Etap zrozumienia mam już za sobą;)
Zgadzam sie z Alexem co do „kombinacja inteligencji emocjonalnej, samczej męskości (tak, tak!!), popartej doświadczeniem prawdziwej sympatii do kobiet, empatii i bardzo dużego wyczucia.”
Ale jeszcze nie udało mi się takowego spotkać. Tzn znam kilku takich – moich przyjaciół głównie z pracy, ale oni są już dawno żonaci, także nie o takim 'spotkaniu’ tu chodzi.

Olga

Nie sądziłem że doczekamy się na tym blogu bajek:)

Jeśli chodzi o cechy księcia, to w zlinkowanym artykule na Wikipedii pisze że książę ma dodatkowo być przystojny. O organach płciowych (czy też innych) w żadnej wersji bajki nic nie znalazłem
;)

Ale co to za dyskryminacja?:D Przecież w drugą stronę to też chyba tak mniej więcej działa – uwzględniając oczywiście odpowiednie odwrotności w poszukiwanych cechach (przy okazji „samcza męskość” to nie jakiś pleonazm?). No chyba że mam jako facet za dużo z kobiety.

„Co tu jest dyskryminującego? Obiecałem przecież drugą część dla Panów ”
Nie no ok, zwyczajnie jakoś mi się tak wydaje że chyba płeć w opisywanym kontekście nie ma większego znaczenia.
Co do „samczej męskości” to zwyczajnie tak sobie pomyślałem od razu o „samiczej kobiecości” :D , no i trochę to dziwne. No ale kumam że chodzi o taką zoologiczną, oparta na instynktach męskość.

Witold W. Wilk

napisałeś: „Każdy gra swoją rolę, dokładnie taką jaką wybrał i jaką chce… ”
Jest w tym pewnie i sporo racji, przy załozeniu, ze to co napisałeś mogę rozumieć jako: „Każdy kto gra rolę robi to z własnego wyboru.” Jeśli natomiast miałabym dosłownie czytać to co napisałeś, to musiałabym zaprotestować: nie każdy gra rolę. I na szczęście mogę powiedzieć z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa, że są tacy, którzy nie grają żadnych ról i po prostu są sobą:)

A nawiazujac co bajki – zdecydowanie śpiącą królewnę moze obudzic pocałunkiem ksiązę, a nie ktoś kto tylko księcia udaje (gra rolę)!

Pozdrawiam, Ewa

Alexie,
Jak zawsze interesujący post
kombinacja inteligencji emocjonalnej, samczej męskości (tak, tak!!), popartej doświadczeniem prawdziwej sympatii do kobiet, empatii i bardzo dużego wyczucia.

Samczej męskości – owszem!! Nie lubię rozmemłanych facetów.

Widzisz problem jest następującej natury: spotyka się mężczyzn albo zniewieściałych albo ze zbyt dużym poziomem testosteronu, który przejawia się chęcią do dominacji zawsze i wszędzie: w łóżku, w rozmowie, w planowaniu wakacji nawet. Trzeci typ mężczyzn o kombinacjach cech, które wypunktowałeś spotykany jest rzadziejJ
Oczywiście typ dominującego macho może dobrze sprawdzac się jako kolega, ale w związku jakoś krucho to widzę.

Do powyższego koktajlu cech dorzuciłabym jeszcze UMYSŁ – otwarty to podstawa.

pozdrawiam

kombinacja inteligencji emocjonalnej, samczej męskości (tak, tak!!), popartej doświadczeniem prawdziwej sympatii do kobiet, empatii i bardzo dużego wyczucia.? nie ma sprawy ;-). Wszystko fajnie tylko co w sytuacji gdy znajdziemy takiego partnera i z czasem zmieni sie nasza optyka lub zmienią sie zachowania drugiej strony? Chyba nie ma cudownej recepty i wejscie w zwiazek zawsze obciazone jest ryzykiem. Nie wystarczy tylko facet ktory bedzie dbal o to aby ten żar w oku wybranki nie gasł ale i partnerka musi włożyć w to mnostwo pracy i nie chodzi tu o prasowanie koszul. Wiec i owszem jest szansa na poprawienie jakosci zycia z drugiej strony efekt odwrotny jest rowniez mozliwy. A co sie stało z tradycyjną „miłością”?

Jurek,

pytasz: „co w sytuacji gdy znajdziemy takiego partnera i z czasem zmieni sie nasza optyka lub zmienią sie zachowania drugiej strony?”
Wtedy ucieszyć sie pozostaje, ze było nam dane przezywać wyjątkowy, wspaniały czas i … rozstać się:) To pozwoli poznać kolejnego partnera, z którym będzie mozna przezywać kolejny wspaniały etap w naszym życiu:)

Ewa

Ok, Alex biore w takim razie poprawke. Zastanawiam sie wiec kiedy powinna przestac szukać? i czy powinna. Przeciez satysfakcja kazdej osoby w duzym stopniu zalezy wlasnie od niej. Wiec jezeli ktos nie jest w stanie czerpac radosci z zycia (nie mowie tu o tym aby cieszyc tylko z tego co sie ma i nie robic nie wiecej) moze sie okazac ze ksiaże nie istnieje. Chodzi mi o to aby nie zagubic sie w tej pogoni za idealem, obudzic sie za kilka lat i stwierdzic ze sie nie udalo. Czy istnieje swego rodzaju self test ktory pozwoli na stwierdzic ah to jest to? gdzie lezy ten akceptowalny (wysoki) poziom satysfakcji i jakie sa jego granice? Czy nie jest tak ze kazdy ma takiego ksiecia na jakiego zasluguje?

Ja myślę, że ten post w dzisiejszych czasach może dotyczyć równie dobrze panów :) mających „pokręcone relacje” i tych czekających na księżniczkę :) – znam takich więcej niż „kobiet pozbawionych iskry”

P.s nie chodzi mi tu o odkrywanie w sobie kobiecości :P

Alex, napisałeś;

„Ciekawe, że w tym poście przeznaczonym głównie dla kobiet wypowiada się więcej mężczyzn.
Jaka może być tego przyczyna?”

Moze kobeiety zamiast dyskutować wyruszyły na poszukiwanie księcia.. :)

Pozdrawiam,
Ewa

Witam,
dla mnie ten temat jest podobny do wcześniejszego : http://alexba.eu/2009-03-29/rozwoj-kariera-praca/dobor-partnera/
i tak też go widzę, żeby kobiety określiły sobie jasno cel pt. ” Księciu – jaki ma być” tak jak to opisał sobie Alex w liście :)
Alex,
Czytając posty miałem taką samą myśl, że więcej wypowiada się tutaj mężczyzn niż kobiet. :)
Olga ,
Ech, najciemniej pod latarnią , spójrz ile tutaj pisze mężczyzn, nawet w temacie podobno skierowanym do kobiet, po co serwisy randkowe. ;) :D
Witold W. Wilk,
podzielam obawy Olgi , serwisy randkowe nie spełniają swojej roli jaką powinny i składa się na to kilka przyczyn, ale nie chcę odchodzić od tematu postu.
Pozdrawiam
Jarek :)

Zazdroszczę Ci, Alexie…

Piszesz: „znakomita większość heteroseksualnych kobiet potrzebuje takiego 'pocałunku’ tego specjalnego faceta, aby w pełni obudzić swoja kobiecość. Mam przy tym na myśli nie tylko czysto seksualną jej stronę (co też jest niezmiernie ważne, zwłaszcza w obliczu potencjału tkwiącego w Paniach), ale też w szerszym sensie emocjonalnym.”

