Dla mnie najbardziej niesamowite w tych filmikach jest to, co robi Mendez: człowiek, który potrafi dostrzec i uruchomić w spotkanych ludziach to co w nich najlepsze i najpiękniejsze i to niezależnie od ich, często pozornej, niskiej „wartości rynkowej”. Dla mnie właśnie tacy ludzie są wzorem i prawdziwą inspiracją do pracy nad sobą.

I powiem szczerze, że mam to szczęście, że znam kilka takich osób, którzy w jakimś tam zakresie potrafią to robić. Przykładowo, widać to np. u osób, które pracują z dziećmi – są wychowawcy, którym dzieci, nieco bardziej aktywne przeszkadzają i od razu usiłują je pacyfikować. Ale są takie, które świetnie potrafią „trudne” dzieciaki zachęcić do współpracy i ukierunkować ich zdolności. W świecie dorosłych takie podejście też procentuje.

Dla mnie – niesamowita umiejętność, zależna przede wszystkim od odpowiedniego nastawienia na drukiego człowieka.

Film trochę przesłodzony, ale fakt, że potrafi ścisnąć w gardle ;)

Podpisuję się wszystkimi kończynami pod tym co napisał Maciek K. – tacy magicy jak Mendez to chodzące złoto. Warto zwrócić uwagę na to jaki wewnętrzny spokój i spełnienie bije od jego postaci. I zastanowić się jak sami się czujemy w chwilach gdy obudzimy w sobie takiego „małego Mendeza” i zrobimy dla kogoś coś fajnego.

Za to przemowa Nicka to mały majsterstyk. Widać, słychać i czuć, że gość ma niesamowite doświadczenie w przemawianiu. Przez bite 40 min miał non stop 100% mojej uwagi. Świetnie moduluje głosem, wtrąca fajne żarciki, czasem przyśpiesza, czasem krzyczy, za chwilę robi efektowną pauzę.
Ale przede wszystkim jest autentyczny i głęboko wierzy w to co mówi.
To forma, a treść jest niby dosyć banalna, ale warto ją sobie odświeżać – zbyt często żyjemy dla innych i na pokaz.

Witam, to pierwszy raz jak biorę czynny udział na blogu więc proszę o wyrozumiałość:)
Chciałem przedstawić kilka moich spostrzeżeń, choć pewnie wiele osób ma podobne, będą one chronologiczne:
– po pierwsze każdy poza człowiekiem bez kończyn był w cyrku eksponatem i co najważniejsze czuł się nim. W moim odczuciu zdradzały to oczy, zrezygnowane, smutne spojrzenie osób pogodzonych z własnym losem. Kiedy pojawia się człowiek bez kończyn jako „gwóźdź programu” widać błysk w jego oczach jakby mówił „oto jestem i co wy na to”. Nie chowa się, nie wstydzi, moim zdaniem jest w pewien sposób dumny, butny. Mendez od razu to zauważa i zatrzymuje rękę drugiego chłopca nie z litości ale z podziwu i szacunku, on już wie z kim ma do czynienia
– Mendez to pasjonat życia, wystarczy popatrzeć z jaką radością miesza przygotowywane ziemniaki, cieszy się nawet tak trywialną czynnością, przeżywa każdą chwilę całym sobą
– każdy mierzy się z własnymi problemami, im trudniej je przezwyciężyć tym większe później zwycięstwo. Poppy jest przykładem, że nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń (czego podobny przykład mieliśmy także na tym blogu)
– gąsienica w kokonie to metafora człowieka bez kończyn, teraz już Willa. Najpierw kokon, z czasem gąsienica a w końcu wspaniały motyl. Wytrwałość i cierpliwość popłaca
– Ryzykuj! Możesz upaść, nawet wpaść w otchłań bardzo niebezpieczną ale ryzykuj bo bez tego nie poznasz swoich możliwości NIGDY

To tyle ode mnie na gorąco:)

Pozdrawiam, Marcin

Pomimo tego, że nie jestem najmłodszym wiekowo(wczoraj „stuknęła” mi 40-tka) czytelnikiem, czytam tego bloga od niedawna.
Kilka miesięcy temu postanowiłem coś zmienić w swoim życiu. Wydawało mi się, że odbędzie się to prosto. Niestety życie zweryfikowało moje plany. Znowu robię to, co niekoniecznie chciałbym robić. Chyba tylko dlatego, że się po prostu wystraszyłem.
Chęć zmian jest jednak duża. Jestem coraz bardziej zdeterminowany. Wczoraj miałem pierwszą, profesjonalną sesję coachingową.

