Ci z Was, którzy znają mnie osobiście w tzw. życiu codziennym, znają mnie zapewne jako bardzo (a czasami nawet nadmiernie) wyluzowanego faceta, którego najczęstsze odzywki wobec przejawów różnych niedoskonałości innych ludzi to „nie ma problemu”, albo „nic poważnego się nie stało”.

Moja komunikacja zmienia się bardzo, jeśli zawodowo mam zlecenie przygotowania kogoś do poważniejszego zadania, albo kiedy w przypadku kontaktów prywatnych mam „licence to kill”, bo ktoś chce grać w życiu w znacznie wyższej lidze niż dotąd. Wtedy bezlitośnie punktuję wszelkie słabości, zwłaszcza te, z których druga strona nie zdaje sobie sprawy. Nie ma w tym z mojej strony ani odrobiny złośliwości, czy złej woli, po prostu znacznie taniej jest zobaczyć coś bardzo wyraźnie w sparringu ze mną, niż płacić konkretną cenę w życiu. Szczególnie, jeśli te błędy to w gruncie rzeczy drobiazgi, które bez problemu można skorygować!

Pokazuję to szczególnie wyraźnie na warsztatach Top Gun, ostatnio na spotkaniu przy kawie też na kilku ochotnikach :) Kilka osób było zaskoczonych, jak kogoś z wieloletnim doświadczeniem można szybko i skutecznie tuningować, zmieniając tylko kilka niewielkich rzeczy w ich komunikacji, ale wszyscy zainteresowani byli za to wdzięczni :)

Dziś, tylko dla chętnych powiem kilka dość ostrych zdań „prosto z mostu”, pozostałych proszę o zaprzestanie czytania w tym miejscu, bo może być nieprzyjemnie :)

Na pewno chcesz czytać dalej? Proszę bardzo :)

Próg wejścia do grupy jest bardzo łatwy do przeskoczenia, trzeba odpowiedzieć na trzy proste pytania i mieć własne zdjęcie profilowe, bo to miejsce dla dorosłych osób :) Trzeba powiedzieć co oczekujesz od udziału w grupie, co chcesz do niej wnieść, oraz czy przeczytałeś regulamin i masz zdjęcie profilowe przedstawiające Ciebie. Nic niezwykłego, prawda? A jednak dla ponad 70, na oko bardzo sympatycznych osób które wykazały chęć dołączenia, jakakolwiek odpowiedź na pytania okazała się nie do przeskoczenia. 11 osób nie zrozumiało, że w miejscu na poziomie zdjęcie profilowe tyłem, z twarzą o wielkości kilku pixeli, czy wręcz przedstawiające kota lub małe dziecko nie jest akceptowalne, jeśli mamy traktować się poważnie.

W normalnym życiu i ważnych sprawach, takie rzeczy spowodowałyby „odstrzelenie” takiego człowieka i tak też faktycznie się dzieje, z czego wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy. Potem narzekają na pecha i niesprawiedliwość w życiu :)

U nas w grupie takie zgłoszenie po prostu sobie czeka w „zamrażarce”, aż ktoś zauważy, że coś jest nie tak i albo to skoryguje w FB, albo skontaktuje się ze mną. Na razie zdarzyło się to tylko kilka razy, czyli pozostałym zgłaszającym się w gruncie rzeczy nie zależy. Ciekawe jaka będzie ich reakcja, jeśli w którymś momencie zdecydowalibyśmy się zrobić z tego grupę zamkniętą?

Trochę podobnie jest ze spotkaniami przy kawie ze mną. To kolejny aspekt mojej działalności pro bono, czysto teoretycznie każdy Uczestnik ma przez 3-4 godziny dostęp do tej samej wiedzy i umiejętności co moi klienci, którzy płacą za to czterocyfrowe honoraria godzinowe. Niezły prezent, ale przy z założenia kameralnej grupie, trzeba się zakwalifikować. I tu znowu sprawa powinna teoretycznie być bardzo prosta :) W opisie wydarzenia napisałem między innymi takie rzeczy:

„Zanim się zgłosisz, proszę doczytaj do końca, bo tym razem zgłoszenia będą przyjmowane nieco inaczej”

„jeśli macie ochotę wziąć udział 18.07 od 18-21 to napiszcie do mnie na adres kontakt@alexba.eu koniecznie ze słowem Pepe w temacie wiadomości i kilkoma słowami o czym chcielibyście porozmawiać”

„Obiecuję zestawić z nich w miarę zróżnicowaną, ciekawą grupę, podobnie jak ostatnio”

Jak myślicie, ilu chętnych najwyraźniej nie poradziło sobie ze zrozumieniem powyższych zdań w języku ojczystym???

• Słowo kluczowe w temacie wiadomości pozwala mi szybko wyfiltrować zgłoszenia z całej obszernej korespondencji, którą otrzymuję. Jeśli w zgłoszeniu go nie ma, to albo ktoś nie zrozumiał, że ma być, albo nie szanuje mojego czasu. Jak wpływa to na szanse bycia zaproszonym?
• Zgłoszenie zawierające oprócz podpisu tylko tekst „Zgłaszam chęć udziału” też, w obliczu mojej prośby, ma bardzo kiepskie szanse, nieprawdaż?
• Jeśli piszę o tym, że chce zestawić ciekawą grupę, to należy to potraktować poważnie. Jeśli ktoś zgłasza siebie i inne osoby o których nic nie wiem, to chyba tego nie zrozumiał.

