Dzień dobry w to sobotnie przedpołudnie,

Stabilizacja, szczególnie ta tzw. życiowa, sama w sobie wydaje się być bardzo ciekawym i jak widać po dotychczasowych wypowiedziach dyskusyjnym zagadnieniem. Osobiście myślę, że nie można o niej mówić tylko i wyłącznie w kategoriach czarno-białych. Jak to w życiu bywa, kij ma co najmniej dwa końce.

Z jednej strony naturalną skłonnością człowieka jest dążenie do pewnej stabilizacji. Z tej chociażby prostej przyczyny, aby osłabić poczucia niepewności czy zagrożenia wynikające z szeroko rozumianej zmiany. Zmiany, która jest nieodzowną, aczkolwiek jedyną pewną, rzeczą w życiu człowieka (no może poza tym, że od czasu do czasu musimy się udać w ustronne miejsce oraz zejść z tego padołu). Maslow w swojej teorii motywacji – piramidzie potrzeb – zauważył, że motywatorami działania człowieka są jego potrzeby. U postaw piramidy, Maslow umieścił, z przyczyn oczywistych, potrzeby fizjologiczne a zaraz potem te związane z poczuciem bezpieczeństwa. Myślę, że coś w tym jest, że musi być spełnione jakieś minimum, stworzona baza, aby człowiek mógł rozwijać (intelektualnie, emocjonalnie, społecznie, materialni etc.) i dążyć samorealizacji i satysfakcji z życia.

Z drugiej zaś strony nadmierne przywiązanie do budowania wspomnianej bazy może trwać, całe życie bez gwarancji jej zakończenia. Wtedy taka sytuacja rzeczywiście może prowadzić do frustracji i do zmęczenia życiem a w rezultacie do jego zmarnowania.

Jednocześnie tak sobie myślę, że każdy z nas ponosi odpowiedzialność za swoje decyzje i czyny lub ich brak. Nawet, jeśli zarzuciliśmy jakąś kotwicę podczas naszego życiowego żeglowania, co na pewno spowalnia jego bieg, albo zmienia jego kierunek, to nigdy nie jest tak że popadniemy w całkowitą stabilizację. Decyzje, które potencjalnie spowalniają nasze ziemskie żeglowanie implikują kolejne sytuacje, których nie możemy określić jako stabilizację. Tak na marginesie tylko w jednym przypadku uzyskujemy takową. Jest nią koniec naszej ziemskiej wędrówki. A więc carpe diem!

Serdeczne pozdrowienia,

Robert Szablak

Hej,
Ja też podobnie jak Monika jestem lekko zaszokowany jednostronnością i tendencyjnością definicji „stabilizacji w życiu” przedstawioną przez Alexa.
Moim zdaniem kupowanie w tym momencie w Warszawie mieszkania na kredyt przy ciągle rosnących cenach nieruchomości może okazać się dobrą formą zabezpieczenia na przyszłość a nie rzucaniem kotwicy. Bo po pierwsze nawet obciążone hipoteką mieszkanie można sprzedać i przenieść się gdzie indziej, a oddawanie komuś ponad tysiąca złotych za wynajem argumentowane koniecznością odpowiedzi na pytanie gdzie chce żyć traktuję jako irracjonalne.
Ale jest to moja przemyślana decyzja a nie jedynie słuszny sposób na życie, i tego podsumowania zabrakło mi w poście Alexa.
W komentowanym poście nie podoba mi się styl w jakim on jest napisany: jednostronny bez zaznaczenia, że opisywana w nim sytuacja jest jedna z propozycji zabawy w życie, natomiast ja z jego kontekstu odnoszę że jest tam przedstawiona jedynie słuszna recepta na życie.
Podobnie “stabilizacja sytuacji zarobkowej” – typowo męskie podejście, ocenianie wartości człowieka w zależności od jego pozycji zawodowej i wysokości miesięcznych wpływów. I stereotypowe utarte myślenie, że w życiu najważniejsza jest „wartościowa” i ciekawa praca. Ciekawe czy kto kolwiek na łożu śmierci stwierdził: „żałuję że tak mało pracowałem”

Pozdrawiam
Artur Jaworski

Witaj Alex,

Jeszcze jedno krótkie uzupełnienie ode mnie: decyzja o założeniu rodziny (w szczególności decyzja o poczęciu dzieci), jakkolwiek faktycznie w jakimś znaczeniu tego słowa stabilizująca (bo ograniczająca inna możliwości), nie jest kotwiczeniem po długim rejsie, ale raczej wyruszeniem w nowy. I to nie tylko ciekawy, rozwijający, pełen wyzwań, ale również – co w tym przypadku nieuniknione – długotrwały. Ponieważ nie żyjemy wiecznie, to odkładanie tej decyzji do czasu aż się będzie zupełnie pewnym, może oznaczać przegapienie ostatniej szansy.

Bardziej to pewnie dotyczy sytuacji kobiet niż mężczyzn. Studia, kilka lat kariery i już trzydziestka na karku, a w tym wieku już średnio co piąta kobieta nie będzie w stanie zajść w ciążę.

