Nie spisałem swojej specyfikacji, aczkolwiek ułożyłem plan działania. I w odpowiednim momencie, zgodnie z tym harmonogramem spotkałem dziewczynę, która o poranku wyglądała najsympatyczniej ze wszystkich znanych mi osób. Miałem szczęście – okazało się, że ten sympatyczny wygląd jest emanację jej wewnętrznej pogody ducha. I tak sobie razem żyjemy – na dobre i na złe – od wielu, wielu lat.

Marcin
“When the student is ready the teacher will appear”
Jeżeli jesteś gotowy, to wiesz czego chcesz i zauważysz odpowiednią dziewczynę, kiedy nie wiesz czego chcesz, to zawsze coś ci nie pasuje. Myślę, że dużo lepszym rozwiązaniem jest jednak samemu szukać :) .

Alex,

Dlaczego nie masz żony? ;-) Wcześniej czy później Twoje związki kończyły się. Też mam tak, że dobrze znam swoje upodobania itp, mimo to nie mogę trafić na tą jedną jedyną. ;-)

Świetny post Alex, zastanowię się nad listem przez noc, miłego tygodnia życzę

Witaj Alex,

Dawno dawno temu za lasami za górmi …..;-) była sobie dziewczyna bardzo młoda, która kochała konie i nie mała czasu na nic więcej i był sobie chłopak, który wiernie jej w tej pasji towarzyszył, był przyjacielem, opiekunem, kompanem. Pewnym swojej wartości młodym mężczyzną, który potrafił jak trzeba postawić na swoim. I nawet nie zauwazyli kiedy przyjaźń połączyła się z miłościa i tak im zostało przez 27 lat a nawet nie zauwazyli, ze minęło 5 minut od kiedy sa razem i że tyle razem już przezyli :-)
Moja miłóść zycia sama mnie znalazła.

pozdrawiam serdecznie
Monika

Alex,
Bardzo fajny list napisałeś. Dziękuje, że się nim podzieliłeś na blogu.

U mnie to wygląda tak:
Może najpierw parę słów odnośnie urody…
Myślę, że nawet jakby się chciało, to nie da się łatwo pisać o jednoznacznych kanonach urody fizycznej z prostego powodu: każdy może mieć inne poczucie piękna.
Dla przykładu: mi podobają się szczupłe dziewczyny, ale mam dwóch kolegów. Jednemu z nich podobają się kobiety o że tak powiem „Rubensowych kształtach”(ale bez przesady), a drugiemu podobają się dziewczyny ani szczupłe, ani te drugie, a tylko normalne.
Dlatego uważam, że tu jest istotne tylko to, żeby kobieta była atrakcyjna fizycznie dla swojego faceta i to wystarczy. „Piękno jest w oku patrzącego”.

Co do aspektów wewnętrznych..
Kiedyś zastanawiałem się długo na tym, co takiego podoba mi się w kobietach.. Po dłuższym czasie ostatecznie doszedłem do wniosku, że to „coś” to dla mnie przede wszystkim pewne „wyważenie charakteru”, np.:

…
Inteligentna, ale nie obnosząca się z tym nieustannie
Potrafiąca zadbać o siebie i swoją urodę, ale nie poświęcająca na to nadmiernej ilości czasu
Lubiąca sex, ale nie erotomanka
Umiejąca łatwo komunikować swoje potrzeby, ale bez narzucania czegokolwiek
Potrafiąca zaufać, ale nie łatwowierna,
Dobra i przyjazna, ale nie uległa
Na co dzień pogodna, ale potrafiąca złościć się kiedy trzeba i jak trzeba
Itd.
…

Można by tak próbować dłużej wyliczać, ale chodzi o to, że doszedłem do wniosku, że właśnie takie „wyważenie charakteru” uważam za bardzo atrakcyjne i na to zwracam uwagę.

Myślę też, że aby z taką kobietą stworzyć dobry związek, to wpierw samemu trzeba by się takim człowiekiem stać (a więc w moim przypadku muszę popracować nad sobą: gdzie – niegdzie utemperować swój charakter, a w innych miejscach pewne rzeczy uwypuklić).

Co do reszty, czyli podobne zainteresowania, preferencje spędzania wolnego czasu, itp. to dla mnie może być miły, ale już nie tak istotny dodatek.
No i w sumie to już wszystko.

Pozdrawiam serdecznie
J.

ms: Myślę, że konie mnie po prostu przerastają – zarówno w rzeczywistości, jak i w przenośni. To są duże zwierzęta.

Alex pisze: „Czyli chcesz powiedzieć, że po prostu zaplanowałeś sobie kiedy spotkasz kobietę Twojego życia i nie zastanawiając się jaka ona ma być po prostu ja spotkałeś i na podstawie sympatycznego wyglądu „zakwalifikowałeś” do dalszego życia z Tobą? Gratuluję łutu szczęścia.”

Właśnie tak było. I z perspektywy czasu też uważam, że to był łut szczęścia, aczkolwiek w mojej okolicy kręciły się wówczas i inne „łuty”, które – najprawdopodobniej – byłyby również niezłym wyborem. Ważnym wnioskiem, jaki z tego wydarzenia wyciągnąłem, było spostrzeżenie, iż sztywne trzymanie się planów może mieć nieobliczalne skutki. Planować trzeba, ale nie można zamykać oczu na rzeczywistość, która dość często do naszego planu nie chce się dostosować.

Alex pisze: „W moim poście były tylko kryteria doboru, nie plany.”

Uważam, że Twoje podejście było rozsądniejsze od mojego. Ja wyznaczyłem sobie dość dokładny harmonogram życia. Nie wyszedłem na tym źle – prawdopodobnie dlatego, że nawet w ramach tego harmonogramu wykazałem dostateczną elastyczność. Rozsądek zwyciężył i niech tak pozostanie. :-)

Alex pisze wcześniej: „na podstawie sympatycznego wyglądu 'zakwalifikowałeś’ do dalszego życia z Tobą?”

To wrażenie sympatycznego wyglądu nie zrodziło się z biernej obserwacji, lecz z rozmów i bycia w pobliżu. Nie miałem listy pożądanych cech partnerki, ale podejrzewam, że posiadam wbudowany podświadomy filtr, który ogranicza moje zainteresowanie niektórymi osobami. Bardzo szybko wykrywam brak wspólnych zainteresowań i tematów do rozmowy, co mnie zniechęca do zacieśniania znajomości.

Witam Wszystkich,
od niedawna czytam ten blog i to z TAAAAAKIMI oczami :) Dziękuję Wam za to, że dzielicie się wiedzą i doświadczeniami. Ale do rzeczy:

@Jarek:
„Dla przykładu: mi podobają się szczupłe dziewczyny, ale mam dwóch kolegów. Jednemu z nich podobają się kobiety o że tak powiem „Rubensowych kształtach”(ale bez przesady), a drugiemu podobają się dziewczyny ani szczupłe, ani te drugie, a tylko normalne.”
Stanowczo protestuję przeciwko tak sformułowanym stwierdzeniom!
– „że tak powiem „Rubensowych kształtach””, coś jest nie tak w Rubensowskich kształtach, że trzeba wypowiedź poprzedzić kaszlnięciem?
– „… ani te drugie”, czyli które?
– „… a tylko normalne”, wg normy Unii Europejskiej, czy WHO?
Pewnie to tylko niefortunny dobór slów, ale wyszło bardzo przedmiotowo.

@Wszyscy:
Jeżeli chodzi o mnie i o moje związki to nie ma tematu, tabula rasa. Nie miałam farta, a i Mikołaj nie czyta moich listów. Dlatego też nie mam nic do powiedzenia w tej sprawie, poza czepianiem się Jarka ;) Ale podzielę się z Wami odczuciem, które mnie nie opuszcza odkąd zaczęłam czytać tego bloga: nie nadążasz, to baj baj. “Unikaj kobiet, które mają więcej problemów od ciebie” to tylko jedna z wypowiedzi. No poprostu pięknie. Bo w moim liście do św. Mikołaja jest „tylko” facet z poczuciem własnej wartości, od którego mogłabym się nauczyć czegoś o związkach, partnerstwie. Negocjacji nauczę się na szkoleniu, wzór na cenę godziny pracy znajdę na blogu. Ale partnerstwa się bez drugiej osoby nie nauczę. Niestety potencjalni nauczyciele mają dziadków ze złotymi myślami…

Pozdrawiam i miłej nocy!

Witam ponownie

Jarek Bednarz napisał:
„Czy tez podlegacie zasadzie, ze przeciwienstwa sie przyciagaja, ze szukamy u drugiej osoby tego co sami w dostatecznej ilosci nie mamy?”

Ja osobiście uważam, że przyciągają się podobieństwa. Mówię tutaj o takich rzeczach jak ponadczasowe wartości: wierność, uczciwość itd. To czy ja lubię morze, a Ona góry…to jest już mniej ważne, jest to rzecz drugorzędna. Bo zawsze można się umówić, że w tym roku jedziemy w góry, a w następnym nad morze.
Nie wiem w ogóle kto wymyślił taką zasadę, że przeciwieństwa się przyciągają….chyba ktoś kto szukał dobrej wymówki na to, że znalazł niewłaściwą osobę ;) :P

Alex
Odnośnie urody:
Uroda przecież nie musi wykluczać tych innych kryteriów, które są ważne do „innych rzeczy”.

Piszesz:
„gdzie według Ciebie zaczyna się erotomania u kobiety?”
możliwe, że tam gdzie kończą się możliwości przeciętnego faceta. :-P

Piszesz:
„kiedy według Ciebie potrzeba złościć się w związku?”
Nie napisałem, że w związku, a raczej chodzi mi o ogólną zdolność osoby do wyrażania gniewu.

Ewelina :-)
Zapewniam, że naprawdę starałem się napisać to delikatnie i tak, żeby nikogo nie urazić.

W pierwszej kolejności mówiłem o szczupłych, w drugiej o tych, które mają Rubensowe kształty, a w trzeciej o normalnych.
Więc pisząc te „drugie”, to chodziło mi o kobiety o Rubensowych kształtach.
A pisząc, te normalne – to chodziło mi o wszystkie te kobiety, które są po środku, a więc które kwalifikują się pomiędzy tymi szczupłymi i tymi, które są Rubensowych ksztaltów.

Pozdrawiam serdecznie
J.

Alex, Dlaczego mało komentarzy? Hmmm… Piszesz tak uniwersalnie, że nie sposób się nie zgodzić ;) Ja tak trafiłem w związek, że idealnie się wspieramy, mimo różnic – uzupełniamy, a nie zwalczamy, każde coś wnosi, po prostu jest to bardzo dobry związek. A też w przeszłości miałem związki „nad którymi pracowałem”… I faktycznie, gdy coś działa od początku – to jest o wiele sympatyczniej :) Poza tym czas, czas, czas… Przynajmniej w moim wypadku. A też nie lubię się wypowiadać tylko przytakując :)

Ewelina,
Stanowczo protestuję przeciwko tak sformułowanym stwierdzeniom!
– “że tak powiem „Rubensowych kształtach””, coś jest nie tak w Rubensowskich kształtach, że trzeba wypowiedź poprzedzić kaszlnięciem?

Kaszlnięcia tam nie zauważyłem… Wręcz określenie jest bardzo sympatyczne. Jak inaczej określiłabyś osobę o większej wadze? Tak, żeby nie odebrała tego jako zniewagę, a komplement? Zresztą z praktyki wnoszę, że kobiety o trochę większym „gabarycie” (nie brzmi to gorzej i bardziej przedmiotowo od „rubensowskiego kształtu”?) nie mają aż takich kompleksów, jak kobiety po drugiej stronie funkcji wagi…

– “… ani te drugie”, czyli które?