Jeśli ktoś teraz poczuł się dotkniętym, to nie przepraszam, bo uprzedzałem wcześniej :)

Pokazuję tutaj tylko przejawy bardzo powszechnego zjawiska, które ogromnej liczbie fajnych ludzi przeszkadza w osiągnięciu dobrego życia o wiele bardziej, niż ewentualny brak jakiś dyplomów, certyfikatów itp. Jeżeli jesteście zainteresowani, to chętnie o tym porozmawiamy.

Miłego dnia :)

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/462259487686798/

Niestosowanie powyższych, dla mnie dość oczywistych stwierdzeń, powoduje, że bardzo wiele osób nie doświadcza radości pełnej i głębokiej relacji z drugim człowiekiem, często też godząc się na trwanie w kiepskim związku tylko dlatego, bo sami uważają że ich wady dyskwalifikują ich w oczach innych ludzi i muszą zadowolić się tym, co „się akurat trafiło”.

Konsumowanie mediów wszelkiego rodzaju, zarówno komercyjnych, jak i społecznościowych raczej w tym nie pomaga, pokazując arbitralne wzorce jacy „powinniśmy” być, czy jak „powinien” wyglądać związek dwojga ludzi. Wszystko jest albo takie perfekcyjne i wymuskane, albo różne chamskie i prymitywne zachowania pokazywane są jako „normalne”. To pierwsze często powoduje u wielu z nas niskie poczucie własnej wartości i kompleksy, całkiem niepotrzebnie! To drugie, zwłaszcza u kobiet, obniża poprzeczkę tego, co gotowe są tolerować w związku, bo „przecież takie jest życie”, choć i mężczyźni nie są od tego wolni.

Wiem o czym piszę, bo wszystko to w różnych okresach życia sam przerabiałem! Ale tak nie musi być!

Pierwszym krokiem zmiany jest uświadomienie sobie, że nie szukam perfekcyjnego człowieka, lecz człowieka, który w miarę możliwości perfekcyjnie pasuje do mnie!

Analogicznie, nie muszę być perfekcyjnym człowiekiem, aby ktoś naprawdę chciał ze mną być, wystarczy że będę w miarę perfekcyjnie pasował do tego partnera.

Ta pozornie niewielka zmiana uwalnia nas od tyranii dążenia do ogólnej doskonałości i podobnie podświadomego oczekiwania doskonałości od partnera według jakiś obcych kryteriów.

To natychmiast powoduje, że jesteśmy bardziej wyluzowani, bardziej sobą, a to zwiększa szanse poznania kogoś odpowiedniego!

Oczywiście, nie należy rezygnować z rozwoju jako człowiek, ale można to robić bez spinania się, delektując się życiem. Ja przerabiałem takie okresy kilkakrotnie w życiu, też na przestrzeni ostatnich kilku lat, pod niektórymi względami stając się znacznie lepszym i dojrzalszym człowiekiem. Widzę też, że jeszcze sporo przede mną, ale nie przeszkadza mi to w delektowaniu się życiem tu i teraz.

Podobnie, jeśli przestaniemy sprawdzać potencjalnych partnerów według „listy kontrolnej” ułożonej przez innych ludzi, to mamy większe szanse trafienia na osobę, która nam pasuje. Na początek warto być w wielu różnych związkach, aby uświadomić sobie czego tak naprawdę potrzebujemy, a co nie jest dla nas takie ważne. Warto mieć tylko kilka kryteriów dyskwalifikujących, które są dla nas absolutnie nieakceptowalne, a całą resztę przetestować w praktyce, uważając, aby w miarę możliwości nie ranić innych ludzi i nie tworzyć faktów trudnych do odwrócenia. To pierwsze wcale nie jest takie łatwe, sam nie jestem dumny z niektórych cierpień, które zdarzało mi się zadać po drodze, choć nigdy nie było to moim zamiarem :(

Wracając do kryteriów wykluczających mogę podać na przykład moje, o których pisałem w książce:

• niestabilność emocjonalna,
• stabilność emocjonalna w jakimś destrukcyjnym i/lub autodestrukcyjnym stanie ducha,
• chęć czynienia zła i szkodzenia innym,
• uzależnienie od alkoholu i narkotyków,
• powiązania z jakąkolwiek działalnością przestępczą,
• kompletny brak etyki w postępowaniu.

Dziś, szczególnie dla kobiet, dodałbym jeszcze jedno, a mianowicie:

• Jakiekolwiek ślady skłonności do przemocy fizycznej lub psychicznej! Omijajcie takich facetów szerokim łukiem, chyba że macie skłonności masochistyczne.

Jeśli nie występuje żaden z powyższych punktów, to już generalnie można sprawdzić, jak pasujemy do siebie :)

Wiele osób z nieco starszej generacji może w tym momencie się obruszyć, że zachęcam do intensywnego próbowania, ale jak inaczej mamy poznać siebie na tyle, aby wiedzieć co dla nas jest ważne. Jak mamy rozwinąć nasze umiejętności w relacji z drugim człowiekiem, aby być w stanie dać mu to, czego potrzebuje? Podkreślam, że zachęcam do próbowania relacji a nie one-night-stands!

