Ups…wybaczcie :). Tego akapitu poniżej miało nie być :). Napisałem go na początku tworząc dopiero wypowiedz :). Niech już zostanie jako wypowiedź zapisana na marginesie ;).

Ja bym osobiście dodałbym do tego zdanie typu “Od jakości Twoich myśli zależy jakość Twojego życia”. Chodzi mi o to, że to co dla mnie szczególnie ważne w tym co pisałeś czyli
“z kim, w jaki sposób i o czym rozmawiamy ma miedzy innymi wpływ na takie rzeczy jak:….[..].” jest to o czym rozmawiamy. Nie chodzi już o sposób w jaki prowadzimy rozmowę, ale o czym w ogóle rozmawiamy.

Jedną mam uwagę co do tego burst mode – przeważnie jednak chyba w tym przypadku bywa że mamy raczej do czynienia z zwykłym hmmm kolokwialnie mówiąc bełkotem tzn. powtarzaniem za pomocą różnych słów tej samej myśli. To szczególna cecha polityków dlatego nie dziwie się że standardem staje się przerywanie. To jest ciąg sprzężeń zwrotnych – w dyskusji publicznej widzimy takie zachowania i je powielamy.

Witam serdecznie.
Jak zawsze doskonały i dający do myślenia post. Od kiedy trafiłem na Twojego Alexie bloga pracuję nad sposobem w jaki komunikuję się z otoczeniem i muszę przyznać że popełniam 100 x więcej błędów niż się spodziewałem – ale dzięki temu mogę nad sobą pracować a tym samym uprzyjemniać innym interakcje ze mną.
Największe pole do poprawy w moim przypadku to burst mode. Od kiedy jestem tego świadomy, staram mocniej się kontrolować, nie mówić za dużo, nawet jeśli „koniecznie” muszę coś powiedzieć. I co się okazuje? otrzymuję feedback! Pojawia się komunikacja w formie o której nie miałem wcześniej pojęcia;).
Niby kolejna oczywista oczywistość, a zmienia życie.

Hej wszystkim :-)

Właśnie dzisiaj byłem na spacerze z bardzo dobrą znajomą na którym poruszyliśmy podobne tematy. Moim problemem od małego było to, że wolałem spędzać czas przed „grami”, później przy programowaniu niż bawić się z rówieśnikami – to jest mój główny powód tego co powoduje JESZCZE niedosyt w rozmowach z innymi ludźmi.

Tak więc jak napisałeś Alex, zawsze warto wziąć to co się do tej pory nauczyło i uświadomić się, że mogę to polepszyć.

Ostatnio też zauważyłem, że do pewnego etapu mojego życia wyrażałem się bardziej bezosobowo co przyczyniło się do dużej ilości „płytkich” rozmów bez zabarwienia emocjonalnego – przypadłość informatyków. Od jakiegoś czasu zwracam uwagę, aby wyrażać się bardziej subiektywnie – czyli używać pierwszej osoby liczby pojedynczej, więcej słów typu uważam, sądzę i dodawać więcej przymiotników.

Gorąco pozdrawiam,
Kamil

Witajcie

Alex, napisałeś: „jeżeli przyłapiecie się na tym, że robicie coś takiego (->przerywanie rozmówcy) to macie problem, którym koniecznie trzeba się zająć.”

Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. To nie jest problem, tylko pewne wyzwanie,którym trzeba się zająć (o ile pamiętam kiedyś wspominałeś o o tym, by niektórym słowom nie nadawać negatywnego znaczenia; wtedy łatwiej jest zająć się danymi sprawami, nastawiamy się już od samego początku zupełnie pozytywnie :) ).

Nieco mniej na temat: wczoraj wieczorem zaczepił mnie na jednej z ulic warszawskich pewien mężczyzna w średnim wieku. Mimo, że „pachniało” od niego procentami oraz faktu, że przyznał się do nałogu, taki był miły (poprosił szczerze tylko o parę minut rozmowy), że mimo napiętego grafiku nie odważyłam się mu przerwać i stwierdzić: nie mam czasu dla pana. Opłacało się. Okazało się, że miał bardzo ciekawe życie: jeździł po całym świecie bardzo małym kosztem, robił to co chciał i zarabiał bardzo wiele bardzo małym kosztem. Typowy przykład człowieka sukcesu, szczęśliwego. Rozmowa napawająca wielkim optymizmem. Zapytany o powód nałogowego picia: „kobieta” :)

Pozdrawiam, Agnieszka.

Adrian Janowski pisze: „Czy poza drastycznymi przypadkami, np. w czasie rozmowy telefonicznej symulacja utraty zasięgu istnieją jakieś sposoby na postępowanie z takimi gadułami w kontaktach “face to face”.”

Jedną ze znanych mi metod jest zdezorientowanie tokującego rozmówcy całkowicie abstrakcyjną uwagą nie na temat. Na przykład facet ze szczegółami przedstawia Ci architekturę procesora Intel Atom, a Ty ni z gruszki, ni z pietruszki mówisz: ” W Sydney dochodzi już dziewiąta.” albo „Arbuzy są czerwone w środku, a zielone na zewnątrz.”

Z moich obserwacji samego siebie wynika, że najczęstszym powodem przerywania jest to że wcale nie słuchamy naszego rozmówcy, po prostu czekamy na dogodny moment, kiedy możemy się wciąć żeby kontynuować NASZĄ myśl najczęściej w całkowitym oderwaniu od zdania rozmówcy. Drugim powodem na przerywanie wypowiedzi jest najzwyczajniej w świecie rozbieżność poglądów. Przerywamy żeby się niezgodzić, a to prawie nigdy nie prowadzi do niczego konstruktywnego. W drugim przypadku, kiedy tylko zaczynamy się niezgadzać, automatycznie przestajemy słuchać drugiej osoby. Co o tym myślicie? Czy tylko ja mam takie wrażenie?

Ja tylko drobna uwaga do „efektu motyla”, który Alex przytoczył w komentarzu. Tak naprawdę efekt motyla nie polega na tym, że mała zmiana w dobrym kierunku może spowodować dużą zmianę w tym kierunku. Polega na tym, że owszem mała zmiana może spowodować dużą zmianę, ale najważniejsze jest tu to, że kierunek tej dużej zmiany jest zupełnie nie do przewidzenia. Czyli w tym przypadku, jeśli przypadek Łukasz podpadałby pod ten efekt, to jego drobne polepszenie komunikacji mogłoby spowodować zarówno napływ nowych przyjaciół, polepszenie życia i samo dobro, jak i równie dobrze odsunięcie się wszystkich i pozostanie gdzieś na marginesie.
To pojęcie pochodzi z teorii chaosu i właśnie chaos to jest ta niemożliwość przewidzenia co się stanie. Wiem, że zostało to z popularyzowane przez film o tym tytule, ale nie widziałam go, więc nie wiem, czy nie było to tam jakoś przeinaczone.
Tak czy inaczej jest to niuans, ale ta nieścisłość nie dawała mi spokoju.

Ja u siebie zauważam braki w umiejętnym mówieniu o swoich uczuciach i emocjach. Z moich doświadczeń wynika, że najwięcej nieporozumień jest w momencie kiedy nie mówimy czegoś wprost, to po pierwsze, a po drugie jak próbujemy się doszukiwać jakiegoś drugiego dna w tym co nasz rozmówca mówi. Wciąż mam problem z tym, że przerywam rozmówcy ale tylko w momencie kiedy uważam, że źle zinterpretował coś co powiedziałam i od razu chcę to sprostować, jakby mówiąc co ja miałam na myśli wypowiadając jakieś słowa. To też pewnie nie jest za dobrze bo oznacza, że mam kłopot w wypowiadaniu swoich myśli… hmmm muszę jeszcze nad tym pomyśleć.

