczyn: nie masz pracy, nie masz samochodu, jesteś zerem. Czy one mają rację stawiając takie kryteria? One są bardzo praktyczne w tym co mówią. Więc dlaczego Twoje kryterium jest lepsze? Na pewno lepsze jest w tym, że jest konkretne. Sięga do istoty problemu. Pisałeś, że to jest „bardziej kwestia charakteru”, czyli zapewne chodzi Ci o wyuczoną bezradność i czynniki z nią związane. A jak się ma atrakcja seksualna do takich kryteriów? Czy modyfikując atrakcję seksualną nie stajemy na granicy parafilii? (trochę przesadzam, ale na pewno jest to jakiś problem) Przykładowo jakby jakaś dziewczyna widząc chłopaka przy samochodzie był on dla niej bardziej atrakcyjny (przez fakt stania przy samochodzie). A Ty jeśli byś spotkał kobietę, która „nie umie się utrzymać” odebrał byś ją jako mniej atrakcyjną seksualnie od takiej która „potrafi się sama utrzymać” pomimo powalającej urody tej pierwszej?

Dziękuję Alexowi i Monice za odpowiedź.
To co Moniko piszesz, to jak myślę litość ze słabości. Bycie z osobą „taki biedny/jest alkoholikiem/ nie umie gotować/nie umie prasować/ nie umie zarobić” może świadczyć o słabości i niewiary w to, że można znaleść lepszy model. Dziękuję, że sprecyzowałaś swoją definicję „dobroczynności”. Zamiast spierać się na słowa, lepiej jest powiedzieć co one znaczą dla konkretnej osoby.
Alex pisze: „nikt nie będzie Cię bardziej kochał, bo płacisz za niego czynsz” Zgadzam się bo ciągłe płacenie czynszu komuś to sponsoring. Ale pomóc komuś za 1 miesiąc, dwa aby osoba stanęła na nogi? Pomóc znaleźć pracę poprzez znajomych (choć to akurat jest zły przykład), może lepszy przykład – kupić gazetę z ogłoszeniami o pracę.
Zastanawiam się na ile można pomagać drugiej osobie płci przeciwnej.
Myślę, że Wy również nie zakładacie całkowitej odmowy pomocy.
Jaką regułę należy ze sobą ustalić aby wyjść na tym dobrze?
Może tą regułą było by stwierdzenie: Jeśli kogoś stać na to aby pomóc „partnerowi” zapłacić czynsz za 1 miesiąc to może stać go na lepszego partnera?

Alex,
dziękuję, gdy będę mieć jakieś pytania, na pewno odezwę się do Ciebie by zaczerpnąć nieco Twojej wiedzy i doświadczenia. :)

Dzisiaj zadzwonił do mnie szef (po 3 tygodniach ciszy) i oznajmił mi, że wreszcie wkurzył się na klienta, któremu ponad 3 tygodnie temu wysłałam logo do akceptacji i w końcu zadzwonił do nich i spytał co się dzieje. Dostał odpowiedź, że proszą o zmianę koloru. Trzy tygodnie czekania na tak niezwykle ważną informację! Dodatkowo mam sie rzucić teraz do roboty, mimo że miesiąc siedziałam bezczynnie (pomijając moje własne projekty i pomysły) i czekałam aż się szef łaskawie odezwie. We wtorek wyjeżdżam na dodatek na wakacje, więc w tym momencie jestem zajęta raczej szorowaniem domu i przygotowywaniem się do wyjazdu. Tylko się upewniłam, że powinnam zainwestować we własną firmę, bo nie czekałabym 3 tygodnie aż się „wkurzę” na klienta tylko trzymałabym rękę na pulsie.

A jeśli chodzi o Twoje kryteria to mnie bardziej zdziwiło, że pisałeś iż dyskwalifikujesz kobietę, która jest na utrzymaniu innego mężczyzny. Jednak mnie bardziej zdziwiło w tym to, że powodem dyskwalifikacji nie jest sam fakt, że jest z kimś innym (i na dodatek ma z nim dziecko) ale utrzymywanie jej przez innego faceta (męża/partnera). Co innego jeśli chodzi o rozwódkę z dzieckiem, która ciągnie od eksa kasę a sama nie chce ruszyć zadka i iść do pracy.

@Agata
Interesujące, że „kryterium” jest tutaj tak ciągle interpretowane. W mojej interpretacji rozróżniam produkcję i zdolność produkcyjną. To, że ktoś w danej sytuacji nie zajmuje się produkcją (zarabianiem pieniędzy) to nie oznacza, że nie jest w stanie się utrzymać (że nie ma zdolności produkcyjnej). Myślę, że Alex dość łatwo jest w stanie zauważyć na ile ktoś jest zaradny, jak i, czy rzeczywiste przeszkody stoją mu na drodze. O ile rozumiem, Ty nie musisz, ale chcesz pracować. Myślę, że jeśli zostałabyś postawiona w sytuacji, że musisz się utrzymać to po prostu szybciej byś podejmowała niektóre decyzje i może trochę inne.

