Termin „tunelowe życie” uważam za bardzo celny i opisane nim zjawisko także postrzegam jako negatywne i wymagające przeciwdziałania. Spodobała mi się opisywana kiedyś na blogu idea stosowania zasady Pareto do podziału i kierunkowania swojej aktywności życiowej. Po przemyśleniu tematu stwierdziłem, że taktyka ta, nawet lepiej niż w życiu zawodowym, powinna sprawdzać się w sferze prywatnej – przy decydowaniu się na hobby czy uprawiane dyscypliny sportu. Jak na razie nie mogę stwierdzić, czy w praktyce faktycznie daje to lepsze efekty ogólne niż „tunelowanie”, gdyż wciąż jestem w trakcie implementacji pomysłu w życiu. Z ciekawością poznam refleksje ludzi stosujących podobne rozumowanie od dłuższego czasu…

Co do urozmaicania sobie towarzystwa, w którym się przebywa, chyba każdy się zgodzi, iż może to przynieść tylko korzyści. W ten sposób można poznać alternatywne postrzeganie i podejścia do wielu spraw, w rezultacie wpaść na rozwiązania do których samemu może dochodziłoby się bardzo długo metodą prób i błędów. Dorzuciłbym jeszcze, że warto czasem poznać osoby spoza swojego – że tak to ujmę – „natywnego” środowiska (z całkiem innej branży / klasy społ. / kraju…), dopiero to wprowadza prawdziwą różnorodność.

I na koniec „słowo” o byciu jedynym na liście. Staram się koncentrować na celach najogólniejszych a potem znajdywać najoptymalniejsze w danej sytuacji sposoby ich osiągania. W tym przypadku celem jest uzyskiwanie, przy jak najmniejszym nakładzie wysiłku, środków materialnych w ilości pozwalającej zapewnić założony standard życia. Stanie się niepowtarzalnym jest jednym z rozwiązań. W pewnych warunkach/branżach/okolicznościach faktycznie może być to najlepsze wyjście, natomiast myślę, że czasem wymieniony cel może okazać się łatwiejszy do osiągnięcia przy wyborze alternatywnej metodologii. Czynnikiem decydującym może okazać się w tym przypadku na przykład relatywnie duża ilość energii jaką trzeba włożyć w wybicie się na taką jedyną na liście „purple cow”. Co więcej, może okazać się, iż najlepsze rozwiązanie będzie także sprzeczne z zasadą urozmaicania zajęć (jeśli np. ktoś uwielbia swoją monotonną pracę). Podsumowując, w kwestiach zawodowych, nie fetyszyzował bym a priori żadnego podejścia – to kwestia mocno indywidualna i najlepszy wybór zależy od wielu czynników. Natomiast w sferze prywatnej – w mojej opinii – zawsze powinno się starać o jak największą różnorodność.

Pozdrawiam!

Witaj Alex, Witajcie czytelnicy.

Może trochę przewrotnie, ale uważam że „tunelowanie” własnych zainteresowań jest jak najbardziej pożądane. Jeśli jakaś aktywność sprawia nam przyjemność to dlaczego się jej nie poświęcić bez reszty. Zresztą takie „pełne zanurzenie” w hobby czy interesujące nas zajęcie daje większe szanse na przekucie tego w pracę, którą będziemy wykonywać z namiętnością i radością a to przecież chyba jedna z przyjemniejszych rzeczy. Jednak równie ważne jeśli nie ważniejsze jest to co napisał Orest, nie stracić z pola widzenia innych obszarów, które mogą nas również zainteresować. Może się okazać że nasz tunel to kolokwialnie mówiąc, kanał a tego nie chcemy. Nie chcemy też wypalić się, dlatego uważam że dobrze mieć pogląd na inne ciekawe obszary.

Wydaje się, że dobrą metodą jest to co zauważyłem że robisz dość regularnie Alexie, czyli „przerwa kreatywna”. Widzę to jak wyjście z naszego miłego i kochanego tunelu (bo przecież tylko takie chcemy mieć) aby na chłodno rozglądnąć się dookoła.

