Bardzo ciekawy temat poruszyles, Alexie. Narzekanie i marudzenie jest rzeczywiscie typowa cecha nie tylko Polakow, ale generalnie bloku wschodniego. W tzw. krajach zachodnich ludzie, szczegolnie w pracy, nie pozwola sobie na brak profesjonalizmu. Wplywa to pozytywnie na wszelkie relacje. Najgorsze jest narzekanie dla samego narzekania bez proby wyjscia z sytuacji.

Zgodzę się, że nie mamy prawa narzekać bez przerwy, a jeśli to prawo naruszymy, to stracimy w czyichś oczach. To taka moja ogólna zgoda. Nie mogę sobie jednak wyobrazić braku swobody w relacji przyjacielskiej. Muszę się bać, że kogoś stracę, gdy powiem komuś lub nawet będę mówić przez dłuższy czas o czymś, co mnie gryzie? Zakładam, że ten przyjaciel zdążył mnie już na tyle poznać, że wie o tym, że na co dzień jestem pogodna, pomocna, mam poczucie humoru. Czy naprawdę nie mogę sobie pozwolić na pomarudzenie, gdy czuję, że jakaś sprawa mnie zwyczajnie przerasta?
Alex, piszesz o typowo męskiej postawie. A co sądzisz o takim babskim dąsaniu się, w którym oczekujemy głównie empatii? To niemęskie, wiem. I może dlatego Twoje podejście jest dla mnie zbyt pryncypialne. Czasami lubię, gdy mnie ktoś zwyczajnie „pożałuje”. Zwłaszcza, gdy wiem, że krzywda wielka mi się dzieje… Czy przyjaciele są tylko po to, żeby było z nimi miło? Wcześniej było świetnie, gdy można się było z kimś powygłupiać. A teraz „wylot”, bo mam jakiś swój problem i powinnam sobie sama z nim radzić? Już nie ma przyjaciół? Mogą nas „katapultować”, jak to nazywasz, tak? (Mam przed nimi udawać, że jestem szczęśliwa, gdy nie jestem?) Na szczęście napisałeś, że robisz to (naciskasz swój przycisk „eject” – nie lubię tego określenia) na początku znajomości…
Czytam Twoje posty od kilku miesięcy. Bardzo mi się w życiu przydają i czuję, że też wzbogacają mnie. Ale niektóre z nich są tak surowe, że mam wrażenie, że je Kalwin pisał, a nie ten sympatyczny człowiek ze zdjęcia na Twoim blogu :(.

Alex,
Z niektórymi Twoimi uwagami się zgadzam, z innymi nie. Będę więc pytać dalej, jeśli można.
Pisałam, że nie mogę sobie wyobrazić braku swobody w relacji przyjacielskiej, a otrzymałam odpowiedź: „Najpierw taka relacje musisz stworzyć i utrzymać. Niestosowanie się do zaleceń z postu może Ci to w wypadku pewnych ludzi bardzo utrudnić”. Drugie zdanie ma dla mnie sens. Przyjmuję. W pierwszym nie widzę logiki. Skoro pisałam, że nie mogę sobie czegoś wyobrazić w relacji przyjacielskiej, to ona już istnieje. Nie napisałam przecież, że nie mogę sobie wyobrazić braku swobody w relacji, co do której mam plany, żeby ją zamienić w przyjaźń. Dzielę teraz włos na czworo, ale… uczę się od Ciebie:).
Przekonuje mnie stwierdzenie, że marudzenie może zaszkodzić relacji. To oczywiste.
Zapytałam: „A co sądzisz o takim babskim dąsaniu się, w którym oczekujemy głównie empatii?” Twoja odpowiedź brzmi: „To jest jeden z powodów, dlaczego wiele Pań nie odnosi sukcesu w pracy zawodowej i biznesie, a relacje z pewnym typem facetów nie trwają długo”. To dla mnie przekonujące. Muszę jednak doprecyzować pytanie. Czy, w bliskich relacjach (np. kilkuletnia relacja przyjacielska), możemy oczekiwać wyrozumiałości naszego zbyt emocjonalnego zachowania, które ma swoją przyczynę (od nas niezależną)? Dodam, że wcześniej nie okazywaliśmy emocji tak wyraźnych w żadnej innej sprawie i jesteśmy postrzegani jako osoby tzw. „wyważone”. Czy ten przyjaciel nie powinien właśnie wtedy przy nas zostać, gdy jest nam źle? Nawet, jeśli się, zbyt często, żalimy. Wszak przyjaciół poznaje się w biedzie. Czy to naprawdę nieaktualny już slogan? Jeśli tak, to się poddaję, bo już chyba nic o życiu nie wiem.
Oczywiście nie chciałabym kontynuacji przyjaźni z litości, jeśli o to właśnie chodzi w tym przypadku humanitarnym (którego zresztą wcale w poście nie znalazłam).

A na koniec Twoje PS: „Na moim blogu opisuje wiele rzeczy, które są jakie są, niezależnie czy nam się to podoba.Wole opisywać je wprost, niż przymilać się do Czytelników”. Właśnie dlatego tu jestem. To wszystko dla mnie bardzo cenne:). Nie potrafię się jednak nie żalić, bo to też trudne :(. Taki balans.

Serdeczności,

Magdalena

@Ronin

ciekawe jest to, co piszesz:

takie osoby[…] , które czasem wiedzą o nas więcej niż mąż/żona

Nie chce czepiac sie slowek, a raczej zainspirowac dyskusje na ten temat, czy uwazasz, ze przyjaciele powinni wiedziec o nas wiecej niz nasi partnerzy? Osobiscie, zeby byc z druga osoba musze zaufac jej w 100% i byc pewna, ze mozemy rozmawiac o wszystkim (oczywiscie w zdrowy sposob). Z tego powodu niektore z moich zwiazkow zakonczylo sie bardzo szybko, bo wiedzialam, ze nie uda sie zbudowac prawdziwie szczerej relacji.

Hej!
Osobiście nie toleruję i nie znoszę marudzenia dla samego marudzenia, bez próby znalezienia jakiegokolwiek rozwiązania. Przede wszystkim takie zachowanie nie wnosi do naszego życia absolutnie nic dobrego! Lubię być natomiast wykorzystywany jako specjalista w sytuacji podpadającej pod punkt 3 ;) Miło jest komuś pomóc i nie mam nigdy pretensji jeśli ktoś pyta mnie o radę. Byleby nie było to przerzucanie problemu na mnie, a wspólna, konstruktywna próba znalezienia rozwiązania.

@Kasia
wydaje mi się, że nie jest problemem gdy nasi przyjaciele wiedzą o nas więcej od naszych partnerów. Nie jest tak, że powinni wiedzieć więcej (tak jak napisałaś), ale mogą wiedzieć więcej i nie ma w tym nic złego. Zauważ, że większa ilość rzeczy, którą możemy przekazać przyjacielowi nie oznacza mniejszej szczerości w stosunku do naszego partnera.

