Witaj Alex,
ciekawy temat poruszyłeś, jak zwykle zresztą;].
Zgadzam się z Tobą, że trzeci model jest najlepszy i staram się wchodzić w relacje tego typu. Mimo to, czasami zauważam u siebie bezwiedne dążenie do drugiego modelu.
Nie wiem czy to za sprawą jego rozpowszechnienia, czy może innych czynników, jednak muszę się czasem reflektować.

Tym bardziej dobrze mieć taką „przypominajkę” czego szukam w kontaktach międzyludzkich, u Ciebie na blogu;].

Pozdrawiam serdecznie,
Leszek

Alex, napisałeś:

„Zastanawiałem się, czy zacząć od tematów biznesowych […]”

Jak dla mnie, ostatni punkt, który tak ciekawie opisałeś na swojej liście, pokazuje fajną koncepcję także do relacji biznesowych.

Czerpać i dawać to, co bardzo dobrze odpowiada obydwu stronom. Nie musimy na siłę zabiegać ani udawać relacji w obszarach, z którymi nie jest nam po drodze, jednocześnie pozostawiając je otwarte dla innych.

Często, między wierszami, wspominasz o potrzebie specjalizacji w pewnych wąskich obszarach. Myślę, że rzeczywiście, zarówno w życiu, jak i pracy, świadomość własnych potrzeb i możliwości dawania jest podstawą do budowania i wzmacniania relacji.

Bardzo dziękuję za post i czekam na więcej. :)

Pozdrawiam!

Sokole Oko

Witam Autora i Czytelników.

W zasadzie zgadzam się ze wszystkim co napisałeś w tym wpisie oprócz… pierwszego modelu. Tzn. ja to widzę nieco inaczej, a mianowicie nie tak, że są to dwie połówki dające całość. Dla mnie ta „połowa” to tylko uproszczenie pozwalające na plastyczne opisanie związku (no bo łącząc dwie połowy mamy idealną całość, bardziej plastycznie tego się nie da pokazać). Ja to jednak widzę tak, że są to dwie kompletne osoby, które po połączeniu dają sobie nawzajem jakąś wartość dodaną. Każda z nich staje się silniejsza walorami tej drugiej osoby. Często takie połączenie to coś więcej niż zwykła suma tych dwóch osób. Oczywiście to co napisałem nieco zmienia Twoje założenia co do pierwszego modelu, ale biorąc pod uwagę, że sam napisałeś, że nie ma ludzi „niekompletnych” to dosłowne patrzenie na te „połówki” jest absurdem.

PS. Nie wiem czy nie zagmatwałem – przepraszam – ale atak choroby skutecznie ogranicza moje zdolności do jasnego wyrażania swoich myśli.

Witajcie

Alex, nie wiem czy pamiętasz jak na jednym z power walk poruszony był temat relacji. Wtedy również zapytałam (nie pamiętam czy bezpośrednio Ciebie) jak w powiedzmy modelu trzecim mają się sprawy duchowe, tj. przywiązania, może nawet uczucia?
Myślę, że ważna jest całkowita szczerość w odczuciach, co jest bardzo ważne, żeby takowa relacja miała funkcjonować.
Jakie Ty masz zdanie?

Trochę „z przymrużeniem oka”:
Ciekawy temat, choć wg mnie jego poruszenie jest bardziej stwierdzeniem faktu, niż odkryciem naukowym ;-) – przyznaję rację o wielkiej subiektywności postrzegania tego faktu. Wg mojej subiektywnej opinii tylko ostatni model funkcjonuje. Pierwszy mógłby się sprawdzać tylko w stosunku do ludzi ułomnych („See No Evil, Hear No Evil”), drugi tak naprawdę jest zakłamanym modelem trzecim (istnieje tylko w świecie idealnym). Tak naprawdę każda para żyje na zasadzie „ukwiału z rakiem pustelnikiem”. Przy czym wspólny cel to niekoniecznie stworzenie czy wychowanie potomstwa, no bo choćby para ludzi o tej samej płci… no właśnie, dlaczego w twoim tytule ograniczyłeś się do relacji „damsko-męskich”? Przecież pary (a w niektórych stanach USA również „pary małżeńskie”) mogą być tej samej płci. Czyżby ukryta dyskryminacja? (Koniec „z przymrużeniem oka”)

Mam jeszcze takie pytanie, w szczególności do Alexa, ale także czytelników:

Czy możliwe jest mieszkanie razem pod jednym dachem i prowadzenie „wspólnego domu” i życie wg. modelu 3? Czy też nie musi to mieć nic do rzeczy, bo istotne jest szanowanie granic, przestrzeni i prywatności partnera?

Arek

Artur,

z moich obserwacji ani wspólne gospodarstwo (wspólne mieszkanie ze sobą o którym pisze Arek)), ani kredyt nie są spoiwami.

Wspólny kredyt w wielu przypadkach po latach bliższy jest kajdankom, a wspólne lokum – celi więziennej. A przecież związek to nie jest coś „za karę” :-).

Są też kobiety (być może i mężczyźni – tego nie wiem), które uważają, że nic tak nie spaja związku (także w znaczeniu zapewnienia jego długotrwałości), jak dziecko.

Dowodem na niesłuszność takiego przekonania jest choćby liczba kobiet po rozwodach wychowujących dzieci z tych związków, które miały być takie „spojone”. I liczba pozwów w sądach o podział majątku (bo „się spoił” a ludzie nie).

Według mnie ważniejsze od „jak długo” jest „jak” – jakość bycia razem.

Wspólne kredyty i wspólne mieszkanie nie są żadną gwarancją uzyskania dobrej jakości relacji. Wspólne dzieci też nie dają takiej gwarancji :-), a w niektórych przypadkach są drogą do zmiany tej jakości na gorszą.

Skazańcom jest zwykle gorzej niż tym, którzy są wolni. Skazywanie się na bycie z kimś (bo wspólne gospodarstwo, bo kredyt, bo dzieci) jest gorsze według mnie (i szkodliwe)od bycia ze sobą z wyboru.

A wybór oznacza tak samo prawo do bycia jak i niebycia razem, o czym warto pamiętać.

Ewa

Witam po dosyć długiej przerwie, Alex. ;-)

Stosunki damsko-męskie to chyba jeden z tych tematów (obok ekonomii czy logicznego myślenia), który powinien być _obowiązkowo_ wykładany już w szkole podstawowej. Akurat wtedy, kiedy ludzie dorastają i zaczynają „szukać”, co samo w sobie jest już błędem (logicznym?). Gdyby tak było, to nie tylko oszczędziłoby to im kłopotów czy rozczarowań (które potrafią wyssać z człowieka całą energię), ale pozwoliłoby w pełni cieszyć się życiem, być bardziej twórczym, efektywnym (dzięki dostatkowi energii). Dlaczego nikt tego nie robi?