Witam! Mam podobny do opisanego tu „kiedy jest nasza “kolej”, to wypowiadamy się pojedynczymi słowami lub fragmentami zdań, czasem przy tym wyświechtanymi, rutynowymi zwrotami bez głębszego znaczenia” problem. Często mówię mało. Nie jestem przygotowany do wygłaszania własnych poglądów. Dużo więcej słucham (czasem nawet poświęcam na to 90% czasu…)
Zawsze mało czasu spędzałem z ludźmi i podobnie jak Kamil Przeorski wykorzystywałem swój czas na ogół samotnie…
Co więcej, w pewnych sytuacjach nie wiem kiedy się odzywać. Czasami jestem bombardowany monologiem parnera (“burst mode”), po którym czasem pojawia się chwila ciszy, ale nie wiem czy wtedy powinien być czas na moje ustosunkowanie się do poruszanego tematu (a co, jeśli nie mam zdania na dany temat mimo, że mnie interesuje?) czy czekanie na głębsze podejmowanie monologu przez partnera?
Oprócz tego, jak (czy można) określić stopień zainteresowania parnera w kwesti naszego odzywania się? Często wydaje mi się, że nie mam nic ciekawego, odkrywczego do powiedzenia, więc się po prostu nie odzywam…

Proszę o odniesienie się do wszystkich nurtujących mnie pytań, a także poradę jak skutecznie się zmienić?

Pozdrawiam autora i czytelników.

Witam :)
JWojtas
Dość nie tak dawno temu pracowałem w pewnej firmie świadczącej usługi telekomunikacyjne. Pamiętam, że na „szkoleniach” bardzo często odwoływano się do bardzo już „zużytych sztuczek” używanych podczas prezentacji produktu pod tytułem – używaj TAK na końcu wypowiedzi aby uzyskiwać pozytywne wzmocnienie swych wypowiedzi i aby „programować” rozmówcę na TAK.
Około tygodnia temu rodzice zakładali telewizje i pan montujący to urządzenie nagminnie wręcz używał słowa TAK będąc jak to ładnie nazywasz „Taktakiem”. Będąc w pokoju obok i przysłuchując się tej rozmowie doszedłem do wniosku, że facet jest z tym nadużywaniem słowa TAK nachalny. Dziwne, że nie uczą tych ludzi innych słów jak: „prawda” ; „zgadza sie” itp.

witam

wielkie dzięki wszystkim, którzy podali praktyczne przykłady jak radzić sobie z osobami, które gadają, i gadają, i gadają… (teraz mi się włączył burst mode :P). Jak się tak zastanowić to faktycznie jest ogromna strata czasu. Przypominam sobie np. spotkania mojego zespołu. Jego członkiem jest właśnie osoba z ciągle włączonym burst mode i podliczając czas dosłownie stracony na jego zbyt długie wypowiedzi (bo ostatecznie wnosiły one coś do dyskusji, ale można to zrobić wykorzystując dużo mniej słów), dochodzę do wniosku, że gdyby je skrócił, to moglibyśmy sobie obejrzeć dobry film.

Co do zawartości wypowiedzi, to za każdym razem czytając wypowiedzi m.in Oresta czy TesTeq’ua, myślę dlaczego ja nie daję tak mądrych rad (subiektywna opinia). Dzisiaj wreszcie doszedłem do wniosku, że to prawdopodobnie dlatego, że wyżej wymienieni zastsanawiają się, analizują swoje działania. I myślę, że to jest prosty i bardzo dobry sposób na ciekawe wypowiedzi – zastanowienie się.

Jeszcze prośba z mojej strony, żeby podyskutować więcej nt wyrażania swoich uczuć i myśli, bo jak Alex napisał jest problem, a dotyczy on także mnie i widzę jak bardzo ogranicza on ludzi w osiąganiu celów.

pozdrawiam

Zgadzam się z Toba Justyna, że niektórym osóbom zwłaszcza tym z którymi jestesmy związani emocjonalnie – dajemy swój czas, zainteresowanie, słuchanie, rozmowę wtedy gdy nie ma wartości pozytywnej ani wartości dodanej.
Są również w naszym życiu osoby, którym dajemy to wszystko nawet jeśli mamy wartość ujemną emocjonalnie – bo po prostu tego potrzebują: naszego wsparcia, rady, czasu, działania. Nie odtrącamy ich nawet wtedy gdy na tym wewnętrznie tracimy. To przyjaźnie, miłości, które znalazły się w trudnej dla nich sytuacji – po prostu im pomagamy jak możemy.

W rozmowie z klientem, partnerem biznesowym też zdarzają się rozmowy głębsze gdy staramy się zrozumieć położenie drugiej osoby i jakoś jej pomóc.

Dobrze jest umieć odróżniać kiedy kończy się rozmowa, która jest komuś potrzebna a zaczyna szantaż emocjonalny – destrukcyjny dla obu stron. Wtedy warto powiedzieć „nie mam czasu” bo nic dobrego w efekcie końcowym z tego nie będzie.
Podobnie z zamęczającymi nas plotkarskimi gadułami – ja uciekam :-)

Zdarza mi się dość często, że podchodzą do mnie na ulicy, w parku, w lesie, na plaży itp itd ludzie i zaczynają ze mną rozmowę. To często bardzo ciekawe i głębokie rozmowy. Czuję się jak z przyjaciółmi. To różne światy różni ludzie różne przeżycia różne życia. Zawsze w takich rozmowach stosuję żelazną zasadę – nie oceniam, słucham, mówię coś o swoim zyciu ale głównie słucham.
Jak myślisz to jest chyba fair? :-)

Pozdrawiam serdecznie
Monika

Witam! Dziękuję za odpowiedzi.
Wydaje mi się, że mój problem NIE TYLE wynika z braku pewności siebie ile jest w większości spowodowany brakiem umiejętności ułożenia jakieś sensownej, klarownej, spójnej i pełnej, wyczerpującej odpowiedzi w danej kwesti w rozsądnej ilości czasu, także w głowie. Gdy mam coś opowiedzieć często miotam się pod wpływem presji drugiego człowieka i denerwuje, bo nie potrafię przekazać myśli.
Na stronie http://www.egospodarka.pl/34342,Sztuka-mowienia-zanika,1,20,2.html znalazłem artykuł. Przytoczony poniżej cytat dobrze opisuje moją sytuację.
„Generalnie w społeczeństwie widać ogromną nieumiejętność wypowiadania się i mówienia w ogóle, a zwłaszcza na określone tematy, opowiadania o zdarzeniach w sposób wyczerpujący, pełnymi, dobrze skonstruowanymi zdaniami, opowiadania treści obejrzanego filmu, przeczytanej książki, nie mówiąc nawet o trudniejszych zadaniach jakimi są formułowanie sądów, wyrażanie ocen, przytaczanie poglądów itp.”
O ile potrafię mówić o przeżyciach, które były wynikiem mojej aktywności np. potrafię w miarę jasno formułować i wypowiadać myśli, opinie na temat wydarzenia, które przeżyłem lub w miarę swobodnie wypowiadać się na swój temat (vide ten post ;-)), o tyle mam ogromny kłopot z opowiadaniem np. o książce która przeczytałem czy obejrzanym filmie. Również nie potrafię wydawać sądów, ocen o np. bieżących sprawach. Najgorzej jest kiedy ktoś zadaje otwarte pytania dające mi swobodę wypowiedzi. Wtedy najbardziej się miotam i denerwuje. Nie wiem od czego mam zacząć swoją wypowiedź, o jakich istotnych rzeczach mam mówić i na czym skończyć. Nie mam żadnego planu. To są nieprzyjemne sytuacje. Unikam więc ich i tak tworzy się błędne koło…
Wiem, że nie uniknę konfrontacji z ludźmi, ale chciałbym być lepiej przygotowany do tej konfrontacji, tak aby nie unikać „bolesnych” tematów :-) Co konkretnie można w sobie zmienić? Jak poprawić, choć nieznacznie swoje umiejętności w domowym zaciszu?