Pozdr,
Artur

:-)
Staram się nie obarczać innych swoimi problemami nie tylko dlatego, że nie chcę zaśmiecać ich życia, ale też dlatego, że nie chcę w rozmowach z innymi koncentrować się akurat na moich problemach – zwłaszcza, że zazwyczaj nie przybliża mnie to wcale do ich rozwiązania, a tylko psuje humor. Niestety, zdarza się, że jestem zmuszana do takich rozmów poprzez zadawane mi pytania :-) i coraz częściej odbieram to jako zachowanie co najmniej nieeleganckie i źle świadczące o rozmówcy. Jest to w dużej mierze zasługa Alexa :-)

Ronin,
Rzeczywiście, w moim odczuciu słowo „przyjaciel” jest wyjątkowe. Mogłabym nazwać w ten sposób 3-4 bliskie mi osoby. Ponad nimi lubię mieć the best friend, ale różnie z tym bywa… Może nie jest to dobre, a może całkiem w porządku. Sama nie wiem. Alex pisze, że nie mamy prawa „częstować” innych swoimi problemami. Wszystkich innych. Alex, naprawdę wszystkich? Nawet męża? Mój mąż czuje się doceniony, gdy to właśnie jemu się żalę. Lubi doradzać, pocieszać. Może nie każdy czuje się dobrze w takiej roli, ale naprawdę jest wiele osób, które cieszą się, gdy mogą pomóc, doradzić, rozśmieszyć czasami. Nie chodzi o to, żeby się super spełniać jako pocieszyciel, ale zawsze co dwie głowy to nie jedna.

Kasia,
Ciekawy temat do dyskusji zaproponowałaś. Idealna szczerość między partnerami, moim zdaniem, kłóciłaby się jednak z prawem do zachowania wolności osobistej:). Nie mam jednak zdania co do tego czy mamy prawo opowiadać osobom trzecim o problemach w związku, jeśli, oczywiście, nie rani to partnera. Czy może tylko za jego zgodą możemy to robić? To też pogwałcenie wolności…

Pozdrawiam,

Magda

Alex,
w sytuacji opisanej przeze mnie nie chodziło o budowanie bliskości przez wałkowanie problemów. Chodziło o sygnał, że mogę dzielić się różnymi emocjami, które przeżywam tu i teraz, również tymi związanymi ze zmartwieniami. Czyli że mogę napisać, że jestem wściekła, zdołowana albo smutna i opisać sytuację z tym związaną. I że nie będzie to odbierane jako obarczanie problemami. Obawiałam się, że tak to może być odbierane, tymczasem druga strona odbierała moją powściągliwość jako zachowywanie dystansu (oczywiście nie była to pretensja do mnie, każdy powiedział jak widzi zachowanie drugiej osoby). Jest to też osoba ciekawa, niemarudna, sprawnie rozwiązująca ewentualne problemy, więc o biadoleniu nie ma mowy. :) Ta sytuacja nie pasuje do żadnego z opisanych przez Ciebie scenariuszy: „masz problem i chcesz coś konkretnego z nim zrobić”, „masz problem i chcesz pobiadolić”. Nazwałabym to „masz problem i możesz powiedzieć jak się czujesz, a ja Cię wysłucham”.

Są osoby, które nie czują się obarczone cudzym problemem, jeśli po prostu wysłuchają relacji na ten temat. Można przy nich powiedzieć o swoich uczuciach i nie trzeba nic z tym robić. To nie musi też zepsuć tym osobom dnia, ani wywoływać w nich poczucia bezsilności. Są sytuacje na które nie ma rozwiązania, albo rozwiązanie polega na obecności i wsparciu emocjonalnym, np. wysłuchaniu co człowiek przeżywa, obecności, rozmowie, spędzeniu wspólnie czasu. Skrajny przykład: Jak potraktowałbyś sytuację w której człowiek jest śmiertelnie chory i boi się śmierci? Albo ktoś bliski mu zmarł i tęskni? Albo czeka na diagnozę w sprawie zdrowia swojego dziecka lub własnego albo wynik ważnego egzaminu albo istotną dla siebie rozmowę i niepokoi się? Czy w takich sytuacjach można Twoim zdaniem po prostu rozmawiać o swoich emocjach, albo nawet płakać czy u Ciebie podpada to pod biadolenie?

Pozdrawiam
Agnieszka

Magdalena,
Przeczytałam Twoje posty i kilka przemyśleń. Pozwolę sobie się nimi podzielić.
1. Dotyczy swobody w relacji przyjacielskiej.
Są czasami sytuacje, kiedy np. nie podoba mi się coś w zachowaniu mojego przyjaciela. Nie zawsze mu o tym mówię. A jeśli uważam, że w jakiś sposób moje obserwacje mogłyby mu pomóc to staram się to powiedzieć jak najdelikatniej. Wyważanie słów nie oznacza braku swobody, tylko szacunek do cudzych uczuć. Podobna „delikatność” jest potrzebna w narzekaniu. Jeśli ktoś nie może mi pomóc, to po co mam go obarczać problemem? A jeśli może mi pomóc to powinnam postarać się delikatnie (i konstruktywnie) przedstawić sprawę. Z podkreśleniem, że to dla mnie ważne, ale bez zbytniego epatowania moim nieszczęściem.
2. Wydaje mi się, że nigdy nie spotkałaś prawdziwego narzekacza ;) Ja znam taką osobę. Godzinne spotkanie potrafi wyssać radość z życia na kolejne 3 dni. Wyobraź sobie, że w czasie rozmowy nie słyszysz ani jednego zdania o zabarwieniu pozytywnym. Wszystko jest złe od pogody, przez rząd, brak pracy, perspektyw, brak perspektyw sąsiadki z góry, aż po głośnych sąsiadów z dołu i problemy zdrowotne dziewczyny brata koleżanki itp itd. To jest oczywiście przykład skrajny. Wydaje mi się jednak, że każde narzekanie (szczególnie takie roztrząsane i analizowane przez wiele minut) wysysa energię słuchającego. Warto o tym pamiętać przedstawiając swoje problemy innym. Żeby błahe niepowodzenia nie brzmiały jak „to już koniec świata, czeka na mnie tylko ból, głód i śmierć”.

Witaj Alex od jakiegoś czasu pogłębiam swoją wiedzę na twoim blogu.To jest mój pierwszy komentarz na pewno nie ostatni.Zgadzam się z twoim postem.Też staram się nie obarczać swoim problemami znajomych i bliskich mi osób.Jest od tego wyjątek mam wieloletniego przyjaciela z którym dziele się wszystkim(tzn.nie ma żadnej kalkulacji). To również działa w drugą stronę.
„Z własnym „śmietnikiem” powinienem poradzić sobie sam, a nie „zanieczyszczać” nim czyjegoś życia.”Ja nie uważam żeby mój przyjaciel zanieczyszczał mi życie swoimi problemami jakiekolwiek był były.Czy nie miałeś/nie masz takiego przyjaciela?Przepraszam za osobiste pytanie ale też tak jak Ty potrafię kalkulować jeżeli chodzi o bliskie mi osoby.To traktuje jako wyjątek potwierdzający regułę.Co o tym sądzisz?

Świetny post Alex cieszę się,że wziąłeś na tapete szeroko pojęte obarczanie problemami.
Wyrastając w naszym społeczeństwie często mamy wdrukowane te „sesje terapeutyczne w postaci siadania ze znajomymi (w różnym stopniu bliskości) i wałkowania problemów godzinami raczej na zasadzie narzekania niż próby produktywnego podejścia i znalezienia rozwiązania problemu-swoją drogą czy na szkoleniach spotykasz się z taka postawą, że ludzie wolą marudzić jak jest trudno ciężko i w ogóle praca do niczego zamiast skupić sie na polepszaniu tego co i jak robią?

Myślę, że wielu ludzi czuje się niewolnikami tego podejścia i po prostu tak się przyzwyczaja (autopilot) że nie widzi sposobu, żeby inaczej robić. Szkoda bo przecież można i dobrze że tutaj na blogu otwierasz oczy ludziom (a przynajmniej starasz się :) ) Ja sam m.in. inspirowany Twoimi postami już od nieco ponad roku wdrażam selekcje do życia i przyznam się szczerze, że jego jakość jeśli chodzi o pozytywne nastawienie i swoistą wolność od nieustannego dręczenia się zgryzotami swoimi i innych wzrosła w tym czasie NIEBOTYCZNIE i za to Ci bardzo w tym miejscu dziękuje.