Pozdrawiam,
Krzysztof

Alex,

Dziekuje za odpowiedź. Oczywiście, że wyczuwam róznice stąd ;-)

Stanisław,

„Zastanawiam się na ile można pomagać drugiej osobie płci przeciwnej.
Myślę, że Wy również nie zakładacie całkowitej odmowy pomocy.
Jaką regułę należy ze sobą ustalić aby wyjść na tym dobrze?”

Drugiej osobie można pomagac ze wszystkich sił. Najlepiej jak potrafimy. Jak chcemy i jak możemy.
Zauważ, że ten warunek jest dyskwalifikujący w momencie doboru partnera, a nie w czasie trwania długotrwałego związku.

W związku z relacji ja i ty wchodzisz w relację my. Ja i ty wnosimy cos do związku budując go. w chwilach zycia dla nas trudnych. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy rezygnować ze związku z partnerem którego kocham gdyby np. mój partner miał kłopoty zdrowotne, kłopoty w pracy, kłopoty emocjonalne, kłopoty z …. itp itd.

A tak na marginesie toczacej się dyskusji: nigdy nie czułam sie gorsza jako kobieta ( wychowując dzieci czułam się wspaniale ) natomiast niektórzy panowie dali mi odczuć, że uważaja kobiety za coś gorszego – niewybredne żarty o kobietach, o blondynkach, kobietach za kierownicą, wulgarne słownictwo, użalanie sie na swoją żonę itp, itd – współczuje kompleksów.

Pozdrawiam serdecznie
Monika

Witam wszystkich,

Po dość aktywnym czasie, który nie pozwalał mi na aktywność na blogu, dzis wreszcie mogłam tu wejść i poczytać, prześledzić dyskusję. Zniechęciłam się tak naprawdę w połowie. Ale dobrnęłam do końca i chcę się podzielić kilkoma uwagami / refleksjami:

Tak jak w realnym świecie niezwykle ważne jest, by w dyskusji bardzo uważnie słuchać, i słyszeć, a nie przepuszczać od razu przez filtr własnych poglądów czy doświadczeń, tak i tutaj, w tej przestrzeni jest to ważne. Piszę o tym, bo uważam, ze niestety bardzo często (nie tylko przy tym poście) dyskusja zbacza z głównego tematu z powodu niedoczytania, nadinterpretacji, przyjmowania założeń nie postawionych przez autora i nie będących oczywistymi. W tej dyskusji to pół biedy – gorzej, jeśli dzieje się tak (a dzieje się) w realnym świecie, zarówno w obszarach prywatnych relacji jak i w biznesie.

Po raz kolejny dyskusja toczona przez LFCFan powoduje, ze nie mam ochoty się w nią włączać, bo jest osłabiajaca, manipulacyjna i w moim odczuciu na kiepskim poziomie (nie ma to związku z poglądami autora komentarzy – to dla wyjaśnienia). Sposób dyskusji, sposób argumentowania! Oburzona jestem np. faktem sprowadzenia do jednego mianownika kobiet porzucających dzieci i kobiet, które nie chcą mieć dzieci, i podsumowanie tego jako zjawisk patologicznych: poniżej cytuje ten fragment z LFCFan:
Doprecyzowanie:
W popoprzednim poscie piszac:
“Już pominę fakt, że przykłady kobiet które nie chcą mieć dzieci czy też porzucają własne, świadczy o tym, że nie wszystkie kobiety z natury są takie cierpliwe wobec dzieci.”
Świadczy to wg. mnie tylko o tym, ze patologie sie zdarzaja.

Patologia to „nauka zajmująca się ogółem zagadnień związanych z chorobami organizmów żywych”. A Patologia społeczna jest równoznaczna z pojęciem „dewiacja” i oznacza „odchylenie od reguł działania społecznego, postępowanie niezgodne z normami a także z wartościami przyjętymi w społeczeństwie lub w grupie społecznej.” Jakim prawem zatem i na podstawie czego kobieta, która podejmuje świadomą decyzję o nieposiadaniu potomstwa, co może być zarówno wynikiem hedonistycznego podejścia do życia jak i bardzo dużego poczucia odpowiedzialności (i inne przyczyny) jest traktowana przez LFCFana jako dewiantka? Instynkt macierzyński, zwierzęcy (skoro już było o tym co zwierzęce) ma przesłaniać np. rozum? Takie podejście oznacza, że wartościowa jest kobieta, która powołuje na świat dzieci, a ta, która np. nie ma stałego partnera i nie zdecydowała się na samotne macierzyństwo jest dewiantką. To absurd. I takich LFCFan dostarcza nam już po raz kolejny, przy kolejnym poscie Alexa. Warto naprawdę najpierw pomyśleć, zanim wygłosi się taki pogląd, w Realu można się nie pozbierać po takim „strzale”

