Alex, piszesz:
„posiadanie wielu dyplomów i certyfikatów mówi przede wszystkim, że dana osoba była dobra w ich uzyskiwaniu, niekoniecznie w aplikacji posiadanej wiedzy w sytuacjach rzeczywistych.”

Ostatnio trafiło do mnie, że w środowiskach szkolnych i akademickich takie 'pozyskiwanie’ może trwać nawet kilkanaście lat i polegać w dużym stopniu na powtarzaniu prawd głoszonych przez poprzednie autorytety w dziedzinie. Potem przekłada się to często na fakt, że tacy utytułowani bardzo ciężko znoszą odmienne propozycje rozwiązań od tych doktrynalnie przyjętych, zgodnie z tym, co kiedyś pisałeś o łatwym sposobie na wkurzenie człowieka (powiedzenie czegoś co nie pasuje do jego obrazu rzeczywistości pojawienie się u niego myśli że może być w tym choć trochę prawdy). W połączeniu z możliwością stosowania sankcji przez takie autorytety powoduje to powstanie dość nieprzyjemnego mechanizmu kształcącego na przemysłową skalę to, o czym piszesz w punkcie drugim.

Oczywiście na szczęście są i tacy, którzy nie są tak zacietrzewieni i odrzucają dogmatyczny sposób myślenia i to Ci ludzie właśnie sprawiają że człowiek chce się kształcić w danej dziedzinie i nie tylko :)

Pewnego razu mój nauczyciel fizyki w połowie lekcji kazał otworzyć wszystkim zeszyty i powiedział, że teraz podyktuje nam najprawdopodobniej najważniejsze prawo jakiego się nauczymy na jego lekcjach:

„Trzeba uświadomić sobie, że żadne z nas nie jest pępkiem wszechświata. Co więcej – zgodnie ze stanem wiedzy współczesnej nauki – wszystko wskazuje na to, że wszechświat nie ma pępka.”

Nie pamiętam olbrzymiej części materiału z lat lekcji fizyki ale powyższe prawo zapamiętałem :)

Alexie,

słuszne uwagi.
Natomiast zastanawia mnie dlaczego podałeś 'adres’ cytatu biblijnego jako „2 Mojżesz 20:3”, podczas gdy bardziej rozpowszechnioną nazwą jest księga Wyjścia (osobiście dotąd spotykałem się chyba wyłącznie z nią)?

pozdrawiam,
Jan Warchoł

PS ja z lekcji fizyki najlepiej zapamiętałem wiersz „za wstęp. ogólniki” Norwida. Wciąż umiem go na pamięć, a Inwokacji bym już nie powtórzył :)

Do problemów podanych przez Ciebie Alex dodaję czwarty, który moim zdaniem jest równie powszechny i potencjalnie równie groźny, jak te wymienione przez Ciebie.

„Ślepe przekonanie, iż pewne osoby z dużymi sukcesami mają rację właśnie z powodu tychże odniesionych dużych sukcesów, niezwykłych dokonań itp.”

Wbrew pozorom często (ja wierzę, że bardzo rzadko) nie wiadomo, dlaczego tak naprawdę ktoś odniósł sukces. Niestety my ludzie mamy fenomenalną umiejętność racjonalizowania i dorabiania historyjek do każdego ciągu zdarzeń, które nasze zmysły spostrzegą. Ta umiejętność jest bardzo przydatna, ale jej efektem ubocznym jest iluzja, że wiemy dlaczego stało się to, co się stało.

Ta cecha bardzo gładkiego wyjaśniania i racjonalizowania absolutne wszystkich zjawisk dotyczy niestety także większości ludzi z sukcesami (czy też prawdziwych „ekspertów”), co można wspaniale obserwować czytając wywiady z nimi lub ich (auto)biografie.

To, że ktoś odniósł sukces w biznesie, sporcie czy innej dziedzinie niekoniecznie oznacza, że wie, jakie czynniki doprowadziły do tego sukcesu, a już tym bardziej nie oznacza, że potrafi to wyrazić innym osobom w sposób, który będzie dla nich zrozumiały i przydatny.

Wyobraźcie sobie znakomitego atletę, mistrza świata w jakimś sporcie – takiego na przykład Federera (jednego z topowych tenisistów w historii :). Co takiego on konkretnie robi, że odniósł sukces?