Masz jakąś aurę, która oczarowuje Czytelniczki Twojego bloga.

Po doświadczeniach dyskusji pod poprzednim wpisem, jestem pewien, że gdybym śmiał napisać, że kobieta potrzebuje do swojego rozwoju pocałunku mężczyzny, że jest to warunek konieczny jej rozwoju, zostałbym rozszarpany na strzępy i spalony na stosie.

Moja niewinna uwaga, że udział procentowy kobiet architektów nie ma bezpośredniego wpływu na jakość architektury i budownictwa posadziła mnie na ławie oskarżonych – dyskryminatorów kobiet…

Zazdroszczę Ci, Alexie…

Alex pisze: „Zwróć uwagę, że ja nie napisałem 'do swojego rozwoju’, lecz wprost zaadresowałem pewien bardzo szczególny aspekt. Jak sie wyrażamy precyzyjnie to jest mniej nieporozumień”

Skoro to tylko kwestia precyzji wypowiedzi, to mi ulżyło. Aurę trudno wyćwiczyć, a precyzyjne wyrażanie się można – na przykład uważnie studiując Twoje wpisy, sposób dobierania słów, konstruowania zdań i formułowania myśli.

Dziękuję za odpowiedź.

Dodatkowo imponuje mi to Twoje trafianie w dziesiątkę. Ogólnie ludzie mają większą motywację do aktywnych zachowań negatywnych (składanie reklamacji, wykłócanie się) niż pozytywnych (list gratulacyjny, zgadzanie się z czyimś zdaniem). Tymczasem Ty potrafisz wytworzyć atmosferę pełnej akceptacji i zrozumienia. Domniemuję, że jest to wynik Twoich długoletnich obserwacji i szczerych rozmów, a potem pisania, jak jest.

To naprawdę godne podziwu, dysponować tak wielkim, pozytywnym potencjałem w kontaktach międzyludzkich.

Orest Tabaka pisze: „Do tego podczas rozmów z kilkoma osobami dowiedziałem się, że nie chcą one wchodzić polemikę z Alexem, gdyż pociąga to za sobą strumień pytań (doprecyzowujący), a nie każdy ma ochotę na tak wnikliwe tłumaczenie czy przedstawianie własnego punktu widzenia.”

Autocenzura prewencyjna? Oj, nie wiem, czy to dobrze i czy to Alexa ucieszy. :-)

Możesz spodziewać się pytań doprecyzowujących i będziesz musiał poradzić sobie z ochroną Twoich źródeł informacji. :-)

Pozdrawiam z jeszcze upalnej Warszawy (29.6C, bezchmurnie).

Witajcie po dosc dlugiej przerwie.
Zaczne od tego, ze podeslalem link kilku kolezankom, ktore moga bloga jescze nie znac. Tak jak wiele z piszacych tu osob mialy swoje wzloty i upadki w relacjach. Mysle, ze kilku kolegom tez odesle link.
Dodaje z marszu, ze o wiele czesciej wysylam te linki o sprawach biznesowych czy dotyczacych pracy nad soba i rozwoju.
Jak doskonale wiemy nikt nie zyje w prozni. Nasze doswiadczenia i zle i dobre sa autoregulatorami naszego postepowania. Czesto nawet jesli kobieta swiadomie szuka partnera, ktory bedzie dla niej X, Y i Z jej podswiadomosc pracuje w tle. Czesto nie potrzebnie moze Ja blokowac. Z drugiej strony na pewna dzialaja tez i te pozytywne podswiadome bodzce.
Wiele z naszych decyzji jest uwarunkowane faktycznymi mozliwosciami. Warto na przyklad podac prosty przyklad tego co oferuje zycie w malym miasteczku czy na wsi a duzej aglomeracji jaka sa Warszawa, Trojmiasto czy na przyklad Krakow lub Wroclaw. W tych mniejszych miejscowosciach, dla przykladu moim rodzinnym miescie wiele z moich kolezanek ma juz mezow. Czesto stali sie nimi poprzedni koledzy, ktorych dobrze znaly. Nie pisze o tym bez powodu. Zeby podjac jakas decyzje warto miec duza wiedze lub wystarczajaca wiedze, ktora utwierdzi nas w przekonaniu ze dobrze w naszym mniemaniu i wedlug nas postapilismy. Osoby bardzo aktywne kobiety jak i mezczyzni, ze wzgledu na mnogosc aktywnosci moga miec zwyczajna trudnosc z poznaniem kogos bo poprostu brakuje czasu. Czesto te ralcje sa dosc dobrze ulozone w szablonie – spotkamy sie w restauracji albo nie jestesmy wyeksponowani na codzienne sytuacje. Kazdy z nas ma N ilosc energii. Mysle, ze wiele kobiet szuka bo dbaja o wlasne dobro, ale tez maja to N energii. Kiedy trudno jest znalesc kogos poprostu ktopasuje na 90% nie mwoie o 100% czasem jest dobrze poprostu z kims spedzic czas. Druga sprawa to tendencja do odpusczanai sobie przez panow aktywnosci. Wiele z moich kolezanek na koniec zwiazku mowilo – nie musialbyc idealny, ale zeby sie chociaz troche staral – nie chodzilo o fajerwerki.
Poznac kogos tojedno. Poznac dobrze to drugie. A trzy to czesto dochodzi fakt, ze z racji relacji z taka a nei inna osoba jestesmy w sytuacjach, ktore odwracaja naz punkt widzenia. Nagle okazuje sie, ze jakis maly test marzen wyszedl pozytywnie lub negatywnie. Wczesniej o tym nie wiedzielismy bo nie bylo sytuacji.
Wiele mozna zauwazyc w sytuacjach ekstremalnych gdzie sie poprostu pada i nie ma czasu na udawanie.
Jesli cos jest niejasne to pewnie wyjdzie w praniu i postaram sie dopisac.

Pozdrawiam,
Pawel Urbanski

P.S.: z racji tego, ze narazie mam przerwe od wycieczek ekstremalnych to moze podpowiecie pomysl zeby sie razem spotkac. Sporo ludzipisze z Warszawy.