Jeśli chodzi o różne podejścia do zagadnienia relacji damsko-męskich, to niemało osób doświadczyło i wciąż doświadcza prezentowane tu etapy. Problem w tym, że sporo z nich nie wyszło poza pierwszy czy drugi model. Czy to źle czy dobrze? Jak zwykle punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. :-)

Trzeci model wydaje się najbardziej sensowny i logiczny. M.in. dlatego, że przebywając cały czas w swoim towarzystwie bardzo często takie osoby zamykają się (ogólnie mówiąc) na świat zewnętrzny, nowe znajomości i nowe doświadczenia. A właśnie te nowe doświadczenia powinny być, moim zdaniem, czymś, co spaja dwie osoby, jest inspiracją, wnosi powiew świeżości do związku. Nie mówiąc już o tym, że warto zachować dla siebie pewną przestrzeń, w którą druga osoba nie ingeruje (czy to ze względu na brak zainteresowania, czy wcześniejszych ustaleń).

Oczywiście, to wszystko jest łatwe tylko w teorii. Aby się udało w praktyce potrzebne są do tego dwie osoby dosyć stabilne emocjonalnie i o ugruntowanym charakterze. A znalezienie takiej osoby (specjalnie nie piszę „drugiej połowy”) wcale nie jest takie proste.

Pozdrawiam. :-)

P.S. Krzysztof – może i temat nudny (dla Ciebie), ale warty przypomnienia, przemyślenia, wyciągnięcia wniosków (o ile wcześniej nie zostały wyciągnięte). Zwłaszcza, że niemało osób nawet nie ma świadomości w tym temacie, przyjmując to co dał im los (i dosłownie, i w przenośni) za coś naturalnego i oczywistego.

P.S.2. Ze swojej strony mogę polecić książkę Robin Norwood pt. „Kobiety, które kochają za bardzo”. Wbrew tytułowi jest to dosyć interesująca lektura zarówno dla kobiec, jak i dla mężczyzn. Choć niełatwa.

Witam po przerwie Alex :)
Model nr. 3 jest oczywisty, choć trudno będąć często wychowanym na romantycznych filmach, piosenkach, książek, zdać sobie z tego sprawę.
Tym bardziej, że panuje również moda na kredyt lub dziecko jako spoiwo związku. Często jednak to spoiwo szybku krzuszeje.

A odpowiedź na oświadczenie osoby „szukam drugiej połówki” jest znakomita. Pozwolę sobie ją stosować :)

Ewo,
Napisałas:
„Przy okazji: mam wrażenie, że wiele osób uważa, że uczucia (niezależnie od tego czy i jak je nazywamy) między partnerami muszą być silnie powiązane z oddawaniem lub zawłaszczaniem (niekiedy posiadaniem)całej przestrzeni życiowej i czasu.”

Zgadzam się z Tobą.

Całą relację damsko-męsko można by opisać jako zmieniający się układ w czasie. Nie zdziwiłbym się gdyby model 1 z czasem przestał odpowiadać obu osobom i zmienił się w model 2 lub 3. Często pierwsze/licealne/gimnazjalne miłości są właśnie totalnym zatraceniem (model 1) i czasami udaje im się wyjść poza ten schemat i stworzyć coś bardziej zrównoważonego.

Tutaj dochodzę do sedna sprawy. Ludzie się zmieniają i chyba tempo oraz częstotliwość tych przełomowych zmian wpływa zasadniczo na trwałość związku.
Jedna z osób w relacji może najprościej w świecie z niej 'wyrosnąć’.
Wypadałoby chyba szukać ludzi którzy krytycznie patrzą na swoje życie i są gotowi do zmian.
Nie podoba mi się natomiast podejście 'ucieczkowe’. W pewnym momencie wypada już zacząć walczyć o związek. Inaczej z nikim nigdy nie uda się stworzyć stabilnej relacji. Trwała, długotrwała relacja z kimś jest chyba jednym z bardziej satysfakcjonujących elementów życia. (że nie wspomnę z ewolucyjnego punktu widzenia to jesteśmy tutaj by przekazać swoje geny dalej)
Jeśli cały czas będziemy uciekać z relacji bo coś się psuje to obudzimy się z 40 na karku i spora dziura emocjonalną. Człowiek nie jest stworzony do życia w samotności i bez poczucia bezpieczeństwa.

To mój pierwszy komentarz tutaj mimo, że czytam chyba od 3 lat. Mam nadzieje że nie ostatni :)

Elżbieta wyraziła dokładnie moje przekonania w kwestii związków. Też zgadzam się z jej oceną pierwszych dwóch typów relacji. Trzeci uważam za zbyt idealną wizję, ponieważ sprawia ona wrażenie, że udany związek nie wymaga pracy, wystarczy tylko znaleźć odpowiednią osobę, u której ileś cech się pokrywa z naszymi, a w reszcie dajemy sobie wzajemnie wolność.

W praktyce udany związek wymaga pracy, bo te odmienne cechy wcześniej czy później zaczną się zazębiać. Ważne jest jednak to, by pracować nad związkiem a nie nad partnerem (bo wtedy mamy model drugi), a poza tym pracować nad nim wspólnie. Podstawą zatem udanego związku musi być udana komunikacja i dialog między partnerami. I faktycznie, np. moje doświadczenie pokazuje, że pary, które ze sobą szczerze rozmawiają, mają łatwiej a ich związki są bardziej satysfakcjonujące, mimo dzielących różnic.

Witajcie

Elżbieta napisała:
Zgadzam się z całą Twoją wypowiedzą. Zwłaszcza ze stwierdzeniem, że to jest pielęgnowanie relacji. Ktoś kiedyś napisał, że miłość nie jest nam dana raz na zawsze, ale że trzeba cały czas ją pielęgnować – jak ogródek. Jeśli zbyt długo będziemy odpoczywać, robaki nam ten ogródek zniszczą.

Maciek napisałeś:
„W praktyce udany związek wymaga pracy, bo te odmienne cechy wcześniej czy później zaczną się zazębiać. Ważne jest jednak to, by pracować nad związkiem a nie nad partnerem (bo wtedy mamy model drugi), a poza tym pracować nad nim wspólnie.”

Dokładnie tak jak mówisz, pracować nad związkiem, a nie partnerem. To chyba najczęściej popełniany błąd. Tak to już jesteśmy skonstruowani, że o wiele łatwiej przychodzi nam szukanie problemu poza nami.