Pozdrawiam wszystkich.

@Monika, kiedy patrzę na wypowiedzi panów, to widzę, że oni zajmują się technicznymi sprawami, a my zaczynamy od etyki.:-) Może to jest związane z naszą dobrze rozbudowaną korą układu limbicznego? :- ) Doceniam praktyczność ich uwag, bo są cenne, ale lubię zajrzeć do środka, głębiej i zajmować się rzeczami, które można określić jako niepraktyczne…Pytanie o to, czy coś jest fair czy nie w rozmowach jest trudne, bo pomimo ogólnie przyjętych zasad każda rozmowa jest inna, jest innym przeżyciem dwojga ludzi. Czy słuchanie jest fair? Słuchanie to najpiękniejszy akt dawania i brania, więc bywa więcej niż fair! :- ) Ostatnio miałam rozmowę biznesową, która zamieniła się w ludzką:- ), a interesy załatwiliśmy pod koniec w 20 minut. W większości słuchałam, ale w związku z tym, że rozmowa była wyjątkowa pod względem otwartości, sama również poczułam potrzebę opowiedzenia czegoś o sobie. Po rozmowie dostałam sms: ”dziękuję, że pozwoliłaś mi się wygadać” i uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Ta rozmowa miała jeszcze jeden skutek – spóźniłam się na pociąg i w domu byłam w nocy, ale nie żałuję, choć ktoś mógłby stwierdzić, że zmarnowałam czas.Od słuchania się wszystko zaczyna i może nawet na nim się kończy…

@Tomasz, sądy o książkach i filmach… Myślę, że jesteś bardzo wymagający wobec siebie, a przecież chodzi o powiedzenie, co Tobie się podobało, a co nie:- ) Dlaczego postrzegasz rozmowę jako „przygotowanie do konfrontacji”? Bądź otwarty – jak się denerwujesz, to może o tym powiedź; jak nie wiesz, co powiedzieć, to słuchaj; jak chcesz się lepiej wysławiać, to nadal pracuj nad sobą, etc. Tak wiem, że lekko się to pisze, ale wszyscy chyba jesteśmy zgodni, że to praca nad sobą jest kluczem do tego, aby rozmowa nie była konfrontacją, ale przyjemnością.

Nic dziwnego, że Alex zaleca skupianie się na mocnych stronach, ale czasami trudno zauważyć, że spodnie są świetnie skrojone, skoro mają ogromną dziurę na… Pomińmy „gdzie”.:-) Czy umacnianie mocnych stron nie może iść w parze z pokonywaniem słabości? Czy praca nad własnymi słabościami jest za trudna, zbyt wymagająca? Czy powinniśmy wybrać drogę umacniania mocnych naszych stron, ponieważ takie myślenie i działanie oferuje ładunek optymizmu, którego nie ma lub jest o wiele mniejszy przy konfrontacji ze słabościami?

Justyna:-)

Justyna :-)

Mam podobne wrażenie. „bo pomimo ogólnie przyjętych zasad każda rozmowa jest inna, jest innym przeżyciem dwojga ludzi.” No właśnie. Trudno tu mówić ogólnie, bo w każdej rozmowie nawiązuje się jakaś więź. I jej przebieg jest w dużym stopniu zależny od tego wrażenia. Dotyczy to zarówno rozmów prywatnych jak i biznesowych. Nasze decyzje np. zakupu też są uzależnione od tego czy nam np. jakaś reklama dopiekła. Chociaż w biznesie zdarzało mi się, że pierwszy kontakt był nieprzyjemny np. reklamacja a potem był to doskonały klient. Nie umiem podchodzić instrumentalnie do rozmów. Może rzeczywiscie dlatego, ze jestem kobietą. Czy to niepraktyczne? Od wielu lat prowadzę biznes i własnie takie rozmowy zapadają nam w pamięć i ułatwiaja kontakty. Panowie tez potrafią mówić o odczuciach, wrażeniach, obawach i wcale się nie martwią ” że to niemęskie” bo to jest bardzo męskie i naturalne, że ktoś coś czuje niezależnie od płci.
Niedawno pewien znajomy mi mężczyzna miał bardzo ważną ocenę. Nie lubi ocen i miał złe nastawinie do całego zdarzenia. I były to pierwsze rzeczy jakie powiedział zaczynając rozmowę z arbitrami. Oczywiście efekt był natychmiastowy, rozmowa przebiegła w miłej, sympatycznej i luźnej atmosferze :-) i dostał wysoką notę.

Wiesz co, marnuję czas w rozmowach podobnie do Ciebie ;-) i wcale nie mam wrażenia niepraktyczności działania. Jednak praktyczne rady Panów z blogu też sa bardzo potrzebne :-).

pozdrawiam serdecznie
Monika

Alex pisze: „2) brak własnych doznań i przemyśleń – zacznij ich aktywnie szukać”

To bardzo istotne. Im więcej dzieje się w naszym życiu, tym więcej mamy tematów do rozmów i tym więcej mamy do powiedzenia na tematy zainicjowane przez innych. A w czasie tych rozmów dowiadujemy się nowych rzeczy, które są materiałem do wykorzystania w kolejnych rozmowach. W pewnym momencie powstaje swego rodzaju lawina informacyjna i wówczas trzeba zacząć powstrzymywać się przed mówieniem wszystkiego, co wiemy na dany temat i wybierać tylko perełki, najlepiej pasujące do danej rozmowy i rozmówcy.

Moniko, widzisz, obruszyłaś się, generalnie zareagowałaś negatywnie. Obronnie. A zapewne miało to być flirciarsko-dowcipne wg. niego :) Mogłaś niewygodną kwestię obrócić na zasadzie – „zgadnij”, „nie dowiesz się”, lub „spytaj się mojego męża” – to ostatnie w szczególności powinno go przytkać… ;) Wszystko oczywiście z uśmiechem. Natomiast Twoja reakcja była trochę przesadzona… Tak moim zdaniem. Nie znam szczegółów tej sytuacji ;) jeśli bardzo młody, to mogłaś się uśmiechnąć, powiedzieć, że zaraz wrócisz, z łazienki przynieść trochę mydła i mu wręczyć – „abyś sobie młody człowieku wyczyścił otwór gębowy, co by takie brudne słowa nie przechodziły już przez niego” :))

Zresztą, hipotetycznie, może jesteś podobnej budowy jak jego partnerka, tego dnia chciał jej prezent sprawić, biustonosz kupić i… i… zapomniał jej wymiarów? :) Nie znam sytuacji, w każdym razie lepiej wg. mnie w takich sytuacjach próbować przejąć rozmowę… ;)

pozdrawiam serdecznie
WW

Orest,
A czy nie wydaje Ci się, że jeśli ktoś przekracza nasze granice musi się liczyć z tym , że my przekroczymy jego ? np. we własnej obronie?

