Witam!
Chcialbym po pierwsze podziekowac Tobie Alexie, za wiedze, ktora sie dzielisz. Czytam od paru miesiecy Twojego bloga i sie dzisiaj ” wychylam”. A co do tresci postu, to tez sie zgadzam. Duza czesc od dziecka jest przyzwyczajanych do spelniania wszelkich zachcianek. A potem rodzice nie daja rady z wlasnymi pociechami. ktore krzycza” bo ja chce!”. Nie mamy prawa do niczego.

Dla mnie abstrakcja jest że mi się coś należy od kogoś, albo od państwa itp Nawet jak komuś pomogłem to nie wyobrażam sobie że teraz mógłbym wymagać czegoś, można czasem liczyć na coś ale wymagać chyba, że się coś wcześniej jasno ustaliło.
Alex – chciałbym Cię prosić o większą aktywność w pisaniu artów na bloga – pytanie czy mam prawo do tego ? Myślę że w tej formule czytelnik – coach/bloger/pisarz mam:) Jak Ty odbierasz taką prośbę ?:) Miłego czasu i dobrej pogody na wyspie!:)

Witam,

to mój pierwszy komentarz na tym blogu. Trafiłem tu przypadkiem, z agregatu blogów finansowych (o giełdzie, walutach itp.) i zorientowałem się, że temat blogu jest raczej o szkoleniach i… życiu (?), ale posty tak mnie zafrapowały, że chyba zostanę na dłużej i poczytam więcej. Mnóstwo tu ciekawych materiałów i inteligentnych wypowiedzi Czytelników.
Napisałem ten komentarz, ponieważ w jednym z postów Alex napisał: „Wychylajcie się!”, co jest zgodne z moją życiową zasadą :-)
pozdrawiam
Wojtek Suchomski

Witam
Krzysiek – to nie jest tylko częściowy błąd (zachowanie rodziców wobec dzieci) ale według mnie ogromny, te dzieci nie mają gdzie sprawdzić same siebie, popełnić mały błąd, dostać złą ocenę. To my rodzice wychowujemy tak kolejne pokolenia. To my musimy się sami zmienić.
Nie tak dawno sama złapałam siebie na takim postępowaniu.
Pozdrawiam
Agnieszka Jankowska

Alex,

Dziękuję za komentarz oraz „search”, jak również nie usunięcie mojego komentarza (dla Ciebie pewnie to norma i standard na blogu, a jednak wciąż zadziwia, w porównaniu z wieloma innymi blogami).

Powiem krótko: zdecydowałam się na wpis tutaj, bo wiedziałam, że na blogu nie odpuszczasz :) i wcześniej, czy później odpisujesz (i nie pomyliłam się). W tej chwili zależało mi już tak naprawdę tylko na tej odpowiedzi, bo – jak sam zauważyłeś – nikt, kto chciałby liczyć na Twoją pomoc w przyszłości, nie wystawiłby Ci takiego komentarza.

Wracając do sytuacji naszego kontaktu: oczywiście, że napisałam do Ciebie po niedługim czasie przypominając się (w załączeniu poprzednie wiadomości), ale również bez rezultatu. Telefon, mówisz? Cóż, nękanie telefonami tak zajętego człowieka z powodu nie najpilniejszej sprawy na świecie dotyczącej obcej dla Ciebie osoby, uznałam za pomysł chybiony. Czy w tym podejściu tkwił mój błąd?

Zniknięcie wiadomości ze skrzynki? Cóż, mogło się zdarzyć i teraz nie ma sensu do tego wracać (zwłaszcza, że na Twoim komputerze nie został żaden ślad), natomiast chętnie bym się dowiedziała, co Ty zrobiłbyś na moim miejscu – to tak na przyszłość dla mnie i pozostałych Czytelników, na okoliczność wypadków losowych przerywających łączność z Alexem :)

A mnie swoja drogą ciekawi, jak w opisanej przez Magdę sytuacji Alex Ty byś się zachował – na pewno takie masz, czy wtedy stosujesz zasadę „odstrzelenia” czy dalej drążysz temat? Pewnie zależy to od tego, jaką wartość dla Ciebie ma odpowiedź.