Warto też zauważyć, że to ładowanie sie pozytywna energią poprzez kontakty z ludźmi których życiowym celem ni ejest narzekanie innym autentycznie pozwala na nie tylko radśniejsze życie ale dosłownie zwiększa naszą kreatywność i zdolność radzenia sobie z problemami kiedy na nie natrafiamy( kiedys czytałem zresztą, że mózg rozluzniony i podchodzący „radośnie” tudzież z odrobiną ciekawości do wszystkiego znacznie szybciej i skuteczniej działa od mózgu wiecznie obciążonego negatywem i stresem i były badania na ten temat)
Ja od siebie dodałbym, że to naładowanie pozytywną energią ma jeszcze ten dodatkowy plus, że kiedy naprawde nasza pomoc jest potrzebna w czyims problemie to łatwiej jest nam do niego podejść bo nie ma wewnętrznej reakcji typu ” i znowu się naslucham marudzenia”. Myślę, że wyraziłeś to też mówiąc, że wolisz być dostawcą pozytywnej energii:)

Ważną rzecz napisałeś -„Jeśli trafisz na kogoś o podobnym nastawieniu do mnie (a w grupie ludzi nieźle żyjących jest to dość prawdopodobne) i rozmowy zamienisz w sesje omawiania Twoich problemów, to zobaczysz jak szybko dana osoba przestanie się z Tobą umawiać. Nie jest to z jej strony żadna forma „kary” dla Ciebie, po prostu próba racjonalnego wykorzystania cennego czasu, jaki każdy z nas ma na tej planecie.”
Wiele osób ten brak czasu/kontaktu rozumie jako karę zupełnie niesłusznie, warto przemyśleć Twoje słowa, bo mozna nagle odkryć, że samemu tak odebrało się brak kontaktu ze strony wielu ludzi (sam tą refleksję czytając Twoj post przeżyłem!)

Myślę, że w takim podejściu kryję sie też częściowo tajemnica Twojego sukcesu- nie obarczanie ludzi swoimi problemami, staranie się rozwiązać je samemu łączy się w moim odczuciu z tym, co często podkreślasz a mianowicie, że wolisz zbeirać doświadczenia, próbować i samemu szukać rozwiązan problemów -sądzę, że m.in dlatego tak często znajdujesz rozwiązania naprawdę skuteczne i nieszablonowe :)

Kasia
Skąd zdanie na temat krajów bloku wschodniego? Szczerze powiedziawszy mam skrajnie inne doświadczenia jeśli chodzi o wszystkich naszych wschodnich sąsiadów.

Michał
Nie sądze żeby na taką osobe wpłynął ten post myślę że zmiana otoczenia faktycznie byłaby lepszym pomysłem:P

Magdalena
Z jednej strony piszesz o tym,że jesteś nastawiona pozytywnie i na radzenie sobei z problemami, z drugiej o dąsaniu się.
Mi w głowie rodzą sie dwie kwestie-
1 skoro to dąsanie się jest bardzo rzadkie(jeśli tak jest) to chyba nei jest to żaden problem i pytając sie o to to wyglada jak szukanie akceptacji dla takeigo zachowania, a to prowadzi do zastanowienia sie czy może jednak sama nie czujesz, że dąsanie sie generalnie nie jest przyjemne dla osoby, kótra musi je oglądać/odczuwać.
2 może „przywyczaiłaś” się do tego że się dąsasz i tak już jest-a jeśli by sie okazało ze eksperymentalna próba wykluczenia tego rodzaju zachowań ze swojego wachlarza doprowadziłaby do tego że sama bys się lepiej czuła na co dzień? spróbować zawsze można:)

Gaja
A ja mam smutne wrażenie po przeczytaniu Twojej wypowiedzi- dwa zdania,zero argumentów, wypowiedź czysto ocenna; że post Alexa o selekcji przeczytałaś przez pryzmat jego tytułu i pejoratywnych skojrzeń jakie wsród neiktórych może taki tytuł wywoływać i przez to masz bardzo błędne wrażenie tej selekcji dotyczące.
Poza tym jeśli już w jakiś sposób negatywnie się wypowiadasz to jednak dobrze by było gdybyś dała ewentualnym ripostom jakikolwiek punkt zaczepienia w psotaci argumentów.

Pozdrawiam serdecznie
Jakub Koperski

Magda Lena,
Zgadzam się z Tobą literalnie we wszystkim, co napisałaś.
Podzielę się z Wami moim świeżutkim przeżyciem. Ostatnio, z sympatyczną nowopoznaną osobą prowadziłam niezobowiązującą pogawędkę. Jak tylko rozmowa została skierowana na temat problemów dotyczących zdrowia, ożywiłyśmy się obie. Wymieniłyśy doświadczenia i rozmawiałyśmy o tym nie tracąc poczucia humoru. A jednak… rozmawiałyśmy o problemach. I żadna z nas, ani ja, ani moja nowa koleżanka, nie zapytałyśmy wcześniej o zgodę na podzielenie się problemem. Dzielenie się troskami jednoczy ludzi. Czy to zdanie to już przeżytek? Nie dajmy się zwariować. Za chwilę ktoś napisze post o tym, że nie mam prawa nawet westchnąć. Mało, według mnie, w tym amerykańskim „keep smiling” człowieczeństwa.

Pozdrawiam,

Magdalena

@Magdalena
Nie wiem czy istnieje pojecie 'szczerosci’ idealnej. To, ze mam poczucie, ze moge porozmawiac z moim partnerem o wszystkim, nie oznacza, ze obarczam go wszystkimi problemami, aczkolwiek wiem, ze w razie potrzeby moge liczyc na jego zrozumienie.

@Alex
Dziekuje za przypomnienie kolejnego ciekawego postu. Jako szczerosc mam na mysli swobode rozmowy z druga osoba, absolutnie nie wypytywanie o przeszlosc. Przyznam, ze na poczatku naszej relacji bylo we mnie wiele strachu i negatywnych emocji pozostalych po poprzednich nieudanych relacjach, ale dzieki zaufaniu jakim obdarzyl mnie moj partner i braku pytan o przeszlosc udalo nam sie zbudowac cos niesamowitego.

Dzięki za ten tekst, Alex.

Ten post bardzo przypomina mi Twój starszy wpis „Właściwy adresat” (http://alexba.eu/2008-09-17/rozwoj-kariera-praca/wlasciwy-adresat/ ), w którym zwracałeś uwagę, że ludzie mają problem z osobą A, a narzekają na to bezproduktywnie osobom B, C, D itd. W dzisiejszym wpisie poszerzyłeś nieco zakres tego zjawiska.

Jako ciekawostkę pokażę podejście prezentowane przez Thomasa Gordona (autor bestsellerowych książek nt. komunikacji rodzic-dziecko, m.in. „Parent Effectiveness Training” czy starsze, wydane w Polsce „Wychowanie bez porażek”). Gordon jest trenerem komunikacji rodzic-dziecko. Twierdzi, że gdy to dziecko ma problem i zaczyna o nim mówić rodzicowi, to rodzic powinien wysłuchać dziecko (pokazując że rozpoznaje jego trudne emocje) ale nie udzielać rad, sugestii itp. – czyli nie pomagać w rozwiązaniu problemu. Takie słuchanie bez podpowiadania jets wg Gordona znakomitym katalizatorem dla dzieci: dzieci po wyrażeniu swoich emocji i zobaczeniu, że rodzice je zrozumieli i przyjęli bez komentarza, po pierwsze się uspokajają, a po drugie same zaczynają bardzo kreatywnie rozwiązywać swoje problemy; na dłuższą metę wg Gordona to jest świetny sposób aby uczyć dzieci samodzielności.

