Moim zdaniem chwalenie się ma taki efekt edukacyjny, że ludzie uczą się chwalić! Jestem zwolennikiem edukacji przez przykład, nie przez opis pożądanych zachowań.
Po drugie uważam, że warto dbać przede wszystkim o własne rodziny, o wujków, ciotki i kuzynów, i to im najpierw należy się przyjrzeć i pomóc.

>>Masz doświadczenie z obydwu stron?

Nie mieszkałam nigdy na ulicy, ale otrzymałam w swoim życiu masę pomocy od różnych ludzi, w tym sytuacji, kiedy nie miałam pieniędzy na jedzenie.

Rozmawiam z ludźmi, którzy są adresatami tego typu pomocy i wiem, że rzadko jej przyjęcie wiąże się jedynie z pozytywnymi emocjami.

Poza tym skupienie się na tym, co nam daje pomaganie uważam za lepszą i trwalszą motywację. Nie ma wtedy pokusy, żeby analizować czy obdarowani dobrze wykorzystali naszą pomoc, czy jej przypadkiem nie zmarnowali, nie oczekuje się wdzięczności, ani nawet właśnie tej radości z ich strony, do której nie zawsze są zdolni.

Ewo, oczywiście nie każda tego typu informacja ma negatywny wydźwięk i zupełnie nie o to mi chodziło. Dlatego „chwalić się” napisałam w cudzysłowie.

>>>Mówmy głośno, że są ludzie, którym możemy pomagać i jak oni na tę pomoc reagują.

Z doświadczenia wiem, że niektóre tego typu opowieści mogą pomagającym zepsuć humor, i nie bardzo przydają świątecznego nastroju.

Nie pierwszy raz padły na tym blogu słowa „chwalenie się” kiedy ktoś dzieli się z nami tym, co dobrego zrobił. Odbieram je wyraźnie jako osąd intencji piszącego.

Nie mam pojęcia czy Alex chce „chwalić siebie” za dobry uczynek (i to mnie nie interesuje), widzę natomiast, że dzieli się z nami swoim doświadczeniem i zachęca do pójścia za przykładem.

W filmie „Wejście Smoka” jest scena, kiedy Brucek Lee tłumaczy uczniowi, żeby nie skupiał się na palcu wskazującym księżyc, bo przegapi niebiański blask.

W Toruniu polecam akcje:
http://orbitorun.pl/maskotkizabawkislodycze,854,l1.html

Po przeczytaniu tego wpisu uświadomiłem sobie, że już komuś pomogłem – i to zarówno z rodziny jak i z poza niej.

W jednym przypadku po prostu przywiozłem nieco jedzenia tym, co w lodówce pustki mieli a w drugim znowuż udzielam się jako administrator pewnej strony a raczej sklepu internetowego i pomagam w jego przeróbce i lekkim modyfikacjom :)

Nie mam może jakiejś ogromnej satysfakcji, ale i tak pewna jest, bo żyjąc w otoczeniu gdzie robienie czegoś za darmo jest traktowane jak naiwność i czysta głupota sprawia, że pozytywnie odróżniam się od reszty.

Myślę, że jeszcze uda mi się w tym roku coś pożytecznego dla kogoś zrobić :)

Wojciech Bogacz,
czasem takie mało widowiskowe działania mają wielkie znaczenie. Pamiętam, jak szereg lat temu, gdy byłam w poważnym życiowym kryzysie, udostępnił mi mieszkanie (pokój), gdzie mogłam spokojnie mieszkać i na bieżąco wypełniał pustą lodówkę, dzięki czemu nie byłam głodna i mogłam spokojnie spać i zbierać się do kolejnego etapu mojego życia. To było dla mnie nieocenioną pomocą, za którą jestem niezwykle wdzięczna. Cieszę się, gdy mogłam potem w rózny sposób oddawać ludziom dobro, którego sama doświadczyłam. Niemniej ważne jest, bym podkreśliła, że ta z pozoru nie jakaś ogromna pomoc pozwoliła mi pokonać kryzys i stanąć na nogi, nie tracąc poczucia godności.
Święta to dodatkowy wyzwalacz wrażliwosci na innych.

Pozdrawiam, Ewa

Przeczytałam kolejny komentarz Anderw przy innym poście, niemniejodnosi się do tego (http://alexba.eu/2010-12-03/rozwoj-kariera-praca/refleksje-o-poprzednim-poscie/#comment-98478).
Zwróciłam uwagę na to zdanie: „w dzisiejszych czasach moim zdaniem ludziom najbardziej brak miłości właśnie. Wcale nie strawy, odzieży, dachu nad głową, sukcesów, stanowisk, zaszczytów itd…”.

Ciekawe co na to Ci bezdomni Alexa…

Nakarmienie głodnego (kojarzy mi się biblijnie), ubranie go, żeby nie marzł, danie dachu nad głową, danie „narzędzi” pozwalających na zmianę w życiu, okazanie autentycznego zainteresowania – to oznaka szacunku, troski. Nie trzeba wielkich wzniosłych słów o miłości. Nie trzeba odczuwania specjalnych uniesień. Bez takich czynów mówienie o miłości wydaje mi się puste.
Nawet misjonarze jadąc głosić miłość Boga zaczynają od nakarmienia, uczenia, a dopiero potem opowiadają o miłości Boga.
Głodnemu potrzebny jest chleb. Najlepiej „podany z miłością” czyli w sposób szanujący godność obdarowanego.

Pozdrawiam, Ewa

Z mojej wiedzy wynika, że niezgodność języka systemu uniemożliwia upgrade. Wprawdzie są sposoby na zainstalowanie czystego systemu z dysku upgrade ale Microsoft twierdzi, że to piractwo.
Pozdrawiam
Darek

Lekko wracając do „chwalenia się” – tak z okazji Świąt i nie tylko: życzę nam wszystkim, aby jak najwięcej osób mogło się chwalić pomaganiem innym :)

