Oczywiście stwierdzenie zawarte w tytule zazwyczaj jest bzdurą, jeśli spotykamy się z kręgu tych samych, bardzo podobnych do nas osób.

Sprawa robi się nieco bardziej skomplikowana, kiedy spotykamy się z ludźmi, którzy:

  • sami podejmują różne przedsięwzięcia w których potrzebują wsparcia,
  • albo mają szeroki krąg znajomych, którzy takowymi się zajmują,
  • albo po prostu lubią otwierać różne drzwi sympatycznym i kompetentnym ludziom.

Piszę to, bo często bywam takim rozmówcą i jako człowiek życzliwy staram się odpowiedzieć w myślach na pytanie „co mogę dla tej osoby zrobić?” ….. oczywiście wtedy, kiedy mam wrażenie że warto.

Faktem jest, że wbrew medialnemu lamentowi z powodu bezrobocia, różni ludzie prawie ciągle potrzebują kogoś do najprzeróżniejszych zadań. Stosunkowo rzadko chodzi tutaj o klasyczny „etat” (choć i takie się zdarzają), niemniej wiele osób, mnie w to wliczając, zaczęło bardzo ciekawą karierę życiową działając „bezetatowo” dla interesujących ludzi. To otworzyło cały łańcuch sposobności, którego wykorzystanie doprowadziło do ciekawego i dostatniego życia. Warto więc przyjrzeć się „od kuchni”, jak się taka „rekrutacja” odbywa.

Najlepiej zrobię to na przykładzie własnym, pisząc na co zwracam uwagę, kiedy rozważam, czy komuś w ogóle warto opowiedzieć o możliwości którą znam?

Moje wstępne kryteria są następujące (kolejność jest istotna!!):

  1. czy mam do czynienia z pogodnym, pozytywnie myślącym człowiekiem (!!!!)
  2. czy mam do czynienia z człowiekiem, na którym można polegać (jeśli np. ktoś sam proponuje termin spotkania a potem się spóźnia to ma raczej „przechlapane”)
  3. czy ten człowiek ma minimum umiejętności komunikacyjnych
  4. czy dany człowiek ma kompetencje pasujące do kogoś, o kogo potrzebach wiem

Ciekawe, że zdawałoby się krytyczny element kompetencji ląduje u mnie na czwartym miejscu, wiele osób, które spotykam nigdy do tego pytania nie dotrze. Założę się, że bardzo wiele osób mojego pokroju postępuje podobnie, najwyżej nie zadało sobie trudu takiego sformułowania kryteriów, jak ja powyżej.

Teraz ważne ćwiczenie dla Was:

Zastanówcie się, jak wyglądacie w świetle powyższych kryteriów i w jakim stopniu wpływa to na Wasze „szanse” u ludzi takich jak ja?

Jasne, że można sobie w życiu poradzić bez korzystania z takich sposobności, tylko w sytuacji ogromnej konkurencji jaka jest cena niekorzystania z potencjalnych atutów?

To jest tylko faza wstępna „rozmowy rekrutacyjnej”, często niestety zdarza się, że ktoś przeszedł ja bez problemu a potem z powodu dość głupich zachowań dyskwalifikuje się z bardziej zaawansowanych zadań. No ale o tym podyskutujemy w następnym poście.

Następny post: http://alexba.eu/2013-06-17/rozwoj-kariera-praca/jestes-na-rozmowie-rekrutacyjnej-cz-2/

Zapraszam do wypowiedzi w komentarzach