Teraz tak – z jednej strony to sugeruje, że właśnie Gordon wierzy w zdolność i potrzebę samodzielnego rozwiązywania problemów przez dojrzałych ludzi (a także dzieci, przy czym u dzieci rodzice mogą taką tendencję wzmacniać właśnie odpowiednią komunikacją). Z drugiej strony Gordon twierdzi, że ważne jest (dla dzieci) aby mieć kogoś, kto WYSŁUCHA, ale nie PODPOWIE rozwiązania.

Co o tym myślisz Alex? Czy dorośli nie mają już tej potrzeby wysłuchania? Czy może Ty jako osoba o wysokiej samodzielności i pewności siebie, wierze we własne siły itp. nie potrzebujesz „obarczać” innych swoimi problemami, a co najwyżej potrzebujesz czasem wskazówki od eksperta; ale osoby mniej samodzielne i 'ugruntowane’ emocjonalnie po prostu potrzebują dzielić się swoimi problemami w taki sposób bardziej jak u Gordona, bo są mniej „rozwinięte” i takie „obciążanie” innych daje im to samo, co Gordon mówi, że dzieci zyskują od rodziców słuchających ale nie podpowiadających?

Moje własne przeżycia podpowiadają mi, że wysłuchanie przez osobę która mnie nie skrytykuje i wykaże zrozumienie (i nic więcej) w sytuacji dla mnie emocjonalnie trudnej jest nie tylko pokrzepiające, ale daje mi poczucie, że mogę coś z tym zrobić i były konkretne sytuacje, gdy zaraz potem sam z nową energią „atakowałem” skutecznie problem.

Kasia
Rolę powierniczki przejął od Twojej mamy Twój partner i masz poczucie, że on sobie w tej roli lepiej radzi niż Twoja mama. Jeśli tak jest, to dlaczego on sobie radzi z tym lepiej niż Twoja mama w przeszłości? :) To jest ciekawe. Po drugie, Gordon zrobił cały program szkoleniowy instruujący rodziców, czyli „powierników”, jakie jest właściwe podejście do emocji własnych i emocji dzieci. Na ile rozumiem jego podejście z książki, to naprawdę dużo uwagi jest poświęcone temu, aby rodzice dobrze radzili sobie z bagażem emocjonalnym swoich dzieci – czyli przede wszystkim aby tych emocji nie przejmowali do siebie!

Witajcie!

Alex – bardzo ciekawy post – takie 3 punkty mocno ułatwiają życie. A i dyskusja fascynująca.

Na własnej skórze już wielokrotnie przekonałam się o skuteczności takiego podejścia do tematu. A otwarte komunikowanie ludziom (w dość delikatny początkowo sposób), że „chcesz znaleźć rozwiązanie to zobaczmy czy jestem w stanie ci pomóc, chcesz narzekać dla narzekania to zmień adresata” to są ogromne ilości zaoszczędzonego czasu. Ludzie nie narzekają, bo nie mają po co; część przestawia się na szukanie rozwiązań; a zatwardziali maruderzy selekcjonują się sami. Najtrudniej było zaaplikować to do najbliższego, już zakorzenionego otoczenia, bo początkowo był mocny opór tych, którzy dzielić się problemami dla samego gadania o nich lubią. Jednak z czasem okazuje się, że nawet najbardziej zatwardziali równie chętnie opowiadają o tym „co dobrego” niż „co złego”.

Moje podejście wzięło się ze swego rodzaju … optymalizacji. Narzekanie samo w sobie nic nie daje. Mamy sytuację w której czujemy się źle – narzekamy – czujemy się lepiej, choć sytuacja się nie zmieniła. Złe samopoczucie w jakiejś sytuacji to taki sygnał, że coś trzeba zmienić. I mamy dwa wyjścia – znaleźć rozwiązanie, zmienić sytuację, poczuć się lepiej na stałe; albo ponarzekać, pozostać w kiepskiej sytuacji i poczuć się lepiej na chwilę. To jak z bólem zęba – boli to zamiast łykać tabletki lepiej iść do dentysty, zamiast unikać dentysty dając sobie chwilową ulgę.

Z drugiej strony ja staram się nie marudzić, i tylko w bardzo trudnych emocjonalnie sytuacjach zdarza mi się „wygadywać”. Na szczęście nawet takie dzielenie się swoimi problemami jest raczej poszukiwaniem rozwiązań, niż sesją narzekania, a i to raczej coś w rodzaju pogotowia w sytuacjach kryzysowych. Na co dzień staram się żeby to co mówię lub słyszę wnosiło jakąś pozytywną wartość dodaną.

W dyskusji pojawiła się natomiast ciekawa kwestia – szczerość w relacji. Mogę się mylić, ale wydaje mi się że jedyną osobą w całym moim życiu z którą mam możliwość (może nawet obowiązek) być całkowicie szczera, jedyną osobą która ma prawo wiedzieć o mnie wszystko, jestem ja sama. Reszta świata będzie dzielić ze mną tylko tę część mnie i mojego życia, jaką ja sama postanowię z ową resztą świata dzielić. I od mojej decyzji będzie zależeć to, czy chcę dzielić się negatywami. A ponieważ poza sytuacją szukania rozwiązania problemu, kiedy proszę o pomoc i ktoś chce mi pomóc, nie widzę sensu „dokładania” negatywnych emocji ludziom – to dlaczego w dodatku miałabym to robić komuś kogo lubię. Co nie przeszkadza mi dzielić się moimi „życiowymi lekcjami” z których wynika coś dobrego. Szczerość to, przynajmniej dla mnie, nie jest „mówienie wszystkiego”. To raczej „mówienie prawdy”. I dla mnie czasem ta prawda oznacza to, że z własnymi negatywnymi emocjami najpierw próbuję poradzić sobie sama. Wydaje mi się, że każdy człowiek potrafi choćby spróbować samodzielnie rozwiązać problem zanim kogokolwiek „wtajemniczy”.

Może te moje przemyślenia się komuś przydadzą.
Pozdrawiam ciepło
Emilia

Dla wszystkich czujących potrzebę „podzielenia” się swoimi problemami: Warto się zastanowić, czy nie podpada się pod wampiryzm psychiczny.
Z wikipedii:
Wampiryzm psychiczny (lub wampiryzm emocjonalny) – potoczna nazwa zjawiska w psychologii, polegającego na notorycznym eksponowaniu otoczeniu lub bliskim swoich kompleksów, wad, niepowodzeń i złego samopoczucia i wykorzystywaniu wywołanego w ten sposób uczucia litości i poczucia winy. Wampirami psychologicznymi są najczęściej osoby o niskiej samoocenie lub cierpiące na depresję.

Nazywamy to wampiryzmem, bo osoba „obdarowana” problemami, po takiej sesji czuje się zwyczajnie źle. To trochę tak, jakbyśmy mieli bardzo brudne ręce, podeszli do kogoś i obtarli je w tą osobę. Ręce faktycznie będą trochę czystsze, ale dlaczego kosztem drugiej osoby?

