Ja wybieram wariant prowadzenia na brzegu smakowitej tawerny do ktorej sciagaja wszelkiej masci wilki morskiej z kazdej strony swiata :)

mam 17 lat :d i bardzo podoba mi sie to w jaki sposob Pan Alex nazywa rzeczy po imieniu nadajac im bardzo ciekawe porownania.. ;)

Alex

Wszystkie dziedziny (życia, gospodarki) rozwijają się dziś w niemal zawrotnym tempie. Jak to wygląda w żeglarstwie? Czy są łodzie hybrydowe, którymi można urządzać sobie dalekie wycieczki nawet w bezwietrzny dzień? :)

Pozdrawiam serdecznie
Ludwik

Alex

Ależ ja właśnie to miałem na myśli!! :)
Przyglądając się swoim poczynaniom w perspektywie 10-15 lat do przyjęcia wizji „żeglarza” (która jest mi najbliższa) brakuje mi właśnie takiego silniczka, którym można byłoby się wspomóc w bezwietrzne dni. Niemniej ten „mały diesel” o którym piszesz wydaje się być zupełnie wystarczający :)

Pozdrawiam serdecznie
Ludwik

Hmmm… Jestem całkowitym laikiem jeśli chodzi o żeglarstwo, więc moja interpretacja może okazać się dość oryginalna ;)

Żeglarz – ten wybór wymaga umiejętności i doświadczenia, by dobrze wykorzsytać okazje, jakie przed nami staną.
Motorowodniak – co prawda nie korzysta z darmowych i czystych źródeł napędu, jednak ma możliwość poruszania się, czy istnieją sprzyjające okoliczności, czy nie.
Właściciel galery – na wyzysku nie da się daleko zajść. Naturalna kolej rzeczy to bunt bądź „zajechanie” galerników.
Galernik – człowiek z niewielkim, bądź żadnym wyborem co do sposobu, w jaki może żyć, jednak zmuszony do pracy by zachować się przy życiu.
Rozbitek – tu nie odwoływał bym się do rekinów, jednak wskazał możliwe perspektywy wydostania się z tej sytuacji – ktoś przecież może usłyszeć wołanie o pomoc; jeśli nie to jakoś to straszno się zrobiło…

Alex, być może wynika to z mojej niewiedzy, czy Żeglarz w twojej metaforze płynie razem z Załogą, czy jest to samotny wilk morski? Jeśli jest samotny, to brakuje mi tu Żeglarza z Załogą, która to opcja wydaje mi się tą, którą chcę przeżywać za kilka(naście) lat.

Najprzyjemniej jest być żeglarzem!. O tym wie każdy kto kiedykolwiek skosztował takiego życia. Bardzo przyjemne jest gdy w tym żeglowaniu nie jesteś sam i wiesz, że w stronę portu do którego podążasz podążają inni (nie koniecznie odrazu na własnym jachcie).

A odpowiadając na zadane przez Ciebie Alex pytanie widzę siebie za 10 lat jako żeglarza, który bardzo chętnie będzie zabierał ze sobą w rejs osoby, które będą chciały zobaczyć jak takie życie wygląda

Alex!

Dziekuje za kolejny swietny artykul! :-))

Pozdrowienia nad Atlantyk!

Gosia

P.S. Od dawna palam miloscia do jezior i jachtow! Cos w tym musi byc! ;-))

Słowa „co będę robił” czy „kim będę” a potem: „za więcej lat niż całe moje świadome życie” ;-) to czysta abstrakcja. To zrozumiałe.

Jednak zachęcam wszystkich do planowania, pomimo iż to trudne. Odróżnijmy jednak plany od „marzeń” w złym tego słowa znaczeniu. Plan zawiera pewne cechy. Określamy początek(!), znajdujemy cel, etapy pośrednie, miary zbliżania się i oddalania od celu. Plan na tek długi okres musi być elastyczny, zawierać wyjścia awaryjne i wkalkulowane ryzyko. Plan można zawsze zmienić dostosowując do nowych informacji i sytuacji. Bez niego osiągnięcie celu to czysty przypadek.

A ja nie chcę iść przez życie przez przypadek. ;-)

Alex: Zgadzam się z niektórymi przedmówcami : wartościujesz i sugerujesz „poprawne odpowiedzi”. Zapewne w dobrej wierze :-)

Alex,
Mój feedback na temat posta.
Niezbyt łatwo idzie mi przełożenie Twoich analogi na mój fizyczny świat
Szczególnie motorowodniak jest dla mnie mało intuicyjny. Co rozumiesz przez serwis i konserwację oraz wizyty na stacjach benzynowych ?
Czemu motorowodniakowi trudniej na oceanie ? Co jest tym oceanem ?
Przez łaskę fal rozumiem brak zabezpieczenie finansowego, trafnie odbieram tę metaforę ?

Rozbitkowie
Napędem jest nasza wiedza i umiejętności ?
Kamizelka ratunkowa – to np. kontakty, rezerwa finansowa, znajomość języka chińskiego ?
Rekiny to bardzo sympatyczni ludzie z Indii ?