Znalazłem tekst baśni baśniopisarza Charlesa Perraulta http://basnie.republika.pl/spiacakrolewnap.htm . Na dole baśni jest morał, który w wielkim skrócie, mówi o tym by nie spieszyć z zamążpójściem. Ogólnie, Alex skupił się na pierwszej części baśni, ale nie będziemy tutaj dokładnie interpretowali baśni. Polecam wszystkim przeczytanie jej, zwłaszcza drugiej części, w której dzieją się niesamowite rzeczy. ;) Dzieciom bym jej nie czytał i chyba rozumiem dlaczego wszyscy kojarzą tylko pierwszą część baśni o śpiącej królewnie. Wracając do postu to myślę, że właśnie dalszym rozwinięciem jest właśnie tekst ” Jak dobieramy sobie życiowego partnera”. Nakierowany przez Alexa przeczytałem raz jeszcze tekst o „Małym Kaziu” . Wywnioskowałem, że celem postu jest to, by kobiety otworzyły swoje oczy, przejrzały i wybiły się ponad schematy, które są głęboko zakorzenione w środowisku w którym się obracają czyli cytując tekst z posta :
” Ich właścicielki, często z nieświadomości tego, co w ogóle jest możliwe, pozwoliły zredukować swoją kobiecość do roli mrówki-robotnicy, pomocy domowej, maszyny rozpłodowej, wieszaka na ładne ciuchy i biżuterię, czy też prowiantu seksualnego. ”
Tutaj nasuwa się myśl taka, żeby to kobiety przejęły inicjatywę nad swoim życiem, wyzwoliły się z pętających je węzłów ( węzły to właśnie schematy, sztuczne problemy, strach ) , które sprawiają, że nie mogą rozwijać się i żyć zgodnie ze sobą , swoimi potrzebami. Żeby nie być cieniem, kruchą istotą, lecz znaleźć mężczyznę z którym może się rozwijać być szczęśliwa i ów wybraniec był motorem napędowym dla niej tak jak ona dla niego. Nie wiem czy za daleko nie wyszedłem poza temat z moimi przemyśleniami i czy poruszam się we właściwym kierunku żby zrozumieć tekst, ale w tej chwili tak to widzę.
Pozdrawiam
Jarek

I jeszcze jedno pytanie:)
Panowie co robic w takim przypadku? (w zasadzie to ja sama wiem ale ciekawa jestem opinii) Zostawic delikwenta czy zyc swoim życiem z tym mężczyzną. Tylko, że ma się wtedy wrażenie, że on coraz bardziej smutny jakiś taki i zazdrosny o życie zewnętrzne kobiety. Zazdrosny nawet o te niesamowite przeżycia na koncercie, więc kobieta zamyka się, nie opowiada, nie zwierza.
Ech… Panowie jeśli sytuacja tutaj opisana przypomina Wam coś z własnego życia to lepiej zmieńcie myślenie, bo to początek końca.

Ps. Nie chcę powiedziec, że kobiety nie są zazdrosne. Również takie bywają.
Agnieszka

Orest Tabaka pisze: „W zeszłym roku męczyły mnie pytania doprecyzowujące.”

Pytania doprecyzowujące mogą mieć różne oblicza – w zależności od intencji osoby je zadającej. Mogą wzbogacić dyskusję lub służyć do wykończenia drugiego dyskutanta. Znakomicie można to zaobserwować w dyskusji pod poprzednim wpisem, gdzie wiele pytań doprecyzowujących miało na celu zbicie rozmówcy z pantałyku, uniknięcie odpowiedzi lub zmianę kierunku rozmowy.

Witam!
Ciekawy post i cieszę się że zaczęły się wypowiadać kobiety. Interesuje mnie przede wszystkim jaki wpływ miały i mają związki pań na kształtowanie się ich kobiecości, czy my mężczyźni jesteśmy na prawdę tacy ważni dla was w kształtowaniu siebie jako kobiety? I jak jest z tym księciem? Czy na prawdę pamięta się go całe życie? Interesuje mnie perspektywa pań.
Agnieszko, jeśli mogę uważam że to co opisujesz to jest strach przed utratą drugiej osoby. Boi się że się zmienisz, że odejdziesz za bardzo i wtedy Cię straci. Kobiety reagują podobnie, ale to inna bajka. :)
Pozdrawiam wszystkich
Wojtek

@jwojtas: Dziękuję za link do całej bajki. Rzeczywiście i mnie „oszczędzono” ;-) drugą jej część. A szkoda! Kolejne potwierdzenie morał dla mnie: Czytaj źródła, nie tylko ich opracowania. Nawiasem mówiąc: wiedziałeś że Dedal nie doleciał ?

@TesTeq: Bardzo celnie zauważyłeś jakie zachowanie instynktowne pcha kobiety do pośpiechu w zamążpójściu. Zrozumienie siebie pomaga potem w samokontroli i samorozwoju.

@Marek Gazda:
{ {półśrodki} gdzie na jednym końcu jest “facet” który ma dwie lewe ręce i wymaga opieki z psychicznej jak i finansowej strony a na drugim końcu człowiek bez szyi oraz problemami z myśleniem}

Nie doceniasz instynktu macierzyńskiego. Nota bene bez którego nie istniałbyś najprawdopodobniej ;-). Zamiast się naśmiewać między wierszami, lepiej odpowiedz sobie na pytania:

na jednym końcu: Naprawdę do zakresu swoich zainteresowań dołączasz kobiety kierujące się wyłącznie instynktem?

na drugim końcu: Jaką ochronę haremu i potomstwa może zagwarantować laskonogi, przygarbiony i anemiczny samiec bez charyzmy i wigoru ?

w półśrodku: jesteś księciem, czy półśrodkiem ? ;-)

@Alex: Abym lepiej … hmmm … w zasadzie to w ogóle zrozumiał tekst:

{szept} Co to jest kobiecość ? {/szept}

Salute, Marcunio

„…. gdyż znakomita większość heteroseksualnych kobiet potrzebuje takiego “pocałunku” tego specjalnego faceta, aby w pełni obudzić swoja kobiecość.”

Hmmm.
W tej bajce jest chyba odwrotnie, przynajmniej w wersji wg. braci Grimm.
W bajce księżniczka spała 100 lat i w tym czasie różni książęta próbowali wejść do zamku ale dopiero kiedy minął odpowiedni czas pojawił się „ten właściwy” księciunio, który mógł ją pocałować.
Z tego wynika, że to bajka o dojrzewaniu. Możemy przyjąć, że też o dojrzewaniu do kobiecości. Kiedy ją w sobie odkryjemy czy obudzimy (a do tego potrzeba też czasu), dopiero wtedy odpowiedni książę ma szansę nas pocałować. 

Tak czy inaczej warto wiedzieć kogo się szuka, żeby potem nie mieć do siebie pretensji :” gdzie ja miałam oczy..” 

