Nie obraź się Alex, ale średnio do mnie trafiają w tej sytuacji Twoje argumenty :) Wiesz – powiedzenie rodzicom „te studia mnie nie uszczęśliwiają” może się skończyć tym, że się spytają „to studiujesz dla przyjemności, czy dla wykształcenia?”. Tak czy siak draka.

Niestety też mam taką śmieszną sytuację, że studia są nudne, nieinteresujące i średnio rozwijające, ale cóż – skończę kiedyś i będę miał czas na prawdziwe uczenie się ;)

Koledze też tak radzę – jesteś bliżej niż dalej i szkoda marnować tyle czasu :)

Wielkie dzięki za zainteresowanie. Z pewnością napiszę tu jeszcze dłuższy komentarz, teraz kładę się spać. Jedna rzecz, która przyszła mi na początek na myśl, pisze pan:

Jeśli przez pracę rozumiesz etat w jakiejś firmie, to szanse mogą nie wyglądać najlepiej, ale kto każe Ci iść tą drogą? Dlaczego nie poszukać możliwości robienia pożytecznej różnicy dla innych w mniej sformalizowany sposób? Ja wokół siebie widzę sporo takich możliwości, trzeba tylko chcieć i przykładać się do tego, co robisz.

Szczerze to nie widzę wokół siebie zbyt wielu możliwości. Jedyne co mi przychodzi na myśl to praca w jakimś markecie albo barze fast-food i studia zaoczne. Nie brzmi to zbyt dobrze.

Pozdrawiam

@Marcin
Ależ absolutnie nie – jaki fast-food, market? Człowiek bez studiów nie jest skazany na nisko opłacaną prace fizyczną.
Widzisz Marcin, sam byłem w podobnej sytuacji – ale dużo wcześniej, tuż na początku studiów. Nudziły mnie, męczyły, nie widziałem przyszłości – żal tylko było mi rodziców, którzy mnie utrzymywali.
Jedna, krótka – no krótka w przenośni bo tak naprawdę to długa była – rozmowa i wszystko się wyjaśniło.
Zrezygnowałem, wyprowadziłem się z domu i wziąłem za pracę. Poszło szybko- musiało bo sytuacja zmusiła. Łatwo nie było – ale za to ciekawie – a przecież o to chodzi żeby w życiu ciekawie było :) Nuda zabija. Trzeba się tylko dobrze i dokładnie rozglądnąć dookoła. Alex ma rację – praca to nie tylko etat w „fabryce”.
Pamiętam, że okropnie się bałem. Byłem przerażony.
Parę lat minęło, studiów jak nie miałem tak nie mam zakończonych ale sobie nie krzywduję :) I wiesz co, wielu takich jest wokół mnie – „robią pieniądz”, żyją szczęśliwie i jakoś brak trzech literek przed imieniem i nazwiskiem im nie brakuje.
Przyjdą czasy, że i ja „wrócę” na studia – pewnie już niedługo – ale teraz już będę chciał, wybiorę to co mnie będzie hobbystycznie interesowała, a nie to co pomoże mi prace znaleźć. Będę uczył się tego co chce, nie co muszę…

PS. Witam Cię Alex, witam Czytelników – wierny czytelnik – pierwszy raz komentator :)

Witajcie.

Nie zapominajcie, że jest coś takiego jak studia zaoczne… można wtedy się gdzieś zatrudnić a w weekendy studiować, studiowałem tak przez cztery lata z okładem i dało się wytrzymać… najważniejsze było dla mnie właśnie to, że nie obciążałem budżetu domowego. Przy okazji w ciągu tych czterech lat znalazłem dobrze płatną pracę i po skończeniu z nauką (niestety nie obroniłem się bo już nie miałem czasu ani motywacji) mam dobrze płatną pracę i własną firmę, która coraz lepiej prosperuje.
A co miałbym po studiach dziennych? więcej wiedzy? raczej wątpię… może trochę… pracę? kto by mnie zatrudnił podczas studiów dziennych? a i decyzja o nie kończeniu studiów/ zmianie kierunku itp też nie przychodziła by tak łatwo jeśli wiedziałbym, że ktoś przecież wydał kupę pieniędzy na moje studia… a ta przynajmniej wiedziałem, ze sam za studia płaciłem i tego typu decyzje są znacznie łatwiejsze :) (łatwiej przynajmniej mi wyrzucać własne pieniądze niż cudze)

Pozdrawiam.
Romek.

Witam,
Chciałbym pokazać jeszcze inną możliwość, która jest gdzieś tam bliska temu, co napisał Artur.

Moje spostrzeżenie wynika z tego iż trudno mi sobie wyobrazić „rzucam po 2,5 roku studia bo mnie totalnie nudza” – może problem jest w tym , że nie w samych studiach czy ich wyborze kiedyś tam a w obecnym ukierunkowaniu tego co chcesz robić – napisał już o tym Alex, rzadko obecnie zdarza się , żeby dana dziedzina nie była interdyscyplinarna, studia to nie jest jedyne kryterium jakie się przed nami stawia. Może warto poszukać jakiś plusów tego czego uczysz się teraz i poszukać powiązań z tym co chciałbyś robić. W przykładzie, który podał Artur jego dziewczyna jeśli równocześnie miałaby możliwość równoczesnego studiowania prawa i zdobywania umięjetności językowych mogłaby być np. doskonałym tłumaczem tekstów prawniczych. Znam osobę, która studiując ekonomię stwierdziła, że to kompletnie nie to, że chce żyć w zgodzie z naturą, hodować zwierzęta itd. , ale nie zrezygnowała z ekonomii, zaczęła szukać możliwości poszerzania wiedzy właśnie w zakresie agroturystyki, ekonomii skierowanej na rolnictwo itp. Dziś przymierza się do otwarcia własnego agroturystycznego gospodarstwa ekologicznego, to co miało być wadą , dziś staje się zaletą, ale też wymagało od niej sporej pracy przez ostatnie lata.

Nie wiem Marcinie jak jest w Twoim przypadku , bo nie powiedziałeś co Cię nudzi , a co chciałbyś robić, ale nie zawsze zmiana musi oznaczać wywrócenie wszystkiego do góry nogami, czasami warto trochę poszukać i znaleźć taką swoistą niszę, jakieś punkty łączące to co teraz i to co chciałbyś i umiejętne rozwijanie tego. Choć zgadzam się z Alexem , że czasami warto dokonać gwałtownego cięcia i zacząć od nowa.

pozdrawiam serdecznie
Karol

ps. czytuje od dawna , dziś pierwszy raz w roli komentatora

@Marcin:

Osobiście odbieram kwestię `robienia pożytecznej różnicy dla innych w mniej sformalizowany sposób’, jako tworzenie własnej marki wśród znajomych. Jeśli pokażesz im, że lubisz i potrafić wykonywać pewną czynność, to choć nie zarobisz na tym od razu (ach, te uroki stałej pracy, gdy brak funduszy), zauważ, że w ten sposób, gdy ktoś z nich natrafi za jakiś czas na problem z Twojej dziedziny, wysoce możliwe, że zwróci się z tym do Ciebie. Albo poleci Ciebie komuś innemu. Tak czy siak, będziesz startował z nieco bardziej uprzywilejowanej pozycji. ;)

I właśnie studia też odbieram w ten sposób (choć na tym polu nie mam jeszcze doświadczeń) – jako możliwość nawiązania grupy kontaktów. Dzięki temu nie będziesz całkowicie nieznany.