Jednak chciałem poruszyć pewien aspekt stykania się z roszczeniowością. Problem jest nieco szerszy, i dotyczy w ogóle konieczności (czy na pewno?) stykania się i załatwiania pewnych spraw (?) z ludzmi określanymi w pewnych kręgach jako „zombi” lub „lemingi”. Jak sobie radzić z powstającą frustracją, zmęczeniem i niechęcią do tego typu ludzi? Z racji zawodu jestem zmuszony z nimi się stykać, w życiu prywatnym też czasem trzeba. Myslę czy nie zmienić zawodu, ale to nie rozwiąże problemu – zawsze na takich trafię. Robię się bardzo aspołeczny, a każda koniecznośc dostosowania się do np. języka (sposobu przekazu) jest dla mnie męczarnią. Ludzie przyzwyczajeni do manipulacji, nie widzą nawet jak można by inaczej. Tłumaczyć – nie ma sensu, i tak nie zrozumieją. A trzeba przez nich „przejść”. Trzeba stosować różne „sztuczki”, ale płacę za to swoim rozstrojem nerwowym.

@Alex – najwyrażniej nie jesteśmy zawsze w tych samych kręgach :). W tej konkretnej sytuacji potraktujmy określenie „leming” jako synonim osoby krańcowo różnej od wzorca, który sam starasz się osiągać – czyli będzie to osoba bezrefleksyjna, z roszczeniową postawą, podła i wykorzystująca każda sytuacją tylko na swoją korzyść, praktycznie zawsze ze szkodą dla innych. Dośc dobrze, choć z pewnym uproszceniem, można to odnieść do mentalności chłopa pańszczyżnianego, którą już opisywałes.
Przykład1: chcesz kupić pewną rzecz od takiego człowieka. Mimo jasnej umowy, ciągle spotykasz się z próbami obejścia, oszukania i wykorzystania. Oczywiście dajesz opór, ale asertywny komunikat nie ma sensu, bo i tak nie jest odbierany. Jedyne co działa i odbiorca rozumie, to gierki typu „kto komu da większą zagwozdkę”. Otwarty styl komunikacji, próby win-win odczytywane są jako słabość i wykorzystywane.
Przykład2: jesteś specjalistą od IT i działasz dla klientów wewnętrznych. Zostaje zgłoszony problem. Idziesz, i okazuje się że użytkownik chce na Ciebie przerzucić swoje własne obowiazki. NIe zapłacą Ci dodatkowo za ich wykonanie. Próba naświetlenia sytuacji nie znajduje zrozumienia, bo jedyne co taki cżłowiek chce usłyszeć, to „zrobię to za Ciebie i nie musisz się martwić”. Każda inna odpowiedź jest ignorowana.
Mówiąc kolokwialnie – męczy mnie ludzkie chamstwo. Działanie na zasadzie „cham się uprze i mu daj” – jak z tym żyć?
A tak dla wyjaśnienia – „zombi” lub „leming” to dla osób z kręgu nowoczesnego survivalu określenie osoby, ktora jako część bezwolnej masy opanowanej przez tv i reagującej na najniższe instynkty, będzie dla osób przygotowanych na kryzysy głównie gospodarcze lub związane z katastrofami zagrożeniem – chociazby przez próby okradania. I faktycznie nie używałeś takiego określenia.

@Magda
Będziemy się myliły – w ciągu ostatniego roku komentowałam niektóre posty Alexa używając takiego samego nicka.

Adam,

widzę w Twoim opisie „zombie” czy też „lemingów” dużą liczbę ocen – piszesz o nich jako osobach „podłych”, „bezrefleksyjnych” i „wykorzystujących”, z którymi kontakty są dla Ciebie na tyle przykre, że jak mówisz, doprowadzają Cię do rozstroju nerwowego.
Jak napisał Alex, wycofanie się z zawierania kontraktów z dalece niekompatybilnymi partnerami jest jednym z wyjść. Jeśli nie zawsze jest to możliwe, osobiście staram się uświadomić sobie moje własne emocje – np. odczuwamy gniew, złość czy może także pogardę i strach (które odnajduję w użytych przez Ciebie sformułowaniach; popraw mnie, jeśli się mylę) – ale też przekonania i oceny, co często pomaga mi jaśniej ocenić motywy działania drugiej osoby. Może się okazać, że męczący kontrahent nie ma złej woli, tylko niskie umiejętności społeczne i nie potrafi w inny sposób zadbać o swoje interesy. Mogę w takim wypadku albo pomóc mu poczuć się bardziej komfortowo, próbując jego potrzeby np. nazwać i zapewnić, ze mam je na względzie, albo – w przypadkach relacji nie rokujących nadziei na win-win – stanowczo obstawać przy warunkach umowy, mając świadomość, ze nie będę w przyszłości chciała ponownie robić interesów z tą osobą. Ważne jest dla mnie uświadomienie sobie MOICH emocji, ocen i założeń – czasem pomaga mi świadomość, że mam znikomy wpływ na zachowanie drugiej osoby, a czasem przeciwnie – świadomość mnie w danej sytuacji pomaga mi na nią wpływać i okazuje się, że nie muszę zrywać kont(r)aktu, który w pierwszej chwili wyglądał bardzo nieciekawie. A już na pewno pomaga mi świadomość, ze mam wpływ na moje zachowanie, które zależy ode mnie, a nie od drugiej osoby (od której nie mam w końcu prawa oczekiwać, że będzie się zachowywać zgodnie z moimi standardami czy że będzie dbać o mój komfort – może, ale nie musi).