Pozdrawiam serdecznie,
Michał

http://windows.microsoft.com/pl-PL/windows7/help/upgrading-from-windows-vista-to-windows-7-custom (od kroku 3, wcześniej nie istotne w tym wypadku motywy). Nie ma nic o tym ze w którymś miejscu trzeba wpisać key visty. Poza tym nigdy się z tym nie spotkałem, żeby instalując system trzeba było podać key ze starego systemu. Strata czasu dla usera itp. MS tak zły nie jest:) Poza tym nośnik dla upgrade i nowej wersji (box) jest ten sam. MS sprzedaje też same nośniki…, i było by bez sensu że wpisująć key win 7 update załączała się opcja dodatkowa wpisania keya z Visty. Więc na 100% zainstalujesz Win7, kwestia tylko chorych licencji, na których się nie znam. Ale przecież MS nie będzie sprawdzał w przypadku tego usera legalności licencji. Poza tym był laptop kupiony z legalną vistą, teraz kupisz win7 wiec wszystko jest uczciwe, zgodne z sumieniem. ps. zrób tylko instalacje niestandardową – z formatowaniem całego dysku, a najlepiej też usuń wszystkie partycje i stwórz 1 nową (ewentualnie potem zrób znów nowe). Według mnie wykasowanie wszystkich partycji i zrobienie formata majac tylko c: trochę przyśpiesza powolne windowsy. btw siostrze rok temu kupiłem Macbooka i do dziś jej system jest „fresh”. Zachowuje się jakby był wczoraj kupiony, dlatego sam też zamierzam przejść z Windows na soft/sprzęt Apple.

Witam,
kiedyś, parę lat temu, zaglądałem często na ten blog i wiele zaczerpnąłem z wiedzy i umiejętności zawodowych, którymi dzieli się Alex. Kilka lat pracowałem w Szwecji, ale dwa miesiące temu wróciłem tutaj, bo jednak czuję się Polakiem i tu chciałbym spędzić resztę swojego życia. Podobnie zdecydowała moja żona, więc na nowo zaczynamy tutaj.

Trochę mnie zaskakują kierunki i tematy dyskusji tutaj, ale dawno wypadłem z klimatu tego bloga. Nie czytałem wszystkich postów, więc skupiam się siłą rzeczy na wątkach bieżących.
To, co dla mnie jest trudne w funkcjonowaniu w polskim społeczeństwie, to – jak ja to nazywam – „przerost formy nad treścią”. Wiele osób mówi bardzo dużo o wzniosłych sprawach, ideach, nawet – jak tutaj na tym blogu, co mnie trochę zaskoczyło – o rodzącym się Jezusie w ubogiej stajni i miłości Boga. Tylko co z tego, jeśli za tym nie idzie najczęściej działanie, postawy, konkretne czyny? Co z tego, że mówimy o otwartości, życzliwości, dawaniu, uszczęśliwianiu, skoro tych wzniosłych ideałów najczęściej nie umiemy jako społeczeństwo zastosować w codziennym życiu? W porównaniu ze społeczeństwem w Szwecji, w komunikowaniu się ludzi w Polsce razi wrogość, niechęć, krytykanctwo, agresja. Po kilku latach zauważyłem, że jest chyba niestety gorzej pod tym względem… Uspokajanie sumienia gestami tylko od święta, jednorazową dobroczynnością itp. nie zmieni faktu, że na co dzień jesteśmy wobec siebie wrodzy.

Marcinie, świetna animacja, rewelacyjny filmik. Strzał w dziesiątkę w temacie pomagania i dobroczynności. Dziękuję. :)

Oczywiście nie neguję tego, żeby pomagać bliźnim. Alex, pomysł z laptoptem jest świetny – konkretna pomoc dla konkretnego człowieka, któremu autentycznie jest ten laptop potrzebny. Trzymam kciuki, aby Ci ktoś pomógł z tym oprogramowaniem – bo wtedy chłopak dostaje prawdziwą pomoc, a nie tylko gadżet, zabawkę. I być może będzie to dla niego otwarcie drzwi do dalszego samodzielnego życia. Niedawno mój znajomy kupił laptopa naszej wspólnej koleżance, która sama wychowuje dwoje dzieci, w tym jedno niepepłnosprawne. Laptop to narzędzie jej pracy – więc prezent trafiony w jej potrzeby (jej własny po wielu latach padł). Ale nie było jej łatwo przyjąć tej pomocy – i o tym też trzeba pamiętać. Jestem przeciwnikiem uszczęśliwiania ludzi na siłę. Pomoc jest wtedy skuteczna, jeśli robimy coś z sercem, empatią, a nie tylko dlatego, aby pokazać siebie z najlepszej strony, albo uzyskać jakieś korzyści dla siebie, albo uspokoić własne sumienie.
Miłość moim zdaniem to nie jest emocja, którą można w sobie wzbudzić od święta – to postawa wobec życia, ludzi, otaczającego świata. To pewien rodzaj wrażliwości na to, co dzieje się wokół. Zauważanie nie tylko swoich potrzeb, ale też potrzeb drugiego człowieka. Tego, któremu coś dajemy, i tego, któremu nie chcemy dać dobrego słowa, bo np. jesteśmy z nim w konflikcie, albo ma inne zdanie niż nasze. Co z tego, że ludzie siadają przy stołach wigilijnych w domach, w firmach, dają sobie prezenty, jeśli w środku często zioną wręcz nienawiścią, albo dużym poziomem niechęci do tych, których nazywają bliskimi? I wkrótce po świętach wszystko wraca do „normy”…
Oczywiście generalizuję. Zwracam bowiem tylko uwagę na pewne problemy. Znam też ludzi w Polsce, którzy swoje ideały wcielają w życie. Na co dzień dobrze się z nimi współpracuje, a pomoc przychodzi w konkretnych trudnych sytuacjach, na bieżąco. I nie są to wielkie czyny – po prostu postawa życzliwości i otwartości na drugiego człowieka. Nie mogę na przykład wyrobić się ze skończeniem projektu i złoszczę się, okazując chwilowe zniecierpliwienie wszystkim wokół. Pięć osób z zespołu reaguje na to atakiem, krytyką, osądzaniem mnie, że jestem „gbur”, „arogant” itp. A jedna mówi mi: „Marku, czy w czymś mogę Ci pomóc, bo widzę, że ostatnio jesteś bardzo przeciążony pracą?”
I moim życzeniem jest, aby takich zachowań jak mojej empatycznej koleżanki, było na co dzień więcej. Akcje na święta – też oczywiście są ważne. Robi je wiele stowarzyszeń, wielu ludzi, którzy pomagają anonimowo i nie chcą nawet podziękowań za to. Róbmy i to, byleby to było zgodne z naszą postawą wobec ludzi w ogóle, byleby nie było chwilowym zrywem i pokazywaniem innym: „patrzcie, no patrzcie i podziwiajcie, jaki jestem dobry”.