Mógłby ściemniać, że bardzo ciężko trenuje – ale wszyscy tenisiści z pierwszej setki trenują bardzo ciężko i mniej więcej w ten sam sposób. Być może wielu trenuje ciężej/więcej od Federera (lub mniej/lżej), ale to on osiągnął niesamowite wyniki. (Dotyczy to większości popularnych sportów – jak ktoś trenuje inaczej i ma lepsze rezultaty, to inni to szybko podłapują. Pamiętacie „bułka i banan” Małysza i wiarę innych skoczków, że to jego sekret do sukcesu?)

Federd na pytanie „dlaczego Pan jest mistrzem?” odpowiada coś w stylu „You know, I am simply a very talented player”. Albo on wie, ale nie chce powiedzieć — albo po prostu nie wie i zdaje sobie sprawę, że inni trenują tak jak on, ale z jakiegoś powodu (na przykład coś tak trywialnego jak genetyka) jest lepszy.

Zastanówcie się — czy na przykład założyciele każdego wielkiego biznesu IT (Microsoft, Apple, Google, Facebook itd.) na pewno wiedzą, dlaczego to oni a nie jakiś konkurent odniósł sukces i czy ta wiedza jest przenaszalna na innych przesiębiorców? Czy też może rzeczywistość jest tak złożona i wielowymiarowa, a dostęp do rzetelnych informacji o niej tak ograniczony, że pomimo na przykład talentu w prowadzeniu biznesu te osoby nie mają przy okazji talentu w „wyjaśnianiu sukcesu” i po prostu nie wiedzą, dlaczego odniosły sukces? :)

Dorabianie historyjek w praktyce manifestuje się takimi na przykład myślami i słowami:

„Byłem pierwszy na rynku, więc miałem przewagę wynikającą z początkowej bazy klientów.”
„Byłem drugi na rynku, więc udało mi się uniknąć błędów tych, którzy na tym rynku byli pierwsi.”

„Nie słuchali swoich klientów, więc nie udało im się zaspokoić ich potrzeb.”
„Nie słuchali swoich klientów, którzy wyrażali głównie banalne i nieistotne potrzeby wzorując się na znanych sobie rozwiązaniach, dzięki czemu skupili się na nowatorskim podejściu i trafili w niewyrażone wcześniej potrzeby – i je zaspokoili.”

„Zawsze byłem skupiony na swojej robocie. Nie chciałem ranić ich uczuć. Po prostu robiłem swoje i przynosiłem rezultaty – ludzie mi to wybaczali.”
„Zawsze byłem skupiony na swojej robocie. Trochę raniłem tym innych, bo moją niedostępność odbierali jako wykorzystywanie mojej silnej pozycji, więc pomimo że robiłem swoje i przynosiłem rezultaty, zawiodłem.”

Możecie powiedzieć „to od kogo się uczyć, jak nie od tych, którzy odnieśli sukces?”.

Generalnie nie widzę powodu, aby NIE słuchać ludzi, którzy odnieśli sukces, ale przy okazji warto:

– akceptować ryzyko (moim zdaniem wysokie), że do sukcesu przyczyniają się bardzo często różne nieznane im czynniki, nieraz tak banalne jak: ktoś jest ładniejszy, wytrzymalszy, bardziej odporny na stres; ktoś od wielu lat nieświadomie nabywa pewne umiejętności w różnych podobnych sytuacjach; ktoś ma farta, lepszy głos, lepiej kontroluje gniew, itp.

– pytać o poradę także ludzi, którzy nie odnieśli sukcesu, pomimo że działali w jakiejś branży bardzo długo robiąc mniej więcej to samo, co najlepsi. Ten pomysł „sprzedał mi” ten sam znajomy, choć jeszcze go nie przetestowałem — być może te osoby bardzo dobrze wiedzą, gdzie leżą prawdziwe trudności (i może też jak sobie z nimi radzić), których najlepsi – szczególnie ci „utalentowani” – w ogóle nigdy nie widzą, bo po prostu zawsze byli najlepsi i wszystko im wychodziło. A nie oszukujmy się — większość ludzi chcących zajmować się jakąś działką nie będzie „najlepsza”, tylko przeciętna – więc będzie miało typowe trudności i taka nauka może być dla nich bardzo cenna.

