Alex

Dla mnie słowo atrakcyjność, to raczej jest związane ze słowem atrakcja, lub po angielsku attraction – przyciaganie.
A więc atrakcja(atrakcyjność) fizyczna, to po prostu przyciąganie fizycznością, a więc walorami fizycznymi.
A żeby faceci byli przyciągani jak ćmy do światła, to te walory powinny być ładne dla faceta i powinny mieć pewien urok i dlatego jest mi trudno rozdzielić urodę od atrakcyjności fizycznej( i nie mówię tylko o ładnej buzi, ale ogólnie).

Natomiast jesli kobieta jeszcze „coś robi” z ciałem, to wydaje mi się, że to już bardziej wchodzi na pojęcie seksapilu, niż urody. Seksapil przyciąga, więc kobiety mające seksapil faktycznie też mogą przyciągać, ale już nie tyle fizycznie, co raczej seksulanie, a więc będą kusić atrakcyjnością seksualną.

Oczywiście jedno nie wyklucza drugiego i kobiety mogą być jednocześnie atrakcyjne fizycznie i mieć niesamowity seksapil (i wtedy są jak RedBull z Wódką -> i serce nie wie czy ma zwalniać, czy przyspieszać).

A to, co związane jest z doznaniami i zmysłami, czyli „intensywność pięknych doznań fizycznych, które mam kiedy kobietę trzymam w ramionach, całuje, pieszczę, kocham i robię inne przyjemne rzeczy”, to raczej zymsłowość, namiętność oraz „czar chwili” i muszę przyznać, że i z moich skromnych obserwacji wynika, że to faktycznie nie musi być zależne od urody fizycznej oraz seksapilu, ale atrakcyjność fizyczna i seksapil też tego nie musi wykluczać.

Piszesz:
„Dla Panów
O ile nie należycie do tej pożałowania godnej kategorii facetów, którzy potrzebują pięknej partnerki jako “trofeum” podnoszącego ich poczucie własnej wartości i popisaniu się przed otoczeniem, to przestańcie wreszcie wykorzystywać obrazki z kolorowych czasopism jako filtr selekcjonujący kobiety, z którymi chcecie wejść w bliższe relacje.”

Alex, oczywiście myślę, że taki „filtr” jest rzeczą pożałowania godną, ale myślę też, że nie do konca jest tak, że kolorowe gazety kształtują „filtr”, co raczej „potrzeby” kształtują to, co drukują kolorowe gazety – bo kolorowym gazetom opłaca się drukować to, co ludzie chcą widzieć.

Taki przykład:
Jeśli gazety i wszystkie media w Europie zaczęły by kształtować i rozpowszechniać np. upodobania atrakcyjności fizycznej kobiet wśród meżczyzn czarnoskórych w USA, którym to w większości podobają się kobiety z dużymi pośladkami, to nie sądzę, aby i ja przystał na takie upodobania – a wręcz przeciwnie – byłbym w niebo wzięty, żeby tylko każdy latał za tymi gwiazdami z tymi z dużymi pośladkami – bo dla mnie zostałaby cała resza .. i wiesz mi – ja naprawdę bym się tym nie przejmował…

Uważam, że kobieta po prostu powinna być ładna dla swojego faceta i najlepiej, żeby się nikomu innemu nie podobała. Dla mnei osobiście wystarczyłoby, że tylko mi się podobała… ale że podobają mi się takie kobiety, które innym też się podobają, no to czasami jest problem :/

Pozdrawiam serdecznie
J.

Witam Wszystkich,

Bardzo cieszy mnie, że na tym blogu mogę czytać o wszystkich sferach życia, nie tylko o biznesie. Bo skoro mówimy o rozwoju, to trudno pomijać aspekt ciała i doznań z ciałem związanych.
Paradoksalnie może, to jak czuję się ze swoim ciałem, czy czuję się atrakcyjna – rzutuje na pozostałe sfery – także na moją pracę, moje codzienne aktywności.

Cieszy mnie , ze Alex pisze „dla wielu Czytelników, niezależnie od ich płci i orientacji seksualnej”. To swobodne i niewartościujące przyznanie prawa do bycia w zgodzie ze sobą wydaje mi się bardzo ważne, choć w kontekście tematu – uboczne (a może tylko pozornie uboczne?)

Nie będę wypowiadać się w imieniu mężczyzn, ani całej populacji kobiet. Powiem o sobie, być może inne kobiety mają podobne doświadczenia / odczucia, byc może patrzą na to zupełnie inaczej.

Czując się na co dzień kobietą o „zwykłej” urodzie, nie przydając jej szczególnej wagi, w ramionach mężczyzny, który obdarowuje mnie szczerą czułością, pieszczotą – rozkwitam, pięknieję , czuję się mocniejsza, otwarta, swobodna, co oczywiście wzmacnia też moją atrakcyjność fizyczną (zdefiniowana poniekąd poprzez doznania mężczyzny z którym jestem) .

Moja atrakcyjność fizyczna nie ma w tym kontekście najmniejszego związku z urodą (owalem twarzy, kolorem oczu, kształtem biustu etc). W akcie seksualnym, w swojej intymności, nie jesteśmy „ładni” (może w niektórych filmach porno), jesteśmy „brzydcy”, czasem „śmieszni”, a jednak jesteśmy dla siebie atrakcyjni – na miarę naszych wspólnych doznań.

Jako kobieta czuję swoją atrakcyjność poprzez doznania moje i doznania partnera. I nie widzę tu przestrzeni na zastanawianie się nad swoim cellulitem, suchą skórą na czole czy krzywo przyciętą przez nieudolnego fryzjera grzywką, bo czymże to jest w zestawieniu z czułymi pocałunkami rozdawanymi mojemu ciału. A skoro tutaj, w przestrzeni intymnej go nie ma (tzn tego problemu z cellulitem i problemu z fryzurą), to przestaje to mieć jakąkolwiek wagę także poza strefą intymnych doznań. Idę do swiata czując się piękną. I to mnie uskrzydla do codziennych działań.

Panowie, jeszcze jedna kwestia: nie długość smyczka, ale technika gry i wrażliwość artysty sprawiają, ze muzyka wydobywa się piękna!

Jak na pierwszy kobiecy wpis w tym poście – wystarczy:-)

Piszecie, że zadbana kobieta to jakaś wskazówka odnośnie jej inteligencji. Może i tak ;-).
Mnie chyba na pierwszy rzut oka nikt nie nazwie zadbaną kobietą. Nie maluję paznokci, przycinam je krótko, makijaż na twarzy składa się zazwyczaj wyłącznie z tuszu do rzęs, w garderobie dominują spodnie nad sukienkami czy spódnicami, butów na obcasach nie mam żadnych, biżuteria jest wyjątkowo skromna (tylko coś na szyję), nawet uszu nie mam przebitych. A mimo to nie czuję się półinteligentem, wręcz przeciwnie. Malowanie paznokci wymagałoby ode mnie poświęcenia na tę czynność codziennie ok. pół godziny – jakże cennego czasu. Spodnie dominują ze względów wybitnie praktycznych – jestem zmarzluchem a Polska to w większej części zimny i deszczowy kraj. Za to gdy jest ciepło chętnie ubieram sukienki ;-). Ta zasada nie obowiązuje w przypadku butów na obcasach – nie jestem masochistką i nie zamierzam się poświęcać tylko po to by komuś sprawić wizualną przyjemność. Buty na obcasach są zdecydowanie niewygodne, a buty mają służyć mi a nie innym, dlatego noszę takie, które są ładne, ale na bardzo niskim obcasie lub bez obcasów.
Mimo braku tych „akcesoriów” i dodatków do urody czuję się kobietą atrakcyjną fizycznie.
Odnośnie seksapilu – niewątpliwie Panom podobają się kobiety epatujące seksapilem. Dla mnie jednak kuszenie wszystkich dookoła to coś w rodzaju „skurwienia” – przekazywanie sygnału „jestem do wzięcia”. Ja nie zamierzam kusić wszystkich – po co niepotrzebnie dawać innym nadzieję, po co sobie robić problemy z nadmiarem amatorów? Przecież wystarczy wysyłać sygnały tylko jednemu mężczyźnie – temu konkretnemu, którego chcemy uwieść…
Dla niego jest cała moja seksualność, a nie dla całej rzeszy śliniących się facetów. Dodam, że nie mam problemów seksualnych, nie mam kompleksów i nie mam żadnych problemów z uwiedzeniem mężczyzny, który mnie pociąga – mimo braku butów na obcasach i nie pomalowanych paznokci ;-).