Fajna inicjatywa z tym pomaganiem, pomysł zaproponowany przez Alexa dużo bardziej podoba mi się od wspierania różnego rodzaju charytatywnych organizacji. Działając na własną rękę (w kręgu osób nam znanych) mamy większą pewność, że całe pieniądze dotarły w ręce potrzebujących (organizacje charytatywne muszą utrzymać ludzi od marketingu, zarządy, placówki, spedycje itd).

Justyno, czy masz takie niebiańskie zaniebieszczone nazwisko, czy to tylko pseudonim literacki? :)
Pewnie, że warto chwalić się tym, co się robi. Różne jednak mogą być intencje i cele tego „chwalenia”. Może to być dzielenie się radością, satysfakcją, spełnienieniem siebie samego, szczęściem innych itd. Może jednak to być egocentryczne oczekiwanie na brawa i dowartościowywanie siebie wyłącznie (co nie znaczy, że obdarowani przy tym nie skorzystają). Może to też być uspokojanie swojego sumienia, gdy np. od lat nie odwiedza się swoich rodziców i nie ma z nimi kontaktu, a energia zaangażowana jest w akcje dobroczynne. Myślę, że nigdy do końca nie wiemy, z jakich pobudek kto działa. Ale jeśli to działanie niesie dobro – to niech się dzieje, jakie by jego źródła nie były.
Twój pomysł spotkania osób „na zakrętach”, wspólnego kolędowania i świętowania – z pewnością może zainspirować innych. Osoby bezdomne, bez dachu na głową – u tych łatwiej określić potrzeby i zakres pomocy, bo widać, czego im brak (choć na pewno nie dotyczy to tylko potrzeb materialnych). Trudniej dotrzeć do tego, co jest ważne dla tych osób, które pozornie wyglądają na takie, które nic nie potrzebują. Szczególnie, że one raczej o pomoc i wsparcie nie proszą.

Justyno, nosić takie nazwisko, to nie byle jakie wyzwanie :)
Dziękuję za cytat z Matki Teresy – jakże jest wymowny.
Nie ilość, nie forma, nie powierzchowność, ale JAKOŚĆ tego, co robimy, ma tak naprawdę znaczenie. W tym chyba tkwi sens dawania, wspierania, pomagania innym.
Widzenie konkretnego człowieka, jego uczuć, jego potrzeb, jego tęsknot – czy jesteśmy na to wrażliwi?

Dostałem niedawno od mojego przyjaciela książkę Willigisa Jaggera „O miłości”. Autor jest benedyktynem i mistrzem zen, jednym z najznamienitszych nauczycieli duchowych naszych czasów. Już samo połączenie chrześcijaństwa z buddyzmem świadczy o jego otwartości – zainspirował mnie do wielu głębszych przemyśleń.
„Żyjemy w czasach wybujałego egoizmu, który grozi zepchnięciem w przepaść nas ludzi, jako gatunku. Najnowsze badania pokazują, że 2% ludzi ma piećdziesiąt procent całego majątku ludzkości. Jednocześnie miliard ludzi cierpi głód. Tylko doświadczenie jedności wszelkiego życia, któremu my, ludzie, nadaliśmy imię miłości, może nam pomóc przezwyciężyć egocentryzm, w tak niszczycielski sposób wdzierający się do naszej egzystencji.”
Mocne, prawda? Na mnie te słowa zrobiły wrażenie, jak i cała książka.

Alexie,

Właściwie do tej pory byłem tylko biernym czytelnikiem tego bloga, jak sięgam pamięcią, to już dobe parę lat…

Czytając Twój wpis o niewidomym chłopcu, chciałbym Cię prosić, abyś wspomniał tamtej rodzinie podczas wręczania laptopa o tym, że Syn może się ubiegać o pomoc w rehabilitacji :
1. „Komputer dla Homera” – Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych – Dofinansowanie sprzętu komputerowego, oraz specjalistycznego sprzętu.( narazie nieaktywny )
2. „Uczeń na wsi” – Dofinansowanie nauki osobom niepełnosprawnym
3. W przyszłości – program „Student II” – Czyli dofinansowanie kosztów studiów
4. Polski Związek Niewidomych – wiele zajęć rehabilitacyjnych
5. Do tego jeszcze Zasiłek Pielęgnacyjny z MOPSu.

Mam nadzieję, że informacja okaże się pomocna.
Pozdrawiam Gorąco!

Karol

Słowa… Tak naprawdę można je wyrwać z kontekstu i nadać im znaczenie, jakie się chce… Można się nimi bawić do woli – i tymi wzniosłymi, i mniej wzniosłymi, a bardziej konkretnymi i realnymi typu. Nadawać im setki
Jeśli jednak to, co człowiek mówi, i co do niego trafia na różnych poziomach percepcji, w jakiś sposób przekłada się na jego działanie, czyny – to piękne słowa przeobrażają się w to, co staje się rzeczywistością.

Coś się stało z częścią mojej wypowiedzi – jakieś wirusy chyba zimowe grypowe działają i tutaj… :) Brak części tekstu w dwóch zdaniach, więc uzupełniam, jak miało być:
Słowa… Tak naprawdę można je wyrwać z kontekstu i nadać im znaczenie, jakie się chce… Można się nimi bawić do woli – i tymi wzniosłymi, i mniej wzniosłymi, a bardziej konkretnymi i realnymi typu „zróbmy to i to – nakarmy pierwszego żebraka, którego spokamy na ulicy itd. Słowom można nadawać setki znaczeń.
I można spierać się o słowa. Tylko czy to się przekłada na to, jak żyjemy? Na naszą wrażliwość na to, co dzieje się w innych ludziach?
Oczywiście można podyskutować o tym, że Polacy to i to… Od jakiegoś czasu, po kilku latach życia w Sztokholmie, zdałem sobie jednak sprawę, że cieszę się, że jestem Polakiem, chcę tu żyć i chcę coś zmieniać w w sobie, aby innym ze mną było dobrze. Z samego „bicia piany”, czyli krytyki tego, co wszyscy gołym okiem widzimy, jeszcze nic nie wynika. Stosuję zasadę, że jeśli coś mi się nie podoba w innych, to patrzę przede wszystkim na siebie – czy ja umiem być taki, jakimi chciałbym widzieć tych ludzi, których zachowania mi się nie podobają.

Zgadzam się w 100% że nie potrzeba dużo pieniędzy ani czasu. Z reguły wsyatrczy sie rozejrzeć, żeby znaleźć okazje do pomocy komuś. niezależnie od tego czy będzie to tak prosta rzecz jak pomóc komuś starszemy wsiąść do tramwaju, wypchnąć samochód z zaspy itp. Nie zajmuje to nawet minuty, a wywołuje uśmiech na twarzy kogoś zupełnie obcego.