Chyba mam dziś słabszy dzień
Pozdrawiam, Artur

Patrząc na siebie 15 lat temu, teraz i za 15 lat stwierdzam, że byłem rozbitkiem, który zbudował kolejną – nieco sprawniejszą – wersję łajby i wszelkimi możliwymi sposobami stara się zostać żeglarzem, ale nadal zdaje sobie sprawę że ma sporo do nauczenia się, choć nie powiem, postępy poczynił i to dość spore. Moje pływające cudo ma elementy roweru wodnego :> to coprawda nie jest mały diesel, ale bez wiatru da się płynąć do wyznaczonego celu.

witam

a co z ludźmi, którzy chcą zmienić kierunek wiatru?? Brakuje mi tutaj kogoś takiego. Żeby nie było niedomówień, chodzi mi o ludzi, którym nie podoba się aktualna sytuacja (na świecie, w kraju, w mieście…) i chcą ją zmienić. Mogą to być ludzie typu Lech Wałęsa, Margareth Tatcher (nie wiem czy dobrze napisałem), ale też ludzie tacy jak Hitler czy Stalin.

Osobiście sądzę, że tacy ludzie są bardzo potrzebni (byle nie w nadmiarze), bo dzięki nim więcej osób ma możliwość zostać żeglarzami czy kimkolwiek innym.

Alex,
Arcyciekawy i przede wszystkim życiowy wpis. Tego nie dają w szerokorozumianym procesie edukacyjnym młodego człowieka. Synapsy iskrzą, aż miło nie pozwalając spać i żyć spokojnie ;). Jest przecież 2-ga w nocy.

Marcin,
Zainspirowałeś mnie tematem zastosowania metafor w życiu. Ich adekwatne użycie może i wpływa na zmianę postaw i podjęcie działań ludzkich. Taka jest moc metafor i to nie tylko w relacjach towarzyskich, ale również zawodowych. Myślę, że jest to niezwykle ważne w wielu firmach w Polsce, w których panuje wszechogarniający kryzys przywództwa. Management nie potrafi komunikować się z pracownikami, inspirować, wpływać. Nie wspominam już o oklepanym motywowaniu ludzi, bo tych nikt inny jak oni sami nie zmotywuje (tzw. Motywacja wewnętrzna). Metafora może być u człowieka właśnie takim kamyczkiem, który poruszy całą lawinę jego późniejszych działań. Spójrzmy jak to działa chociażby w biblii, gdzie język przypowieści jest na powszechny.

Bardzo inspirujacy tekst, zwlaszcza w uwzglednieniu tej 10letniej perspektywy. :)

@Marcunio: Jest wiele bezsensownych rzeczy, którymi zajmują się ludzie – do jednej z nich należy snucie wizji na temat tego, co będzie za 15 lat. Obecnie sens ma wizjonerstwo osobiste sięgające roku 2010. Istnieją oczywiście projekty o dłuższym cyklu realizacji – na przykład organizacja Euro 2012, ale gdybym wyznaczał swoje osobiste cele w tym przedsięwzięciu, ograniczyłbym je do roku 2010.

A a propos planów (wojskowych) – czy nie sądzisz, że często uaktualniany plan jest po prostu radosną improwizacją?

Alex,

Ustosunkowuję się tak, jak najlepiej potrafię – czyli w punktach:

1) Im dłużej żyję, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że będę żył za 10-15 lat, więc mam coraz mniejsze skłonności do snucia takich wizji.

2) Moje życie dostarczyło mi wielu pozytywnych zaskoczeń, z których nie omieszkałem skorzystać. Z drugiej zaś strony miałem kiedyś perfekcyjną wizję i związany z nią wieloletni plan, który zrealizowałem w całości i do dziś ponoszę tego konsekwencje. Operacja się udała, pacjent zmarł. ;-)

3) Czy zatem jestem dryfującym „rozbitkiem” z wyboru? Być może, ale rekiny mnie jakoś nie zjadły, prąd zaniósł mnie na piękną tropikalną wyspę, gdzie sącząc dobre wino czytam Twojego bloga, kontempluję nieregularne kształty załamujących się u brzegu fal i co jakiś czas – dla odmiany – wskakuję na deskę windsurfingową.

4) Sądząc z zaludnienia mojej wyspy miałem chyba jednak wyjątkowe szczęście – inni rozbitkowie wylądowali w upadających przedsiębiorstwach państwowych, popegeerowskich wsiach i na zmywaku w Anglii.

Dziękuje za świetne teksty. Ustosunkuję się do Twojego poniższego opisu z prośbą o komentarz.

„Żeglarz – korzysta z możliwości, które daje mu natura, do tego potrzebuje sporej wiedzy o niej, umiejętności obserwacji i wyciągania właściwych wniosków.”

Nigdy nie byłem prawdziwym żeglarzem, chociaż sądzę, że jestem nim w życiu. Aktualnie pracuję nad zdobyciem lepszego jachtu. Marzą mi się podróże w ciekawe miejsca, podziwianie piękna przyrody, poznawanie odmiennych kultur oraz mądre przekazywanie wrażeń innym. Pragnę również współpracować z ludźmi przekazując im swoje umiejętności.

Zgadzam się z Tobą, że współczesny rynek pracy będzie potrzebował coraz więcej autentycznych żeglarzy. Kim zatem jest żeglarz. Sadzę, że jest to osoba, która przede wszystkim stara się poznać siebie – odkryć swoje talenty. Mam wrażenie, że jest to najważniejsze, ponieważ wymiana talentów jest sercem współpracy. Ważne jest również by z własnych talentów wykreować rynkowy produkt, a następnie wzmocnić go wiedzą i umiejętnościami. Same umiejętności nie wsparte talentami nie dają blasku i spychają do roli motorowodniaka bądź galernika.

