Oj zapędziłeś się drogi Autorze i to bardzo! Takie porównania są tak samo bez sensu jak porównanie czy lepszy jesy Windows czy Linuks. Jedni powiedzą, że w samochodzie nie ma żadnego podziwiania widoków, bo nie czujesz wiatru we włosach i dla nich motor jest najlepszy. Mnie to porównanie nie dało nic do myślenia w kwestii związków. Jedyne co mi przyszło do głowo to to, że zwyczajnie nie lubisz motocykli :)
I odnoszę ciche wrażenie, że coś Ci związki na odcisk nadepnęły, sądząc po opiniach jakie na ich temat umieszczasz u siebie ;-)

Pozdrawiam

walth

Napisałeś również, że wady motocykla są oczywiste, a jego wątpliwe zalety można odczuć również w samochodzie (terenowym) ;)
To porównanie jest dość nieudane, w sumie wystarczyłby przedostatni akapit, który sam przedstawia o co Ci chodzi.

No i teraz jest dla mnie jasne co miałeś na myśli :)
Zwyczajnie nie zrozumiałem porównania do samochodu i motocykla, nota bene nadal go nie rozgryzłem :) ale łopatologiczne wyjaśnienie do mnie przemawia. Nie ma się z czym niezgodzić. O miłość należy dbać, co nie oznacza wyżeczeń i cierpienia, bo zakup kaiwtka czy miłość w oczach nie jest problemem jak jest, tak jak piszesz, czymś naturalnym bycie z tą osobą.

Uczepiliście się tego motora i samochodu, zamiast wzbić się na metapoziom i spróbować wczuć się w to, co autor miał na myśli.
Równie dobrze można by zwrócić uwagę na zdanie „na tym świecie musi być mnóstwo zwolenników dwuśladów”, w którym zapewne chodziło o motor, chociaż motory są jednośladami (a dwu-kołowcami), natomiast samochody są dwuśladami (czterokołowcami zazwyczaj).
Doskonale rozumiem, o co chodzi, bo sam jestem świeżo po takiej 3-letniej, milon-kilometrowej przejażdżce motorem i zgadzam się z Tobą Alex.
Być może jednak z tematem, który poruszyłeś jest tak, jak z nauką jazdy na rowerze (uwaga – metafora ;) ) – nie da się nauczyć jazdy na nim czytając nawet najbardziej szczegółową instrukcję z kartki, trzeba tego spróbować na własnej skórze…

@MaCC no właśnie dlatego, że ta metafora do mnie nie trafiła poprosiłem Alexa o łopatoligiczne wyjaśnienie tego zagadnienia :) Teraz już wszystko jasne nawet dla mnie.

BTW.
mojego nicka pisze się „walth’em” z „h” :)

@Alex
nie wiem czemu, ale po prostu ta metafora akurat do mnie nie trafiła, dlatego tak się „wzburzyłem” ;-) w komentarzach. Generalnie rozumiem (chyba) co miałeś na myśli chociaż jakoś nie umiem do końca tego zaakceptować, ale to już kwestia różnego patrzenia na świat i różnych doświadczeń.

Alex,

Tylko jak rozpoznać od początku , że akurat w dany związek będziemy musieli zbyt dużo zainwestować, poświęcić? Przecież na początku związku bardzo często dochodzi do kompromisów, takich, o których się nie dyskutuje, a w późniejszym etapie mogą okazać się problematyczne. Na przykład wiążę się z o 10 lat starszym ode mnie mężczyzną i muszę zaakceptować tą różnicę wieku, fakt, że wiele rzeczy, które są dopiero przede mną on już przeżył i ma do nich spory dystans, jest o wiele bardziej stateczny, pewny swojej wartości, gdyż miał już okazje to sobie udowodnić i zawodowo i w życiu prywatnym. Na starcie więc muszę zaakceptować fakt, że jestem w porównaniu z nim niedojrzała, że będę w pewnym sensie jak córka, którą będzie instruował, pouczał, chcąc oczywiście pomóc.
Ok., początkowo akceptuję bez większych oporów bo jestem w euforii, ale później, zaczyna mi przeszkadzać jego pomocna dłoń, nieomylnego z racji doświadczenia partnera, jemu może przeszkadzać moja nadal niedojrzała, z racji wieku, postawa, może się również okazać, że ze względu na swój wiek nie potrafi nawiązać kontaktu z małymi dziećmi, nie czuje się dobrze w roli ojca, nie potrafi nadążyć za rozbieganymi dzieciakami, irytuje się itp. No i wizja, ja lat 40 on 50 – matka i dziadek, czar pryska. Ja jeszcze jestem gotowa, otwarta na wyzwania , szaleństwa, on już nie.
Jak można te wszystkie rzeczy przewidzieć odpowiednio wcześnie, żeby uniknąć przykrych doświadczeń. Przecież na początku jest zawsze kolorowo. Co zrobić, żeby odpowiednio wcześnie zareagować na niepokojące sygnały i przewidzieć to wszystko, co na początku nawet nie chce się przewidywać?
I tak, na początku, zgodnie z zastosowaną przez Ciebie metaforą, możemy jechać wspólnie samochodem i kończyć już na motocyklu:).