Ten post utwierdził mnie jeszcze bardziej w przekonaniu, że życie nie jest tylko po to, żeby je przeżyć. Życie jest po to, żeby je dobrze przeżyć.

Pozdrawiam autora i „współczytelników”.

„Cyrk Motyli” – oprócz tego co wnoszą przedmówcy na temat tego filmu to warto dodać chyba dodać, że w życiu najtrudniej jest zaakceptować samego siebie. Prawda jest taka, że jak juz to uczynimy to zaczynamy jednocześnie dostrzegać w sobie potencjał – znajdujemy swój własny sens życia i to w czym jesteśmy dobrzy. Codzienna atmosfera na jaką trafiamy powoduje, że nie potrafimy dostrzeć swoich zalet. Wszyscy wmawiaja nam tylko, ile brakuje nam do tego byc mieć dobre wykształcenie, dobrą prace, dobrą rodzinę. dobre życie .. a rzewistości tworzą w nas jakieś wymuszone potrzeby. Możemy być tym kim chcemy…

Ja wiem, że film ten jest juz kinomatografią wyższych lotów niż i przez to nas tak motywująco umoralnia ale i w prostszych produkcjach warto odnaleźć jakieś przesłanie dla siebie. Do tej pory pamietam pewien fragment filmu Rocky – w którym oczywiscie nie ma fabuły z polotem ale jest krótka przemowa o równie wartościowa. Obejrzyjcie sobie:
http://www.youtube.com/watch?v=sNAqRAtTex0
Pozdrawiam, Sławek

@Tomek Krupa: dokładnie! To bzdura, że jedna myśl czy zdanie zmieniają człowieka/życie. Żeby coś zrobić/zmienić trzeba mieć JAJA i ciężko pracować/działąć.

Keep going ;)

Cześć, obejrzałem oba filmy i jestem bardzo nimi podbudowany. Wydaje mi się, że każdy z nas powinien oglądać je obowiązkowo raz w miesiącu celem stymulacji mózgu do pozytywnego myślenia. Swoją drogą to ciekawi mnie to czy w szkołach w ramach godzin wychowawczych gdzieś w Polsce puszczane są takie filmy. Bardzo mi się podobają Wasze przemyślenia i się z nimi zgadzam, szczególnie Ewy W. Ja po obejrzeniu „Cyrku motyli” mam takie dwa swoje, które już się pojawiły po pierwsze dobry Mentor, człowiek który nas stymuluje a nie wyręcza, po drugie upór i chęć zmiany. W tym miejscu muszę powiedzieć dziekuję Tobie Alex i Wam wszystkim za mentoring, bo poprzez wpisy i komentarze czuję, że się rozwijam. Ale się rozpisałem, na zakończenie chciałbym polecić ciekawą książkę (może była już o niej mowa) mianowicie „Pozytywne myślenie drogą do sukcesu” – David J. Schwartz. Moim zdaniem warto przeczytać od razu mózg generuje lepsze myśli :-) Pozdrawiam wszystkich.

pwoloszun,

nie znalazłam wypowiedzi Tomka Krupy, do której odnosi się Twój komentarz brzmiący . „dokładnie!”. proszę, doprecyzuj co jest „dokładnie”.
Natomiast co do Twojego:
„To bzdura, że jedna myśl czy zdanie zmieniają człowieka/życie. Żeby coś zrobić/zmienić trzeba mieć JAJA i ciężko pracować/działąć”, to pozwól ze rozbije to na dwie części.
Pierwsza: „To bzdura, że jedna myśl czy zdanie zmieniają człowieka/życie.” – mogę się zgodzić, gdy napiszesz, że to dotyczy wyłącznie Twojego życia. Jeśli chcesz uogólniać na większą populację – to ja mogę powiedzieć cytując za Tobą „To bzdura” :-) (bez złośliwości, ale z takim samym zdecydowaniem).
Co powiesz bowiem na to, że zarówno moje życie jak i życie kilku znajomych mi dobrze osób zmieniło się bardzo z powodu jednego zdania, które każde z nas naprawdę usłyszało (a nie tylko słyszało)? Było po prostu tak motywujące i inspirujące do podjęcia działań, na rzecz zmiany… Takie zdanie nie zmienia rzeczywistości, ale staje się koniecznym bodźcem do podjęcia zmiany, przyczynkiem do zmiany wewnętrznego nastawienia, „budzikiem”.
A teraz Twoje stwierdzenie: „Żeby coś zrobić/zmienić trzeba mieć JAJA i ciężko pracować/działąć”, to – niezależnie od tego, co to według Ciebie oznacza „mieć jaja”, to
– ciężka praca wcale nie daje gwarancji pozytywnej zmiany (znam wielu ciężko pracujących i kręcących się wokół własnej osi bez zmiany w życiu)
– czasem żeby osiągnąć dobry i odczuwalny efekt wystarczy niewielki wysiłek i niewielka zmiana, byle ta właściwa.; nie zawsze wymaga to ciężkiej pracy, czasem np. jedynie systematycznej
– czasem żeby osiągnąć lepszy efekt, odczuwalna pozytywną zmianę wystarczy zaprzestać jakiegoś działania, co już z pewnością nie kwalifikuje się pod pojecie ciężkiej pracy.