Korzystając z tego komentarza:

http://alexba.eu/2010-03-25/tematy-rozne/komu-moj-jeden-procent/#comment-85703

pomogłem Amelce Bajk wpłacając dzisiaj pewną kwotę na jej osobiste subkonto w fundacji.

Pozdrawiam z Wrocławia
Michał Szen

Twój ostatni post z dzisiaj dał kopa mojej „szlachetnej osobie” – w końcu się zebrałem i zrobiłem coś. Choć wyżej dałem linka do ciekawej akcji ze zbieraniem żywności, to stało się tak że wypadło mi to z głowy (nie przez gorączką świąteczną, bo takowej nie odczuwam, poza tym od paru lat (a dokładnie mówiąc od czasu kiedy miałem epizod pracy zagranicą i pracowałem w święta = nie celebrowałem ich) przestałem je jakoś mocniej odczuwać. W tym roku się to trochę zmieni (w sumie dzięki Alexowi ale o tym później). Więc koło 19:30 jak czytałem post Alexa zastanawiałem się okej co zrobić: iść na łatwiznę i zrobić jakiś przelew na fundacje znalezioną w google, iść na mniejszą łatwiznę i kupić jakieś owoce i słodycze ale jednak doszedłem do wniosku że jak coś kupować to lepiej żeby oddziaływało (i rozwijało) dłużej niż kubki smakowe po czekoladzie…Oczywiście jeszcze miałem chwilę zastanowienia komu można pomóc. Szybko wpadł mi na pomysł dom dziecka który mam blisko własnego domu. Można rzec krótszą drogę piechotą mam do tego domu niż do sklepu biedronka (a te sklepy są w każdym miejscu w Polsce). Ludzie w potrzebie są na naszym osiedlu bliżej niż market… Wiec dzieciom kupiłem dwie MARKOWE gry planszowe. NOWA edycja twister i NOWA edycja rummikub dla dzieci. Akcentuje słowo „nowa” bo doszedłem do wniosku że starą wersją dzieciaki które chce obdarzyć prezentem mogą już mieć. Tak samo akcentuje markowe, choć sam bardziej wybieram marki „no name” … to uważam, że osoby które nie koniecznie mają pełen koloru świat wokół siebie potrzebują (z materialnych aspektów) markowych rzeczy które mogą rozjaśnić chwile. Poza tym zwracałem uwagę aby gry – prezent był zapakowany w oryginalne folie – im więcej aspektów nowości, otwierania pudełek itp. tym wiecej frajdy. Inna kwestia do której do szedłem, że bardzo ważne aby poszedł ten prezent dać dzisiaj – przed świętami a nie np. po – unika się myśli że ktoś dał prezent bo np. mu się nie podobał itp. Ludzie potrzebujący mają te odczucia co my – traktujmy ich tak samo. Budżet mojego skromnego prezentu dla dzieciaków dużo nie odbiegał od budżetu jaki przeznaczyłem na prezent dla siebie (książki) więc nie jest źle… Poza tym gry dałem opiekunce – nie było mojego kontaktu z dzieciakami. Pomijam, że nie było takiej możliwości, ale i tak uważam że to jest lepsze. Tzn lepszy 1 anonimowy mikołaj, którego dzieci mogą wyobrazić niż przelotne twarze zostawiające „tylko” jakiś prezent. Na pewno w przypadku dzieci trzeba działać z głową. Np. jednorazowe akcje zabrania dzieci i pokazania „lepszego” bogatszego świata mogą się źle skończyć. Cieszę, że zrobiłem coś, że post Alexa dla dzieci przyniósł prezent… Mam nadzieje że za rok (nie licząc jakiegoś działania w ciągu roku) sam z siebie podejmę akcje święta, nie czekając na post Alexa. Poza tym planując akcje wcześniej i kupując prezenty online, możemy kupić ich więcej za budżet jakbyśmy wydali np. w markecie. A jeśli w cenie 1 gry w markecie możemy kupic 2 różne w Internecie, to wybierzmy te 2 rozwiązanie…

Przed chwilą wpadł mi do głowy pomysł, który początkowo wydawał mi się całkiem niezły, jednak nie jestem pewny co do możliwości jego realizacji od strony technicznej. Na portalu zajmującym się pożyczkami społecznościowymi kokos.pl znalazłem ogłoszenia ludzi chcących pożyczyć pieniądze na święta. Pomyślałem, że mógłbym, w przypadku ogłoszeń które wzbudziły moje zaufanie takiej pożyczki udzielić, po czym przesłać wiadomość, że jest to prezent i proszę o nie zwracanie tych pieniędzy. Gdyby ktoś nie chciał ich przyjąć, poprosiłbym o przekazanie ich osobie, którą zna i wie, że ich potrzebuje. Nie miałem jednak z takimi pożyczkami wcześniej do czynienia i nie wiem, czy kokos.pl umożliwia kontakt z pożyczkobiorcą, bez czego cała operacja nie jest możliwa do realizacji. Czy ktoś z Was korzystał już z tego, albo podobnego portalu i wie czy taki scenariusz jest możliwy? Jeśli tak, to jak oceniacie taką formę pomocy?

Ze względu na natłok pracy w ostatnim czasie nie zdołałem niestety rozeznać się w moim otoczeniu na tyle, by w bezpośredni sposób dotrzeć do kogoś ze świąteczną pomocą. Przesłanie lub podrzucenie komuś pieniędzy lub paczki wymaga jednak wiedzy kto rzeczywiście takiej pomocy potrzebuje, a zaproponowanie zupełnie nieznajomej mi osobie pomocy w postaci np. zrobienia jej przedświątecznych zakupów jest, przynajmniej dla mnie zbyt krępujące. Obawiam się, że mógłbym nie mieć na tyle wyczucia, by kogoś w ten sposób nie urazić, gdyż w końcu kierowałbym się wyłącznie powierzchowną oceną (co wiąże się też z tym, że pomoc tej osobie wcale może nie być potrzebna). W tym roku poszedłem więc nieco na skróty i dokonałem przelewu na konto Fundacji Świętego Mikołaja, którą znam z anteny radiowej Trójki i która pomaga rodzinnym domom dziecka. Na następne święta oraz początek roku szkolnego (dla wielu rodzin wydatki związane z zakupem przyborów i podręczników szkolnych są dużym obciążeniem) postaram się jednak przygotować na tyle, by z pomocą trafić bezpośrednio tam, gdzie będzie ona potrzebna.