RobertP napisałeś:
„Szczęśliwej singielki nie znajdziemy na kozetce terapeuty w poradni.”
Coś w tym jest. Problem myślę polega na tym, że te pacjentki były tymi szczęśliwymi singielkami, ale ze względu na takie, a nie inne podejście wpadły w mały kłopot po rozstaniu.

@Alex

Temat jest dla mnie nudny, ponieważ dość nietypowo podchodziłem do związków – przed poznaniem mojej żony trwały one nie dłużej niż miesiąc. Po prostu okazywało się po jakimś czasie, że albo mi, albo drugiej osobie nie pasuje i dawaliśmy sobie spokój.

Żonę znam 8 lat (od 2 lat jesteśmy małżeństwem) i jakoś nam się nie nudzi… Trafił swój na swego :-).

Co do „naukowości” chodziło mi tylko o sposób prezentacji i pewne oczywiste uproszczenie. Nie czepiam się tego (i nawet rozumiem taką potrzebę). Po prostu w relacjach damsko-męskich (zresztą ogólnie towarzyskich) działałem „na wyczucie” i może dlatego takie dywagacje są dla mnie obecnie trochę nudne. Zresztą odbyłem już bardzo dużo rozmów z różnymi osobami na ten temat.

Co do „nie mają prawo istnieć”.
Oczywiście, także moje doświadczenie pokazuje, że istnieją. Ale moim zdaniem to prędzej czy później coś się w tych relacjach psuje, coś pęka i zarówno model 1. i 2. dążą do modelu 3.

I jeszcze:
„Zdarzały mi się relacje damsko-męskie wynikające z bardzo podobnego podejścia do niektórych jej aspektów ”

Tak, ale zawsze jest pewien element „inności”, coś na co my nie mamy odwagi, coś co nas pociąga, co nas inspiruje. Elementy wspólne zawsze są – raz jest ich mniej, raz więcej i w pewnych aspektach pewnie trudno tego uniknąć (np. jaki jest kompromis gdy jeden z partnerów chce mieć dzieci, a drugi kategorycznie nie chce ich mieć?). Ale są też elementy inności. I dobrze, bo to jest budujące i ciekawe. Ja poprzez coraz lepsze poznawanie mojej żony (zresztą zanim ją poznałem, myślałem, że to ja jestem „wariatem”) poznaję także siebie. Czasem ciężko się zastanowić, dlaczego zachowujemu się tak, a nie inaczej – łatwiej obserwować drugą osobę i zastanowić się, dlaczego ona postępuje inaczej niż my.

Arkadiusz,

napisałeś:
– “Jeśli cały czas będziemy uciekać z relacji bo coś się psuje to obudzimy się z 40 na karku i spora dziura emocjonalną.”
– “W pewnym momencie wypada już zacząć walczyć o związek. Inaczej z nikim nigdy nie uda się stworzyć stabilnej relacji”

Istnieje niebezpieczna pułapka w takim podejściu:
Można bowiem wnioskować, że aby być pełną w znaczeniu emocjonalnym osobą (bez „dziury emocjonalnej”) i tworzyć stabilny związek trzeba w którymś momencie powiedzieć sobie „stop, zostaję w tym związku bez względu na to, czy mi w nim dobrze czy źle” i bez względu na cenę wytrwać w związku nawet niesatysfakcjonującym…

Warto brać też pod uwagę, że zakończenie relacji nie jest tożsame z ucieczką z relacji!

A „walka o związek” (w odróżnieniu od np. pielęgnowania dobrych relacji) to według mnie złe i bardzo szkodliwe sformułowanie.
Jeśli wypiszecie słowa kojarzące się z walką, to będą to m. in.: agresja, cierpienie, zmaganie, siła, konflikt, przegrany, straty, ranni, zabici, zwycięzca, przegrana, wygrana, remis…
To chcecie zapraszać do swojego związku? To ma go zbudować i cieszyć w nim?

W efekcie walki są wygrani i przegrani. Czy jak „powalczę o związek” z partnerem (bo z kim innym miałabym walczyć, z losem?), to go pokonam i będzie super? Niekoniecznie, bo będę wtedy dzielić życie z przegranym… Dla mnie to brzmi bardzo smutno.

Zamiast walczyć o związki lepiej tworzyć dobre relacje!

Pozdrawiam, Ewa

Witam :-)
Alex
Pytasz, czy fakt, że nawet z najlepszych składników mozna stworzyć beznadziejne danie świadczy źle o składnikach – odpowiadam – nie świadczy, ale potwierdza moją tezę, że świadomość włanego działania ma duże znaczenie – tak samo przy gotowaniu jak i tworzeniu związków.

Pytasz: „Co powiesz na moje, dokładnie odwrotne podejście, a mianowicie takie dobieranie związków i relacji, aby pozytywnie wpływały one na realizacje moich pasji? Czy jest coś w tym złego? Nie jest to bardziej sensowne, zwłaszcza z długofalowego punktu widzenia?” – Na początku chciałabym podkreślić, że w żadnym elemencie mojej wypowiedzi nie chciałam oceniać Twojego podejścia, a tylko skupiłam się na wyliczeniu różnic wynikających z moich osobistych doświadczeń. Nie widzę niczego złego w Twoim podejściu, chociaż z długofalowego punktu widzenia moje wydaje mi się bardziej sensowne i właściwe dla mnie. Zauważ, że w moim związku zdecydowałam się wychować dzieci, a jest to wieloletni proces, więc jestem zainteresowana długotrwałą relacją. Twoje podejście mogę wypróbować w relacjach z innymi ludźmi i myślę, że może to być ciekawe doświadczenie :-)

Jeśli chodzi o zakończenie związku – masz rację mówiąc „każdy związek w danej formie kiedyś się kończy” jednak w przypadku wyliczonych przeze mnie związków dla mnie istotne jest, żeby jedną formę w sposób naturalny zastąpić kolejną – także wartościową, podobnie jak dzieje się to w przypadku relacji z dorastającym dzieckiem.

I na koniec – ponieważ traktuję swój związek jako ten „na resztę życia” staram się przeżywać go jak najintensywniej – ponieważ nie chciałabym któregoś dnia obudzić się obok człowieka, z którym nic mnie nie łączy. Jak dotąd to podejście się sprawdza – mam na koncie ponad 16 lat satysfakcjonującej relacji z drugim człowiekiem. Trudno powiedzieć czy umiałabym równie udany związek stworzyć z innym człowiekiem – jak dotąd nie miałam ochoty próbować – ale ogólnie jestem przekonana, że byłabym szczęśliwa także jako singielka :-)

Alex,

Napisałeś: „Nie bardzo rozumiem dygresji o specjalizacji w odniesieniu do tego tekstu. Wyjaśnij to proszę bliżej.”