Ciekawi mnie jednak również drugi z podanych przez Ciebie przykładów, gdyż także stykam się niekiedy z klientami (częściej zewnętrznymi) usiłującymi wymusić dodatkowe i nieodpłatne usługi już w trakcie trwania umowy, kiedy poniosłam koszty związane z jej realizacją i zerwanie jej byłoby dla mnie bardzo trudne lub też chcę się z niej wywiązać ze względu na inne związane z tym wartości, a klient naciska i negocjacje nie odnoszą skutku.
Alex, chętnie przeczytam post na ten temat z nadzieją na wskazówki, które pomogą mi (i pewnie nie tylko mnie) podejmować lepsze decyzje. Póki co, mam poczucie, że zbyt często idę na ustępstwa i pozostaję z poczuciem dyskomfortu (sytuacja w moim odbiorze przestaje być win-win).

Pozdrawiam,
yves

@yves – dzięki za komentarz, jest bardzo pomocny. Oczywiście za każdym razem staram się uświadomić swoje uczucia, jak również zastanowić się nad drugą stroną medalu. Z tego co pisałeś nie odczuwam tylko strachu :)
I jak tak sobie o tym myslę, to wydaje mi się że problem polega na moich oczekiwaniach – skoro kogoś traktuję fair, chciałbym tego samego. Rozumiem dlaczego ktoś tak robi (bo jak piszesz ma ogólnie gdzieś „braki”) ale we mnie siedzi potrzeba zmiany świata na lepsze – ot, taka trochę DonKichoteria :). NIby wiadomo, że to bez sensu, ale zawiedzione nadzieje pozostają.

@Alex i Magda-gate
Ja to widzę jako praktyczne zastosowanie zasady Alexa dotyczące szybkiej selekcji ludzi, z którymi się stykamy.

Oczywiście nasza wiedza na temat tego zdarzenia jest prawie żadna, ale wygląda na to, że Alex coś obiecał, ale najpierw nie mógł, potem zapomniał i padł ofiarą problemu z pocztą. Magda poczuła się zlekceważona i postanowiła „przypomnieć się” publicznie. Alex uznał to za publiczny zarzut niesolidności, niedopuszczalny przy tak niesymetrycznej relacji (jednostronna pomoc) i uznał że należy uciąć kontakt. Kropka, finito, koniec tematu.

Możemy uznać to za niesprawiedliwe, ale zapewne skuteczne w unikaniu kłopotów w przyszłości.

@Alex
>>>>Piszesz: „Post Magdy na forum potraktowałabym jako informację zwrotną ….”
Naprawdę uważasz to za dobry pomysł, kiedy ktoś ma do mnie numer telefonu??

Czy był to dobry pomysł może ocenić tylko Magda. Ja nie znam szczegółów. Skoro było już za późno, co dla niej za różnica czy dała Ci o tym znać w taki, czy inny sposób. Obraziłeś się na nią? Przecież nie zmyśliła tej sytuacji, żeby Ci dokuczyć? Ja widzę bardzo wiele pożytków z omówienia tej sytuacji na Twoim blogu, zarówno dla potencjalnych potrzebujących, jak i dla Ciebie.

>>>>W takich przypadkach to ja jestem odpowiedzialny za sprawdzenie, czy ważne wiadomości dotarły do drugiej strony i wierz mi, nie robię tego przez publiczne postowanie

Wierzę. Pisałam o sytuacji, kiedy jakaś ważna wiadomość (np. od klienta) nie dociera do Ciebie. Klient, tudzież potencjalny klient, jak najbardziej może odezwać się do Ciebie e-mailowo, a jak widać zdarza Ci się po prostu pominąć/zapomnieć/nie zauważyć/zgubić (czy cokolwiek miało miejsce w przypadku drugiego, przypominającego e-maila Magdy) taką wiadomość.