Pozdrawiam,

Według mnie ciekawym rozwiązaniem jest łączenie szerszego horyzontu z „tunelitis”, jak to Aleksie nazywasz. W aspekcie szerszym (tygodniowym czy miesięcznym) zachowywać szerszy punkty widzenia, ale w trakcie mniejszych jednostek czasu skupiać się na wąskich zagadnieniach używając postrzegania tunelowego.

Uważam bowiem, że to co w danej sytuacji jest wadą i ma znaczenie negatywne może kiedy indziej stać się bardzo przydatnym zasobem :-)

Tak jak to widzę.

Witam wszystkich,

moim zdaniem widzenie tunelowe pomaga w krótkim okresie czasu (czyli jest to względne). Dla przykładu lekarz, który powinien śledzić rozwój medycyny, a już w szczególności jego specjalizacji może, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila (ważne wyzwanie zawodowe, np. operacja) całkowicie zawężyć „pole widzenia” do rzeczy co do których jest pewien (podkreślam: jest pewien), że wpłyną pozytywnie na zdrowie pacjenta. Zgadzam się zatem z przedstawionym tutaj przykładem sapera.

Co do życia osobistego… moim zdaniem jest to negatywne. Jeśli nie spróbujemy naprawdę szerokiej gamy rzeczy, to wiele można stracić. Tunelowe widzenie to ciągła rezygnacja z okazji, szans, możliwości. Chyba wszyscy zgodzimy się z poglądem, że dobrze mieć znajomych reprezentujących różne środowiska, punkty widzenia. To po prostu wzbogaca nasze życie.

Orest> zainteresowało mnie to co pisałeś o sylwetkach „wielkich” osób. W jaki sposób do tego podchodzisz? Czy masz swoje ulubione źródła (zatem i wiarygodne) wiedzy o ich życiu i czy są to tylko osoby związane z Twoją branżą? Czy raczej ogólnie takie, które warto znać z danych postaw.

Pozdrawiam serdecznie udając się na ostatnie 2 lekcje jazdy autem :) ,
Łukasz Kasza

Dziękuję za wyczerpującą wypowiedź, Orest.

Postaram się również poszukać, poczytać, dowiedzieć się czegoś o wybitnych postaciach. Nie ukrywam, że podobnie jak Tobie i mnie imponuje szanowny autor tego bloga.

Chcę jeszcze dodać, że tunelowe życie może być związane również z monotonią w pracy, kiedy chcą, jak było to tutaj powiedziane, zrobić z nas zombie. Wówczas w interesie pracodawcy jest aby taki dumb terminal raczej się nie wychylał.

Z racji mojego hobby przyszło mi do głowy porównanie naszego spojrzenia na świat do obiektywu z zoomem. Używanie takiego sprzętu daje niesamowity komfort pracy – można objąć wzrokiem szeroki plan i w razie potrzeby skoncentrować się na jego wycinku praktycznie nie ruszając się z miejsca. I niby wszystko jest idealnie, ale jak ktoś się nieco bardziej wgryza w temat to zaczyna dostrzegać pewne niuanse:

1) nawet najlepszy zoom nigdy nie dorówna dobremu zestawowi stałoogniskowych szkieł, bo optyka i mechanika mają swoje ograniczenia, których nie sposób przejść (jak coś jest dobre do wszystkiego, to jest do niczego)

2) najciekawsze zdjęcia powstają wtedy, kiedy nikt inny nawet nie pomyśli o wyciągnięciu aparatu lub wstaniu z łóżka (liczy się moment, kiedy działamy)

3) samo szerokie lub wąskie spojrzenie nie wystarcza, bo równie ważna jest perspektywa (czasem trzeba się położyć, albo siedzieć po pach w wodzie) i kąt z którego obserwujemy (wystarczy zrobić parę kroków na bok, a światło zupełnie inaczej rysuje rzeczywistość i elementy w kadrze lepiej się mogą skomponować

4) sprzęt i mobilność to nie wszystko- potrzeba wiedzy co i gdzie można spotkać, słowem obserwować i wyciagać wnioski