– mieć świadomość, że nasz umysł płata nam mnóstwo figli, z których jedne z groźniejszych jest przekonanie, że „sensownie brzmiące wyjaśnienie” (których generujemy na pęczki każdego dnia) ma cokolwiek wspólnego z rzeczywistością

– przeczytać książki „The Black Swan” lub „Fooled by Randomness” Nassima Taleba, „Stumbling on Happiness” Daniela Gilberta oraz „How we know what isn’t so” Thomasa Gilovicha, które to książki *między innymi* traktują o wszechobecnej błędnej wierze w zjawiska, które nie mają miejsca

Ja sam w przeszłości bardzo żyłem wyjaśnieniami „dlaczego”, ale trochę się z tego wyleczyłem na korzyść empiryki — robię i patrzę, co się dzieje, a gdy ktoś mi „udowadnia”, dlaczego jakieś zdarzenie miało miejsce albo dlaczego jakieś zachowanie „działa”, to jestem sceptyczny i traktuję to co najwyżej jak opinię – nic więcej.

W przedostatnim poście rozpisywałem się troszkę szerzej na temat wpływu rodziny na nasze przekonania. W tamtym wątku chodziło o naszą emocjonalność.

Podobnie jest tutaj.

I tak gdybym, pozostał z mamą jestem przekonany, że raczej nigdy nie myślał bym o własnym biznesie.

Po przeprowadzce do ojca patrząc jak sam prowadzi biznes oraz jak własne firmy prowadzili bracia mój punkt radykalnie się zmienił. Na szczęście nie zmienił się w sferze emocjonalnej i nastawienia do życia oraz w kilku innych istotnych sprawach. Po raz kolejny pokazuje to jednak, jak duży wpływ ma na nas środowisko w którym przebywamy i „autorytety” w jego okolicach.

Bardzo często staram się korzystać z wiedzy i nauki ludzi mądrzejszych ode mnie (głównie książki), jednak najbardziej cenną wiedzą dla nas samych jest jednak nasze doświadczenie, lepiej popełnić błąd lub nawet kilka i na ich przykładzie się czegoś nauczyć, pomimo że może to być dla nas bolesne, np. mój brat zombie zawsze mi powtarzał, że pierwsze bankructwo firmy bardzo wiele go nauczyło. Czego skutkiem było niepopełnianie tych samych błędów co w konsekwencji doprowadziło do tego, że w obecnej chwili posiada sieć kilku sklepów branżowych w całej Polsce i prowadzi pod względem finansowym bardzo godziwe życie, szkoda jednak, że nie przenosi się to również na inne istotne obszary jego życia gdzie najważniejszą wartością nie są pieniądze!

Uważam, że nasze życie musimy brać we własne ręce i szukać tego co dla nas samych jest najlepsze. A jeśli na swojej drodze trafimy na odpowiedniego człowieka (mentora) to pozwoli nam to tylko szybciej unikać popełnianych przez nas błędów i szybciej zrealizować zamierzone cele. Mam nadzieję, że kogoś takiego w przyszłości odnajdę :)

Książki to jednak trochę za mało…

Jeszcze słówko o religijności, nie podoba mi się to, że już od małego dziecka jesteśmy indoktrynowani (katolicyzm). Gdzie z góry jest coś na nas narzucane bez możliwości świadomego wyboru czy to chcemy przyjąć czy nie (Później niestety bardzo często jest już za późno). Obecnie się to stopniowo zmienia poprzez możliwość wyboru etyki zamiast religii (o ile się nie mylę). Nadal jest jednak pewien rodzaj dyskryminacji religijnej, gdzie jeśli np. nie ochrzcimy dziecka, to ma to swoje skutki społeczne. Brak możliwości przystąpienia do komunii, skutkuje tym, że dziecko bardzo często czuje się inne (wyalienowane) na tle rówieśników.

Wartości w kościele katolickim, są bardzo często pustym frazesem czego byłem kilkakrotnie świadkiem (brat nie mógł być świadkiem ze względu na konkubinat) gdy zapłacił kilkaset złotych problem znikał. Podobnie było w przypadku kolejnego z braci. Gdzie tu są wartości? Dla mnie to bardziej forma biznesu (korupcji).

Zgadzam się w 100%! Jednak błędy popełnione na własnym przykładzie uczą nas najlepiej, choć najczęściej również przy tym bardzo boleśnie nas doświadczają, czego można uniknąć przy udziale odpowiednich ludzi.

Sam jestem już z kredytem w walucie (niestety) i to branym przed kryzysem w sierpniu 2008 roku (kwota kredytu obecnie wzrosła już o ponad 50 %). Więc odczuwam każdego miesiąca konsekwencje tego błędu :(

Jednak w moim przypadku nie miałem do końca wyboru, poza rodzajem waluty (niejako zostałem do niego przymuszony, aby odzyskać pożyczone pieniądze). Ale to już zawiła sprawa…

Świetny post! Zgadzam się z Panem w pełni (z racji na logikę argumentu a nie Pana utytułowania ;) )

ten post powinien pójść do gazety.