Monika, a mnie Twoja reakcja nie zaskoczyła, i nie rozczarowała. Chciałabyś skorzystać z rady Alexa?:- ) Zresztą takie sytuacje łatwo komentować po fakcie. Można się przygotować na podobne w przyszłości, ale niekiedy cały urok życia ( wiem, tu uroku nie było:-) ) polega na tym zaskoczeniu, na tym, że nie na wszystko można się przygotować.

Zdarzyło mi się przeżywać lekcje z 30 panami w wieku 18- 21 i nie zapomnę pierwszej lekcji w pewnej, tak zwanej „trudnej wychowawczo”, grupie. Najpierw patrzyli na mnie jak na kosmitkę przez 5 minut, a potem usłyszałam z końca „laleczko, mów głośniej, bo cię nie słyszymy” (ponoć potraktowali mnie bardzo łagodnie). Usiadłam na biurku roześmiałam się stwierdzając, że dawno tak do mnie nikt czule nie mówił. :- ))) Ta reakcja ułatwiła mi później wiele – pp pierwsze ich zaskoczyła.

Byłam narażona na wiele sytuacji tego typu , o której wspomniała Monika, szczególnie na pierwszych lekcjach. Nikogo nigdy nie wyzywałam i nie ośmieszałam, i nigdy żaden z moich uczniów mnie nie obraził ( wyjątek był jeden, bo nulla regula sine exceptione:-). Jasno jednak wytyczałam strefę intymną własną i szanowałam strefę innych.

Rada Alexa nie znajduje mojego uznania. – nie stosuję metod / słów, których nie chciałabym, aby ktoś zastosował wobec mnie. Trzeba znaleźć inny sposób skoro chodzi nam o „jakość rozmów”, prawda? :-)

Justyna

@Justyna: Moim zdaniem słabości dzielą się na dwie grupy:
– słabości krytyczne, które blokują skuteczne funkcjonowanie w społeczeństwie – na przykład trudności w komunikacji lub wycieranie nosa w obrus – te trzeba wyeliminować;
– słabości standardowe, które blokują pewną ścieżkę życiową – te należy sobie uświadomić i je ominąć.

Orest, tenże człowiek miał swój rozum, miał swoją wolną wolę. Decydując się na takie słowa sam wstąpił na tzw. „wojenną ścieżkę”. Porównanie do wejścia do czyjegoś domu – to dokładnie to samo. Że go zabolałoby? Przepraszam, a kogo ma boleć? ;) Monikę ma boleć? Ma przeprosić, że żyje? :P Bez sensu! Jest pewna różnica pomiędzy pokojowym rozwiązywaniem spraw, a wojennym. Szczególnie, że pytał się 3 razy. Raz można gafę palnąć, ale 3 razy?? Zauważ, że Monika mówi o ataku na siebie, czyli tak to odczuła, my znamy jedynie jej relację.

Ze stwierdzeniem „Alex i Ty zrobilibyście sobie dobrze kosztem tej drugiej osoby” się zgadzam. Tylko wycięte z kontekstu. Widzisz, kontakt Moniki z tym człowiekiem nie był win-win. Nie wniósł niczego, prócz tego, że Monika poczuła się zaatakowana, a tenże człowiek zapewne – zadowolony z własnych czynów i pokazaniu jaki to z niego „maczo”. Czyli to on „zrobił sobie dobrze kosztem Moniki”. W tym wypadku sytuacja jest stratna dla Moniki i to nie z jej własnej winy, Czuje się źle po tej rozmowie. Czyli ktoś jej coś zabrał, wszedł w jej głowę, bo mimo uszu tego nie puściła i wpłynął w tym momencie na jej poczucie własnej wartości nawet – można mówić, że nie, ale takie przeżycia w głowie pozostają… Ot, choćby może każdego podobnego samca traktować od razu ze sporą rezerwą.

Gdyby rozmowa np. wyglądała tak:
– Pani Moniko, ma Pani absolutnie fenomenalną figurę, wprost brak mi słów… Czy mogę zadać Pani intymne pytanie?
– Proszę pytać, najwyżej nie odpowiem.
– Chciałbym wiedzieć jaki ma Pani rozmiar stanika?

Może by Monikę to zaszokowało, ale wydźwięk komplementu jest o wiele inny niż: – „Jaki nosisz stanik” do obcej osoby. Akhem. Gdzie on się wychował?

Nie rozgraniczaj ataku na fizyczny i psychiczny. Znam sytuację, że takie dogryzanie jednemu człowiekowi spowodowały, że pewnego dnia sobie podciął żyły. Wszystko w porządku niby było, czasem go tam szturchnęli, dogryźli przekręcając nazwisko… Niby nic, „gafy”… „Szkolne wygłupy”…

W kwestiach wychowawczych – być może jest facet przyzwyczajony do podrywania małolat po dyskotekach i tam takie „tricki” działają, ale ma problem ze znalezieniem kogoś dojrzałego, bo sam nie wie jak się za to zabrać. Może ma takie problemy. Być może zastosował metodę, która zwykle powoduje, że nawiązuje z taką małolatą kontakt, ale to zupełnie nie działa na inne kobiety, w tym Monikę. Dając mu taką nauczkę dałaby mu bardzo prosty sygnał pt. „tak się nie robi, jeśli chcesz ze mną rozmawiać jak człowiek, a nie jak dziecko”.

pozdrawiam weekendowo :)
WW

Alex „Tomasz
Piszesz: “o tyle mam ogromny kłopot z opowiadaniem np. o książce która przeczytałem czy obejrzanym filmie”
Często zdarza mi sie to samo (!!!!). Jak widać specjalnie nie przeszkadza mi to w życiu.
Rada dla Ciebie “focus on your strengths””

Z całym szacunkiem, ale nie mogę do tej pory uwierzyć (!!!) w to co napisałeś kilka dni temu. Twoja praca polega na intensywnym kontakcie z ludźmi, nieprawdaż? Jak więc ktoś z tak wysoką pozycją jaką reprezentujesz może mieć taki problem? :) A dzisiaj znów piszesz, że: „Ja sam mam całe mnóstwo słabości, co nie przeszkodziło mi specjalnie w dojściu dość daleko w życiu”. Zaskoczyłeś mnie bardzo. Czy swoje życie zawodowe ukierunkowałeś elimunując z drogi „słabości”, o których piszesz? Jeśli tak to w jaki sposób tego dokonałeś? Czy kierowałeś się wyłącznie zasadą “focus on your strengths”?

Drugie moje pytanie to jak właściwie skorzystać z zasady “focus on your strengths”? Jak znaleźć swoje mocne punkty? Polska szkoła tego nie uczy!
Jak walczyć z pojawiającym się często przekonaniem, że w niczym nie jesteśmy tak dobrzy jak byśmy chcieli?

Pozdrawiam czytelników.