Specjalizacja zawodowa, ale także prywatna – zainteresowania, podejście do ludzi. Kiedyś dość mocno naginałem się do partnerów – praca, życie. Jednak, z czasem, owa elastyczność wyszła mi bokiem.

Dziś już wiem, że najlepiej robić to, co się lubi i potrafi najlepiej, a naginać siebie w określonych sytuacjach – gdy widzę perspektywę korzyści.

Być może, powyższe wygląda trywialnie, ale takie miałem, nierzadko bolesne, doświadczenia. :)

Pozdrawiam ciepło!

Sokole Oko

Ewa W.,

Wspominając, „[…] naginać siebie w określonych sytuacjach […]”, miałem na myśli tylko określone sytuacje.

Co do korzyści, to czerpie je już z samego przebywania z ludźmi, którzy mają swoje pasje i rozwijają siebie, zamiast zmieniać otoczenie.

Nie robie już „wszystkiego” dla partnera, ostatnio nawet mało. Druga strona nie musi być w pełni usatysfakcjonowana, jeżeli ma to realizować moim kosztem. :)

Pozdrawiam!

Sokole Oko

Ewo, wezwany przez Ciebie do tablicy, stawiam się grzecznie :).

Dziękuję za cenną uwagę, rzeczywiście napisałem trochę nie na temat i w stylistyce niezgodnej z racjonalnym tematem poruszonym przez Aleksa. Alex pisał o namacalnych aspektach związku, a ja poszybowałem gdzieś w niebiosa.

W związku z tym, nie chcąc tu śmiecić off-topami, pozwól proszę, że do metafizycznych faktorów relacji miłosnej, odniosę się na Twoim blogu, przy okazji stosownej notki.

Pozdrawiam, Darek

Kiedyś, przejęta ideą „dwóch połówek”, bardzo się stresowałam, bo bałam się, że np. nigdy nie odnajdę tej drugiej, albo co będzie, jak się pomylę? Warto więc dodać, że 1. podejście jest stresogenne:)Z tym podejściem zrobiłam porządek przed swoim ślubem. Uświadomiłam sobie po prostu, że ta koncepcja zaprzecza podstawowemu prawu-wolności wyboru. Pracując z młodymi ludźmi, którzy zamierzają się pobrać, dzielę się tym swoim odkryciem. Są bardzo zdziwieni i nieco rozczarowani.
Cieszę się, Alex, że na tym blogu o wiele więcej osób ma szansę spotkać się z tym podejściem.

Masz rację Alex, będę uważniej czytał i formułował swoje myśli;].

W między czasie widzę, że ciekawa rozmowa się rozwinęła.

Pozdrawiam,
Leszek

Ewo, w związku interesują mnie następujące pola (nazywam to sobie roboczo EIIRE):
– eros.
– intymność,
– intelekt,
– rozwój,
– emocje.

Reszta ( najczęściej są to właśnie te miałkie i banalne rzeczy, z powodu których związki się rozbijają) nie wchodzi, moim zdaniem, w skład relacji romantyczno-racjonajnej. Inne ważne osoby (dzieci, rodzina, znajomi) i rzeczy (pieniądze, dobra materialne) nie są elementami związku, co nie oznacza, że są lekceważone. Po prostu funkcjonują poza nim.

Witaj Alex po krótkiej (albo i nie) przerwie.

Moje podejście do związków w bardzo znaczącej mierze pokrywa się z Twoim, na co wpływ ma pewnie także i to, że ten blog w wielu sprawach znacząco otworzył mi oczy.

Jako uzupełnienie Twojego artykułu dodam, że ten post tyczy się związków typowo tymczasowych, nie mówiąc krótkich. Ja nie wyobrażam sobie za to, aby sprawdzał się w związkach małżeńskich, które z definicji mają występować jako wieczne (a jak jest naprawdę to inna kwestia). W każdym razie chciałbym podkreślić to, że Twoje podejście sprawdza się bardzo dobrze, kiedy naszym celem jest czerpanie przyjemności ze związku przez jakiś czas, a nie układania sobie razem życia (mam tu na myśli wspólny dom, wspólne finanse, dzieci itd.)

Czy uważasz, że takie podejście sprawdzić się może we wszystkich typach związków?

Paweł Kuriata:
jeszcze jedna ważna sprawa: „w związkach małżeńskich, które z definicji mają występować jako wieczne” – to w związkach małżeńskich, które z definicji mają występować jako wieczne” – to założenie jest prawdziwe tylko w odniesieniu do związków małżeńskich ludzi wierzących, których religia tak wnosi. Nie ma to zupełnie zastosowania w przypadku par wiążących się ślubem cywilnym. Przeczytaj sobie choćby treść zobowiązań przy ślubie cywilnym.
Ewa

Paweł,
dziękuję za szybką reakcję na mój komentarz. Pytasz „czy Ty odebrałaś mój komentarz jako krytykę związków małżeńskich?” – nie i mam wrażenie, że mój komentarz do Ciebie niczego takiego nawet nie sugeruje :-)

W komentarzu do dart’a napisałam wcześniej „są obszary, sprawy czy rzeczy, które należą do oddzielnie każdego z partnerów i to, co należy do relacji, związku. :-) Nie warto tego mieszać.”. Dart zresztą ładnie te obszary wyodrębnia. Ja tutaj dodam – nawet jeśli się prowadzi wspólne gospodarstwo domowe:-)(czego akurat ja nie jestem orędowniczką).

Jeśli celem małżeństwa (związku formalnego czy prowadzenia wspólnego gospodarstwa) nie będzie wspólne dorabianie się (szeroko rozumiane), a radość wspólnych doznań, przyjemność z relacji (nie tylko fizyczna a i intelektualna czy duchowa), to schemat 3 Alexa wtedy jest według mnie realizowalny (możliwy do realizacji).:-)

Wymaga to jednak refleksji i przemyślenia zanim wejdzie się w taki związek. Zakładanie, że „jakoś się ułoży”, „takie jest życie”, „popracujemy nad tym”, a jak trzeba to „powalczymy o związek” :-) według mnie jest poważnym błędem.