Pozdrawiam
Mandragora

Witam
Dyskusja jest ciekawa i temat dla wielu osob tez. Odnoszac sie do komentarzy moich poprzedniczek, ktore wspominaly aspekt bycia dojzalym do pewnych decyzji i co za tym idzie zachowan chce przytoczyc jeden aspekt.
Bycie przyslowiowa „ksiezniczka” czy tez „ksieciem” moze miec tez druga strone. Nie przytocze bezposrednio linku, ale poszukam do nastepnego komentarza. Alex na blogu wspominal tez o „ksiezniczkach”, czyli dziewczynach/kobietach, ktore pomimo rozsadnych staran mezczyzny traktuja go jak powietrze. Pomimo staran, wykazania inicjatywy i zainteresowania czesto bez wyraznych powodow nie uwazaja tego mezczyzny za kogos interesujacego. Jest to normalne, ze wybieramy i jestesmy wybierani, ale w tej konkretnej sytuacji te Panie nie maja innych alternatyw lub te co sa obiektywnie odstaja negatywnie od przykladowego faceta.
Poniewaz ten blog traktuje o komunikacji w szerszym stopniu celowo napisalem tez o „ksiazentach”. Nie wdaje sie w dyskusje na ile takie zachowanie jest poprawne a na ile nie. Wiele z naszych zachowan jest uniwersalnych – w innym przypadku pogubilibysmy sie w ilosci interakcji. Dlatego warto pomyslec/przemyslec na ile ktos nas traktuje jak „ksiaze/ksiezniczka” i jak my dzialamy w druga strone.

Pozdrawiam,
Pawel Urbanski

Hej, hej Orest Miło Cie widziec :-)

Iga przepraszam za Inge :)

Witam,

Z moich obserwacji wynika, ze generalnie ludzie calkiem dobrze sie dobieraja, robiac to instynktownie. Jest taki test psychologiczny, ze wiele osob chodzi po sali i na zasadzie przypadku podchodza do siebie i iloscia palcow w gorze pokazuja, na ile odczuwaja sympatie do osoby z przeciwka. Generalnie kazda para podnosi zblizona ilosc palcow. W zyciu nie brakuje okazji by w ten sposob sie poznac.

Dzieki temu prostemu prawu natury wiekszosc ksiezniczek odnajduje swojego ksiecia i ich wspolnemu zyciu towarzyszy wiele milych chwil.

Najwazniejsze jest, by nie zabic tego naturalnego instynktu w procesie wychowywania i zdobywania doswiadczen zyciowych.

Pozdrawiam

Orest,
napisałeś:
„samowystarczalność to możliwość swobodnego funkcjonowania będąc niezależnym od konkretnej osoby czy formy pomocy. To bardzo upraszcza wszelkie rozważania w tym zakresie i niezależnie czy dotyczy to kobiet czy mężczyzn. Mamy takie czasy, że kobieta spokojnie może być niezależna (w czasach prahistorycznych najpewniej umarłaby z głodu)”

Jak zauważyłeś – ja tylko to nazwałam samodzielnoscią. W moim komentarzu jednak zastanawianie sie nad samowystarczalnością czy samodzielnoscią stała sie tylko punktem wyjścia do – jak sądzę – dla tego postu znacznie istotniejszego przekazu:)

Pozdrawiam,
Ewa

Orest,

odpisując Ci, że samowystarczalnosc „stała sie tylko punktem wyjścia do – jak sądzę – dla tego postu znacznie istotniejszego przekazu” chciałam zwrócić Twoją uwagę na zupełnie inną rzecz, mianowicie na to, ze w swoim wcześniejszym długim komentarzu napisałam m. in o tym, że do odczuwania pełni kobiecości, do spotkania ze swoją kobiecością (obudzenia kobiecości), zdecydowanie jest potrzebny „pocałunek księcia”.

Chciałam zwrócić Twoją m. in. uwagę na to, co dla mnie kryje się pod określeniem „pocałunek księcia” i co odróżnia „księcia” od „chłopa z ludu” i jak taki pocałunek potrafi zmieniać / ubogacać kobietę.

I dodatkowo – że kobieta sama nie jest sobie w stanie tego dać, choćby była bardzo samowystarczalna/ samodzielna / niezależna:) Ale że warto poczekać na księcia / poszukać księcia, niż zadowalać się „chłopem z ludu”, który pewnie potrafi być z kobietą ale niekoniecznie potrafi obudzić jej kobiecość, by zakwitła.

Kwestia, czy samowystarczalnosc czy samodzielnośc jest tu zupełnie oboczna:)

Pozdrawiam.
Ewa

Ewa W pisze: „co dla mnie kryje się pod określeniem 'pocałunek księcia’ i co odróżnia 'księcia’ od 'chłopa z ludu’ i jak taki pocałunek potrafi zmieniać / ubogacać kobietę.”

Czytając to poczułem pewien żal i zazdrość, że jako mężczyzna nie mam szans na ubogacający mnie pocałunek księcia. Nawet na pocałunek chłopa z ludu… :-(

I gdzie tu równouprawnienie :?:

Ewa W pisze: „przecież to właśnie mężczyzna (nie każdy realnie ale potencjalnie każdy) moze sprawiać, ze kobieta odkrywa w sobie kolejne wspaniałe pokłady kobiecosci”

Tym bardziej bije po oczach brak równouprawnienia.

Jaśnie szanowna śpiąca królewna raczy sobie leniwie drzemać, a książę musi się starać, żeby pocałunek był właściwy i obudził w niej kobiecość.

A może należałoby odwrócić sytuację i oczekiwać od księżniczki, że to ona obudzi swojego królewicza, który przysnął właśnie przed telewizorem po wypiciu dwóch piw? I niech budzi pocałunkiem, a nie hałasując talerzami w kuchni!

Ewa W pisze: „I dobrze, jeśli tym ksieciem staje sie jej mąż. jeśli nie, to mąż pewnie będzie miał 'przechlapane’… :)”

Dlaczego miałby mieć przechlapane, jeśli ktoś za niego odwali robotę polegającą na budzeniu kobiecości. Przecież jemu i tak nie chciało się tego robić…

Przepraszam wszystkich za wytłuszczenie.

Tes Teq,
napisaleś:
„Jaśnie szanowna śpiąca królewna raczy sobie leniwie drzemać, a książę musi się starać, żeby pocałunek był właściwy i obudził w niej kobiecość.”

Dla mnie bajka jest pretekstem do rozważań o kobiecosci i o tym, jak można kobiecość obudzic w kobiecie i co to wnosi do jej życia, etc. Nie przywiązuje sie zatem do tego, czy księżniczka spi czy leży leniwie. To nie jaśnie królewna śpi, tylko kobiecość pozostaje w stanie uśpienia.