Bazowanie na własnych talentach jest mądrym korzystaniem z możliwości, które daje żeglarzowi natura. Piszesz, że żeglarz potrzebuje sporej wiedzy o niej. Sadzę, że nie powinien nigdy zapominać, że natura jest mu przyjazna. Ja zawsze mam takie wrażenie idąc przez las, wzdłuż plaży czy po górskich szczytach. Oczywiście pracując u sprytnego galernika można dojść do innych wniosków. Ćwiczenie umiejętność obserwacji i wyciągania właściwych wniosków jest niesłychanie ważne. Ta umiejętność jest talentem, ale książki są zazwyczaj bardzo pomocne.

Marcunio Says: „Skoro pytasz mnie o zdanie to proszę: 'czy nie sądzisz, że często uaktualniany plan jest po prostu radosną improwizacją’
– a co to jest improwizacja ? Hmmmm,
Plan może być wynikiem improwizacji, plan może przewidywać improwizację.
Może ujmę to metaforycznie: 'Czy nie uważasz, że częste podgrzewanie stali zamieni ją w szynę kolejową’?
Albo bardziej abstrakcyjnie: 'Plan i Improwizacja to obiekty różnych klas’
Albo naga prawda: Nie rozumiem pytania.”

Chyba nie ogarniam tej metafory z szyną. :-)

Ale Twoja odpowiedź umożliwiła mi stworzenie definicji improwizacji, która to definicja jest znakomita (oczywiście przede wszystkim dlatego, że jest moja ;-) ):

improwizacja – działanie polegające na realizacji szybkozmiennych planów, których istnienia nie da się zaobserwować ze względu na ich szybkozmienność.

Pozdrawiam,

Piszesz: „poznanie siebie na samym początku jest bardzo wartościowe, choć moim zdaniem chodzi w nim głównie o poznanie swoich prawdziwych potrzeb i wartości. Tzw. talent to, jeśli nie chcemy akurat być mistrzami świata w jakiejś dziedzinie, sprawa wtórna wobec właściwej strategii, postawy i wytrwałości.”

Poznanie własnych potrzeb to sprawa kluczowa. Rzecz w tym, że jak chcemy je skutecznie zaspokoić to powinniśmy bazować na swoich talentach. Na przykład zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa ułatwiają takie talenty jak: optymizm czy czar osobisty. Najwyższą, zgodnie z Maslowem, potrzebą człowieka, jest rozwój osobisty. Zaspokojenie tego pragnienia jest czystym rozwojem własnych talentów.

Odnośnie własnych wartości to ważna jest również ich konfrontacja z ogólnie przyjętymi zasadami współżycia oraz badanie ich spójności wewnętrznej.

Umiejętność strategicznego myślenia, wytrwałość, czy takie postawy jak empatia, waleczność, przywództwo czy elastyczność to są po prostu nasze talenty. Jeśli ktoś rozwinął te umiejętności dzięki książkom i pracy własnej, to o końcowym rezultacie decyduje siła wewnętrznego talentu, a nie ilość włożonej pracy. Jeżeli ktoś nie ma talentu stratega, czy bliskości to nikt go tego nie nauczy.

Szkoląc handlowców odwołujemy się do ich talentów w zakresie sprzedaży, takich jak: empatia, wytrwałość, osiąganie, optymizm, …, jak również ich wiedzy merytorycznej. Talentów „sprzedażowych” jest powiedzmy kilkanaście.
Dobry trener to osoba, która posiada jak najwięcej tych talentów, dzięki temu jest wiarygodny, oraz potrafi przygotować dobre szkolenie, odwołujące się do jak najszerszego spektrum talentów sprzedażowych. Tym sposobem pobudza i szlifuje różne talenty u handlowców.
Handlowcy, którzy nie posiadają wystarczającego zestawu talentów „sprzedażowych”, stanowią te 80% zespołu, którym dobry menedżer sprzedaży nie powinien się zajmować. Życie nie malina.

„Jeśli chodzi o naturę, to pozwolę sobie mieć nieco odmienne zdanie. Natura sama z siebie nie jest ani przyjazna, ani wroga, po prostu jest jaka jest. Dopiero nasze działania (bądź zaniechania) powodują, że jawi nam się ona jako taka, czy taka. Co o tym sądzisz?”

Intuicja mi mówi, że natura nam jest przyjazna. Mój znajomy na emeryturze w lecie grzeje kości na słońcu, bo wtedy w zimie, choroby się go nie imają. Ale nie oto głównie mi chodziło. Nieraz w jesienne bure dni chodzę po puszczy. Po powrocie czuję się odświeżony. Niedawno spotkałem osobę, która biegła głośno rozmawiając z lasem. Myślę, że ten człowiek czuł, że mądry dialog z lasem, przyrodą, wszechświatem daje rezultaty. Zgadzam się, z Tobą bez naszych działań przyroda ma obojętną twarz. Może dlatego, że nie zna lustra.

