Alex,
Zachęcony bardzo pozytywnym wrażeniem jednego z uczestników poprzedniego eksperymentu, jestem bardzo ciekawy i chętny do wzięcia udziału w nowej edycji.

Ja również bardzo chętnie uczestniczyłbym w szkoleniu. Czekam na więcej informacji na temat „rekrutacji” :)

I ja się, oczywiście, piszę. Zastanawiam się tylko jak przeprowadzisz eliminacje grupki „chosen ones” :) z tej, zapewne, kilkudziesięcioosobowej grupy chętnych.

@Alex: To jest naprawdę zadziwiające, że telewizor plazmowy może być obiektem marzeń :!:

@Aleksander Piechota: Moja rada: Nie pytaj „jaka jest dolna granica wiekowa?”, bo Alex nie lubi się powtarzać. Napisał „tym razem bez ustalania jakiś granic wiekowych” i tego się trzymaj. :-)

Witam !
Cieszy mnie fakt że Alex organizuje takie spotkanie . Jestem pełn nadziej że uda wziąść w nim udział .

Witam

„podyskutujmy sobie nad jego formułą, zakresem i kryteriach doboru uczestników”

Proponuję dobór na podstawie tego, co dana osoba już robi samodzielnie i jakie ma plany. W ten sposób może udać się zgromadzić grupę osób o bardzo różnych zainteresowaniach, sprzyjającą poszerzaniu horyzontów jej uczestników.
Dla takiej grupy pierwsza część treningu mogłaby być wspólna (uniwersalna: komunikacja, negocjacje itp.) a druga bardziej dostosowana do potrzeb i planów danej osoby czyli konkretniejsze konsultacje. Druga część wymagałaby większego zaangażowania ze strony Alexa, ale dzięki temu może być ciekawiej – wzajemna inspiracja.

Alex, jaki zakładasz podział inicjatywy Ty – uczestnik?

Pozdrawiam
Tomek

Cześć.

Jak najbardziej jestem zainteresowany wzięciem udziału w eksperymencie.

>>są ciekawe świata a ich marzenia życiowe to coś więcej niż mieszkanie na kredyt w bloku i plazmowy telewizor

Zdecydowanie się kwalifikuję. Mam marzenia i to zdecydowanie inne niż wymieniłeś.

>>znaczne zwiększenie ich skuteczności w komunikacji, prezentacji i negocjacjach ułatwi im osiąganie tych marzeń

Od jakiegoś czasu pracuję nad sobą dość intensywnie. Jednak ciągle mam wrażenie (widząc częsty brak skuteczności), że jeszcze jest dużo do zrobienia.

>>chętnie uczą się i próbują nowe rzeczy

Już dawno zdałem sobie sprawę, że nauka jest moim nałogiem. A jeśli chodzi o eksperymenty, to wchodzę w ciemno, w ten i wszystkie Twoje następne.
No może z tym ciemno przesadziłem, czytam Twojego bloga już od dłuższego czasu, więc wiem czego mogę się spodziewać. Tak, czy siak uwielbiam eksperymentować.

>>w jakiś sposób są niebanalni

Jestem wizjonerem. Oczywiście przepaść dzieli mnie jeszcze od wielkich wizjonerów tego świata, ale fakt, że każdy krok, który podejmuję, czy to w życiu prywatnym, czy zawodowym stawiam tak, aby odnieść określony skutek nie tylko od razu, ale i za 5 -10 lat. W firmie przeforsowałem projekty, w które nikt poza mną nie wierzył, minęły 4 lata i okazało się, że wszystkie rzeczy funkcjonują tak jak chciałem.

Potrafię przyznawać się do błędów i wyciągać wnioski.
Już nawet na tym blogu, jakiś czas temu popełniłem pierwszego posta dotyczącego wychylania się w różnych sytuacjach, a którego już z dzisiejszego punktu widzenia się wstydzę.

>>mają dość wysokie standardy etyczne

Oczywiście to muszą oceniać inni. Jednak sam zawsze staram się ustawiać wysokie standardy. A przykład? Zdarzyło mi się szukać faceta, z którym robiłem pewna transakcję (prywatnie), aby oddać mu 10 tys. złotych, których zapomniał ode mnie wziąć. Podczas transakcji (u notariusza) był strasznie zestresowany i praktycznie uciekł zaraz po otrzymaniu pierwszej transzy pieniędzy.
Jakież było jego zdziwienie, jak po czymś takim obcy człowiek przyniósł mu kasę. Widok jego miny – bezcenny.

>>obiecają, że w przyszłości zrobią coś dobrego dla innych ludzi (zasada “podaj dalej”)

Obiecuję. Jak na razie zachęciłem kilka osób do czytania tego bloga.
W dzisiejszych czasach wydaje się to dość trudne, bo ludzie boją się prosić o pomoc. Oczywiście inicjatywa z mojej strony też się zdarza, ale przyznam, że mogłaby być częstsza.

Ja takze bardzo chcialabym wziasc udzial w eksperymencie, i wydaje mi sie ze Alex bedzie mial trudny orzech do zgryzienia wybierajac mala grupke niebanalnych osob-tyle jest tu ciekawych osobowosci. Co do biblioteczki przychylam sie do przedmowcy-jezyk moze stanowic bariere (czasem tylko psychiczna :D ), tym bardziej w perspektywie przeczytania 500 stronicowego tomiszcza w 14 dni. Mysle, ze warto byloby aby kazdy wystawiajacy recenzje dodal uwage (wiem, ze jednak zawsze subiektywna) o poziomie jezykowej trudnosci. Poza tym odnoszac sie do wpisu o tym kiedy trzeba zaczac i odwazyc sie dzialac-mysle, ze dla wielu osob myslacych 'jeszcze na tyle nie znam jezyka aby czytac Alexowe ksiazki’, wlasnie ta biblioteczka jest okazja aby wreszcie zaczac czytac. Na pewno w biblioteczce sa pozycje łatwiejsza jezykowo niz inne. Tym bardziej, ze nic tak nie poprawia umiejetnosci czytania w danym jezyku jak czytanie o tym co nas interesuje :)

Hmm
Blog śledzę od długiego czasu i z chęcią wezmę udział w eksperymencie.
Konieczność wyjazdu, gdzieś w Polskę na takie sesje treningowe nie stanowi większego problemu. Weekendy mam wolne :)
Tak więc jestem zwarty i gotowy :)

@artur: Nie sądzę, żeby Alex obawiał się „przekazywania metod szkoleniowych innym”. To tak, jakby znakomity aktor bał się występowania w teatrze, ponieważ ktoś może ukraść mu warsztat. Myślę, że chodzi raczej o to, iż Alex starannie dobiera sobie towarzystwo, w którym przebywa, więc wolałby nie poświęcać czasu na obcowanie z kłamczuchami, krętaczami i spóźnialskimi. :-)

@Helena: W Amazonie można sprawdzić, ile dana książka ma stron i jakich jest rozmiarów. Polecam ostatnie książki Setha Godina – nie dość, że inspirujące, to jeszcze krótkie i małe. :-)

@Helena: Większość amerykańskich książek pisana jest prostym językiem, ale oczywiście należy oczekiwać pewnej liczby nieznanych słów. Zalecałbym zatem stosowanie kryterium liczby stron. Początkującym zwracam uwagę na – wynikające z poprawności politycznej – naprzemienne stosowanie rodzajów (męski/żeński) nawet w tym samym zdaniu, co osobę nieprzygotowaną może zaskoczyć i utrudnić zrozumienie treści. Na przykład:
„Użytkownik biblioteki Alexa powinien terminowo zwracać wypożyczone książki. Powinna także dbać o zachowanie ich w należytym stanie.”

Witam

Alex

Bardzo ucieszyło mnie to, co przeczytałem. W czasie poprzedniego eksperymentu biegalem po angielskich dachach, co w dość sporym stopniu uniemożliwiło mi wysłanie zgłoszenia ;-] Od dłuższego czasu miałem nadzieję, że jeszcze powtórzy się okazja do zgłoszenia chęci udziału w takim przedsięwzięciu.

„w międzyczasie podyskutujmy sobie nad jego formułą, zakresem i kryteriach doboru uczestników.”

Bardzo chętnie nauczyłbym się na takim szkoleniu tego co opisywałeś jako umiejętność wyróżnienia się z tłumu bez zbytniego nadymania się i umiejętność negocjowania – tak w sytuacjach biznesowych jak i 'życiowych’.

Pisałeś też kiedyś o trudnych sytuacjach z innymi ludźmi,radzeniu sobie z emocjami i „specjalnym seminarium, podczas którego np. przez 2 doby jesteś bombardowany wyzwiskami, publicznie ośmieszany itp. To jest metoda bardzo hardcore, aczkolwiek niezwykle skuteczna.”

Myślę, że coś takiego też byłoby ciekawym doświadczeniem.

Jeśli chodzi o kryteria wyboru kandydatów to…mnie wybierz,mnie wybierz! ;-]

A tak na serio – myślę, że te, które podałeś w poście brzmią lepiej niz dobrze ;]

Witam wszystkich.

Tak sobię siedzę i myślę na temat tego eksperymentu i w zasadzie to zaciekawiła mnie inna kwestia. Skoro to eksperyment to czego po nim Aleksie oczekujesz? I oczywiście nie zakładam tutaj jakiś spiskowych intencji, tylko raczej moja ciekawość każe mi się o to spytać :)

Takie szkolenie to musi być strasznie fajna okazja do poszerzenia własnych horyzontów i uzmysłowienia sobie, że nasze ograniczenia siedzą w naszej głowie, a więc tak sobie myślę, że być może właśnie o to chodzi. Co innego szkolić „elity biznesu”, a co innego „zwykłych” choć ciekawych ludzi.

To fajnie, że chcesz poświęcić swój prywatny czas, czego nie da się nie docenić. Skoro jednak zachęcasz do dyskusji na temat samego szkolenia, to może wypowiem się w tonie „czego bym oczekiwał mając możliwośc na nie trafić”.

– nawiązywanie konatktów na płaszczyźnie biznesowej, czy zwykłego czit-czatu na np. jakimś niezobowiązującym spotkaniu (np. impreza firmowa itp.). Z jakiś powodów odnoszę wrażenie, że jest to podstawa prowadzenia jakichkolwiek interesów i zakładając, że nie jest się „szalonym naukowcem”, którego nikt nie rozumie, ale wszyscy słuchają, przyda się zawsze i wszędzie przez całe życie.

– mniej lub bardzie świadomie często pruszasz zasady elementarnego savoir-vivru. I tego ostatnio często brakuje i pewnie jest sens poświęcić temu chwilkę czy dwie.

– zarządzanie\motywowanie – grupą ludzi czy firmą. Dla każdego ambitnego człowieka może to być w pewnym momencie kluczowa kwestia w jego karierze, więc pewnie i temu warto się poświęcić.

– próba wskazania mocnych cech charakteru poszczególnych uczestników i być może udzielenia wskazówek, jak je można wykorzystać. Z drugiej strony też słabych cech i jak je można zwalczać.

Sam nie wiem. Nigdy nie byłem uczestnikiem takiego spotkania, więc tylko mogę zgadywać czy to co napisałem wpisuje się w twoją wizję. Błądzę po omacku. Ot, starałem się po prostu wybrać najbardziej ciekawiące mnie tematy.

Wow… Na blog Alexa trafilem 2 tygodnie temu, a tu taki news. Ile bym dal (z siebie) zeby moc znalezc sie na takim szkoleniu. To musi byc niezwykla przygoda i straszny kop do przodu. Czytajac relacje ludzi z poprzednich edycji Eksperymentu, tym bardziej chcialbym w nim wziac udzial.

A czego mozna oczekiwac od takiego kursu/szkolenia/spotkania? Zycia… i tyle wlasciwie. A wiec mniej teorii, a wiecej cwiczen, scenek, warsztatow dotyczacych komunikacji (nie tylko skutecznej, ale takze „wlasciwej” – czyli bez „tandetnych sztuczek negocjatora z filmu, czy ksiazki”), nowego spojrzenia na mozliwosci jakie mamy, skutecznego networkingu i przyjazni w biznesie.

@Alex W. Barszczewski:
Po przeanalizowaniu powyższych tematów dotyczących poprzedniego eksperymentu z jeszcze większą chęcią wziął bym udział w takim szkoleniu, gdziekolwiek ono miał by mieć miejsce (oczywiście w Polsce). Zakładam, że podobnie jak poprzedni eksperyment, ten będzie nastawiony na:

– nauczenie uczestników jak w ciągu minuty, nie “lansując się” i nie nadymając, prawie mimochodem mówiąc tylko i wyłącznie prawdę pokazać swoją wyjątkowość wśród tysięcy podobnych ludzi.