Orest, oczywiście, nie ma problemu ;) Co do uderzeń fizycznych, a psychicznych… Jesteś pewny? Widziałeś kiedykolwiek jakie ciosy dostają bokserzy czasami? Zwykłego człowieka zabiłoby, oni potrafią zebrać wiele takich ciosów i dalej stoją. Tak samo jak oni są odporni fizycznie, tak różni ludzie są odporni psychicznie.

A ja popieram odpowiedź zaproponowaną przez Alexa. Dlaczego? Bo jak ktoś nas uderza poniżej pasa to niech spodziewa się tego samego. Dla mnie takie teksty są sprawdzaniem na ile może sobie pozwolić i jeśli od razu nie pokażesz granicy to później już możesz zapomnieć o szacunku. Miałam do czynienia z niejednym takim zachowaniem i muszę się przyznać, że jak do tej pory skuteczne jest ustawienie kogoś takiego na „dzień dobry”, później nie „podskakuje”.

Witam,

ja się tylko zastanawiam, Alex, jak Ty doszedłeś do takiej wprawy, że masz tyle „strzał” (mówię o tych mocniejszych, których nie publikowałeś) na podorędziu? Po prostu sobie ćwiczysz na sucho i dzięki temu w razie czego jakby non stop chodzisz z takim nabitym rewolwerem, żeby nie być zmuszony do freestylowania? Albo tak długo odpierałeś podobne zaczepki (w takim razie współczuję!), aż po prostu zacząłeś strzelać takimi tekstami jak z kałasza? Mówię tutaj o pewnej swobodzie w zniszczeniu słownym gościa (czego dowodzi fakt, że miałeś 3 gotowe riposty na jego możliwe odpowiedzi).

Kiedyś mocno interesowałem się walkami na rymy i choć obecnie trenuję tzw. „wolny freestyle”, a nie wersję „battle” to nawet jeśli nie klecisz rymów na bieżąco, nie chciałbym z Tobą się zmierzyć.

No i jeszcze jedno: na mój gust to jednak zdanie, w którym pytasz o długość członka publika niekoniecznie musi uznać za kulturalne, nawet jeśli byłoby przyobleczone w dobrą grę ciała, uśmiech etc.

Pozdrawiam,

Łukasz Kasza

Witaj,

Pink napisałeś: „A ja popieram odpowiedź zaproponowaną przez Alexa. Dlaczego? Bo jak ktoś nas uderza poniżej pasa to niech spodziewa się tego samego. Dla mnie takie teksty są sprawdzaniem na ile może sobie pozwolić i jeśli od razu nie pokażesz granicy to później już możesz zapomnieć o szacunku.”

Ludzie są różni i każdy powinien wypracować własne, skuteczne metody reakcji na uderzenie. Ja zawsze odpowiadam spokojnie i kulturalnie. Metoda Rajesha Setty „Hmm… To ciekawe…” wydaje mi się interesująca. Jej zaletą jest to, że pozwala ochłonąć, przemyśleć sytuację i znaleźć optymalne rozwiązanie.
W rzeczywiście trudnych, przepełnionych emocjami interakcjach, warto korzystać z rozumu. Takie zachowanie zazwyczaj też wzbudza respekt i szacunek przeciwnika oraz otoczenia.

Krzysztof

Witam w sobotnio i popołudniowo :-)
Chciałem się zapytać wszystkich co byście odpowiedzieli komuś, kto z was sobie zażartował, a później wam mówi tak:

– żartowałem…
– ojjj tam,… żartowałem sobie z Ciebie tylko… Wyluzuj już..

Justyna,
Piszesz, że cenisz sobie rozwiązania z klasą..
To bardzo fajnie. Daj jakiś przykład jeśli możesz (nie tylko do powyższej sytuacji, ale jeśli masz też na myśli jakieś inne, to chętnie bym poczytał).

Tomek
W zaciszu domowym można próbować się nauczyć, lub zaplanować różne akcje i reakcje, ale jeśli planujesz coś takiego jak konfrontacja, to trzeba pamiętać, aby zawsze brać poprawkę na napięcie, jakie będzie towarzyszyć rozmowie oraz na ewentualną dynamikę rozmowy (ja np. mam bardzo sympatycznego znajomego, który potrafi nadawać krótkimi seriami, ale za to z szybkością karabinu maszynowego(i wcale się nie męczy) : na jeden mój argument potrafi mieć pięć szybkich, przy czym jego argumenty nie tracą na jakości… tak że zabawa jest przednia :-) ale w ogóle się tego nie da zaplanować w zaciszu domowym…
Jednak wracając do meritum.
Teraz jak to czytasz to pewnie nie masz emocji, ale czasami nawet w zwykłej rozmowie w realnym świecie pojawiają się emocje i pojawia się napięcie, a jak to napięcie jest duże, to układ limbiczny (odpowiedzialny między innymi za reakcje emocjonalne) odcina część mózgu zwaną nową korę, która jest odpowiedzialna za logiczne myślenie i dlatego kiedy mamy duże emocje zazwyczaj jest pustka w głowie (tak w dużym skrócie, a dokładniej dlaczego tak się dzieje fizjologicznie – więcej o tym można poczytać w „Inteligencji Emocjonalnej” Golemana). Tak więc chociaż teraz możesz mieć dużo przeróżnych myśli i dużo możesz planować, to nie wiele z tego może wyjść w praktyce.
Jest jakieś takie powiedzenie: „kartka i ołówek się nie rumienią” (można powiedzieć, żę klawiatura i monitor również), więc tutaj możesz rozmawiać z nami o różnych rzeczach, ale tak naprawdę równocześnie możesz być bardziej pochłonięty jedzeniem jagodzianki z jogurtem :-)
Tak więc myśle, że do prawdziwej praktyki potrzeba prawdziwej interakcji – tam dopiero zaczyna się prawdziwa zabawa…
Jednak jest pewne proste ćwiczenie, ale to w następnym poście, bo teraz nie mam za wiele czasu, a chcialem się Alexa jeszcze coś zapytać…

Alex
Dobre ruchy dla Moniki, ale jeszcze jeden bym dodał, a konkretnie w przypadku jak taki figo-fago na pytanie o długość członka odezwie się: „dziewiętnaście kootku.. „ i puści jej oczko ;)

bo jak tak zrobi, to znowu cała uwaga wszystkich leci na Monikę i tym samym podnosi jej napięcie jeszcze bardziej…

I ja właśnie o tym napięciu chciałem napisać, bo ze swoich subiektywnych obserwacji zauważyłem, że takie napięcie, to bardzo interesująca sprawa: potrafią je naturalnie wywoływać pewni ludzie, np. wielcy biznesmeni, gwiazdy show-biznesu, duże autorytety i wielcy wodzowie(czytałem, że kobiety w obecności nieskiego Napoleona podobno mdlały) oraz bardzo ładne dziewczyny („Gdy dziewczę prosi szczodrzy są jak Bogi, gdy dziewczę klęknie, kiedy łzę wyleje, każda jej prośba jest tylko rozkazem.” William Szekspir).

Ci wszyscy ludzie można powiedzieć, że zapracowali w jakiś sposób na to ( oprócz ładnych dziewczyn :-) ), ale czasami też takie napięcie potrafią wywoływać jakimiś sztuczkami sprzedawcy oraz właśnie takie gnojki(według mnie Monika właśnie była manipulowana), ale też i podrywacze (napięcie seksualne).

Co o tym wiem, to to, że takie napięcie ma to do siebie, że ludzie, którzy potrafią wywoływać takie napięcie w innych, mogą wpływać dużo łatwiej na innych – i przez to mocno, niemal HIPNOTYCZNIE popychać ich do pewnych działań.