Drogi Alexie,

„Zastanawiam się, czy przy tej drugiej opcji (gry plaża itp) zrobiłeś cokolwiek, aby sprawdzić możliwości jej zrealizowania. Może nawet jakiś wolontariat w firmie, która programuje gry? Wiesz, w którymś momencie musimy zacząć coś konkretnie robić, nie tylko w naszej głowie. Sam miałem z tym kiedyś spore kłopoty i dopiero przyjęcie bardziej proaktywnej postawy (też w sensie aktywności) zmieniło moje życie”

Jeśli chodzi o zadane przez Ciebie pytanie to mogę odpowiedzieć, że dopiero zaczynam coś robić… Dokładniej rzecz ujmując staram się podnieść moje umiejętności programistyczne, bo choć z samym programowaniem interesowałem się już od dłuższego czasu to jednak nigdy tak porządnie się za to nie wziąłem i moje umiejętności mimo wszystko trzeba by obiektywnie ocenić na niskie (aczkolwiek i tak przejawiam znacznie lepsze pojęcie w tym temacie niż większość otaczających mnie ludzi dla których to jest zupełnie czarna magia ; ) ) Z tej perspektywy wolontariat w firmie robiącej gry byłby trudny do zrealizowania ponieważ jak na razie to mógłbym tam chyba tylko kawę nosić… ;) Słusznie zauważyłeś, że nie można się ograniczać do robienia różnych rzeczy tylko w głowie. Niestety, jak na razie przynajmniej, częściej snuję plany w wyobraźni i widzę różne w niej własne sukcesy niż próbuję czegoś konkretnie dokonać…

„Bo moim skromnym zdaniem nie jest to brak wyższego wykształcenia, lecz niedobór chęci do życia. Mam przez to na myśli nie samą kwestię fizycznego przeżycia (najeść się, wyspać itp), lecz tę jego esencję kiedy jesteś świadom własnej unikalności, masz poczucie kontroli nad swoim życiem i możliwości wyboru, jakie przed Tobą stoją, wiesz jak to jest czegoś samodzielnie dokonać, kochać i być kochanym, a przede wszystkim żyć według własnych wyobrażeń. Tego najwyraźniej masz za mało, stąd bierze się zrozumiały w takiej sytuacji brak zaangażowania o którym wspominasz..”

Te słowa bardzo dobrze odzwierciedlają moją sytuację. Zdecydowanie mam tego za mało o czym powiadasz i co prawda nie mogę powiedzieć, że jestem przez to jakoś nieszczęśliwy i wydaje mi się, że wychodzę na zero (choć odczuwam coraz większy dyskomfort) to zdaję sobie sprawę, że mógłbym być o wiele szczęśliwszym człowiekiem (czyli wychodzić zdecydowanie na plus)

Jeśli zaś chodzi o kwestie poruszone w samym artykule to moja sytuacja jest o tyle inna, że rodzice są raczej nastawieni na nie (już gdy podejmowałem studia na obecnym moim wydziale byli bardzo sceptycznie nastawieni po doświadczeniach z moimi poprzednimi studiami) i raczej są zdania, że powinienem rozpocząć pracę zarobkową i studiować zaocznie (niestety akurat ten kierunek na którym obecnie jestem nie daje takiej możliwości) i nic nie wskazuje na to by ich zdanie mogło się zmienić.

Obecnie widzę kilka możliwych wariantów rozwoju sytuacji:

Jeżeli sesja pójdzie w miarę dobrze to może uda mi się ich przekonać, że jednak warto jest abym studiował nadal (pomimo tego, że mam pewne zaległe przedmioty z poprzednich semestrów) a w między czasie będę rozwijał także inne zainteresowania.

Jeżeli sesja pójdzie źle wtedy wyjścia są dwa: albo dochodzę do wniosku, że może te studia są dla mnie za ciężkie i je rzucam (co jest o tyle trudne, że musiałbym się zarówno przed sobą jak i rodzicami przyznać, że ostatnie 8 lat życia praktycznie zmarnowałem) albo uprzeć się i pomimo sprzeciwu rodziców, a przez to i mało komfortowej atmosfery w domu, próbować ukończyć studia (ryzyko jest takie, że nadal kiepsko będzie mi szło – bo choć znam powód /moje lenistwo/ i rozwiązanie /systematyczna nauka/ to jednak nadal nie potrafię tego rozwiązania zastosować /a przecież powinienem uczyć się na własnych błędach/ być może za małą mam motywację /choć wydaje mi się, że nie jest z nią tak źle bo przecież widzę potencjalne korzyści płynące ze zmiany nastawienia i postępowania w nauce/ i powinienem nad nią popracować jakoś? To jest w pewnym sensie dziwne, że znając rozwiązanie problemu i pamiętając poprzednie konsekwencje własnych błędów człowiek natrafia na pewną wewnętrzną barierę i nie potrafi zmienić postępowania pomimo tego, że wie że ta zmiana będzie dla niego korzystna. Popełniając te same zaniedbania czuję się trochę jak w Dniu Świstaka i trudno jest się z tego stanu wyrwać…) Idealnym dla mnie rozwiązaniem byłoby w miarę spokojnie kontynuowanie studiów, a przy okazji rozwijanie umiejętności które przydały by mi się w związku z wspomnianym programowaniem (jeszcze milsza byłaby wizja pewnego usamodzielnienia się i wyprowadzenia lecz niestety trudno jest znaleźć i połączyć pracę ze studiami dziennymi)

Obecnie niejako widzę kilka dróg przed sobą którymi mógłbym podążać (wypróbować) czyli droga związana ze studiami i pracą powiązaną z kierunkiem studiów, programowanie (tutaj głównie ciągnęło by mnie do gier choć również rozważał bym webdesign i okolice) oraz fotografia (od niedawna interesuję się tym tematem i także nie przeszkadzałoby mi gdybym taką działalnością bardziej poważnie się zajął) a w każdym z tych przypadków najbardziej atrakcyjnym byłoby założenie (prędzej czy później) własnej działalności niż praca na etacie w jakiejś firmie. Więc będę próbował zrobić coś na każdym z tych pól. Jedynym jeszcze problemem jest czas. Człowiek czuje, że już teraz powinien coś osiągnąć, a ma świadomość, że zarówno skończenie studiów, podwyższenie własnych umiejętności programistycznych czy też fotograficznych zajmie jeszcze sporo czasu a tego jakby było mało…

Cóż przynajmniej zdaję sobie sprawę, że nie wszystko jest w porządku i na horyzoncie mam już wytyczony jakiś kierunek z pewną możliwością wyboru, więc może nie jest tak najgorzej…

Ponownie się strasznie rozpisałem (i sam nie wiem czy aby na temat :P)

Pozdrawiam serdecznie.