Tutaj szczerze też nie wiem jak to określić. Może mi pomożesz, bo mój słownik, mimo doświadczeń jest bardzo ubogi…

Nie mówimy o kobietach szczupłych, tylko już „wychudzonych”. Wbrew pozorom „takiego przekleństwa byś nie chciała” i nie znam słów, które nie są tutaj „obraźliwe” dla takich kobiet przy określaniu ich wagi/wyglądu. Znam kilka takich kobiet i wierz mi, że wbrew pozorom to wcale tak miło nie jest dla nich w życiu…

Określenie „te drugie” też mimo przedmiotowości i bezosobowego wydźwięku jest sympatyczniejsze od: „chuda”, „wychudzona”, „skóra i kości”… Każde określenie tutaj WSKAZUJĄCE JEDNOZNACZNIE na ich wagę jest obraźliwe. Nawet słowo „szczupła” dla takiej kobiety jest wyzwiskiem. Przypominającym im o ich niskiej wadze. Określenie „te drugie” jest sympatyczniejsze. Wiem, brzmi to dość niesamowicie, ale takie ja mam doświadczenia, z kobietami o dość niskiej wadze i problemami aby przytyć. Stawianie „kobiet rubensowskich”, iż mają podobne kompleksy jest nieprawidłowe… One zwykle potrafią się zdystansować do całej sytuacji. A określenie „rubensowskie kształty” jak mówiłem – są swego rodzaju „poezją”. Czy znasz taką „poezję” dla kobiet o niskiej wadze?

Co więcej zwróć też uwagę na nastawienie mediów – ostatnio nawet była audycja na AntyRadiu, gdzie Smolo (jeden z prezenterów) prowadził dyskusję z na żywo dzwoniącymi słuchaczami „jakie kobiety są lepsze w łóżku”, ewidentnie ciągnąć dyskusję w stronę taką, że „kobiety o rubensowskich kształtach są bardziej wyuzdane i ostre”. Już mniejsza o temat audycji, chodzi po prostu o nastawienie mediów „otyłość to nic strasznego”, „jesteśmy z wami”… Pełno tego w mediach.

Widziałaś kiedykolwiek coś podobnego dotyczącego kobiet „wagowo zorientowanych w drugą stronę (nie otyłą)”?? Bo ja mam wrażenie, że wręcz jest nagonka „co by kobieta miała trochę ciała”…

Z chęcią dowiem się Twojego punktu widzenia i ewentualnych przymiotników i określeń na ich wagę, które nie „dopieka”…

– “… a tylko normalne”, wg normy Unii Europejskiej, czy WHO?
Pewnie to tylko niefortunny dobór slów, ale wyszło bardzo przedmiotowo.

Normalne… Czyli powiedzmy jakieś 50% ludzi, ustalonych wagowo wg. rozkładu, nomen omen, naturalnego. Czyli wyznaczamy medianę tego rozkładu, ekstrema, i od mediany +-25%.

Znając życie – to jest „naturalne”. Tak wg. mnie. I zapewne przedpiśca o tym mówił.

Czy słowo „normalne” ma znaczenie tak pejoratywne, że ludzie tak boją się go używać? ;)

@Hanz: Podoba mi się Twoja interpretacja mojego łutu szczęścia. :-)

Hanz
Mam podobne odczucie, że to my wkładamy pracę i serce w daną rzecz a innym się wydaje, że mamy szczęście :-)

Alex
Piszesz, że niewielkie komentarze ( trochę się zmieniło od tamtego czasu ) i ciekaw jesteś kryteriów kobiet. Każda kobieta na tym blogu niech mówi we własnym imieniu jednak wydaje mi się, że kobiety kieruja się niematerialnymi, ulotnymi odczuciami i pragnieniami w doborze partnera. Dla mnie ważny był fakt tego, że się przyjaźniliśmy, poczucie bezpieczeństwa z tym partnerem i świetna zabawa. Nie wyobrażam sobie mojego małżeństwa bez zabawy i przyjaźni. Ale także nie wyobrażam sobie go bez odpowiedzialności i wzajemnego szacunku. Nasz związek przeszedł próbę ogniową 7 lat wspólnego tzw. „chodzenia”, mieszkania i życia. To niełut szczęścia :-) to iskra, która sprawia, ze wpadamy na siebie a potem dogrywamy nasze zycia do wspólnego rytmu.

Marcunio
Twoje obawy przed końmi wydają mi się wyolbrzymione ;-) to niezwykle piękne i łagodne zwierzęta, z którymi bez specjalnych problemów można sobie poradzić :-)

pozdrawiam serdecznie
Monika

Krzysztof Rakowski pisze: „’Papierek’ czy też sakrament jest komunikatem, który Tej drugiej osobie oznajmia – to Ty, właśnie Ty jesteś dla mnie tą jedną, jedyną osobą. Ceremonia związana z zawarciem małżeństwa, słowa przysięgi wypowiadane w obecności innych, zebranych są potwierdzeniem podjętej decyzji i podkreślają wagę dokonanego wyboru wobec drugiej osoby.”

Myślę, że nie liczy się forma, ale treść. I mam wątpliwości, czy przywiązywanie wagi do składania przysięgi w obecności świadków dobrze świadczy o kondycji naszego społeczeństwa. Odnoszę wrażenie, że świadkowie potrzebni są do tego, żeby w razie czego być naszym sumieniem przywołującym nas do porządku. Ale czy związek potrzebujący takiego zabezpieczenia jest lepszy od decyzji podjętej w cztery oczy pomiędzy partnerami – czyli czegoś w rodzaju „dżentelmeńskiej umowy”?

Wow. Po prostu mistrzowskie dzieło Alex!

Prezentujesz imponująco dojrzałe spojrzenie na te sprawy (większość rzeczy, które można w internecie znaleźć na temat związków, szczególnie na forach, pokazuje przeraźliwy brak dojrzałości i zrozumienia tematu).

„Potrafisz otwarcie ocenić gdzie Ci jest dobrze nie kierując się czynnikami takimi jak patriotyzm lub sentymenty rodzinne.”

„Przedkładasz samorozwój i używanie życia z partnerem nad programowaną przez społeczeństwo, kościół i rodzinę potrzebą jak najwcześniejszego posiadania i wychowywania dzieci.”

Myślę, że o ile w Polsce znajdowanie takich osób jest nie lada wyzwaniem, o tyle w środowisku międzynarodowych podróżników, w którym się teraz obracam jest z tym o niebo lepiej.

Jeśli chodzi o „miłość” to jest ciekawa sprawa.

Pomijając to, co miłością nazywa przeciętne jednak społeczeństwo, na wyższym poziomie zrozumienia tematu z jednej strony mamy Anthonego De Mello z genialnym wykładem „How to love”: http://video.google.com/videoplay?docid=6408137179133075503 na temat tego, jak być „all loving”, z drugiej strony stoją „odkodowane” składniki tzw. attraction – np. na bazie evolutionary psychology. Jest książka, która ciekawie to analizuje – Attraction is not a choice.

Alex,

W zdaniu :”… że kobiety kieruja się niematerialnymi, ulotnymi odczuciami i pragnieniami w doborze partnera.” chodziło mi raczej o to aby nie być skazanym całe życie na mężczyznę bankomat zaaferowanego w wiekszej części prowadzeniem interesów.
Piszesz:”Potem mamy takie rzesze kobiet niespełnionych w swoich związkach, nie mówiąc już o poważniejszych problemach z ich facetami.” Czy to niespełnienie dotyczy domku z ogródkiem?
Fajnie jest znaleść partnera który umie wyposrodkować odpowiedzialnośc materialna za rodzinę z czasem jej poświęconym. Albo gdy oboje czują się odpowiedzialni za rodzinę w równym stopniu na obu płaszczyznach.

Dalej:”To niełut szczęścia to iskra, która sprawia, ze wpadamy na siebie „
Wytłumacz mi proszę różnicę

Nie bardzo wiem jaką różnicę mam wytłumaczyć, czy mógłbys sprecyzować pytanie?

Pozdrawiam serdecznie
Monika

Bardzo podoba mi się postawa Moniki Góralskiej, która napisała:
…”Każda kobieta na tym blogu niech mówi we własnym imieniu”…
Dodam więcej: na tym blogu i w tym życiu.
Niesłusznym jest wymaganie od jednej osoby, aby stała się papierkiem lakmusowym całej grupy. Dotyczy to zarówno kobiet jak i mężczyzn, komunistów jak i anarchistów. :)
Ale wracając do tematu.

Michale Hubicki pytasz mnie, co dokładnie oznacza treść tego komunikatu?

Przez całe życie poszukujemy.
Poszukujemy życiowego celu, swojego miejsca na ziemi, a także partnera, z którym wspólnie będziemy kroczyli przez to życie.
To wspólne kroczenie jest dokładnie to, o czym wspomniała Monika Góralska:
– przyjaźnią
– bezpieczeństwem
– świetna zabawą
oraz
– odpowiedzialnością
– szacunkiem

Co oznacza treść komunikatu?
To proste: Znalazłem! To właśnie Ty jesteś tą osobą, z którą chcę spędzić życie. Znalazłem Ciebie!

Tes Taq napisał:
„I mam wątpliwości, czy przywiązywanie wagi do składania przysięgi w obecności świadków dobrze świadczy o kondycji naszego społeczeństwa.”
Nie miałem w tym momencie na myśli świadków jako osób, których zadaniem jest świadczenie o zawarciu małżeństwa. Myślałem o tym, aby w gronie bliskich, rodziny i znajomych podkreślić wagę i doniosłość tego wydarzania i tej decyzji.

Papierek sam w sobie jest dopełnieniem umowy dżentelmeńskiej. Namacalnym dowodem na jej zawarcie. Jednym z symboli, których potrzebuje każde społeczeństwo. Zarówno prymitywne jak i te rozwinięte, które posiada znajomość pisma i wzbogaca swoją kulturę poprzez obrzędowość i święta.

Poza tym to, o czym my dyskutujemy?

Niepracująca zawodowo żona to świetna ulga podatkowa!
Przecież małżeństwa mogą rozliczać się z fiskusem wspólnie. ;)

Alex
Problem z papierkiem” oraz założenie, że ludzie do końca życia będą nie tylko razem, ale do tego jeszcze ze sobą szczęśliwi rozwiązali protestanci. Tam rozwody są dopuszczalne.:)

Hanz:
Szczęście w moim przypadku sprowadza się do tego, że kandydatka na żonę została moją żoną już za pierwszym razem. Zostało mi oszczędzone rozstanie, odrzucenie i ból duszy z tym związany. Ponieważ jestem zdania, że „lepsze bolesne rozstanie niż ból bez końca” tym bardziej się cieszę, że ominęło mnie to. Nawet jeśli masz na chłodno wcześniej przemyślane, zaplanowane i przygotowane wejście w związek, to zawsze musisz liczyć się z tym, że się po prostu myliłeś. Szczególnie jeśli chodzi o ocenę zjawisk których zmierzenie jest trudne lub nierealne lub też po prostu niemożliwe.

