Dziś, odbierając moją Europejską Kartę Ubezpieczenia, spotkałem na ulicy dość biednie wyglądającego mężczyznę w wieku ok. 27-29 lat, który podszedł do mnie, pokazał kopertę zaadresowaną do Austrii i łamaną polszczyzną zapytał, czy mogę dać mu 5,20 na znaczek.

Sam z dawnych czasów wiem, jak to jest być bez grosza w obcym kraju, więc bez zastanowienia dałem mu te pieniądze, próbując przy tym wciągnąć go w rozmowę. Nie za bardzo to wyszło poza tym, że powiedział, że jest z Ukrainy, więc życzyłem mu tylko powodzenia i przyjaźnie pożegnałem się.

Kilkanaście minut później, wychodząc z NFZ ze zdziwieniem widziałem, jak kilkadziesiąt metrów dalej próbuje on tego samego z innym przechodniem! No cóż, dałem się nabrać :-)

Na pocieszenie, wiem, że z takim podejściem nie zajdzie on zbyt daleko w życiu i właściwie mi go żal.

Pewnie teraz zastanawiacie się, dlaczego taki drobny incydent skłonił mnie do pisania, prawda?

Poniewaz z jednej strony dostaję coraz więcej maili od osób zainteresowanych zawartością naszego eksperymentalnego programu szkoleń dla prawnikow, a z drugiej razem z Uczestniczkami postanowilismy prowadzić go w sposób otwarty, to z przyjemnościa publikuję wiadomośc, którą właśnie do nich wysłałem.

Na poprzednim spotkaniu dokładnie omawialiśmy konkretne przypadki negocjacyjne uczestniczek i do każdego wypracowaliśmy zarówno strategię działania, jak i konkretne zagrania i wypowiedzi.  Uczestniczki uznały to za bardzo wartościowe, więc „pomęczę” je trochę z praktycznego zastosowania tego wszystkiego z żywym i niełatwym przeciwnikiem.

Dzisiejszy mail:

„Witajcie

W miejscu tego zdjęcia powinno pojawić się znacznie lepsze z pięcioma młodymi prawniczkami z Krakowa, ale decyzje o upublicznieniu składu naszej eksperymentalnej grupy podjęliśmy dopiero przy wspólnym obiedzie wieczorem, kiedy było już za ciemno na fotografowanie. Dlatego zdjęcie naszego teamu będzie następnym razem :-)

Jak już uprzednio pisałem, po raz pierwszy od roku 2009, kiedy to zrobiliśmy projekt „Aniołki Alexa”  postanowiłem  wystartować  serię warsztatów klasy „Top Gun” dla naprawdę obiecujących młodych ludzi.

Skąd się to wzięło?

Wiecie, że lubię robić pożyteczne rzeczy i wielu z Was zna mnie osobiście ze spotkań z Czytelnikami  Bloga, albo moich sesji Q&A, które wielokrotnie prowadziłem. Spotkania Czytelników bloga (średnio po 120 osób) były fantastycznym sposobem spędzenia wspólnie całego dnia i pracy nad ciekawymi zagadnieniami, niemniej stanowiły dla mnie spory balast organizacyjny, plus wynikające z tego konkretne koszty, bo przecież, w przeciwieństwie do wielu „guru” zawsze traktowałem Was jak zaproszonych gości, a nie ludzi, od których wymagam pieniędzy.  Imprezy były super, niemniej po utracie możliwości stosunkowo taniego wynajmowania bardzo pasującej sali rozejrzałem się za innymi możliwościami działania.

Poniższy tekst powstał z inspiracji szefowej Działu Blogi natemat.pl, dlatego aby być fair wyjątkowo opublikowałem go najpierw tam. Ponieważ wisiał on na stronie głównej tylko podczas Świąt, a sądzę że parę przemyśleń może być przydatnych, to zamieszczam go poniżej i zapraszam do pytań i dyskusji.

Zaproszony do osobistego podsumowania roku 2014 robię to z przyjemnością, bo podczas ostatnich miesięcy, w moim i tak pełnym zadowolenia życiu bardzo wiele zmieniło się na lepsze. Ponieważ nie jestem żadnym celebrytą, sam ten fakt dla Czytelnika pewnie nie ma większego znaczenia. Z drugiej strony zastosowane przeze mnie metody i podejścia mogą przydać się wielu ludziom w podobnym pozytywnym „postawieniu na głowie” ich własnego życia, dlatego chętnie się nimi podzielę.

Najmniej zmieniło się u mnie w kwestiach zarobkowych – tak jak dotychczas, staram się pracować z pełnym zaangażowaniem do 60 dni w roku, wykonując ciekawe zadania dla wymagających klientów, którzy zamiast pseudonaukowego ględzenia i stosu certyfikatów potrzebują szybkich i konkretnych rezultatów. Aktualna sytuacja gospodarcza stwarza bardzo korzystną „pogodę” dla takich dostawców, warto więc pójść w tym kierunku. W obliczu zalewu rynku przez różnego rodzaju szamanów i „kołczów” dobrze jest się w ten sposób zróżnicować,pamiętając przy tym o dbaniu o szerzej rozumianą wartość rynkową, z czym u większości ludzi ciągle jest nie najlepiej.

Oczywiście w tej lidze nie ma zmiłuj, albo dostarczasz, albo cię nie ma, ale jak coś naprawdę umiesz, to warto w niej pograć. Szczerze zachęcam!

Tyle o pracy, o wiele więcej nowego i lepszego zadziało się w innych zakresach mojego życia.
Najbardziej brzemienną w skutki była decyzja, aby po raz pierwszy od 16 lat zostać właścicielem butów zimowych i NIE uciekać o tej porze roku do ciepłych krajów. To jest typowy przykład na to, że czasem pozorne „pogorszenie” jakiegoś elementu życia może prowadzić do znacznie większego zadowolenia z całości, o czym napiszę poniżej.