Grzesiek, głowa do góry. Najważniejsze to mieć jakiś cel, oraz plan i skutecznie go realizować. Nie jest łatwo, ale robienie tego na czym naprawdę Ci zależy daje mnóstwo radości. Wiem co mówię, bo mój cel jest taki sam jak Twój :)

Wszystkim studentom radziłbym skorzystanie z możliwości, jakie daje status studenta. Np. branie udziału w inkubatorach przedsiębiorczości, w różnych kursach, grupach zainteresowań, czy innych ciekawych projektach. Chyba każda uczelnia oferuje tego typu rzeczy.

Rzadko ktory 18-19stolatek wie co chce robic w zyciu. Owszem, spotaklam kilku takich, ktorzy w tym momencie (kilka lat pozniej) idealnie realizuja sie na akademii medycznej badz w seminarium duchownym. I wcale im nie zazdroszcze. Chociaz moze powinnam, bo ja, ich rownolatka niekoniecznie wiem co bede robic po studiach.
Ale nie zazdroszcze im przede wszystkim dlatego, ze sa juz „skazani” na pewna droge w zyciu. Wybor podjety tak wczesnie, z takim entuzjazmem i z taka pewnoscia utrzymuje sie juz do konca. Nawet jesli ostatecznie nie przyniesie szczescia.
Ja za to mam swiadomosc, ze studiuje cos szalenie interesujacego, co sprawia mi satysfakcje, ale co po prostu niekoniecznie przyniesie wieksze zyski w przyszlosci. I dlatego wcale nie jestem przywiazana do mysli, ze bede pracowala w tej dziedzinie. Wrecz przeciwnie. Jak tylko studia skoncze mam zamiar sie przekwalifikowac (co nie bedzie tak trudne, biorac pod uwage moje plany) i popracowac w nowym zawodzie jakies 4-5 lat.
I co dalej? Zobaczymy. Dobrze wiem, ze za te 5 lat bede patrzyla na zycie z innej perspektywy i prawdopodobnie bede miala ochote na wykonywanie zupelnie innego zawodu. I wtedy go zmienie.
Mysle, ze studia nie sa takie wazne. Oczywiscie, dobrze by bylo gdybysmy na poczatku wybrali tematyke, z ktora nie bedziemy sie meczyli przez nastepne 5 lat, ale jesli sie tak stalo, to moze nie jest to najwieksza tragedia? W koncu prawdziwy student uczy sie przez 4 tygodnie w roku, a chodzenie na zajecia mozna czasem odpuscic ;)
Tak, najwazniejsze to wiedziec czego sie chce. A tego nie da sie osiagnac nie znajac mozliwosci. Najwazniejsze jest wyjscie na przeciw swiatu i obejrzenie co ma do zaoferowania – a moze najciekawsza rzecza na swiecie wydaje nam sie badanie okresu plciowego planktonowych robaczkow zyjacych na srodkowym Pacyfiku? Nigdy sie tego nie dowiemy jesli przynajmniej nie trafimy na wzmianke w gazecie o tych robaczkach. A jak juz bedziemy zapalencem i entuzjasta, to reszta przyjdzie sama.
Bo nigdy nie wolno nam stracic naszych planow, swiezosci i ufnosci, jakie mielismy bedac dziecmi. Czego sobie i Wam zycze.

No cóż, trochę długi tekst, a ja raczej nie mam czasu tego czytać, ale jedno co mogę powiedzięć to to, że zmieniłem studia po 3 latach studiowania ;) W sumię teraz dalej studiuje, ale robię to tylko po to by nie iść do wojska. Co do zawodu.. to pracowałem już w 2 firmach, aktualnie zakładam własną i ZERO w tym wkładu jakiejkolwiek szkoły.

Moje podsumowanie studiów to : Ucz się tego co chcesz, a nie tego co chcą byś się uczył.

Uwaga trochę długa wypowiedź, ale taka bezsenna noc dziś;)
Na bloga trafiłem zupełnie przypadkowo. Nie dlatego, że szukałem w necie jakichś porad dotyczących obrania odpowiedniej ścieżki życia czy kariery. Kumpel mi podrzucił jakiś link do strony, na tamtej stronie znalazłem kolejny który w pewien sposób mnie zainteresował, a dalej to już zauważyłem tytuł blogu: Co robić kiedy nie wiemy co robić.
Że sam znajduję się w tym momencie w podobnej sytuacji, zacząłem z zainteresowaniem i dużą uwagą czytać co mają do powiedzenia ludzie przechodzący przez podobny kryzys, czy mający problemy podobnej natury.

Otóż i w moim przypadku chodzi o niezadowolenie z wybranego przeze mnie kierunku studiów. W tym momencie jestem na 7 semestrze dziennych studiów magisterskich, na takim ciekawie brzmiącym kierunku Informatyka i Ekonometria, specjalność Cybernetyka ekonomiczna.
Aktualnie jestem jednak w trakcie rzucania tych studiów – może powinienem się cofnąć nieco w czasie. Na studia dostałem sie na pierwszym miejscu, najlepiej ze wszystkich zdałem egzamin wstępny, Rektor wręczał mi indeks do ręki, zaszczyt w ogóle i wyróżnienie, ale zawdzięczałem to w danym momencie jedynie sobie.. i pewnie i z tego względu ambicja zwyciężyła nad faktyczną możliwością zrealizowania się na wybranym kierunku studiów. Szybko jednak zorientowałem się że te studia nie są jednak moim powołaniem i jedynie mnie męczą. Za namową rodziców, przyjaciół, trwałem jednak przy tym i tak udało mi się prześlizgnąć z wieloma poprawkami przez pierwsze 3 semestry. Na 4 semestrze podobnie przypadkowo, jak dziś odkryłem ten blog, zauważyłem na uczelni ogłoszenie o stypendium w Berlinie, umożliwiające studiowanie przez rok na jednej z pięciu, biorących udział w programie, uczelni. Ze względu na to że jako dziecko, od piątego roku życia, mieszkałem przez 5 lat w Niemczech, znam język Niemiecki biegle, jak ojczysty w zasadzie. Pomyślałem że to stypendium jest dla mnie, że również umożliwi mi wyrwanie się z uczelni w Poznaniu, ze studiów które mnie tak męczyły. Wielce umotywowany zabrałem się za ubieganie o to stypendium i w końcu dostałem odpowiedź, że zostałem przyjęty i będę miał możliwość studiowania przez rok w Berlinie, i na dodatek dostawania co miesiąc wystarczającej kwoty 700 Euro. Musiałem jedynie zdać dobrze sesję na koniec drugiego roku. Że jednak bardo mi zależalo na wyjeździe do Berlina potrafiłem się wtedy naprawdę zmusić i pozaliczać wszystko w terminie.

