Mieliśmy ostatnio ciekawą dyskusję pod listem Karola_x i po wszechstronnym naświetleniu zagadnienia, podaniu wielu osobistych przykładów itp.  wielu Czytelników było zaskoczonych  ostatecznym obrotem sprawy. Chyba większość z Was, dysponując wiedzą którą wzajemnie podzieliliśmy się przynajmniej spróbowałaby innych rozwiązań, nieprawdaż? :-)
Zanim będę kontynuował, podkreślam, że Karol_x ma pełne prawo do podejmowania własnych suwerennych decyzji życiowych i moje dalsze słowa nie dotyczą go osobiście.
Tam sprawa w gruncie rzeczy rozegrała się bardzo podobnie. Podobnie jak w wypadku Karola_x uznaję w pełni prawo Malwiny do podejmowania własnych decyzji i jej osobiście też nie mam na myśli w dalszych rozważaniach.
Używam tych dwóch przykładów do zilustrowania pewnego zjawiska.
Chodzi mi o to, kiedy mniej doświadczeni życiowo ludzie przychodzą do nas z problemem, my z całym zaangażowaniem przedstawiamy im naszą najlepszą wiedzę i podsuwamy różne możliwości,  nawet dajemy konkretne punkty zaczepienia, a te osoby…. i tak w końcu robią „po swojemu”, czyli mniej więcej tak, jak wcześniej :-)
Czasem dodają do tego całe mnóstwo uzasadnień „dlaczego tak musi być”, a my widzimy jasno, że to „musi” wynika ze strachu, wygodnictwa, słabej woli, bezwładności lub poruszania się w życiu na „autopilocie” ustawionym przez kogoś innego.
Co wtedy robicie?
Ja, pominąwszy sprawy życia i  śmierci,  stopniowo odszedłem od udzielania tego typu pomocy indywidualnym osobom, które nie są moimi klientami, lub w jakiś bardzo przekonywujący sposób nie pokazały mi, że są naprawdę zdeterminowane aby coś zmienić. Nawet w tym ostatnim wypadku zdarzają mi się potknięcia tak jak w zeszłym roku, kiedy na mój koszt, angażując eksperta stworzyłem komuś bardzo dobry początek lukratywnego, spełniającego wieloletnie marzenia  samodzielnego zajęcia, po czym ta osoba spanikowała i trzeba było cały projekt „zabić”.
Jest wśród nas wiele uczynnych i życzliwych osób (do których zapewne też się zaliczam) i niestety dość często inwestujemy nasz czas, a czasem i pozostałe zasoby w rozwój innych ludzi, którzy tę inwestycję po prostu marnują. Jeżeli nie nauczymy się właściwie „gospodarować” naszym wsparciem, to będziemy jak polska lub niemiecka pomoc społeczna: kosztuje mnóstwo pieniędzy ale nie wspiera tych, którzy naprawdę potrzebują.
Interesująca będzie dyskusja jak zarządzać tym w praktyce, może zrobię dobry początek i opowiem jak ja to zazwyczaj robię.
  • generalnie szybko i sprawnie udzielam doraźnej pomocy humanitarnej, zwłaszcza w nagłych wypadkach
  • chętnie stwarzam sposobności, które wystawiam w świat, tak aby naprawdę zainteresowani mogli z tego skorzystać. Przykładem tego typu działania jest nasz blog, gdzie co prawda dość oględnie, ale szczerze i bez „ściemy” piszę oraz dyskutuję o różnych kwestiach życiowych. Przy odpowiednio dużym zasięgu (a taki już mamy) zainteresowani znajdą się „sami”. Szczególnym przypadkiem są spotkania z Czytelnikami i Power Walks, gdzie można porozmawiać ze mną na żywo i być może uzyskać wartościową wskazówkę z którejś z  dziedzin, na których się znam :-) Trzeba jednak wykazać minimum inicjatywy i się tam pojawić :-)
  • jeżeli ktoś napisze mi maila z problemem, który może dotyczyć większej ilości osób (jak w wypadku Malwiny czy Karola_x) i pozwala na użycie jego zawartości w dyskusji na blogu, to robię z tego post. Robię to, bo jestem przekonany, że bardzo wielu ludzi ma podobne dylematy i w swoim otoczeniu nie bardzo ma z kim szczerze i otwarcie na ten temat porozmawiać. Klasyczne mass media zajmują się różnymi bzdurami lub powtarzają wyświechtane opinie, z rodzicami nie zawsze można porozmawiać, większość znajomych myśli… jak większość :-) Dla kogoś, kto rzeczywiście szuka różnych punktów widzenia i inspiracji trafienie na taka dyskusję może stanowić cenne źródło informacji od szerokiego (też w sensie różnorodności) grona ludzi, którzy nie mają „ukrytej agendy” w stosunku do anonimowego przecież Czytelnika. Dlatego nawet jeśli osoba, której przypadku dyskusja dotyczy ograniczy się do przyklejenia plastra tutaj i podkitowania pęknięcia tam, to spośród tysięcy innych Czytelników znajdą się tacy, dla których jakaś z prezentowanych tu myśli może oznaczać przełom. Takie maile dostaję i dlatego uważam że warto od czasu do czasu dogłębnie zająć się takim „kazusem” życiowym.
  • do wszelkich innych prób głębszego zaangażowania mojego czasu i zasobów (wychodzących poza normalną rozmowę) podchodzę dość ostrożnie. Jeśli ktoś chce mieć mnie „za friko”, to muszę widzieć, że danej osobie naprawdę zależy, jest gotowa wnieść wkład własny i że nie jest to „słomiany zapał”. Przy tym „wciągnięcie” mnie w różne ciekawe przedsięwzięcia jest ciągle dość proste, o czym przekonali się Czytelnicy odwiedzający mnie na Kanarach.
Tak mniej więcej postępuję ja, a jak to wygląda u Was?
Ciekaw jestem Waszego zdania i zapraszam do dyskusji w komentarzach
PS: Jadę pociągiem, więc wersja audio ukaże się wieczorem.