Jak na pierwszy komentarz to był trochę niefortunny wpis. Warto by się najpierw przywitać i przedstawić. Przeglądałam sobie ten blog i ogólnie z Alexem jako postacią spełnioną, tudzież szczęśliwą w znacznym stopniu się utożsamiam. Różnica polega na tym, że ja jestem na początku drogi szczęśliwości, a Alex podąża nią już od jakiegoś czasu. Oto krótka historia, która jest dla mnie czymś w rodzaju listu do samej siebie, ale może stanowić również dodatkową motywację dla innych:
Mam 30 lat – dla większości z Was to pewnie bardzo dużo. Dla mnie to początek życia.
Co robiłam do tej pory? Zajmowałam się głównie zabawą. Studia spędziłam na spotkaniach towarzyskich i czytaniu nie tego co było przedmiotem studiów (te były zbyt oczywiste), ale tego co mnie bardziej zajmowało. Przy okazji założyłam swoją pierwszą firmę, którą szybko zamknęłam (mniej sprzyjające czasy na zakładanie firmy z 0 zł na koncie ;-)) Po studiach wyjechałam do innego miasta i z braku środków na utrzymanie wzięłam się za pracę dorywczą (umowy o dzieło, praca dla różnych firm jednocześnie z jednej konkretnej branży). Zarobki dość przeciętne – po dwóch latach wybierałam najlepsze zlecenia i miałam średnio ponad 2500 netto co miesiąc (pracując tydzień – dwa w miesiącu). Perspektywy jednak żadne. Imprezowałam natomiast sporo i ogólnie czas ten upłynął dość błogo. W pewnym momencie jednak nastąpił zwrot, a raczej zakręt. Pomogłam znajomemu (nie znającemu realiów polskich) założyć i rozwinąć tu swoją firmę. Był to krótki i burzliwy czas, podczas którego zdobyłam trochę doświadczenia, również tego negatywnego – poznałam lepiej siebie i zorientowałam się, że praca „dla kogoś” to nie najlepszy wybór. Wyjątkowo frustrujące były sytuacje, gdy patrzyłam jak nieracjonalne decyzje w firmie są podejmowane.

To skłoniło mnie do ruszenia tyłka w celu zrobienia czegoś swojego. Zawsze uważałam się za wyjątkowo inteligentną bestię i stwierdziłam, że nie mogę marnować swojego talentu na niewolniczą pracę. Było to jednocześnie wyzwanie – pokazanie sobie samej, że potrafię i jestem w stanie zrobić coś więcej niż tylko ślizgać się po powierzchni. Zawsze marzyłam o niezależności finansowej – takiej która pozwala na NIC-NIE-ROBIENIE, a konkretnie na robienie tego co w danym momencie zapragnę, bez konieczności martwienia się czy wystarczy mi na przeżycie. Własna firma wydawała mi się jedyną możliwością na realizację tego celu.
Firmę zarejestrowałam w dzień podpisania pierwszej umowy – wcześniej przygotowałam ofertę, stronę www, szukałam klientów. W ten sposób ograniczyłam składki ZUSu. Na koncie miałam 0 zł. Na szczęście były jeszcze karty kredytowe, więc miałam co jeść ;-). Udało się.
Po roku od rejestracji firmy przeprowadziłam się do wymarzonego miejsca. Mieszkam w całkiem przyjemnym mieszkaniu, mam do dyspozycji ciepły basen i park pod nosem. Warunki do przyjemnego kombinowania nad rozwojem firmy stricte sanatoryjne. Ograniczyłam do minimum używki i imprezowanie i zaszyłam się tu jak w puszczy – mimo, że to prawie centrum miasta. Poprawiłam kondycję, poprawiłam style pływackie, wysiłek fizyczny (na basenie i na rowerze) wpłynął dodatkowo na energię do działania i poczucie „szczęścia”. Właśnie pracuję nad kolejnym etapem w rozwoju firmy. Gdy się uda – zamieszkam na jednej z Wysp Kanaryjskich ;-).

stopaprocentowa pisze: Mnie chyba na pierwszy rzut oka nikt nie nazwie zadbaną kobietą. Nie maluję paznokci, przycinam je krótko, makijaż na twarzy składa się zazwyczaj wyłącznie z tuszu do rzęs, w garderobie dominują spodnie nad sukienkami czy spódnicami, butów na obcasach nie mam żadnych, biżuteria jest wyjątkowo skromna (tylko coś na szyję), nawet uszu nie mam przebitych. A mimo to nie czuję się półinteligentem, wręcz przeciwnie.”

Zadziwiła mnie taka interpretacja „zadbania”. Nie nazwałbym kogoś zadbanym, gdyby miał poobgryzane paznokcie, całkowicie nie dbał o swoją cerę, nosił poplamione, pogniecione ubranie, brudne buty itp.

Witajcie,
Caly temat tego jak sie dobieramy i jak to dziala opisuje swietna ksiazka Davida Bussa „Ewolucja pozadania”.
http://www.biblionetka.pl/ks.asp?id=4002

Ksiazke redagowal i konsultowal pod wzgledem merytorycznym Pan Profesor Bogdan Wojciszke. Jest on autorytetem z zakresu psychologii relacji bliskich oraz zajwisk spolecznych wynikjacych na przyklad z postrzegania.
Podaje link do ciekawego artykulu, ktory jest wywiadem z Panem Profesorem w Gazecie Wyborczej.
http://wyborcza.pl/1,76842,6368013,T.html?as=1&ias=4&startsz=x

Ksiazka jest oparta na wielu badaniach i to w wielu kulturach. Potwierdza pewne reguly, od ktorych sa wyjatki – bo te sa wszedzie. Glowne prawidlowosci oisane w ksiazce to fakt, ze mezczyzni szukaja kobiet ladnych czy postrzeganych przez nich czyotoczenie jako atrakcyjne a kobiety zaradnych mezczyzn, ktorzy gwarantuja stabilnosc i tez dobre geny. Czlowiek rozwijal sie przez setki czy tysiace lat, wiele z przyzwyczajen, ktore teraz nie sa juz konieczne nadal w nas zostaly. Ewolucja nie biegnie tak szybko jak zmiany cywilizacyjne. Uwazam, ze na przeciw tym zmianom wychodzimy przez odpowiadajace realjom myslenie i wnioski. Przyklady to fakt, ze kobiety czesto nie wiaza sie w zwiazki bo nie potrzebuja bezposredniego wsparcia mezczyzn. Mezczyzni rezygnuja ze zwiazkow z racji tego iz dzieci nie sa polisa na bespieczna starosc. Sa to luzne przyklady, ktore moga nie byc bezbledne i super trafne – troche upszedzam komentarze. Ja nei znam charakteru kazdej osoby na tej planecie.

Serdeczne pozdrowienia,
Pawel

Moim zdaniem kobieta piękna i atrakcyjna fizycznie to kobieta naturalna. Oczywiście, jak rozumiem, każda kobieta lubi wyglądać pięknie i podkreśla swoje niektóre walory. Klucz moim zdaniem tkwi w proporcjach – jeżeli robi to dyskretnie, nie tracąc nic ze swojej naturalnej urody, zyskuje na starcie dużo więcej, niż kobieta wymalowana, z długimi paznokciami i w szpilkach :)

Tak naprawdę najbardziej atrakcyjne są te kobiety, które znają swoją wartość, nie muszą jej przesadnie podkreślać, bo zyskują „tym czymś”, co zazwyczaj widać na kilometr i co jest nie do opisania :) Jest to swego rodzaju komunikat o treści „jestem wartościową kobietą”, przynajmniej ja tak to odbieram :)

@Ewa W:

Według mnie są różne kanony piękna. Każdy mężczyzna na pewno w pewien sposób ocenia urodę i na tej podstawie wnioskuje, że z daną kobietą będzie czuł się dobrze, a przynajmniej ma w głowie pewien obraz takiej kobiety.

Na pewno jednak nie stawiam znaku równości pomiędzy „ładnie wyglądającą” kobietą, a jej atrakcyjnością fizyczną. Ba, czasami – według mnie – piękne opakowanie to tylko przysłowiowe „zawracanie gitary” :) Moje doświadczenia (nieduże, ale jednak :)) mówią, że z pozoru „zwykła” uroda daje na starcie pewną przewagę, jeżeli dostrzegę ten błysk w oku. Bo jeżeli ktoś jest dla nas atrakcyjny fizycznie, to znaczy, że go akceptujemy.

Poza tym u naturalnych kobiet jest jeszcze ta nutka tajemniczości, co już samo w sobie buduje atrakcyjność fizyczną :)

Orest: akurat BMI jest miernikiem dosyc mylacym. Wg niego duza czesc zawodowych sportowcow, szczegolnie w sportach silowych, mialaby pewnie nadwage.

stopaprocentowo: czesciowo jest to prawda. Niemniej klasyczne obiekty kobiecych westchnien to caly czas raczej „miesniacy” niz Bill Gates.