Kobieta leży i pachnie a facet biega wokół niej i zastanawia sie jak jej dogodzić – to nie ten przekaz:) i przynajmniej ja tak odebrałam post Alexa, że nie chodzi o to, kto komu ma wiecej pomagać, kto wiecej robic na rzecz drugiego w relacji dwojga i czy w związku ma być równouprawnienie etc.

Napisałeś też: „A może należałoby odwrócić sytuację i oczekiwać od księżniczki, że to ona obudzi swojego królewicza, który przysnął właśnie przed telewizorem po wypiciu dwóch piw? I niech budzi pocałunkiem, a nie hałasując talerzami w kuchni!”

Moim zdaniem jeśli chcemy poważniej rozmawiać o tak subtelnych tematach jaki wywołał Alex swoim postem, to nie jest dobrze ironizować czy stosować „przekorne sztuczki”, zwłaszcza, ze nie jest oczywiste z samych napisanych liter, jaka intencja Ci przyświeca. Szkoda mi, ze tak ważny i rzadko poruszany temat sprowadzasz żartobliwie (mam nadzieję) do poziomu flaszki z piwem i garów. Zastanawiałam się przez moment czy takie pójście w zart / ironię nie jest sposobem ucieczki od trudnego tematu. Ale nie próbuję sobie na to odpowiadać.

„Pocałunek ksiecia” dotyczy wszystkich kobiet, takze tych bardzo zapracowanych i aktywnych kobiet, które wykonują masę codziennych domowych czynności także na rzecz mężczyzny. To nie jest tańczenie wokół kobiety i wyręczanie jej we wszystkim, tu nie mówię o budzeniu leniwie spiącej kobiety, która nic nie robi i nawet piwa nie poda, ale o budzeniu w kobiecie jej poczucia kobiecości lub pielęgnowania w niej obudzonej kobiecosci w róznych jej aspektach (nie tylko np. seksualnym).

Mirek Filipowicz

Moim zdaniem budzenie kobiecosci w kobiecie to zupełnie inna sprawa niz pomaganie kobiecie w akceptacji swojej kobiecości, seksualności, fizycznosci etc.

Pozdrawiam, Ewa

Ewa W pisze: „Szkoda mi, ze tak ważny i rzadko poruszany temat sprowadzasz żartobliwie (mam nadzieję) do poziomu flaszki z piwem i garów. Zastanawiałam się przez moment czy takie pójście w zart / ironię nie jest sposobem ucieczki od trudnego tematu. Ale nie próbuję sobie na to odpowiadać.”

Skoro uważasz, że ironizując robię coś niestosownego, to już przestaję.

Uważam, że ludzie powinni ponosić konsekwencje wyznawanych poglądów. Jeśli ktoś opowiada się za równouprawnieniem doskonałym, to musi przyjąć do wiadomości, że ciążą na nim takie same obowiązki jak na partnerze. Jeśli mężczyzna ma budzić kobietę w kobiecie, to i kobieta powinna budzić mężczyznę w mężczyźnie. Jeśli kobieta zmywa naczynia, to i mężczyzna powinien to robić (w moim domu – mimo zastrzeżeń co do efektywności takiego podejścia – każdy ma obowiązek zmyć po sobie, także w przypadku wspólnych posiłków).

W związku z tym drażni mnie śpiąca królewna z tym jej oczekiwaniem na pocałunek. Życzyłbym sobie, żeby przyjęła bardziej aktywną postawę, a może nawet z własnej inicjatywy pocałowała jakąś żabę.

Nigdzie we wpisie Alexa nie znalazłem informacji o tym, że na kobiecie ciąży obowiązek obudzenia mężczyzny w mężczyźnie. A ja uważam, że tak jest.

Dzień dobry,
Jestem trochę z innej bajki ;-), niemniej pozwólcie, że refleksją się Wami podzielę.

Wojtek S.
„Interesuje mnie przede wszystkim jaki wpływ miały i mają związki pań na kształtowanie się ich kobiecości, czy my mężczyźni jesteśmy na prawdę tacy ważni dla was w kształtowaniu siebie jako kobiety? I jak jest z tym księciem?”

Ważni! Od naszych pierwszych chwil na tym świecie macie – jako ojcowie – niekwestionowany wpływ na naszą „kobiecość”. Z tej przestrzeni emocjonalnej i behawioralnej, którą tworzycie w relacji z kobietą, która jest waszą żoną i naszą matką (zwróć proszę uwagę na to rozróżnienie, jest istotne!) absorbujemy zalążki naszej „kobiecości”
I zdobywamy pierwsze – użyję tu sformułowania Alexa – doświadczenia w obchodzeniu się z mężczyznami ;-). I pierwsze „błyski” w oku.

Ewa
Bardzo mi się podoba Twoje „Bywa…”. Poetyckie :-) I swojego rodzaju finezyjna podpowiedź– refleksyjnym! – „książętom,” jak „kobiecość ” z zewnątrz można próbować pielęgnować.

Alex
„kombinacja inteligencji emocjonalnej, samczej męskości (tak, tak!!), popartej doświadczeniem prawdziwej sympatii do kobiet, empatii i bardzo dużego wyczucia”

W podanym przepisie na księcia podpisuję się pod komponentem „doświadczeniem prawdziwej sympatii do kobiet”. Jednocześnie nasuwa mi się uzupełnienie … i od kobiet.

Z życzeniami „błysku w oczach” dla kobiet :-), z autentyczną sympatią :-) dla mężczyzn – pozdrawiam!

TesTeq
Poczekaj na post skierowany do facetów, ten jest dla kobiet :)

Artur Jaworski

Napisałeś:
„Mogłabyś jako kobieta napisać coś konkretniej o tych różnych aspektach kobiecości oraz jak wyglądało Twoje przebudzenie przez księcia ?”

Artur,

oczywiscie że moglabym w znaczeniu umiejętności wyrażania swoich myśli i świadomosci moich różnorodnych przeżyć i własnego rozwoju bądź co bądź dziś dojrzalej kobiety, jaką jestem. Nie chcę jednak pisać szeroko i zbyt otwarcie, ponieważ jest to bardzo osobiste, zbyt osobiste i wręcz intymne (choc nie dotyczy tylko sfery seksualnosci), aby – z całym szacunkiem dla tego miejsca – dzielic sie tym na forum aż tak publicznym – nie.

Ważne, zeby wiedzieć, że nie jest to kwestia jednego „pocalunku ksiecia” ktory sprawił, ze nagle świat się zmienil, ale procesu. Jeśli uważnie wczytasz się w mój znacznie wcześniejszy komentarz, a ten przeczytasz do końca, to znajdziesz kawałek „drogi”. Ale „instrukcji obslugi” którą można stosować uniwersalnie i tak nie ma. Dlatego potrzebna jest wrażliwosć, sympatia, empatia… O czym takze już bylo. :)

Tes Teq

Wedlug mnie ani na kobiecie, ani na mężczyźnie nie spoczywa taki „obowiazek” o jakim napisałeś. To PRZYWILEJ a nie obowiązek. Przywilej ojca, partnera, kochanka, męża, etc.