Moniko Góralska:
Piszesz o moich obawach wobec koni. hmmmm, Zapewne znasz mnie już od dawna i zaobserwowałaś u mnie objawy tej strasznej choroby: Equinophobia Mam już przecież pierwszy objaw: brak serca. ;-)
Teraz odwinę w Twoją stronę i bardziej serio: włączyłaś u mnie żółte światełko. Jestem wrażliwy na słowa „konisie”, „miłe”, „łagodne”. ;-) Zdaje się, że niewiele o naturze koni Ci wiadomo. To, że nie polują na ludzi, a w spokojnym miejscu stoją i spokojnie się pasą, dają się pogłaskać i nie próbują zrzucić z grzbietu kiedy na nich siedzisz nie oznacza, że nie są w stanie jednym ruchem głowy złamać Ci ramienia, jednym stąpnięciem zmiażdżyć Ci stopy, jednym kopnięciem odbić ci nerki. O skutkach upadku z konia nie chce mi się pisać. Ups… W moim towarzystwie nikt nie spada, tylko zsiada bez komendy ;-).
Zatrzymywałaś konia który poniósł ? Odciągałaś głodomora jedzenia? Strugałaś kopyta ? Pomagałaś weterynarzowi zrobić zabieg ? Rozdzielałaś walczące konie? Jeśli tak, to zgasisz moje żółte światełko i możesz powiedzieć, że są łagodne. :-D Jeśli nie to jesteś w niebezpieczeństwie. :-/

Alex: Kryteriów wiele nie było, ale bardzo kluczowe:
1) Chęć wychowywania co najmniej trójki dzieci. Ich urodzenie nie było konieczne.
Po obniżce wymagań akceptowałem pogląd o trójce.
2) Idealna gospodyni domowa.
Po obniżce wymagań pozostawiłem ogólnie pojętą zaradność.
3) Wykształcenie wyższe i uszanowanie mądrości.
Po obniżce wymagań: matura i chęć nieustannej nauki.
4) Niezależność prawna, ekonomiczna i rodzinna.
Po obniżce wymagań został brak zobowiązań prawnych i ekonomicznych. Osoby uzależnione od rodziny wciąż odrzucałem.
5) Elastyczność co do sposobu, stylu i miejsca życia.
Po przemyśleniu doszedłem do wniosku, że miałem na myśli autorytarne rządy w tej kwestii. Dlatego zdecydowałem się na drogę negocjacji. Treść pozostała bez zmian.
6) Wolność od nałogów, osiągnięcia sportowe.
Po obniżce wymagań pozostawiłem wolność od nałogów, ogólną sprawność fizyczną i interesowanie się sportem.
7) Zakładałem intensywne i nieskrępowane pożycie seksualne.
Tego nie zmieniałem.

Cóż: Moja lepsza połowa wtedy:
1) Chciała mieć trójkę dzieci.
2) umiała dziergać, gotować, piec przepyszne ciasta, ciasteczka i chleb. Utrzymywała swoje otoczenie w porządku i ubierała się schludnie.
3)Pochodziła z dwupokoleniowej rodziny nauczycielskiej. Studiowała pedagogikę i wychowanie fizyczne.
4)Panna bez zobowiązań i niezależna.
5)Bez dziwnych samoograniczeń typu „nigdy na wsi” „Tylko Polska” „kocham Paryż”, z którą można było snuć naprawdę różne i dziwne plany.
6) bez nałogów + vide :3
7) Pozwolę sobie przemilczeć. ;-)

Mam nadzieję, że wyczerpałem Twoją ciekawość.

Pozdrawiam,
Marcunio

Bardzo dobry wpis! choć przyznam się, że jeszcze nie zastanawiałem się nad tą drugą osobą. Jak przyjdzie czas to na pewno skorzystam z Pańskiej rady. Jednakże trochę, a właściwie o 180 stopni nie zgadzam się co do kwestii dzieci:

„świadome lub podświadome traktowanie dzieci jako zabezpieczenia na starość jest w stosunku do nich nie fair (nikt je najpierw o zgodę nie pyta)”

Wydaje mi się, że to wszystko zależy od tego jak je wychowamy, bo możemy je wychować tak, że „opieka” (w rzeczywistości jest to ok.1 h, opiekuję się 90 letnim dziadkiem i tyle czasu mu raz na 2 dni poświęcam), może być przyjemnością np. poprzez rozmowy itd., albo możemy tak wychować, że nasze prośby będzie kwitował: ja się na świat nie pchałem.
Jak słusznie Pan zauważył, że życie to jest przyjemność, a nie kara. Co do kwestii kiedy mieć dzieci to każdy wie to najlepiej sam i nie warto słuchać ponagleń.

Poprzez politykę socjalną prowadzona przez państwo, „wartościowi” ludzie mają mało dzieci lub nie mają ich wogóle (z bardzo wielu powodów, nie tylko finansowych), w skutek czego nie przekazują swoich genów, cech charakterów dalej. Natomiast rośnie liczba menelstwa, która rodzi dzieci (choćby po 1000zł becikowego), nie dość że te dzieci mają szkodliwe geny to jeszcze są one potęgowane przez opiekunów (rodziców, opiekunki w domach dziecka, szkoły itd.). Powinno być odwrotnie! To menelstwo powinno umierać bezdzietnie, a nie wartościowi ludzie.

TRZEBA SKOŃCZYĆ Z SOCJALIZMEM!!!

Krzysztof Rakowski pisze: „Przez całe życie poszukujemy. Poszukujemy życiowego celu, swojego miejsca na ziemi, a także partnera, z którym wspólnie będziemy kroczyli przez to życie.”

Myślę, że to nieuprawnione uogólnienie. Możesz napisać „poszukuję partnera…” lub „większość mojego otoczenia poszukuje partnera…”, ale nie „my wszyscy”. Ostatnio w moim blogu przytoczyłem za Scottem Berkunem trzy wyzwania, z którymi musi zmierzyć się myślący człowiek na drodze swojego rozwoju osobistego:

1) Pierwszym wyzwaniem jest obawa przed błędami. Dopiero gdy zaczynamy rozumieć, że każdy popełnia błędy i dzięki nim zdobywamy doświadczenie, jesteśmy w stanie zaakceptować naszą niedoskonałość.

2) Drugim wyzwaniem są kontakty z innymi ludźmi. Dopiero gdy zaczynamy rozumieć, że nie musimy zgadzać się i stosować do wszystkiego, co słyszymy, jesteśmy w stanie nawiązywać równorzędne relacje z bliźnimi.

3) Trzecim wyzwaniem jest samotność. Dopiero gdy potrafimy wyjść poza nasz świat i przyjrzeć się mu z boku, gdy umiemy zerwać z nim więzi emocjonalne, jesteśmy w stanie w pełni uwolnić naszą zdolność do widzenia tego, czego inni nie widzą.

Krzysztof Rakowski pisze: Niepracująca zawodowo żona to świetna ulga podatkowa! Przecież małżeństwa mogą rozliczać się z fiskusem wspólnie.

Rozdzielność majątkowa, którą zalecam każdemu, wyklucza wspólne rozliczanie się.

@Alex
>> Co dokładnie masz na myśli pisząc:”Ale podzielę się z Wami odczuciem, które mnie nie opuszcza odkąd zaczęłam czytać tego bloga: nie nadążasz, to baj baj. „ ?

W blogu pojawiają się tu i tam stwierdzenia typu: jak ktoś się nam nie podoba to go odcinamy od siebie i biegniemy dalej. A skoro tak, to czy znajdzie się ktoś kto mi pomoże, czy poprostu wszyscy sobie pobiegną, a ja zostanę sama z ludźmi o podobnych problemach i podobnej niewiedzy o rozwiązaniach? To jest tylko wrażenie, więc bardzo trudno to wytłumaczyć :)

@Jarek, TesTeq, Witold
nie o same określenia wagi mi chodziło, ale o to szczypanie się. Co jest w tym takiego strasznego, że nie mówi się o tym na głos? Są osoby większe i mniejsze, grubsze i chudsze, wyższe i niższe itd. I co tu owijać w bawełnę?
No i to określenie „normalne”; reszta jest „nienormalna”?

@Witold
Dziękuję za długą wypowiedź :)
Piszesz:
>>Wręcz określenie [rubensowskie kształty] jest bardzo sympatyczne. Jak inaczej określiłabyś osobę o większej wadze? Tak, żeby nie odebrała tego jako zniewagę, a komplement?

Z doświadczenia wiem, że nie chciałabym usłyszeć, że mam „rubensowskie kształty”, w żadnej formie, nawet od Mickiewicza trzynastozgłoskowcem (czy jak to tam było). „Ślicznie wyglądasz” załatwia sprawę :)

>>Zresztą z praktyki wnoszę, że kobiety o trochę większym “gabarycie”(…) nie mają aż takich kompleksów, jak kobiety po drugiej stronie funkcji wagi…

Dam sobie rękę uciąć, że nie byłeś kobietą po obu stronach wagi ;) Ale nie w tym rzecz. Licytowanie się, kto ma gorzej jest zupełnie bezcelowe. Być chudym czy grubym – to tylko zamiana jednych komplikacji w drugie. Kompleksy nie są wynikiem wagi, ale zachwianego poczucia własnej wartości, które tutaj się przejawia w braku akceptacji swojego ciała.

>>Co więcej zwróć też uwagę na nastawienie mediów…

Rzeczywiście media teraz starają się propagować okrąglejsze sylwetki, ale zauważ, że kobiety zbyt szczupłe miały swoje medialne eldorado od czasów Twiggy! Wg mnie media poprostu ktoś stwierdziły, że Twiggy już podziękujemy, bo teraz Bridget Jones się lepiej sprzeda.

>>Normalne… Czyli powiedzmy jakieś 50% ludzi, ustalonych wagowo wg. rozkładu, nomen omen, naturalnego. Czyli wyznaczamy medianę tego rozkładu, ekstrema, i od mediany +-25%.

Statystyka mówi również, że jeżeli weźmiesz najpierw kąpiel w ciekłym azocie, a potem wskoczysz do wrzącego oleju, to, biorąc pod uwagę jedną dobę, temperatura Ci się nie zmieni…

>>Czy słowo “normalne” ma znaczenie tak pejoratywne, że ludzie tak boją się go używać?

Ludzie nie boją się słowa „normalne”. Boją się słowa „nienormalne”, które w domyśle opisuje całą resztę.

Pozdrawiam :)

Witam serdecznie
Piotrek86 napisał:
„Poprzez politykę socjalną prowadzona przez państwo, “wartościowi” ludzie mają mało dzieci lub nie mają ich wogóle (z bardzo wielu powodów, nie tylko finansowych), w skutek czego nie przekazują swoich genów, cech charakterów dalej. Natomiast rośnie liczba menelstwa, która rodzi dzieci (choćby po 1000zł becikowego), nie dość że te dzieci mają szkodliwe geny to jeszcze są one potęgowane przez opiekunów (rodziców, opiekunki w domach dziecka, szkoły itd.). Powinno być odwrotnie! To menelstwo powinno umierać bezdzietnie, a nie wartościowi ludzie.”

Pozwolę sobie na polemikę z częścią Twojej wypowiedzi. Na początek muszę Ci przyznać rację w tym, że faktycznie obecnie dosyć niepokojące jest zjawisko, że jak to się mówi „klasa średnia” społeczeństwa na bardzo mało dzieci z powodów różnych – jakich?, nie będę się zagłębiał gdyż to temat rzeka. Natomiast rzesze ludzi bardzo słabo wykształconych z pogranicza marginesu społecznego ma tych dzieci bardzo dużo. Jednakże nie obwiniał bym za to becikowego. Jest to raczej jeden malutki element. Większą tutaj rolę odgrywają takie czynniki jak słabe wykształcenie, brak edukacji seksualnej, problemy alkoholowe (część z tych dzieci jest poczęta poprzez gwałt) itd, itp.
Natomiast podsuwanie argumentów a propos genów jest totalnym absurdem. Jeśli Twoje geny „mówią”, że raczej nie popadniesz w konflikt z prawem dzięki nim, albo, że to ryzyko jest ograniczone, a wychowasz się w rodzinie, która konflikty z prawem ma na co dzień. To bardzo prawdopodobieństwa, że jako osoba dorosła podpadniesz w konflikt z prawem jest znacznie większa niż gdybyś miał geny predysponujące Cię do popadnięcia w konflikt z prawem, ale wychowany byś był w tzw „normalnej” rodzinie, w której takie historie nie miały miejsca.
To ryzyko jednak tak jak mówisz, i tutaj zgadzam się z Tobą w 100%, jest potęgowane przez środowisko, w którym się wychowujesz.