Powodem tej decyzji były zeszłoroczne przemyślenia, że mam w sumie niezłe życie, ale do pełni zadowolenia brakuje mi:

• więcej ciekawych, różnorodnych zajęć i wyzwań
• spotkań i rozmów z dużą liczbą ciekawych i różnorodnych ludzi

Do tego doszła spora popularność mojej książki „Sukces w relacjach międzyludzkich kluczem do zadowolenia w życiu i powodzenia w biznesie”, która mimo nieobecności w dość dysfunkcyjnym polskim systemie dystrybucji sprzedawała się znakomicie. W rezultacie zacząłem spotykać się z najprzeróżniejszymi Czytelnikami i nie były to typowe spotkania kilkunastu osób w jakiejś księgarni, lecz kilkugodzinne konferencje, podczas których dyskutowałem „na żywo” z setkami osób na interesujące nas tematy. W ten sposób miałem te wiele rozmów, na których mi zależało i to zachęciło mnie do dalszego pójścia w tym kierunku!!!

Jestem wdzięczny za to, że te spotkania, początkowo pomyślane jako możliwość zrobienia czegoś dodatkowego dla Czytelników, „przy okazji” nie tylko wzbogacająco wpłynęły na mój punkt widzenia, ale też znacznie rozszerzyły moje horyzonty w paru dziedzinach. To jest nawiasem mówiąc dowód na to, że robiąc coś dobrego dla innych prawie zawsze dostaniemy coś wartościowego z powrotem, choć czasem z dość niespodziewanej strony i w niespodziewany sposób :-) Tak było i ze mną.

W rezultacie, od połowy roku wyklarowały się u mnie następujące priorytety:

• Chcę przeżywać jak najwięcej chwil szczęścia. Generalnie jestem zadowolonym z życia człowiekiem, ale wspomniane doznania szczęścia zapierają nam dech w piersiach i o takie właśnie chwile mi chodzi.
• Chcę dalej rozwijać się jako człowiek, rozumiejąc więcej, doznając więcej, to wszystko w otoczeniu ciekawych ludzi pełnych pozytywnej energii.
• Chcę robić ciekawe i pożyteczne rzeczy, najlepiej z ludźmi takimi, jak w poprzednim punkcie.

Jak widać, wszystkie te punkty wymagają otaczania się właściwymi ludźmi, więc zacząłem od wywalenia z mojego życia wszelkich osób, które wnosiły w nie negatywną energię. Wcześniej miałem już moje metody selekcji, o których pisałem w naTemat, ale od lata tego roku jeszcze uprościłem ten proces i daje to znakomite rezultaty.

Obecnie porównuję mój stan wewnętrzny przed interakcją (spotkanie, rozmowa) z drugą osobą z tymże stanem po. Jeśli ten stan „po” jest gorszy od tego „przed” po raz pierwszy, to najpierw przyglądam się co się stało, bo każdy może mieć gorszy dzień. Jeśli jest gorszy po raz kolejny, to wywalam człowieka z mojego życia, chyba że wchodzą w grę jakieś względy humanitarne. Podkreślam, że przez takie wywalenie nie osądzam danej osoby, po prostu nie chcę mieć jej w moim otoczeniu.

W ten sposób po raz kolejny zrobiło się wokół mnie nieco „luźniej”, lecz nie na długo. Kiedy tylko zrobiłem w moim życiu wolne miejsce, to jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zaczęły pojawiać się osoby dokładnie takie, o jakie mi chodziło. Polecam każdemu wypróbowanie tej metody, pod warunkiem, że sam jesteś miłym, sympatycznym człowiekiem, który wnosi do tego świata pozytywną energię. Jeśli nie jesteś, to lepiej najpierw popracuj nad zmianą tego stanu rzeczy!

Aby dla urozmaicenia robić ciekawe i pożyteczne rzeczy poza pracą zawodową, wystartowałem kilka inicjatyw pro publico bono, w których udostępniam mój czas i umiejętności całkowicie za darmo. Po tym, jak prowadzona z naTemat akcja profesjonalnych warsztatów negocjacyjnych dla niepełnosprawnych, umarła z braku chętnych (!!!), zastanawiałem się, dla jakich innych wartościowych ludzi poza kręgiem moich klientów mogę zrobić znaczącą różnicę.

Odpowiednia grupa „znalazła się” sama. Skontaktowała się ze mną młoda mama z Krakowa, która poinformowała mnie, że ma kontakt z wieloma innymi mamami, które siedzą w domu na urlopie wychowawczym i wcale nie chcą ograniczać się do „pieluch, kupki i kaszki”, lecz zainteresowane są też własnym rozwojem, w tym też poprawą szans na rynku pracy. Biję się w piersi, że w pierwszej chwili stereotypowo uważałem taką grupę za oddaloną o lata świetlne od mojego stylu życia, ale ponieważ lubię eksperymentować, a Lucyna obiecała zorganizować salę i prawie setkę uczestniczek, to zrobiliśmy takie warsztaty. Zaangażowanie i postawa uczestniczek tak mi zaimponowały, że postanowiłem zrobić z tego w przyszłym roku ogólnopolską akcję!! Już mam zgłoszenia z 3 miast, zobaczymy jak będzie dalej.

Ponieważ tego rodzaju działania są doskonałą intelektualną rozrywką, to podjąłem się też poprowadzenia grupy młodych, ambitnych i niezwykle pracowitych prawników, mentorowania startupów w Akademickich Inkubatorach Przedsiębiorczości, Business Linku i paru innych ciekawych zadań. Jest co robić i nie brakuje nam w kraju ludzi, w których warto zainwestować trochę czasu, a frajda z ich sukcesów jest wielka!!

Jak widać z tego bardzo skrótowego podsumowania, rok 2014 był dla mnie bardzo łaskawy, a 2015 zapowiada się niezwykle obiecująco.

Zdaję sobie sprawę, że porównując moją wypowiedź do większości tekstów w mediach i internecie można odnieść wrażenie, że żyję w jakiejś równoległej rzeczywistości i sam mam też czasem takie odczucia, choć podkreślam, że podobnie jak większość ludzi mam swoje wyzwania, słabości i kłopoty. Nie zmienia to faktu, że ta moja, tak atrakcyjna rzeczywistość dzieje się naprawdę i to w tym kraju nad Wisłą, z wszelkimi jego niedoskonałościami i problemami. Dlaczego zresztą miałaby być mniej realna od tego padołu płaczu, w którym nawiasem mówiąc sam kiedyś tkwiłem po uszy?