Jako klient byłam w takiej sytuacji wiele razy i jeśli po przypominającym e-mailu nikt się do mnie odezwie w rozsądnym czasie ma marne szanse na współpracę ze mną.

>>>Wolałabyś to zmienić na „przekonaj mnie najpierw, abym w ogóle się chciał tym zająć”? Byłoby to bardzie user friendly?

Jeśli to drugie gwarantowałoby, że faktycznie zrobisz to, do czego się zobowiążesz w rozsądnym czasie, to zdecydowanie byłoby to moim zdaniem bardziej user friendly. Nie każdy problem może czekać, a zapewne Ty nie jesteś jedynym człowiekiem na Ziemi, który mógłby pomóc. Mając jasność można próbować szukać pomocy u kogoś innego.

Ta sytuacja przypomniała mi ten jeden raz, kiedy skorzystałam z polecanej przez Ciebie biblioteczki. Zachwycił mnie ten pomysł i pomyślałam sobie, że to wspaniale mieć za darmo dostęp do tych książek. Ale samo zarejestrowanie się i wypożyczenie jednej książki zajęło w sumie prawie 3 miesiące i to nie dlatego, że o sobie nie przypominałam – wysłałam w tej sprawie ok. 10 e-maili (zajmował się tym w Twoim imieniu ktoś inny). Nie traktuj tego w żadnym wypadku jako wymówki. To fantastycznie, że dzielisz się swoją biblioteką, dla niektórych ludzi może to być jedyna możliwość dotarcia do niektórych pozycji. Jednak w moim przypadku skorzystanie z Twojej uprzejmości wymagało takiego zachodu, że „taniej” mi wychodzi kupić sobie książkę w Amazon mając pewność, że dostanę ją za trzy dni. Gdybym wiedziała, jak to w praktyce wygląda oszczędziłabym kłopotu i sobie, i osobie, która się wtedy tym zajmowała.

Czytam ostatnie komentarze i szczerze mówiąc jestem mocno zadziwiona (!) i lekko zdegustowana.
Jak widać łatwo stać się bardzo rygorystycznym i wymagającym wobec kogoś, kto pro bono robi dużo i jeszcze więcej, a samemu iść po linii najmniejszego oporu i z postawą roszczeniową.
Ciekawe, że to właśnie przy poście „Nie masz prawa (prawie) do niczego” – szkoda, bo treść postu właśnie skłania do refleksji, jak mogę inaczej uzyskać ważne dla siebie rzeczy od kogoś, bez postawy roszczeniowej.

O czym dokładnie piszę?
Magda wybrała w moim przekonaniu fatalną formę komunikacji w sprawie, która była ważna, a uzyskawszy tu podpowiedź, jak można lepiej – wybrała rezygnację („zabieram zabawki”), zamiast wybrać dojrzalsze i potencjalnie bardziej otwierające na przyszłość rozwiązanie. Pomyślałam o tym, że w podobnej sytuacji, pewnie wysłałabym sms i przeprosiła Alexa za nietrafioną formę (rozumiem, że nie działała ze złych intencji). Poprosiłabym o możliwość rozmowy i wyjaśnienia „niezręczności”, zadzwoniła, jeśli Alex by się zgodził.
Takie rzeczy czasem się zdarzają w życiu, zarówno w biznesie, jak i poza nim – ważne, co z tym robimy dalej…

Kto stracił tu i teraz i kto na przyszłość?
Alex? Nie sądzę. :-) Magda? Tak, bo jeśli nawet sprawa stała się nieaktualna, to straciła potencjalną możliwość korzystania z tych 190% możliwości, których właściwie nawet nie jesteśmy świadomi, o czym Alex pisał w jednym z ostatnich postów.

Dyskusja wokół tego mnie zadziwiła, bo zabrakło tej refleksji: co kto traci w efekcie tej komunikacji i na czym komu zależy. Kto ma w tym „biznes”, żeby się dobrze i skutecznie skomunikować.
Alex wskazał, że w przypadku klientów to on pilnuje. To też wskazówka…

Jest kilka sposobów na ustalenie skutecznej komunikacji. Ja jak umawiam się np. na przesłanie do mnie mailem ważnej/ terminowej informacji, to proszę o sms potwierdzający wysłanie. Jak go w umówionym terminie nie dostaję – podejmuję działania.