Kasia

Piszesz: „Obecnie moja najblizsza osoba jest moj partner – jest osoba ktora spedza ze mna najwiecej czasu i nie ma potrzeby ukrywac przed nim moich problemow, czytaj – wol strescic mustresujacy dzien w pracy (i vice versa), bysmy oboje mogli spojrzec na to z dystansem, niz zachowac to dla siebie, a nieswiadomie odreagowac to na nim emocjonalnie.” Zastanawiam się czy na pewno konieczne jest „streszczanie” stresującego dnia w pracy? Czy nie wystarczy powiedzieć „Miałam dziś niefajny dzień” (jeśli z tego powodu moje samopoczucie/zachowanie jest inne niż zwykle) i zająć się przyjemniejszymi tematami zamiast fundować sobie w domu powtórkę z nieprzyjemności? Dlaczego miałabyś odreagowywać nieświadomie cokolwiek na partnerze – przecież jesteś świadoma swoich uczuć? Wygląda to trochę tak: spotkało mnie dziś coś nieprzyjemnego więc albo wysłuchasz szczegółowej relacji z tych nieprzyjemności albo ja sama będę dla ciebie nieprzyjemna – tak czy tak – także musisz odczuć swoją porcję nieprzyjemności… Po co?
I – jeśli chodzi o szczerość – Alex pisze: „Jeżeli mój problem może mieć negatywne oddziaływanie na danego człowieka, lub wspólne przedsięwzięcia, to należy koniecznie mu o tym powiedzieć i to jak najszybciej.” Przypuszczam, że można powiedzieć o problemie nie obarczając szczegółami i narzekaniem drugiej strony.

I jeszcze jedno – zaczęłam się zastanawiać nad tym jakimi problemami dzielę się z ludźmi, kiedy zauważyłam, że moje drobne problemy (np: nie mogę się dogadać z partnerem gdzie wyjechać w wakacje), o których szczegółowo opowiadam przyjaciółce rosną w jej oczach do niebotycznych wymiarów pomiędzy jednym a drugim spotkaniem (co u ciebie, ciągle się kłócicie z partnerem?), podczas kiedy ja już o nich nie pamiętam :-).
Pozdrawiam serdecznie :-)

@ Artur Rogowski

Masz rację ze swoim spostrzeżeniem. Biję się w pierś, bo padłam ofiarą własnego skrótu myślowego i nie wyraziłam się explicite :)

Miałam na myśli sytuację w której „zrzucamy balast” narzekaniem i ktoś niekonstruktywnie pociesza pociesza albo dzieli się swoim nieszczęściem. Z doświadczenia zauważyłam, że finalnie po takiej „sesji” ludzie chwilowo czują się lepiej. Bo nie jest tak źle, bo inni mają gorzej, bo samo się rozwiąże. Poza tym zauważam, że samo mówienie o problemie przynosi pewną ulgę, tak jakby opowiedzenie o sytuacji było namiastką działania w kierunku jej zmiany, nawet kiedy występuje bez dalszych działań. Ale to tylko mój punkt widzenia.

Natomiast co do tego, że w dłuższej perspektywie takie cykliczne postępowanie ma efekt „czucia się coraz gorzej” to masz całkowitą rację :).

Dziękuję ci za te uwagi :)

Co do potrójnego filtra który opisałeś – znakomite ujęcie tematu! Popieram w całej rozciągłości.

Pozdrawiam :)
Emilia

W nawiązaniu do dyskusji i różnego podejścia niektórych kobiet i mężczyzn do dzielenia się trudnościami przypomniało mi się to:

http://imgur.com/6icZ3

Nie żebym ja tak histeryzowała w reakcji na zły nastrój kogokolwiek, co oczywiste opis jest przerysowany, ale po ludziach zazwyczaj widać, że mają problem i czasem bliskim jest łatwiej, kiedy wiedzą, co jest powodem zmiany zachowania, niż kiedy są pozostawieni domysłom.

Dzielenie się problemami czy też wysłuchanie czyjegoś zwierzenia, jeśli mi poprawia nastrój to nie dlatego, że cieszę się, że „inni mają gorzej”, ale krzepi mnie świadomość, że mam bliskie osoby, które mi ufają i która lubią i chcą ze mną rozmawiać, nie tylko na wesołe radosne tematy – świadomość, że moje wsparcie im pomaga daje mi poczucie siły; w drugą stronę, że cieszy mnie, że ja obchodzę kogoś na tyle, żeby chciał wysłuchać, co się w mojej duszy dzieje, nawet jeśli nie zawsze jest to radosne.

Jedna z bliskich mi osób przeżyła niedawno bolesną stratę. Rzecz z gatunku takich, które zostawiają w nas ślad na zawsze. Zastanawiam się jak w obliczu jej żałoby wyglądałyby nasze spotkania. Musiałybyśmy chyba przestać się widywać przynajmniej na pół roku, bo ciężko wymagać od osoby w świeżej żałobie, żeby była „dostawcą dobrej energii”, przypuszczam, że wolałaby siedzieć sama w domu i patrzeć się w ścianę niż udawać w towarzystwie innych ludzi, że jest OK. A wiem, że spotkania były jej potrzebne i chociaż problemu rozwiązać się nie dało, to człowiek jest zwierzęciem stadnym i obecność innych podnosi nas na duchu. Obie mamy wrażenie, że nasz związek po tych przeżyciach się wzmocnił, jesteśmy sobie bliższe, rozmawiamy bardziej otwarcie i cieszymy się swoim towarzystwem jeszcze bardziej niż kiedyś.

Moim zdaniem takie podejście wcale nie przeczy temu co napisał Alex, jeśli się weźmie pod uwagę jego zastrzeżenia:

>>>1.Jeżeli mój problem może mieć negatywne oddziaływanie na danego człowieka, lub wspólne przedsięwzięcia, to należy koniecznie mu o tym powiedzieć

Bywają sytuacje, które psują mi nastrój i odbierają ochotę do zabawy, co niewątpliwie może mieć wpływ na bliskich mi ludzi i nasze wspólne przedsięwzięcia, a zatem nieuczciwie byłoby o tym nie wspominać.

>>>>Jeżeli dana znajoma osoba ma wiedzę, kontakty lub doświadczenie w rozwiązywaniu problemu, z którym nie mogę sobie w rozsądnym czasie dać rady sam, to delikatnie pytam ją, czy zechciałaby mi pomóc, bez szemrania akceptując ewentualna odmowę.

Jeśli głównym problemem są emocje i sama rozmowa z daną osobą może mi pomóc to delikatnie pytam ją, czy zechciałaby ze mną o tym porozmawiać. Czym to się różni, od szukania rozwiązania?

Takie odniosłem wrażenie po przeczytaniu tego:”To oznacza, że generalnie nie „raportuję” o moich trudnościach osobom z mojego otoczenia (niezależnie od stopnia bliskości)”. Słowo generalnie daje ci furtkę do swojego życia intymnego.Myślę że już mi odpowiedziałeś tym pytaniem.Chyba że masz jeszcze coś do dodania.