Trzeci rok studiów odbyłem zatem w Niemczech. Był to naprawdę świetny czas i jestem szczęśliwy że dostałem możliwość studiowania tam i poznania kawałka więcej świata. Mimo że był to tylko Berlin, to wiem że poznałem jednak dużo więcej. A to ze względu na to że poznałem tam ludzi dosłownie z całego świata, z każdego zakątka bez wyjątku! Berlin jest miastem do którego trafiają studenci z całego świata, a że każdy nagle znajduje się w nowym dla siebie miejscu, to wszyscy szukają kontaktu, poznają się nawzajem, rozmawiają, razem mieszkają, imprezują, zbliżają się do siebie, poznają siebie, dowiadują się różnych ciekawych rzeczy o życiu w innych miejscach na ziemi, w innych kulturach. Jeśli o to chodzi, to ten czas był naprawdę moim największym życiowym doświadczeniem i zawsze będę go dobrze wspominał. Do dziś utrzymuję z wieloma poznanymi tam osobami kontakt, kilkakrotnie udało nam się odwiedzić.

W Berlinie realizowałem program studiów w Poznaniu. Większość realizowanych tam przedmiotów, mimo że częściowo nie odpowiadały polskim, zostały mi jednak zaliczone i tym samym musiałem tylko kilka egzaminów zaliczać w Poznaniu. Dłużyło się to jednak trochę i zaliczyłem 3 rok dopiero na krótko przed Bożym Narodzeniem, czyli w grudniu, a nie w październiku jak zazwyczaj się kończy sesję poprawkową. Nie obyło się też bez pościemniania dziekanów, że zakres materiału realizowanych w Berlinie przedmiotów się pokrywa z tymi poznańskimi, mimo że tak naprawdę tylko nazwa była podobna;) Tego się podczas studiów na pewno nauczyłem. Kombinowania i ściemniania.. również ściągania na egzaminach albo robienia podkładów. Tak jednak nie można do końca studiów 'jechać’, więc zaczęły się problemy w momencie kiedy na 7. semestrze pojawiły się przedmioty w dużej mierze bazujące na wcześniejszych przedmiotach. No i ogólnie na następnych semestrach temat byłby jeszcze bardziej drążony i zgłębiany. Także znów pojawiła się myśl o rzuceniu tych studiów, jednak stwierdziłem że może dziekanka załatwi narazie temat i za rok kiedy wrócę wypoczęty i systematycznie się będę uczył to dam radę i wszystko odpowiednio pozaliczam.

Ze względu na fakt, że mam pewną życiową pasję jaką jest żeglarstwo, zacząłem kombinować jakby się załapać gdzieś na południu Europy do pracy w jakiejś szkole sportów wodnych jako instruktor żeglarstwa i windsurfingu, które również zaliczam do żeglarstwa mówiąc ogólnie.
No i udało się, po pewnym czasie kontaktów emailowych ale i osobistych spotkaniach, dostałem oferty pracy zarówno we Włoszech jak i Grecji. Ze względu jednak na lepsze warunki, wybrałem jednak Włochy i tam spędziłem 7 miesięcy od kwietnia o do połowy października 2007 pracując jako instruktor Windsurfingu, żeglarstwa, katamaranów.

Zanim jednak wyjechałem odbyłem jeszcze 6 tygodniową bezpłatną praktykę w Volkswagenie w Poznaniu. Po 3 tygodniach praktyk zaproponowano mi jednak ich przedłużenie do 6 miesięcy oraz dodatkowo wynagrodzenie w wysokości 800 zł miesięcznie. Ja jednak byłem na tyle zajarany opcją wyjazdu do Włoch, gdzie zresztą zarabiałem 6 razy więcej, że podziękowałem za dalszą praktykę. Czułem, że nie wysiedziałbym za biurkiem przed kompem, kiedy na dworze robiłoby się coraz cieplej, słońce świeciło, wiaterek powiewał. Większość tamtejszych pracowników, jak i część moich znajomych byli zaskoczeni informacją, że nie zostaje w VW a jadę pracować jako instruktor. Jednak czułem, że tak mi właśnie serce nakazywało i że tego tak naprawdę chciałem.

No i praca jako instruktor ogólnie temat, który mi na maxa odpowiadał i w którym się odnalazłem. Czułem niezmierną satysfakcję z tego ze przekazuję ludziom coś co sam potrafię doskonale i że oni są zadowoleni ze mnie i jakości mojego szkolenia. Dodam, że większość kursów prowadziłem po niemiecku, rzadziej po angielsku. Była to szkoła odwiedzana przede wszystkim przez Niemców, a i szef był Niemcem.

W październiku wróciłem jednak znów na studia z nastawieniem początkowo pozytywnym, jednakże również już dużo bardziej lajtowym. Szybko udało mi się również znaleźć dwie prace, jako korepetytor niemieckiego i w klubie jako pomocnik barmana. Jak się chce zawsze można coś znaleźć! Udało mi się nawet w grudniu, pierwszy raz w historii swojego studiowania, zdać egzamin w przedterminie, na ocenę bdb nawet. Jednak motywacja do kontynuacji studiów nie trwała zbyt długo i szybko sie znów zniechęciłem i zacząłem wymyślać różne alternatywne opcje i rozmyślać racjonalność ich wykonania. Mam tu na myśli opcje ewentualnej zmiany kierunku studiów. Jednakże nie doszedłem do żadnej satysfakcjonującej decyzji i nadal nie wiem na co zmienic. Gdybym przed pięciu laty wybrał od początku AWF albo germanistykę, czy nawet Marketing studiowanie poszło by mi pewnie dużo łatwiej. Jednakże kto wie czy znajdowałbym się dzis w tym miejscu i był tym człowiekiem którym sie przez te lata stałem. A nie jest aż tak źle, jedynie sprawa studiów psuje mi humor.

Wczoraj udało mi się co prawda załatwić przeniesienie na inny kierunek i wydział, jednak tam również będę musiał się uczyć podobnych bzdur co muszę teraz i czuję że nadal będzie mnie to męczyło. Zmiana kierunku wiązała by się też z licznymi różnicami programowymi, które musiałbym do maja nadrobić. A aż tak wcale nie zależy mi na skończeniu tego kierunku by w dalszym ciągu tracić nerwy i jak się wydaje czas.