5) nawet najlepszy sprzęt nie wykona za mnie zdjęcia, żeby mieć efekty, trzeba go wykorzystywać

6) jak nie masz sprzętu, nadrabiaj talentem – przez wiele lat robiłem zdjęcia, uczyłem się mając do dyspozycji bardzo niewiele

7) nawet jeśli wszystko jest idealnie, mamy sprzęt, wiedzę, chęci i wszystko zaplanowaliśmy, to i tak jest sporo czynników od nas niezależnych. Szczęście jednak sprzyja przygotowanym;)

8) najpiękniejsze nawet zdjęcia są nic nie warte jeśli robię je do szuflady, trzeba pokazywać to co się robi, nie wiedomo nigdy komu się to spodoba i co może z tego wyniknąć

9) zawężenie mojego spojrzenia może tylko spowodować samouwielbienie i w efekcie uniemożliwia rozwój. Ważne jest poznanie kumatych osób, które myślą podobnie i swoim spojrzeniem i życzliwymi uwagami pomagają się rozwijać (nawet jeśli te osoby mają mniej doświadczenia czy wiedzy, to mają własne zdanie) Poznałem już parę osób bezkrytycznie nastawionych do własnych dokonań i Boże broń mnie, abym nie stał się podobnym:)

Reasumując – dobrze się najpierw rozejrzeć co mam do dyspozycji, a potem zastanowić jak mogę to wykorzystać. A potem ciągle eksperymentować i pytać, zmieniać stale sposób patrzenia:)

P.S. mam nadzieję że cały koment mieści się w temacie:)

Rafał Kowalski rozwalił temat.

A ja bym to podsumował tak:
Każdy z nas ma swój tunel, dla niektórych jest to jedna dziedzina dla innych zaliczanie tunelów, zarobki, szpan, lub omijanie nowych tunelów.

Jeśli nie jesteśmy otwarci na perspektywe innych ludzi to zawsze skończymy w jakimś tunelu.

To ile razy w życiu pytamy się czy jesteśmy w dobrym tunelu ?

Witam wszystkich na forum i przy okazji (jako, że to mój pierwszy raz) pozdrawiam Ciebie, Alex i dziękuję za to, co robisz, ponieważ otwierasz mi oczy na wiele spraw.

„Tunelitis”… tak, dobrze wiem, co to oznacza w praktyce. Dlatego uważam, że choć podstawy zbudowania tunelu (kilka ważnych w danym momencie spraw, na których potrzebujemy się skupić aby osiągnąć określony cel) są jak najbardziej pożądane, to nie należy pozwolić, aby sam tunel za bardzo się „rozrósł” przesłaniając nam inne aspekty naszego życia. Trzeba więc być czujnym.
W moim przypadku „tunelitis” trwalo jednak trochę więcej niż kilka miesięcy. Ponieważ pochodzę z małego miasta już od dawna moim jedynym marzeniem było wyrwać się stamtąd jak najdalej. Celem były oczywiście studia w dużym mieście i dobra praca. Ich realizacja wymagała ode mnie bardzo dużo wysiłku i poświęcenia, ciągłej nauki i dodatkowych zajęć pozalekcyjnych (wiadomo, malomiasteczkowe liceum). W związku z tym zakopałam się w swoim tunelu praktycznie nie wychylając z niego głowy przez długi długi czas. Tak jak wspominał Alex takie postępowanie miało „całą serię zalet”, przede wszystkim przyczyniając się do osiągnięcia wymarzonego celu, czyli dostania się na studia do pięknego Poznania ;) Niestety spowodowało też „rozrośnięcie się” tunelu (choć może bardziej właściwym okresleniem byłoby „zawężenie się lejka”) do rozmiarów, o których sama nie zdawałam sobie sprawy i zubożenie doznań, zwłaszcza, że tak to ujmę, społecznych. A że tunel, jak się już rozrośnie to łatwo nie odpuszcza (bo jest dla nas czymś znanym, poza tym jest usprawiedliwiony wyższymi celami; nasuwa mi się tu ciągle okreslenie „stuck in a rut”) to okazało się, że wręcz potrzebuje pomocy z zewnątrz, aby zmniejszyć miejsce zajmowane przez tunel w moim życiu.
Na szczęście życie jest nieprzewidywalne i zapewniło mi także kilka sytuacji, które skruszyły nieco ściany tunelu nie naruszając jego podstaw. Obecnie dzięki nim oraz pracy nad sobą zauważam, że inne sprawy też sa ważne ;)