Na dzisiaj tyle. Jeśli temat Was interesuje, to podyskutujmy w komentarzach. W następnym odcinku mogę opisać Wam, jak prawie niechcący znalazłem idealnie pasującą partnerkę, mimo, że na pierwszy rzut oka taka opcja nie wchodziła w ogóle w rachubę :)

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/456899841556096/

Zanim opublikuję kolejny odcinek o poznawaniu idealnie pasującego partnera, zajmijmy się jednym z podstawowych wymogów, które trzeba spełnić aby z takim partnerem wejść w relację zadowalającą obie strony. Tym wymogiem jest:

Akceptacja samego siebie, szczególnie naszego ciała!

Jak już kiedyś wspominałem, nie oznacza to, że nie widzimy w sobie możliwości zmiany, ale zaakceptowanie faktu, że w danym momencie jesteśmy jedyną faktycznie dostępną wersją siebie. Lepszej w tej chwili nie ma!!! Większość ludzi w tym momencie porównuje się do różnych wyidealizowanych wzorców z mediów i całkiem niepotrzebnie obniża swoją wartość. Oczywiście, jeśli chcesz w takich mediach występować, to może być problem, ale przecież prawdziwe (przez duże P) życie ma miejsce w zupełnie innym świecie. I ciekawi, prawdziwi ludzie też!

Taka akceptacja pociąga za sobą następujące korzyści:

• Ludzie, którym nasza cielesność i jej akceptacja przeszkadza sami usuwają się z drogi i nie marnujemy na nich czasu. Nawet, jeśli tych ostatnich byłby np. 95%, to biorąc pod uwagę, że w Polsce żyje ok 25 milionów dorosłych, ciągle pozostawia nam to ponad milion Polaków (mniej więcej po 500 000 mężczyzn i kobiet), u których nasze odstępstwo od „ideału” nie jest problemem. Jako mężczyzna, który przez większość dorosłego życia miał poważną nadwagę, mogę to potwierdzić :)
• Nie patrzymy krytycznym okiem na różne detale cielesności partnera/partnerki co wprowadza luźną i swobodną atmosferę. Łatwo jesteśmy w stanie „zarazić” tę druga osobę takim luzem i akceptacją siebie. Tutaj my, Panowie mamy szczególne pole do popisu, bo wiele fantastycznych kobiet w Polsce jest niepotrzebnie „zarażonych” plastikowymi, fotoszopowanymi wzorcami kobiecości. Rozumiem, że cały duży biznes żyje ze wzbudzania w Paniach takiego poczucia niedoskonałości i związanych z tym potrzeb, ale wygenerowane potrzeby napędzają też biznes narkotykowy. W obydwu przypadkach możemy, a nawet powinniśmy powiedzieć „dziękuję, beze mnie”,
• Jeżeli akceptujemy siebie, to nie mamy potrzeby ukrywania się, lub udawania kogoś innego. Katowanie się na siłowni, czy wizyta u chirurga plastycznego z takiego punktu widzenia wyglądają absurdalnie! Lepiej tę energię i pieniądze użyć na podróże i dobry seks w odpowiednią osobą :)

O tym mógłbym dalej się rozwodzić, ale na dziś chyba wystarczy moich przemyśleń. Zapraszam Was do posłuchania, co na temat ma do powiedzenia Betty Q, która 10 lat temu wprowadziła burleskę do Polski i jest współwłaścicielką Salonu MadameQ, gdzie nawiasem mówiąc, w super atmosferze spędzałem moje ostatnie urodziny :)

Wejdźcie na poniższy link, wystartujcie wideo i przeskoczcie do momentu 4:09:08 bo niestety na razie opublikowano cały TEDx w jednym kawałku. Posłuchajcie uważnie i chętnie podyskutuję z Wami.

https://tedxwarsaw.org/?fbclid=IwAR2HzTMjkSyTpXU_u2AcP8jxvAxZIpV7X9MAzHB2adMcLa78itk79WoLDwY

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/458457451400335/

Znacie to powiedzenie chyba Abrahama Lincolna „Jak mam 7 godzin na ścięcie drzewa, to 6 godzin ostrzę moją siekierę”?

Od bardzo dawna stosuję coś podobnego, z tym, że w dzisiejszych czasach to ostrzenie siekiery nie musi trwać tak długo :)

Dzisiaj razem z moją żoną „zmarnowaliśmy” większość dnia na wyspanie się po wczesnym locie z Berlina, nieprzyzwoicie obfite śniadanie, testowanie nowych smakołyków w Słodkości by Oskar Zasuń Chef, małżeński Quality Time i wieczorne testowanie nowych smaków lodów w Gelateria La Mia.

Dobrze nam z tym i chcemy więcej :)

Na życie trzeba zarobić, więc ja pracuję zarobkowo ok. 50 dni w roku, a od pewnego czasu pracujemy nad tym, aby też w działalności Karoliny znaleźć sposób, by skoncentrowanymi działaniami i robieniem bardzo dużej różnicy dla odpowiednich klientów ogarnąć kwestię zarabiania pieniędzy bez konieczności siedzenia ciągle w kancelarii. Tak powstał Projekt Kancelaria 2.0 i wygląda na to, że mój „egoistyczny” zamysł, aby mieć więcej mojej Żony dla siebie, nie ograniczając jednocześnie jej rozwoju biznesowego, jest na właściwym torze :) Da się nawet w działalności tak różnej od mojej!

