Nihil novi. Legedna głosi, że kung-fu powstało na początku po to, aby mnisi byli w stanie należycie medytować. W tym celu musieli być wytrzymali i spokojni, a to zapewniały odpowiednie ćwiczenia. Żeby walczyć, trzeba żyć – też nic nowego. Jeżeli nie jest się zmotywowanym praca nie jest efektywna, tylko ciężka. Że trzeba dbać o siebie ? Też wiadomo.

Mnie osobiście ten cytat kojarzy się jednak tylko i wyłącznie z jakże popularną „tyranią optymizmu i entuzjazmu” i wszechobecności różowych okularów (a jak nie pomaga, to drugiej pary – (c) K. Daukszewicz).

„Na te pytania naprawdę warto uczciwie odpowiedzieć samemu sobie, nawet jeśli to co sobie powiemy nie bardzo będzie się nam podobało.”

To jest właśnie dobra postawa. Znacznie lepsza od enjoyment’u ;)

Pozdrawiam,
Piotr

Cześć!
Dobrze się składa bo od niedawna wprowadzam w swoje życie parę modyfikacji, które mają w efekcie prowadzić do zwiększenia mojego zadowolenia z życia. Nie chodzi tu o założenie „różowych okularów” lecz przewartościowanie pewnych tematów, kreowanie odpowiednich relacji z ludźmi (mam tu na myśli zasadę podchodzenia do innych z życzliwością, do momentu spotkania się z ich wrogością (bezpodstawną), w takiej sytuacji automatycznie zmieniam swoje nastawienie). Pewne efekty są już widoczne, ale jeszcze zbyt wcześnie, żeby jednoznacznie ocenić ich wielkość i wagę.
Nie ukrywam, że moje poczynania są spowodowane lekturą postów Alexa i dyskusji prowadzonej przez Was wszystkich… za co bardzo Wam wszystkim dziękuję.
Pozdrawiam,
Michał

O tak! Wątek b.cenny. Musiałam sporo lat przeżyć, by odkryć, że nie okoliczności są najważniejsze. Wzorzec z otoczenia, nawyki – i trzeba sporo pracować, by złe nawyki zmienić:) Pozdrawiam serdecznie! Anna

Tak, czynniki zewnętrzne to częsty powód.
Może to wciąż zaszłość poprzedniego systemu,
który wszystkim obciążał wszechoobecne Państwo.

Witam wszystkich:),
a zwłaszcza Ciebie Alex (miałem okazję poznać Cię osobiście wiele lat temu i pozytywne skutki tych spotkań odczuwam w życiu prywatnym i zawodowym do dziś:), co nie zmienia faktu, iż z przyjemnością odkryłem istnienie Twojego blogu, zwłaszcza jako „źródła” bezcennych wskazówek do dalszego odkrywanie pozytywnych stron życia z jednoczesnym eliminowaniem tych negatywnych.)
Wracając do tematu dyskusji, chciałbym dodać, iż istnienie obu wymienionych przez Alexa „przypadłości” zauważam ze smutkiem również u osób, które istnienie „poprzedniego systemu” praktycznie nie pamiętają, więc
bardziej byłbym skłonny przyjąć wersję o przekazaniu „w genach” negatywnych wzorców zachowań przez rodziców z jednoczesnym dalszym ich utrwalaniem przez otoczenie. Mam w swoim środowisku młode osoby, których niemalże mottem życiowym stała się teoria o szczęsciu osiąganym tylko poprzez pieniądze, których oni oczywiście przez złośliwość losu i bezradność rodziców(!) nie mają! Można oczywiście wyrwać się z tego „zaklętego” kręgu (posiadając także bagaż mglistych wspomnień PRLu i IIIRP hahaha), jednakże aby tego dokonać potrzeba, jak to napisała Anna „sporo pracować”, a przede wszystkim uczynić pierwszy „krok”, choćby poprzez znalezienie pozytywnych wzorców takich jak np blog Alexa. Ale to dla niektórych już o dziwo „wyższa szkoła jazdy”;)
Pozdrawiam

” Tak, czynniki zewnętrzne to częsty powód. ”

Zaryzykując że się powtórzę… chciałbym przypomnieć, że funkcjonujemy w rzeczywistości w której działają siły i czynniki zarówno znacznie potężniejsze od tego z czym stykamy się na codzień (i nie mówię tu o siłach nadprzyrodzonych), jak i tak banalne, że je ignorujemy. Ignorancja wobec tego prostegu faktu i złudzenie, że na mamy na to jakikolwiek wpływ, bywa zgubna, bardzo zgubna…

Witajcie!
Trzy kwestie:
-Czy zauważyliście, że w naszym pięknym kraju słowa „przyjemność” i „obowiązek” nie idą w parze? Daje do myślenia.
-Kilka lat temu odnalazłem hobby, które daje mi bardzo wiele satysfakcji, przyjemności – modelarstwo RC. Zadziwia mnie jednak to, że dla pewnej (całe szczęście nielicznej) grupy hobbystów zajęcie to traktowane jest… tu szukam odpowiedniego słowa… nazbyt poważnie. Jest dla nich ono źródłem udawadniania swojej domniemanej wyższości nad innymi. Odbierają sobie tym wiele radochy stając się nadymanymi jak balony arogantami, gardzącymi innymi niż własne sposobami uprawiania tego hobby. , trudno o lepsze objawy zakompleksienia. Chyba i Ty spotkałeś takie postawy Alexie.
-W swoim życiu spotkałem kilka osób, które zdawały się lubić cierpieć. Zastanawiam się, skąd się bierze to broczenie we własnej rozpaczy, pogłębianie jej, życie jakby w amoku smutku. Przy czym są to osoby zdrowe (przynajmniej na ciele), których sytuacji życiowej stanowczo nie nazwałbym rozpaczliwą. Czy to tak dalece rozwinięta poetycka wrażliwość? A może psychoza? A może po prostu sposób na zwrócenie na siebie uwagi otoczenia? Czy religijny kult cierpienia mógł w ten sposób wpłynąć na tych ludzi?
Pozdrawiam radosnie :)
PiotrP