Pozdrawiam serdecznie
Marcin

Nie mam czasu się rozpisywać, więc dorzucę tylko coś zabawnego, co potwierdza jak ważna jest nasza własna autentyczność w związku, a raczej jakie konsekwencji może mieć jej brak:

http://www.joemonster.org/art/11226/Zaplacili_mu_za_72_numerki

http://deser.pl/deser/1,97052,6290176,Niewierna_zona_zaplaci_200_tys__za__szkody_moralne_.html

Pozdrawiam.

witam

Kilka osób napisało o tym, że gdy w związku następuje kryzys, to wolą się rozstać. Moim zdaniem, w odróżnieniu od biznesu, nie jest to dobre rozwiązanie. Skoro wcześniej w związku było dobrze, to czemu nie próbować tego naprawić?? Przecież wiadomo, że nic nie jest idealne i pojawią się problemy. Tylko dlaczego od razu się poddawać??

Aleksandra, dzięki za twój komentarz. To jak różnice w związku wpływają na jego „sukces” jest bardzo interesujące. Czy ktoś jeszcze może podzielić się swoim doświadczeniem z takiego związku?? Osobiście uważam, że partnerzy powinni być do siebie podobni co do wyznawanych wartości, stylu życia (ale nie koniecznie co do konkretnych sposobów spędzania czasu) itp. Związek powinien być wtedy ciekawy, a jednocześnie bez dużej ilości konfliktów. Niestety są to przemyślenia nie poparte doświadczeniem.

pozdrawiam

Krzysztof Rakowski

Zgadzam się z Tobą, że to najważniejsze fundamenty związku. z takich podstaw dodałabym jeszcze wzajemne zaufanie.

Marcunio,

Mój pierwszy fakultet to zootechnika. Znam konie od fasady i od kuchni i spędziłam z nimi dłuuuugie lata. Spadałam kilkakrotnie, parę razy mnie poniosły, miałam zmiażdżona przez kopyto nogę, piłowałam żeby, jeździłam na rajdy, opiekowałam się końmi we dnie i w nocy, przyjmowałam na swiat żrebaki, przepędzałam tabun koni z pastwiska itp itd. Pracowałam w stadninie. Wiele lat jeździłam czynnie konno.
Marcunio konie to bardzo łagodne zwierzeta trzeba z nimi tylko umieć rozmawiac z sercem ;-)

Alex,

Dla mnie łut szczęścia to spotkanie osoby z która pasujemy, współgramy. Przez te 20 kilka lat od kiedy jestem z moim mężczyzna spotkałam kilku mężczyzn z którymi pasowaliśmy, część jest moimi przyjaciółmi. Zabrakło iskry na pewno z mojej strony, bo mój ogień płonie gdzie indziej :-)

Pozdrawiam serdecznie
Monika

ciekawe spojrzenie na temat:
http://www.youtube.com/watch?v=-76SfgmRCFw

co o tym sadzicie? :)

TesTeq napisał: Myślę, że to nieuprawnione uogólnienie. Możesz napisać “poszukuję partnera…” lub “większość mojego otoczenia poszukuje partnera…”, ale nie “my wszyscy”.

Tak zgadzam się niefortunnie użyłem w tym przypadku liczby mnogiej. A może podświadomie chcę wszystkim narzucić swój światopogląd? 

Alex napisał:

Znam pary, gdzie są całkiem inne składniki. Jeśli są z tym szczęśliwi, to ich sprawa

Zastanawiając się nad tym również Tobie mógłbym przyznać rację (w moich wypowiedziach prezentuję własne poglądy. Zazwyczaj ;) ) Zanim tego dokonam chciałbym jednak abyś oparł swoja wypowiedź na znanym Ci przykładzie.

Po pierwsze „społeczeństwo” jest dość abstrakcyjnym tworem

Jest abstrakcyjnym tworem dla tego też tak bardzo potrzebuje symboli (tych materialnych jak i niematerialnych), obrzędów, wzorów postępowania itp. Dzięki tym, a także innym elementom, których tu nie wymieniłem ludzie – jednostki tworzą wspólny dorobek nazywany cywilizacją.

Nie myślałem o dzieleniu ludzi na dzikich i rozwiniętych. Nawet, jeśli zostaną wyosobnieni z kontekstu rzeczywistości, w której żyją.
Moim celem było pokazanie, ze w społecznościach nawet bardzo zróżnicowanych można znaleźć wspólne elementy.

Może nasze społeczeństwo iest w trakcie przełomu?
A może właśnie obserwujemy wysiłek wejścia na kolejny poziom cywilizacyjny?
Zdolność myślenia abstrakcyjnego, która umożliwia wyzbycie się namacalnych symboli i zastąpienia ich pojęciami?

Jak głęboko mamy zakorzenioną potrzebę „namacalności” wiedzą z pewnością sprzedawcy produktów niematerialnych.- agenci ubezpieczeniowi, pracownicy banków itp. Ich produkty trudno dotknąć, powąchać…

Niepracująca zawodowo żona jako świetna ulga podatkowa! – oczywiście, że to żart. :)

Witam po dłuższej nieobecności na blogu wynikającej z awarii komputera.

Post Alexa , wbrew niektórym tu komentarzom, jak najbardziej przystaje do tego blogu i w moim odczuciu swietnie, ze się tu znalazł.
To nie jest rozdział z podręcznika o życiu erotycznym, tylko post o odpowiedzialności w wyborach i decyzjach, o kryteriach i uczeniu się na błędach. To post o życiu, a nie o życiu prywatnym w opozycji do zycia zawodowego.
Nie mamy dwóch żyć, tego w pracy i tego poza pracą. To zawsze my – ci sami z jednym życiem. Jeśli nie układa się w związku z partnerem, to energia lub jej brak przekłada się na nasze działania zawodowe, na nasze poczucie akceptacji, na naszą witalność. Jeśli jesteśmy nieszczęśliwi zawodowo i niespełnieni, to siłą rzeczy wnosimy to do sypialni, kuchni, zabieramy na spacer do parku. Jeśli określamy kryteria i uczymy się podejmować decyzje oparte na szacunku do siebie i innych, to nie ograniczajmy tego tylko do zachowań biznesowych. jeśli chcemy rozwijać się to warto rozmawiać o wszystkich sferach rozwoju, bo one się ze sobą wiązą.

Jest szereg komentarzy, które kuszą, by się do nich odnieść, ale teraz do jednego:

Jarek Says:

Alex
Piszesz:
“Taką definicją wrzucasz tam większość kobiet mających świadomość możliwości swojego ciała, bo są one znacznie większe od naszych I co teraz? ”
W takim razie może dodajmy do poprzedniej definicji
“oraz tam, gdzie kończą się potrzeby przeciętnej kobiety”

Jarku,
nie będę się biernie przyglądać, jak mężczyżni dyskutują o potrzebach kobiet:)
Co to znaczy „potrzeby przeciętnej kobiety”? Czy przeciętna kobieta to „średnia krajowa” czy „przeciętniak”?

Jeśli chcesz żyć z przeciętną kobietą, czy z kobietą o przeciętnych potrzebach i oczekiwaniach – to Twój wybór i masz do niego prawo. Nie masz jednak prawa oceny i „metkowania” słowem „erotomanka” każdej kobiety wyrastającą ponad Twoje wyobrażenie o „przeciętności” bądź przystającej do Twojej wiedzy o „średniej krajowej”. Jeśli powiesz, że chcesz aby Twoja partnerka miała potrzeby erotyczne na poziomie, któremu Ty jesteś w stanie sprostać, to ok. Ale wydaje mi się, ze zabrnąłeś trochę za daleko. Wystarczy, ze powiesz, ze partnerka powinna być zdrowa. Fizycznie i psychicznie. Erotomania jest zaburzeniem. Czerpanie przyjemności i dobrej energii z życia erotycznego jest objawem zdrowia:) Ważne, by nie krzywdzic drugiej strony i by wszystko, co robicie było akceptowane przez obie strony. Tylko tu jest granica.

Nawiasem mówiąc takie metkowanie dokonuje się w naszym społeczeństwie nad zwyczaj łatwo i często. Jesteśmy metkowani już w przedszkolu i w szkole, gdy odstajemy od innych i zwykle są to metki osłabiajace nasze poczucie wartości. W miarę jak dorastamy zmienia się niewiele, tylko my uczymy się lepiej sobie radzić i nie wywiera to aż takiego wpływu na nasz styl życia i bycia.

Ewa W
W mojej poprzedniej wypowiedzi trochę niefortunnie zostały zjedzone dwa słowa, przez co zmienił się sens wypowiedzi, ale zapewniam, że chodziło mi tylko i wyłącznie o przeciętne potrzeby seksualne kobiet, a nie o kobiety – jako „przeciętniaki”(słowo „przeciętniaki” uważam za wyjątkowo paskudne, pejoratywne określenie). Tym samym twierdzę, że każda kobieta może być wyjątkowa, nawet ta, która ma przeciętne potrzeby seksualne. Ewa dziękuje, że zwróciłaś na to uwagę :-)

Alex (sprostowanie dzięki interwencji Ewy)
W poprzednim komentarzu pisząc:

„Z tego co piszesz rozumiem, że wszystkie kobiety, które nie dały się zredukować do roli służącej i do obiektu na szybki numerek nie są jeszcze przebudzone seksualnie, ale przy zachowaniu pewnych dodatkowych warunków mogą zostać obudzone seksualnie. Jeśli tak, to gdzie według Ciebie kończą się przeciętne kobiety(pomijając te, które nie dały się zredukować do roli służącej i obiektu na szybki numerek), a zaczynają obudzone seksualnie?”

chodziło mi nie o „przeciętne kobiety”, a jedynie o „przeciętne potrzeby seksualne kobiet”, a więc:

„Jeśli tak, to gdzie według Ciebie kończą się kobiety o przeciętnych potrzebach seksualnych” (pomijając te, które nie dały się zredukować do roli służącej i obiektu na szybki numerek), a zaczynają obudzone seksualnie?„

Nie często staram się precyzować tego typu sprawy, stąd mimo moich starań, możliwe są pomyłki, za co przepraszam.

Pozdrawiam serdecznie
J.

Alex pisze: „pomyślałem w pierwszej chwili : 'co za pusta i do tego nielogiczna zabawa słowami!!!’ (nielogiczna bo wtedy wzrośnie przeciętna)
Ale może po prostu coś przeoczyłem, dlatego pytam 'what is your point?'”

My point is: Mówienie o przeciętnych potrzebach człowieka w jakiejś dziedzinie ma niewiele wspólnego z logiką – temat jest zbyt złożony. O ile można wyliczyć przeciętny wzrost lub przeciętną wagę członka danej społeczności, o tyle nie istnieje wzorzec przeciętnych potrzeb erotycznych. Nie można więc mieć tych potrzeb ani większych, ani mniejszych od przeciętnej. Ponieważ jeden z wątków dyskusji skupił się na roztrząsaniu tej kwestii, znużony wpisałem swój nielogiczny komentarz. W przyszłości postaram się wyrażać jaśniej.

Witam

Aleksandra
Dziękuję za wyjaśnienie obu kwestii. Co do kończenia związku, to z wcześniejszych wypowiedzi wywnioskowałem, że od razu zakończyłaś związek bez próby zmiany (co nie byłoby zbyt mądre, z tym wszyscy się chyba zgodzą?). Po wytłumaczeniu również podpisuję się jako zwolennik metody opisanej przez Ciebie w ostatniej wypowiedzi.