Piszę o tym, aby zachęcić wszystkich z Was, którzy mają fajnego partnera/partnerkę do regularnego odrywania się od tzw. „biężączki” i wspólnego zastanowienia się, co wspólnie możecie wymyśleć, aby każde z Was zarabiało konieczne pieniądze jeszcze efektywniej, z mniejszym nakładem czasu i energii. A może z mniejszym stresem i kontaktami z niesympatycznymi ludźmi? Aby było więcej czasu i energii na wspólne życie we dwoje.

To nie musi od razu być rewolucja, my w bardzo wielu dziedzinach stosujemy filozofię KAIZEN, małymi krokami ale ciągle lepiej.

Mając odpowiedniego partnera warto zacząć gdziekolwiek, ale zacznijcie już dziś! I ewentualne różnice między partnerami nie muszą być przeszkodą, lecz mogą stać się dodatkową inspiracją, o ile nie uważamy się za wszystkowiedzących guru i umiemy w miarę komunikować. Zobaczcie na nasz Team: Millenials i Baby Boomer, teoretycznie dość problematyczna kombinacja :)

A jednak tak nie jest, a Wy zapewne macie w związku do czynienia z mniejszymi różnicami, nieprawdaż? :) Na co więc czekacie? :)

Gra jest zdecydowanie warta świeczki, bo przecież chodzi o odczuwalną jakość naszego życia! Chętnie podzielę się moimi doświadczeniami i przemyśleniami.

Zapraszam więc do dyskusji i pytań związanych z tym tematem.

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/453460248566722/

W rozmowach z moimi przyjaciółmi, szczególnie tymi młodszymi, jednym z najbardziej znienawidzonych przez nich określeń które stosuję, to „dług odbiorczy”.

Dług odbiorczy, w pewnym uproszczeniu, to jest taki rodzaj długu, który jeśli chcesz go odebrać, to musisz pofatygować się do dłużnika i powiedzieć mu „oddaj mi dług”.

Co to ma wspólnego ze mną i młodymi ludźmi?

Bardzo wiele, bo nie musząc uganiać się za pieniędzmi, mogę sobie pozwolić na bezpłatne, a jednocześnie bardzo konkretne wspieranie młodych, ambitnych ludzi. I często taką gotowość komunikuję, ale…. ta moja gotowość to jest właśnie dług odbiorczy :) Trzeba wykazać inicjatywę i samemu zapoczątkować konkretną interakcję. Kluczowe słowa to „inicjatywa” i „konkretną”!

Osoby, którym pomagam pro bono (podobnie zresztą jak klienci) nie dostają żadnych certyfikatów, świadectw, medali i tym podobnych tanich gadżetów, którymi można się pochwalić i na które poluje mnóstwo nieświadomych ludzi. Zamiast tego wynoszą konkretne rozwiązania i umiejętności, przy pomocy których osiągają sukcesy i uzyskują przewagę nad konkurencją. To się przecież liczy w ogólnym rozrachunku! A ja bardzo lubię rozgryzać różne wyzwania negocjacyjne czy sprzedażowe. Teoretycznie wielu ludzi mogłoby bezpłatnie z tego skorzystać :) Niestety tylko teoretycznie.

Dlaczego tak się dzieje? Widzę kilka powodów:

• Przytłaczająca większość jest przeświadczona, że tylko to, co dostarczają kosztowni guru albo „oficjalne” źródła wiedzy (studia, kursy itp.) jest wartościowe. Takich ludzi mi nawet nie jest żal. Mają, co chcą.
• Obawa, że potencjalny partner (np. ja) powie, że akurat nie ma czasu, nie ma ochoty, albo go dany przypadek nie interesuje. Takie rzeczy się zdarzają i nie jest to katastrofa! Można spróbować „wstrzelić się” w bardziej pasujący moment lub kazus, świat się na jednej odmowie nie kończy. Znajomość też nie :) Trzeba próbować.
• Przeświadczenie, że „liznąwszy” parę trików i uzyskując dzięki temu pewną przewagę nad konkurencją „już wystarczy”. Nie wystarczy, bo sytuacja rynkowa zmienia się dynamicznie, poza tym, nikt chyba nie chce cały czas tylko pracować, prawda? A do tego trzeba nasz biznes solidnie tuningować. Najlepiej ciągle, jak w metodzie Kaizen.
• Lenistwo i niekonsekwencja. Często słyszę od takich, często bardzo inteligentnych przyjaciół „to trzeba robić regularnie” i mają całkowitą rację! Tylko, że poprzestają na takich deklaracjach, tak jakby umówienie się na rozmowę i przygotowanie do niej przekraczało ich możliwości czy chęci. Duża strata.

Żyjemy w tej chwili w czasach wyjątkowo dobrej koniunktury, niestety wygląda na to, że czekają nas duże wstrząsy gospodarcze i społeczne o nieporównywalnej dotąd skali. W tej sytuacji, jeśli chcemy zminimalizować ryzyko wylądowania w bardzo licznej grupie tych, którzy obudzą się z ręką w nocniku, jako profesjonaliści różnego rodzaju koniecznie powinniśmy wykorzystywać możliwości „zawirusowania” jak największej części możliwego rynku.

Do tego potrzeba oczywiście umiejętności merytorycznych, które wiele osób już ma, ale koniecznie musimy też znacznie lepiej umieć zdobyć zaufanie klientów, przekonać do naszej argumentacji, potrafić umiejętnie negocjować i zadbać o reputację.