O.. widze ze jak dotad wypowiedzieli sie sami panowie i w dziedzinach „twardych” tj. zwiazanych z praca, studiami, zdrowiem.

W takim razie ja zapodam inny przyklad (chociaz z tych w/w dziedzin tez mam, a jakze), zdarzajacy sie jakze czesto kobietom i znaaaaacznie trudniejszy.

Mianowicie: rady „bardziej doswiadczonych” – np. rodzicow czy starszego kuzynostwa odnosnie partnera zyciowego, malzenstwa, rozwodu.

Sliska dziedzina, bo z jednej strony przeciez oni faktycznie sa od nas starsi, faktycznie niejedno juz przezyli a tutaj prosze obracamy sie w sferze gdzie wazne sa doswiadczenia z jednej strony, a z drugiej emocje. Skoro zas emocje, to bardzo trudno samemu jest dokonac autoanalizy – wszak jestesmy podmiotem.

Nie nalezy sie jednak przejmowac. W tej dzialce, jak w malo ktorej, nasz wybor zawazy bardzo powaznie na jakosci zycia. Znacznie bardziej, niz w wypadku pracy.

Co robic? Oczywiscie wysluchac rad – ale uwaga – TYLKO RAZ. Jesli ktos z rodziny nahalnie bedzie powtarzal w kolko jedno i to samo – poprosic taktownie zeby przestal bo juz jego rade slyszelismy.
Potem – coz – jak napisal Alex – use your judgment.
Byc moze to zabrzmi smiesznie, ale warto zrobic rzecz nastepujaca:
1. ktoregos spokojnego dnia usiasc i sporzadzic liste rzeczy, na ktorych nam w zyciu najbardziej zalezy. Dorzucic liste swoich marzen
2. z tydzien pozniej usiasc i sporzadzic liste tego, co w danej osobie lubimy a czego nie lubimy oraz dolaczyc do tego rzeczy, ktorych oczekujemy.
3. Porownac obie listy i podjac decyzje SAMEMU.

Nigdy, ale to przenigdy, nie podejmowac tak wazne decyzji pod wplywem tylko li wylacznie emocjonalnego impulsu!!

Długo nie pisałem na twoim blog Alex. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko kilku uwagom nie koniecznie związanym z aktualnym tekstem. Wydaje mi się lepszym rozwiązaniem jest zamieszczenie więcej tekstów o zmiany w myśleniu ludzi. Wydaje mi się, że dopiero po przeszło kilku latach, kierowania się na samodzielne myślenie widzę poważne efekty. W dużej mierze dzięki wyjazdowi zagranicznemu na którym mogłem nie tylko poznać naprawdę ciekawe i optymistyczne osoby, ale i się odciąć od kilku złych wzorców z kraju. Niestety, nie dokonało się to tylko czytając twój blog. Podejrzewam, że miałeś jednak w tym swój spory udział.
Moją uwagą jest abyś dalej skupiał się właśnie na początku drogi, chęci do zmiany, budowaniu własnej samooceny, pewności siebie. Dopiero teraz jak mogę porównać poprzednie wzorce zachować i nowe jakie spotkałem, jak podbudowałem generalnie siebie jestem w stanie faktycznie wykorzystać wiele twoich poprzednich rad, których jest naprawdę, naprawdę dużo do przeczytania jeszcze raz.
Powodzenia! Życzę Ci jeszcze więcej energii do pracy nad blogiem i w życiu.

Witam,
Sadze ze poddajemy sie wplywom innych osob, oraz znacznie chetniej wierzymy ze ktos jest „nieomylnym ekspertem” wtedy gdy sami nie mamy konkretnego zdania na dany temat. Gdy brak informacji o czyms i nie mozemy tej informacji zdobyc, nie mamy odpowiedniego doswiadczenia lub sami nie do konca wiemy czego chcemy to prosimy o porady. W takiej sytuacji trudno jest zrozumiec czy ktos jest naprawde ekspertem czy nie. Gdy sami nie mozemy przyjac decyzji to znacznie chetniej ulegamy wplywom. Jezeli sie nie myle to w psychologii ma cos wspolnego z dysonansem kognitywnym. Choc przeciez jak mowi Alex nikt oprocz Boga nie jest nieomylny.