Zatem pozostaje rzucenie studiów, dalsze zastanawianie się i szukanie swojej ścieżki? I tu się pojawia kolejny dylemat. Gdybym teraz rzucił to całe studiowanie poszedłbym oczywiście do pracy. Udało mi się załatwić już nawet od polowy lutego dobrze płatną pracę w Berlinie, która to miałbym pewną do końca marca. Na początku kwietnia mam opcję popłynięcia na rejs po Bałtyku, a na drugą połowę kwietnia zaplanowaliśmy z niewielką grupką znajomych wypad snowboardowy na Kaukaz. Od maja mogę już jechać do Włoch i znów realizować się w roli instruktora. To ogólnie pewnie znów otworzy mi nieco oczy na świat, wypełni troszkę kieszeń i umożliwi zastanowienie sie znów nad podjęciem jakiś studiów, a może lepiej jednak przyuczyć się jakiegoś praktycznego zawodu jak kucharz, albo rzemiosła jak np. cieśla. Właściwie myślę, że pracując w ten sposób też mógłbym być szczęśliwy. Albo np. kolegium nauczycielskie i zostać kiedyś na dobre nauczycielem np. niemieckiego? Niby jest kilka opcji, jednak co w końcu wybiorę.

Dręczą mnie nieco myśli wciągu ostatnich dni, jednak przelanie ich teraz na „papier” i podzielenie się z ludźmi mających podobne rozterki w pewien sposób przynosi lekką ulgę.

Czasami wydaje mi się, że fakt iż tylu już ludzi na swojej ścieżce spotkałem i tyle różnych sposobów życia ludzi widziałem, sprawia, że nie potrafię podjąć jakiejś jednej odpowiedniej dla mnie decyzji. Zdaję sobie sprawę z tego, że to całą sprawę jeszcze bardziej utrudnia, jednak to jest to niezdecydowanie. W momencie kiedy czułem się w jednym temacie już naprawdę dobry, pojawił się znów brak konsekwencji. Chodzi o pracę jako instruktor. Wróciłem znów na studia, które przecież mnie tak męczyły. Jednak kolejnej próby, przynajmniej na tym samym kierunku już podejmować nie będę. Do tego dochodzi, że w momencie kiedy oświadczyłem rodzicom jakieś 3 tygodnie temu, że rzucam studia, byli mocno zaskoczeni. Nie spodziewali się kolejny raz usłyszeć takiej decyzji, liczyli na to, że mamy to już za sobą. Jednakże tym razem decyzja jest już na tyle ostateczna, że nie będą oni już w stanie mnie od niej powstrzymać. No i ojciec unosząc się kazał mi oddać kasę, którą mi na styczeń wpłacił na konto (ze względu na to że wróciłem na studia, była i kaska od rodziców). I tak zrobiłem. Od tego czasu jednak nie miałem z ojcem kontaktu, gdyż nie bardzo jestem mu teraz przedstawić jakiś satysfakcjonujący go plan na moje przyszłe życie. Sam przecież nie mam jeszcze żadnej pewności tego co się wydarzy, ani nie zaplanowałem jeszcze niczego do końca.

Podjęcie decyzji dodatkowo jest jeszcze utrudnione tym, że wielu moich znajomych już pokończyło studia, właśnie kończą, częściowo już pracują, zarabiają coraz lepiej, kupują mieszkania, samochody, zakładają rodziny, rodzą dzieci. Tym wszystkim się nie powinienem za bardzo sugerować, jednak mimowolnie na myśl to przychodzi i utrudnia podejmowanie decyzji na tym etapie i powoduje, że tylko bardziej rozbity jestem.

Ale decyzję muszę podjąć dość prędko, gdyż czas wciąż ucieka. Jeśli nie jestem pewien co robić to czy iść w kierunku, który w głębi serca uważam za słuszny i przestać się sugerować zdaniem rodziny, otoczenia, skoro sam uważam, że w tym kierunku powinienem narazie podążyć? I czy rzeczywiście wyzbyć się tego poczucia, że studia muszę koniecznie mieć? Skoro sam uważam, że tak naprawdę w bieżacej chwili mi jedynie przeszkadzają w podążaniu swoją ścieżką? A z czasem może się wykrystalizują moje prawdziwe cele zawodowe?
Czy zatem w dalszym ciągu kierować się głosem serca i robić to co przyniesie mi największą satysfakcję?

Jest jeszcze jeden aspekt sprawy.
Nie mogę się wypowiadać o wszystkich rodzajach studiów, ale np. studia techniczne można podzielić (z grubsza) na dwa etapy.
Pierwszym etapem jest coś, co na własny użytek nazywam „dalszym ciągiem egzaminów wstępnych”. Zauważcie, że na początku, przed wyborem specjalizacji (czyli przez ok. pierwsze dwa lata studiów) odbywa się coś w rodzaju dalszego ciągu selekcji psychicznej. Duże, dość trudne (i mało przydatne) przedmioty wspólne dla całego roku, typu matematyka, fizyka, mechanika etc. tak naprawdę mające niewiele wspólnego z faktycznym kierunkiem studiów, dające jedynie podstawy, nazwijmy je „obliczeniowymi”.
Drugim etapem jest dopiero specjalizacja – wybór interesującego nas kierunku, wraz z ciekawymi przedmiotami.
Co z tego wynika? Duża (negatywna) presja początkowa mająca spore szanse na zniechęcenie studenta do kontynuowania studiów.
Na swoim przykładzie wiem jednak, że warto ten pierwszy etap przeczekać, nie poddawać. się. Ale wiem to dopiero teraz, na drugim roku również byłem bliski rezygnacji.

Witajcie,
moją decyzje o rzuceniu studiów podjęłam całkiem niedawno.Myśl ta była we mnie odkąd tylko rozpoczęłam swój kierunek-biologie,ale zawsze tłumaczyłam sobie ,że to tylko przejściowe załamanie,że mi przejdzie.Tymczasem te studia były dla mnie męczarnią.Niejednokrotnie miewałam dni kiedy dzwoniłam do mamy i płakałam jej do słuchawki,że ja nie chce tu być.Tak naprawdę to trzymałam się tego kierunku dlatego,że nie wiedziałam co innego chciała bym studiować no i oczywiście ze względu na rodziców.Robiłam to dla nich.Nie ma chyba większej głupoty jak studiowanie dla kogoś,przecież robimy to wyłącznie dla siebie!Przecież to o nasze szczęście chodzi.Zrozumiałam to wszystko dopiero niedawno.

