Witam,

myśle, że nastawienie o ktorym piszesz jest bardzo ważne wżyciu codziennym.
Chiałem powiedzieć o „Yes, I can” ale nie o zadaniach nie do spełnienia, lecz takich prostych codziennych czynnościach. Nastawiłem się do ludzi właśnie w ten sposób, starałem się w miarę możliwości być uczynny, czy pomocny, myśląc że to poprawi mi kontakt, polepszy zaufanie. Robiłem to naprawdę nie dla osiągniecia kożyci, a dla zmienienia świata na lepsze. Po pewnym czasie zauważyłem że ludzie przyzwyczaili sie do tego, i bardzo dużo rzucali „próśb i zadań” wszelkiego rodzaju, lubili wykorzystywać to nastawienie. W dalszym czasie, te prośby już brzmiały jak rozkazy, bo było wiadomo, że bedę się starał to wykonać. Postawa ta nauczyła mnie asertywności :P, nauczyłem sie mówić „nie”, teraz raczej staram się selekcjonować komu i w jaki sposób pomagam.

Znajomy (prowadzi sklep komputerowy) w rozmowie powiedział kiedyś, że on tak samo naprawiał wielu osobom komputery za darmo, w końcu zaczęli tego nadużywać, przy czym nie powiedzieli nawet dziękuję, wiec postanowił to zmienić. Gdy zaczął pobierać opłaty za te usługi, najpierw dziwnie na niego patrzyli, ale potem nabrali szacunku do tego co robi i ile to jest warte.

Wiem, troche zboczyłem z tematu :P, ale miło było by jakiś komentarz do tego przeczytać :)

Mam kilkoro przyjaciół , którzy bardzo często mówią: „tego nie dam rady zrobić”, „nie uda mi się”. Spytałem się ich kiedyś czemu są tak negatywnie nastawieni. Odpowiedzieli mi , że w ten sposób się zabezpieczają. Kiedy im nie wyjdzie, to jest tak jak mówili, a kiedy uda im się coś osiągnąć pomimo negatywnego nastawienia, to mają wtedy taką miłą niespodziankę.
Ja osobiście jestem zwolennikiem podejścia przedstawionego przez Alexa.
Do tematu pasuje moja ulubiona przyśpiewka kibiców piłkarskich: „Jak nie my , to kto ? Jak nie teraz, to kiedy ? „

Ponieważ właśnie o tym poczytuję, temat tym bardziej dla mnie zajmujący. Czy „Yes! I can” należy odbierać jako nadgorliwość? Jeśli tak, czy nadgorliwość rzeczywiście jest zła? Czy niechęć do nadgorliwości to typowo polska cecha („nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu”)?

Czytam ostatnio jednego z klasycznych autorów książek z gatunku self-development i autor ten co i rusz powtarza: „bierz na siebie każde nowe zadanie”, „przyjmuj z otwartymi rękami każdą nową okoliczność”, „ludzie sukcesu, to ludzie najbardziej zapracowani” itp. U nas zaś nadal słyszy się rady w stylu „nie wychylaj się z tym, że coś umiesz, że coś potrafisz, bo jeszcze więcej ci pracy dołożą” czy „sztuką jest wyglądać na zapracowanego”.

Czy „nadgorliwość” jest Waszym zdaniem niebezpieczna? Czy jednoznacznie należy uznać tę cechę za korzystną, jako że między innymi – przyczynia się do naszego rozwoju?

Pytania rzucam do ogółu. Sam nie mam jeszcze w tej kwestii wyrobionego zdania. Podam jednak przykład mojego dobrego znajomego. Odpowiada za pewien projekt informatyczny. Choć nie należy to do jego obowiązków, zdecydował się na własny rachunek zdobyć odpowiedni know-how, a następnie napisać program, który w bardzo korzystny sposób przełoży się na efekty. Już teraz pojawiają się głosy, że bierze na siebie dużą odpowiedzialność – pracuje w korporacji, więc będzie musiał prowadzić szkolenia i support dla kilkudziesięciu pracowników. W przyszłości może się pojawić potrzeba wprowadzania modyfikacji. Już teraz nie udało mu się dokończyć kilku poprawek przed weekendem, a ponieważ wyjeżdża od poniedziałku na delegację, przyszedł do pracy w sobotę, aby program dokańczać.