To wymaga dość prostych, ale całkiem innych umiejętności niż te nabyte na studiach czy podczas konsumowania polskich mediów wszelkiego rodzaju. Mając niekorzystne nawyki komunikacyjne, trzeba je zmienić poznając te lepsze i intensywnie ćwicząc, a nie kiwając głowami. Z tym zdaje się jest spory problem. Łatwy do rozwiązania, ale to jest własnie dług odbiorczy u wartościowych mentorów wszelkiego rodzaju.

Mi jest czasem szkoda patrzeć, jak różne fajne osoby marnują sposobności, ale może taka jest kolej rzeczy?

Co o tym sądzicie?

Zdjęcia są metaforą, ten pierwszy samolot obrazuje skuteczność biznesu typowego profesjonalisty, ten drugi skuteczność po wykorzystaniu wszystkich sposobów tunningowania. Ten pierwszy jest sympatyczny, ale ja tam wolę możliwości tego drugiego :)

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/450371758875571/

Dziś na gorąco kilka słów o rekrutacji mentorów, niedocenianym czynniku, który mógłby katapultować wiele osób na zupełnie inny poziom działania i życia.

Na spotkaniu w Pozytywnej Kawce, wspominałem, że najlepsi mentorzy nie produkują się w mediach wszelkiego rodzaju, nie organizują płatnych kursów czy konferencji (bo mają dość kasy ze swojej podstawowej działalności) i jak znajdą sobie podopiecznego, to prowadzą go za darmo. Dodałem wtedy, że znam co najmniej kilka takich osób.

W rezultacie, następnego dnia pewna sympatyczna osoba poprosiła mnie o adresy tych mentorów :)
To nie tak działa!!!

Jeżeli mówimy teraz o ludziach z górnej półki, którzy faktycznie dostarczają klientom znaczących rezultatów w jakiejś konkretnej dziedzinie (a nie są po prostu dobrzy w sprzedawaniu szkoleń i konsultacji), to:

• Ludzie ci zazwyczaj prowadzą ciekawe życie i nie szukają desperacko kogoś do mentorowania,
• Mając wiele możliwości robienia różnych rzeczy, bardzo cenią sobie swój czas (w sensie starannego wyboru, na co go przeznaczają),
• Jeśli już decydują się na poprowadzenie kogoś, to zazwyczaj robią to z własnej inicjatywy, bo np. podoba im się czyjeś podejście i potencjał.

W takich przypadkach, dlaczego miałbym naruszać prywatność różnych osób, które znam udostępniając ich dane kontaktowe, ot tak sobie??? To nie tak!!!

Zdarza się czasem, że zachwycam się kimś, kto potrzebuje mentoringu z innej dziedziny, niż ja jestem kompetentny, a znam kogoś pasującego. Wtedy ja zwracam się do potencjalnego mentora, mówiąc np. „Wiesz, poznałem kogoś bardzo ciekawego z dużym potencjałem, któremu przydałby się kontakt z tobą. Mogę mu podać namiary do Ciebie?”. Aby to zrobić muszę:

• Sam uznać tego kandydata do mentorowania za ciekawą osobę z dużym potencjałem
• Sam mieć przekonanie, że ta osoba chce się rozwijać i robić to w etyczny sposób
• Sam mieć przekonanie, że ta osoba potrafi dochować wymagań poufności

Dlaczego tak jest?
Polecając kogoś potencjalnemu mentorowi kładę na szalę moją reputację u tego ostatniego! Dlatego muszę mieć maksimum pewności, że polecana osoba „nie zrobi mi wstydu” w szerokim tego słowa znaczeniu! A do tego potrzebuję znacznie więcej, niz proste zapytanie o kontakt.

Mam nadzieję, że to się Wam przyda.

Na zakończenie jeszcze małą autentyczna historia:
Jakieś 2 tygodnie temu odezwał się do mnie młody, 21-letni Kolega, z prośbą o spotkanie. To była nawiasem mówiąc druga prośba, poprzednia, kilka miesięcy temu trafiła na bardzo niekorzystny moment. Mieliśmy rozmowę na tyle ciekawą, że kiedy widząc że jestem w Krakowie, zaproponował kolejne, to chętnie się zgodziłem. Druga rozmowa poszła jeszcze lepiej, jestem zaskoczony, jak ktoś tak młody nie tylko ma szerokie spojrzenie na różne rzeczy, ale też potrafi je dobrze wyartykułować. To ostatnie jest pewną słabością większości Millenialsów :)
W rezultacie nie tylko myślę, z kim go skontaktować, ale wychodząc naprzeciw jego głodowi wiedzy, dałem mu pełny dostęp do mojego konta na Amazonie :) To wymagało tylko obietnicy, że nie będzie na moje konto robił zakupów i zabezpieczy swój smartfon hasłem :) Za to ma pełen dostęp do ponad 330 książek, które tam kupiłem, co dla młodego człowieka pewnie jest niezłym zasobem do czytania, do tego bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów :)

Tak to działa (na przykład)

Życzę Wam znajdowania i rekrutacji mentorów, którzy faktycznie wesprą Was w dążeniu do szczęśliwego życia!
A ja wracam do pisania książki o relacjach w biznesie :)

PS: Dyskusja na temat temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/440145733231507/

Zdrowe poczucie własnej wartości, jest i będzie jednym z istotnych czynników powodzenia, też w tym zmienionym świecie, z którym wkrótce będziemy mieli do czynienia.
Nie będę tutaj pisał akademickiej rozprawy na ten temat, zostawmy to dyplomowanym teoretykom, zgoda? :)

Zamiast tego, w kilku odcinkach podzielę się z Wami paroma osobistymi doświadczeniami i obserwacjami. Mimo ich subiektywnego i „nienaukowego” charakteru stały się one podwaliną bardzo dobrego życia i to nie tylko w moim wykonaniu.