Zachęcam wszystkich, którzy chcą żyć nie tylko lepiej, ale i na luzie do poeksperymentowania podając kilka wskazówek:

• Koniecznie wnoś pozytywną energię do tego świata, nawet jeśli wnoszenie tej negatywnej jest łatwe i zapewniłoby Ci chwilową popularność oraz poklask tłumów.
• Eliminuj w miarę możliwości z Twojego życia wszystko (ludzi, media itp.), co wnosi w nie negatywną energię i odczucia. Masz najprawdopodobniej tylko jedno życie i szkoda marnować je dla niewłaściwych osób i idei.
• Zastanów się szczerze, co tak naprawdę dla Ciebie jest ważne w życiu i to niezależnie od tego, co sądzi otoczenie. Jak nie wiesz, co to jest to nie bój się poeksperymentować, nawet robiąc różne „odjechane” rzeczy!
• Jeśli dokładnie wiesz, co jest ważne, to nie bój się też od czasu do czasu poeksperymentować, bo mogło się to u Ciebie zmienić, a Ty w rozpędzie życia tego nie zauważyłeś (mnie się tak zdarzyło parę razy).
• Miej odwagę śmiało realizować Twój styl życia i nie bój się być po prostu sobą, o ile nie ogranicza to wolności innych ludzi i mieści się w granicach obowiązującego prawa.
• Naucz się wnoszenia w czymś konkretnej wartości dodanej w życie innych ludzi i/lub organizacji. Nie zaszkodzi, jeśli w swojej dziedzinie staniesz się jednym z lepszych w Polsce :-) Mamy w kraju tyle pozerstwa i udawania, że nie jest to aż tak trudne, jak na pierwszy rzut oka wygląda.
• Pomagaj innym osobom i organizacjom w odnoszeniu sukcesów, pamiętając oczywiście o biblijnym „nie rzucaj pereł przed wieprze”.
• Naucz się budowania relacji z bardzo różnymi ludźmi.
• Nie staraj się dogodzić wszystkim.
• Płać podatki uczciwie i na czas (!!)

Wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom życzę wielu chwil szczęścia w roku 2015 i zapraszam do pytań i dyskusji :-)

Mój krótki post na Facebook cieszył się sporym zainteresowaniem, więc zgodnie z obietnicą napisze więcej na ten temat.

Wbrew powszechnemu mniemaniu, inteligencja partnerki jest dla sporej grupy mężczyzn potężnym afrodyzjakiem i jeśli jesteś kobietą obdarzona nią przez naturę, to zrób z tego właściwy użytek.

Poprzez właściwy użytek rozumiem:

• Skierowanie się do odpowiedniej grupy docelowej („nie rzucaj pereł przed wieprze”)
• Odpowiednie wykorzystanie jej wraz z innymi ważnymi cechami/umiejętnościami

Zacznijmy od tego pierwszego punktu. Rozpowszechniony pogląd, że mężczyźni boją się inteligentnych kobiet nie wziął się z powietrza, lecz niestety odzwierciedla podejście bardzo wielu facetów w naszym kraju. To brzmi pesymistycznie, ale pomyśl, ze w samej Polsce jest ok. 14 000 000 mężczyzn, nawet uwzględniając, że spora część z nich to dzieci i starcy, ciągle jest z czego wybrać tych, którzy:

• Mają silne i autentyczne poczucie własnej wartości
• Sami są inteligentni, nie tylko w aspekcie intelektualnym, lecz też emocjonalnym
• Lubią wszelkiego rodzaju kontakty z kobietami (nie tylko seksualne, choć te też są ważne)
• Niezależnie od wieku maja jeszcze dość testosteronu we krwi :-)

Tacy kandydaci w żadnym stopniu nie będą onieśmieleni Twoją inteligencją, nawet jeśli występuje ona w parze z ponadprzeciętną uroda, choć ta ostatnia, akurat dla takich mężczyzn, nie będzie tak wielkim atutem, jak dla generalnej populacji.

Teraz oczywiście pojawia się pytanie, jak takich facetów znaleźć i jak się u nich zakwalifikować (bo tam jest spora konkurencja!!) i tu mam pewien dylemat. Polega on na tym, że zanim zaczniemy szukać warto byłoby sprawdzić, czy same nie macie jakiejś kombinacji cech/zachowań, która Was zdyskwalifikuje, albo przynajmniej znacznie utrudni nawiązanie/podtrzymanie bliższej relacji z nimi.

Kilka rad dla Was to:

• Nie udawaj głupszej niż jesteś! To jest powszechne (!!!) zachowanie wielu inteligentnych kobiet, przekonanych, że inaczej odstraszą mężczyzn. Oczywiście, że odstraszysz większość z nich, ale to dobrze, bo przecież zależy Ci na tych wspomnianych w poprzednim wyliczeniu. Wiele kobiet, ma deprecjonowanie się tak silnie we krwi, że nawet nie zdają sobie z tego sprawy, a to poważny błąd. Przyjrzyj się sobie uważnie!!
• Sprawdź Twoje poczucie własnej wartości! To jest znów temat rzeka, którym może zajmę się w osobnym poście. Na szybko przeanalizuj co najmniej następujące punkty:
  – co opowiadano Ci o Tobie kiedy byłaś dziewczynką i w co z tego uwierzyłaś. Dotyczy to zarówno opinii o Tobie osobiście, jak i ogólnych stereotypów krążących o kobietach w społeczeństwie
  – jakie masz zdanie na temat Twojej urody, figury itp. Znów często jesteście ofiarami powszechnych stereotypów i obserwowanych zachowań facetów, z którymi i tak nie warto  zadawać się na dłuższą metę. Dla mężczyzn z interesującej nas teraz grupy, o ile inne czynniki są w porządku, to domniemane „defekty” Waszej urody w bardzo szerokim zakresie nie będą miały żadnego znaczenia. Im szybciej o tych „defektach” zapomnicie, tym lepiej dla obydwu stron. Podkreślam, że nie dotyczy to niestety ogólnej populacji mężczyzn, ale nie o takich chcemy zabiegać.
• Uświadom sobie, że nie jesteś tylko mózgiem, który przez przypadek i całkowicie niepotrzebnie wyposażony został w kobiece cechy płciowe! Wiesz już, że w nagrodę za wszystkie te miesiączki, porody itp. dostałaś praktycznie nieograniczoną możliwość doznawania rozkoszy? Przy tym też dawania potężnej dawki rozkoszy mężczyźnie? Korzystaj z tego i im szybciej odrzucisz cały ten stereotypowy kram, jakie zachowania i potrzeby „wolno” Ci mieć, a jakie nie, to tym lepiej dla Ciebie! Do tego mężczyźni z grupy o której mówimy, są zazwyczaj bardzo seksualnymi istotami i oczywiście szukają partnerek, które oprócz inteligencji mają podobnie nieskrępowane podejście do własnej płciowości i apetyt na nią jak oni. To naturalnie nie powinno mieć nic wspólnego z jakąkolwiek presją, czy konkurencją, bo całość powinna być wyluzowanym, bardzo przyjemnym zajęciem dla obydwu stron :-)
  PS: Jak już robisz coś dobrego mężczyźnie, to też nie rób tego bezmyślnie :-) Inteligencja w parze z dobrym postrzeganiem potrafią tutaj czynić cuda :-)
• Nie wykorzystuj Twojej inteligencji do wyszukiwania lub tworzenia problemów. Lepiej użyj jej do budowania porozumienia, kreowania wspólnych interesujących przedsięwzięć itp. Inteligentna, lecz „czepialska” kobieta zdradza, że ma problem albo z poczuciem własnej wartości, albo z własną seksualnością (tzw. syndrom smutnej pochwy), albo co gorsza i z tym i z tym! Takie zachowanie jest niestety u Was dość powszechne i prowadzi do dyskwalifikacji u większości mężczyzn, za wyjątkiem może masochistów lub „zdobywców”   Potem się mówi, że wszyscy faceci boją się inteligentnych kobiet :-)

Ten temat można oczywiście kontynuować, niemniej nie chcę zrobić tego postu zbyt obszernym, podyskutujmy sobie najpierw. Zapraszam do wypowiedzenia się w komentarzach, a jak zechcecie, to napiszę ciąg dalszy.

W międzyczasie zachęcam do przestudiowania dwóch serii postów zaczynających się od:

https://alexba.eu/2011-07-13/tematy-rozne/jak-mu-to-powiedziec-cz-1/

https://alexba.eu/2011-01-14/jak-to-robi-alex/szybka-selekcja-alex-cz-1/

oraz tekstu

http://www.huffingtonpost.com/kristen-houghton/the-new-trophy-wife_b_6207364.html

Większość z Was zna definicję słowa coworking –kiedy ludzie pracują niezależnie w tym samym pomieszczeniu. Ja jak zwykle wiele rzeczy robię inaczej i dlatego w moim wypadku wygląda to następująco:

Dwójka osób, z których każda jest w czymś w miarę dobra, spotyka się w lokalu i przez pewien czas pracują wspólnie nad problemem jednego z rozmówców, a potem nad wyzwaniami drugiego. To jest nie tylko okazja, aby skorzystać z wiedzy, pomysłów i kontaktów partnera, ale też sympatycznie i pożytecznie spędzić razem czas. Dla mnie ten aspekt towarzyski jest bardzo istotny, przecież mógłbym dokupić każdą potrzebną mi usługę, ale tak fun factor jest znacznie większy. Do tego chętnie umożliwiam sympatycznym młodym ludziom dostęp do w miarę zaawansowanych rozwiązań z mojej „działki”, na co normalnie nie mieliby szans.

Często robię to nawet jednostronnie, ostatnio kiedy pewien Kolega zaproponował mi pomoc, a ja znalazłem lepsze rozwiązanie, to po prostu zaprosiłem go na kawę i ponad godzinę ćwiczyłem jak konkretnie rozmawiać w firmie, do której chciał się dostać :-) Od czasu do czasu robię to profesjonalnie dla osób starających się o topowe stanowiska na poziomie zarządów krajowych  i dyrekcji europejskich, więc chyba jestem i w tym temacie dość kompetentny :-)

Generalnie zarówno ja, jak i partnerzy takich spotkań mamy bardzo dobre doświadczenia z tym podejściem. Jak na razie jedyna „wpadka” miała miejsce, kiedy po pewnym okresie dość jednostronnego wsparcia z mojej strony zostałem  „porzucony” w chwili, kiedy wreszcie ja czegoś potrzebowałem (chodziło o wsparcie marketingowe).

Jako ciekawostka, przyczyną zerwania współpracy było opublikowanie przeze mnie latem poniższego postu na Facebook:

A uzasadnienie brzmiało:

„Sposób prowadzenia Twoich zabiegów promocyjnych znacznie odbiega od wyznawanych przeze mnie wartości.”

Oczywiście mail bez słowa „dziękuję” lub tym podobnym. Biorąc to pod uwagę dobrze, że tak się stało i dobrze że względnie szybko :-) To był jedyny negatywny przypadek w ciągu ostatnich 7 lat.

Tak wiec, jeśli umiesz coś ciekawego (nie musi to być poziom mistrzowski) i chcesz się pobawić w taki coworking uzyskując przy tym dostęp do mojego know how, to się odezwij na maila pisząc COWORKING w temacie, a w tekście jakie know-how możesz przynieść ze sobą. Z tego może zrobić się coś ciekawego („coworker” o najdłuższym, prawie siedmioletnim stażu zawsze może do mnie zadzwonić jak coś potrzebuje) o fun factor już nie mówiąc.

Zdziwilibyście się, jak szeroki jest zakres różnego rodzaju eksperymentów, gdzie przydałoby mi się takie wsparcie.

Na szybko np. przydałoby mi się wsparcie marketingowe mojej książki :-), albo kogos, kto ma opanowane Premiere Elemenst, lub generalnie know how z zamieszczania video na YouTube. Sam nauczyłem się sporo korzystając z internetu, ale zdaje sobie sprawę z moich luk w tym zakresie.