P.S.
Acha otoczenia raczej nie zmienię bo na razie jest fajnie. Bardzo dużo się dowiedziałem o sobie i innych ludziach, właśnie dzięki temu mojemu „szefowi”. Nawet poświęciłem na niego jeden wpis u siebie na blogu w związku z moją pierwszą delegacją :)
Najważniejsze to spokój wewnętrzny (ale nie taki przez zaciśnięte zęby ;P).

Alex – hmmm… musiałem przegapić tego mejla (a strasznie szkoda :( ). Co do napięć, to miałem na myśli sytuację, w której entuzjastycznie mówimy „Yes, I can do” gdy ktoś prosi nas o np. napisanie ciekawego tekstu. Jeśli nam się nie uda, to pomimo wszystko druga strona będzie czuła, że się postaraliśmy i się niestety (co się zdarza) nie udało. Jest to dużo lepsze niż potwierdzenie w normalny, obojętny sposób (np. „OK, spróbuję”) – wtedy druga osoba może mieć wrażenie, że ją zbyliśmy :)

Nic nie szkodzi :) Kiedyś pewnie poznam mojego „mistrza” :) Póki co, pouczę się jeszcze ciekawych rzeczy o których mówisz :) Pozdrawiam serdecznie

Witam,

MariuszZ ostatnio wróciłam do tego tekstu w takiej oto okoliczności.

Dostałam tydzień temu zapytanie o realizację akcji. Zgłosiłam się wypisując województwa w których mogę od już zrealizować jak również te które mogę od jutra ;)
Z odpowiedzią spóźniłam się 1 godzinę co oznacza, że województwa te zostały „wzięte” przez inne firmy. W moim zgłoszeniu dodałam ze mogę pomóc w dowolnym regionie Polski przeprowadzić tą akcję. Na odpowiedź długo nie czekałam.
Mieszkając w Krakowie dostałam woj. pomorskie, warmińsko-mazurskie, podlaskie, dolnośląskie, lubelskie, świętokrzyskie i śląskie. Akcja niskobudżetowa. W związku z tym zleciłam kolejne województwa zaprzyjażnionym osobom z którymi robimy rzeczy znacznie trudniejsze, które wymagają zarówno doświadczenia jak i rozbudowanej możliwości logistycznej. Ja „wzięłam” niechciane przez nikogo woj.pomorskie. Po 2 dniach dowiaduje się ze pierwsze regiony (te polecone przeze mnie) wykonały zadania, kolejne kończą ale śląskie i dolnośląskie wycofało się z zadania. Wierz mi czułam się okropnie bo przecież ja rekomendowałam firmę co więcej pracowałam z tą firmą przy innych zleceniach. Po otrzymaniu informacji od Klienta natychmiast napisałam do firmy która po 1 nie napisała mi o planach rezygnacji (gdyby wcześniej o tym pisała miałabym więcej czasu na działanie) po 2 napisałam co o tym sądze, jak się z tym czuję i dokładnie ten tekst który napisałes „kto chce szuka sposobu, kto nie chce szuka powodu”.
W przeciągu 20 minut znalazłam prywatną osobę która jest zakręcona tak jak ja, która jest szaleńcem /nigdy jej nie widziałam rozmawiałam tylko przez telefon /;) i podjęła się ratować region.
Zadzwoniłam do Klienta z informacją ze jest mi przykro ze tak potoczyła się sprawa w związku z tym to ja wykonam to zlecenie aby nie narazać Klienta na straty finansowe z „niewykonanej akcji” (doskonale zdaje sobie sprawę ze skutków). Odpowiedź mega pozytywna.
Wykonaliśmy zadanie z nawiązką otrzymując pozytywny odzew ze wszystkich regionów które poleciłam, które wykonałam a szczególnie z tych które ratowaliśmy. Da się! trzeba tylko chcieć i umieć o tym rozmawiać.
Finał: mamy zlecenie ogólnopolskie na listopad.

Firma której zleciłam ten projekt odmówiła realizacji również innych projektów które im zaproponowałam. Firmie nie ufam przez to ze zachowuje się nieodpowiedzialnie.
Współpracownicy obiecują skopać mi d…. jeśli jeszcze raz polecę tą firmę komukolwiek. Trzymam ich za słowo.