Wraz z nowym rokiem podjęłam decyzje.Studiowałam 2.5roku.To była naprawdę bardzo trudna decyzja dla mnie.A rozmowy z rodzicami przerażały mnie jeszcze bardziej.Kiedy im powiedziałam że rezygnuję ze studiów oczywiście nie przyjmowali tego do wiadomości,ale w końcu doszliśmy do kompromisu,że skończę chociaż ten zimowy semestr i wezmę dziekankę.Zgodziłam się choć nie widziałam sensu kończenia sesji skoro i tak wiem,że nie wrócę już na ten kierunek.Ostatecznie jednak nie podeszłam już do sesji.To było psychicznie dla mnie za trudne,zakuwanie do przedmiotów kompletnie mnie nie interesujących tylko po to żeby zaliczyć semestr?Wolałam szczerze mówiąc nie podchodzić do tej sesji choćby dlatego,żeby przypadkiem nie wrócić na ten kierunek.Choć teraz już wiem że nikt mnie nie przekona.
Mój tata i większość znajomych uważa że popełniam błąd.Wszyscy pytają czy nie szkoda mi tracić 3 lat.I bardzo się dziwią kiedy mówię,że nie.Żeby pomóc samej sobie w zrozumieniu moich wszystkich rozterek i odnalezieniu odpowiedzi zaczęłam pisać pamiętnik.Myślę, że bardzo mi pomógł.Nie żałuje jak na razie swojej decyzji i nie chciała bym nigdy jej pożałować.Mam ogromną nadzieję,że tak nie będzie:-)

Na to pół roku wyjeżdżam do Anglii do przyjaciela.Mam nadzieję,że uda mi się tam znaleźć prace i w ten sposób odciążę finansowo rodziców choć trochę. Chcę być niezależna.Od października chciała bym rozpocząć znów studia.Tylko ciągle się zastanawiam nad kierunkiem.Zrozumiałam,że chciała bym pisać.Myślę o dziennikarstwie,kulturoznawstwie i socjologi-tu konkretniej o antropologii kultury.Chciała bym podjąć właściwą decyzję i robić to co będzie mi dawało szczęście i satysfakcje.Przydała by się tu dobra rada;-)Bo nie wiem co wybrać.

ps.na ten blog natrafiłam po raz drugi i po raz drugi się przekonałam,że jest genialny:-)Komentuje po raz pierwszy:-)

pozdrawiam-Patrycja

Patrycja:
Wydaję mi się, że skoro nie byłaś zadowolona ze swojego kierunku i naprawdę czujesz, że nadszedł czas by to w końcu zmienić, to na pewno dobrze postąpiłaś. Uwierz mi, że w moim przypadku podjęcie tej decyzji było jeszcze trudniejsze, gdyż jeszcze dłużej siedziałem na tych zupełnie mnie nie obchodzących studiach. Ja rzuciłem dopiero po 7 semestrach, a tak naprawdę to po 9 gdyż po 3cim roku studiów wziąłem właśnie dziekankę z nadzieją w pewien sposób by się jeszcze raz zastanowić, albo właśnie na spokojnie po tym roku wrócić na studia.
Ogólnie to jednak nie wymyśliłem w trakcie tego roku dziekanki niczego konkretnego, pewnie i ze względu na to, że tak właśnie było łatwiej, nie obciążać się nieprzyjemnymi myślami o przyszłośći w momencie kiedy byłem bardzo szczęśliwy i realizowałem się w swojej pasji, jaką są sporty wodne, przede wszystkim żeglarstwo i windsurfing. To było w pewien sposób takie życie, taki etap, który Alex na innym temacie nazwał eksperymentem typu „żyć przez pewien krótki okres czasu w sposób, jakby za tydzień mielibyśmy odejść ze świata”. Jednak u mnie trwało to ponad rok, ponad rok żyłem tak, że czerpałem z każdego dnia maximum, jakie mogłem osiągnąć. Były oczywiście i krótkie fazy kiedy nastrój się pogarszał i przychodziły myśli typu: co poźniej kiedy ten okres się skończy. Jednak nie przejmowałem się nimi za bardzo. Nie chciałem się jeszcze martwić. I to był pewien sposób błąd, gdyż obudziłem się z przysłowiową „ręką w nocniku”. Wróciłem na studia, których tak bardzo przeciez nienawidziłem. A miałem taką możliwość, gdyż w przeciwieństwie do Ciebie zaliczyłem kompletnie 3 lata studiów i z czystym kontem wziąłem dziekankę.
No i znalazłem się teraz w miejscu kiedy jednak już wiem, że nie mogę tego skończyć. Chodzi o to jak już sama zauważyłaś obciążenie psychiczne. Tak naprawdę sam tego nie chciałem, nie interesowały mnie przecież te studia. To dla rodziców i dla otoczenia je robiłem, ale czas i doświadczenia pozwoliły mi zrozumieć że tak być nie musi. Doświadczyłem życia pełną piersią w sposób jaki mi odpowiada i decyzja o rzuceniu tych studiów przyszła mi dużo lżej. Jednak nie bez jakichkolwiek emocji i rozterek, nieporozumień z rodzicami i środowiskiem.
Jest wielu takich jak ja na moim kierunku, którzy również nie są z niego zadowoleni, jednak go ciągną i pewnie zakończą niebawem z tytułem magistra. Ja jednak mam już dośc okłamywania wszystkich dookoła, że studiuję ekonometrię, i że to taki fajny kierunek co wybrałem, że potym są takie super możliwości i nie będzie problemu ze znalezieniem pracy. Teraz już wiem, że nic bardziej mylnego niż to.
Dostrzegłem ten fałsz i zakłamanie w którym żyłem od lat, aby móc normalnie funkcjonować że tak powiem zaduszałem w sobie tę myśl, że mnie to nie interesuje. Jednak nie chcę już nikogo oszukiwać, ani rodziców, ani przyjaciół, ani siebie. Nie chcę też już mieć momentów kiedy tracę wiarę w cokolwiek, we własne możliwości najbardziej, kiedy tylko potrafię gadać dołujące mnie i wszystkich dookoła rzeczy. To nie ma sensu. A poza tym nie odnajdę w twn sposób nigdy szczęścia, ani zawodowego, ani w partnerstwie, ani w relacjach międzyludzkich. Będę jedynie myślał o tym by nie dołować swoim humorem innych ludzi wokoło mnie.
Taki stan „życia w cichej desperacji”, jak określił to już gdzie indziej Alex. Jednak wiem, że mam w sonie potencjał, miałem już możliwość odkrycia go w sobie, pracując chociażby jako instruktor, osiągając swego czsu dobre wyniki w żeglarstwie regatowym, czy chociażby będąc teraz nauczycielem niemieckiego. Po co zatem żyć tym „sztucznym” życiem, oszukiwać siebie i innych?
W końcu wydaję mi się, że dojrzałem na tyle duchowo i emocjonalnie, by móc taką decyzję podjąć. Jednak wciąż nie mam jednak sprecyzowanego nowego planu działania. Wiem jednak, że chcę iść w kierunku, o którym będę czuł że się w nim spełnię, zarówno zawodowo jak i życiowo.
W dostrzeżeniu tego na pewno pomógł mi ten okres, kiedy żyłem tak, że każdy dzień był dla mnie spełnieniem, że ludzie dookoła mnie doceniali moją pracę i przede wszystkim szczerze wypowiadali podziw dla pasji, którą w sobie noszę i którą żyję.
Wiem jednak również, że jestem jeszcze na samym początku swojej wędrówki.. Będę się jednak zawsze starał nigdy nie zapomnieć o swoim wewnętrznym głosie i przy najmniejszym jego sprzeciwie dobrze się zastanowić nad podjęciem decyzji. One są w życiu niestety nieuniknione. Nawet jeśli przez jakiś czas mogłoby się wydawać że odkładanie ich w czasie poprawia nam humor, to w pewnym momencie znajdziemy się w tak zwanym „potrzasku”. A wtedy decyzje mogą stać się dużo bardziej bolesne, gdyż ich podjęcie wcale nie będzie łatwiejsze niż w chwili pojawienia się możliwości, bądź konieczności wyboru.