Sądzę, że dzieje się tak, bo jeśli to napięcie jest wysokie, to ludzie zrobią wiele, żeby z tego napięcia się uwolnić i często są w stanie ponieść nawet duże koszty ze swojej strony. Wiem, że czasami ciężko jest wytrzymać to napięcie (oczywiście zależy od interakcji i ciśnienia), ale myślę, że trzeba się w tym doskonalić (tak jak pokerzysta).

Tak więc moje pytanie byłoby takie: czy można się jakoś nauczyć tego:
– jak w praktyczny sposób wywoływać takie napięcie, ale nie tak jak ten chłopak, który atakował Monikę, a z klasą, aby to napięcie sprzyjało nam w pewnych działaniach?
– jak nauczyć się je trzymać (jeśli ktoś wywoła to napięcie w nas) z zachowaniem dostępu do logicznego myślenia? (chociaż tu chyba nie ma wyjścia jak tylko ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć.. zwiększając poziom trudności.. prawda?)
– jak przerzucać takie napięcie z siebie na inne osoby, które to napięcie w nas wywołują?

Jeśli interesowałeś się tym tematem, to czy wiesz może, czy do tego są jakieś praktyczne zasady? Techniki? Jeśli tak, to na co zwrócić uwagę, albo czy może wiesz, gdzie, można by było dowiedzieć się więcej o tym zagadnieniu?
(wiem, że to może być bardzo ryzykowna gra, ale tam, gdzie duże ryzyko, to i duże korzyści, poza tym może być ciekawie).

Pozdrawiam serdecznie
J.

Alex:
Mam na myśli Twoją odpowiedź pod tematem „Twoje prawdziwe „ja” w czasach kryzysu” (4 marzec 09, 12:08)
„O agresji chyba napiszę osobny post :-)
Tak na szybko, jeżeli w danym środowisku musisz być agresywna aby przeżyć to warto zastanowić się nad jego zmianą, bo na dłuższą metę tak się zmienisz, że nie będziesz mogła dobrze funkcjonować wśród normalnych ludzi.”
Patrząc na powyższy temat, jeśli pewien osobnik w jakikolwiek sposób nas obraża, onieśmiela, pozwala sobie na zachowanie znacznie przekraczające granice „dobrego smaku”, naprawdę ciężko jest nie odpowiedzieć w podobny sposób. Odnosi się wrażenie, że tylko podobne zachowanie będzie on w stanie zrozumieć. I to chyba również jest przyczyną, dla której wiele kobiet, starając się bronić zwykłej przyzwoitości, na różne zaczepki reaguje dość mocno, nie przebierając za nadto w słowach. Chcą być zrozumiane i chcą osiągnąć efekt.

TesTeq:
Nadal wierzę w tych wartościowych mężczyzn. Szkoda tylko, że częściej wierzę niż poznaję. Najważniejsze jednak, że tacy istnieją.

Pozdrawiam ciepło,
kasia

kasia pisze: „Nadal wierzę w tych wartościowych mężczyzn. Szkoda tylko, że częściej wierzę niż poznaję. Najważniejsze jednak, że tacy istnieją.”

W takim razie mam nadzieję, że bywanie w „salonie” Aleksa tę wiarę umacnia. Nie spotkasz tu chamstwa i prymitywizmu – Gospodarz dba o odpowiedni poziom dyskusji.

Kasiu
Jeśli mogłybyśmy wybierać to takich „zaczepiaczków” w pierwszej kolejności byśmy się pozbyły. To nie jest miłe, ani dla nas zabawne. Niestety nie jesteś w stanie całkowicie wyeliminować takich sytuacji, chyba że zamkniesz się w domu i nie bedziesz nigdzie wychodziła. To nie jest rozwiązanie. Jednak szybka riposta na takie zaczepki wybija ich zazwyczj z rytmu a Ty obracasz całą sytuację na swoją korzyść. Bardzo niemiłe zdarzenie, kilka lat temu zostałam napadnieta, z nożem przy szyi i tak z tego wyszłam. Trzeźwość i szybka reakcja myślę, że uratowała mnie. Nie chcę nawet mysleć jakby się to skończyło gdybym poddała się jego groźbą i stworzona całą sytuacją nie zrobiłabym nic… Długo się po tym zbierałam i chyba wciąż się zbieram, bo takie wydarzenia pozostaja w pamięci na zawsze, ale wtedy ryzykowałam wszystko.

Alex
Czekam na post o radzeniu sobie z zaczepkami, na pewno wielu z nas się to przyda.

witam

Tak jak kilku innych czytelników, ja także uważam, że to co nasz rozmówca mówi jest najważniejsze. Jednak nie można zapominać też o stylu wypowiedzi. Jeżeli ktoś mówi bardzo monotonnie, cicho, lub głośno, przeklinał itp., to trudno będzie nam tej osoby słuchać i mimo szczerych chęci nie wyniesiemy, ani nie wniesiemy zbyt dużo do rozmowy.

Orest (odnośnie jednego z 24 marca)
To jest sposób na wyrażenie swoich uczuć i myśli.
Przy pisaniu, kiedy mogę sobie przemyśleć co chcę wyrazić jest ok. Gorzej przy rozmowie na żywo.

Może warto, żebyśmy skupili się nad wyrażaniem uczuć (nie tylko mówiąc, ale także poprzez zachowanie). Uważam, że jest to bardzo ważna umiejętność, która bardzo pomaga w relacjach z innymi (w tym w pracy), a część Polaków, jak to już było chyba stwierdzone, ma z tym problemy. Jak można się tego „nauczyć”??

pozdrawiam

Alex
Dzisiaj jak przeglądałem wpisy w tym temacie(żeby sobie wynotować pewne rzeczy ), zauważyłem, że pisząc komentarz poprzednim razem, wyleciała mi z pamięci Twoją odpowiedzieć nr.3 (czyli opcja powyżej średniej) i teraz to widzę, że do tego sposobu, który podałeś nic już nie trzeba dodawać, bo wszystkie opcje są wyczerpane.

Tomek…
Ten sposób, o który chciałem napisać, wygląda tak, że najpierw by było dobrze przyswoić sobie prawa człowieka. Chodzi o takie prawa, jak w skrócie przedstawił Herbert Fensterheim:

Masz prawo do wyrażania siebie, swoich opinii, potrzeb, uczuć – tak długo, dopóki nie ranisz innych.
Masz prawo do wyrażania siebie, nawet jeśli rani to kogoś innego – dopóki Twoje intencje nie są agresywne.
Masz prawo do dysponowania swoim ciałem, czasem i własnością, jeśli to, co robisz jest dobre dla innych.
Masz prawo do przedstawiania innym swoich próśb – dopóki uznajesz, że oni mają prawo odmówić.
Są sytuacje, w których kwestia praw poszczególnych osób nie jest jasna. Zawsze jednak masz prawo do przedyskutowania tej sytuacji z drugą osobą.
Masz prawo do korzystania ze swoich praw.

Oczywiście można (a nawet przydałoby się) poszukać w necie tych praw w formie bardziej rozpisanej. Chodzi o to, żeby znać swoje prawa, wiedzieć co można, a co nie można i być mocno ŚWIADOMYM swoich praw w trakcie rozmowy. Ta wiedza przyda się w trakcie rozszyfrowywania ukrytych wiadomości w złośliwej wypowiedzi.