Co do słów – są słowa czy zwroty, których wiele osób używa bezrefleksyjnie („bo tak się mówi”), a w moim odczuciu warto używać języka świadomie. Bo to, co i jak mówimy często dość mocno rzutuje na nasz sposób działania i energię, jaką dysponujemy. Ale to oczywiście tylko mój pogląd i moje doświadczenie. :-)
W odniesieniu do walki pisałam, że „szkodliwe” a nie „krzywdzące”, a to różnica. :-)

Pozdrawiam, Ewa

Alexie,
czytam Cie od dluzszego czasu. Ten wpis, hmm… swietny jak wiekszosc. Po dekadzie doswiadczen i przemyslen w tej materii, smiem twierdzic, ze doszedlem do identycznych stwierdzen. Z No1 slusznie wskazujesz na slowo „polowka”. Tego nie rozgryzlem, choc mowilem o tym innymi slowami. Duza czesc ludzi uzywa tego slowa w odniesieniu do calej calosci. W No 3 doszedlem do polowy tego co napisales, w z wiazku z czym przyspieszyles proces „dochodzenia do doskonalosci” :). Pozdrawiam serdecznie, ps. jesli mozliwe, napisz kiedy bedzie bieganie po wwie na mail, jestem zainteresowany :-)

Marco,

Strefa wolna, w moim rozumieniu, jest to obszar przeznaczony dla każdego partnerów z osobna, na realizację swoich indywidualnych potrzeb, gdzie niekoniecznie jest nam po drodze z partnerem.

Dla jednego człowieka to będą studia, kurs czy warsztaty. Ktoś inny pójdzie do kina ze znajomymi, na gatunek filmu, którego nie lubi partner. A niektórzy wolą się zaszyć w domu czy lesie.

Natomiast nie bardzo rozumiem Twoich obaw, o nocne imprezy partnerki. Sugerujesz, że mogłaby tam znaleźć kogoś innego – na jakiej podstawie?

Pozdrawiam ciepło,

Sokole Oko

Witam.

@ Sokole Oko.

>>>Natomiast nie bardzo rozumiem Twoich obaw, o >>>nocne imprezy partnerki. Sugerujesz, że mogłaby >>>tam znaleźć kogoś innego – na jakiej podstawie?

Tak. Dokładnie o to mi chodzi. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której moja partnerka idzie na imprezę na noc, a ja zostaje w domu. W takiej sytuacji chyba bym ze stresu gryzł ściany. Na jakiej podstawie, poprostu nocne kluby są miejscem „do podrywania”,że ktoś się nam podoba fizycznie (nawet jeśli jesteśmy w związku), wiec po co stwarzać takie sytuacje… . Uważam podobnie jak Diana Cz. „trzeb jak najbardziej należy szukać poza związkiem (poza pewnymi wyjątkami wcześniej ustalonymi jak np. potrzeby seksualne).” Być może moje obawy są trochę staroświeckie… Mam np. spoko koleżankę, która nie wyobraża sobie rezygnacji z nocnych wypadów będac z kimś w związku, dla mnie taka sytuacja jest kategorycznie nieakceptowalna (oczywiście implikuje to fakt, że ja gdybym był w związku po nocach sam bym nie chodził).

Jeśli chodzi o sfere wolną, jako warsztaty, studia itp. to jak najbardziej, nawet jestem za, bo to wniesie wiele dobrego do związku (inny punkt widzenia, wiedze, doświadczenie, które pomogą mi ujrzeć być może pewne rzeczy inaczej). Nie miał bym nawet nic przeciw wypadą partnerki na imprezy „integracyjne z pracy”, gdzie towarzystwo jest mieszane i tylko dla ludzi z „wewnątrz”.

Pzdr.

Witam.

@Ewa

Zgadzam się z stwierdzeniem To nie “okazja czyni złodzieja” ale “złodziej znajduje okazję”. Jednak uważam także, że wszystkie problemy, która widzi kobieta (także te w sferze seksualnej jesli wystepują) powinna przedstawić swojemu partnerowi, a problem musza oni WSPÓLNIE rozwiązać. IMHO chora jest sytuacja, że jedno tłumaczy „przygodę seksualną” tym, że coś się nie układa. Taka przygoda musi implikować koniec związku bez wyjątku. Takie tłumaczenie to tak jakby ktoś tłumaczył sie, że zabił kogoś na ulicy, bo go szef w pracy wkurzył….

„Tymczasem Ty ograniczasz , gdzie ona może bywać, a gdzie nie. To jest według mnie wyrazem braku zaufania i braku szacunku”

Kompletnie się z Toba nie zgadzam. Jeśli jest to dla mnie ważne ona winna to zrozumieć. Tym bardziej, że sam stosowałbym się to tej samej zasady. Mysle, ze jest to raczej oznaka troski o zwiazek niz braku szacunku. Absolutnie nie uważam, ze jest to „uwięzienie kobiety”, czy oznaka chęci żadzenia. Gdybym widział, że ją coś denerwuje w moim postepowaniu starałbym się to zmienić, a nie wmawiał, że to jest „norma”. Tą „normę” własnie ustala sie wspólnie i dla każdej pary jest ona inna. Czasem nawet skrajnie inna. Jako przykład inności podam Ci przykład z mojego zycia. Jeden z kolegów z pracy był w związku małżeńskim, z kobieta z która miał dzieci. On i Ona mieli tez dzieci z poprzednich małzeństw. On miał kochankę, z która spedzał niektóre weekendy, a jego żona to akceptowała i nie miała nic przeciwko temu (tylko, żeby nie zaniedbywał przez to dzieci). IMO taka relacja jest skrajnie patolgiczna. Z tym nastawieniem nie powinno się zakładać rodziny, anie wchodzi w relacje o charakterze uczuciowym z kimkolwiek, co po co??

„Może lepiej się zastanowić, czy i na ile ufasz swojej partnerce, a jeśli nie ufasz, to czy ma sens bycie razem.”
Rozmawiamy niestety hipotetycznie, gdyz jestem sam.

Pozdrawiam,

Marco.

Osobiscie uwazam, ze trzeci rodzaj to opis przyjazni. Tez zwiazek. Jezeli uznamy,ze przyjazn jest najwyzsza forma milosci, to „schemat”, chociaz bardzo uproszczony, wydaje sie trafnym.

Pozdrawienia z Wloch – stad brak przepieknych polskich ogonkow i kropeczek;-)

Justyna

@ Diana

„Jakie rodzaju spotkania masz na myśli? Czy chodzi wyłącznie o spotkania intymne, seksualne, czy rozpatrujesz to jakoś szerzej?”

IMHO nocne wypady implikują prawdopodobieństwo kontaktów intymne. Zdaję sobie prawe, że niekonicznie musi to jak piszesz ” podnieść poziom uczciwości wobec mnie u partnera”. Jednak u mnie by tak właśnie było.