Jeśli z kolei mnie zależy na tym, żeby skorzystać z czyjejś pomocy, to skrótowo mówiąc – uczę się (i praktykuję, choć bywają wyjątki), że to ja powinnam zrobić co w mojej mocy, żeby się dopasować, a dopiero potem podejmować ewentualne negocjacje, a nie wymagać dopasowania do mnie.
Uczę się właśnie na błędach – cudzych i własnych. Ja też – zdarzało mi się – robiłam wymówki komuś, że się nie domyślił, nie podjął działania na moja rzecz, tymczasem to ja nie podjęłam żadnego – nawet żeby o tym jasno i otwarcie powiedzieć, zapytać , poprosić etc. To brak pokory i refleksji „kto , co /potrzebuje, daje, korzysta, traci”.
„Strzelanie fochów” nie posuwa nas do przodu. Odrobina pokory przydaje się nie tylko w biznesie, a postępowanie na zasadzie „Na złość mamie odmrożę sobie uszy” jest według mnie… dziecinne i z pewnością nie prowadzi do celu najkrótszą drogą.

Lena z kolei odnosi się do biblioteczki i pisze:
„samo zarejestrowanie się i wypożyczenie jednej książki zajęło w sumie prawie 3 miesiące […] – wysłałam w tej sprawie ok. 10 e-maili (zajmował się tym w Twoim imieniu ktoś inny).” Oczekiwanie innego efektu przy takim samym działaniu to strata czasu. Po trzecim mailu skorzystałabym z możliwości skomunikowania się inaczej – choćby pisząc zapytanie w biblioteczce. Gdyby mi bardzo zależało na czasie, to skorzystałabym z opcji „call me”, która jest tu pod zdjęciem. Poza tym gdy czytam zasady korzystania z biblioteczki to czytam też, ze książki są w obiegu, co daje mi info, że czasem mogą być przestoje.
Dalej Lena pisze: „[…]w moim przypadku skorzystanie z Twojej uprzejmości wymagało takiego zachodu, że “taniej” mi wychodzi kupić sobie książkę w Amazon mając pewność, że dostanę ją za trzy dni.” – słuszne podejście. Wszak biblioteczka jak pisał Alex została założona dla tych, których nie stać (!) na taki zakup.

Jednak sam sposób napisania o tym kojarzy mi się z „zabieram zabawki…”.

Pozdrawiam, Ewa

Witam,

Wypowiedź MagdaLeny: “Ja widzę bardzo wiele pożytków z omówienia tej sytuacji na Twoim blogu”, jak również kilku innych Czytelników, którzy komentujaąc sytuację podkreślali, że nie znają szczegółów, skłoniły mnie do ich ujawnienia (skoro już analizować i uczyć się na cudzych błędach, to warto mieć komplet danych, prawda?). Z powyższych komentarzy wynika też, że ocena całego zajścia (tak to nazwisjmy, skoro dla Alexa nie ma żadnego “gate”) nie jest jednoznaczna, nie całkowicie czarno-biała, a sądzę, że po moich wyjaśnieniach dla wszystkich zabierających głos w tej sprawie stanie się jasne, gdzie leży wina, kto popełnił błąd itp. Co z kolei może się okazać dla Was cenną wskazówką na przyszłosść o tym, jak nawiązać kontakt z Alexem i (co może ważniejsze) utrzymać go.

Zacznę od początku. Zanim napisałam do Alexa, przestudiowałam blog od deski do deski, upewniłajaąc się, czy aby na taki temat Alex się już nie wypowiadał, przeczytałaąm inne teksty, które były choć częściowo powiązane z moją sprawą – wszystko po to, aby nie zawracać Alexowi głowy niepotrzebnie. Przeczytałam też, na jakie wiadomości chętnie odpowiada, dlatego ujęłam w swojej wiadomości m.in. przyzwolenie na upublicznienie problemu na blogu (gdyby uznał, że omówienie tematu zainteresuje większe grono odbiorców), podałam swój numer telefonu i godziny, w których można do mnie dzwonić (zgodnie z tym, co Alex często podkreśla, że niektóre sprawy można z powodzeniem załatwić w krótkiej rozmowie). Zadzwonił jeszcze tego samgo dnia(!), którego wysłałam swojego maila i przekazał (co już wiecie), że zajmie się nim w najbliższych dniach.