Pozdrawiam i życzę wszystkim Wesołych Świąt :)
Karol

Dobrych świąt, pełnych spokoju Ducha, bliskości, życzliwości, autentycznej radości świętowania, wrażliwości na subtelne tonacje uczuć innych ludzi
Tobie Alexie i Czytelnikom
życzy Marek z Żoną Anią

Artur: „bardzo pouczająca lekcja, za którą jestem bardzo wdzięczny przypadkowi” – mógłbyś coś więcej napisać ?:)

Justyno Niebieszczańska,

Szklanka do połowy pełna lub do połowy pusta.:-) Skoro – jak podajesz – 42 % nie pomaga, to 58 % pomaga.:-) Przy tym ważne, czy badanie dotyczy przekazywania środków na organizacje społeczne, czy pomagania w ogóle, w różnych formach (w raporcie GW podano np. dane z badania Stowarzyszenia Klon/Jawor – „54 proc. Polaków wspiera materialnie organizacje społeczne”, a nie, że tyle wspiera potrzebujących – bo to różnica.

Stan polskiej filantropii mierzony ilością środków przekazywanych na organizacje powołane do pomagania, to tylko częściowo obraz gotowości ludzi do dawania i pomocy. To także (m.in) wyraz zaufania (lub braku) do organizacji pośredniczących w pomaganiu, a to już temat rzeka.

Według mnie ważne jest tak naprawdę, co JA robię w zakresie pomagania potrzebującym, a nie to, co robi statystyczny Polak czy jak się zachowuje tzw. reprezentatywna grupa badawcza. :-)

Pozdrawiam, Ewa

Justyno Niebieszczańska,
dla mnie to wcale nie brzmi dziwnie – imię w wołaczu, nazwisko we właściwej formie – tak się do Ciebie zwracam, ponieważ sama tak się „napisalaś” a ja to szanuję. Chba że wolisz wersję dla mnie nieco zdystansowaną i chlodną typu „@Justyna Niebieszczańska”.
Wysiłek taki sam jak ten, gdy Ty sama piszesz swoje nazwisko.:-)
Napisałaś: „wypowiada się też inna Justyna i nie chcę, aby nas mylono” – to drugi powód, dla którego zwracam sie do innych tak, jak sami się tu zdecydowali identyfikować.

Co do: „A może odczuwasz, że pomagamy w dostateczny sposób jako społeczeństwo?” Na jakiej podstawie wyciagasz taki wniosek? Mnie po prostu malo interesuje, co robi spoleczeństwo jako takie. Interesuje mnie, co robią ludzie wokol mnie i ja sama. Bo to ma największy wplyw na moje życie, a badań socjologicznych nie prowadzę. :-)

Pozdrawiam, Ewa

ps. Ja publikuję komentarze tutaj jako Ewa W. Jest jeszcze ktoś kto występuje tutaj jako Ewa. Proszę, zachowaj formę „@ Ewa W” – wtedy wiem, że zwracasz się właśnie do mnie. :-)

Marcin – dlatego Alex zada też drugie pytanie, „a co poza tym” :)

Ewa W, żadnych wniosków, co do Ciebie nie wyciągam, ale dopytywałam się ( moje słowa:“A może odczuwasz, że pomagamy w dostateczny sposób jako społeczeństwo?”), więc proszę nie pisz, że wyciągam jakiś wniosek, którego nie wyciągam (Twoje słowa: „Na jakiej podstawie wyciagasz taki wniosek?”). Błąd mojego dopytywania polega na sugerowaniu odczuć i tu postaram się poprawić na przyszłość:-)

Co do podpisu pewnie wolałabym po prostu „Justyna”:-), ale uwzględniając realia (,aby się nie myliło) i wskazówki Alexa już jest dla mnie wszystko jasne w tej kwestii.

Twoje pojmowanie społeczeństwa wydaje się być inne niż moje, bo dla mnie to konkretni ludzi obok mnie, ci których mijam na ulicy, z którymi przecinają się moje drogi, etc.Badań socjologicznych nie prowadzę, ale socjologia również w wymiarze statystyk mnie interesuje.Zresztą większość z nas jest po trosze lepszymi lub gorszymi socjologami-amatorami:-)-interesują nas sprawy, które łączą i dzielą ludzi.

Oczywiście, jeżeli kiedykolwiek będę się do ciebie tu zwracała, posłużę się formą „Ewa W”.

Mnóstwo serdeczności na te ostatnie dni „starego” roku;-)

Justyna

Alex,
Podoba mi się Twoja akcja. Mam dość świąt, w których chodzi tylko o oglądanie Kevina w telewizji, szukaniu promocji w sklepach i składaniu sobie życzeń, które często ze szczerością nie mają nic wspólnego.
Ja ze swoej strony mogę powiedzieć, że pomogłem swoim sąsiadom. Kupili sobie w tym roku żywe drzewko świąteczne. Są to starsi ludzie. Drzewko było dostarczone na parking( ale nie taki pod blokiem mieszkalnym). Zaoferowałem swoją pomoc. Znalazłem swoje stare sanki w piwnicy. Przywiozłem im te drzewko i wniosłem do domu. Niby nic, ale wiem że sami by tego nie zrobił( żywe drzewko z donicą jest dużo cięższe od sztucznych plastykowych). Sam jeszcze nie zarabiam. Ale mogłem pomóc w inny sposób.
W końcu chyba chodziło o to żeby wyjść poza krąg własnej rodziny i wnieść promyk słońca w czyjeś życie.
Pozdrawiam MArcin.

Magda,
uzupelnienie do powyższego komentarza, gdzie punkcie 2 napisalam: że Alex „nie każe odpłacać dobrym uczynkiem – co wynika z tego, co napisałam wyżej”. Nie dodałam, że mówi on jednak w wielu postach: „podaj dalej”. I to jest ok.