Ja się zdecydowałem na dziecko zanim byłem przekonany, że jestem gotów. A teraz to nawet troszeczkę żałuję, że nie zdecydowałem się wcześniej :-)

Pozdrawiam,
Marek

mnostwo takich osob dookola. mam wrazenie, ze trzy wymienione przez Ciebie punkty to nie dazenie do stabilizacji, a wynik lekow z ktorymi nie potrafia sobie poradzic. jej, patrze i widze glowy zwieszone, widze ze tak sa zapatrzeni w podloge, ze przestrzen miedzy dobrze znanymi scianami wydaje im sie calym swiatem. a wystarczyloby, gdyby tylko podniesli glowe i rozejrzeli sie dookola – dostrzegliby wiele pomocnych dloni przeciez.

hmm… wlasnie sobie pomyslalem, ze Twoj blog to fantastyczna inicjatywa :) tak trzymac! :)

„Wielu ludzi nie podnosi głowy, bo musieliby wtedy spojrzeć prawdzie w oczy, gdzie są w stosunku do możliwości” – ciekawe. czy to znaczy, ze nie wierzysz, ze mozliwosci dojscia do szczescia osobistego sa nieograniczone? to znaczy, ze kazdy moze byc szczesliwy, wystarczy (heh, latwo powiedziec) chec szczera ;) i dzialanie?

Witam Panie Alexie:)
Mam wielką prośbę.Piszę ankietę i potrzebny jest mi podział wartości jaki istnieje.Wiem,że są religijne,ekonomiczne, społeczne,moralne, prawne,poznawcze,witalne,uniwersalne,ale problem w tym,że nie potrafie okreslić czy np rodzina będzie w jednych a nie w drugich.Jeżeli będzie taka mozliwość czekam na podział co do ktorych bedzie się zaliczać i co wchodzi w w każde z wartości z osobna,bo takiego konkretnego podziału nigdzie nie mogę odnaleźć.To pomoże mi w mojej ankiecie.
Pozdrawiam
Agnieszka

Witam!

Pozwolę sobie popisać co nieco pod tak dawnym wpisem :) ja tak filozoficznie napiszę – dyskusja stricte czarno-biała. Z jednej strony łapanie wiatru w żagle i wolność… Z drugiej strony stabilizacja czyli zakotwiczenie.

A czy jeśli stabilizacja jednocześnie nie może spowodować kreatywnego kopniaka? Zgodzę się z Alexem odnośnie punktów które tutaj poruszył w kontekście, który podał. Ale ja wiem bo doświadczyłem tak około rok temu swego rodzaju stabilizacji damsko-męskiej, wpływ – zdecydowanie pozytywny. Jeśli pociągnąć ciąg przyczynowo-skutkowy -> dzięki temu teraz piszę tego komentarza, miast po prostu „normalnie sobie egzystować”.

Wiem, odwołuję się do skali szarości. Ale chyba o to chodzi. O znalezieniu takiego punktu, gdy miast być całkowicie wolnym (i żyć od śmietnika do śmietnika), lub całkowicie zakotwiczonym (i żyć od wypłaty do wypłaty – bardziej bym ujął „bogged down”, „pinned down”…).

Może kwestia wartości, nie wiem, ale to takie moje przemyślenie po tych komentarzach :) Stabilizacja niekoniecznie w znaczeniu kotwicy. Podchodzi to pod pisane już “kazdemu wg potrzeb” – tylko tam nadal było w kontekście, że każdy kotwiczy/żegluje wedle potrzeb. A w tym wypadku – zakotwiczenie, by dokonać napraw swego szkunera… Bo ciągłe żeglowanie może porwać żagle… Lub można wpłynąć na mieliznę…

PS. nie wiem, czy „w przyszłości” już to nie jest poruszone – na razie czytam w wolnych chwilach bloga od początku – też się nie spodziewałem że coś tak ciekawego w sieci się znajduje. Brawo Alex! :) i dzięki dla pewnej dobrej duszy, którą pozdrawiam – kto wie, może czyta :)

pozdrawiam
WWWW

Dokładnie Pink, dokładnie :)) Tylko ja pisałem o stabilizacji uczuciowej – dzięki mej kobiecie nie ma już dla mnie rzeczy niemożliwych :)) Natomiast w Twoim przypadku czyli wieloletni kredyt – to jest wg. mnie spore uwiązanie się i swoich możliwości…

Faktycznie Alex, masz rację, i szczerze Ci powiem, że nie wiem dlaczego tak napisałem… :) Bo w sumie jak pamiętam to coś innego miałem na myśli. Ale trudno, moja kulpa jak to się mawia :)

Co do żeglarstwa – ja się nie znam :) Szkuner – jakoś skojarzyłem nazwę i ją napisałem ;) To w takim razie mam pytanie – jaki typ statku jest więc wygodnym w obsłudze i żegludze, do spokojnego żeglowania i rozkoszowania się spokojem morza? Czyli co byłoby odpowiednikiem hydropneumatycznego Citroena? :) Tak już z czystej ciekawości się spytam :))

Prawie z całością notatki się zgadzam. Jedyne co budzi mój sprzeciw to stwierdzenie, że ktoś tkwi w mało interesującej pracy z chęci stabilizacji…czasem po prostu nie ma wyjścia…uważam, że lepiej zarabiać (nawet w mało satysfakcjonującej pracy) niż spać pod mostem ;-) Zawsze w trakcie można poszukać innej. Bedąc bezdomnym o znalezienie pracy trudniej.