Cześć wszystkim!

Alex, czy daleki jestem od prawdy uważając Twoje słowa:

„jeśli ktoś robi cokolwiek dla mnie, co wykracza poza te powyższe dwa przypadki, to traktuję to jako prezent”

za kolejny sposób na tworzenie sobie dobrej atmosfery w życiu?

Podejrzewam, że to podejście bez tworzenia sztucznych zobowiązań to dobry sposób na uwolnienie się wrażenia, że ktoś jest nam coś winien. Dodatkowo (stosując np. Twoją poradę o byciu miłym) zapewniamy sobie w zamian częste prezenty wspomniane w cytacie.

Zastanawia mnie podejście w przypadkach, gdy grupa osób decyduje się robić coś mniej lub bardziej pro publiko bono, po czym część osób regularnie nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań. Z jednej strony można zrozumieć, że mają swoje bardzo ważne sprawy zawodowe i prywatne, jednak przy większych projektach, często na ich wkładzie opiera się dotrzymanie założonych terminów.
Jak skutecznie radzić sobie w przypadkach, gdy z jednej strony zobowiązali się do pewnych rzeczy, a z drugiej była to ich nieprzymuszona wola i nie czują się zobowiązani do np. dotrzymania terminu? Często nawet nie informują o opóźnieniu.
Oczywiście taką współpracę można zakończyć, ale często jest się przez to po kilka miesięcy do tyłu, bo tę pracę jednak trzeba wykonać. Jak więc skutecznie w takich wypadkach postępować?

Ciekawy post Alexie. Zawarłeś w nim kilka spostrzeżeń, które pokrywają się z moimi. Za znakomitą puentę uważam za to stwierdzenie:
„Myślę (i gdzieś czytałem nawet o takich badaniach), że my ludzie od małego mamy gdzieś głęboko zakorzeniony taki program robienia czegoś dobrego dla innych, tylko musi to być docenione i nie może być wymuszone czy też nadużyte.”
Doświadczam tego ciekawego zjawiska ostatnio dość często, stąd spostrzeżenie to wydaje mi się być bliskim. Dodam tylko, że jeśli ktoś jednak przekroczy granicę i wymusza bądź nadużywa tejże dobroci, zazwyczaj dość szybko zmienia się nasza percepcja i jednocześnie rośnie opór wewnętrzny przed dalszym, tym razem już nawet nie obdarowywaniem, a robieniem czegokolwiek dla takiej osoby. Tak to działa przynajmniej w moim wypadku.

Pozdrawiam serdecznie

@Alex:
„Mówimy o pewnej wewnętrznej postawie.”
Rozumiem.
„z całym szacunkiem jego staroci już dawno nie miałem w rękach”
Uważasz to za Starocie ze względu na czas czy treść?
Pozdrawiam
Mario

Maksymilian,
powiem Ci jak ja to rozumiem:

Chodzi o moją własną postawę i refleksję nad tym, czy JA (a nie inni wobec mnie)oczekuję od innych czegoś, do oczekiwania czego nie mam prawa (ewentualnie od czego oczekiwanie to u mnie zależy i w jakich okolicznościach się pojawia).
To dotyczy zarówno działań, jak i postawy, czasu, opieki, wsparcia, prowadzenia, pomocy, zrozumienia – tysiące rzeczy, których oczekujemy lub nie i uważamy to za uprawnione. A gdy tego nie dostajemy – czujemy się zawiedzeni, źli, mamy pretensje (ciche lub wprost), żale etc., że oczekiwania nie zostały przez kogoś spełnione. Czasem przez ten pryzmat oceniamy innych.

Prosty przykład: Jeśli jestem chora, to zastanawiam się, jak sobie zorganizować tu i teraz, żeby mieć wszystko co niezbędne. Nie oczekuję, ze ktoś przyjdzie i zrobi mi zakupy. Jeśli sama absolutnie nie mogę tego zrobić, to proszę kogoś, zakładając jednakże, ze może (ma prawo) mi odmówić. Bo nie mam prawa tego wymagać. Ale jeśli ktoś się zgodzi lub sam zaproponuje, to się cieszę, przyjmując tę pomoc jako swego rodzaju podarunek.

Jeśli ktoś daje mi upominek, to nie oznacza, że przy najbliższej podobnej okazji czy okoliczności należy mi się kolejny. Ani ten pierwszy ani kolejny mi się nie należy i nie mam prawa go oczekiwać. Mam pełne prawo się ucieszyć i podziękować. Do tego prawo mam.