I wszystko inne, co przychodzi Wam do głowy, nie musi być bardzo praktyczne (ostatnio np. interesuje mnie współczesna astronomia)

Jacyś chętni? :-) Zapraszam! Piszcie na kontakt(at)alexba.eu

PS: Jak dobrze pójdzie, to jest to jeden z ostatnich postów, który ukazuje się bez wersji wideo i audio :-)

Dziś podzielę się z Wami kolejnym projektem, który rozpocząłem pro bono z czystej ciekawości i sympatii do paru ambitnych osób, a z którego może zrobimy pożyteczny produkt komercyjny dla wielu.

Tym razem grupą docelową są prawnicy, szczególnie ci, którzy w swojej działalności potrzebują:

• Szybkiej i trafnej reakcji werbalnej w różnych sytuacjach z innymi ludźmi.
• Umiejętności zachowania klarownego myślenia i radzenia sobie we wszelkiego rodzaju potyczkach słownych.
• Umiejętności skutecznego i subtelnego wyciągnięcia z rozmówcy potrzebnych informacji np. bez narażania się na zarzut sugerowania odpowiedzi w trakcie procesu, oraz wyłapywania sprzeczności w jego wypowiedziach.
• Skutecznych umiejętności negocjacyjnych.

Tym potrzebom, według mojego stanu wiedzy, nie wychodzi się naprzeciw na uczelniach, a wiele  oferowanych potem kursów to mądre dyskusje  teoretyczne, z których nie wynika znaczący wzrost tych krytycznych umiejętności. Tak nie musi być!!

Moim zamiarem jest przeprowadzenie warsztatów, lub lepiej całej serii warsztatów na bardzo wysokim poziomie, z głównym celem znacznego poprawienia praktycznych umiejętności Uczestników, a co za tym idzie ich szans zawodowych na zatłoczonym rynku prawniczym.

Trening byłby poprowadzony w podobny sposób, jak dla klientów biznesowych na najwyższym szczeblu, gdzie liczy się:

• Znaczny wzrost umiejętności praktycznych.
• Wypracowanie konkretnych rozwiązań wyzwań uczestnika i metod ich wypracowywania na przyszłość.
• Szybkość i efektywność, bo czas klientów na poziomie zarządów czy top managementu jest niezwykle cenny.

Aby to w miarę szybko osiągnąć potrzebny jest trening  bardzo skoncentrowany na osiągnięciu powyższych celów, bez zważania na ewentualny dyskomfort Uczestników. To oznacza, że ja, będąc na co dzień sympatycznym i miłym człowiekiem, w trakcie warsztatów będę bardzo konkretnym źródłem zarówno feedbacku, jak i rozwiązań, będąc jednocześnie bezlitosnym sparingpartnerem przy trenowaniu konkretnych negocjacji. Czasem, jak przygotowuję Klientów biznesowych do różnych trudnych sytuacji, to potem słyszę, że faktyczne „starcie” w rzeczywistości było łatwiejsze niż trening je poprzedzający :-) I tak ma być!!

Myślę, że minimalnym poziomem Uczestników tego projektu powinny być osoby co najmniej w połowie aplikacji, lub z 2-3 letnim doświadczeniem prawniczym, jeśli ktoś aplikację sobie darował.

Do pilotowego eksperymentu znalazłem kilka naprawdę dobrych prawniczo „królików doświadczalnych”, które w zamian za odwagę otrzymają taki trening pro bono i mam nadzieję nie tylko dobrze go przeżyją, ale też uzyskają dzięki niemu sporą przewagę nad koleżankami i kolegami :-) Pierwsza sesja za trochę ponad tydzień, potem będziemy wiedzieć  więcej. Zobaczymy do czego im porzyda się moje ponad 20 lat doświadczenia praktycznego :-)

Jeśli ten post czytają jacyś zainteresowani prawnicy, to uprzejmie proszę o Waszą wypowiedź w następujących kwestiach:

• Na ile zgodzicie się ze stwierdzeniem, że znaczne podniesienie Waszych umiejętności w zakresach wyliczonych na początku postu pomogłoby Wam bardzo w karierze zawodowej? Szczególnie jak ktoś zaczyna, w mieście z dużą konkurencją  i nie mając np. prawników w rodzinie?
• Czy dla Was przydatne byłyby sesje w małych grupach z intensywnymi ćwiczeniami (znacznie wyższy koszt), czy też w większych, z pokazywaniem konkretnych rozwiązań, ale bez możliwości przećwiczenia każdego Uczestnika przeze mnie (znacznie mniejszy koszt)? A może jakaś forma mieszana?
• Jakie szanse miałby cały cykl spotkań według któregoś z powyższych modeli, w którym każde następne budowałoby na umiejętnościach poprzednich, a Uczestnicy musieliby solidnie poćwiczyć pomiędzy nimi?
• Jakie konkretne wyzwania komunikacyjne i negocjacyjne chcielibyście opanować. Na to pytanie proszę o odpowiedź mailową na kontakt(at)alexba.eu W temacie maila napiszcie proszę PRAWNIK

Będę Wam bardzo zobowiązany za wszelkie wypowiedzi, w najlepszym razie stworzymy coś pożytecznego dla Was, w najgorszym hobbystycznie dam potężnego „kopa skutecznościowego” grupie pilotażowej.

Tak czy inaczej, moją ambicją jest zrobienie czegoś super, a nie kolejnego klona ładnie opakowanej bylejakości. Jesteście za?

Widzę, że moja nowa inicjatywa bezpłatnych warsztatów na wysokim poziomie  spodobała się Wam, bo mam już wstępne zapytania z  5 miejscowości :-)

Pracuję więc dalej i aby wypracować ostateczną wersję zasad projektu proszę Was o wypowiedzenie się w następujących kwestiach:

Kto może uczestniczyć?