Czesc
Fajna i konkretna zrobila sie ta dyskusja. :) Dobrze, ze mam taka budowe miesni, ze moge je troche podbudowac a reszta to tylko wzmocnic i podniesc ich wydolnosc. :) Czyli „miesniaka” z Siebie nie dam rady zrobic. :)
Na szczescie judo buduje cala sylwetke i sprawnosc, a w wysokich gorach nadmiar miesni by mnie zabil – ile one tlenu potrzebuja. :)
A wracajac na serio do tematu to zachecam do przeczytania wywiadu z Panem profesorem Bogdanem Wojciszke, ktory podalem w poprzednim komentarzu. StopaProcentowa ma wiele racjiw tym co pise. Nie chodzi tutaj o bezsensowne i czesto przesadnie mowione „leci na kase” i tak dalej. Jest to poprostu dzialanie wedlug zasad, ktore teraz okreslaja znaczna czesc swiata. Pieniadze wyznaczaja nasze mozliwosci odnosnie miejsca i stylu zycia. Zeby osiagnac komfortowy poziom to w realiach cywilizacyjnych potrzebujemy pewne minimum pieniedzy. Oczywiscie kazdyma swoja definicje komfortu i wygodnego czy fajnego stylu zycia, ale ieniadze wszedzie sie pojawia. Jednak w pewnym momencie one poprostu sa z jakims stopniem gwarancji stalego strumienia i wtedy przestaja byc juz jakims celem minimum do osiaganiecia. Nasza uwaga skupia sie wtedy na tym czy ktos jest zabawny, mozna na nim polegac i jest to naturalny filter dlugoterminowych zwiazkow. Ja uwazam tez, ze dosc prawdziwe jest powiedzenie, ze za kazdym wielkim facetem stoi kobieta. Na mnie przynajmniej to dziala…
Czyli na koniec dnia jak zawsze chodzi o iles rownowagi i dobrej swiadomosci czego potrzebujemy i tez szczerej miarki oceny tego czy jest nam dobrze czy zle.

A teraz praca domowa dla czytelnikow. Poniewaz od X lat niewidze to czasem pytam ludzi jak wygladaja – po jakims okresie znajomosci. Noi co sie okazuje, maja z tym spory problem zeby sie opisac – nie jest to regula, ale czesty przypadek.

Pozdrawiam,
Pawel Urbanski

Witam serdecznie!

To mój pierwszy wpis na tym blogu (choć czytam go od kilku miesięcy). Może na początek parę słów o mnie. Mam 27 lat, z wykształcenia jestem inż. informatyki.

stopaprocentowa pisze:

„Mnie chyba na pierwszy rzut oka nikt nie nazwie zadbaną kobietą. Nie maluję paznokci, przycinam je krótko, makijaż na twarzy składa się zazwyczaj wyłącznie z tuszu do rzęs, w garderobie dominują spodnie nad sukienkami czy spódnicami, butów na obcasach nie mam żadnych, biżuteria jest wyjątkowo skromna (tylko coś na szyję), nawet uszu nie mam przebitych. A mimo to nie czuję się półinteligentem, wręcz przeciwnie.”

Może ja jestem dziwny, ale dla mnie kobiety z górą makijażu, noszące buty na wysokich obcasach i do tego wyzywająco ubrane (na myśl przychodzi mi tutaj reklama pewnej telefonii komórkowej „dla mężczyzn”, nazwy nie powiem), z atrakcyjnością fizyczną wiele wspólnego nie mają.
Nie mówię, że makijaż jest zły, ale kobiety, które często można zobaczyć w TV, raczej zniechęcają swoim wyglądem do bliższego poznania, choć media lansują je jako te rzekomo atrakcyjne.

Orest
napisałeś: „w zasadzie homoseksualizm to wymysł człowieka (z kilkoma tysiącami lat historii) a nie biologii. ”

Nie zgodzę się z Tobą w tej kwestii, homoseksualizm jest obecny w przyrodzie w szerszej skali, niż podajesz – nie obejmuje tylko gatunku ludzkiego.
Nie ma to znaczącego wpływu na dyskusję, niemniej podaję link gdzie jest to szerzej opisane.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Homoseksualne_zachowania_zwierz%C4%85t

Co do sportu to zgadzam się z Tobą w 100%. Sport zawodowy, czy większe zaangażowanie w amatorskie uprawianie sportu mija się ze zdrowiem dość daleko.

Również jestem ciekaw jak poprawnie kogoś zacytować?

Pozdrawiam serdecznie,
Leszek

stopaprocentowa pisze: „dla niektórych mężczyzn kobieta która nie ma tych atrybutów (typu buty na obcasach) automatycznie staje się nieatrakcyjna”

A dla niektórych – takich, jak ja – wysokie obcasy są oznaką niepraktycznego podejścia do życia. Jak tu taką dziewczynę zabrać na windsurfing albo jogging?

@Alex

„Szymon
Jak to dokładnie jest w przyrodzie i w jakich proporcjach występuję różne kryteria to sprawa otwarta (nie wszystko co w telewizji mówią pokrywa się z rzeczywistością :-) )”

Alex

Nie uważaj mnie proszę za osobę, która wierzy w to co jest w telewizji :) lub innych mediach powszechnych, nie mam tv od wielu lat i nigdy nie będę miał, chyba, że dziecko wymusi na mnie posiadanie tv. Raz do roku na świętach u rodziny :) oglądam tv i zazwyczaj jest to animal planets.

Nadal pozostaję przy swoim i uważam, że natura tak, również nas ukształtowała, że dobierając się w pary, szukamy osobnika atrakcyjnego fizycznie i wizualnie. Natomiast jeśli przy takim doborze partnera myślimy (co nie zawsze sie zdarza :) ) to w tym przypadku jestem bliższy Twojej opinii.

serdeznie pozdrawiam
Szymon

Alex,
Ja bardzo poprosze o polemike z p. Wojciszke
pozdrawiam, Artur

powiem wam tak. trzymacie poziom na blogu, ale na milosc Boska przestancie promowac homoseksualizm. w polsce nie powinno byc na to przyzwolenia. nie zgadzam sie z ich pogladami i budza moje jak najbardziej negatywne emocje. jak mozesz pisac Alex, ze 'mogę sobie jednak wyobrazić, że rozważania te przydadzą się przynajmniej jako start dyskusji i przemyśleń dla wielu Czytelników, niezależnie od ich płci i orientacji seksualnej’? w polsce nie powinno byc na to przyzwolenia i jestem przekonany, ze wsrod czytajacych nie znajduja sie osoby o takich… ekhm… 'sklonnosciach’ :-| zalaczam pozdrowienia, szymon.

Alex

Może jednak pojęcia „uroda” i „atrakcyjność fizyczna” są sobie bliższe niż to opisałeś (żeby nie generować nieporozumień). Jako „atrakcyjność fizyczną” rozumiałem do tej pory wygląd/urodę (rozpowszechnione wzorce) plus fizyczne cechy dodatkowe takie jak: poruszanie się, zapach, głos (można dodać jeszcze kilka innych, które rzadziej podlegają wzorcom). Takie rozróżnienie powoduje, że kobieta uznawana powszechnie za urodziwą może nie być dla mnie w ogólności atrakcyjna fizycznie i odwrotnie. Ty mówisz o kolejnym stopniu – bezpośrednich doznaniach fizycznych, do których potrzebny jest dotyk. Ale mniejsza o definicje :) przesłanie główne jest jasne. To te bezpośrednie doznania dają nam najwięcej.

Pozdrawiam serdecznie
Tomek

Aż normalnie zabrałam komputer do łóżka i do snu poczytałam sobie wywiad z wyżej wymienionym profesorem.
Już po pierwszej konkretnej odpowiedzi wyobraziłam sobie, jak ten wywiad będzie wyglądać i przyznam, że daleko nie popłynęłam z wyobrażeniami. Wydaje mi się, że z założenia wywiad miał być kontrowersyjny. zdziwiło mnie kilka wniosków, bądź przytoczonych badań, które nijak nawiązują do wiedzy, którą ja w tej materii posiadam. Na ten moment nie wnikam, które z tych badań są bardziej rzetelne, ale warto byłoby wziąć poprawkę na to, ze wiele tez zostało obalonych. Obalonych, ponieważ czasy się zmieniły, ponieważ badając kilka różnych grup, choćby różnych wiekowo, dotarto do przyczyn takiego stanu (badanie zdolności matematycznych kobiet i mężczyzn, czy też zdolnych mężczyzn).
Czytając ten artykuł czułam się, jak pustelnik z rodziny skorupiaków, który szuka muszli, w której mógłby chronić swój odwłok – ot taka biologiczny obraz mi się ukazał.

Czy macie pomysł, co to znaczy, że w trudnych czasach mężczyźni są niezbędni kobietom? Myślę, myślę i ciężkawo… Z moich osobistych doświadczeń wynika, że o wiele lepiej radzę sobie w sytuacjach trudnych, niż mężczyźni wokół mnie, a miałam takich sprawdzianów sporo – możliwe, że to zasługa zahartowania w młodym wieku . Oczywiście warto byłoby tu doprecyzować co oznacza owa trudna sytuacja i czy dla kobiet trudna jest również trudną dla mężczyzn.

stopaprocentowa,
a ja z innej strony… Maluję paznokcie, noszę obcasy, makijaż, sukienki i jednak nie mam problemu z tysiącami oczu, które wtapia się we mnie, jak maszeruję. Dlaczego? Wydaje mi się, że poza wspomnianą otoczką, wysyłamy masę innych sygnałów i jeśli ja nie mam potrzeby sygnalizowania „jestem do wzięcia”, to też ci inni nie zwracają na mnie szczególnej uwagi. Oczywiście w to równanie nie wrzucam patologii pt. „jak kobieta mówi nie, to oznacza tak”. A jeśli chodzi o chwilowe skupienie uwagi na osobie, to osobiście mi to nie przeszkadza, ponieważ sama lubię obserwować ludzi.