– przekazanie wiedzy dotyczącej skutecznej negocjacji. Czyli win-win wraz z budową długotrwałych relacji pomiędzy uczestnikami negocjacji.

– uświadomienie uczestnikom szkolenia własnej wyjątkowości i drzemiących w nich talentów.

– inne nie wymienione :)
Zgadza się?

Hmmm… Rozwinęło się jak widzę :) Oj rekrutacja będzie chyba ciężka :))

Popieram to co Andrzej wyżej napisał, dorzuciłbym jednak coś od siebie – wyciąganie ewentualnych wad u ludzi i korygowanie ich. Bo sam na bazie moich doświadczeń z pisaniem choćby CV widzę choćby w moim wypadku – nieumiejętność selekcji danych ważne/nieważne. Kilka osób pomogło, teraz jest lepiej, ale nadal… To nie chodzi tylko o CV, ale o takie rzeczy jak rozmowa z kimś, potrafię czasami przeoczyć coś i to nie dlatego, że nie słucham, ale nie umiem sklasyfikować. Może problem też czasami z bierną percepcją… I wiele różnych rzeczy, których wręcz nie zauważam, bo nie wiem, że to co robię jest w jakiś sposób złe. To niestety być może kwestia po prostu „obycia w świecie”, czy wychowania w domu… Jeden wychwyci, drugi nie.

Swoją drogą tak a propos negocjacji, może komuś się to przyda… ostatnio mam przyjemność rozmawiać z pewną Iranką (b2b :) ) i muszę powiedzieć, że ten, póki co bardzo miły i uprzejmy ton wypowiedzi, aż powoduje, że jednak czuję lekki żal, że złożyłem wypowiedzenie, bo ten kontakt jest naprawdę niesamowity… :)

Trudno to opisać, może w skrócie – żywe zainteresowanie odbiorcą nie tylko na stopie biznesowej, ale również towarzyskiej. Może to złe słowo – ale nie wiem jak to określić :) Sympatyczność? Bardzo też dużą uwagę zwraca ona na okazywanie szacunku rozmówcy. Przykładowo różni się to tak, na przykładzie co należałoby zmienić, aby było w stylu tejże Pani:

a) wersja przed:
Witam Panie Witku,

Proszę o wycenę X Y Z. Do tego o termin wykonania. Potrzebuję pilną odpowiedź do jutra rana.

b) wersja po:
Witam Panie Witku,

Mam nadzieję, że ma Pan chwilkę? Czy mogę poprosić o wycenę X Y Z? Potrzebuję również termin wykonania. Prosiłbym o możliwie prędką odpowiedź, ponieważ muszę to podać dalej do jutra rana.

[i ewentualnie wtrącenie odnośnie samopoczucia, życia, itp – znając rozmówcę można zagaić temat, ja akurat opowiadam o Polsce, w zamian dostaję info o Iranie :) ]

Tak czy owak podsumowując – warto zwracać uwagę, czy to co się mówi, lub pisze nie jest zbyt „suche”… Czy sprawia się wrażenie na rozmówcy, że jest ważny? Teraz tak mnie to uderzyło, gdy nawiązałem kontakt z Sarą… Do wersji a) się przyzwyczaiłem chyba… Większość maili jaka przychodzi do mnie przychodzi jest w stylu a). Zwykle odpisuję bardziej sympatycznie, ale Sara jednak pod tym względem mnie bije na głowę ;) Fakt, Sara jeszcze potrafi wielokrotnie przepraszać za to, że jej połączenie telefoniczne zerwało i dopytywać wręcz, czy nie czuję się urażony – wręcz do przesady :)

Swoją drogą Iran z jej opisów jest dość inny od stereotypowego… Czytam sobie opowieści podróżników i faktycznie, obraz Iranu w mediach jest dość niemiły i groźny. Co nie pasuje do opowieści ludzi, którzy tam byli…

Krzysztof Olbiński pomysł ciekawy, tylko, że napisałeś ogólnikowo. Czyli uczestniczy zawiązują jakąś spółkę (niekoniecznie prawnie, chodzi o zamysł) i realizują jakiś projekt? Tylko kwestia ludzi, wtedy rekrutacja musiałaby by być „pod projekt”, a nie jak Alex pisał „dla wszystkich którzy…”. Jak dla mnie pomysł jest ciekawy, ale jakoś nie widzę połączenia różnych zainteresowań, różnych ludzi. Warte to jednak rozpatrzenia jako burza mózgów osób, które już będą „wyselekcjonowane” do Alexowego szkolenia :) Bo to powinno być uzgodnione przez nich, a nie odgórnie.

Michał Hubicki – dobrze, że przypominasz o tych „szkoleniach hardcore”, bo też mnie to interesuje. Sam się stykam z „niemiłymi” ludźmi od czasu do czasu, sam nie wiem jak można zareagować. Szczególnie, że obrywa mi się zwykle za kogoś innego. Szukałem kiedyś informacji w sieci jak można reagować, ale niestety… Zresztą to dość specyficzny przypadek, być może kiedyś się uda podyskutować, a to nie ten wątek raczej :)

witam

Alex i TesTeq – odnośnie standardów etycznych napisałem „Chodzi pewnie o to, żeby nie przekazywać metod szkoleniowych innym, tak??”, bo w jednym z podlinkowanych postów Alex napisał, że nie chce uczyć innych trenerów jak prowadzić szkolenia. To w kwestii wyjaśnienia co miałem na myśli.

A wracając do formy, to bardzo chętnie widziałbym właśnie coś na wygląd tego, co zaproponował Krzysztof Olbiński. Może zanim ktoś wymyśli jaki to miałby być projekt, to Alex dokona selekcji osób i na podstawie tego będzie można stworzyć ten projekt, tak żeby wykorzystać umiejętności każdego. Dlaczego mi się to podoba?
– bo zajdzie wtedy efekt synergii
– będzie to ciągłe assessment centre
– praca zespołowa to dzisiaj podstawa

Interesuje mnie jeszcze jakich konkretnych efektów Alex oczekujesz, bo na podstawie tego co napisałeś w poście nie mogę sobie sprecyzować twoich oczekiwań. Jakich efektów oczekujesz??

I jeszcze jedno sprecyzowanie: „w międzyczasie podyskutujmy sobie nad jego formułą, zakresem i kryteriach doboru uczestników”. Czy ten „międzyczas to teraz czy będzie na ten temat osobny post??:)

pozdrawiam

Artur, mała dygresja o jeden z Twoich punktów: „- praca zespołowa to dzisiaj podstawa” – a kiedy nie była? Potęgą ludzkiego rozwoju było to, że ludzie potrafią RAZEM współdziałać. To jest wiadome od dawien dawna….

Alex, może wpłyń dalej… Zapowiedz jakieś konkretniejsze terminy, niż „od wiosny do lata”. Widzę, że chętnych dużo, konkretne daty i konkretne obligacje mogłyby (wiem, silne słowo, niech nikt nie odbierze tego źle) odrzucić osoby, którym i termin nie pasuje, i ludziom, którzy chcą, ale nie potrafią sprecyzować kiedy.

Wiem, że to twardo zabrzmiało, ale ja też (np. w drugiej połowie marca) będę miał mniej możliwości…

@Alex pisze: „To samo dotyczy odpowiedzi do komentarzy nie na temat.”

Przepraszam, zapomniałem się. Czy zatem u Ciebie zachęty do rozmowy na inny temat należy ignorować, czy odpowiadać pod właściwym wątkiem (ale wtedy jak moją odpowiedź znajdzie pytający)?

Widzę, że Alex koniecznie chce, abyśmy tutaj wypracowali jakąś wizję samodzielnie. Z drugiej strony wydaje mi się, że ludzie nie mający takich doświadczeń wcale, lub mający jedynie mgliste o tym pojęcie trochę będą błądzić po omacku – sami nie wiedząc czego można po czymś takim oczekiwać (w moim przypadku są to tylko pewne wyobrażenia wynikające z lektury tego bloga).

I tak sobie przez to wpadłem na pomysł (może głupi, ale wychodzę z założenia, że jeśli jeden z 10 pomysłów okazuje się rozsądny to lepiej, niż gdy siedzimy cicho i nic nie mówimy), by przy okazji czegoś takiego spróbować nakręcić filmik pokazujący część scen (ale ułorzonych w logicznej kolejności), bo potem móc to póścić dalej by jego treść dalej inspirowała ludzi.

Orest napisał:
„Aby były to osoby które już coś robią (tworzą firmę, wspierają instytucje, pracują nad projektem itd.). ”

Myślę, że równie dużo osób znajduje się w przededniu takich przedsięwzięć, albo mają w czymś takim aktualnie przerwę i odcinanie ich „bo tak”, nie wydaje mi się całkowicie uzasadnione. Większość czytelników to w końcu ludzie młodzi, a w skali takiego szkolenia młodym człowiekiem można nazwać i czterdziestolatka, bo efekty takiego eksperymentu będą przydatne jeszcze i ze 30 i może wiecej lat (tak, nie wierzę w nasz system emerytalny stąd ta liczba).

Dla mnie z punktu widzenie potencjalnego uczestnika, istotne byłby:
Podobny poziom umiejętności komunikacyjnych, negocjacyjnych itp. Wśród uczestników., jednakże duża różnorodność w doświadczeniu zawodowym (różne branże i specjalizacje), koedukacyjność zespołu. Po prostu więcej można wynieść z przebywania w różnorodnym towarzystwie, niż w zespole gdzie wszyscy ze wszystkimi się zgadzają i mają podobne poglądy na zagadnienia.
Kolejna sprawa to konkretny pomysł na to, co chcemy wynieść z tego szkolenia, oraz to, co możemy do niego się wnieść (ciekawe, biznesowe bądź życiowe przypadki do wspólnego przerobienia na szkoleniu).
Pozdrawiam, Artur

Witajcie.

Dlaczego nikt nie wspomniał o Pawle Urbańskim i jego zdobyciu Góry Kościuszki?
Gratulacje się należą! W każdym razie:
Pawle, ja gratuluję!

Alex, proszę żebyś doprecyzował kryterium niebanalności. Szanując Twoje prawo do arbitralności przy podejmowaniu decyzji o doborze uczestników eksperymentu, proszę jednak, żebyś pomógł mi zrozumieć czym jest niebanalność w Twoim rozumieniu.
W świecie, w którym beznamiętne przeżuwanie medialnej papki i przedkładanie posiadania nad bycie jest normą, w którym rzadko która korporacja ma przemyślany stosunek do etyki a CSR jest zwykle co najwyżej narzędziem PR niebanalne jest już wyłamanie się z takiego funkcjonowania w świecie. W moim odczuciu osoby spełniające kryteria 1, 3, 5 i 6 już są niebanalne.
Co więcej, popraw mnie jeśli się mylę, ale poprzez eksperyment chcesz pomóc uczestnikom zabłyszczeć, dojrzeć i rozwinąć skrzydła. O ile jest to prawda, spodziewam się, że efekt eksperymentu byłby szybszy i bardziej zauważalny (choć może potencjalnie mniej trwały) gdyby przeprowadzić go na osobach na początku swojej drogi zawodowej, podobnie jak zrobiłeś to za pierwszym razem. Dlaczego nie pójdziesz tą drogą?
Będę wdzięczny za wyjaśnienia.

Tak czy owak, czekam na sygnał start do naboru do eksperymentu, bo wietrzę tu szansę na lepsze jutro :)

Pozdrawiam.

@Alex
Czy adres e-mailowy i wymagania odnośnie treści zgłoszenia są takie same jak 2 lata temu? Kiedy mija termin wysyłania zgłoszeń?

Alex: wycofuję się z pytania „Dlaczego nie pójdziesz tą drogą?” dotyczącego wyboru do eksperymentu ludzi z doświadczeniem zawodowym. Twój post nie wspomina, że jest to jedno z kryteriów. Wszk piszesz wprost: „Poprzedni eksperyment był przeznaczony wyłącznie dla całkiem młodych ludzi, tym razem bez ustalania jakiś granic wiekowych chcę zebrać grupę osób”. No questions asked.

Zasugerowałem się dyskusją.

Pozdrawiam.