PS> Wybacz Alex, że nie wypowiem się na temat konfrontacji między różnorodnością a byciem „jedynym na liście”, ale nie jestem jeszcze na to gotowa.

Pozdrawiam serdecznie!

Lasu: Co dokładnie miałeś na myśli mówiąc o rozwaleniu tematu?

A ja dorzucę taką myśl – tunelowe podejście do życia, może być po prostu niebezpieczne i niezdrowe. Brak równowagi na linii „ciało – umysł” jest chyba najprostszym przykładem. Ale nawet jeśli skupimy się jedynie na sferze umysłowej pozostawanie przez dłuższy czas w obszarze wpływu koncepcji/zajęcia/specjalizacji może usztywnić nas poznawczo, nie wspominając o zawężeniu kręgu znajomych i przyjaciół do podobnych do nas szaleńców, ulegających syndromowi „myślenia grupowego” na specjalistycznych konwentach i sabatach ;)

Ludzki umysł wydaje się być przede wszystkim maszyną zbudowaną z nawyków, czy to poznawczych, czy to emocjonalnych, czy to opartych na zachowaniach. A moje ulubione prawo efektu w zbanalizowanej formie głosi – jeśli zrobisz coś raz, to bardziej prawdopodobne jest to, że zrobisz po raz kolejny. A więc krok po kroku głębiej w mroczny tunel specjalizacji. A potem przestajemy zauważać co się stało z nasza wydolnością wyrzutową serca, ewentualnie zainteresowaniem dramatem skandynawskim, które gdzieś po drodze rozpłynęło się w bezdennych czeluściach doby poświęcanej na kopanie tunelu. Bardzo proste, ale pomocne ćwiczenie coachingowe – czyli koło życia, może być użyteczne w dokonaniu krytycznej oceny swojej „równowagi”. Warto przyjrzeć się temu, w czym „znalazło się schronienie”, bo można się obudzić w nocniku, w którym zanurzona jest już nie tylko nasza ręka. W moim przypadku niebezpieczne bywa zanurzenie w pracy „ofertowo-marketingowej” bo jest to kanał wyjątkowo mroczny i zatęchły. Co nie zmienia faktu, że moje tunele bywały różne (mainly business ideologies) i orientowałem się, że jestem za głęboko, kiedy przyjaciele dawali mi w różny sposób do zrozumienia, że tracę kontakt z rzeczywistością. Dlatego moja druga myśl jest taka – warto wypracować sobie przyjacielski system sygnalizacji ;) Ludzie, którzy idą z nami przez kilkanaście lat zorientują się, że coś jest nie tak kiedy znad powierzchni ziemi wystają już tylko nasze włosy. Inni mogą pomyśleć, że jesteśmy gadającą specjalistycznym żargonem kępka mchu.

Rafał Kowalski: „Co dokładnie miałeś na myśli mówiąc o rozwaleniu tematu?”
w skrócie to to że przez proste porównanie do tego na czym się znasz pokazałeś na co trzeba zwracać uwagę bez zbędnych szczegółów.

Alex W. Barszczewski: „Pojawia się pytanie, czy istnieje taki tunel, w którym tkwienie byłoby dobre?”

Jak bym raczej postawił pytanie Jak długo zostać w tunelu (zakładając, że do niego klasyfikujemy dalszy rozwój w wybranym kierunku).
Ponieważ:
a. tunele nie są porównywalne i to co dla jednego stanowi malutki kawałek inny nie objejmie przez całe życie.
b. zmiana tunelu zbyt szybko może przynieść więcej strat niż zysków.
c. w każdym (prawie) tunelu są zakamarki o których nawet nam się nie śniło, bądź może nawet wyższy poziom, a później ludziom szczęka opada, że jeden osiągną więcej niż całe miliony które przed nim łaziły tym samym tunelem.
w związku z powyższym mogę stwierdzić, iż są sytuacje gdy wypada zostać nawet na całe życie czasem.