Wydaje mi się, że spora część populacji naszego kraju ma problemy z krytycznym myśleniem, nie tylko w odniesieniu do „autorytetów i ekspertów”, ale w ogóle. Pamiętam, gdy przeniosłem się z rodziną do Stanów na jednej z lekcji tzw. Social Studies (czyli coś w rodzaju WOS Historia), poświęciliśmy 40 minut na ćwiczenie podczas którego, zapoznano nas z kilkoma technikami wykorzystywanymi przez polityków celem podniesienia wartości swojej osoby i zbudowania wokół niej autorytetu na potrzeby np. kampanii wyborczej. Ćwiczenie nie było bardzo wyszukanym sposobem na nabycie umiejętności krytycznego myślenia, ale zaszczepiło ziarnko sceptycyzmu w moim umyśle i wtedy uzmysłowiłem sobie, że nie zawsze (a może rzadko) rzeczywistość wygląda dokładnie tak, jak prezentują to media.
Żałuję, że w polskim systemie edukacyjnym nie ma miejsca na podobne zajęcia – myślę, że gdyby każdy z nas patrzył sceptycznie na wszystko, co próbuje się nam przekazać (obietnice polityków, „okazje” w sklepach, próby zaszczepiania jakiś kompleksów, jedyną słuszną drogę w życiu osobistym i zawodowym,…), to z pewnością świat byłby lepszym miejscem do życia. :)

A co w kontekście mentorów? Z tego co czytałem wcześniej twierdzisz, że mentor to osoba, która ma nas prowadzić w jakiejś dziedzinie – czyli przy każdej wiedzy dostarczonej przez niego mamy ją weryfikować i podchodzić do niej krytycznie? Czy nad każdym przekazanym zagadnieniem mamy szukać innych źródeł, by sprawdzić czy to co nam przekazuje nie doprowadzi nas na manowce?

Jak ma się uznanie kogoś za jego osiągnięcia i ufanie jakości przekazywanej wiedzy, a „use your youdgement”? Być może w kwestiach życiowych, o jakich się rozmawia w tym blogu jest to proste do zastosowania, a co jeśli chodzi o specjalistyczną wiedzę? Skąd mam wiedzieć, czy jest ona dobrej jakości, jeśli nie mam o niej pojęcia i dopiero zaczynam naukę?

Na to również trzeba zwrócić uwagę i jeśli chodzi o naukę specjalistyczną od specjalistów czasem należy wyłączyć wyżej przedstawione podejście i, upraszczając oczywiście, przyjąć nieomylny charakter wypowiedzi mentora. Zgadzacie się z tym?

Jak przeczytałem ten wpis, to wróciłem do czasów młodzieńczej fascynacji sztukami walki.

„Kontroluj siebie i pozwól innym czynić to co chcą. Nie oznacza to, że jesteś słaby. Kontroluj swoją duszę i przestrzegaj zasad życia. Nie oznacza to, że inni są silniejsi.”
Motto stylu Smoka kung-fu

Ja mam czasami problem będąc po drugiej stronie czyli eksperta. Trudno wytłumaczyć klientowi, że chociaż orientuję się w swojej dziedzinie to:
– mogę się mylić.
– nie dysponuję kryształową kulą i w danym przypadku trzeba by zrobić badania czy dłuższą analizę, a intuicja już wielu zwiodła.
– moje odpowiedzi na pytania wychodzące poza zakres tego czym się zajmuję mogą być wyłącznie opiniami.
– ostateczną decyzję to klient musi podjąć, ja mu mogę tylko dostarczyć informacji do tego. To jest jego biznes, a nie mój.

No ale niestety ile bym się nie zastrzegał, to będę słyszał pytania, „no tak, ale powiedz czy dobrze jest zrobić to a to”.

Wydaje mi się, że takie podejście do ekspertów jest efektem zwykłego lenistwa. Ekpsert ma zastąpić w myśleniu, nawet w przypadkach, gdy … powinniśmy poszukać innego eksperta.