Alex,
przepraszam, wyraziłem się zbyt skrótowo. Jak najbardziej chcę skakać na głęboką wodę, pomyślałem tylko, że wśród takiego grona obiecujących ludzi może być za duży tłok do słupków startowych. Wpadłem więc na pomysł, że spróbuję się dostać tak trochę, jak śpiewa Kuba Sienkiewicz, „na krzywy ryj”.
Jeżeli ograniczenie liczby osób biorących udział nie jest krytyczne i może wynika z powodów czysto finansowych, dlatego chcę zaproponować układ, w którym sam sfinansowałbym swój udział. W ten sposób może mógłbyś powiększyć grupę szkoleniową, tym samym powiększając moje szanse na udział.
Rozumiem, oczywiście, że ograniczenie może też wynikać z powodów czysto ogranizacyjnych i, powiedzmy, wydajnościowych. Wiem, z doświadczeń mamy – nauczycielki, że w za dużej grupie trudniej się prowadzi zajęcia i mniejsze z niego efekty. W takim przypadku, nie zrażę się i spróbuję za zakwalifikować do Eksperymentu 2010, albo Eksperymentu 2012 – kiedy to Polska będzie mlekiem i miodem płynąca i wszyscy będą mieli szansę ;)

@TesTeq
I ja uważam, że najlepszy w przypadku tego eksperymentu to ten o największym potencjale, a nie „portfelu”. Alex pozostawił nam do dyskusji jednak nie tylko kwestię kryteriów doboru uczestników, ale też formuły i zakresu eksperymentu.

Witam serdecznie

Piękna propozycja, inicjatywa ta z kategorii „podaj dalej” :). Nie ukrywam, że bardzo chciałem wziąć udział w poprzednim szkoleniu, ale najwidoczniej nie ten czas i miejsce. Kiedy widzę taki post to się napawam nadzieją, że może i tym razem się uda :).
Bez względu na to czy uda mi się brać czynny w tym udział czy też nie, gratuluję pomysłu na kolejną edycję :).

Pozdrawiam bardzo serdecznie :)
Marcin

Witajcie,

Tak jak w przypadku poprzedniego Eksperymentu rozgorzała tutaj dość interesująca dyskusja.

Kamil Rudnicki słusznie zaznaczył, że uczestnicy edycji 2007 mogą dostarczyć pewnych informacji z behind the scenes takiego spotkania z Alexem. Czuję się wywołany do odpowiedzi :-)

@Michał Hubicki – wspomniałeś o „hardocore trainings”. Generalnie całe szkolenie Alexa jest intensywnym treningiem, więc zalecam porządny wypoczynek już przed spotkaniem – dodatkowa energia i tak zostanie efektywnie spożytkowana ;-) Niemniej, profilem o którym wspomniał Michał (radzenie sobie w sytuacjach stresowych, będąc „pod ostrzałem”) nie zajmowaliśmy się podczas naszego szkolenia – Alex jednak pokazał nam fragment nagrania video z takiego treningu – przyznaję, że nawet przez ekran monitora można przekazać niemałe emocje. Poza tym, tak ekstremalne sytuacje zdarzają się nader rzadko – tym bardziej, że staramy się dobierać sobie sympatycznych ludzi, prawda? :)

@Andrzej Bonicki – spotkania ze swoimi biznesowymi przyjaciółmi, jakie udało się Alexowi zaaranżować miały na celu raczej nawiązanie wartościowych kontaktów przy dobrej kolacji, niż angażowanie ich w nasze szkolenie.

@Marcin Borowiec – tak jak napisał TesTeq w jednym z pierwszych komentarzy, „Alex nie lubi się powtarzać” – na razie dyskutujemy o formule takiego szkolenia – jeśli uważnie śledzisz nowe wpisy, to ani adres e-mailowy, ani „termin nadysłania zgłoszeń” nie powinny Ci umknąć :-)

Analizując wyniki poprzedniej „rekrutacji” i komentarze Alexa na tym blogu moglibyśmy (parafrazując tytułowy akronim jednej z powieści Niziurskiego) zdefiniować SPONAA, czyli Sposób Na Alexa w kontekście tego współzawodnictwa w ten sposób: zaangażowanie, jakość, dobre intencje, ciekawość, wiedza. To są cechy, które opisują lidera, a w końcu to właśnie ta pozycja nas najbardziej interesuje w naszym peletonie. Szkolenie, szczególnie z grupy topowych, czyli takich jakie oferuje Alex nie ma na celu zasiania ziaren tych cech w uczestnikach, ale podlanie młodych pędów nowoczesnymi, zdrowymi eliksirami, które wzmocnią wzrost i przyczynią się do wystartowania okresu 7 lat urodzaju.

Pozdrawiam serdecznie
Ludwik

aha. Alex, nadal czekam na sprecyzowanie Twoich oczekiwań odnośnie eksperymentu :)

Czołem ;-]

@ Witold
Chyba nie ma uniwersalnej recepty ;] Jeśli chodzi o kontakty prywatne to w dużym stopniu pomaga mi stosowanie strategii z iterowanego dylematu więźnia – była kiedyś dyskutowana na blogu i myślę że to jedna z najciekawszych rzeczy jakie można tutaj znaleźć. No ale zostają jeszcze kwestie zawodowe, w których nie zawsze można odpowiedzieć natychmiast, i z właściwym natężeniem. Nabyta odporność by nie zaszkodziła w takich przypadkach ;-]

@Ludwik

Rzeczywiście, sytuacje gdzie jesteśmy obrzucani wyzwiskami i publicznie ośmieszani zdarzają się rzadko. Jednak o ile dobrze zrozumialem – celem tego typu jest znalezienie się w skrajnie nabuzowanych sytuaacjach, żeby we wszystkich innych, o mniejszym natężeniu, móc działać swobodnie. Jeżeli w kontrolowanych warunkach wyrobisz sobie pancerz który chroni Cię przed strzałami snajperskimi to możesz kichać na wszystkie mniejszego kalibru ;]

Ostatnio nawet rozmawiałem z moim ojcem na ten temat – w swoim zawodzie często spotyka się z ludźmi, znajdującymi się w stresujących sytuacjach, z których, jak wszędzie, pewien odsetek to frustraci. Powiedział, że poprzez takie bliskie spotkania trzeciego stopnia wyrobił sobie taką 'skorupę’, że teraz bardzo trudno podnieść mu ciśnienie za pomocą słów ;-] Po prostu zamiast dać się sprowokować podejmuje decyzje.Myślę że wyrobienie sobie takiej 'skorupy’ to podstawa – odbiera ludziom władzę negatywnego wpływania na Twoje zachowania.

Pracowałem i przebywałem już w różnych środowiskach i powiem Ci, przynajmniej z własnych obserwacji, że frustraci są wszędzie – w supermarketach, na placach budowy, w kościołach, restauracjach, autobusach i na uniwersytetach ;-] A co najgorsze, są niczym hiszpańska inkwizycja ;]

Na kontakt z takimi ludźmi narażeni jesteśmy nie tylko jako pracownicy, ale i jako klienci – wiele razy kusiło mnie, żeby spytac sfrutrowanego kelnera\kelnerkę czy pracują w lokalu za karę, raz nawet myślałem o zrobieniu dymu u przelożonego takiej osoby, ale ostatecznie postanowiłem zagłosować nogami i nie zostawiać więcej swoich pieniędzy w tamtym miejscu ;-]

A że wypracowanie 'skorupy’ może wiązać się z wysiłkiem,stresem i tymczasowym wstrząsem psychicznym – no cóż.. „no pain – no gain”, „get free… or die tryin” i co tam jeszcze Indianie nie mówią w takich przypadkach ;-]

pozdrawiam
Michał

Zgodnie z obietnicą przedstawiam swój pomysł na Eksperyment 2009 (to będzie wstęp).

Pomysł ma swój początek w moich marzeniach. Jednym z tych marzeń jest pozytywny wpływ na przyszłość świata :) W mojej głowie siedzi kilka takich pomysłów (niektóre z nich zgłosiłem w projekcie Google project10tothe100.com). W tym miejscu chciałbym przedstawić jeden z takich projektów.

Są to galerie biznesu i wideokonferencje 3D. Projekt polega na wybudowaniu, bądź adaptacji istniejących biurowców, w większości miast świata (od największych poczynając). Różnica pomiędzy tradycyjnymi biurowcami polega na tym, że galerie biznesu będą się składały ze zestandaryzowanych pokoi – stanowisk pracy. W pewnym zakresie taką możliwość oferują dziś tzw. Wirtualne Biura, jednak w mojej koncepcji zestandaryzowane pokoje są jednoosobowe, wyposażone w ergonomiczne meble: wygodny fotel, biurko, typowy sprzęt biurowy. Będzie tam można nawet uciąć sobie drzemkę. Ważnym elementem jest przechodzenie pokoju w stan relaksacji (ulubiona muzyka, przygaszone światła, aromaterapia).

Do standardu należeć będzie wyposażenie pokoi w sprzęt do trójwymiarowych wideokonferencji. Na pewno dla wygody użytkowników, nie będzie konieczności zakładania żadnych specjalnych okularów (tak jak w przypadku najnowszych telewizorów 3D Philipsa). Drugim ważnym elementem będzie dotykowy ekran roboczy (przykład zastosowania można zobaczyć w porannym przeglądzie prasy na TVN24) do wspólnej pracy – współdzielony pulpit. Posłuży on nie tylko do wspólnej pracy nad dokumentami elektronicznymi, ale również niecyfrowymi (papierowe dokumenty, odręczne diagramy, rysunki itp) – co zapewni wizualizer.

Rozwiązanie takie umożliwi wydajną pracę zespołową, wszelkiego rodzaju szkolenia, prezentacje, konferencje itp. W przypadku codziennej pracy teamu, każdy członek będzie dosłownie na wyciągnięcie ręki, na stopniu komunikacji maksymalnie zbliżonemu do spotkania face-to-face. Czyli coś, co oferuje np. Cisco TelePresence – ale nie tylko dla prezesów światowych graczy (jak to dziś ma miejsce), ale dla przykładu zwyczajnym programistom.

Istotnym elementem projektu jest to, iż stanowiska pracy będą mogły być elastycznie wykorzystane przez różnych dzierżawców, a więc efektywnie – w myśl zasady „zrób raz, wykorzystaj do woli”. Kolejna korzyść jest taka, że nie ma znaczenia fizyczna lokalizacja członków zespołu – w każdej galerii biznesu będą w pracy, jak codzień. Spotkania biznesowe z klientem to kwesta zestawienia nowego połączenia. Z jednej strony ograniczy to konieczność podróży służbowych, z drugiej strony poszerzy wolność wyboru fizycznego miejsca zamieszkania (w przypadku Polski, Warszawa nie będzie już mekką dla ludzi chcących pracować w wielkich firmach). Również przeprowadzka nie będzie musiała wiązać się ze zmianą pracy, jak to często ma miejsce. Firma po prostu wynajmuje powiedzmy 30 pokoi dla projektu i nie ma znaczenia, że jednego dnia ktoś pracuje z Gdańska, a drugiego z Paryża (pozostali członkowie zespołu mogą nawet o tym nie wiedzieć, jeśli nie liczyć spotkań przy kawie). Oczywiście nic nie zastąpi spotkań w realu, bo nie taki jest cel.

Galerie biznesu będą oczywiście zawierać punkty gastronomii, rozrywki, tradycyjne sale konferencyjne itp. Będzie również wersja „pudełkowa” pokoju do aranżacji w dotychczasowej siedzibie klienta lub w innych miejscach użyteczności publicznej (dworce, lotniska, itp).

Tak w skrócie przedstawia się moja wizja. Uderzyłem z nią mailowo do kilku polskich inwestorów (na ile pozwoliły mi moje kontakty) i światowych firm typu Google, Apple, Cisco itp. Ci pierwsi nie zdecydowali się na jakiekolwiek działania (choćby spotkanie, abym mógł przedstawić swoją koncepcę drogi do celu). W drugim przypadku nie dostałem żadnej odpowiedzi. Myślę, że to kwesta trafienia do właściwych ludzi (jestem np. ciekaw, co stało się z moim zgłoszeniem „other” na stronie kontaktowej Google).