Ewa

Alex piszesz
„Jeżeli ktoś z Czytelników będzie prywatnie chciał w 2011 coś ode mnie za friko (co dotychczas było bardzo łatwe i bezproblemowe), to otrzyma najpierw ode mnie zapytanie,[b] gdzie był jak ja ogłaszałem tę akcję i gdzie pod postem mogę znaleźć opis tego, co zrobił[/b]. ”
Wytłuściłam kawałek o który mi chodzi. Z tego wynika, że liczy się tylko pomoc w 'Akcji świątecznej’ w okresie okołoświątecznym? Jest to dla mnie dziwne, bo oznacza, że aby otrzymać twoje konsultacje, to należy pomóc w okresie Świątecznym i opisać to pod tym postem, tak jak by pomoc w pozostałe 360 dni w roku nie liczyła się.
To do Ciebie mi niezbyt pasuje, bo nawet w samym głównym poście piszesz
„Wielu z Was wie, że nie jestem specjalnie przywiązany do kalendarza i różnych świąt w nim zawartych. Nie jest też moim zwyczajem, poddawanie się dyktatowi jakiejś daty i oczekiwanie w tym dniu czegoś bardziej szczególnego niż w innym.”, co oznaczało by, że też i niesienie pomocy innym nie jest związane z kalendarzem i konkretnymi datami.
Możesz to wyjaśnić?
Olga

Hej Alex,

Za inspiracją Twojego postu zrobiliśmy 2 dobre uczynki, na początku chcieliśmy je zachować dla siebie, ale po przeczytaniu Twojego ostatniego komentarza pod tym postem zdecydowaliśmy się je razem opisać:

1) W miejscu w którym się wychowałem pomiędzy Gliwicami a Rybnikiem. Postanowiłem zrobić paczkę świąteczną dla bezdomnego który mieszka cały rok w altance. Zakupiłem dla niego podstawowe produkty żywnościowe, środki czystości oraz dodałem od siebie książkę z prywatnej biblioteczki i kawalek domowego makowca… Poza tym zrobiłem też kilka mniejszych gestów o których nie będę pisał szczegółowo. Kamil

2) W Krakowie, na osiedlu na którym aktualnie mieszkamy jest 2 bezdomnych, których znamy z widzenia. Jakiś czas temu przygotowałem świąteczną paczkę (produkty spożywcze takie jak kilka konserw, ryby, pieczywo, kilka czekolad, napoje, świeże owoce itp.). Znalazłem ich w miejscu, gdzie zazwyczaj ukrywają się przed zimnem, zapytałem, czy mają ochotę na ciepły posiłek, na który ich zaprosiłem do małego lokalu gastronomicznego nieopodal. Następnie wręczyłem im paczkę, wymieniłem kilka miłych słów i złożyłem życzenia świąteczne. – Alek

Pozdrawiamy,
Kamil i Alek

Magda,

Skoro będziesz się zastanawiała (i inni być może także),”czy prośba połączona z sankcją za jej niespełnienie nadal jest prośbą?” , to najpierw warto się zastanowić, czy to rzeczywiście jest prośba (o pomoc potrzebującym) połączona z sankcją.
Sankcja to odpowiednio kara lub nagroda.
Z tego co napisałaś wnioskuję, że Twój tok myślenia mpoże przebiegać tak: „w nagrodę za pomoc biednym w okresie świątecznym mogę korzystać z konsultacji Alexa. Kara za brak pomocy potrzebującym to brak mozliwosci korzystania z konsultacji / pomocy Alexa.

A tu nie ma ani nagrody, ani kary. :-) Nie ma sankcji.

Wróćmy zatem do tego, co Alex napisał:
„Jeżeli ktoś z Czytelników będzie prywatnie chciał w 2011 coś ode mnie za friko (co dotychczas było bardzo łatwe i bezproblemowe), to otrzyma najpierw ode mnie zapytanie, gdzie był jak ja ogłaszałem tę akcję i gdzie pod postem mogę znaleźć opis tego, co zrobił. Jak tu będzie “kicha” to zapytam o powody takiego stanu. Jak nie będzie bardzo poważnych i przekonywujących,
to “sorry Winnetou”” (z komentarza Alexa do Grąbkowskiego Marcina).

To kryterium wyboru osób, którym Alex decyduje się pomagać. To warunek, a nie kara czy nagroda. Przy tym mówimy tu o konkretnej pomocy biznesowej, a nie o pomocy humanitarnej.

To normalne – zatrudniam kogoś, kto spełnia określone kryteria, bank udziela pożyczki komuś, kto spełnia określone warunki, nawet rozgrzeszenie w konfesjonale dostajemy pod warunkiem szczerego żalu i obietnicy poprawy i bez tego nie ma szans. Do określonego klubu można wstąpić, gdy się spełnia podane warunki i nikt tego nie traktuje jako sankcje. Z rabatów w sklepach czy firmach szkoleniowych możesz korzystać, gdy spełniasz określone warunki. Alex określił warunki, jakie trzeba spełnić, by móc wejść do tego – nazwijmy – „klubu korzystających indywidualnie i bezpłatnie z wiedzy, umiejętności i doświadczenia Alexa ” ok. I zrobił coś więcej – powiedział, że jeśli ich nie spełniasz a jesteś w stanie podać przekonujące i ważne uzasadnienie, to nadal masz szanse wejść do tego „Klubu”.

Określenie „prośba połączona z sankcją” nie ma według mnie tutaj uzasadnienia.
Być może wielu z nas jest nauczonych tego, że odbiera się kary i nagrody, że na określone rzeczy trzeba zasłużyć lub się na nie nie zasługuje, niemniej po lekturze niemal wszystkich postów wraz z komentarzami mam przekonanie, że nie o to chodzi, żeby zasłużyć na nagrodę lub na karę.
Alex konkretnie określa warunki, jakie trzeba spełnić i to jest ok.
Znając z postów nieprzywiązywanie się Alexa do kalendarza, mam wrażenie, że nie chodzi o pomoc w dniach 24-26 grudnia, ale postawę i pomoc zainspirowaną tym postem i wyjście choć odrobinę poza krąg „własnych spraw”.

Alex,

Jak wygląda moja pomoc? Wczoraj rozmawiałam z osobą, która z przyczyn zdrowotnych jest skazana na siedzenie w domu bez dostępu do Internetu, co znacznie utrudnia jej podejmowanie działań pozwalających na wyjście z trudnej sytuacji życiowej i zawodowej. Dziś przekazałam jej „bezprzewodowy Internet” , żeby przez najbliższe tygodnie mogła z niego korzystać. Zostawiłam przesyłkę w miejscu, skąd ktoś ją odbierze i dostarczy osobie potrzebującej. Dla mnie to wyjęcie z szuflady czegoś, z czego w tej chwili nie korzystam, ale co opłacam. Teraz zamiast służyć mojej szufladzie, będzie służyć potrzebującej osobie. Nie z okazji świąt, a z okazji pojawiającej się potrzeby. :-)

Pomagam na co dzień – czasem kupuję potrzebującemu jedzenie, czasem daję pieniądze (nawet 20 zł może zmienić wiele). Czasem jest to uruchomienie łańcucha ludzi – tak było jesienią, gdy potrzebna była pomoc przyszłej mamie – jako że mam sporo znajomych z małymi dziećmi – znalazło się łóżeczko, materacyk, etc. Dokupiłam kilka ubranek, dołączyli do tego inni i przyszła mama otrzymała wsparcie materialne i psychiczne. Wtedy było to potrzebne, więc nie czekało na święta. :-)
Moje pomaganie jest odpowiedzią na wiele pomocy, której udzielili mi i udzielają w różnych sytuacjach i formach inni. Takie „podaj dalej” jest dla mnie szczególnie cenne i ważne. Nie tylko od święta.