Generalnie projekt przeznaczony  jest dla kobiet, które wychowują dzieci będąc na urlopie macierzyńskim, lub są mamą full time, które postanowiły wyjść poza cztery ściany tego, co dotychczas robiły i przejąć bardzo aktywną rolę w kształtowaniu swojego dalszego życia. W takich działaniach umiejętność budowania relacji z różnymi ludźmi jest bardzo przydatna, do tego dochodzi ogólna sprawność komunikacyjna i umiejętność skutecznego negocjowania konkretnych, występujących w ich życiu zagadnień (np. praca, wynagrodzenie itp.) Takich rzeczy chcę w bardzo praktyczny sposób uczyć na naszych warsztatach, podobnie, albo i jeszcze lepiej niż na inauguracyjnej imprezie zorganizowanej przez Freedomownię w Krakowie

Drugą grupą, która ujawniła się w Krakowie, to mamy – singielki, mieliśmy kilka na warsztatach i było to dla mnie OK.

Otwartą kwestią jest, czy pozwolić uczestniczyć w tym innym kobietom i jeśli tak, to jakim. Otrzymałem np. takie zapytania:

„nasza główna grupa docelową są kobiety zagrożone wykluczeniem i z przemocy w rodzinie jak i ich dzieci”

albo

„W grupie tej znajdują się, oczywiście, młode matki, ale nie tylko. Kobiety z naszej fundacji to często kobiety dojrzałe, 50+, które, po odchowaniu dzieci, chciałyby na nowo określić sens swojego życia, a brakuje im pomysłu, odwagi i sposobu. „

Mam tutaj moje wątpliwości, choć w wymianie mailowej moje Rozmówczynie starały się je rozwiać, częściowo dość rozsądnymi argumentami. Proszę Was o wypowiedzi na ten temat, pewnie potrzebuję rozszerzenia horyzontów w tym zakresie.

Ważnym kryterium dla mnie jest odpowiednia motywacja i gotowość do wypróbowania i nauczenia się nowych rzeczy. Na pewno nie chcę zajmować się osobami, które trzeba by do tego ekstra motywować i namawiać. W żadnym wypadku nie chcę też zajmować się działaniami terapeutycznymi.

Uwaga: Nie jest problemem, jeśli w zakresie tego, co robimy na warsztatach niewiele umiesz (miałem Uczestniczkę, która np. latami siedziała z dziećmi w domu i nie miała pojęcia jak rozmawiać z ewentualnym pracodawcą), ale musisz bardzo chcieć coś zmienić na lepsze. To jest warunek konieczny.

Poziom warsztatów

Jeżeli już coś robię, nawet jako pro bono w czasie wolnym, to zależy mi na jak najwyższej efektywności. Na pilotażowych warsztatach bardzo podobała mi się gotowość Pań do spojrzenia rzeczywistości w oczy i skonfrontowania się ze swoimi brakami w komunikacji i negocjacjach.  Jestem gotów podnieść poprzeczkę jeszcze o jeden stopień i myślę, że większość Uczestniczek sobie z tym poradzi. Myślę zresztą, że jeśli ktoś przeżył poród albo dwa, to nawet najtwardsze warsztaty u mnie nie będą straszne :-)

Mogę sobie też wyobrazić kolejne warsztaty dla osób, które już były na pierwszych, z bardzo dobrym przygotowaniem Uczestniczek, które przyniosą więcej ich konkretnych wyzwań, do których znajdziemy i wyćwiczymy rozwiązania. W tym ostatnim jestem naprawdę dobry  i tutaj moglibyśmy robić super rzeczy!

Co o tym sądzicie?

Wielkość grupy

Zależy mi na tym, aby grupa była nie mniejsza niż 50 Pań i nie przekraczała 120 Uczestniczek.

Jeżeli spędzam 4 godziny mojego czasu robiąc za darmo rzeczy znacznie lepsze od wielu płatnych szkoleń i konferencji (to nie jest tylko moja opinia :-)), to chcę aby przełożyło się to na pozytywną różnicę w życiu jak największej ilości Uczestniczek nie przekraczając jednocześnie wielkości grupy, z którą mogę efektywnie pracować. Stąd te granice, przy czym mówię o osobach faktycznie będących na warsztatach, a nie tych, które tylko się zapisały.

Znajdą się takie grupy?

Pieniądze

Ja nie biorę za takie warsztaty ani grosza, ani od organizatorów, ani od innych firm, instytucji czy Unii Europejskiej. To jest działalność pro bono w ramach mojego szerszego projektu, o którym wspominałem kiedyś na FB i wkrótce napiszę obszerniej.

Impreza powinna więc być bezpłatna dla Uczestniczek, w drodze wyjątku mogę dopuścić zrzutkę na salę itp.

Organizator może skorzystać z pomocy sponsorów, jednak nie powinien na tych warsztatach zarabiać.

Gdyby ktoś chciał zrobić komercyjną imprezę dla innej grupy docelowej, to możemy o tym w przyszłym roku porozmawiać, ale to nie jest i nie będzie ten projekt.

Czy takie warunki są do zaakceptowania?

To jest kilka zagadnień przy których bardzo zależy mi na poznaniu Waszego zdania i serdecznie zapraszam do dyskusji w komentarzach.  Jeśli coś pominąłem, to prosze o zwrócenie mi na to uwagi. Teraz możecie faktycznie wpłynąć na kształt i zasięg tego projektu!!

PS: Proszę w miarę możliwości zwracać się do mnie po imieniu, bez „panowania”. Tak komunikuję z większością sympatycznego świata :-)

Wczoraj miałem przyjemność przez 4,5 godzin pracować z bardzo nietypową dla mnie grupą – ambitnymi matkami, które wychowują małe dzieci, często opiekując się nimi cały dzień.

Muszę przyznać, że taka grupa docelowa dla bardzo konkretnych i praktycznych warsztatów nigdy by mi nie przyszła do głowy i całe szczęście, że jest ktoś taki jak Lucyna Szaszkiewicz z Freedomowni . Lucyna po prostu umówiła się ze mną w Krakowie i szybko przekonała, że jest bardzo wiele matek opiekujących się małymi dziećmi, które nie chcą ograniczać się tylko do tej roli. Od słowa do słowa umówiliśmy się, że stworzymy imprezę pro bono, gdzie Lucyna przejmie wszelkie kwestie organizacyjne, a ja zajmę się częścią merytoryczną.  Miał to być eksperyment, bo z konieczności część Uczestniczek musiała pojawić się z małymi dziećmi i mimo zaimprowizowanego polowego przedszkola nie wiadomo było jak odbije się to na jakości naszej pracy.