Na szczęście nie brakuje ludzi, którzy uważają projekt za bardzo wartościowy i wierzą w jego realizację. Jednym z nich jest prezes iMindMap.com (chciałbym, aby w narzędzie wspierające mapy myśli były domyślnie wyposażone stanowiska pracy). Powiedziałem mu o swoich problemach z dotarciem do właściwych ludzi, firm czy instytucji tłumacząc to swoją „no-name position”. Odpowiedział mi tak:

„If you think you are working from a 'no name position’ then give up now. This is a crazy assumption. You must start believing in yourself. If you do not, then this will not become a reality and I cannot and would not want to be associated with you. If you believe in something strongly enough, then you need to continue moving forward towards your goal. You, like everyone, have genius within you – it is up to you if you want to release it, or keep it hidden under the premise that you are a 'no name’ individual. If you believe this you will get nowhere – you must have total belief and congruence in yourself if you mean to achieve success.”

Niedawno trafiłem na blog Alexa, który przeczytałem od deski do deski. Eksperyment 2009 uważam za szansę dla rozpoczęcia realizacji mojego marzenia. Dlatego właśnie przedstawiłem swoją propozycję na wykorzystanie przez uczestników nowo nabytych zdolności komunikacji, prezentacji i negocjacji w projekcie „real-life”. W moim przypadku udział w szkoleniach Alexa na pewno byłoby drogą do spełnienia marzenia.

Oczywiście „nie od razu Kraków zbudowano” – powyższy projekt jest gdzieś na horyzoncie, natomiast dla eksperymentu Alexa mam pomysł mniejszego kalibru. Nie wymaga specjalistycznej wiedzy z branży IT ani żadnej innej. Jego wykonanie wymaga właśnie jedynie zdolności komunikacji, prezentacji i negocjacji, czyli tych rozwijanych przez Alexa. Sam w sobie przyniesie korzyści wszystkim stronom, zaś dodatkowo byłby pierwszym krokiem w drodze do realizacji mojej wizji. Szczegóły na temat tego projektu napiszę następnym razem.

Pozdrawiam,
Krzysiek

Krzysztof, ten pomysł jest bardzo ciekawy, dobrze, że go tutaj opisałeś, być może w ten sposób dotrzesz do kogoś kto mógłby Cię wspomóc. Jako projekt do zrealizowania przez ekipę „szkoleniową” ;) wydaje mi się za duży.

Inna rzecz, którą widzę, pobieżnie – koszta. Jeśli to będzie za drogie to mało kto na to pójdzie. A mówisz tutaj o dość zaawansowanych technologiach, dla „zwyczajnych” ludzi. Niestety, póki to rozwiązanie nie byłoby droższe o np. 25% od wynajęcia przestrzeni dla jednej ekipy – to widzę to po prostu jako trudne do zrealizowania, bo mało na coś takiego pójdzie. Musi to być tańsze od ewentualnych kosztów relokacji danego zespołu, bądź też musi być to tańsze od kosztów nowej rekrutacji danego zespołu.

Ale pomysł ciekawy, nawet bardzo! Tylko musi być „masowy i tani”. Coś jak GPS kiedyś, a dzisiaj.

„Eksperymenty wykonuje się w celu potwierdzenia lub sfalsyfikowania określonej teorii”

No właśnie. W ferworze dyskusji chcialbym zapytać jaki jest cel tego eksperymentu ? A może eksperyment to złe słowo ? Pytam tak z ciekawości.

Marcin

W poprzednim komentarzu pisałem o postawionej sobie poprzeczce dla moich ambicji. W końcu przyszedł czas na przedstawienie szczegółów dotyczących pomysłu na projekt w środowisku „real-life” dla uczestników Eksperymentu 2009.

Zacznę od założeń, jakie postawiłem dla takiego projektu:
– realizacja powinna w maksymalnym stopniu opierać się o zdolności komunikacji, prezentacji i negocjacji
– z racji różnorodności uczestników, projekt powinien być „przezroczysty” dla ich kwalifikacji, umiejętności czy dotychczasowej wiedzy
– współpraca uczestników powinna dotyczyć „akcji”, a nie „miejsca” i „czasu” (nie licząc szkoleń Alexa:) )
– w związku z powyższym projekt powinien być możliwy do realizacji wielowątkowej bez dawania możliwości „zakleszczeniom”
– ponieważ jest to środowisko real-life, celem projektu powinno być w skrócie odniesienie sukcesu w biznesie (nie ma innego świata do testowania niż ten, który mamy :) )
– projekt nie może wymagać kosztów początkowych lub powinny być one marginalne
– projekt powinien szybko zarobiać na siebie w celu pokrywania ewentualnych bieżących kosztów (telekonferencje, spotkania biznesowe, itp).
– kolejne „kamienie milowe” powinny być łatwo i szybko realizowalne (szczególnie w początkowej fazie)
– niewykonanie jakiegoś elementu nie może stanowić zagrożenia dla innych elementów i całego projektu
– wykonanie dotychczasowych elementów powinno wspierać i ułatwiać wykonanie kolejnych (typowe podejście Agile)
– wyniki projektu powinny być na bieżąco widoczne dla zainteresowanych (zapewne będzie nim nie tylko Alex ale i czytelnicy blogu)
– w każdym etapie projektu, powinien on zbliżać do spełnienia osobistych marzeń poszczególnych uczestników

A teraz mój pomysł na implementację takiego projektu. Bazuje on na tzw. „guerilla marketing” czyli marketingu partyzanckim. Uprzedzam, że podam tylko bardzo ogólną koncepcję, aby pozostawić wiele jako niespodziankę dla „widzów” :) Podstawą wielu sukcesów jest przecież element zaskoczenia. Poza tym, nie obejdzie się na pewno bez burzy mózgów wybranych uczestników.

A zatem w wielkim skrócie:
1) na poczet Eksperymentu 2009 powstaje dedykowany blog, którego autorami wspisów będą uczestnicy wybrani przez Alexa
2) blog będzie miał swoje „logo” (ten punkt należy traktować tylko jako analogię w stosunku do mojej pełnej wizji – wyraz „logo” używam jako przenośnię)
3) pojedynczy element projektu będzie polegać na przekonaniu KOGOŚ do zastosowania tego „logo” u siebie
4) każde takie zastosowanie będzie publikowane na blogu

I to wszystko :) Pomysł banalnie prosty, a możliwości nieograniczone.

Kilka przykładów, kto może być tym KIMŚ z punktu 3: kolega mający swoją stronę interentową, lokalna gazeta, ogólnopolski portal, ulubiony serial telewizyjny, ulubiony piosenkarz w nowym teledysku, itd. A z grubszego kalibru np. Google (od czasu do czasu stosują swoje logo przy specjalnych okazjach) czy Madonna (umieszczenie naszego „logo” w animacjach podczas planowanego koncertu w Polsce). Tak naprawdę granicą jest tylko wyobraźnia i skuteczność negocjacji.

Tak jak wspomniałem, celowo nie pisałem tu o szczegółach. Póki co zaufajcie mi – konsultowałem ten pomysł z moim znajomym z branży marketingu i reklamy, który stwierdził, że pomysł jest świetny. Na dużo mniejszą skalę obecnie stosuje się tego typu rozwiązanie pod nazwą brand integration.

Krzysztof, nie sądzisz, że „logo dla loga” to trochę jak „sztuka dla sztuki”? Ja zaproponuję coś może lepszego, pomysł wręcz wpada sam z siebie… po przeczytaniu co napisała Patrycja :)

Pomysł z blogiem i logo… Dobre! Pozyskajmy na to „logo” sponsorów dla mammarzenie.org. Nie musi to być konkretnie ta fundacja, może to być jakaś inna. I don’t care. Ważne jest, aby sprzedawać coś konkretnego – w tym momencie jest to logo, znak, który będzie mówił, że dana firma jest sponsorem. Wydaje mi się to zacnym pomysłem.

Sprzedaż loga, które jest tylko logiem podchodzi mi pod słynne „proszę nakłonić mnie, abym kupił długopis” :)

Taka myśl, która mi do głowy wleciała tą późną porą :)

@Andrzej i @Witold
Pomysł na projekt opisałem tylko na poziomie fundamentów. Schodzenie w szczegóły w tym momencie mija się z celem – chociaż mogłoby wiele wyjaśnić (np. tę wątpliwą kwestię „sztuka dla sztuki”). Zgadzam się, że to grupa uczestników powinna ostatecznie opracować kierunek – w końcu to ona się „commituje” na wykonanie.

Zależało mi bardziej na rozwiązaniu problemu ze znalezieniem projektu, gdzie rekrutacja nie musiałaby by być “pod projekt” a tak, jak chciał Alex – „dla wszystkich, którzy…”. Dodatkowo, w mojej koncepcji udaje się połączyć różne zainteresowania różnych ludzi :)

Tak jak wspomniałem – gdyby udało mi się zakwalifikować, taki projekt przybliżyłby mnie do realizacji moich marzeń (tych wielkich), a z drugiej strony sam w sobie już spełniłby wiele mniejszych marzeń – i to nie tylko moich, a pozostałych uczestników.

Jeżeli chodzi o fundację mammarzenie.org i generalnie działalność „pro publico bono” to siedzi mi od dłuższego już czasu inny pomysł na projekt. Zacząłem go nawet realizować, ale utknąłem m. in. właśnie na kwestiach komunikacji i negocjacji. Ten projekt też mógłby być do wykonania w ramach eksperymentu, choć w tym przypadku zawiera już do wykonania np. portal internetowy, więc wiąże się to z pracami developerskimi. Ale ostatecznie można pomyśleć nad outsourcingiem takich prac.

Pozdrawiam,
Krzysiek

1. Projekt o.O

Prawdziwe efekty nie potrzebują żadnego projektu do udowadniania. Jeśli dobrze zrozumiałem Alexa to całe życie ma być ma być potwierdzeniem zmiany.
Gdyby chodziło mu o projekt to by wziął jedno zlecenie więcej. A tu raczej chodzi o pójście krok dalej. Mylę się ?

2. Forma …

Co jak co ale tu mamy specjalistę.
Osobiście nie uważam się za wróżkę ani specjalistę i uważam, że głębsze rzeczy wyjdą samoczynnie na drodze interakcji.

3. Zakres

Dlaczego nie zacząć tak jak poprzednie, jednak z ludźmi nie podpadającymi pod jeden schemat. Osoby ukierunkowane na rożne cele automatycznie będą musieć bardzo aktywnie reagować na wszystkie bodźce.

Jeśli każemy jakiemuś osiłkowi stawić czoła trzem dresom to dość łatwo jest przewidzieć reakcje.
Co będzie jeśli przed tym samym zadaniem postawimy babcie? Fail?
Nie koniecznie! Mnie szczególnie rozbawiła pani która wyskoczyła do takich z tekstem (+/-):
„Przepraszam bardzo ale słyszałam, że to niebezpieczna okolica. Czy mogła bym prosić o odprowadzenie? Wprawdzie nie mam pieniędzy ale gdyby mnie ktoś napadł mógłby mi złamać rękę.”
Po ogromnej konsternacji pani została odprowadzona ;).
Determinacja?

4. Kryteriach doboru uczestników

Może się mylę ale one jest już ustalone.

Pozdrowionka!

Witam

Kilka dni przerwy od internetu,od bloga i o kilka dni za długo :d!!!
Jestem pod wrażeniem,bo nawet nie odpocząłem po szoku związanym z „biblioteczką” a tu…
Ciekaw jestem bardzo kto będzie w tej szczęsliwej „6”..
Juz wiem ,będą to szczesliwcy !!!

Witam serdecznie,
dla mnie cennym doświadczeniem byłoby zdobycie umiejętności budowania partnerskich relacji z każdym rozmówcą – czy to moim przełożonym, czy to „życzliwym” mi kolegą. Nauczenie się jak w takich sytuacjach radzić sobie z emocjami, aby nie załamać się tylko kompetentnie rozmawiać.
Pozdrawiam serdecznie
Joanna

Witajcie,

to mój pierwszy post na tym blogu – jestem z Wami od kilku miesięcy (ostatnio codziennie) więc najwyższa pora na wyjście z ukrycia.

Przykrą cechą obecnego wątku jest to, że to nie jest układ win-win. Dyskusja trwa, ale ostatecznie wy(b|g)ranych zostanie tylko 6 osób. To tak jak by zebrać zespół i powiedzieć „Sześcioro z Was dostanie duże podwyżki i awans. A teraz ustalcie na jakich zasadach te podwyżki będą przyznawane.” Należy oczekiwać, że dalsze wypowiedzi takiej grupy będą mocno wyważone i każdy kto myśli o takiej „podwyżce” będzie formułać swoje wypowiedzi pod swoim kątem. Nie mówię że taka jest ta dyskusja, jednak może coś w tym jest …

Zastanawiam się, czy nie dałoby się odwrócić tego układu. Padały pomysły, że w wybranej grupie zajdzie synergia, pojawi się wzajemna motywacja, poszerzy się sieć kontaktów biznesowych. A gdyby rozszerzyć to na wszystkich zainteresowanych udziałem w eksperymencie? Nie chodzi mi o to, żeby zrobić szkolenie dla wszystkich :-), ale żebyśmy wzajemnie nawiązali kontakty między sobą i zobaczyli, co sami możemy dla siebie zrobić.