Pozdrawiam, Ewa

Magdalena,
fajnie pokazałaś w swoim komentarzu „dwie strony medalu”. Ja odniosłam się jedynie do tego, co w filmie.

To, co napisałaś w pierwszej części swojego komentarza o zarabianiu przez np. instytucje finansowe na udzielanych kredytach, pożyczkach czy innych operacjach związanych z finansowaniem potrzeb ludzi ja raczej traktuje jako zarabianie na ludzkiej głupocie/ chciwości/ naiwności etc. :-)
Pozdrawiam, Ewa

Magdalena,
dzięki za wyjaśnienie.
Masz rację pisząc: „Bardzo często większe i mniejsze nieszczęścia generują potrzebę kupna towaru lub usługi, ot choćby nagle przestająca działać pralka.”
Ani psychoterapeuta, ani lekarz, ani naprawiacz pralek nie zarabia na ludzkim nieszczęściu w żaden sposób. Z prostego powodu: oni pomagają rozwiązać problem i za to biorą pieniądze. Pomagają wyjść z nieszczęścia i za to biorą pieniądze. Jeśli robią to w sposób etyczny – jest bardzo ok. Nie budują biznesu na nieszczęściu, a na pomaganiu. Nawet zakład pogrzebowy zarabia na pomaganiu. Na pomaganiu w godnym pochówku.
Ale jeśli ktoś robi program telewizyjny „ku uciesze gawiedzi” pokazując nieszczęścia w innej niż pomoc czy edukacja intencji – to tak naprawdę używają ludzi tak samo, jak używa się narzędzi. Jeśli ktoś robi sobie zdjęcia z chorymi dziećmi po to, żeby poprawić swój wizerunek medialny a nie po to, żeby nieść pomoc – to jest to nic innego, jak cyrk z pierwszej części filmu. Jeśli ktos jedzie do powodzian po to, zeby mu lepiej poszła kampania wyborcza – to robi dokładnie to samo – cyrk z pierwszej części filmu. Daleko temu do motyli :-)

Witam serdecznie

Chciałbym odnieść się do słów Ewy W.

„Ograniczenia ciała mniej przeszkadzają w osiąganiu szczęśliwego i spełnionego życia, niż ograniczenia w głowie i sercu (rozum i emocje) – te, które sami sobie tworzymy lub pozwalamy innym, by nam je serwowali.”

To też przyszło mi na myśl i zgadzam się z tym całkowicie. Wszelkiego rodzaju „hamulce psychiczne” to ogromna blokada dla człowieka i w mojej opinii największa z możliwych.
Różni ludzie mają te blokady o różnym nasileniu i inne czynniki je wywołują dlatego tak trudno znaleźć odpowiedni sposób aby takiemu człowiekowi pomóc.
Sam posiadam wiele takich blokad które powstały przez wydarzenia z przeszłości (dzięki szkoło średnia) a teraz paraliżują mnie w działaniu i naprawdę trudno mi sobie z nimi poradzić. Zdaję sobie sprawę że co było to było i nie powinienem się tym przejmować lecz gdy pojawia się specyficzna sytuacja umysł wraca do nieprzyjemnych przeżyć i blokuje moją chęć działania.

Wracając do „Cyrku Motyli” bardzo podobają mi się słowa Mr. Mendez-a:
“but if you could only see the beauty that can come from ashes”
Myślę, że to jest jego siłą napędową i głównym motywatorem jego działań. Zastanawiam się czy byłoby możliwe wydobyć takie piękno z każdego człowieka a także czy człowiek może wydobyć takie piękno z siebie bez niczyjej pomocy.