Paweł Urbański,
Praca domowa odrobiona:)

Konserw,
Wielu moich znajomych dziwi się, jak mało czasu potrzebuję na wyszykowanie się, jednak ostatnio zauważyłam, że niektórzy mężczyźni potrafią kilkukrotnie przewyższać mój czas, jaki ja inwestuje w te czynności.

„Jestem też typem faceta, dla którego atrakcyjne (również w sensie fizycznym) są też te kobiety stanowiące wyzwanie intelektualne…”
ja mam podobnie w stosunku do mężczyzn i cenię sobie to, że mogłam przeczytać to w męskim wydaniu:)

TesTeq,
Spokojnie można – zajmuje mi to doprawdy chwilę, by zrzucić elegancki strój i pójść np. pobiegać z psem, czy powspinać się na skałkach.

Alex,
w takim razie dokładam swoją osobę do grupy kobiet, dla których dopasowanie swojego stroju do aktywności jest zupełnie naturalne.
Dziękuję za post – dał mi wiele do myślenia w kontekście mojej teraźniejszej relacji. A jeśli chodzi o „tego za dużo, tego za mało, to nie tak, …”, to im więcej wiosen za mną, tym trudniej przypomnieć sobie z czego ja kiedyś byłam niezadowolona.

Pozdrawiam i zasyłam życzenia miłego poranka:)

Alex,
Tak, dla mnie jasne, odpowiedź mnie zadowala ;)

Pozdrawiam,
Krzysztof Kowalczyk

stopaprocentowa pisze: „Nie będę się upierać przy mieszkaniu na wyspie, a już na pewno nie kupię mieszkania bądź domu w miejscu, co do którego nie będę mieć pewności, że dobrze będzie mi się tam mieszkać”

100% pewności nie będziesz mieć nigdy – proponuję zatem optymalny – w danym momencie – wybór i cieszenie się tym miejscem do czasu, kiedy przestanie Ci odpowiadać.

Witajcie,

Alex, ogromnie Ci jestem wdzięczna za krytyczne słowa pod adresem wyjątkowo nieudanego wywiadu z prof. Wojciszkem. Wywiad mnie bardzo zaskoczył, gdyż znam profesora od lepszej strony – jako rzetelnego badacza i krytyka mocno naciąganych tez socjobiologii.
Zauważyłam, że sporo socjobiologicznych uproszczeń przewija się w dyskusji, toteż dla równowagi ( i na odtrutkę) pozwolę sobie przytoczyć bardzo moim zdaniem interesującą polemikę autorstwa Anny Zawadzkiej:
http://www.feminoteka.pl/readarticle.php?article_id=663

Cieszy mnie tocząca się pod tym wpisem dyskusja. Widzę tylko, że w większości dyskutują mężczyźni o kobietach i nawet kobiety mówią więcej o kobietach niż mężczyznach… Słowo o atrakcyjności mężczyzn zatem:) W moich oczach: inteligencja i poczucie humoru są niezbędne, podobnie jak czucie się dobrze w swoim ciele (to, dodam, jest dla mnie głównym wskaźnikiem atrakcyjności. Kto ma ten fluid, nie potrzebuje nic więcej. Dotyczy to oczywiście obu płci). Zdolność prowadzenie fascynujących rozmów i nienadużywanie zaimka „ja” przydają bardzo wiele na skali osobistego uroku. Jeśli dołożyć do tego własny styl w ubiorze – znajduję się na granicy wniebowzięcia.
Uwaga! Socjobiologiczne mamrotanie dyskwalifikuje! Jeśli jest coś, co jest kobiecie równie potrzebne, jak rower rybie, to jest to zakompleksiony facet, który swoje problemy usiłuje zrzucić na”naturę” (Z racji rozpowszechnienia tej plagi dopuszczalna jest druga szansa w wypadkach rokujących poprawę ;).

Wyszło mi z tych rozważań, że podane powyżej kryteria dotyczą obu płci. Gdy oceniam atrakcyjność kobiet i mężczyzn, szukam tak naprawdę tego samego: błysku w oku, który wskazuje na to, że dana osoba czuje się dobrze ze sobą – i ze mną. Relacje, jak widać, także rozumiem dość szeroko, poczynając od przyjemności spędzania czasu w czyimś towarzystwie, przez wspólną pracę, po związki intymne.

Co z kolei prowadzi mnie do wniosku, że tak naprawdę atrakcyjność istnieje tylko w kontekście społecznym, nie zawsze jest widoczna na pierwszy rzut oka. Czy może raczej: to, co widać na pierwszy rzut oka, wymaga weryfikacji. Może się okazać, że uroda kryje dość plastikową osobowość, a z kolei tajemnicze promieniowanie podpowiada nam, że spotkaliśmy niezwykle interesującą i atrakcyjną osobę w kimś o urodzie odbiegającej od kanonów piękna.

Pozdrawiam,
Iwona

trudno dyskutować o gustach, świat to percepcja.
Dla mnie kobieta która nie chodzi w szpilkach i/lub nie maluje paznokci, nie istnieje jako obiekt pożądania.
Ale przecież sa faceci, dla ktorych takie własnie kobiety będą w cenie.
Najważniejsze to wiedzieć, czego / kogo się szuka.

Są też intelektualistki ubierające się aseksualnie, które przypominają sobie by być zmysłowe i kobiece tylko, gdy mają ochotę na seks ze swoim facetem. Kochane wąskouste intelektualistki, nawet jeżeli facet wam tego nie mówi, to my faceci jesteśmy wzrokowcami i sprawia nam przyjemność, gdy nasza miłość jest ubrana każdego dnia atrakcyjnie i kobieco.

Maciek mówi o prostych zasadach, dotyczących facetów.
daje kawę na ławę.
zamiast zrozumieć daną za darmo, potwierdzoną ewolucyjnie prawdę, Wy Kobiety, musicie widzieć drugie dno.
faceci (mężczyżni, chłopacy, samce, … jak zwał, tak zwał) są prości w obsłudze.
A Wy, kochane Panie, wyłączcie czasami komplikator.
Ku uciesze swojej i naszej

Alex,
Twój blog, Twoje zasady.
szkoda tylko, że poprawnośc polityczna przeważa nad prawami naturalnymi.
To moja, oczywiście subiektywna ocena.
A bene placito – nic więcej nie powiem.

Alex,
czy ja się gdzieś podpisałem „w imieniu wszystkich facetow”? .. nie!
Skoro nie, to znaczy, że wypowiadam sie w imieniu tylko i wyłącznie własnym.
Nawet wówczas, jesli używam zwrotu „faceci są ..”, to jest to moja własna perspektywa wszystkich facetów, bez autoryzacji innych.
Uważam, że mogę uogólniać we własnym imieniu i nadal jest to moja jedynie opinia.
Jak i większość z nas (w zasadzie wszyscy, czy tego chcemy, czy nie podświadomie uogólnia). Skoro zaś oburza kogoś moje uogólnianie, to korygowanie tego jest poprawnością … nazwijmy to polityczną.

Masz prawo mieć inne zdanie i nawet jesli się z nim nie zgadzam, to je szanuję i będę bronił prawa do wyrażania innych opinii.

Klarowność nie powinna sprowadzać się do odbioru czarno-białego, bo deprecjonuje to inteligencję czytających. cały rozwój sprowadza się do róznorodności, równiez różnorodności odczytu, rozumienia, interpretacji postów takie jak Twój.
Przeczytać nie znaczy zrozumieć, zrozumieć nie znaczy przekonać, przekonać nie znaczy zmienić pogląd.
Klarownośc jest dobra w matematyce, ale tu, w Twoim blogu jest więcej humanizmu niż nauk ścisłych. Nie transponujesz mechanicznie matematyki do przyrody. W koncu od piątku do poniedziałku jest tylko 3 dni, a od poniedziałku do piątku aż 4-ry :)

z pozdrowieniem
panache

ps. nadal to tylko moje subiektywne zdanie, a z klarownością zrobisz co uwazasz za stosowne.

panache pisze: „faceci (mężczyżni, chłopacy, samce, … jak zwał, tak zwał) są prości w obsłudze”

Zastanowiłem się nad tym Twoim uogólnieniem i uważam, że ono dobrze brzmi, jednak w środowisku biznesowym nie znalazłem jednego klucza, który dałby się zastosować do wpływania na zachowanie i motywację każdego faceta (tak, jak i każdej kobiety). Można dopatrzeć się pewnych prawidłowości statystycznych, są pewne kalki kulturowe, ale potem okazuje się, że w ten, czy inny sposób objawiają się potrzeby, których często dana osoba nawet sobie nie uświadamia.

Anna Smirkin pisze: „ja rowniez jestem z mezczyzna, ktory zdecydowanie woli mnie rozebrana”

Ważne jest, żeby partnerzy dobrze czuli się w swoim ciele. Ubierając się w wymyślne stroje możemy udawać kogoś innego. Nadzy musimy być sobą i lepiej, gdy dobrze się czujemy odziani tylko we własną skórę. Dlatego warto dbać o własne ciało – to pozwala nam zwiększyć poczucie własnej wartości.