Witam,
Do niedawna myślałem, że studia to jedyna trafna droga, która doprowadzi mnie do „ogólnego pojętego dobrobytu”. Myślalem, że jak ślepo będę ufał nauczycielom to daleko zajdę.
Ostattnio doszłem jednak do wniosku, że uczenie się ( czyt. wkuwanie niezrozumiałych definicji bez myślenia tak naprawdę co one znaczą) to wielkie marnotractwo czasu. Jestem wdzięczny, że nauczyłem się w dość dobrym stopniu matematyki i paru innych przydatnych rzeczy w szkole. Myślę jednak, że mógłbym to osiągnąć inną drogą, w znacznie szybszym czasie.
Ostatnio myślę sobie o odejściu ze studiów. Chcę zapisać się na angielski by opanować go w końcu na poziomie swobodnej komunikacji i kształceniu się z książek w kierunku który mnie naprawdę interesuje( programowanie).
Chcę sam doświadczać różnych rzzeczy, chcę sam myśleć i dochodzić do wnioskow. Niestety wychowany od małego w przeświadczeniu „słuchaj się starszych/nauczyieli w szkole, bądź grzeczny, rób to co Ci mówią w szkole” zabija kreatywne, otwarte myślenie, czasami pod prąd, inaczej niż reszta.
Dzięi Alex, za Twoje przykłady!

Witam.
Rady rodziców są cenne,ale co ja miałam robić kiedy moi rodzice mieli odmienne wymagania co do mojej edukacji.Do dzisiaj mam w sobie tę walkę.Mama ,do dzisiaj nie wiem czego chciała.Zawsze kiedy tata coś proponował, ona się nie zgadzała.Tata widział we mnie sportowca,bo warunki były.Ale mama stwierdziła,że nie bo się w nauce opuszczę.Więc uwielbiałam siedzieć na ławce rezerowych,a w nauce i tak się opuściłam,bo w tej całej walce rodziców o przyszłość dziecka ,rodzice zapomnieli o dziecku.Kiedy tata zaproponował technikum ,mama powiedziała,że nie dam rady.Ale na szczęście spotkałam pewną grupę młodych ,zbuntowanych ludzi i wiele się nauczyłam.Nauczyłam się buntować i mówić czego ja chcę.Moją edukację nadrobiłam tak okrężną drogą,że bardziej nie idzie.Ile przykładów się nasłuchałam,jacy wspaniali byli synowie sąsiadki,jakie mieli piękne pismo,świadectwa z czerwonym paskiem(po czasie okazało się,że mama odrabiała za nich lekcje).Cieszę się,że studia skończyłam bo chciałam i za własne pieniądze i to całkiem nieźle.
Alex,nie jest czasami tak,że dla wielu miarą mądrości jest grubość portfela?

Wojtek_TM czym jest ta asymetria strun głosowych? Czy nie powinieneś uważać jeśli rzeczywiście jest to coś niebezpiecznego? Pewnie posiadasz komplet informacji :-).

Ciekawe czy wiąże się to z pięknem właśnie twojego głosu. Podzielisz się z nami proszę tymi informacjami :-)

Hmmm na pewno wdawanie się w podważającą wszystko dyskusję z kimś od razu może zepsuć nasze stosunki. Ale przecież można rozważyć po cichu i przeprowadzić sobie taką dyskusję wewnętrznie. Dam może przykład:
Alex twierdzi że wyjątkowo dobry programista może wykonać 400 razy więcej pracy (licząc pewnie po faktycznym wyniku?) niż programista przeciętny i jako jednostka wybitna zasługuje na specjalne traktowanie.
Pytanie które na pewno przychodzi do głowy to:
czy znam takie osoby?
czy Alex zna takie osoby :-)?
po co w ogóle zatrudniam kogokolwiek innego :D.
W jaki sposób taka osoba osiąga aż takie wyniki i jak nauczyć tego innych żeby nie była aż tak niezastąpiona?

No i zadawszy sobie takie pytania dostaję wynik:
Ja nie znam. Alex pewnie zna. Zatrudnianie innych jest zbędne i należy ich zwolnić :D.

Chyba że da ich się w realnym czasie zbliżyć wynikami do tego najlepszego.

Dalej przychodzi mi do głowy:
Alex przecież zawsze mówił o zasadzie Parreto. Jestem w stanie sobie wyobrazić zespół w którym 20% pracowników daje 80% wyniku (przypuszczam że jeszcze łatwiej jeśli chodzi o handlowców etc). Ale zespół gdzie praca 10 ludzi i 1 osoby daje różnicę rzędu 1:40? Dla mnie brzmi niewiarygodnie.

I przeprowadziwszy sobie takie przemyślenie mogę mieć wątpliwości i spytać Aleksa o te podstawowe kwestie które mi wyszły podczas rozważań i które uznam za wnoszące coś interesującego do rozmowy :-).
Co sądzicie na temat takiej metody? Jak można by ją ulepszyć?