Jak by to miało wyglądać? Na razie mam dwa pomysły:
1. System wymiany wizytówek (niekoniecznie rozumianych w tradycyjny sposób), wraz z informacją, co kto z Nas potrafi a czego chciałby się nauczyć; do tego deklaracja, że pozostałe osoby z grupy mogą nawiązać z daną osobą kontakt i np. poprosić o niewielką i nieodpłatną pomoc/konsultację w ważnej dla nich rzeczy;
2. System cyklicznych spotkań w którymś z miast w Polsce – żebyśmy mogli się wzajemnie fizycznie poznać i zrobić coś w kierunku, w którym chcemy się rozwijać.

Pomysł nie jest oczywiście zamiast eksperymentu 2009, ale równolegle z nim.

Pozdrawiam

@Marcin K Oba punkty o jakich wspomniałeś już mają miejsce w społeczności, jaka wytworzyła się wokół tego blogu. Spotkania (choć niecykliczne) odbywają się co jakiś czas – w Warszawie, we Wrocławiu – i na nich właśnie wymieniamy się wizytówkami a tym samym możliwością kontaktu.

Tak samo było w przypadku Biblioteczki – zanim została uruchomiona 'oficjalnie’ wraz z kilkoma czytelnikami zdarzało nam się wymieniać co ciekawsze książkowe pozycje :-)

Pozdrawiam serdecznie
Ludwik

Witam!

Przede wszystkim gratuluję Alexowi wytrwałości we wspieraniu innych. Znam go od dobrych paru lat i widzę, że pary mu nie brakuje. Brawo!

Problem ilości uczestników można próbować podchodząc do eksperymentu jak to szkolenia typu „train the trainer”. Kluczem do sukcesu byłoby dobranie takich uczestników szkolenia, którzy po jego zakończeniu będą chcieli i mogli przekazać maksymalną ilość zdobytych wiedzy i doświadczeń w kolejnych sesjach już jako trenerzy.
Powstaje tu ryzyko „głuchego telefonu”. Aby je zmniejszyć można na pierwszym (lub kolejnym cyklu) zakończyć szkolenie trenerów. Można wprowadzić mechanizm „autoryzacji” szkolenia. Niezależnie od przyjętego podejścia uważam, że lepiej mieć możliwość dowiedzenia się / spróbowania czegoś nowego i samodzielnej oceny przydatności tej wiedzy niż ograniczenie do niej dostępu.

Pozdrawiam,

Kuba

Witajcie,

Jestem za totalną różnorodnością osób biorących udział w szkoleniu, zaczynając
od wieku i temperamentu po kwalifikacje zawodowe i umiejętności „miękkie” kończąc.

W takim Towarzystwie naturalnie pojawiają się gradienty umiejetności,
„wystarczy tylko” znieść bariery dyfuzyjne by pojawiły sie wartkie przepływy ;)

Jako potencjalny uczestnik ;) proponuję, aby każdy przygotował sobie 2-3 sytuacje ze swojego życia (zawodowego) w których uważa że odniósł sukces, porażkę oraz przykład problemu/wyzwania.

Analiza z każdym z uczestników włączając Gospodarza ;) może być kluczem do zrozumienia oraz zwielokrotni czynnik edukacyjny warsztatów (poprzez personalizację).

Na razie tyle

Pozdrawiam

Wojtek

@Marcin K.
Przykrą cechą obecnego wątku jest to, że to nie jest układ win-win. Dyskusja trwa, ale ostatecznie wy(b|g)ranych zostanie tylko 6 osób. To tak jak by zebrać zespół i powiedzieć “Sześcioro z Was dostanie duże podwyżki i awans.

Ja bym powiedział, że w tym przypadku występuje zasada:
„Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma.”

HMM..przepraszam za spam,
ale nie wiem gdzie napisać:
Czy jest ktoś z Bielska-Białej lub okolic i chciałby się spotkać na kawę:D?

oraz,

Naszła mnie kolejna myśl:
Może jakiś nowy temat poświęcony spotkaniom czytelników blogu,
może by to pomogło w integracji itd?
Chyba ,że istnieje już to przepraszam i poprosiłbym o linka :).

Pozdrawiam

witajcie,
po dłuższej przerwie spowodowanej zawirowaniami rodzinnymi i chorobą włączam się do dyskusji.
Ja również uważam, że spotkania osobiste czytelników bloga mogłyby istotnie zwiększyć integrację tej społeczności,( ukłon m.in.w stronę Marcina K.) zapraszam chętnych do kontaktu :monikardz@op.pl, głównie w Lublinie, okazyjnie w Warszawie.

Ciekawe, jaki jest kolejny pomysł Alexa?:)
pozdrawiam

Alex, dzięki za info i zwrócenie uwagi
faktycznie jest jeden z moich adresów, jeśli możesz poproszę o przeedytowanie:)
niecierpliwie czekam na ten kolejny pomysł :)
pozdrawiam
mr

W nawiązaniu do ostatniej mojej wypowiedzi polecam:

http://rozwojosobisty.wordpress.com/2009/01/11/wyuczona-bezradnosc-odc-1/
http://rozwojosobisty.wordpress.com/2009/01/25/wyuczona-bezradnosc-odc-2/

;)

Koledzy i koleżanki (witam serdecznie ! to mój pierwszy post),

Pomysł Alexa jest naprawdę świetny. Czytając kolejne wypowiedzi odnoszę wrażenie, że zamiast rozmawiać o tym co jest istotne, a więc pomysłach na to jak np. podzielić się z innymi owocami tego co zostanie przez Alexa zaoferowane, czy też komu i w jaki sposób będzie można przekazać wiedzę , tak aby „prezent” Alexa przyniósł owoce jeszcze większe niż nam się wydaje, dyskusja zmierza w dwóch głównych kierunkach: „wybierz mnie”, „i tak nie będzie sprawiedliwie…, ci co mają będą mieli jeszcze więcej”

Tu nie chodzi o sprawiedliwość, a raczej o to, że Alex ma do zaoferowania coś naprawdę cennego, nie tylko swoją wiedzę i doświadczenie, które umożliwi super karierę i wyjście poza „mieszkanie i plazmę”. Chyba nie o to chodzi? Myślę, że dobrym pomysłem jest propozycja aby ci, których Alex wybierze chcieli zdobytą wiedzą podzielić się z kolejną grupą ludzi. W ten sposób całe przedsięwzięcie nie skończy się na sześciu szczęśliwcach. Jeśli każdy kto zostanie wybrany podzieli się z co najmniej 6 kolejnymi osobami to cały eksperyment w drugim etapie ogarnie łącznie 42 osoby, które będą mogły wiedzą dzielić się dalej (i będą chciały !). A przecież nie musi się to zakończyć na drugim etapie. Prawdą jest to, że ten kto ma, będzie miał jeszcze więcej. Dając więcej z siebie, o wiele więcej dobra otrzymujemy, które możemy dalej pomnażać wypuszczając je dalej w świat.

Nie wiem co myśli Alex (może napisze?), ale przypuszczam że nie o to aby całość zakończyła się tylko na przeszkoleniu sześciu osób.

pozdrawiam
Wojtek Warzecha

Please, consider me as a candidate.

Coś mnie naszło.
A gdyby tak wszystkie 'zgłoszenia’ zostały publicznie ocenione (po zakończeniu ich składania). Można też pokazać tylko te odrzucone. a zaakceptowanie (wraz z efektami) rozważyć po zakończeniu akcji. Mieli byśmy wtedy bezpośrednią relacje między cechami a efektami.

Powody za / przeciw / inne uwagi.
Myślę że mogło by to być 'znacząco’ pouczające dla wszystkich. A w efekcie eksperyment nauczył by ludzi jakie błędy robią.
Do Alexa należało by spisanie swoich myśli.

Pozdrawiam

witam

Nie zgodzę się z Twoją koncepcją Orest. Cel już Alex określił. Na podstawie tego celu i odpowiednich kryteriów wybierze uczestników szkoleń. Prawdopodobnie będą to osoby, które mają potencjał i chcą przekazać wiedzę dalej.

Moi znajomi trenerzy zawsze kiedy mają przeprowadzić szkolenia pytają się mnie o osoby, które mają brać udział w treningach: o ich doświadczenie, na ilu szkoleniach byli itp. Treść treningu trzeba dostosować do jego uczestników.

Jestem za tym, żeby cele poszczególnych szkoleń były dostosowane do osób, które znajdą się w grupie szczęśliwców, bo wtedy zyskają one najwięcej dzięki tym treningom.

pozdrawiam

@Alex
… w warunkach całkowicie bezpiecznych, też z zachowaniem poufności.

Staram się trzymać zasady, że nie warto mieć 'przykrych’ tajemnic więc zdarza mi się zapominać, że coś nie powinno być upubliczniane.
Jednak biorąc pod uwagę twoje argumenty muszę się z tobą całkowicie zgodzić.

Wyjaśnię więc powód dla którego o tym wspomniałem.
Otóż wiele osób chcąc gdzieś pracować idzie na rozmowę czy wysyła CV.
Odpowiedz jaką otrzymuje jest tak/nie/brak odpowiedzi.
Mogło by się okazać wielkim plusem dla składających podanie gdyby mogli dostać odpowiedz dlaczego nie przeszli (jeśli już nie dostają). Dało by im to możliwość popracowania nad sobą w dobrym kierunku. Lub opublikowania tego tutaj (jeśli się na to zgadzasz).

Pozdrowionka.

@Trinki: W obecnych czasach wszystko, co publikujesz w Internecie może zostać wykorzystane w każdym procesie rekrutacyjnym. Nie tylko u Aleksa.

Witam

A może „rekrutacja” mogłby polegać na zaliczeniu ćwiczeń np. takich jak w tym artykule http://alexba.eu/2007-08-19/rozwoj-kariera-praca/nasz-eksperyment-cd/

Idea jest taka, że nawet jeżeli dostanie się garstka, to pozostali dzięki wykonanym ćwiczeniom zrobią krok w dobrym kierunku.
Sposród osób, które zaliczyły ćwiczenia wybierałbyś Alexie finalistów.

Pozdrawiam
Maciej

Witam Serdecznie wszystkich,

Czytam wszystkie komentarze i zastanawiam się, czego oczekuje od szkolenia i dlaczego chciałbym w nim uczestniczyć?

Miałem przyjemność brać udział w wielu szkoleniach i tych lepszych i tych gorszych, niestety żadne z nich nie powaliło mnie na kolana. Może chciałbym się przekonać, że są rzeczy, informacje, umiejętności, które zmienią całkowicie moje postrzeganie rzeczywistości.
A może chciałbym poznać lepiej siebie, poznać swoje mocne strony i te słabe, nad którymi muszę popracować.
Mówiąc szczerze nie wiem, czego oczekiwać, nie wiem, co dostanę, ale jestem bardzo ciekawy i chcę się dowiedzieć.

Pozdrawiam
Krzysiek

Alexie, mili współczytelnicy,

Jeszcze jeden pomysł, związany z zasadą „podaj dalej”. Może warto z uczestnikami eksperymentu zawrzeć dżentelmeńską umowę i już wyjaśniam na czym miałaby ona polegać ;-).

Oznaczmy Alexa jako 1 i każdy następny etap „podaj dalej” numerkiem wyżej. Osoby z 2 podając dalej (na prośbę Alexa) proszą osoby z 3 o maila co im to przekazane „coś” (oczywiście trudno sprecyzować co to ma być) dało. Maile (za zgodą osób z 3) są przekazywane dalej do Alexa. 3 podają do 4 i umowa jest dokładnie taka sama – maile znów wędrują do Alexa itd. Kiedy Alex przejdzie z etapu „ale fantastyczną lawinę „podaj dalej” wywołałem” do etapu „mogliby mi już przestać zapychać skrzynkę” to wysyła informację do osób z 2, że już nie chce dostawać tych maili. Taką decyzję może oczywiście podjąć osoba z dowolnego poziomu (2,3,4…) wobec osób, którym ona przekazała dalej.