Macieju,
niestety czytajac Twoje posty nie mialam mozliwosci zobaczyc szelmowskiego usmiechu czy przymruzonego lewego oka;) Od tej pory bede czytac Twoje posty z zupelnie innym podejsciem:) Poza tym jestem absolutnie pewna ze przez caly tydzien eksperymentu, moj maz chodzilby absolutnie zachwycony! Co jednak nie zmienia faktu, tutaj zgodze sie z TesTeq, ze najwazniejsze to czuc sie dobrze ze soba i partnerem, niezaleznie od stroju, czy jego braku;) Pozdrawiam serdecznie:)
Ania

Witold W. Wilk Says: „Skoro jest różnica między wąskimi ustami, a szerokimi to jaka?”

odpowiem żartobliwie:

– jedne służą do zjadania makaronu wzdłuż, a drugie w poprzek… ;-D

schodząc poniżej poziomu tej dyskusji, można by zapytać, co inny autor miał na myśli pisząc:

„Kochane wąskouste intelektualistki” – chodziło mu o uśmiech poziomy, czy pionowy ?

Maciej,

napisałeś: „Jest pewien zestaw pytań, na które rozsądny facet nauczył się prawidłowo odpowiadać. Są to pytania, z grupy “Kochanie, jak wyglądam?” “Czy ja się tobie podobam?”. ”

Zastanawiam się, co jest nie tak w Twoich relacjach z kobietami (zakladam ze jesteś przedstawicielem rozsądnych facetów,stąd Twoja wiedza), że kobieta z którą byleś lub jesteś musi pytać, czy Ci się podoba, a nie czuje tego. Może warto zastanowić sie, jak okazywać kobiecie, ze sie podoba, by nie miała co do tego wątpliwości i nie zadawała takich pytań.

Albo inaczej też – dlaczego wybierasz kobiety o tak niskim poczuciu wlasnej atrakcyjności, ze muszą u Ciebie otrzymywać potwierdzenie tej atrakcyjności / wartości… Rzecz warta zastanowienia… Gdyby nie miała wątpliwości, to by nie pytała…

Ewa

Witam,

Nie odniosę się w tym komentarzu do tematu postu, ale to co chcę napisać odnosi się do komentarzy generalnie, więc chyba każdy post jest dobry (nie mogłem znaleźć innego, który by to poruszał).

Mianowicie chodzi mi o sposób komentowania. Zauważyłem tendencję, szczególnie ostatnio mocno, do niejako rozbierania wypowiedzi an awet zdań innych na czynniki pierwsze i polemizowania z nimi przez wytykanie poszczególnych błędów. Czemu ma to służyć? Ja rozumiem że generalnie „precyzji wypowiedzi” i cieszy mnie że zwracana jest tutaj uwaga na jasność i przecyzyjność wypowiedzi. Ale czemu tak bardzo bardzo szczegółowo „pointować” czyjeś wypowiedzi, niejednokrotnie wręcz powiedziałbym „czepiać się”.

Pytam wszystkich, ale może konkretnie odniosę to do wypowiedzi Ewy W. TesTeq napisał „warto dbać o własne ciało – to pozwala nam zwiększyć poczucie własnej wartości”. Brawo – należy dbać o własne ciało i zadbane ciało moze dać poczucie włąsnej wartości. Ty napisałaś cały komentarz piętnujący (nie wiem czy to dobre słowo) uzycie w tym zdaniu słowa „nam”. Oczywiście że to jest pewne generalizowanie, ale czy aż tak drastyczne żeby to wytłuścić? Czy mogłabyś wyjaśnić mi czemu tak bardzo Ci to przeszkadzało?

Zauważyłem Ewo, że dość często tak robisz, wiec pytam Ciebie, ale generalnie chciałbym poznać zdanie również innych, co o tym myślą. To plus czy minus?

I żeby nie było nieporozumień – pytam całkowicie poważnie i bez żadnego czepiania się czy krytykowania. Po prostu jest to jeden z elementów, któe skutecznie powstrzymują mnie (i myślę że nie tylko mnie) przed częstszym wypowiadaniem się tutaj. Po prostu obawiam się że będę „zjedzony” za jakieś niedociągnięcia w wypowiedzi.

Pzodrawiam,
Greg

@Greg: Myślę, że każdy z dyskutantów Aleksowego salonu kieruje się szlachetnymi intencjami i jestem przekonany, iż Ewa W, na podstawie mojej nieco nieprecyzyjnej wypowiedzi, odniosła wrażenie, że sprowadzam poczucie własnej wartości do kwestii ciała, pomijając kwestię ducha. Gdybym tak odebrał czyjąś wypowiedź, także starałbym się przedstawić kontrargumenty. Mam nadzieję, że po moim wyjaśnieniu, nasze poglądy się zbliżyły.

Uważam, że ludzie budują poczucie własnej wartości z wielu cegieł i jedną z nich może być świadomość posiadania zadbanego ciała.”

Alexie,

Niebezpieczne pytania:
Przyznaję, należę do grupy facetów z przypadłością o której pisałeś.

SecondLife:
Widzę, że nic nie wiesz o SecondLife. Opisywani przez ciebie ludzie to patologia, która tak dobrze sprzedaje się mediach. A jak doskonale wiesz występuje ona w każdej społeczności i w świecie realnym jest jej przynajmniej tyle samo. Okazuje się, że jeżeli w świecie realnym jest ktoś zakompleksiony i zamknięty w sobie, to podobnie w świecie wirtualnym nie będzie umiał nawiązywać znajomości. Jest tam cały przekrój społeczeństwa.

Argument ze statystykami:
Doskonale zdajesz sobie sprawę, że w statystykach kluczowym jest sposób sformułowania pytania.
Jestem ciekaw jakie byłyby odpowiedzi na takie pytanie:
Gdybyś żył w świecie w którym przed narodzeniem twojego dziecka MUSIAŁBYŚ dokładnie określić jak ma wyglądać każda część jego ciała. Czy zdecydowałbyś się „podarować” swojemu dziecku, powiedzmy chłopcu: niski wzrost lub lekką nadwagę lub krzywe zęby lub małego penisa lub małe mściwe oczka lub włosy na plecach lub szerokie biodra lub pyrkowaty nos. :)
Wszak to rzecz gustu…
Oczywiście, że wygląd zewnętrzny jest co najmniej trzeciorzędną wartością na tle kontaktu duchowego. Jest to bezdyskusyjna prawda. Ja mówię o czymś innym. Mówię o ludzkiej hipokryzji, o tym, że oficjalnie głosimy poglądy o gustach i guścikach, a gdybyśmy naprawdę mogli zdecydować o swoim wyglądzie to wybralibyśmy, duże oczy, wydatne usta, nieskazitelną figurę itp…

i tak dla równowagi tej dyskusji:)
dziś toczyłam „zażarte” dyskusje z moim kochanie i doszliśmy do wniosku, że tak samo podobam się mu w typowo kobiecym stylu, czego wymaga moja praca, jak również kiedy to paraduję w dresie i trampach:)

Mężczyznom życzę wielu mądrych kobiet, które uświadomią im, że wcale nie są prostą maszyną posiadającą jeden program o nazwie: uroda.

Pozdrawiam:)

Alex pisze o Second Life: „Ośmielam się zaryzykować, że nie ma tam osób pokroju mnie (i jeszcze innych znanych mi, które osiągnęły w zyciu znacznie więcej ode mnie), tacy ludzie mają o wiele bardziej interesujące opcje w tzw. świecie realnym.”

Kiedyś gdzieś usłyszałem albo może nawet sam wygłosiłem opinię, że Second Life wciąga tych, którzy nie mają First Life. Jak każde uogólnienie, stwierdzenie to może wydać się niektórym osobom krzywdzące, jednak moim zdaniem w wielu przypadkach ucieczka w świat wirtualny jest właśnie ucieczką przed wyzwaniami i możliwościami, jakie oferuje świat realny.

Aleksandra Mroczkowska pisze: „Mężczyznom życzę wielu mądrych kobiet, które uświadomią im, że wcale nie są prostą maszyną posiadającą jeden program o nazwie: uroda.”

Dla równowagi dołączyłbym do tych życzeń, życzenia dla kobiet, aby spotkały mądrych mężczyzn, którzy uświadomią im, że faceci też dysponują więcej niż jednym programem. :-)

tym razem i ja niestety „czepiłam” się niepotrzebnie. Krzys nie uogólniał, zaznaczył tylko że zadbane ciało może być źródłem poczucia wartości. Przepraszam.

Dla mnie moje ciało nie jest źródłem kompleksów ale i nie jest źródłem poczucia wartości.
Dbanie o sylwetkę mogłoby poprawić moje poczucie wartości gdybym uznała że to codzienne pływanie to jakieś osiągnięcie. ;-). Osiągnięciem dla mnie to nie jest żadnym. Natomiast to, że udało mi się postawić firmę na nogi – jak najbardziej :-).

stopaprocentowa pisze: „Dbanie o sylwetkę mogłoby poprawić moje poczucie wartości gdybym uznała że to codzienne pływanie to jakieś osiągnięcie. Osiągnięciem dla mnie to nie jest żadnym. Natomiast to, że udało mi się postawić firmę na nogi – jak najbardziej.”