„gdy się głębiej zastanowić to nie wiem dlaczego tak jest. Czym potrzeby seksualne różnią się od innych? Czemu są traktowane na “specjalnych warunkach”? Dlaczego nie mam nic przeciwko, by osoba, z którą jestem szukała innych partnera do rozmów/sportu/hobby/itp., ale nie do seksu? ”

Przepraszam, że odpowiem pytaniem na pytanie. Czemu jęsli ktos Cię wkurzy nie dajesz mu w morde (mimo, że w danym momencie masz na to ochotę)?? Chodzi o zasady (moze moje są „nietrendy”
IMO jesli ktoś potrafi zaspakajac swoje potrzeby seksualne nie będac w związku (że je odczuwa jest rzeczą naturalna fizjologicznie), ma małe szanse na nie zdradzania będac w nim. Jesli ktoś miał nawyk „umawiania się” na sex będzie to robił nawet będac z kimś. Z drugiej strony jak myślisz ile osób tak robi będac w stałym związku lub nie bedac?

„Szczerze mówiąc uważam, że to byłoby nawet urocze, gdyby mój przyszły partner poszedł do klubu, gdzie flirtował z kimś innym i potem żartowalibyśmy sobie razem z tego i rozmawiali o tym.”

A co byś zrobiła, gdyby filtrowanie przyniosło efekt i poszedłby z nią do łóżka? Albo stwierdziłby, ze ona jest w tej chwili
„ciekawsza”. Weź pod uwage, że z biegiem czasu w związku pojawia sie monotonia w każdej sferze. Nie ma możliwości byc w kims zauroczony, zakochany na zabój do końca zycia. Jednak ta monotoanie IMO nie moze doprowadzić, że tego, że któs ma kochankę, bo w tym momencie traci w mojej opini sens cała zabawe w związek….

Pzdr, Marco.

@Alex

„Wiesz, że hybrydy dziedziczą nie tylko zalety każdego z jednostkowych składników, ale też i wady?”

Zdaje sobie z tego sprawe, mimo to musze eksperymentować i szukać najlepszego rozwiazania (niestety jego znalezienie nie jest uzależnione tylko ode mnie).

„Jeżeli znajdziesz partnerką o identycznych poglądach (w praktyce, nie w teorii ) to masz już dobry poczatek.”

Jednak sprawdzenie tego na początku w praktyce jest bardzo trudne (przynajmniej ja jeszcze nie znalazłem na to sposobu). Dla mnie wymaga to czasu, który nie zawsze jest mi dany.

„Czyli ludzie mają po prostu bardzo różne nastawienia i zamiast je zmieniać u innych wystarczy po prostu poszukać takie osoby, których podejście nam odpowiada”

Dokładnie tak zrobiłem, choć na początku nie było to dla mnie aż tak oczywiste.

„Z całym szacunkiem, kto daje Ci prawo tak kategorycznego osądzania ludzi”

Masz rację nie mam takiego prawa i powinniem nad tym pracować, żeby zrozumieć, że to co jest dobre dla mnie nie musi być dobre dla innych. Świadczy to w pewnym sensie o „wąskości” moich horyzontów. Nietety.

„Doceniam (naprawdę!!) Twoją otwartość”

Jestem tutaj anonimowy :) A zrozumienie swoicjh potrzeb w sferze damsko-meskiej i ich spełnienie jest rzeczą kluczową do osiagnięcia szczęscia.

Dzięki rady.

@ Marco

„IMHO nocne wypady implikują prawdopodobieństwo kontaktów intymne.”
No własnie moim zdaniem nie. Nie bardziej niż jakiekolwiek inne zajęcia. Traktuję je na równi ze spotkaniami w pracy, hobby, wyjściami ze starymi przyjaciółmi lub czymkolwiek innym. Albo rozumiem, że ktoś jest ze mną, bo chce i nie zamierza utrzymywać kontaktów intymnych z innymi i ufam tej osobie w tym względzie, albo nie i czynniki takie jak sposób spędzania czasu i pora wyjść nie ma żadnego znaczenia.

„Jesli ktoś miał nawyk “umawiania się” na sex będzie to robił nawet będac z kimś.”
Nie wiem w jaki sposób to z siebie wynika. Nie rozumiem, skąd taki wniosek. Dla mnie nie jest to jednoznaczne. Jeśli jestem sama i chcę się z kimś „umawiać na seks” to się umawiam, a jeśli jestem w związku i nie chcę to się nie umawiam, to dwie różne sprawy, dwie różne decyzje.

„Z drugiej strony jak myślisz ile osób tak robi będac w stałym związku lub nie bedac?” I znów powraca wielokrotnie przewijające się pytanie co rozumiesz pod pojęciem stały związek. I jakie taki rodzaj związku rości sobie prawo do „wyłączności seksualnej”, a do innych nie. Próbuję znaleźć coś, co to od siebie odróznia.

„A co byś zrobiła, gdyby filtrowanie przyniosło efekt i poszedłby z nią do łóżka? Albo stwierdziłby, ze ona jest w tej chwili
“ciekawsza”. Weź pod uwage, że z biegiem czasu w związku pojawia sie monotonia w każdej sferze. Nie ma możliwości byc w kims zauroczony, zakochany na zabój do końca zycia. Jednak ta monotoanie IMO nie moze doprowadzić, że tego, że któs ma kochankę, bo w tym momencie traci w mojej opini sens cała zabawe w związek….”
A w mojej opinii „zabawa w związek” jak to nazywasz traci sens, gdy wkrada się owa monotonnia w każdej sferze.
A przyczyn „pójścia do łóżka” partnera z kimś innym nie upatrywałabym w mojej tolerancji wobec jego flirtowania, tylko w jego decyzji, na którą ja, ani żadne ograniczenia w tej materii wpływu nie mają. A gdyby się dana osoba okazała się ciekawsza ode mnie jak najbardziej by mnie to cieszyło, że mojemu partnerowi dane było ją poznać. Świat jest pełen ciekawszych ludzi od nas samych i wspaniale, kiedy można ich spotkać. Próba odgrodzenia partnera od wchodzenia w bliższe relacje z ludźmi, którzy okazaliby się ciekawsi ode mnie w obawie o utrzymacie związku świadczy chyba nie najlepiej o nas samych i naszym zaufaniu wobec drugiej osoby.

@ Alex

„Zależało mi na podkreśleniu, że chodzi tutaj o dopasowanie w wielu aspektach, stąd też wylądowały tam charaktery. W żadnym wypadku nie miałem na myśli „W czyjejś obecności mam być tylko tą pół sobą, którą ten ktoś w pełni akceptuje?””