Alex, rzeczywiście odbiegłam od tematu, zaugerowałam się nieco tym co widzę na górnym pasku „dokąd dojdziesz idąc jak dotychczas”. Nie mniej wspomniałam o szeroko pojętym lenistwie, co jest często przeszkodą w wyborze metody . I tu właśnie miałam na myśli to nastawienie :)
Pozdrawiam

Alex,
W temacie „Do wszystkich”. Czyli sam fakt, że odczuwam że coś nie tak to za mało. W momencie gdy jestem Galernikiem, trzeba podobnie jak osoba uzależniona stwierdzić, że mam problem i rozpocząć kurację naprawczą ?

PS. Pamiętasz o obiecanej odpowiedzi na mojego posta ? (to ten sympatyczny wieczór z długa, fajną kolacją z winem :)

pozdrawiam, Artur

Alex,
W takim razie będę cierpliwie czekał. Dla mnie ten post to fajna lekcja. Wielu osobom idzie bez trudu przełożenie tych metafor na ich świat rzeczywisty. Ja czytałem tego posta kilka razy i za każdym razem mam nowe wątpliwości :) Kompletnie nie mogę przyporządkować fizycznych przypadków do kategorii z posta.
Ludzie się różnią :)
pozdrawiam serdecznie, Artur

Witam,

Interesujaca metafora. Otarlem sie odrobine o zeglowanie dlatego, wariant zeglaza wydaje mi sie szalenie interesujacy. Tym niemniej obecnie z otwarta przylbica kieruje sie na galery, z koncepcja wyrobienia tezyzny fizycznej, oswojenia sie z morzem i nauczenia sie jak funkcjonuja duze statki. Jako, ze kontrakt galerniczy gwarantuje przyzwoite wyzywienie, a szczegolnie brak kajdan to licze, ze przesiade sie po jakims czasie na jacht. No chyba, ze sa jakies sposoby, by od razu na starcie zdobyc swoj prywatny jacht?

Pozdrawiam!
Greg

po chwili zastanowienia doszłam do wniosku, że 7 lat byłam galernikiem na bardzo dużym statku i kto zna markę maersk, to wie na jak wielkim :) ale zawsze chciałam być żeglarzem. no to się przesiadłam pod inną banderę i patrzę jak się wybić na niepodległość. nie wiem, czy się uda. na razie bardziej buja ale i widzę wietrzyk w żaglu i nagle czegoś mam więcej, i w gwiazdy popatrzę w bezchmurną noc i posłucham tupotu mew na plaży (pozostając w „klimacie”)… chyba o to chodziło.

cieszę się, że dobry wiatr przygnał mnie na te wody, bo zaiste, blog pierwsza klasa :)
z żeglarskim pozdrowieniem
M

Bardzo dziękuję i będę pamiętać :)

Odkąd trafiłam przedwczoraj na Twój blog, czytam posty i jestem oczywiście pod wielkim wrażeniem porad i doświadczeń. Wiem, że się sprawdzają, bo do części z nich sama się doczołgałam metodami prób i błędów, intuicji, obserwacją innych, jakimiś lekturami…
Przykład: kiedy odchodziłam z firmy i żegnałam się z klientem, którym się opiekowałam – sam zaproponował, że mogę w każdej chwili skontaktować się z nim i udzieli mi referencji. Nasza wspópraca wcale nie polegała na paśmie spektakularnych sukcesów, wręcz przeciwnie – udało mi się przetrwać kilka katastrof. Zatem skąd tak pozytywna relacja? Nie mamy z nim żadnych prywatnych relacji, nie jesteśmy po imieniu, nie integrowaliśmy się na licznych imprezach za firmowe pieniądze. Wystarczyło tylko to, co robiliśmy dla wspólnego biznesu – po jakimś czasie wiedzieliśmy, że możemy sobie ufać, że nie chcemy siebie nawzajem skrzywdzić/oszukać/wykorzystać – niepotrzebne skreslić.

Niestety, w Polsce wciąż ludzie rzadko stosują te „magiczne tricki”, o kórych piszesz ale wynika to chyba z nieufności, lęku przed tym, że padniemy ofiarą niecnych działań wrażych sił / partnerów życiowych czy biznesowych. Jako galernik w stopniu managera niższego stopnia w wielkiej korporacji obserwowałam gry i zabawy folwarczne wykonywane przez szefów i podwładnych oraz na linii firma – klienci czyli „dwór i plebs” w scenkach rodzajowych. Wielokrotnie były to przykłady JAK NIE POSTĘPOWAĆ. Jak zepsuć relacje, jak zniechęcić, zdemotywować współpracowników, jak zniechęcić klienta. I to wszystko mimo tzw kultury korporacyjnej, procedur, ocen pracowniczych, wskaźników satysfakcji, szkoleń itp.

Niestety również zdarza się, że ludzie biorą uprzejmość, życzliwość i zaangażowanie za dowód słabości. W Polsce panuje kult siły, etos: my kontra reszta świata. Czy ktoś nie zna opowieści jak to „się poszło i hukło w biurko i się załatwiło, bo po dobroci to nic nigdzie nie załatwisz”? Jednocześnie jest sporo frustracji, bo każdy z nas bywa „opierdzielaczem” jak i „opierdzielanym” (pardon moi za knajacki język) ale rzadko bardzo Partnerem.