Napisałeś też:

„W związku z tym drażni mnie śpiąca królewna z tym jej oczekiwaniem na pocałunek. Życzyłbym sobie, żeby przyjęła bardziej aktywną postawę, a może nawet z własnej inicjatywy pocałowała jakąś żabę.”

Odczep Ty sie od tej śpiącej i czekającej królewny:) ! to byl tylko Alexowy pretekst do rozważań o kobiecosci!.

Panowie,

zamiast rozważać możliwe rozwiązania barterowe, analizować poziom lenistwa Śpiącej Królewny, życzyć sobie, by coś zrobiła, martwic się brakiem równouprawnienia, spokojnie popatrzcie z milością na swoją kobietę, na swoją matkę, na swoje koleżanki i zobaczcie, czy są kobietami żyjącymi z pełnia kobiecosci w sobie, czy tylko osobami płci żeńskiej pogodzonymi z codziennoscią.

Zobaczcie, kiedy się zmieniają na twarzy, co sprawia im radość, co przywraca im blask w oczach, co je porusza a co wzrusza, co sprawia, ze czują się piękniejsze, co sprawia, że chce im się dla Was upiec kolejne ciasto, co sprawia, ze czekają kiedy przyjdziecie z pracy…

Sprawdź mężczyzno, jak zareaguje kobieta z którą jesteś, kiedy rano jej powiesz, ze pięknie wygląda jak się budzi. Ona będzie to pamiętała cały dzień.

Sprawdź, jak zareaguje, gdy się po pracy przytulisz na chwilę i powiesz, ze lubisz jej zapach (to coś innego niz powiedzenie „pięknie pachniesz”). Nie musisz kupować jej perfum (to zawsze mile, ale nie w tym tkwi sedno).

Sprawdź, jak zareaguje, gdy w średku dnia powiesz jej, ze jej pragniesz, pożądasz. Nie musisz od razu „konsumować”, choc dlaczego nie:) Szukaj, obserwuj, patrz na kobietę.

Ale żeby to robić musisz najpierw widzieć w niej to piękno – mimo nieuczesanych wlosów rano i braku makijażu, mimo zapuchniętych oczu, mimo spocenia codzienną gonitwą… Sprawdź, czy ona będzie się czuła piękniej, kiedy bedziesz ją widział pięknie (piękną).

Sprawdź, jak zareaguje gdy ją czule pocałujesz w dloń, czy w ramię, czy w szyję, czy we wlosy. Z czułościa. Tak mimochodem gdy siedzicie przed tv albo gdy ona stoi przy kuchni, zrób to z czulością prawdziwą, a zobaczysz, jak wypięknieje… Zacznij obserwować, widzieć…

A kiedy ona sie źle czuje, ma gorszy dzień, zadzwoń w środku dnia z troską i zapytaj, jak sie czuje i spytaj, czy mozesz coś dla niej zrobić, zeby poczula sie lepiej, zeby jej pomóc…

Nie musisz z nią obierać ziemniaków. Ona to robi sprawnie. :)

Zacznijcie Panowie od tak pozornie prostych rzeczy, ktore wcale nie są proste, bo bardzo łatwo każda kobieta wyczuje nutę fałszu, jeśli taka jest!

Kobiecosć w kobiecie budzi sie nie tylko w sypialni. Kobiecość mozecie budzic swoim pocalunkiem na spacerze, na wycieczce, u znajomych na kolacji. Patrzcie pięknie na swoje kobiety:) Będzie prosciej.

Przyglądajcie sie uważnie kobietom, dziewczynom, dziewczynkom i starajcie sie jak najwiecej zobaczyć, zeby rozwijać w sobie zdolnosć dawania „pocalunku ksiecia”.

Żeby – co w wielu przypadkach bywa – bycie meżczyzną nie ograniczało sie do sprawnego technicznie seksu (oby sprawnego – bywa różnie), do perfum pod choinke i kwiatków na Dzień Kobiet czy Dzień Matki. Żeby nie sprowadzć kobiecości do tego, ze „ona chce nowy ciuch albo chce żebym jej stale mówil, ze pięknie wygląda” – bo i tak bywa.

Na chwilę zapomnijcie o sobie, na chwilę posluchajcie kobiet, kolejny post będzie dla mężczyzn – Alex o tym napisał. Cierpliwości.

Pozdrawiam,
Ewa

Alex,
Wiem doskonale, że nie pisałeś tych słów ze złośliwością. Teraz lepiej zdaję sobie sprawę o czym jest mowa.
Ewo,
Dziękuję interesujący opis.
pozdrawiam, Artur

@Kasia: Zgadzam się, że wsparcie bardzo pomaga, ale jednak główna rola w przezwyciężeniu marazmu i wymyśleniu „nowej siebie” należy do Ciebie. Tutaj nikt Cię nie wyręczy, a jeżeli zrobi to, to możesz nagle poczuć, że Twój sukces nie jest Twoją własnością. Natomiast, gdy sama zaczniesz działać, z pewnością spotkasz się z ofertami wsparcia. Dobrzy ludzie lubią pomagać ludziom czynu.

Alex, Witold,
Dzięki za rady. Wiem, że to moje życie i muszę sama rozstrzygnąć co dalej. Jeśli chodzi o córkę ma 6 lat i dużo z nią rozmawiam o relacjach między kobietą a mężczyzną. Zastanawiam się czy to aby nie za wcześnie, ale skoro pyta , zasługuje chyba na szczere odpowiedzi. Bardzo bym chciała, aby znalazła partnera, który pomoże jej „rozwinąć skrzydła” i zawsze będę zachęcała, aby poprzeczkę stawiaław wysoko. W końcu lepiej być samej niż z kimś, kogo nie akceptujemy, kto ciągnie w dół. A Tobie, Witold, jestem wdzięczna za uwagę o dzieciach z rozbitych związków. Coś w tym musi być. Moi rodzice są ze sobą ponad 30 lat, ale to nieustanne pasmo kłótni. Ja wyszłam za mąż za pierwszego (dosłownie) mężczyznę, który serio się mną zainteresował. Nie kochałam go, ale wierzyłam, że to na będzie dobry związek, na całe życie. Powieliłam to, co widziałam w dzieciństwie. Aż wreszcie pojawił się 'książę” i tu muszę przyznać: dał mi siłę do zmian. Jakkolwiek potoczy się moje życie, zawsze będę wdzięczna losowi za pocałunek, który obudził mnie do życia.

Witold
Na podstawie jakich statystyk twierdzisz, że „dzieci rodziców, którzy się rozeszli bardzo często dążą do “szybkiego zacementowania” ze swoimi partnerami”? Jestem takim dzieckiem, już lekko przerośniętym ale zawsze dzieckiem i nie zauważyłam u siebie czegoś takiego jak chęć szybkiego związania się na stałe. Wręcz przeciwnie miałam wiele „ale”, odwlekałam to i teraz jestem sama.