Pozdrawiam

Nicka Vujcica znam od kilku lat z filmików podlinkowanych przez Aleksa i z książki autorstwa Nicka pt. „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń”.
Czasem, kiedy już za bardzo się poużalam nad sobą, wracam do tych materiałów i nabieram właściwej perspektywy. Dochodzę do wniosku, że mam wystarczająco (ręce, nogi i sprawny umysł), żeby sobie poradzić z trudnościami).
pwoloszun,
kiedyś pewna obca kobieta, której moja babcia chwaliła się swoją wnuczką, czyli mną, spojrzała mi w oczy i powiedziała: „Ona daleko w życiu zajdzie”. Miałam wtedy kilka lat. Na szczęście nie sprecyzowała, co dla niej znaczy 'daleko’.:) Kiedy mam kryzys, te słowa „pchają” mnie do przodu. Była to pierwsza osoba, która we mnie uwierzyła i wyraziła to. Nie zmieniła mojego życia, ale w tych słowach dała zachętę, może motywację, żeby iść krok dalej.
Tak samo jest ze mną i Nickiem – motywuje mnie do działania.
Mam przed sobą otwartą jego książkę i co czytam?
„Cieszę się, gdy słyszę o naukowcach i wynalazcach, którzy pracują nad tym, by kiedyś wyposażyć mnie w kończyny. Ale postanowiłem, że sam zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby usprawnić swoje życie bez oglądania się na innych ludzi.”

Dziękuję Alex za ten filmik akurat w tej chwili. Bardzo mi się przydał dla uświadomienia sobie pewnej tendencji, w jaką popadłem ostatnimi czasy. Żadnej Ameryki nie odkryję tym komentarzem, ale raz jeszcze miałem ostatnio okazje się przekonać, jak wiele zniszczeń jesteśmy w stanie sobie zadać wmawiając sobie negatywne interpertacje pewnych spotykających nas zdarzeń. Sam mam pewnego demona, z którym zmagam się od ładnych paru lat, ale ostatnio zaczynam sobie uświadamiać, że odczucia, ktore dotychczas malowały mi obraz totalnej beznadziei tej sytuacji to jednak w znacznej mierze negatywna autosugestia. Ten obraz bardzo mi pomógł to sobie uświadomić, będąc impulsem do przemyśleń działającym troche jak kopnięcie prądu ;).
Takie obrazy pomagają zdać sobię sprawę, że za wiele takich totalnie przygnębiających nastrojów odpowiedzialny jestem sam i mam większą, niż mi się wydaje, jeżeli tylko zechcę to zauważyć, kontrolę nad ich przyczynami. Te przyczyny, coś, co pierwotnie wydaje się negatywnym zrządzeniem losu, ktore spada na człowieka jak kara, w rzeczywistości są czymś, na co po uczciwym i chłodnym przemyśleniu sprawy mogę znaleźć rozwiązanie. Lub wręcz zupełnie moimi projekcjami, rozdmuchanymi do niewiadomo jakich rozmiarów z zupełnie błachych zdarzeń.
Dobrze jest czasem napotkać impuls, który pomoże zweryfikować własne myślenie. Który zadziała jak kubeł zimnej wody.
Dziękuje za ten film, Alex.

Witajcie,

Najbardziej zwróciłem uwagę na to jak ważne jest jakich ludzi mamy wokół siebie. Dopóki Nick był przedstawiany jako ktoś, kogo „Pan Bóg pokarał”. Nie miał pojęcia jak może odmienić życie na lepsze, dopóki nie poznał Mendeza. Bardzo ważne jest to jakimi ludzmi się otaczasz. Danie drugiej szansy, wskazanie drogi – ale bez „pilota” i przede wszystkim dojrzenie CZŁOWIEKA w całości w drugiej osobie.

Witam,
patrząc na sytuację nad rzeką przypomniał mi się jeszcze post Alexa „Lina asekuracyjna czy holownicza” i to jak wielką krzywdę można zrobić komuś, jeśli w relacji nie pozwolimy pokonywać tej osobie przeszkód samodzielnie. To samo skojarzenie z postem przychodzi mi jeszcze na myśl odnośnie gąsienicy zamieniającej się w motyla.
Pozdrawiam :)
Agata

Trochę czasu minęło od ostatniego komentarza, ale chciałbym się z wami podzielić cytatem, którym moim zdaniem idealnie pasuje do tego filmu.

Jest on autorstwa Jana III Sobieskiego i brzmi następująco: „Największa pociecha to mieć wokół siebie ludzi, którzy by nas wiedli do dobrego, a nie psuli nam serca”.

Pozdrawiam
Maciek