Alex wielokrotnie na tym blogu zwracał uwagę na to, by mówić o swoich doświadczeniach, swoich poglądach, dzielić się tym i na tej bazie dyskutować. Warto zwrócić uwagę, ze ten blog nie ma na celu stworzenia uniwersalnych zasad. Nie ma tu także powstawać żadna rozprawa naukowa ani pseudonaukowa, wiec rozważania dotyczące przypadków jednostkowych, szczególnych, patologicznych są w moim odczuciu nie tylko zbędne, ale i szkodliwe, a wynikają jedynie z przyjętej retoryki i prób manipulacji.

Z kolei dyskusja z przykładem prostytucji jako sposobu na radzenie sobie w życiu i utrzymywania się z tego w moim odczuciu obraża czytelników tego blogu. Mówienie o wartości człowieka mierzonej jego samochodem przypomina mi dowcip: Pytanie: Jakie jest najbardziej erogenne miejsce u kobiety? Odpowiedź; portfel jej mężczyzny. Niestety w moim odczuciu rozważania Stanisława łączące atrakcyjność seksualną ze stanem posiadania sprowadzają właśnie do tego poziomu cała dyskusję. (komentarz z odniesieniem do parafilii będącej zaburzeniem preferencji seksualnych). Nie dyskutujmy proszę o dewiacjach, bo szkoda na to czasu piszących i czytelników. To manipulacyjne poza wszystkim i nie prowadzi do konsensusu.

Podziwiam Krzysztofa za jego cierpliwość, chęć tłumaczenia, ja sama drugi raz w tego typu polemiki nie zamierzam się włączać z szacunku dla siebie i tego blogu. Zniechęca mnie to do prezentacji własnych poglądów i dyskusji…

Ewa W

Ewo W, uprzejmie proszę nie podżegać do nienawiści względem mojej osoby jakobym „obrażał czytelników tego blogu.” Moją intencją jest zrozumienie autora bloga i to on jako jedyny może odczuwać dyskomfort tym, że nie jest przeze mnie rozumiany. Osobiście uważam, że dyskusja ma na celu znalezienie „uniwersalnego prawa” rządzącego związkami.

Zaczynam rozumieć Alexa, analizując przypadki ze swojego życie. Uświadomiłem sobie, że jeden związek, który miałem, rozpadł się przez to, że osoba nie była w stanie się utrzymać. Po romantycznych początkach i wybuchu namiętności wprowadziła się do mnie i żyliśmy kilka miesięcy jak naturalne małżeństwo. Nawet kłóciliśmy się jak mąż i żona powielając ten schemat. Wszystko było dobrze do czasu kiedy chciałem wejść w fazę związku partnerskiego. Uświadomiłem sobie, że ona sama się nie utrzymuje (ze względu na prowadzony styl życia) oraz nie posiada innych parametrów umożliwiających związek partnerski ze mną. Myślę, że Alex chce nam powiedzieć, że umiejętność samodzielnego utrzymania się jest ważna dla związku partnerskiego. Ma rację, gdyż udany związek stabilizuje się wejściem w fazę partnerską (po pewnym czasie). Brak partnerstwa w związku to jego koniec lub związek niedorzeczny. Nawet chciałem zarzucić Alexowi, że stawia nacisk na związek partnerski ale ja sam przyspieszałem początkowe etapy związków aby już szybko wejść w partnerstwo. Tak, że chyba już trochu rozumiem Cię Alex.

Krzysztof,
odpowiadając na Twoje pytanie o sens cytowanego przez Ciebie fragmentu mojej wypowiedzi: tak, jej sens jest taki, że oczekuję od partnera aktywnego udziału w wychowaniu dzieci oraz prowadzeniu gospodarstwa domowego. Traktuję to jako obszar wspólny. Gotość dorosłego mężczyzny do uczestniczenia w tych sprawach nie budzi we mnie entuzjazmu, jest to dla mnie zwykłą i naturalną sprawą, że dorosły człowiek czuje się odpowiedzialny za porządek w miejscu, gdzie żyje, stan swojej odzieży, opiekę i wychowanie dzieci, które spłodził, adoptował czy w jakikolwiek inny sposób przyjął jako członków rodziny, itp. Brzmi to cokolwiek prozaicznie, ale takie też są te sprawy dla mnie: zwykłe i prozaiczne.

Alex,
w drugim wątku jest mój komentarz do nowego postu.

Pozdrawiam
Avigayil

WItam,

Tydzień urlopu bez dostępu do internetu – a dyskusja tak się rozrosła. Szkoda, że merytoryka nie dotrzymała kroku ilości i objętości komentarzy. Miałam duży problem dobrnąć do końca.