Nie chcę aby ten post był odebrany jako autoreklama chodziło mi tylko o to aby pokazać :

1) chęć poszukiwania rozwiązań
2) pewną komunikację z Klientem, dbanie o to aby sam nie poległ przed swoim szefem /moze kiedyś opiszę sytuację kiedy jeszcze jako pracownik jednej z większych agencji ogólnopolskich stanęłam po niewłaściwej stronie przez co Klient właśnie poległ przed szefem a ja straciłam Klienta/
3) zachowanie firm/osób podejmujacych zadania i rezygnacji z zobowiązań
4) konieczność rekomendowania tylko tych których jesteśmy pewni
5) konieczność poszukiwania rozwiązań pod presją czasu
6) a przede wszystkim wiarę w to ze podejmując się czasami szaleńczych wyzwań, broniąc Klienta i robiąc często rzeczy niemożliwe (dla innych) budujemy coś wartościowego (dla siebie i innych), co ma szansę procentować w przyszłości.

Alex dziękuję za ten tekst.

Pozdrawiam
Marzena

TesTeq zachowałam się tak z czystej przyzwoitości. Polecałam kogoś kto zawiódł.

Alex musiałeś mieć niezły młyn :) ale wierze że dzięki takiemu działaniu zdobyłeś nowe doświadczenie, wiedze, Klientów :)

Zastanawia jednak mnie dlaczego ludzie podejmują wyzwania żeby potem wycofać się z zobowiązania?
Przecież prawdę mówiąc to strata czasu i energii którą można ukierunkować na jakieś działania, co więcej robienie sobie na własne życzenie złej opinii, stawianie innej osoby (niestety często przyjaciela, zaprzyjaźnionej firmy, kogoś kto chciał dobrze) w bardzo kłopotliwej sytuacji (w związku z czym stosunki między osobami ulegają pogorszeniu). Zupełnie nie rozumiem takich manewrów.
Z drugiej strony odpowiednio wczesny komunikat może spowodować brak konieczności dzwonienia na „numery alarmowe” stawiania ludzi w stan gotowości bojowej itd.. Wystarczy mówić o swoich możliwościach, lękach.
Bardzo cenię tych którzy nie boją się zadzwonić ze złą informacją i pytaniem jak z tego wybrnąć.

Jako ciekawostka: historia autentyczna.
Rok 2005 lub 2004. Kampania ogólnopolska. W jednym z miast w nocy podczas montażu okazuje się ze sprzęt który musimy rozstawić nie mieści się w alejce, psujemy ciągi komunikacyjne co w rezultacie może powodować niebezpieczeństwo Klientów.
Team dzwoni podaje problem i możliwe rozwiązania (przecież widzą jak to wygląda). Krotka dyskusja, szybka decyzja.
Poranek dzwoni team poprzez konieczność montażu, demontażu, przesuwaniu regałów w sklepie i kolejnym montażu meldują ze dopiero skończyli.
Przesuwaniu regałów??? nie mam pojęcia o czym mówi osoba z którą rozmawiam.
Nie pamiętam nocnego telefonu, w połączeniach odebranych widzę ze rzeczywiście rozmawialiśmy. :-)
Przy tym projekcie prowadziłam 10 ekip technicznych, 17 koordynatorów regionalnych, 130 ekspertów i ok 200 hostess i promotorów.
Przez 15 tygodni spałam z telefonem ;) a mąż proponował gumkę od weków zeby telefon jeden czy drugi przypadkiem nie odkleił się od ucha ;)
Powracając do wątku. Jedna ekipa oceniłaby sytuację jako niemożliwą do wykonania, być moze nie zadzwoniliby stawiając mnie przed Klientem w takiej sytuacji w jakiej ostatnio się znalazłam. Druga ekipa dostkonale wie jak to wszystko działa, jak musi pójść informacja, z jakim wyprzedzenie – choćby w nocy.
Kiedy Klient dowiedział się co zrobiliśmy w sklepie – niezłe przemeblowanie – stwierdził ze jesteśmy wariatami. :) Taki miód na serce :)