Alex, napisałam „napisać”, bo rozmowa toczyła się przez komunikator, ale powinnam była użyć słowa „powiedzieć” :) bo chodziło o możliwość powiedzenia o swoich emocjach bez względu na „medium” komunikacji.
Poza skrajnymi przypadkami podałam też przykłady rzeczy ważnych choć nie tak drastycznych np. ważna dla nas rozmowa albo egzamin. Czy w takich przypadkach dzielenie się emocjami z przyjacielem też podpada u Ciebie pod biadolenie? Nie mówię oczywiście o notorycznym powracaniu do tego samego tematu, ale powiedzmy jednorazowej wypowiedzi.
Z ciekawości zapytam – jak radzisz sobie z sytuacjami, w których przeżywasz trudne emocje, a jednocześnie te sytuacje nie podpadają pod opisane przez Ciebie w poście trzy punkty? Jak sobie pomagasz w takich sytuacjach – i czy w jakiejkolwiek formie korzystasz z pomocy innych ludzi? Pisząc to zakładam oczywiście (czy poprawnie?), że takie sytuacje występują w Twoim życiu.
Pozdrawiam
Agnieszka

Alex,
Mimo, że zacytowałam Twoje pytanie, to nie doczekałeś się jednoznacznej odpowiedzi. Dziękuję, że zmuszasz mnie do myślenia, bo łatwiej mi było Twoje pytanie „obejść”. Efekt: „aha” pojawił się u mnie, ale podzielić się refleksją to trudne zadanie. Ujęcie czegoś w słowa to jednak droga do samouświadomienia sobie czegoś. Biorę więc to pytanie „na klatę” i odpowiadam (o ile nie miałeś na myśli innego pytania, ale chyba jednak odnalazłam właściwe). Oto ono, jak sądzę: „Możesz sobie wyobrazić relację, która w decydujący sposób zmienia Twoje życie na plus a według Twoich kryteriów wcale przyjaźnią nie jest?” Tak, oczywiście. Wiele osób mnie pozytywnie inspiruje. Obserwuję, słucham, dowcipkuję, czerpię radość z bycia razem, nawet ze wspólnej pracy i jej realizacji. Cieszy mnie, gdy ktoś podziela moje zdanie. Gdy różnimy się w ocenie czegoś, jest tym ciekawiej, bo często dochodzimy i na tej drodze różnienia się do wspólnych wniosków. Często też podpatruję, podziwiam czyjeś zachowanie, próbuję coś sama dla siebie „z kogoś” zaczerpnąć, nie plagiatując tego czegoś całkowicie. Cieszy mnie również, gdy kogoś wspieram i ten ktoś okazuje wdzięczność swoją postawą, dobrym słowem, uśmiechem. To wszystko jest dla mnie wartością. Robię, jak sam napisałeś: „biorę człowieka takim jaki jest i patrze co z nim mogę robić, nie na odwrót”. W każdej relacji tak robię. W przyjacielskiej także, choć tutaj stosuję kryterium lojalności, w odróżnieniu do relacji poza przyjaźnią. Czy to źle? Lojalność jest, moim zdaniem warunkiem sine qua non przyjaźni. Uważam wręcz, że powinniśmy jej oczekiwać. Jeśli jednak jest tak, że nawet tego oczekiwać nie mamy prawa, to przyjaźń jest mrzonką.
Bardzo mi mentalnie odpowiadają Twoje słowa: „Jeśli masz oczekiwania wobec drugiego człowieka, ale zachowujesz je dla siebie to druga strona czuje, że w relacji jest gdzieś jakieś „drugie dno” i nie poprawia to zaufania między wami.” To bardzo, według mnie, prawdziwe. Powinnam więc mówić głośno o tym, że ktoś moich oczekiwań nie spełnia. Nie osoboie trzeciej, tylko temu komuś, prosto w oczy. Czyli jednak mam prawo mówić o oczekiwaniach? Ale nie mam prawa ich mieć, bo ten ktoś ucieknie. Dobrze wnioskuję? Jeśli dobrze, to już rozumiem dlaczego napisałeś: „…ja nie mam specjalnych oczekiwań w życiu prywatnym”. Nie oczekujesz lojalności bo nie zależy Ci na przyjaźni? Skomplikowane to wszystko…
„Lepszy bolesny koniec niż ból bez końca” – to mądre porzekadło.
Dokonałeś podziału ludzi na dwie grupy, pisząc: „„Dzielenie się troskami jednoczy ludzi.„ To się zgadza dla pewnej grupy osób. Dla innej innej bardziej zgodne z prawdą jest: „dzielenie się wizjami i energią jednoczy ludzi”” A ja jestem w obu grupach.

Krzysztof,
Również się z Tobą zgadzam. Podobają mi się Twoje zdania o przyjaźni i jej wartości. I celne jest Twoje spostrzeżenie: „rzadko kiedy przyjaciele “marudzą” dla marudzenia”. Nie podzielam jednak zdania, że ukochanej osobie należy mówić wszystko. Rzeczywiście, nie wybrałabym się do Ciebie po poradę, bo bałabym się, że to rozniesiesz. Poszłabym za to do Alexa. Lojalność i szczelność to dojrzałość.

Alex,
Czy zgadzasz się ze mną, że lojalność to cecha dojrzałości?

Pozdrawiam,
Magda

Krzysztof, nie zdążyłam przeczytać Twojej ostatniej wypowiedzi skierowanej do Alexa. Teraz wszystko dla mnie jasne i również do Ciebie udałabym się po poradę, gdybyś był fachowcem.

Pozdrawiam,

Magda

@Elzbiera i Alex
Gwoli scislosci, „streszczenie”, to skrot myslowy. Nie chodzi tu o opowiadanie ze szczegolami i analizowanie wszystkich problemow. To ze rozmawiamy na temat dzielenia sie badz nie swoimi problemami nie oznacza tez przeciez, ze kazdy dzien wyglada tak, ze po powrocie do domu rozkladamy dzien na drobne czesci i dyskutujemy. Jak to wspomnial Alex, sa i przyjemniejsze rzeczy, ktore mozna robic wspolnie. Oczywiscie seks i bliskosc odgrywaja bardzo wazna role w zwiazku. Dobrze jednak ,gdy mezczyzna zdaje sobie sprawe z tego, ze nie samym seksem kobieta zyje.

@Krzysztof
Zgadzam sie w zupelnosci. Do tej pory jedynie relacje w ktorych partner byl moim przyjacielem mialy jakakolwiek racje bytu, pozostale rozpadaly sie jeszcze zanim sie zaczely. Wlasnie to mialam na mysli mowiac o zaufaniu miedzy partnerami.

Witam wszystkich.

@Alex
Praktycznie od początku serii „Nie masz prawa…” nasuwa mi się jedno pytanie. Ma ono związek z postem o byciu zuchwałym, który pojawił się tutaj bardzo dawno temu. Stosowanie się do zasady opisanej we wspomnianym wyżej poście, daje w moim przypadku bardzo dobre rezultaty w wielu różnorakich sytuacjach. Jeśli chodzi o serię „Nie masz prawa…” oraz reguły tam zawarte, to mam wrażenie, że gdzieś intuicyjnie już je wcześniej wyczuwałem. Teraz, gdy robię sobie retrospekcję swojego zachowania, dostrzegam, że chyba zdarzało się całkiem niemało sytuacji, w których intuicyjnie, poprzez jeżdżenie po bandzie, naginałem lub łamałem te zasady, a co więcej mam wrażenie, że odbijało się to z pozytywnym skutkiem na jakości relacji. :D

Powiedz mi proszę, jak ma się bycie zuchwałym w odniesieniu do zasad zawartych w tej serii?

Pozdrawiam i gratuluje blogu,
Marcin.