Krok pierwszy, to zaakceptowanie własnej niedoskonałości i to niedoskonałości pod wieloma postaciami :) Nie oznacza to zaniechania rozwoju, ale świadomość, że taki, jaki jestem teraz, to jest najlepsza aktualnie dostępna wersja mnie. A życie toczy się tu i teraz!!!

Tu i teraz mamy do wyboru:

• Żyć pełnią życia, „kombinując” (popularna nazwa kreatywnego szukania rozwiązań :-) ), jak poradzić sobie mimo różnych postrzeganych słabości własnego ciała i ducha. To jest to, co robię aktualnie, bo niedoskonałości mi nie brakuje :-)
• Żyć „sztucznym” życiem, pokazując się otoczeniu w masce przedstawiającej człowieka, jakim chciałbym być (ale nie jestem). To jest strategia bardzo wielu osób, szczególnie absolwentów wszelkiego rodzaju szkoleń z „marki osobistej”, ale nie tylko. Obserwując długoterminowe skutki takiego podejścia i sam stosując je bardzo wiele lat temu, zdecydowanie odradzam! Taka maska, raz użyta zmusza do jej ciągłego zakładania, pod ryzykiem, że stracimy osiągniętą dzięki niej pozycję społeczną czy zawodową. To nie ma wiele wspólnego z prawdziwą jakością życia, niezależnie od tego, ile pieniędzy, domów, czy odznaczeń zgromadziliśmy! Jak tak uważnie patrzę na wielu „ludzi sukcesu”, to nigdy nie zamieniłbym się z nimi na życie!
• Uznać się za kogoś gorszego od innych, zrezygnować z aspiracji dobrego życia, rozwoju i zaakceptować okruchy ze stołu, które od czasu do czasu rzucają nam inni. To jest bardzo żałosny stan ducha! Piszę to też z doświadczenia, bo wiele, wiele lat temu też to przerabiałem.

Mogę Was zaprosić do małej „inwentaryzacji”, na którym etapie aktualnie jesteście?
Oczywiście nie spodziewam się, że ktoś tu będzie pisał o swoich słabościach, to jest zazwyczaj temat na bardzo dobrą rozmowę we dwójkę i w realu. Jeśli macie kogoś, z kim szczerze możecie na ten temat porozmawiać, to zachęcam.

To może być pierwszy krok, w stronę znacznie lepszego życia.
O ile wyrazicie zainteresowanie, w następnych krokach zajmiemy się już samym poczuciem własnej wartości i kilkoma pułapkami z tym związanymi. Porozmawiamy też o tym, jak przyczynić się do lepszej samooceny u różnych bliskich nam osób, szczególnie partnerów i dzieci. 
Miłej soboty i do zobaczenia :)

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/436940470218700/

Bardzo często jesteś na rozmowie rekrutacyjnej nie wiedząc o tym!

Oczywiście stwierdzenie zawarte powyżej zazwyczaj jest bzdurą, jeśli spotykamy się w kręgu tych samych, bardzo podobnych do nas osób.

Sprawa robi się nieco bardziej skomplikowana, kiedy spotykamy się z ludźmi, którzy:

• sami podejmują różne przedsięwzięcia w których potrzebują wsparcia,
• albo mają szeroki krąg znajomych, którzy takowymi się zajmują,
• albo po prostu lubią otwierać różne drzwi sympatycznym i kompetentnym ludziom.

Piszę to, bo często bywam takim rozmówcą z tej trzeciej grupy i znam sporo ludzi z tych dwóch pierwszych.
Jako człowiek życzliwy, kiedy spotykam kogoś sympatycznego, to staram się odpowiedzieć w myślach na pytanie „co mogę dla tej osoby zrobić?” ….. oczywiście wtedy, kiedy mam wrażenie że warto.

Faktem jest, że wbrew temu, co się powszechnie uważa, ciągle jest wiele szans na rynku, też dla młodych ludzi i początkujących przedsiębiorców. Stosunkowo rzadko chodzi tutaj o klasyczny „etat”, niemniej wiele osób, mnie w to wliczając, zaczęło bardzo ciekawą karierę życiową działając „bezetatowo” dla interesujących ludzi. To otworzyło cały łańcuch sposobności, którego wykorzystanie doprowadziło nas do ciekawego i dostatniego życia. Warto więc przyjrzeć się „od kuchni”, jak się taka „rekrutacja” odbywa.

Najlepiej zrobię to na przykładzie własnym, pisząc na co zwracam uwagę, kiedy rozważam, czy komuś w ogóle warto opowiedzieć o możliwości którą znam?
Moje wstępne kryteria są następujące (kolejność jest istotna!!):
1. Czy mam do czynienia z pogodnym, pozytywnie myślącym człowiekiem (!!!!)?
2. Czy mam do czynienia z człowiekiem, na którym można polegać (jeśli np. ktoś sam proponuje termin spotkania a potem się spóźnia to ma raczej „przechlapane”)?
3. Czy ten człowiek ma minimum umiejętności komunikacyjnych?
4. Czy dany człowiek ma kompetencje pasujące do kogoś, o kogo potrzebach wiem?