Efekt mógłby być ciekawy. Tak jak w zasadzie Huygensa: każdy punkt, do którego dotarła fala jest źródłem nowej fali ;-)

pozdrawiam serdecznie

Witam wszystkim główkujących, chcąc dorzucić moją uwagę.

Jak wynika z rzeczy, które Alex pisze na blogu, rzeczy, które różnią kulturalnego, sympatycznego człowieka od bardzo przeciętnej jednostki to nie są wcale czyny heroiczne. Ot, kupienie komuś bombonierki w sklepie, albo jak kiedyś TesTeq pisał – umiejętność liczenia w bardzo prostym zakresie, czy doboru ubrania.

Jak to się ma do eksperymentu?

Popieram tezę, że nie co do kwintesencji przekazywanych uczestnikom tego szkolenia kwestii nie powinniśmy wpływać na Alexa. Myślę, że wie co robi. Natomiast ja mam plan, co można do niego dodać. Otóż, w ramach wspólnego np. wyjścia na miasto, można przećwiczyć te drobne rzeczy, o których wspomniałem – chociażby uśmiech do kasjerki czy coś w ten deseń. Ważne, żeby ćwiczyć to ten pierwszy raz przy boku Alexa. Nie chodzi o to, że ktoś się zacznie źle uśmiechać :), ale np. takie dostrzeganie kogoś, komu przydałaby się nasza pomoc to już wyższa szkoła jazdy. Sami przynacie, że czasami ciężko się rozejrzeć po ludziach i zobaczyć, że może ktoś z nich czeka na taki prosty gest?

Z pewnością nie jest to skill typu umiejętność negocjacji kontraktów na ośmiocyfrowe sumy, ale chyba w tym eksperymencie chodzi też o to, żeby z osób poddanych takiemu szkoleniu uczynić wrażliwszych ludzi. Myślę, że suma summarum mój pomysł może być dobrym dodatkiem do zaplanowanych zajęć.

Pozdrawiam,

Łukasz Kasza

Alex,
Ciągle brakuje mi słów uznania, dla tego, co robisz.. więc wybacz, że powiem jedynie „dziękuję za to wszystko”.

Wszyscy,
Co prawda jestem stałym bywalcem „Naszego” blogu Alexa, ale tylu ciekawych postów w jednym temacie dawno nie czytałem – wczoraj w nocy zacząłem, a dzisiaj skończyłem (oczywiście z przerwą na sen i takie tam… ). W każdym razie widzę, że pomysłów nie brakuje :-)

Co do szkolenia to przyznam się szczerze, że osobiście nie znam się na szkoleniach, ponieważ byłem tylko na jednym – na studiach (2003), z podstaw przedsiębiorczości (to nie było zdobywanie umiejętności, tylko czysta teoria, o której jeszcze przed tym szkoleniem miałem już wyrobione jasne pojęcie), ale powiem tak:

Po studiach w swojej karierze zawodowej miałem skok na „głęboką wodę”, gdzie momentalnie zaczęły wychodzić braki w szeroko pojętych umiejętnościach interpersonalnych, co na dłuższą metę okazało się nie do przejścia, tak w życiu zawodowym jak i osobistym.

A że uparcie chcę iść do przodu, tak więc następstwem powyższego dostrzeżenia braków, było to, że zacząłem się interesować samorozwojem i za cel obrałem sobie wydobywanie wszystkich tych braków z poziomu nieświadomej niekompetencji do świadomej niekompetencji, aby kiedyś przekształcić to w świadomą kompetencję, a więc już określone umiejętności(a z czasem, żeby stało się to nieświadomą kompetencją, no ale do pełnego urzeczywistnienia tego wszystkiego jeszcze długa droga).

Dlaczego piszę tutaj o tych poziomach kompetencji? Ponieważ z racji tego, że obecnie sam posiadam dużą stertę notatek(które dzielnie i zawzięcie tworzyłem i spisywałem przez ostatnie lata) na temat tego, czego nie umiem, a co powinienem umieć, a więc swoich świadomych niekompetencji, stwierdzam, że bez przetrenowania tego na konkretnych przykładach i bez pomocy odpowiednich narzędzi – przekłucie tej teorii w praktykę – owszem jest do zrobienia, ale będzie trwało latami… Dlaczego? Ponieważ w życiu jest tak, że zazwyczaj teoria daje więcej umiejętności, które istnieją tylko w teorii, a praktyka więcej umiejętności praktycznych… (może to jest tak dlatego, że człowiek jest tak stworzony, że przede wszystkim uczy się przez obserwowanie i powtarzanie pewnych zachowań).

Tak więc tym samym uważam, że po szkoleniu z miłą chęcią spodziewałbym się tego, aby główny nacisk był położony przede wszystkim na część praktyczna, a więc warsztaty, twarde i konkretne życiowe przykłady, odgrywanie konkretnych scenek i wszystko to, co wiąże się z bezpośrednią interakcją.

Tak więc minimum teorii, a mnóstwo praktyki, a wszystko to po to, aby na szkoleniu wykuć na gorąco żelazo naszego potencjału, w określone, trwałe umiejętności, które nie będą kolejną teorią, a znajdą bezpośrednie zastosowanie w życiu.

Co do samego tematu szkoleń…
Sadzę, że dużo osób chętnie widziałoby solidną lekcja z przywództwa, bo uważam, że naturalni liderzy, to zazwyczaj ludzie, którzy nie tylko w życiu zawodowym, ale i osobistym osiągają najwięcej sukcesów. I nie mam tu na myśli, jak być „dobrym liderem”, ale jak być „najlepszym liderem” – jednym z 10 najlepszych w Polsce! Dlatego sądzę, że to mógłby być jakgdyby dobry rdzeń szkolenia – na którym opierałoby się wszystko inne, a więc negocjacje, radzenie sobie w trudnych sytuacjach, wiedza, jak skutecznie radzić sobie poza strefą komfortu, perswazja, motywowanie innych, itp. ale dobranie odpowiednich proporcji tych umiejętności, to już sądzę, że powinno się pozostawić komuś, kto ma z tym do czynienia od ponad 20 lat ;-) I nie dlatego, że tak będzie wygodniej, ale dlatego, że podejrzewam, iż to byłby najlepsze z punktu widzenia uczestnika szkolenia.

Oczywiście uważam też, że przydałoby się zahartowanie i utrwalenie zdobytych umiejętności na szkoleniu – w realnym życiu. Do tego dobre byłoby zaangażowanie się w aktywną realizację określonego projektu. Dlatego również byłbym za realizacją projektu w czasie pomiędzy szkoleniami.

Przykładowy projekt jaki chętnie bym widział, to byłby projekt non-profit. Dlaczego? Z tego samego powodu, z którego Alex robi dla Nas szkolenie również non-profit (bo przecież profity dla każdego są oczywiste). Jeśli zgodzilibyśmy się na non-profit, to projekt w zależności od tego, co byłby ustalone, mógłby być w formie stowarzyszenia lub fundacji.
Dlaczego? Ponieważ przy względnie prostych i nie kosztownych procedurach zakładania tego typu organizacji uzyskalibyśmy osobowość prawną, a jej forma znacznie ułatwiłaby ewentualne pozyskiwanie środków finansowych lub prowadzenie takiego projektu.

Przykładowy projekt mógłby wyglądać tak:
Pierwszy etap:
Zgodnie z zasadą: „chcesz się nauczyć – sam nauczaj” – przeprowadzenie dosłownie kilku szkoleń (to pierwsza sprawa), dla pewnej grupy ludzi – studentów (to druga sprawa).

Może zacznę od drugiej sprawy, czyli od studentów.
Dlaczego docelowa grupa ludzi to studenci? Żeby odpowiedzieć na to pytanie spróbujmy wczuć się w typowego studenta…
Co przeciętny student chciałby w życiu robić? Jak poszerzać swoją wiedzę? Jak się rozwijać? Jaki obrać kierunek rozwoju? Jaką ścieżką pójść? Czego się trzymać, aby osiągnąć sukces i zadowolenie w dalszym życiu? Na te wszystkie pytania musi sobie odpowiedzieć zanim skończy naukę, więc szuka odpowiedzi wśród różnych materiałów, ludzi, gdzieś coś przeczyta, coś usłyszy, ale na pewno kieruje się jednym:
chce osiągnąć w życiu sukces, chociaż sam jeszcze nie wie jak to osiągnąć i co będzie warunkować jego sukces.
W każdym razie nie tyle chce się nauczyć kolejnej rzeczy, co jest „głodny pewnej wiedzy”, ale nie wiedzy akademickiej, której ma pod dostatkiem, a wiedzy, która coś aktywnie wnosi do jego życia, która się sprawdza i którą może zastosować od zaraz, a którą „My”, lub „Wy”(chodzi o ludzi po szkoleniu), przy pewnym nakładzie pracy własnej – bylibyśmy w stanie zapewnić. Oczywiście sądzę, że nie byłoby to szkolenie porównywalne do takiego, jakie prowadzi Alex, ale czy student potrzebuje szkolenia dla Top – menagerów? Na pewno by się bardzo ucieszył z takiego szkolenia :-) ale jednocześnie nie wiedziałby jak wykorzystać potencjał takiego szkolenia, bo albo jeszcze się uczy, albo nawet jeśli skończy naukę, to rzadko się zdarza, aby wystartował z pozycji Top – menagera. Więc to nie musiałyby być bardzo specjalistyczne szkolenia. Bardziej bym powiedział, że będzie potrzebował ogólnego nakreślenia kierunku w jakim może zmierzać, aby urzeczywistnić swój potencjał i danie mu podstawowych narzędzi, którymi mógłby się wspierać w dążeniu w tym kierunku.

A swoją drogą, wracając do drugiej sprawy, czyli dlaczego przeprowadzenie tylko kilku krótkich, jednodniowych szkoleń?
Ponieważ w pierwszej fazie tego projektu szkolenie studentów nie tyle byłoby celem samym w sobie. Owszem – byłoby ważne, ale tu priorytetem byłyby takie trzy sprawy:
Po pierwsze: dzięki przeprowadzeniu kilku szkoleń, utrwalenie w sobie tego, czego nauczyliśmy się na szkoleniu u Alexa;
Po drugie: w przypadku takich szkoleń mogłyby wyjść nasze braki, które moglibyśmy przekonsultować na następnym szkoleniu;
Po trzecie: jeśli ten etap przebiegłby pomyślnie (w co – z racji tego, że jest duże zapotrzebowanie na takie szkolenia – mocno wierzę) – pierwszy etap byłby równocześnie zbadaniem i ewentualnym przygotowanie gruntu pod drugi etap projektu.

Etap drugi.
Drugi etap projektu mógłby polegać na zorganizowaniu klubu/zrzeszenia studenckiego samorozwoju (docelowo ogólnopolskiego, ale to w dalszych etapach), który polegałby głównie na doskonaleniu umiejętności interpersonalnych przez studentów(ale nie tylko). Działał by w sposób taki, że starsi członkowie uczą młodszych tego, czego sami nauczyli się od swoich poprzedników ze szkoleń z poprzedniego roku plus to, czego sami dowiedzieli się na bieżąco. A więc znowu działałaby tu zasada „podaj dalej” i „chcesz się nauczyć – sam nauczaj”.

O drugim etapie na razie tylko te dwa zdania, ponieważ nie chciałbym odkrywać wszystkich kart, jeśli w ogóle nie byłoby zainteresowania takim projektem, a z drugiej strony jeśli byłoby zainteresowanie tym projektem, to wolałbym, żeby te dalsze etapy ustalać wspólnie.

Jednak wstępnie mogę powiedzieć, że wizja tego projektu polegałaby na zasianiu wśród m.in. studentów(ale nie tylko studentów) potrzeby samodoskonalenia swoich umiejętności interpersonalnych, tak, aby zdawali sobie sprawę z tego, że te umiejętności są bardzo ważne i cenne i że trzeba je doskonalić, bo warunkują szeroko pojęty sukces w życiu. (ehh… jak ja bym to wiedział w 2003… )

Tak więc misją tego projektu byłoby „samo – napędzające się” poszerzanie samoświadomości w PL.

Podsumowując: taki projekt mógłby robić dużo dobrej roboty i nieustannie sam się nakręcać. Wystarczyłoby tylko zacząć… a czemu My nie mielibyśmy tego zacząć? :>

Pozdrawiam serdecznie
J.