Po wczorajszym spotkaniu, mogę z mojej strony powiedzieć, że było super!! Uczestniczki nie tylko pokazały nieprawdziwość stereotypu matki-kwoki, która poza swoim dzieckiem, pieluchami i kaszkami świata nie widzi, lecz w wielu wypadkach pokazały otwartość i odwagę próbowania nowych rzeczy, których nie powstydziliby się doświadczeni managerowie, których zazwyczaj szkolę!

Z dziećmi nie było żadnego znaczącego problemu, zobaczcie zresztą sami na zdjęciach (dziękuję Izabelli Garbarz z Bellove Moments za ich udostepnienie).

Wnioski i co dalej znajdziecie pod zdjęciami

najmłodsi Uczestnicy na sali podczas intensywnych przemyśleń tego, co powiedziałem :-)

Ku mojemu zaskoczeniu nie było z nimi żadnych problemów, poniżej widać jak bardzo byłem zadowolony  :-)

Moje wnioski sa następujące:

• ta grupa młodych kobiet totalnie nie pasuje do stereotypów, które ma reszta społeczeństwa, szczególnie ludzie, którzy tak jak ja niewiele mają wspólnego z wychowywaniem małych dzieci. Sam posypuję sobie głowe popiołem – od wczoraj wiem lepiej
• zdecydowanie warto robić dla nich wszelkiego rodzaju imprezy związane z samorozwojem, najlepiej na mozliwie wysokim poziomie. Wtedy jest z tego nie tylko pożytek, ale też wielka frajda dla wszystkich uczestniczących
• o wiele za mało robi sie dla nich naprawdę ciekawych, wymagających szkoleń pro bono. Szczególnie wielu „ludzi sukcesu” tak ugania się za swoimi „sukcesami”, że kompletnie nie widzą ciekawych, obiecujących ludzi, którzy mają troche „pod górkę”. Nawiasem mówiąc dziwię sie bardzo, po jakich naprawdę stawkach pracują ci różni „guru”, jesli nie stac ich na zrobienie od czasu do czasu czegoś za darmo.

Podsumowując, po tym jak idea profesjonalnych warsztatów komunikacyjnych dla osób niepełnosprawnych (oczywiście darmowych) po roku  umarła z braku zainteresowanych dalszych niepełnosprawnych, czas na wystartowanie innej akcji.

Jestem gotów w rozsądnej ilości prowadzić bezpłatne warsztaty komunikacyjne/negocjacyjne dla matek wychowujących w domu małe dzieci na nastepujcych zasadach:

• spotkania będa bezpłatne dla Uczestniczek, maksymalnie może to być zrzutka na salę i catering, choć najlepiej znaleźć do tego jakiegoś sponsora (tak, jak to zadziałało z Freedomownią)
• uczestniczkami będą przede wszystkim matki wychowujące dzieci w domu. W miare możliwości zapraszamy też inne kobiety, które spełniają warunek w nastepnym punkcie
• uczestniczki deklarują chęć nauczenia sie czegoś nowego i gotowość wypróbowania różnych nowych rzeczy w trakcie spotkania
• uczestniczki mogą zabrać ze soba małe dzieci, są jednak odpowiedzialne za to, aby ewntualne zakłócenia przez nie spowodowane ograniczyc do minimum (w Krakowie nie był to żaden problem)
• grupa obecna na sali powinna liczyć 50-100 osób. W ten sposób wiele osób może skorzystać z jednego spotkania, a jednocześnie przy tej ilości łatwo prowadzić dyskusje i pokazywać konkretne rozwiązania
• ja dostarczam moją osobę :-) i mikroport plus ew. kamerę. O resztę spraw organizacyjnych powinna zatroszczyć się osoba/organizacja organizujaca daną imprezę
• organizator otwiera prosty formularz zapisów w Google Docs, gdzie zainteresowane Panie mogą się zapisać. Rezerwujemy sobie prawo niezaproszenia osób, które z róznych powodów uznamy za niepasujące o tego spotkania (to jest czysto teoretyczna mozliwość)
• spotkanie powinno trwać około 4 godziny. W Krakowie sprawdził sie podział: 30 min mojego wystąpienia, 1,5 godz sesji pytań i odpowiedzi oraz 2 godziny ćwiczeń konkretnych przypadków proponowanych przez Uczestniczki
• wszyscy spotykamy sie z nastawieniem, że chcemy spędzić ten czas bardzo pozytecznie i w dobrej atmosferze

Tyle na szybko mojej koncepcji. Co o tym sądzicie? Znajdą sie inni chętni organizatorzy?

Czekam z zainteresowaniem na Wasze wypowiedzi w komentarzach.

Dziś chcę zwrócić Wam uwagę na to, jak naszym zachowaniem na FB możemy całkiem nieświadomie u sporej grupy ludzi stworzyć obraz naszej osoby, który niekoniecznie będzie się nam podobał (i innym też!).

Ostatnio widać pewną tendencję selekcjonowania znajomych na fejsie, co jest oczywistym i niezbywalnym prawem każdego posiadacza konta na tym serwisie. Przysłowiowy pies jest pogrzebany zarówno w motywacji, jak i sposobie jej przeprowadzenia.

Można znaleźć pozytywne przypadki zrobienia tego zarówno ze zrozumiałych, „higienicznych” powodów, jak i z klasą i w kulturalny sposób. Dobrym przykładem takiego wpisu może być  np.

https://www.facebook.com/artsikorski/posts/763904123681908:0

Tutaj jasna jest zarówno motywacja prowadzenia kulturalnego, pozytywnego FB dla ludzi myślących, jak i klarowny sposób przekazania tego wszystkim zarejestrowanym. Naprawdę warto przeczytać choćby w celu edukacyjnym.

Niestety zdarzają się też przypadki, kiedy deklarowana motywacja, sposób jej przekazania, albo moment „czystki” (np. po osiągnięciu pewnej popularności) wzbudzają niepotrzebne negatywne emocje u osób nią dotkniętych, oraz psują wizerunek u pozostałych obserwatorów.