Ja dość często się nad tym zastanawiam, zależy mi na tym, by doskonalić się w tym nie uzurpowaniu sobie prawa, a jednocześnie uczę się prosić i akceptować np. odmowę.
Dla mnie to nie jest łatwa sztuka, ale pracuję nad tym. Czasem z radością obserwuję, że jest dobrze, a czasem sama jestem sobą zdegustowana. I to jest wtedy dla mnie sygnał do dalszej pracy nad sobą.

Pozdrawiam, Ewa

Witam,

Przede wszystkim dziękuję za świetny post :-)
Jak zwykle – skłonił mnie do myślenia i zastanowienia się jakie są moje doświadczenia w tej kwestii.
I muszę przyznać, że ciągle (choć coraz rzadziej) zdarza mi się:
– robić plany, w których zakładam z góry aktywny udział innych osób (coś w rodzaju – „fajnie byłoby pojechać na weekend do Gdańska – zarezerwuj hotel i znajdź kogoś, kto zajmie się kotem”)
– oczekiwać entuzjastycznych reakcji w sytuacji, gdy robię coś nieoczekiwanego dla kogoś (np: „przygotowałam super kolację, jak to nie jesteś głodny?” – z uwagą, że raczej nie robię kolacji i zjedzenie czegoś wcześniej zazwyczaj jest oznaką rozsądku).
Od jakiegoś czasu staram się wyłapywać takie zachowania zanim je popełnię, bo naprawdę potrafią wiele zepsuć :-)
Chciałabym się jeszcze odnieść do tego zdania: „Chcę, abyś działał/a zgodnie z Twoim najlepszym interesem. Jeśli będzie to w sprzeczności z naszymi dotychczasowymi ustaleniami, to renegocjujmy je.” – jest bardzo dobre, chociaż moim zdaniem problem w większości przypadków tkwi w tym, że ustalenia/umowa pomiędzy stronami nie istnieją, albo też nie zostały nigdy dostatecznie jasno określone.

pozdrawiam,
Elżbieta

Witam,

napisałam: „ustalenia/umowa pomiędzy stronami nie istnieją, albo też nie zostały nigdy dostatecznie jasno określone”. Dokładniej – strony nie umawiały się w bezpośredni sposób, czego mogą od siebie oczekiwać, w związku z czym uzurpują sobie prawa, których nie mają.
Spróbuję wyjaśnić na przykładzie: „Jesteśmy razem, więc to jasne, że nie możesz umawiać się do kina beze mnie”. Dla jednej ze stron związek oznacza, że wyjścia bez partnera są niedopuszczalne, dla drugiej – niekoniecznie. Dopóki obie strony nie określą jasno czego mogą od siebie oczekiwać będą wpadać w tego typu pułapki :-)
pozdrawiam,
Elżbieta

Ewa W.

Alex pisze:
„poza (..) rzeczami do których ktoś zobowiązał się w ramach jednoznacznej umowy
nie mam prawa oczekiwać od kogoś innego określonych działań czy zachowań”
i później – „Chcę, abyś działał/a zgodnie z Twoim najlepszym interesem. Jeśli będzie to w sprzeczności z naszymi dotychczasowymi ustaleniami, to renegocjujmy je.”
Chciałam tylko zauważyć, że bardzo często nie ma wcale „dotychczasowych ustaleń”. Jest domyślna umowa „jesteśmy razem” z tytułu której jedna strona rości sobie więcej praw, niż druga.
Nie wiem czy to tylko moje doświadczenia – ale mam wrażenie, że takie myślenie jest dość powszechne (ewentualnie było powszechne – kilka lat temu dużo czasu zajęło mi tłumaczenie, że to, że mój mąż spędza wakacje beze mnie, nie oznacza kompletnego rozkładu naszego małżeństwa :-) – byłam zdziwiona, że dla tak wielu osób to, że dajemy sobie prawo do spędzania czasu osobno, było trudne do pojęcia).
Jak się nad tym dłużej zastanawiam, to myślę, że im bliższa osoba tym łatwiej uznać bezpodstawnie, że mamy do niej szczególne prawa.
pozdrawiam,
Elżbieta

Ewa W.
Przede wszystkim dziękuję za taki bogaty w przykłady komentarz. Zazdroszczę Ci umiejętności prostego opisywania takich zawiłych tematów :)

Pytając w komentarzu miałem jednak co innego na myśli. Sądziłem, że mój pierwszy komentarz dotyczył tematyki, którą Alex uważał za nietkniętą. Teraz jednak przyznaję, że Alex miał od początku rację.