Również pozdrawiam z Wrocławia :)

Moniko Rogalska:
Zgasiłaś moje żółte światełko i masz zielone :-). Miło mi też, że pokazujesz swoją bliznę. Chylę czoła. Teraz rozumiem jakie znaczenie ma dla ciebie słowo „miły”: wzbudzający miłość.

Alex:
Cieszę się, że mogłem pomóc.

MfG Marcunio

Ewa
Zgodzę się co do źle użytego słowa (chodzi o „mądre”). Jednak nie mogę się zgodzić z tym, żeby kończyć związek bez wcześniejszego starania się o jego naprawę. Związaliśmy się z tą drugą osobą dlatego, że było nam z nią dobrze na początku. Później coś się zepsuło i zwykłe zakończenie, bez możliwości poprawy dla tej drugiej osoby, jest nie fair. Tak na prawdę nie wiemy co by było, gdybyśmy zamiast nagłego rozstania próbowali naprawić związek.

pozdrawiam

Dzień dobry !

Przede wszystkim kryteria ulegają często zmianie, bo nagle zauważamy, że dojrzeliśmy, a właściwie cały czas dojrzewamy do pewnych życiowych decyzji.
Szczęśliwi Ci, którzy mają kryteria niezmienne od wielu lat i znaleźli drugą połówkę/partnera/etc. Jeszcze bardziej szczęśliwi Ci, którzy potrafią w swoich „idealnych” kryteriach dokonywać modyfikacji i poznawać jeszcze bardziej interesujących ludzi :)

Mam niecałe 24 lata i moje kryteria na pewno nie dadzą „odkrywczego” punktu widzenia czy spojrzenia na relacje damsko-męskie dla wielu czytelników tego blogu.
Jest jednak parę aspektów, które w przeciągu 8 lat zmieniły się o prawie 360 stopni, które są dość istotne. Doszło też parę nowych, które gwarantują dobre samopoczucie.

Na wstępie zaznaczam, że nie szukam idealnego partnera.
Po pierwsze parę dobrych lat temu zrozumiałam, że nie ma „księciów z bajki”. Nie interesowali mnie mężczyźni prawie kompletnie aż do studiów (z drobnym wyjątkiem). Po drugie, po co mam się męczyć i szukać kogoś na siłę? Zwyczajnie nie chce mi się „szukać” (przyznaję się do „lenistwa”, choć z zewnątrz to tak nie wygląda). Jak będzie czas i okoliczności to znajdzie się ta osoba, wystarczy być uważnym obserwatorem.

Kryteria nastolatki:
-odpowiedni wygląd: wysoki, wysportowany, silny-„mania na sportowca” :)
-inteligentny,
-inne cechy, które zapewne pojawiłyby się, gdybym poznała jednego z chłopców.
Bardzo dziecinne podejście. Wiele dziewczyn/kobiet posiada niestety i „stety” takowe podejście przez całe życie. Nie mniej nie chcę nikogo urazić. Jeśli stosując kryteria ww. jest się szczęśliwym i trafi się w punkcie: „inne cechy” na bardzo interesującą osobowość to należy tylko gratulować farta. Kryteriów było oczywiście o wiele więcej, wymienienie ich wszystkich nie miałoby w tej chwili większego znaczenia.
Obecnie sytuacja diametralnie się zmieniła. Skupiłam się na sferze umysłowej, duchowej. Otóż jak wielu czytelników wspomniało ważne jest zastanowić się najpierw nad sobą. Aby ustanawiać kryteria powinniśmy być w zgodzie z naszym umysłem. Liczy się poczucie własnej wartości.

Kryteria młodej kobiety:
-inteligentny,
-oryginalny, mający ciekawe zainteresowania(fajnie, gdyby parę z nich pokrywało się z moimi), na pewno wielkie „nie” dla nudnych,
-odpowiedzialny,
-radosny, optymista, potrafiący/starający się rozwiązywać problemy, a nie narzekać,
-mający poczucie własnej wartości-ważne by był pewien swoich umiejętności, czyli pewny siebie,
-ciekawy świata jak dziecko, nie stroniący od podróży, zmian, traktujący życie, jak źródło wszelkiego dobra, z którego można korzystać, i którym można się cieszyć,
-szczery, jak i delikatny w rozmowie,
-szanujący, dżentelmen.
-pieniądze: mający zdrowy stosunek do pieniędzy, potrafiący się nimi cieszyć, nie stawiając ich na najwyższej półce wartości.
I co mnie bardzo pociąga, a jednocześnie onieśmiela:
-elektryzujące spojrzenie, powodujące, że kobieta czuje się czasem zupełnie bezbronna, czyli siła, pewność siebie i figlarność w oczach.

Jak zauważyliście o wyglądzie nie pojawiło się nic z wyjątkiem spojrzenia. To wynik dojrzewania umysłu oraz pewnego pięcioletniego doświadczenia, które dostarczyło paru dobrych informacji o płci męskiej i pozwoliło dotrzeć do samej siebie.

A na koniec: bądźmy sobą.

P.s.: warto czasem zmienić kryteria, mimo, że na pierwszy rzut oka mogą wydawać się idealne. Często potem można się bardzo przyjemnie rozczarować. Przykład: kiedyś narzekałam na małe powodzenie u płci przeciwnej, nie mniej teraz przeszłam samą siebie, co chwilę „odpieram ataki zalotników” (nawet tych zajętych) :) Gdyby tylko większość z nich odpowiadała kryteriom…

Pozdrawiam, Agnieszka.

„jak można “w miarę sympatycznie” określić osobę o bardzo niskiej wadze”?

Dla Mnie najbardziej miłym określeniem było „figura modelki” od znajomej o „normalnej” figurze, oczywiście w pozytywnym znaczeniu :-) .

Pozdrawiam, Katarzyna J.

Artur,

Napisałeś, że
zwykłe zakończenie, bez możliwości poprawy dla tej drugiej osoby, jest nie fair. Ja napisałam, ze niekiedy szybkie cięcie jest lepsze niz podejmowanie działań naprawczych. Czasem ważniejsze jest, by ochronić siebie niż naprawiać związek, nawet ten, w którym na początku było dobrze. Skrajnym przykładem może być zwiazek, w którym pojawia się przemoc 9ale to nie jedyna sytuacja, której dotyczy rezygnacja z planu naprawczego). Nie wiem, co rozumiesz przez „zwykłe zakończenie”. Odejscie z wyjaśnieniem dlaczego, a więc informacja zwrotna, daje partnerowi szansę na zmianę w jego kolejnych związkach lub zmianę w sobie i to według mnie jest fair. Znowu przypomnę, ze nie odnoszę tego do każdej sytuacji.

Krzyś,

Napisałeś:
Gratuluje szczęścia w życiu, jeśli nie musiałaś w nim o nic walczyć. Nie każdy je ma. I tak “Wszystko co dobre przychodzi mi bez trudu” brzmi ładnie i ma sens. I uważam, że jest złudne, bo dalej wymaga to pracy, a czasem walki. Niektórzy muszą walczyć być dostać cokolwiek dobrego. Inni po prostu chcą walczyć o coś lepszego.

Na jakiej podstawie, kierujac się jakimi informacjami pochodzacymi ode mnie uznałeś, ze skoro nie jestem zwolenniczką walki, to znaczy ze wszystko przychodziło mi bez trudu i ze miałam szczęscie, którego inni nie mieli?

Mam wrażenie, że połączyłeś sobie w jedno dwie rzeczy:moje stwierdzenie, że jestem przeciwnikiem walki i proponuje zamiast walczyc o coś dbać o to (w znaczeniu dbałości i starań) z tytułem Alexowego postu “Wszystko co dobre przychodzi mi bez trudu”, i w tym kontekście zinterpretowałeś moje słowa nadajac im znaczenia, których ja im nie dałam. Ja nie powiedziałam, że wszystko przychodzi mi bez trudu i dlatego jestem przeciwnikiem walki. Ja uważam, ze walka nie jest preferowanym przeze mnie sposobem osiągania celów.

Nie będę wchodzic w licytowanie się, w czyim życiu było / jest łatwiej w czyim nie, bo nie o licytowanie się chodzi.

Napisałeś: Walka jest wtedy gdy musimy realnie ryzykować, że się nie uda, że stracimy nasz czas, środki i nie będzie z tego efektów. Walka jest wtedy gdy ryzykujemy, że zostaniemy obici, nadszarpnięci, opluci, nie zrozumiani, zignorowani itp. I nic z tego nam nie przyjdzie, a możemy stracić.

Słowo „dbałość” rozumiem jako troskę i jako staranie (a więc jest tu wysiłek, praca, w tym praca nad sobą, pokonywanie swoich ograniczeń, a zatem rozszerzanie swoich mozliwosci). Tego dopełnienia zabrakło w moim poprzednim komentarzu.
Jeśli nawiazać do związku – walka o związek takze wydaje mi się niecelowa . Troska o związek, staranie wkładane w pielęgnowanie tego co dobre – tak. Gdy ryzyko jest zbyt duże – to jak we wspinaczce – warto umieć się wycofać, nawet odciąć linę, by nie stac się ofiarą własnych starań czy ambicji.

Ja mówię o walce, gdy jest przeciwnik, gdy ktos atakuje lub gdy my atakujemy. Walka zakałda agresję i budzi agresję.. Natomiast ryzyko, o którym piszesz pojawia się zawsze, gdy podejmujemy jakieś działanie, staranie, wysiłek. Ja jestem zwolenniczką starania się, dbania, wysiłku, pracy, ale dla mnie nie oznacza to walki. Powiem więcej: nie jest koniecznym podejmowanie walki, nawet gdy mamy wrogów czy przeciwników. Ja mogę wrogów akceptować lub nie, mogę ich omijać, mogę isć swoja drogą bez konfrontacji w walce, pozornie absurdalnie – mogą być oni moim wzmocnieniem.

Myslę, że różnice w naszym podejsciu do walki mogą też wynikać z odmiennego postrzegania swiata. Obserwuję wielu ludzi, którzy postrzegaja świat jako pełen zagrozeń, niebezpieczeństw, ograniczeń, z koniecznością toczenia walki o wszystko. Każdy podejmowany wysiłek traktują jako walkę. Walczą o dobre stopnie wszkole, o dobrą opinie otoczenia, o lepsze miejsce pracy etc. Ale z kim walczą? Z jakim wrogiem? Ze sobą? Z opiniami otoczenia? Ja ze soba nie walczę – dbam o swój rozwój. Ze swoimi słabosciami nie walczę – pracuję nad tym, by je zmieniać lub akceptuje je. Z opiniami nie walczę – szkoda na to mojej energii.

Ja sama miewałam momenty postrzegania swiata jako wrogiego, najeżonego trudnościami, niebezpieczeństwami. To powodowało zupełnie inne wykorzystywanie przeze mnie mojej energii i czasu. Od pewnego już czasu (wykonałam w tej kwestii i wykonuję sporo pracy nad sobą) postrzegam swiat jako fascynujacy, pełen ciekawych mozliwości, szans, jako pełen inspirujacych ludzi gotowych mnie wspierać jeśli o to poproszę etc.

W takim świecie nie muszę walczyć, a jedynie wykonać pracę, postarać się, włożyc wysiłek w to, by realizować swoje plany i naturalne jest, że ponoszę ryzyko, iż nie zawsze uda mi się to osiagnąc od razu, że może będę musiała postarac się bardziej albo znaleźc inna drogę. Jak przy wspinaczce (to znam z praktyki) – wkładam wysiłek, uważam na precyzję każdego kroku, przewiduję niebezpieczeństwa i omijam je lub korzystam z dodatkowej asekuracji. Ale wspinaczka zawsze była dla mnie przyjemnym sportem a nie koniecznoscią.