Nie ukrywam, że byłam zaskoczona z powodu tak szybkiej reakcji, biorąc pod uwagę liczne grono Czytelników i przypuszczalne ciagłe próby ich kontaktów z Alexem. W pierwszej chwili poczułam się tak, jakbym “złapała Pana Boga za nogi” (odpowiedział akurat mnie), ale po ochłonięciu uznałam, że nie nastaąpiło nic niezwykłego, bo w kontaktach z Alexem tak to właśnie działa: jeśli jest się uważnym czytelnikiem i stosuje się zasady, o kórych On pisze, to skomunikowanie się z Nim nie będzie więszym problemem. Przy czym “nic niezwykłego” rozumiem tu jako “nie niemożliwego”, bo oczywiście sam fakt poświęcenia mi uwagi przez Alexa traktuję jako miły prezent i wyróżnienie).

Co było dalej? Odczekałam pewien czas nie ponaglając, później na blogu wyczytałam, że Alex zaczął swój Gypsy Time i zawiesił aktywność na blogu. Tym bardziej pomyślałam, że nie jest to najlepszy moment, żeby Mu zawracać głowę. Swojego maila z przypomnieniem wysłałąm dopiero w momecie, gdy pojawił się ponownie na blogu (sądząc, że właśnie od tej pory znów ma czas dla Czytelników). Gdy nie uzyskałam odpowiedzi nadszedł moment, w którym padłam ofiarą swojego “błędnego podejścia”, które podkreślił Alex.

Możecie wierzyć, lub nie ale problem z pocztą był w tamtym momencie ostatnim, jaki by mi przyszedł do głowy (jako użytkowniczka niezawodnego gmaila zwyczajnie na to nie wpadłam). Moje wnioskowanie poszło więc w innym kierunku. Pomyslałam, że Alex na pewno miał dobre chęci, skoro dobrowolnie mi odpowiedział, ale moja sprawa musiała zostać zapomniana w gąszczu innych, znacznie ważniejszych. I właśnie dlatego “odgrzalam” ten temat właśnie pod tym wpisem. Uznałam bowiem, że nie mam prawa wymagać od Alexa dotrzymania obietnicy, ale korciło mnie, żeby dowiedzieć się, dlaczego tak zostałam potraktowana. Pamiętajcie, że nie brałam pod uwagę “zaginięcia” mojej wiadomości. Co więcej, sugerując się moim własnym podejściem do traktowania “spraw do załatwienia” (zaznaczam maile, na które zamierzam odpowiedzieć, w ten sposób nie mam możliwości ich przegapić) uznałam, że Alex najwidoczniej w toku bieżących spraw, moja została zostawiona na bliżej niekokresślony czas (tymczasem upłynęło już kilka miesięcy, żeby nie powiedzieć, że prawie rok).

W tym momencie pewnie chcielibyście wiedzieć, dlaczego nie napisałam sms’a. Odpowiedź jest prosta. W całym moim 26-letnim życiu wśród ludzi, w środowiskach, w których przebywałam, sms był/jest traktowany jako forma kontaktu równie zawodna, jak mail (można odebrać, odczytać i zapomnieć), jak równiezż pokutowało przekonanie, że jeśli ktoś ma jakiś interes, to powinien zadzwonić, bo napisanie sms’a naraża na koszty adresata (musi odpisać), a to niewłaściwe, bo jeśli ja mam sprawę, to ja ponoszę koszty itp. Dlatego za najmniej inwazyjną formę przypomnienia uznałam wiadomość mailową (z marnym skutkiem, jak widać).

Teraz, dzięki Waszym komentarzom, już wiem, że nie wszędzie sms jest formą kontaktu niemile widzianą. To dla mnie ogromna nauka. Jak zauwżyła Ewa W., uczymy się nie tylko na cudzych błędach i sukcesach, ale i (niestety) na swoich. W moim przypadku zdecydowanie niestety, bo mimo iż milczenie Alexa spowodowało w mojej sytuacji odnalezienie innych strategii zaradczych w ówczesnym problemie (całkiem niezłych), to jednak po to przecież pisałam do Niego, żeby uzyskać podpowiedź “jak zrobiłby to Alex”.