Witajcie. Już chciałem wpisać: „nie jestem w stanie zmienić całego świata…” ale przyszło mi do głowy, że oczywiście jestem. Każdy z nas jest. Trzeba posiadać wizję i wiarę w jej realizację – doskonałym przykładem są ludzie z Googla… w ciągu 10 lat ich produkt zmienił cały świat. Mam takie oczekiwanie, żeby dzięki wiedzy i doświadczeniu Alexa oraz indywidualnemu treningowi, każdy kto zostanie wybrany miał szansę zmienić Świat. Miejmy wysokie oczekiwania! Wtedy dotkniemy osiągniemy wysokie cele.

Hi.
Chciałbym zauważyć, że każdy post na tym blogu który wnosi coś do dyskusji jest stosowaniem zasady ”podaj dalej”.

Wydaje mi się, że w dyskusji pokutuje polskie przekonanie, że aby zacząć pracować należy mieć 2x magistra + 3x języki (biegle) + n kursów.

Jednak ktoś kto ma nawet 2 magistrów a nie jest zainteresowany tematem może okazać się dużo mniej wydajny w postawionym zadaniu.

Wyznaczanie tu sztucznych granic jest bezcelowe.
Jest bowiem duża szansa, że ktoś wykona to znacznie lepiej na swój unikalny sposób.
Choć wskazówki jak najbardziej mogą pomóc.

Pozdrowionka.

Orest
Ostatnio, po odcięciu od siebie kilku toksycznych osób jestem znacznie spokojniejszą i bardzie zdystansowaną do siebie osobą, niż byłem wcześniej, więc nie ma opcji, żebym na dzień dzisiejszy coś brał do siebie :-)

Piszesz, że nie wszyscy lubią działać na forum. Jest to dla mnie z różnych względów zrozumiałe, ale w takim razie tutaj trzeba by zadać pytanie, jak miałby się brak działania na forum do np. aktywnego przećwiczenia przywództwa w praktyce? Chodzi mi tu przede wszystkim o to, że pewne rzeczy mogą same z siebie się wykluczać: bo co byś np. powiedzał o liderze, który jednocześnie nie lubi działać na forum? Tak więc tutaj dużo byłoby zależne od tego, czego dotyczyłoby szkolenie oraz czego mógłby dotyczyć ewentualny wspólny projekt.

Co do projektu szkoleń przed grupką 200 studentów – dla mnie również brzmi to nieco strasznie… i czegoś takiego raczej bym nie widział. Bardziej widziałem to jako małe – maksymalnie 10 osobowe grupki, które mogłyby być początkowo szkolone przez dwoje, bądź troje wspierających się osób, które wcześniej brały udział w szkoleniu Alexa, i które wcześniej wspólnie ustaliły jakiś wspólny plan działania w celu realizacji projektu. A więc jeśli widziałbyś pracę nad takim projektem, to można powiedzieć, że właśnie mniej więcej dwie lub trzy osoby szkolone wychodziłyby na jedną osobę prowadzącą takie szkolenie :-) Bo szklenie byłoby raczej formą warsztatu, niż jakiegoś seminarium, lub wykładu dla 200 osób, bo przecież to w głównych zamierzeniach miałoby być podobne do „Toast masters” tylko że z umiejętności interpersonalnych, a nie kolejną studnią „wiedzy akademickiej”.

A swoją drogą to projekt – projektem i jaki by nie był wybrany, to warto go zrobić, żeby przećwiczyć zdobyte umiejętności, a sprawa „podaj dalej” to faktycznie osobna rzecz i najlepiej, aby była realizowana dodatkowo i całkowicie odrębnie poza jakimkolwiek projektem oraz jak najbardziej w sposób całkowicie indywidualny.

Pozdrawiam serdecznie
J.

Witam,
Oglądałem film i to kilka razy i generalnie sama idea jest dla mnie jak najbardziej w porządku aczkolwiek jestem zwolennikiem podawania dalej trochę w innej formie. Coś w stylu Alexa kupującego Pani w markecie czekoladki o ile dobrze pamiętam. Są to drobne rzeczy dla mnie a dla „obdarowanych” czasem wielkie. Nigdy też, może to błąd, nie mówiłem osobie której pomogłem aby pomagała dalej. Teraz naszła mnie taka refleksja biorąc pod uwagę czym się zajmuje to pomagam przynajmniej 10 razy w tygodniu, sporo się tego mogło uzbierać.

Pozdrawiam
Krzysiek

Witam,

Długo sie zastanawiałem co napisać w tym poście, aby być zauważonym i jak w inny sposób od wszystkich dokonać zgłoszenia i pokazać zainteresowanie inicjatywą.

Nie wiem, nic szczególnego nie wymyśliłem. To troche jak na egzaminie trema mocno upośledza. Natomiast czas ucieka i dzień „rekrutacji” jest coraz bliższy, już myślałem że się spóźniłem. Nie chciałbym tak się zgłaszać jak wszyscy, chętnych wielu , a przeważnie unikam „owczego pędu” – nikomu nie ubliżając.

Lubie wybierać w życiu łatwiejsze rozwiązania, to coś troche tak jak na zakorkowanej „zakopiance” w drodze na długi weekend. Wszyscy jadą w jednym kierunku i się męczą kilka godzin nim dojadą do celu, a później się męczą bo na miejscu jest tłoczno, długie kolejki w restaracjach, miejsc noclegowych brak. W takich sytacjach lubie jechać w przeciwnym kierunku, droga pusta, żadnych korków – jest łatwiej, ciesząc się z tego.

Jednak pojawia się czasem niepokój, zastanawiając się czy dobrze wybrałem, przecież wszyscy są na przeciwległym pasie ruchu. Być może dziwnie na mnie patrzą, jakiś strach że jestem inny…co oni myśla… itd…

Inna sprawa w czasach kryzysu jaki mamy obecnie, mocno nagłaśniany, zdecydowałem się na szaleńczy krok zdaniem wielu. Zrezygnowałem z pracy w korporacji na rzecz działań na własnych rachunek, probójąc odnaleść to czego mi brak, może się uda :). Czułem, że czasowo jest to dla mnie ostatni dzwonek.

„Aby dojść do źródła, trzeba płynąć pod prąd.”

serdecznie pozdrawiam
Szymon

@Monika: Bardzo ważna jest umiejętność rozróżnienia, z którym koniem warto się kopać (czytaj: o jakie sprawy walczyć). Może lepiej zmienić pracę zamiast zmieniać układy panujące w obecnym miejscu pracy?

Hmmm…. Najpierw o samej rekrutacji. Marzy mi się, aby wszyscy ci, którzy chcą wziąć udział eksperymencie, wzięli w nim udział. :-)Jest około 140 zdeklarowanych- tak na oko. W rzeczywistości jest tych chętnych mniej – sami wiemy, że jak przychodzi co do czego, to wychodzi szydło z worka. Myślę, że po podaniu terminów / godzin, ta liczba zmniejszyłaby się. Takim zewnętrznym kryterium mogłaby być znajomość języka angielskiego, skoro może być konieczność zapoznania się z pewnymi książkami. Jestem ogromnie ciekawa jak poradzi sobie z tą rekrutacją Alex…

Temat zajęć? Oczywiście komunikacja:-) Szczerze mówiąc jestem otwarta na wszystkie zagadnienia z nią związane. Osobiście interesuje mnie wprowadzanie głównych wartości w życie, zaszczepianie ich i sprawianie, aby wzrastały. Oraz zjawisko integrowania ludzi. Chciałabym też nie tylko zdiagnozować własne braki / słabości w tej materii, ale przede wszystkim udoskonalać siebie, aby bardziej efektywnie komunikować się i rozumieć innych. Dzięki temu moje istnienie może być jeszcze więcej warte. Marzy mi się taki tytuł pierwszych zajęć: „Poznanie samego siebie kluczem do poznania drugiego człowieka”.

Nie wiem, czy jest jeszcze czas na myślenie o programie, skoro pierwszy dzień wiosny tuż, tuż, więc … Co dalej? Ktoś coś wie? Alex, jakieś decyzje zapadły?

Czy już napisałam, że bardzo, bardzo chciałabym wziąć udział w tym eksperymencie:-)))

Trzymam kciuki za zainteresowanych ( ,żeby zostali zakwalifikowani), za Alexa (, żeby sobie z tym jak najpiękniej potrafi poradził) i za siebie…

Powodzenia!
Justyna

Witam,

@Justyna

Myślę, że jeśli chodzi o rekrutacje i dobór osob, Alex sięgnie o wiele wyżej. I nie będzie tu wyznacznikiem egzamin z języka angielskiego. Tego typu egzaminy zdajemy na uczelniach, w korporacjach itd. Moim zdaniem chodzi o coś więcej. Alex nie zrekrutuje nas na zasadzie testu z jakiejś określonej wiedzy – byłoby zbyt proste, tak robi się wszędzie i nie zawsze tego typu wybór jest miarodajny. Uważam, że ważna jest osobowość, to co wyrażamy w komentarzach nie tylko pod tym postem.

serdecznie pozdrawiam
Szymon

Witam,

@Justyna

Nielubimy nie trafionych inwestycji, a ten eksperyment to swego rodzaju inwestycja. Alex jest inwestorem. Więc możnaby powiedzieć, że może się kierować największą stopą zwrotu :).

Dziś cały dzień „chodzi” mi po głowie temat: parasola ochronnego jaki daje nam praca na etacie. Parasol ten zapewnia szef. Zawsze u niego można poszukać wsparcia, nie czujemy się samotni, a jeśli są problemy to szef na nie poradzi.

Zupełnie inaczej jest, jesli już działamy „na własną rękę”. Takiego parasola ochronnego nie ma, czasem w tym wszystkim czujemy się samotni. Może ktoś wie, gdzie na ten temat można coś cennego poczytać. Jak taki parasol sobie zapewnić, który napewno daje większy spokój ducha, jak nie czuć się w działaniach „na własną rękę” samotnym?

serdecznie pozdrawiam
Szymon

Witam po przerwie,

@Justyna
Komentarze to też komunikacja, ma znaczenie o czym mówimy, jak to mówimy, jak odnosimy się do innych, czy rozumiemy co inni starają się przekazać… Jeśli ktoś pojawiał się na forum od dłuższego czasu, to z większości „wymagań” może być wystarczająco dokładnie oceniony. Jeśli jeszcze poprosić czytelników o mail „Dlaczego Ja” to dostaje się sporo informacji.

Jeśli ktoś uzna, że raczej się nie nadaje, bo bo wcześniej nie pisał komentarzy, to jak zwykle przydaje się wychylić. Jak ktoś cierpi na kreatywność, to można coś nowego wymyślić odnośnie formy, zakresu itp. Jak nie, to 140 wiadomości, w którym co 5 sugeruje to samo aż prosi się o małe podsumowanie :)

@Szymon
Myślę, że dało by się lepszy temat znaleźć na to pytanie ;) Moim zdaniem najważniejsze co warto wiedzieć o „parasolu ochronnym”, to że na etacie, według mnie, wcale go nie ma :) Bez etatu po prostu wiesz, że nie ma parasola, bo czasem pada. Na etacie jesteś gdzie indziej jest zimno ale bez deszczu, więc wydaje się, że parasol jest. Do pierwszej ulewy.
Tak konkretniej to proponuje się zapoznać z ideą dochodu pasywnego np. książka „Bogaty Ojciec, Biedny Ojciec”. Myślę, że jeszcze http://alexba.eu/2006-09-25/rozwoj-kariera-praca/nie-rob-tego-sam-poszukaj-mentora/ i pozostałe z tej kategorii będą przydatne.

Pozdrawiam ze Szwecji,
Krzysiek

Justyna, Krzysztof,

Moim zdaniem dywagacje o wyborach Alexa są dość niepotrzebne. Ilość czy jakość postów – skąd wiadomo czy sprawiają różnicę? Może Alex będzie dobierał ludzi względem jakiegoś specyficznego pomysłu, może „najbardziej potrzebującym”, może „najbardziej rokującym”, a może postanowi dobrać grupę złożoną z różnych „ekstremów”? Może postanowi wybrać najświeższych uczestników (np. Ciebie Justyno :) ), w końcu grunt to eksperyment :) Ja bym sugerował po prostu być sobą, miast myśleć jak tu zwiększyć liczbę własnych postów i szanse w uczestnictwie. To da lepsze efekty, niż „zbieranie punktów na siłę”. Ale wiecie… ja to truskawek nie posypuję cukrem :P

pozdrawiam poniedziałkowo
WW

Dlaczego klapa? Zostaje więcej cukru dla Ciebie! :D
WW

Justyna

Nawet gdybyś mogła mi sprezentować więcej czasu, nie mógłbym (Twojego czasu) przyjąć od Ciebie. Każdy ma swój czas i powinien go racjonalnie używać.