Alex

Piszesz:
„Chyba mylisz dwa pojęcia, a mianowicie urodę (czyli wygląd zewnętrzny) z atrakcyjnością fizyczną.”
Masz rację – nie widzę różnicy i co gorsza, nie mam też pomysłu, gdzie szukać informacji na temat różnic.
Może i masz rację, że to jest warte odrębnego postu, ale czy tak na szybko mógłbyś napisać parę zdań na temat różnic pomiędzy urodą i atrakcyjnością fizyczną?

O odrzuceniu…
piszesz:
„Mam kłopot, aby wypreparować jakie właściwie stanowisko zajmujesz. Możesz, tak dla treningu, całkiem prosto napisać jakie ono jest?”

Spróbuje :-)

A wiec…
Jeśli zakładam, że w jakimś przypadku partnerka może być ze mną tylko z powodu wcześniej złożonej obietnicy, a nie z miłości, to tym samym zakładam również, że partnerka może przestać mnie kochać.
Jeśli zakładam, że partnerka może przestać mnie kochać, to zakładam, że mogę zostać odrzucony. Jeśli zakładam, że mogę zostać odrzucony to:
1. zakładam również, że nie jestem wystarczająco dobry, żeby być z moją partnerką – to wpływa ujemnie na moje poczucie wartości;
2. związek traci na jakości i np. może być tak, że wzajemna bliskość może być za duża i będzie brakować przestrzeni (kiedy podświadomie boje się odrzucenia), lub za mała (kiedy podświadomie przygotowuję się na odrzucenie).
3. partnerką „widzi” (a konkretnie: intuicyjnie „czuje”) moje działania (które są podświadomie sterowane przez założenie odrzucenia), czyli np. „widzi”, że chce być z nią, ale jednocześnie z jakichś powodów daje jej do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobry, żeby z nią być(punkt pierwszy) i odpowiednio na to reaguje.
Nawet jeśli chciałaby świadomie reagować inaczej, to na dłuższą metę nie będzie potrafiła, bo przyczyny jej reakcji leżą poza jej świadomością.
Po pewnym dłuższym czasie takich działań z mojej strony oraz reakcji na moje działania z jej strony – dochodzi do rozstania, bo kobieta mówi – „nie kocham już” i związek się rozsypuje.
…

I w ten sposób podświadomość dałaby mi to, co bym sobie założył i nie ma znaczenia, czy bym założył to świadomie, czy tylko podświadomie, bo pewne założenia w świadomości pociągają za sobą kolejne założenia w podświadomości.

A wiec moje stanowisko jest takie: jeśli jestem z kobietą, którą kocham, i która mnie kocha – to tylko na całe życie, albo wcale. Jak się gdzieś po drodze coś popsuje między nami, to dopiero wtedy będę o tym myślał. Teraz o tym nie myślę, nie zakładam, nie kombinuje.. i nie dlatego, że jestem lekkoduchem – wręcz przeciwnie, robię to – jak widać – z czystego wyrachowania.

Moje pytanie, w którym namieszałem dotyczyło przebudzonych seksualnie kobiet.
Alex jeśli możesz, to napisz parę słów, kim według Ciebie są kobiety przebudzone seksualnie, a kim nie są, i kiedy się stają przebudzone seksualnie.

Pink:
Piszesz:
„Tylko sex bo piękne ciało?? ale lepiej niech się nie odzywa bo czar pryska???”
Według mnie atrakcyjność fizyczna(bądź uroda), to jakgdyby tylko pierwsze kryterium, ale oczywiście nie może być ostatnie.

Piszesz:
„A co to jest “ponadprzeciętne zainteresowanie się seksem”??”
Jeśli przeciętne – to normalne, a normalne jest zdrowe, i jeśli ponadprzeciętne jest nadmierne, a nadmierne nie jest normalne, to wtedy to, co nie jest normalne, nie jest też zdrowe, a to co nie zdrowe, jest chore, lub jak w tym przypadku – chorobliwe, czyli wyrażające się w braku mocy do oparcia się pokusie nadmiaru seksu – czyli to jest wtedy, kiedy sex nas opętał i rządzi nami, a my nie jesteśmy w stanie tego kontrolować. Proste :-)

Pozdrawiam serdecznie
J.

Ewa W
Tak, wyraźnie połączyłem Twoje słowa i słowa Alexa. Przepraszam. Jestem trochę przewrażliwiony na punkcie słówka „starać” przez komentarze, że ktoś się „nie stara”. W pozostałej części to rozumiem Twój punkt widzenia. Mnie życie kopie po tyłku, więc traktuje je często jako wroga, ale z tym nastawieniem też walczę ;)

Ewa W, Alex
Wygląda na to, że to kwestia słownikowa i nastawienia. Dbałość mi to po prostu bardzo nie pasuje. Wydaje mi się, że ze względu na specyfikę przejść jestem skłonny inwestować znaczenie więcej w osobę jak i cel widząc potencjalne możliwości, a nie stan aktualny. No i mocno motywacyjnie na mnie wpływało uznanie, że coś złego w moim życiu jest moim wrogiem. To bardzo jasno precyzuje cel. A z wrogiem się walczy.

Alex,
Zaznaczyłem, że niektórym sprawia to przyjemność.

„Zwróć jednak uwagę, jak daleko to, co napisałeś odchodzi od tematu relacji damsko-męskich.”
Niestety…

„Chodzi mi tu po głowie taki projekt…”
Projekt mówisz?

Pozdrawiam,
Krzyś

Dzień dobry

Alex, odnośnie bierności. Słowami: „po co na siłę?” nieco wyolbrzymiłam właściwe znaczenie przesłania. Wiadomo, że całkowita bierność przy najlepszych wiatrach nie przynosi dobrych, właściwie jakichkolwiek efektów (choć są wyjątki, gdzie żadne prawa nie określają tego co się dzieje :) ).

Skomentowałeś: „To jest coś, co pociąga bardzo wiele ciekawych kobiet w bardzo szerokiej gamie wiekowej”. Jednostki posiadają „to” spojrzenie i tylko uważni, wrażliwi obserwatorzy potrafią uchwycić „błysk” oczu. I dalej: „oczy są zwierciadłem duszy”.

Napisałeś: „Wasz problem polega na tym, że za dużo mamy w narodzie wykastrowanych psychicznie maminsynków i pewne kombinacje są trudne do znalezienia :-) ”
Mój komentarz jest krótki: :)

A propos postu gościnnego skontaktuję się mailowo.

Pozdrowienia z letniej Warszawy.

Witold piszesz:
>> Waga normalna – najczęściej spotykana. Nienormalna to albo bardzo niska, albo bardzo wysoka – czy jest coś złego w tym określeniu?

Nie ma. Złe jest określenie „nienormalna kobieta” w odniesieniu do kobiety o nienormalnej wadze.

>> Odnośnie tej normalności – nie, ludzie boją się słowa “normalne”. Za czasów jak przesiadywałem na portalach randkowych to właściwie na każdym profilu opis mówił iż “jestem inna niż wszystkie, nie jestem normalna, bla bla bla, foobar”. Tak, ludzie boją się słowa “normalne” i unikają jak ognia

No racja. Myślę, że tu jest problem naszego społeczeństwa, bo z jednej strony ludzie boją się być zaszufladkowani jako normalni (mało wyjątkowi), a z drugiej strony robią wszystko, by być jak inni (za mocno się nie wybijać).

>>Mówisz o scenariuszu, że kobieta “skamla”. Więc co byś zrobiła? Ja bym powiedział, że ma “śliczne rubensowskie kształty” i zapewne byłoby to najlepszą formą rozładowania takiej rozmowy…

W takich wypadkach mówię wprost: „Nie odpowiadam na takie pytania”. Jeżeli ktoś „skamla” to wg mnie nie będzie zadowolony z żadnej odpowiedzi: jak za pochlebna to pewnie kłamiesz, jak niepochlebna to jesteś świnia, a jak kompromis to na pewno coś ukrywasz ;) Skamlące osoby są ciężkimi rozmówcami :/

>> Dalej też nie odpowiedziałaś mi, jak można “w miarę sympatycznie” określić osobę o bardzo niskiej wadze. Raz się pytałem już – pytanie nadal jest otwarte…

wiotka, eteryczna, zwiewna, o figurze modelki (dzięki Kasia :) )

Nawiasem mówiąc nie rozumiem dokąd zmierza ta dyskusja. Nie postuluję, że lepiej jest określać ludzi mianem „gruba” niż „o rubensowskich kszałtach”, więc nie bardzo rozumiem dlaczego próbujesz mnie przekonać, że jest odwrotnie. Mówię tylko, że jeżeli jest mowa o ludziach w ogóle to mówmy wprost, a jeżeli mówimy o konkretnej osobie to nie widzę powodu, aby oceniać na głos czyjś wygląd. A Dominika to stała z prawej…

Pozdrawiam :)

Ewa W,
Dobry komentarz, w wielu przypadkach byłyby trafny. Najkrótszą definicją obłędu jest robić ciągle to samo i oczekiwać innych rezultatów i ostatnią rzeczą, którą można mi zarzucić to brak starań w „próbowaniu inaczej”. Myślę, że w tej sytuacji postawa wynika z doświadczenia, a nie doświadczenie z postawy. Gdyby doświadczenie i eksperymenty wykazały mi, że można inaczej i jest to opłacalne to i postawa by się zmieniła. Tłumaczenie tego byłoby jeszcze poważniejszym odejściem od tematu więc go na razie nie przytoczę.

Popieram przyznawanie się do odpowiedzialności za nasze życie. I też znam takich ludzi o których mówisz. Tak wielu z nich robi rzeczy które nam podobno-pełnosprawnym do głowy by nie przyszło i szacunek dla nich. Jednak trzeba być świadomym, że nie dostajemy tego samego i nie mamy takich samych możliwości. Ok, większość ludzi i tak nie korzysta z części swoich możliwości, ale mam nadzieje, że nie jesteś jedną z osób, które chciałyby do dyskusji dodać „wszystko zależy od Ciebie”, „jak chcesz to możesz wszystko” itp. Tak nie jest.

Pozdrawiam,
Krzyś

Jarek
Jak najbardziej uroda to pierwsze kryterium, które jesteśmy w stanie szybko ocenić. Kolejne dla mnie, to „coś”, co nie wiem czym jest ale nawiązuje się jakieś porozumienie, może tu zaczyna sie ta atrakcyjność fizyczna, która nas pociąga w drugiej osobie. To już jest coś bardziej dopasowanego do naszego gustu. Ktoś, kogo ocenię, że jest ładny (obiektywnie) nie musi być wcale atrakcyjny dla mnie. Przynajmniej ja to w ten sposób rozumiem. Ktoś atrakcyjny według mnie wcale nie musi być kanonem piekna dla wszystkich, wystarczy, że bedzie miał „coś” co mnie będzie w nim pociągało, choćby sposób patrzenia na mnie.

Ewa W pisze: „’jedni dostają lepsze kąski, inni gorsze’ – obawiam sie, bysmy idąc tym tropem nie doszli do wniosku, że są wybrańcy bogów i wybrańcy piekieł…”

Proponuję „idąc tropami” nie zapuszczać się w nieznane ostępy przypuszczeń, lecz czytać dokładnie to, co zostało napisane. Nie powiesz mi, że Twój punkt startu jest taki sam, jak głodującego dziecka w Etiopii, którego praktycznie jedynym rozsądnym wyborem jest zapisanie się do najlepszej bandy rozkradającej pomoc humanitarną. Tak – jedni dostają lepsze kąski, inni gorsze i tego nie zmienimy. Chodzi tylko o to, żeby jak najlepiej wykorzystać te szanse, które mamy do dyspozycji.