Alex,
mozesz korzystac z porównania do szwdzkiego stołu ile razy będziesz chciał i nie musisz podawać źródła. Jeśli komuś pozwoli to inaczej spojrzeć na życie i pomoże w dokonaniu zmiany, bardzo będę się cieszył. :)
Pomyślałem, że można zadać pytanie – jesteś na obiedzie, jest szwedzki stół, jesteś głodny, co robisz? Ciekaw jestem odpowiedzi. Ja nakładam wszystkiego po trochu, próbuję i wybieram to co mi najbardziej smakuje, a później się opycham :)
A następnego dnia (jeśli np. wyjazd trwa dłużej) biorę te sprawdzone, ale próbuję njpierw nowych rzeczy. moze się okazać, że pojawiło się coś lepszego, może się okazać, że tego dnia mam ochotę na coś innego, a może…
Czasem jest tak, że jemy czegoś bardzo dużo, a później przestaje nam smakować, bo się tym przejedliśmy.
I od razu taki przykład z życia: kiedyś lubiłem żubrówkę z sokiem jabłkowym. od kilku lat nie mogę pić ani wąchać. I co ciekawsze… nie pamiętam co to spowodowało… ;)))))))))

Witam serdecznie.Zwracam sie z problemep,mianowicie:bardzo chciałam studiowa pedagogike -kształcenie wczesnoszkolne z wychowaniem przedszkolnym,jednak wiele osób odradza mi ten kierunek,zważywszy na niż demograficzny,na brak miejsc pracy itp.Dlatego zainteresowała mnie socjologia,a potem socjologia reklamy.Nie wiem za dobrze o co chodzi w tym kierunku,chciałą bym uzyska informacje na ten temat.Czy są to trudne studia?Kim moge by po nich itp.Może jest jakiś inny kierunek o którym nie wiem a jest ciekawy i związany z humanistycznymi przedmiotami?Bardzo prosze o pomoc.Czekam na odpowiedz.Z Gory dziękuje

Danielu P.:
A co powiesz o moim poście ? ;-)

Do wszystkich nieszczęśliwie studiujących:

Jestem przykładem człowieka który rzucił jedne studia aby zacząć nowe od zera. Żadnych okresów przejściowych, czy różnic programowych. Jak by to ująć kolokwialnie spuściłem kawałek swojego życia w klozet.

Dziś uważam, że to jedna z najlepszych decyzji w moim życiu. Dziś wiem, że było to decyzja kluczowa. Nie ważne co studiowałem, ani na co to zamieniłem. Przestałem się męczyć, otworzyłem sobie nowe drogi, zobaczyłem nowe horyzonty. Studiowanie zaczęło przynosić mi radość. STUDIOWANIE, nie życie studenckie.;-) Chociaż nie przeczę – też bardzo miły suplement studiowania.

Po otrzymaniu 3 literek przed nazwiskiem ( które same w sobie uważam za obciachowe ;-) dlatego nie mam ich na wizytówce ) edukacja człowieka się nie kończy. Teraz nawet nikt się nie pyta co, kiedy gdzie i z jakim wynikiem ukończyłem. Chyba że dla celów statystycznych lub formalnych ;-). Pytają zazwyczaj: Co umiesz teraz? Jak szybko nauczysz się nowego? Czy umiesz to wykorzystać ? Czy potrafisz tego nauczyć innych ? Ile na tym wszyscy zyskamy? Przed nami niekończąca się opowieść: Uczymy się bez przerwy.

A co do kosztów utrzymania… od 22 roku życia jestem na własnym utrzymaniu, będąc jednocześnie studentem studiów dziennych. Trochę ambicji i samokontroli wystarczy ;-). Szczególnie polecam letnie wypady po smalec i kapustę na saksy. Doszlifujecie wtedy język obcy.

Disclaimer: Autor posta nie zapewnia powodzenia podjętej misji.

Witam Alex :)

„I to poczucie jest jednym z czynników, które jak w pewnej reklamie, „separate the men from the boys”. To ostatnie zdanie nie jest przesadą, możemy ten temat w razie potrzeby rozwinąć.”

Zgłaszam potrzebę rozwinięcia tematu, proszę – chętnie przeczytam coś więcej Ostatnio słyszałem (seminarium David’a DeAngelo), że mężczyzna powinien spełniać 3 role – protector, hunter and lover (jeśli dobrze pamietam).

„Dlaczego nie poszukać możliwości robienia pożytecznej różnicy dla innych w mniej sformalizowany sposób? Ja wokół siebie widzę sporo takich możliwości, trzeba tylko chcieć i przykładać się do tego, co robisz.”

Mógłbyś podać kilka szybkich przykładów? Jakie przykładowe możliwości widzisz/widziałeś wokół siebie?

Witam,

co do tego „co jest ważne”, to nikt Ci tego nie powie. Dla każdego co innego jest ważne. Ja się tego dowiedziałem poprzez kolejne doświadczenia.

Piszesz, że praca na budowie itp. pochłania czas i przez to nie ma czasu na rozwój. Wg mnie oznacza to, że ważny dla Ciebie jest rozwój. W takim razie dbaj o to, żeby się rozwijać. Masz dostęp do internetu (możesz czytać tego bloga, korzystać z biblioteczki i oczywiście innych stron w internecie), więc możliwości masz duże.

Co do określenia tego co robić w życiu, to proponuję porozmawiać z osobami, które wg Ciebie odniosły sukces. Zapytaj co im zapewniło sukces, na czym polega ich praca itp. Chodzi mi o osoby z Twojego otoczenia: znajomych rodziców, rodziców znajomych, lokalnych przedsiębiorców itp. I może pomyśl w jaki sposób możesz pokonać przeszkody. Wg mnie dla chcącego nic trudnego!!