Ewa W., jestem wdzięczna za „nowe światło” od Ciebie w postaci pytań. Trudne to pytania… Nazywając je trudnymi, wcale nie narzekam:). Stwierdzam tylko, że są trudne. Twoje zdanie: „Przede wszystkim marudzenie, narzekanie i obarczanie kogoś to zupełnie inne rzeczy” w mojej głowie zrobiło porządek. Czytając kolejne wypowiedzi, myślałam o tym samym, że przecież zupełnie co innego czyni w relacji obarczanie kogoś swoimi problemami, a co innego narzekanie. Nie napisałam o tym, żeby zbytnio nie filozofować. Gdy zastanawiałam się nad niektórymi pytaniami, uznałam jednak, że to ma sens – takie „drążenie”. W dialogu z sobą samym używamy przecież tych samych słów, którymi komunikujemy się z innymi. Brak chęci nazwania czegoś po imieniu wynika z lenistwa i z błędnego przekonania o tym, że samych siebie możemy zrozumieć bez słów. Chyba nie do końca. Słowa bardzo pomagają. Większość moich odpowiedzi na Twoje, Ewo, pytania, zostawię dla siebie, bo przecież w różnych sytuacjach i różnym czasie mogą być inne. I nie chodzi chyba o to, żeby każdy, tutaj na forum, na nie odpowiadał. Podzielę się jedynie tym, że pozytywnie odpowiedziałam sobie na pytanie: „Czy widzę różnicę między obarczaniem problemami a rozmawianiem o problemach i wspólnym szukaniem rozwiązań?” „Na czym ta różnica polega?” – pytasz. „Obarczać kogoś czymś” znaczy dla mnie: oczekiwać, że ktoś za mnie coś zrobi (takie komunikowanie o oczekiwaniu powinno być, moim zdaniem, prośbą). Rozmawianie natomiast o problemach to zupełnie co innego. Gdy tylko chcę się z kimś czymś podzielić (niezależnie od tego, czy oczekuję rady czy tylko chcę coś zakomunikować, żeby coś było dla kogoś bardziej zrozumiałe), powinnam pamiętać, żeby, przy okazji, nie obarczyć kogoś emocjonalnie, np. nie wywołać wyrzutów sumienia (jeśli nie chcę tego robić), nie opowiadać o czymś w sposób sugerujący, manipulujący, sprawiający wrażenie, że należy się domyślić. Wiedzieć, że nie trzeba się domyślać to luksus, to duży komfort w relacji, swoboda i przyjemność. Tak to rozumiem i, w większości moich relacji, otwartość procentuje. Na szczęście.
Ewo, na koniec moje pytanie do Ciebie dotyczące ciągu Twoich pytań: „Czy powszechna postawa zawsze jest właściwa i czy mi służy? Czy służy mojemu dobru? A jeśli jest jedynie efektem przyzwyczajenia? A jeśli jest efektem braku doświadczania innej postawy?” Czym jest, według Ciebie, ta „powszechna postawa”? Narzekaniem? Nie jestem pewna czy to miałaś na myśli, a chciałabym jeszcze coś na ten temat napisać. Wolę się upewnić :)

Pozdrawiam,
Magda

Stella,
napisałaś: „Jednocześnie trzeba być człowiekiem i żyć z ludźmi, nawet takimi, co narzekają”. Ja nie rozumiem takiego kryterium człowieczeństwa i nie uważam, ze trzeba być z takimi co narzekają. Mozna – jeśli ktoś chce, ale nie trzeba. A tym bardziej jako wyraz bycia czlowiekiem.

Magdalena,
dziękuje za obszerny komentarz i że mogłam służyć inspiracją.
Co do „Czym jest, według Ciebie, ta „powszechna postawa”? Narzekaniem?” – nie tak. Powszechne jest przekonanie, ze dobrych przyjaciół poznaje się w biedzie, że przyjaciel ma przy Tobie trwać bez względu na wszystko, ze bliscy sobie ludzie muszą sie wysłuchać, ze przyjaciel to ktoś, komu mozna sie wypłakać etc. Wielu ludzi na podstawie tego uzurpuje sobie prawo do obarczania przyjaciół swoimi troskami i problemami, do wyrzucania z siebie różnych negatywnych emocji etc. Nie zważają nawet na to, czy ten przyjaciel, bliski, jest w stanie, jest gotów, chce w danym momencie to przyjać.
Myślałam o „powszechnej postawie” szerzej – jako o sposobie funkcjonowania większosci ludzi w różnych aspektach – nie tylko w odniesieniu do narzekania. Często bowiem niestety to co czyni większosc uznakjemy za właściwe, uprawnione, słuszne. Alex pokazuje tu na blogu podejście do wielu spraw odmmienne od masowego. Ale też i rezultaty tego podejścia ma nie co dzień spotykane. W tym kontekscie pisałam, ze czasem warto przekraczać granice i testować nowe.

Pozdrawiam, Ewa

Ewa W.,
Oj jesteś, jesteś Inspiracją…:) A teraz mniej poetycznie: zadajesz coraz trudniejsze prace domowe! :) Połamiesz mi rozum!! Dlaczego mnie tego wszystkiego nie uczono w dzieciństwie? Okazuje się, że to, co wiem o życiu to stereotypy, bezmyślnie powtarzane slogany i truizmy. Dlaczego??? Przecież ja naprawdę dużo czytam:)… Skąd te teorie? Czy to znów sprawka Zachodu lub Wschodu? Nie powinnam może tak żartować… ale naprawdę to wszystko jest dla mnie nowością.
„Powszechne jest przekonanie, ze dobrych przyjaciół poznaje się w biedzie, że przyjaciel ma przy Tobie trwać bez względu na wszystko, ze bliscy sobie ludzie muszą sie wysłuchać, ze przyjaciel to ktoś, komu mozna sie wypłakać etc” – piszesz. Zgadzam się. Jest powszechne i „moje”. Czytam dalej, że: „Wielu ludzi na podstawie tego uzurpuje sobie prawo do obarczania przyjaciół swoimi troskami i problemami, do wyrzucania z siebie różnych negatywnych emocji etc. Nie zważają nawet na to, czy ten przyjaciel, bliski, jest w stanie, jest gotów, chce w danym momencie to przyjać”. Trudno się z tym nie zgodzić. Czy jednak ten przyjaciel sam nie może nam powiedzieć: „słuchaj, nie miej żalu, ale nie jestem gotowa wysłuchać tego do końca, ponieważ…” Jeśli powód będzie, w moim odczuciu, jasny, sprawa załatwiona, a więc przełożona na przyszłość¸bo przecież sama napisałaś, że ten przyjaciel może nie chcieć, nie być gotów „w danym momencie” nas wysłuchać.

Ewa W., Stella
Gdy miałam 17 lat przeprowadziłam w swoim rodzinnym domu rebelię religijną. Już wówczas, dwadzieścia kilka lat temu, wiedziałam, że większość może się mylić. Często większość, moim zdaniem, właśnie nie ma racji. Konformistyczne zachowania nie idą w parze z głęboką ich analizą. Mój bunt związany był, w dużej mierze, z tradycją. W miarę upływu czasu moja gorliwość i idealizm ustępowały miejsca tolerancji dla ludzkich ograniczeń. I dlatego dzisiaj uważam, że droga mojego „postępu” wiodła od podejścia ortodoksyjnego do wyrozumiałości dla ludzkich słabości (mieszczących się w granicach przestrzegania polskiego kodeksu cywilno-prawnego). Jak, w świetle powyższego, mogę się zgodzić z Twoimi, Ewo, słowami: „Ja nie rozumiem takiego kryterium człowieczeństwa i nie uważam, ze trzeba być z takimi co narzekają”? A tym kryterium były słowa Stelli: „Jednocześnie trzeba być człowiekiem i żyć z ludźmi, nawet takimi, co narzekają”. Jeżeli w tym zdaniu słowo: „trzeba” = „musieć” i to, na dodatek, jest to „alexowe” mocne „musieć” (a przecież tylko umrzeć musimy, poza tym nic innego nie musimy, jak pisze Alex), to nie mogę się zgodzić ze zdaniem Stelli, bo przecież kto nam rozkaże z kimś zostać? To jednak, jak dla mnie, cały czas wyraz człowieczeństwa. Miarą ludzi wielkich jest ich stosunek do ludzi małych. Też do ich słabości. Jak ja mogę mojej narzekającej mamie powiedzieć: „Mamo, sorry, od dziś nie będę się z Tobą kontaktować, bo zbyt często narzekasz. Mam prawo tak postanowić i uszanuj to”. Rzeczywiście mam prawo, ale wolę zostać nazwaną „małym Kaziem”, bo wyrzuty sumienia by mnie zjadły, gdybym „wybrała wolność”. Ewo… żałuję, że w tej kwestii Ciebie nie rozumiem. Jeżeli chodzi o osiągnięcia Alexa, to tutaj nie ma dla mnie zastosowania biblijne: „po owocach ich poznacie”. Czyż Alex nie ma prawa się mylić? Może jego „7-me przykazanie” z serii „nie masz prawa…” jest jednak pomyłką?;) Mam nadzieję, że Alex ma poczucie humoru…