Ewa W.
Miło mi :-)
Zgadzam się z Tobą, że umowa małżeńska jest zdecydowanie niejednoznaczna :-) i lepiej zachować ostrożność w uzurpowaniu sobie praw do drugiej osoby na takiej podstawie. Jeśli chodzi o długoterminowe zobowiązania – uważam, że jeśli chce się je podjąć należy sprawę dobrze przemyśleć :-) Jak większość ważnych spraw w życiu :-)
Witek
Powiedziałabym: Im mniej mamy praw do drugiej osoby tym bardziej musimy być uważni w kontaktach z nią (w sensie: musimy brać pod uwagę pragnienia, cele, ograniczenia drugiej osoby, starać się :-) skoro nic nie jest nam dane na zawsze). Wygląda na solidną podstawę dobrego związku, prawda?
pozdrawiam serdecznie :-)
Elżbieta

Dziękuję Wam za ciekawe wypowiedzi.
Zastanawiam się czy postawę o jakiej tu dyskutujemy można też przenieść na grunt zawodowy i czy to się sprawdzi na dłuższą metę. Wydaje mi się że od miejsca pracy każdy czegoś oczekuje np. Dalszego rozwoju zawodowgo i finansowgo i w tym wypadku przyjęcie postawy, żeby za wszystko tylko dziękować i nic więcej nie chcieć może być niedobre. I tylko dodam, że moje oczekiwania wynikają z jedynie ustnego zobowiązania drugiej strony, które teraz już traktuje jako niezłą bajkę i nie zamierzam w to wierzyć.
A co do inwestycji w dzieci – kiedy ja używam tego zwrotu to myślę to samo, kiedy mówię że inwestuję w człowieka, w ludzi , że to daje mi siłę i dużo radosci i mase doznań lepszych niż rzeczy materialne. Choć dziecka nie mam i nie wiem czy takie traktowanie jest uprawnione.
Pozdrawiam

Hej Tomek,
Piszesz: „Na logikę można powiedzieć, że kierowca nie miał innego wyjścia niż obsłużyć Ciebie, bo jest w pracy i jest to jego obowiązek. Niemniej jednak, przy życzliwym podejściu obu stronom robi się “lepiej”. Robimy to też dla siebie.”
Fakt, robimy to też dla siebie, ale nie może to być pozbawione odrobiny myślenia i koncentracji na innych. Ludzie, którzy myślą o innych, to ludzie szczęśliwi, pełni nadmiaru, bez tego nie ma miejsca na życzliwość w stosunku do innych, bo w całości koncentrujemy się na sobie.
Piszesz: „Warto więc nie wpadać w tryb sztywnego konsumenta/odbiorcy i pomóc samemu sobie dostrzegać całe dobro jakie pojawia się w naszym życiu oraz docenić je. Podziękować w myśli lub bezpośrednio – gdy mamy do czynienia z drugim człowiekiem.”
Fajne, ja na przykład jak jem kolację w domu, to myślę z wdzięcznością o tych wszystkich osobach, dzięki którym jest to możliwe. Myślę z uznaniem o wysiłkach piekarza, który upiekła chleb, o kierowcy, który go rozwiózł i pani z kasy, która mi go wymieniła za papierki z logo Narodowego Banku Polskiego.
Dzięki temu moja życzliwość wzrasta, jej przeciwieństwem jest napięcie. Im więcej życzliwości tym mniej miejsca dla napięcia.
Piszesz też: „Pozdrawiam Cię z najbardziej deszczowego miejsca podczas zimy. Pracuję nad możliwością dłuższego zimowania w lepszych okolicznościach przyrody”
Dla mnie pogoda jest zawsze wspaniała, tylko czasem po prostu trudniej to zauważyć.
Pozdrawiam, Artur

Wchodzimy w relacje z rożnymi osobami, czasem nie mając za bardzo wyjścia, np. z członkami rodziny swojego partnera życiowego.
Jeśli chodzi o zakres „zobowiązań” w takich relacjach, to różnie tu bywa. Nie zawsze da się go ustalić.
Pół biedy, gdy trafimy na osoby wrażliwe i po prostu bystre, rozwijające się, gorzej jak na kogoś, kto wie swoje i nie dopuszcza do siebie innego punktu widzenia, tkwiąc w zabetonowaniu hierarchii rodzinnych, lub próbując sobie innych podporządkować/kontrolować (nie uświadamiając sobie tego).