hej,

Dzisiaj pierwszy raz na Twoim blogu.
Blogi kojarzą mi się z ekshibicjonizmem, wodolejstwem, grafomanią.
A tu zaskakujący wyjątek. Piszesz ciekawie i praktycznie – dzięki za to!

Łapię się na tym, że już drugą godzinę czytam Twoje teksty i komentarze do nich. Część z nich w kolejności achronologicznej, co daje czasami ciekawy efekt:
Choćby takie zestawienie Twoich tekstów:
Powyżej piszesz w komentarzu 1.10.2006 (rok temu) „Prawda jest taka, że istnieją związki, o które sensu stricto nie musisz specjalnie dbać, bo tak dobrze pasujecie z partnerem, że bycie razem jest najnaturalniejszą i najbardziej oczywistą rzeczą pod słońcem. Nie musisz nikogo przekonywać, nic udowadniać, po prostu delektujesz się wspólnym życiem i tym co robicie razem. Dziś dla mnie tylko ten ostatni rodzaj związku ma w ogóle sens, niemniej w przeszłości zaliczyłem sporą ilość tych problematycznych, i to tylko dlatego, że nie byłem świadom, że w realnym życiu można też inaczej.”

W sierpniu 2007 wysyłasz posta o „Seryjnej monogamii”, który jest z kolei pochwałą nietrwałych, luźnych związków bez zobowiązań.

Czy mogę prosić o komentarz?

Dziękuję za szybką odpowiedź.

Nie zamierzam rozdzielać włosa na czworo, czy też Cię zanadto prześwietlać ze spraw osobistych.
Skoro jednak przedstawiasz się jako Life-Mentor, a ja piszę z pozycji potencjalnego czeladnika ;), to zauważam:

Twierdzę, że w obydwu tekstach wyrażasz swoje podejście do kwestii związków – wbrew temu co piszesz, że post „Seryjna monogamia” to jedynie opis zjawiska. Znalazłem w nim takie Twoje zdanie: „Patrząc na te wszystkie możliwości i podobnie jak większość z Was nie mając szczęścia do tego, aby moja pierwsza partnerka była już tą na całe życie, postrzegam SERYJNĄ MONOGAMIĘ JAKO TĘ FORMĘ, KTÓRA NAJBARDZIEJ MI ODPOWIADA [podkreślenie moje – a.]”.

Widzę w zestawieniu z cytatem z mojego poprzedniego komentarza jednak sporą niespójność.

O zrozumienie Twojej wizji świata.
Czytałem dzisiaj dużo Twoich tekstów. Były dla mnie jasne, czasami porządkujące, a czasami inspirujące. Znalazłem jednak takie, których mi „nie pasowały do obrazka”.
A że jednym z motorów mojego działania jest chęć zrozumienia ludzi o innym spojrzeniu – dopytuję o te niejasne fragmenty.

Czy mogę wiedzieć jak rozumiesz pojęcie Life-Mentor?

Alex,

Dzięki, zapoznam się.

Odpowiadając na Twoje pytanie: Powtórzę: Jako kandydat na czeladnika badam spójność myślenia kandydata na Mentora.
;)

pozdrowienia,
antek.

Witaj imienniczko :D

To ja terenowym autobusem kabrioletem ;).

Witaj Alexie,

Mówisz masz :D
Metafora dotyczy w moim wypadku życia osobistego.

Terenowy : Życie niesie mnóstwo wyzwań i ciekawych przeżyć, które często sami prowokujemy – trzeba mieć bardzo dobre i wytrzymałe zawieszenie oraz dużą moc silnika, żeby temu sprostać. Stoi mocno na wielu kołach, sam z siebie – praktycznie nigdy nikomu jeszcze nie udało się nim zachwiać a co dopiero przewrócić.

Autobus: wielu ludzi uczestniczy w naszym życiu, niektóre osoby są niezmienne inne wysiadają lub wsiadają na przystankach. ( z tyłu mamy przyczepiany motocykl -bardzo stabilny – jak mamy dość to wsiadamy i uciekamy na trochę ;) )

Kabriolet : nikt z nas nie lubi oglądać świata przez szybę. Raczej poznajemy go ” całym sobą ” – ze wszystkimi dobrymi i niedobrymi tego konsekwencjami :).

Pozdrawiam Cię serdecznie