Następną rzeczą byłoby przypomnienie sobie dowolnego ataku werbalnego: jak to wyglądało, jaka to była sytuacja, o czym była rozmowa i przede wszystkim, tego w jaki sposób ktoś Cię zaatakował.

Następny etap byłby taki, że teraz trzeba spróbować przeprowadzić kilkukrotnie tą rozmowę w swojej świadomości, ale tym razem w formie „PRZESŁUCHANIA” – tak jak policja robi z podejrzanymi na filmach .

W przesłuchaniu Ty stawiasz się za każdym razem w roli twardego „policjanta-detektywa” i w celu dotarcia do prawdy przesłuchujesz „podejrzanego”.
Żeby się upewnić, że „podejrzany” mówi prawdę, musisz w świadomości przeprowadzić kilka przesłuchań „podejrzanego”. Jednak przy każdym przesłuchaniu zmieniasz za „podejrzanego” zeznania (nie licząc pierwszej wypowiedzi). Kilka przesluchań tego samego „podejrzanego” jest po to, żebyś przekonał się, że cokolwiek by „podejrzany” nieodpowiedział, to i tak, bez względu na to, jak będzie próbował zmieniać zeznania, to i tak za każdym razem uda Ci się go zapędzić w „kozi róg”. Bo tak już jest, że jeśli tylko wcześniej ktoś próbował „złamać” Twoje prawa, to ZAWSZE możesz zapędzić go w „kozi róg” – i jeśli tylko chcesz to zrobić, to możesz to zrobić – nie ma opcji, że się nie da. Trzeba tylko nad tym trochę poćwiczyć.

Żeby wydusić zeznania z podejrzanego używaj jedynie pytań „DLACZEGO” oraz „CZY”, takich jak:
Dlaczego powinienem… ?
Dlaczego według Ciebie miałbym….?
Dlaczego myślisz, że….
Dlaczego sądzisz, że…
Czy uważasz, że …?
Czy sądzisz, że…?
Czy myślisz, że….?

Może pokaże to na tym przykładzie, który opisała Monika Góralska.:

#podejrzany łamie prawo:
– Monika, jaki masz rozmiar stanika?
#w tym wypadku może zostać naruszone prawo do prywatności, więc detektyw(Monika) musi się dowiedzieć, dlaczego to prawo miałoby być naruszone, więc zadaje pytanie:
– dlaczego… miałabym Ci to powiedzieć?
#wymyślasz dalszą część zeznania, jakie mógłby powiedzieć podejrzany, np.
– „bo jestem ciekawy”
#detektyw zadaje pytanie:
– dlaczegooo… miałoby mnie to interesować? (przecież to co robi/mówi/myśli i co „chce” podejrzany nie musi nas interesować)
#teraz wymyślasz kolejną odpowiedz podejrzanego
– bo chciałbym Ci zrobić prezent i kupić seksowny biustonosz.
#detektyw zadaje pytanie:
– dlaczego… myślisz, że chciałabym przyjąć od Ciebie prezent?
#teraz wymyślasz kolejną odpowiedz podejrzanego
– bo jestem fajny i przystojny :-)
#detektyw zadaje pytanie:
– dlaczego twierdzisz, że .. jesteś fajny i przystojny…

albo jeśli właśnie dostrzegliśmy słabość „podejrzanego”, bo „podejrzany” już się wystarczająco odsłonił, to można to uciąć odpowiednim komentarzem i np. zamiast
„- dlaczego sądzisz, że .. jesteś fajny i przystojny… „
można powiedzieć:
„- kto Ci takich bajek naopowiadał…? „(mama?)

Chodzi o to, że przy zadawaniu pytań „podejrzanemu” w pewnym momencie nasz „podejrzany” odsłania się na tyle, że możemy z łatwością przejąć pałeczkę i jeśli chcemy, to teraz możemy przejść do działań „ofensywnych”, lub po prostu: współczuć mu…. (oczywiście komunikując mu to)

W tym kroku już podejrzany tak się odsłonił, że można go było łatwo dorwać.
Trzeba wiedzieć, że każda kolejna odpowiedz na pytanie odsłania podejrzanego coraz bardziej, a więc za każdą odpowiedzią staje się coraz bardziej podatny na nasze ataki… Można go tak przepytywać, aż zapędzi się w „kozi róg” oczywiście o ile wcześniej nie wymięknie, no bo jeśli wcześniej sam próbował nas atakować, to raczej nie będzie miał ochoty się przed nami odsłaniać, bo wie, co go czeka…

Tak więc dobrze jest powtórzyć to ćwiczenie około x5 dla jednej sytuacji, ale za każdym razem wymyślając nowe odpowiedzi podejrzanego(tylko pierwszego ataku nie zmieniamy), żeby przekonać się, że jeśli złamał nasze prawo, to nie ma opcji, żeby się wymigał. Oczywiście najlepiej przerobić to ze swoimi sytuacjami, kiedy samemu było się atakowanym. Pytania mogą być jak najbardziej te same za każdym razem, jednak chodzi o to, żeby dostosować je w miarę celnie do każdej odpowiedzi jakiej udzieli podejrzany. Ilość pytań nie jest ważna – liczy się celność zadawanych pytań! – to jest bardzo ważne. Jedno celne pytanie jest lepsze od dziesięciu słabych.
Żeby być dobrym – trzeba ćwiczyć.

Może zdarzyć się też tak, że przypadkiem nie będziemy mieli „weny”, żeby w jakimś miejscu zapędzić naszego złośliwego „podejrzanego” w „kozi róg”. Wtedy po prostu możemy wziąć go na przetrzymanie (w końcu policja też może zatrzymać podejrzanego na 24 godziny) np.:
.
– Monika, jaki masz rozmiar stanika?
– dlaczego miałabym CI to powiedzieć?
– A co – wstydzisz się?
– Dlaczego uważasz, że się wstydzę?
– Bo nie chcesz powiedzieć
– Czy według Ciebie to, że nie chcę Ci czegoś powiedzieć oznacza, że się wstydzę?
– Tak
– Dlaczego tak sądzisz?
– Bo każdy, kto się czegoś wstydzi, nie mówi o tym
– Dlaczego myślisz, że każdy, kto się czegoś wstydzi, nie mówi o tym?
– Bo tak jest
– Dlaczego uważasz, że tak jest?
– Reeeetyyy co zaaa kobita…
– :-)

Jeśli wykonasz to ćwiczenie rzetelnie, to zobaczysz, że takim system pytań stworzysz sobie naprawdę ciężki mór do przebicia… a jeśli ktoś będzie uparcie próbował się przebić, to niech wie, że TY czekasz na niego po drugiej stronie muru ze szpilą.

Jeśli już będziesz miał wyrobiony system, to spróbuj go przenieś do rzeczywistości – ralnego świata: jeśli wyczujesz, że ktokolwiek Cię atakuje, to po prostu zadaj pytanie: dlaczego…… – a reszta sama powinna polecieć (jeśli to dobrze przećwiczyłeś w zaciszu domowym).

Aha, jeszcze taka rzecz: podczas przesłuchań można trafić na taką odpowiedź od podejrzanego:
– żartowałem…
– ojjj tam, żartowałem tylko… wyluzuj…
– żartuje przecież..