Ewa W pisze: „Nie rozumiem – w tym tekście przeciwstawiłeś czynniki A – na które mamy wpływ czynnikom B – z którymi musimy sie zmierzyc niezależnie od chęci. Coś mi tu nie gra, wydaje mi sie nielogiczne, więc nie mogę się do tego odnieść.”

Mamy wpływ na to, czy będziemy uczyli się mówić biegle po angielsku, czy nie. Nie mamy wpływu na to, czy urodziliśmy się Anglikami, czy nie. W związku z tym albo język angielski dostaniemy na talerzu („w promocji”) albo będziemy uczyć się go jako drugiego języka, wyrwani z otoczenia anglojęzycznego. Jeden czynnik to nasza chęć nauki, drugi to punkt startu. Zauważmy, że oba te czynniki są istotne – jest wielu Anglików, którzy słabo posługują się swoim językiem ojczystym i jest wielu Polaków, którzy biegle władają angielskim.

@Ewa W: Według Słownika Języka Polskiego PWN „mierzyć się” znaczy także „zmagać się z czymś, nie poddawać się”. W tym sensie musimy mierzyć się z czynnikami, na które nie mamy wpływu. Nie ma to nic wspólnego z buntowaniem się, tylko z koniecznośćią poradzenia sobie z tym obciążeniem.

Alex
Bardzo proszę :-)

Marcunio
Pozwolisz, że pozostanę przy nazwisku Góralska. Jaką bliznę?
Twoje wnioski odnośnie znaczenia słowa miły dla mnie są znów bardzo dalekosiężne. Rozmawialiśmy o łagodności koni a nie o tym czy sa miłe.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie
Monika

Alex

Upraszczam, bo pisałeś, żeby ten nieco skomplikowany temat opisać prosto :-)

Piszesz:
„Po drugie nawet jeśli chodzi o miłość w tradycyjnym zrozumieniu tego słowa (w przeciwieństwie do przytaczanego powyżej wykładu de Mello), to jest rozsądnym i bardzo prawdopodobnym założenie, że taka miłość kiedyś się zakończy lub wypali.”

Statystycznie w społeczeństwie zmanipulowanym przez system S-M-S (Sensacja-Muzyka-Sex) owszem – masz racje, ale pomijając społeczeństwo, a jedynie skupiając się na odrębnym przypadku związku kobiety i mężczyzny…
a więc np. kiedy jestem w trakcie związku, to jeszcze nie wiem na pewno, jak mój związek się skończy i czy miłość się wypali, czy nie – bo przyszłości jeszcze nie znam, więc z tego punktu widzenia błędem jest zakładanie, że się wypali.

Pieszesz:
„Jeżeli ktoś z Tobą nie chce być, to wielkim błędem jest zakładanie że jesteś niewystarczająco dobry, o zaniżonym poczuciu własnej wartości już nie mówiąc.”

Pomijając związki nie oparte na miłości: ile warty byłbym dla kobiety, która kiedyś mnie kochała, a później byłaby ze mną już tylko dla „papierka”(ślubnego)? No a jeśli niewiele, to dlaczego?

Co do przykładu z zamkiem..
Przykład tu powienien być raczej taki, że wczoraj pewien klucz i pewien zamek pasowały idealnie do siebie, a dzisiaj ten sam klucz i ten sam zamek już nie pasują do siebie. Dlaczego? A raczej kiedy jest to możliwe? i co musiało się zmienić jeśli klucz dalej chce pasować do zamka, a zamek do klucza już nie chce? (przykład dziwny wyszedł, ale za to można poćwiczyć wyobraźnie) :-)

Piszesz: „Zgoda, ale wtedy dla równowagi napisze też o mężczyznach, zgoda?”
Oki, bardzo chętnie o tym poczytam :-)

Pozdrawiam serdecznie
J.

Witam wszystkich.

Kilka refleksji miałem po przeczytaniu wpisu, trudno, żeby ich nie mieć. Dodatkowo dyskutowałem ze znajomym między innymi na temat tego wpisu. I kilka wątków:

1. Rozumiem potrzeby, rozumiem listę kryteriów w doborze kobiet. Brakuje mi jednej rzeczy: co dostanie od Ciebie kobieta idealna w zamian za spełnienie tych oczekiwań? Odczytałem ten tekst jako nastawiony bardzo mocno na „ja i moje potrzeby” – może taka jest intencja, którą dzielisz się we wpisie „nie dostosowywać się, tylko dobierać od razu osobę, która mi pasuje.
Co się stało, że te związki się kończyły? Były bez papierka, spełniały kryteria wejściowe, co przesądziło? Nie chodzi mi o detale, ale o uogólnienie doświadczenia.

2. Kilka komentarzy poruszało kwestię – najpierw sam powinienem się stać taką
osobą. Tutaj proponuję zastosować się do zasady „Traktuj innych tak jak chcą być traktowani”. Podążanie ścieżką moja partnerka będzie miała takie same potrzeby jak ja niekoniecznie jest ścieżką, która zaprowadzi do sukcesu. Może szukać osób, którym już dajesz wszystko przez to kim już jesteś?

3. Kwestia małżeństwa
@Testeq: Składasz przysięgę przed sobą, a nie przed świadkami. Sakrament małżeństwa w Kościele Katolickim jest jedynym sakramentem, który małżonkowie udzielają sobie wzajemnie! To nie jest przedstawienie, tylko deklaracja dla siebie nawzajem. Jeżeli podchodzi się do tego poważnie, a ja tak to potraktowałem, to chociaż wcześniej uważałem, że to szopka zrozumiałem wartość tego rytuału. Papier nie ma dla mnie znaczenia, rytuał miał ogromne.
@Michał Hubicki: składając ślub nie gwarantujesz uczucia. Składając przysięgę, przysięgasz, że będziesz o nie dbał. To jak z ogrodem, niepodlewany do niczego się nie będzie nadawał.

@Alex: to ja poczekam na trochę dłuższą odpowiedź.

Dużo ważniejsze dla mnie byłoby: jak budować związek z kobietą idealną. Styl życia i poglądy, które prezentuje Alex są przyznaję bardzo inspirujące i atrakcyjne. Staram się wybrać co mi się podoba i przełożyć na moje wartości i sytuację, natomiast 80% ludzi stoi przed pytaniem „jak utrzymać związek przez lata. ”

Może kluczem jest tutaj ocena „ideału”? Ukryte założenie ideału dla mnie oznaczało „Chcę z nią spędzić resztę mojego życia”. Niekoniecznie musi to być nieodzowny atrybut ideału dla każdego. W takim przypadku pytanie z pierwszego akapitu nie obowiązuje.

Nie daje mi spokoju zakładanie 100% symetryczności oczekiwań z obu stron. Rozważanie trochę „sztuka dla sztuki”, natomiast jak w każdej relacji oczekiwania i wartości i oczekiwania różnią się, budowanie i utrzymanie relacji polega na znalezniu „wspólnego ogródka”.

@Jarek: nie widziałem uśmieszków, a mam nadzieję, że zartujesz :)

Artykuł „super”. Kolejny przykład: udowodnię Ci, że masz problem, po to, żebyś do mnie przyszedł a ja wtedy pomogę Ci go rozwiązać. Fajny model biznesowy, niemaco ;). No ale kilka pomysłów z punktacji można wyciągnąć: dowiedz się co dla drugiej strony ważne i sprawdź na ile ona dostaje to na co dzień. Dosyć proste, nie ;).

Może od razu wybrać się do nowego programu Polsatu z wykrywaczem kłamstw. To jest dopiero hardkor. Obejrzenie jednego odcinka bezcenne, polecam

Artur,
piszesz:
„Przekonania są jak samo spełniające się przepowiednie.
Jeżeli skłaniamy się ku wierzeniu danym statystycznym, to najprawdopodobniej się w nie wpasujemy.”

Pierwsze z tych zdań to dość powszechnie powtarzane stwierdzenie, parafrazowane na dziesiątki sposobów moze być pułapką.
Co do drugiego zdania: czy działa to w obie strony? Czyli jeśli nie będę wierzyć danym statystycznym, to coś się nie wydarzy?

Według mnie są obszary, w odniesieniu do których nasze przekonania nie mają najmniejszego znaczenia (nie mogą ich zmienic). Mają natomiast bardzo duże jeśli chodzi o nas samych 9nasze przekonania mogą stać się ważnym czynnikiem ułatwiajacym zmiany lub je hamującym).

Ale nawet jak będziesz bardzo przekonany, ze jutro słońce nie wzejdzie, to ono zrobi swoje niezależnie od Twoich przekonań. Co najwyżej Ty tego nie zauważysz.
Nawet jeśli będziesz bardzo przekonany, ze kobieta, z którą jesteś będzie z Tobą do końca swoich lub Twoich dni, to może tak być, ze nie zauważysz, kiedy ona zacznie odchodzić, aż ścieżki się rozejda. Twoje przekonania mogą sprzyjac twojemu rozwojowi, sprzyjać Tobie, ale nie mają takiej mocy, by modelować potrzeby życiowe partnerki na miarę Twoich przekonań.

Alex
Piszesz:
„Z drugiej strony statystyka jest dość nieubłagana”
Alex, mimo tego, że każdy „dowód społeczny” jak statystyka, to bardzo silny bodziec perswazyjny, to przecież i tak MY tworzymy statystykę, a nie statystyka tworzy nas.

Jeśli rozumienie zasady “hope for the best, be prepared for the worst” jest zgodne z naszym dobrem i ze starą prawdą, która mówi: “ dostajemy nie to co chcemy, ale to, czego się spodziewamy” – to ok.

Piszesz:
„To, ile jestem wart dla jednego konkretnego człowieka niewiele ma wspólnego z moim poczuciem własnej wartości. „
No to teraz zobacz:
cały trick polega na tym, że przecież sytuacja, kiedy jesteś niewiele wart dla tej drugiej osoby- nie ma jeszcze miejsca w rzeczywistości! bo na razie tylko tworzysz ją w swojej głowie i to w czasie, gdy jesteś dużo wart! dla tej jednej osoby.

Tak więc w MOMENCIE, gdy ta jedna osoba kocha Cię i chce z Tobą być, bo dużo dla niej znaczysz – Ty zakładasz, że będziesz „niewiele wart”, a więc w tym samym momencie założenie Twojego poczucia wartości wobec tej osoby – tworzy się tylko i wyłącznie w Twojej głowie – a więc niestety JEST związane z Twoim poczuciem wartości, ale NIE JEST związane z rzeczywistością zewnętrzną.

I chociaż jeszcze takie podświadome założenie, że będziesz mało warty dla tej osoby, która obecnie chce z Tobą być – NIE JEST jeszcze faktem świata zewnętrznego – to i tak wkrótce nim się stanie, bo Twoja podświadomość – chcąc nie chcąc – przyjęła to założenie (jako skutek, lub nawet równoznaczność tego, że miłość się wypali) i już sobie kombinuje, jakie zachowania Ci podsunąć, żeby to urzeczywistnić, a dalej to już ten mechanizm rusza najprawdopodobniej tak, jak wcześniej opisałem. No i w sumie to wszystko.

Pozdrawiam serdecznie
J.

@Alex:
1. nie zgodzę się, że te 80% dotyczy ludzi pochopnie wchodzących w związki. Do takiej sytuacji barzdiej pasowałaby mniej więcej taka historia. Na początku wygląda jak super wypasiona bryka, mknie po autostradzie, nic nie jest w stanie go powstrzymać, ale jeżeli najlepszego samochodu się nie tankuje, nie robi w nim przeglądów to po pewnym czasie robi się gorszy od motocykle bo po prostu do niczego się nie nadaje.