Pozdrawiam, Ewa

Alex
Niniejszym przyznaję się do tych niskich pobudek o których rozmawiałeś z Marcinem Grąbkowskim. Post przeczytałam tuż przed Świętami, chwilę się zastanowiłam, nie wpadłam na nic „mądrego” i odłożyłam to na później… A później przeczytałam o Twoim warunku pomocy (na którą akurat czekam)… i dopiero wtedy zaczęłam się czujniej rozglądać. No cóż… wstyd ale tak właśnie było. Jeszcze nic nie zrobiłam ale mam już plan.
Piszę o tym z dwóch powodów:
– to łatwiejsze niż rozmowa na ten temat
– napisanie tego będzie dla mnie pewnym zobowiązaniem. Na Twoją pomoc już się pewnie nie „załapię” ale chcę zmienić swoje podejście w temacie pomocowym bo przyznaję że się nieco pogubiłam…

Alex,
Tak, dziękuję, teraz już rozumiem całość. Najwięcej mi informacji dodało poniższe zdanie
„Z drugiej strony w ramach tej akcji poprosiłem Czytelników o w sumie drobną i bezproblemowo możliwą przysługę.”
Szczerze mówiąc na początku jakoś niechętnie odnosiłam się do opisywania co się zrobiło (w Święta) dla kogo innego. Po twoim wyjaśnieniu zaczęłam przypominać i zastanawiać nad tym, jak pomagam innym w kontekście twego wpisu. I doszłam do ciekawych (przynajmniej dla mnie) wniosków.

Otóż z jednej strony, byłam cały czas przekonana (ach te automatyczne założenia), że jeśli coś, co robię dla osoby potrzebującej, dla mnie nie jest w zasadzie żadnym wysiłkiem czy wyrzeczeniem (vide twoje 'drobna bezproblemowa usługa’), to nie mogę powiedzieć/pochwalić się, że pomagam – nawet przed samą sobą nie stwierdzałam, że to jest jakaś konkretna pomoc. Bez względu na to, jak dużo to znaczyło dla osoby obdarowywanej! Bardzo dobrym przykładem tu jest fakt, że w zeszłym roku podczas remontu robiłam weryfikację swoich ciuchów. Wielu z nich nie nosiłam od jakiegoś czasu i już nie założyła bym, a są w dobrym lub praktycznie nowym stanie. Przekazałam je (całe pudło) potrzebującej rodzinie ze wsi z 8-giem dzieci, z czego 5 dziewczynek w nastoletnim wieku o bardzo zbliżonej posturze i rozmiarze do mojego. Dla tej rodziny to była ogromna pomoc! Dodatkowo, przekazując je, powiedziałam, że je przejrzałam przed oddaniem i te stare, znoszone wyrzuciłam. Wiecie jaką dostałam odpowiedź? Że im nawet te już znoszone ciuchy tez są potrzebne i chętnie przyjmą, bo dziewczynki będą miały co nosić na podwórku (do prac przy gospodarstwie)! Że potrzebna jest nawet taka pomoc!
Więc w tym roku właśnie zebrałam ciepłe ciuchy, obuwie, kolejną partię rzeczy swoich, siostry i koleżanki [zajęły prawie 1/4 mego pokoju:) ] i czekają spakowane na osobę, która ma samochód i tam w okolicy bywa, więc przy najbliższej możliwej okazji je zawiezie. No niestety sama nie jestem w stanie tego dowieźć.
I przed twoim ostatnim wyjaśnieniem, Alex, w ogóle nie myślałam o tym, jak o wielkiej pomocy. Nadal uważam że to nic takiego (bo mnie w zasadzie kosztuje tylko czas głównie załatwienia transportu) i cieszę się, że rzeczy zamiast do kosza czy PCK trafią do konkretnych potrzebujących osób, ale wiem, że nawet taka jest ważna i potrzebna.

Później przeczytałam jeszcze raz wszystkie komentarze i zrozumiałam też dlaczego mówisz i chcesz abyśmy mówili o bezproblemowych prostych przysługach i dlaczego tak elementarne rzeczy chcesz abyśmy tu opisywali. W chwili pojawienia się tego postu uważałam, że to wstyd [i bardziej w kategorii lansu] takimi drobiazgami się chwalić. Teraz widzę, że jest trochę ludzi, którzy potrzebują nawet tak prostych wskazówek i podpowiedzi. Dlatego też jednak opisałam swój sposób (który pamiętam ostatnio) pomocy i zmieniam zdanie na ten temat.

Pozdrawiam,
Olga

Alex,

W okresie przedświątecznym przez prawie cały czas wychodziłem do pracy około 7 i wracałem około 23 więc nie bardzo miałem czas coś konkretnego zorganizować (przyznam też szczerze, że nie przychodziło mi też za bardzo co mógłbym zrobić, gdyż zwyczajnej życzliwości i generalnego pozytywnego nastawienia do innych nie liczę jako pomocy) dlatego też wsparłem finansowo wspomnianą już tu fundację Św. Mikołaja. Ponadto od prawie roku jestem wolontariuszem w Centrum Zdrowia Dziecka (ale to już tak zupełnie nieodświętnie :) )

Bardzo podobało mi się to co opisał Maciej z domem dziecka (żałuję, że sam nie wpadłem na taki pomysł) i tu uwaga do wszystkich którzy zastanawiają się czy warto się takimi rzeczami chwalić: było to dla mnie na tyle inspirujące, że wiem, że w styczniu sam przeprowadzę taką małą akcję.