Żartowanie ma to do siebie, że ma wywołać śmiech, a o śmiechu można powiedzieć, że oprócz swoich pozytywnych funkcji, jest również akceptowaną przez społeczeństwo formą kary: ma onieśmielać przez upokorzenie za np. nadmierną swobodę, której dopuściła się dana osoba wobec tegoż społeczeństwa. A więc jeśli ktoś powie „żartowałem” to teoretycznie jest to akceptowane, ale zawsze można mniej, lub bardziej improwizować „gre w żart”, np.

-żartowałem
-Nie wierzę :-) Kłamiesz :-)
-naprawdę..
-no co ty…

albo:
-Żartowałem…
-Po co?
– Żeby cię rozbawić
– Wystarczy, że Cię słucham, to już jestem wystarczająco rozbawiony :-)

albo krócej
– żartowałam
– Zapewniam, że wystarczy jak Panią słyszę, to już jestem wystarczająco rozbawiony :-)

albo
– Żartowałem
– A pozwoliłem Ci?? :P
– Ojjj przestań…
– Żartuje..

albo (dziewczyny do facetów)
żartowałem
Naprawdę chcesz mnie rozbawić?
Tak…
To zdejmij gacie :P

Oczywiście najlepiej sobie samemu wymyślać różne improwizacje..

Pozdrawiam serdecznie
J.

Monika Góralska

Piszesz: „Twoja daje sygnał ” nie przegadasz mnie a i tak się nic nie dowiesz”.
Przecież ten gagatek nie chciał z Tobą gadać, bo by odzywał się do Ciebie z szacunkiem, a chciał Cię jedynie zawstydzić („mała dziewczynko – wstydź się” a konkretnie: „wiedz o tym, że jestem silniejszy od Ciebie i mam nad Tobą kontrolę, bo mogę Cię zawstydzić, kiedy tylko chcę i nawet znajomi Ci nie pomogą”, a więc jednocześnie silny sygnał dla Twojej podświadomości „prowadzę Cię tam, gdzie będę chciał i będziemy robić to, co będę chciał”, i jeszcze parę innych komunikatów, które są po prostu współczesną formą „ogłuszania maczuga i ciągnięcia kobiety za włosy do swojej jaskini”) – więc w tym przypadku, to nie chodzi o to, żeby iść w kierunku „nie przegadasz mnie”, a raczej dążyć w kierunku:
„dlaczego miałabym się zawstydzić – przecież Ty za mały jesteś, żeby mnie zawstydzić”.

Przypadek „do zmęczenia materiału” pojawić się powinien tylko w sytuacjach, w których JESZCZE nie dobraliśmy się do gagatka, czyli kiedy jeszcze nie dotarliśmy do momentu „przecież Ty za mały jesteś (seksualnie, intelektualnie, społecznie, lub jakkolwiek inaczej), żeby mnie zawstydzić”.

A komunikat Alexa do takich gości według mnie jest jeszcze inny, a mianowicie:
„Taki z Ciebie wiracha? OK. – Przekonajmy się: Let’s Rock!”

Pozdrawiam serdecznie
J.

Orest, Nie generał, a porucznik…Porucznik Rżewski. Jedyny w swoim rodzaju – nawet specjalnie wygrzebałem jakiś zbiór o nim ;) forum.gazeta.pl/forum/72,2.html?f=384&w=33807756&v=2&s=0 (uwaga są różne, mniej lub bardziej wulgarne!).

Teraz stwierdzić mogę, iż Monika trafiła na kopię Rżewskiego, choć mniej udaną… :D

Poruczniku, czy w młodości miał pan jakieś hobby ?
– Nawet dwa. Polowanie i kobiety.
– O, to ciekawe. Na co pan polował ?
– Na kobiety…

pozdrawiam weekendowo
WW ;)

Witam. Im bardziej zaglebiam sie w temat rozwoju osobistego, a w szczegolosci komunikacji, im wiecej czytam, tym wieksze mam przesswiadczenie ze moje oczekiwania w stosunku do innych sa jakby wyjete z kosmosu, a ja sama czuje sie jakbym pochodzila z innej planety, niz ta na ktorej mieszkam ;-)
Z ogromna wiekszoscia ludzi nie utrzymuje naprawde bliskich i stabilnych kontaktow emocjonalnych, gdyz po pewnych czasie wychodza na wierzch ich mankementy w zwiazku z czym taki kontakt przestaje byc dla mnie wartosciowy i nie poglebiam go dalej. Czasem czuje sie, kiedy znow musze wybierac te najwlasciwsza jak na rozstaju drog, liczac ze wreszcie znajde te prowadzaca do celu (a to wymaga znacznego nakladu czasu i energii). Oczekuje bowiem od ludzi pewnego zestawu cech, ktore koniecznie musza posiadach (duzo z nich jest opisanych na blogu), a jesli ich nie posiadaja, to nie nawiazuje z takimi ludzmi glebszych kontaktow lub zrywam je.
Niedawno postanowilam zerwac z moim bardzo dobrym niegdys znajomym, z ktorym laczylo mnie kilka przejemnych rzeczy i generalnie bardzo dobrze nam sie rozmawialo (nadawanie na tych samych falach?). Laczyla nas pewna szczegolna wiez. Rzadko moge spotkac kogos takiego. Jednak jeden jego „blad” zadecydowal o naszym rozstaniu.
Jednak to nie pierwszy raz, kiedy zrywam z kims kontakt. Kurczy mi sie towarzystwo osob, z ktorymi kiedys laczylo mnie ciekawych rzeczy, a dzisiaj wiekszosc rzeczy zaczyna mi przeszkadzac. Bardzo mnie to martwi, ze u wiekszosci osob plusy zaczynaja mi przeslaniac minusy, czasem nie pozwalajac dalej rozwijac tych dobrych rzeczy, ktore mnie kiedys z dana osoba laczyly…
Jak Wy to widzicie?
Marti_28.

Alex ciekawe jest to co piszesz. Widać, że jesteś bardzo aktywnym obserwatorem. W związku z tym postem przychodzą mi na myśl dwie sytuacje. Pierwsza to egzamin na certyfikowanego sprzedawcę, odbywająca się w siedzibie importera dużego producenta samochodów. Jedną część egzaminu stanowiła „dyskusja” na temat zagadnienia rzuconego przez egzaminatora. Najlepiej zostały ocenione te osoby, które odezwały się jako pierwsze i jak najwięcej mówiły, nieważne czy na temat czy nie :) To apropos polskich warunków:)Druga sytuacja to historia z książki Dalea Carnegie „Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi” Mały Dale przebywał u ciotki, która zaprosiła swojego znajomego prawnika. Dale rozmawiał z nim cały wieczór na temat żeglarstwa, co było pasją nastolatka. Po wyjściu prawnika Dale pełen entuzjazmu wypowiadał się na jego temat: Co za człowiek co za rozmówca. Ciotka powiedziała mu, że prawnik nie zna się na żeglarstwie, wogóle się na tym nie zna, a był dla Dalea dobrym rozmówcą, bo jest gentelmenem. Ta historia jest dla mnie silną inspiracją :)

Walczyłem z „burst mode” prawie rok. Mój przypadek był kliniczny, ale wszystko da się osiągnąć przy odpowiedniej motywacji jasno określonym celu – nie walczyłem ze swoim „Ja”, tylko co dzięki temu osiągnę(lepsze relacje, wartościowe kontakty, szacunek, budowanie własnej marki).

Na szczęście mam wspaniałą żonę, która mi zawsze zwraca uwagę.