Teraz po przeczytaniu Waszych podpowiedzi najbardziej boli fakt, że rozwiązanie było tak blisko, a moja bezsilność i brak pomysłów doprowadziły mnie do napisania Alexowi środowego komentarza. Wnioski wyciągnięte z tej lekcji na pewno zapamiętam na długo.

To tyle z mojego punktu widzenia. Nie łatwo było mi to napisać i przyznać przed sobą, Alexem i Wami, że spaprałam sprawę. Jednak na tym blogu w ciągu ostatnich lat znalazłam tak wiele nauk (z opisanych błędów Czytelników), że jesli mój “case” uchroni kogoś przed podobnymi błędami, to warto było go opublikować.

Dziękuję za Wasz udział w dyskusji.
Pozdrawiam,

M.

Alex określił komentarz Magdy mianem publicznej „skargi”. Nawet jeśli intencje Magdy były zupełnie inne, to faktycznie część osób mogła odnieść wrażenie, że Magda chce się poskarżyć.

Dla mnie jest to powód do refleksji – już troszkę abstrahując od casusu Magdy – że często nie potrafiąc samodzielnie załatwić własnych spraw, angażujemy w te sprawy osoby trzecie.

Początkowo rodziców (skarżące na siebie rodzeństwo), później nauczycieli (…proszę pani, a on mnie ciągnie za włosy), by skończyć na przełożonych w pracy.

Wydaje mi się, że wiele osób przybiera postawę: nie mam odwagi porozmawiać z Tobą w cztery oczy, ale ponieważ poczułem/-am się dotknięty/-a, to teraz proszę, tłumacz się! (przed rodzicem, nauczycielem, szefem, gronem czytelników, etc.)

Kolejny efekt braku pewności siebie to umniejszanie siebie i własnych spraw.

Magda sądziła, że jej sprawa jest nieistotna, inne sprawy są ważniejsze i dlatego nie ma prawa ponownie zwracać się do Alexa – jak widzimy rzeczywistość często różni się od naszych domysłów, dlatego warto te różne przypuszczenia weryfikować. Oby bez palenia za sobą mostów ;)

Tomas po punktujących uwagach Emilii:

niezależnie od całej dyskusji oraz case wesoło mi się zrobiło jak usłyszałem całą serię „oczywistych prawdziwości”:

„muszę … inaczej się nie da… bardzo obiektywna ocena…zachowujesz się jak ….. dygresja którą zepewne podzieli wielu czytelników….

Przechodząc do meritum …. oczywistym faktem jest, że …. ale głównie dlatego iż ……….

zrobił …ł ….ł …a może nie zrobił……. natomiast ….czystej przekory dokonała ……….

Podkreślam…….. jest haniebne.

Osobiście pracuję w sporej jak na polskie warunki kancelarii prawniczej i proszę mi wierzyć, że ….. nigdy nie …….ł, …..ł ……. co w naszej profesji jak wiadomo ……..

Zmierzam tym postem również do tego, iż w NASZEJ sprawie ………. bezsprzecznie ma podłoże …. Pamiętajmy, że …. Prawdą będzie ……….
OK. to na tyle, apeluje o…. I pamiętajcie ……. bolesne i prawdziwe.”

przypomina mi to cały mechanizm wieloletniego wychowania – wyciąganie jakiś wniosków z jakiś postawionych tez, które miały być tak prawdziwe :-)

a wystarczy czasami zrobić na odwrót albo poeksperymentować i dzieją się rzeczy niemożliwe

moja osobista jakość życia bardzo wzrosła po tym, jak przestałem uważać cokolwiek za oczywistego a dodając do tego brak prawa do żądania od innych czegokolwiek i na odwrót ta jakość dalej się poprawia :-)
czego sobie i innym życzę

pozdrawiam

Witek

Magda Lena

„W regulaminie Biblioteczki nic na ten temat nie znalazłam. Gdzie Alex o tym pisał?” – wpisz w wyszukiwarkę na tym blogu słowo „biblioteczka” i znajdziesz kilka postów dotyczących właśnie biblioteczki, zasad etc.

Co do „Co masz na myśli” – nie ignoruję pytania, niemniej w tej chwili mam bardzo terminowe rzeczy, a odpowiedź na pytanie, co mam na myśli pisząc o takim a nie innym swoim skojarzeniu, wymagałaby analizy tekstu i procesu mojego kojarzenia, co w tej chwili zdecydowanie nie jest dla mnie priorytetem. :-) I odbiega już daleko od wątku tego postu.

Pozdrawiam, Ewa