Dziękuję za wyjaśnienie :) Mimo uproszczeń, które usiłowałam omówić, rozumiem główną myśl i się z nią zgadzam.

„Po co? Dopóki istnieje ta strefa wspólna, to mamy przecież relację, która wzbogaca obie strony. To nie musi być jedyna relacja dla każdego z partnerów”

Osobiście wolałabym, żeby „strefa wspólna” z osobą, z którą jestem w związku była dosyć spora. Gdy zaczyna być coraz mniejsza, wolałabym przejść na relację czysto przyjacielską. Ale to kwestia indywidualna. Niepotrzebnie uogólniłam.

@Alex i Ewa W
„Czy to ma oznaczać, iż wyobrażasz sobie, że o jakiś związek powalczymy a w nagrodę dostaniemy stabilna i trwała relację??”
Wydaje mi się że co próbowałem powiedzieć to, że w pewnym momencie należałoby wejść w odpowiedni kanał komunikacyjny i spróbować rozwiązać problemy niż rzucić wszystkim i szukać szczęścia z inną osobą. Nie oszukujmy się, na świecie nie ma ideałów i faktem jest że im lepiej kogoś poznamy tym bardziej wzrasta szansa na zobaczenie danej osoby w negatywnym świetle. Poznamy drugą osobę w sytuacjach 'przy murze’ kiedy to wychodzi z człowieka więcej prawdy.
I teraz pytanie: zakładając, że o danej osobie wiemy bardzo dużo (pozytywnych i negatywnych rzeczy) to dlaczego mielibyśmy uciekać z relacji i szukać szczęścia z inną osobą? Od pewnego momentu jesteśmy winni drugiej osoby odrobinę (większa lub mniejszą) dbania o dobrą relację.

Swego czasu zaczytałem się w następującym artykule: http://en.wikipedia.org/wiki/Triangular_theory_of_love
Z niego próbowałem sobie kilka spraw zanalizować i 3 składnik, commitment (czyli zobowiązanie) to ten składnik, którego mi czasami brakuje w tutejszych rozważaniach.

Wydaje mi się że gdy znajdziemy odpowiednią osobę, u której wykryjemy zdolność do krytycznego spojrzenia na rzeczywistość oraz własne ja to jest to najważniejsza cecha jakiej można szukać u partnera. Chęć do wspólnej ewolucji gwarantuje dynamikę. Gdy zaś mamy ruch to nawet jeśli stworzymy toksyczna relacje (model 1) nic nie stoi na przeszkodzie by zamienić ją w model trzeci. Musimy jednak tego chcieć oboje. Wtedy mamy okres walki i nowego ustalania porządku. Słowo walka zastąpmy reorganizacją, brzmi lepiej.
Dodatkowo zobowiązanie to doskonały przykład wspomnianej tutaj liny asekuracyjnej. Nie wymagam od nikogo trwania w toksycznym związku ale rzucenie drugiej osobie liny asekuracyjnej to w pewnym momencie nasz moralny obowiązek.
W mojej opinii bez zobowiązania nie będzie poczucia bezpieczeństwa w związku. Wiem także, że poczucie bezpieczeństwa potrafi rozleniwić ale to już temat na osobny artykuł.

No a z 40 letnim doświadczeniem to rzeczywiście wyraziłem się zupełnie nie precyzyjnie. Moja wina. Wydaje mi się tylko, że do czegoś takiego może dojść.

@ Diana Cz.

Widzę, że wywiązała się ciekawa wymiana zdań, będąca pochodną naszych rozbieżnych osądów.

„No własnie moim zdaniem nie. Nie bardziej niż jakiekolwiek inne zajęcia.”

OK. Jestem w stanie się z Tobą zgodzić, że tak jest w przypadku większości kobiet. Jednakże moje podejścia do tej sprawy jest mocno zakorzenione we mnie (po prostu, za dużo widziałem na tego typu „imprezach”), abym umiał to zmienić. Choć być może byłoby to możliwe.

„Dla mnie nie jest to jednoznaczne. Jeśli jestem sama i chcę się z kimś “umawiać na seks” to się umawiam, a jeśli jestem w związku i nie chcę to się nie umawiam”

Widzisz dla mnie rzeczą niemożliwą jest utrzymywanie kontaktów cielesnych z kobietą, z którą nie jestem związany emocjonalnie. Czy moje podejście jest dziwne?

Czuje też dystans do kobiety, która takie praktyki stosuje – potrafi iść „do łóżka” bo jej się podoba i tyle. Zdaję sobie sprawę, że znaczna większość zarówno kobiet jak i mężczyzn nie będąc z związku takie kontakty seksualne utrzymuje. Czyż nie jest tak?

„ I znów powraca wielokrotnie przewijające się pytanie co rozumiesz pod pojęciem stały związek”

Związek, w którym jestem związany z kobietą emocjonalnie a później fizycznie. Jak pisałem wyżej innych relacji nie preferuje. Jest dla mnie ważniejsze zaspokojenie potrzeb emocjonalnych niż fizycznych.

„A w mojej opinii “zabawa w związek” jak to nazywasz traci sens, gdy wkrada się owa monotonnia w każdej sferze.”

Wydaję mi się mało prawdopodobne by monotonia się nie wkradła po np. 20 latach małżeństwa.

„ gdyby się dana osoba okazała się ciekawsza ode mnie jak najbardziej by mnie to cieszyło, że mojemu partnerowi dane było ją poznać. „

U mnie takie doznanie spowodowałoby stan depresyjny.

@ Arkadiusz Józefowicz

„Chęć do wspólnej ewolucji gwarantuje dynamikę. Gdy zaś mamy ruch to nawet jeśli stworzymy toksyczna relacje (model 1) nic nie stoi na przeszkodzie by zamienić ją w model trzeci. Musimy jednak tego chcieć oboje.”

Dla mnie jest to oczywiste. Nigdy nie spotkamy idealnego partnera. A związku musi dość do zrozumienia potrzeb drugiej osoby i swoich na tym tle. W niektórych sprawach może to być coś na zasadzie akceptacji przez obie strony sfery wolnej (jak w modelu 3) w innych dopasowania (jak w 2). Kluczową prawą IMHO jest szczera i częsta rozmowa na temat wspólnych problemów w samym ich zarodku i chęci ich rozwiązania, która jest najlepsza dla związku (kompromis) a właśnie ludzie „krytycznego spojrzenia na rzeczywistość oraz własne ja” moja z tym znacznie łatwiej.

@ Artur Jaworski

„Naprawdę wierzysz że młody człowiek (taki do 40) jest w stanie sensownie skorzystać z takich postów?”