Zacznijmy od przykładu na motywacje plus sposób przekazania. Ponieważ miałem okazję poznać autora poniższego wpisu osobiście i zapamiętałem go jako bardzo sympatycznego człowieka, to pozwolę sobie na niepodawanie linku do oryginału i anonimizację nazwy firmy. Chodzi mi tutaj tylko o przykład pewnego działania, przed którym chcę Was ostrzec, a nie o pokazywanie kogoś palcem.

Oto wpis na FB:

„Koledzy i Koleżanki czyli moi znajomi z Facebooka,

Facebook jest jak wiemy od tego aby się chwalić tym co mamy.
Jest też do tego aby podtrzymywać relacje jakie wytworzyły się pomiędzy nami, wynikłe z tego, że poznaliśmy się gdzieś w realu. Czasami prosimy się nawzajem o różne przysługi, na tym polega właśnie podtrzymywanie relacji.
Wczoraj zaprosiłem Was Wszystkich do polubienia fanpage’a (NAZWA FIRMY), czyli mojej ukochanej firmy.
Niestety niektórzy z Was nie zareagowali na to i nadal część z Was nie kliknęła Lubię to.
Mogliście to oczywiście przeoczyć wśród wielu różnych newsów, mogliście nie być dawno online, możecie macie w tym momencie urlop… rozumiem to..
.. zaczekam kilka dni i ponownie Was zaproszę do polubienia fp (NAZWA FIRMY).
Jeśli i tym razem nie uzyskam Waszej przychylności będę musiał zweryfikować naszą relację .. chyba to rozumiecie.”

Autor miał oczywiście pełne prawo napisać, co tylko zechciał, to nie podlega dyskusji.

Z drugiej strony, czytając to pomyślałem:

1)      Ktoś ma ciekawe wyobrażenie na czym polega podtrzymywanie relacji („prosimy się nawzajem o różne przysługi, na tym polega właśnie podtrzymywanie relacji”), nawiasem mówiąc jest to wyobrażenie dokładnie odwrotne do mojego.

2)      Ktoś ma do mnie wyraźną pretensję, że nie „zalajkowałem” jego firmy, podając jednocześnie trzy przypadki, kiedy moje niezrobienie tego byłoby „usprawiedliwione”. U osób z silnym poczuciem własnej wartości  budzi to co najmniej mieszane uczucia.

3)      Ktoś daje mi „szansę” „poprawienia się”, grożąc „zweryfikowaniem relacji” :-) :-):-) Wrażenia u odbiorcy – patrz punkt 2.

4)      Zastanowiłem się, dlaczego właściwie te lajki dla tej firmy są tak ważne, że warto posuwać się do takich działań?

Chcielibyście generować takie myśli w umysłach Waszych czytelników/znajomych? Ja nie.

Na inny przykład niezręczności natknąłem się dziś czytając post:

http://www.charmsy-biznesu.pl/blog/item/83-case-study-magda-b%C4%99benek-i-lekcja-dla-nas.html

Tam mamy przypadek, kiedy młoda prelegentka i autorka, po uzyskaniu pewnej popularności postanowiła „zrobić porządki” na swoim koncie na FB polegające na wyrzucaniu wszystkich osób, które nie są rodziną, przyjaciółmi czy bliskimi znajomymi. Mimo, iż rok temu, mając znacznie mniejszą popularność zaakceptowała „wyrzuconych” bez zastrzeżeń.

Znowu mamy sytuację, kiedy ktoś robiąc coś, do czego ma pełne prawo tworzy paskudne wrażenie, że sporo osób było przydatne, dopóki w znaczący sposób podnosiły one „lajkowalność” i popularność właścicielki konta, a teraz „murzyn zrobił swoje – murzyn może odejść”. I to wrażenie powstaje niezależnie od intencji „osoby porządkującej”. Na pewno chcecie budować taki image? Nie mówiąc już o słuszności niemieckiego powiedzenia, że ludzie spotykają się (co najmniej) dwa razy w życiu.

Zdaję sobie sprawę, że każdy z nas, mnie w to wliczając, popełnia od czasu do czasu różne niezręczności, niemniej tak elementarnych, jak te powyżej łatwo jest unikać, jeśli tylko trochę wczujemy się w sytuację innych ludzi. Co serdecznie Wam polecam.

Jak zwykle to, co napisałem jest moim subiektywnym zdaniem i zapraszam do dyskusji w komentarzach.

PS: Jeśli kogoś interesuje, jaka jest moja polityka na FB to proszę bardzo:

1)      Tak, jak napisałem kiedyś na blogu https://alexba.eu/2009-12-20/szacunek-i-zaufanie-u-innych/nda/ bardzo chronię prywatność osób, które się ze mną zadają. To miedzy innymi oznacza, ze jeśli na FB pojawia się wzmianka o tej osobie lub nawet zdjęcie z nią, to oznacza, że mam pełną jej zgodę na opublikowanie i taka informacja staje się informacją publiczną. Nie mam nic przeciwko temu, aby takie informacje były dostępne dla każdego.

2)      Generalnie akceptuję większość zaproszeń do grona znajomych na FB, jeśli tylko na profilu zapraszającego nie widzę nic, co wskazywałoby na spam lub treści sprzeczne z moim podejściem do życia i komunikacji z innymi.

3)      Jak już ktoś jest moim znajomym i zachowuje się w miarę przyzwoicie, to na pewno nie wyproszę go, choćby nie wiadomo jak zmieniała się moja koncepcja życiowa czy marketingowa.  Wyjątkami są: spam, niekulturalny sposób wyrażania się, głoszenie postaw, które w moim odczuciu są nieetyczne, brak umiejętności czytania ze zrozumieniem, agresywność, naruszanie prywatności mojej lub innych itp. Takich przypadków w całej historii mojego konta na FB było może z cztery.

4)      Każdy lajk od znajomego traktuję jako prezent. Za prezenty jestem wdzięczny, ale nigdy o nie nie żebram, czy też nie staram się ich wymuszać. To byłby brak szacunku zarówno dla mnie jak i tej drugiej osoby!