Hi Alex:)

Bardzo ciekawy blog. Jednakże by wziąść na serio to co piszesz, że rzeczywiście dzielisz się swoim doświadczeniem, by pomóc młodym ludziom odnaleźc ich drogę życiową trzeba czegoś więcej. Jakiejś wiarygodności.
Najłatwiej jest skierować takie teksty do młodych ludzi, którzy będą to czytać i nawet Ci uwierzą, w końcu przedstawiasz się jako Life-Mentor. Dla Ciebie to poprostu reklama (zresztą bardzo dobra) i nie wiem na ile jesteś świadomy, że to co piszesz rzeczywiście ukierunkowuje ludzi, wiem, że zaznaczasz w swoich postach, że nikomu nic nie sugerujesz bo wiesz te rady nie są obiektywne, jednak w większości trafiasz do słabych ludzi , którzy to naprawdę przyjmują i w to wierzą. Twój obraz powyższych osób jest nie całkowity, sa tak jakby wybrane w nich fragmenty, które Twoim zdaniem dobrze się będą czytać. Tylko galernik ma dzieci! Na Life-Mentora trzeba byc naprawdę wiarygodnym.

Nie mam nic przeciwko takiemu sposobowi promowania własnej osoby. W Twoim zawodzie jest to bardzo dobrze obrana taktyka. Im bardziej popularny trener, tym większym powodzeniem się cieszy. Jest to zrozumiałe. Tylko Ty w tym blogu wskazujesz życiowe kierunki ludziom. Kierujesz te teksty do młodych ludzi, którzy są na początku kształtowania swojego życia. Pytasz się dlaczego określiłem ludzi , którzy wierzą w Twoje wskazówki słabymi? Miałem na myśli, że jeszcze nie ukształtowali sobie własnego życia i szukaja swojego miejsca w świecie. W świecie, który dla młodych ludzi nie nie jest łatwy. Dlatego sa słabi, gdyż mogą ulec różnym wpływom, nie zawsze dobrym, bo dopiero odkrywają samych siebie i szukają wskazówek. Chciałbym ,żebyś bardziej sobie zdawał sprawę z tego ,że kreując się na Life-Mentora bierzesz na siebie odpowiedzialność. W Twoim opisie tylko galernik posiada dzieci, żadna inna osoba z Twego metaforycznego przedstawienia osób ich nie posiada. Tylko żeglarz jest szczęśliwy, ale nie napisałeś nic z jakimi naprawdę problemami musi sie borykać żeglarz.
Nauczając młodych ludzi wybierania dróg życiowych jak dla mnie musisz być bardziej wiarygodny, informacje o Tobie na blogu sa wybiórcze, a poza tym nic nie ma o Tobie więcej w internecie. Pamiętaj, że pisząc wskazówki życiowe bierzesz odpowiedzialność za jakiś procent młodych ludzi,którzy czytając Twojego bloga, nawet jeśli zaznaczysz, ze nic nie sugerujesz, przyjmują Twoje wskazówki. A to sa wskazówki oparte tylko na Twoim życiu i tak dobrane by się dobrze srzedawały.
Pozdrawiam.

Kim jest żeglarz? Kimś kto płynie z siłą wiatru. Mając pełna rodzine żeglarz nie może sobie pozwolić na zależnośc od wiatru. Musi cały czas płynąć bo dzieci chcę jeść a bank czeka na rate kredytu. Więc wtedy nie jest juz żeglarzem tylko galernikiem.
Jedynym więc wyjściem dla żeglarza który założył rodzine jest zostać właścicielem galer/y inaczej stanie galernikiem. Nie ma innego wyjścia…

Alex!

Najsamprzód słowa uznania za blog, że Ci się chce i że robisz to dobrze. Nieprzestawaj.
W kilku zdania moje rozumienie poszczególnych kategorii. Myślałem, że zrozumienie ich jest

oczywiste, ale … po przeczytaniu postów zorientowałem się, że nie :)

Żeglarz – tu stanął mi przed oczami stereotyp: wolnego zawodu, amerykańskiego pracownika

rzucającego pracę z dnia na dzień (bez strachu), afroamerykanina (który żyje z zasiłku bo tak

woli) – te przykłądy wydają się nietrafne, ale w pewnych warunkach mogą podpadać pod tękategorię

:) Żeglarz to ktoś kto trzyma ster we własnej dłoni i wykorzystuje okazję jaką daje wiatr – może

nawet pracować na galerze i być żeglażem, bo to go bawi.

Motorowodniak – to na 90% przyszły właściciel galery, na tyle zmotywowany by robić nie to co mu

sprawia przyjemność, ale to co go najszybcie zbliża co celu

Właściciel galer – nigdy nie rozważałem tej opcji i nic mi nie przyszło do głowy… jeszcze :)

Galernicy – tych wielu wokół, robią coś czego nie lubią i uważają, że to od nich nie zależy, a;bo że nie mają czasu na zmianę :)

Rozbitkowie dryfujący na falach – to tacy byli żeglarze lub przyszli żeglarze, albo też galernicy tylko zdemotywowani :)

Jednak ostatnia kategoria nie do końca dla mnie jasna jest.

Te kategorie odbierałbym jako wewnętrzne rozumienie swojego miejsca w życiu, a nie fizyczną

reprezentację miejsca pracy (korporacja, wolny zawód, brak pracy).

Pozdrawiam
Jacek

Na początku napiszę, że po przeczytaniu mojego poniższego komentarza stwierdziłam, że brzmi on jakoś tak… niemiło;). Jakbym była negatywnie nastawiona, albo coś. Nie taki był mój zamiar, dlatego proszę, żeby nikt nie odebrał tego w ten sposób. To tak na wszelki wypadek:).