Masz świetne wyczucie. Do 40 brakuje mi półtorej dekady :) Dla mnie każda opinia jest bardzo ważna nawet jeśli się z nią nie zgadzam. Pokazuje mi inny punkt widzenia, dzięki niej mogę choć troszkę zajrzeć w umysł człowieka o innych doświadczeniach niż ja.

Zgadzam się z Tobą, że punkt widzenia pewnych spraw jest pochodną bagażu doświadczeń, które przychodzą z czasem.

„Czy da się to zrobić bez zebrania paru blizn, bez przechodzenia przez wszystkie podejścia?”

IMO warto być ostrożnym w zbieraniu doświadczeń w sferze emocjonalnej z kobietami. Ja taką ostrożność zachowuję, jednak przyznam, że szczęścia mi to nie przynosci… Z drugiej strony wątpię by parę „życiowych kopniaków” od niewłaściwych dla mnie kobiet by mi coś dało, no bo co mogło by mi dać. Ja wiem czego ja potrzebuje i co jestem w stanie dać….. .

„Jakoś czuję, że nie ma tych pośrodku, no ale to tylko moje subiektywne odczucia.”

IMHO nie wszystko jest „zerojedynkowe”, szczególnie jeśli dotyczy złożonej natury istoty ludzkiej.

Pozdrawiam.

Marco.

Witam wszystkich,
Arkadiusz Józefowicz napisałeś:
„Od pewnego momentu jesteśmy winni drugiej osoby odrobinę (większa lub mniejszą) dbania o dobrą relację.”

Nie zgadzam się z tym słowem winni. Niczego nie jesteśmy winni drugiemu człowiekowi. Związek z drugim człowiekiem to wybór, świadomy wybór, to też podjęte świadomie zobowiązanie. Myślę, że dobrze obrazuje to powiedzenie: „Nie muszę, ale chcę z Tobą być”. Nic Ci nie jestem winien, ja po prostu chcę z Tobą być. Jeśli druga strona ma podobną filozofię to jest to bardzo dobry grunt do pogłębiania relacji.

Alex, odpowiadasz Marco:
Marcoę
Sam zauważasz „Weź pod uwage, że z biegiem czasu w związku pojawia sie monotonia w każdej sferze. „
Jeżeli tak jest, to jaki sens ma budowanie związków „na zawsze” i podejmowanie w nich trudno odwracalnych decyzji?

Nie wiem Alex, ale z mojego punktu widzenia, to za bardzo się skupiliśmy na tejże monotonii. Wygląda to jak dziwne monstrum związkowe, które ZAWSZE! musi nadejść. Otóż nie musi. Możemy tej monotonii przeciwdziałać na różne sposoby, każdego dnia, a jeśli nie każdego dnia to raz na jakiś czas, aby wybijać związek ze zbytnich schematów. Tego rodzaju postu mi brakuje (no chyba, że zapomniałem o jakimś poście tego typu) postu, w którym omawialibyśmy sposoby „odświeżania” relacji, wybijania go z kolein nudy i zbytniego przyzwyczajenia. To moim zdaniem byłoby bardziej konstruktywne i dające ciekawe pomysły innym, jak pielęgnować relację.
O właśnie, a może wpis na temat sposobów na pielęgnowanie relacji ? :)

Pozdrawiam
Marcin

Witam!

Sporo kontrowersji przewija sie wokół kontaktów seksualnych. Przełomowym wydarzeniem społecznym było rozpowszechnienie skutecznych środków antykoncepcyjnych i prezerwatyw, które dało nowe możliwości w kształtowaniu relacji. Wielowiekowa tradycja zdaje się mieć z tym spory problem. Ale to też się zmieni, tak jak obserwujemy pozytywne zmiany wokół ogólnego traktowania kobiet z góry.

Przed antykoncepcją bardziej zrozumiała była wyłączność w kontaktach seksualnych, bo poważne konsekwencje w postaci niechcianej ciąży czy chorób były bardzie prawdopodobne. Wielu ludzi nadal racjonlizuje poprzednie podejście, pomimo zaniku istotnych podstaw. Tradycja jest silna.

Z pozdrowieniami
Tomek

Arkadiusz Józefowicz piszesz:
„Wydaje mi się że co próbowałem powiedzieć to, że w pewnym momencie należałoby wejść w odpowiedni kanał komunikacyjny i spróbować rozwiązać problemy niż rzucić wszystkim i szukać szczęścia z inną osobą.”

Oczywiście masz rację, ale chyba nikt tutaj nie popiera uciekania przed rozwiązywaniem problemów. Rzecz chyba w tym, że jeśli problemy do rozwiązania (co kosztuje wszak nasz czas i energię) zaczynają przewyższać przyjemność płynącą z bycia razem i to przez dłuższy okres, bez perspektyw na poprawę oraz przy „normalnych okolicznościach” (nie wydarzyło się nic konkretnego i zewnętrznego co do tej negatywnej zmiany w relacji doprowadziło lub wpłynęło na stan fizyczny/psychiczny/emocjonalny/sytuację rodzinną/materialną jednej z osób oraz co ma charakter przejściowy) i mimo naszych starań i zabiegań, to rozstanie można rozpatrywać także jako rozwiązanie i wielu przypadkach jedno z najkorzystniejszych.

“Od pewnego momentu jesteśmy winni drugiej osoby odrobinę (większa lub mniejszą) dbania o dobrą relację.”

Moim zdaniem jedynie wtedy, gdy jest to wynikiem wcześniejszych ustaleń zaakceptowanych przez obie strony. W przeciwnym razie nie mam prawa oczekiwać czegoś w zamian za to, co dałam z własnej, nieprzymuszonej woli.

Marco, piszesz:
„Widzisz dla mnie rzeczą niemożliwą jest utrzymywanie kontaktów cielesnych z kobietą, z którą nie jestem związany emocjonalnie. Czy moje podejście jest dziwne?”

Nie jest dziwne, sama mam takie samo ;) Swoją wypowiedzią chciałam jedynie zwrócić uwagę na to, że czyjeś zachowanie w jednej sytuacji nie determinuje określonego zachowania w zupełnie innej. To, że ktoś sypia z kimś będąc nie będąc w związku wcale nie implikuje, że gdy już w niego wejdzie to będzie szukał zaspokojenia seksualnego poza związkiem.

A co Pan sadzi o zjawisku przetwarzania energii seksualnej w osiaganie sukces(transmuting sex energy), ktore nakreslil Napoleon Hill? Jakiekokolwiek ciekawe przemyslenia? Wskazowki jak to osiagnac?