Pozdrawiam
Marzena

“nie wychylaj się z tym, że coś umiesz, że coś potrafisz, bo jeszcze więcej ci pracy dołożą” i to jest prawda. Niestety u nas jeszcze niedoceniany jest pracownik, który potrafi swoje i jeszcze innym pomaga, który w 8 godzinach zrobi swoje, pomoże kolegom i jeszcze ma czas na przejrzenie stron internetowych. Zazwyczaj mówią, że się obija skoro czyta i ma na to czas. Ja akurat swoją pracę mam w małym paluszku, w międzyczasie zrobię sobie herbatkę, poczytam necik i widzę krzywe spojrzenia innych. Nie chcę przekładać papierka z miejsca na miejsce tylko po to aby pokazać, że niby coś robię. Nie chcę zawalić sobie biurka pierdołami i papierami tylko po to aby wyglądało, że pracuję. Nie nawidzę bałaganu na biurku, każda rzecz ma swoje miejsce :) i tak jest najlepiej. Szukam nowej pracy, nowych wyzwań chcę się czegoś nowego uczyć tylko po 7 latach w jednej firmie trudno sie wyrwać.

Alex no problem jest właśnie w tym, że szukam ale mało skutecznie. Nie umiem jakoś efektywnie się do tego zabrać. Wiem, że w tej pracy nie daję z siebie wszystkiego bo nie muszę pracować tu na pełnych obrotach. To kwestia opanowania swoich obowiązków, w końcu pracuję tu 7 lat… Piszesz, że mój czas nie jest optymalnie wykorzystywany i przeliczany na pieniądze. Zgadzam się z tym. Czasami szkoda mi czasu, który „marnuję” w pracy. A co do przeliczania na pieniądze, to wolałabym satysfakcjonująca pracę dającą zadowolenie niż wielką kasę za nicnierobienie. Oczywiście za darmo tez pracowac nie będę, wiadomo z jakich powodów ale kasa to nie wszystko. Skończyłam studia ZZL a tak naprawde nie mogę w tym pracować bo źle zaczęłam i teraz za późno. Bez doświadczenia nie znajdę pracy a iść na darmowy staż też nie mogę bo muszę się z czegoś utrzymać. Nie mam tak komfortowej sytuacji jak niektórzy wieczni studenci.

Tak, to jest Zarządzanie Zasobami Ludzkimi. W mojej obecnej firmie (mała firma) nie ma nawet działu personalnego, nie mam wokół czego się kręcić :( Zrezygnować z pracy jest łatwo i być na czyimś utrzymaniu ale ja sobie nie mogę na to pozwolić.

TesTeq ależ jesteś optymistą… ja tak nie umiem

Po pierwsze chciałabym się uprzejmie przywitać z autorem bloga i komentatorami – współ-pisaczami.
Po drugie – w temacie posta i powyższych wpisów – w pełni zgadzam się z tym, że prawie zawsze, nawet wykonując pracę poniżej swoich kwalifikacji, czy niezgodną z naszym profilem można się wiele nauczyć, może to być również początek kariery już ukierunkowanej zgodnie z naszym pomysłem na życie.
Z mojego doświadczenia wygląda to tak: byłam recepcjonistką w pewnej firmie (małe przedstawicielstwo w Polsce dużego międzynarodowego koncernu). Wykonując bardzo dobrze (tak to teraz mogę ocenić ;) podstawowe obowiązki, pytałam raz na jakiś czas szefa finansowego, czy nie potrzebuje pomocy – jakiejś małej analizy, przeliczenia czegoś itp. Wiedziałam, ze mając jedną osobę do pomocy, wiele spraw odkłada na później. I udało sie, po 2 miesiącach zmieniłam pracę na analityka w finansach.
To było dobre kilka lat temu, zarządzam teraz dużym zespołem i zdarza mi się zatrudniać asystentki lub ludzi na szeregowe stanowiska. I na przykładzie mojej ostatniej asystentki widziałam od razu: praca którą wykonywała dla naszego zespołu przynosiła jej w pewnym sensie satysfakcję, głównie dlatego że wszyscy byli zachwyceni faktem, że wreszcie nie wita ich w drzwiach osoba zblazowana, niezadowolona z życia i uważająca że wykonywana przez nią funkcja jej uwłacza. Była uśmiechnięta i brała na siebie coraz więcej tematów i szybko zaczęła odgrywać niezwykle ważną rolę w zespole. Absolutnie nie stosowała szkoły „nie wychylania się”. Gdy zmieniałam pracę, to po pierwsze okazało się, że jest kolejka chętnych managerów do jej zatrudnienia, po drugie chcieli ją zatrudnić na stanowiska nie-asystenckie tylko w zespołach analitycznych, procesowych czy sprzedażowych.
Podsumowując tą przydługą wypowiedź, moim zdaniem to wygląda tak: jeśli już podejmujesz się określonych zadań – wykonuj je z zaangażowaniem i dobrze się przy okazji ‘sprzedaj’, nawet jeśli nie jest to szczyt marzeń. To z pewnością nie umknie uwagi dobrych managerów, szukających ludzi do swoich zespołów. Ludzie zorientowani na ukrycie się, przeczekanie czy okazujący dookoła niezadowolenie z funkcji, którą spełniają (a raczej nikt ich do tego nie zmusza – przynajmniej o takiej sytuacji tu piszę), nie budzą mojego zaufania.
e.