Druga opcja dotyczy ludzi, którzy zdecydowali się budować długotrwały związek (pracować nad swoim ogródkiem). Samochód po czymś musi jeździć. Zaczyna się jak w pierwszym przypadku – super fura, bez ograniczeń prędkości, radar nie jest w stanie nawet wyłapać prędkości ;). Kierowca i pasażer dbają o samochód, tankują dobrej jakości paliwo, w razie zapaleni się kontrolki sprawdzają czy wszystko ok w serwisie, żeby nie zatrzymać się na środku drogi. To co się dzieje to zmienia się droga. Wcześniej autostrada, teraz żeby dojechać do celu trzeba z niej zjechać i zdecydować się na bardziej wyboisty trakt. Samochód dopasiony do jazdy po autostradzie nie sprawuje się już tak dobrze. Wyjśc jest kilka:
– frustracja, obwinianie się, że to nie autostrada i kierowca i pasażer decydują się na rozstanie (jedno wraca na autostradę, drugie jedzie dalej)
– próba forsowania wybojów samochodem z niskim zawieszeniem (z mniejszą lub większą frustracja)
– stunowanie samochodu do jazdy w nowych warunkach (wymaga pracy i wysiłku).

Właśnie o takiej sytuacji mówię. Do walki o związek dochodzi, gdy ktoś zakłada, że autostradą da się dojechać do każdego miejsca na świecie.

2. Czyli dobrze odczytałem tekst :). Nie mam problemu, chciałem zrozumieć. Rozumiem, dzięki.

Ewa W,
Pytanie skierowałem do autora, nie wiem czy będzie odpowiedź.
Dla wielu jednak taki „problem” istnieje. Wiem, że ten post nie jest wskazaniem jedynie słusznej drogi a tego, że są różne metody i opcje.
Jednakże uczciwe jej stosowanie i granie w otwarty karty z partnerem powinno wykluczyć posiadanie dzieci, no chyba że coś przeoczyłem
pozdrawiam, Artur

Alex pisze:
„Ewa WWidzę, że podobnie jak ja i Ty wywinęłaś się z kwestii rozmnażania się i dbałości o przetrwanie gatunku”
Rozmnażanie się ma na celu przetrwanie konkretnej kombinacji genów a nie całego gatunku.
pozdrawiam, Artur

Alex
Bardzo chciałbym jakoś inaczej wytłumaczyć Ci mój punkt widzenia, ale niestety nie znam specjalistycznego języka do psychologii, żeby zrobić to naprawdę łatwo (może dlatego, że kończyłem informatykę na politechnice i czuję, że łatwiej by mi było wyrazić to zagadnienie w postaci programu w chociażby starym dobrym Pascalu :-) niż wyjaśnić to potocznym językiem), a od siebie po prostu piszę, tak jak to widzę.

Nie mniej przedwczoraj czytałem materiały z zakresu NLP i trafiłem na pewne pojęcie, które zdaje się wiązać z tym zagadnieniem, o którym tutaj sobie rozmawiamy.
Mianowicie chodzi o pojęcie „presupozycji”. Tak więc może zbadanie tego zagadnienia pod kontem możliwych presupozycji mogło by pomóc zrozumieć Ci mój punkt widzenia dotyczący tej sprawy…

Pozdrawiam serdecznie
J.

Zaiste jest to blog edukacyjny, bowiem zajrzałem do Wikipedii i dowiedziałem się, co to jest presupozycja. Nie wiem, do czego mi się to przyda, ani jaki związek ma to z doborem partnera życiowego, ale będę mógł kiedyś zadziwić i wprawić w zakłopotanie moje otoczenie. Pozdrawiam świątecznie. :-)

Mariusz pisze: „Nie wiem jakie są aspiracje większości czytelników. Zakładam, że powyżej przciętnej.”

Czy mógłbyś zdefiniować, co to znaczy przeciętne aspiracje?

Moim zdaniem aspiracje mogą dotyczyć różnorodnych sfer życia, zatem do wyliczenia ich przeciętnego poziomu musielibyśmy na przykład znać przelicznik pomiędzy liczbą książek przeczytanych w roku a pojemnością bagażnika posiadanego samochodu.

@Mariusz: Zapytałem z ciekawości, ponieważ napisałeś: „Nie wiem jakie są aspiracje większości czytelników. Zakładam, że powyżej przciętnej.”

@TesTeq: Nawiązałem do stwierdzenia Alexa – „Tutaj nie rozważamy „średniej krajowej”, lecz zastanawiamy się co możemy zrobić, aby mieć ponadstandardowo ciekawe życie, przynajmniej mam taka nadzieje :-)”

Nie chcę definiować przeciętności, bo to trochę jak z definicją punktu i prostej. Każdy wie o co chodzi, ale opisać się nie da. Próbując jednak jakoś określić „po czym poznajesz, że jesteś ponadprzeciętny” to proponowałbym następujący proces.

1. Określenie własnych wartości (rodzina, relacje, pieniądze, kariera, niezależnosć itp.)
2. Opisanie sobie, co rozumie się jako przeciętne pod każdym z tych wymiarów
3. Sprawdzenie, gdzie się jest.

Subiektywna ocena pozcycji w takiej „wartościo-przestrzeni” określi czy osiągam ponadprzeciętność, czy nie. Wymiary, które nie istnieją w moim zbiorze wartości po prostu ignoruję.

@Jarek: jako trener zarządzania projektami uczę, że założenia trzeba dokumentować, dlatego też jasno i wyraźnie to określiłem :). Nie mam danych, więc zakładam. Bazując na „expert judgement” stwierdzam, że ryzyko niepotwierdzenia się tego założenia jest znikome ;).

Pozdrawiam

TesTeq

Piszesz:
„kulturalne i skuteczne radzenie sobie z trefnisiami to sztuka warta opanowania.”
No dobrze :-) Zakładając, że ja nie mam opanowanej tej sztuki, a chcę ją opanować – to od podjęcia jakich działań powinienem zacząć?

Pozdrawiam serdecznie
J.

TesTeq

Piszesz:
„bowiem kulturalne i skuteczne radzenie sobie z trefnisiami to sztuka warta opanowania.”

a wcześniej:

„chciałbym uchylić się od udzielania ogólnych rad”

Plecam popracować nad spójnością swojej niebywale „wysokiej etyki”.

Piszesz:
„uważam, że skupianie się na osobie adwersarza, a nie na jego argumentach, jest nieskuteczne.”
Ok, a na czym według Ciebie się skupić w przypadku jeśli argumenty adwersarza są po prostu nie na temat?

Piszesz:
„Jaką rolę odgrywa presupozycja w doborze partnera życiowego?”
Odpowiedź na to pytanie znajduje się w definicji presupozycji, więc polecam jej ponowne przeczytanie, jednak tym razem ze zrozumieniem :-)

Pozdrawiam serdecznie
J.

Czytam, czytam i zastanawiam się jak ja sobie dobierałam partnerów, że jestem sama… Niestety kilkukrotnie usłyszałam od znajomych, że czekam na „księcia z bajki” a i że jestem za wybredna i zbyt wymagająca… ale co to znaczy, że jestem zbyt wymagająca, w jakich kwestiach?? Tego mi nikt nie powiedział. Po długotrwałym związku pozostało mi tylko wyciągać wnioski i uczyć się na błędach.

TesTeq
A co do wykładania kawy na ławę to naprawdę ułatwia to życie. Więc Jarku nie zmuszaj nas do domyślania się tylko powiedz wprost o co chodzi.

@Jarek: Dziękuję za miłe słowa.

Piszesz: „A pomijając pojedyncze przypadki, a biorąc pod uwagę jedynie te sytuację, gdy adwersarz uparł się, aby być dyżurnym trefnisiem – to nad czym polecasz się skupić?”

Nie skupiałbym się. Zignorowałbym gościa. Żal by mi był mojego czasu. Skoro facet się uparł… Całego świata i tak nie naprawię.

Wybacz, ale muszę oddalić się od komputera do innych zajęć – taka ładna dziś pogoda.

@Jarek: Dziękuję.

Witam wszystkich, jest to mój pierwszy komentarz na blogu :-)

Wczoraj wieczorem zrobiłam trzy listy: w pierwszej zawarłam wszystkie moje oczekiwania względem partnera, w drugiej wymieniłam, to, co dał mi mój obecny związek, w trzeciej natomiast wszystkie niespełnione oczekiwania. Taki swoisty rachunek sumienia… Wyszło na to, że w moim związku brakuje tego wszystkiego, co jest dla mnie najważniejsze. Najbardziej przeraża mnie to, że musiałam sobie to wszystko wypisać, żeby zdać sobie z tego sprawę. Chyba nie najlepiej to o mnie świadczy.

W każdym razie zastanowiłam się nad dwoma rzeczami:

1) Na ile to, że w moim związku brakuje tych wszystkich rzeczy, jest moją winą? Zamierzam to oczywiście sprawdzić :-) Sęk w tym, że jeśli to ja do tej pory dawałam partnerowi sygnały, że nie potrzebuję np. wystarczającej dozy czułości czy zaangażowania, to może lepszym wyjściem będzie podjęcie próby naprawienia tych niedociągnięć niż zakończenie związku? Może błędy w komunikacji można naprawić stosunkowo niewielkim nakładem kosztów?

2) Gdyby zostało mi tylko kilka dni życia, to zamiast zakończyć ten związek w tej chwili, wolałabym wycisnąć z niego to, co najlepsze. Tak też właśnie postanowiłam zrobić i jestem bardzo ciekawa, co z tego wyjdzie. Może okaże się to świetną metodą do testowania związków :-)

Alex

W zeszłym tygodniu zakończyłam związek, o którym wspominałam ostatnio i pragnę zamieścić tutaj kilka refleksji:

1) Zawalczyłam o ten związek, jak się odgrażałam, co zaowocowało wspólnym wyjazdem. Jeszcze nigdy nie nawiązałam tak intymnej więzi z drugą osobą. Mogę bez wahania stwierdzić, że był to najszczęśliwszy tydzień w moim życiu. Niestety po powrocie z wakacji problemy z komunikacją ujawniły się na nowo i to ze zdwojoną siłą, stąd decyzja o zakończeniu znajomości. Trzeba nie tylko żyć chwilą, ale także móc uświadomić sobie, że dobiegła ona końca.

2) Naturalnie odczuwałam ogromny smutek, jaki towarzyszy rozstaniom, ale dość szybko uświadomiłam sobie coś jeszcze. Zawsze byłam przekonana o wyższości przeżywania nad posiadaniem, ale tak właściwie były to dla mnie frazesy, a nie wartości. Aż do chwili, gdy przyłożyłam je do tego konkretnego przypadku. Doszłam do wniosku, że przeżyłam coś wspaniałego, ale nie mogę posiąść na własność człowieka, który się do tego przyczynił. Podeszłam do tego, jak do wakacji – były cudowne, ale nie ma sensu rozpaczać, że już się skończyły, bo przecież prędzej czy później znów wyjadę, a kolejny wyjazd może się okazać o niebo lepszy. Za to wspomnień i zdobytych doświadczeń nikt mi nie odbierze (no, może poza Alzheimerem).

Chyba całość wyszła mi trochę rzewna i pogmatwana, ale składam to na karb odurzenia lekami po niedawnym pobycie w szpitalu :-) Generalnie chciałam powiedzieć, że trzeba walczyć, ale też wiedzieć, kiedy odpuścić i zamiast pogrążać się w rozpaczy, lepiej jest wyjść życiu na przeciw.

Pozdrawiam.