Ciekawe, że zdawałoby się krytyczny element kompetencji ląduje u mnie na czwartym miejscu, wiele osób, które spotykam nigdy do tego pytania nie dotrze. Założę się, że bardzo wiele osób mojego pokroju postępuje podobnie, najwyżej nie zadało sobie trudu takiego sformułowania kryteriów, jak ja powyżej.
Teraz ważne ćwiczenie dla Was:

Zastanówcie się, jak wyglądacie w świetle powyższych kryteriów i w jakim stopniu wpływa to na Wasze „szanse” u ludzi takich jak ja?

Jasne, że można sobie w życiu poradzić bez korzystania z takich sposobności, tylko w sytuacji ogromnej konkurencji jaka jest cena niekorzystania z potencjalnych atutów i dojść?
To jest tylko faza wstępna „rozmowy rekrutacyjnej”, często niestety zdarza się, że ktoś przeszedł ja bez problemu a potem z powodu dość głupich zachowań dyskwalifikuje się z bardziej zaawansowanych zadań. No ale o tym podyskutujemy w następnym poście.

Na zakończenie dam Wam przykład takiej nieudanej rekrutacji która odbyła się stosunkowo niedawno.
Jak wiecie ja oprócz moich działań zawodowych, gdzie pracuję zarobkowo maksymalnie 50 dni w roku, lubię robić różne fajne rzeczy pro bono z ciekawymi ludźmi. Ostatnio wymyśliłem sobie taki projekt że zrobię za darmo szkolenia negocjacyjne dla małej grupy młodych profesjonalistów, takie nowe wydanie słynnych w niektórych branżach warsztatów Top Gun.

Wdałem się w rozmowę z sympatyczną osobą, która biorąc pod uwagę jej sytuację pasowałaby do grupy, ale musiałem delikatnie wybadać jakie jest jej nastawienie i otwartość na uczenie się nowych rzeczy. 
Nawiązując do jej chęci otwarcia własnego biznesu o charakterze doradczym, zapytałem, co by ta osoba odpowiedziała gdyby klient zapytał „dlaczego akurat tobie mam powierzyć wykonanie moich zadań”? To jest nawiasem mówiąc, bardzo ważne pytanie, na które zawsze trzeba mieć dobrą odpowiedź bo w różnych wariantach będzie się ona ciągle przydawać. A ta młoda osoba, zaczynająca w ogóle swoją działalność, mówi do mnie „dlaczego miałbym się z tobą dzielić moim know-how” :) :)

Zdziwiony dałem jeszcze jedną szansę, nawiązując do tematu pozyskiwania klientów, ale w momencie, kiedy ta osoba zapytała „Czy ja jestem na rozmowie rekrutacyjnej?” mogłem już zgodnie z prawdą powiedzieć „Absolutnie nie!”, nawet, jeśli jeszcze 10 sekund temu była to faktycznie rozmowa rekrutacyjna na bardzo atrakcyjne warsztaty, prowadzone za darmo przez eksperta, którego od lat angażują zarządy dużych firm płacąc mu czterocyfrowe honoraria godzinowe :)

Podaję powyższą historię, jako taki mały przykład, abyście zobaczyli jak łatwo można sobie zepsuć szansę wzięcia udziału w czymś ciekawym i bardzo wartościowym. 
Pamiętajcie, kiedy rozmawiacie z kimś, kto jest spoza kręgu Waszych znajomych, może się okazać, że nie zdając sobie z tego sprawy jesteś na rozmowie rekrutacyjnej, nawet jeśli Twój rozmówca nie jest znany z występów w mediach, na konferencjach czy wystylizowanych, profesjonalnych zdjęć w mediach społecznościowych :)
Dobrze jest wtedy przynajmniej:
– wykazać zainteresowanie, nawet jeśli pewne rzeczy nie są zgodne z własnym obrazem świata czy biznesu,
– słuchać do końca co mówi ta osoba, a nie tylko po to, aby pokazać w których punktach macie inny obraz świata :),
– przejawić minimum inicjatywy własnej.

Powodzenia w wykorzystywaniu szans i otwieraniu nowych drzwi :)

PS: Dyskusja na ten temat odbyła się na facebooku:
https://www.facebook.com/groups/430626737516740/permalink/437579770154770/

aaa

Pamiętacie, że zalecam rozszerzanie kręgu znajomych poza te, w których zazwyczaj się obracamy? I to przy różnych okazjach!
Wczoraj wieczorem znów zobaczyłem przykład, jak to można zrobić :-)
Kiedy wyjaśniałem w hotelu kwestie mojej faktury, młody (28-30) recepcjonista z Ukrainy patrząc na wizytówkę z danymi, zadał kilka mądrych pytań dotyczących tego, co robię. Wywiązała się miła i szczera rozmowa, niemniej po kilku minutach powiedziałem, że wracam do mojej żony, ale jeśli potrafi czytać po polsku tak ładnie jak mówi, to podeślę mu moją książkę w PDF. Bardzo się ucieszył, więc od razu z pokoju wysłałem m u kopię :-)
Niemal od razu otrzymałem odpowiedź:

„Dziękuję pięknie! Jak doczytam wyślę Panu informacje zwrotną:)
Łączę Wyrazy Szacunku”

Przyjrzyjmy się bliżej całej sytuacji:

1) Nie jestem celebrytą, publikującym wystylizowane zdjęcia i różne banały, którą są równie prawdziwe, co bezużyteczne :-)
2) Mimo tego, a może właśnie dlatego, oprócz moich ciekawych zadań zawodowych znacząco przyczyniłem się do konkretnego rozwinięcia skrzydeł przez wielu sympatycznych ludzi. Oczywiście za darmo (odpowiedzcie sobie na pytanie dlaczego za darmo :-))!
3) Każdy z tych ludzi w jakimś momencie „wychylił się” i nawiązał ze mną kontakt, pokazując, że w jakiś sposób jest wyjątkowy i ciekawy. Nie potrzebował do tego żadnej „imprezy networkingowej”, eleganckich ciuchów, czy innych atrybutów materialnych
4) Każdy z tych ludzi znalazł sposób na podtrzymanie kontaktu tak, aby był on mile widziany przez obie strony.
Nasz kolega z Ukrainy jest w tej chwili w punkcie nr. 3 Ciekawe co będzie dalej? Wiele osób dociera do tego punktu, a potem pozwalają umrzeć takiej, chyba dość cennej znajomości. Jak to jest u Was? Szczerze?

Jeszcze małe zadanie praktyczne dla chętnych:
Jak na miejscu tego kolegi stunningowalibyście taki mail z podziękowaniami? Dlaczego akurat tak?

Konstruktywnych przemyśleń :-)

Podczas moich wizyt w różnych miastach lubię prowadzić rozmowy, które nie tylko są przyjemne i wzbogacające dla mnie, ale też zdaniem wielu moich Rozmówców płci obojga, bardzo wartościowe dla nich, z konkretnymi radami i podejściami, które można od razu wcielić w życie :-)

Tak powinno być, cały czas twierdzę, że warto spotykać się z ludźmi, którzy faktycznie potrafią coś wykraczającego poza ładne opowiadanie, a do tego nie mają konieczności wystawiania jakiegokolwiek rachunku za udzielane rady :-)
Właśnie w ramach mojej nowej książki o relacjach biznesowych, piszę jak takie osoby za darmo „zrekrutować”, bo to jest ogromnie ważna umiejętność, która może katapultować nas do przodu.

Dziś uchylę Wam maleńkiego rąbka tajemnicy, jak to działa u mnie. Jak wielu „bogato” (w szerokim tego słowa znaczeniu) żyjących osób, lubię spotykać się i rozmawiać z bardzo różnymi ludźmi, lubię też „hobbystycznie” rozwiązywać różne problemy biznesowe, czy interpersonalne. Dlatego jeśli jestem w jakimś miejscu i nie mam akurat sporych wyzwań na głowie, to umawiam się według następującej kolejności:

– klienci z którymi akurat pracuję/przyjaciele, którzy mają pilny problem

– osoby, które mam w telefonie w grupie KONTAKT+nazwa miasta do którego się wybieram

– osoby, które wyraziły chęć spotkania ze mną i mieliśmy obiecującą interakcje mailowa lub telefoniczną

– osoby, które na wiadomość na FB, że akurat podróżuję do danego miasta skontaktowały się ze mną chcąc się spotkać

Jak to jest z tymi specjalnymi grupami w moim telefonie, których uczestnicy tak łatwo mogą się ze mną skontaktować?

Aby się tam znaleźć i mieć pierwszeństwo w umawianiu

się na spotkania trzeba:

1. Umówić się ze mną na spotkanie w dowolny sposób. Czasem wystarczy rozmowa na wideo, w ostateczności telefoniczna. Mail, nawet najlepszy nie wystarczy!
2. Spotkać się ze mną i odbyć ciekawą rozmowę
3. Wyrazić chęć znalezienia się w takiej grupie, która bez zobowiązań będzie informowana sms-em, kiedy wybieram się do ich miasta

Ludzie Ci, kiedy wybieram się do ich miasta, z automatu dostają potem smsa, kiedy tam będę i jeśli chcą się spotkać, to mogą dać znać.

Często mój czas jest ograniczony, więc dostępne „sloty” czasowe szybko się zapełniają, ale jak to w życiu, szybkość reakcji ma znaczenie. Jeśli ktoś proponuje takie spotkanie, to pomocnym jest podanie zakresu godzin i/lub dni, kiedy tej osobie to odpowiada. Dziwne, że bardzo niewiele osób tak robi, a często to decyduje, czy da się umówić, czy też nie :-)

Jak widać na załączonym zrzucie ekranu mojej komórki, takich osób wcale nie jest tak dużo, biorąc pod uwagę tysiące ludzi, z którymi miałem w życiu do czynienia :-)
Jak wiem, że będę miał mało czasu, to podsyłam informacje tylko do wybranych osób z grupy :-)

Moje kryteria w takim przypadku:

1. atrakcyjność dotychczasowych rozmów
2. czy dana osoba kontaktowała się w międzyczasie ze mną z własnej inicjatywy, najlepiej kiedy niczego specjalnego ode mnie nie potrzebowała

Przyda się to komuś? :-)