Ecrire
Piszesz „To z pewnością nie umknie uwagi dobrych managerów, szukających ludzi do swoich zespołów”. A co jeśli takich dobrych menagerów nie ma w firmie, nie ma zespołów?? 6 lat wyprówałam sobie żyły i naprawde się starałam. Tak jak pisałam, swoją prace i obowiązki mam obecnie w paluszku. Zawsze uśmiechnięta i zadowolona. Znajomi, którzy wpadali do mnie do pracy mówili, że widać że to lubię i że mam zadatki na pracoholika… Szczerze znudziło mi się już robienie wszystkiego aby dobrze wypaść w oczach innych, aby pokazać jak dużo umiem. Jeśli nie zauważyli tego przez 6 lat to co ja się mam łudzić, że teraz coś się zmieni i zauważą?? Nie zależy mi już na tej pracy i chyba szybciej znalazłabym inną gdyby mnie z tej poprostu wywalili :)))

TesTeq no czasami sama się zastanawiam co ja tu robię? Nie do końca jest tak, że nikt nas nie odwiedza ale bardziej tak, że są to ludzie lojalni i raczej nie podbierają sobie pracowników. Długoletnia współpraca chyba ich tego nauczyła i nie słyszałam o takim przypadku. Nie piszę o niewiadomo jak wysokich kwalifikacja, ale o tym, że w obecnej pracy osiągnęłam już (chyba) wszystko co było dla mnie do osiągnięcia. Ratunek jest rzeczywiście jeden – zmiana pracy. Trudny o tyle, że „zasiedziałam” się tu, 7 lat, znam ludzi, ich przyzwyczajenia, wybryki, złe i dobre zachowania. Może boję się zmian, że niekoniecznie bedzie na lepsze? Teoretycznie nie mam na co narzekać, ale jednak nie chcę być tylko po to aby odbębmnić swoje 8 godzin i iść do domu. To mi nie wystarcza. Nie chcę tak traktować swojej pracy. Alex tego nie pochwala :). Znajomi twierdzą, że mam dobra pracę i płacę, a ja twierdzę, że można mieć lepszą i pracę i płacę, ale jeszcze nie wiem jak?? :)

@Tomasz: pink chyba odpowiedziała już sobie, czego chce, sadzę że to raczej kwestia sposobu realizacji, a raczej pierwszego kroku :)

@pink: chyba jestem w stanie sobie wyobrazic sytuację, w której niewiele osób z zewnątrz (czyli potencjalnych nowych pracodawców) widzi styl i efekty Twojej pracy. Moje propozycje będa przyziemne może ciut, ale chyba proste w realizacji (może nawet część masz za sobą).
1. spisać sobie pomysły na to, co chiałabyś robić,
2. napisac cv – oczywiste pewnie (bo pomaga podsumować siebie w obszarze zawodowym i dlatego że będzie pod ręką, jak nawet przypadkiem zdarzy Ci się z komś porozmawiać o swoim rozowju),
3. dać to cv do łapy znajomym, wysłac odpowiedź na kilka ogłoszeń i wystawić na 1-2 portalach.
Takie rzeczy zdecydowanie przyjemniej się robi, kiedy nie ma presji :). A potem to już idzie samo …. Ja zmieniałam pracę nie dlatego, ze musiałam, nawet nie z powodu stagnacji. Jednym z powodów były po porstu nowe (nie koniecznie większe) wyzwania. Chyba nawet jestem zwolennikiem zejścia trochę niżej w hierarchii w nowej pracy, po to żeby się później lepiej odbić :)

No chyba że całkowicie brakuje Ci motywacji nawet do tak podstawowych ruchów, to wtedy potrzebny jest jakis potężny reset.