Poza tym.
Wydaje mi się że zapominacie o takim zjawisku jak równoległość tunelowa, tzn. jeden tunel składa się z kilku innych, jeśli te kilka obejmują odpowiednią różnorodność życia i formy to taki zbiorczy tunel ja zupełnie inną jakość.
Pozdrowionka ;)

Witam. Jak efektywnie prowadzić tunelowe życie? Będzie dla mnie przez ten rok mnóstwo pracy. Skończę ją tym prędzej im więcej czasu jej poświęcał będę każdego dnia. Martwi mnie, że jeśli będę temu zadaniu poświęcał bardzo dużo czasu w ciągu dnia (nic innego nie robiąc) to bardzo szybko się wypalę. Jak znaleźć umiar i jak prowadzić do dużej efektywności w celu szybkiego i pomyślenego zakończenia projektu?

Czytam tego bloga od jakiegoś czasu. Wiele jego aspektów bardzo mi odpowiada. Są jednak takie, z którymi nie do końca mogę się zgodzić, ale o tym za chwilkę.
Nie mniej brawo dla autora, że poświęca swój czas na dzielenie się swoimi przemyśleniami.

Odnośnie efektu tunelowego. Faktem jest to, że dla większości ludzi na tej planecie, życie ogranicza się do pracy, spania, jedzenia i oglądania TV. Są też takie kraje, gdzie nie ma TV, pracy, a nawet jedzenia, ale to sobie podaruje.

Te osoby, które dostrzegają, że życie to coś fajnego i jest tyle niesamowitych rzeczy do zrobienia, odkrycia, zobaczenia nie cierpią na efekt tunelowy. Myślę, że są to osoby czytające tego bloga. Jeśli ktoś by nie był zainteresowany tego typu wiedzą siedziałby grzecznie przed TV i oglądał ulubiony serial.

Dlatego też dla tych osób, które widzą, że inni żyją „w tunelu” jest tu pewien problem. Problemem jest to, że jeśli patrzy się na świat jako 360stopni, to też nie jest do końca dobre. Z tego prostego powodu, że człowiek robi naraz tysiące rzeczy. Ma cele, plany i marzenia.
Chodzi tu tylko o to, że trzeba się tu bardzo kontrolować. Z tego względu, że jeśli w pewnym momencie zainteresujesz się tysiącem rzeczy to tak naprawdę się pogubisz.
Lepiej wg. mnie skupić się na określonych zainteresowaniach, dziedzinach i być w nich naprawdę dobrym. Łapanie stu srok za ogon ok. jest fajne, ale też w dłuższej perspektywie czasu nijakie. Uważam, że lepiej na rok założyć sobie kilka nowych umiejętności, podróży, celów. A nie robić wszystko, efekty są wtedy mizerne.

Pozdrawiam

To mój pierwszy komentarz na tym blogu, więc gratuluje autorowi wytrwałości w pisaniu postów na interesujące tematy!

Wracając do kwestii „tunelitis”, podzielam zdanie, że warto mieć szeroki horyzont i nie nakładać sobie (samodzielnie) klapek na oczy popadając w rutynę.
W swoim (niezbyt długim jeszcze życiu) staram się próbować wielu różnych rzeczy, co tyczy się zarówno pracy jak i np. hobby czy sportu, bo wierzę, że każde doświadczenie jest cenne i coś wnosi do mojego życia. A żyje się w końcu tylko raz :)

Z drugiej jednak strony, spotkałem się z opinią, że potrzeba 30 000 godzin (nie pamiętam czy dokładnie tyle, ale niech to będzie przykładowa liczba), aby być w czymś naprawdę dobrym. Co o tym sądzą pozostali i Ty Alex?