Ostatnio zastanowiła mnie jedna rzecz. Na tym blogu (i na paru innych także) przedstawiany jest wielokrotnie wizerunek osoby żyjącej na własny rachunek, będącej samej sobie szefem, samodzielnej finansowo, niezależnej od lokalizacji i charakteryzującej się jeszcze paroma innymi, bardzo dla mnie atrakcyjnie brzmiącymi metodami na życie. Problem w tym, że gdy przyjrzałam się bliżej tym osobom uświadomiłam sobie, że tak naprawdę zajmują się one stosunkowo wąskim wachlarzem dziedzin. Są to zwykle doradcy, trenerzy osobiści, albo osoby zarabiające w internecie. Możliwe że coś pominęłam, albo przekręciłam.
Nie znam się dokładnie na tych dziedzinach, ale nie sądzę, abym w przyszłości miała do czynienia z którąś z nich. Nie jestem odważna, ani mocno otwarta na ludzi, nie potrafię w żaden sposób wywierać na nikogo wpływu ani mobilizować, tylko co najwyżej podtrzymywać na duchu, więc zawód trenera (choć mógłby być bardzo satysfakcjonujący) nie wchodzi w grę. Niby wiem, że dużo rzeczy można w sobie rozwinąć, ale raczej nigdy nie będę się czuła komfortowo, przemawiając do bardzo dużej grupy ludzi. Czy ktoś z Was mógłby podać mi przykład, najlepiej znany z życia, w którym dana osoba żyje w sposób mniej więcej taki, jak podałam na początku, ale równocześnie zajmuje się czymś zupełnie innym niż te zawody wymienione przeze mnie? Po prostu potrzebuję konkretnego przykładu. Mam wrażenie, że do tego stylu życia potrzebne są nie tylko chęci, ale także spora siła przebicia, której ja niestety nie posiadam. Zdaję sobie sprawę, że mój pogląd na tą sprawę jest mocno ograniczony i być może kompromituję się, zadając tego typu pytania, ale chyba lepiej zadać głupie pytanie, niż tkwić w ograniczającym błędzie, prawda:)?

Pozdrawiam
Malwina.

Malwina, nie odpowiem Ci na Twoje pytania, ale odniosę się do pewnej rzeczy, którą zauważyłem czytając Twoją wypowiedź (która nawiasem mówiąc wcale nie wydała mi się negatywna :-)).

Na początek kilka cytatów z Twojej wypowiedzi.
1. „Mam wrażenie, że do tego stylu życia potrzebne są nie tylko chęci, ale także spora siła przebicia, której ja niestety nie posiadam.”
2. „Nie jestem odważna, ani mocno otwarta na ludzi, nie potrafię w żaden sposób wywierać na nikogo wpływu ani mobilizować, tylko co najwyżej podtrzymywać na duchu, więc zawód trenera (choć mógłby być bardzo satysfakcjonujący) nie wchodzi w grę.”
3. „Niby wiem, że dużo rzeczy można w sobie rozwinąć, ale raczej nigdy nie będę się czuła komfortowo, przemawiając do bardzo dużej grupy ludzi.”

Wszystkie te trzy cytaty zawierają w sobie nie wiem/ nie potrafię/ nie umiem. Istnieje jakiś problem by, jeśli taka zachodzi konieczność i chęć, tego się nauczyć? Piszesz, że raczej nigdy nie będziesz się czuła komfortowo przemawiając do dużej grupy ludzi – uważasz, że nie potrafiłabyś włączyć tej czynności do swojej strefy komfortu NIGDY?
Chyba nie sądzisz, że przeszkadzają w tym geny? :-) A jeśli tak to tutaj coś na ten temat i Alex napisał:
http://alexba.eu/2007-12-15/rozwoj-kariera-praca/talent-przeceniany-element/

Moim zdaniem kwestia bycia osobą o której piszesz, czyli wolną w każdym aspekcie życia to kwestia posiadania umiejętności dzięki którym robi się sporą różnicę bez konieczności siedzenia w firmie przez cały rok bez urlopów.

Nawet Alex napisał w tym poście o tym, nie wiem czy dostrzegłaś:
„Ten albo nie musi nic robić, albo (znacznie częściej) pełni rolę poganiacza, który waląc w bęben krzyczy „tempo dwadzieścia, kołki w zęby!!!”.” <– o właścicielach galer. Czyli można również sobie wykreować model "nie robienia nic", czyli statek płynie bez ingerencji, a ingerować można albo z konieczności (rzadziej) albo gdy ma się ochotę. Kwestia wykreowania sobie tego co się robi w dany sposób. Nie sądzę by wymienione przez Ciebie zawody były jedynymi.

A! Jednak odpowiem na Twoje pytanie. Z tego co wiem to życie bardzo wolnościowe prowadzi Kamil Cebulski, przedsiębiorca. Dużo działa w internecie, ale poza również. Bardzo aktywny gość. :) To przykład przedsiębiorcy, który jest bliski modelowi, który Ci się podoba.

Pozdrawiam,
Paweł.

Malwina,
napisałaś:
„Zdecydowanie najbardziej podoba mi się z tego zestawu pisanie artykułów do gazet;). Z tego co wiem o pracę nie jest łatwo” – A skąd masz tę wiedzę? Kiedy nie jest łatwo? Komu nie jest łatwo? Co zrobilaś, zeby sie do tego przybliżyć? Czy „nie jest latwo” oznacza, że to niemozliwe? Jak chcesz „łatwo” – to moze najlepiej na zasilku albo garnuszku rodzicow?? To tak bez znieczulenia, ale mam wrażenie, że moze Ci się przydać na przebudzenie.