Pozdrawiam,
Artur Stępniak

ABJ Marzycielu,
wiele osób w Twoim wieku ma podobny dylemat.Z mojego doświadczenia i wielu rozmów z młodymi ludzmi proponuję Ci
zastanowić się co do tej pory sprawiało Ci prawdziwą przyjemność np. które przedmioty w szkole lubiłeś i które „wchodziły” Ci łatwo do głowy dlaczego?
wytycz Sobie cel nieduży , a potem co musisz zrobić aby do niego dojść, może ta praca na budowie być całkiem ok tylko dokąd ona zaprowadzi , może np. będziesz specem od regipsów :-), a potem otworzysz własna firmę budowlaną. I tu kolejne pytanie czy chcesz być pracownikiem , czy pracodawcą ?
Piszesz , że nie masz pasji, a potem dodajesz co Cie interesuje więc coś jest i wiesz dlaczego . Idź np. do Empiku jest tam wiele wydawnictw psychologicznych , a w nich informacje o przeróznych szkoleniach w Twojej tematyce, niektóre bezpłatne.
I jeszcze moja uwaga nie bój sie działać i ciut mniej krytycyzmu do Siebie. Jestes na dobrej drodze. Aha co ważne – plan na najbliższy czas zapisz na kartce lub w notesie, abyś go nie zapomniał i mógł sprawdzać jak Ci idzie. Jako rodzic dodam, ze niekoniecznie słuchaj opinii mamy i taty zastanów sie co może powodować ich ocenę, ale to Toje życie i Twoja praca . Powodzenia
Pozdrawiam
KrysiaS

Nie wiedzieć czemu mój komentarz nie chce się wysłać. Postaram się rozbić go na dwa mniejsze i może wtedy pójdzie. Z góry przepraszam, że tak bardzo się rozpisałam, ale nie potrafiłam bardziej tego streścić, oraz za bałagan w wypowiedzi, ale odzwierciedla on mniej więcej to, co dzieje się teraz w mojej głowie.

Piszę tutaj, ponieważ mam kompletny mętlik w głowie i zupełnie nie wiem, co mam zrobić. Nie oczekuję cudownych, gotowych rozwiązań ani bezpośrednich rad. Po prostu myślę, że pomogłoby mi, gdyby ktoś to przeczytał i napisał cokolwiek, co nasuwa mu się na myśl, albo przychodzi do głowy. A wydaję mi się, że blog ten czytają ludzie o takich cechach, jakie ja w przyszłości chciałabym w sobie wykształcić.

Aktualnie jestem na pierwszym roku stomatologii. Moja mama jest stomatologiem i prawdę mówiąc gdyby nie jej stały, dobrze płatny zawód, już dawno mieszkalibyśmy w jakimś małym, jednopokojowym mieszkanku. Teraz mieszkamy w domku jednorodzinnym, na którego odnowienie został wzięty ogromny kredyt, który zostanie spłacony po 20-30 latach jak dobrze pójdzie, ale nie o tym chciałam mówić.

Jestem więc na tej stomatologii, ale prawdę mówiąc studiowanie tutaj nigdy nie było moim marzeniem. Jakoś tak „wyszło”, że w podstawówce wiedziałam, że „mam” lubić przyrodę, później biologię, następnie poszłam do klasy biologiczno-chemicznej w najlepszym liceum w mieście, a spośród studiów przyrodniczych już chyba te najbardziej mi pasowały. Zawsze słyszałam, że to będzie dla mnie cudny zawód, zwłaszcza że mam zdolności manualne. Że będę mieć świetny start, bo mama jest stomatologiem. Więc przyjmowałam to, zagłuszałam ten cichy głosik w mojej głowie, który mówił mi, że to może nie jest „to”, ciężko pracowałam przez liceum, żeby się tu dostać, a kiedy już zobaczyłam moje świadectwo maturalne… pomyślałam tylko „no fajnie, przynajmniej nie będę musiała ponownie pisać matury, nie będę mieć problemów”.

Od początku studiowania nie chciało mi się uczyć, bo nie dostrzegałam celu, który byłby wart tych pięciu lat wyjętych z życiorysu. Miałam tylko mamę, która stała nade mną i niczym wyrzut sumienia mówiła: „Ucz się, bo nie zaliczysz. Robisz wszystko, żeby tylko zawalić ten rok. I znowu gadasz po parę godzin z chłopakiem, jak niby chcesz zdać kolokwium, skoro swój czas poświęcasz na bezcelowe rozmowy, zamiast na naukę? W dzisiejszych czasach kobieta musi być niezależna, mieć pewny zawód, żeby w razie czego móc utrzymać siebie i dziecko”. I tak w kółko. Co jakiś miesiąc przechodziłam załamania pod tytułem „ja nie chcę tutaj być, rezygnuję”. Ale zawsze mama przywoływała mnie do porządku swoimi logicznymi argumentami, a ja później miałam dzikie wyrzuty sumienia, że znowu straciłam czas na rozmyślania, zamiast się uczyć.

M,

szkoda, że Twój komentarz nie jest to osobnym postem :-), bo jest o czym rozmawiać. I jestem przekonana, że tego typu dylematy, wątpliwości nie są tylko Twoim udziałem.

Teraz tylko tak na szybko:
Według mnie to super, że w ogóle zauważasz to wszystko o czym piszesz, jest bowiem masa ludzi, którzy w okolicach przysłowiowej 50-tki budzą się i stwierdzają, że „całe życie żyli pod dyktando innych i że nie tak miało wszystko wyglądać, a teraz za późno na zmiany.”
Jesteś w stosunku do nich do przodu o wiele lat. :-)

Kolejna rzecz – Twoje życie nie musi wcale być powieleniem wersji życia mamy, a dalej – jeśli nie pójdziesz drogą mamy, to wcale nie oznacza, że pozostaje Ci powielić drogę ojca. Po prostu możesz mieć WŁASNĄ i tylko Twoja drogę. Inną od wszystkich. :-)

Nie będę teraz radzić, bo nie ten dla mnie moment, ale pewnie wrócę do tego Twojego komentarza niebawem.
Póki co analizuj, patrz i nie przekreślaj żadnej opcji, dopóki poważnie nie podejmiesz świadomej, własnej, przemyślanej decyzji, dopóki nie przeanalizujesz też konsekwencji. Kartka papieru i długopis do ręki i pisać – jak chcesz żyć, co jest dla Ciebie ważne, a potem dalej – jak to możesz osiągnąć, co Ci jest do tego potrzebne, a co Cię obciąża niepotrzebnie. Ja bym właśnie od tego zaczęła. :-)Ja od tego zaczęłam w tym nowym roku :-) i poszłam trochę dalej nawet. :-)

Pozdrawiam
Ewa