Agnieszka Ryczko pisze: „Z mojego doświadczenia wynika, że pierwsza jak i ostatnia cecha jest czymś unikatowym. Zamiast płakać zaczynam się śmiać. Ciekawe czy istnieją mężczyźni z ww. cechami?”

A Alex, to co?

Gdyby nie dysponował taką kombinacją cech, to – moim zdaniem – nie mógłby dojść do takich wniosków, a przede wszystkim nie mógłby osiągać takich sukcesów, o jakich czytamy!

Tes Teq:

Dziwię się Tobie, że na podstawie zdania „Tutaj potrzebne są zupełnie inne cechy, kombinacja inteligencji emocjonalnej, samczej męskości (tak, tak!!), popartej doświadczeniem prawdziwej sympatii do kobiet, empatii i bardzo dużego wyczucia.” tak swobodnie wnioskujesz o autorze postu w zakresie posiadania przez niego takich a nie innych cech :) Nie odmawiam oczywiście autorowi postu – Alexowi – prawa do posiadania opisanych cech ani też nie twierdzę, że ich nie posiada – po prostu według mnie taki zapis nie daje podstaw do takiego jak zrobiłeś wnioskowania o jego autorze.

Dalej w odpowiedzi Agnieszce uzasadniasz to pisząc, że według Ciebie bez posiadania tych cech Alex „nie mógłby dojść do takich wniosków, a przede wszystkim nie mógłby osiągać takich sukcesów, o jakich czytamy” – Nie wiem, jak Alex dochodził do swoich wniosków, ale odnosisz się do „przede wszystkim” jego sukcesów „o jakich czytamy” – to zastanawia mnie, w którym miejscu Alex opisuje swoje sukcesy w zakresie dotyczącym tematyki tego postu… Ja nie znalazłam. A jeśli masz na myśli sukcesy w ogóle np. zawodowe, to czy podstawę do osiągania sukcesów zawodowych stanowi właśnie kombinacja takich a nie innych cech?

I żeby bylo jasne – chcę tylko zwrócić uwagę, że lepiej nie wyciągać zbyt daleko idących wniosków na podstawie znikomych danych, nieadekwatnych danych bądź własnych wyobrażeń, bo w realnych sytuacjach życiowych można popełnić bardzo poważny błąd. To oczywiście tylko moje zdanie i nie wszyscy muszą się z nim zgadzać.

Monika Góralska:

Odnosisz się do Alexowego „Niekoniecznie musimy przy tym mówić o tak wielkich rzeczach jak miłość” pisząc „Jak to nie? Przeciez my potrzebujemy 10 % czegoś super”. Według mnie dla jednego te „10% czegoś super” to będzie miłość, a dla kogoś innego to moze być coś nie mającego nic wspólnego z miłością. Super to nie tylko milość:) Alex nie wykluczył miłości, tylko napisał, że „niekoniecznie”. Przyjęcie takiej możliwości znacznie rozszerza szanse na doznawanie tych 10% czegoś super:)

Agnieszka Ryczko:

To bardzo miłe co piszesz. Cieszę się, że tak to odbierasz.

Pozdrawiam wszystkich,
Ewa

Justyna, cóż. Przykład własny. Statystyki? Trochę czytałem, różna literatura psychologiczna… Dziwnym trafem pasowało do mnie. Czas przeszły. Być może też jest trochę inna sytuacja jeśli chodzi o moich rodziców, but nevertheless, jak wspominam moje dawniejsze dzieje, to ewidentnie takie dążenie u mnie było. Parę związków na szczęście mnie otrzeźwiło i dało perspektywę…

Dzień dobry

Małgorzato, piszesz: „Zbyt mało wiary w Tobie.” Moje obserwacje akurat mają mało wspólnego z moją wiarą. Nie martw się, gdybym opierała „wiarę” w mężczyzn o większość, przesiąknęłabym jak wiele kobiet pesymizmem ;)

„Tes Teq podał prosty przykład takiego mężczyzny.Mężczyzny jakim jest Alex.” Z całym szacunkiem do Twojego zdania i zdania TesTeq’a, nie urażając Alexa i nie kwestionując jego „cech”, nie wierzę do końca póki sama nie poznam (mężczyźni z wszystkimi cechami nie istnieją! ;) )

Wracając do tematu: „A wszystko to poprzez wynikające z presji środowiska lub słabego poczucia własnej wartości, pogodzenie się na “chłopa z ludu”, zamiast wytrwałych poszukiwań tej właściwej osoby.
Nie szkoda Wam życia na coś takiego?”

Myślę, że w głównej mierze kobiety zapominają jaki jest właściwie sens życia. Idą za „głupią” falą mody, pracy, jakiegoś śmiesznego wizerunku (jak mnie widzą tak mnie piszą). Często są to osoby zwyczajnie nieszczęśliwe i zagubione. Są oczywiście wyjątki, jednak zdaje się, patrząc obecnie na młodzież i dalej kobiety, iż zachowują się jak roboty, zaprogramowane według jednej idei ww.

Pozdrawiam :)

Ewa W, Małgorzata
Co stanowi dla Was 10% czegoś super w związku?

Monika Góralska:
Moniko, proponuję przenieść to pytanie do postu o „procentach” – tam sporo już na ten temat zostało napisane:)

Ewa

Moniko,

propozycja przeniesienia pytania to nie unik przed odpowiedzią tylko odniesienie dyskusji do właściwego dla niej miejsca – bo o tym traktuje inny post : )

Jeśli zaś o mnie chodzi: ja wybieram 10% czasu przy 100% zaangażowaniu (i to jest „100% super”) zamiast 100% czasu w zwyczajności i przeciętności, niezauważania swoich prawdziwych potrzeb, etc.
To sie odnosi do wszystkiego – od rozmów po seks.
A do tego według mnie wcale nie jest potrzebna miłość – nawiązując do poprzednich komentarzy.

Ewa

Ewo W

Rozmawiamy o związkach w kontekście rzeczy super i przecietnych – dlatego mieścimy się w obu postach tematycznie :-)

To prawda do rozmów i do seksu – miłość nie jest konieczna. Nie znalazłam w Twojej wypowiedzi odpowiedzi na zadane pytanie ale powtórzę się odpowiedź na nie jest Twoja wolną wolą.

10 % super w związku odnosi sie do obecności milości w dojrzałym związku czyli takim w którym seks, rozmowy, wzajemny szacunek, pożądanie, przyjażń, empatia, sympatia, życzliwość sa na porządku dziennym.