Stella,
I Ewa W., i Alex, poświęcają się właśnie jak Matka Teresa. Widzę w nich obu bardzo dużo empatii. Generalnie rozumiem zalecenie, zeby sie nie uzalac. Co do szczegolow, trzeba to jeszcze przemyslec.

Bardzo serdecznie pozdrawiam,
Magda

W poście Alexa jest „Nie masz prawa obarczać innych ludzi swoimi problemami”.

Ja po przeczytaniu tego w swoim notesie napisałam sobie następujący tekst (wyraża on moje rozumienie tego Alexowego „nie masz prawa…”):

Wnoś radość i dobro w życie innych ludzi jeśli to tylko możliwe. Nie obarczaj ich swoimi problemami, nie karm negatywnymi emocjami. Jeśli z czymś nie potrafisz sobie poradzić, szukaj pomocy u specjalisty, u eksperta, zamiast oczekiwać, ze problem zniknie bo się wygadasz, albo inni załatwią problem za Ciebie.

Unikaj zakatarzonych, bo możesz się zarazić. Daj im adres do dobrego lekarza lub podaj krople do nosa. Oni nie wyzdrowieją od tego, ze Ty się zarazisz.

Stella,

Czy gdziekolwiek napisałam, że „w gronie [moich] bliższych znajomych lub przyjaciół nie ma nikogo, komu pozwoliłam na więcej”??? Przecież ja nie o tym. :-) Podobnie – na podstawie jakiej mojej wypowiedzi piszesz: „Jeśli zarzucasz mi, że wartościuję ludzi na lepszych i gorszych oceniając to jak odnoszą się do innych, również narzekających, to owszem, wartościuję.”. Ja Ci niczego nie zarzucam! Gdzie? Przeczytaj uważnie: ja tylko odniosłam się do “Jednocześnie trzeba być człowiekiem i żyć z ludźmi, nawet takimi, co narzekają”. Podtrzymuję swoje zdanie: nie trzeba. Bycie z tymi, którzy narzekają nie jest w żaden sposób miarą bycia człowiekiem. Można z nimi nie być i można z nimi być. Ma to jedynie wpływ na jakość naszego życia. I każdy z nas ma prawo wybrać, a nawet wybierać za każdym razem inaczej. :-)
Jak to się ma do Matki Teresy?

Pozdrawiam, Ewa

Stella, to przenosnia!

A Matka Teresa prowadzi działania humanitarne. My tu nie mówimy o działaniach humanitarnych. Matka Teresa nie jest osobą, która wysłuchuje marudzenia i narzekania, ale działa na rzecz chorych, cierpiących, potrzebujacych. I jeśli się przyjrzysz dokładnie Jej działaniom, to zobaczysz, ze one należą do tych humanitarnych, od których zależy życie i zdrowie.
Od wysłuchiwania marudzącej koleżanki będącej w toksycznej relacji z ludźmi nie będzie Jej lżej, bo jedynie spusci powietrze i bedzie dalej w tym tkwić. Lepiej zaproponować jej pomoc specjalisty.
To będzie prawdziwa a nie pozorna pomoc.
Dawanie chleba głodnym to też działanie humanitarne, dawanie ubrania marznącym to też działanie huimanitarne. My mówimy o obarczaniu innych swoimi problemami, pojawiło sie o marudzeniu, a nie o udzielaniu lub nie pomocy humanitarnej.
Dlatego Matka Teresa nie ma z tym wiele wspólnego.
To oczywiscie moje zdanie.
Pozdrawiam.
Ewa

ps. Matka Teresa zawsze dbała o to, by sie nie zarazic, by nie narazić swoich sióstr – bo wtedy nie mogłyby nieść pomocy humanitarnej.

Magdalena,

Dziękuje za miłe słowa. A teraz odniosę się do kilku zdań z Twojej wypowiedzi:

Napisałaś: „Może nic się złego nie dzieje, gdy ludzie się nie znają. Mnie poznawanie drugiego człowieka sprawia dużą przyjemność.” – istnieje tysiąc i jeden sposobów na poznawanie siebie – narzekanie i opowiadanie o traumach, obarczanie swoimi problemami (a tego dotyczy post) to oczywiście jakiś sposób, według mnie są lepsze :-)

„Ale liczę na więcej niż li tylko hedonistyczne traktowanie mnie samej. Nie, nie zrezygnuję z tego prawa do otwierania furtki na rozmowę o tym, co jest dla mnie troską. […] zuboży też innych, którzy zawsze liczyli na jakąś pomoc merytoryczną z mojej strony. I często ją otrzymywali. ”

Zwróc uwagę, ze ja nie mówię o czystym hedonizmie. Inaczej nie napisałabym: „Wnoś radość i dobro w życie innych ludzi jeśli to tylko możliwe. Nie obarczaj ich swoimi problemami, nie karm negatywnymi emocjami. Jeśli z czymś nie potrafisz sobie poradzić, szukaj pomocy u specjalisty, u eksperta, zamiast oczekiwać, ze problem zniknie bo się wygadasz, albo inni załatwią problem za Ciebie.”
To hedonizm? Nie. To szacunek dla innych.

Alex napisał: nie obarczaj innych….
A nie napisał: nie wysłuchuj, nie pomagaj w życiowych kryzysach, nie bądź empatyczny…

Jeśli ktos mi mówi: nie mówmy teraz o tym proszę, to właśnie sygnalizuje, ze nie jest gotów na przyjęcie tego. Sama pytałaś, dlaczego ludzie sobie nie mówią… Są tacy, którzy mówią. Tylko my nie zawsze jesteśmy gotowi to uszanować. A dużo przyjemniejsze było owo popołudnie bez „ozywiania padliny”.
Rozmawiam z wszystkimi o problemach, ale wtedy, gdy szukamy rozwiązań, a nie dla samego opowiadania i „spuszczania powietrza”.

Oczywiscie możemy miec na ten temat rózne zdania, nie ma w tym nic złego, ze ludzie mają odmienne zdania i poglądy, mamy rózne doswiadczenia, etc.

Serdecznosci, Ewa

Witam.

Ciekaw jestem, jak należy się zachować w sytuacji, gdy ciąży na nas jakiś problem egzystencjalny, który dla nas dużo waży. Np. kwestie związane z szeroko rozumianym sensem życia. Często w tej materii zdarzają się wąpliwości i chciałoby się pogadać.
Czy można dzielić takie rzeczy z przyjaciółmi, czy raczej też nie jest to dobry pomysł?

Będę wdzięczny za podpowiedź.
Pozdrawiam Wszystkich, Michał.

Michał Poręba,
To do Ciebie, Michał, skierowałam swoją poprzednią wypowiedź:). Nie napisałam o tym, przeoczyłam…
Pozdrawiam,
Magda