Krzysztof Kowalczyk,
Dzięki za kilka tak obszernych komentarzy z konkretami, CO dokładnie nie gra w stylu dyskutowania LFCFana i dlaczego. Ja zawsze czytając jego posty odczuwałam mętlik w głowie i miałam problem i brak ochoty, żeby sensownie odnieść się do jego wypowiedzi (często nawet problem ze zrozumieniem i ułozeniem w całość). Dlatego je w zasadzie nie komentowałam. Ja miałam ten '6ty zmysł’:, że nie pasuje mi ten sposób wypowiedzi, a nie wiedziałam dlaczego. Myślę, że można twoje komentarze odnieść do tych, w których była mowa o chwytach retorycznych i że sporo osób chyba nie umie je wyłapać. Pokazałeś parę przykładów.
Także, wbrew pozorom, tym razem z komentarzy LFCFan wyniknęło coś edukacyjnego;-)

Pozdrawiam,
Olga

Witam.przeczytałem z uwaga wszystkie posty,ale nikt nie wspomniał np. o sytuacji kiedy małżeństwo nie mieszka razem??Z własnego wyboru,praca w innych miastach…etc.
Mój przykład: LAT- Living Apart Together

Jesteśmy małżeństwem 2 lata,nigdy nie mieszkaliśmy razem,nie prowadziliśmy wspólnego gospodarstwa domowego,każde z nas ma swoje własne mieszkania i jedno dziecko na utrzymaniu jak ja i partnerka.
Mamy wspólne konto w banku gdzie wpływają nasze dochody,od pewnego czasu żona moja zaczęła się czepiać jak to było w kilku postach powyżej gdzie jak i poco wydaję się kasę.Nadmienię ,że moje dochody sa nie małe 5cio krotność tego co zarobi żona…..zawsze zaznaczała ,że jest niezależna ,że zarabia i nie potrzebuje łaski z mojej strony.
W związki z tymi nieporozumieniami postanowiłem,że swoje dochody ulokuje na oddzielnym koncie,i będę przelewał cześć na wspólne konto…
ZACZĘŁA SIĘ WOJNA!!
podejrzenia o kochankę o wydawanie kasy na zeszły związek z którego mam dwójkę dzieci z tym ze jedno mieszka ze mną.
Żona zarzuca w ciąż,że nie starcza jej na życie,utrzymanie mieszkania.
proponowałem niejednokrotnie,żeby przeprowadziła się ze swoim synem do mnie,warunki stworzyłem idealne,zamieniłem mieszkanie na większe.Zmniejsza sie koszty codziennego życia opłat rachunków,nie potrzebujemy też dwóch samochodów,które w tej chwili też trzeba opłacać wiadomo eksploatacja kosztuje.
Jestem ciekaw opini,

Tak wszystko się zgadza ,prez pierwszy rok nie było zadnych problemów,to w ostanim czasie zaczeła sobie uzurpować prawo do wszystkiego.Zarzuca mi też ,że mieszkanie kupiłem ze środków z darowizny,majatku odrębnego.
proponowałem połaczenie naszych majatków na zasadzie sprzedamy dwa mieszkania i kupimy jedno duże,ale sprzeciwiła się temu rozwiązaniu tłumacząc to tym ,że dla swojego syna chce zostawić w spadku to mieszkanie….
Ja mysląc takimi kategoriami powinienem zabezpieczyc dwoje swoich dzieci z poprzedniego związku???
Mój syn ,który mieszka ze mna ma w tej chwili 16 lat,ja pracuje poza granicami kraju w systemie 4 tyg w pracy 4 w domu.Podczas mojej nieobecnosci synem opiekują sie moi rodzice.ona nawet przez te 4 tyg kiedy mnie niema nie zadzwoni nie zapyta sie czy wszystko wpożadku nie wspomnę już o wizycie chociaż raz w tyg żeby sprawdzić pomóc.
Tylko słyszę na okrągło pieniądze pieniądze!!Jak mnie niema w kraju nie wydaję ani złotówki!!oprócz opłat ,czynsz media.
Jak to rozumieć???Czy ta kobieta wyszła za mnie tylko i wyłacznie dla pieniędzy??
Samochód dla niej ja kupiłem,pierwszy jeszcze przed slubem.Uważam ,że jak mnie nie stać na utrzymanie auta to pozbywam sie problemu a nie licze na kogoś !!!

Każdy taki temat wzbudza ogromne kontrowersje. Jak dla mnie sprawa jest prosta. Każda zdrowa, dorosła osoba powinna być na tyle samodzielna że powinna utrzymać siebie bez niczyjej pomocy.

Nie do pomyślenia dla mnie jest sytuacja, że jedna osoba w zwiazku całe życie musi utrzymywać darmozjada.