Zadaj sobie może pytanie, czy szukasz usprawiedliwienia dla niepodejmowania działań i niedokonywania zmian, czy szukasz wsparcia i sposobu na realizację planów i pragnień. To istitna rożnica celów,a dodatkowo w pierwszym przypadku marnotrawisz energię, w dugim – wykorzystujesz ją.

Piszesz: „z jednej strony wiem, że jestem w stanie to zrobić, że to coś realnego i w moim zasięgu”.
Dopóki nie spróbujesz to nie wiesz, tylko masz takie wyobrażenie. Ono może się w praktyce potwierdzic lub nie. I może w praktyce się okazać, że Ty zupelnie inaczej wyobrażałaś sobie taką pracę niz jest faktycznie. Może zatem warto by skorzystać z możliwosci jakie są wokol Ciebie? Testować?

Na propozycję pisania bloga nie zareagowalaś z entuzjazmem. Gdybym teraz zaproponowala „dziennikarstwo obywatelskie” – coraz powszechniejsza forma wśrod mlodych ludzi chcących pisac – spodziewam się, ze uslyszalabym, ze nie masz czasu etc. Moze sie mylę, niemniej takie odnoszę wrażenie.
Nie reaguejesz na to jako na szansę pisania i testowania marzenia.

Nie wykorzystujesz okazji, żeby dowiedzieć się więcej o ewentualnym przyszlym zawodzie. Nie jestem goloslowna – weszlaś kiedyś na moją stronę, zauważylaś post, jest tam też zakładka „o mnie” – jeśli nie weszlaś – bląd. U mnie w firmie, a nawet w moim zespole od czasu do czasu zatrudnia się mlodych ludzi, po stażu absolwenckim,a niektórzy zostają na etacie. Mam praktykantów, etc. Nie spytalaś „u źródła” o to, jak wyglada praca dziennikarska, jaka jest ścieżka niektórych mlodych ludzi etc (choc mialaś super okazję przez formatkę kontaktową), nie pytalaś, co moglabyś zrobić, żeby przetestować swoje marzenie o byciu dziennikarzem. Po naszej wymianie komentarzy i moim pierwszym komentarzu do Ciebie byla to super okazja. jedna z niewielu tak dobrych. Łatwiej juz być chyba nie mogło. :-) To podpowiedź na przyszlość.

Teoretycznych rozważań tu sporo, caly czas nie wiem, boję się, stawianie na skrajności i stawanie „pod scianą”. A może warto zacząć pisać do gazety studenckiej? Zacząć dzialać zamiast teoretyzować? Bez tego zawsze będzie Ci sie coś wydawalo, ale nigdy się nie dowiesz.
Może jednak warto zacząć dzialać?

Pozdrawiam bardzo serdecznie :-)

Ewa

Ewa, Paweł,
Dziękuję Wam za odpowiedzi. Postaram się do nich ustosunkować.

Wszystko, co mi przychodzi do głowy nadal jest usprawiedliwianiem tego, że postępuję tak, a nie inaczej. Nie wiem czemu, ale obawiam się podjąć jakiekolwiek kroki, bo boję się, że nie dam sobie rady, że będzie ktoś „lepszy” ode mnie, że nie poradzę sobie z presją w domu, a później z sytuacją w życiu. Nie mam pojęcia skąd mi się wzięła ta bariera, tak naprawdę jest ona tylko i wyłącznie w mojej głowie i niby zdaję sobie z tego sprawę, ale pomimo uzasadniania sobie tego nie umiem tego zmienić. Dosyć teoretyzowania i usprawiedliwień, pytanie do Was: W jaki sposób Waszym zdaniem mogę zmienić w sobie to przekonanie? Może to brzmi trochę bezradnie i desperacko, ale naprawdę próbowałam „rozmawiać ze sobą”, przemawiać sobie do rozsądku, na logikę, a skutki widzicie w powyższym komentarzu. Może powinnam skoczyć na głęboką wodę i rzucić te studia, iść to pracy, a nie siedzieć i gdybać.
Nie akceptuję swoich wad i słabości. Szczerze mówiąc mam ich serdecznie dosyć, bo widzę, że strasznie mnie ograniczają. Albo raczej nie one, bo wady nie są jakimiś osobnymi tworami, czyhającymi na to, aby utrudnić nam życie, tylko częścią nas. To ja sama siebie ograniczam.

Jeśli chodzi o działania: Wczoraj złożyłam podanie o ponowne przystąpienie do matury, żeby spróbować dostać się na psychologię. I nie wiem jeszcze, czy zaczęłabym ją na trzecim roku stomatologii, czy wzięłabym dziekankę i poszłabym na psychologię. Napisałam do Ewy, że w najbliższym czasie zacznę prowadzić blog, ale gdy teraz tak na to patrzę, to nie pogodzę studiowania i przygotowań do matury z równoczesnym pisaniem. Nic się nie stanie, jeśli odłożę prowadzenie blogu na te trzy-cztery miesiące, a wolałabym jednak poświęcić ten czas na przygotowania do matury, które, o ile odniosą pożądany skutek, przybliżą mnie do celu w większym stopniu niż pisanie. Mogę obiecać tutaj publicznie, że blog powstanie:).