Osiągnięciem jest to, że pływasz codziennie. Sam akt dbania o siebie jest tu istotny, a nie rezultat tego dbania, który stanowi niejako efekt uboczny. Z moich basenowych obserwacji wynika, że stosunkowo niewielki odsetek ludzi jest w stanie robić coś regularnie, w zdyscyplinowany sposób i Ty się do nich zaliczasz. A postawienie firmy na nogi jest moim zdaniem kolejnym wynikiem tego Twojego zdyscyplinowanego podejścia.

stopaprocentowa pisze: „Systematyczność jest tu tylko efektem ubocznym robienia czegoś co mi sprawia przyjemność.”

Bardzo fajnie, że tak do tego podchodzisz. Natomiast ja wykombinowałem sobie filozofię „wielokierunkowego czerpania satysfakcji” (niniejszym zastrzegam to sformułowanie jako swoje). Systematycznie chodzę na basen, więc:

1) Cieszę się, że stać mnie na dyscyplinę porannego wstawania w sobotę i niedzielę.

2) Cieszę się, że idę pieszo na basen, wdychając świeże powietrze.

3) Cieszę się, że doskonalę swoje umiejętności pływackie i kondycję fizyczną (choć ostatnio lekarz zalecił mi ograniczenie pływania stylem klasycznym, więc „katuję się” kraulem).

4) Cieszę się, jeżeli uda mi się zmobilizować do pójścia ze mną na basen kogoś z mojej rodziny lub z kręgu moich znajomych.

Dzięki temu mam co najmniej 4 powody do radości w tym samym czasie :!:

Witam,

Po przeczytaniu głównego tekstu oraz Waszych wypowiedzi mam następujące
refleksje:

1. I czuję i uważam się za atrakcyjna kobietę, z którą dodatkowo można na różne tematy porozmawiać. Czasami chodzę w szpilkach, obcisłych spodniach i umalowana, co nie przeszkadza mi pójść na kilku-kilometrowy spacer.  Czasami też wkładam sportowy strój i buty mając do tego pomalowane paznokcie i delikatny makijaż. I nie przeszkadza mi to zwiedzać nocą zamku, bo nikt w ciemnościach nie zobaczy mojego makijażu  

Lubię dbać o siebie i o swoje ciało i sprawa mi to dużą przyjemność. Nie znaczy to jednak, że przed przysłowiowym „wyjściem” spędzam przed lustrem kilka godzin.

2. Dobrze się czuje, gdy mężczyźni zwracają na mnie uwagę, ale ani nie mam wpływu na to, co się, jakiemu Panu spodoba (szpilki czy dresy ) ani nie ubieram się pod kogokolwiek.
I tak, przy zawiązywaniu jakikolwiek znajomości przecież decydują o tym obie strony a nie chęć „namolnego Pana”.

3.Atrakcyjność i inteligencja są interesujące jak mówią niektórzy Panowie. Inni zwyczajnie boją się takich kobiet. I dobrze, im większa szczerość tym lepiej, szybciej wiemy czy relacja z daną osobą jest dla nas, czy nie.

Serdecznie pozdrawiam
Katarzyna Latek

Witam serdecznie
Do wszystkich
Nie będę opisywał wszystkich komentarzy jakie przeczytałem, gdyż zajęłoby to bardzo dużo czasu. Chciałbym jednak nawiązać do tej kwestii z wyglądem zewnętrznym – ale nie tylko o wygląd zewnętrzny i uprawianie jakiegoś sportu mi chodzi. Myślę, że jest to o wiele szerszy aspekt, jednakże na tym aspekcie się znam, więc pozwolę sobie dodać słówko.
Wielu z nas nie dostrzega pewnej bardzo prostej zasady (sam jej przez wiele lat nie dostrzegałem), która mówi: „The journey’s what brings us happiness, not the destination”. Oczywiście potrzebujemy zwycięstw i efektów bo one nam mówią czy robimy postępy. Tymi zwycięstwami, medalami itd itp karmimy nasze ego – nie ma nic w tym złego. Z drugiej strony jeśli za bardzo się na to „ego” nastawimy kiedy przyjdzie moment, że zaczniemy doznawać porażek (nikt nie jest doskonały i nie zawsze wygrywa i odnosi sukcesy) to nagle się okaże, że wcale nie jesteśmy tacy silni jak nam się wydawało. Wydaje mi się, że stoimy okrakiem pomiędzy „mieć” a „być” i każdy z nas powinien sam wybrać w jakich proporcjach co wybrać. Niestety kultura nazwę ją konsumpcyjną każe nam gonić za mieć…mieć ładny „kaloryfer na brzuchu” ; „świetny samochód” (najlepiej lepszy od sąsiada) itd – nakręcanie wyścigu szczurów we wszystkich aspektach życia.
Więc chodzimy na siłownie, baseny, uprawiamy różnego rodzaju sporty – katujemy swoje ciała, żeby gonić i mieć coś lepszego i ładniejszego.
Jeśli mogę mówić za siebie to najlepiej jeśli dotknę tematu sportu.
od ponad 10 lat ćwiczę różnego rodzaju wschodnie sztuki walk – to jedno z moich pasji. Od około 7 zacząłem ćwiczyć Judo i Aikido. Z jednej strony nie różnią się zbytnio gdyż pochodzą z tej samej rodziny (Jujitsu) z drugiej strony w jednej występuje dość silnie element rywalizacji (Judo – zawody) w drugim go brak (Aikido).
Zauważyłem w sobie pewną różnicę. Mianowicie kiedy goniłem w Judo za medalami, dyplomami, wynikami odczuwałem dość dużą frustrację kiedy zostałem pokonany i nie osiągnąłem tego co chciałem osiągnąć – do pewnego stopnia było to nawet mobilizujące do większego wysiłku. Pod warunkiem, że tych porażek nie zebrało się tyle, że zaczynałem wątpić w swoje umiejętności.
A ćwiczyłem bardzo dużo i sumiennie (nawet mając rękę w gipsie) i fakt, że wysiłek fizyczny dostarcza endorfin wcale mojego nastawienia i poczucia spełnienia nie poprawiał.
Z drugiej strony było Aikido – bez zawodów, bez rywalizacji. Czysta ruchowa ekspresja tego co wewnątrz. Za niczym nie goniłem, nie miałem rywali itd.
To mi uświadomiło jak wiele, w tym wewnętrzne poczucie naszego szczęścia, zależy od naszego wewnętrznego nastawienia.
Tutaj przytoczę co napisał TesTeq:
„Witam serdecznie
Do wszystkich
Nie będę opisywał wszystkich komentarzy jakie przeczytałem, gdyż zajęłoby to bardzo dużo czasu. Chciałbym jednak nawiązać do tej kwestii z wyglądem zewnętrznym – ale nie tylko o wygląd zewnętrzny i uprawianie jakiegoś sportu mi chodzi. Myślę, że jest to o wiele szerszy aspekt, jednakże na tym aspekcie się znam, więc pozwolę sobie dodać słówko.
Wielu z nas nie dostrzega pewnej bardzo prostej zasady (sam jej przez wiele lat nie dostrzegałem), która mówi: „The journey’s what brings us happiness, not the destination”. Oczywiście potrzebujemy zwycięstw i efektów bo one nam mówią czy robimy postępy. Tymi zwycięstwami, medalami itd itp karmimy nasze ego – nie ma nic w tym złego. Z drugiej strony jeśli za bardzo się na to „ego” nastawimy kiedy przyjdzie moment, że zaczniemy doznawać porażek (nikt nie jest doskonały i nie zawsze wygrywa i odnosi sukcesy) to nagle się okaże, że wcale nie jesteśmy tacy silni jak nam się wydawało. Wydaje mi się, że stoimy okrakiem pomiędzy „mieć” a „być” i każdy z nas powinien sam wybrać w jakich proporcjach co wybrać. Niestety kultura nazwę ją konsumpcyjną każe nam gonić za mieć…mieć ładny „kaloryfer na brzuchu” ; „świetny samochód” (najlepiej lepszy od sąsiada) itd – nakręcanie wyścigu szczurów we wszystkich aspektach życia.
Więc chodzimy na siłownie, baseny, uprawiamy różnego rodzaju sporty – katujemy swoje ciała, żeby gonić i mieć coś lepszego i ładniejszego.
Jeśli mogę mówić za siebie to najlepiej jeśli dotknę tematu sportu.
od ponad 10 lat ćwiczę różnego rodzaju wschodnie sztuki walk – to jedno z moich pasji. Od około 7 zacząłem ćwiczyć Judo i Aikido. Z jednej strony nie różnią się zbytnio gdyż pochodzą z tej samej rodziny (Jujitsu) z drugiej strony w jednej występuje dość silnie element rywalizacji (Judo – zawody) w drugim go brak (Aikido).
Zauważyłem w sobie pewną różnicę. Mianowicie kiedy goniłem w Judo za medalami, dyplomami, wynikami odczuwałem dość dużą frustrację kiedy zostałem pokonany i nie osiągnąłem tego co chciałem osiągnąć – do pewnego stopnia było to nawet mobilizujące do większego wysiłku. Pod warunkiem, że tych porażek nie zebrało się tyle, że zaczynałem wątpić w swoje umiejętności.
A ćwiczyłem bardzo dużo i sumiennie (nawet mając rękę w gipsie) i fakt, że wysiłek fizyczny dostarcza endorfin wcale mojego nastawienia i poczucia spełnienia nie poprawiał.
Z drugiej strony było Aikido – bez zawodów, bez rywalizacji. Czysta ruchowa ekspresja tego co wewnątrz. Za niczym nie goniłem, nie miałem rywali itd.
To mi uświadomiło jak wiele, w tym wewnętrzne poczucie naszego szczęścia, zależy od naszego wewnętrznego nastawienia.
Tutaj przytoczę co napisał TesTeq:

„1) Cieszę się, że stać mnie na dyscyplinę porannego wstawania w sobotę i niedzielę.
2) Cieszę się, że idę pieszo na basen, wdychając świeże powietrze.
3) Cieszę się, że doskonalę swoje umiejętności pływackie i kondycję fizyczną (choć ostatnio lekarz zalecił mi ograniczenie pływania stylem klasycznym, więc “katuję się” kraulem).
4) Cieszę się, jeżeli uda mi się zmobilizować do pójścia ze mną na basen kogoś z mojej rodziny lub z kręgu moich znajomych.
Dzięki temu mam co najmniej 4 powody do radości w tym samym czasie :!: ”

To jest właśnie ta „Journey”, którą odbywasz idąc na basen…a efekt pływania….to już jest produkt uboczny :)

Stopaprocentowa:
„Systematyczność jest tu tylko efektem ubocznym robienia czegoś co mi sprawia przyjemność. ”
Ważniejsze jest nie to co masz (ładne wysportowane ciało), ale to kim się stajesz (systematyczność)….robiąc to i owo. Myślę, że ta Twoja systematyczność sprawia, że stajesz się szczęśliwsza, a piękne ciało to tak naprawdę efekt uboczny pływania. To jest moje subiektywne rozumienie tej sprawy – w taki sposób tłumaczę sobie fakt, że mam ładne smukłe ciało. Jest to efekt uboczny treningów, które uwielbiam, a fakt że je uwielbiam wyrabia we mnie systematyczność. Pozytywnie zamknięte koło :)
Z poczuciem własnej wartości jest podobnie, to znaczy, jakie ono będzie w głównej mierze zależy od nas samych – od sposobu jak siebie widzimy.
Mam nadzieje, że nie odbiegłem od tematu za bardzo.
Pozdrawiam serdecznie
Marcin

A propos atrakcyjności, opakowania, itp.
Ostatnimi dość długimi czasy nie wykonuję pracy zawodowej, skutkiem czego nie mam przymusu zakładania jakiegoś szczególnie dbałego biznesowego stroju.
Z moim kochaniem rzadko gdzieś wychodzimy, więc ten aspekt staranniejszego ubrania się też odpada.
Jeśli wychodzimy to na rower, spacer lub jogging, w takich rodzajach aktywności szpilki i spódniczka odpadają (jak również makijaż).
Kiedyś był w moim życiu taki czas, że bez makijażu nie wyszłabym do kiosku po gazetę, cieszę się,
że mam już ten etap za sobą;)
No i jeśli raz na tzw. ruski rok przydarza się na jakaś uroczysta kolacja czy też prywatka u znajomych, ja starannie się maluje i ubieram. Pytam Go wtedy czy ładnie wyglądam, słyszę nieodmiennie,
że zawsze ładnie wyglądam.
I nie jest to bynajmniej wyuczony chwyt (no, może troszeczkę).
Ale, że nie do końca świadczą momenty, kiedy mówi mi po prostu sam z siebie, że wyglądam danego dnia wyjątkowo atrakcyjnie. I nie są to dni owego starannego przygotowania.
Nie mam makijażu, jestem w dresie, wydawałoby się, jak zawsze. Zastanowiwszy się głębiej, dochodzę do wniosku, że są to dni, kiedy się uśmiecham, mam doskonały nastrój, wszystko mi się udaje i generalnie jestem z siebie zadowolona. Zadowolenie może być wynikiem bardzo różnych dokonań, czy to zrobienia starannego peelingu i maseczki (wówczas wpływ na urodę może i jakiś jest, chociaż po jednorazowym zrywie – nie jestem pewna tak do końca), czy to udanej wycieczki rowerowej, czy to nawet umycia okien, które już bardzo tego umycia wymagały (wówczas wpływ na urodę żaden jest, by nie rzec ujemny).
On zauważa po prostu mój dobry nastrój i uśmiech i to Mu wystarczy by uznać, że jestem atrakcyjna.
Miałam kiedyś koleżankę, która zwykła mawiać: „Kaśka, ja jestem zachwycona rutyną, tym, że siedzimy sobie z moim facetem wieczorem, ja jestem w dresie, coś oglądam w TV, on jest w dresie, coś sobie czyta i mimo, że nie rozmawiamy nawet, ja cały czas mam poczucie, że jestem dla niego tą jedną jedyną… Utwierdzają mnie w tym przeświadczeniu co jakiś czas rzucane ukradkowe pełne czułości spojrzenia. ”
Pozdrawiam serdecznie
Kasia

Witajcie :)
Alex:
Przemyślałem to co napisałeś. W tym co piszesz jest sporo racji. Zastanawia mnie jednak czy w tym przypadku uzyskiwanie szybkiego rezultatu końcowego nie jest wynikiem tego, że ktoś nie wykorzystał optymalnie danego mu czasu. I w tym momencie potrzebuje Ciebie abyś pilnie ugasił jakiś powstały pożar i uzyskał szybko końcowy rezultat. Ciekawi mnie również czy możliwe jest uzyskanie jakiejś ważnej zmiany poprzez szybkie zdecydowane działanie (terapię szokową) czy też raczej jest to wolniejszy proces?. Na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że był to w 90% proces, czasami krótszy, czasami dłuższy, ale zawsze proces przechodzenia z jednego punktu do drugiego. Jak to wygląda Alex z Twojej strony?.
Myślę, że oboje mamy rację, tylko, że życie jest bardzo różne i kolorowe i każda sytuacja jest inna i wymaga innych środków do jej rozwiązania. Trzeba się zastanowić jaki środek w jakich okolicznościach użyć.
Znalazłem ciekawy artykuł poniekąd traktujący o tych naszych dywagacjach:
http://www.charaktery.eu/artykuly/Po-co-zyje/483/I-badz-tu-madry/

Pozdrawiam serdecznie
Marcin

Witam :)
Alex hmm…chyba sam za bardzo chciałem coś sobie utrudnić w głowie. Nie ma znaczenia przecież czy do pewnych konkluzji, wniosków dochodzimy „na szybko” i od razu wprowadzamy efekty przemyśleń w życie, czy też zajmuje nam to trochę czasu, zanim ujrzymy rozwiązanie.
Mea Culpa :). Na drugi raz zanim coś napiszę to przemyślę dwa razy to co ktoś napisał.
Rozumiem już wszystko, nie ma sensu nic już komplikować :).

Witajcie,
podzielę się z Wami krótką historią, ponieważ ciekawa jestem Waszej opinii (głównie męskiej części czytelników, choć kobiecy punkt widzenia również chętnie przeanalizuję).
Otóż mam bardzo dobry kontakt z pewnym znajomym od jakiegoś czasu (widujemy się regularnie w większym gronie) i po paru rozmowach stwierdził:
„Pierwszy raz zdarza mi się, że podziwiam dziewczynę za wielki intelekt, a jest dla mnie kompletnie aseksualna”.
Oczywiście dopytałam na wszelki wypadek czy uważa mnie za mało atrakcyjną ;)
Potwierdził moją atrakcyjność, więc mu podziękowałam za szczerość oraz zapowiedziałam początek ciekawej znajomości na stopie koleżeńskiej.
Następnego dnia podczas tłumnego rozgrzewania głosu (przed próbą), które trwało około pół godziny, cały czas mnie obserwował. Znajoma stwierdziła na podstawie własnych obserwacji, że wpadłam mu mocno w oko.
Co to może znaczyć? Interesuje mnie to głównie z psychologicznego punktu widzenia. Mam wielką nadzieję, że nie potwierdzicie tezy, iż znajomy udawał z aseksualnością. Jeśli tak, to zwątpię już całkiem w możliwość zaprzyjaźnienia się z osobą płci przeciwnej :)

P.s.: wybaczcie zbaczanie z głównego tematu. Jest to jednak temat, który mnie co raz częściej nurtuje i nieco przeszkadza w codziennych działaniach. Mam nadzieję pozbyć się tejże myśli jak najszybciej, po jej uprzednim dokładnym przeanalizowaniu.

Pozdrawiam ciepło z chłodnej stolicy, Agnieszka.

Kuba Mendys, dziękuję za komentarz.