Olga,

Podobała mi się historia którą opisałaś. W moim odczuciu masz się czym pochwalić. Ja np. nawet jak komuś pomogę w sposób który praktycznie nic mnie nie kosztuje to choć w czuję, że była to pomoc przydatna to w ogóle nie widzę powodu dlaczego miałbym się tym chwalić. Po prostu to co zrobiłem wydaje mi się jak najbardziej naturalne.

Alek i Kamil

Także jestem pod wrażeniem.

Alex,

Jeszcze jedno pytanie: jaka jest sytuacja osób które pomogły w ramach Twojego wezwania do akcji ale z jakiś względów nie chcą się dzielić tym na forum publicznym choć w prywatnej z Tobą rozmowie mogłyby wszystko opisać?

Pozdrawiam serdecznie.
Grzegorz.

Witam ponownie!

Podzielę się jeszcze jedną propozycją którą praktykuję od lat:

Mam dzieci w wieku szkolnym. Zdaję sobie sprawę, że do klas moich dzieci uczęszczają też dzieci z biednych rodzin. Na początku roku szkolnego deklaruję wychowawczyniom gotowość pomocy materialnej tym bardziej potrzebującym. Swoją gotowość przypominam przed wycieczkami szkolnymi.

Nauczyciele korzystają z mojej propozycji średnio raz do roku. Nie są to wygórowane kwoty: równowartość jednego rodzinnego wyjścia do kina dla mnie to dla innego dziecka/dzieci możliwość pojechania z całą klasą na wycieczkę.

Dodatkowo gdy w gronie rodziców omawiane są propozycje wycieczek proponuję, by zwiększyć składkę za pojedyncze dziecko, tak by z dodatkowych środków można było pomóc dzieciom w gorszej sytuacji. Propozycja jest na ogół przemilczana, ale ostatnio została podchwycona – inni rodzice też uznali, że to dobry pomysł. Niestety w tym wypadku organizator z pomysłu nie skorzystał, potrzeby okazały się przekraczające możliwości takich jak ja i na wycieczkę niektóre dzieci nie pojechały :-(

Pozdrawiam,

Kuba

Witaj Alex witam wszystkich,

Nie porzekonał mnie Twój post Alex, nie przekonało mnie także Twoje twierdzenie, że nie bedziesz udzielał konsultacj –
Przekonała mnie OLGA :-)
Moje spostrzeżenia odnosnie tego wpisu oddała doskonale w słowach:
„W chwili pojawienia się tego postu uważałam, że to wstyd [i bardziej w kategorii lansu] takimi drobiazgami się chwalić.”
A także przekonała mnie, że jednak warto coś napisać gdyż „Teraz widzę, że jest trochę ludzi, którzy potrzebują nawet tak prostych wskazówek i podpowiedzi.”

Dlatego również zmieniam swoje zdanie i piezę o moich sposobach:
przez cały rok:
– pomagamy rodzinie z czworgiem dzieci – niestety mieszkają dość daleko więc – 4-5 razy do roku odwiedzamy ich z zakupami, ciuchami, zabawkami i tym co im na bieżąco potrzebne, a tego dowiadujemy sie przez telefon.
– pomagamy rodzinie z dzieckiem na wózku inwalidzkim – w załatwianiu spraw z różnymi organizacjami, przekazując im pieniądze, przeznaczając co roku nasz 1% podatku na ich indywidualne konto w fundacji
– pomagam bezdomnemu – zatrudniając go do dobnych spraw ogrodowo, domowych, dając obiad i wałówke na drogę oraz ciuchy
– pomagam wielu osobom które zwracają się do mnie z prośbą przez moją firmę ( najczęściej są to e-maile – sprawdzam ich wiarygodność ) lub na ulicy – nie daje pieniędzy robię zakupy żywnościowe w sklepie

W te święta:
– Znależliśmy wiarygodnych ludzi zbierających fundusze i dary na Święta w Domu Dziecka i w Domu Starców – dołączylismy się do akcji
– Zrobiłam zakupy świateczne ojcu rodziny 5 osobowej, który od roku szuka pracy, spotkałam go pod sklepem
– Dołączyłam się do akcji ” szlachetna paczka ” w supermarkecie.

To wszystko to nic nadzwyczajnego, to tylko małe, zajmujące niewiele czasu drobiazgi o których trochę wstyd pisać. Jednak wiem, że dla ludzi którzy otrzymują tę pomoc to wielka rzecz.

Niedługo 19 Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy – obyśmy wszyscy tam byli :-)

pozdrawiam serdecznie
Monika

Witajcie,

Długo się zastanawiałem, czy podzielić się swoim „dawaniem promieniem słońca” czy też nie. Chyba nie za długo :)
Pomoc innym, w taki sposób, jaki ja to realizuję nie uważam za coś nadzwyczajnego. Chwalenie się czymś takim uznałem za tzw. lans i próżność (podobnie jak Olga).
Po lekturze kilku odpowiedzi zmieniłem zdanie :)

Z drugiej strony jednak poprawię swoje ego ponieważ będę widział,że coś pożytecznego robię (co czasami na co dzień nie dostrzegam), zachęcę innych do rozwijania w sobie empatii i chęci pomocy(to przede wszystkim).

Ze swojej strony jestem pełen podziwu dla Czytelników, którzy tutaj zamieścili opisy swoich form pomocy.

Pokrótce czym ja staram się pomóc innym:
– błahostka, ale często bardzo ją stosuję, więc napiszę: bardzo często znoszę jakiejś osobie (najczęściej kobietom w szerokim zakresie wieku) bagaże, wózki z dziećmi ze schodów. Częstotliwość przebywania w rejonie dworców pozwala mi na to :)

Z racji wykształcenia udzielam się jako wolontariusz fundacji i pomagam osobom, których nie stać na płatną pomoc prawną. Działam w moim miejscu zamieszkania niecały rok.

Znajomym (poznanym w dużej mierze przez internet) pomagam też w kwestiach prawnych (umowy, nękanie windykacją, pobieraczek).

Jak widać działam bardziej umysłowo, nie dzieliłem się materialnie za dużo razy (po części wynika, to
z tego, że prawie zawsze bezdomny chce na używki więc ode mnie nie dostaje).

W kwestiach materialnych, niedługo będę robił jednak małą selekcję rzeczy więc na tym polu komuś pomogę.

pozdrawiam serdecznie
Piotr

@ Grzegorz Kudybiński
Czytanie komentarzy jest dość ważne, są integralną częścią bloga i przedłużeniem tematu postu Alexa.
Może też warto umieścić linka do tego postu gdzieś w widocznym miejscu ale to już sugestia do Alexa.

pozdrawiam