@Monika Góralska: Podałaś dwie możliwości – obydwie polegające na związku księcia i królewny. Tymczasem ja dostrzegam jeszcze inną formę tej interakcji:

Książę składa pocałunek na ustach śpiącej królewny, dzięki czemu ona budzi się do życia – otwiera oczy i widzi świat, który jest już całkiem inny niż przed zaśnięciem. Świat wielkich możliwości i okazji do realizacji własnych marzeń. A ewentualny związek z księciem jest tylko jedną z opcji, którą może, ale nie musi wybrać. Książę też nie oczekuje zapłaty w postaci „i żyli długo i szczęśliwie”, ponieważ odczuwa wielką satysfakcję z budzenia królewien do życia.

A ja znam osobiście takiego Casanovę: dojrzały, wolny facet, który sam twierdzi, że uwielbia błysk w oczach kobiety, którą obdarzył choćby drobnym komplementem lub prezentem. A z własnego doświadczenia i relacji kobiet, które obdarzył „pocałunkiem” wiem, że to naprawdę poprawia nastrój, jest jak promień słońca w pochmurny dzień. Z pewnością głębszy związek z takim mężczyzną pozwoliłby niejednej kobiecie w pełni rozwinąć skrzydła, ale – i tu uwaga dla Panów- odrobina zainteresowania i empatii z Waszej strony też potrafi zdziałać cuda.

TesTeq

Właśnie chodzi mi o tę sprawę budzenia, otwierania oczu czy jakkolwiek to nazwać. Zauważyłam, że ludzie rzadko zycza sobie aby im te oczy otwierać.
Powtórzę ” kolosalne znaczenie ma to kto nas budzi i z jakimi intencjami a także do czego. ”
To znaczy, że dopuszczamy aby „wtrącano się” – otwierano nam oczy tylko i wyłącznie wtedy gdy wyrażamy na to zgodę – czyli oczekujemy tej rady lub obudzenia. W innym wypadku jest to odbierane negatywnie właśnie jako wtrącanie się w cudze życie ( instytucja cioci dobrej rady – niektórych doprowadza do szewskiej pasji ;-)
Istotne jest również kto to robi. Chyba chodzi tu o osoba zaufaną, taką która jest dla nas życzliwym przyjacielem. Czyli ma dobre intencje i w te jej intencje również wierzymy. Także cel takiego przebudzenia jest ważny. Jesli budzisz potrzebę rozwoju, naulki, miłości, życzliwości, promień słońca itp.
Nasuwa mi się jeszcze jedno zagadnienie.
Jak mówił Mały Książe „jesteśmy odpowiedzialni za to co oswoiliśmy” czyli po przebudzeniu zostawienie takiej osoby samej sobie jest … no właśnie czym jest?
Czy jest postepowaniem OK?

pozdrawiam serdecznie
Monika

Monika Góralska pisze: „dopuszczamy aby 'wtrącano się’ – otwierano nam oczy tylko i wyłącznie wtedy gdy wyrażamy na to zgodę – czyli oczekujemy tej rady lub obudzenia.”

Jest to zgodne z Zasadą Alexa mówiącą, że nie należy udzielać niezamówionych konsultacji. Tylko – jak to zrobić ze śpiącą królewną? Podejść do niej i spytać: „Śpisz? Jeśli chcesz, żebym cię pocałował, zmarszcz lekko czoło.” I dopiero, gdy zmarszczy czoło, rzucić się do całowania?

Bajki uczą że 7 sympatcznych karłów dzieli kobietę od poznania królewicza. :)

Tak jeszcze odnośnie pokręconych związków. W psychologii istnieje nurt zwany – analizą transakcyjną (AT). Tutaj, aby nie tłumaczyć wszystkiego tylko nawiąże do ciekawej rzeczy. AT zakłada ze człowiek w dzieciństwie układa sobie swój własny życiowy scenariusz, a potem podświadomie nim podąża. Skrypt (bo tak nazywa się scenariusz) usprawiedliwia „działanie” w takie a nie inny sposób. Odzwierciedla rodzicielskie nakazy które brzmią w uszach dzieci, często stanowiąc bariery w rozwoju.
Scenariusze życiowe można sklasyfikować skończoną liczbą „bajek” z dzieciństwa lub dramatów antycznych. Ich zakończenie jest przewidywalne, „ofiara” nieudanego związku przecież gra tylko jakąś rolę, a już po niej można rozpoznać jak się przedstawienie zakończy. Ludzie nie chcą porzucać swoich skryptów, bo one tłumaczą ich postępowanie, pozwalają się nad sobą użalać, potwierdzają maksymy w stylu „faceci to świnie”, itp.
W tym miejscu wracam do rodzicielskich nakazów. Są to pewnego rodzaju „samo spełniające się przepowiednie”. Rodzice mogą wychować osobę której skrypt nie będzie toksyczny, albo taką która sama będzie się pakowała w tarapaty.
„Piękny” przykład rożnego rozumienia tych samych słów [Eric Berne, Dzień dobry i co dalej]:)

Butch – mocno nadużywający alkoholu nastolatek. Matka przyłapała go w wieku 6 lat z butelką whisky i powiedziała: „jesteś jeszcze za mały, aby pić whisky”.
Sposób rozumienia:
(1) Poboczny obserwator: matka ma rację, żadna by zresztą nie chciała aby jej dziecko piło.
(2) faktyczne słowa: „j e s t e ś j e s z c z e z a m a ł y, aby pić whisky”
(3) to co miała na myśli: „Picie whisky to sprawa mężczyzn, a ty jesteś jeszcze chłopcem”
(4) to co wyniosło dziecko: „kiedy przyjdzie czas by dowieść ze jestem mężczyzną, będę musiał pić whisky”

Teraz, jeśli któreś z rodziców rzuciło na swoje dziecko jakąś klątwę w stylu tej powyższej, np. „do niczego w życiu nie dojdziesz, dopóki się bogato nie wyjdziesz za mąż”, to właśnie kobieta pod wpływem nieuświadomionego rodzicielskiego nakazu będzie dążyła do ślubu, a kluczowym czynnikiem branym pod uwagę przy wyborze partnera – będzie majętność. Tutaj już nie przedłużam :) jeśli będzie zainteresowanie to mogę opisać skrypt „śpiącej królewny”, który w pewnej części pokrywa się z tym co napisałeś.

Uprościłam tutaj wszystko maksymalnie i skróciłam :) Mam nadzieje, że w miarę zrozumiale :)

Pozdrawiam :)

Witam.
Magda napisałaś:
„Myślę, że może być ciekawa szczególnie dla kobiet.”
Ciekawe, pomyślałem, że ta pozycja pani Clarissy Pinkoli Estes była by dobra szczególnie dla mężczyzn :D którzy by chcieli zrozumieć kobiety.
Pozdrawiam Jarek
:)

A ja czekam za to z niecierpliwością na post od “Od fuck buddies do związku 24/7“ – wierzę Alex, że mnie nie zawiedziesz :)