Dziękuję za wskazówki o różnicach. Napewno poczytam.

serdecznie pozdrawiam
Szymon

Podoba mi się pomysł stworzenia „sieci wspierania się”.

Nie wiem jak inni, ale mam problem w znalezieniu ludzi którzy myślą podobnie do mnie, chcą coś zrobić razem, nie wystarcza im wpajany masowo wzorzec „roślin na kanapie z wrośniętym w rękę pilotem”.
Zdecydowanie za mało znam ludzi, którzy potrafią po prostu usiąść i wymieniać poglądy – bez uprzedzeń i ze zrozumieniem. Chcę więcej.

Witam,

A może ten eksperyment przeprowadzić w Krakowie :), jest tutaj wszystko tańsze niż w Warszawie. I może w między czasie pojawią sie inne aspekty, aby odbyło się w Krakowie. Przy okazji mógłbym coś pomóc :)

pozdrawiam
Szymon

@Szymon: w takim razie zamiast szukać mentora poszukaj coacha. Mentor to osoba, która przeszła ściężkę, którą chcesz pokonać. Jeżeli nie wiesz jaką ścieżką chcesz iść Mentor nie zda Ci się na wiele, bo każdy będzie równie dobry :).

Potrzebujesz najpierw poukładać swoje oczekiwania, a do tego coaching nadaje sie lepiej. Coach ma przeprowadzić Cię okresy niepewności, pomóc zważyć decyzję i ocenić z różnych perspektyw. Niekoniecznie musi znać dziedzinę, w którą chcesz się udać (czasem lepiej, żeby nie znał). A wnioskując, że sam nie wiesz gdzie chcesz iść to znajdź kogoś, kto pomoże Ci zebrać przemyślenia w spójną całość.

Pozdrawiam,
Mariusz

Szymon,

z moich obserwacji wynika, że człowiek tak na 100% (czyli na zawsze i bardzo mocno) nie jest zadowolony nigdy. To jest w ogóle chyba największa zagadka naszego istnienia… Bo marzymy o czymś takim, ale nikt taki nie jest. Nie znam bloga, który dawałby „kopa” non-stop, który mi by się nie znudził i nie spowszechniał. To samo o relacjach z ludźmi – nawet jak jestem w głębokiej relacji to czuję jednak jej marność samej w sobie. Ogólnie widzę ten świat raczej jako marniutki, przy całej radości, którą daje. To znaczy, bywa piękny i w ogóle, ale jakby czuję, że jest coś dużo lepszego jeszcze.

Co do eksperymentu to mam nadzieję, że on ruszy niebawem, bo „wczesna wiosna” już za nami, a dobrze by było w czymś takim uczestniczyć albo zobaczyć rezultaty innych osób.

Pozdrawiam,

Łukasz

Witam wszystkich
Piszę po raz pierwszy tutaj, jeszcze się nie znamy (mam nadzieję, że to się zmieni) ;)
Blog ten znalazłam przypadkiem kilka dni temu i przeczytałam w ciągu dwóch dni wszystkie posty.
Cieszę się, że mogłam tu trafić, dziękuję Alexowi za to, że go tworzy i Wam wszystkim udzielającym się w komentarzach za to, że tu jesteście.
Co do eksperymentu 2009 mam następujące przemyślenia.
Sądzę, z powinien on skupić ludzi zdecydowanych na jakieś w swoim życiu zmiany, nie do końca zadowolonych z tego w czym tkwią aktualnie.
Nie chodzi mi bynajmniej jednak o narzekających na niełaskawy los i oczekujących pomocy
z zewnątrz, na zasadzie księżniczki na wieży oczekującej księcia, lecz:
– mających wizję tej zmiany, chcących się nią podzielić i ewentualnie poszukać wparcia i pomocy
w dopracowaniu szczegółów
– mających kilka wizji i niezdecydowanych, którą wybrać (być może okaże się, ze wszystkie, wszak nic
nie stoi na przeszkodzie, by działać na kilku frontach, no chyba że wykluczają się one nawzajem)
Podoba mi się pomysł Alexa z 13 lutego na temat powstania sieci wspierającej się na dłużej niż czas eksperymentu, jak również wypowiedź Tomasz Sterny z 7 kwietnia (zresztą w odpowiedzi na ów pomysł) o jego trudnościach ze znalezieniem ludzi podobnie myślących.
To prawda, że mamy z tym problem, może po prostu szukamy źle, lub, co gorsza, nie szukamy wcale.
Nie pytamy, nie rozpuszczamy wici, nie dzielimy się swoimi pomysłami.
W swej wypowiedzi Alex mówi o słabości Polaków odnośnie działania wspólnie, mimo, iż już za czasów szlachty mówiono „kupą mości panowie, kupy nikt nie ruszy”.
Sęk w tym, iż by znaczenie jakieś owa kupa miała i nie do ruszenia rzeczywiście była, każdy jej pojedynczy uczestnik musi być o własnej wartości przekonany.
Razem mogą się oni jedynie wspierać, a nie dopiero zaistnieć jako kupa.
Pozdrawiam serdecznie wszystkich
Kasia

Czy eksperyment bedzie opieral sie o jakas metode z zakresu NLP?

pozdrawiam
Szymon

Fajnie jest czytac Wasze prosby o ten udzial w doswiadczeniu,a nie boicie sie ,ze Wam tan cos utna?;)
A dlaczego ja nie chce tam jechac?Jestem sprzataczka z wyzszym wyksztalceniem na Zachodzie i czytam tego bloga,ktory stal sie moja lektura,zeby sie dowiedziec,czy powinnam pokochac to co robie czy zmiec.I bede bacznie obserwowac ,kto najglosniej krzyczy ,,Ja,Ja” i najwyzej wyciaga reke do gory.Ale wiecie co ,cos mi instynkt podpowiada,ze wcale nie ten najglosniejszy.Chyba moge sie wypowiedziec?Staram sie tez trzymac tematu.
Pozdrawiam
Joanna

Orest Tabaka;
To taki maly zart.Ale z drugiej strony experyment kojarzy mi sie ,z czyms takim np;jednemu odetniemy ,a drugiemu dokleimy dwa ,i zobaczymy kto bedzie szczesliwszy.
Jestem tu nowa i tylko staram sie zrozumiec jak smakuje ,,maslo”.
Dlaczego warto wziasc w tym udzial?Wiem,ze uczac sie jezyka,najpierw trzeba chciec,a potem znalezc kogos kto go nauczy.I podejrzewam tylko,ze Alexs jest tym uczacym.I domyslam sie tylko ,ze on uczy ,,chcenia”.Czy dobrze to rozumie?Chyba sie zamotalam.Ale chyba to jest dopuszczalne?
Pozdrowienia wesolutkie
Joanna

Dzieki za odpowiedz.Im wiecej pytam tym wiecej wiem.Lubie wiedziec coraz wiecej.
Najbardziej sie obawiam chamskich odpowiedzi,ale Ty jestes mily,dzieki.

@Joanna: A jeśli – polecany przez Szymona – „Sekret” nie przypadnie Ci do gustu, to wiedz, że to nic zdrożnego. Ja na przykład uważam tę książkę za szkodliwą.

Dołączę do głosów sprzeciwu. Miałem okazję obejrzeć film i głosy, jakoby „zmieniał on życie” wydają mi się grubo przesadzone. Alex, może kiedyś „przeanalizujesz” te filmowe argumenty na łamach bloga, tak, żeby mniej wprawni w ich wyłapywaniu (np. moja skromna osoba :) ), mogli baczniej zwrócić uwagę na ich występowanie?

Pozdrawiam,
Łukasz Kasza

Joanna pisze: „Jestem inna na tym forum,bo nie jestem menadzerem”

Myślę, że każdy jest tu inny, wielu czytelników nie jest menedżerami. Najważniejsze to umieć dostrzec możliwości czające się w zaułkach, obok których przechodzimy.

Dla mnie „sekret” to tylko kolejna religia. Trudno w tych czasach wierzyć w „niepokalane poczęcie”, ale dlaczego nie uwierzyć w „siłę przyciągania” skoro nikt jeszcze rozsądnie nie wytłumaczył nawet prawa ciążenia…?
Obejrzałam, stwierdziłam, że parę rzeczy które kiedyś wyśniłam/wymarzyłam się ziściły (np. mieszkanie z basenem), ale nie znaczy to jeszcze, że „uwierzę” (bo i z jakiej racji) w celowe, ukierunkowane moimi myślami, działanie jakiejś dziwnej siły.
Tak jak mózg jest w stanie np. sam pozbyć się raka (efekt placebo bądź „wiary” w samouleczenie), tak samo koncentrując się na pewnych rzeczach jest je w stanie dostrzec bez problemu (co prawdopodobnie nie udałoby się bez tej koncentracji).
Dlaczego człowiek ciągle wybiera iluzję?

ech, znowu te mechanizmy obronne ;-)

Witaj Joanno

Pozwól, że przyłączę się do dialogu :)
Piszesz:
„Nie potrzebuje spokoju wewnetrznego bo to nuda.Lubie sie nakrecac pozytywnie na zycie.”
Czy jedno wyklucza drugie? Spokoju wewnętrznego nie zależy mylić ze stagnacją. Wręcz przeciwnie, dla mnie jest to oznaka wewnętrzego poukładania, które daje ogromną siłę do działania i podejmowania rozsądnych decyzji.

„…ludzi,ktorzy pisza tu to ,czego nigdy nie powiedza do sasiada albo i zony.”
Dlaczego nie? :D
„Mozna ostro pofilozofowac i nikt nie powie ci ze jestes szurniety.”
Jakoś nie widzę tutaj filozofowania, tylko głównie dzielenie się konkretnymi doświadczeniami i spostrzeżeniami życiowymi. Zaleta jest taka, że możemy wyjść z dyskusją poza grono rodziny, sąsiadów i bliskich znajomych.

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

TesTeq

Uff :), przetrwałem nie złamałeś mi kręgosłupa. Nie odbieram tej książki/filmu w taki sposób. Ale myśle, że są takie osoby, które czekają na manne z nieba :).

serdecznie pozdrawiam
Szymon

Ja zdecydowanie będę się starał tym razem na eksperyment załapać – zobaczymy jak pozwolą różne sprawy, ale liczę że się uda – chociaż jak zwykle od Alexa wszystko tutaj zależy.

Osobiście staram się rozwinąć swoją działalność, ale jak na razie skutek jest mizerny i tak szukam co by tutaj robić zarobkowo w życiu, żeby przy okazji dawało to także przyjemność. Jak na razie zatrudniłem do tego swoją pasję – czyli komputery – lubię temat i tutaj się poruszam „ratując potrzebujących” za skromną opłatą. Przyjemność i dodatkowa kasa.

W międzyczasie czytam sobie to i owo i uczę się nowych rzeczy (już ktoś tutaj wpomniał, że nauka to jego nałóg – mój zresztą też – pod warunkiem, że uczę się czegoś, co jest albo przyjemne albo pożyteczne i da mi w przyszłości przyjemność :)
Ja zdecydowanie będę się starał tym razem na eksperyment załapać – zobaczymy jak pozwolą różne sprawy, ale liczę że się uda – chociaż jak zwykle od Alexa wszystko tutaj zależy.

Osobiście staram się rozwinąć swoją działalność, ale jak na razie skutek jest mizerny i tak szukam co by tutaj robić zarobkowo w życiu, żeby przy okazji dawało to także przyjemność. Jak na razie zatrudniłem do tego swoją pasję – czyli komputery – lubię temat i tutaj się poruszam „ratując potrzebujących” za skromną opłatą. Przyjemność i dodatkowa kasa.

W międzyczasie czytam sobie to i owo i uczę się nowych rzeczy (już ktoś tutaj wpomniał, że nauka to jego nałóg – mój zresztą też – pod warunkiem, że uczę się czegoś, co jest albo przyjemne albo pożyteczne i da mi w przyszłości przyjemność :)

A jak tam experyment?Bo w jakiś dziwny sposób rozpisaliśmy się o ,,sekrecie”.
Alexie,czy dowiemy się ,kto jest tym szczęśliwcem?
Pozdrowienia
Joanna

Wrocław? Koniecznie :)