Wiecie, macie rację. Nie mam czego korygować. Gdy tak czytam to, co przed chwilą napisałam, to po prostu „ręce opadają”.

Normalnie napisałabym, że daliście mi do myślenia. Ale jako że w świetle tego wszystkiego brzmi to co najmniej ironicznie, bo gdyby płacili za samo myślenie, dawno byłabym już milionerką, to napiszę tylko, że dziękuję Wam za odzew.

Ewa, pozwoliłam sobie napisać do Ciebie maila.

Pozdrawiam.
Malwina

Właśnie przeczytałem interesujący i bardzo prawdziwy artykuł:

http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53664,9050158,Pokolenie_bez_etatu.html

Warto przeczytać i przemyśleć, szczególnie polecam osobom przed i w trakcie studiów. Generalnie dla mnie osobiście intryguje pytanie (..) Czy ktoś, kto za darmo wykonuje zadanie, wierząc, że wnosi coś do ogólnej puli dobra, to frajer? (..) Często robię więcej niż jest to wymagane, dzięki temu zdobywam doświadczenie, mam nadzieję że to mi się kiedyś przyda.

Jako, że to mój pierwszy komentarz u Aleksa, krótko się przedstawię: mam 24 lata, z których prawie połowę spędziłem jako szeroko pojęty informatyk, to również moje główne zajęcie obecnie. Zauważyłem, że powoli zaczynam dochodzić do zbliżonych jak Alex wniosków odnośnie sposobu życia, patrzenia na świat i – z braku lepszego określenia – zasad osobistych. W tym miejscu chcę ci podziękować, Alex, za sprowokowanie mnie do myślenia nad kilkoma kwestiami, zawodowymi i osobistymi, i opracowania własnej opinii, nie zawsze zgodnej z Twoją. Mój komentarz poniżej jest tego najlepszym przykładem. ;)

Uważam, że sposób, w jaki opisujesz drogę motorowodniaka pomija jedną z największych zalet tego podejścia – przewidywalność. Korzystając tylko z silnika nie wykorzystujesz darmowej energii jaką niesie wiatr, działasz bardziej pomimo niż w oparciu o okoliczności, to jednak skutkuje znacznie większą przewidywalnością kursu, czasu trwania rejsu i pozwala bardziej precyzyjnie zaplanować, gdzie i kiedy chcemy się znaleźć. Właściwie tylko w przypadku burzy, sztormu lub awarii może pojawić się problem, jednak taka sytuacja jest problematyczna również dla żeglarza czy właściciela galery (o rozbitkach i galernikach nawet nie wspominając).

Właściciel galery i motorowodniak mają też pewną cechę, która mocno odróżnia ich od żeglarza. Otóż, obaj polegają w żegludze na tym, co obecnie znajduje się na łodzi i nad czym mają kontrolę – w przeciwieństwie do żeglarza, który stara się maksymalnie wykorzystać to, nad czym kontroli nie ma. Wszyscy oni powinni być w stanie przewidywać przyszłe wydarzenia i starać się aby nie przeszkodziły im w działaniach (żeglarz musi umieć korzystać z prognoz pogody; motorowodniak powinien ocenić, kiedy może skończyć się paliwo lub zepsuć silnik; właściciel galery musi tak poganiać, żeby nie zamęczyć swoich ludzi i nie wywołać buntu), jednak znów – żeglarz obserwuje świat, pozostali skupiają się na tym, co już mają i co ewentualnie mogą zdobyć w porcie.

Wybór pomiędzy trzema pierwszymi sposobami poruszania się sprowadza się do wyboru sposobu, w jaki osiągamy swoje cele – czy realizujemy je korzystając z tego, co przychodzi z zewnątrz; korzystając z tego, co mamy sami; czy też z niewolniczej pracy innych ludzi.

Z obserwacji niektórych znajomych wnioskuję, że można też dopisać szóstą grupę – są to właściciele szalup ;) . Szalupa to żaglówka lub mała łódź motorowa, w której główny napęd uległ uszkodzeniu, żeby dotrzeć do brzegu muszą oni ciężko wiosłować – często ciężej niż galernicy. Nie są jeszcze rozbitkami, jednak gdy przestaną wiosłować, fale zniosą łódź daleko, a najbliższy sztorm ją zatopi. Po dłuższym czasie uważają, że żagiel czy silnik są im niepotrzebne – wiosłowanie nie wymaga kupowania paliwa, płyną też cały czas do przodu – niezależnie od wiatru, którego nie rozumieją i nie potrafią wykorzystać.

Jak dotąd, odsłużyłem swoje na galerze, ewakuując się zostałem rozbitkiem, a teraz – po zbudowaniu niewielkiej łódki z żaglem – zamierzam sprawdzić pozostałe trzy opcje, żeby określić, gdzie tak naprawdę najlepiej się czuję. Wyobrażając sobie życie za 10-15 lat, widzę się w roli kapitana niewielkiego statku motorowego, wyposażonego w składany żagiel do wykorzystania w sytuacji pomyślnego wiatru. Dodatkowo – co traktuję jako absolutnie niezbędne – na łodzi muszą być wiosła, na wypadek awarii obu napędów (kapitan siada do wioseł pierwszy, jako dobry przykład i motywacja dla załogi).