„Niezależnie od genezy takiego zachowania staram się w trosce o własną higienę psychiczną trzymać się od takich ludzi z daleka. Kiedyś inwestowałem wiele, aby im pomóc, ale w takich przypadkach to dość bezsensowne”
Chyba jestem na etapie wprowadzania w życie tej zrozumiałej i oczywistej prawdy.
Pozdrowienia

Agnieszko,
Poruszasz, bardzo ważny i ciekawy temat. Swoją drogą w komentarzach przewija on się od początku istnienia bloga, może czas na osobny post na ten temat  ?
Oczywiście nie będę odpowiadał na Twoje pytania do Alexa, chciałbym jedynie rozwinąć tę dyskusje o własne doświadczenia i o to jak ja odebrałem słowa Alexa.
Ja w swoim życiu zawodowym oraz prywatnym, często spotykam ludzi, którzy świadomie wybierają metodę „na litość” lub robienie z siebie cierpiętnika w jedynym wyłącznie celu. Chcą oni zmanipulować swojego rozmówce, wywołać w nim konkretny stan emocjonalny, aby osiągnąć swoje cele (np. zmusić do siedzenia w nadgodzinach, pożyczenia pieniędzy itp.).
Tym osobą jest dobrze z tą metodą, po prostu nauczyli się, że jest skuteczna i nie mają ochoty stosować innych. To tak jak z narkomanem, lub alkoholikiem, skuteczne leczenie można rozpocząć wyłącznie, gdy pacjent stwierdzi, że jest chory i chce to zmienić.
Tak więc, ja podobnie omijam to towarzystwo szerokim łukiem, swego czasu też marnowałem czas na próby pomocy interwencyjnej i wiem, że bez chęci drugiej strony szkoda czasu.

Pozdrawiam, Artur

Mili moi sprecyzujmy, nie mylmy dwu kategorii postaw:
-Pierwsza to taka, gdy mamy osobę z problemem/problemami, która cierpi w jakiś sposób i chce zmienić tą sytuację.
-Druga postawa to przyjęcie cierpiętniczego stylu życia, użalania się nad sobą, wpływania na otoczenie poprzez swoje ubolewanie i obniżanie nastroju.
W pierwszym przypadku warto komuś pomóc, jeśli oczywiście osoba potrzebująca zechce ujawnić się ze swoją potrzebą i taka pomoc będzie przyjęta. Czasami pomoc ta polega na wsparciu materialnym, a czasami na wsparciu duchowym, czy choćby samej obecności w krytycznej sytuacji. Pomoc taka przyniesie zapewne pozytywne efekty. Zaspokojenie potrzeby tej osoby rozwiąże jej problem.
W drugim przypadku stracimy tylko czas i energię, a nawet możemy narazić się na wrogość osoby z pozoru potrzebującej pomocy. Likwidując pretekst do „dołowania” działamy wbrew intencjom cierpiętnika, który prędzej czy później znajdzie nowy powód do biadolenia. Potrzeba takiej osoby jest przeważnie wyimaginowana i służy do użalania się nad sobą (postawa: o ja biedny i nieszczęśliwy żuczek), a czasem do wywierania wpływu na otoczenie. Czy warto ładować się w taki układ?

Wspomniałem o wpływie religii na rozwijanie się drugiego typu postaw. To drażliwy temat, jednak rozwinę go. Nie jestem wrogiem religii, uznaję jej pozytywny wpływ w wielu dziedzinach życia. Są jednak dwie sfery, które rzucają cień na życie wielu osób (to stwierdzenie to wynik moich obserwacji, a nie danych statystycznych). Pierwsza to kult cierpienia. Jezus cierpiał, jego uczniowie… przez co są święci i warci naśladowania. Od dzieciństwa taka informacja wciskana jest do głów. Efekty widziałem nieraz, choćby w kręgach oazowych (dawno temu byłem dość blisko kościoła). Od zgody na wszystko co przyniesie los po skrajne przypadki ludzi wiecznie smutnych, ubranych na czarno i gardzących radością innych.
Druga to kult czystości… ale to już zupełnie inna historia. :)
Miłego wieczoru
PiotrP

Witam,

Mówiąc o odpowiedzialności za własne życie i za radość życia warto rozszerzyć temat, a mianowicie o odpowiedzialność za własne szczęście. Pięknie o szczęściu mówi Dalai Lama w „ The Art. Of Happiness” i to przemawia do mnie. W jego ujęciu nasze szczęście zależne jest właściwie tylko od naszego stanu wewnętrznego, stanu świadomości a na ten mamy przecież ogromny wpływ.
Bardzo często podejmując jakąś decyzję zadaję sobie proste pytanie ”Czy to da mi szczęście czy tylko krótkotrwałą przyjemność, która może mnie oddalić od permanentnego szczęścia?”
Korzystam z życia dość intensywnie, ale kiedy odmawiam sobie jakiejś przyjemności nie traktuję tego jako odmawiania sobie czegoś a raczej jako dawanie sobie czegoś. Prosty przykład: czerwone wino i czekolada :-). Zbyt dużo przyjemności z wina i czekolady może utrudnić mi radosne korzystanie z ciała w przyszłości….
Nauczyłam się tego od Dalai Lamy.

Pozdrawiam
Aneta