„Trudno na podstawie twojego subiektywnego i wyrywkowego opisu jednoznacznie ocenić gościa.”
Trudno, żeby to były „obiektywne” opisy. W rzeczywistości każdy opis jest subiektywny;)

„Zaryzykuje stwierdzenie, że w istocie nieważne co inni o tej sytuacji myślą i dlaczego facet tak się zachowuje – ważne jak ty się z tym czujesz.”
Kuba, właśnie sęk w tym, że staram się coś co mnie interesuje zgłębić najbardziej jak to jest tylko możliwe. Stąd przytoczona historia. Intrygują mnie ludzie z zagadką. Zagadki się rozwiązuje, nieprawdaż? :)
A czuje się poirytowana. Stawiam na szczerość (zakładam zawsze na początku znajomości, że osoba z którą mam do czynienia jest prawdomówna), stąd moje zdziwienie spowodowane zachowaniem osoby przez mnie opisanej. Elementy nie tworzą logicznej całości. Zawsze istnieje przyczyna danego działania.
Po drugie, staram się od wielu lat zgłębić przynajmniej część psychiki ludzkiej, zwłaszcza męskiej, by lepiej zrozumieć otaczające nas środowisko.

Pozdrawiam, Agnieszka.

Kuba Mendys, z reguły nie jestem za budowaniem poczucia wartości w ten sposób, jeśli jednak część mężczyzn to stosuje i jakaś część (strzelam w ciemno, że większość) kobiet to pochwala, to nie zamierzam temu zapobiegać, ale trzymam się z dala od tego typu zachowań.

Alex, najpierw odniosę się do paru punktów, póki jeszcze mogę*:
„zanika popęd, lubi nietypowe kobiety, jest gejem”
Być może, nie „wnikam”…

„może się bać Twojej seksualności i na wszelki wypadek, aby nie być z nią praktycznie skonfrontowany mówi takie rzeczy”
Nie zamierzam mu upraszczać sprawy. Mimo, że mi się nie podoba zamierzam trochę „podrażnić się” nim/z nim (poczułam się jednak nieco urażona). Ciekawe co z tego wyjdzie? :)

„może chciał, abyś poczuła się mniej wartościowa niż jesteś, aby potem “zrobić Ci łaskę”, że Cie będzie chciał.”
To samo co wyżej. + Na szczęście nie ma wpływu na moje poczucie wartości. (zresztą jak większość świata, z drobnymi wyjątkami).
A jak pisałeś: „Panie, nie dajcie się na to nabrać!”. Prawdopodobnie jest to główne wytłumaczenie jego zachowania.

*Mięśnie brzucha bolą. A na koniec: dziękuję bardzo za ogromną dawkę śmiechu. Czytając kolejno punkty: 1), 2), 3) i 4) popłakałam się prawie ze śmiechu, bardzo lubię nazywanie rzeczy po imieniu, tzw. „prosto z mostu” :) :)
To było bardzo dobre uczucie. Życzę Wam wszystkim również tak miłych przerywników w ciągu dnia, które poprawiają humor na wiele godzin. Już dawno tak się nie uśmiałam, a równocześnie uzyskałam parę rozwiązań. Na pewno jedno z nich jest tym odpowiednim.

Pozdrawiam, Agnieszka.

Agnieszko,

Daj sobie spokój z tym facetem. Szkoda na niego i czasu i tych wpisów.
Wartościowi faceci potrafią wyartykułować o co im chodzi i nie potrzeba tu
żadnych zagadek. Ale jeśli lubisz tak spędzać czas, że „rozwiązujesz słowne
zagadki” czyli to , co mówią niektórzy to oczywiście masz do tego pełne prawo.
Niektórzy faceci tylko tak potrafią funkcjonować, na niepowiedzeniach, na niejasnych
zadaniach i słowach, jednym słowem na DOMYSŁACH.

To oczywiście moja refleksja w oparciu o te kilka zdań, które napisałaś.

pozdrawiam ciepło
Katarzyna Latek

Jestem kolejną osobą zainteresowaną nowym postem i zdaniem innych czytelników. Może wymiana naszych doświadczeń pozwoli nam lepiej zrozumieć drugą stronę. Może są jakieś częste zachowania, którymi próbujemy coś przekazać albo coś pod nimi ukryć? Co nam się wydaje oczywiste a wcale takie nie jest dla drugiej osoby?
Pozdrawiam

KasiaM pisze: „Z moich doświadczeń wynika, że taka przyjaźń jest bardzo trudna. Niestety nie udało mi się jak do tej pory zbudować z mężczyzną relacji opartych tylko i wyłącznie na wzajemnej fascynacji intelektualnej, wymianie doświadczeń i spostrzeżeń, czy zwyczajnego cieszenia się własnym towarzystwem.”

Zgadzam się z Tobą. Emocje to zjawisko dynamiczne i bardzo trudno jest zsynchronizować ich natężenie w czasie pomiędzy dwojgiem ludzi.

Witam wszystkich, tym bardziej że jest to mój pierwszy tutaj komentarz :) Czytuję Alexie Twojego bloga w ramach nieregularnych sesji (np. niedzielne poranki od siódmej ;)) i zwykle w całości komentarze pod poszczególnymi wpisami.
Chcę na szybko (rowery czekają) zwrócić uwagę na jedną rzecz związaną z Twoim wpisem. Nie należy również popaść w skrajność i owych sugestii kanonów urody płynących „kolorowych obrazków” stosować jako „antyfiltra”. Pomiędzy Jest tyle fantastycznych, “zwyczajnie” wyglądających Pań a „jest tyle fantastycznych i fantastycznie wyglądających Pań” jest czasem tylko cienka linia własnej percepcji ;) Myślę, że warto to podkreślić. Postaram się później przelać na klawiaturę kilka własnych spostrzeżeń i doświadczeń w tej materii.
Jeszcze odniosę się do kilkakrotnie używanego w komentarzach stwierdzenia „faceci są prości w obsłudze”. Tak, pełna zgoda! Tak samo kobiety! I fortepian też! Przecież wystarczy tylko naciskać odpowiednie klawisze w odpowiednim momencie. Pamiętajmy, że zanim zaczniemy komponować, musi nam się najpierw komfortowo grać. Nie da się tego zrobić na każdym instrumencie ;) Nie da się tego również zrobić, nie wykazując silnej woli i ciężkiej pracy w przygotowania samego siebie.

Pozdrawiam
Ernest

Olga, w artykule trochę niejasno to napisali, ale w przypadku OBOP częściej używane jest sformułowanie „prawdziwy mężczyzna”, czyli nie koniecznie taki, z którym kobiety chciałyby mieć bliższe relacje.

[..] u tych niewielu rozsądnych, inteligentnych.. – na prawdę tak mało tych inteligentnych??

I żeby dobrze działała (firma), on (idealny mężczyzna) musi okłamywać i pracowników, i klientów. Coraz bardziej prawdopodobne, że zostanę singlem :/

Witam,

Artykuł już czytałem wcześniej, nawet miałem dać linka na blogu ale jakoś wyleciało mi to z głowy.

Olga, artur, Maksymilian.

Mi wcale nie jest tak trudno wyobrazić sobie wyniki tych badań. W 2008 r. czytanie książek zadeklarowało zaledwie 38 proc. badanych Polaków. ( http://ksiazki.wp.pl/wiadomosci/id,38065,wiadomosc.html ) Wcale bym się nie zdziwił jakby podobnie rzecz się miała z chodzeniem do galerii, kina, teatru czy muzeum. W Polsce chyba nadal dość popularne jest przeświadczenie, że pierwszy milion to trzeba ukraść i w ogóle bez kombinowania, manipulowania, wygryzania innych i tak zwanego podkładania świni kariery się nie zrobi. W tym świetle odpowiedzi nie są takie dziwne. Trzeba też pamiętać, jak zauważył artur, że pytano o ideał mężczyzny i o prawdziwego mężczyznę a to nie zawsze musi się pokrywać. Niemniej jednak artykuł rzeczywiście szokuje. Też zastanawiam się czy w takim wypadku nie jestem skazany na zostanie singlem ;)

Pozdrawiam serdecznie,
Grzegorz Kudybiński.

Witam!
Mam 24 lata, jeszcze studiuję, pracuję dorywczo to tu to tam. Uwielbiam ciągniki i mam jeszcze strasznie „dziecięcy bigos” w głowie. Postanowiłam się „zaprezentować”, że tak powiem z przytupem ;) to właśnie ja.
Wszystko co poukładane, że tak powiem jest mi obce.

Czytając ten blog, przez moją zakręconą głowę przechodzi mnóstwo myśli. Zdaję sobie coraz bardziej sprawę jak dużo ciągle jeszcze muszę zrobić, ile jeszcze muszę od siebie „wymusić” by żyć tak jak chcę.

Otwieracie oczy mi, nie tylko autor, który bez dwóch zdań, pisze naprawdę ciekawe notki, które COŚ wnoszą dla mnie, ale każdy czytelnik komentator.

Bardzo dobrze znaleźć takie ciekawe miejsce w internecie.
I za to chciałam podziękować.

Cześć Alex,
Czy według Ciebie są jakieś sygnały, które, jeszcze przed poznaniem danej osoby, mogą wskazywać, lub zdradzać jej/ jego temperament seksualny?
Dlaczego ciągnie nas do jednych, bardziej niż do innych?
Wbrew pozorom, nie jest to wcale związane z wyglądem. Chodzi bardziej o aurę, którą, nawet z daleka, dana osoba roztacza wokół siebie.